Deep Impact / EPOXI

[jch]

Nie daje mi spokoju ten obraz jądra komety Hartley 2, bo jeśli łącznik jest dynamiczny, otwierają się zupełnie nowe możliwości w zakresie otrzymywania związków chemicznych o niekiedy niezwykle złożonej budowie, zwykle wymagających do powstania cieczy, wysokich temperatur i ciśnień.

Zazwyczaj reakcje chemiczne zachodzą w cieczach. Okazuje się jednak, że nowe związki chemiczne mogą powstawać w wyniku oddziaływań mechanicznych ciał stałych. Dosłownie: bierzemy jeden proszek, pakujemy do moździerza, dosypujemy drugi, inny proszek, tłuczemy ile wlezie i... wysypujemy inny związek chemiczny, bo warstwy powierzchniowe ścierających się drobin przereagowują w wyniku procesów nazywanych mechanochemicznymi. Miałem ostatnio okazję widzieć taką reakcję dwóch proszków na Politechnice Warszawskiej. Struktura takich związków może być bardzo złożona. Byłoby bardzo ciekawe poznać skład chemiczny łącznika i porównać go z głównymi blokami.

Podsumowując: jeśli łącznik jest dynamiczny, z dużym prawdopodobieństwem zachodzą w nim reakcje mechanochemiczne, w wyniku których mogą powstawać związki wymagające na pozór zupełnie innego środowiska.

To naturalnie tylko hipotezy. Mechanochemia dynamiczniej rozwija się zaledwie od kilkunastu lat i pewnie nikt z astrofizyków jeszcze nie wpadł na pomysł, aby w taki sposób patrzeć na obiekty astronomiczne.

[Maquis]

No tak, tylko trochę dużo tych 'jeśli'
Poczekajmy na więcej danych, zwłaszcza z HRI.

[jch]

Nauka głównie składa się z "jeśli", podobnie zresztą jak technika. Z pewników - to tylko w szkołach

[Maquis]

Nauka głównie składa się z "jeśli", podobnie zresztą jak technika. Z pewników - to tylko w szkołach

Hmm, powiedziałbym, że "jeśli" to hipoteza - trzeba jeszcze ją poprzeć dowodami. Na pewno jest jednak pewnym punktem wyjścia - ale może być prawdziwa albo nie

[jch]

Odbiegamy od tematu i pewnie jakiś Zeus już gromadzi chmury, ale...

Zwróć uwagę, że każdy "stuprocentowy" wynik naukowy tak naprawdę zaczyna się od "jeśli świat zewnętrzny istnieje i jest poznawalny...". Tych "jeśli" jest ogromna liczba w każdym takim wyniku. Setnie ubawił mnie kiedyś prof. Michał Heller uzasadniając w swojej książce słuszność metodologiczną kosmologii. Zbył bowiem zastrzeżenia "ale przecież Wszechświat jest tylko jeden, więc jako całość nie może podlegać badaniu statystycznemu" subtelną uwagą, że skoro do opisu zjawisk fizycznych używamy równań różniczkowych, na dzień dobry wymagających ciągłości funkcji, to w trąbę, czy skończony zbiór pomiarów składa się z jednego odczytu, czy z kilkudziesięciu - tak czy siak w obu przypadkach musimy go rozszerzyć o nieskończoną liczbę punktów. Zatem nawet banalny wykres utworzony z połączenia kilku punktów odpowiadających wartościom np. ze spektrometru opiera się tak naprawdę na założeniu "jeśli odrzucimy nieskończoną liczbę funkcji przechodzących przez punkty pomiarowe i zostaniemy przy tej, która aktualnie nam się najbardziej podoba, to...".

Zabawne, jak wielu "jeśli" sobie nie uświadamiamy, prawda?

[Maquis]

Tak czy siak, zobaczymy co pokażę HRI.

Ja osobiście pozostanę sceptyczny co do tego połączenia - wydaje mi się, że gdyby do tego doszło taka niejednorodność dżetów rozdzieliłaby te dwie części już dawno temu (zresztą Sunshine na konferencji powiedziała to samo). Powiedzmy, że to moja funkcja "jeśli"

[Scorus]

możliwa jest nie jedna, a trzy hipotezy:

- jądro zachowuje się jak bryła sztywna;
- jądro jest w fazie zlepiania;
- jądro jest w fazie rozdzielania.

Symulacje wykazują, że po rozbiciu małego obiektu bryła z rumoszu formuje się w ciągu kilku godzin.

[jch]

A co pokazują symulacje dwóch bliskich sobie i już relatywnie dużych brył? To przecież zupełnie inna sytuacja niż kondensacja jednej bryły.

Symulacje tego, co dzieje się z pyłem, w przypadku ciasnego układu podwójnego mogłyby świetnie tłumaczyć wygląd łącznika. Dwie bryły ciągle ocierają się o siebie, powstaje, pył który w ciągu zaledwie godzin formuje łącznik.

[kanarkusmaximus]

A ja się zastanawiam nad czymś innym. Otusz.

Kometa obraca się chyba wzdłuż dłuższej osi. Czy wyrzucony materiał ze strumieni na krańcach komety nie może być "zbierany" przez środkową część komety? Wtedy ten obszar by mogł być bardzo gładki - opadający materiał mógłby opadać, a raczej być zagarniany niczym śnieg...

[Matias]

Zdaje się że nie tylko wzdłuż dłuższej osi (chociaż teraz nie jestem pewien, a doktorek pokazywał ten ruch na butelce ). Tutaj wczorajszy wpis z kosmo:

Godzina 14:20 CET (04.11.2010)
Sonda Deep Impact będzie mijać kometę Hartley 2 z prędkością około 12.2 kilometrów na sekundę. W czasie krótkiego spotkania pojazd wykona ponad 118 tysięcy zdjęć dokumentujących zjawiska zachodzące na komecie oraz ilustrujących wygląd rotującego w około 18 godzin kometarnego jądra. Uzyskane obrazy dostarczą również szczegółowych informacji na temat dżetów materii zaobserwowanych kilka dni temu.

[Maquis]

Ruch obrotowy jądra jest chaotyczny.

[Matias]

Jeszcze kilka ciekawych wpisów, cała relacja z wczoraj dostępna tutaj.

Godzina 13:15 CET (04.11.2010)
Odkrywcą komety krótkookresowej 103P jest brytyjski uczony, Malcolm Hartley, pracujący w Obserwatorium Siding Spring, znajdującym się w australijskiej Nowej Południowej Walii. Odkrycie komety nazywanej obecnie Hartley 2 wiązało się z przeprowadzaną przez niego analizą szklanych płyt fotograficznych, na których utrwalono ruch obiektów w polu widzenia 120 centymetrowego teleskopu Schmitta. Na jednej z nich, oprócz typowych punktowych obiektów - gwiazd - Hartley zauważył charakterystyczną kreskę pozostawioną przez poruszający się szybko obiekt. Co więcej, obiekt ten otaczała rozmyta obwódka. Hartley zrozumiał, że może to być kometa i poinformował ośrodek Minor Planet Center w Cambridge. Kilka dni później Centrum opublikowało informację o odkryciu nowej komety krótkookresowej. Jako nazwę podano 103P/Hartley 2.

Godzina 13:35 CET (04.11.2010)
Pierwotnym celem Deep Impact/EPOXI miała być kometa 85P/Boethin, odkryta w 1976 roku przez Leo Boethina, jednak z powodu problemów z precyzyjnym określeniem jej orbity, cel sondy zmieniono. Komety Boethin nie udało się bowiem zaobserwować podczas przejścia przez peryhelium w 1997 roku, ani w latach późniejszych.

[Matias]

Ruch obrotowy jądra jest chaotyczny.

Czyli nie można określić dokładnej dynamiki ruchu? Wydzielony z tego chaosu jest tylko obrót wzdłuż długiej osi, który trwa 18 godzin?

W sumie to się nie dziwię, te wyrzuty dżetów - widziane m.in. po nocnej stronie jądra Hartley 2 - chyba także dodają trochę różnych momentów do tego całego chaosu

[Maquis]

Czyli nie można określić dokładnej dynamiki ruchu? Wydzielony z tego chaosu jest tylko obrót wzdłuż długiej osi, który trwa 18 godzin?

W długim okresie czasu tak.

[kanarkusmaximus]

Ruch obrotowy jądra jest chaotyczny.

Tak tak jest chaotyczny, jednak czy ten ruch wzdłuż długiej osi nie może powodować takiego zagarniania materiału?

Obszary aktywne na tej komecie pewnie znów by wywalały zebrany materiał w górę, a ten po środku - zbierałby się po cichutku...