Autor Wątek: Falcon 9 | DART | 24.11.2021  (Przeczytany 7221 razy)

0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24418
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Falcon 9 | DART | 24.11.2021
« Odpowiedź #45 dnia: Marzec 02, 2023, 01:21 »
Kolejne prace potwierdzają użyteczność kinetycznej metody zmiany parametrów orbity planetoid.

NASA’s DART Data Validates Kinetic Impact as Planetary Defense Method
Mar 1, 2023

Cytuj
They found the impact caused an instantaneous slowing in Dimorphos’ speed along its orbit of about 2.7 millimeters per second — again indicating the recoil from ejecta played a major role in amplifying the momentum change directly imparted to the asteroid by the spacecraft. That momentum change was amplified by a factor of 2.2 to 4.9 (depending on the mass of Dimorphos), indicating the momentum change transferred because of ejecta production significantly exceeded the momentum change from the DART spacecraft alone.
https://www.nasa.gov/feature/nasa-s-dart-data-validates-kinetic-impact-as-planetary-defense-method

2 08.11.2023)
https://twitter.com/airandspace/status/1721935551736033398
Cytuj
Announcing the winner of the 2024 #CollinsTrophy for Current Achievement: @NASA and @JHUAPL's Double Asteroid Redirection Test (DART) Team
In 2022, DART collided with an asteroid and successfully changed its orbit — a technique that could be used for planetary defense if needed.
« Ostatnia zmiana: Listopad 08, 2023, 07:28 wysłana przez Orionid »

Offline Slavin

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 932
  • Ciekłym metanem i LOX-em LCH4/LOX Methalox
Odp: Falcon 9 | DART | 24.11.2021
« Odpowiedź #46 dnia: Kwiecień 10, 2023, 20:31 »
Pierwsze wyniki obserwacji ESO skutków zderzenia sondy DART z planetoidą.

Przy pomocy Very Large Telescope (ESO) dwa zespoły astronomów obserwowały skutki kolizji amerykańskiej sondy kosmicznej Double Asteroid Redirection Test (DART) z asteroidą Dimorphos. Kontrolowany impakt był testem obrony planetarnej, ale dał także astronomom unikalną szansę na dowiedzenie się więcej o budowie planetoidy, na podstawie wyrzuconej z niej materii.

26 września 2022 r. sonda kosmiczna DART zderzyła się z planetoidą Dimorphos w ramach kontrolowanego testu naszych zdolności obrony przed asteroidami. Impakt nastąpił 11 milionów kilometrów od Ziemi, wystarczająco blisko, aby szczegółowo obserwować go wieloma teleskopami. Wszystkie cztery 8,2-metrowe teleskopy VLT w Chile dokonały obserwacji skutków impaktu, a pierwsze wyniki obserwacji z wykorzystaniem VLT zostały właśnie opublikowane w dwóch artykułach.

„Asteroidy to jedne z najbardziej pierwotnych reliktów tego, z czego powstały wszystkie planety i księżyce w Układzie Słonecznym” mówi Brian Murphy, doktorant na University of Edinburgh w Wielkiej Brytanii, współautor jednego z badań. Analiza obłok materii wyrzuconej po impakcie sondy DART może więc powiedzieć nam coś o tym, jak powstał Układ Słoneczny. „Zderzenia pomiędzy planetoidami zdarzają się w sposób naturalny, ale nigdy nie wiadomo z wyprzedzeniem, kiedy nastąpią” kontynuuje Cyrielle Opitom, astronom z University of Edinburgh, główna autorka jednej z prac. „DART to naprawdę wspaniała okazja do zbadania kontrolowanego impaktu, prawie jak w laboratorium”.



Ta seria zdjęć, wykonanych za pomocą instrumentu MUSE na VLT ESO, pokazuje ewolucję chmury gruzu, która została wyrzucona, gdy należąca do NASA sonda kosmiczna DART zderzyła się z asteroidą Dimorphos. Pierwsze zdjęcie zostało wykonane 26 września 2022 roku, tuż przed uderzeniem, a ostatnie prawie miesiąc później 25 października. W tym okresie rozwinęło się kilka struktur: kępy, spirale i długi ogon pyłu wypchniętego przez promieniowanie Słońca. Biała strzałka w każdym panelu oznacza kierunek Słońca. Dimorphos krąży wokół większej planetoidy o nazwie Didymos. Biały poziomy pasek odpowiada 500 kilometrom, ale asteroidy są oddalone od siebie tylko o 1 kilometr, więc nie można ich dostrzec na tych zdjęciach. Widoczne tu smugi tła są spowodowane pozornym ruchem gwiazd tła podczas obserwacji, gdy teleskop śledził parę asteroid.

Cyrielle Opitom i jej zespół śledzili ewolucję obłoku materii przez miesiąc przy pomocy instrumentu Multi Unit Spectroscopic Explorer (MUSE) na teleskopie VLT należącym do ESO. Stwierdzili, iż wyrzucony obłok był bardziej niebieski niż sama planetoida przed impaktem, co wskazuje, że obłok może składać się z bardzo małych cząstek. W kolejne godziny i dni po uderzeniu rozwinęły się też inne struktury: zgęszczenia, spirale i długi warkocz odpychany przez promieniowanie Słońca. Spirale i warkocz były bardziej czerwone niż początkowy obłok, a więc mogły być zbudowane z większych cząstek.

MUSE pozwolił zespołowi Opitom na rozszczepienie światła od obłoku tak jak tęczę i spojrzeć na chemiczne odciski palców różnych gazów. W szczególności badacze szukali tlenu i wody pochodzących z lodu odsłoniętego po impakcie. Ale nic nie znaleziono. „Nie uważa się, że planetoidy zawierają znaczące ilości lodu, zatem wykrycie jakiegokolwiek śladu wody byłoby prawdziwą niespodzianką” wyjaśnia Opitom. Szukano także śladów gazów pędnych sondy DART, ale nie znaleziono ich. „Wiedzieliśmy, że to jak strzał w dziesiątkę, ponieważ ilość gazu pozostała w zbiornikach systemu napędowego nie powinna być duża. Co więcej, część zapewne przemieściła się zbyt daleko, aby ją wykryć przy pomocy MUSE w czasie, gdy zaczęliśmy obserwacje.”

Inna grupa badawcza, którą kierował Stefano Bagnulo, astronom w Armagh Observatory and Planetarium w Wielkiej Brytanii, badała, jak uderzenie sondy DART wpłynęło na powierzchnię planetoidy.

„Gdy obserwujemy obiekty w Układzie Słonecznym, patrzymy na światło słoneczne, które jest rozproszone przez ich powierzchnie lub przez ich atmosfery, przez co staje się częściowo spolaryzowane” tłumaczy Bagnulo. Oznacza to, że fale świetlne oscylują wzdłuż preferowanego kierunku, a nie losowo. „Śledzenie, jak zmienia się polaryzacja wraz z orientacją planetoidy względem nam i Słońca, ujawnia strukturę i skład jej powierzchni.”



Ta animacja pokazuje jak zmieniła się polaryzacja światła słonecznego odbitego od asteroidy Dimorphos po uderzeniu w nią sondy kosmicznej NASA DART. Na początku filmu, niespolaryzowane światło słoneczne – reprezentowane przez niebieskie linie oscylujące w przypadkowych kierunkach – jest odbijane od powierzchni asteroidy. W ten sposób staje się ono spolaryzowane, a odbite fale oscylują teraz wzdłuż preferowanego kierunku. Wskaźnik na dole po prawej stronie pokazuje stopień polaryzacji odbitego światła słonecznego.

Uderzenie DART wyrzuciło chmurę gruzu, a po zderzeniu ilość polaryzacji spadła, co widać za pomocą instrumentu FORS2 na Bardzo Dużym Teleskopie ESO. Ten spadek polaryzacji może być spowodowany odsłonięciem bardziej dziewiczego materiału z wnętrza Dimorphosa lub wyrzuceniem małych cząstek powstałych podczas zderzenia.

Bagnulo i jego współpracownicy używali instrumentu FOcal Reducer/low dispersion Spectrograph 2 (FORS2) na VLT do monitorowania planetoidy i odkryli, że poziom polaryzacji gwałtownie spadł po uderzeniu. W tym samym czasie całkowita jasność systemu wzrosła. Możliwym wyjaśnieniem jest to, że impakt odsłonił bardziej pierwotny materiał z wnętrza asteroidy. „Być może wydobyty przez uderzenie materiał był jaśniejszy i mniej spolaryzowany niż ten znajdujący się na powierzchni, ponieważ nigdy nie był eksponowany na wiatr słoneczny i promieniowanie słoneczne” mówi Bagnulo.

Inną możliwością jest, że impakt zniszczył cząstki na powierzchni, wyrzucając znacznie mniejsze do obłoku. „Wiemy, że w pewnym warunkach mniejsze fragmenty efektywniej odbijają światło, a mniej skutecznie je polaryzują” wyjaśnia Zuri Gray, doktorant w Armagh Observatory and Planetarium.

https://www.eso.org/public/poland/news/eso2303/?lang

https://www.eso.org/public/poland/blog/vlt-watching-dart-impact-asteroid/

https://www.eso.org/public/poland/blog/hunting-for-neos/

https://www.eso.org/public/archives/releases/sciencepapers/eso2303/eso2303a.pdf

https://www.eso.org/public/archives/releases/sciencepapers/eso2303/eso2303b.pdf

Offline Slavin

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 932
  • Ciekłym metanem i LOX-em LCH4/LOX Methalox
Odp: Falcon 9 | DART | 24.11.2021
« Odpowiedź #47 dnia: Maj 12, 2023, 06:39 »
Nowe dane z misji DART potwierdzają jej sukces.

Kiedy we wrześniu 2022 roku po raz pierwszy w historii podjęto realną próbę rozwoju obrony planetarnej Ziemi, poruszyła cały świat nauki i technologii. Nie dość, że misja DART, będąca testem technologii stosowanej w takiej obronie, bez większych problemów doszła do skutku, to ponadto zakończyła się zupełnym sukcesem. Wskazuje na to kolejna porcja danych.

Celem testu DART było empiryczne sprawdzenie wykonalności zmiany trajektorii asteroidy poprzez zderzenie kinetyczne. Aby to osiągnąć, na Dimorfosa, naturalnego satelitę planety karłowatej Didymosa, nakierowano statek kosmiczny wielkości lodówki — mimo że układ tych dwóch ciał nie stanowi zagrożenia dla Ziemi. Dane uzyskane w ten sposób okazały się co najmniej zadowalające.



Schemat przekierowania Dimorfosa przez misję DART

Dzięki danym dotyczącym czasu, prędkości, energii, miejsca i kąta uderzenia, a także właściwości geofizycznych Dimorphosa i Didymosa, udało się określić, że DART uderzył około 25 metrów od geometrycznego środka Dimorfosa. Ponadto określono zmianę pędu tego naturalnego satelity, na podstawie której obliczono zmianę jego okresu orbitalnego — wbrew oczekiwanej wartości siedmiu minut, zmiana ta wyniosła przeszło 33 minuty. Oznacza to, że misja zakończyła się nieco inaczej, niż się spodziewano, acz wartość tej zmiany wciąż mieści się w zakresie przewidywanych wartości.

Wnioski te zostały dodatkowo wsparte danymi o zmianie prędkości Diformosa, która wynika z efektu odrzutu — w wyniku kolizji od satelity odłamały się ogromne fragmenty skalne, które z ogromną szybkością poszybowały w przeciwną stronę, nadając dodatkowego pędu naturalnemu satelicie Didymosa. Jak oszacowano, wyrzut pozbawił Dimorfosa od 3 do 30% energii kinetycznej, mając masę od setek do tysięcy kilogramów. Nadto zaobserwowano, że materiał ogonowy przemieścił się w kierunku Słońca na odległość 150-250 kilometrów, zanim ciśnienie promieniowania słonecznego odwróciło jego kierunek. Autorzy badań stwierdzili, że masa tego materiału wynosiła około 13 milionów kilogramów, z przeciętnym rozmiarem cząstek wynoszącym około 2 milimetry.

Wyniki badań naukowych z misji DART stanowią ważny krok w kierunku zrozumienia fizyki uderzeń asteroid na ciała niebieskie i obrony planetarnej. Pomimo że misja ta była przeprowadzona na jednej asteroidzie, to wyniki badań dają nadzieję na skuteczne wykorzystanie tej metody w przyszłości w obronie Ziemi przed zagrożeniami ze strony asteroid.

https://www.nature.com/articles/d41586-023-01020-1

Polskie Forum Astronautyczne

Odp: Falcon 9 | DART | 24.11.2021
« Odpowiedź #47 dnia: Maj 12, 2023, 06:39 »