HISTORIA MISJI
Od czasu misji Marinera 10 Merkury nie był badany, a więc stanowił atrakcyjny cel dla programów naukowych ESA i ISAS. W 1992r ogłoszony został konkurs na propozycje misji do tej planety. W maju 1993r do dalszych prac wytypowany został projekt Mercury Orbiter. Misja taka sprawiała jednak liczne problemy techniczne, które uniemożliwiały jej przeprowadzenie w klasie misji średnich. Jednak po restrukturyzacji programu naukowego ESA Horison 2000 w latach 1995 - 1996 możliwe stało się jej wykonanie jako dużej misji klasy "Cornerstone". W kolejnych latach przeprowadzono serię badań nad możliwościami zastosowania napędu jonowego dla takiej misji. Sam napęd jonowy nie wystarczał do przeprowadzenia wyprawy. Dlatego też analizowano kombinację napędu jonowego i chemicznego oraz serii przelotów koło planet. Rozwijano też technologie pozwalające na pracę w niekorzystnych warunkach termicznych na niskiej orbicie wokół Merkurego.
W Japonii natomiast badania nad możliwością przeprowadzenia misji do Merkurego rozpoczęły się oficjalnie w 1997r. Od listopada 1998r prowadzono prace bardziej szczegółowe, dotyczące poszczególnych systemów. W listopadzie 1999r ESA zaproponowała wykonanie wspólnej misji. We wrześniu 2000r propozycję taką zaakceptowała strona japońska. Wtedy też orbitery uzyskały nazwy MPO i MMO.
Misja została formalnie przyjęta do realizacji w październiku 2000r. Na tym etapie prac analizowano dwa możliwe scenariusze misji - połączenie obu orbiterów lub przeprowadzenie lotów obu sond oddzielnie. W obu przypadkach planowano wykorzystanie dwóch odrzutowanych modułów napędowych - modułu napędu jonowego i moduł napędu chemicznego. Rakietą nośną miał być Soyuz. Pierwotna propozycja misji zakładała też zastosowanie lądownika - MSE (Mercury Surface Element). Rozważano dwie konfiguracje tego pojazdu - lądownik lądujący twardo z penetratorem połączonym ze stacją powierzchniową za pomocą kabla, oraz lądownik lądujący miękko z urządzeniem wnikającym się w głąb gruntu. Lądownik lądujący twardo miał posiadać system napędowy na paliwo stałe umożliwiającym zejście z orbity i materiał zgniatany amortyzujący uderzenie w powierzchnię. Lądownik lądujący miękko miał natomiast posiadać silnik na paliwo płynne i poduszki powietrzne. Po odłączeniu od MMO, silnik o ciągu 4 kN miał umieścić MSE na orbicie na wysokości 10 km ponad powierzchnią. Drugi manewr hamujący, kontrolowany przez żyroskopy, przyspieszeniomierze oraz optyczny system pomiaru odległości miał wyzerować szybkość MSE na wysokości 120 m. Wtedy miał być odrzucony system napędowy i napompowane poduszki powietrzne. Następnie pojazd miał opaść na powierzchnię z szybkością maksymalnie 30 m/s. Lądowanie planowano wykonać blisko terminatora, na szerokości 89 stopni. W obu przypadkach MSE miał być małym (50 - 70 kg) lądownikiem pracującym 1 - 4 tygodni na powierzchni Merkurego. Miał mieć kształt dysku o średnicy 0.9 m. Energii miała dostarczyć bateria o pojemności 1.7 kW/h. Dane naukowe miały być nagrywane i retransmitowane przez dipolową antenę krzyżową UHF do orbitera MPO lub MMO. Szybkość transmisji mała wynosić 8.7 kb/s. Całkowita produkcja danych miała wynieść 75 Mb przez 7 dni. Zamierzano zrealizować 18 cykli łączność trwających 480 sekund każdy. MSE miał być wyposażony w instrumenty naukowe o masie około 7 kg. W ich skład miały wejść: system obrazujący (kamera pracująca na powierzchni i podczas lądowania); zestaw do badań właściwości cieplnych i fizycznych powierzchni; spektrometr cząstek alfa i promieniowania rentgenowskiego; magnetometr; sejsmometr; urządzenie do penetracji gruntu; oraz miniaturowy łazik sterowany kablem. Spektrometr cząstek alfa miał znajdować się na łaziku, a zestaw do badań właściwości cieplnych i fizycznych powierzchni na urządzeniu penetracyjnym. Pozostałe urządzenia zamierzano zainstalować na korpusie pojazdu.
W późniejszym czasie przyjęta została konfiguracja połączonych orbiterów jako pojazdu MCS. Opracowano też pojedynczy moduł napędy, łączący napęd chemiczny i jonowy. W styczniu 2002r rząd Japonii (Komitet ds. Badań Kosmicznych) oficjalnie zaakceptował udział w misji. W listopadzie 2003 w Europie anulowany został lądownik MSE. Wymagał on szeroko zakrojonego programu rozwojowego, na co nie pozwalały środki budżetowe. Znaczne utrudnienia spowodowały też koszty wynikłe z opóźnienia startu sondy Rosetta i koniecznego przeplanowania tej misji. W dalszym ciągu prowadzone były jednak prace nad technologiami dla MPO. Start był wtedy planowany na 2013r. W listopadzie 2004r wybrano instrumenty dla obu orbiterów.
W 2008r wystąpiła seria problemów spowodowanych negatywnymi wynikami testów. Wykazano degradację zaprojektowanych dla MPO i MTM paneli słonecznych pod wpływem wysokiej temperatury i silnego promieniowania ultrafioletowego w niewielkiej odległości od Słońca. Zrodziło to konieczność zwiększenia powierzchni paneli i przeprojektowania sondy. Jej struktura musiała być silniejsza. Zwiększyło to też zużycie paliwa. Ponadto zmieniono rakietę nośną - Soyuz-Fregat został zastąpiony przez Ariane 5. Modyfikacje pojazdu zostały zatwierdzone w listopadzie 2009r. Powstałe komplikacje spowodowały znaczny wzrost kosztów misji, o około 50% w stosunku do pierwotnych szacunków. Start został przesunięty z 2013r na 2014 r z zapasowym oknem startowym w 2015 r. Pierwszy scenariusz misji zakładał start 19 lipca 2014 r, przelot koło Ziemi 25 lipca 2015 r, pierwszy przelot koło Wenus 17 stycznia 2016 r, drugi przelot koło Wenus 29 sierpnia 2016 r, pierwszy przelot koło Merkurego 4 września 2017 r, drugi przelot koło Merkurego 27 maja 2018 r, trzeci przelot koło Merkurego 17 sierpnia 2019 r, czwarty przelot koło Merkurego 25 września 2019 r, dotarcie do Merkurego w okresie między 21.05.2020 r a 13.11.2020 r (w zależności od strategii użytkowania napędu jonowego), zakończenie misji nominalnej między 20.08.2021 r a 10.02.2022 r, oraz zakończenie pierwszej misji rozszerzonej między 20.08.2022 r a 10.02.2023 r. Całkowita zmiana szybkości miała wynieść 5 km/s Scenariusz misji w 2015 r zakładał start 15 sierpnia 2015 r, przelot koło Ziemi 14 sierpnia 2016 r, pierwszy przelot koło Wenus 25 listopada 2017 r, drugi przelot koło Wenus 18 lutego 2018 r, pierwszy przelot koło Merkurego 15 lutego 2019 r, drugi przelot koło Merkurego 7 listopada 2019 r, trzeci przelot koło Merkurego 26 stycznia 2021 r, czwarty przelot koło Merkurego 8 marca 2021 r i wejście na orbitę wokół Merkurego około 27 stycznia 2022 r. Całkowita zmiana szybkości miała znajdować się na poziomie 5.8 km/s.
Podczas prac nad MMO wykonano model do testów termicznych oraz model do testów termicznych oraz model do testów strukturalnych. Ich budowa rozpoczęła się w grudniu 2007r. W 2008r rozpoczęto testy z ich udziałem. Prowadzono je zarówno w Japonii jak i w ESTEC. Prace nad modelem lotnym rozpoczęły się w 2010r. Dalsze prace nad modelem lotnym w Japonii trwają w trakcie 2011r. W 2012 r został on dostarczony do ESTEC, gdzie przeprowadzono testy w połączeniu z MPO.
W czasie prac nad orbiterem MPO opracowano model strukturalny i termalny (Structural and Thermal Model - STM) oraz modele inżynieryjne (Engineering Test Bench - ETB) różnych komponentów. W 2010r opracowany został też prototypowy model lotny (Proto Flight Model - PFM). Testy z jego użyciem trwają w trakcie 2011r. Również w 2011r rozpoczęto budowę modelu lotnego. Jego integracja i zasadnicze testy odbyły się w latach 2012 - 2014.
W lutym 2012 r start misji przełożono na sierpień 2015 r. Przyczyną był zbyt wolny postęp prac nad systemami i materiałami wymaganymi w MPO. Pod koniec 2013 r misja została opóźniona po raz kolejny - do 2016 r. Nowy podstawowy plan misji zakładał start 9 lipca 2016 r, przelot koło Ziemi 16 lipca 2018 r, pierwszy przelot koło Wenus 22 września 2019 r, drugi przelot koło Wenus 4 maja 2020 r, pierwszy przelot koło Merkurego 23 lipca 2020, drugi przelot koło Merkurego, 14 kwietnia 2021 r, trzeci przelot koło Merkurego 6 lipca 2022 r, czwarty przelot koło Merkurego 29 grudnia 2022 r, piąty przelot koło Merkurego 4 lutego 2023 r, wejście na orbitę wokół Merkurego około 1 stycznia 2024 r, zakończenie misji nominalnej około 1 kwietnia 2025 r, oraz zakończenie pierwszej misji rozszerzonej około 1 kwietnia 2026 r.
W ltaach 2014 - 2015 prace nad misją były bardzo zaawansowane. Pod koniec 2014 r MPO z powodzeniem przeszedł testy termiczne i próżniowe w ESTEC (European Space Research and Technology Centre). Pod koniec 2014 r MMO z powodzeniem przeszedł testy środowiskowe w Japonii. W lutym 2015 r MPO został po raz pierwszy połączony z MTM w ESTEC.
25 marca misja z powodzeniem przeszłą przegląd krytyczny (Critical Design Review - CDR). W jego trakcie ocenie poddano możliwość startu misji w 2016 r. Jednak z powodu opóźnień w przygotowywaniu niektórych urządzeń i instrumentów naukowych zdecydowano się na opóźnienie startu do początku 2017 r. Nowy termin startu przypadał na 1-miesięczne okno starterowe rozpoczynające się 27 stycznia 2017 r. Podstawowy plan misji nie uległ jednak zmianie, sonda mogła nadal dotrzeć do Merkurego w styczniu 2024 r.
MMO został dostarczony do ESTEC w kwietniu 2015 r.