Polskie Forum Astronautyczne
Astronautyka => Zewnętrzny Układ Słoneczny => Wątek zaczęty przez: Matias w Lipiec 15, 2010, 14:50
-
Czas na wątek dla siódmej planety w naszym Układzie Słonecznym. Mam nadzieję, że kiedyś będzie on bardzo chodliwy (przy okazji jakiejś misji do Urana! :))).
Data pierwotnej publikacji - 05/01/2010
Niedawno całkowicie przypadkowo natknąłem się na pewien ciekawy dokumencik PDF traktujący o innej przyczynie nabycia dziwacznej cechy siódmej planety naszego Układu Słonecznego, Urana. Jest to bowiem planeta, której obecne (stabilne!) nachylenie względem orbity wynosi 97 stopni. W astronomicznym światku panuje przekonanie, że to na skutek uderzenia innego ciała niebieskiego nastąpiła ta zmiana w nachyleniu. W przytaczanym dokumencie dwóch astronomów Gwenael Boue i Jacques Lascar prezentuje inne wytłumaczenie niespotykanego nachylenia Urana posługując się modelem Nice (migracje planet). Za zmianę nachylenia miałby odpowiadać zagubiony satelita (być może wyrzucony poza układ słoneczny) i tymczasowa duża inklinacja planety.
http://arxiv.org/PS_cache/arxiv/pdf/0912/0912.0181v1.pdf
Dokument przejrzałem na szybko, ale teoria ciekawa! :)
-
Mnie zastanawia, czy NASA wogóle przewiduje jakąś flagową misję w system Urana czy Neptuna z lądownikami (jak swego czasu wybajdurzony w którejśtam z kolei "wizji" Triton Lander). Swego czasu przebąkiwano o New Horizons 2 ale chyba pomysł szybko upadł.
Naprawdę szkoda, że nic w tej materii się chyba nie kroi (jeśli coś kroi - to oświećcie), oba gazowe giganty aż się proszą o dokładniejsze zbadanie, w tym także ich pasjonujące księżyce jakchociażby Miranda czy szczególnie niesamowity Tryton.
-
Propozycji jest kilka, ale głównie w kierunku Neptuna, który wydaje się być "ciekawszy" od Urana:
http://futureplanets.blogspot.com/2009/08/white-paper-argo-mission-to-neptune.html
(poza tym zarówno Uran jak i Neptun należą chyba do jednej klasy planet, więc misja na Neptuna może/powinna przynieść tyle samo informacji o Uranie, co misja na Urana)
Obecnie problemem dla NASA są chyba fundusze i brak plutonu do zasilania takich misji.
-
W sąsiednim wątku o Neptunie też zamieściłem podobną informację, tj. materiał z Obserwatorium Palomar uzyskany przy użyciu 200 calowego (5 metrowe zwierciadło) Teleskopu Hale. Oczywiście skorzystano tutaj także z systemu Adaptive Optics.
Zdjęcie jest we fałszywych kolorach. Udało się też wyciągnąć pierścienie (nieźle!), chyba dzięki naświetlaniu w bliskiej podczerwieni.. oprócz tego na tarczce widoczne jakieś chmurki :
(http://www.astro.caltech.edu/palomar/images/uranrot.gif)
(Źródło. (http://palomarskies.blogspot.com/2010/10/astrophoto-friday-uranus-with-adaptive.html))
-
Hmm...
Ja tu widzę coś w rodzaju urańskiej wielkiej "czerwonej" plamy (zamiast "czerwonej" wstaw odpowiedni kolor :) ).
-
Zawsze myślałem, że to co dzieje się w atmosferze 7 i 8 planety w naszym Układzie Słonecznym (czyli wiry, chmury, itd.) jest niemożliwe do zaobserwowania przez sprzęt obserwacyjno-rejestrujący znajdujący się na Ziemi. Stąd też bardzo mnie zdziwiło to, że tak dobrze widać te struktury, bo chyba do samego faktu ich istnienia nie można się przyczepić? Bardzo dużo na tarczy dzieje się szczególnie w wypadku Neptuna, chociaż i na powyższym Uranie widzimy dwa wiry oraz jakieś zarysowania pasów chmur...
-
Fajny artykuł na temat hipotetycznej misji na Urana. Rozplanowanie przelotów, itd. Najciekawsze jest to, że pod koniec trwającej 3 lata misji, sonda stała by się sztucznym satelitą Ariela - jednego z księżyców siódmej planety w US.
http://www.kosmonauta.net/index.php/Technologie/Misje/misja-w-stylu-galileo-uran.html
-
Ale to chyba nie jest projekt Uran Orbiter, wspominany ostatnio jako ewentualna propozycja misji klasy Flagship przez Planetary Decadal Survey?
Może mnie ktoś tu obrzuci błotem, ale ja zamiast EJSMO wolałbym właśnie misję orbitera do Urana. Choć Urana z orbiterem Tytana+ladowniki i balony to już bym nie zamienił, nie wspomnę już o MSR ;D
-
Zawsze myślałem, że to co dzieje się w atmosferze 7 i 8 planety w naszym Układzie Słonecznym (czyli wiry, chmury, itd.) jest niemożliwe do zaobserwowania przez sprzęt obserwacyjno-rejestrujący znajdujący się na Ziemi. Stąd też bardzo mnie zdziwiło to, że tak dobrze widać te struktury, bo chyba do samego faktu ich istnienia nie można się przyczepić? Bardzo dużo na tarczy dzieje się szczególnie w wypadku Neptuna, chociaż i na powyższym Uranie widzimy dwa wiry oraz jakieś zarysowania pasów chmur...
mi z kolei wydaje się, ze obserwacja wspomnianych obiektów atmosferycznych jest rezultatem trybu podczerwieni gdzie można wyróżnić cieplejsze formacje jak np. te plamy-wiry, podejrzewam, że w paśmie widzialmnym byłyby one słabo dostrzegalne. Z drugiej strony mamy zbyt mało zdjęć aktywności atmosfery Urana, wykonanych z bliskiej odległości i w zbyt krótkim czasie aby z powodzeniem zweryfikować samą charakterystykę tych obiektów oraz specyfikę dynamiki samej atmosfery. Jak pamiętamy - przelot Voyagera 2 koło Urana ukazał bowiem wyjątkowo "cichą" i poniekąd nudną atmosferę tej planety, zaś późniejsze obserwacje HST czy Palomar wskazują, że jednak coś się tam dzieje, a w pasie podczerwieni jest to szczególnie zauważalne.
-
Na spacedaily.com pojawiły się dwa artykuły dotyczące Urana:
http://www.spacedaily.com/reports/Series_of_bumps_sent_Uranus_into_its_sideways_spin_999.html
http://www.spacedaily.com/reports/Mission_to_Mysterious_Uranus_999.html
Ciekawe czy doczekamy się kiedyś misji.
-
Rzeczywiście - coraz więcej ostatnio się pisze o wyprawie do Urana. Może się to ziści... :)
-
Witajcie!
Dostałem wczoraj dosyć dziwną pracę domową z fizyki:
Mam opisać, jak wygląda dzień na Uranie, znaczy chodzi o to, aby opisać zwłaszcza zachowanie Słońca, które jest widoczne z jego powierzchni, bo biorąc pod uwagę, że "toczy" on się po swojej orbicie, to może to wyglądać nieco dziwnie, wiec nie wiem, jak mam samodzielnie udzielić odpowiedzi na to pytanie.
Liczę na waszą pomoc i z góry dzięki! ;)
-
Ściąg Stellarium, zmień swoją lokalizacje na Urana zmieniaj godziny/dni będziesz widział jak zachowuję się Słońce i ile teraz trwa noc i dzień itp.
Z tego co patrzyłem to Słońce zachodzi tam na północnym-wschodzie a wschodzi na zachodzie. 8)
Wschód po 5 a zachód przed 17. Na Uranie rok trwa 84lata.
-
Dzięki wielkie, szczerze mówiąc znam Stellarium, a na ten pomysł nie wpadłem! ;)
-
Niestety nie mam możliwości użycia Stellarium... ;/ Ma ktoś może jakiś inny pomysł, lub mógłby to opisać? Będę bardzo wdzięczny. ;)
-
Za pomocą kamery NIRC2 teleskopu Keck II wykonano serię obserwacji Urana w zakresie podczerwieni, z których uzyskano obraz atmosfery pokazujący najwięcej jak dotąd szczegółów. Jak wiadomo kamery Voyagera 2 i HST nie prowadzą obserwacji w podczerwieni (NICMOS ma za małą rozdzielczość). W zakresie fal krótszych emisja metanu maskuje układy chmur występujące na tej planecie.
http://www.planetary.org/blogs/emily-lakdawalla/2012/10221238-uranus-keck-photos.html
-
Fantastyczne! ktos w końcu przeniknoł przez tę mgłę, i widać że też występują tam wirowe sztormy jak na innych olbrzymach. Ciekawy jest ten pas chmur koło równika zaplecionych w warkocz.
-
Naukowcy przymierzają się bardziej do 2 misji na Urana :
-europejski Uranus Pathfinder
-amerykański HORUS ( Herschel Orbital Reconnaissance of the Uranian System)
źródło ostatni numer Wiedzy i życia
Czy ktoś jest w stanie na forum coś więcej dodać do tego tematu???
-
Naukowcy przymierzają się bardziej do 2 misji na Urana :
-europejski Uranus Pathfinder
Propozycja zgłoszona w 2010 r jako misja klasy M, nie przeszła nawet do finału w 2011 r.
-amerykański HORUS ( Herschel Orbital Reconnaissance of the Uranian System)
źródło ostatni numer Wiedzy i życia
Koncepcja z 2010 r do New Frontiers. Nic takiego nie znalazło się w zaleceniach Planetary Science Decadal Survey, więc nie ma na to szans jako New Frontoers 4.
-
Niestety, takie "przymiarki" będą zawsze przy okazji wszystkich konkursów na kolejne średniej wielkości oraz duże misje ESA czy NASA. Jednakże konkurencja w tym przypadku jest zazwyczaj bardzo duża i raczej wątpliwe jest, aby któraś z tych agencji w obecnych czasach zdecydowała się zaryzykować misję na Urana. Czy Neptuna.
-
Oba lodowe giganty są strasznie "zaniedbane". Czy naprawdę nie ma najmniejszego światełka w tunelu aby któraś z agencji zdecydowała się na jaką misję (niekoniecznie flagową) w ten rejon US ? Na Marsa znowu poleci stado ptactwa a praktycznie poza Juno i błąkającym się gdzieś daleko NH nic się nie szykuje ....
-
Też żałuje ; jeśli nie wiadomo o co chodzi to chodzi o kasę:)
-
A propos Urana to niedawno był artykuł na BBC na temat ewentualnej misji. Polecam go.
http://www.bbc.com/future/story/20140822-the-mission-to-an-un-loved-planet
Pozdrawiam :)
-
Brak funduszy jest owszem jedną z przyczyn dla których ani Nasa ani ESA nie zdecydowały się na misję do Urana lub Neptuna, jednak problem tkwi jeszcze w czymś innym. Są to Priorytety w agencjach kosmicznych. Obecnie NASA skupia się na budowie ciężkiej rakiety nośnej SLS i pojazdu MPCV Orion do lotów załogowych poza orbitę Ziemi i potrzebuje na to wielu miliardów dolarów. Drugim pod względem wydatków programem dla Nasa jest finansowanie stacji ISS i programu Commercial Crew i Commercial Cargo czyli lotów komercyjnych pojazdów załogowych/towarowych do stacji ISS i powracających z ładunkiem i w niedalekiej przyszłości z astronautami na Ziemię. Z kolei ESA skupiła się na systemach satelitarnych Galileo i Copernicus (czyli tym co bardziej "praktyczne i przyziemne"). W sferze lotów bezzałogowych sond kosmicznych zbyt skupiono się (moim zdaniem) na Marsie - faworyzując go i zaniedbując inne fascynujące Globy Układu Słonecznego zwłaszcza tego zewnętrznego. Ostatnio Biały Dom zaproponował budżet NASA na 2016 rok w wysokości 18,5 Mld. dolarów w którym największym zwycięzcą ma stać się program Commercial Crew i niemal od razu zaaprobowano sondę na Europę - lodowy księżyc Jowisza - która ma wystartować dopiero po 2025 roku. Według mnie jedyną szansą żebyśmy na naszą starość zobaczyli Urana lub Neptuna w obiektywach kamer fotografujących je z ich orbity lub chociaż start takiej dalekiej sondy do Urana lub Neptuna jest rakieta nośna Falcon Heavy firmy SpaceX która jest teraz w 2015 roku o wiele mniej papierowa i realniejsza od SLS. Przy nośności 53 ton na LEO mogłaby wysłać niewielki ładunek do zewnętrznego Układu Słonecznego, np. ważącą 3 tony sondę z napędem Jonowym zasilanym 30 kg RTG która w 15 lat osiągnęła by orbitę Urana badając jego oraz Mirandę, Ariela, Umbriela, Tytanię i Oberona (5 fascynujących celów badań wokół 1 planety). Gdyby misję taką zaaprobowano do 2030 roku i wystartowałaby w 2035 roku to w 2050 doleciałaby do Urana - akurat na moje 65 urodziny :-)
-
Misje planetarne są realizowane wg zaleceń Decetad Survey, gdzie Uran i Neptun nie znalazły się na czele. A inne programy mają mało do tego.
-
. Według mnie jedyną szansą żebyśmy na naszą starość zobaczyli Urana lub Neptuna w obiektywach kamer fotografujących je z ich orbity lub chociaż start takiej dalekiej sondy do Urana lub Neptuna jest rakieta nośna Falcon Heavy firmy SpaceX która jest teraz w 2015 roku o wiele mniej papierowa i realniejsza od SLS. Przy nośności 53 ton na LEO mogłaby wysłać niewielki ładunek do zewnętrznego Układu Słonecznego, np. ważącą 3 tony sondę z napędem Jonowym zasilanym 30 kg RTG która w 15 lat osiągnęła by orbitę Urana badając jego oraz Mirandę, Ariela, Umbriela, Tytanię i Oberona (5 fascynujących celów badań wokół 1 planety). Gdyby misję taką zaaprobowano do 2030 roku i wystartowałaby w 2035 roku to w 2050 doleciałaby do Urana - akurat na moje 65 urodziny :-)
... niekoniecznie masz racje: http://www.centauri-dreams.org/?p=29805 (http://www.centauri-dreams.org/?p=29805) ;-)
Z piowazaniem
Adam Przybyla
-
Przeczytałem link. Z tego co zrozumiałem istnieje alternatywny sposób napędzania sondy kosmicznej lecącej na spotkanie z Uranem (20 AU od Słońca - dwa razy dalej niż Saturn) w linku nazwano go Electric Sail (żagiel elektryczny w dosłownym tłumaczeniu) i mógłby rozpędzić sondę od 20 km/s do nawet 100 km/s (dokonałby się w ten sposób ogromny skok jakościowy w pokonywaniu znacznych odległości w zewnętrznym Układzie Słonecznym). Voyager 2 jedyna sonda która w styczniu 1986 roku osiągnęła Urana dzięki asystom planet olbrzymów wyciągnęła ledwie 17 km/s. Warto jednak pamiętać że im większa byłaby prędkość sondy zbliżającej się do Urana tym bardziej skomplikowane byłoby wyhamowanie i wejście na orbitę (Uranus Orbit Insertion). Wydaje mi się że - nawiązując do mojego poprzedniego postu - Falcon Heavy z dodatkowym stopniem ucieczkowym (np. Star 48) mógłby rozpędzić sondę o masie 1-3 ton do prędkości 18 km/s (taj jak Atlas 5 551 w styczniu 2006 roku rozpędził do tej prędkości niespełna półtonową sondę New Horizons lecąca na spotkanie z Plutonem) - następnie własny silnik jonowy sondy (np. Halla, elektrostatyczny) z kilkuset kg ksenonu (lub kryptonu) powodowałby niewielkie lecz stałe "cierpliwe przyspieszanie sondy". Do zasilania aparatury pokładowej i silnika jonowego potrzeba by było 10-30 kg plutonu 238 do generatora RTG (jak w sondzie NH). Trudno mi obliczyć w jakim czasie sonda o masie 1-3 ton wysłana przy pomocy Falcona Heavy następnie przyspieszona stopniem ucieczkowym i lecąca z włączonym silnikiem jonowym osiągnęłaby dystans 20 jednostek astronomicznych (ok. 2,8 miliarda km).
-
Zastanawiam się, czy żagiel elektryczny mógłby posłużyć do hamowania sondy? Jeśli tak, to po pewnym czasie lotu sonda zaczęła by zwalniać, by sonda, lub jej część mogła wejść na orbitę badanej planety.
Na ile tego typu żagiel jest technicznie możliwy do zbudowania już dziś? Ile mogłaby kosztować taka misja?
-
Dolot do Urana na 20 AU w ciągu 15 lat? Przecież New Horizons w 10 lat doleciał na 40 AU do Plutona. Możeby tak coś konkretniej policzyć albo sprawdzić - ile naprawdę zajmuje dolot do Urana - i różne dostępne lub planowane rakiety nośne oraz z asystą grawitacyjną Jowisza i/lub Saturna lub bez. Przecież Jowisz okres obiegu ma 12 lat więc jeśli jest po niewłaściwej stronie żeby dać asystę to już za 6 lat jest po właściwej.
Kolejna sprawa czy warto - księżyce Urana są podobne do księżyców Saturna, coś mi się wydaje że zwłaszcza Ariel mógłby się okazać odpowiednikiem Enceladusa - też jest taki lodowy i pomarszczony - jeśli potwierdzi się uwalnianie materiału z Europy to aktywność lodowych księżyców może okazać się powszechna.
-
Dolot do Urana na 20 AU w ciągu 15 lat? Przecież New Horizons w 10 lat doleciał na 40 AU do Plutona. Możeby tak coś konkretniej policzyć albo sprawdzić - ile naprawdę zajmuje dolot do Urana - i różne dostępne lub planowane rakiety nośne oraz z asystą grawitacyjną Jowisza i/lub Saturna lub bez. Przecież Jowisz okres obiegu ma 12 lat więc jeśli jest po niewłaściwej stronie żeby dać asystę to już za 6 lat jest po właściwej.
Kolejna sprawa czy warto - księżyce Urana są podobne do księżyców Saturna, coś mi się wydaje że zwłaszcza Ariel mógłby się okazać odpowiednikiem Enceladusa - też jest taki lodowy i pomarszczony - jeśli potwierdzi się uwalnianie materiału z Europy to aktywność lodowych księżyców może okazać się powszechna.
... to kwestia kosztow. Zagielby o kilka rzedow wielkosci tanszy ... Z powazaniem
Adam Przybyla
-
Dolot do Urana na 20 AU w ciągu 15 lat? Przecież New Horizons w 10 lat doleciał na 40 AU do Plutona. Możeby tak coś konkretniej policzyć albo sprawdzić - ile naprawdę zajmuje dolot do Urana -
New Horizons miał ten luksus, że nie korzystał z manewru Hohmanna i od początku poruszał się z trzecią prędkością kosmiczną. Jeżeli chcemy wejść na orbitę Urana, to jednak transfer Hohmanna jest znacznie bardziej opłacalny (a przynajmniej jakaś jego wersja z asystą grawitacyjną, a trzecia prędkość kosmiczna jest wykluczona).
-
Jutro minie 30 lat od przelotu Voyagera 2 koło Urana:
http://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=4827
-
... A za kolejnych 30 lat bedziemy zapewne nadal czekac na plany jakiejkolwiek kolejnej misji w ten rejon US. ;)
-
Mam nadzieję ,że jesteś zbyt pesymistyczny w sprawie lotu do Urana.
Optymizm jednak powinien być tutaj raczej umiarkowany.
Za 30 lat, miejmy nadzieję, będzie w drodze sonda w kierunku Urana.
Może przydałoby się sondowanie opinii uczestników Forum w tym temacie. Ciekawe byłoby skonfrontowanie tych wyników w przyszłości z realem.
http://www.kosmonauta.net/2015/09/uran-i-neptun-ponownie-na-celowniku-nasa/
-
Oj tam! Na 50 rocznicę będzie orbiter! ;)
-
Ponoć studium wykonalności powoli robią.
-
To chyba oznacza najwyższy do tej poziom zaangażowania NASA w planowanie przyszłych orbiterów Urana i Neptuna.
Można przy okazji sprawdzić , jak daleko jest teraz Voyager 2 :
http://heavens-above.com/SolarEscape.aspx
-
Ponoć studium wykonalności powoli robią.
Możesz podać jakis link? Chętnie poczytałbym. Z góry dziekuję.
-
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1158.msg83701#msg83701
-
Fajnie jakby wysłali tam jonowca :-) Ciekawe kiedy będą renderki misji do Udana i Neptuna? :-)
-
Jak zobaczę jakis wstępny projekt próbnika to chętnie sam się do wizualek przyłożę ;) Nie wiem czemu (a może i wiem), ale zarówno układ Urana jak i Neptuna jest moim ulubionym fragmentem US. Może m.in. wlasnie przez to, że wszędzie mówi się do znudzenia o Marsie czy Jowiszu .....
-
w wolnych chwilach natchnienia pozwoliłem sobie na małe space art ;)
Nazwałem to sobie "Lost on Miranda" :)
(http://imageshack.com/a/img924/1218/PximD2.jpg)
Wersja fullHD tutaj --> http://imageshack.com/a/img924/1198/7WJZbm.jpg
-
fajne :)
-
Lodowy olbrzym posiada 27 znanych księżyców – dużo mniej niż 67 i 62 naturalne satelity krążące wokół odpowiednio Jowisza i Saturna. Uran jest jednak mniejszą od nich planetą, co może po części tłumaczyć tę różnicę. ...
Teraz planetolodzy Rob Chancia i Matthew Hedman z University of Idaho w Moscow ponownie przeanalizowali dane z Voyagera i dostrzegli faliste struktury w dwóch innych pierścieniach zwanych Alfa i Beta. Wytłumaczeniem dla tych struktur tak samo może być przyciąganie grawitacyjne ze strony księżyca leżącego na zewnątrz każdego z tych pierścieni.
„Te księżyce są bardzo małe,” mówi Chancia – o średnicy rzędu 4 do 14 kilometrów (jeżeli w ogóle istnieją). To znaczyłoby, że są mniejsze niż jakikolwiek ze znanych księżyców Urana – i zbyt małe, aby mógł je wyraźnie zarejestrować jakikolwiek instrument sondy Voyager. ...
Jeżeli nie uda się odkryć księżyców w danych z Hubble’a, kolejną szansę będzie miała dopiero sonda, która weszłaby na orbitę wokół tego lodowego olbrzyma.
Źródło http://www.pulskosmosu.pl/2016/10/15/uran-moze-miec-jeszcze-dwa-dodatkowe-ksiezyce/
http://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=6657
-
Kompozycja zdjęć wykonanych przez Voyagera 2 oraz HST ukazujących zorze na Uranie.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width_feature/public/thumbnails/image/potw1714a.jpg?itok=aPufMijL)
This is a composite image of Uranus by Voyager 2 and two different observations made by Hubble -- one for the ring and one for the auroras.Astronomers tracked the interplanetary shocks caused by two powerful bursts of solar wind traveling from the sun to Uranus, then used Hubble to capture their effect on Uranus' auroras -- and found themselves observing the most intense auroras ever seen on the planet. By watching the auroras over time, they collected the first direct evidence that these powerful shimmering regions rotate with the planet. They also re-discovered Uranus' long-lost magnetic poles, which were lost shortly after their discovery by Voyager 2 in 1986 due to uncertainties in measurements and the featureless planet surface. Credit: ESA/Hubble & NASA, L. Lamy / Observatoire de Paris
https://phys.org/news/2017-04-hubble-auroras-uranus.html
-
Deszcz diamentów na Uranie i Neptunie
BY MATEUSZ OLSZEWSKI ON 6 WRZEŚNIA 2017
(...) Na około 10000 kilometrów pod powierzchnią obu planet kompresja węglowodorów jest wystarczająca do wytworzenia diamentów. By odtworzyć te warunki międzynarodowy zespół poddał próbkę polistyrenu dwóm falom uderzeniowym używając do tego intensywnego lasera optycznego w urządzeniu Matter in Extreme Conditions (MEC), gdzie mogli połączyć je z impulsami promieniowania rentgenowskiego ze SLAC Linac Coherent Light Source (LCLS). (...)
http://kosmonauta.net/2017/09/deszcz-diamentow-na-uranie-i-neptunie/
-
Dwie pary księżyców Urana mogą znajdować się na kursach kolizyjnych
Study of Uranus suggests some of its moons are on a collision course
September 6, 2017 by Bob Yirka
In studying the orbits of the moons, the researchers found that Cressida is on a path that will cause it to collide with another moon called Desdemona, which currently moves in an orbit just 900 kilometers from Cressida's. The gravity of Cressida is slowly pulling them closer together and will cause them to crash into one another in approximately 1 million years. They also found the same to be true for Cupid and Belinda, which will collide sometime later.
https://phys.org/news/2017-09-uranus-moons-collision.html
http://www.pulskosmosu.pl/2017/09/06/ksiezyce-urana-na-kursach-kolizyjnych/
-
Sa szanse na chinska misje do Urana przed rokiem 2030:
(https://pbs.twimg.com/media/DKKSt0CUIAAlHsb.jpg:large)
"Planeta" 2036 osiągnie Jowisza, 2048 osiągnął Urana.
Z powazaniem
Adam Przybyla
-
Sa szanse na chinska misje do Urana przed rokiem 2030:
"Planeta" 2036 osiągnie Jowisza, 2048 osiągnął Urana.
China also plans to launch probes to Jupiter in 2036 and Uranus in 2046, Zhang said. However, these planets are so far away from the sun that light is too weak to power solar-powered probes. Chemical propulsion systems face long-term storage issues and an even harsher environment in space, he added.
http://www.china.org.cn/china/2017-09/21/content_41623004.htm
-
Sa szanse na chinska misje do Urana przed rokiem 2030:
"Planeta" 2036 osiągnie Jowisza, 2048 osiągnął Urana.
Z powazaniem
Adam Przybyla
Słabo u Waćpana z chińszczyzną ;) Proszę nie wprowadzać luda w błąd.
W każdym bądź razie lepiej późno niż wcale, chociaż akurat w moim przypadku - jesli mowa o Uranie - może to być już za późno ;)
-
Ciekawe czemu do powyższej prezentacji użyto obrazków z NASA? W Chinach nie ma kto robić renderków?
Ale jest plus z tej sytuacji. Dzięki temu można odgadnąć bez znajomości języka Państwa Środka o co chodzi w astronautycznych planach CHRL przedstawionych na przedmiotowej prezentacji :)
-
Jesli nie mają chętnych od/do renderków (niepotrzebne skreslić) to ja chętnie się zgłaszam, byle nie za typową pensję małego Kitajca ;) Eko, masz jakis kontakt do jakiegos Czang-Kai-Szeka? ;)
-
Jesli nie mają chętnych od/do renderków (niepotrzebne skreslić) to ja chętnie się zgłaszam, byle nie za typową pensję małego Kitajca ;) Eko, masz jakis kontakt do jakiegos Czang-Kai-Szeka? ;)
Niestety nie :'(
-
Ciekawe czemu do powyższej prezentacji użyto obrazków z NASA? W Chinach nie ma kto robić renderków?
E, pewnie na odwrocie tych nasa'owskich renderków jest dopisek "made in China" :D
-
Nowa praca sugeruje, że uderzenie planety wielkości Ziemi w młodego Urana może być odpowiedzialne za obecne nachylenie osi Urana i jego księżyców:
In computer simulations, the researchers found that an Earth-size rock striking a newborn Uranus could have helped give the planet its current tilt. At the same time, the simulations found that the rubble from the impact could go on to collapse and form moons with orbits and masses similar to those of Uranus' actual moons.
"Material from the two bodies is ejected in a debris disk, and finally satellites are formed from the debris disk," Ishizawa told Space.com. "It is possible to explain the axial tilt and the formation of the regular satellites of Uranus simultaneously."
https://www.space.com/39123-crash-that-tilted-uranus-made-moons.html
-
Czy ktos się orientuje, tudzież ma jakies informacje o statusie studiów nad potencjalną misją w kierunku Urana?
-
Czy ktos się orientuje, tudzież ma jakies informacje o statusie studiów nad potencjalną misją w kierunku Urana?
A coś takowego się szykuje? ???
-
NASA Completes Study of Future ‘Ice Giant’ Mission Concepts
June 20, 2017
A NASA-led and NASA-sponsored study of potential future missions to the mysterious “ice giant” planets Uranus and Neptune has been released—the first in a series of mission studies NASA will conduct in support of the next Planetary Science Decadal Survey. The results of this and future studies will be used as the Decadal Survey deliberates on NASA’s planetary science priorities from 2022-2032. The study identifies the scientific questions an ice giant mission should address, and discusses various instruments, spacecraft, flight-paths and technologies that could be used. (...)
A variety of potential mission concepts are discussed in the study, including orbiters, flybys, and probes that would dive into Uranus’ atmosphere to study its composition. A narrow-angle camera would send data back to Earth about the ice giants and their moons. Uranus has 27 known moons, while Neptune has 14. (...)
https://www.nasa.gov/feature/nasa-completes-study-of-future-ice-giant-mission-concepts
-
Aktualnie tylko Chinczycy planuja cos takiego w 2036 roku:
https://gbtimes.com/mars-asteroids-ganymede-and-uranus-chinas-deep-space-exploration-plan-2030-and-beyond
Z powazaniem
Adam Przybyla
(https://static.gbtimes.com/uploads/old/inline_images/china-deep-space-exploration-2030-glex-iafastro.png)
-
Na Ziemi daje sie zauważyć zmienną aktywność procesów atmosferycznych Urana, zależneych od cykli aktywności słonecznej.
Sunlight holds the key to planet’s shine
December 22, 2017, University of Oxford
"The changing brightness of the planet shows that something is happening to the clouds. We have found that the change is caused by two processes.
"One is chemical, caused as fluctuating levels of UV sunlight alters the colour of particles in the atmosphere. The other is due to high-speed particles from outside the solar system, known as galactic cosmic rays, bombarding the atmosphere and influencing the formation of clouds."
The scientists used data from telescopes on Earth, as well as cosmic rays measured by the Voyager 2 spacecraft, to make their assessment.
Professor Harrison said: "The sun has a magnetic field, diverting cosmic rays away from the solar system, including here on Earth. This protection is reduced when solar activity is at its lowest every 11 years, meaning more cosmic radiation gets through.
http://www.ox.ac.uk/news/2017-12-22-sunlight-holds-key-planet%E2%80%99s-shine#
-
Deszcz diamentów na Uranie i Neptunie
BY MATEUSZ OLSZEWSKI ON 6 WRZEŚNIA 2017
(...) Na około 10000 kilometrów pod powierzchnią obu planet kompresja węglowodorów jest wystarczająca do wytworzenia diamentów. By odtworzyć te warunki międzynarodowy zespół poddał próbkę polistyrenu dwóm falom uderzeniowym używając do tego intensywnego lasera optycznego w urządzeniu Matter in Extreme Conditions (MEC), gdzie mogli połączyć je z impulsami promieniowania rentgenowskiego ze SLAC Linac Coherent Light Source (LCLS). (...)
http://kosmonauta.net/2017/09/deszcz-diamentow-na-uranie-i-neptunie/
To te deszcze diamentów muszą opaść aż na samo jądro Urana.
Ciekawe ile sie tego przez te miliady lat uzbierało, piewnie jądro planetu jest pokryte warstwą diamentów o grubości kilku tysięcy kilometrów, a ilość tych diamentów jest więszka od masy całej Ziemi :)
-
Jaki zapach mają chmury Urana?
(https://www.pulskosmosu.pl/wp-content/uploads/uran-1.jpg)
Siarkowodór – gaz, który nadaje zgniłym jajkom charakterystycznego zapachu, dominuje górne warstwy atmosfery Urana. Opierając się na szczegółowych spektroskopowych obserwacjach planety przeprowadzonych za pomocą teleskopu Gemini North, astronomowie odkryli ten mdlący gaz w wyższych warstwach chmur lodowego olbrzyma, przedostatniej planety Układu Słonecznego.
Nawet po dziesięcioleciach obserwacji i wizycie sondy Voyager 2, Uran zachowywał dla siebie jeden istotny sekret – skład chemiczny swoich chmur. Teraz udało się potwierdzić jeden z kluczowych elementów, z których zbudowane są pokrywające planetę chmury.
Patrick Irwin z Uniwersytetu Oksfordzkiego w Wielkiej Brytanii wraz ze współpracownikami z całego świata spektroskopowo zbadali promieniowanie podczerwone pochodzące z Urana, a zarejestrowane za pomocą 8-metrowego teleskopu Gemini North stojącego na szczycie Maunakea na Hawajach. W danych badacze odkryli siarkowodór zalegający w pobliżu szczytów chmur błękitnej planety. Długo poszukiwane dowody na obecność tego gazu w atmosferze opublikowano 23 kwietnia w periodyku Nature Astronomy.
Teleskop Gemini oraz spektrometr NIFS (Near-Infrared Integral Field Spectrometer) pozwoliły zbadać promieniowanie słoneczne odbite od regionu bezpośrednio nad główną widoczną warstwą chmur w atmosferze Urana. „Choć linie, które próbowaliśmy tam wykryć były ledwo widoczne, byliśmy w stanie bezsprzecznie je wykryć dzięki wysokiej czułości NIFS na teleskopie Gemini i rewelacyjnym warunkom atmosferycznym na Maunakea” mówi Iwrin. „Choć wiedzieliśmy, że owe linie będą tuż na granicy wykrywalności, postanowiliśmy spróbować ich poszukać w danych z Gemini”.
„Ta praca stanowi innowacyjny sposób wykorzystania instrumentu pierwotnie zaprojektowanego do badania wybuchowego środowiska wokół potężnych czarnych dziur w centrach odległych galaktyk” mówi Chris Davis z amerykańskiego National Science Foundation. „Wykorzystanie NIFS do rozwiązania jednej z odwiecznych tajemnic Układu Słonecznego stanowi ogromne rozszerzenie pola jego działania” dodaje Davis.
Astronomowie od dawna zastanawiali się nad składem chemicznym chmur Urana oraz nad tym czy to siarkowodór czy amoniak dominują w górnych warstwach chmur, jednak nigdy dotąd nie udało się zdobyć wyraźnych dowodów na korzyść jednego z nich. „Teraz, dzięki lepszym danym wskazującym linie absorpcyjne siarkowodoru oraz fantastycznym widmom uzyskanym za pomocą teleskopu Gemini, uzyskaliśmy odciski palców, które pozwoliły nam ustalić winnego”.
Wykrycie siarkowodoru wysoko w chmurach Urana (i prawdopodobnie Neptuna) wyraźnie odróżnia je od wewnętrznych gazowych olbrzymów – Jowisza i Saturna – na których nad chmurami w ogóle nie zarejestrowano siarkowodoru, a gdzie jest sporo amoniaku. W dużej części górne warstwy chmur Jowisza i Saturna składają się z lodowego amoniaku, ale wydaje się, że w przypadku Urana już tak nie jest. Te różnice w składzie chemicznym rzucają nowe światło na pytania o procesy formowania planet w Układzie Słonecznym.
-
Cataclysmic collision shaped Uranus’ evolution
(3 July 2018) DURHAM UNIVERSITY
Uranus was hit by a massive object roughly twice the size of Earth that caused the planet to tilt and could explain its freezing temperatures, according to new research.
Astronomers at Durham University led an international team of experts to investigate how Uranus came to be tilted on its side and what consequences a giant impact would have had on the planet’s evolution.
The team ran the first high-resolution computer simulations of different massive collisions with the ice giant to try to work out how the planet evolved.
The research confirms a previous study that said Uranus’ tilted position was caused by a collision with a massive object – most likely a young proto-planet made of rock and ice - during the formation of the solar system about 4 billion years ago.
The simulations also suggested that debris from the impactor could form a thin shell near the edge of the planet's ice layer and trap the heat emanating from Uranus’ core. The trapping of this internal heat could in part help explain Uranus’ extremely cold temperature of the planet’s outer atmosphere (-216 degrees Celsius, -357 degrees Fahrenheit), the researchers said. (...)
https://www.dur.ac.uk/research/news/item/?itemno=35167
https://eurekalert.org/pub_releases/2018-07/du-cs070218.php
Uran zderzył się kiedyś z obiektem większym od Ziemi
06.07.2018
W początkowym okresie formowania się Układu Słonecznego w planetę Uran uderzył obiekt (protoplaneta) o masie co najmniej dwukrotnie większej niż ziemska. Może to tłumaczyć dziwne nachylenie osi obrotu Urana i niezwykle niskie temperatury jej zewnętrznej atmosfery – informuje brytyjski Durham University.
Uran jest siódmą planetą w Układzie Słonecznym według odległości od Słońca. Jego unikatową cechą jest takie nachylenie osi obrotu, że znajduje się ona prawie w płaszczyźnie orbity. Oznacza to, że jego bieguny północy i południowy znajdują się w miejscu, w którym u pozostałych planet mamy równik.
Międzynarodowy zespół badawczy, którym kierował Jacob Kegerreis, doktorant z Durham University, przeprowadził symulacje komputerowe kolizji Urana z różnymi masywnymi obiektami, aby sprawdzić co spowodowało, że obecnie ma on nietypowo nachyloną oś obrotu. Zweryfikowano w ten sposób ponad 50 różnych scenariuszy zderzeń, do obliczeń używając superkomputera.
Badania potwierdziły wcześniejsze wyniki, że przyczyną tak dużego nachylenia jest kolizja z dużym obiektem. Najprawdopodobniej była to protoplaneta zbudowana ze skał i lodu, a zdarzenie nastąpiło w okresie formowania się Układu Słonecznego, około 4 miliardy lat temu. Masa impaktora była co najmniej dwa razy większa niż masa Ziemi.
Symulacja przewiduje także, że pozostałości po impaktorze mogły utworzyć cienką warstwę w pobliżu brzegu lodowej warstwy planety i uwięzić ciepło wypromieniowywane z jądra Urana. Mogłoby to częściowo tłumaczyć niezwykle niską temperaturę zewnętrznej atmosfery planety (minus 216 stopni Celsjusza).
Po kolizji planeta mogła też utracić swoją atmosferę w przestrzeni kosmicznej, ale udało jej się odzyskać znaczną część. Efektem kolizji może być też powstanie pierścieni i księżyców Urana. Katastrofa spowodowała wyrzucenie skał i lodu na orbitę wokół planety. Z upływem czasu utworzyły one najbardziej wewnętrzne z księżyców. Zapewne wpłynęła też na orbity istniejących już księżyców, o ile takowe były obecne przed uderzeniem.
Kolejną kwestią, którą może wyjaśnić kolizja, jest nachylone i niecentralne pole magnetyczne Urana. Przyczyną takich jego własności może być wytworzenie obszarów stopionego lodu i skał we wnętrzu planety.
Jak wskazują badacze, Uran jest podobny do najpowszechniejszego typu planet pozasłonecznych (egzoplanet). Poznanie jego przeszłości pomoże więc też w zrozumieniu ewolucji i budowy tych pozaziemskich światów.
Wyniki badań opisano w artykule, który ukazał się w czasopiśmie „The Astrophysical Journal”. (PAP)
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C30123%2Curan-zderzyl-sie-kiedys-z-obiektem-wiekszym-od-ziemi.html
-
Symulacja katastrofy
https://www.youtube.com/watch?v=yG3vW9rMY_c
A big space crash likely made Uranus lopsided
December 21, 2018 by Seth Borenstein
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2018/2-sciencesaysa.jpg)
This image made from video provided by Durham University astronomy researcher Jacob Kegerreis shows a computer simulation generated by the open-source code SWIFT that depicts an object crashing into the planet Uranus. Kegerreis says the detailed simulations show that the collision and reshaping of Uranus 3 billion to 4 billion years ago likely caused the massive planet to tilt about 90 degrees on its side. (Jacob A. Kegerreis/Durham University via AP)
https://phys.org/news/2018-12-big-space-uranus-lopsided.html
-
Bardzo ciekawa animacja!
-
Dopiero teraz odkryto, że mijając Urana, Voyager 2 przeleciał przez bąbel magnetyczny, który mógł wyrzucać atmosferę Urana w przestrzeń kosmiczną.
Revisiting Decades-Old Voyager 2 Data, Scientists Find One More Secret
MARCH 25, 2020
(...) Unbeknownst to the entire space physics community, 34 years ago Voyager 2 flew through a plasmoid, a giant magnetic bubble that may have been whisking Uranus' atmosphere out to space. The finding, reported in Geophysical Research Letters, raises new questions about the planet's one-of-a-kind magnetic environment. (...)
https://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=7623
Ponowna analiza danych z sondy Voyager 2 ujawniła nieznany sekret Urana
02.04.2020
(http://naukawpolsce.pap.pl/sites/default/files/styles/strona_glowna_slider_750x420/public/202004/35758854_35758833.jpg?itok=YTJumiLo)
Zdjęcie Urana wykonane przez sondę Voyager 2 w dniu 14 stycznia 1986 roku. Swój niebieski kolor planeta zawdzięcza metanowi zawartemu w atmosferze, który absorbuje czerwoną część widma. Źródło: NASA/JPL-Caltech.
W pobliżu Urana mogą występować plazmoidy, czyli gigantyczne bąble magnetyczne z plazmą. Naukowcy uzyskali na to dowód analizując dane sprzed kilkudziesięciu lat, zebrane podczas przelotu sondy Voyager 2 koło tej planety w 1986 r. - ponformowała NASA.
Voyager 2 to automatyczna amerykańska sonda wystrzelona z Ziemi w 1977 roku. Przeleciała obok Jowisza, Saturna, Urana, Neptuna, a obecnie znajduje się już poza Układem Słoneczny w otwartej przestrzeni międzygwiazdowej.
Urana sonda minęła 24 stycznia 1986 r., przelatując 81433 kilometrów od górnych wierzchołków chmur tej gazowej planety. Wtedy odkryto m.in. dwa nowe pierścienie, 11 nowych księżyców i zmierzono temperaturę minus 214 stopni Celsjusza.
Zebrane wówczas dane na temat Urana to jak dotąd jedyne pomiary wykonane z bliska dla tej planety. Ponowna analiza danych po ponad trzydziestu latach pozwoliła na odkrycie jeszcze jednego sekretu Urana. Okazuje się, że sonda przeleciała wtedy przez plazmoid – skupisko plazmy, gigantyczny bąbel magnetyczny, który mógł unosić atmosferę planety w przestrzeń kosmiczną.
Wiadomo, iż atmosfery wszystkich planet w Układzie Słonecznym stopniowo uciekają w przestrzeń kosmiczną. Z Wenus wypływa wodór, który dołącza do strumienia cząstek wiatru słonecznego. Jowisz i Saturn wyrzucają w kosmos kule elektrycznie naładowanego „powietrza”. Nawet Ziemia traci atmosferę w przestrzeń kosmiczną. Nie ma jednak powodu do obaw, proces ten jest bardzo powolny, nie mający znaczenia w ludzkich skalach czasu. Ale przykładem, że w skali miliardów lat utrata atmosfery ma znaczenie dla losu planety jest Mars – naukowcy sądzą, że kiedyś był on wilgotną planetą z grubą atmosferą, a obecnie to pustynny świat z cienką i rzadką atmosferą w porównaniu do ziemskiej.
O ile latach 80. niewiele o tym wiedziano, to obecnie plazmoidy są uznawane za istotny element procesów utraty masy przez planety. Te olbrzymie bąble plazmy (naładowanego elektrycznie gazu) odrywają się od końca magnetycznego „ogona” planetarnej magnetosfery. W dłuższych skalach czasu plazmoidy mogą wysysać jony z atmosfery planety. Plazmoidy obserwowano w przypadku Ziemi i innych planet, ale do tej pory nie było takich obserwacji fla Urana.
Porównując dane z plazmoidami obserwowanymi w pobliżu Jowisza, Saturna i Merkurego, naukowcy szacują, że ten w pobliżu Urana miał cylindryczny kształt i rozmiary 204 tysięcy kilometrów na 403 tysiące kilometrów. Przypuszczalnie składał się z naładowanych cząstek, głównie ze zjonizowanego wodoru.
Lot Voyagera 2 przez plazmoid trwał 60 sekund z obejmującego 45 godzin przelotu lotu sondy w pobliżu Urana. Ujawnił się jako szybki skok w górę wskazać z magnetometru. „Ale gdyby narysować go w 3D, wyglądałby jak walec” – tłumaczy Dan Gershman z Goddard Space Flight Center, naukowiec zaangażowany w badania. Według jego szacunków, plazmoidy mogą odpowiadać za od 15 do nawet 55 procent utraconej masy atmosfery Urana.
Naukowcy analizowali stare dane z sondy Voyager 2 w ramach opracowywania planów nowej misji kosmicznej do zbadania Urania i Neptuna. Wyniki badań opublikowano w czasopiśmie „Geophysical Research Letters”. (PAP)
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C81510%2Cponowna-analiza-danych-z-sondy-voyager-2-ujawnila-nieznany-sekret-urana.html
-
https://eos.org/articles/the-ice-giant-spacecraft-of-our-dreams
-
https://eos.org/articles/the-ice-giant-spacecraft-of-our-dreams
Tak oglądając kolejny marzycielski obrazek zastanawiam się jak samodzielny musiałby być taki rover, który wylądowałby np. na Oberonie czy Tytanii i miał przeprowadzić tam badania. O sterowaniu w czasie rzeczywistym - wiadomo - mowy nie ma, tutaj nawet nie ma co porównywać do łazików marsjańskich. Na ile musiałaby być i musi zaawansowana sztuczna inteligencja takiego robota aby mógł on w stanie sam decydować którędy jechać, co wybrać do badań. Pomijam już fakt jak długo trwałaby sesja ciągłej naprzemiennej wymiany danych pomiędzy Ziemią a miejscem badań. Ktoś powie - no ale przecież NASA szykuje już misję na Tytana (Dragonfly). Trzeba jednak dodać, że Uran jest 2 x dalej od Słońca niż Saturn. Swoją drogą - rozpatrując misję w system Urana - wiele będzie zależeć od tego jak swój niesamowicie - nieukrywajmy - zaawansowany test - zda właśnie Dragonfly, zdecydowanie do tej pory największe wyzwanie dla planistów i inżynierów, przy których obecne powierzchniowe misje marsjańskie to całkowita bułka z masłem.
-
Wydaje mi się że taka misja jak w za linkowanym tekście jest jak najbardziej technicznie wykonalna, tylko wszystko kwestią kasy. W sumie to cała nadzieja w Chińczykach, że pójdą w jakąś rywalizacje ideolo, przy której nauka zyska. Oba lodowe giganty (Uran plus Neptun) są do wzięcia, i w sumie program naukowy nie musi być specjalnie zaawansowany. W zasadzie na bazie dużej ilości zdjęć i dość podstawowych informacji, można wyprodukować sukces. Do tego trochę publikacji plus nazw odkrytych formacji po chińsku.
-
Uran – ważny dla zrozumienia innych układów planetarnych
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 28 SIERPNIA 2020
(...) Poniższe nagranie, przygotowane przez Instytut SETI, prezentuje dyskusję na temat możliwości przeprowadzenia nowej misji do Urana. Naukowcy postulują nie “chwilowy” przelot, ale właśnie orbitera, który przez przynajmniej kilka lat by krążył wokół Urana.
https://www.youtube.com/watch?v=j_vDcAtCcgs&feature=emb_title
(...)
https://kosmonauta.net/2020/08/uran-wazny-dla-zrozumienia-innych-ukladow-planetarnych/
-
Marząc o misji w system Urana popłynąłem nieco mocno do przodu i postanowiłem stworzyć render o nazwie "Titania Explorer" btw. łazik wygląda nieco znajomo. ;)
(https://i.ibb.co/b791gDy/titania-explorer.jpg)
-
Bardzo ciekawe opracowanie obejmujące potencjalny cel badań w misji clasy New Frontiers
https://drive.google.com/file/d/1YL_-_y5lSgkeUJusVo5KH0-GpXiZrp7k/view
-
Jeśli orbiter Urana zmieści się w klasie New Frontiers to NASA powinna ten projekt przyklepać! Jeśli dobrze pójdzie to razem z Trident udostepnii nam to nowe dane o tych planetach od czasów Voyagera. Tylko szkoda, że orbiter miałby dolecieć do Neptuna na za dwadzieścia lat od dziś :(
-
Jeśli orbiter Urana zmieści się w klasie New Frontiers to NASA powinna ten projekt przyklepać! Jeśli dobrze pójdzie to razem z Trident udostepnii nam to nowe dane o tych planetach od czasów Voyagera. Tylko szkoda, że orbiter miałby dolecieć do Neptuna na za dwadzieścia lat od dziś :(
No niestety, stąd ten pomysł na flyby w ramach Trident.... Mimo wszystko, skoro mielibyśmy czekać 20 lat na rozpoczęcie tak naprawdę badań przez orbiter NF, to chyba w takim przypadku lepszy rydz niż nic czyli jednak ten przelot w ciągu 9 lat.
-
No niestety, stąd ten pomysł na flyby w ramach Trident.... Mimo wszystko, skoro mielibyśmy czekać 20 lat na rozpoczęcie tak naprawdę badań przez orbiter NF, to chyba w takim przypadku lepszy rydz niż nic czyli jednak ten przelot w ciągu 9 lat.
A może zastosować wyjście pośrednie- szybki przelot koło Neptuna i orbiter Urana?
Może zanim takie misje polecą na konwencjonalnych rakietach to Starship pomoże nam szybciej wysłać te sondy? :D Tylko, że wtedy człon paliwowy musiałby być większy, żeby z większej prędkości odpowiednio wyhamować przed orbitacją wokół tych planet.
-
Obawiam się jednak, że mechaniki nieba (ukłądu słonecznego) się niestety nie przeskoczy i orbitacja próbnika tak czy owak wymagałaby kilkukrotnego przelotu obok np. Wenus, Ziemi, potem Jowisza, który ostatecznie nakierowałby i przyspieszyłby próbnik na Urana. Co innego trajektoria flyby gdzie po torze parabolicznym wystarczy właściwie chyba tylko jedna asysta grawitacyjna (sam wiesz kogo czyli niezawodnego "odkurzacza-przyspieszacza").
-
Uranus: First X-rays From Uranus Discovered
Astronomers have detected X-rays from Uranus for the first time, using NASA's Chandra X-ray Observatory. This result may help scientists learn more about this enigmatic ice giant planet in our solar system.
Uranus is the seventh planet from the Sun and has two sets of rings around its equator. The planet, which has four times the diameter of Earth, rotates on its side, making it different from all other planets in the solar system. Since Voyager 2 was the only spacecraft to ever fly by Uranus, astronomers currently rely on telescopes much closer to Earth, like Chandra and the Hubble Space Telescope, to learn about this distant and cold planet that is made up almost entirely of hydrogen and helium. (...)
https://www.youtube.com/watch?v=U6_gHa32dew
https://chandra.cfa.harvard.edu/photo/2021/uranus/
https://www.sciencedaily.com/releases/2021/03/210331130902.htm
-
Eksperymenty laboratoryjne oparte na wartościach temperatury i ciśnienia charakterystycznych dla Urana i Neptuna dają się wskazywać na bogatą zawartość magnezu w ich zbiornikach wodnych (póki co, nie wiadomo na pewno, czy woda w stanie płynnym występuje na tych globach). Wyniki eksperymentu mogą mieć odniesienie do składu mineralogicznego pokładów wody na egzoplanetach- analogach Urana lub Neptuna. W warunkach wysokiego ciśnienia magnez łatwiej się rozpuszcza w wodzie, co pozwala na doszukiwanie się związku z warunkami termicznymi występującymi na tego typu planetach.
Deep water on Neptune and Uranus may be magnesium-rich
May 17, 2021
(...) To mimic the conditions of the deep water layers on Neptune and Uranus in the lab, the team first immersed typical rock-forming minerals, olivine and ferropericlase, in water and compressed the sample in a diamond-anvil to very high pressures. Then, to monitor the reaction between the minerals and water, they took X-ray measurements while a laser heated the sample to a high temperature.
The resulting chemical reaction led to high concentrations of magnesium in the water. Based on these findings, the team concluded that oceans on water-rich planets may not have the same chemical properties as the Earth’s ocean and high pressure would make those oceans rich in magnesium.
“We found that magnesium becomes much more soluble in water at high pressures. In fact, magnesium may become as soluble in the water layers of Uranus and Neptune as salt is in Earth’s ocean,” said study co-author Sang-Heon Dan Shim of Arizona State University’s School of Earth and Space Exploration. (...)
https://news.asu.edu/20210517-deep-water-neptune-and-uranus-may-be-magnesium-rich
-
36 lat temu sonda Voyager 2 przeleciała koło Urana
https://www.drewexmachina.com/2016/01/24/voyager-2-the-first-uranus-flyby/
-
....i jednocześnie wielka szkoda, że oprócz papierkowych "study" nic konkretnego wokół kolejnej misji w kierunku tego globu się nie zadziało. Przepadł europejski Uranus Pathfinder, przepadł pomysł na orbiter z NASA... nic też nie widać na horyzoncie.
-
....i jednocześnie wielka szkoda, że oprócz papierkowych "study" nic konkretnego wokół kolejnej misji w kierunku tego globu się nie zadziało. Przepadł europejski Uranus Pathfinder, przepadł pomysł na orbiter z NASA... nic też nie widać na horyzoncie.
... wiesz, mysle, ze trudno tam cos zorbitowac. Dlatego musimy czekac na jakas agencje, ktora bedzie chciala pokazac cos nowego,
miala duza rakiete, taka ktora potrafi dzialac poza LEO ... dokladnie ... technologie i niezaleznosc od kogos, kto bedzie chcial
sobia taka misje zdominowac, suma sumaruum zostaja tylko chiny, UE nie ma tej niezaleznosci, a indianie zmienili wlasnie zmienily wodza agencji ISRO, bo chyba wszystkie deklarowane daty startow musza byc mocno zmodyfikowane;-) Do urana im daleko ... Z powazaniem
Adam Przybyla
-
....i jednocześnie wielka szkoda, że oprócz papierkowych "study" nic konkretnego wokół kolejnej misji w kierunku tego globu się nie zadziało. Przepadł europejski Uranus Pathfinder, przepadł pomysł na orbiter z NASA... nic też nie widać na horyzoncie.
ESA planowała misję MUSE do Urana i start miałby nastąpić w 2026 lub w 2029 na rakiecie Ariane 6, a sonda miałaby dotrzeć do planety Uran dopiero w 2044 lub 2049r jeśli start by się opóźnił. Do Urana leci się bardzo długo i pewnie to jest powodem braku zatwierdzenia takich misji.
https://en.wikipedia.org/wiki/MUSE_(spacecraft)
-
... wiesz mozna szybko, ale wtedy trudno wyhamowac;-) Z powazaniem
Adam Przybyla
-
....i jednocześnie wielka szkoda, że oprócz papierkowych "study" nic konkretnego wokół kolejnej misji w kierunku tego globu się nie zadziało. Przepadł europejski Uranus Pathfinder, przepadł pomysł na orbiter z NASA... nic też nie widać na horyzoncie.
ESA planowała misję MUSE do Urana i start miałby nastąpić w 2026 lub w 2029 na rakiecie Ariane 6, a sonda miałaby dotrzeć do planety Uran dopiero w 2044 lub 2049r jeśli start by się opóźnił. Do Urana leci się bardzo długo i pewnie to jest powodem braku zatwierdzenia takich misji.
https://en.wikipedia.org/wiki/MUSE_(spacecraft)
Wiadomo, że na rezultaty naukowe oczekiwałoby się z 20 lat, a także to, że "energetycznie " Uran jest b.wymagający. Mimo wszystko takie misje były planowane, szkoda właśnie, że co najwyżej z tych potencjalnych misji w kierunku tzw. lodowych gigantów szanse niedawno miał zaistnieć Trident, ale także niestety jako flyby. Misję w kierunku Urana "zabijają" też naturalnie ostatnie odkrycia wokół księżyców galileuszowych, Enceladusa czy oczywiście Tytana, na którego znowu będzie przecież "postawiona " olbrzymia kasa w ramach Dragonfly.
-
....i jednocześnie wielka szkoda, że oprócz papierkowych "study" nic konkretnego wokół kolejnej misji w kierunku tego globu się nie zadziało. Przepadł europejski Uranus Pathfinder, przepadł pomysł na orbiter z NASA... nic też nie widać na horyzoncie.
ESA planowała misję MUSE do Urana i start miałby nastąpić w 2026 lub w 2029 na rakiecie Ariane 6, a sonda miałaby dotrzeć do planety Uran dopiero w 2044 lub 2049r jeśli start by się opóźnił. Do Urana leci się bardzo długo i pewnie to jest powodem braku zatwierdzenia takich misji.
https://en.wikipedia.org/wiki/MUSE_(spacecraft)
Wiadomo, że na rezultaty naukowe oczekiwałoby się z 20 lat, a także to, że "energetycznie " Uran jest b.wymagający. Mimo wszystko takie misje były planowane, szkoda właśnie, że co najwyżej z tych potencjalnych misji w kierunku tzw. lodowych gigantów szanse niedawno miał zaistnieć Trident, ale także niestety jako flyby. Misję w kierunku Urana "zabijają" też naturalnie ostatnie odkrycia wokół księżyców galileuszowych, Enceladusa czy oczywiście Tytana, na którego znowu będzie przecież "postawiona " olbrzymia kasa w ramach Dragonfly.
Mi się marzy prawdziwa inwazja . Zakładając ,że starship powstanie :
- misja do pasa planetoid , konkretnie Ceres : orbiter plus Lądownik i/lub łazik - 1 rakieta
- misja do Jowisza i 4 najważniejszych księżyców -Europa , IO , Ganimedes i Kalisto - cztery orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik - 1 rakieta ( być może jakieś roboty wwiercąjące się do podlodowych zbiorników wody )
- misja na Saturna i jego księżyce - Tytan , Enceladus , Mimas = trzy orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik - 1 rakieta (biorąc pod uwagę Tytana to może jakaś łódź /balon/sterowiec/samolot )
- misja do Urana - Dwa(trzy) orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik do najważniejszych księżyców - 1 rakieta
-misja do Neptuna - ponownie dwa orbitery plus lądowniki i/lub łaziki - do najważniejszych księżyców - 1 rakieta
Biorąc pod uwagę planowany ogromny udźwig tej rakiety ( z tankowaniem na orbicie lub start bez odzysku 1 stopnia ) można by wysłać naprawdę "wypasione" sondy .
Oczywiście jakby nawet starshipowi zabrakło udźwigu to dodajemy następne rakiety.
Dodam tylko ,że koszty byłyby duże ale jakby zorganizowały to razem NASA ,ESA JAXA , kanada , WB to myślę ,że do udźwignięcia szczególnie biorąc pod uwagę uzyskane wyniki
-
... latanie starszipem po US jest bezsensowne z kilku powodow, tak samo jak niemozliwe ... tez z kilku:) Z powazaniem
Adam Przybyla
-
... latanie starszipem po US jest bezsensowne z kilku powodow, tak samo jak niemozliwe ... tez z kilku:) Z powazaniem
Adam Przybyla
Dlaczego jest bezsensowne i dlaczego niemożliwe ? Za ciężki ?
Podałem przykład tej rakiety , powstaje też SLS i rakiety od BO.
-
.. bo na teraz to nie dziala i nawet teraz sa juz silniki jonowe, ktore wlasciwie taka konstrukcje wysylaja do koszta. Tz zle powiedzialem,
moze sie nadac do tego do czego zostala zrobiona, tylko do lotow na LEO. Ale na teraz musi najpierw zaistniec.
na teraz starszip to tylko kilka zbiornikow w jakich przechowuje sie zboze, kolo duzego slupa w miejscu z kosmiczna nazwa,
ktore ma duze szanse na to aby zostac zamkniete z wielu przyczyn, nawet zamkniete w tym roku. N1 tez skonczono,
bo nie mial silnikow ktore dzialaly. Z powazaniem
Adam Przybyla
-
.. bo na teraz to nie dziala i nawet teraz sa juz silniki jonowe, ktore wlasciwie taka konstrukcje wysylaja do koszta. Tz zle powiedzialem,
moze sie nadac do tego do czego zostala zrobiona, tylko do lotow na LEO. Ale na teraz musi najpierw zaistniec. Z powazaniem
Adam Przybyla
Zakładam ,że zaistnieje :) Wiem ,że oprócz problemów technicznych są problemy administracyjne - no ale zakładam ,że w ciągu 1-3 lat wersja towarowa powstanie.
A nie lepiej takim starshipem ( lub inną dużą rakietą ) podwieźć sondę (sondy) do celu i dopiero wtedy mogłyby te sondy uruchamiać silniki jonowe ?
-
.. bo na teraz to nie dziala i nawet teraz sa juz silniki jonowe, ktore wlasciwie taka konstrukcje wysylaja do koszta. Tz zle powiedzialem,
moze sie nadac do tego do czego zostala zrobiona, tylko do lotow na LEO. Ale na teraz musi najpierw zaistniec.
na teraz starszip to tylko kilka zbiornikow w jakich przechowuje sie zboze, kolo duzego slupa w miejscu z kosmiczna nazwa,
ktore ma duze szanse na to aby zostac zamkniete z wielu przyczyn, nawet zamkniete w tym roku. N1 tez skonczono,
bo nie mial silnikow ktore dzialaly. Z powazaniem
Adam Przybyla
Weź pod uwagę deklarowany udźwig starshipa. Przecież tam można władować naprawdę potężne sondy /orbitery/lądowniki .
-
... proste aby to polecialo dalej musisz wyslac na orbite 10 innych aby go zatankowaly, to sie nie oplaca.
Glowny problem nie ma silnikow, gdyby byly nikt by przeciez nie przejmowal sie jakimis .. zolwiami;-)
Zreszta baze daloby sie zrobic w trymiga gdzie indziej. A udzwig, tak jest tylko do LEO.
I jesczez raz to napisze, to jest tylko hipotetyczne. I kolejny najwazniejszy argument, do wszystkiego potrzebna jest
kasa, aktualan administracja obiecala wiele rzeczy, kosmos w tej kwesti jest na ostatnim miejscu, kogo to interesuje
w ameryce? I cos mi sie wydaje, ze kasy raczej na te "zabawy" nie znajda ... To jest glowny powod, a nie jakies tam ... zolwiki;-)
I to samo mozna napisac o SLS. Z powazaniem
Adam Przybyla
-
Mi się marzy prawdziwa inwazja . Zakładając ,że starship powstanie :
- misja do pasa planetoid , konkretnie Ceres : orbiter plus Lądownik i/lub łazik - 1 rakieta
- misja do Jowisza i 4 najważniejszych księżyców -Europa , IO , Ganimedes i Kalisto - cztery orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik - 1 rakieta ( być może jakieś roboty wwiercąjące się do podlodowych zbiorników wody )
- misja na Saturna i jego księżyce - Tytan , Enceladus , Mimas = trzy orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik - 1 rakieta (biorąc pod uwagę Tytana to może jakaś łódź /balon/sterowiec/samolot )
- misja do Urana - Dwa(trzy) orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik do najważniejszych księżyców - 1 rakieta
-misja do Neptuna - ponownie dwa orbitery plus lądowniki i/lub łaziki - do najważniejszych księżyców - 1 rakieta
Biorąc pod uwagę planowany ogromny udźwig tej rakiety ( z tankowaniem na orbicie lub start bez odzysku 1 stopnia ) można by wysłać naprawdę "wypasione" sondy .
Oczywiście jakby nawet starshipowi zabrakło udźwigu to dodajemy następne rakiety.
Dodam tylko ,że koszty byłyby duże ale jakby zorganizowały to razem NASA ,ESA JAXA , kanada , WB to myślę ,że do udźwignięcia szczególnie biorąc pod uwagę uzyskane wyniki
wizja piękna ale oczywiście bardzo utopijna :) Starship jest na tę chwilę po prostu nieosiągalny, w fazie głębokich testów i prototypowania, nawet nie wiadomo czy będzie w stanie latać, wracać z orbity itd. SLS zaś to ustrojstwo absolutnie ociekające drożyzną i z tego też powodu nie nadające się na wysłanie podobnie drogiej sondy w jakikolwiek, zewnętrzny fragment US.
-
Mi się marzy prawdziwa inwazja . Zakładając ,że starship powstanie :
- misja do pasa planetoid , konkretnie Ceres : orbiter plus Lądownik i/lub łazik - 1 rakieta
- misja do Jowisza i 4 najważniejszych księżyców -Europa , IO , Ganimedes i Kalisto - cztery orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik - 1 rakieta ( być może jakieś roboty wwiercąjące się do podlodowych zbiorników wody )
- misja na Saturna i jego księżyce - Tytan , Enceladus , Mimas = trzy orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik - 1 rakieta (biorąc pod uwagę Tytana to może jakaś łódź /balon/sterowiec/samolot )
- misja do Urana - Dwa(trzy) orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik do najważniejszych księżyców - 1 rakieta
-misja do Neptuna - ponownie dwa orbitery plus lądowniki i/lub łaziki - do najważniejszych księżyców - 1 rakieta
Biorąc pod uwagę planowany ogromny udźwig tej rakiety ( z tankowaniem na orbicie lub start bez odzysku 1 stopnia ) można by wysłać naprawdę "wypasione" sondy .
Oczywiście jakby nawet starshipowi zabrakło udźwigu to dodajemy następne rakiety.
Dodam tylko ,że koszty byłyby duże ale jakby zorganizowały to razem NASA ,ESA JAXA , kanada , WB to myślę ,że do udźwignięcia szczególnie biorąc pod uwagę uzyskane wyniki
wizja piękna ale oczywiście bardzo utopijna :) Starship jest na tę chwilę po prostu nieosiągalny, w fazie głębokich testów i prototypowania, nawet nie wiadomo czy będzie w stanie latać, wracać z orbity itd. SLS zaś to ustrojstwo absolutnie ociekające drożyzną i z tego też powodu nie nadające się na wysłanie podobnie drogiej sondy w jakikolwiek, zewnętrzny fragment US.
Dlatego założyłem ,że starship powstanie:)
Zrealizowanie tych misji (wszystkich) o których pisałem to rzeczywiście mało prawdopodobne ,ale jak wziąć pojedyncze misje ?
Co do Ceres to może to zrealizować ( orbiter plus lądownik/łazik) nawet dzisiaj wiele używanych rakiet.
A taka misja Do Jowisza czy Saturna czy jest aż tak nieprawdopodobna ? Weźmy np. . Jowisz
Jeden starship bierze 3 , 4 orbitery plus lądowniki/łaziki( razem 8-12 sztuk) . Koszty są rozłożone , niech będzie podział USA, ESA, Kanada ,Japonia i może ktoś jeszcze :
Wiadomo rakieta amerykańska i można podzielić tak , że USA i każdy partner robi osobno orbiter plus lądownik na jeden księżyc lub
dzielenie w ten sposób ,że poszczególne kraje robią konkretne instrumenty x 4 ( wtedy koszty spadają )
Czy to jest , aż tak nierealne ?
-
Mi się marzy prawdziwa inwazja . Zakładając ,że starship powstanie :
- misja do pasa planetoid , konkretnie Ceres : orbiter plus Lądownik i/lub łazik - 1 rakieta
- misja do Jowisza i 4 najważniejszych księżyców -Europa , IO , Ganimedes i Kalisto - cztery orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik - 1 rakieta ( być może jakieś roboty wwiercąjące się do podlodowych zbiorników wody )
- misja na Saturna i jego księżyce - Tytan , Enceladus , Mimas = trzy orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik - 1 rakieta (biorąc pod uwagę Tytana to może jakaś łódź /balon/sterowiec/samolot )
- misja do Urana - Dwa(trzy) orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik do najważniejszych księżyców - 1 rakieta
-misja do Neptuna - ponownie dwa orbitery plus lądowniki i/lub łaziki - do najważniejszych księżyców - 1 rakieta
Biorąc pod uwagę planowany ogromny udźwig tej rakiety ( z tankowaniem na orbicie lub start bez odzysku 1 stopnia ) można by wysłać naprawdę "wypasione" sondy .
Oczywiście jakby nawet starshipowi zabrakło udźwigu to dodajemy następne rakiety.
Dodam tylko ,że koszty byłyby duże ale jakby zorganizowały to razem NASA ,ESA JAXA , kanada , WB to myślę ,że do udźwignięcia szczególnie biorąc pod uwagę uzyskane wyniki
wizja piękna ale oczywiście bardzo utopijna :) Starship jest na tę chwilę po prostu nieosiągalny, w fazie głębokich testów i prototypowania, nawet nie wiadomo czy będzie w stanie latać, wracać z orbity itd. SLS zaś to ustrojstwo absolutnie ociekające drożyzną i z tego też powodu nie nadające się na wysłanie podobnie drogiej sondy w jakikolwiek, zewnętrzny fragment US.
Dlatego założyłem ,że starship powstanie:)
Zrealizowanie tych misji (wszystkich) o których pisałem to rzeczywiście mało prawdopodobne ,ale jak wziąć pojedyncze misje ?
Co do Ceres to może to zrealizować ( orbiter plus lądownik/łazik) nawet dzisiaj wiele używanych rakiet.
A taka misja Do Jowisza czy Saturna czy jest aż tak nieprawdopodobna ? Weźmy np. . Jowisz
Jeden starship bierze 3 , 4 orbitery plus lądowniki/łaziki( razem 8-12 sztuk) . Koszty są rozłożone , niech będzie podział USA, ESA, Kanada ,Japonia i może ktoś jeszcze :
Wiadomo rakieta amerykańska i można podzielić tak , że USA i każdy partner robi osobno orbiter plus lądownik na jeden księżyc lub
dzielenie w ten sposób ,że poszczególne kraje robią konkretne instrumenty x 4 ( wtedy koszty spadają )
Czy to jest , aż tak nierealne ?
... makiety nie lataja :D :D Z powazaniem
Adam Przybyla
-
Mi się marzy prawdziwa inwazja . Zakładając ,że starship powstanie :
- misja do pasa planetoid , konkretnie Ceres : orbiter plus Lądownik i/lub łazik - 1 rakieta
- misja do Jowisza i 4 najważniejszych księżyców -Europa , IO , Ganimedes i Kalisto - cztery orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik - 1 rakieta ( być może jakieś roboty wwiercąjące się do podlodowych zbiorników wody )
- misja na Saturna i jego księżyce - Tytan , Enceladus , Mimas = trzy orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik - 1 rakieta (biorąc pod uwagę Tytana to może jakaś łódź /balon/sterowiec/samolot )
- misja do Urana - Dwa(trzy) orbitery plus do każdego lądownik i/lub łazik do najważniejszych księżyców - 1 rakieta
-misja do Neptuna - ponownie dwa orbitery plus lądowniki i/lub łaziki - do najważniejszych księżyców - 1 rakieta
Biorąc pod uwagę planowany ogromny udźwig tej rakiety ( z tankowaniem na orbicie lub start bez odzysku 1 stopnia ) można by wysłać naprawdę "wypasione" sondy .
Oczywiście jakby nawet starshipowi zabrakło udźwigu to dodajemy następne rakiety.
Dodam tylko ,że koszty byłyby duże ale jakby zorganizowały to razem NASA ,ESA JAXA , kanada , WB to myślę ,że do udźwignięcia szczególnie biorąc pod uwagę uzyskane wyniki
wizja piękna ale oczywiście bardzo utopijna :) Starship jest na tę chwilę po prostu nieosiągalny, w fazie głębokich testów i prototypowania, nawet nie wiadomo czy będzie w stanie latać, wracać z orbity itd. SLS zaś to ustrojstwo absolutnie ociekające drożyzną i z tego też powodu nie nadające się na wysłanie podobnie drogiej sondy w jakikolwiek, zewnętrzny fragment US.
Dlatego założyłem ,że starship powstanie:)
Zrealizowanie tych misji (wszystkich) o których pisałem to rzeczywiście mało prawdopodobne ,ale jak wziąć pojedyncze misje ?
Co do Ceres to może to zrealizować ( orbiter plus lądownik/łazik) nawet dzisiaj wiele używanych rakiet.
A taka misja Do Jowisza czy Saturna czy jest aż tak nieprawdopodobna ? Weźmy np. . Jowisz
Jeden starship bierze 3 , 4 orbitery plus lądowniki/łaziki( razem 8-12 sztuk) . Koszty są rozłożone , niech będzie podział USA, ESA, Kanada ,Japonia i może ktoś jeszcze :
Wiadomo rakieta amerykańska i można podzielić tak , że USA i każdy partner robi osobno orbiter plus lądownik na jeden księżyc lub
dzielenie w ten sposób ,że poszczególne kraje robią konkretne instrumenty x 4 ( wtedy koszty spadają )
Czy to jest , aż tak nierealne ?
... makiety nie lataja :D :D Z powazaniem
Adam Przybyla
Zgoda zgoda:)
Ale jak jednak polecą ?:)
Przy misji do Saturna Cassini/Huygens udało się podzielić zadania między NASA i ESA
-
... to nikt o zdrowqych zmyslach nie bedzie tracil energii na wyslanie dodatkowo kilkuset ton zlomu, bo ladnie wyglada na obrazkach
pod ta gorke dv 24 km/s z ziemskiego LEO;-) Na samo LEO jest cos kolo 10 km/s policz ile setek starshipw musi wystartowac aby
to polecialo;-) Z powazaniem
Adam Przybyla
-
Adamie chyba to cud, że Voyagerom z lat 70tych XX wieku się udało. A dziś mamy Falcon Heavy gdyby Starship nie wypalił. Inna sprawa to wola polityczna i finansowanie takich misji. Choć w tej dekadzie mają być wysłane ciekawe misje.
-
Adamie chyba to cud, że Voyagerom z lat 70tych XX wieku się udało. A dziś mamy Falcon Heavy gdyby Starship nie wypalił. Inna sprawa to wola polityczna i finansowanie takich misji. Choć w tej dekadzie mają być wysłane ciekawe misje.
... mowimy o czyms dosc malym. Jest roznica miedzy sonda, ktora ma kilkaset kg i cusiem na kilkaset ton ;-) To wiesz,
3 rzedy wielkosci roznicy, no i on przy jowiszu voyager nie hamowal;-) Aha, mowie caly czas o Jowiszu, bo do Urana byloby jeszcze
gorzej;-) Z powazaniem
Adam Przybyla
-
Adamie chyba to cud, że Voyagerom z lat 70tych XX wieku się udało. A dziś mamy Falcon Heavy gdyby Starship nie wypalił. Inna sprawa to wola polityczna i finansowanie takich misji. Choć w tej dekadzie mają być wysłane ciekawe misje.
... mowimy o czyms dosc malym. Jest roznica miedzy sonda, ktora ma kilkaset kg i cusiem na kilkaset ton ;-) To wiesz,
3 rzedy wielkosci roznicy, no i on przy jowiszu voyager nie hamowal;-) Aha, mowie caly czas o Jowiszu, bo do Urana byloby jeszcze
gorzej;-) Z powazaniem
Adam Przybyla
Drugi stopień ma ważyć kilkaset ton ?
Zobacz ile ma brać paliwa :)
-
Adamie chyba to cud, że Voyagerom z lat 70tych XX wieku się udało. A dziś mamy Falcon Heavy gdyby Starship nie wypalił. Inna sprawa to wola polityczna i finansowanie takich misji. Choć w tej dekadzie mają być wysłane ciekawe misje.
... mowimy o czyms dosc malym. Jest roznica miedzy sonda, ktora ma kilkaset kg i cusiem na kilkaset ton ;-) To wiesz,
3 rzedy wielkosci roznicy, no i on przy jowiszu voyager nie hamowal;-) Aha, mowie caly czas o Jowiszu, bo do Urana byloby jeszcze
gorzej;-) Z powazaniem
Adam Przybyla
Drugi stopień ma ważyć kilkaset ton ?
Zobacz ile ma brać paliwa :)
... pomysl ile dv ma osiagnac. I ile potrzeba tylko aby doleciec do Ksiezyca.
Z powazaniem
Adam Przybyla
-
Adamie chyba to cud, że Voyagerom z lat 70tych XX wieku się udało. A dziś mamy Falcon Heavy gdyby Starship nie wypalił. Inna sprawa to wola polityczna i finansowanie takich misji. Choć w tej dekadzie mają być wysłane ciekawe misje.
... mowimy o czyms dosc malym. Jest roznica miedzy sonda, ktora ma kilkaset kg i cusiem na kilkaset ton ;-) To wiesz,
3 rzedy wielkosci roznicy, no i on przy jowiszu voyager nie hamowal;-) Aha, mowie caly czas o Jowiszu, bo do Urana byloby jeszcze
gorzej;-) Z powazaniem
Adam Przybyla
Drugi stopień ma ważyć kilkaset ton ?
Zobacz ile ma brać paliwa :)
... pomysl ile dv ma osiagnac. I ile potrzeba tylko aby doleciec do Ksiezyca.
Z powazaniem
Adam Przybyla
A co z planami Marsjański SX ? Są nie do zrealizowania za pomocą starsipa ?
-
... jakie plany? Pokazali troche renderow ... Nie poslali tam zlamanego cubesata w strone marsa ... nie rozwijaja zadnych technologii potrzebnych do tego lotu. Te plany nie istnieja. Z powazaniem
Adam Przybyla
-
... jakie plany? Pokazali troche renderow ... Nie poslali tam zlamanego cubesata w strone marsa ... nie rozwijaja zadnych technologii potrzebnych do tego lotu. Te plany nie istnieja. Z powazaniem
Adam Przybyla
Ok , to nie plany tylko.....przyszłościowe zamierzenia:) One opierają się na starshipie.
Jednak masz trochę racji:) póki nawet Starship nie wzbił się na orbitę to jest to mgliste
-
... jakie plany? Pokazali troche renderow ... Nie poslali tam zlamanego cubesata w strone marsa ... nie rozwijaja zadnych technologii potrzebnych do tego lotu. Te plany nie istnieja. Z powazaniem
Adam Przybyla
Ok , to nie plany tylko.....przyszłościowe zamierzenia:) One opierają się na starshipie.
Jednak masz trochę racji:) póki nawet Starship nie wzbił się na orbitę to jest to mgliste
... sluchaj, starszip to wazne, ale sa dziesiatki innych rzeczy ktore trzeba przetestowac i nic si e wtej kwesti nie dziaje.
Jakby chcieli poslac w perspektywie 10 lat cokolwiek na Marsa, to przynajmniej kilak rakiet z tych 50 powinny w tym roku leciec
testowac technologe na Marsie. Nie leci ... nic. Z powazaniem
Adam Przybyla
-
Znalazłem w sieci bardzo wyjątkowy materiał video z 1986 roku, dokumentujący przelot Voyagera 2 koło Urana.
https://www.youtube.com/watch?v=lnijUsIdxSc
-
46 lat temu, 10.03.1977, astronomowie na pokładzie Kuipera Airborne Observatory, zmodyfikowanego odrzutowca transportowego C-141, odkryli pierścienie planety Uran. Zaobserwowali słabnięcie światła gwiazdy SAO 158687 gdy pierścienie planety przechodziły między gwiazdą a obserwatorium.
https://en.wikipedia.org/wiki/Rings_of_Uranus
https://twitter.com/airandspace/status/1634249043848077312
On #TDIH in 1977, astronomers on board the Kuiper Airborne Observatory, a modified C-141 jet transport, discovered the rings of the planet Uranus. They observed the star SAO 158687's light dim as the planet's rings passed between the star and the observatory.
-
Dwa księżyce Urana mogą mieć aktywne podpowierzchniowe oceany.
(https://cdn.mos.cms.futurecdn.net/KfhkbYkccXnjEPkSCLPQ7J-970-80.jpeg.webp)
Nowe badania wykazały, że dwa księżyce Urana mogą mieć aktywne oceany, które wyrzucają materię w kosmos. Odkrycie, że w układzie Urana może dziać się więcej, niż wcześniej sądzono, nastąpiło dzięki anomaliom w danych dotyczących promieniowania i pola magnetycznego z sondy Voyager 2, która minęła planetę prawie 40 lat temu w 1986 roku. Są także potwierdzeniem teorii, że jej pięć największych księżyców może mieć podpowierzchniowe oceany.
Obserwacje Voyagera 2 – do tej pory jedynej sondy, która odwiedziła system Urana – ukazały, że jeden lub dwa z jego 27 odkrytych księżyców emitują cząstki plazmy. Wykrycie to nastąpiło dzięki zauważeniu przez sondę „uwięzionych” energetycznych cząstek w momencie opuszczania lodowego olbrzyma. Mechanizm, za pomocą którego satelity Ariel i Miranda mogą to robić, jest jeszcze nieznany, ale istnieje jedna bardzo możliwa przyczyna: jeden lub dwa z nich mogą posiadać ciekły ocean pod zamrożoną powierzchnią. Podobne księżyce wyrzucające materię istnieją także wokół Neptuna oraz gazowych olbrzymów Jowisza i Saturna. W przypadku dwóch ostatnich, Europy Jowisza i Enceladusa Saturna, to badanie danych cząstek i pola magnetycznego dostarczyło pierwszych wskazówek, że są to „oceaniczne” księżyce.
(https://astronet.pl/wp-content/uploads/2022/10/uran2-730x740.jpg)
Zdjęcie Urana wykonane przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a w roku 2000. Oprócz samej planety widoczne są cztery jej pierścienie oraz dziesięć z dwudziestu siedmiu księżyców.
Te odkrycia tylko wzmocniły chęć ponownego wysłania sondy w okolice Urana i Neptuna, aby zdobyć więcej informacji, co spowodowało sugestie misji na Urana jako następnej głównej misji planetarnej NASA. Nie będzie niestety gotowa do wystrzelenia aż do wczesnych lat 2030, więc w międzyczasie naukowcy będą zagłębiać się w stare dane zebrane dzięki instrumentowi LECP (Low-Energy Charged Particle) podczas przelotu sondy Voyager 2. Zespół musiał wyeliminować możliwość, że wykryta materia może być wynikiem lotu statku przez przypadkowy strumień plazmy z ogona magnetosfery Urana. W takim przypadku obiekt miałby szerszy rozkład cząstek niż ten zauważony przez Voyagera 2, co pozwoliło na wykluczenie tego wyjaśnienia niezwykłej cechy uzyskanych informacji. Następnie studiował podobne modele fizyczne za pomocą wiedzy o księżycowych oceanach zdobytej od momentu przelotu sondy obok Urana 37 lat temu, aby odtworzyć zebrane dane. To wskazało im, że ta cecha mogła pochodzić tylko z silnego i spójnego źródła cząstek ze specyficznym mechanizmem ich zasilania. Wykluczyli inne możliwe wyjaśnienia, dochodząc do teorii, że materia pochodzi z co najmniej jednego z księżyców Urana, a głównymi podejrzanymi są Ariel i Miranda. Zespół myśli, że cząstki zostały wystrzelone w formie pióropusza pary, podobnego do tego zauważonego na Enceladusie.
Kolejny prawdopodobny mechanizm to „rozpylanie”, gdzie wysokoenergetyczne cząstki zderzają się z powierzchnią satelity, powodując wyrzucanie innych cząstek w kosmos. Niezależnie od tego, która metoda wyrzucania działa w układzie Urana, mechanizm nadający tym cząstkom energię jest niemalże identyczny. Mianowicie jest to stały strumień płynących cząstek, tworzący fale elektromagnetyczne. Te fale przyspieszają niewielką część materii do energii wystarczająco dużej, aby mogła zostać wykryta przez instrument LECP. Ten proces utrzymywałby także cząstki uwięzione, a co za tym idzie ściśle ograniczone, tak jak zauważył Voyager 2. Konieczne jednak byłoby zebranie większej ilości danych z regionu dookoła Urana, zanim naukowcy mogliby ostatecznie ustalić, że cząstki pochodzą z podpowierzchniowych oceanów Ariel lub Mirandy.
Wyniki badań zespołu zostały zaprezentowane 16 marca na 54. corocznej Konferencji Nauk o Planetach i Księżycach (Lunar and Planetary Science Conference) i zostały zaakceptowane do publikacji w czasopiśmie Geophysical Research Letters.
https://www.space.com/uranus-moons-ariel-miranda-active-subsurface-oceans (https://www.space.com/uranus-moons-ariel-miranda-active-subsurface-oceans)
-
Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba zalicza kolejny pierścieniowy świat nowym zdjęciem Urana.
Teleskop Webba wykonał zachwycające ujęcie kolejnego lodowego olbrzyma – Urana. Nowe zdjęcie ukazuje spektakularne pierścienie, jak również i jasne elementy atmosfery. Dane z Webba ilustrują niebywałą czułość aparatury na najciemniejsze pierścienie pyłowe, które wcześniej sfotografowane zostały jedynie przez dwa inne urządzenia: Voyager 2, kiedy przeleciał w pobliżu planety w 1986 roku, oraz Teleskopy Kecka, posiadające zaawansowaną optykę adaptatywną.
Planeta ta zaliczana jest do lodowych olbrzymów, ze względu na skład chemiczny jej wnętrza. Uważa się, że większość jej masy stanowi gorąca i gęsta ciecz, składająca się z „lodowych” składników – wody, metanu, amoniaku. Otacza ona małe skalne jądro.
Siódma planeta od Słońca jest jedyna w swoim rodzaju – obraca się na boku – pod kątem prawie 90 stopni względem płaszczyzny orbity, co jest przyczyną ekstremalnych pór roku. Bieguny wystawione są na światło słoneczne przez wiele lat, co poprzedza tyle samo czasu całkowitej ciemności (okres obiegu Urana wokół Słońca wynosi 84 lata). Obecnie, na biegunie północnym panuje późna wiosna, widoczna na zdjęciu z JWST. Lato na północy Urana nadejdzie dopiero w 2028 roku. Z kolei, gdy Voyager 2 odwiedził Urana, na biegunie południowym było lato. Biegun południowy jest teraz po „ciemnej stronie” planety, poza zasięgiem wzroku, zwrócony ku kosmicznemu mrokowi.
(https://astronet.pl/wp-content/uploads/2023/06/NIRCamUran.png)
To szerokie ujęcie, wykonane przez NIRCam, ukazuje planetę Uran wraz z jej 27 księżycami. Większość z nich jest zbyt mała i ciemna, przez co nie jest widoczna przy takim krótkim naświetlaniu. Można zobaczyć również kilka obiektów w tle, m.in. wiele galaktyk.
Po prawej stronie planety, na biegunie zwróconym do Słońca, znajduje się jasny obszar, nazywany polarną czapą lodową. Ta czapa lodowa jest charakterystyczna dla Urana – zdaje się ona pojawiać latem, gdy biegun wystawiony jest na bezpośrednie działanie światła słonecznego, jesienią zaś zanika. Na krawędzi czapy lodowej leży jasna chmura oraz kilka słabszych detali tuż nad tą krawędzią. Druga bardzo jasna chmura widoczna jest po lewej stronie planety. Takie chmury są typowe dla Urana w spektrum podczerwonym i prawdopodobnie związane są z burzami.
Te nowe dane z teleskopu Webba pomogą naukowcom zrozumieć ten zagadkowy mechanizm. Webb ujawnił zaskakującą cechę czapy lodowej, mianowicie, subtelne rozjaśnienie w centrum. Czułość i dłuższe długości fali osiągane przez NIRCam, mogą być powodem, dla którego obserwujemy tą cechę, niezauważoną dotychczas tak wyraźnie, nawet przez inne potężne teleskopy, takie jak Kosmiczny Teleskop Hubble czy Teleskopy Kecka.
Zdjęcie wykonane w podczerwieni przez NIRCam, zestawia dane z dwóch filtrów 1.4- i 3-mikrometrowego, ukazanych tutaj odpowiednio na niebiesko i pomarańczowo. Planeta posiada niebieską poświatę na barwnym obrazie końcowym. Gdy Voyager 2 spoglądał na Urana, jego aparat pokazał niemal jednolitą, niebiesko-zieloną kulę w spektrum widzialnym. Dzięki podczerwieni i zwiększonej czułości Webba możemy ujrzeć więcej szczegółów i pokazać, jak tak naprawdę, dynamiczna jest atmosfera Urana.
Uran ma 13 znanych pierścieni, 11 z nich widoczne jest na ujęciu z Webba. Dziewięć uznawanych jest za główne pierścienie planety, dwa są to ciemniejsze pierścienie pyłowe, które odkryte zostały w 1986 roku przez Voyagera 2. Niektóre z pierścieni są tak jasne, że jeśli są blisko siebie, wyglądają, według Webba, jak jeden większy pierścień. Naukowcy liczą, że przyszłe zdjęcia Urana zrobione przez teleskop Webba pokażą dwa słabe pierścienie zewnętrzne, odkryte w 2007 roku podczas napotkania płaszczyzny pierścieni przez teleskop Hubble’a.
(https://astronet.pl/wp-content/uploads/2023/06/uran-750x750.png)
Jest to przybliżone zdjęcie Urana, zrobione przez NIRCam 6 lutego 2023 roku. Ukazuje ono wspaniały widok pierścieni planety. Planeta ma niebieską poświatę na tej barwnej, reprezentatywnej fotografii, powstałej przy użyciu dwóch filtrów.
Webb sfotografował też wiele z 27 księżyców Urana (większość z nich jest za mała i ciemna, aby zobaczyć je na załączonym zdjęciu). Sześć najjaśniejszych można rozpoznać na szerokokątnym ujęciu. Była to fotografia Urana, wykonana przy 12-minutowej ekspozycji, tylko z dwoma filtrami. To tylko wierzchołek góry lodowej możliwości Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba dotyczących obserwacji tej tajemniczej planety. W 2022 roku Narodowa Akademia Stanów Zjednoczonych uznała Uran za priorytet w swoich Dziesięcioletnich Badaniach Planetologicznych i Astrobiologicznych 2023-2033 (ang. Planetary Science and Astrobiology Decadal Survey). Aktualnie przeprowadzane są dodatkowe badania Urana, a jeszcze więcej planowanych jest na pierwszy rok działalności badawczej teleskopu Jamesa Webba.
https://www.nasa.gov/feature/goddard/2023/nasa-s-webb-scores-another-ringed-world-with-new-image-of-uranus (https://www.nasa.gov/feature/goddard/2023/nasa-s-webb-scores-another-ringed-world-with-new-image-of-uranus)
-
"Nowe" pierścienie Urana z Webba.
Na ilustracji: Ten obraz Urana pochodzący z kamery NIRCam na Kosmicznym Teleskopie Jamesa Webba doskonale ukazuje sezonową północną czapę polarną Urana oraz jego przyćmione wewnętrzne i zewnętrzne pierścienie. Na zdjęciu widać również 9 z 27 księżyców planety, zaczynając od godziny 2 zgodnie z ruchem wskazówek zegara, są to: Rozalinda, Puck, Belinda, Desdemona, Cressida, Bianca, Portia, Juliet i Perdita. (NASA, ESA, CSA, STScI)
(https://www.urania.edu.pl/sites/default/files/styles/max_1300x800/public/2023-12/nasas-webb-rings-in-ho.jpg?itok=uatCZy0z)
Opisany szerokokątny obraz Urana z kompasu z zaznaczonymi niektórymi z jego 27 księżyców i kilkoma widocznymi gwiazdami (z charakterystycznymi kolcami dyfrakcyjnymi). Źródło: NASA, ESA, CSA, STScI
(https://scx2.b-cdn.net/gfx/news/hires/2023/nasas-webb-rings-in-ho-2.jpg)
Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba ostatnio nakierował się na niezwykłego i enigmatycznego Urana, lodowego olbrzyma, który krąży po orbicie leżąc na boku. Webb uchwycił ten dynamiczny świat z pierścieniami, księżycami, burzami i innymi cechami atmosferycznymi, w tym sezonową czapą polarną planety. Obraz jest rozszerzeniem dwubarwnej wersji opublikowanej wcześniej w tym roku o między innymi dodatkowy zakres długości fali dla uzyskania bardziej szczegółowego widoku.
Dzięki swej niezwykłej rozdzielczości JWST zarejestrował trudno dostrzegalne wewnętrzne i zewnętrzne pierścienie Urana, w tym nieuchwytny pierścień Zeta – słaby i rozproszony pierścień znajdujący się najbliżej planety. Zobrazował również wiele z 27 znanych księżyców Urana, dostrzegając nawet kilka małych księżyców znajdujących się wewnątrz pierścieni.
To zupełnie nowy widok dla większości z nas. Na widzialnych długościach fal, jakie obserwowała sonda Voyager 2 w latach 80-tych, Uran jawił się jako spokojna, dość jednolita niebieska kula. Na falach podczerwonych Teleskop Webb ujawnia z kolei osobliwy i zmienny, lodowy świat wypełniony fascynującymi zjawiskami atmosferycznymi. Jednym z ciekawszych z nich jest sezonowa północna polarna czapa z chmur. W porównaniu z obrazem Webba z początku tego roku niektóre szczegóły tej czapy są łatwiejsze do zobaczenia na nowych zdjęciach. Obejmują one jasną, białą, wewnętrzną czapę i ciemny pas położony w dolnej części czapy polarnej, w kierunku niższych szerokości geograficznych.
W pobliżu widać też kilka jasnych burz, głównie poniżej południowej granicy czapy polarnej. Liczba burz oraz częstotliwość i miejsce ich występowania w atmosferze Urana mogą być spowodowane kombinacją efektów sezonowych i meteorologicznych.
Dzięki temu, że Uran obraca się wokół Słońca na boku, pod kątem około 98 stopni, ma najbardziej ekstremalne pory roku w całym Układzie Słonecznym. Przez prawie jedną czwartą każdego roku Słońce świeci nad jednym biegunem, pogrążając drugą połowę planety w ciemnej, trwającej 21 lat zimie. Wiele wskazuje dziś na to, że czapa polarna staje się lepiej widoczna, gdy biegun planety zaczyna być skierowany w stronę Słońca, zbliżając się do przesilenia i otrzymując wtedy więcej światła słonecznego. Uran osiągnie następne takie przesilenie dopiero w 2028 roku, a astronomowie z niecierpliwością obserwują wszelkie możliwe zmiany w strukturze obserwowanych cech jego atmosfery. Webb prawdopodobnie pomoże rozdzielić efekty sezonowe i meteorologiczne, które wpływają na obecność burz na Uranie, co ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia złożonej atmosfery planety.
Za sprawą znakomitych parametrów Teleskopu Webba astronomowie widzą teraz Urana i jego unikalne cechy w podczerwieni z przełomową wyrazistością. Te szczegóły, zwłaszcza zbliżenie na pierścień Zeta, będą nieocenione przy planowaniu przyszłych misji w okolice Urana. Ale to nie koniec. Uran może nam również służyć jako punkt odniesienia do badań prawie 2000 egzoplanet o podobnych rozmiarach, które zostały odkryte w ciągu ostatnich kilku dekad. Ta jak gdyby egzoplaneta obecna na naszym kosmicznym podwórku pomaga astronomom zrozumieć, jak ewoluują planety tej wielkości, jaka jest ich meteorologia i jak się uformowały. To z kolei może pomóc zrozumieć nasz Układ Słoneczny jako całość poprzez umieszczenie go w szerszym kontekście.
(https://www.urania.edu.pl/sites/default/files/inline-images/nasas-webb-rings-in-ho-1.jpg)
To szerokokątne zdjęcie Urana z kamery NIRCam na należącym do NASA Kosmicznym Teleskopie Jamesa Webba pokazuje planetę pośród odległych galaktyk tła. Obraz obejmuje również 14 z 27 księżyców planety: Oberon, Tytania, Umbriel, Julia, Perdita, Rosalinda, Puck, Belinda, Desdemona, Cressida, Ariel, Miranda, Bianca i Portia. (NASA, ESA, CSA, STScI)