KAMERA DCAM3
Kamera uwalniana 3 (Deployable Camera 3 - DCAM3) jest niewielkim urządzeniem odłączanym od sondy. Pozwala na wykonanie obrazowania eksplozji impaktora SCI, zderzenia pocisku z powierzchnią planetoidy i opadania wyrzuconej materii w czasie gdy sonda wykona manewry pozwalające na schowanie się po drugiej stronie planetoidy. Tym samym urządzenie to pozwoli na bezpośrednią obserwację powstawania sztucznego krateru mimo konieczności oddalenia sondy od miejsca eksplozji impaktora w celu uniknięcia zderzenia z jego odłamkami. Obrazy z kamery pozwolą na określenie pozycji impaktora względem planetoidy w czasie ekspozycji, wielkości wachlarza materii wyrzuconej podczas zderzenia, szybkości poruszania się materiału w jego obrębie (lub dużych wyrzuconych fragmentów) oraz kąta jego opadania. Ponadto możliwe jest, że kamera będzie mogła obserwować pył (wyrzut o małej szybkości) w swoim otoczeniu przez kilka godzin po zderzeniu. Obserwacje wachlarza materii dostarczą informacji na temat właściwości mechanicznych warstw podpowierzchniowych oraz na temat dynamiki opadania materii na małej planetoidzie. Informacje te w połączeniu z późniejszymi obserwacjami krateru i wyrzutów materii za pomocą instrumentów ONC-T, NIRS3 i TIR dostarczą podstawowych danych na temat wyrzutów materii i świeżego materiału odsłoniętego we wnętrzu krateru. Wraz z wynikami testów laboratoryjnych i symulacji wszystkie te obserwacje pozwolą na oszacowanie właściwości fizycznych materiału podpowierzchniowego oraz na dostosowanie zasady skalowania (zależności między wielkością i głębokością krateru a odległością w której lądują wyrzucone fragmenty) dla małej planetoidy. Dynamika opadania wyrzutów materii w środowisku o małej grawitacji jest bowiem słabo poznana. Tym samym będzie możliwe określenie głębokości z jakiej zostały wybite próbki pozyskane z obszaru pokrytego wyrzuconą materią. Podczas interpretacji wyników badań próbek będzie to bardzo istoty czynnik. Ponadto dane na temat dynamiki zdarzenia i zasady skalowania na małej planetoidzie będą istotne dla modeli akrecji w młodym Układzie Słonecznym, w okresie w którym zderzenia prowadziły do powstawania coraz większych obiektów.
DCAM3 znajduje się na systemie oddzielającym umieszczonym na panelu górnym (+Z) sondy, od strony -X. Interfejs ten obejmuje system oddzielający, kable zasilania i wymiany danych oraz przecinak kabli. System oddzielający pozwala na nadanie urządzeniu ruchu obrotowego, co zapewnia stabilny lot. Rotuje ono w tempie 60 -120 stopni na sekundę. Konstrukcja urządzenia bazuje na kamerach DCAM1 i DCAM2 demonstratora żagla słonecznego Ikaros, przy czym w przeciwieństwie do tych urządzeń zastosowano w nim dwa systemy obrazujące. Rozdzielczość i jakość obrazów zostały również zwiększone. W skład DCAM3 wchodzi: szerokokątny system obrazujący (DCAM3-D), wąskokątny system obrazujący (DCAM3-A), system zasilania oraz system komunikacyjny. Wszystkie komponenty są zainstalowane w pojedynczej cylindrycznej obudowie.
Kamera szerokokątna DCAM3-D jest głównym systemem obrazującym, pozwalającym na uzyskanie wszystkich celów stawianych przed urządzeniem. Jej pole widzenia ma wymiary 74 x 74 stopnie. Stosunkowo duża szerokość pola widzenia danej dużą pewność zobrazowania detonacji SCI i powstawania krateru mimo braku możliwości kontroli orientacji przestrzennej urządzenia po odłączeniu i błędów powstających podczas jego uwalniania. W jej skład wchodzi soczewkowy układ optyczny oraz zespół detektora. Układ optyczny znajduje się w cylindrze o średnicy 30 mm i długości 40 mm. Wystaje on z otworu na przedniej ścianie obudowy urządzenia. Stosunek ogniskowej wynosi 1.7. Instrument pracuje w zakresie światła widzialnego 450 - 750 nm. Soczewki skupiają światło na detektorze CMOS o wymiarach 2000 x 2000 pikseli, z czego do obrazowania wykorzystywany jest fragment o wymiarach 1092 x 1092 piksele, a pozostała część służy do transferu klatek. Dane z detektora są przetwarzane przez system odzyskiwania informacji i wysyłane do systemu komunikacyjnego. Dane są ucyfrawiane do 8 bitów na piksel. Instrument dostarcza obrazów monochromatycznych. Maksymalne tempo uzyskiwania obrazów to 1 zdjęcie na sekundę. Rozdzielczość przestrzenna z odległości 1000 metrów wynosi 0.65 metra na piksel. Całkowita ilość danych dostarczonych przez tą kamerę wyniesie około 5 gigabitów (po kompresji).
Kamera wąskokątna DCAM3-A jest dodatkowym systemem obrazującym. Pozwala na uzyskanie nielicznych obrazów o rozdzielczości wyższej niż w przypadku DCAM3-D. Podobnie jak DCAM3-D składa się z systemu optycznego oraz zespołu detektora. System optyczny mieści się w cylindrze umieszczonym koło optyki DCAM3-D. Detektorem jest również CMOS wytwarzający obrazy monochromatyczne w zakresie światła widzialnego.
System zasilania obejmuje baterie chemiczną. Pozwala na pracę przez kilka godzin po oddzieleniu. Kamera będzie działała aż do wyczerpania się baterii lub do zderzenia z powierzchnią planetoidy.
System komunikacyjny obejmuje nadajnik i elektronikę kontrolną oraz dwie anteny. Jedna z anten, położona na tylnym końcu obudowy urządzenia obsługuje kamerę DCAM3-D. Pozwala na transmisję danych z maksymalną szybkością 4 Mbps. Druga antena znajduje się na przednim końcu obudowy, koło optyki DCAM3-D. Obsługuje kamerę DCAM3-A. Łączność jest możliwa tylko w jednym kierunku: DCAM3 - sonda. Urządzenie nie może przyjmować komend. Dane są odbierane na sondzie za pomocą dwóch anten odbiorczych i zapisywane w pamięci do późniejszej transmisji na Ziemię.
Urządzenie zostało opracowane przez prywatny Instytut Instytut Naukowy Chiba (Chiba Institute of Science) w miejscowości Choshi w prefekturze Chiba.