Pasteur - ExoMars 2022

[station]

Dzięki za wyczerpujące wyjaśnienia. Parafrazując i mówiąc językiem wprost miejsca lądowań łazików marsjańskich były są i będą nudne jak serial brazylijski. Ze względu na wymogi bezpiecznego zejścia na powierzchnię i poruszania się po tym obszarze.

Nie zgodziłbym się. Nawet okolica - wydawałoby się - nudnej jak flaki z olejem Meridiani Planum, okazała się ostatecznie niesamowicie interesująca z różnymi wiekowo i strukturalnie kraterami napotkanymi po drodze. Spirit? Prekursor wspinaczek marsjańskich, równie dobrze planiści mogli puścić go po dnie krateru, a nie zawracać sobie głowy szczytem Husband Hill, zresztą przypłacono ten eksperyment w końcu awarią silniczka i w konsekwencji utratą łazika. O kraterze Gale nie ma nawet co wspominać bo sam w sobie jest obiektem niezwykłym i tak naprawdę teraz zaczyna się w nim konkretna zabawa. Mawrth (trudniejszej nazwy nie było) Vallis zapowaida się jeszcze bardziej interesująco. Oxia Planum wydaje się powtórką z Meridiani, ale tak naprawdę Mars zaskakuje ukształtowaniem terenu co chwila, także może być znowu ciekawie. Nie zapominajmy również o Pathfinderze, którego Ares Vallis wcale nie była łatwym lądowiskiem, tak naprawdę ten malutki łazik musiał nieźle lawirować między arcyciekawym "geologicznie/marsologiucznie (niepotrzebne skreślić)" marsjańskim gruzowiskiem, przy którym miejsca lądowań Spirit'a, Opportunity czy Curiosity wyglądają jak plaża.
Ja się tylko martwię o to czy Pasteur wogóle dotrze do powierzchni. ESA niestety do tej pory lądować na Marsie nie potrafi, pora to w końcu zmienić.

[adam.nielek]

Chodzi mi o to, że sceneria miejsc branych pod uwagę jest słabo zróżnicowana. Jeśli czytaliście Czerwony Mars to pewnie wpadł wam w oko opis Vales Marineris. I o tym właśnie mówię... Ale z drugiej strony misje naukowe to nie wycieczki krajoznawcze nastawione na podziwianie widoków. Też mam nadzieję, że ESA tym razem odniesie sukces

[kanarkusmaximus]

Tylko czy uda się bezpiecznie wylądować w Valles Marineris?

[station]

Chodzi mi o to, że sceneria miejsc branych pod uwagę jest słabo zróżnicowana. Jeśli czytaliście Czerwony Mars to pewnie wpadł wam w oko opis Vales Marineris. I o tym właśnie mówię... Ale z drugiej strony misje naukowe to nie wycieczki krajoznawcze nastawione na podziwianie widoków. Też mam nadzieję, że ESA tym razem odniesie sukces

Zgodzę się, że Vales Marineris jest wyjątkową formacją z bezsprzecznie spektakularnymi widokami czy to z jej krawędzi czy to z dna doliny i gdyby priorytetem każdej misji z lądownikiem w składzie byłoby romantyczne fotografowanie terenu, to planiści zapewne graliby VaBanque z każdą próbą wylądowania w tak trudnym ale i oczywiście urozmaiconym (przynajmniej widokowo) terenie. Mars jest jednak wystarczająco ciekawy aby lądować w znacznie pewniejszych i bezpieczniejszych miejscach, które poprzednio są drobiazgowo badane z orbity pod względem zwłaszcza strukturalnym. Planistów interesuje przede wszystkim to co znajduje się w skałach, piasku, pod regolitem, pod warstwą skały macierzystej itd. Na brak widoczków też przy okazji nie można ponarzekać, zwłaszcza jeśli w grę wchodzi lądownik mobilny czyli po prostu łazik. Lądownik stacjonarny rzecz jasna nie jest w stanie przesłać nam więcej, ale też charakter takiej - zazwyczaj o wiele tańszej przede wszystkim - misji jest zupełnie inny.

[ekoplaneta]

Jeśli chodzi o widoczki podczas misji to Curiosity i my za jego pośrednictwem mamy co podziwiać ;-) Żyby tylko wystarczyło mu kół i sił, żeby wdrapać się nieco wyżej na Aeolis Mons, by popatrzeć z góry na otaczające go krajobrazy  Opportunity na brak widoczków też nie może narzekać.

[adam.nielek]

Chodzi mi o to, że sceneria miejsc branych pod uwagę jest słabo zróżnicowana. Jeśli czytaliście Czerwony Mars to pewnie wpadł wam w oko opis Vales Marineris. I o tym właśnie mówię... Ale z drugiej strony misje naukowe to nie wycieczki krajoznawcze nastawione na podziwianie widoków. Też mam nadzieję, że ESA tym razem odniesie sukces

Zgodzę się, że Vales Marineris jest wyjątkową formacją z bezsprzecznie spektakularnymi widokami czy to z jej krawędzi czy to z dna doliny i gdyby priorytetem każdej misji z lądownikiem w składzie byłoby romantyczne fotografowanie terenu, to planiści zapewne graliby VaBanque z każdą próbą wylądowania w tak trudnym ale i oczywiście urozmaiconym (przynajmniej widokowo) terenie. Mars jest jednak wystarczająco ciekawy aby lądować w znacznie pewniejszych i bezpieczniejszych miejscach, które poprzednio są drobiazgowo badane z orbity pod względem zwłaszcza strukturalnym. Planistów interesuje przede wszystkim to co znajduje się w skałach, piasku, pod regolitem, pod warstwą skały macierzystej itd. Na brak widoczków też przy okazji nie można ponarzekać, zwłaszcza jeśli w grę wchodzi lądownik mobilny czyli po prostu łazik. Lądownik stacjonarny rzecz jasna nie jest w stanie przesłać nam więcej, ale też charakter takiej - zazwyczaj o wiele tańszej przede wszystkim - misji jest zupełnie inny.

Wracając do sedna, wartość naukowa danej lokalizacji ustępuje miejsca zróżnicowaniu obszaru badań, na którym misja ma bezpiecznie wylądować i prowadzić badania. O tym, że kontynent amerykański pokrywał kiedyś ocean wiadomo dzięki obserwacjom warstw minerałów zdobiących ściany kanionów. To kamień który pociągnął za sobą lawinę badań nad Pangeą, prakontynencie. I nie potrzeba było do tego jakichś skomplikowanych narzędzi. Tyle samo powiedziałyby o historii Marsa ściany kanionów Vales Marineris ale muszą z tym poczekać na przylot śmiałków, którzy odważą się zbadać je in-situ. Kaniony nie gwarantują powodzenia lądowania i każdy robot badawczy nie przetrwałby tam pewnie tygodnia aktywności.

[station]

Lądowanie w kanionie byłoby z pewnością (i jest) sporym wyzwaniem, natomiast gdyby się to już udało - sama misja łazika zapewne nie różniłaby się zbytnio od tych już trwających, ot poruszałby się swoim spokojnym tempem po dość rozległym dnie koryta kanionu, analiza zdjęć orbitalnych nie ukazuje w tym obszarze jakiś niebezpiecznych rozpadlin, uskoków itp przeszkód nie do przejścia. A w przypadku np. Curiosity dno krateru Gale znakomicie wskazuje na wilgotną przeszłość tego miejsca, nie jest potrzeba badania wyższych partii formacji skalnych, ścian, ostańców itp. Również z uwagi na bezpieczeństwo potencjalnych przyszłych załogantów - nikt z pewnością nie będzie się wspinał na ściany Marineris , to co najciekawsze w Marsie tak naprawdę skrywa się obecnie pod jego powierzchnią. Na powierzchni są interesujące wskazówki, pod powierzchnią są przypuszczalnie już konkretne dowody.

[kanarkusmaximus]

Z wyborem miejsca lądowania jest w ogóle duży problem, bo kandydatów zawsze będzie więcej niż sztuk łazików/lądowników. Kilka czynników decyduje o wyborze lądowania, ale dwa są na przedzie:
- ryzyko, czyli akceptowalny poziom, że pojazd wyląduje i spełni swoje zadanie
- spodziewane korzyści naukowe, czyli ile możemy się dowiedzieć przy wykorzystaniu dostępnych instrumentów.

Z Valles Marineris jest ten problem, że z chęcią byśmy zbadali różne warstwy skał, nie tylko samo dno. A to wymaga jakiejś formy jazdy/wspinaczki albo lotu w pobliżu krawędzi skał. Jak na razie pewnie za duże ryzyko dla dotychczas proponowanych misji.

[station]

Reasumując na Marsie jest jeszcze tyle rzeczy do zbadania i obmacania, że Valles Marineris pozostanie jako cel wycieczek dla przyszłych kolonizatorów, no chyba, że Elon zdąży sobie tam postawić jakąś chatkę z pięknym widokiem na cały kanion

[kanarkusmaximus]

Tak w ogóle - ale to już temat na nowy wątek - może warto pogdybać jak taka misja do Valles Marineris mogłaby wyglądać, żeby była technicznie wykonalna?

Ja proponuję działo z harpunem do wbicia się po drugiej stronie doliny i w ten sposób pojazd mógłby zjechać na dno i jeszcze pobadać formacje skalne. Trochę jak "tyrolka".

[adam.nielek]

Kiedyś widziałem projekt robota inspirowanego kłębkami tumbleweed, takiego pustynnego chwasta. Robot miałby toczyć się z wiatrem po marsjańskiej pustyni. Naszpikowany różnymi sensorami zbierałby różne dane o środowisku. Poważna wada to całkowity brak kontroli nad tym dokąd i kiedy robot się przemieści. Podobny automacik sprawdza się teraz w rozbrajaniu porzuconych w rejonie Hindu Kusz talibańskich min.
Strzelanie czymkolwiek ze zdalnie sterowanego robota z bardzo ograniczoną redundancją nie wchodzi raczej w grę - niesie ze sobą zbyt wysoki ryzyko uszkodzenia. Ponadto pomyśl ile km stalowej linki potrzebne by było do zrealizowania takiej tyrolki po ścianie kanionu, jaka to ogromna masa.
Może lepiej zastanowić się nad w pełni autonomicznym dronem i stacjonarną stacją obsługującą próbki i serwisującą takiego drona?

[station]

Wystarczy, że taki pasywny, marsjański robocik zaklinuje się pomiędzy jednym a drugim kamieniem, tudzież dziabnie za mocno w skałę i po przysłowiowym meczu. Rozumiem, że komuś zależy na maximum oszczędności, ale takie pomysły to spora przesada. Popieram, że marsjańskie roboty winny mieć coraz bardziej rozwijaną autonomię, w tym nawet bardzo prymitywną bądź co bądź jeszcze postać sztucznej inteligencji, która na podstawie szeregu pobieranych na bieżąco danych z otoczenia (temperatura, wiatr, nachylenie względem Słońca, ilość pyłu w atmosferze itd., w końcu skanowanie otoczenia w celu uniknięcia czy też pokonania przeszkód) pozwoli im w coraz większym stopniu podejmować najbardziej racjonalne w danej chwili decyzje. Swoją drogą w jakiekolwiek drony lawirujące sobie w b.rozrzedzonej marsjańskiej atmosferze po prostu nie wierzę. Towarzyszy takiemu pomysłowi zbyt duże ryzyko niepowodzenia misji, omawiane na tym forum już wielokrotnie. W dobie b.ostrożnie pełzających łazików, gdzie operatorzy na Ziemi drżą o każde kilka metrów, marzenia o jakiś zawadiacko fruwających dronach pozostawić można na razie w gronie sci-fi. Takie rozwiązanie zaś może być bardzo dobre dla przyszłych misji załogowych, które drony wykorzystywać będą np. do szybkiego rozpoznania terenu, tudzież wyniuchania i obmacania kamerami bardziej niedostępnego rejonu.

[ekoplaneta]

Prośba do Admina - dwa ostatnie posty nie mają nic wspólnego z Exo Mars Łazikiem i proponuję je gdzie indziej przenieść.

[Orionid]

Rosja: Wkrótce zakończenie prac nad łazikiem dla misji ExoMars
ŚRODA, 05 LIPCA 2017, 14:12

Przedstawiciele Rosyjskiej Akademii Nauk, wykonujący na rzecz Europejskiej Agencji Kosmicznej podzespoły nowego łazika marsjańskiego, zapowiedzieli rychłe ukończenie zleconych prac. Jeszcze jesienią 2017 roku ESA ma otrzymać do integracji dwa gotowe rosyjskie spektrometry. W laboratoriach Roskosmos powstają również części lądownika, który będzie miał za zadanie umieścić pojazd badawczy na Czerwonej Planecie w trakcie realizacji drugiego etapu misji ExoMars.

Ogłoszona przez Rosyjską Akademię Nauk finalizacja prac nad przydzielonymi podzespołami łazika ExoMars dotyczy dwóch spektrometrów badawczych. Pierwszy z nich to działający w paśmie podczerwieni ISEM (Infrared Spectrometer for ExoMars), który umożliwi identyfikację minerałów i rozpoznanie charakterystyk marsjańskich skał, w szczególności pod kątem śladów chemicznych wody. Drugi natomiast, ADRON-RM, czyli spektrometr neutronowy posłuży do ustalenia stopnia nasycenia wodą podpowierzchniowych warstw gruntu oraz pomoże w wykrywaniu jej śladów w lokalnym lodzie.

Po przygotowaniu rosyjskie podzespoły łazika ExoMars trafią do włoskich laboratoriów nadzorowanych przez ESA. Tam zostaną poddane dalszym pracom w celu dokonania integracji z pozostałymi elementami pojazdu badawczego. Do końca 2018 roku Roskosmos planuje również przekazać ESA dalszą część konstruowanych komponentów misji, na czele z gotowym segmentem lądownika marsjańskiego. (...)

http://www.space24.pl/623785,rosja-wkrotce-zakonczenie-prac-nad-lazikiem-dla-misji-exomars

[ekoplaneta]

Czy wiadomo jak będzie wyglądał lądownik dla tej misji. Ma lądować na ogniu?