Autor Wątek: Hayabusa (kompendium)  (Przeczytany 26630 razy)

0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.

Scorus

  • Gość
Odp: Hayabusa (kompendium)
« Odpowiedź #45 dnia: Marzec 08, 2015, 18:27 »
Pierwsza faza powrotu z wykorzystaniem silników jonowych została zakończona 24 października 2007 r. Łączny czas pracy silników jonowych wyniósł 31 000 godzin, a sumaryczna zmiana szybkości - 1 700 m/s.

Druga faza powrotu na Ziemię rozpoczęła się uruchomieniem ostatniego sprawnego silnika jonowego sondy (silnika D). Nastąpiło to 4 marca 2009 r o godzinie 02:35 UTC. Dzięki temu możliwa stała się ostateczna modyfikacja orbity pozwalająca na powrót w okolice Ziemi. Zaplanowana w tym celu zmiana szybkości wynosiła 400 m/s. W tym okresie wystąpiły kolejne poważne problemy. 13 sierpnia 2009 r sonda weszła w tryb bezpieczny, co prawdopodobnie było spowodowane niedoborem energii eleketrucznej w aphelium orbity. W związku z tym silnik jonowy został wyłączony. Po powrocie do normalnego trybu działania uruchomienie silnika jonowego zostało przełożone aż do wzrostu poziomu zasilania. Silnik został ponownie włączony 26 września. Zgodnie z realizowanym planem powrotu sondy powinien on działać do marca 2010 r.

Ostatni ze sprawnych silników jonowych uległ awarii 4 listopada 2009 r. W jego neutralizatorze wystąpił znaczny wzrost napięcia. Z powodu utraty ostatniego silnika szanse na powrót na Ziemię znacznie spadły. Inżynierowie zajmujący się sondą opracowali jednak metodę zastosowania neutralizatora silnika A i źródła jonów silnika B do dostarczenia odpowiedniej zmiany szybkości. Silniki jonowe w tym trybie zostały z powodzeniem uruchomione 19 listopada.

Scorus

  • Gość
Odp: Hayabusa (kompendium)
« Odpowiedź #46 dnia: Marzec 08, 2015, 18:28 »
13 stycznia 2010r sonda weszła w strefę  w której wpływ grawitacyjny Ziemi przewyższał wpływu Słońca. 5 marca silniki jonowe zostały wyłączone. Odległość sondy do Ziemi wynosiła 160 000 km. 27 marca zakończył się manewr TMC-0. Rozpoczął nakierowywanie trajektorii sondy na krawędź tarczy Ziemi. Po jego zakończeniu odległość sondy od środka Ziemi wynosiła 20 000 km. Ten i kolejne manewry zostały wykonane za pomocą silników jonowych. 1 maja o godzinie 11:00 UTC rozpoczęty został manewr TMC-1 nakierowujący trajektorię na krawędź tarczy Ziemi. Trwał on 64 godziny. Po jego zakończeniu 4 maja odległość sondy od Ziemi wynosiła 16.6 milionów kilometrów. 22 maja o 22:37:28 UTC rozpoczął się 90-godzinny manewr TMC-2 kończący nakierowywanie na krawędź tarczy. Zmiana szybkości wyniosła 5 m/s. 3 czerwca o 03:00 UTC rozpoczął się manewr TMC-3 nakierowujący trajektorię na Australię. Zakończył się on 5 czerwca o 04:44 UTC. Ostatni manewr przygotowujący do powrotu na Ziemię, TMC-4 rozpoczął się 9 czerwca o godzinie 03:30 UTC. Trwał 2.5 godziny. Jego celem było dokładne nakierowanie sondy na obszar lądowania kapsuły. Sonda poruszała się po zaplanowanej trajektorii.

Scorus

  • Gość
Odp: Hayabusa (kompendium)
« Odpowiedź #47 dnia: Marzec 08, 2015, 18:29 »
Lądowanie kapsuły powrotnej odbyło się 13 czerwca 2010 r. Sonda znajdowała się wtedy na trajektorii kolizyjnej z Ziemią. Kapsuła została odłączona o godzinie 10:51 UTC. W atmosferę weszła o godzinie 13:51 UTC, na wysokości około 200 km. Prędkość wejścia w atmosferę wynosiła 12 km/s. Maksymalne przeciążenie podczas lądowania osiągnęło 25 G w około 30 punktach trajektorii. W czasie lądowania nastąpiło hamowane aerodynamiczne. Następnie na wysokości około 10 kilometrów od kapsuły oddzielona została osłona termiczna i osłona górna. Sama kapsuła rozłożyła natomiast spadochron i powoli opadała na powierzchnię. Trwało to około 20 minut. Miejscem lądowania był poligon Woomera (Woomera Prohibited Area - WPA) położony w Australii. Lądowanie nastąpiło około godziny 14:10 UTC. Przebiegało bez zakłóceń. Kapsuła nie uległa uszkodzeniom. Została odnaleziona przez załogę helikoptera. Sonda uległa natomiast zniszczeniu wchodząc z atmosferę Ziemi. Lądowanie kapsuły i deorbitacja sondy były obserwowane fotograficznie i spektrometrycznie w celu zebrania informacji inżynieryjnych.

14 czerwca odnaleziono osłonę termiczną. Zabezpieczono ją następnego dnia. Następnie została ona poddana badaną w celu określenia jak zniosła przelot przez atmosferę. Po odzyskaniu kapsuła powrotna została zabezpieczona i przesłana do Japonii. W laboratorium JAXA w miejscowości Sagamihara (blisko Tokio) znalazła się 18 czerwca. 24 czerwca rozpoczęto otwieranie pojemnika na próbki. Związane z tym procedury trwały 2 tygodnie. Powierzchnia kapsuły została dokładnie oczyszczona ze wszelkich pyłów. Następnie pojemnik na próbki został wyciągnięty w czystej komorze i przeniesiony do kolejnej komory o wysokiej czystości. Minimalizowano to możliwości jego zanieczyszczenia. Badania rentgenowskie pojemnika nie wykazały w nim obecności drobin o wielkości ponad 1 mm. Po otworzeniu pojemnika w czystej komorze rozpoczęły się poszukiwania w nim drobin pyłu z powierzchni planetoidy. Zostały wykonane za pomocą mikroskopu optycznego i spektrometru bliskiej podczerwieni/światła widzialnego. Trwały kilka miesięcy. Po otwarciu pojemnika szybko jednak znaleziono drobiny o średnicy do 1 mm. Nie było jednak jasności czy pochodzą one z planetoidy czy też są zanieczyszczeniami z Ziemi. Określenie ich pochodzenia wymagało długotrwałych badań. Ostatecznie jednak potwierdziły one, że pył pochodził z powierzchni planetoidy. Ziarna były początkowo przenoszone za pomocą mikromanipulatorów. Ostatecznie zdrapano je z powierzchni pojemnika za pomocą teflonowych szpatułek.
« Ostatnia zmiana: Marzec 08, 2015, 18:31 wysłana przez Scorus »

Scorus

  • Gość
Odp: Hayabusa (kompendium)
« Odpowiedź #48 dnia: Marzec 08, 2015, 18:31 »
Pozyskane próbki zostały umieszczone w kwarcowych pojemnikach. Po podstawowej charakteryzacji były badane w kilku laboratoriach w Japonii. Początkowe analizy były wykonywane przez zespół składający się z naukowców z Japonii, USA i Australii reprezentujących różne uniwersytety i organizacje badawcze. Analizy te trwały ponad rok. W ich trakcie został określony skład chemiczny i mineralogiczny próbek. Następnie rozpoczęły się analizy szczegółowe w trakcie których niewielkie ilości zebranego materiału były rozsyłane do zainteresowanych instytucji. Większość próbek jest przechowywana w należącym to JAXA ośrodku magazynowania próbek planetarnych (Planetary Material Sample Curation Facility - PMSCF) w Sagamihara.

Pomimo licznych problemów misja zakończyła się pełnym sukcesem naukowym i inżynieryjnym. W czasie badań planetoidy kamera ONC-T uzyskała ponad 1 500 obrazów o znaczeniu naukowym (około 1 Gb danych) co pozwoliło na opracowanie globalnych ma i modeli kształtu planetoidy. LIDAR dostarczył 1 670 000 użytych w modelowaniu topograficznym. Spektrometr XRS dostarczył 6 000 spektrogramów powierzchni (około 700 godzin pomiarów) pozwalających na określenie składu pierwiastkowego materiału powierzchniowego. Instrument NIRS dostarczył ponad 80 000 spektrogramów umożliwiających badania składu mineralnego planetoidy. Już pierwsze wysokorozdzielcze obrazy planetoidy Itokawa uzyskane przez sondę pokazały kontrast pomiędzy regonami pokrytymi dużymi głazami, oraz rejonami gładkimi. Gładkie obszary są pokryte grubą warstwą drobnego i luźnego materiału. Okryto także obszary pozbawione regolitu, co odróżnia ten obiekt od wcześniej badanych planetoid, których cała powierzchnia była pokryta grubą warstwą pyłu. Było to spore zaskoczenie, ponieważ na tak małym ciele niebieskim nie spodziewano się regolitu. Zakładano także jednorodną budowę geologiczną. Dzięki danym uzyskanym przez sondę opracowano modele kształtu planetoidy, oraz rozkładu masy w jej wnętrzu. Rozmiary planetoidy zostały oszacowane na 607 x 287 x 264 m. Dzięki danym z kamer ONC-T, wysokościomierza LIDAR, oraz pomiarom przesunięć dopplerowskich w sygnale sondy w ramach eksperymentu RS określono masę planetoidy, oraz jej gęstość. Gęstość oszacowano na 2.3 +/-0.3 centymetry sześcienne, co jest wartością dużo niższą od gęstości skał ziemskich, i innych planetoid typu S. Oznacza to, że planetoida jest w dużym stopniu porowata. Planetoida może więc składać się ze spojonych odłamków skalnych. Największy głaz na powierzchni, nazwany "Yoshinodai" ma szerokość około 50 metrów. Jest na tyle duży, że nie mógł powstać podczas zderzenia które wytworzyło największe zagłębienie interpretowane jako krater. W związku z tym uważa się, iż Itokawa powstała podczas rozbicia większego obiektu. Powstałe odłamki następnie skupiły się. Planetoida była potem wielokrotnie niszczona przez meteoryty. Spowodowało to segregację wielkości tworzących ją odłamków. Mniejsze skały znalazły się w niższych fragmentach planetoidy. Kształt i wielkości skał były bardzo podobne do wartości uzyskanych podczas laboratoryjnych eksperymentów symulujących proces niszczenia powierzchni przez meteoryty. Na powierzchni planetoidy znaleziono serię kandydatów na kratery. Na podstawie ich liczby oceniono, że wiek powierzchni zawiera się pomiędzy kilkoma a kilkuset milionami lat. Meteorytami najbardziej podobnymi do skał tworzących powierzchnię okazały się chondryty. Obserwacje fotometryczne planetoidy wykazały różnice w jasności różnych fragmentów powierzchni. Części jaśniejsze są prawdopodobnie obszarami odsłoniętymi niezbyt dawno. Powierzchnia w częściach ciemniejszych została natomiast zdegradowana przez promieniowanie słoneczne i mikrometeroidy.
« Ostatnia zmiana: Marzec 08, 2015, 18:33 wysłana przez Scorus »

Polskie Forum Astronautyczne

Odp: Hayabusa (kompendium)
« Odpowiedź #48 dnia: Marzec 08, 2015, 18:31 »

Offline KP

  • Senior
  • ****
  • Wiadomości: 760
  • Ale to wszystko ciekawe
Odp: Hayabusa (kompendium)
« Odpowiedź #49 dnia: Marzec 08, 2015, 22:14 »
Oj, działo się, działo.

Polskie Forum Astronautyczne

Odp: Hayabusa (kompendium)
« Odpowiedź #49 dnia: Marzec 08, 2015, 22:14 »