Mars Telecommunications Orbiter
UWAGA: MISJA ANULOWANAMars Telecommunications Orbiter miał być pierwszym satelitą komunikacyjnym na orbicie Czerwonej Planety. Misja trafiła do opracowania i projektowania jako odpowiedź na przewidziany wzrost zapotrzebowania na transmisję danych z powierzchni Marsa, głównie za sprawą mającego wylądować tam w 2010 roku łazika MSL. Obie sondy miały wystartować w oknie startowym roku 2009, tworząc parę, która miała następnie mocno współpracować na Marsie. Ze względu na ograniczenia budżetowe pionierska, choć nie najważniejsza misja MTO spadła z grafiku w 2005 roku. Zaoszczędzone pieniądze miały uchronić misję MSL przed opóźnieniem i zagwarantować lot w 2009 roku, jak wiemy nie doszło to do skutku, jednak głównie w związku z problemami technicznymi. Funkcje przewidziane dla MTO obecnie pełnią i będą pełnić w najbliższym czasie sondy Mars Reconnaissance Orbiter i Mars Express, które poza czysto naukową działalnością udowodniły także typowo przekaźnikowe zdolności, transmitując choćby dane z łazików MER.
MTO miał rozszerzyć zasięg Internetu do Marsa. Omawiana sonda miała pełnić rolę huba, zbierającego dane z sond pracujących na powierzchni planety, jak i z satelitów naukowych. Następnie przesyłała by te dane na Ziemię. Szacuje się, że MTO miałby zdolność do przesłania powyżej 2GB danych dziennie. Przesył danych mógłby odbywać się przy użyciu sygnałów radiowych w paśmie X i Ka. Największą innowacją byłaby zdolność to transmisji danych za pośrednictwem bezpośredniego sygnału laserowego. Taka technologia pozwoliłaby zwiększyć przepustowość łącza aż do 100 Mbps. Do odbioru sygnału na Ziemi miał służyć teleskop o 5 metrowej średnicy.
Ponadto MTO posiadałby kamery, które miałyby za zadanie obserwowanie obiektów na orbicie Marsa, w tym powracającego kanistra z misji Mars Sample Return. Aby upewnić się, iż takie zadanie byłoby wykonalne MTO na orbicie Marsa wypuściłby pasywny obiekt (w postaci kuli), który następnie byłby obserwowany.
Obecne orbitery Marsa znajdują się na niskich orbitach, przeważnie polarnych, optymalnych dla ich celów badawczych. Takie umiejscowienie ogranicza w znacznym stopniu komunikację np. z łazikami do kilku, bądź kilkunastu minut dziennie. MTO miał być umieszczony na wysokiej, niepolarnej orbicie Marsa, ok. 5000 km nad powierzchnią planety. Planowaną orbitą referencyjną była orbita kołowa o wysokości 4450 km i inklinacji 130,2 stopnia (sun-synchronous). Zapewni to stałą komunikację satelity z Ziemią.
Budowa satelitySatelita miał mieć budowę prostopadłościanu, po obu stronach panele baterii słonecznych. Na jednym boku (skierowanym ku Ziemi) byłaby zainstalowana antena dużego uzysku pasma Ka o średnicy ponad 2 metrów. Nad talerzem anteny byłby zestaw do transmisji optycznych za pomocą lasera (teleskop o średnicy 30 cm), oraz antena pasma X. Na dole satelity byłyby zestaw anten do transmisji lokalnych w paśmie UHF. Ponadto satelita posiadałby 2 kamery z zamocowanymi teleobiektywami, mogącymi rejestrować obraz 1024x1024 pikseli. Oprócz tego wspomniany wcześniej obiekt do wypuszczenia na orbicie Marsa i późniejszego śledzenia. Satelita miałby układ zasilania prądem stałym o napięciu 28 Volt. Natomiast wewnętrzna szyna danych musiałaby zapewniać przepustowość 50Mbps. System komunikacji byłby oparty na systemie Elektra, który sprawdził się na sondzie MRO. Cały satelita ważyłby ok. 1800kg, a przewidywany czas trwania misji podstawowej to 11 lat, uwzględniając roczną podróż na orbitę Czerwonej Planety.
Menedżerem projektu miał być Jet Propulsion Laboratory, oddział California Institute of Technology. Natomiast nowatorskie rozwiązanie z komunikacją za pomocą lasera miało przygotować Goddard Space Flight Center.