Polskie Forum Astronautyczne
Kalendaria => Kalendaria: Bezzałogowe => Wątek zaczęty przez: JSz w Październik 04, 2011, 16:36
-
Dzisiaj mija 54. rocznica umieszczenia na orbicie Sputnika 1 - pierwszego sztucznego satelity Ziemi. Było to bardzo proste urządzenie, które wysyłało regularny sygnał radiowy odbierany na całym świecie, a także dane telemetryczne o temperaturze wewnątrz statku.
Nie chcę zakładać osobnego watku o Sputniku 1, bo o czym tu pisać czy dyskutować. Może jednak warto zebrać w jednym wątku najważniejsze daty dotyczące szczególnie istotnych wydarzeń z historii astronautyki. Jedną z nich jest z pewnością start Sputnika 1. Zatem:
4 października, 1957 r. - start Sputnika 1 - pierwszego sztucznego satelity Ziemi (Związek Radziecki):
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/be/Sputnik_asm.jpg/200px-Sputnik_asm.jpg) (http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/69/Lancio_sputnik.jpg/100px-Lancio_sputnik.jpg)
-
http://www.youtube.com/watch?v=TbAXkWPasYw
Launch :)
Z przestrzeni kosmicznej nadawał sygnał radiowy na falach 20,005 MHz i 40,002 MHz, trzy razy w ciągu sekundy (do wysłuchania w zasobach Wikimedia Commons). Cztery anteny wystawały z kulistego statku pod kątem 35 stopni. Miały długość od 2,4 do 2,9 m. Statek pobierał 1 W mocy elektrycznej z 3 baterii srebrno-cynkowych. Korpus statku został wykonany z wysokoodblaskowego stopu aluminium o grubości 2 mm. Telemetrią przesyłano na Ziemię temperaturę poszycia statku (wewnątrz i na zewnątrz). - wikipedia
http://www.youtube.com/watch?v=r-bQEiklsK8
To chyba ten sygnał?
-
To chyba ten sygnał?
Na Wikimedia brzmi on troszkę inaczej: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Sputnik.ogg?uselang=pl (http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Sputnik.ogg?uselang=pl)
-
Ciekawostka: dokładnie dzisiaj minęła 58. rocznica wystrzelenia Sputnika - pierwszego sztucznego satelity Ziemi. Za dwa lata będzie nieco bardziej okrągła rocznica - może wtedy będzie nieco głośniej o tym wydarzeniu.
A przy okazji też 4. rocznica założenia tego wątku (który nb. nie spełnił oczekiwań wiązanych z nim przez autora ;)).
-
Czas odbudować ten wątek! :)
-
Zdarzyło się 38 lat temu.
20 stycznia 1978 wystartował Progress 1.
Dotychczas w ramach wysyłki towarów na orbitę brały udział 153 (2 razy zadanie nie zostało wykonane) radzieckie i rosyjskie statki transportowe w następujących wariantach:
Progress 1- 42 (wykorzystywany w latach 1978-1989)
Progress M 1- 67 (1989 -2009)
Progress M1 1- 11 (2000-2004)
Progress M 01M 1-29 (2008-2015)
Progress MS 1 ( od 2015)
Progress M-S01 (2001 dostarczenie na ISS modułu Pirs)
Progress M-MIM2 (2009 dostarczenie na ISS modułu Poisk)
Ponadto na bazie Progressów zacumował do Saluta 7
Kosmos 1669 (1985 rok).
Rok 1978 okazał się przełomowy, gdy chodzi o długodystansowe loty kosmiczne. Jurij Romanienko i Gieorgij Grieczko ustanawiają wynoszący 96 dni rekord lotu kosmicznego.
W listopadzie z kolei, po prawie 140 dniach obecności na orbicie wokółziemskiej powracają na Ziemię Władimir Kowalonok i Aleksandr Iwanczenkow. Fundamentalną rolę w długim pobycie kosmonautów na orbicie odegrały statki towarowe Progress.
https://en.wikipedia.org/wiki/Progress_1
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Progress_flights
https://en.wikipedia.org/wiki/Kosmos_1669
http://lk.astronautilus.pl/loty/s26.htm
http://lk.astronautilus.pl/loty/s26.htm
http://lk.astronautilus.pl/loty/s27.htm
http://lk.astronautilus.pl/loty/s31.htm
http://lk.astronautilus.pl/loty/sojuz.htm
http://lk.astronautilus.pl/loty/salut.htm
A tutaj artykuł o pierwszym locie Progressa 1:
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2346.0
-
Dzisiaj mija 30 lat od katastrofy Challengera.
27 stycznia minęło 49 lat od pożaru kabiny Apolla 1
1 lutego minie 13 lat od katastrofy promu Columbia.
While each death is equally tragic, no fatalities were more dramatic than the seven that happened on January 28, 1986, when the Space Shuttle Challenger broke-up in mid-flight, its fatal and fiery disintegration televised for millions of traumatized American viewers.
http://www.spacedaily.com/reports/Challenger_disaster_at_30_Did_the_tragedy_change_NASA_for_the_better_999.html
http://www.wral.com/30-years-later-a-look-at-weather-s-role-in-challenger-disaster/15284797/
http://www.cbsnews.com/news/30-years-later-challengers-final-voyage-remembered/
http://www.kosmonauta.net/2011/01/25-lat-od-katastrofy-promu-challenger/
http://www.kosmonauta.net/2012/01/2012-01-28-katastrofy/
-
Jak donosi Puls Kosmosu, 86 lat temu, 18.02.1930 o 21:00 Pluton został odkryty (Clyde Tombaugh):
https://www.facebook.com/pulskosmosu/posts/1711047742513037
Tymczasem sonda New Horizons , która 14 lipca 2015 minęła Plutona w minimalnej odległości znajduje się obecnie 34,724 AU od Słońca.
http://heavens-above.com/SolarEscape.aspx
EDIT 18.02.23
https://www.history.com/this-day-in-history/pluto-discovered
https://earthsky.org/space/clyde-tombaugh-discovered-pluto-on-february-18-1930/
https://en.wikipedia.org/wiki/Clyde_Tombaugh
https://twitter.com/airandspace/status/1627027201681166337
ça s'est passé un 18 février... 1930
L'astronome américain Clyde Tombaugh (1906-1997) découvre Pluton...
(re)plongez dans cet article
http://spacerelics.blogspot.com/2015/02/85eme-anniversaire-de-la-decouverte-de.html
https://x.com/spacemen1969/status/1626841444219555841
-
Dziś przypada 543 rocznica urodzin Mikołaja Kopernika.
500 lat temu do Olsztyna przybył Mikołaj Kopernik
16.02.2016
W tym roku mija 500 lat od przybycia Mikołaja Kopernika do Olsztyna. Inauguracja obchodów tego wydarzenia w stolicy Warmii i Mazur odbędzie się 19 lutego. Z dorobkiem astronoma mogą zapoznać się już mieszkańcy Kaliningradu.
Choć urodzony w Toruniu, Kopernik znaczą część swego życia związał z Warmią. Ważne badania prowadził m.in. w olsztyńskim zamku, w którym mieszkał w latach 1516-1519 i 1520-1521.
W Olsztynie Kopernik skonstruował słynną tablicę astronomiczną i za jej pomocą obserwował Słońce, zaś około 1520 r. zaczął spisywać swoje najsłynniejsze dzieło "O obrotach sfer niebieskich", zawierające rewolucyjną heliocentryczną teorię Wszechświata. W Olsztynie także w 1517 r. opracował zarys swojej rozprawy "O ocenie pieniądza", natomiast dwa lata później poszerzoną wersję dzieła znaną jako "Traktat o monetach", zawierającą słynne "prawo Kopernika" - mówiące, że gorszy pieniądz wypiera lepszy.
Olsztyński historyk Paweł Błażewicz powiedział PAP, że to właśnie Kopernik stał się symbolem i wizytówką Olsztyna i to jego postać w dużej mierze przyciąga turystów na Warmię.
"Cieszę się, że władze Olsztyna i instytucje naukowe zauważyły, że mija właśnie 500 lat od kiedy Kopernik stał się de facto mieszkańcem Olsztyna. Choć świętowana data - 1516 roku - faktycznie nie była jego pierwszą wizyta w Olsztynie. Po raz pierwszy Kopernik przyjechał do Olsztyna w Sylwestra roku 1510/11. Po raz drugi i już na dłużej przyjechał jesienią 1516 roku, gdy przyjął funkcję administratora kapituły i rozpoczął urzędowanie w olsztyńskim zamku" - podkreślił Paweł Błażewicz.
Świętowane w tym roku obchody 500-lecia przybycia Kopernika do Olsztyna to drugi w ostatnim czasie ważny jubileusz związany z postacią wielkiego astronoma. Rok 2013 świętowany był jako Rok Kopernikowski w województwach warmińsko-mazurskim i kujawsko-pomorskim. Obchodzono wówczas 540. rocznicę urodzin słynnego Polaka oraz 470. rocznicę jego śmierci i 470. rocznicę pierwszego wydania najważniejszego w jego karierze naukowej dzieła "De revolutionibus orbium coelestium".
"Mam nadzieję, że obecny jubileusz pozwoli na podkreślenie związków Kopernika szczególnie z Olsztynem. Ja żyję cały czas w nadziei, że wśród wydarzeń kopernikowskich mogłaby się wydarzyć zimowa rekonstrukcja obrony zamku i Olsztyna przez Kopernika. To byłoby ciekawe wydarzenie, które mogłoby pokazać skomplikowaną historię Warmii w czasach, kiedy Kopernik tutaj przebywał. To także moment, by przypomnieć jak ważnym i unikalnym zabytkiem jest tablica kopernikowska na olsztyńskim zamku" - podkreślił Błażewicz.
Olsztyńskie uroczystości odbędą się 19 lutego w planetarium. W programie znalazły się m.in. otwarcie wystawy "Mikołaj Kopernik", panel dyskusyjny "Oblicza Mikołaja Kopernika" z udziałem naukowców oraz koncert muzyki elektronicznej.
Mieszkańcy Kaliningradu już mogą zapoznać się z dorobkiem Kopernika. Otwarta właśnie w kaliningradzkich Królewskich Wrotach wystawa "Mikołaj Kopernik 1473-1543" składa się z 18 plakatów prezentujących najważniejsze aspekty życia Mikołaja Kopernika - podkreślił dyrektor biura promocji olsztyńskiego ratusza Krzysztof Otoliński.
Historia ma swój początek w dzieciństwie Kopernika, który spędził je w Toruniu. Następnie wystawa opowiada o kolejnych etapach edukacji Kopernika, zarówno w Polsce, jak i we Włoszech. Szczególny nacisk położono na przedstawienie jego życia oraz działalności naukowej i administracyjnej na Warmii i w Olsztynie, gdzie zamieszkiwał w latach najbardziej intensywnej aktywności twórczej - dodał Otoliński.
Wystawa prezentuje osiągnięcia Kopernika w dziedzinie matematyki, medycyny, prawa i ekonomii. Jednak najważniejsza część wystawy poświęcona jest dokonaniom Kopernika jako matematyka i astronoma, który stworzył spójną matematycznie i efektywną w praktyce, heliocentryczną teorię budowy Wszechświata - wyjaśnił Otoliński.
Poza plakatami na wystawie można obejrzeć kopie drewnianych instrumentów, jakie zaprojektował i jakimi posługiwał się Mikołaj Kopernik, prowadząc obserwacje astronomiczne. Mieszkańcy Kaliningradu będą mogli oglądać wystawę do 11 kwietnia.
PAP - Nauka w Polsce
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,408424,500-lat-temu-do-olsztyna-przybyl-mikolaj-kopernik.html
-
tu też o nim piszą: ;D
http://earthsky.org/human-world/this-date-in-science-happy-birthday-nicolaus-copernicus?utm_source=EarthSky+News&utm_campaign=8d6cdd9cab-EarthSky_News&utm_medium=email&utm_term=0_c643945d79-8d6cdd9cab-394662841
-
a tym czasem rocznica lotu Johna Glenna, pierwszego Amerykanina, który okrążył Ziemię:
http://earthsky.org/space/this-date-in-science-john-glenn-is-first-american-to-orbit-earth?utm_source=EarthSky+News&utm_campaign=280970e899-EarthSky_News&utm_medium=email&utm_term=0_c643945d79-280970e899-394662841
-
John Glenn opowiada o treningu przed pierwszym swoim lotem orbitalnym:
http://www.nasa.gov/feature/video-john-glenn-on-weirdest-training-for-historic-flight
-
30 lat temu w Rosji był już 20 luty , kiedy Mir został umieszczony na orbicie wokółziemskiej.
(19 lutego 1986 21:28:23 UTC)
http://history.nasa.gov/SP-4225/mir/mir.htm
Wątek o 25-leciu Mira: http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=523.0
-
Dzisiaj urodziny obchodzą:
Scott Joseph Kelly
http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm
http://www.cnet.com/news/astronaut-scott-kelly-talks-about-sleep-acid-pee-and-fears-in-space/
oraz
Mark Edward Kelly
http://lk.astronautilus.pl/astros/408.htm
http://www.smithsonianmag.com/science-nature/eye-mars-nasa-putting-its-astronaut-twins-work-180953358/
http://www.popsci.com/big-idea-life-in-space
-
Rok Jurija Gagarina.
The year 2016 has been announced to be the Year of Yuri Gagarin in commemoration of the 55th anniversary of the launch of the first human into orbit, Roscosmos' press service reported earlier.
http://www.spacedaily.com/reports/Russian_Space_Agency_Declares_2016_The_Year_of_Yuri_Gagarin_999.html
-
Dziś mija 10 lat od czasu kiedy MRO zaczął okrążać Marsa
One example of MRO's major discoveries was published last year, about the possibility of liquid water being present seasonally on present-day Mars. It drew on three key capabilities researchers gained from this mission: telescopic camera resolution to find features narrower than a driveway; spacecraft longevity to track seasonal changes over several Martian years; and imaging spectroscopy to map surface composition.
http://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?release=2016-066&rn=news.xml&rst=5749
http://www.pulskosmosu.pl/2016/03/11/10-lat-rewelacyjnej-pracy-sondy-mars-reconnaissance-orbiter/
-
Dziś mija 30 lat od zbliżenia sondy Giotto do komety Halleya
Scientists, controllers and engineers gathered at ESA's control centre in Darmstadt, Germany, on the night of 13–14 March 1986 to witness the flyby.
"It was a once-in-a-lifetime event and it had a big impact on the general public," says Giotto's former Deputy Project Scientist, Gerhard Schwehm.
The scientific harvest from Giotto changed people's perception of comets. By measuring its composition, Giotto confirmed Halley as a primitive remnant of the Solar System, billions of years old. It detected complex molecules locked in Halley's ices that could have provided the chemical building blocks of life on Earth.
Yet the biggest triumph was the image of Halley itself. "It may sound simple to say that but the picture was the best thing, the moment you saw it... it was tremendous," remembers Gerhard.
http://sci.esa.int/giotto/48529-esa-remembers-the-night-of-the-comet/
http://www.congrexprojects.com/2016-events/16a07/introduction
http://www.airbusgroup.com/int/en/news-media/press-releases/Airbus-Group/Financial_Communication/2016/03/20160310_airbus_defence_and_space_giotto.html
http://rigel.astronet.pl/~daniel90/?p=348102
http://www.pulskosmosu.pl/2016/03/14/30-lat-temu-sonda-giotto-zblizyla-sie-do-komety-halleya/
http://zeenews.india.com/news/space/when-giotto-met-comet-halley-30-years-ago-watch_1865563.html
-
90 lat temu 16 marca 1926 Robert Goddard dokonał pierwszego udanego startu rakiety na ciekłe materiały pędne.
Most rockets today use liquid fuels because they provide more thrust per unit of fuel and they allow engineers to time how long the rocket will remain lit more precisely. For example, the Atlas V, on which many NASA missions launch - such as the Magnetospheric Multiscale Mission, which launched in 2015 - and the Ariane V, on which NASA's James Webb Space Telescope will launch in 2018, both use liquid fuels in one or more of their stages.
Over the course of his career, as well as posthumously, Goddard was awarded more than 200 patents for his inventions, many of which pertained to rocketry. These also included the invention of multistage rockets, which contain multiple fuel tanks and engine segments that can be jettisoned as they are emptied.
http://www.spacedaily.com/reports/Robert_Goddards_Rocket_and_the_Launch_of_Spaceflight_999.html
-
50 lat temu 16 marca 1966 miało miejsce pierwsze dokowanie na orbicie dwóch obiektów
On March 16, 1966, command pilot Neil Armstrong and pilot David Scott successfully docked their Gemini VIII spacecraft with the Agena target vehicle, the first-ever linking of two spacecraft together in Earth orbit. This crucial spaceflight technology milestone would prove vital to the success of future moon landing missions. Catching up with already-orbiting spacecraft also has been essential during missions to the International Space Station.
https://www.nasa.gov/feature/geminis-first-docking-turns-to-wild-ride-in-orbit
http://www.nasa.gov/image-feature/march-16-1966-geminis-first-docking-of-two-spacecraft-in-earth-orbit
-
Rok temu 27.03.2015 o 19:42:57 UTC nastąpił start Sojuza TMA- 16M. Rozpoczęła się prawie roczna misja S. Kellego i M. Kornijenki.
Po powrocie na Ziemię po 340 dniach na Ziemię Scott Kelly docenia uroki Ziemi. Zachwyca się zielenią drzew czy ziemskim deszczem. Poza tym przechodzi badania medyczne.
Tutaj czasy tych astronautów, którzy odbyli co najmniej 300-dniowe loty:
Jurij Wiktorowicz Romanienko
326:11:37:20 (1987)
http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm
Musa Chiramanowicz Manarow
365:22:38:38 (1987/1988)
http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm
Władimir Gieorgijewicz Titow
365:22:38:38 (1987/1988)
http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm
Siergiej Konstantinowicz Krikalow
311:20:00:34 (1991/1992)
http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm
Walerij Władimirowicz Polakow
437:17:58:17 (1994/1995)
http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm
Siergiej Wasiljewicz Awdiejew
379:14:51:10 (1998/1999)
http://lk.astronautilus.pl/astros/274.htm
Scott Joseph Kelly
340:08:42:54 (2015/2016)
http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm
Michaił Borisowicz Kornijenko
340:08:42:54 (2015/2016)
http://lk.astronautilus.pl/astros/511.htm
I artykuł sprzed roku:
http://www.airspacemag.com/space/scott-kellys-year-space-180953946/?no-ist
Scott Kelly’s Year in Space
You think gravity wears you down? Try 12 months without it.
A year is a long time to spend as a human satellite circling Earth in zero gravity. But if astronauts didn’t like it, they wouldn’t sign up, right? “Don’t get the idea that there was a shortage of candidates,” says Scott Kelly, a short guy with a shaved head and a stocky build. “A lot of people wanted to do it.”
And Kelly won the prize. In late March, he and cosmonaut Mikhail Kornienko will fly to the International Space Station, orbiting 230 miles above Earth, and remain aboard for a full year. Four Russians have already spent an uninterrupted year in space, but none since Mir in 1999. Kelly will be the first American to do it. Having logged a cumulative six months in space on three prior missions, he will return to Earth with more than 500 days in orbit.
That fame may come with a price. Backaches, bone loss, lousy sleep, loss of balance, headaches, muscle atrophy, nausea, radiation exposure, rashes: There is already a well-thumbed compendium of woes that have plagued visitors to space. Says Kelly, “You feel bad for a month, and I’ve never felt completely normal.” For astronauts, physical discomfort is an occupational hazard scarcely worth mentioning when set alongside the unparalleled high of being in space. But when does that discomfort become too much?
NASA, its Russian counterpart Roscosmos, and the other station partners want to know what would happen to your body and mind if you were to travel to Mars—a round trip expected to take nearly three years. (That’s an estimated six months’ transit time in each direction, plus 18 to 20 months on Mars or orbiting it while waiting for it to realign with Earth.) A full year in space does a better job imitating the effects of so long a journey than the current six-month station sojourns. The idea is to see if people who stay in space longer get beat up worse, or if the harm occurs mainly in the early part of the mission.
Sticks and Kidney Stones
NASA has deemed some of the usual suspects to be under control, at least for six-month International Space Station missions. Two and a half hours of exercise per day appears to halt the bone loss and muscle atrophy. Drugs control nausea, and ointment helps the rashes. There are sleeping pills and pain pills.
But for a Mars mission, NASA has identified 32 “major” risks to human health and performance. These include everything from radiation poisoning, which will take a lot more than a series of year-long ISS visits to understand, to onboard fires or loss of cabin pressure, which are mostly about bad luck.
NASA’s Human Research Program, based at Houston’s Johnson Space Center, studies the other stuff: “Are there troubling trends out there?” asks Mark Shelhamer, the Research Program’s chief scientist. (There are.) “Is there a smoking gun?” he asks. (Maybe.) NASA scientists hope Kelly’s year-long ISS mission—and another five after that—will help them to find out.
First are the “pernicious” things, Shelhamer says. Some astronauts get post-flight kidney stones, and “the prevalence is troubling.” The incidence was higher after six-month ISS missions than after two-week Space Shuttle deployments. Kidney stones, as anyone who has ever had one knows, are no fun.
High concentrations of calcium oxalate in the bloodstream cause stones to form in the kidneys. Bone loss might be the culprit, but NASA’s current best guess is that the high level of carbon dioxide in the ISS air supply is to blame: It’s 10 to 20 times what we breathe on Earth.
“CO2 is acidic,” Shelhamer says. “One way your body deals with it is by buffering your bloodstream with calcium.” If a limited time in space causes kidney stones, more time might make them more likely.
Also on scientists’ to-do list are what Shelhamer calls “proving negatives.” Have the problems of bone loss, difficulty with balance, and muscular atrophy truly been solved? Longer flights offer researchers the chance to find out.
Most important, however, are the potentially dangerous imponderables—“The things we don’t feel good about,” as Shelhamer puts it—whose causes and effects remain unclear. In particular, pathogens and the human immune system interact differently in microgravity. “Some pathogens increase in virulence, and some don’t,” Shelhamer says. “Some aspects of the immune system deteriorate, some don’t.” The great fear is that at some point the “lines cross”: A pathogen becomes stronger as an immune response grows weaker. “We haven’t seen it yet, but will we see it after eight months?”
The Vision Thing
The highest-priority problem, however, is impaired vision, a condition that returning crew members have reported with increasing frequency. One U.S. astronaut discovered during reentry that he couldn’t read the checklist for landing. (Fortunately, crew members know the procedures virtually by heart.)
For years, researchers have regarded the vision problems and other microgravity effects as minor and usually reversible. On Earth, gravity pulls fluids to a person’s lower body. In space, fluids float upward with a number of unpleasant effects. Anyone who has seen astronauts on TV notices their swollen faces. Fluid migration is also a likely cause of headaches. Eyesight is so often impaired that the station stocks a supply of drugstore glasses with different magnifications.
Understanding the effects of space travel is complicated by the patient population being studied. Most astronauts are between 35 and 55 years old, clustering in their early to mid-40s, the age when a person’s eyesight usually heads south. For a long time, any ocular discomfort astronauts reported in orbit seemed to vanish once they came home.
And then it didn’t. “Right now we have circumstantial information” from astronauts reporting vision impairment, usually farsightedness, “that has lingered,” Shelhamer says. “You have it after [a stay of] six months. Maybe it’s no worse after a year, but we don’t know that.”
Vision, in part, is what got Kelly the coveted position as America’s first year-round astronaut. The candidate had to have completed a previous space station mission, had to have served as a mission commander, had to be a qualified spacewalker, and had to have been free of serious vision problems. “That cut it down to three or four people,” Kelly says. “And one of them is my backup.”
Kelly acknowledges that he, like most astronauts, has had “vision issues” on all three of his flights. In 1999 he was 35 and had “bad middle vision” for a while. Eight years later, when he commanded STS 118, he was already wearing reading glasses. And in 2010-2011, his eyesight “generally changed in a negative way” while he was aboard the space station, but corrected three months after his return. At present, Kelly, who turns 51 on February 21, wears glasses for distance.
Kornienko, 54, is also a space station veteran and a spacewalker with only four fewer days in orbit than his crewmate. Drafted out of high school into the Soviet army, he became a paratrooper, then served as a Moscow policeman while he went to engineering school. He joined the cosmonaut corps in 1998, the same year Kelly became an astronaut. He does not wear glasses, Kelly says, but may use contact lenses.
Since vision impairment came to the attention of researchers, scientists have floated several theories as to its cause: Bloodstream toxins might put pressure on the eye. Improper technique during exercise sessions might increase fluid pressure in the brain. And as always, radiation remains a suspect.
But NASA’s working hypothesis is that when weightlessness displaces fluid surrounding the brain, some of the excess migrates down the optic nerve sheath until it presses into the back of the eye. This can have grim implications: “The bogeyman is whether [a prolonged increase in cranial pressure] is going to cause other neural impacts—to fine motor coordination, headaches, memory,” Shelhamer says. If it does, “you’ve got a serious, serious problem.”
By Guy Gugliotta
Air & Space Magazine
March 2015
-
Dziś przypada 48 rocznica tragicznej śmierci Jurija Gagarina
http://www.bbc.com/news/science-environment-22940068
Wątki poświęcone Jurijowi Gagarinowi
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1410.0
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1756.0
-
27 marca mija 10 lat od śmierci Stanisława Lema.
Poniżej fragment pracy Moniki Brzóstowicz-Klajn pt. „Niewidzialna obecność Obcych w GŁOSIE PANA Stanisława Lema i CÓRCE ŁUPIEŻCY Jacka Dukaja” zamieszczonej w numerze specjalnym 3-4/2015 kwartalnika Quart, poświeconemu w całości twórczości Stanisława Lema.
Przedstawiona historia nie obfituje w zdarzenia, brak tu próby wizualizacji tego, co obce. Dominują dyskusje naukowe stanowiące w swej istocie rodzaj rozważań filozoficznych. Utwór ukazuje debaty filozoficzne, przywoływane są teorie systemów i prawdopodobieństwa, koncepcje biologii ewolucyjnej oraz budowy i dziejów wszechświata, a nawet poruszane są kwestie etyki w nauce i szuka się inspiracji w popularnej i dość trywialnej beletrystyce fantastycznonaukowej. Rozwiązania, do których naukowcy dochodzą, mają charakter cząstkowy i owocują kilkoma odkryciami. Tajemniczy sygnał okazuje się zawierać coś w rodzaju receptury technologicznej. Pozwala ona wyprodukować tzw. Żabi Skrzek, czyli galaretowatą masę, wyzwalającą energie na drodze „zimnych” reakcji jądrowych. Wkrótce odkryte zostaje również, że neutrinowy „deszcz” pełni funkcję podobną do inkubatora, wspomagającego mechanizmy powstawania życia; każe to na nowo przemyśleć koncepcje źródeł bioewolucji na Ziemi. Ale wychodzi też na jaw, że ów „deszcz” czy „strumień” uruchamia tzw. efekt Trexu. Ten ostatni zaś daje możliwość wywołania w dowolnym miejscu globu i kosmosu wybuchu jądrowego, co stanowi ogromne niebezpieczeństwo dla naszej planety. Ponieważ proces postępu prac badawczych stale podlega kontroli pentagonu, naukowcy Hogarth i Protero utajniają eksperymenty jądrowe, zdając sobie sprawę, że zagrażają one ludzkości. Dopiero kiedy okazuje się, że Trex posiada niemożliwe do złamania zabezpieczenia, profesorowie ujawniają wyniki, co kończy się oskarżeniem ich o zdradę stanu i przejęciem projektu przez wojsko.
Fiasko doświadczeń pentagonu doprowadza do powrotu naukowców do pracy oraz do ujawnienia istnienia drugiego, dotychczas utajnionego zespołu badawczego („Ghost Voice”), który przedstawia koncepcję alternatywną, opartą na teorii cyklicznego umierania i odradzania się wszechświata: może neutrinowy przekaz Est przypadkowo uporządkowaną forma erupcji, wyzwolonej przez ginący kosmos, nieintencjonalnie „adresowanej” do nowego kosmosu („Przez „szczelinę światów”, ginącego i powstającego, wyrwał się kłąb fali neutronowej, rozdymanej jak bańka mydlana; Energia tej fali starczy do wydmuchania następnego Wszechświata, a czoło tej fali jest impregnowane informacją odziedziczoną po tej fazie, co już sczezła…). Niemożność weryfikacji obu hipotez i brak ich militarnych zastosowań doprowadziła do ponownego wygaszenia prac.
Zresztą świat po zamknięciu Projektu, idzie dalej swoją drogą. Moda na wypowiedzi uczonych, polityków i gwiazd dnia o kosmicznym rozumie minęła. Żabi skrzek da się spożytkować, więc miliony budżetowe nie poszły na marne, nad opublikowanym kodem może sobie teraz łamać głowę każdy z legionów maniaków…
Pośmiertne zapiski matematyka Hogartha pozwalają ustalić, że wierzył on w intencjonalność „listu”. Uznał , że „zabezpieczenia” kodu przed niszczycielskim użyciem stanowią dowód rozumności nadawców, a mistrzostwo technologiczne, które widać w tym przypadku, wskazuje także niezbicie na wyraźna wyższość cywilizacyjną Obcych, uniemożliwiającą porozumienie. Dlatego według Hogartha „list” z kosmosu musi pozostać dla ludzkości zagadką.
GŁOS PANA to niezwykły tekst o dramacie bezskutecznego dążenia do zdobycia dowodu na istnienie pozaziemskich cywilizacji. Zagadnienie to ma w powieści charakter przyjętej i nieustannie sprawdzanej hipotezy. Ale ponieważ akcja rozgrywa się głównie w ośrodku badawczym i toczone dyskusje wciąż omawiają kwestię kontaktu z Obcymi, powstaje wrażenie silnej sugestii – samospełniającego się życzenia – że rzeczywiście Amy do czynienia z komunikatem z kosmosu. Inni istnieją w powieściowym świecie poprzez dyskurs, w formie rozpatrywanej hipotezy, ujmowanego sowami potencjału. Iluzje tę tworzy sam ruch myśli, mnożenie koncepcji, czyli pasja badawcza bohaterów, widoczna w toczonych prze nich dyskusjach. Można więc rzec, że Obcy uobecniają się w powieściowym świecie jako zwerbalizowane byty hipotetyczne, a te potencjalność ich istnienia spiera przede wszystkim stanowisko prof. Obartha, który wśród uczestników przedstawionych zdarzeń pełni szczególną rolę: narratora. Powieść bowiem ma być zbiorem jego notatek.
Gdyby przy lekturze GŁOSU PANA odwołać się do rozważań o obcości snutych przez Bernharda Waldenfensa , okazałoby się, że to dzieło Lema stanowi dobrą ilustrację dla koncepcji rozumienia obcości relacyjnie: w odniesieniu do tego, co swojskie, gdyż jest to utwór, który prezentując poszukiwania obcej cywilizacji, zarazem mówi o naszym, ludzkim świecie, o różnorakich zależnościach projektów naukowych od mitologii kulturowej i uwarunkowań politycznych , o znaczeniu osobowości uczonych, o psychologii nauki, o zarządzaniu badaniami. Hogarth stwierdza:
Widziałem jednocześnie nasze przedsięwzięcie , gromady uczonych nadzorowanych dyskretnie przez państwo, którego jestem obywatelem; opleceni siatką podsłuchów, mieliśmy nawiązywać łączność z zamieszkującym Kosmos rozumem. W istocie była to stawka toczącej się globalnie gry, weszła do jej puli; w plejadzie niezliczonych kryptonimów, które przepełniają betonowe wnętrzności Pentagonu.
I dalej:
Nikt z nas nie wie zatem, w jakiej mierze byliśmy urządzeniami obiektywnej analizy, w jakiej – uformowani przez współczesność, typowymi dla niej delegatami ludzkości, a w jakiej nareszcie każdy sam siebie tylko przedstawiał… .
Konstruowana w badaniach i dyskursie nad potencjalnym sygnałem obcość obnaża także zło, które tkwi w ludzkim świecie; szczególną uwagę zwraca na to Jerzy Jarzębski:
Samo „zło” odnajdziemy tam z łatwością: czai się wokół pustynnych laboratoriów w postaci wścibskich wojskowych, wybucha pozornie czystym diabelstwem w efekcie „Trexu”, przybrać też może postać domniemanego „Szatana” – nadawcy „listu”. Rzecz jasna , ten ostatni to już czysta projekcja metafizycznego lęku, zrodzonego z niepewności co do natury świata.
Z kolei według wspomnianego już Waldenfensa obcość jest stopniowalna:
Ile porządków, tyle obcości. (…) Obcość może zrazu występować jako obcość c o d z i e n n a albo n o r m a l n a, która pozostaje w ramach danego porządku, tak jak np. obcość sąsiadów albo przechodniów na ulicy, z którymi możemy porozumieć się w codzienny sposób. (…) listonosz czy urzędnik w okienku pozostaje w pewnej mierze anonimowy, jednakże grana przezeń rola jest nam znana (…). Poruszamy się w horyzoncie swojskości, nawet gdy wciąż odkrywamy w nim puste miejsca.(…)
Obcość rośnie wraz z pojawieniem się obcości s t r u k t u r a l n e j , która dotyczy wszystkiego, co można napotkać poza określonym porządkiem, jak np. obcy kalendarz z nieznanymi świętami, obcy język, którego nie rozumiemy, obcy rytuał(…).
Swe apogeum obcość osiąga w formie r a d y k a l n e j. Dotyczy ona tego wszystkiego, co pozostaje poza wszelkim porządkiem i stawia nas wobec wydarzeń, które podają w wątpliwość nie tylko jakąś określoną interpretację, lecz samą „możliwość interpretacji”(…). Należą tu takie fenomeny graniczne jak erotyka, upojenie, sen czy śmierć, które przełamują bieg rzeczy, także porządek czasu i przestrzeni (…). Radykalnej obcości nie należy przy tym mylić z obcością absolutną i totalną; wszystko, co nad-zwyczajne, zachowuje bowiem odniesienie do określonych porządków, poza które wykracza (…) Aby odwołać się do przykładu z dziedziny języka- język obcy, który byłby całkowicie inny niż własny, przestałby być językiem obcym, stałby się jedynie szumem, który mieści się w obszarze możliwego porozumienia.
Posługując się tymi rozróżnieniami, można by stwierdzić, że powieść GŁOS PANA pokazuje, że zapis strumienia neutronowego, początkowo odbierany jako od wieków płynący przez Ziemię neutralny nurt niewidzialnych cząstek, pozostaje ową obcością totalną, absolutna i dlatego właściwie niepostrzeganą jako obdarzona potencjałem semantycznym. Ale gdy pojawia się koncepcja zobaczenia w tym strumieniu cech sugerujących, ze jest on świadomie uformowanym sygnałem, do którego odczytania brakuje nam klucza, interpretuje się go jako obcość r a d y k a l n ą i próbuje się go „oswoić”, sprowadzić do obcości już niższego stopnia: ograniczonej, bo o charakterze strukturalnym.
I jeszcze wątek na Forum:
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1464.0
-
50 lat temu 17 marca 1966 roku miał miejsce pierwszy start kosmiczny z kosmodromu w Plesiecku
Pół wieku startów rakiet kosmicznych z Plesiecka
CZWARTEK, 17 MARCA 2016, 13:05
Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej poinformowało o rozpoczęciu serii uroczystych imprez poświęconych pięćdziesiątej rocznicy pierwszego startu statku kosmicznego z kosmodromu ministerstwa obrony w Plesiecku. Rosjanie przypomnieli, że „dokładnie 50 lat temu z państwowego naukowo–badawczego poligonu Ministerstwa Obrony Związku Radzieckiego przeprowadzono start pierwszego statku kosmicznego. Głównym kierownikiem prac startowych był wtedy naczelnik poligonu, bohater Związku Radzieckiego, generał Galaktion Elisewicz Alpaidze”.
Na uroczystości zaproszenia otrzymali weterani i byli pracownicy poligonu/kosmodromu. Spotkają się oni m.in. w miejscu przeprowadzenia pierwszego startu oraz uczczą pamięć 48 osób, które zginęły 18 marca 1980 r., podczas awarii rakiety nosiciela „Wostok”.
Poligon w Plesiecku, położony 180 km na południe od Archangielska, był od 1957 r. bazą międzykontynentalnych rakiet balistycznych z głowicami atomowymi R7 i R7A (o umownej nazwie „Angara”). Od 1965 roku rozpoczęto tam prace nad przystosowaniem systemów startowych rakiet bojowych dla potrzeb programu kosmicznego.
Już w połowie lutego 1966 roku rozpoczęło się przygotowanie do pierwszego startu statku „Kosmos-112” z satelitą obserwacyjnym „Zenit-2”. Start ten nastąpił 17 marca 1966 roku o godzinie 13.28 ze stanowiska startowego nr 41. Wykorzystana została rakieta-nosiciel „Wostok-2”, która wyniosła satelitę na niską orbitę okołoziemską. Kolejny start nastąpił już 7 kwietnia 1966 r. (statek „Kosmos-114”), ale tak naprawdę ruch rozpoczął się po wypuszczeniu w powietrze jeszcze w tym samym roku statku kosmicznego „Meteor”. Był to bowiem początek budowy radzieckiego, kosmicznego systemu meteorologicznego. Według Rosjan kosmodrom Plesieck stał się w ten sposób głównym miejscem startu bezzałogowych statków kosmicznych na świecie.
Sukces był tak duży, że już 22 lutego 1968 roku poligon nagrodzono orderem Czerwonego Sztandaru, a 18 stycznia 1977 r. - orderem Czerwonego Sztandaru Pracy. Ostatecznie poligon otrzymał status kosmodromu 11 listopada 1994 r. - specjalnym dekretem prezydenta Federacji Rosyjskiej.
Rosyjskie ministerstwo obrony ujawniło dane statystyczne, z których wynika, że do 2016 roku ze stanowisk startowych Plesiecka wypuszczono na orbity okołoziemskie ponad 2000 statków kosmicznych różnego przeznaczenia (ponad 60 typów), przeprowadzono start około 1600 rakiet nośnych, testowano 11 kompleksów rakiet kosmicznych.
Kosmodrom pozostał jednak nadal terenem wojskowym. W czasie jego istnienia przeprowadzono około 500 startów międzykontynentalnych pocisków balistycznych. Przetestowano tam również trzynaście kompleksów rakietowych, z których trzy są w tej chwili w aktywnej służbie operacyjnej.
Ostatnio wprowadzona zmianą w Plesiecku było uruchomienie tam w 2014 r. rakietowego–kosmicznego kompleksu „Angara”, który już wykorzystano przeprowadzając z niego start rakiet nosicieli „Angara” typu lekkiego i ciężkiego. To właśnie za tą inwestycję poligon nagrodzono po raz kolejny – tym razem orderem Suworowa.
Maksymilian Dura
http://www.space24.pl/328339,pol-wieku-startow-rakiet-kosmicznych-z-plesiecka
„GIK-1(Gosudarstwiennyj Ispytatielnyj Kosmodrom) - PLESIECK położony nad rzeką Jemca, rozpościera się na powierzchni 1762km kwadratowych (46NSx82kmWE). Jego centrum znajduje się w punkcie o współrzędnych 63N/ 41E/. Głównym ośrodkiem mieszkalnym i centrum dowodzenia kosmodromu jest MIRNYJ - miasto położone na jego południowo-zachodnim skraju. W zależności od potrzeb zamieszkuje tu 40-50 tysięcy ludzi. Budowę tego wojskowego ośrodka startowego rozpoczęto wiosną 1958r, z myślą o rakiecie balistycznej R-7, dla której pierwszą wyrzutnie zbudowano już w 1959r.”
http://astropolis.pl/topic/12992-rakiety-i-kosmodromy/page-4
http://www.kosmonauta.net/2011/09/170-rozbudowe-plesiecka/
-
15 lat temu 7 kwietnia 2001 nastąpił start sondy Mars Odyssey 2001. Sonda dalej dostarcza naukowe dane.
A Delta II launch vehicle lifted Odyssey from Cape Canaveral Air Force Station, Florida, on April 7, 2001. When the spacecraft reached Mars on Oct. 24, 2001, it fired its main engine to enter orbit. A three-month "aerobraking" phase followed, using carefully controlled dips into the upper atmosphere of Mars to adjust the size and shape of the orbit in preparation for systematic mapping of the Red Planet.
The year of the launch and arrival played into NASA naming the mission 2001 Mars Odyssey as a tribute to the vision and spirit of space exploration portrayed in the works of science-fiction author Arthur C. Clarke, including the best-seller "2001: A Space Odyssey." Clarke (1917-2008) endorsed the mission's naming before the launch.
Maneuvers in 2014 and 2015 were designed to alter the geometry of the orbit with respect to the sun. The new geometry enables studies of morning clouds and fogs and comparison of ground temperatures in the morning to temperatures of the same sites in the afternoon and pre-dawn.
http://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?release=2016-096
-
25 lat temu 5 kwietnia 1991 na pokładzie wahadłowca Atlantis w misji STS-37 został wyniesiony na orbitę teleskop kosmiczny COMPTON.
"Przez 9 lat teleskop kosmiczny Comptona obserwował źródła promieniowania gamma w odległej przestrzeni. Kiedy awarii uległ jeden z jego żyroskopów, NASA podjęła decyzję o zniszczeniu teleskopu. 4 czerwca 2000 roku uruchomiono silniki hamujące, powodując spadanie satelity, który w końcu częściowo spłonął w atmosferze, a jego resztki spadły do Pacyfiku."
https://pl.wikipedia.org/wiki/Teleskop_kosmiczny_Comptona
Compton's many findings included the discovery of a new class of galaxies powered by supermassive black holes, the surprising detection of gamma rays from thunderstorms on Earth, and the most persuasive evidence to date that gamma-ray bursts (GRBs) were the most distant and powerful explosions in the cosmos.
"When scientists saw the early results, it wasn't long before discussions turned to the need for a new mission with improved instruments so we could get a better look at these exciting phenomena," said Goddard's Julie McEnery, the project scientist for NASA's Fermi Gamma-ray Space Telescope. "Fermi is essentially the direct descendant of Compton and even involves many of the same people, including Neil."
http://phys.org/news/2016-04-nasa-celebrates-years-breakthrough-gamma-ray.html
Część 1 artykułu: http://www.americaspace.com/?p=92662
At the time of launch, GRO was the heaviest astronomical observatory ever placed into orbit: it weighed 35,000 pounds (15,900 kg), of which more than a third was taken up by its scientific payload. It reminded astronaut Jerry Ross of a futuristic diesel locomotive. “The thing was huge,” he told NASA’s Oral History Project. “Everything on it was real bulky, real thick, real heavy, and it was just very impressive of the stoutness of the satellite. Most times you go up to a satellite and you’re almost afraid to breathe on it, because it may fall apart on you!” Not so GRO. Its massive internal beams, which formed the central backbone of the spacecraft, were essential to supporting its large scientific instruments.
Część 2: http://www.americaspace.com/?p=92670
At 5:36 p.m. EDT on 7 April, some three orbits and more than 4.5 hours later than planned, Godwin finally released a perfectly functioning GRO from the grasp of the arm. NASA’s second Great Observatory, with all the grace of a space-age diesel locomotive, drifted serenely away into the inky blackness to commence its mission. Ross and Apt had a ringside seat for much of this activity, for they were able to remain outside whilst the final checks on the observatory were performed. “During that period of time,” Ross told the oral historian, “Jay and I were allowed to stay outside on the spacewalk and to do a series of force measurements.” The intention was to understand the kind of loads an astronaut might experience whilst in and out of a foot restraint and Ross performed “a whole series of maneuvers of turning wrenches, turning handles, maneuvering myself … a whole series of things that we were recording the data so that we could get more information.” Years later, Ross remembered working up a vigorous sweat, which streamed into his eyes at one stage, such was the level of exertion and exhaustion.
-
Michel Tognini o kosmicznym locie Jurija Gagarina, który dokładnie 55 lat temu 12 IV 1961 roku miał miejsce. W rocznicę tego wydarzenia co roku na Ziemi obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Lotów Kosmicznych. (Dzień Kosmonautyki)
"Gagarin made the most important and difficult step," Tognini said. "Whatever the discoveries that will be made in the future, his exploit will always remain in human memory."
http://tass.ru/en/science/868890
-
Start do dziewiczego lotu Columbii miał miejsce 35 lat temu 12 kwietnia 1981.
Thirty-five years ago, on 12 April 1981, the first winged orbital space vehicle carrying human pilots was launched from Pad 39A at the Kennedy Space Center (KSC) in Florida. Aboard Columbia for STS-1—the long-awaited maiden voyage of the shuttle era—were Commander John Young and Pilot Bob Crippen, tasked with spending two days evaluating the performance of the most complex manned spacecraft in history. Since it was formally approved for development, almost a decade earlier, the reusable shuttle had been directed to a mandate of flying routinely, transporting satellites, laboratories, and people into low-Earth orbit, but before it could be declared “operational” it would have to perform four Orbital Flight Test (OFT) missions, of which STS-1 was the first.
http://www.americaspace.com/?p=92728
-
Bardzo ciekawy artykul o kulisach startu columbii:
http://www.thedailybeast.com/articles/2016/04/09/the-spies-who-saved-the-space-shuttle.html
"The Spies Who Saved the Space Shuttle
Hidden behind NASA’s public drive into space was a second, shadowy government agency. And without it, the space shuttle might never have flown."
Z powazaniem
Adam Przybyla
-
Druga część artykułu na temat pierwszego lotu Columbii:
John Young, who had remained totally cool throughout re-entry, now let his excitement get the better of him. As soon as he got outside, about an hour after touchdown, he bounded down the steps, checked out the tires and landing gear, and jabbed the air triumphantly with both fists. He even kicked the tires, which scared the life out of the engineers, because they contained 375 psi of pressure. Combined with the hot brakes, there existed a real possibility that a tire might explode. Young, of course, could be forgiven. He was over-excited after completing the most audacious flying challenge of his career.
http://www.americaspace.com/?p=92731
-
Wczoraj była rocznica śmierci Einsteina:
http://www.popsci.com/remembering-albert-einstein
-
I można tu jeszcze wspomnieć o długotrwałych relacjach Alberta Einsteina z Marią Skłodowską-Curie
Einstein i Skłodowska - dzieje przyjaźni dwojga geniuszy
07.04.2016
On zwykle pisał do niej listy po niemiecku. Ona do niego - po francusku. Nawet po 25 latach nie przeszli na "ty". Ale była to szczera, trwała przyjaźń - o znajomości Marii Skłodowskiej-Curie i Alberta Einsteina mówi prof. Jan Piskurewicz.
Pierwszy raz spotkali się w 1909 r. podczas obchodów 350-lecia Uniwersytetu Genewskiego, gdzie oboje odbierali tytuł doktorów honorowych. Wtedy mieli okazję porozmawiać, ale jeszcze nie zawarli bliższej znajomości.
Maria była już wtedy sławną uczoną - laureatką Nagrody Nobla. Miała 42 lata. A Albert miał 30. Choć ogłosił już szczególną teorię względności, to dopiero zyskiwał sławę w świecie naukowym. Ona mieszkała we Francji, on w Szwajcarii. Skłodowska-Curie zajmowała się fizyką eksperymentalną, a Einstein był fizykiem teoretykiem. On był osobą otwartą i towarzyską, a ona – jeśli chodzi o kontakty towarzyskie – dość powściągliwą. Wtedy nic nie wskazywało jeszcze, że może to być początek pięknej przyjaźni.
"Maria i Albert na dobre poznali się dopiero dwa lata później" - powiedział w rozmowie z PAP prof. Jan Piskurewicz z Instytutu Historii Nauki PAN i Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Jak dodał, było to na kongresie w Brukseli w 1911 r., zorganizowanym przez Ernesta Solveya, w którym brali udział ówcześni najwybitniejsi fizycy europejscy. Dopiero wtedy Skłodowska-Curie i Einstein mieli możliwość, by spokojnie porozmawiać i bliżej się poznać. Prof. Piskurewicz domyśla się, że uczonych mógł zapoznać ze sobą ich wspólny przyjaciel, znakomity fizyk i laureat Nobla Hendrik Lorentz.
EINSTEIN? POLECAM GO. MARIA CURIE
W tym samym roku Einstein zabiegał o stanowisko profesora na Politechnice w Zurychu (ETH). Był osobą znaną, ale mimo to potrzebował listów rekomendacyjnych. Zwrócił się do dwóch osób z prośbą o polecenie. Jedną z nich była Maria Skłodowska-Curie (a drugą wybitny matematyk i fizyk Henri Poincare). W liście rekomendacyjnym Skłodowska pisała: "Zważywszy, że Einstein jest jeszcze bardzo młody, zasadne jest pokładanie w nim ogromnych nadziei i postrzeganie go jako jednego z czołowych teoretyków przyszłości".
SKANDAL? KOGO OBCHODZI MOTŁOCH...
W roku 1911, jeszcze zanim Maria otrzymała drugą Nagrodę Nobla, wybuchł skandal. W prasie ukazały się wiadomości o romansie uczonej (od 5 lat była już wdową) i żonatego fizyka Paula Langevina. "Wtedy Albert Einstein napisał do Marii ciepły, życzliwy list, krytykujący prasę. Przesyłał jej wyrazy współczucia i wsparcia. Radził, żeby nie przejmowała się żądnym sensacji motłochem i nie czytała tego, co o niej wypisują. Naukowiec nie dawał wiary pogłoskom, że mogło dojść do romansu. Wierzył w to, że Maria jest na tyle prostolinijna i dobra, że nie mogłaby uwieść żonatego mężczyzny" - podsumował prof. Piskurewicz. Po tym przyjaznym liście znajomość obojga uczonych się zacieśniła.
Jak dodał jednak historyk nauki, był jeszcze jeden powód, dla którego Einstein wątpił w romans Skłodowskiej. "Einstein po prostu nie uważał Marii za kobietę atrakcyjną. Nie wierzył, że mogłaby uwieść kogokolwiek nawet, gdyby tego chciała" – stwierdził prof. Piskurewicz i wyjaśnił, że Einstein napisał tak w liście do swojego przyjaciela.
WSPÓLNE ZDOBYWANIE SZCZYTÓW
W 1913 r., kiedy Einstein przyjechał na konferencję naukową do Paryża, znów miał okazję spotkać się ze Skłodowską-Curie. Z listów uczonego wynika, że był on pod dużym wrażeniem osobowości noblistki z Polski. Zrodził się wtedy pomysł, by oboje uczeni - w rodzinnym gronie - wybrali się wspólnie na kilkudniową wycieczkę w Alpy. Einstein miał pojechać z żoną - Milevą - i dwójką synów, a Skłodowska-Curie - z córkami Ireną i Ewą. Jednak młodszy syn Alberta zachorował i musiał zostać ze swoją mamą w domu. Na wycieczkę pojechała więc Maria z córkami i ich guwernantką oraz Albert ze starszym synem. Uczeni mieli wtedy okazję spędzić ze sobą sporo czasu. Ewa Curie wspominała potem, że podczas tej wycieczki Maria i Albert szli zazwyczaj razem z przodu, dyskutując m.in. na tematy naukowe.
Einstein był wtedy na etapie rozwodu z żoną i podejmował pierwsze kroki, by poślubić swoją kuzynkę Elsę. W liście do Elsy Albert opisał tę wycieczkę w Alpy. Pisał, że Maria to wybitny umysł, ale uczuciowo jest „zimna jak ryba” - nie potrafi uzewnętrzniać uczuć. Swe uczucia wyraża narzekając na rzeczy, których nie lubi. Być może jednak Einstein pisał tak tylko po to, aby Elsa nie była o Marię w żaden sposób zazdrosna – uważa prof. Piskurewicz.
NAUKA DLA POKOJU
W czasie I wojny światowej kontakty między obojgiem uczonych ustały. Nawiązali je jednak znów po wojnie. Jak powiedział prof. Piskurewicz, Maria prężnie działała wtedy w Międzynarodowej Komisji Współpracy Intelektualnej przy Lidze Narodów. Komisja ta (na jej bazie powstało potem UNESCO) miała nawiązywać kontakty między europejskimi intelektualistami i działać w ten sposób na rzecz pokoju w Europie i na świecie. Einstein, który cieszył się już wtedy dużą sławą, był w tym gronie naukowcem bardzo pożądanym. Był jednak niechętny udziałowi w Komisji, nie wierząc w możliwości Ligi Narodów.
Po namowach Skłodowskiej-Curie Albert w końcu wstąpił do tego grona. Potem złożył rezygnację, a później - znów po namowach uczonej z Polski - do komisji powrócił. Jego wahanie wynikało z faktu, że czuł się w komisji nie na miejscu. Reprezentować miał tam Niemcy, a w Niemczech wypominano mu jego żydowskie pochodzenie i postawę w czasie wojny (był pacyfistą). "Albert nie był w komisji twórczą postacią. Ale zawsze popierał inicjatywy Skłodowskiej-Curie. Bo ona grała tam, przynajmniej na początku, pierwsze skrzypce" - podkreślił rozmówca PAP.
Członkowie komisji przyjeżdżali na obrady do Genewy na kilka dni raz w roku. Wtedy Einstein i Skłodowska-Curie spotykali się i mogli spędzać ze sobą trochę czasu. Nie były to więc spotkania tylko fachowe, ale i przyjacielskie. To podczas jednego z takich spotkań powstało znane zdjęcie obojga uczonych nad Jeziorem Genewskim.
ĆWIERĆ WIEKU „WZNIOSŁEJ i POGODNEJ PRZYJAŹNI”
"Maria Skłodowska-Curie i Einstein przyjaźnili się raczej na gruncie towarzyskim. Zdecydowanie mniej - na gruncie naukowym. Pola ich zainteresowań badawczych się nie pokrywały. Korespondencja między nimi nie wskazuje na to, że wymieniali ze sobą jakieś idee naukowe" - zaznaczył prof. Piskurewicz.
Prof. Piskurewicz nie ma wątpliwości, że Skłodowska-Curie i Einstein byli przyjaciółmi. "Einstein po śmierci Marii w 1934 r. na uroczystości jej poświęconej w Nowym Jorku mówił, że miał szczęście być związany z nią wzniosłą i pogodną przyjaźnią i zawsze podziwiał jej wybitną osobowość. Wskazywał na jej wymagania wobec siebie, obiektywizm, skromność, oddanie społeczeństwu. Zauważył, że gdyby choć część tych wartości była obecna wśród europejskich intelektualistów, Europę czekałaby lepsza przyszłość”.
PAP - Nauka w Polsce, Ludwika Tomala
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,409080,einstein-i-sklodowska---dzieje-przyjazni-dwojga-geniuszy.html
-
Dziś mija 46 lat od czasu kiedy Chiny, wystrzeliwując swego pierwszego satelitę z wyrzutni w Shuang Cheng Tsu
stały się 5 krajem na świecie , który tego dokonał.
Parametry Dong Fang Hong 1 :
masa satelity 173 kg
perygeum początkowe: 439 km,
apogeum: 2384 km,
okres obiegu w minutach: 114,
kąt nachylenia płaszczyzny orbity: 68,5°[1]
wymiary nieznane
Satelita nadawał hymn narodowy o nazwie Czerwony Wschód i stąd się wzięła nazwa satelity.
Chiny świętują 24 kwietnia Narodowy Dzień Lotów Kosmicznych.
http://news.xinhuanet.com/english/2016-04/22/c_135303735.htm
http://www.spacedaily.com/news/china-00u.html
EDIT: Co ciekawe satelita nadal obiega Ziemię.
"Dongfanghong-1," Zhu whispered as a dim light passed across his lens on his most recent trip. "Amazing, huh? Seeing it still up there after all these years."
http://news.xinhuanet.com/english/2016-04/23/c_135306099.htm
-
Dziś wypada także 26 rocznica wyniesienia na orbitę teleskopu Hubble'a. Został wyniesiony 24 kwietnia 1990 roku przez prom Discovery podczas misji STS-31.
-
Pilotem w misji STS-31 był Charles Bolden - dziś administrator NASA.
-
Pozostaje mieć nadzieję , że Hubble doczeka w zdrowiu do 30-tki, pobijając rekord pracy na orbicie Landsata 5, który nieco ponad 29 lat działał.
"Najnowsze zdjęcie wykonane za pomocą Kosmicznego Teleskopu Hubble’a opublikowane w ramach obchodów 26-lecia pracy teleskopu na orbicie, przedstawia w dużej rozdzielczości obiekt przypominający wyglądem gigantyczną bańkę mydlaną. Obiekt ten znany jako Mgławica Bąbel to w rzeczywistości obłok gazu i pyłu podświetlany przez jasne gwiazdy w jego wnętrzu. Ten niesamowity portret zapewnia Bąblowi miejsce w ekskluzywnym gronie zdjęć publikowanych co roku w ramach obchodów rocznicy rozpoczęcia pracy przez teleskop."
http://www.pulskosmosu.pl/2016/04/21/hubble-fotografuje-urodzinowa-banke/
http://spacetelescope.org/announcements/ann1606/
http://www.pulskosmosu.pl/2016/04/21/hubblecast-przyszlosc-hubblea-czesc-1/
http://www.mprnews.org/story/2016/04/22/26-years-of-hubble-space-telescope
-
20 lat temu 26 kwietnia 1996 do Mira zacumował ostatni już moduł o nazwie Priroda.
Ponad 2,5 roku później został wystrzelony pierwszy moduł ISS Zarja.
Zastanawiam się , czy przy okazji ZSRR chciał, by mniej mówiło się wtedy o 10 rocznicy katastrofy w Czarnobylu.
"Moduł Priroda wystartował 23 kwietnia 1996 roku i połączył się, trzy dni później, z górnym węzłem adaptera cumowniczego, naprzeciw modułu Kristałł. Był to ostatni moduł użyty do rozbudowy stacji Mir. Priroda dysponowała oprzyrządowaniem do badań nad mikrograwitacją. Posiadał długość 12 metrów oraz wagę 19 ton, wizualnie przypominał moduły Kwant 2 i Kristałł. Moduł zawierał systemy baterii, które miały być zapasowym systemem zasilania, jednak z powodu problemów na orbicie baterie zawiodły, przez co możliwa była tylko jedna próby zadokowania do stacji. Mimo obaw (większość dotychczasowych modułów wymagała więcej niż jednej próby dokowania), operacja przebiegła bez problemów.
Przy końcu rozbudowy Mira, stacja miała masę ponad 135 ton i miała 31 m szerokości oraz 33 m długości. "
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mir_(stacja_orbitalna)
http://space.kursknet.ru/cosmos/english/dos/priroda.sht
http://space.skyrocket.de/doc_sdat/priroda.htm
The Priroda Module was equipped with a unique set of scientific equipment to study the Earth’s natural resources including the equipment of the United States, France, Germany and other countries. By the content of the scientific equipment accommodated onboard the module was one of the most outfitted.
http://www.energia.ru/en/news/news-2016/news_04-22_1.html
-
30 lat temu miała miejsce największa katastrofa nuklearna w czasach pokoju.
Landsat-5 , satelita o najdłuższej pracy na orbicie, dostarczył wtedy obrazów miejsca katastrofy w Czarnobylu.
http://landsat.visibleearth.nasa.gov/view.php?id=40535
The abandoned city of Pripyat, home to the infamous Chernobyl Nuclear Power Plant, lies on the Pripyat River in northern Ukraine, near the Belarus boarder. Three days after the April 26, 1986, nuclear accident, Landsat 5 acquired this image of the region. The power plant explosion and ensuing fire released highly radioactive nuclear fallout into the atmosphere, affecting region tens to hundreds of miles from the plant. This natural color Landsat 5 image uses TM bands 3,2,1.
http://arhiva.dalje.com/en/foto.php?id=19&rbr=21604&idrf=880750
W lokalnym języku obszerne opracowanie na temat możliwości detekcji obecnie i w przyszłości zjawisk na Ziemi, w tym stanowiących zagrożenie nuklearne:
"Monitoring infrastruktury krytycznej dotyczy obiektów, instalacji i infrastruktury istotnych z punktu widzenia bezpieczeństwa, potrzeb gospodarki i ochrony środowiska naturalnego. Są to na przykład elektrownie, w tym atomowe, rurociągi (gazowe i ropociągi), zakłady chemiczne, kopalnie, oraz infrastruktura transportowa: drogi, porty, linie kolejowe i lotniska, a takŜe centrale zarządzająceruchem lotniczym i kolejowym. Monitoring infrastruktury krytycznej za pomocą systemów satelitarnych wymaga regularnego dostępu do wysokorozdzielczych zdjęć satelitarnych (<1 m) i, w większości wypadków, do zobrazowań radarowych i multispektralnych (IR, UV) oraz hyperspektralnych,
dzięki którym moŜna wykrywać właściwości chemiczne i fizyczne obserwowanych obiektów i zjawisk. "
http://www.kosmos.gov.pl/ekatalog/materialy/Zastosowniae_obserwacji_satelitarnych_dla_potrzeb_bezpieczenstwa.pdf
EDIT:
Biolodzy: las wokół Czarnobyla to dla nas wielkie laboratorium
26.04.2016
Okolice Czarnobyla to wielkie laboratorium do badania ewolucyjnych reakcji zwierząt i roślin na podwyższony poziom promieniowania radioaktywnego - mówią w rozmowie z PAP biolodzy z USA i Francji, którzy od lat badają strefę zamkniętą wokół Czarnobyla.
Awaria reaktora numer 4 w Czarnobylu, do której doszło równo 30 lat temu (26 kwietnia 1986 r.) skaziła radioaktywnie dużą część półkuli północnej. I choć w większości miejsc poziom promieniowania znacząco się nie zmienił, w okolicy samej elektrowni wciąż bywa silnie podwyższony. Właśnie takie miejsca są przedmiotem zainteresowania biologów ewolucyjnych.
"To ciekawe miejsce, ponieważ pozwala badać mutacje pojawiające się u organizmów żyjących na ogromnej przestrzeni, liczonej w tysiącach kilometrów kwadratowych. Obserwujemy tam populacje ptaków, ssaków, bezkręgowców, roślin i badamy bakterie. W większości tych grup organizmów znajdujemy wyraźne dowody na obecność reakcji organizmów na dawki promieniowania. Widzimy też, że organizmy reagują gorzej w miejscach o wyższym poziomie promieniowania" - opowiada w rozmowie z PAP biolog pracujący w okolicy Czarnobyla od 1991 r., Anders Pape Møller z Université Paris-Sud XI we Francji.
"Badania reakcji organizmów na promieniowanie w takiej skali, jaką oferują okolice Czarnobyla, nie jest możliwe w żadnym laboratorium" – dodaje Tim Mousseau z University of South Carolina, który strefę zamkniętą bada wraz z Møllerem od 2000 r.
W granicach "zony" ewolucjonistów interesuje wpływ promieniowania na różne narządy, mechanizmy i procesy: przeżycie i rozmnażanie ptaków, proporcje płci w ich populacjach, wielkość mózgów u ptaków i norników, częstotliwość występowania guzów, interakcje pomiędzy owadami zapylającymi, roślinami, owocami i zwierzętami owocożernymi, a nawet symetrię pajęczych sieci. Badają wpływ promieniowania na żywotność pyłków roślinnych, na kiełkowanie nasion, wzrost roślin i procesy rozkładu drewna.
Mousseau i Møller sprawdzają, czy zwierzęta przystosowały się do podwyższonego poziomu promieniowania i czy potrafią sobie z nim radzić. "Kiedy zaczęliśmy badania, od momentu katastrofy przewinęło się już wiele pokoleń ptaków i owadów. To znaczy, że ewolucja miała sporo czasu na wypracowanie ewentualnej reakcji na wyższe promieniowanie. Nasze pierwsze pytanie brzmiało: czy zwierzęta mogą się adaptować do stresu radiacyjnego" - relacjonuje Mousseau.
Jak tłumaczy, w jajkach ptaków i owadów obecne są związki chemiczne przydatne np. podczas zwalczania infekcji bakteryjnych (jak choćby antybiotyki). W strukturę jaj wbudowywane są też przeciwutleniacze, które mogą sprzyjać ochronie przed promieniowaniem. "Sądzimy, że taki rodzaj odpowiedzi ze strony matki mógł wyewoluować w czarnobylskiej populacji, aby zwierzęta lepiej radziły sobie z podwyższonym promieniowaniem" - mówi Mousseau.
Møller i Mousseau relacjonują, że znaleźli liczne dowody na uszkodzenia materiału genetycznego organizmów (np. zmiany w DNA), mogące prowadzić do powstawania guzów, spowolnienia tempa wzrostu czy innych nieprawidłowości. "Wiedząc, że narażeni na promieniowanie ludzie często zapadają później na kataraktę - zaczęliśmy się pod tym kątem przyglądać ptakom i myszom. Okazało się, że w reakcji na promieniowanie także u nich pojawia się katarakta. Jednocześnie samce ptaków i myszy, zwłaszcza te żyjące na bardziej radioaktywnych obszarach, mają obniżoną płodność. Produkują mniej nasienia, albo nie produkują go wcale, zmienia się też zachowanie ich plemników, przez co gorzej pełnią one swą rolę" - opowiada Mousseau.
Szczególnie wiele danych biolodzy zebrali nt. ptaków. Z ich badań 550 ptaków odłowionych w sieci wynika, że mózgi tych zwierząt - zamieszkujących skażone tereny w okolicach czarnobylskiej elektrowni - są o 5 proc. mniejsze niż w innych rejonach. Wśród ptaków zmienione są proporcje płci; mniej też śpiewają. Naukowcy stwierdzili też, że na uszkodzenia z powodu radioaktywnego promieniowania najbardziej wrażliwe są ptaki migrujące na długie dystanse oraz posiadające kolorowe, jasne upierzenie.
Biolodzy twierdzą, że zmiany w środowisku nie wpłynęły na wszystkie gatunki, choć ogólnie w okolicach o największym poziomie promieniowania najwięcej ubyło właśnie ptaków, a także motyli. Dzikie zwierzęta i rośliny z nieprawidłowościami (kataraktą, guzami czy mikrocefalią) stanowią jednak rzadkość, gdyż ze względu na wady szybko padają łupem drapieżników. "Dlatego takie osobniki znikają, a wielkość ich populacji szybko maleje" - powiedział PAP Møller.
Mousseau zwrócił z kolei uwagę, że las w strefie zamkniętej wokół Czarnobyla na pierwszy rzut oka nie wyróżnia się niczym szczególnym. "Jeśli nawet zwykły człowiek zna typowe dla lasów gatunki roślin i zwierząt... i tak może tam nie dostrzec niczego nietypowego. Jeśli jednak jest biologiem i operuje specjalną perspektywą: korzysta z naukowych metod albo potrafi liczyć zwierzęta - staje się dla niego jasne, że dzieją się tam nieoczywiste rzeczy" - mówi.
Wśród zmian widocznych gołym okiem biolog wymienia nietypowy kształt drzew, np. skręcone sosny, w najbardziej radioaktywnych obszarach. "Jeśli zaś chodzi o ptaki, u wielu obserwujemy guzy. Gdybyśmy zapytali pierwszego lepszego obrączkarza - człowieka, który widuje naprawdę dużo ptaków: czy kiedykolwiek widziałeś ptaka z guzem? - zapewne powie o jednym albo dwóch. My na skażonym obszarze widzieliśmy takich wiele" - opowiada.
W końcu 2014 r. media obiegła wiadomość, że w strefie zamkniętej Czarnobyla kwitnie dzikie życie, a opuszczone przez ludzi lasy pełne są dzików, jeleni, saren, wilków, łosi i lisów. Zdaniem biologów ilość nie musi jednak świadczyć o tym, że napromieniowana okolica w szczególny sposób służy zwierzętom. Jedyne, co można twierdzić z pewnością - to fakt, że populacja rośnie z powodu braku polowań. "Nie można jednak powiedzieć, jak się ma ten wzrost liczebności zwierząt w Czarnobylu do poziomu promieniowania" – zaznacza Mousseau.
"Owszem, są tam duże ssaki; ale czy więcej, niż można oczekiwać? Dużych ssaków przybyło w wielu miejscach w Europie, również w Polsce. Czy wzrost ich liczebności w Czarnobylu jest odpowiednio większy, niż odnotowany gdzie indziej? Dotychczasowe obserwacje nie pozwalają też powiedzieć, czy wilki albo inne duże zwierzęta, żyjące w bardziej skażonych okolicach, nie akumulują większej liczby mutacji. Nasze wyniki jasno wskazują na to, że zwierząt więcej jest w tych miejscach, gdzie promieniowanie jest słabsze. Najbardziej skażonych miejsc zwierzęta wyraźnie unikają" - komentuje Møller.
Mówiąc o znaczeniu badań skutków promieniowania Tim Mousseau zasugerował, że i w przyszłości istnieje "prawdopodobieństwo wypadków, a nawet jądrowego terroryzmu". "Biorąc to pod uwagę - bardzo ważne jest, aby naukowcy dowiadywali się jak najwięcej nt. wpływu związanych z tym zanieczyszczeń na środowisko; zarówno pod kątem zwalczania skutków potencjalnych wypadków, jak i oceny ryzyka opartej na dowodach, a także kształtowania polityki energetycznej" - powiedział.
Dodał, że skażenia radioaktywne pochodzą nie tylko z historycznych wypadków, ale i całego cyklu uranu, od jego wydobywania, po składowanie zużytego paliwa. "Tego rodzaju zanieczyszczenia oznaczają dla środowiska określone konsekwencje, ale nie były szczegółowo badane" - podkreślił.
"Nieważne, czy jesteśmy zwolennikami, czy przeciwnikami energii jądrowej - ona i tak już istnieje, i pozostanie z nami na lata. Na świecie działa dziś ponad 400 reaktorów jądrowych, buduje się 65 nowych, planowanych jest kolejnych 165. W mojej okolicy USA stoją cztery nowe reaktory, które niemal widzę przez okno. Niezależnie od tego, co o nich myślimy - musimy wiedzieć więcej, żebyśmy byli przygotowani na ewentualne skażenia, jakie wiążą się z tym rodzajem technologii - podobnie, jak na inne zanieczyszczenia, wiążące się z innymi rodzajami technologii produkcji energii" – zaznaczył.
PAP - Nauka w Polsce, Anna Ślązak
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,409399,biolodzy-las-wokol-czarnobyla-to-dla-nas-wielkie-laboratorium.html
-
Bezpieczeństwo energetyki jądrowej jest większe, niż się niefachowcom wydaje.
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,409394,ekspert-po-czarnobylu-zwiekszylo-sie-bezpieczenstwo-jadrowe.html
Ekspert: po Czarnobylu zwiększyło się bezpieczeństwo jądrowe
26.04.2016
Z katastrofy w Czarnobylu wyciągnięto wiele wniosków dotyczących zwiększenia bezpieczeństwa elektrowni jądrowych. Dziś nie ma drugiego przemysłu, w którym poziom bezpieczeństwa stałby tak wysoko – mówi w rozmowie z PAP prof. Ludwik Dobrzyński z NCBJ.
Katastrofa w elektrowni atomowej w Czarnobylu - będąca największą katastrofą w historii energetyki jądrowej, i jedną z największych katastrof przemysłowych XX wieku - zdarzyła się w trakcie testu, który miał służyć poprawie bezpieczeństwa. We wtorek mija 30 lat od tamtych wydarzeń. Przez ten czas jednym z największych wyzwań stało się zwiększanie bezpieczeństwa elektrowni jądrowych.
"Po katastrofie w Czarnobylu konstruktorzy reaktorów jądrowych zostali skonfrontowani z powszechnym strachem społeczeństw przed reaktorami jądrowymi jako takimi. W związku z tym musieli wysilić cały swój intelekt w jednym kierunku: poprawy systemów bezpieczeństwa” - zauważył prof. Ludwik Dobrzyński z Narodowego Centrum Badań Jądrowych (NCBJ).
O tym, że bezpieczne były nawet stare reaktory, świadczy według niego przykład Fukushimy. "Kiedy zdarzyło się tam silne trzęsienie ziemi, to wszystkie reaktory - choć zbudowano je w latach 60. - posłusznie się wyłączyły. Awarię spowodowało dopiero tsunami" - przypomniał. (...)
PAP - Nauka w Polsce, Anna Ślązak
-
A poniżej o przebiegu samej katastrofy:
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,409395,mija-30-lat-od-awarii-w-czarnobylu.html
Mija 30 lat od awarii w Czarnobylu
26.04.2016
(...) Katastrofa w Czarnobylu została zakwalifikowana do 7., najwyższego stopnia („wielka awaria”) w międzynarodowej skali zdarzeń jądrowych i radiologicznych (INES) – ten sam stopień osiągnęła katastrofa w Fukushimie. Jednak Czarnobyl był największą w historii katastrofą psychologiczną. (...)
PAP - Nauka w Polsce, Paweł Wernicki
-
Poniżej o zdrowotnych konsekwencjach katastrofy w Czarnobylu :
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,409398,zdrowotne-skutki-czarnobyla.html
Zdrowotne skutki Czarnobyla
26.04.2016
(...)Status osoby poszkodowanej w wyniku katastrofy w Czarnobylu ma obecnie 1 milion dzieci i 2 miliony dorosłych. Wokół elektrowni utworzono zamkniętą strefę ochronną o promieniu 30 kilometrów, ewakuując ponad 350 tys. ludzi. Zdaniem ekspertów skutki przesiedlenia okazały się gorsze od następstw promieniowania – wielu przesiedleńców oderwanych od miejsca zamieszkania i pozbawionych perspektyw ma problemy psychologiczne, depresję, nadużywa alkoholu. (...)
PAP- Nauka w Polsce, Paweł Wernicki
-
Z tym statusem to jest ponoć jakaś wielka afera korupcyjna...
-
Marek o 6 rocznicy startu X-37B , która przypadła 22 kwietnia 2016 :
Warto przypomnieć że dziś szósta rocznica pierwszego startu X-37B. Był to także pierwszy start Atlasa V w konfiguracji 501 (pięciometrowy czopek, ale bez rakiet pomocniczych). X-37B przebywał wtedy w kosmosie raczej krótko (wylądował 3 grudnia 2010), ale w czasie ponad 7 miesięcy dokonał co najmniej czterech radykalnych zmian orbity wymagających delta V w okolicach 100 m/s.
Co robi w kosmosie X-37B jest nadal ściśle tajne pomimo że od pierwszego startu upłynęło już sześć lat. Na pewno jednym z jego zadań jest badanie wpływu przebywania w przestrzeni kosmicznej na różne materiały. Ale trudno uwierzyć że jest to jego podstawowe zadanie.
Zdjęcie powyżej przedstawia start Atlasa V z X-37B/OTV-1 - używałem wtedy jeszcze D90 z obiektywem 70-300.
http://florydziak.blogspot.com/2016/04/x-37b.html
Watek poświęcony temu projektowi: http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=135.0
-
15 lat temu 28 kwietnia 2001 na pokładzie Sojuza TM-32 wystartował na orbitę pierwszy kosmiczny turysta Dennis A. Tito. Wycieczka kosztowała 20 mln USD.
W sumie miało miejsce 8 lotów kosmicznych z udziałem ludzi, którzy za to to zapłacili. Wzięło w nich udział 6 mężczyzn i 1 kobieta.
http://www.nbcnews.com/id/3077967/ns/technology_and_science-space/t/inside-mind-space-tycoon/#.VyF1ldSLSt8
http://www.cnet.com/news/ten-years-ago-today-space-tourists-began-to-play/
-
Wiesc gminna niesie, ze koszt lotu Tito byl o wiele mniejszy, rzedu 13 mln dolarow. Z powazaniem
Adam Przybyla
-
Jakie jest źródło tej wieści ?
-
Jakie jest źródło tej wieści ?
... spacedaily.com podawal kilka late temu dokalniesze kwoty. Trzeba by poszukac. Shuttleworth zaplacicl juz pelna kwote,
a nastepni chyba nawet wiecej. Z powazaniem
Adam Przybyla
-
50 lat temu 23 kwietnia 1966 silniki J-2 Saturna V przeszły w czasie 15-sekundowego testu statycznego pierwszą próbę ogniową. W czasie testów odgłos silników był słyszalny w promieniu 80 km.
Charakterystyka silnika J-2 :
Ciąg próżniowy 1033,1 kN
Impuls właściwy 421 s
Nominalny czas zapłonu 475 s
Masa 1438 kg
Paliwo napędowe Ciekły tlen(LOX) / Ciekły wodór(LH2)
Średnica 2,01 m
Długość 3,38 m
Stosunek ciągu do masy 73,18
Wykorzystanie Saturn V i Saturn IB
Fifty years ago, on 23 April 1966, a reverberating roll of thunder, accompanied by an orange-red glimmer of flame, brought a patch of Hancock County, Miss., on the banks of the scenic East Pearl River, to a figurative and literal standstill. In the gray mist and murk of a late spring morning, the S-II-T—the Structural and Dynamic Test Vehicle for the second stage of the mighty Saturn V rocket, which would one day deliver the first humans to lunar orbit and to the Moon’s surface—underwent its inaugural “hot-fire” test. For 15 seconds, the stage’s five J-2 engines pummeled the A-2 Test Stand with around a million pounds (450,000 kg) of propulsive yield. It was the opening trial of the largest and most powerful liquid oxygen/hydrogen rocket stage ever built, as well as representing an integral component of the largest and most powerful booster ever brought to operational status. “I don’t know yet what method we will use to get to the Moon,” Wernher von Braun once remarked, “but I do know that we have to go through Mississippi to get there.”
http://www.americaspace.com/?p=93024#more-93024
-
20 lat temu 1 maja 1996 ogłoszono skład 16 grupy astronautów NASA http://lk.astronautilus.pl/astros/nasa16.htm
W kosmos nigdy nie polecieli:
Yvonne Darlene Cagle
http://lk.astronautilus.pl/astros/cagle.htm
Fernando 'Frank' Caldeiro
http://lk.astronautilus.pl/astros/caldeiro.htm
Christopher Joseph 'Gus' Loria
http://lk.astronautilus.pl/astros/loria.htm
Najwięcej lotów (po 4) mają na swym koncie :
Mark Edward Kelly
http://lk.astronautilus.pl/astros/408.htm
Scott Joseph Kelly
http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm
Richard Alan 'Rick' Mastracchio
http://lk.astronautilus.pl/astros/394.htm
Jeffrey Nels Williams
http://lk.astronautilus.pl/astros/393.htm
Warto jeszcze odnotować, że po skończonych lotach nalotem ponad 500- dniowym (jako na razie jedyni) mogą lub będą mogli się pochwalić:
Scott Joseph Kelly http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm
Jeffrey Nels Williams http://lk.astronautilus.pl/astros/393.htm
Peggy Annette Whitson http://lk.astronautilus.pl/astros/419.htm
S.Kelly wrócił na Ziemię 2 marca 2016, będąc uczestnikiem Ex 43-46
Jeffrey Williams przebywa na orbicie od 18 marca 2016 wchodząc w skład Ex 47/48
Peggy Annette Whitson http://lk.astronautilus.pl/astros/419.htm ma polecieć na orbitę 15 listopada 2016. http://lk.astronautilus.pl/loty/sms3.htm i będzie wchodziła w skład Ex 50/51
Jeffrey Williams jako pierwszy Amerykanin bierze 3 raz udział w długotrwałej misji kosmicznej, zaś Peggy Whitson stanie się pierwszą Amerykanką, która tego dokona.
Czy jest jakaś faktyczna szansa, że ktoś jeszcze z tej grupy poleci w kosmos ?
-
Dziś mija 55 lat o czasu kiedy 5 maja 1961 o 14:34:13,48 UT z wyrzutni LC-5 na Cape Canaveral wystartował do suborbitalnego załogowego lotu Freedom 7. Na pokładzie znalazł się pierwszy Amerykanin, który przekroczył granicę linii Karmana.
Lot trwał 15 minut i 22 sekund. Udany lot Alana Sheparda poprawił humor Ameryki po triumfalnym locie orbitalnym Jurija Gagarina niespełna miesiąc wcześniej.
Parametry lotu:
• Czas trwania misji: 15 min 22 s
• Osiągnięta wysokość: 187,4 km
• Pokonana odległość: 487,26 km
• Maksymalna prędkość: 8277 km/h
• Liczba okrążeń Ziemi: lot suborbitalny
• Maksymalne przyspieszenie: 11 g
Pierwsza część artykułu:
Shepard’s pulse quickened from 80 to 126 beats per minute. His hand tightened on the capsule’s abort handle and in his mind he repeated, over and over, an early incarnation of “The Astronaut’s Prayer”: God help you if you screw up. He had been inside Freedom 7 for over four hours and the delays alone had cost three and a half hours—long enough to have flown his mission, 14 times over—but now it seemed that all was ready. The jolt of liftoff was not what he had expected. Rather than a harsh acceleration, he experienced something “extremely smooth … a subtle, gentle, gradual rise off the ground.”
At 9:34 a.m., with 45 million Americans watching or listening in person, on TV, on the radio, or over loudspeakers, the Redstone roared aloft, prompting Shepard to activate the on-board timer and radio: “Liftoff … and the clock is started!” The nation could breathe an enormous, collective sigh of relief as their first astronaut speared for the heavens. Yet, as evidenced by a handful of disaster statements, prepared in advance by NASA’s public affairs officer, John “Shorty” Powers, the mission could not be termed a success until Shepard was home, safe, and aboard the recovery ship, USS Lake Champlain. The 15 minutes and 28 seconds between launch and splashdown would prove heart-stopping.
http://www.americaspace.com/?p=93110
Druga część :
“Weightlessness” came as a peculiar surprise, as Shepard’s body gently floated from his couch and against his shoulder harnesses. Flecks of dust drifted past his face, together with a steel washer, which quickly vanished from view. Nearing the apex of his upward arc from Earth, he glanced through Freedom 7’s periscope to behold the splendor of Earth. Unfortunately, during the morning’s lengthy delays, to prevent sunlight from blinding him he had flipped a switch to cover the lens with a grey filter and had forgotten to remove it. Now he could only see a grey-colored blob on the screen. He tried to reach across the cabin to flick off the filter, but his wrist inadvertently touched the abort handle and he thought it best to leave it well alone.
His words—“What a beautiful view!”—were doubtless sincere, but certainly were not accompanied by full color. Still, he was able to see quite “remarkable” things, including Lake Okeechobee, on the northern edge of the Everglades, as well as Andros Island, shoals off Bimini, and cloud cover over the Bahamas. Later, he would tell a journalist for Life magazine that he saw “brilliantly clear” colors, but admitted privately that the grey filter obliterated most of the color. When questioned by fellow astronaut Wally Schirra, his response was simple. “Shit,” he said, “I had to say something for the people!”
http://www.americaspace.com/?p=93113
EDIT: https://www.nasa.gov/multimedia/imagegallery/image_feature_1939.html
-
Trzecia fotografia nie jest z tego lotu, bo to jest Atlas a Shepard leciał na Redstone.
-
Dzięki Anatolio za zwrócenie uwagi.
3. i 4. zdjęcie odnosi się do lotu orbitalnego Gordona Coopera.
Zdjęcia dotyczące lotu Alana Sheparda poniżej.
EDIT: Na Pulsie Kosmosu też jest materiał na temat lotu sprzed 55 lat:
http://www.pulskosmosu.pl/2016/05/06/obejrzyj-lot-alana-sheparda-na-pokladzie-freedom-7/
oraz w wątku: http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2449.msg92566#msg92566
a z programem Mercury można zapoznać się w wątkach:
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1274.msg49305#msg49305
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=133.0
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=171.msg1373#msg1373
-
53 lata temu, 15.05.1963 o 13:04:13,106 UT z wyrzutni LC-14 na Cape Canaveral RN Atlas D wyniosła załogowy statek kosmiczny Mercury 9 MA-9/Faith 7 (http://lk.astronautilus.pl/loty/m9.htm) z Gordonem Cooperem na pokładzie.
Dublerem był wtedy Alan Shepard. Był to ostatni lot w programie Mercury, a jednocześnie najdłuższy.
Gordon Cooper był pierwszym Amerykaninem, który spał na orbicie.
Mercury 9 MA-9/Faith 7 osiągnął orbitę o parametrach: hp=163 km, ha=265 km, i=32,50.°, t=88,70 min.
Lot trwał 1d 10h 19m 49s.
Od 1. obiegu kłopoty z klimatyzacją skafandra (konieczność regulacji co 10-15 min. uniemożliwiła spokojny sen i odpoczynek). Kłopoty z przyjmowaniem płynów i pożywienia z powodu nazbyt wysokiego ciśnienia w zbiorniku wody. Obserwacja źródła światła (4,5 kg) oddzielonego od kabiny statku w T+ 3h 25m. Obserwacja powierzchni Ziemi wykazała możliwość obserwacji z orbity gołym okiem takich obiektów jak samochody na autostradzie lub dym z kominów fabrycznych. Na 19. obiegu nastąpiła awaria całej automatyki statku, astronauta przeszedł na tryb ręczny procesu hamowania i stabilizacji, aż do chwili wejścia w gęste warstwy atmosfery. Maksymalne przeciążenie 7,6G.
Wodowanie na Pacyfiku 16.05.1963 o 23:24:02 w rejonie Midway, 6 km od okrętu odbiorczego USS Kearsage. Cooper został wyciągnięty na pokład wraz z kabiną po 36 min. Po puszczeniu kabiny miał zawroty głowy, był blady, stracił na wadze 3,3 kg.
Źródło: http://lk.astronautilus.pl/loty/m9.htm
1963 May 15 - . 13:04 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC14. LV Family: Atlas. Launch Vehicle: Atlas D.
Mercury MA-9 - . Call Sign: Faith 7. Crew: Cooper. Backup Crew: Shepard. Payload: Mercury SC20. Mass: 1,376 kg (3,033 lb). Nation: USA. Related Persons: Cooper, Shepard. Agency: NASA Houston. Class: Manned. Type: Manned spacecraft. Flight: Mercury MA-9. Spacecraft: Mercury. Duration: 1.43 days. Decay Date: 1963-05-16 . USAF Sat Cat: 576 . COSPAR: 1963-015A. Apogee: 265 km (164 mi). Perigee: 163 km (101 mi). Inclination: 32.50 deg. Period: 88.70 min. Final Mercury mission, Faith 7, was piloted by Astronaut L. Gordon Cooper, Jr..
http://www.astronautix.com/m/may15.html
http://www.astronautix.com/m/mercuryma-9.html
FLIGHT OF FAITH 7 - Mercury-Atlas 9 (1963/05/15) - NASA documentary
https://www.youtube.com/watch?v=Piz7uygiq0c
‘How About Now?’ The Faith in Gordon Cooper (Part 1)
by Ben Evans 2013
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2012/05/Faith-7-on-the-pad.jpg)
Atop its Atlas-D booster, Faith 7 awaits launch in May 1963. Despite the success of the rocket on previous Mercury missions, a failure of the Atlas’ F-series military variant prompted additional inspections and tests. Photo Credit: NASA
(...) Even in the weeks preceding Faith 7, there were persistent stories in the press that Cooper might be pushed aside in favour of his backup, Alan Shepard. So shaky was Walt Williams’ “faith” in Cooper that he approached Shepard, several months earlier, and strongly hinted that he might be tipped to fly instead. Believing the mission to be his, Shepard trained feverishly, but Deke Slayton—removed from his own flight only months earlier—felt that Faith 7 belonged to Cooper. Others agreed that it would look bad for NASA if the astronauts were swapped so soon before launch. A timely intervention by Wally Schira (who threatened to raise the roof if Cooper was overlooked) certainly helped matters, but Walt Williams was convinced that Shepard could do a better job. As partial compensation, Williams half-promised Shepard a three-day Mercury mission … which ultimately never transpired. Shepard later gained his revenge on the operations director, by lending him the keys to his Corvette. As Williams drove away, Shepard phoned the base’s security office to tell them that “someone” had just stolen his car. (...)
https://www.americaspace.com/2013/05/15/how-about-now-the-faith-in-gordon-cooper/
‘The Right Guy’: A Restoration of Faith (Part 2)
by Ben Evans 2013
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2012/05/Cooper-at-pad-on-15-May-1963-500x645.jpg)
Cooper departs the transfer van to make his way to the launch pad on 15 May 1963. After a one-day delay, caused by technical issues, Faith 7 was finally ready to fly. Photo Credit: NASA
(...) Despite a problem with the Atlas’ guidance equipment, which necessitated a brief hold, the countdown marched crisply on this second attempt … so crisply, in fact, that Cooper fell asleep. It took fellow astronaut Wally Schirra several efforts to bellow his name over the communications link to awaken him. Then, with just 19 seconds to go, another halt was called in order to allow launch controllers to ascertain that the rocket’s systems had properly assumed their automatic sequence. Shortly after 8 a.m. on 15 May 1963, America’s sixth man in space thundered off the pad in what Cooper would later describe as “a smooth, but definite push.” Within minutes, Faith 7 was inserted into an orbit so good that its heading was 0.0002 degrees from perfect and its velocity “right on the money” at 28,240 km/h. “Smack-dab in the middle of the plot,” an admiring Schirra told him. (...)
https://www.americaspace.com/2013/05/16/the-right-guy-a-restoration-of-faith/
‘How About Now?’ Remembering Gordon Cooper’s Faith 7 Mission (Part 1)
by Ben Evans April 16 2015
(...) “Hi, I’m Gordo Cooper.”
Kranz had not only met his first Mercury astronaut, but perhaps the most controversial Mercury astronaut of them all. (...)
https://www.americaspace.com/2015/05/16/how-about-now-remembering-gordon-coopers-faith-7-mission-part-1/
‘The Right Man’: Remembering Gordon Cooper’s Faith 7 Mission (Part 2)
by Ben Evans April 17 2015
(...) Sleeping in space was virtually impossible, so spectacular was the view. As Cooper passed over South America, then Africa, northern India, and into Tibet, the photographic opportunities were priceless. Using the direction of chimney smoke from the Himalayan houses, he was even able to make a few rudimentary estimates about his velocity and the ground winds. Despite the difficulty, he pulled Faith 7’s window shades around 13 hours after launch to catch some sleep. He dozed intermittently, but found himself having to anchor his thumbs into his helmet restraint strap to keep his arms from floating freely. Every so often, he would lift the shade to take photographs or make status reports or curse quietly to himself when his body-heat exchanger crept too high or too low. (...)
https://www.americaspace.com/2015/05/17/the-right-man-remembering-gordon-coopers-faith-7-mission-part-2/
EDIT: 15.05.23
Fifty-five Years Ago, Faith 7 Closes Out Project Mercury
May 18, 2018
Project Mercury was America’s first human space flight program. The Space Task Group at Langley Research Center in Virginia initiated the project in 1958 with three goals: orbiting a human spacecraft, investigating an astronaut’s ability to function in space, and safely recovering both spacecraft and crew.
After some early launch failures, the first successful test of the single-seat spacecraft without an astronaut on board took place in December 1960, launched into a suborbital flight atop a Redstone rocket. A similar flight a month later carried Ham, a chimpanzee. Two crewed 16-minute suborbital flights flew in May and August 1961, with Alan B. Shepard and Virgil I. Grissom aboard, respectively. The first successful uncrewed Mercury orbital flight using the more powerful Atlas rocket launched in September 1961, followed by the orbital flight of Enos, another chimpanzee, in November.
John H. Glenn flew the first human orbital flight in February 1962, followed by M. Scott Carpenter in May and Walter M. Schirra in October. Glenn and Carpenter each orbited the Earth three times, Schirra six.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/screen_shot_2018-05-17_at_5.22.37_pm.png)
Astronaut L. Gordon Cooper (left) and launch of Mercury 9 (right). Credits: NASA
The final flight of Project Mercury launched May 15, 1963, from Pad 14 at Cape Canaveral Air Force Station in Florida. L. Gordon Cooper, the pilot of Mercury 9, named his capsule Faith 7. The number 7 recognized his status as one of the Original 7 astronauts. During a flight that was longer than all previous Mercury missions combined, Cooper conducted 11 experiments that included monitoring radiation levels, deploying a strobe beacon to see how well Cooper could track it, observing zodiacal lights, and taking photographs of the Earth. During his 17th orbit, Cooper transmitted slow-scan black and white television images back to the Mercury Control Center (MCC) at Cape Canaveral, the first TV transmission from an American crewed spacecraft. Although plans called for Cooper to sleep as much as eight hours, he slept only intermittently during portions of the flight.
Faith 7 performed well until the 19th orbit, when a faulty sensor erroneously indicated that the spacecraft was starting reentry. Two orbits later, a short circuit knocked out the automatic stabilization and control system. When the carbon dioxide level began to rise in the cabin and in his spacesuit, Cooper reported to MCC in his usual understated manner, “Things are beginning to stack up a little.” Despite these malfunctions, he managed to make a perfect manual reentry concluding a highly successful mission. Faith 7 splashed down about 80 miles southeast of Midway Island in the Pacific Ocean, just four miles from the recovery ship USS Kearsarge. Cooper orbited the Earth 22 times and logged 34 hours and 20 minutes in space, the longest US space flight at that time. Project Mercury gave NASA the confidence to move on to Project Gemini during which the critical techniques required to achieve a lunar landing before the end of the decade were mastered by two-person crews.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/screen_shot_2018-05-17_at_5.17.01_pm_0.png)
Flight Operations Director Walter Williams (standing) and Flight Director Christopher Kraft (seated) during the Mercury 9 mission in Mercury Control Center (left).
The Mercury 9 capsule shortly after splashdown in the Pacific Ocean awaiting recovery by the USS Kearsarge (right). Credits: NASA
Enjoy Gordon Cooper’s oral history with the JSC History Office.
The Mercury 9 capsule is currently on display at Space Center Houston (https://spacecenter.org/exhibits-and-experiences/starship-gallery/mercury-9-faith-7/). A recreation of the MCC is on display inside the Kurt Debus Center at the Kennedy Space Center Visitor Complex.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/screen_shot_2018-05-17_at_5.17.12_pm_0.png)
The Mercury 9 spacecraft on display at Space Center Houston (left).
Reconstruction of Mercury Control Center at the Kennedy Space Center Visitors Center (right). Credits: NASA
Last Updated: May 24, 2018
Editor: Melanie Whiting
Tags: NASA History
https://www.nasa.gov/feature/fifty-five-years-ago-faith-7-closes-out-project-mercury
http://spaceflightnow.com/2016/05/15/otd-may-15-and-faith-7/
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1963-015A
https://www.nasa.gov/multimedia/imagegallery/image_feature_1326.html
https://airandspace.si.edu/collection-objects/capsule-mercury-ma-9/nasm_A19710155000
KHW 2021 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg164925#msg164925
KHW 2023 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg184281#msg184281
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg184296#msg184296
https://en.wikipedia.org/wiki/Mercury-Atlas_9
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mercury-Atlas_9
https://twitter.com/NASAhistory/status/1658109997585248256
https://twitter.com/NASAhistory/status/1658110014840553472
https://twitter.com/airandspace/status/1658264247044898821
-
30 lat temu 6 maja 1986 w czasie jedynej w historii operacji przelotu z jednej stacji orbitalnej na inną doszło do połączenia z Salutem 7 statku załogowego Sojuz T-15. Załogę stanowiło dwóch kosmonautów: Leonid Kizim (3 lot) oraz Władimir Sołowjow (2 lot).
Podstawowe dane:
13.03.1986 o 12:33:08,879 start z wyrzutni LC1 kosmodromu Bajkonur.
15.03.1986 o 11:38 połączenie z Mirem.
05.05.1986 o 12:12:09 odłączenie od Mira i rozpoczęcie przelotu do Saluta-7.
06.05.1986 o 16:57:52 połączenie z kompleksem Salut-7/Kosmos-1686.
25.06.1986 o 14:58:00 odłączenie od kompleksu Salut-7/Kosmos-1686.
26.06.1986 o 19:46:00 ponowne połączenie z Mirem.
16.07.1986 o 09:09:50 odłączenie od Mira.
16.07.1986 o 12:34:05 lądowanie 55 km NW od Arkałyku
Czas lotu statku : 125d 00h 00m 56s.
Źródło: http://lk.astronautilus.pl/loty/st15.htm
Sojuzowi T-15 są poświęcone wątki: http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=78.0
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2452.msg92650;topicseen#msg92650
oraz na blogu Marka: http://florydziak.com/blogger/2016/05/jak-z-filmu-scifi.html
Artykuł poświęcony międzystacyjnej podróży: http://www.airspacemag.com/daily-planet/moving-day-orbit-strange-trip-soyuz-t-15-180959014/
Then, on May 5, they climbed back inside their Soyuz T-15 to begin chasing down Salyut-7, which was circling the Earth in a higher orbit more than 3,000 kilometers ahead. A day later, they successfully docked at the tail end of the paralyzed station. “It is like I never left,” Kizim joked over the radio after re-entering his home of almost two years earlier.
After carefully testing Salyut-7’s atmosphere with a gas analyzer, the first order of business (although it wasn’t disclosed at the time) was to try to find the problematic switch in the electronic jungle of Salyut-7. But despite the cosmonauts’ best efforts, they couldn’t pinpoint the offending circuit. Plan B was to insert a cable bypass that would get around the stubborn “off” command, and that technique worked. Immediately, the power consumption onboard the Salyut went down. The station still couldn’t maneuver on its own, but a large space tug named Kosmos-1886, which had been docked there since October 1985, could take over most of the propulsion responsibilities.
-
Trzydzieści lat temu w maju, gdyby planów nie pokrzyżowała katastrofa Challengera, mogło dojść do startu dwóch wahadłowców w misjach:
61F Challenger - wysłanie sondy do badania Słońca Ulysses ;
61G Atlantis - wysłanie orbitera Jowisza Galileo.
Załogi do dwóch misji zostały ogłoszone w maju 1985.
Załoga 61F :
Rick Hauck
Roy Bridges
Mike Lounge
Dave Hilmers.
Załoga 61G:
Dave Walker
Ron Grabe
Jan Fabian
James "Ox" van Hoften.
W połowie września 1985 roku Fabian zrezygnował i został zastąpiony przez Normana Thagarda.
Uwagę zwracają krótkie czasy misji jak i mało liczne załogi. Poza tym teoretycznie między lądowaniem misji 61F , a startem 61G mogło upłynąć mniej niż 24 godziny.
Część 1 artykułu:
“As with any flight,” said 61F Commander Frederick “Rick” Hauck in a NASA oral history, “if everything goes well, it’s not risky. It’s when things start to go wrong that you wonder how close you are to the edge.” The two missions became known as “Death Star” flights by Chief Astronaut John Young, because their risk encompassed far more than the obvious dangers associated with any other shuttle launch. Ulysses and Galileo both carried plutonium-fed nuclear generators and both would be propelled out of low-Earth orbit by a liquid-fueled rocket: the Centaur-G Prime, built by General Dynamics. Twenty-nine feet (9 meters) long and 13.1 feet (4 meters) in diameter, the Centaur was a thin-skinned “balloon tank,” depending upon full pressurization to support its weight. “If it were not pressurized,” explained Hauck, “but suspended, and you pushed on it with your finger, the tank walls would give and you’d be flexing the metal!” That said, the Centaur provided more oomph to deliver payloads toward interplanetary targets than solid rockets could achieve.
One of the reasons for Fabian’s departure was his conviction that NASA prized commercial respectability over operational flight safety. During his time with the 61G crew, he recalled seeing a technician clambering onto the Centaur with an untethered wrench in his back pocket and another smoothing out a weld, then accidentally scarring the booster’s thin skin with a tool. In Fabian’s mind, it was bad enough that the two shuttle missions would be carrying a volatile booster with such limited redundancy, without having the additional worry of poor quality control oversight and a lax attitude to safety.
http://www.americaspace.com/?p=93274
cżęść 2:
In Ulysses’ case, this would have set it on course to rendezvous with Jupiter in July 1987 and subsequently pass over the Sun’s northern and southern polar regions in the 1989-1991 timeframe. Meanwhile, Galileo would have followed a somewhat slower trajectory—with then-NASA Administrator Jim Beggs having endorsed a flyby, en-route, of the tiny asteroid Amphitrite—to reach its target. Depending upon whether the Amphitrite flyby would take place (a decision NASA planned to make after Galileo’s launch), it was anticipated that the spacecraft would reach Jupiter in August or December 1988.
http://www.americaspace.com/?p=93278
-
Kto wie? Gdyby wówczas sonda Galileo wystartowała, to zderzenie komety Schoemaker-Levy z Jowiszem w 1994 r. obserwowałaby z orbity Jowisza a nie z przestrzeni międzyplanetarnej?....
-
40 lat temu 4 maja 1976 wystartował pierwszy satelita LAGEOS przeznaczony do pomiarów geodynamicznych i geodezyjnych.
04.05.1976 o 08:00 z wyrzutni SLC2W w Vandenberg została wystrzelona RN Delta 2913, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=5839 km, ha=5,947 km, i=109,90°, t=225.50 min. satelitę LAGEOS.
Pierwszy z satelitów (LAGEOS-I [indeks COSPAR - 1976-39A]) został wystrzelony 4 maja 1976 z kosmodromu Vandenberg, a drugi (LAGEOS-II) został umieszczony na orbicie przez załogę misji STS-52 wahadłowca Columbia 23 października 1992. LAGEOS-I jest satelitą amerykańskiej agencji NASA, natomiast LAGEOS-II to wspólna misja NASA i Włoskiej Agencji Kosmicznej ASI.
Satelity wykonane są z aluminium pokrytego mosiądzem. Są to kule o średnicy 60 cm, pokryte retroreflektorami, nadającymi im wygląd gigantycznych piłek golfowych. LAGEOS-I ważył 411, a LAGEOS-II 405 kg. Satelity nie mają na pokładzie urządzeń ani czujników elektronicznych i nie jest kontrolowana wysokość ich lotu. Krążą na orbicie na wysokości ok. 5900 kilometrów, znacznie powyżej niskiej orbity Ziemi i znacznie poniżej orbit geostacjonarnych.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/LAGEOS
1976 May 4 - . 08:00 GMT - . Launch Site: Vandenberg. Launch Complex: Vandenberg SLC2W. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Delta 2913.
Lageos - . Payload: Lageos 1. Mass: 411 kg (906 lb). Nation: USA. Agency: NASA Huntsville. Class: Earth. Type: Geodetic satellite. Spacecraft: Lageos. USAF Sat Cat: 8820 . COSPAR: 1976-039A. Apogee: 5,947 km (3,695 mi). Perigee: 5,839 km (3,628 mi). Inclination: 109.90 deg. Period: 225.50 min.
LAGEOS (Laser Geodetic Satellite) was a very dense (high mass-to-area ratio) laser retroreflector satellite which provided a permanent reference point in a very stable orbit for such precision earth-dynamics measurements as crustal motions, regional strains, fault motions, polar motion and earth-rotation variations, solid earth tides, and other kinematic and dynamic parameters associated with earthquake assessment and alleviation. The performance in orbit of LAGEOS was limited only by degradation of the retroreflectors, so many decades of useful life can be expected. The high mass-to-area ratio and the precise, stable (attitude-independent) geometry of the spacecraft, together with the orbit, made this satellite the most precise position reference available. Because it is visible in all parts of the world and has an extended operation life in orbit, LAGEOS can serve as a fundamental standard for decades. Additional Details:
http://www.astronautix.com/d/details1983.html
http://www.astronautix.com/m/may04.html
Over the years, 183 stations worldwide have ranged to LAGEOS, and dozens still do. A laser pulse is transmitted from a ground station and bounces off one of the satellite's retroreflectors, directing part of the signal back to the station. The time it takes the pulse to make this round trip is measured precisely and used to calculate the distance between the satellite and the station.
http://phys.org/news/2016-05-nasa-lageos-bar-earth.html
https://lageos.gsfc.nasa.gov/
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/lageos.htm
https://www.nasa.gov/feature/goddard/2016/now-40-nasas-lageos-set-the-bar-for-studies-of-earth/
https://twitter.com/NASAhistory/status/1654123754036031494
-
Dzisiaj, 15 maja 2016, mija 56. rocznica wystrzelenia statku Korabl-Sputnik 1 (inna nazwa: Sputnik 4, uznawana jest za niepoprawną), który stanowił prototyp statku załogowego Wostok. Potem odbyły się jeszcze cztery loty testowe (Korabl-Sputnik 2-5), zanim wreszcie wystartował Gagarin na Wostoku 1. Ponadto dwa starty były nieudane, ale sowieckim zwyczajem nie przyznano się do nich i w związku z tym nie nadano im numerów.
Korabl-Sputnik 1 był wówczas największym sztucznym satelitą Ziemi - jego masa startowa wynosiła ok. 1,5 t. Do wystrzelenia statku wykorzystano po raz pierwszy rakietę typu Wostok.
Na pokładzie statku znajdował się manekin astronauty, a w późniejszych lotach brały też udział zwierzęta. Lot miał na celu sprawdzenie łączności radiowej, systemów podtrzymywania życia oraz pomiar czynników mogących wpłynąć na zachowanie człowieka w Kosmosie.
Statek nie był przystosowany do powrotu na Ziemię i nie posiadał osłony termicznej. Deorbitacja była nieudana - statek spłonął w sposób niekontrolowany i jego część spadła w Stanach Zjednoczonych.
-
Ciekawe czy części Korabl-Sputnika trafiły do jakiegoś muzeum w USA? :)
-
Ciekawe czy części Korabl-Sputnika trafiły do jakiegoś muzeum w USA? :)
Jak najbardziej. Tutaj szczegóły: http://www.roadsideamerica.com/story/12959.
Oto zdjęcia miejsca, gdzie spadł (zaznaczone kółkiem) oraz tego, co spadło:
-
43 lata temu 14 maja 1973 z Przylądka Canaveral nastąpił 12-ty udany start Saturna V. Był to jednocześnie ostatni start tej najpotężniejszej do tej pory rakiety. Saturn V wyniósł na orbitę wokółziemską pierwszą amerykańską stację orbitalną Skylab.
Parametry stacji Skylab:
Projekt, adaptacja i budowa przy wykorzystaniu elementów programu Apollo: 1969-1973
Masa startowa: 88 830 kg
Masa na orbicie satelitarnej (ze statkiem Apollo): 91 030 kg
Masa elementów składowych:
Apollo (+ mat. pędne 2300 kg): 14 000 kg
Obserwatorium astronomiczne ATM: 11 100 kg
Blok cumowniczy MDA: 6200 kg
Śluza AM: 22 230 kg
Przedział przyrządów IU: 2060 kg
Pracownia satelitarna OWS: 35 380 kg
Pojemność stacji: całkowita 369 m³, użytkowa 324 m³
Długość całkowita: 36,2 m
Rozpiętość: 27 m
Moc elektryczna: nominalna - 22,9 kW, faktyczna - 16,7 kW
Atmosfera: tlen (72%) + azot (28%), ciśnienie 0,34 atm
Stabilizacja: układ z 3 kołami zamachowymi po 181 kg, 9000 obr/min oś Z±10", osie X i Y±2,5".
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Skylab
http://www.chron.com/news/nation-world/space/article/NASA-made-history-with-Skylab-43-years-ago-this-7388636.php
http://spaceflightnow.com/2016/05/14/otd-may-14-and-skylab/
http://www.nasa.gov/mission_pages/skylab/missions/skylab1.html
Kilkuczęściowy artykuł na temat Skylaba:
część 1: http://www.americaspace.com/?p=45223
część 2: http://www.americaspace.com/?p=45275
część 3: http://www.americaspace.com/?p=45670
część 4: http://www.americaspace.com/?p=45672
-
23 marca minęło 15 lat od deorbitacji Mira.
Stacja (a ściślej jej główny moduł) spędziła na orbicie 5511 dni, w tym 4594 dni z załogą. Okrążyła Ziemię 86330 razy, przebywając odległość 3 638 740 307 km.
Wraz z zacumowanymi statkami Sojuz i Progres miała masę ok. 140 ton, a z przycumowanym wahadłowcem około 250 ton.
Teraz Siergiej Krikalow opowiada, że Mir mógł dłużej pozostać na orbicie, ale w perspektywie budowy ISS było to problematyczne.
Był pomysł wykorzystania modułów Mira do budowy ISS. Też rozważano utrzymanie Mira na orbicie przez kolejne 3-5 lat jako stacji zapasowej.
http://sputniknews.com/science/20160523/1040085313/russia-mir-space-station.html
-
20 lat temu 29.05.1996 po 10- dniowej misji wylądował w KSC STS-77 Endeavour/F-11.
Misja była rekordowa, gdy chodzi o wysłanie poza prom aż 4 ładunków satelitarnych.
Na uwagę zasługuje eksperyment nadmuchiwanej anteny, która wraz ze współpracującym satelitą Spartan-207 została wysłana z pokładu wahadłowca.
Kosmiczny radar miał przetestować technologię do zastosowań astronomicznych, do obserwacji Ziemi , jak też do analizy wilgotności gleby i zasolenia.
Napompowanie do 14-metrowej szerokości anteny mylarowej zajęło około 5 minut. 3 wsporniki miały długość 28 metrów. Na ich szczycie zainstalowany był zbiornik z azotem pod ciśnieniem służącym do napompowania anteny. Srebrna powierzchnia radaru, odbijająca światło ( antena była oświetlana przez źródła światła zna pokładzie Spartana-207) była obserwowana z pokładu wahadłowca nawet z odległości 185 km.
Spartan-207 i eksperyment IAE znajdowały się od siebie w odległości 90-110 km. Jego lekkie rozmiary (około 60 kg) oraz duża wielkość oznaczało , że jego zejście w gęste warstwy atmosfery miało nastąpić po 17-24 godzin od uruchomienia.
20 maja eksperyment został zapoczątkowany, a 22 maja radar został wprowadzony w gęste warstwy atmosfery. Satelita Spartan-207, który też wykonywał inne eksperymenty został przechwycony przez przez ramię robotyczne Endeavoura.
http://www.americaspace.com/?p=93356
http://www.americaspace.com/?p=93364
-
55 lat temu 25 maja 1961 prezydent USA John Fitzgerald Kennedy wygłosił do połączonych izb Kongresu słynną mowę, w której przedstawił wizję lądowania Amerykanów na Srebrnym Globie przed końcem dekady lat 60. XX wieku. Przemówienie było transmitowane na żywo.
W momencie określaniu celów NASA w astronautyce załogowej na ponad dekadę, Ameryka nie miała praktycznie żadnego doświadczenia w załogowych lotach ludzi oraz w misjach bezzałogowych w kierunku Księżyca.
12 kwietnia 1961 Jurij Gagarin okrążył Ziemię w pojeździe kosmicznym, a 5 maja Alan Shepard odbył zaledwie 15-minutowy lot suborbitalny.
Na 17 prób lotów sond w kierunku Księżyca tylko 4 misje można zaliczyć do udanych.
Związek Radziecki na 9 prób, tylko w trzech osiągnął sukces:
4 I 1959 Łuna-1 ( start 2 I 1959) przeleciała w odległości 5995 km od Księżyca (wg zamierzeń sonda miała uderzyć w powierzchnię Srebrnego Globu);
13 IX 1959 Łuna-2 (start 12 IX 1959) uderzyła w powierzchnię Księżyca;
7 X 1959 Łuna-3 (start 4 X 1959) zaczęła wykonywać zdjęcia Księżyca, w tym jego niewidocznej z Ziemi strony. Po przelocie nad północnym biegunem Srebrnego Globu sonda zaczęła wracać w pobliże Ziemi, gdzie zaczęła 18 X 1959 przekazywać na Ziemię wykonane zdjęcia. Z 29 fotografii 17 miało wartość użytkową.
Z kolei Stany Zjednoczone na 8 prób tylko jedną miały udaną:
4 III 1959 Pionner- 4 (start 3 III 1959) przeleciał w odległości 59 545 km od powierzchni Księżyca.
W porównaniu z radzieckimi osiągnięciami sukces Ameryki nie wyglądał zbyt imponująco.
Plan lądowania Amerykanów na Księżycu był zatem bardzo ambitny.
Prezydent podjął decyzję o locie Amerykanów na Księżyc w 2 dni po okrążeniu Ziemi przez Jurija Gagarina, po rozmowie z doradcami. Przez następny okres czasu trwało doprecyzowywanie planu.
Fragment przemówienia:
Jeśli mamy zwyciężyć w bitwie, która toczy się wokół na całym świecie, w bitwie pomiędzy wolnością a tyranią, jeśli chcemy wygrać zmagania o ludzkie umysły, dramatyczne wydarzenia w dziedzinie lotów kosmicznych z ostatnich tygodni powinny nam wszystkim uświadomić – tak jak uczynił to Sputnik w 1957 roku – jaki wpływ ma kosmiczna przygoda na umysły ludzi we wszystkich zakątkach świata , którzy próbują określić drogę swojego życia.
Czas teraz na śmielsze kroki – czas na nową, amerykańską inicjatywę; czas aby nasz kraj objął niewątpliwe przewodnictwo w dziedzinie badań kosmosu, które w różnych aspektach mogą okazać się kluczem do naszej przyszłości na Ziemi.
Wierzę, że nasze państwo powinno poświęcić się realizacji następującego celu – ażeby przed końcem bieżącej dekady człowiek wylądował na Księżycu i bezpiecznie powrócił na Ziemię. Żaden inny projekt kosmiczny nie będzie bardziej ekscytujący , nie wywrze na ludzkości większego wrażenia i nie będzie ważniejszy dla dalszej eksploracji kosmosu, żaden też nie okaże się tak trudny do osiągnięcia ani tak kosztowny.
55 lat później kwestia powrotu ludzi na Księżyc nabiera przyspieszenia.
Na razie tylko Chiny otwarcie mówią, że jest to ich celem.
W USA po krytycznej ocenie lotu do planetoidy szykuje się debata, której efektem może okazać się kolejny plan powrotu Amerykanów na Księżyc.
Rada Ministerialna ESA ma jeszcze w tym roku zająć stanowisko w sprawie Moon village.
Rosjanie, póki co, snują wizje na temat obecności ich obywateli na Księżycu.
Dzisiaj właściwie nie ma poważnej agencji kosmicznej, która by nie wysłała chociaż jednej sondy w kierunku Księżyca.
Lot EM-2 (lot Oriona z załogą wokół Księżyca) zaplanowany na 2023 byłby w jakimś sensie powtórką lotu Apollo-8. Jeśli tak się stanie, to te loty będzie dzielić 55 lat.
Ostatnio NASA przedstawiła pomysł małej stacji orbitalnej wokół Księżyca, a Orbital ATK przedstawiła projekt wysłania rakietą SLS wokółksiężycowej stacji.
„Od marca (2015) trzy amerykańskie firmy realizują dla NASA studia dotyczące modułów mieszkalnych, które można by umieścić w otoczeniu Księżyca. Kontrakty otrzymały firmy Bigelow Aerospace, Boeing oraz Orbital ATK w ramach programu Next Space Technologies for Exploration Partnerships (NextSTEP). Z kolei Lockheed Martin otrzymał kontrakt do analizy potencjalnych łączników pomiędzy przyszłymi modułami mieszkalnymi a kapsułą MPCV Orion. Jedna z pierwszych opublikowanych wizualizacji, pochodząca od firmy Boeing, prezentuje mały prosty moduł mieszkalny z kilkoma węzłami cumowniczymi oraz z dużym zestawem paneli słonecznych.”
http://kosmonauta.net/2015/11/nasa-sklania-sie-ku-mini-stacji-w-poblizu-ksiezyca/
Część 1 artykułu:
Already, in the opening months of his administration, efforts within NASA had gained ground on the idea of a manned lunar landing. In February 1961, a Manned Lunar Program Planning Group—headed by Low—presented a position paper to NASA Associate Administrator Robert Seamans. By the middle of that month, Jim Webb was sworn-in as the new NASA Administrator, and, in March, he and Kennedy held a series of budgetary discussions. These focused on a number of ways in which the agency would accelerate the space program, including the speeding-up of studies of manned re-entries at lunar-return velocities, expediting technology development for missions to the Moon, and the development of propellants and engines for the powerful Nova rocket.
http://www.americaspace.com/?p=93605
Część 2:
Expense, indeed, was the major stumbling block. Following budgetary meetings with Webb in March 1961, Kennedy had requested a revised Fiscal Year (FY) 1962 budget for NASA, increasing it more than $125 million over the Eisenhower administration’s recommended $1.11 billion. By the end of 1961, NASA’s budget would grow to more than $5 billion, some 10 times as much as had been spent on space research in the past eight years combined and roughly equivalent to 50 cents per taxpayer. Kennedy acknowledged that it was “a staggering sum,” but reinforced that most Americans spent more each week on cigars and cigarettes. Still, he would have to face harsh criticism by placing the lunar goal ahead of educational projects and other social welfare efforts for which he had campaigned so hard during his years in the Senate. He would admit in his speech that he “came to this conclusion with some reluctance” and that the nation would have to “bear the burdens” of the dream.
Kennedy met almost no internal opposition from both the Senate and the House of Representatives, but others did not wish to accept such burdens. Immediately after the speech, a Gallup poll revealed that just 42 percent of Americans supported the drive for the Moon. Yet the president also gained immense support, both as a risk-taker and as a statesman. The decision, said his science advisor Jerome Wiesner, was one that he made “cold-bloodedly.” It was also a decision that he firmly stood by. Only hours after Virgil “Gus” Grissom flew America’s second suborbital mission on 21 July 1961, Kennedy signed into law an approximately $1.7 billion appropriation act for Project Apollo. In a subsequent address, given at Rice University in September 1962, he admitted that Apollo and Saturn would contain some components still awaiting invention, but remained fixed in his determination to “set sail on this new sea,” because “there is new knowledge to be gained and new rights to be won.”
http://www.americaspace.com/?p=93607
-
50 lat temu 2 czerwca 1966 roku o 06:17:36 UTC Surveyor-1 (start 30 maja 1966) jako pierwszy amerykański obiekt miękko wylądował na powierzchni Księżyca (2,4745°S, 43,3398°W — krater Flamsteed P, Oceanus Procellarum). Lądownik funkcjonował do 7 stycznia 1967.
W przeciwieństwie do Rosji była to pierwsza amerykańska próba lądowania na Srebrnym Globie. Rosyjski lądownik Łuna -9 (przy 12 próbie udało się - licząc wszystkie planowane misje tego typu) osiadł na gruncie Księżyca 3 lutego 1966 o 18:45:30 UTC (7,13°N, 64,37°W — Oceanus Procellarum). Lądownik funkcjonował do 6 lutego 1966.
Konstruktorem statków serii Surveyor była firma Hughes Aircraft, masa lądownika Surveyor 1 wynosiła 292 kg. Wysokość pojazdu mającego wylądować na Księżycu wynosiła 3,3 m, średnica zaś 4,5 m.
Konstrukcja statku opierała się na aluminiowym szkielecie, do którego przymocowane były różne urządzenia naukowe (m.in. kamera pokładowa).
Na szczycie szkieletu znajdowały się 2 panele baterii słonecznych o łącznej powierzchni 3 m².
Moc tych paneli to 85 watów.
Jednak wraz z główną, nieładowalną baterią, pojazd dysponował mocą aż 4096 watów.
Pojazd posiadał jedną płaską antenę i dwie małe anteny kierunkowe, a także radar pokładowy.
Z uwagi na swoje zastosowanie, pojazd wyposażony został w silniczki wyhamowujące lądowanie, które automatycznie wyłączyły się na wysokości 3,4 metra nad powierzchnią Księżyca.
Główne urządzenie badawcze aparatu stanowiła teleskopowa kamera operacyjna.
Obiektyw tej kamery był zwrócony pionowo ku górze; na wysokości 1,5 metra nad nim znajdowało się zwierciadło, które mogło być kierowane tak, by można było uzyskać obraz dowolnych fragmentów powierzchni otaczającej miejsce lądowania aparatu.
Przed obiektywem kamery umieszczone były wymienne filtry barwne.
Jednym z elementów badań przeprowadzonych z Surveyora były próby zaobserwowania pyłu pokrywającego powierzchnię Księżyca.
Wkrótce po wylądowaniu aparatu z dyszy zwróconej ku powierzchni księżycowej wypuszczono strumień sprężonego azotu, jednak nie zaobserwowano spodziewanego obłoku pyłu.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Surveyor_1
"We figured the probability of success at around 10 to 15 percent," Rennilson said. "We had a lot of problems, not only on the spacecraft but also at JPL. The lab, which managed the Surveyor program for NASA, had just recently finished a new space flight operations facility, the SFOF. This had a telemetry connection with Goldstone, a tracking station in the California desert (now part of NASA's Deep Space Network) that would be accommodating the communication needs of the spacecraft during landing. But there were signal dropouts. They didn't know what to do, so they sent me to Goldstone." He arrived at the tracking station just prior to the landing on June 2.
Surveyor had been sent on a direct trajectory -- it would not enter lunar orbit before landing, but would hurtle directly towards the surface at 6,000 mph (9,700 kilometers per hour). The thrusters had to fire at precisely the right moment and maintain perfect orientation to communicate with Earth, all the way down.
"I remember sitting there watching the oscilloscope as the spacecraft was coming down, all the way to the lunar surface. 'God, the signal is still there and it is still working!' I thought. We were successful and it was just astounding." Immediately upon Surveyor's arrival on the moon, Rennilson hopped another plane to return to JPL.
http://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=6523
-
Woschod 2 - śluza powietrzna Wołga (1965)
Podczas perypetii z BEAM-em nie wiedzieć czemu byłem przekonany, że będzie to pierwszy załogowy moduł wykonany w technologii nadmuchiwania elastycznej powłoki. Bo Genesisy itp. nigdy nie miały gościć i nie gościły w swych wnętrzach astronautów.
Tymczasem, chociaż niby o tym wiedziałem, jakoś nie skojarzyło mi się, że podobną technologię zastosowali z powodzeniem już w 1965 roku Rosjanie! Otóż śluza powietrzna, przez którą Leonow wyszedł z Woschoda 2 w otwarty kosmos, tak właśnie została wykonana.
Oto ilustracje. Po lewej: grafika statku ze śluzą Wołga, która został rozłożona napełniona powietrzem dopiero na orbicie, a po udanej EVA odrzucona, a po prawej: muzealny egzemplarze śluzy, dla porównania ze skafandrem:
(https://undocking.files.wordpress.com/2016/04/5c1d5d03432418707a6dc6ff3c4444ccf70b9faa.jpg?w=630&h=354) (https://undocking.files.wordpress.com/2016/04/voskhod-2-airlock-and-spacesuit.jpg?w=630)
Ilustracje te zaczerpnąłem z blogu Orlanda Krzyżanowskiego. O tym, że nie wszystko poszło jak trzeba i niemal nie skończyło się tragicznie, Orland opowiada jak zwykle ze swadą: https://undocking.wordpress.com/2016/04/13/nadmuchiwane-statki-kosmiczne-dzis-bigelow-ale-wczoraj-woschod-2-1965r/.
-
34 lata temu 4 lipca 1982 na Ziemię powróciła Columbia. Lądowanie obserwował m.in. prezydent Ronald Reagan z małżonką.
Był to trzeci powrót Columbii z orbity.
EDIT: Oczywiście był to czwarty powrót Columbii z kosmosu i jednocześnie ostatni lot z 2-osobową załogą na pokładzie w historii programu STS.
Day Indenpendent również ma kosmiczny wymiar.
STS-4 Columbia - 4th Space Shuttle Landing
https://www.youtube.com/watch?v=hiS9aHG3Kt4
The Reagan's Observing the Landing of Space Shuttle at Edwards AFB, July 4, 1982
https://www.youtube.com/watch?v=qKygqq8XMxo
'Those Are Beautiful Shoes': Celebrating Independence Day in Space (Part 1)
By Ben Evans, on July 2nd, 2016
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/07/sts41.jpg)
On 4 July 1982, the crew of STS-4 became the first U.S. astronauts to spend Independence Day in space. It also marked the date of their spectacular return to Edwards Air Force Base, Calif. Photo Credit: NASA
(...) The first Independence Day spent in orbit by U.S. astronauts began in a rather comical fashion. On 4 July 1982, Mattingly and Hartsfield were in the process of packing away much of their research hardware, after seven days in orbit aboard Columbia. It had been a highly successful mission and the last of four Orbital Flight Tests (OFTs), before the shuttle was declared fully operational and tasked with its first commercial payloads on STS-5. Among the research performed by Mattingly and Hartsfield were the first classified payload, flown on behalf of the Department of Defense. “On one experiment, they had a classified checklist [and] because we didn’t have a secure comm link, we had the checklist divided up in sections that just had letter-names, like Bravo-Charlie, Tab-Charlie, Tab-Bravo, that they would call out,” recalled Hartsfield in his NASA oral history interview. Whenever the astronauts spoke to U.S. Air Force controllers at the Satellite Control Facility in Sunnyvale, Calif., they would be told, for example, to “Do Tab-Charlie.” (...)
Fortunately, Columbia’s landing—the first on Edwards’ concrete Runway 22—occurred precisely on time on Independence Day, wrapping up a textbook flight. The shuttle’s landing gear was deployed at an altitude of 400 feet (120 meters). The vehicle alighted on the runway and Mattingly applied the brakes for 20 seconds to come to a smooth halt. Now came his biggest challenge: How to welcome the Reagans inside the shuttle. He and Hartsfield considered putting up a notice, worded to the effect of Welcome to Columbia: Thirty minutes ago, this was in space. As circumstances transpired, Mattingly actually greeted his commander-in-chief with a very painful head.
http://www.americaspace.com/?p=93832
'Some Serious Fireworks': Celebrating Independence Day in Space (Part 2)
By Ben Evans, on July 3rd, 2016
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/07/sts4crew.jpg)
Commander Ken Mattingly and Pilot Hank Hartsfield salute President Ronald Reagan and First Lady Nancy Reagan on Edwards’ concrete Runway 22 on Independence Day in 1982. Columbia is clearly visible in the background. Photo Credit: NASA
http://www.americaspace.com/?p=93838
https://twitter.com/NASAhistory/status/1543988008524849152
https://twitter.com/NASASpaceflight/status/1243922069307510784
https://twitter.com/ShuttleAlmanac/status/1676170254005981185
KHW 27.06.1982 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg177326#msg177326
-
34 lata temu 4 lipca 1982 na Ziemię powróciła Columbia. Lądowanie obserwował ówczesny prezydent Ronald Reagan.
Był to trzeci powrót Columbii z orbity.
Czwarty start, to i czwarty powrót.
-
Czwarty start, to i czwarty powrót.
No ale jak wiemy, nie zawsze tak jest.
Kilka dni temu (30 czerwca 1982) mieliśmy kolejną rocznicę - minęło 34 lata jak z hangaru wyjechał gotowy OV-099 - czyli Challenger. Ten miał więcej startów, niż powrotów (tak samo zresztą jak wspomniana wyżej Columbia)...
Dziś z kolei jest 34 lata jak Challenger został dostarczony do KSC (uprzednio Edwards).
-
Czwarty start, to i czwarty powrót.
No ale jak wiemy, nie zawsze tak jest.
No ale tym razem był to czwarty powrót. Nie trzeci.
-
Równo 2 lata dzielą nas od okrągłej 40-stki lądowania Sojuza 30 z Mirosławem Hermaszewskim i Piotrem Klimukiem
(https://pbs.twimg.com/media/Cmmk0YTVUAAfKiw.jpg:large)
-
51 lat temu 15 lipca 1965 r. o godz. 01:00:57 UT Mariner-4 zbliżył się do Marsa na minimalną odległość 9 846 km.
Był to pierwszy w historii przekaz z bezpośredniego sąsiedztwa Czerwonej Planety.
Rok temu celebrowano 50-lecie badań Marsa przez sondy kosmiczne.
What began with the Mariner 4 flyby of July 14, 1965, continues today with three of our probes in orbit, two roving the surface, and partnerships with Europe and India on their orbital probes. Understanding the Red Planet has been a long-standing objective of NASA throughout the years. But, although Mars is one of our closest neighbors in the Solar System and a familiar companion in our night skies, getting there to explore is hard – real hard. Favorable planetary alignment for missions to Mars only happens approximately every 2 years and 2 months and even with favorable alignment it still takes tremendous energy to get to Mars. Nonetheless, the Red Planet has an irresistible draw. The Soviet Union, with a considerable early lead in launch vehicle capability made the first attempt to send a pair of probes to Mars in 1960. They made three more attempts in 1962.
http://www.nasa.gov/feature/celebrating-50-years-of-exploring-the-red-planet
Wątek poświęcony Maqrinerowi-4: http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2185.msg94979#msg94979
-
40 lat minęło i jeden dzień.
Vikingi są ikoną badań przez sondy kosmiczne Czerwonej Planety w latach 70. i 80. XX wieku.
20 lipca 1976 r. o godz 11:56:06 Viking-1 dokonał miękkiego lądowania na równinie Chryse w miejscu o współrzędnych 22°24'N, 48°W.
http://lk.astronautilus.pl/sondy/viking1.htm
Viking 1 landed in the Chryse Planitia region, while Viking 2 landed much farther away in Utopia Planitia. The two landers were a joint project of NASA, the Jet Propulsion Laboratory, the Langley Research Center, and Lockheed Martin (Martin Marietta at the time before the merger with Lockheed Corporation in 1995). Their mission was a relatively simple-sounding one: to search for evidence of life on Mars. It was a bold move, and no one knew if it would pay off. Nothing like it had been attempted before, and trying to answer such a huge question the first time landing somewhere was no small feat, especially since there were still so many unknowns about the planet. Scientists had a general understanding of the surface conditions, but there were still many questions to be answered, and surprises to be discovered.
The first accomplishment of course had to be to land safely. As with all such landings, the several minutes during the landing sequence are a nail-biting time for engineers and scientists alike. Something could easily go wrong, but fortunately for the Viking team, it didn’t.
http://www.americaspace.com/?p=94492
http://www.nasa.gov/feature/goddard/2016/nasas-viking-data-lives-on-inspires-40-years-later
http://www.lockheedmartin.com/us/news/features/2016/space-viking-mars.html
http://www.skyandtelescope.com/astronomy-news/40th-anniversary-viking-red-planet-rendezvous/
http://www.space.com/33481-viking-mars-landing-40-years-anniversary.html
Wątki poświęcone Vikingom:
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1165.msg94749#msg94749
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2284.msg95137#msg95137
-
55 lat temu 21 lipca 1961 Virgil I. Grissom na pokładzie Mercury 4 MR-4/Liberty Bell 7 odbył drugi amerykański lot
suborbitalny. Maksymalne przeciążenie wyniosło 11,1G. Wodowanie przebiegało dramatycznie.
Czas lotu: 15m 37s.
Po wodowaniu nastąpiło samoczynne (?) odstrzelenie włazu, po czym statek zaczął tonąć.
Grissom ewakuował się z kabiny, lecz do kombinezonu zaczęła się wlewać woda.
Został wyłowiony przez śmigłowiec po 3-4 minutach pobytu w wodzie.
Kabina, pomimo próby wyciągnięcia zatonęła w oceanie około 12:46.
Zlokalizowana 02.05.1999 na głębokości 5 km.
Wydobyta 20.07.1999 o 06:15 przez statek Ocean Project przy pomocy podwodnego robota ROV.
Źródło: http://lk.astronautilus.pl/loty/m4.htm
Część pierwsza: http://www.americaspace.com/?p=94520
Had Virgil “Gus” Grissom lived longer, wrote Deke Slayton in his autobiography, Deke, he would have been the first man on the Moon. Slayton found himself in charge of the selection and training of astronauts for the two-man Gemini and Moon-bound Apollo missions by late 1962. After Grissom’s death in the Apollo 1 fire, it was Slayton who ultimately chose Neil Armstrong to command the first manned lunar landing. Yet, he wrote, “had Gus been alive, as a Mercury astronaut, he would have taken that step … my first choice would have been Gus.” Grissom was America’s second man in space, the first astronaut to eat a corned beef sandwich in orbit, and a man who fiercely guarded his privacy. “Betty and I run our lives as we please,” he once said. “We don’t care about fads or frills. We don’t give a damn about the Joneses.”
Część druga: http://www.americaspace.com/?p=94523
His first request upon arrival on the Randolph’s deck was for something to blow his nose, as his head was full of seawater. A congratulatory call from President John F. Kennedy fell on deaf ears as, for the first time, “my aircraft and I had not come back together. In my entire career as a pilot, Liberty Bell 7 was the first thing I had ever lost.”
Worse was to come. At his first post-mission press conference, and in the years to follow, Grissom would be grilled by journalists, not over the success of his mission, but over the festering question of whether he had contributed to the loss of his spacecraft by blowing the hatch. It was an accusation that Grissom would refute until the day he died.
Not surprisingly, his temperature and heart rate were both high when he arrived aboard the Randolph. Physicians described him as “tired and … breathing rapidly; his skin was warm and moist.” Years later, in his book The Right Stuff, Tom Wolfe pointed to his physiological state as “evidence” that he had panicked inside Liberty Bell 7 … even though Grissom was known to have an abnormally high heart rate. Even the astronaut himself, at his first post-flight press conference in Cocoa Beach’s Starlight Motel, admitted that he was “scared” during liftoff, an admission later jumped upon by the media as proof that America’s second spaceman had displayed a chink of weakness. Test pilots at Edwards Air Force Base, Calif., scornfully mocked that Grissom had “screwed the pooch” and his sons were lambasted by their schoolmates for the loss of the capsule. In his own summary for Life magazine, Grissom admitted that “if a guy isn’t a little frightened by a trip into space, he’s abnormal.”
A subsequent investigation from August to October 1961, which included fellow Mercury astronaut Wally Schirra, determined that the astronaut did not contribute in any way to the detonation of the hatch. Indeed, said Schirra, “there was only a very remote possibility that the plunger could have been actuated inadvertently by the pilot.” During the inquiry, a fully-suited Schirra wriggled into a Mercury simulator and, no matter how hard he tried, could not “accidentally” trigger the hatch’s detonator.
-
Wracając jeszcze do lotu kosmicznego Mirosława Hermaszewskiego, który zakończył się 5 lipca przed 38 laty, warto zauważyć , że to właśnie przed 40 laty w sierpniu 1976 "rozpoczęły się badania selekcyjne pilotów wojskowych w Wojskowym Instytucie Medycyny Lotniczej w celu wyłonienia polskich kandydatów na kosmonautów" https://pl.wikipedia.org/wiki/1976_w_Wojsku_Polskim
Czy jest jakieś kalendarium szczegółowo przedstawiające przygotowania do lotu kosmicznego pierwszego Polaka?
Przy okazji opracowanie na temat samego lotu:
Marta Tychmanowicz
akt. 27.06.2012, 10:28
Mirosław Hermaszewski w kosmosie
27 czerwca 1978 roku Mirosław Hermaszewski jako pierwszy i jak dotąd jedyny Polak poleciał w kosmos statkiem Sojuz-30 z kosmodromu Bajkonur. Polska wówczas jako czwarta dołączyła do elitarnego grona państw – po Związku Radzieckim, Stanach Zjednoczonych i Czechosłowacji – które wyekspediowały swojego przedstawiciela na orbitę kosmiczną.
Rankiem 27 czerwca 1978 roku Mirosława Hermaszewskiego budzi kilku lekarzy – zaczynają się ostatnie, rutynowe badania przed startem (EKG, EEG, puls). Dopiero potem śniadanie (twarożek ze szczypiorkiem, ryż gotowany i miód), pakowanie (można było wziąć 2,5 kg rzeczy osobistych – Hermaszewski pakuje "prywatne skarby", m.in. pocztówki dźwiękowe z hymnem Polski, małe flagi biało-czerwone, miniaturowy tomik "Pana Tadeusza", plakietki Centrum Zdrowia Dziecka, odznaki pilota wojskowego, maskotki od córeczki, prezenty dla żony) oraz pisanie listów do rodziny, które zostaną wysłane dopiero po starcie. Tradycyjnie przed odlotem każdy kosmonauta musiał obejrzeć film "Białe słońce pustyni" (o rewolucji w azjatyckiej ZSRR), jednak projekcja odbywa się z przerwami ponieważ przyszłym kosmonautom zaraz po śniadaniu zrobiono lewatywę... Po seansie przychodzą z szampanem instruktorzy oraz szefowie. Przed opuszczeniem pokoju Hermaszewski na wewnętrznej stronie drzwi zostawia swój autograf – to także radziecki rytuał dla wszystkich uczestników misji kosmicznych.
Lot Hermaszewskiego odbył się w ramach radzieckiego programu Interkosmos, w którym przedstawiciele państw z bloku komunistycznego – m.in. Czechosłowacji, Polski, NRD, Bułgarii, Węgier i Rumunii – partycypowali w radzieckim sukcesie podboju kosmosu. Skład każdej misji miał być dwuosobowy, gdzie mentorem i dowódcą był zawsze doświadczony kosmonauta z ZSRR. Towarzyszem Hermaszewskiego był Piotr Klimuk, który odbył już wcześniej dwa loty na orbitę. Grupa "polska" była typowana jako pierwsza do rozpoczęcia programu Interkosmos, jednak na skutek zakulisowych politycznych rozgrywek, niespełna cztery miesiące wcześniej pierwszy poleciał przedstawiciel Czechosłowacji Vladimir Remek (był synem czechosłowackiego ministra obrony). Ponoć w ten sposób Breżniew chciał Czechom moralnie zrekompensować inwazję wojsk Układu Warszawskiego z 1968 roku.
Kilkudziesięciokilometrową drogę przez kazachski spalony słońcem step do kosmodromu Bajkonur Hermaszewski i Klimuk pokonują autobusem, w którym znajdują się dwie izolowane kabiny pasażerskie – w tylnej jadą ich dublerzy Zenon Jankowski i Walerij Kubasow. Kierowca z magnetowidu włącza animowane przygody „Wilka i zająca”. Autokar eskortowany jest przez motocykle i samochody milicyjne, które włączają wszystkie sygnały świetlne i dźwiękowe. Siedemnaście lat wcześniej z tej samej wyrzutni startował Jurij Gagarin. Hermaszewskiego żegnają przedstawiciele delegacji państwowej z gen. Wojciechem Jaruzelskim na czele. Na dwie godziny przed startem Klimuk i Hermaszewski znajdują się już na swoich miejscach w rakiecie startowej. Kilkanaście minut przed startem bunkier dowodzenie nadaje muzykę – Maryla Rodowicz śpiewa „Kolorowe jarmarki”, a Anna German „Nadieżdę” (pożegnalny hymn radzieckich kosmonautów). W chwili startu była dokładnie godzina 16:27'21'' czasu moskiewskiego, Hermaszewski w swojej książce "Ciężar nieważkości" wspomina pierwsze minuty lotu:
"Wzrastające przeciążenie coraz mocniej wciska w fotel i utrudnia oddychanie, łapię powietrze haustami (...) wszystko wokół wibruje, głos też. Nie mogę odczytać wskazań. Chyba jest źle. O Boże!!!
fragment książki Hermaszewskiego "Ciężar nieważkości"
"Wzrastające przeciążenie coraz mocniej wciska w fotel i utrudnia oddychanie, łapię powietrze haustami (...) wszystko wokół wibruje, głos też. Nie mogę odczytać wskazań. Chyba jest źle. O Boże!!! 118 sekunda lotu – słyszę suchy trzask. Znika przeciążenie, gwałtownie rzuca nas do przodu, pasy mocujące wpijają się w ciało (...) zbliża się 157 sekunda. Nagle słychać głuchy, ale potężny ryk. To znak, że pozbyliśmy się niepotrzebnej już rakietowej wieży ratowniczej. Cztery sekundy później słychać wybuchy, wstrząs i jakby zgrzyt rozdzieranej blachy (...) wnętrze rozjaśnia się, słońce pada na tablicę przyrządów. Rzucam przez radio: Wpadł zajączek słońca".
126 okrążeń wokół Ziemi
Po dziesięciu minutach lotu Hermaszewski i Klimuk są już na orbicie Ziemi, jej okrążenie trwa 90 minut, załoga Sojuza-30 w trakcie swojej 8-dniowej misji okrążyła nasza planetę 126 razy. Drugiego dnia następuje połączenie ze stacją orbitalną Salut-6, do której przenoszone są dla tamtejszej załogi zapasy żywności oraz pojemniki z wodą. Przez cztery okrążenia wokół Ziemi Hermaszewski obserwuje osobliwe zjawisko – towarzyszą im tajemnicze obiekty latające z antenkami. Początkowo kosmonauci tylko je obserwują, ale zaniepokojeni w końcu alarmują bazę. Po doprecyzowaniu trajektorii lotu obiektów Ziemia odpowiada: "Nie bójcie się, chłopaki. To pojemniki z odchodami, które wyrzuciliście przedwczoraj".
Mirosław Hermaszewski miał 37 lat, wybrano go spośród 300 kandydatów. Selekcja była ostra i wyczerpująca: podstawowym warunkiem było duże doświadczenie w lotach na ponaddźwiękowych samolotach, idealny stan zdrowia oraz doskonała znajomość języka rosyjskiego; poddano go kilkuset testom wydolnościowym, psychologicznym i przeciążeniowym. Finalnie czterech kandydatów z Polski poleciało do słynnego Gwiezdnego Miasteczka (oddalonego 40 km od Moskwy), gdzie tym razem radzieccy specjaliści mieli testy powtórzyć i wybrać jednego murowanego kandydata oraz jego dublera (został nim Zenon Jankowski). Codzienne, wielogodzinne przygotowania trwały ponad półtora roku – kandydaci na kosmonautów odbywali dziesiątki ćwiczeń na symulatorach lotu statkiem kosmicznym, symulatorach stacji orbitalnej, wirówkach i orientatorach gwiezdnych; treningom fizycznym towarzyszyło skomplikowane przygotowanie teoretyczne z astronomii, astronawigacji, medycyny i psychologii kosmicznej, matematyki i dynamiki lotu, konstrukcji rakiety i stacji orbitalnej, techniki startu i lądowania.
Lot na orbitę był dla Hermaszewskiego też przeżyciem metafizycznym, co opisał obrazowo we wspomnieniach: "Doznaję niezwykłego i dziwnego uczucia lekkości. Czuję i widzę zawieszenie w przestrzeni. Na tle czerni czerni Kosmosu, która budzi respekt, obserwuję błękitną Ziemię. Doznaję uczucia, że znajduję się w środku gigantycznej bańki mydlanej. Moja pozycja w fotelu w statku przypomina położenie embriona w łonie matki (...) Jestem embrionem – jestem dzieckiem Matki Ziemi. Czuje jej bliskość i opiekuńczość. Jestem spokojny i jest mi dobrze".
"Nie ma mięsa, nie ma gnata, a Polak w Kosmosie lata"
Misja Hermaszewskiego i Klimuka zakończyła się 5 lipca 1978 roku o godzinie 16:31 lądowaniem na kazachskim polu kukurydzy. Proces lądowania był nie mniej emocjonujący co sam start: "Tuż za plecami żaroodporna osłona rozgrzała się do 1750 stopni Celsjusza. Narastające przeciążenie zaczęło mnie dławić (...) Wkrótce czerń spalenizny zatarła całkowicie przezroczystość szkła (...) Czułem, że moje ciało spłaszcza się, łapaliśmy powietrze – podobnie jak topielcy – haustami, jakby na zapas (...) łączność radiowa została przerwana (...) Z prędkością 35 machów wdzieraliśmy się w przestrzeń atmosfery, która broniąc Ziemi, traktowała nas jak obcych. Przeciążeniem chciała nas zdruzgotać, a temperaturą spopielić".
Ekipy ratunkowe szybko odnalazły lądownik z ogromnym biało-czerwonym spadochronem. Tłum wokół kosmonautów zaczął gęstnieć, pojawili się też fotoreporterzy. Dopiero następnego dnia o 9 rano Hermaszewski spotkał się z najbliższymi, a już o godzinie 11 w jednej z sal na Kremlu Leonid Breżniew przemawiał: "Syn Ojczyzny Kopernika był w Kosmosie, to fantastyczne. Dla Polski i Polaków to jest powód do wielkiej narodowej dumy".
Oprócz propagandowo euforycznych relacji, pojawiły się też wówczas w Polsce zgryźliwe komentarze, np.: "Nie ma mięsa, nie ma gnata, a Polak w Kosmosie lata". Hermaszewski za swój wyczyn otrzymał wiele wysokich odznaczeń państwowych oraz wyróżnień od Polskiej Akademii Nauk. Główną nagrodą dla niego był jednak samochód – polonez koloru "zieleń stepowa". Notabene jego towarzysz lotu Piotr Klimuk za swój pierwszy lot od władz ZSRR otrzymał czarną wołgę.
Hermaszewski po powrocie stał się niezwykle popularnym człowiekiem – trafił na znaki pocztowe, bito monety z jego podobizną, odbierał nagrody i wyróżnienia państwowe. Pierwszy polski kosmonauta stał się bohaterem narodowym rozchwytywanym nie tylko przez dziennikarzy. Po roku 1989 w III RP wśród niektórych polityków pojawiły się pomysły odebrania mu stopnia wojskowego i pozbawienia emerytury (m.in. za przystąpienie w stanie wojennym do Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego). Stanisław Lem podsumował te działania: "Gdyby Hermaszewskiego na orbitę wyniosła rakieta francuska czy amerykańska, to na pewno mielibyście do niego więcej sympatii"
Marta Tychmanowicz specjalnie dla Wirtualnej Polski
http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Miroslaw-Hermaszewski-w-kosmosie,wid,14707135,wiadomosc.html?ticaid=1176e7&_ticrsn=5
http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Ryszard-Czarnecki-moj-tesc-gen-Miroslaw-Hermaszewski-startuje-w-wyborach-do-PE-z-listy-SLD,wid,16317924,wiadomosc.html
-
Na przełomie lipca i sierpnia mija 45 lat od czasu misji Apollo 15.
Było to czwarte w historii lądowanie ludzi na Księżycu.
Start nastąpił 26.07.1971 o 13:34:00,58 z wyrzutni LC-39A na Cape Canaveral.
Wodowanie nastąpiło 07.08.1971 o 20:45:53 na Oceanie Spokojnym.
Tylko dwa z trzech spadochronów głównych rozwinęły się podczas lądowania.
Lot trwał 12d 07h 11m 52s.
Załoga:
David R. Scott (7. człowiek na Księżycu) http://lk.astronautilus.pl/astros/26.htm
Alfred M. Worden http://lk.astronautilus.pl/astros/54.htm
James B. Irwin (8. człowiek na Księżycu) http://lk.astronautilus.pl/astros/55.htm
Załoga przebywała na Księżycu od 30 lipca do 2 sierpnia 1971 roku , a czas pobytu na Srebrnym Globie wyniósł 2 dni 18 godz. 54 min 53 sek.
Na Ziemię zostało sprowadzonych 77 kg próbek gruntu księżycowego.
W czasie misji pierwszy raz użyto pojazdu LRV, którym lunonauci przebyli odległość ponad 27,9 km podczas 3 . spacerów księżycowych.
Na powierzchni Księżyca została umieszczona miniaturowa rzeźba zatytułowana "Poległy astronauta" .
640 km na północ od równika Księżyca znajduje się miejsce zwane Hadley: mały skrawek Mare Imbrium u podnóża gór Apeniny, z których niektóre wznoszą się na wysokość 1200 metrów) oraz 40 kilometrowy meandrujący wąwóz, zwany Hadley Rille.
W lipcu 1971 roku dowódca Apollo-15 Dave Scott i pilot Lunar Module (LM) Jim Irwin osadzili swój lądownik w jednym z najbardziej spektakularnych wizualnie regionów odwiedzonych przez ludzi na Księżycu.
Zebrane dane ujawniły więcej o pochodzeniu i ewolucji Księżyca niż w czasie wcześniejszych misji.
Wyprawa Apollo 15 okazała się jedną najwybitniejszych w dziejach astronautyki.
James Irwin wspominał:
“The excitement was overwhelming,” Irwin wrote, “but now I could let myself believe it.” They had set down in a beautiful valley, with the mountains of the Apennines on three sides of them and Hadley Rille about a mile (1.6 km) to the west. In his mind, it conjured up boyhood memories of the mountains of Colorado, high above the tree line; yet there was something else about it, too. Irwin was certainly one of the more religious men in the astronaut corps, and he would later make little secret of the fact that he acutely sensed the presence of a supreme being on the Moon. This sensation reached its sharpest whenever he looked up at Earth in the black sky. “That beautiful, warm living object looked so fragile, so delicate, that if you touched it with a finger it would crumble and fall apart,” he wrote. “Seeing this has to change a man, has to make a man appreciate the creation of God and the love of God.” This profound experience would remain with Irwin and guide his steps for the rest of his life.
Część pierwsza artykułu http://www.americaspace.com/?p=94598
Wątek poświęcony Apollo 15 http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=39.0
-
I parę szczegółów o pobycie dwójki astronautów z załogi Apollo 15 na powierzchni Księżyca.
Księżycowy rover, mimo , że były różnice w stosunku do ziemskich treningów to się sprawdził. Duże połacie kurzu były skutecznie odchylane przez błotniki.
The rover was also slightly different to drive than the training version they had used on Earth. Scott found that he had to concentrate all of his energies simply driving and keeping track of craters—the harsh glare of sunlight made the terrain appear deceptively smooth, literally “washing-out” surface features, as hummocks and furrows appeared out of nowhere, at a split-second’s notice. Its maneuverability was good (“it could turn on a dime,” Scott recalled in his memoir, Two Sides of the Moon), but its wheels kicked up enormous rooster-tails of dust, which were thankfully deflected by its fenders. As the navigator, Irwin tried to plot their course on the map, but had difficulty identifying their route because they were uncertain of precisely where they had set Falcon down. However, the towering bulk of nearby Mount Hadley Delta was clear to see, with St. George Crater—an enormous gouge the size of two dozen football fields—on the lowermost slopes, and all they had to do was drive with it on their port quarter and they knew that eventually they would come upon Hadley Rille
Wiercenie otworów w gruncie Księżyca szło opornie po wwierceniu się na głębokość pół metra. Z wierceniem drugiego otworu było jeszcze trudniej. Wysiłek związany z wierceniem skutkował dotkliwym bólem palców u David Scotta. Po zakończonym spacerze księżycowym , gdy lunonauci byli we wnętrzu w LM Falcon okazało się , że powodem był przyrost paznokci astronauty w ciągu 5 dni lotu , co w połączeniu ze zbyt dokładnie dopasowane rękawicami zaowocowało bardzo dokuczliwym bólem w palcach.
It required Scott to use a small, box-like drill to bore a couple of deep holes into the surface and emplace a pair of temperature probes. He would then drill a third hole for a core sample. He made excellent progress on the first hole, reaching a depth of 1.6 feet (0.5 meters), then met a hard subsurface. Despite leaning on the drill to give it extra bite, he fell behind schedule and was advised to insert the first set of probes. The second hole proved even harder, and Mission Control called a halt with the drill only a couple of feet into the ground. Capcom Joe Allen told Scott to take a breather, then help Irwin with deploying the retroreflector and a solar-wind experiment. They would have to complete the drilling later. Their first Moonwalk ended slightly earlier than planned, after 6.5 hours. Back inside Falcon, both men were exhausted. The stress of driving and the toughness of handling the drill for the heat-flow experiment had worn out Scott’s hands and forearms. Irwin described the pain in his fingers as excruciating.
They took each other’s gloves off to inspect the damage: Perspiration poured from them, but there was no evidence of bleeding or bruising. Then they realized that their fingernails, which had grown during the last five days, had been immersed in sweat for the last seven hours. To aid movement, their gloves had been designed to fit tightly against the tips of their fingers; the pressure and the pain was on the ends of the nails. Irwin resolved to cut his nails and advised his commander to do the same, but for some reason—perhaps fearful that it might compromise his own dexterity on the surface—Scott declined.
James Irwin w czasie spacerów ze względów technicznych był pozbawiony dostępu do wody:
Irwin was also uncomfortable. A problem with his drinking water bag had left him absolutely parched for more than seven hours. “There was a nozzle that you’d bend down to open a valve so you could suck the water out and drink it within the protection of the space suit,” he explained, “but I could never get my drink bag to work and I never got a single drink of water during the whole time I was out on the surface of the Moon.” He did, however, manage to gobble down a fruit stick inside his helmet and that helped him to keep going when the time came to assemble the ALSEP. Now, having doffed his suit, Irwin guzzled water like a jogger, then settled down with Scott for their second night on the Moon.
Druga część: http://www.americaspace.com/?p=94600
-
Lunonautów, którzy LM Falcon wylądowali na Księżycu , zastanowił głaz z zielonkawym nalotem. Późniejsze analizy pozwoliły ustalić , że próbka zawiera zielone kuliste szklane mikrostruktury magmy powstałe w gwałtownych wysokotemperaturowych procesach.
The green hue captivated Jim Irwin, whose Irish descent and birthday on St. Patrick’s Day—and the fact that he had stowed some shamrocks in the lunar module—made this a special find. At first, the two men wondered if their eyes or Sun visors were playing tricks on them, but when it was unpacked a few weeks later in the Lunar Receiving Laboratory (LRL), their initial impressions would be confirmed: It was green, made entirely of minuscule spheres of glass, tiny droplets of magma spewed from a fissure by a “fire fountain.” In time, it and other samples would contribute to making Apollo 15 one of the greatest voyages of discovery ever undertaken in human history.
Wyróżniająca się biała skała zainteresowała księżycowych spacerowiczów. Skała należała do plagioklazów czyli do minerałów skaleniowych zawierających lżejsze minerały. Jest to skład mineralny typowy dla skal magmowych.
Uznano, że skład mineralny odpowiada pierwotnej skorupie Księżyca.
W procesie formowania się Księżyca cięższe składniki minerałów jak żelazo czy kryształy z dużą zawartością magnezu
wędrowały w głąb Księżyca, a lżejsze wypływały na górę. Geolodzy przyjęli koncepcję , że w bardzo wczesnym okresie życia Księżyca cała zewnętrzna powierzchnia składała się z płynnych skał. Później w procesie stygnięcia nastąpił proces krystalizacji minerałów.
Próbka oznaczona została numerem 15415. Później nazwano ją “The Genesis Rock” (kamień Genezis). Uznano ją za fragment skorupy pochodzącej z najwcześniejszego okresu ewolucji Księżyca sprzed około 4,1 mld lat.
Najstarsze zidentyfikowane na Ziemi skały są młodsze o około 1,5 mld lat.
Jeśli na Księżycu można znaleźć skały starsze od próbki dostarczonej przez załogę Apollo 15 , to powinny być one niewiele starsze, bo Układ Słoneczny zaczął się tworzyć kilka setek milionów lat wcześniej.
“It was lifted up on a pedestal,” Irwin wrote. “The base was a dirty old rock covered with lots of dust that sat there by itself, almost like an outstretched hand. Sitting on top of it was a white rock almost free of dust. From four feet away I could see unique long crystals with parallel lines, forming striations.” Scott used tongs to pick it up and held it close to his visor to inspect it. The rock was about the same size as his fist and even as he lifted it, some of its dusty coating crumbled away … and he saw large, white crystals.
The rock was almost entirely “plagioclase”—an important tectosilicate feldspar mineral used by petrologists on Earth to help determine the composition, origin, and evolution of igneous rocks—and from their expeditions into the hills of the San Gabriels, Scott recognized it as “anorthosite,” which is the purest form of plagioclase. For some time, lunar geologists had suspected that anorthosite formed the Moon’s original, primordial crust; indeed, data from the unmanned Surveyor 7 lander had suggested its presence in the ejecta of the crater Tycho, and tiny fragments of it had actually been found in samples from both Apollo 11’s landing site at Tranquility Base and Apollo 12’s site in the Ocean of Storms.
“Explaining why most of the Moon’s crust should be composed of anorthosite,” wrote Andrew Chaikin in A Man on the Moon, “led some geologists to an extraordinary scenario. Within the infant satellite, they proposed, there was so much heat that the entire outer shell became an ocean of molten rock. As this ‘magma ocean’ cooled, minerals crystallized. The heavier species, including the iron- and magnesium-rich crystals, sank to the bottom. The lighter crystals, specifically, the mineral [aluminium-rich] plagioclase floated to the top.”
Recognizing the find as probably a piece of the Moon’s primordial crust, Scott could hardly contain his enthusiasm. “Guess what we just found!” he radioed. “I think we just found what we came for!”
After briefly describing the rock’s appearance, Scott placed it into a sample bag by itself. It would be labeled as sample number 15415, but a keen journalist, inspired by the term “petrogenesis”—the study of the origin of igneous rocks—would later offer it a far loftier title: “The Genesis Rock,” a sample of the original lunar crust, coming from one of the earliest epochs of the Moon’s history, some 4.1 billion years ago. This date was reached by geologists at the University of New York at Stony Brook and proved to be almost 1.5 billion years older than the oldest rocks found on Earth. If the Moon was any older than that, noted Chaikin, it wasn’t much older; the Solar System itself was thought to have formed only a few hundred million years earlier.
Część 3 artykułu: http://www.americaspace.com/?p=94602
-
Na powierzchni Księżyca użytkownicy LM Falcon dokonali powtórki eksperymentu Galileusza sprzed kilkuset lat. Brak oporu atmosfery pozwolił zademonstrować upadek ptasiego pióra i młotka z tej samej wysokości. Przedmioty niezależnie od masy opadały z jednakową prędkością w polu grawitacyjnym Księżyca.
Z trudem wydobyta próbka rdzenia Księżyca o długości około 2,4 m zawierała 58 warstw geologicznych, które pozwoliły udokumentować historię z około 400 mln lat istnienia Księżyca.
Na pokładzie Apollo 15 została umieszczona aparatura naukowa o masie 476 kg, co w porównaniu z poprzednią misją stanowiło dużą różnicę (w Apollo 14 - 113,4 kg).
W czasie trzech spacerów astronauci przebyli dystans 27,9 km.
Dla porównania w poprzednich misjach przebyte odległości wynosiły: Apollo 11 – 0,6 km, Apollo 12 – 1,4 km i Apollo 14 – 4,2 km.
4 sierpnia umieszczono subsatelitę na orbicie o parametrach 141, x 102,0 km, dzięki czemu miał funkcjonować co najmniej przez rok. Jego aparatura naukowa pozwoliła odkryć nieznany wcześniej maskon na wschodnim skraju tarczy Księżyca. Zebrane dane pozwoliły ustalić , że księżycowe maskony mają różne natężenie pola grawitacyjnego.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Apollo_15
Czwarta część artykułu: http://www.americaspace.com/?p=94608
-
Od Pioneera 10 do Juno
5 sierpnia minęło 5 lat od startu sondy Juno. Przy okazji trochę ogólnych danych na temat dotychczasowych wypraw w kierunku Jowisza. Juno jest drugą sondą w historii, która dokonała manewru wejścia na orbitę wokół tej planety.
Pioneer 10
3 marca 1972 - start, RN Atlas/Centaur/TE364-4;
3 grudnia 1973 przelot w odległości 130 354 km od Jowisza.
Pioneer 11
6 kwietnia 1973 - start, RN Atlas/Centaur/TE364-4;
3 grudnia 1974 przelot w najbliższej odległości 42 760 km od powierzchni chmur Jowisza.
Voyager 2
20 sierpnia 1977 - start, RN Titan IIIE-Centaur z dodatkowym stopniem TE-364/4;
9 lipca 1979 nastąpiło największe zbliżenie do centrum Jowisza na odległość 721 670 km i ok. 650 000 km od szczytów chmur.
Voyager 1
5 września 1977 - start, RN Titan IIIE-Centaur z dodatkowym stopniem TE-364/4;
5 marca 1979 zbliżenie na najmniejszą odległość do Jowisza wynoszącą 348 890 km od centrum planety i ok. 280 000 km od szczytów chmur.
Galileo
18 października 1989 - start, RN wahadłowiec Atlantis (STS-34) - Inertial Upper Stage;
13 lipca 1995 próbnik atmosferyczny został odłączony od sondy;
7 grudnia 1995 wejście z misją badawczą próbnika w atmosferę planety. Utrata łączności nastąpiła na wysokości 146 km poniżej wysokości, na której ciśnienie miało wartość 1 bara;
7 grudnia 1995 Galileo zbliżył się na najmniejszą odległość do Jowisza wynoszącą 214 569 km nad powierzchnią chmur;
8 grudnia uruchomienie na 49 minut silnika głównego i wykonanie manewru wejścia na orbitę wokół planety.Okres pierwszej orbity wynosił 198 dni , a apocentrum sięgało 19 mln km;
14 marca 1996 ostatnie uruchomienie głównego silnika sondy podniosło peryjowium do 715 000 km nad powierzchnią chmur;
21 września 2003 sonda uderzyła z prędkością 48,2 km/s w atmosferę Jowisza w odległości ok. 64 000 od centrum planety.
Ulysses (do badania rejonów biegunowych Słońca);
6 października 1990 - start , RN Discovery (STS-41) + IUS + PAM-D;
8 lutego 1992 najbliższy przelot od Jowisza w odległości 408 894 km;
4 lutego 2004 najbliższy przelot od Jowisza w odległości 120 000 000 km.
Cassini-Huygens
15 października 1997 - start, RN Titan 401B/Centaur;
30 grudnia 2000 przelot od Jowisza w peryapsis wyniósł 9 722 965 km.
New Horizons
19 stycznia 2006 - start , RN Atlas V 551 z dodatkowym stopniem Star-48B;
28 lutego 2007 przelot od Jowisza w minimalnej odległości 2 304 535 km (lub 2 304 537 jak podaje inne źródło).
Juno
5 sierpnia 2011 - start, RN Atlas V 551;
5 lipca 2016 manewr JOI (Jupiter Orbit Insertion) wprowadził sondę na orbitę okołobiegunową wokół Jowisza o wstępnych o parametrach: hp=3900 km, ha=8029000 km, i=89,8°, t=53,5 doby;
19 października silnik główny Juno zostanie ostatni raz uruchomiony na 22 minuty, wykonując manewr PRM (Period Reduction Maneuver), który pozwoli na osiągnięcie orbit badawczych t-14 d. Juno będzie się zbliżał 4200 kilometrów powyżej wierzchołków chmur;
20 lutego 2018 - zaplanowano początek fazy deorbitacji sondy, która ma potrwać 5,5 dnia.
Artykuł o historii badania Jowisza:
https://www.nasa.gov/feature/goddard/2016/decades-of-discovery-nasa-s-exploration-of-jupiter
http://www.pulskosmosu.pl/2016/08/07/eksploracja-jowisza-przez-nasa-na-przestrzeni-lat/
-
40 lat temu 9 sierpnia 1976 wystartowała ostatnia radziecka (rosyjskiej jeszcze nie było) sonda do badania Księżyca.
Trzecie i jak na razie ostatnie automatyczne pobranie próbek gruntu Księżyca i sprowadzenie ich na Ziemię zakończyło się sukcesem.
Lądowanie na powierzchni Księżyca nastąpiło 18 sierpnia 1976 o 06:36 UTC (12,714°N, 62,213°E — Mare Crisium).
170 g próbek gruntu księżycowego znalazło się na na Ziemi 22 sierpnia 1976 r.
http://www.russianspaceweb.com/luna24.html
-
20 lat temu 6 sierpnia 1996 został opublikowany w "Science" artykuł o możliwym występowaniu w marsjańskim meteorycie Allan Hills 84001 (ALH 84001) śladów życia.
Pod skaningowym mikroskopem elektronowym zidentyfikowano struktury, które przypominały skamieniałe pozostałości podobne do bakterii.
"The interest resulted in the Mars Exploration Program being reinstated," Gibson told Space.com. "The Mars Exploration Rovers, Mars Reconnaissance Orbiter, Phoenix lander, Curiosity rover, Mars Express mission with its Beagle 2 Mars lander — all can be traced to the ALH 84001 research. The excitement of the possibility of potential past or present life on Mars is too important for humans to ignore."
In addition, "the ALH 84001 announcement, despite whether you are a believer of the hypothesis or not, has clearly been the guiding idea for the development of the new interdisciplinary field of astrobiology," Gibson added. "This must be viewed as positive for the field of scientific discoveries."
Steele agreed with Gibson. "Without this paper, the field of astrobiology may never have come to exist," Steele said.
http://www.livescience.com/55727-allen-hills-mars-meteorite-alien-life-20-years.html
-
55 lat temu 6 sierpnia 1961 Gierman Stiepanowicz Titow został drugim człowiekiem, który poleciał na orbitę. http://lk.astronautilus.pl/astros/4.htm
https://02varvara.wordpress.com/tag/science/
6 августа 1961 года в Советском Союзе с космодрома Байконур был осуществлен запуск космического корабля «Восток-2», пилотируемого гражданином СССР Титовым Германом Степановичем. Состоялся второй в истории космонавтики полет корабля с человеком на борту.
http://www.kosmo-museum.ru/kosmo_news/germana-titov-55-let-vtoromu-kosmicheskomu-polyotu
http://www.nashinovosti.tv/?p=21700
Wątek poświęcony G. Titowowi: http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=740.msg27309#msg27309
-
20 lat temu 6 sierpnia 1996 został opublikowany w "Science" artykuł o możliwym występowaniu w marsjańskim meteorycie Allan Hills 84001 (ALH 84001) śladów życia.
Pod skaningowym mikroskopem elektronowym zidentyfikowano struktury, które przypominały skamieniałe pozostałości podobne do bakterii.
"The interest resulted in the Mars Exploration Program being reinstated," Gibson told Space.com. "The Mars Exploration Rovers, Mars Reconnaissance Orbiter, Phoenix lander, Curiosity rover, Mars Express mission with its Beagle 2 Mars lander — all can be traced to the ALH 84001 research. The excitement of the possibility of potential past or present life on Mars is too important for humans to ignore."
In addition, "the ALH 84001 announcement, despite whether you are a believer of the hypothesis or not, has clearly been the guiding idea for the development of the new interdisciplinary field of astrobiology," Gibson added. "This must be viewed as positive for the field of scientific discoveries."
Steele agreed with Gibson. "Without this paper, the field of astrobiology may never have come to exist," Steele said.
http://www.livescience.com/55727-allen-hills-mars-meteorite-alien-life-20-years.html
Szkoda, że ta rocznica cicho minęła. Ciekawe jakie zdanie ma NASA na temat meteoryty ALH 84001 po tych 20 latach? :)
-
55 lat temu 6 sierpnia 1961 Gierman Stiepanowicz Titow został drugim człowiekiem, który poleciał na orbitę.
[...]
Wątek poświęcony G. Titowowi: http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=740.msg27309#msg27309
Orionid, bardzo ciekawe są Twoje okolicznościowe artykuły! Mam jednak sugestię "racjonalizatorską" jeśli idzie o posty poświęcone astronautom, a kilka takich już napisałeś.
Otóż skoro już mamy wątki poświęcone wielu znaczniejszym astronautom, to może tam wkładać poświęcone im posty, zaś tutaj tylko zajawki? Bo jeśli ktoś będzie szukał o kimś informacji, to raczej w jemu poświęconym wątku niż przekopywał się przez inne informacje. A jeśli tytuł wątku jest nieadekwatny, bo np. zbyt rocznicowy, to zawsze można go zmienić.
-
Okazuje się , że nie tylko ja miałem takie wątpliwości :)
-
OK, zmieniłem nazwę wątku o Titowie (usunąłem odwołanie do 50-lecia lotu), przesunąłem do działu "Osobistości" i wkleiłem Twój post (bo do przesunięcia postu nie mam uprawnień).
-
Pierwszy start satelitów standardu CubeSat miał miejsce 30 czerwca 2003:
http://lk.astronautilus.pl/n030616.htm#10
Zostały wtedy wyniesione tego typu satelity w różnych konfiguracjach:
http://space.skyrocket.de/doc_sdat/canx-1.htm
http://space.skyrocket.de/doc_sdat/aau-cubesat.htm
http://space.skyrocket.de/doc_sdat/dtusat.htm
http://space.skyrocket.de/doc_sdat/quakesat-1.htm
http://space.skyrocket.de/doc_sdat/xi-4.htm
http://space.skyrocket.de/doc_sdat/cute-1.htm
A CubeSat (U-class spacecraft) is a type of miniaturized satellite for space research that is made up of multiples of 10×10×11.35 cm cubic units. CubeSats have a mass of no more than 1.33 kilograms per unit, and often use commercial off-the-shelf (COTS) components for their electronics and structure. CubeSats are most commonly put in orbit by deployers on the International Space Station, or launched as secondary payloads on a launch vehicle.
https://en.wikipedia.org/wiki/CubeSat
Artykuł poświęcony historii CubeSatów :
http://www.spacedaily.com/reports/History_of_the_CubeSat_999.html
Polskie satelity PW-Sat http://ska.pw.edu.pl/portfolio/pw-sat/ oraz BRITE PL Lem I BRITE PL Heweliusz zostały oparte na bazie CubeSatów. http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,395983,stolarski-satelita-lem-przestaje-byc-dzieckiem.html
http://www.cubesat.org/missions/
Niekompletna lista CubeSatów: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_CubeSats
-
35 lat temu 26 sierpnia 1981 roku o 03:24:05 UTC Voyager 2 zbliżył się do Saturna na najmniejszą odległość, wynoszącą 161 126 km od centrum planety, około 101 000 km od szczytów chmur.
Obserwacja systemu Saturna trwała od 5 czerwca 25 września 1981.
Voyager 2 minął w minimalnej odległości (odległości podane w kilometrach) księżyce Saturna:
23 sierpnia:
Japetus (908 483) http://solarviews.com/eng/iapetus.htm
25 sierpnia:
Hiperion (472 737) http://solarviews.com/eng/hyperion.htm
Tytan (666 096) http://solarviews.com/eng/titan.htm
26 sierpnia :
Dione (502289) http://solarviews.com/eng/dione.htm
Mimas (309 758) http://solarviews.com/eng/mimas.htm
Enceladus (87 020) http://solarviews.com/eng/enceladus.htm
Tetyda (93018) http://solarviews.com/eng/tethys.htm
Rea (645320) http://solarviews.com/eng/rhea.htm
5 września :
Febe (2 mln km) http://solarviews.com/eng/phoebe.htm
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Voyager_2
W 1981 było to najbliższe zbliżenie sondy do Saturna. Voyager 2 zbadał gazowego olbrzyma wraz z jego pierścieniami. Jednym z najważniejszych odkryć było odkrycie aktywności geologicznej Enceladusa.
http://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=6599
http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA01966
http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA01532
http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA03152
-
45 lat temu 13 sierpnia 1971 NASA ogłosiła skład ostatniej załogi, która miała polecieć na Księżyc.
Z reguły skład załóg powinien być wiadomy na podstawie składu rezerwowych załóg wcześniejszych wypraw. Załogi rezerwowe w programie Apollo były zazwyczaj wyznaczone do misji 2 loty później w stosunku do tego, w którym stanowiły zapasowy skład załogi.
I tak w przypadku Apolla 17 załoga podstawowa powinna mieć skład taki jak załoga rezerwowa Apolla 14, czyli:
Eugene A.Cernan
Ronald E. Evans, Jr.
Joe H. Engle
Z uwagi na zredukowanie programu Apollo , pojawiły się głosy , żeby w wyprawie na Księżyc wziął udział geolog.
From the very outset, NASA had found itself embroiled in fierce debate with the scientific community over the need to send a professional geologist to the Moon on one of the Apollo missions. Only one member of the astronaut corps held the required credentials: geologist Dr. Harrison “Jack” Schmitt, selected by NASA in mid-1965, who had worked steadily on the development of the Apollo Lunar Surface Experiments Package (ALSEP), as well as lunar module systems, instruments, and tools. Schmitt had single-handedly developed a lunar science program for astronaut Bill Anders on Apollo 8, and he worked extensively on improving the field geology skills of the early lunar explorers.
It paid off on 26 March 1970, when Schmitt was assigned—alongside Commander Dick Gordon and CMP Vance Brand—to the backup crew of Apollo 15. This might then lead to a prime crew selection for Apollo 18, although NASA reported that the trio would “be eligible for selection as prime crewmen for any mission subsequent to Apollo 16.” The significance of Schmitt’s presence on a crew was not lost. “Schmitt … is the first scientist-astronaut to be named to a flight crew,” NASA’s news release continued. “It is likely that he will be a prime crewman on Apollo 17 or 18. Since Dr. Schmitt is the only professional geologist currently qualified for flight crew selection, lunar landing site selection will be an important factor in determining which mission he will fly.”
Po anulowaniu misji Apollo 18, ze składu rezerwowego załogi Apolla 15 wyznaczono na pilota modułu księżycowego misji Apollo 17 dr Harrisona Schmitta http://lk.astronautilus.pl/astros/59.htm w miejsce Joe Engle http://lk.astronautilus.pl/astros/104.htm
However, as detailed in his autobiography, The Last Man on the Moon, Cernan admitted that Engle was not as knowledgeable about the quirky systems of the Lunar Module (LM) as he would have liked. On the other hand, Engle—who had flown the X-15 rocket-propelled aircraft before joining NASA—was one of the most gifted pilots in the Astronaut Office at that time. In December 1970, Cernan attended a meeting with Shepard and Slayton to discuss a concern with Apollo 14 LMP Mitchell. According to Cernan, Slayton was concerned about Mitchell’s focus on the mission, as well as his refusal to accept the “dead-end” Apollo 16 backup role.
Mitchell had eventually complied, but the doubts remained, and Cernan was asked for his input: Should Mitchell be dropped from Apollo 14, in favor of Engle? Both Shepard and Cernan agreed that Mitchell was more qualified in terms of his LM knowledge than Engle. But as the events of 1971 unfolded, Cernan would lament not fighting harder to get his former crewmate a seat on a lunar landing mission. (…)
Część 1 artykułu: http://www.americaspace.com/?p=94717
Opis zdjęć
(C10) 72-H-306
Jack Schmitt during his final suit fit check. 8 March 1972. Photo filed 13 March 1972. Scan by Ed Hengeveld.
(C11) 72-H-1190
Gene Cernan waves to tourist at the Cape. He is seated on the LRV 1g-trainer, waiting for the busses to pass. He has the drill strapped to the LMP seat with the LMP seatbelt, as would be the case when he drives out to the ALSEP deployment site early in EVA-1. He appears to have the Traverse Gravimeter on the back of the Rover, but not the geopallet. Scan by Kipp Teague.
(c17) KSC-72PC-381
Gene Cernan poses with his daughter Tracy. Jack Schmitt is in the background near the one-g LRV trainer. 4 August 1972. Scan by J. L. Pickering
(21) KSC-72PC-502BW
Ron Evans during solo training exercise in mission simulator. 16 August 1972. Scan by J.L. Pickering
-
Część 2: http://www.americaspace.com/?p=94721
Finally, on 13 August 1971, came the official announcement. The prime crew for Apollo 17 would consist of Cernan in command, retaining Evans as his CMP, but losing Engle in favor of Schmitt as his LMP. Despite Deke Slayton’s support of Engle—to such an extent that he proposed his name, along with those of Cernan and Evans to NASA Headquarters for approval—it was not to be. There was no concern about Cernan or Evans, but the one person who absolutely had to be on the prime crew roster for the final piloted lunar landing mission of the 20th century was Jack Schmitt. Behind the scenes, as far back as March 1971, Dale Myers, NASA’s then-associated administrator for Manned Space Flight, had written to Charlie Townes of the Space Science Board of the National Academy of Sciences to express his support of flying Schmitt on Apollo 17.
Cernan and Evans and their wives were holidaying in Acapulco when Slayton called to inform them that they had been selected. Cernan flashed a thumbs-up to Evans, but Slayton told him to return to Houston promptly to “discuss” the rest of the Apollo 17 crew. Nevertheless, the two Moon-going husbands and their wives celebrated, but were aware that Slayton had been forced to shuffle the crew at Engle’s expense.
A month later, Engle told a reporter from the Houston Post that his choice was stark: He could either lay on the bed and cry about a decision already made or he could get behind the mission and make it the best it could possible be. Admirably, Engle’s support for Apollo 17 was unwavering and he dedicated himself to helping Schmitt improve his LMP skills for the final lunar landing mission.
Opis zdjęć
(C22) 72-HC-686
Jack Schmitt (left) and Gene Cernan on the 1-g Rover Trainer, with Ron Evans in the background. They are preparing for a Public Relations photoshoot with the Saturn V in the background. 28 August 1972. Research by J.L. Pickering
(C23) 72-H-1220
Jack Schmitt (left), Gene Cernan, and Ron Evans on rollout day. Photo filed 28 August 1972. Scan by Kipp Teague
(C26) S72-48888
Gene Cernan (left) holds a sample bag for a soil sample that Jack Schmitt has collected with the scoop during training at the Cape. 13 September 1972. Scan by Kipp Teague
(C32) 72-HC-872
Ron Evans (left), Jack Schmitt, and Gene Cernan pose on Swing Arm 9 during a visit to Pad 39-A. Photo filed 4 December 1972. Research by J. L. Pickering
-
35 lat temu 31 sierpnia 1981 Columbia w ramach przygotowań do pierwszego w historii powrotu wahadłowca na orbitę w misji STS 2 została ustawiona na wyrzutni 39A na przylądku Canaveral na Florydzie.
Pierwsza misja wahadłowca była obarczona większym ryzykiem w historii załogowych lotów:
STS-1 was arguably one of the most dangerous piloted missions ever attempted. On all previous U.S. spaceflights, astronauts had only ridden a new vehicle or launched atop a new rocket after it had first been trialed and extensively tested in an unmanned capacity. However, in the case of the shuttle, its extreme complexity led many engineers and managers to consider an unmanned flight as far trickier than a manned one. It was felt by some astronauts that having a crew aboard to handle the wide range of problems would make the success potential of the mission much greater.
The risks associated with STS-1 are anecdotally highlighted in a story from around this time. One day, Young went to lunch in the cafeteria at the Johnson Space Center (JSC) in Houston, Texas, with fellow astronaut Joe Allen. Young had no money, so Allen paid for him. Later, Young insisted on paying Allen back. Allen laughed and told him to forget it. “No,” retorted Young, firmly. “You don’t go fly these things when you gotdebts!”
Pierwszy lot Columbii nie bez problemów doszedł do skutku. Rozpórka łącząca ET z orbiterem mogła nie wytrzymać pod wpływem fal uderzeniowych podczas startu. Ciśnienie wywołane zapłonem boosterów spowodowało nieznaczne wygięcie skrzydła orbitera.
Sporo płytek z TPS odpadło od Columbii w czasie inauguracyjnego startu.
But on several occasions, the mission came close to calamity. Shockwaves produced by the three Space Shuttle Main Engines (SSMEs) and the twin Solid Rocket Boosters (SRBs) had buckled a strut holding Columbia onto the External Tank (ET). Had it failed, it was later determined, the result could have been catastrophic and steps were taken to strengthen the struts in readiness for future missions.
Then, when Young and Crippen achieved orbit, they found that a number of protective tiles had been lost from one of the shuttle’s starboard Orbital Maneuvering System (OMS) pods. Thousands of tiles covered Columbia and were tasked with guarding her airframe against high thermal loads during re-entry and the fact that some had been shaken loose during the violent ascent underscored a problem which would haunt the shuttle program for the next three decades. Although no tiles appeared to be missing from Columbia’s wings, it was impossible for Young and Crippen to view the craft’s belly, which would bear the brunt of re-entry heating.
Na 30 września zaplanowano nowy termin startu Columbii.
Pod koniec kwietnia Columbia na grzbiecie Shuttle Carrier Aircraft (SCA) została przetransportowana na KSC.
Termin wrześniowy okazał się nierealny z powodu naprawy TPS.
“Tile repair was the primary thing that we probably prepared for as a result of STS-1,” noted Engle. In fact, 350 tiles needed to be replaced, 818 others needed repair, and a further 2,000 would be serviced in-place. A revised launch date of 9 October was set, and on 10 August Columbia rolled from the Orbiter Processing Facility (OPF) into the Vehicle Assembly Building (VAB) for stacking onto her fuel tank and boosters. On the final day of August, she arrived at Pad 39A.
Nowy termin startu zaplanowany na 9 października został anulowany z powodu potrzeby dodatkowej wymiany płytek żaroodpornych:
Her first attempt to launch on 9 October was scrubbed, due to an accidental spillage of highly toxic nitrogen tetroxide, which forced 379 tiles to be removed, cleaned, and replaced.
Termin 4 listopada też został anulowany z powodu wyższego ciśnienia w APU:
A second try on 4 November was also called off when Columbia’s Auxiliary Power Units (APUs) exhibited higher-than-normal oil pressures. After several efforts to rectify the problem within the “window,” the attempt was called off and launch was rescheduled for the 12th.
Krótko przed startem pojawił się problem z Multiplexer-Demutiplexer (MDM), który został zastąpiony przez takie samo urządzenie pochodzące z wahadłowca Challenger.
After several efforts to rectify the problem within the “window,” the attempt was called off and launch was rescheduled for the 12th. On the evening prior, a Multiplexer-Demutiplexer (MDM)—responsible for providing instrumentation measurements, commands, and data to Engle and Truly’s cockpit displays—failed. A spare was fitted, but also failed, requiring NASA to fly another MDM in from California on the morning of launch day.
The replacement MDM, incidentally, came from the second shuttle orbiter, Challenger, which was then undergoing final assembly and checkout at Rockwell International’s Palmdale facility.
Załogi dwóch załóg lotów Columbii sprzed 35 lat http://lk.astronautilus.pl/loty/sts1.htm http://lk.astronautilus.pl/loty/sts2.htm będą honorowane 17 września 2016 przez Astronaut Scholarship Foundation (ASF).
Załoga misji STS 2 była też załogą rezerwową pierwszego lotu Columbii.
Odbędzie się panelowa dyskusja z udziałem trzech astronautów tamtych lotów: Roberta Crippena, Joe Engle I Richarda Truly'ego.
John Young http://lk.astronautilus.pl/astros/18.htm nie będzie mógł uczestniczyć w tym wydarzeniu.
AmericaSpace was told by ASF Development Co-ordinator Danielle Getty that, unfortunately, Young is unable to attend the event.
Spotkanie będzie moderował przewodniczącym Rady ASF Daniel Brandenstein http://lk.astronautilus.pl/astros/124.htm
Będzie to pierwsze wspólne publiczne wystąpienie obu załóg.
“The panel discussion will be a variety of topics,” Ms. Getty told AmericaSpace. “We will discuss the background of each mission, the design and reusability of the Shuttle, events following each flight and leave time for an audience Q & A.”
“ASF is excited to offer this intimate and exclusive gathering in Houston, which is something we have never done before,” said ASF Executive Director Tammy Knowles. “Space enthusiasts have expressed their excitement to finally be able to see astronauts Crippen, Engle and Truly together to share what it was like to be involved in this era of space that has helped to make future space exploration possible. This is a once-in-a-lifetime experience to meet and hear from the legends of this amazing spacecraft.”
http://www.americaspace.com/?p=94581
http://astronautscholarship.org/programs-and-events/houston/
-
17 września 2016 odbyła się uroczystość upamiętniająca 35. rocznice lotów STS - 1 i STS - 2 .
W debacie wzięło udział 3 członków załóg tych wypraw.
Rozmowę moderował Daniel Brandenstein , który przed 35 laty pełnił funkcję CAPCONa tych misji.
http://www.collectspace.com/news/news-091916a-sts1-sts2-35th-anniversary.html
-
65 lat temu 20 września 1951 odbył się udany powrót na Ziemię małpy Yorick i 11 myszy, które zostały wystrzelone rakietą Aerobee-19 na wysokość 72 km. Małpa i 2 myszy z uwagi na długie oczekiwanie w wysokiej temperaturze w kapsule lądującej nie przeżyły.
Aerobee-19: 65 years after animal flight that paved the way for Project Mercury
September 20, 2016 by Chris Gebhardt
Dubbed the “arkful of animals” flight, Aerobee-19 launched on 20 September 1951, reaching an altitude of 72 km (44.7 miles) before beginning its descent back to Earth. (...)
Where the Aerobee-12 flight failed, Aerobee-19 succeeded, parachuting safely to the New Mexican desert with all 11 mice and its rhesus monkey occupants in healthy condition.
However, technicians were not quick to recover the capsule, which sat in the hot desert sun inside an unventilated capsule.
Yorick and two of the 11 mice died of heat prostration awaiting recovery – making the flight only a partial success in terms of its overall goals of proving that recovery was possible and safely recovering all animals.
Importantly, though, Aeromedical Aerobee-19 was a huge success for the U.S. human rocket industry in that it proved that U.S. technology could successfully launch and land living creatures. (...)
https://www.nasaspaceflight.com/2016/09/aerobee-19-65-years-animal-flight-project-mercury/
-
20 lat temu 26 września 1996 Shannon Lucid na pokładzie promu kosmicznego Atlantis w misji STS-79 powróciła po Ziemię po 188- dniowym locie.
Została pierwszą Amerykanką biorącą udział w długim pobycie na orbicie. Do tej pory jest najstarszą kobietą , która brała udział w tego typu locie.
Wtedy została też astronautą NASA o najwyższym nalocie ( 223:02:52:18)
Stała się też pierwszą kobietą , która 5 razy poleciała w kosmos.
W 2007 Shannon Lucid odwiedziła Polskę.
http://www.forum.spotter.pl/forum/spotter-pl/kosmos/2174-shannon-lucid-w-polsce
http://fizyka.org/?artykul,61
http://chorzow.naszemiasto.pl/archiwum/slynna-astronautka-dr-shannon-lucid-spotkala-sie-mlodzieza,1541670,art,t,id,tm.html
http://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-shannon-lucid-wierze-ze-czlowiek-wkrotce-stanie-na-marsie,nId,192428
Amerykańska astronautka we Wrocławiu
Aneta Augustyn
04.10.2007
Najdłużej przebywająca w kosmosie kobieta, amerykańska astronautka Shannon Lucid opowiadała w czwartek we Wrocławiu o swoich doświadczeniach z misji kosmicznych.
Amerykanka przyleciała do Polski na zaproszenie Polskiej Akademii Nauk w związku z 50-leciem ery kosmicznej - dokładnie pół wieku temu wystrzelono pierwszego sztucznego satelitę, radzieckiego Sputnika. Shannon Lucid spędziła w kosmosie aż 223 dni - brała udział w pięciu misjach kosmicznych, na pokładach Discovery, Atlantis, Columbia i Mir.
W czwartek na Wydziale Fizyki i Astronomii Uniwersytetu Wrocławskiego opowiadała o biologicznych eksperymentach i pracach technicznych prowadzonych na promach: - To wcale nie jest takie proste zamontować jakąś część, kiedy człowiek ma na sobie siedem warstw kombinezonu i nieporęczne rękawice.
- Nie bardzo przepadałam za ćwiczeniami fizycznymi, a podczas lotu musiałam, przypięta pasami, przez dwie godziny dziennie ćwiczyć na bieżni i rowerku. Badaliśmy wpływ wysiłku na ludzki organizm w przestrzeni kosmicznej.
Za najtrudniejszą w kosmosie uważa umiejętność zgodnego przebywania z innymi. - Jeśli masz kogoś dosyć, w normalnej sytuacji możesz po prostu wyjść. Tutaj takiej opcji nie było - śmiała się.
Amerykanka pobiła także rekord w kategorii: "nie-rosyjski astronauta najdłużej przebywający na stacji Mir". Spędziła na niej dokładnie pół roku. - Jestem szczęściarą, że mogłam tam współpracować z tak wspaniała ekipą - wspomina.
Urodzona w Szanghaju w rodzinie misjonarzy baptystów i wychowana w Oklahomie dr Lucid została wybrana przez NASA w 1978 roku. Zdecydowało jej biochemiczne wykształcenie. - Marzyłam o kosmosie już jako mała dziewczynka, podobnie zresztą jak teraz moja wnuczka. Kiedyś wieczorem siedzimy razem w domu i patrzymy na niebo. "Babciu, chyba strasznie daleko jest do tego księżyca?", pyta Amberle. "No, daleko", potwierdzam. "Babciu, a jakbyśmy sobie do niego drabinę przystawiły?".
Źródło: http://wroclaw.wyborcza.pl/wroclaw/1,35771,4547705.html
Launched to Mir aboard Atlantis on STS-76 in March 1996, it was not NASA’s or Russia’s intent to keep Lucid aboard the station for so long. In fact, she was scheduled to return to Earth on 9 August, after 140 days, which would still have positioned her ahead of Thagard on the U.S. national experience table, though somewhat short of Kondakova’s 169-day empirical record for woman. However, following Columbia’s STS-78 launch in June 1996, NASA found worrisome damage to the field joint of the Solid Rocket Boosters (SRBs), apparently caused by the leakage of hot gases through a total of six discrete joints. It was a catastrophic “blow-by” of the booster’s rubberized O-ring seals which had caused the loss of Challenger in January 1986. Upon close inspection, it was found that the gas-path in the case of STS-78’s boosters had not penetrated their capture joints and, correspondingly, the SRBs had performed within their design requirements.
http://www.americaspace.com/?p=95062
For all six astronauts, it was the first time that they had seen Lucid in over six months and Wilcutt, for one, was amazed at the extent to which she had adapted and become a creature of weightlessness. “All the long-duration crew members who spent time on Mir said that after about a month, they noticed a difference in themselves,” he told a Smithsonian interviewer, several years later. “They’d truly adapted to zero-G. I could see it with Shannon Lucid. She was so graceful; there was never an unnecessary motion. She could hover in front of a display when anyone else would be constantly touching something to hold their position.”
http://www.americaspace.com/?p=95077
Lista kobiet , które odbyły lub są przewidziane do długoterminowych kosmicznych ekspedycji:
Jelena Kondakowa (1957) http://lk.astronautilus.pl/astros/317.htm
169:05:21:20 1994/95 Mir
Shannon Lucid (1943) http://lk.astronautilus.pl/astros/171.htm
188:04:00:09 1996 Mir
Susan Helms (1958) http://lk.astronautilus.pl/loty/isscrew.htm
167:06:40:49 2001 Expedition 2
Peggy Whitson (1960) http://lk.astronautilus.pl/astros/419.htm
184:22:14:23 2002 Expedition 5
191:19:07:05 2007/2008 Expedition 16
Misja planowana 2016/2017 Expedition 50/51
Sunita Williams (1965) http://lk.astronautilus.pl/astros/451.htm
194:18:02:01 2006/2007 Expedition 14/15
126:23:13:17 2012 Expedition 32/33
Sandra Magnus (1964) http://lk.astronautilus.pl/astros/421.htm
133:18:17:47 2008/2009 Expedition 18
Nicole Stott (1962) http://lk.astronautilus.pl/astros/502.htm
090:10:44:43 2009 Expedition 20/21
Tracy Caldwell-Dyson (1969) http://lk.astronautilus.pl/astros/458.htm
176:01:18:38 2010 Expedition 23/24
Shannon Walker (1965) http://lk.astronautilus.pl/astros/515.htm
163:07:11:34 2010 Expedition 24/25
Catherine Coleman (1960) http://lk.astronautilus.pl/astros/333.htm
159:07:17:15 2010/2011 Expedition 26/27
Karen Nyberg (1969) http://lk.astronautilus.pl/astros/476.htm
166:06:17:36 2013 Expedition 36/37
Jelena Sierowa (1976) http://lk.astronautilus.pl/astros/537.htm
167:05:42:40 2014/2015 Expedition 41/42
Samantha Cristoforetti (1977) http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm
199:16:42:43 2014/2015 Expedition 42/43
Kathleen Rubins (1978) http://lk.astronautilus.pl/astros/546.htm
Lot w toku 2016 Expedition 48/49
Jeanette Epps (1970) http://lk.astronautilus.pl/astros/epps.htm
Misja planowana 2018 Expedition 56/57
Serena Aunon (1976) http://lk.astronautilus.pl/astros/aunon.htm
Misja planowana 2018/2019 Expedition 57/58
Do tej pory 14 kobiet brało udział w długich lotach. Kosmiczny debiut dwóch astronautek jest planowany.
2. astronautki brały udział 2 razy w długich wyprawach. Peggy Whitson przygotowuje się do trzeciej długiej wyprawy.
W sumie na dzień dzisiejszy razem z planowanymi wyprawami 16 pań wzięło lub weźmie udział w 19 długich lotach kosmicznych.
Najkrótszy lot w tej kategorii odbyła Nicole Stott 090:10:44:43 , a najdłuższy Samantha Cristoforetti 199:16:42:43.
-
40 lat temu 17 września 1976 miało miejsce uroczyste oddanie do użytku OV-101, który w wyniku nacisku fanów Star Treka otrzymał nazwę Enterprise.
Wahadłowiec przeznaczony był do testowych lotów atmosferycznych, których odbył 5.
http://lk.astronautilus.pl/loty/stsent.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Space_Shuttle_Enterprise
Enterprise’s name has become the stuff of space program legend. Original plans, dating to July 1972, when NASA contracted with North American Rockwell to build a pair of Earth-orbiting shuttles: one named “Constitution” (OV-101) and the other “Columbia” (OV-102). The former would support the ALT series, before being upgraded for orbital missions, whilst Columbia would kick off a space career on her very first flight. However, a mass influx of over 100,000 letters to then-President Gerald Ford from Star Trek fans prompted NASA to rename Constitution as “Enterprise.” The space agency reportedly did not approve of the new name, preferring to honor the forthcoming 1977 bicentennial of the U.S. Declaration of Independence. But when Enterprise rolled out of Rockwell’s Air Force Plant 42 at Palmdale, Calif., on 17 September 1976, the fans’ wish was visibly granted. (...)
Flying Enterprise for the first time were Commander Fred Haise—a veteran of the ill-fated Apollo 13 mission—and Pilot Gordon Fullerton. Haise had been assigned to shuttle development duties since April 1973 and from February 1976 had led the ALT Program. Joining him on the program were Fullerton and fellow astronauts Joe Engle and Dick Truly. “The initial Approach and Landing Tests on the orbiter were, in fact, just that,” recalled Engle in a May 2004 oral history for NASA, “and that was to place the vehicle in aerodynamic flight by itself and exercise all of the systems that we could: hydraulic systems, electronic systems, the flight control systems and landing gear, in a real flight environment, and to gather as much as flight test information as far as stability and control parameters and performance parameters and do it partly in an ideal environment. In other words, not have to worry about coming in to land and the wind coming up and giving you a big cross wind, or low clouds or things like that. You could take off and an hour later, drop, and you knew what the weather was going to be. Of course, at Edwards, it was normally pretty good anyway. But you could set yourself up ideally over the lakebed, too, so you didn’t have the navigation concerns that you do coming back from orbit. (...)
http://www.americaspace.com/?p=95249
Haise and Fullerton were meant to take Enterprise on her first captive-active flight on 17 June (1977), but were postponed by 24 hours when one of the shuttle’s computers required replacement. At 8:06 a.m. PDT the next morning, the 400,000-pound (180,000-kg) SCA lumbered off the Edwards runway, with the 150,000-pound (68,000-kg) Enterprise on her back. It was a strange sensation, sitting aboard the shuttle at such a great height above the runway. “When we first rode on top,” Haise recalled in a NASA oral history interview, “you couldn’t see the 747, no matter how [much] you’d try to lean over and try to look out the side windows. Not even a wingtip! It was kind of like a magic carpet ride. You’re just moving along the ground and you take off; and something below you [was carrying you]; you knew it was there, but you couldn’t see what was taking you aloft. It was also deceptive sitting up that high. Things always looked like it was going slower than it was, for your taxiing and particularly the first takeoff.” For an instant, Haise was convinced that SCA pilot Fitz Fulton had rotated too early. “It didn’t look like we were going fast enough.” (...)
By the end of October 1977, Haise, Fullerton, Engle, and Truly would have wrapped up no fewer than five landings and closed out the ALT program in spectacular style. “It handled better, in a piloting sense, than we had seen in any simulation,” said Haise, “either our mission simulators or the Shuttle Training Aircraft. The term I use is: it was tighter. [It was] crisper in terms of control inputs and selecting a new attitude in any axis and being able to hold that attitude; it was just a better-handling vehicle than we’d seen in the simulation.” Initial hopes that Enterprise would be outfitted as a spaceworthy vehicle ultimately came to nothing, as it proved more cost-efficient to upgrade Structural Test Article (STA)-099. Enterprise was briefly considered for potential upgrade again after the loss of Challenger, but lived out her days firstly in the Smithsonian and, from 2012, in the Intrepid Sea, Air & Space Museum in New York.
http://www.americaspace.com/?p=95255
-
O milowych krokach w podboju Marsa:
http://phys.org/news/2016-10-mars-missions-future.html
15 lat temu 24 Października 2001 najstarsza funkcjonująca obecnie sonda marsjańska Mars Odyssey weszła na orbitę wokół Czerwonej Planety.
Obecnie trwające misje marsjańskie:
1 NASA 2001 Mars Odyssey
07.04.2001 start
24.10.2001 Wejście na orbitę wokółmarsjańską
2 ESA Mars Express
02.06.2003 start
25.12.2003 Wejście na orbitę wokółmarsjańską
3 NASA MER-B Mars Exploration Rover-B Opportunity
08.07.2003 start
25.01.2004 sonda wylądowała na dnie niewielkiego krateru o średnicy około 20 metrów i głębokości 1,8 metra
4 NASA MRO Mars Reconnaissance Orbiter
12.08.2005 start
10.03.2006 wejście na orbitę wokółmarsjańską
5 NASA Curiosity MSL (Mars Science Laboratory)
26.11.2011 start
06.08.2012 sonda wylądowała w kraterze Gale zlokalizowanym na południe od równika
6 ISRO MOM Mars Orbiter Mission [MangalYaan]
05.11.2013 start
24.09.2014 wejście na orbitę wokółmarsjańską
7 NASA MAVEN Mars Atmosphere and Volatile Evolution
18.11.2013 start
22.09.2014 wejście na orbitę wokół Marsa
8 ESA-Roskosmos ExoMars 2016 Trace Gas Orbiter TGO
14.03.2016 start
19.10.2016 wejście na orbitę wstępną (hp=346 km, ha=95228 km, i=9,7°, T=4,2 sola)
-
21 lat temu 7 lipca 1995 Norman Thagard http://lk.astronautilus.pl/astros/122.htm na pokładzie Atlantisa w locie
STS-71 powrócił na Ziemię po 115 dniach spędzonych na orbicie.
Po 21 latach został ustanowiony nowy rekord długości lotu kosmicznego Amerykanina.
Dr Thagard został pierwszym amerykańskim astronautą, który poleciał w kosmos rosyjskim statkiem kosmicznym i pierwszym Amerykaninem, który wracał na Ziemię na pokładzie innego statku niż wystartował.
Na orbicie spotkał Walerija Polakowa http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm , który kończył rekordowy lot kosmiczny oraz Jelenę Kondakową http://lk.astronautilus.pl/astros/317.htm , która jako pierwsza kobieta odbywała długotrwały pobyt na orbicie.
For Thagard, selection in February 1994 to fly the first NASA “increment” to Mir was a prize he had sought for several years. In the summer of 1991, as he was preparing to fly his fourth shuttle mission, STS-42, he heard about a U.S.-Russian agreement, which would involve a long-duration flight to the Russian space station. A year later, Thagard was chatting with fellow astronaut Dave Hilmers about what might entice them to remain at NASA; Hilmers had already accepted a place at medical school, but Thagard was intrigued by the possibility of embarking on a mission with the Russians. His mind was made up when Chief Astronaut Dan Brandenstein asked him, point-blank, if he would fly. Thagard’s response was immediate: “Absolutely!” [...]
On 3 February 1994, NASA formally announced Thagard’s selection, and, bowing to Russian pressure, also assigned a backup crew member in the form of veteran shuttle astronaut Bonnie Dunbar. They would both embark on a year of preparations at the Star City training center, on the forested outskirts of Moscow, in readiness for launch with two Russian cosmonauts aboard Soyuz TM-21 in March 1995. [...]
Funding took two months to arrive between JSC in Houston and Star City, since it had to be funneled through NASA Headquarters, the U.S. State Department, the U.S. embassies in Paris and Moscow, before it ended up (in cash) in the hands of Ken Cameron for distribution to his team. Shipments of the astronauts’ own items from home, including clothes, irons, and ironing boards, were notoriously slow to arrive, and since the arrangement between Russia and the United States was strictly quid pro quo, the astronauts were told in no uncertain terms that they should learn to “live like Russians.” On one occasion, Ken Cameron got hold of some margarita mix and the three astronauts watched videos and ate popcorn as Thagard’s noisy washer breakdanced its way across the bathroom and dislodged the sink from the wall. “That was our entertainment,” said Dunbar, “for several weeks.” [...]
część 1 artykułu http://www.americaspace.com/?p=78241
In traditional fashion, Dezhurov, the commander, symbolically requested permission to conduct the Soyuz TM-21 mission from the commanding general. Arriving at the base of the launch pad, the crew was faced with the gargantuan rocket which would deliver them into orbit. Unlike the United States, where all non-essential personnel were kept away from the launch pad, it surprised Thagard that he, Dezhurov, and Strekalov had to literally wade through a gaggle of people to reach the elevator which took them to the top of the rocket. “You’re literally brushing by them as you go through,” he told the NASA oral historian. As he ascended the steps, someone called his name in an American ascent; Thagard turned to respond and almost lost his grip. Composing himself, he waved back, then walked to the top of the steps and strode across to the elevator, which took the crew up to boarding level. Thagard was first to clamber through the side hatch of Soyuz TM-21’s orbital module, followed by Strekalov, who quickly moved into his couch on the left-hand side of the descent module. “He had to turn on electrical power,” recalled Thagard, “so Gennadi went in, and then I went in and then Veloga [Dezhurov] went in, and then, of course, you shut the hatch.” By this stage, about two hours remained before liftoff. Although Thagard and Strekalov both had windows on their respective sides of the cabin, they were covered by the rocket’s aerodynamic shroud, offering them no view of the titanic events which would soon engulf them as they left Earth. [...]
Meanwhile, in low-Earth orbit, Dezhurov, Strekalov, and Thagard were bound for a two-day rendezvous to reach Mir. Three hours after reaching orbit, the crew performed the first of two maneuvering system burns to raise their orbit slightly, and, early on 15 March, executed a small “phasing” burn and two further rendezvous burns to adjust their altitude to match that of the space station itself. During those two days, the crew was confined to the cramped descent and orbital modules of the Soyuz, and, although there were rudimentary toilet facilities, the complete lack of privacy had led many cosmonauts to avoid responding to the need “to go” for as long as possible. The toilet, said Thagard, was “a funnel-like affair that’s attached with a flexible tube to the structure,” but stressed that “folks usually tried to get themselves in a position so they don’t have to defecate while they’re on the Soyuz.” Most spacefarers took enemas before launch, as Thagard did, and he noticed that the probability of suffering space sickness was reduced aboard the more confined Russian craft.[...]
część 2 http://www.americaspace.com/?p=78245
Opis bez retuszu i z ciekawymi szczegółami przygód dr Thagarda związanych z lotem na Mirze :
Dr. Polyakov gave Thagard good reason for his cheerfulness. Thagard said, "He didn’t look like a person—either from a physical or a psychological standpoint—who had been on a space station for over 141⁄2 months. His legs were just as big as tree trunks, and he was in a great mood. Of course, I’m sure knowing that he was going home in a few days would probably put him in a great mood. Nonetheless, I got the feeling that he had done perfectly fine." Thagard was very interested in the physical and psychological aspects of being in space for months at a time. Seeing Polyakov reassured him that "indeed, at least some humans can do it without much of a problem, and he was clearly one of those who did…. I figured, gee, if he did that well after 141⁄2 months, I probably didn’t have much to worry about, for just three [months]." [...]
Command structure was another thing that Thagard noted early in the flight. Although he was still a rookie at spaceflight, Mir-18’s Commander Vladimir Dezhurov became more authoritarian than he had been before the flight. As the flight progressed, veteran cosmonaut Gennady Strekalov would sometimes chafe under Dezhurov, then "level a blast" at his commander, who would "back off a little." Thagard himself tried Strekalov’s oratorical tactic to a good result. Interpersonal relations warmed during the mission. According to Thagard, "Over the course of time, things just got better and better and better. By the end of the mission, any time Velodya [Dezhurov] would address me, it was always, ‘My friend.’ It was great, but it didn’t start out that way." Other U.S. Mir astronauts would similarly comment that Russian Mir commanders were more autocratic than their U.S. Space Shuttle counterparts, who generally added "please" and "thank you" to their orders.[...]
Deprivation of another kind caused problems, too. This had to do with a human metabolism investigation and Thagard’s diet. According to Thagard, the Mir-18 food supply consisted of a basic, repeating, six-day menu. Four of the entrees were canned fish, which Thagard loathed. All the basic foods were bar-coded so crewmembers could record with a scanner exactly what they ate. Also onboard was a supply of more flavorful supplementary foods. But these were not bar-coded, and crewmembers had been asked to record everything they ate. However, such a dEarth of paper existed onboard Mir that none was available to keep a meal log. Thagard gave this example: "Later on, when we moved the solar battery and had to reroute the electrical cables, … Gennady took marker pens and wrote out the new schematics on an aluminum can lid." Meals and their recording became a situation of diminishing returns.
Thagard biking on Mir "The upshot," Thagard said, was that "the food supply was not adequate for any of us." Dezhurov and Strekalov basically quit the food program. Strekalov told Thagard that half his food was coming from the supplementary supply. "But I," Thagard said, "religiously adhered to the requirement, and I was constantly hungry." Worse, he was losing weight. [...]
http://history.nasa.gov/SP-4225/nasa1/nasa1.htm
https://www.youtube.com/watch?v=C2peGhMlu4s
-
50 lat temu 11 listopada 1966 nastąpił start Gemini XII http://lk.astronautilus.pl/loty/g12.htm
Był to 10. i zarazem ostatni lot statku z tej serii.
Buzz Aldrin po 3. EVA z 5,5 godzinami ustanowił nowy rekord.
For Aldrin, whose Nassau Bay backyard bordered that of the Bassetts, it was a devastating way to receive a flight assignment. Three weeks after the accident, he and his wife, Joan, visited Jeannie Bassett to tell her the news. “I felt terrible,” he wrote, “as if I had somehow robbed Charlie Bassett of an honor he deserved.” Jeannie responded with quiet dignity and characteristic grace: her husband, she explained, felt that Aldrin “should have been on that flight all along … I know he’d be pleased.” (...)
http://www.americaspace.com/?p=96076
Lovell and Aldrin’s four-day mission had brought Project Gemini to a spectacular ending and demonstrated rendezvous, docking, gravity gradient tethered operations, and the ability of skilled human pilots to calculate a rendezvous with sextants and charts and a slide rule and pencil. Such human skills, using, in Aldrin’s own words, the “Mark One Cranium Computer,” had relaxed managers’ concerns about the viability of astronauts being able to perform a manual rendezvous, if necessary, in orbit around the Moon.
http://www.americaspace.com/?p=96082
http://www.nasa.gov/feature/gemini-xii-crew-masters-the-challenges-of-spacewalks
http://www.collectspace.com//news/news-110216a-buzz-aldrin-space-selfie-tshirt.html
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1356.msg52161#msg52161
-
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/ac/Sts-5_crew.jpg/365px-Sts-5_crew.jpg) (https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/71/STS-5_launch2.png) (https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c4/STS-5_SBS_deploy1.png)
Dokładnie 34 lata temu (11.11.1982) amerykański wahadłowiec po traz pierwszy wystartował do misji operacyjnej. Ładunkiem wyniesionym na orbitę były dwa komercyjne satelity telekomunikacyjne.
Wahadłowcem tym była Columbia w misji STS-5 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts5.htm) (dopiero w STS-6 pierwszy raz poleciał inny orbiter - Challenger), a dowódcą 4-osobowej załogi był weteran jeszcze z programu Apollo, Vance Brand (http://lk.astronautilus.pl/astros/76.htm).
Start:
(https://pbs.twimg.com/media/Cw-xqR9WEAAvGnx.jpg)
-
W czasie lotu miało dojść do pierwszego EVA w ramach programu STS. Na początku choroba lokomocyjna Josepha Allena i Williama Lenoira przeszkodziła w jego wykonaniu , a potem usterka systemu wentylacyjnego skafandrów.
Dzisiaj już tylko połowa składu załogi misji STS - 5 żyje.
Uznano, że orbiter się sprawdził podczas misji testowych i począwszy od tego lotu zrezygnowano z dwóch foteli mogących ewakuować część załogi.
STS-5, the fifth flight of Columbia and the first operational mission, was intended to feature the deployment of a pair of commercial telecommunications satellites, SBS-3 for Satellite Business Systems and Anik-C3 for Telesat Canada, as well as the first Shuttle-based EVA by Mission Specialists Bill Lenoir and Joe Allen. The two satellites and their attached solid-rocket motors were each encased in a lightweight sunshade, protected by clamshell doors, and their carriage on STS-5 had netted NASA a first fee of $18 million. The agency hoped that the Shuttle would ultimately out-compete for commercial contracts with Europe’s new Ariane rocket, by also offering ‘free’ rides into orbit for customers’ representatives.
http://www.americaspace.com/?p=26944
More trouble was afoot, however, when they tried again to perform the EVA on 15 November. When the men finally donned their suits and ran through the standard checks, a problem was noticed with Allen’s ventilation fan; it sounded “like a motorboat”. In effect, it was starting up, running unexpectedly slowly, surging, struggling and finally shutting down. Nor was Allen’s suit the only one giving trouble. Lenoir’s primary oxygen regulator – which would have been used during his pre-breathing exercises and throughout the EVA – failed to generate enough pressure. Some of the astronauts’ helmet-mounted floodlights also refused to work properly. After fruitless efforts to troubleshoot the problems, the EVA was cancelled and deferred to the next Shuttle mission, STS-6.
http://www.americaspace.com/?p=26995
STS-5 and the impact of Apollo-era decision-making
by Paul Torrance
Monday, September 10, 2007
Some time between June 27 and November 11, 1982, the Apollo-era managers at NASA made a key decision: they ordered the removal the crew escape provisions from the Space Shuttle. Not that the shuttle crew escape provisions were any good—in fact, the crew escape system was never “crash dummy” tested as was done with the Apollo launch escape system (LES) and the modern automobile. Unlike the Apollo LES, two SR-71-style Blackbird ejection seats were basically just put into the Space Shuttle without “crash dummy” testing.
http://www.thespacereview.com/article/950/1
-
W czasie tej misji zostały wykonane pierwsze spacery kosmiczne w ramach programu STS.
Jak cytujesz poniżej, *miały* zostać wykonane - ale nie zostały.
-
35 lat temu 12 listopada 1981 Columbia po raz pierwszy powróciła na orbitę.
Jedyny raz w programie STS załoga składała się z astronautów bez wcześniejszego kosmicznego doświadczenia.
Po raz pierwszy zostało przetestowane kanadyjskiej produkcji ramię robotyczne wahadłowca RMS.
Wyprawa STS-2 http://lk.astronautilus.pl/loty/sts2.htm została skrócona o trzy dni z powodu awarii ogniwa paliwowego.
Columbia po 37 okrążeniach Ziemi wylądowała w bazie Edwards.
STS-2 got underway with a perfect liftoff at 10:09 a.m. EST, reaching space within nine minutes. Columbia’s second launch suffered only from the need to shut down one of the APUs slightly earlier than expected, due to high oil temperatures. After dumping residual propellant into space—a process terminated 16 seconds early, due to the APU problem—Engle and Truly performed a pair of Orbital Maneuvering System (OMS) firings to circularize their orbit at approximately 120 miles (193 km) x 125 miles (201 km), inclined 38 degrees to the equator. The low orbit was needed on STS-2 to permit OSTA-1 to gather its data at the required resolution. The astronauts also opened the payload bay doors to expose the scientific platform to space for the first time.
Although only the first two OMS burns were necessary to establish Columbia in her correct orbit, two additional firings were performed to raise the altitude to 137 miles (220 km). The third burn was split into two halves in order to satisfy one of STS-2’s flight test objectives: an ability to turn off an OMS engine and restart it a few minutes later in the vacuum of space, with no ill-effects. The fourth firing then demonstrated the ability of the OMS to feed the right-hand engine with the left-hand pod and vice versa. All of the tests proved successful.
What did not turn out to operate well, only a couple of hours into the mission, was one of the fuel cells. This had damaging implications for the accomplishment of the scheduled five-day mission, during which Engle and Truly were to conduct extensive tests of the RMS in both manual and automatic modes and try out the new shuttle Extravehicular Activity (EVA) suit in the middeck. All that began to change dramatically late on the afternoon of the 12th, when ground controllers spotted a high pH indication on the No. 1 cell. Its overall performance, though, at least at this stage, remained more or less normal.
That, however, would change dramatically for the worse.
część 1 artykułu http://www.americaspace.com/?p=96090#more-96090
-
2 część artykułu o misji STS-2 http://www.americaspace.com/?p=96099#more-96099
(...) The situation deteriorated rapidly and within two hours a sharp voltage drop was recorded on the cell, indicating the probable failure of one or more “stacks” inside it. If that was the case, it meant that the cell’s capability to generate electricity for the orbiter and (as a byproduct) also drinking water for the astronauts, might be compromised. With the likelihood of a contaminated water supply, the No. 1 cell was switched off later that evening, and in response to worries that the water was being electrolyzed—thus forming a potentially explosive mixture—it was also depressurized. Under prescriptive mission rules, all three fuel cells had to be fully operational in order for a mission to continue. Disappointingly, Capcom Sally Ride told Engle and Truly that their mission was being shortened by 60 percent and they would come home the very next day, 14 November, after just 54 hours.
“That’s not so good,” was all a dejected Truly could say. He and Ride had spent a significant amount of time together, working on the RMS development tasks, and it seemed that their efforts were now in vain. The next-best option was to extract as much science from STS-2 as possible in the short time available. A large payload of instruments, provided by NASA’s Office of Space and Terrestrial Applications, dubbed “OSTA-1,” was already gathering atmospheric and environmental data and, indeed, even on the shortened mission Engle and Truly managed to tick-off almost 90 percent of their assigned tasks. (...)
OSTA-1 proved hugely successful, observing Earth with a large synthetic aperture radar antenna, mapping rock and mineral deposits, classifying surface features—water, vegetation, bare land, snow, cloud, and ice—and examining the severity of worldwide carbon monoxide levels. Plankton and chlorophyll levels in the oceans were monitored, and instances of lightning were recorded during orbital daytime and nighttime passes.
Re-entry on 14 November 1981 was dramatic, with 29 maneuvers planned for Engle and Truly during the period from Mach 24 to subsonic speeds. In essence, Engle became the only shuttle commander to fly a manual re-entry. “The rationale behind the maneuvers was [that] we were very anxious to see how much margin the shuttle had in the way of stability and control authority,” he recalled, years later. “Also, in the event that a deorbit had to be made on an orbit that had excessive cross-range to the landing site, in order to get more cross-range rather than S-band back and forth to deplete energy, the technique was to just leave the vehicle in the bank in one direction and keep flying to the landing site, off your straight ground-track toward your landing site. You could increase that cross-range ability by actually decreasing the angle of attack. It allowed the leading edge of the wing to heat up a bit more and would cut down on the total number of missions that a shuttle could fly, but it would allow you to get that extra performance to make it to the landing site. (...)
http://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-2.html
http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-2/html/s81-39499.html
-
November 15, 1966: Gemini XII Crew Returns to Earth
Nov. 15, 2016
Following the Gemini XII splashdown on Nov. 15, 1966, astronauts Buzz Aldrin, left, and Jim Lovell are welcomed aboard the recovery aircraft carrier, USS Wasp, concluding their four-day mission. Gemini XII was the final flight of the Gemini program, a bridge between the Mercury and Apollo programs, designed to test equipment and mission procedures in Earth orbit and to train astronauts and ground crews for missions to the moon in the 1960s and 1970s. (...)
https://www.nasa.gov/image-feature/november-15-1966-gemini-xii-crew-returns-to-earth
-
20 lat temu 19 listopada 1996 wystartowała do 21. lotu orbitalnego Columbia. Misja STS-80 http://lk.astronautilus.pl/loty/sts80.htm była najdłuższą w historii programu STS (17d 15h 53m 17s).
W czasie wyprawy umieszczono przejściowo na zewnątrz orbitera przy pomocy RMS 2 patformy do badań naukowych ORFEUS-SPAS II (Orbiting Retrievable Fal and Extreme Ultraviolet Spectrometr) oraz WSF-3 (Wake Shield Facility).
Dwa EVA nie odbyły się z powodu problemów ze śluzą powietrzną. Prócz tego przypadku tylko w misji STS- 5 zostały w ogóle niezrealizowane zaplanowane spacery kosmiczne.
Story Musgrave http://lk.astronautilus.pl/astros/117.htm stał się pierwszym człowiekiem, który po raz 6. poleciał wahadłowcem. Był wtedy w wieku 61 lat najstarszym człowiekiem w kosmosie. Jest też jedynym astronautą, który odbył loty kosmiczne na pokładzie wszystkich 5. amerykańskich orbiterów ( Challenger, Discovery, Atlantis, Endeavour, Columbia).
W czasie powrotu Columbii na Ziemię astronauta w pozycji stojącej kręcił film.
The first major objective was the deployment of ORFEUS-SPAS-2, a mouthful of an acronym, which identified the Orbiting and Retrievable Far and Extreme Ultraviolet Spectrometer, accommodated on a Shuttle Pallet Satellite. Flying for the second time, after an inaugural mission in September 1993, it was a co-operative venture between NASA and the Deutsche Agentur für Raumfahrtangelegenheiten (DARA), the German Aerospace Agency. ORFEUS consisted of a 4-foot-diameter (1.2-meter) telescope, designed to explore very hot and very cold matter in the Universe at far-ultraviolet (90-125 nm) and extreme-ultraviolet (40-90 nm) wavelengths. Virtually invisible to ground-based observers, this region of the electromagnetic spectrum carries the highest density of spectral lines (especially from various states of hydrogen and helium) which are emitted or absorbed by matter of greatly differing temperatures. Combined with an Interstellar Medium Absorption Profile Spectrograph (IMAPS), ORFEUS-SPAS-2 was expected to offer insight into the life-cycles of celestial sources, including white dwarfs, supernova remnants, active galactic nuclei, and star-forming clouds of gas and dust. (...)
However, what was occurring for the very first time on STS-80 was deployment and retrieval operations with two separate satellites, simultaneously. A year earlier, Cockrell had piloted STS-69, which deployed and retrieved the Wake Shield Facility on its second flight, together with a solar physics platform named “SPARTAN,” but in that case the first satellite had been retrieved before the second one was deployed. On STS-80, by contrast, the Wake Shield would make its third orbital flight and would be released into space to fly an unusual, multi-day ballet with both ORFEUS-SPAS-2 and the shuttle. (...)
Deployment of the saucer-shaped Wake Shield got underway on 22 November 1996, about three days into the mission. The events leading up to its release from Columbia were indicative of its nature: for the 11.8-foot-diameter (3.6-meter) Wake Shield was tasked with “growing” thin and extremely pure semiconducting films in the ultra-vacuum environment left in the satellite’s wake as it traveled through space. In order to set up the contamination-free conditions for this lab work, Jones robotically detached the Wake Shield from its berth and positioned it over the side of the shuttle’s payload bay for 2.5 hours. By thus facing the film-growing wake side into the “slipstream” of reactive atomic oxygen, the Wake Shield’s surface would be scoured of interfering compounds, ahead of deployment and operations.
http://www.americaspace.com/?p=96310#more-96310
Late on 27 November, the cabin pressure was lowered in order to reduce the amount of time needed for the spacewalkers to pre-breathe pure oxygen. Next morning—a little ironically, with the benefit of hindsight—the crew was awakened by the sound of Robert Palmer’s “Some Guys Have All The Luck.” Sadly, Jernigan and Jones’ EVA fortunes proved ill-starred that day, when the outermost hatch on Columbia’s airlock failed to open.
“Initially, I thought we just had a sticky hatch and the fact that Tammy’s initial rotation wasn’t able to free it up was just an indication that we’d have to put a little more elbow grease into it,” Jones told CNN in a space-to-ground news conference on 2 December. “Certainly, we are feeling some combination of disappointment at the failure of the hatch, but pleasure in being part of this mission that’s been in every other way very successful,” added Jernigan. Both astronauts remained confident that lessons would be learned from the experiment. The airlock hatch handle stopped after about 30 degrees of rotation, making it unable to release a series of latches around its circumference.
Unable to release the hatch dogs using the rotary handle, the EVA crew was told to repressurize the airlock and postpone the EVA while flight controllers looked for a cause—and a fix. “That was the most dismal Thanksgiving dinner I’ll ever consume,” said Jones. “Our EVA had been canceled—we hoped temporarily—and none of us felt very grateful for the experience.”
An engineering team was promptly assembled to determine the most likely cause of the mishap, and Mission Control adjusted the STS-80 crew’s schedule in hopeful anticipation of a second attempt on 29 November. A minor problem was also noted with a signal conditioner in Jones’ suit, and it was decided to replace it should the EVA go ahead. (...)
By the beginning of December, it was increasingly likely that STS-80 would be extended beyond its original duration of 15 days and 16 hours. The mission was formally lengthened to almost 17 days, with a new landing date of 6 December 1996. This allowed one of the crew’s deployable payloads—“ORFEUS-SPAS-2,” the second flight of the Orbiting and Retrievable Far and Extreme Ultraviolet Spectrometer, mounted atop a German-built Shuttle Pallet Satellite—to enjoy an additional 24 hours of science-gathering. Other science was undertaken with educational payloads and medical experiments, before ORFEUS-SPAS-2 was retrieved by Jernigan in the small hours of 3 December. All told, this payload employed its far-ultraviolet and extreme-ultraviolet sensors to make 420 observations of 150 celestial objects, including the Moon, several nearby stars, active galactic nuclei, and a quasar. (...)
Aware that STS-80 would be his final mission, Musgrave stood on the flight deck for the entire descent, videotaping the spectacular, trailing re-entry plume, through Columbia’s overhead windows, from Mach 25 through Mach 12. “The video is lousy, because I’m standing up with 80 pounds (36 kg) of gear on, ready for bailout,” he told a Smithsonian interviewer, years later. “I’m taking all the Gs after an 18-day shuttle flight. I have no cooling in my suit, because I’m supposed to be downstairs, plugged into the cooling lines, instead of looking out the windows up on the flight deck. The video is a mess, but for whatever it’s worth, I have it.” Because of the viewing angle through the top cabin windows, Jones told this author, Musgrave’s plume video is actually some of the best reentry footage taken by a space shuttle crew.
http://www.americaspace.com/?p=96321
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-80.html
-
25 lat temu 24 listopada 1991 rozpoczęła się 10. misja wahadłowca Atlantis http://lk.astronautilus.pl/loty/sts44.htm
Z uwagi na wojskowych charakter lotu wiele szczegółów wyprawy STS-44 zostało utajnionych.
Zwraca uwagę wymiana dowódcy wyprawy z powodu nietypowej sytuacji. Davidowi Walkerowi http://lk.astronautilus.pl/astros/154.htm z uwagi na złamanie procedur w czasie niebezpiecznej sytuacji w powietrzu została zawieszona licencja na latanie T-38.
Po licznych opóźnieniach misja mogła się zacząć. Mimo skrócenia wyprawy o 3 dni ze względów technicznych była to jedna z najdłuższych misji dla Departamentu Obrony. Zawiodła jedna z trzech inercyjnych jednostek pomiarowych IMU-2 , która pełniła jedną z podstawowych funkcji nawigacyjnych promu kosmicznego.
Do głównych zadań misji należało umieszczenie na orbicie 2380-kg satelity DSP, który został umieszczony na docelowej orbicie przy użyciu stopnia IUS (Inertial Upper Stage).
Lądowanie po raz ostatni odbyło się na dnie wyschniętego jeziora. W przyszłości do lądowań służyły już tylko betonowe nawierzchnie pasów.
“Six”, that is, because STS-44 also included a unique final crewman: Tom Hennen, an Army chief warrant officer and a recognized expert in the fields of intelligence and surveillance. His task on the mission was to develop and operate a battery of experiments to assess the capabilities of professional imagery analysts to observe terrestrial targets from orbit. His payload, known as “Terra Scout,” included the Spaceborne Direct View Optical System (SPADVOS) and the Military Man in Space (M88-1). Hennen’s mission actually formed part of a broader umbrella of Department of Defense flights, which, in the pre-Challenger era, might have seen Air Force meteorologists, Army geologists, and geographers and Strategic Defense Initiative (SDI) physicists fly aboard the shuttle.
These plans formed part of the Department of Defense’s Space Test Program (STP) and encompassed not only Terra Scout, but also “Terra View,” using cameras and binoculars to observe ground-based targets, and “Terra Geode,” employing specialized equipment to assess terrain suitability for tactical movements of troops. (...)
At length, in November 1991, the six-strong crew of STS-44 was ready to embark on an almost-10-day voyage into space. Theirs was expected to be the longest Department of Defense shuttle mission in history. In fact, with a targeted duration of nine days and 19 hours, Atlantis’ 10th orbital flight promised to be her own longest to date, entering third place as the longest shuttle mission at that time.
http://www.americaspace.com/?p=96395
Amid this banter, fellow “rookie” Henricks noticed that Musgrave was strangely quiet.
“Story,” he asked, “how come you’re so quiet over there?”
From his seat directly behind and between Henricks and Gregory, Musgrave responded simply: “Because I’m scared to death!”
At that moment, the crew realized that if Musgrave—who had been an astronaut for almost 25 years and was ready for his fourth shuttle launch—was scared, then they ought to be so, too. It was time to get serious. At 6:44 p.m. EST, the shuttle’s three main engines roared to life, followed by the staccato crackle of the twin Solid Rocket Boosters (SRBs) and Atlantis rocketed into the dark Florida sky to begin her 10th mission. From his seat, Musgrave carried a small mirror, which provided him with a remarkable view of the nocturnal liftoff and the steadily decreasing perspective as the shuttle rose away from Pad 39A. (...)
Having thus accomplished their primary objective in spectacular fashion, the astronauts settled down for what was expected to be 10 days of military experiments. In addition to the Spaceborne Direct View Optical System (SPADVOS) and Military Man in Space (M88-1), a series of radiation and contamination monitors were located in the crew cabin and payload bay. Atlantis was used as a tracking target for the Air Force’s electro-optical sensors on the Hawaiian island of Maui, whilst thruster firings were observed by an ultraviolet plume detection instrument aboard the Naval Research Laboratory’s Low Power Atmospheric Compensation Experiment (LACE). Since STS-44 was planned to be one of the longest shuttle missions to date, a range of biomedical experiments were also aboard. Specifically, the astronauts used a lower-body negative pressure garment and drank heavily-salted water in the expectation that it would increase their ability to stand upright after spending so long in the weightless environment.
With the emphasis of much of the mission being on Earth observations, and coming only months after the devastating Mount Pinatubo eruption, the crew were able to make comments about significant changes in the atmosphere. Certainly, Gregory and Musgrave were vocal in their conviction that atmospheric pollution and thickening layers of haze had worsened in the two years since their last flight together. Cloud cover had also hampered a number of the SPADVOS and M88-1 experiments, although the crew were able to make useful observations, successfully counting the number of ships in the Guantanamo Bay naval base in Cuba and spotting crates aboard an oil tanker. From his perspective, Runco would later remark that the observations were of only marginal use for military surveillance purposes and Hennen—whose expertise in the field spanned more than 20 years—only managed to observe around a dozen of his 30 planned targets, partly due to bad weather and partly due to an event outside of anyone’s control. (...)
http://www.americaspace.com/?p=96400#more-96400
-
Nieudane loty transportowców do stacji orbitalnych zostały zapoczątkowane 5 lat temu. Wcześniej przez 33 lata wszystkie tego typu starty skutkowały przycumowaniem do kompleksów orbitalnych. W ciągu 5. ostatnich lat doszło do utraty 5. misji zaopatrzeniowych do ISS:
W 2011 Progress M-12M
W 2014 Cygnus-3 (CRS-3, SS Deke Slayton)
W 2015 Progress M-27M i Dragon SpX-7 (CRS-7)
W 2016 Progress MS-4.
W tym kontekście 5 nieudanych wypraw pozwala się zastanawiać co by się stało, gdyby do podobnych sytuacji doszło w czasie startów załogowych. Wydaje się, że najbezpieczniej jest wtedy, kiedy do eksplozji rakiety dochodzi wówczas, kiedy jest jeszcze szansa użycia rakietowego systemu ratunkowego. A jeśli później dochodzi do eksplozji ?
Kolejna katastrofa!
24.08. 2011 o 13:00:08,041 z Bajkonuru wystartowała RN Sojuz-U, która miała wynieść w T+8' 50" na orbitę
o parametrach: hp=192 km, ha=232 km, i=51,65° automatyczny statek transportowy Progress M-12M.
W T+325 sekund doszło do awarii i przerwania pracy silnika trzeciego stopnia rakiety. Jej pozostałości spadły
w rejonie czojskim republiki ałtajskiej (wschodnia Syberia).
29.09. komisja powypadkowa poinformowała, że przyczyną nieprawidłowej pracy silnika trzeciego stopnia
była awaria generatora gazu.
http://lk.astronautilus.pl/n110816.htm#05
http://kosmonauta.net/2011/08/2011-08-30-progress-iss/
http://www.russianspaceweb.com/progress_m12m.html
Katastrofa Antaresa!
28.10.2014 o 22:22:40 z Wallops wystrzelona została RN Antares-130 (pierwszy lot wersji), która miała
wynieść w T+7' 27" na orbitę o parametrach: hp=206 km, ha=295 km, i=51,64° statek transportowy
Cygnus-3 (CRS-3, Cygnus Orb-3, SS Deke Slayton). Prócz tego wyniesione miały być pikosatelity do
obserwacji Ziemi Flock-1d (26 sztuk typu CubeSat-3U), RACE (Radiometer Atmospheric CubeSat
Experiment), GOMX-2 oraz Arkyd-3. W T+13 sekund na wysokości ok. 100 metrów doszło do
eksplozji w rejonie silników pierwszego stopnia i w T+22" rakieta spadła obok wyrzutni i eksplodowała,
uszkodzenia infrastruktury wyrzutni są niewielkie.
http://lk.astronautilus.pl/n141016.htm#09
http://kosmonauta.net/2014/10/rakieta-antares-eksplodowala-tuz-po-starcie/
http://kosmonauta.net/2015/11/raport-z-katastrofy-antaresa-opublikowany/
http://www.universetoday.com/116639/antares-orb-3-rocket-explosion-and-frightening-incineration-captured-by-up-close-launch-pad-videosphotos-pt-2/
http://www.americaspace.com/?p=71970
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1941.0
Progress nie doleci do ISS
28.04.2015 o 07:09:50,378 z Bajkonuru wystrzelona została rakieta nośna Sojuz-2.1a, która wyniosła w T+8' 45"
na orbitę o parametrach: hp=194 km, ha=279 km, i=51,67° (plan: hp=193 km +/-2 km, ha=238 km +/-5 km,
i=51,67° +/-00,3°) transportowy statek kosmiczny Progress M-27M. Jego połączenie z ISS miano wykonać
o 13:07, ale po wejściu na orbitę telemetria urwała się zaraz po rozłożeniu paneli baterii słonecznych i anten
łączności. Nie wiadomo, czy rozłożyły się wysięgniki obu anten radarowego systemu zbliżania Kurs, ani czy
zostało wytworzone ciśnienie robocze w systemie napędowym statku. Połączenie zostało wstępnie przeniesione
na 30.04. o 09:03, jednak jego warunkiem było przywrócenie telemetrii - co nie nastąpiło. Podczas seansu
łączności na trzecim obiegu odebrano wideo z systemu zbliżania Kurs, które pokazało, że statek szybko
rotuje wzdłuż osi podłużnej (około 12 obrotów na minutę), co drastycznie zmniejszyło szanse na pomyślne
rozwiązanie problemu. Podjęta w nocy 28/29.04. próba ustabilizowania statku z pomocą systemu TORU nie
przyniosła rezultatu. Do tej chwili nie udało się odebrać żadnej dalszej telemetrii. Niekontrolowane wejście
statku w atmosferę będzie miało miejsce w okresie 07-11.05.2015, prawdopodobnie 08.05.2015.
JSpOC (Joint Space Operations Center) wydało oświadczenie, z którego wynika, że na pobliskich orbitach
zarejestrowała 44 odłamki, nie może jednak stwierdzić, czy pochodzą one z Progressa, czy z trzeciego stopnia
rakiety.
http://lk.astronautilus.pl/n150416.htm#04
http://kosmonauta.net/2015/05/final-nieudanej-misji-statku-progress-m-27m-w-atmosferze/
http://www.russianspaceweb.com/progress-m27m.html
https://www.nasaspaceflight.com/2015/05/soyuz-2-1a-third-stage-progress-m-27m-iss-changes/
http://www.americaspace.com/?p=82345
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2125.0
Katastrofa Falcona
28.06.2015 o 14:21:11 z Cape Canaveral wystrzelona została RN Falcon 9R v1.1, która miała wynieść w T+10'
na orbitę ISS automatyczny statek transportowy Dragon SpX-7 (CRS-7). Jednak w T+139 sekund doszło
do gwałtownego rozszczelnienia się zbiornika ciekłego tlenu drugiego stopnia rakiety, który eksplodował,
w konsekwencji niszcząc całą rakietę. W katastrofie zniszczeniu uległo też osiem satelitów serii Flock-1f oraz
adapter IDA-1.
http://lk.astronautilus.pl/n150616.htm#04
https://www.nasaspaceflight.com/2015/06/falcon-9-crs-7-dragon-commute-orbit/
http://kosmonauta.net/2015/06/relacja-ze-startu-dragon-crs-7/
http://kosmonauta.net/2016/07/katastrofa-crs-7-raport-nasa/
Progress nie doleciał do ISS
01.12.2016 o 14:51:52,474 z Bajkonuru wystrzelona została RN Sojuz-U, która miała wynieść w T+8' 48"
na orbitę o planowanych parametrach: hp=183 km, ha=225 km, i=51,64° transportowy statek kosmiczny
Progress MS-4. Jego połączenie z ISS miało zostać wykonane 03.12.2016 o 16:43.
W T+382,3 sekund, krótko po rozpoczęciu pracy trzeciego stopnia doszło do utraty telemetrii. Rakieta,
znajdująca się wóczas na wysokości 181 km uległa awarii, jej szczątki spadły w autonomicznej Republice
Tuwy, 65 km na zachód od miasta Kyzył. Wstępne informacje mówią o awaryjnym wyłączeniu silnika
RD-0110 z powodu gwałtownej utraty orientacji. Mogło to być spowodowane przepaleniem jego komory
spalania.
http://lk.astronautilus.pl/n161201.htm#01
http://kosmonauta.net/2016/12/wystartowal-progress-ms-04/
https://www.nasaspaceflight.com/2016/12/roscosmos-progress-ms-0465p-to-station/
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2718.0
-
45 lat temu 2 grudnia 1971 lądownik Mars-3 jako pierwszy w historii dokonał miękkiego lądowania na powierzchni Czerwonej Planety. Przekaz danych został przerwany po 14,5 sekundy. Obraz przekazany na Ziemię był nieczytelny.
Czy odnaleziono lądownik Mars 3?
PRZEZ KRZYSZTOF KANAWKA W DNIU 12 KWIETNIA 2013
Wiele wskazuje na to, że MRO odszukał teraz ślady po radzieckiej misji Mars 3 z 1971 roku. Mars 3 była pierwszą udaną próbą lądowania na Czerwonej Planecie, co nastąpiło 2 grudnia 1971 roku o godzinie 13:25 UTC. Lądowanie się powiodło i nastąpiło w obszarze Marsa o koordynatach 45 stopni szerokości południowej i 158 stopni długości wschodniej, wewnątrz krateru Ptolemaeus. Tuż po lądowaniu Mars 3 rozpoczął pracę i zaczął przesyłanie zdjęcia powierzchni Czerwonej Planety. Niestety, zaledwie po 14,5 sekundach od lądowania Mars 3 zamilkł i już nigdy więcej się nie odezwał. Niemniej jednak w tym czasie zdążył przesłać część zdjęcia, którego jednak nie udało się prawidłowo zinterpretować. Czwarte zdjęcie w galerii tego artykułu przedstawia zdjęcie wykonane przez Mars 3 a trzecie – model tego lądownika. (...)
Co ciekawe, pierwsze zdjęcie wnętrza krateru Ptolemaeus, w którym wylądował Mars 3, wykonano już w 2007 roku, jednak długo trwała identyfikacja tego obrazu. Dopiero 31 grudnia zeszłego roku wybrano „obiecujących kandydatów” do sprzętu misji Mars 3. Najbardziej wyraźnym elementem sprzętu jest „kandydat” na spadochron, który ma około 7,5 metra średnicy. W pełni rozłożony spadochron misji Mars 3 miał średnicę 11 metrów, więc zaobserwowany twór rzeczywiście może być spadochronem, prawdopodobnie w poskręcanej formie. Podobnie i inne szczegóły, takie jak osłona termiczna czy ułożenie retrorakiet względem lądownika, sugerują, że to rzeczywiście może być sprzęt po misji Mars 3. (...)
Źródło: http://kosmonauta.net/2013/04/2013-04-12-mars-3/
The predicted Mars 3 landing site was at latitude 45 degrees south, longitude 202 degrees east, in Ptolemaeus Crater. HiRISE acquired a large image at this location in November 2007, and promising candidates for the hardware from Mars 3 were found on Dec. 31, 2012.
The candidate parachute is the most distinctive feature in the images (seen above at top.) It is an especially bright spot for this region, about 8.2 yards (7.5 meters) in diameter.
The parachute would have a diameter of 12 yards (11 meters) if fully spread out over the surface, so this is consistent.
http://www.universetoday.com/101397/soviet-lander-remains-spotted-by-mars-orbiter/
http://www.russianspaceweb.com/mars3_landing.html
(http://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2013/04/mars3.jpg)
-
2 grudnia 1971 udane lądowanie Mars 3. 2 grudnia 1999 nieudane lądowanie Mars Polar Landera...
Pomyśleć że Rosjanom w 1971 lądowanie poszło lepiej niż w 2016 Europejczykom :P
-
15 lat temu 5 grudnia 2001 wystartował do misji STS-108 ISS-UF-1 wahadłowiec Endeavour http://lk.astronautilus.pl/loty/sts108.htm . Był to 17 start Endeavoura do misji orbitalnej, a jednocześnie 12. lot wahadłowca w kierunku ISS.
Celem wyprawy było dostarczenie zaopatrzenia na ISS oraz wymiana załóg Ekspedycji 3 i 4. Był to pierwszy start wahadłowca po atakach terrorystycznych na WTC w związku z czym podjęto szczególne środki ostrożności w czasie przygotowań do startu.
Moduł MPLM znalazł się po raz czwarty na orbicie, a MPLM Raffaello po raz drugi dostarczył zaopatrzenie dla ISS.
That “freedom” had, however, not come without cost. Security around the Kennedy Space Center (KSC) in Florida in the fall of 2001 had been significantly heightened and the rollout of the STS-108 stack from the Vehicle Assembly Building (VAB) to Pad 39B on 31 October was accompanied by F-15 fighters, as well as an almost unprecedented communications blackout. Not until Endeavour was physically “hard-down” on the launch pad did NASA formally announce that the rollout had occurred. KSC Director Roy Bridges wanted to impose the kind of secrecy unseen since the classified Department of Defense shuttle missions of the mid-to-late 1980s and early 1990s, but this was considered unnecessary, in view of the fact that STS-108’s target launch date of 29 November was already in the public domain. Four days before launch, the crew arrived at the Cape, aboard five T-38 Talon jets, and touched down on the Shuttle Landing Facility (SLF). (...)
As part of efforts to remember the lives lost in the atrocities, Endeavour carried 6,000 small U.S. flags, part of the “Flags for Heroes and Families” campaign, spearheaded by NASA Administrator Dan Goldin. In October 2001, he announced that the flags would be flown into space and later presented to the victims’ families and survivors of the attacks. Goldin noted that the campaign was “a way for us to honor and show our support for the thousands of brave men and women who have selflessly contributed to the relief and recovery efforts,” as well as providing “a patriotic symbol of our strength and solidarity and our Nation’s resolve to prevail.” (...)
Their primary payload was Italy’s Raffaello Multi-Purpose Logistics Module (MPLM), making its second orbital flight after STS-100. This cylindrical module, 21 feet (6.4 meters) long and 15 feet (4.6 meters) in diameter, weighed about 9,000 pounds (4,000 kg) and on STS-108 would transport around 6,000 pounds (2,700 kg) of equipment, crew supplies, and scientific payloads uphill. Specifically, Raffaello housed eight Resupply Stowage Racks (RSRs) and four Resupply Stowage Platforms (RSPs) to augment existing ISS systems and the space station’s spare parts inventory. Raffaello would bring around 4,400 pounds (2,000 kg) of experiment samples, trash, and broken equipment back to Earth. (...)
http://www.americaspace.com/?p=96665
As they approached the Florida spaceport, they were momentarily dismayed by the accumulation of clouds over the landing site. Finally breaking through the cloud deck at 5,500 feet (1,670 meters), whilst traveling at 345 mph (555 km/h), they spotted the runway, dead ahead. Kelly pressed the button to deploy Endeavour’s landing gear at an altitude of about 300 feet (90 meters) and all six wheels were down and locked into position by 200 feet (60 meters). Touchdown occurred at 12:55 p.m. EST, with the main gear hitting the runway at 230 mph (370 km/h) and Endeavour rolled smoothly to a halt.
http://www.americaspace.com/?p=96763
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-108.html
https://www.youtube.com/watch?v=yGRyaVunn30
http://spaceflight.nasa.gov/gallery/search.cgi
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-108/lores/sts108-s-009.jpg)
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-108/lores/sts108-377-023.jpg)
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-108/lores/sts108-723-038.jpg)
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-108/lores/sts108-s-031.jpg)
-
10 lat temu 10 grudnia 2006 wystartował po raz 33. wahadłowiec Discovery z misją STS-116 ISS-12A.1/Celsius.
http://lk.astronautilus.pl/loty/sts116.htm
Jednym z zadań misji była rozbudowa ISS o element ITS P5 ( ITS P5 to pierwszy z tzw. modułów łącznikowych, służący do uzyskania przedłużenia kratownicowej struktury stacji, na której opiera się system potężnych paneli słonecznych. ITS P5 zainstalowany został do ITS P3/P4 w ramach lotu montażowego 12A.1. Ten minimoduł połączył ITS P3/P4 oraz ITS P6. https://pl.wikipedia.org/wiki/Integrated_Truss_Structure).
Przygotowania do misji zaczęły się jeszcze przed katastrofą Columbii. Skład załogi uległ modyfikacji.
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-116/lores/s116e06472.jpg)
From the left (front row) are European Space Agency (ESA) astronaut Thomas Reiter, Nicholas J. M. Patrick, Joan E. Higginbotham, all STS-116 mission specialists; and William A. (Bill) Oefelein, STS-116 pilot. From the left (center row) are astronaut Robert L. Curbeam, Jr., European Space Agency (ESA) astronaut Christer Fuglesang, STS-116 mission specialists; and astronaut Mark L. Polansky, STS-116 commander. From the left (back row) are astronaut Michael E. Lopez-Alegria, Expedition 14 commander and NASA space station science officer; cosmonaut Mikhail Tyurin, Expedition 14 flight engineer representing Russia's Federal Space Agency; and astronaut Sunita L. Williams,
Also aboard for STS-116 would be a Shuttle Rotating Expedition Crewmember (ShREC). NASA astronaut Sunita Williams would fly to the ISS to begin a six-month increment, whilst Germany’s Thomas Reiter—flying on behalf of the European Space Agency (ESA)—would take her seat for the return to Earth, wrapping up 5.5 months in orbit. “Probably the most significant thing for us to exchange Thomas Reiter for Suni Williams is that we’re back in business,” said Curbeam before the flight. “This is how we intended to do business.”
http://www.americaspace.com/?p=96930
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-116/lores/sts116-s-010.jpg)
With EVA-4 planned for 18 December, the joint crews spent the previous day preparing for what would earn Curbeam a new record for having performed as many as four spacewalks during a single shuttle flight. Four EVAs had been performed during the final Skylab mission between November 1973 and February 1974 and as many as five discrete “extravehicular” sessions could be recorded for the Apollo 15, 16, and 17 lunar voyages, when one counts a “Stand-Up EVA” and brief periods of cabin depressurization to discard equipment onto the Moon’s surface. However, no previous astronaut had ever performed as many as four spacewalks from the shuttle. Even today, only Scott Parazynski has tied with Curbeam in having completed a quartet of EVAs on a single shuttle flight.
http://www.americaspace.com/?p=96999
https://www.nasa.gov/mission_pages/station/structure/elements/its.html#.WE5AddThDwc
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/sts116/main/index.html
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-116/lores/s116e07837.jpg)
As seen through windows on the aft flight deck of Space Shuttle Discovery, a Department of Defense pico-satellite known as Atmospheric Neutral Density Experiment (ANDE) is released from the shuttle's payload bay by STS-116 crewmembers. ANDE consists of two micro-satellites which will measure the density and composition of the low Earth orbit (LEO) atmosphere while being tracked from the ground. The data will be used to better predict the movement of objects in orbit.
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-116/lores/iss014e09795.jpg)
European Space Agency (ESA) astronaut Christer Fuglesang, STS-116 mission specialist, participates in the mission's second of three planned sessions of extravehicular activity (EVA) as construction resumes on the International Space Station. Astronaut Robert L. Curbeam, Jr. (out of frame), mission specialist, also participated in the spacewalk.
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-116/lores/sts116-s-070.jpg)
http://spaceflight.nasa.gov/gallery/search.cgi
-
50 lat temu 22 grudnia 1966 ogłoszono skład załogi misji AS-205/208. Miało dojść do dwóch startów Saturna 1B. Jeden miał wynieść załogę na orbitę, a drugi LM. Do startów mogło dojść w sierpniu 1967.
Załoga poleciała ostatecznie na orbitę Saturnem V dopiero 3 marca 1969. Był to też pierwszy raz, kiedy razem z załogą nastąpił start LM. Także był to pierwszy start Saturna V z załogą.
(...) On 22 December 1966, McDivitt, Scott and Schweickart were announced as the prime crew for AS-205/208, which it was expected would fly as the “new” Apollo 2 on the D mission. In view of the intensive rendezvous commitment, their backups would be all-veterans Tom Stafford, John Young, and Gene Cernan. It was noted that Apollo 2 was expected to be launched “during 1967,” possibly in the August timeframe, but would “depend on the success of other Apollo missions, including AS-204.” McDivitt’s crew would launch aboard their Block II CSM, via a Saturn IB booster, after which the LM would launch atop a second Saturn IB, about 24 hours later.
The AS-205/208 dual nomenclature is interesting. At first, Schirra, Eisele, and Cunningham would have ridden the AS-205 Saturn IB vehicle, but after their Apollo 2 flight was canceled, the situation changed. McDivitt’s crew—originally earmarked to fly their CSM to orbit atop the AS-207 Saturn IB for the D mission—were reassigned to launch into low-Earth orbit atop the AS-205 booster. A second Saturn IB, launched 24 hours later, and designated “AS-208,” would transport the unmanned Lunar Module (LM)-2 into low-Earth orbit. The crew would rendezvous, dock and extract LM-2 from the S-IVB second stage of the Saturn IB. McDivitt and Schweickart would then transfer from the CSM to the LM and undock to perform a series of tests of the lunar lander’s descent and ascent engines. Finally, they would redock with Scott in the CSM, jettison the lander, and return to Earth after a mission lasting approximately five days. “The LM was especially tricky,” wrote astronaut Mike Collins in his autobiography, Carrying the Fire, “because once McDivitt and Schweickart got in it and separated from Scott in the command module, they had to get back, having no heat shield on their frail craft, and therefore being unable to return to Earth separately without burning up.” (...)
http://www.americaspace.com/?p=97254
(...) Had Apollo 3 flown as intended, close parallels could be drawn with the inaugural Exploration Flight Test (EFT)-1 mission of NASA’s Orion spacecraft in December 2014. But of course the dual-launch of AS-205/208 and the high-apogee test flight of AS-503 did not come to pass—at least not in their original incarnation. Within weeks of the Apollo 1 fire the crews were disbanded, and it was not until 20 November 1967 that further announcements were made by NASA. The McDivitt and Borman crews remained intact, with some adjustments to their backup crews, but the most notable change was a shift in the AS-205/208 mission configuration. Rather than flying the CSM and LM atop two separate Saturn IBs, McDivitt, Scott, and Schweickart would fly the entire spacecraft to low-Earth orbit in the fall of 1968 … on the first piloted voyage of the Saturn V. Meanwhile, Borman’s high-apogee mission with Collins and Anders would then take place in early 1969.
However, 1968 proved a changeable year. With CIA intelligence reports hinting that the Soviets were positioning themselves for a piloted lunar-orbital mission of their own, efforts entered high gear to bring Apollo into operations and deliver on the late President John F. Kennedy’s goal. In the spring of 1968, Apollo officials at the Manned Spacecraft Center (MSC) in Houston, Texas, were trying to upgrade the E-mission into something called “E-prime,” which would move the mission to the vicinity of the Moon. Instead of peaking at 4,000 miles (6,400 km), there were discussions of increasing the apogee of Borman’s crew to 240,000 miles (370,000 km)—effectively a circumlunar voyage. Before this could be concluded, in July 1968, Mike Collins was playing handball and realized that his legs did not seem to be functioning as they should. The condition worsened, with buckling knees, tingling, and numbness; a doctor’s examination led to a referral to a neurologist, who diagnosed a bony growth between his fifth and sixth cervical vertebrae, pushing against his spinal column. Surgery was the only option, which forced Collins to relinquish his position on Borman’s mission. (...)
http://www.americaspace.com/?p=97301
-
Jutro minie dokładnie 50 lat od miękkiego lądowania na Księżycu bezzałogowego lądownika Łuna 13 (24 grudnia 1996). Było to drugie udane radzieckie lądowanie na Księżycu (po Łunie 9: 3 lutego 1966), a trzecie w ogóle (po drodze był jeszcze Surveyor 1: 2 czerwca 1966).
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/89/Luna_13_spherical_probe.jpg)
(http://www.russianspaceweb.com/images/spacecraft/planetary/moon/luna/e6/luna13/luna13_lander_1.jpg)
http://www.russianspaceweb.com/luna13.html
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81una_13
-
Dwadzieścia lat temu trwał trzeci długotwały lot astronauty amerykańskiego na Mirze. John Blaha http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm stał się też pierwszym z sześciu dowódców wahadłowca, którzy odbyli długotrwałe misje kosmiczne na pokładzie stacji orbitalnych i drugim Amerykaninem spędzającym Boże Narodzenie na pokładzie kompleksu orbitalnego.
Początkowo John Blaha miał odbyć długotrwałą wyprawę w towarzystwie Giennadija Manakowa i Pawła Winogradowa. Jednak na krótko przed startem u Manakowa odkryto problemy z sercem i kosmonauta został hospitalizowany. Walerij Korzun i Aleksandr Kaleri stanowili załogę zapasową.
Na Mirze eksperymenty były rozdzielone na amerykańskie i rosyjskie i nie było praktycznie wiele możliwości spotkań Amerykanina z rosyjskimi członkami załogi, którzy byli bardzo obciążeni pracą. Normą był siedmiodniowy tydzień pracy.
In his NASA oral history, Blaha described himself, self-deprecatingly, as “a piece of luggage.” This carried the potential for a strange relationship, since he had far more up-front shuttle experience—both from a piloting and commanding perspective—than any of his STS-79 or STS-81 crewmates.
But Readdy proved charming in that he fully integrated Blaha into the STS-79 crew. “He took us in,” he remembered, “even though we were only with the crew for about three weeks prior to launch and made us feel like we were just part of the crew with everything that happened. I didn’t really deserve anything, since I hadn’t done anything.” Jokingly, Blaha described himself as “worse than a payload specialist”—hierarchically the lowest-ranking member of a shuttle crew—and more than once stressed the “piece of luggage” comparison. By the late summer of 1996, he had not been directly involved with shuttle operations for more than 2.5 years.
http://www.americaspace.com/?p=95714
In his book Dragonfly, Bryan Burrough touched on the effect of this late crew-swap upon Blaha, who would be spending four months in space with two cosmonauts that he barely knew. He learned of the swap on 9 August, whilst at home in Houston, Texas, but upon his return to the Star City training center, near Moscow, a few days later, Korzun and Kaleri invited him out to dinner and made their introductions. Together with André-Deshays, Korzun and Kaleri roared to orbit on 17 August and docked with Mir two days later. For two weeks, they worked with Shannon Lucid and her Russian crewmates Yuri Onufrienko and Yuri Usachev. Finally, Onufrienko, Usachev, and André-Deshays returned to Earth, leaving Korzun, Kaleri, and Lucid aboard Mir until the arrival of STS-79 and Blaha.
Throughout the fall of 1996, Blaha sampled mammalian cartilage cells, grew crystals of two separate alloys, and took microbial specimens from throughout the expansive space station. He battled other BTS glitches and continued his monitoring of dwarf wheat seedlings in the greenhouse, regularly planting new crops. By his own admission, he rarely saw Korzun and Kaleri in the station’s warren-like maze of modules. “Every now and then, I would do something with one of the cosmonauts,” he said later. “Maybe there were 15-20 times in that four months. The reason was we all were too busy. We couldn’t be together. All three of us had to working on things to accomplish all the work.”
That said, Blaha managed to watch movies to help him sleep at night and he utilized ham radio to communicate with other operators on Earth. These provided an essential psychological crutch. “All three of us were busy, from eight in the morning until ten in the evening,” he remembered. Korzun and Kaleri worked even later, often until midnight. “I quit at ten or ten-thirty, if I could,” continued Blaha, “so that I could wind down and get a good night’s sleep. I never just watched them do stuff, because I never had any time to do that. I was busy with all the things I was doing, which predominantly was the science experiments.” Seven-day working weeks were the norm.
In December, Blaha became the first American to spend Christmas in space since the Skylab era. In a news conference, Korzun described the crew’s Christmas menu as “outstanding,” with traditional cakes and dishes, including lamb, pork, and desserts, together with Italian foodstuffs and cheeses.
http://www.americaspace.com/?p=95722
-
Obchody świąt Bożego Narodzenia w kosmosie mają długą tradycję, a zaczęło się od wyprawy Apollo 8, w czasie której krążąc po orbicie wokół Księżyca załoga odczytała wersy Księgi Rodzaju i przesłała mieszkańcom Ziemi świąteczne pozdrowienia.
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo8/lores/as08-12-2052.jpg)
This near-vertical photograph from the Apollo 8 spacecraft covers an area of approximately 50 x 50 statute miles within a 250-statute-miles-in-diameter crater on the lunar farside. The center of this large crater is located at about 157 degrees west longitude and 4 degrees south latitude. The large crater in the center of the picture is about 20 statute miles in diameter.
Następna taka okazja zdarzyła się w czasie misji Skylab-4, która odbywała się na przełomie lat 1973/1974.
Przebiegała ona pod znakiem komety Kohoutka i obserwacji Słońca. Co ciekawe w tym czasie na orbicie przebywali rosyjscy kosmonauci z załogi Sojuza-13. Jednak Boże Narodzenie na terenie Związku Radzieckiego przypada wg kalendarza juliańskiego 7 stycznia. Wtedy święto nie było uznawane przez ówczesny system.
Od 1987 na orbicie wokółziemskiej stale w czasie świąt Bożego Narodzenia przebywają ludzie. Od 1999 dotyczy to Amerykanów. Wtedy trwała trzecia misja serwisowa Kosmicznego Teleskopu Hubble’a.
Przedstawicielem trzeciego narodu, który zapoczątkował przebywanie w kosmosie w okresie tych świąt został Niemiec
Thomas Reiter w grudniu 1995.
Obecnie po raz 17. jest na ISS obchodzone Boże Narodzenie.
Pierwszym Amerykaninem, który spędził 3 razy Boże narodzenie poza Ziemią jest Scott Kelly http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm
http://www.americaspace.com/?p=89401
http://www.americaspace.com/?p=89520
Five years later, in December 1973, Americans and Russians spent Christmas—at least, Christmas according to the newer Gregorian Calendar—in orbit, with astronauts Gerry Carr, Ed Gibson, and Bill Pogue aboard Skylab and Soviet cosmonauts Pyotr Klimuk and Valentin Lebedev flying a solo mission on Soyuz 13. Russian Orthodox Christmas, of course, occurs on 7 January, under the traditional framework of the older Julian Calendar, but within the Soviet Union its observance was officially suppressed by the Communist authorities and little has come to light over whether Klimuk or Lebedev made any reference to the Gregorian festivities. Nor was it possible for the Skylab and Soyuz crews to speak via radio during their respective missions.
Aboard Skylab, the three astronauts were six weeks into a record-breaking 84-day flight and had crafted a makeshift Christmas tree from packing material, food containers, and crude ornaments. They even made a small, long-tailed star from silver foil and put in pride of place atop the tree, to honor Comet Kohoutek, which made an appearance in Earth’s skies during late 1973 and early 1974. On Christmas Day itself, Carr and Pogue performed a spacewalk outside Skylab, one of whose objectives was to photograph Kohoutek. In his interview for the NASA oral historian, Pogue remembered floating in the station’s airlock, surrounded by his cameras, two large film magazines for the Apollo Telescope Mount (ATM), and other tools. “Gerry went hand-over-hand to the end of the solar observatory,” Pogue related, “while I got the replacement film magazines ready. I operated an extendable boom to transfer the first film canister to Gerry; he removed it and loaded the exposed canister to the boom; I retracted the boom while Gerry loaded the fresh canister to replace the one he had just removed and when he gave me the okay, I sent the second canister out. We repeated the procedure and were finished in record time.” (...)
Over the next two decades, several cosmonaut crews were in orbit for both the Gregorian and Julian Christmases, beginning with Soyuz 26, crewed by Yuri Romanenko and Georgi Grechko. They launched from Baikonur on 10 December 1977 and returned to Earth in mid-March of the following year, surpassing the record of Carr’s crew by spending 96 days in orbit. And 10 years after that, in December 1987, Yuri Romanenko became the first person to spend two Christmases (Gregorian, at least) in orbit, as he closed out a 326-day voyage aboard Mir. Joining him were fellow cosmonauts Aleksandr Aleksandrov, Anatoli Levchenko, Vladimir Titov, and Musa Manarov. In fact, from Christmas 1987 onwards, at least one human being would be off the planet during each festive period. (...)
During this decade of festive periods in space, Manarov became the first person to spend two Julian and Gregorian Christmases aloft, whilst Russia’s Yelena Kondakova became the first woman to spend the holiday off the planet in December 1994 and Germany’s Thomas Reiter became the first non-Russian and non-U.S. citizen to do so in December 1995. From the middle of the 1990s, with the beginning of the shuttle-Mir program, the opportunities for Americans opened and in December 1996 veteran shuttle commander John Blaha became the first U.S. astronaut since Skylab to celebrate Christmas in space.
In one of his Letters Home, dated 13 December, Blaha described one of the harbingers of the holidays, as an unmanned Progress supply craft, carrying much-needed food, equipment, and gifts and cards from home, approached Mir for docking. “I was in the Kvant-2 module, looking through one of the small windows,” Blaha wrote. “I finally saw the Progress. It was a shining star, rising towards us at great speed from beneath the horizon. All of a sudden, the light from the Progress extinguished as we passed into the shade of the Earth. Five seconds later, four lights on the Progress were turned on. I watched the remainder of the rendezvous through a tiny window in the aft end of the Kvant module.” For Blaha and his Russian crewmates, Valeri Korzun and Aleksandr Kaleri, opening the Progress “was like Christmas and your birthday, all rolled together, when you are five years old.” They found themselves reading mail, laughing, opening presents and eating fresh tomatoes and cheese. “It was an experience I will always remember,” Blaha once said. (...)
Część pierwsza artykułu http://www.americaspace.com/?p=97347
http://www.space.com/13809-photos-space-holidays-astronauts-christmas.html
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/skylab/skylab4/lores/s74-17688.jpg)
(11 Jan. 1974) --- This color photograph of the comet Kohoutek was taken by members of the lunar and planetary laboratory photographic team from the University of Arizona, at the Catalina Observatory with a 35mm camera on Jan. 11, 1974.
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/skylab/skylab4/lores/s74-23458.jpg)
(19 Dec. 1973) --- This photograph of the sun, taken on Dec. 19, 1973, during the third and final manned Skylab mission (Skylab 4), shows one of the most spectacular solar flares ever recorded, spanning more than 588,000 kilometers (365,000 miles) across the solar surface.
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-103/lores/s103e5455.jpg)
(25 December 1999) --- Moments after the freeing of the Hubble Space Telescope (HST) by Discovery's remote manipulator system (RMS), astronauts in the shuttle's cabin took a series of electronic stills of the giant observatory. This picture was taken just two seconds after the previous frame.
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-103/lores/s103e5050.jpg)
(21 December 1999) --- Full Moon, as photographed by the STS-103 crew aboard Discovery about three hours before rendezvous with the Hubble Space Telescope (HST). HST appears as a tiny dot above and to left of the Moon. The picture was taken with an electronic still camera (ESC) at 15:22:41 GMT Dec. 21, 1999.
-
część 2 artykułu: http://www.americaspace.com/?p=97351
The first crew to put up decorations aboard the ISS were the Expedition 1 crew—Commander Bill Shepherd of NASA and Russian cosmonauts Yuri Gidzenko and Sergei Krikalev—who were about eight weeks into their five-month increment on the big day. For them, Christmas was a busy time, since an unpiloted Progress cargo craft had been undocked a few weeks earlier and inserted into a close “parking orbit” to allow Russian flight controllers to correct a software glitch with its automatic rendezvous system. On 26 December 2000, Gidzenko guided the Progress to a smooth docking at the rear port of the station’s Zvezda service module. Despite the work, the three men managed to enjoy a quiet Christmas, opening presents, talking to their families, eating rehydrated turkey and receiving Christmas greetings from NASA Administrator Dan Goldin.
-
Obecnie po raz 17. jest na ISS obchodzone Boże Narodzenie
Interesujące, jest że do tej pory 96 astronautów miało okazję spędzać Boże Narodzenie w locie orbitalnym.
Dokładnie 16 razy przebywał w kosmosie człowiek w okresie Bożego Narodzenia do czasów MSK, w tym
jednocześnie z ZSRR (Sojuz 13 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s13.htm)) i USA (Skylab 4 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sl4.htm)) w 1973 roku. Najliczniej było podczas misji STS-103 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts103.htm),
kiedy to 5 astronautów z USA, 1 z Francji i 1 ze Szwajcarii było w kosmosie w czasie świąt, czyli razem 7-miu.
Był to jedyny przypadek w czasie całego programu wahadłowca (1981-2011).
Załączam fotkę załogi z tej misji!
Za tydzień ma być opisany w tym serwisie świętowanie Nowego Roku na orbicie.
Dla chcących poczytać podaję 2 linki z alfabetycznym wykazem astronautów, którzy spędzali Sylwestra w kosmosie:
http://space.kursknet.ru/cosmos/english/other/new_year.sht
oraz wykaz alfabetyczny astronautów, którzy spędzali swoje urodziny na orbicie:
http://space.kursknet.ru/cosmos/english/other/birthday.sht.
-
Fotoalbum Christmas in Space (https://www.flickr.com/photos/nasa2explore/albums/72157661271690236) ;)
-
26 grudnia 2016 przypadła setna rocznica urodzin Nikołaja Fiodorowicza Kuzniecowa, który w latach 1963 – 1972 kierował Centrum Przygotowań Kosmonautów. Wtedy został zainicjowany program stacji kosmicznej.
http://www.gctc.ru/main.php?id=3688
-
26 grudnia 2016 przypadła setna rocznica urodzin Nikołaja Kuzniecowa, który w latach 1963 – 1972 kierował Centrum Przygotowań Kosmonautów.
Komuś pomylili się różni Kuzniecowowie - Nikołaj Dmitrjewicz z Nikołajem Fiodorowiczem...
-
Zgadza się:
Nikołaj Dmitiewicz Kuzniecow (1911-1995) - w latach 1949-1994 główny konstruktor w biurze OKB-276, zajmującym się silnikami samolotowymi i rakietowymi, m.in. NK-33 dla N-1, później wykorzystywanymi w Antaresach Orbitala ATK, a także w nowej wersji Sojuza 2.1.v (http://www.astronautix.com/k/kuznetsov.html).
Nikołaj Fiedorowicz Kuzniecow (1916-2000) - szef Centrum Przygotowania Kosmonautów w latach 1963-1972 (http://www.astronautix.com/k/kuznetsovnikolaif.html).
-
Racja. Czy to bracia ?
W czerwcu 2016 minęła 105. urodzin Nikołaja Dmitrjewicza Kuzniecowa [Николай Дмитриевич Кузнецов (10 [23] czerwiec 1911 - 31 lipiec 1995)] konstruktora silników lotniczych i rakietowych.
Jego pomysłem było umieszczenie 24 silników w N-1.
Koncepcja się nie sprawdziła, ale silniki tamtego czasu mają do dziś zastosowanie.
Poirytowane przegraną z NASA radzieckie przywództwo w 1974 roku nakazało przerwanie niezwykle kosztownego programu N-1, który nie mógł już dać spodziewanych zysków propagandowych. Zbudowane już rakiety i silniki miały zostać zniszczone. Cały wielki kompleks startowy na Bajkonurze popadł w zapomnienie.
Kuzniecow nie pogodził się jednak z rozkazem zniszczenia swoich silników, z których był bardzo dumny. Około 150 gotowych NK-33 ukryto w magazynie i na dwie dekady słuch po nich zaginął.
http://www.tvn24.pl/internet-hi-tech-media,40/radziecki-silnik-legenda-zmartwychwstaje-zamiast-slawic-zsrr-bedzie-zarabial-dla-usa,308022.html
http://gubernya63.ru/Lichnost-v-istorii/famous/kuznecov.html
Jednak jego kosmiczne osiągnięcia są pomijane, o czym niech świadczy poniższy artykuł
http://www.uecrus.com/rus/presscenter/smi/?ELEMENT_ID=1232
-
Racja. Czy to bracia ?
Jacy znów bracia, skoro mają różne patronimy?! A Kuzniecowów w Rosji, jak Kowalskich w Polsce.
-
Wykaz żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat , którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny. Razem w tej kategorii jest 9. Rosjan i 35. Amerykanów.
1927 (89)
Władimir Aleksandrowicz Szatałow (3), 009:21:57:30
http://lk.astronautilus.pl/astros/35.htm
1928 (88)
Frank Frederick Borman II (2), 019:21:35:42
Apollo 8
http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm
James Arthur 'Shaky' Lovell, Jr. (4), 029:19:04:52
Apollo 8, Apollo 13
http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm
Anatolij Wasiljewicz Filipczenko (2), 010:21:03:58
http://lk.astronautilus.pl/astros/42.htm
1929 (87)
James Alton McDivitt (2), 014:02:57:05
http://lk.astronautilus.pl/astros/19.htm
Richard Francis 'Dick' Gordon, Jr. (2), 013:03:53:32
Apollo 12
http://lk.astronautilus.pl/astros/29.htm
William Edgar Thornton (2), 013:01:17:28
http://lk.astronautilus.pl/astros/127.htm
1930 (86)
John Watts Young (6). 034:19:41:52,
Apollo 10, Apollo 16,
9. człowiek na Księżycu
http://lk.astronautilus.pl/astros/18.htm
Thomas Patten Stafford (4), 021:03:43:59
Apollo 10
http://lk.astronautilus.pl/astros/24.htm
Michael Collins (2), 011:02:05:13,
Apollo 11
http://lk.astronautilus.pl/astros/28.htm
Buzz Aldrin (2), 012:01:53:04
Apollo 11
2. człowiek na Księżycu
http://lk.astronautilus.pl/astros/30.htm
Owen Kay Garriott (2), 069:18:56:28
http://lk.astronautilus.pl/astros/62.htm
Don Leslie Lind (1), 007:00:08:46
http://lk.astronautilus.pl/astros/166.htm
1931 (85)
Gieorgij Michajłowicz Grieczko (3), 134:20:32:59
http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm
Vance DeVoe Brand (4), 031:02:03:51
http://lk.astronautilus.pl/astros/76.htm
1932 (84)
David Randolph Scott (3). 022:18:54:11
http://lk.astronautilus.pl/astros/26.htm
Apollo 15
7. człowiek na Księżycu
Ronnie Walter Cunningham (1), 010:20:09:03
http://lk.astronautilus.pl/astros/32.htm
Alan LaVern Bean (2), 069:15:45:28
Apollo 12
4. człowiek na Księżycu
http://lk.astronautilus.pl/astros/45.htm
Alfred Merrill Worden (1), 012:07:11:52
Apollo 15
http://lk.astronautilus.pl/astros/54.htm
Joseph Peter Kerwin (1), 028:00:49:48
http://lk.astronautilus.pl/astros/60.htm
Paul Joseph Weitz (2), 033:01:13:30
http://lk.astronautilus.pl/astros/61.htm
Gerald Paul Carr (1), 084:01:15:32
http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm
Joe Henry Engle (2), 009:08:30:55
http://lk.astronautilus.pl/astros/104.htm
Edwin Jacob 'Jake' Garn (1), 006:23:55:23
NASA Specjaliści ładunku Obserwator Kongres USA
http://lk.astronautilus.pl/astros/164.htm
Lodewijk van den Berg (1), 007:00:08:46
NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3
http://lk.astronautilus.pl/astros/167.htm
1933 (83)
William Alison Anders (1), 006:03:00:41
Apollo 8
http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm
Fred Wallace Haise, Jr., (1), 005:22:54:40
Apollo 13
http://lk.astronautilus.pl/astros/47.htm
Donald Herod Peterson, Sr. (1), 005:00:23:42
http://lk.astronautilus.pl/astros/116.htm
1934 (82)
Walerij Fiodorowicz Bykowskij (3), 020:17:48:22
http://lk.astronautilus.pl/astros/11.htm
Aleksiej Archipowicz Leonow (2) , 007:00:33:08
http://lk.astronautilus.pl/astros/17.htm
Eugene Andrew 'Gene' Cernan (3), 023:14:16:10
Apollo 10, Apollo 17
11. człowiek na Księżycu
http://lk.astronautilus.pl/astros/27.htm
Boris Walentinowicz Wołynow (2), 052:07:17:47
http://lk.astronautilus.pl/astros/36.htm
Aleksiej Stanisławowicz Jelisiejew (3), 008:22:22:33
http://lk.astronautilus.pl/astros/37.htm
Wiktor Wasiljewicz Gorbatko (3) 030:12:48:21
http://lk.astronautilus.pl/astros/44.htm
1935 (81)
Russell Louis 'Rusty' Schweickart (1), 010:01:07:00
http://lk.astronautilus.pl/astros/39.htm
Charles Moss Duke, Jr. (1), 011:01:51:04
Apollo 16
10. człowiek na Księżycu
http://lk.astronautilus.pl/astros/57.htm
Harrison Hagan 'Jack' Schmitt (1), 012:13:51:58
Apollo 17
12. człowiek na Księżycu
http://lk.astronautilus.pl/astros/59.htm
Władimir Wiktorowicz Aksjonow (2), 011:20:11:47
http://lk.astronautilus.pl/astros/79.htm
Franklin Story Musgrave (6), 053:09:58:27
http://lk.astronautilus.pl/astros/117.htm
1936 (80)
Thomas Kenneth 'Ken' Mattingly II (3), 021:04:34:08
Apollo 16
http://lk.astronautilus.pl/astros/56.htm
Jack Robert Lousma (2), 067:11:13:49
http://lk.astronautilus.pl/astros/63.htm
Edward George Gibson (1), 084:01:15:32
http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm
Robert Allan Ridley Parker (2), 019:06:52:32
http://lk.astronautilus.pl/astros/129.htm
Loren Wilber Acton (1), 007:22:45:26
NASA Specjaliści ładunku Spacelab 2
http://lk.astronautilus.pl/astros/177.htm
W roku 2017 80. urodziny może obchodzić dziewięcioro kosmicznych zdobywców.
Wśród nich jest 3. z Rosji, 5. astronautów amerykańskich i Niemiec.
1937
Walentina Władimirowna Tierieszkowa (1) , 002:22:50:08
http://lk.astronautilus.pl/astros/12.htm
Witalij Michajłowicz Żołobow (1), 049:06:23:32
http://lk.astronautilus.pl/astros/78.htm
Sigmund Werner Paul Jähn (1), 007:20:49:04
http://lk.astronautilus.pl/astros/90.htm
Robert Laurel Crippen (4), 023:13:48:38
http://lk.astronautilus.pl/astros/102.htm
Richard Harrison 'Dick' Truly (2), 008:07:21:55
http://lk.astronautilus.pl/astros/105.htm
Joseph Percival 'Joe' Allen IV (2), 013:01:59:21
http://lk.astronautilus.pl/astros/113.htm
Karol Joseph 'Bo' Bobko (3), 016:02:03:43
polskie korzenie
http://lk.astronautilus.pl/astros/115.htm
Bruce McCandless II (2), 013:00:32:00
http://lk.astronautilus.pl/astros/133.htm
Igor Pietrowicz Wołk (1), 011:19:14:36
http://lk.astronautilus.pl/astros/143.htm
EDIT: Igor Pietrowicz Wołk (1937) zmarł 3 stycznia 2017
EDIT: Eugene Andrew 'Gene' Cernan (1934) zmarł 16 stycznia 2017
EDIT: Gieorgij Michajłowicz Grieczko (1931) zmarł 8 kwietnia 2017
EDIT: Wiktor Wasiljewicz Gorbatko (1934) zmarł 17 maja 2017
EDIT: Paul Joseph Weitz (1932) zmarł 22 października 2017
EDIT: Richard Francis 'Dick' Gordon, Jr. (1929) zmarł 6 listopada 2017
EDIT: Bruce McCandless II (1937) zmarł 21 grudnia 2017
-
Wykaz żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny. Razem w tej kategorii jest 9. Rosjan i 34. Amerykanów.
Witam w Nowym Roku 2017. Bardzo interesujące zestawienie!
2 małe korekty!
1932 (84)
Paul Joseph Weitz (2), 033:01:13:30
http://lk.astronautilus.pl/astros/61.htm
18935 (81)
-
Witam!
I oby w tym 2017 roku było jak najmniej odejść.
Dzięki.
Uzupełniłem czas nalotu Schweickarta i przeniosłem informację o Weitzu do właściwego rocznika.
-
Po raz pierwszy Nowy Rok był witany na orbicie wokółziemskiej przez załogę Skylab 4 w 1974 http://lk.astronautilus.pl/loty/sl4.htm
Po raz drugi zdarzyło się to załodze Sojuza-26 przebywającej na pokładzie stacji orbitalnej Salut-6 w 1978 http://lk.astronautilus.pl/loty/s26.htm
Następna taka sytuacja miała miejsce dokładnie 10 lat później z udziałem
Władimira Titowa http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm
i Musy Manarowa http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm
Od tamtej pory tylko początek roku 2000 był osamotniony przez ludzi na orbicie.
Załogi witały Nowy Rok na pokładzie następujących stacji orbitalnych:
Skylab 1 raz - 1974
Salut-6 1 raz - 1978
Mir 12 razy - 1988 – 1999
ISS do tej pory 17 razy – od 2001.
Tak więc obecnie ludzie po raz 31. spędzają Nowy Rok na orbicie.
Oprócz Rosjan Nowy Rok w kosmosie rozpoczynali na Mirze Niemiec Thomas Reiter (1995) http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm oraz Amerykanie John Blaha (1997) http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm
i Dave Wolf (1998) http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm
Na ISS Nowy Rok witali oprócz Rosjan i Amerykanów:
2010 Soichi Noguchi http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm
2011 Paolo Nespoli http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm
2012 André Kuipers http://lk.astronautilus.pl/astros/432.htm
2013 Chris Hadfield http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm
2014 Koichi Wakata http://lk.astronautilus.pl/astros/341.htm
2015 Samantha Cristoforetti http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm
2016 Timothy Nigel Peake http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm
2017 Thomas Pesquet http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm
Do powitania 2018 szykuje się :) Norishige Kanai http://lk.astronautilus.pl/astros/kanai.htm
Do dzisiaj 84. ludzi witało Nowy Rok na orbicie:
43. Rosjan
32. Amerykanów
9. przedstawicieli innych narodów.
Więcej niż jeden raz doświadczyło tej przyjemności osiemnaścioro astronautów:
Musa Manarow 1988 , 1991 http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm
Walerij Polakow 1989 , 1995 http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm
Aleksandr Aleksandrowicz Wołkow 1989 , 1992 http://lk.astronautilus.pl/astros/183.htm
Siergiej Krikalow 1989 , 1992 , 2001 http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm
Aleksandr Wiktorienko 1990 , 1995 http://lk.astronautilus.pl/astros/201.htm
Aleksandr Sieriebrow 1990 , 1994 http://lk.astronautilus.pl/astros/110.htm
Anatolij Sołowjow 1993 , 1998 http://lk.astronautilus.pl/astros/205.htm
Siergiej Awdiejew 1993, 1996, 1999 http://lk.astronautilus.pl/astros/274.htm
Jurij Gidzenko 1996, 2001 http://lk.astronautilus.pl/astros/329.htm
Aleksandr Kaleri 1997, 2004 , 2011 http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm
Donald Pettit 2003 , 2012 http://lk.astronautilus.pl/astros/426.htm
Michaił Tiurin 2007 , 2014 http://lk.astronautilus.pl/astros/406.htm
Jurij Malenczenko 2008 , 2016 http://lk.astronautilus.pl/astros/308.htm
Peggy Whitson 2008 , 2017 http://lk.astronautilus.pl/astros/419.htm
Oleg Kotow 2010 , 2014 http://lk.astronautilus.pl/astros/452.htm
Scott Kelly 2011 , 2016 http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm
Anton Szkaplerow 2012 , 2015 http://lk.astronautilus.pl/astros/521.htm
Oleg Nowickij 2013 , 2017 http://lk.astronautilus.pl/astros/526.htm
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/skylab/skylab4/lores/s73-38962.jpg)
(28 Dec. 1973) --- The three members of the Skylab 4 crew confer via television communication with Dr. Lubos Kohoutek, discoverer of the Comet Kohoutek. This picture of the three astronauts was reproduced from a TV transmission made by a TV camera aboard the space station in Earth orbit. They are, left to right, Gerald P. Carr, commander; Edward G. Gibson, science pilot; and William R. Pogue, pilot. They are seated in the crew quarters wardroom of the Orbital Workshop. Professor Kohoutek, who is employed at the Hamburg Observatory in West Germany, was visiting the Johnson Space Center in Houston when he conferred with the Skylab 4 crewmen.
(http://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/station/crew-1/lores/iss001-328-015.jpg)
(4 December 2000) --- The Expedition One crew members are about to eat fresh fruit in the form of oranges onboard the Zvezda Service Module of the Earth-orbiting International Space Station (ISS). Pictured, from the left, are cosmonaut Yuri P. Gidzenko, Soyuz commander; astronaut William M. Shepherd, mission commander; and cosmonaut Sergei K. Krikalev, flight engineer.
As 2001 began, Shepherd honored his military heritage by sharing a poem about his ten-weeks-and-counting experience aboard the station. “In long-standing naval tradition,” he explained, “the first entry in a ship’s log for the New Year is always recorded in prose.” And without further ado, he waxed lyrical about his crew’s journey, “orbiting high above Earth … traveling our destined journey beyond realm of sea voyage or flight.” Shepherd wrote about ringing in a new era as Earth itself revolved, “counting the last thousand years done,” for 1 January 2001—although the second year of a new decade—actually marked the official start of the 21st century. Then Shepherd added an interesting observation to his piece: “Fifteen midnights to this night in orbit; a clockwork not of earthly pace.” For as he and Krikalev and Gidzenko circled the globe at 17,500 mph (28,100 km/h), they passed through numerous terrestrial time zones and “saw” numerous New Years.
http://www.americaspace.com/?p=97372#more-97372
Another woman was aboard the ISS for the following 1 January in 2008, as Peggy Whitson became the first female commander of the station. Alongside Expedition 16 crewmates Yuri Malenchenko and Dan Tani, she had recently welcomed the new Harmony node and the trio spent much of the day off-duty. Having said this, Whitson and Tani began the New Year with daily readings of sleep experiment data and Malenchenko worked on the environmental control system in the Russian Orbital Segment (ROS). A year later, in January 2009, another American woman, Sandy Magnus, was aboard the station, with Expedition 18 comrades Mike Fincke and Yuri Lonchakov. (...)
Since the dawn of the Space Age, and including the six-strong Expedition 50 crew, currently aboard the ISS, no fewer than 84 astronauts and cosmonauts have (or will have) spent New Year away from their loved ones, high above Earth. Among their number are Americans and Russians, as well as a German, two Japanese, two Italians, one Dutchmen, a single Canadian, and a lone Briton. Sixteen people, including two Americans—Don Pettit and Scott Kelly—have spent two New Years aloft and a trio of intrepid Russians—Sergei Avdeyev, Sergei Krikalev, and Aleksandr Kaleri—have watched through station windows for Earthbound fireworks on no fewer than three occasions. Aboard Expedition 50, Peggy Whitson becomes the first woman to have logged two New Years in space. (...)
And therein lies the greatest difficulty. Four New Years ago, U.S. astronaut Kevin Ford was at the helm of the station, commanding Expedition 34. “Probably the biggest thing is asking forgiveness from our families,” he said in a pre-flight interview, “but they know how special it is, how long we’ve waited to do this kind of thing and they’ll forgive us this one time around. When New Year rolls around, I’m going to do my best to be well rested and try to see some fireworks as we pass through those midnight time zones around the planet and see if we can pick up any of that from space.”
http://www.americaspace.com/?p=97377#more-97377
-
Wykaz żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny. Razem w tej kategorii jest 9. Rosjan i 34. Amerykanów.
W roku 2017 80. urodziny może obchodzić dziewięcioro kosmicznych zdobywców.
Wśród nich jest 3. z Rosji, 5. astronautów amerykańskich i Niemiec.
Igor Pietrowicz Wołk (1), 011:19:14:36
http://lk.astronautilus.pl/astros/143.htm
Niestety Wołk nie dożył 80-ki, zmarł wczoraj w Bułgarii, gdzie przebywał na wczasach.
-
:(
Miałem szanse się z nim przywitać parę lat temu na konferencji NordicBaltSat w Estonii, Wtedy to był już grubszy, starszy Pan chodzący o lasce. Wówczas na miejscu był również astronauta Karol Bobko. Panowie mimo problemów z językiem razem bardzo dobrze się bawili (obaj stara szkoła astronautów - pilotów wojskowych)
-
20 lat temu 12 stycznia 1997 do misji STS-81 wystartował po raz 18. Atlantis (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts81.htm) i Jerry Linenger stał się czwartym amerykańskim astronautą odbywającym długotrwały lot orbitalny na rosyjskiej stacji kosmicznej. Stał się też pierwszym Amerykaninem odbywającym spacer kosmiczny w rosyjskim skafandrze Orłan. Za jego pobytu na Mirze zdarzył się pożar, o którym NASA nie wiedziała przez 12 godzin.
Na Ziemię zaś po 128 dniach kosmicznego lotu powrócił John Blaha. W ładowni promu znajdował się podwójny moduł SPACEHAB umożliwiający przeprowadzenie więcej eksperymentów.
Załoga Atlantisa dostarczyła na Ziemię rośliny, które jako pierwsze w historii ukończyły pełny cykl wzrostu na orbicie (https://www.nasa.gov/home/hqnews/1996/96-256.txt).
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/launch2/sts-81.jpg)
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/01/linenger3.jpg)
Linenger, na zdjęciu z Rosyjskiej Orlan-M skafander pokładzie Mir. Photo Credit: NASA
(http://www.spacefacts.de/graph/photo/photos2/mir-23_eva_linenger_1.jpg)
mir-23_eva_linenger_
(http://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2016/03/linenger-768x506.jpg)
Jerry Linenger onboard Mir in 1997. Image: NASA
(...) On 23 February, Russia celebrated “Defender of the Fatherland Day” in honor of its armed forces and the six men gathered at the dinner table in Mir’s base block for a celebratory meal. At one point, Linenger headed back to the station’s Spektr module to don electrodes for a sleep study, whilst Lazutkin excused himself and headed into the Kvant-1 module to change an Elektron oxygen generator. He removed the old “candle,” fitted a new one, and was about to return to the base block, when he was startled by sparks emerging from the top. Within seconds, the relatively innocuous first perspective became more threatening, when the sparks changed into a small column of pinkish-orange flame, reaching 12 inches (30 cm).
Immediately, Korzun—the commander of Mir at the time—entered Kvant-1 to assist his crewmate, but their efforts to switch off or smother the malfunctioning Elektron proved fruitless. Korzun dismissed everyone from Kvant-1 and told Tsibliyev, Lazutkin, and Ewald to prepare their Soyuz TM-25 spacecraft for an emergency evacuation. Unfortunately, the Soyuz TM-24 vehicle, which he, Kaleri and Linenger would use, was docked at the aft end of Kvant-1 and could not be reached until the fire had been extinguished.
By now, thick black smoke was beginning to pour into Mir’s base block. The fire alarm was activated and triggered an automatic shutdown of the station’s ventilation system, in order to prevent smoke from being blown into the neighboring modules. Linenger returned from Spektr and the entire crew donned oxygen masks as Korzun finally brought the fire under control. The six men then assembled in the Kvant-2 module—where air conditions were cleanest—and Linenger set up a makeshift first-aid station, distributing rubber filter masks and treating minor and second-degree skin burns. Despite some bronchial irritation, dry throats and a small burn on Korzun’s hand, none of the crew was seriously harmed, but the fire left a film of grime on many surfaces, which required several hours to remove.
In total, the crew remained on oxygen masks for 2.5 hours. “Although we could talk to each other, our words were muffled because of the masks,” Linenger wrote in Off the Planet. “Hand signals proved universally understandable and eliminated the need to mentally translate from Russian to German or English.” Much to NASA’s dismay, its officials were not informed about the fire for 12 hours. A crack in the Elektron’s shell had allowed its contents to leak into the outer hardware and no less than three fire extinguishers were required to put it out. In turn, this increased the atmospheric humidity and temperature and the crew were ordered to take vitamin tablets and milk products. Linenger performed a toxicological test of Mir and declared the air to be satisfactory. The incident would factor strongly in U.S. Congressional debates, later in 1997, about the safety of the aging Russian station to support American astronauts. (...)
http://www.americaspace.com/?p=75139
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/life2/soyuz-tm-25_1.jpg)
Portrait of the Mir-23 crew in the Base Block, Commander Vasily Tsibliev, guest researcher Jerry Linenger and flight engineer Aleksandr Lazutkin.
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/soyuz-tm-25_onboard_2.jpg)
Die 22. und die 23. Besatzung der MIR Raumstation (untere Reihe v.l.: Alexander Kaleri, Jerry Linenger, Waleri Korsun; obere Reihe v.l.: Wassili Ziblijew, Reinhold Ewald, Alexander Lasutkin)
Overall, STS-81 would bring 1,400 pounds (635 kg) of water, 1,140 pounds (516 kg) of U.S. research gear, 2,200 pounds (1,000 kg) of Russian equipment, and 265 pounds (120 kg) of “miscellaneous” materials to Mir, as well as ferrying almost 2,425 pounds (1,100 kg) of unneeded items back to the Home Planet. Among the items to be brought home by Atlantis’ crew were wheat samples from Mir’s Svet greenhouse—which would mark the first occasion in history that plants had completed a full growth cycle in space—whilst STS-81 would also deliver the Treadmill Vibration Isolation and Stabilization System (TVIS) for testing and evaluation in readiness for its role aboard the International Space Station (ISS).
http://www.americaspace.com/?p=97382#more-97382
koniec części 1
-
John Blaha dzielił się z J.Linengerem swoimi doświadczeniami na temat trudnych warunków egzystencji na Mirze. Dla rozświetlenia wnętrza Mira pomocne okazały się latarki. Poruszanie się w labiryntach stacji ułatwiała rozpięta linka.
“During my first few days on Mir,” Linenger reflected in his 2000 memoir, Off the Planet, “John and I had many private conversations, tucked away in a corner of the station. We went through how the toilet works, how the treadmill works and he did his routine. He explained in detail how he cleaned himself after working out on the treadmill; there’s a trick to it. Water is in short supply up there and therefore you need to use two or three thimblefuls, which you put on a little towel. He would cut the towel into about five or six sections to conserve towels, because there’s no way to keep delivering new towels. He showed how you can make a couple of thimblefuls of water go a long way. Sanitation was not an easy task up there. During your treadmill sessions, you would definitely be sweating and our T-shirts would get soaked. Our supply of shirts and shorts was such that we could only change every two weeks!” Linenger added that Blaha’s “unalloyed frankness” and “uncensored remarks” were invaluable in allowing him to fine-tune his own mindset for four months aboard Mir(...).
In their final days, the astronauts wrapped up the remainder of their scientific research aboard the Spacehab double module and tested a medical restraint system, which might someday be used aboard the ISS to move a sick or injured crew member from one module to another. They also had the opportunity for some Earth photography.
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-81.jpg)
Joint in-flight portrait of the STS-81 and Mir-22 crew aboard the Mir Space Station Base Block. Front row (l.-r.) STS-81 commander Michael Baker, mission specialist John Grunsfeld, mission specialist John Blaha and Mir-22 flight engineer Alexander Kaleri. Back row (l.-r.) Mission specialist Jerry Linenger, Mir-22 commander Valeri Korzun, STS-81 mission specialists Marsha Ivins and Jeff Wisoff and STS-81 pilot Brent Jett.
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/sts-81_mir.jpg)
Russian Mir Space Station photographed by a crewmember of the fifth Shuttle/Mir docking mission, STS-81. The image shows: upper center - Progress supply vehicle, Kvant-1 module, and Core module; center left - Priroda module; center right - Spektr module; bottom left - Kvant-2 module; bottom center - Soyuz; and bottom right - Kristall module and Docking module. The Progress was an unmarned, automated version of the Soyuz crew transfer vehicle, designed to resupply the Mir. The Kvant-1 provided research in the physics of galaxies, quasars, and neutron stars, by measuring electromagnetic spectra and x-ray emissions. The Core module served as the heart of the space station and contained the primary living and working areas, life support, and power, as well as the main computer, communications, and control equipment. Priroda's main purpose was Earth remote sensing. The Spektr module provided Earth observation. It also supported research into biotechnology, life sciences, materials science, and space technologies. American astronauts used the Spektr as their living quarters. Kvant-2 was a scientific and airlock module, providing biological research, Earth observations, and EVA (extravehicular activity) capability. The Soyuz typically ferried three crewmembers to and from the Mir. A main purpose of the Kristall module was to develop biological and materials production technologies in the space environment. The Docking module made it possible for the Space Shuttle to dock easily with the Mir.
(http://www.spacefacts.de/graph/photo/photos2/sts-81_orbit.jpg)
The Orbiter Docking System (ODS) and, behind, the Spacehab double module, are visible in Atlantis’ payload bay during STS-81. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/earth2/sts-81_1.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/landing2/sts-81.jpg)
http://www.americaspace.com/?p=97472
Biografia w NASA http://www.jsc.nasa.gov/Bios/htmlbios/linenger.html
http://www.universetoday.com/127920/nasas-dangerous-thing-can-space/
Fire and Controversy http://history.nasa.gov/SP-4225/nasa4/nasa4.htm
-
Pamiętam jak pokazywali start tego promu w Teleexpresie w styczniu 1997 :)
-
Witam!
I oby w tym 2017 roku było jak najmniej odejść.
No niestety, właśnie nadeszła wiadomość o śmierci Cernana...
-
25 lat temu 22 stycznia 1992 rozpoczęła się 14. misja orbitalna wahadłowca Discovery STS-42 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts42.htm).
Był to pierwszy start załogowy w przypadającym w 1992 International Space Year (ISY).
(http://www.asc-csa.gc.ca/images/missions/ban-sts-042-eng.jpg)
Główny ładunek stanowiło laboratorium IML-1 (International Microgravity Laboratory). Badania do pierwszego lotu laboratorium zostały przygotowane przez ponad 200 naukowców w ramach prac agencji kosmicznych z USA, Niemiec , Francji, Kanady i Japonii.
W laboratorium IML-1 były wykonywane badania w całości poświęcone doświadczeniom materiałowym oraz eksperymentom z zakresu nauk przyrodniczych w warunkach mikrograwitacji.
Np. embrionalne komórki kończyn myszy badano w celu scharakteryzowania podobieństwa występującego między wadami kośćca u gryzoni i ludzkimi dziećmi, ze szczególnym zwróceniem uwagi na wyjaśnienie procesów, które mogą być pomocne w leczeniu chorób kości w warunkach mikrograwitacji.
Badany był też wpływ promieniowania kosmicznego na próbki gleby i jaja owadów, na bakterie i zarodniki grzybów, nasiona rzeżuchy i jaja krewetek.
Canada’s Space Physiology Experiments koncentrował się na adaptacji organizmu do stanu nieważkości.
Eksperyment związany z bólem pleców u astronautów miał badać to zjawisko uwarunkowane wydłużaniem się kręgosłupa o ok 5-7 cm w czasie lotów kosmicznych, co skutkuje bólem pleców u 2/3 astronautów.
Misja należała naukowo do bardzo skomplikowanych i była bardzo ważnym krokiem do przyszłej budowy ISS.
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/sts-42_iml.jpg)
The tunnel adaptor for the IML-1 Spacelab module is prepared for installation in the Orbiter Processing Facility. STS-42 was the first human launch of International Space Year 1992. Photo Credit: NASA
Pierwotny start IML-1 , który miał się odbyć w maju 1987 na pokładzie Columbii został opóźniony z powodu katastrofy Challengera.
The sensitive microgravity requirements of IML-1’s experiments required the shuttle to operate in a so-called “pseudo-gravity-gradient” orientation, with the tail directed Earthward, at a mean altitude of 160 miles (300 km). In the pre-Challenger era, the mission would enter a high-inclination 57-degree orbit, but this was later changed to 28.5 degrees and, ultimately, back to 57 degrees. The reason was associated with a shift in orbiters, as the shuttle manifest changed. With several flights extensively delayed by hydrogen leaks in the summer of 1990—and Columbia targeted to undergo a lengthy overhaul to install the Extended Duration Orbiter (EDO) capability—it became necessary to move STS-42 onto one of her sister ships. By February 1991, the mission had found its way onto Atlantis, with a projected launch in December of that year, but within weeks had shifted to Discovery and a revised date of February 1992. (...)
With the move from Columbia to Atlantis and finally Discovery, another issue of pertinence to Thagard arose. One of the reasons why Columbia had been assigned virtually all of the longer-duration Spacelab science missions was because, in the late 1980s and early 1990s, she was the only orbiter capable of housing as many as five cryogenic oxygen and hydrogen reactant tanks underneath her payload bay floor for the electricity-generating fuel cells. (At the time, Atlantis and Discovery accommodated four tanks apiece.) As shown in NASA manifests from the fall of 1990 and spring of 1991, the decision to move STS-42 onto Atlantis and, eventually, Discovery, forced a reduction in the duration of the flight to just seven days. In the words of Roberta Bondar, who was selected with Ulf Merbold for the two Payload Specialist posts, this change in duration—though not mission content—made the workload of the crew extremely fast-paced. (...)
(http://www.spacefacts.de/mission/alternate/photo/sts-42.jpg)
Załoga w pierwotnym składzie wraz z rezerwowymi specjalistami ładunku (http://lk.astronautilus.pl/astros/psiml1.htm)
(http://www.spacefacts.de/mission/photo2/sts-42_2.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-42.jpg)
Skład załogi został zmodyfikowany: Mary Cleave (http://lk.astronautilus.pl/astros/193.htm) ze względu na inne priorytety zrezygnowała z lotu:
In late January 1990, NASA revealed that Cleave had resigned her position on the crew “for personal reasons” and she was replaced by another veteran astronaut, Navy flight surgeon Manley “Sonny” Carter. In her NASA oral history, many years later, Cleave recounted her reasoning. She had flown two previous shuttle missions, separated by almost four years, and with a PhD in environmental engineering she was shocked by the rate at which the Home Planet had changed. “Cities were grey smudges,” she remembered of the often depressing views of human impact. “The air looked dirtier, less trees, more roads.” She opted to relocate out of the Astronaut Office at the Johnson Space Center (JSC) in Houston, Texas, to work at NASA’s Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Md., on robotic environmental projects.
Manley Carter, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/221.htm), który został przydzielony do załogi w miejsce Mary Cleave (http://lk.astronautilus.pl/astros/193.htm) zginął w katastrofie samolotu 4 kwietnia 1991. W jego miejsce został wybrany David Hilmers (http://lk.astronautilus.pl/astros/185.htm), który nie był naukowcem , lecz inżynierem, ale jego zainteresowanie naukami przyrodniczymi skierowało go do studiowania medycyny po opuszczeniu NASA jesienią 1992 (https://www.nasa.gov/home/hqnews/1992/92-120.txt).
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/life2/sts-42_1.jpg)
On the calm afternoon of 5 April 1991, Atlantic Southeast Airlines Flight 2311 was approaching Glynco Jetport—today’s Brunswick Golden Isles Airport—in Brunswick, Ga., after an hour-long flight from Atlanta. As the Embraer EMB 120 Brasilia aircraft approached the runway, in clear weather conditions, eyewitnesses noticed that it was flying at a much lower altitude than it should. At about 100-200 feet (30-60 meters), it suddenly rolled sharply to the left and crashed, nose-first, into trees. All 23 passengers and crew were killed. Among the dead were a pair of small children, former Texas Sen. John Tower … and STS-42 Mission Specialist Sonny Carter.
The accident was later determined to have arisen from a severe asymmetric thrust condition with the left-side engine’s propeller control unit, which caused a rapid loss of control. Events unfolded so rapidly that the pilots did not even have time to declare an emergency. For the Astronaut Office, Carter’s death was devastating, and not only because of STS-42. It was, in the words of fellow astronaut Mike Mullane, a “gross violation of the natural order.” Astronauts dying in aircraft accidents, Mullane wrote in his memoir, Riding Rockets, were meant to do so as pilots, not as passengers.
Two weeks later, veteran astronaut Dave Hilmers was named to replace Carter on the IML-1 mission. According to Don Puddy, then-head of Flight Crew Operations, it was a difficult decision and one he made with “regret.” When the STS-42 crew released their official patch, later in 1991, it included a single gold star, hanging serenely over Earth’s horizon, to honor the memory of “our crewmate, colleague and friend.”
http://www.americaspace.com/?p=97480
(http://www.spacefacts.de/mission/patches2/sts-42_original.jpg) (http://www.spacefacts.de/mission/patches2/sts-42.jpg)
The STS-42 crew—Commander Ron Grabe, Pilot Steve Oswald, Payload Commander Norm Thagard, Mission Specialists Bill Readdy and Dave Hilmers, and Payload Specialists Roberta Bondar and Ulf Merbold—headed out of the Operations & Checkout (O&C) Building at the Kennedy Space Center (KSC) in Florida on the morning of 22 January 1992. A few weeks earlier, the astronauts had completed a Terminal Countdown Demonstration Test (TCDT) and Oswald earned himself the accolade of becoming the first astronaut to use the bathroom at the crew access level of Pad 39A. Despite having only consumed coffee and orange juice that morning, the blood-flow from his legs into his torso inevitably took its toll. He knew that he had to relieve himself.
“Of course, you’re out for two-and-a-half to three hours,” he told a Smithsonian interviewer, years later. Ordinarily, the astronauts wore modified diapers, but every time Oswald made to use them, someone would call him on the intercom and break the spell. “Like most of us, after 40 years of being told not to pee while you’re lying on your back, it’s a hard thing to do!” When the TCDT ended, he was first to rush through Discovery’s side hatch and straight for the bathroom. “I was in that bathroom in a heartbeat,” he said, “and that’s how I made history!”
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/launch2/sts-42.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/launch2/sts-42_2.jpg)
The IML-1 experiments were devoted entirely to materials and life science in the microgravity environment. Of the life sciences complement, Europe’s Biorack sought to understand the fundamental functions of organisms, including cell proliferation and differentiation, genetics, gravity sensing, and membrane behavior. Embryonic mouse limb cells were studied in an effort to characterize the similarities observed between skeletal malformations in rodents and human children, with a focus on helping to clarify the processes by which bones heal in microgravity. Other experiments utilised the eggs of African clawed frogs and fruit flies, together with yeast, bacteria, lentil roots and plant shoots, and slime mold, to understand the role of gravity in embryonic and cell development. The effect of radiation on soil samples and the eggs of stick insects was also closely studied and Germany’s Biostack facility analyzed the influence of cosmic rays on bacteria and fungus spores, together with cress seeds and shrimp eggs.
Elsewhere, housed inside a Spacelab Double Rack, was the Gravitational Plant Physiology Facility, which provided nothing less than a small space-based botanical laboratory, equipped with centrifuge chambers, floodlights, videotape recorders, and plant compartments. It supported investigations into the gravity-sensing mechanisms of oat seeds and the reactions of wheat specimens to the effect of light stimulation.
With Canadian astronauts Roberta Bondar and Ken Money having trained extensively for IML-1 payload science activities, the contribution of their nation to the mission was correspondingly important. Canada’s Space Physiology Experiments focused on the adaptation of the human organism to the weightless environment, including the vestibular apparatus, the body’s sense of position, energy expenditure, cardiovascular adaptation, eye-motion oscillations, and back pain. The latter was devised in response to spinal lengthening by 2-2.8 inches (5-7 cm) and back pain in two-thirds of astronauts.
In support of these experiments, the IML-1 science crew utilized “The Sled,” in the center aisle of the Spacelab module, and wore a helmet instrumented with accelerometers to measure head motions and visors to provide visual stimuli. Crew members’ responses were monitored to gauge their ability to visually track moving objects. Studies of the adaptation of the “otolith”—the gravity-sensing part of the inner ear—and its effect upon the nervous system, together with head and eye movements, were also performed in the sled and in a swiveling chair.
In the microgravity science arena, NASA experiments in vapor-driven protein crystal growth were undertaken, together with German Cryostat investigations which employed “liquid diffusion” and offered researchers the flexibility of a temperature-controlled facility. NASA’s Fluids Experiment System and Vapor Crystal Growth System carried a range of investigations which grew crystals of triglycine sulphate and mercury iodide, as well as performing laser diagnostic recording and creating more than 300 three-dimensional structural holograms for post-mission analysis. Several of the mercury iodide experiments were supported by CNES, the French national space organization, and record-sized crystals were yielded. The Japanese Organic Crystal Growth Facility sought to produce semiconducting crystals of tetrathiafulvalene and nickel, whilst the European Critical Point Facility explored the behavior of fluids when they reached the precise temperature-pressure stage at which the difference between vapor and liquid became indistinguishable.
All told, more than 100 percent of IML-1’s pre-flight scientific research objectives were met, with over 100 hours of television downlinked to the ground and the recording of around 70 videotapes of research data. The crew grew many crystals, returned billions of cells and hundreds of plants during their mission. At times, Dave Hilmers recalled, they would have benefited from traffic lights in the tunnel linking the shuttle’s middeck to the Spacelab module, so hectic was the passage of crew members.
Planned for seven days, the astronauts’ consumables expenditure allowed an additional 24 hours to be added for research. At length, Hilmers and Merbold closed out the Spacelab module and sealed the hatch early on 30 January 1992. Returning to the cramped confines of Discovery’s middeck after having had the voluminous area of the Spacelab for the past week surprised Hilmers. Later that morning, deftly flown by Grabe and Oswald, the shuttle alighted smoothly on concrete Runway 22 at Edwards at 8:07 a.m. PST, wrapping up a flight of just over eight days.(...)
http://www.americaspace.com/?p=97482
(https://archive.org/download/MSFC-9250415/9250415.jpg)
International Microgravity Laboratory-1 (IML-1) was the first in a series of Shuttle flights dedicated to fundamental materials and life sciences research with the international partners. The participating space agencies included: NASA, the 14-nation European Space Agency (ESA), the Canadian Space Agency (CSA), the French National Center of Space Studies (CNES), the German Space Agency and the German Aerospace Research Establishment (DAR/DLR), and the National Space Development Agency of Japan (NASDA). Dedicated to the study of life and materials sciences in microgravity, the IML missions explored how life forms adapt to weightlessness and investigated how materials behave when processed in space. Both life and materials sciences benefited from the extended periods of microgravity available inside the Spacelab science module in the cargo bay of the Space Shuttle Orbiter. In this photograph, Astronauts Stephen S. Oswald and Norman E. Thagard handle ampoules used in the Mercuric Iodide Crystal Growth (MICG) experiment. Mercury Iodide crystals have practical uses as sensitive x-ray and gamma-ray detectors. In addition to their exceptional electronic properties, these crystals can operate at room temperature rather than at the extremely low temperatures usually required by other materials. Because a bulky cooling system is urnecessary, these crystals could be useful in portable detector devices for nuclear power plant monitoring, natural resource prospecting, biomedical applications in diagnosis and therapy, and astronomical observation. Managed by the Marshall Space Flight Center, IML-1 was launched on January 22, 1992 aboard the Space Shuttle Orbiter Discovery (STS-42 mission).
(https://archive.org/download/MSFC-9251513/9251513.jpg)
Astronaut Ulf Merbold on the stationary seat of the mini-sled, stares into an umbrella-shaped rotating dome with colored dots. Astronaut Merbold, assisted by astronaut David Hilmer, are conducting the Visual Simulator Experiment, a space physiology experiment. The Visual Stimulator Experiment measures the relative importance of visual and vestibular information in determining body orientation. When a person looks at a rotating visual field, a false sensation of self-rotation, called circularvection, results. In weightlessness, circularvection should increase immediately and may continue to increase as the nervous system comes to rely more on visual than vestibular cues. As Astronaut Merbold stares into the rotating dome with a pattern of colored dots and its interior, he turns a knob to indicate his perception of body rotation. The strength of circularvection is calculated by comparing signals from the dome and the knob. The greater the false sense of circularvection, the more the subject is relying on visual information instead of otolith information.
(https://archive.org/download/MSFC-9251498/9251498.jpg)
Astronaut David C. Hilmers conducts the Microgravity Vestibular Investigations (MVI) sitting in its rotator chair inside the IML-1 science module. When environmental conditions change so that the body receives new stimuli, the nervous system responds by interpreting the incoming sensory information differently. In space, the free-fall environment of an orbiting spacecraft requires that the body adapts to the virtual absence of gravity. Early in flights, crewmembers may feel disoriented or experience space motion sickness. MVI examined the effects of orbital flight on the human orientation system to obtain a better understanding of the mechanisms of adaptation to weightlessness. By provoking interactions among the vestibular, visual, and proprioceptive systems and then measuring the perceptual and sensorimotor reactions, scientists can study changes that are integral to the adaptive process.
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/landing2/sts-42.jpg)
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-42.html
https://archive.org/details/MSFC-9250415
http://www.asc-csa.gc.ca/eng/missions/sts-042.asp
Space Shuttle STS-42 Discovery Spacelab pt2-2 Post Flight Press 1992 NASA https://www.youtube.com/watch?v=2qX86VvvIic
-
50 lat Traktatu o Przestrzeni Kosmicznej
CZWARTEK, 26 STYCZNIA 2017, 14:17 Paweł Ziemnicki
(http://www.space24.pl/media/cache/big_slide/uploads/images/a9873527dc8a680f6c9ab58e44ce7fbe.jpeg)
Amerykański Sekretarz Stanu Dean Rusk podpisuje w Białym Domu Traktat o przestrzeni kosmicznej w towarzystwie prezydenta USA Lyndona Johnsona oraz ambasadorów Wielkiej Brytanii i Związku Radzieckiego. Fot: ONZ
27 stycznia 1967 r. Stany Zjednoczone, Związek Radziecki i Wielka Brytania podpisały „Układ o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi”. Ten fundamentalny akt prawny zapoczątkował rozwój międzynarodowego prawa kosmicznego. Do dziś do umowy przystąpiło 105 państw, jednak w 24 z nich Traktat nie został dotąd ratyfikowany.
Układ o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej został pół wieku temu jednocześnie przedłożony do podpisu w Waszyngtonie, Londynie i Moskwie. Pakt zaczął obowiązywać 10 października 1967 r., z chwilą gdy uzyskał ratyfikację w pięciu krajach. Jego oficjalnymi językami są angielski, rosyjski, francuski, hiszpański i chiński.
Układ, zwany w skrócie „Traktatem o przestrzni kosmicznej” reguluje najbardziej podstawowe prawa jeśli chodzi o wykorzystywanie przestrzni kosmicznej i obecnych w niej ciał niebieskich przez społeczność międzynarodową. I tak oto artykuł pierwszy tego aktu prawa międzynarodowego stwierdza m. in., że przestrzeń kosmiczna, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, jest wolna dla badań i użytkowania przez wszystkie państwa bez jakiejkolwiek dyskryminacji, na zasadzie równości i zgodnie z prawem międzynarodowym; dostęp do wszystkich obszarów ciał niebieskich jest wolny.
W dalszej części znajdują się zapisy nakazujące pokojowe wykorzystanie kosmosu, czy mówiące o odpowiedzialności krajów za szkody poczynione przez wypuszczanie przez nie satelity. Jednocześnie, umowa określa kosmonautów mianem wysłanników ludzkości w przestrzeni kosmicznej i wzywa sygnatariuszy do udzielania astronautom z innych krajów niezbędnej pomocy w sytuacjach awaryjnych.
(http://www.space24.pl/media/cache/inside_article_image_big/uploads/images/eb86791904abb7409ce86739a520e98f.jpeg)
Sygnatariusze Traktatu o przestrzeni kosmicznej. Zielony: państwa, które podpisały i ratyfikowały; żółty: państwa, które podpisały, ale nie ratyfikowały; czerwony: państwa, które nie przystąpiły do umowy. Źródło ilustracji: Wikimedia Comons. Autorzy: Happenstance, Danlaycock et al. Licencja: CC BY-SA 2.5
Niemniej, Traktat o Przestrzeni Kosmicznej, zapewne po części ze względu na swoje stosunkowo wczesne powstanie, pozostawił istotne niedopowiedzenia. Przykładowo, nie określa, na jakiej dokładnie wysokości nad powierzchnią Ziemi rozpoczyna się otwarta przestrzeń kosmiczna. Zwyczajowo przyjmuje się, że granicę tę wyznacza tzw. linia Kármána, znajdująca się 100 km nad powierzchnią morza. Współcześnie, coraz bardziej palącym problemem staje się niejasność, jaką Układ z 1967 r. stworzył jeśli chodzi o wykorzystywanie kosmicznych bogactw nie przez państwa, ale przez inne podmioty.
Ściśle rzecz biorąc, czy firmy prywatne, którym uda się wcielić w życie ideę kosmicznego górnictwa, mogą rościć sobie prawo własności do minerałów pozyskanych na innym ciele niebieskim niż Ziemia? Artykuł drugi tego międzynarodowego aktu prawnego mówi jedynie, że: Przestrzeń kosmiczna, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, nie podlega zawłaszczeniu przez państwa ani poprzez ogłoszenie suwerenności, ani w drodze użytkowania lub okupacji, ani w jakikolwiek inny sposób. Wykorzystując, czy też próbując twórczo zinterpretować tę nieścisłość, USA już w 2015 r. wprowadziło ustawodawstwo przyznające amerykańskim firmom prawo własności surowców naturalnych (http://www.space24.pl/272859,zielone-swiatlo-dla-gornictwa-w-kosmosie), które wydobędą one z planetoid. Do wdrożenia podobnych regulacji intensywnie przymierza się także Luksemburg (http://www.space24.pl/381343,dolina-krzemowa-zasobow-kosmicznych-w-luksemburgu).
Układ o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej wszedł w życie niemal równo 10 lat po umieszczeniu na orbicie przez Związek Radziecki pierwszego sztucznego satelity Ziemi. Dziś niektóre zapisy dokumentu sprzed 50 lat mogą brzmieć naiwnie, jak choćby ten fragment atykułu pierwszego: badanie i użytkowanie przestrzeni kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, prowadzone lub wykonywane są dla dobra i w interesie wszystkich krajów, niezależnie od stopnia ich rozwoju gospodarczego czy naukowego, i stanowi dorobek całej ludzkości.
Znaczenie tego Układu wciąż pozostaje jednak dość duże i stale rośnie, gdy coraz więcej państw i firm aktywnie eksploatuje przestrzeń kosmiczną. Fundamentalne znacznie ma w dalszym ciągu artykuł trzeci aktu normatywnego, podkreślający, że Państwa Strony Układu prowadzą działalność w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej, łącznie z, Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, zgodnie z prawem międzynarodowym, łącznie z Kartą Narodów Zjednoczonych w interesie utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz rozwoju współpracy i porozumienia między narodami.
Pionierski Traktat o Przestrzeni Kosmicznej pociągnął za sobą powstanie kolejnych układów międzynarodowych poświęconych temu zagadnieniu, jak np.:
Umowa o ratowaniu kosmonautów, powrocie kosmonautów i zwrocie obiektów wypuszczonych w przestrzeń kosmiczną z 22 kwietnia 1968 r.,
Konwencja o rejestracji obiektów wypuszczonych w przestrzeń kosmiczną z 14 stycznia 1975 r.,
Układ normujący działalność państw na Księżycu i innych ciałach niebieskich z 18 grudnia 1979 r.
Źródło: http://www.space24.pl/535085,50-lat-traktatu-o-przestrzeni-kosmicznej
http://newsahead.com/50th-anniversary-of-outer-space-treaty-a-prompt-for-revisions/
https://www.eventbrite.com/e/the-50th-anniversary-of-the-signing-of-the-outer-space-treaty-tickets-31126646638
http://spacenews.com/event/50th-anniversary-of-the-outer-space-treaty-luncheon-event/
-
Jutro przypada 406 rocznica urodzin Jana Heweliusza.
(http://polimaty.pl/wp-content/uploads/2016/12/Johannes_Hevelius-e1481627188150.png)
Święto Gdańskiej Nauki z okazji urodzin Jana Heweliusza
27.01.2017
Wręczeniem nagród naukowych im. Jana Heweliusza rozpocznie się w sobotę zaplanowane na tydzień Święto Gdańskiej Nauki obchodzone przy okazji rocznicy urodzin astronoma. W ramach święta odbędzie się ok. 100 wydarzeń, m.in. widowiska plenerowe, warsztaty, wykłady, wystawy.
Astronom i browarnik Jan Heweliusz urodził się 28 stycznia 1611 r. w Gdańsku, a zmarł także w tym mieście w dniu swoich 76. urodzin. Od lat z okazji kolejnych rocznic urodzin naukowca miejscowy samorząd organizuje Święto Gdańskiej Nauki, czyli różnorodne wydarzenia, które mają upamiętnić znanego gdańszczanina i propagować naukę.
Tegoroczne obchody rozpoczną się w sobotę w Ratuszu Głównego Miasta uroczystością wręczenia przyznawanych przez samorząd od 1988 r. dorocznych nagród naukowych noszących imię astronoma.
W dziedzinie nauk humanistycznych i społecznych nagrodę otrzyma związany z Uniwersytetem Gdańskim prawnik prof. Jerzy Zajadło, który uhonorowany zostanie za liczne prace dotyczące filozofii prawa, w tym publikacje dotyczące teorii trudnych przypadków w prawie. W kategorii nauk ścisłych i przyrodniczych nagrodę otrzyma prof. Kazimierz Darowicki z Politechniki Gdańskiej, który opracował teoretycznie i wprowadził do praktyki nową metodę badawczą – dynamiczną elektrochemiczną spektroskopię impedancyjną (DEIS)” (metoda ta służy diagnostyce korozji międzykrystalicznej).
Także w sobotę przed Ratuszem Starego Miasta odbędzie się widowisko plenerowe „Urodziny Heweliusza”, upamiętniające dokonania gdańskiego astronoma. Z kolei na niedzielę zaplanowano koncert gwiazdy - w Operze Bałtyckiej w Gdańsku wystąpi Krystyna Stańko Quintet z repertuarem z nowej płyty „Novos Anos”.
Na Święto złożą się też liczne warsztaty, wykłady, spacery edukacyjne itp. zaplanowane między 28 stycznia a 4 lutego w gdańskich uczelniach, instytucjach naukowych czy szkołach.
„Tegoroczna edycja święta zorganizowana została pod hasłem +Gdańsk się uczy+. W jej ramach z jednej strony zaprezentujemy znanych gdańskich naukowców takich jak np. Jan Heweliusz, Daniel Fahrenheit czy Artur Schopenhauer, ale z drugiej – chcemy propagować naukę – od tych najprostszych rzeczy, po te najtrudniejsze. Stąd w programie zajęcia matematyczne, astronomiczne, ale też nauka tańca czy gry na bębnie. Nauką jest wszystko to, co nas rozwija, co poszerza nasze możliwości” – powiedziała PAP Milena Mieczkowska z Fundacji Gdańskiej, która to fundacja w imieniu samorządu organizuje Święto Gdańskiej Nauki.
Mieczkowska dodała, że w ponad 40 gdańskich szkołach - podstawówkach, gimnazjach i szkołach ponadgimnazjalnych, zaplanowano spotkania naukowe, organizowane dzięki przyznanym przez samorząd minigrantom (do 500 zł). Za te fundusze szkoły przygotują zajęcia dotyczące tematyki wybranej przez uczniów. W spotkaniach weźmie udział ponad trzy tysiące dzieci i młodzieży. „Będzie to bardzo szeroki przekrój działań: od zajęć kulinarnych po robotykę” – powiedziała PAP Mieczkowska.
W ramach Święta Nauki cykl spotkań przygotowała też Politechnika Gdańska. Wśród propozycji znajdują się m.in. wykłady poświęcone smogowi, prezentacja Trytona – potężnego komputera działającego na potrzeby uczelni oraz Cyber-Oka – urządzenia do komunikacji z ludźmi w śpiączce. Politechnika zaprasza też na zwiedzanie części historycznej swojego kampusu.
Działający w Gdańskim Parku Naukowo-Technologicznym EduParku zaprosi z kolei na rodzinne zajęcia pt. „Chemia od kuchni”, których uczestnicy poznają m.in. chemiczne procesy zachodzące podczas smażenia, pieczenia, gotowania czy innych zabiegów kuchennych. Centrum Informacji i Edukacji Ekologicznej zorganizuje warsztaty „Gdańsk uczy się od przyrody” - pokażą one, jak natura inspirowała naukowców.
Centrum Hewelianum proponuje warsztaty „Kosmiczny lot z Heweliuszem” - ich uczestnicy dowiedzą się m.in., czym zajmują się współcześni astronomowie, samodzielnie stworzą model rakiety i zasymulują jej start. Obserwatorium Astronomiczne Gdańskich Szkół Autonomicznych organizuje z kolei zestaw zajęć, na które złożą się eksperymenty i zabawy astronomiczne oraz wieczorne pokazy w obserwatorium.
Gdańskie Muzeum Archeologiczne przygotowało warsztaty, których uczestnicy dowiedzą się, na czym polega praca archeologów i antropologów. Punktem wyjścia zajęć będą badania prowadzone na gdańskiej Kępie Dominikańskiej, na terenie której znaleziono relikty najstarszego kościoła miejskiego oraz średniowiecznego cmentarzyska i klasztoru.
Przez całe Święto Nauki przed siedzibą Polskiej Akademii Nauk Biblioteka Gdańska czynna też będzie wystawa plenerowa pt. „Bibliotheca Senatus Gedanensis. W służbie nauki gdańskiej” prezentująca dzieje gdańskiej książnicy założonej w 1596 roku w siedzibie Gimnazjum Gdańskiego - placówki, która wykształciła wielu wybitnych naukowców.
4 lutego wieczorem, na zakończenie Święta Gdańskiej Nauki, zaplanowano video mapping, czyli trójwymiarowy pokaz łączący światło, obraz i dźwięk. Projekcje „Śladami Gdańskiej Nauki” będą wyświetlane na budynku Ratusza Staromiejskiego. Widzowie poznają dzięki nim gdańskich naukowców, w tym Heweliusza, Fahrenheita czy Schopenhauera.
Pełen program Święta znaleźć można na stronie http://janheweliusz.fundacjagdanska.pl
Jan Heweliusz parał się nie tylko astronomią i piwowarstwem, był też grafikiem, drukarzem i wydawcą. W młodości studiował prawo, matematykę, astronomię i rysunek na uczelniach w Holandii, Anglii i Francji. Po powrocie do Gdańska w 1634 roku przez wiele lat prowadził intensywne obserwacje astronomiczne, korzystając przy tym z wielu samodzielnie zbudowanych, unikalnych przyrządów. W 1664 r. Heweliusz został członkiem Królewskiej Akademii Nauk w Londynie. Naukowiec stworzył ponad 20 dzieł, w tym atlas 54 gwiazdozbiorów, z których 12 opisano po raz pierwszy. Był również twórcą prototypu zegara wahadłowego i peryskopu.
PAP - Nauka w Polsce
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,412893,swieto-gdanskiej-nauki-z-okazji-urodzin-jana-heweliusza.html
- 05.02.2011 godz.18.00 - zapraszamy do POK "Dom Chemika" na otwarcie wystawy poświęconej Janowi Heweliuszowi. Na otwarciu wystawy obecni będą potomkowie Jana Heweliusza z Urzędowa. Będzie to jedyna okazja do zobaczenia pierścienia rodowego rodu Heweliuszów. Wykład "Jan Heweliusz - życie i działalność" wygłosi dr Hrnryk Brancewicz, prezes PTMA z Krakowa.
http://www.pulawy.ptma.pl/
http://www.wilanow-palac.art.pl/astronom_gdanski_jan_heweliusz.html
http://www.trojmiasto.pl/wiadomosci/Dziela-Jana-Heweliusza-na-wyciagniecie-reki-n45036.html
http://polimaty.pl/2016/12/od-piwa-do-gwiazd/
http://gnu.univ.gda.pl/~emcz/hewrs.html
Jan Heweliusz w filatelistyce http://www.urania.edu.pl/urania/u4_1988-tio1.html
300 rocznica śmierci Jana Heweliusza http://www.urania.edu.pl/urania/u1_1987-a1.html
-
50 lat Traktatu o Przestrzeni Kosmicznej
CZWARTEK, 26 STYCZNIA 2017, 14:17 Paweł Ziemnicki
(http://www.space24.pl/media/cache/big_slide/uploads/images/a9873527dc8a680f6c9ab58e44ce7fbe.jpeg)
Amerykański Sekretarz Stanu Dean Rusk podpisuje w Białym Domu Traktat o przestrzeni kosmicznej w towarzystwie prezydenta USA Lyndona Johnsona oraz ambasadorów Wielkiej Brytanii i Związku Radzieckiego. Fot: ONZ
27 stycznia 1967 r. Stany Zjednoczone, Związek Radziecki i Wielka Brytania podpisały „Układ o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi”. Ten fundamentalny akt prawny zapoczątkował rozwój międzynarodowego prawa kosmicznego. Do dziś do umowy przystąpiło 105 państw, jednak w 24 z nich Traktat nie został dotąd ratyfikowany.
Układ o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej został pół wieku temu jednocześnie przedłożony do podpisu w Waszyngtonie, Londynie i Moskwie. Pakt zaczął obowiązywać 10 października 1967 r., z chwilą gdy uzyskał ratyfikację w pięciu krajach. Jego oficjalnymi językami są angielski, rosyjski, francuski, hiszpański i chiński.
Układ, zwany w skrócie „Traktatem o przestrzni kosmicznej” reguluje najbardziej podstawowe prawa jeśli chodzi o wykorzystywanie przestrzni kosmicznej i obecnych w niej ciał niebieskich przez społeczność międzynarodową. I tak oto artykuł pierwszy tego aktu prawa międzynarodowego stwierdza m. in., że przestrzeń kosmiczna, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, jest wolna dla badań i użytkowania przez wszystkie państwa bez jakiejkolwiek dyskryminacji, na zasadzie równości i zgodnie z prawem międzynarodowym; dostęp do wszystkich obszarów ciał niebieskich jest wolny.
W dalszej części znajdują się zapisy nakazujące pokojowe wykorzystanie kosmosu, czy mówiące o odpowiedzialności krajów za szkody poczynione przez wypuszczanie przez nie satelity. Jednocześnie, umowa określa kosmonautów mianem wysłanników ludzkości w przestrzeni kosmicznej i wzywa sygnatariuszy do udzielania astronautom z innych krajów niezbędnej pomocy w sytuacjach awaryjnych.
(http://www.space24.pl/media/cache/inside_article_image_big/uploads/images/eb86791904abb7409ce86739a520e98f.jpeg)
Sygnatariusze Traktatu o przestrzeni kosmicznej. Zielony: państwa, które podpisały i ratyfikowały; żółty: państwa, które podpisały, ale nie ratyfikowały; czerwony: państwa, które nie przystąpiły do umowy. Źródło ilustracji: Wikimedia Comons. Autorzy: Happenstance, Danlaycock et al. Licencja: CC BY-SA 2.5
Niemniej, Traktat o Przestrzeni Kosmicznej, zapewne po części ze względu na swoje stosunkowo wczesne powstanie, pozostawił istotne niedopowiedzenia. Przykładowo, nie określa, na jakiej dokładnie wysokości nad powierzchnią Ziemi rozpoczyna się otwarta przestrzeń kosmiczna. Zwyczajowo przyjmuje się, że granicę tę wyznacza tzw. linia Kármána, znajdująca się 100 km nad powierzchnią morza. Współcześnie, coraz bardziej palącym problemem staje się niejasność, jaką Układ z 1967 r. stworzył jeśli chodzi o wykorzystywanie kosmicznych bogactw nie przez państwa, ale przez inne podmioty.
Ściśle rzecz biorąc, czy firmy prywatne, którym uda się wcielić w życie ideę kosmicznego górnictwa, mogą rościć sobie prawo własności do minerałów pozyskanych na innym ciele niebieskim niż Ziemia? Artykuł drugi tego międzynarodowego aktu prawnego mówi jedynie, że: Przestrzeń kosmiczna, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, nie podlega zawłaszczeniu przez państwa ani poprzez ogłoszenie suwerenności, ani w drodze użytkowania lub okupacji, ani w jakikolwiek inny sposób. Wykorzystując, czy też próbując twórczo zinterpretować tę nieścisłość, USA już w 2015 r. wprowadziło ustawodawstwo przyznające amerykańskim firmom prawo własności surowców naturalnych (http://www.space24.pl/272859,zielone-swiatlo-dla-gornictwa-w-kosmosie), które wydobędą one z planetoid. Do wdrożenia podobnych regulacji intensywnie przymierza się także Luksemburg (http://www.space24.pl/381343,dolina-krzemowa-zasobow-kosmicznych-w-luksemburgu).
Układ o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej wszedł w życie niemal równo 10 lat po umieszczeniu na orbicie przez Związek Radziecki pierwszego sztucznego satelity Ziemi. Dziś niektóre zapisy dokumentu sprzed 50 lat mogą brzmieć naiwnie, jak choćby ten fragment atykułu pierwszego: badanie i użytkowanie przestrzeni kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, prowadzone lub wykonywane są dla dobra i w interesie wszystkich krajów, niezależnie od stopnia ich rozwoju gospodarczego czy naukowego, i stanowi dorobek całej ludzkości.
Znaczenie tego Układu wciąż pozostaje jednak dość duże i stale rośnie, gdy coraz więcej państw i firm aktywnie eksploatuje przestrzeń kosmiczną. Fundamentalne znacznie ma w dalszym ciągu artykuł trzeci aktu normatywnego, podkreślający, że Państwa Strony Układu prowadzą działalność w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej, łącznie z, Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, zgodnie z prawem międzynarodowym, łącznie z Kartą Narodów Zjednoczonych w interesie utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz rozwoju współpracy i porozumienia między narodami.
Pionierski Traktat o Przestrzeni Kosmicznej pociągnął za sobą powstanie kolejnych układów międzynarodowych poświęconych temu zagadnieniu, jak np.:
Umowa o ratowaniu kosmonautów, powrocie kosmonautów i zwrocie obiektów wypuszczonych w przestrzeń kosmiczną z 22 kwietnia 1968 r.,
Konwencja o rejestracji obiektów wypuszczonych w przestrzeń kosmiczną z 14 stycznia 1975 r.,
Układ normujący działalność państw na Księżycu i innych ciałach niebieskich z 18 grudnia 1979 r.
Źródło: http://www.space24.pl/535085,50-lat-traktatu-o-przestrzeni-kosmicznej
http://newsahead.com/50th-anniversary-of-outer-space-treaty-a-prompt-for-revisions/
https://www.eventbrite.com/e/the-50th-anniversary-of-the-signing-of-the-outer-space-treaty-tickets-31126646638
http://spacenews.com/event/50th-anniversary-of-the-outer-space-treaty-luncheon-event/
A propos wydobywania surowców poza Ziemią. Otóż jest zasada, co prawo nie zabrania to jest dozwolone. Traktat mówi o państwach a nie firmach. Tylko, że znając realia np. z Ziemi to państwa mogą si zasłaniać firmami prywatnymi w realizacji swoich celów. I tutaj jest furtka otwarta do nadużywania Traktatu przez mocarstwa w przyszłości np. poprzez zajmowanie obszarów ciał niebieskich przez prywatne koncerny wydobywcze :P
-
Tym, którzy zginęli w pożarze Apollo 1 oraz ponieśli śmierć w katastrofach Challengera i Columbii.
https://www.youtube.com/watch?v=v2cmgdBtkeA
Kennedy Space Center Pays Tribute to NASA’s Fallen Heroes
Opublikowany 26 sty 2017
On Jan. 26, a live tribute was held at the Kennedy Space Center visitor complex in honor of the crews of Apollo 1, and the space shuttles Challenger and Columbia, as well as other NASA colleagues who lost their lives for the cause of exploration.
-
A propos wydobywania surowców poza Ziemią. Otóż jest zasada, co prawo nie zabrania to jest dozwolone. Traktat mówi o państwach a nie firmach. Tylko, że znając realia np. z Ziemi to państwa mogą si zasłaniać firmami prywatnymi w realizacji swoich celów. I tutaj jest furtka otwarta do nadużywania Traktatu przez mocarstwa w przyszłości np. poprzez zajmowanie obszarów ciał niebieskich przez prywatne koncerny wydobywcze :P
Jak wynika z artykułu ,USA już wprowadziły prawo własności do wydobywania surowców przez amerykańskie prywatne firmy. Ale, aby zapobiec sugerowanym przez Ciebie możliwościom powinno się tu wprowadzić odpowiednie uregulowania prawne. Jednak pozostaje problem zgody na podobne działania ze strony wszystkich państw.
Jednak poważniejszym zagrożeniem jest militaryzacja kosmosu. Wiele państw nie ratyfikowało lub nie podpisało traktatu:
And the world’s strongest nuclear power, the United States, still refuses to ratify the 11-year-old Comprehensive Test Ban Treaty (CTBT), even as some commentators say the world is entering a new phase of nuclear proliferation. China and Israel have also failed to ratify the CTBT, while other nuclear powers (India, Pakistan) have not even signed it. Indeed, there is not just stagnation but back-stepping. The United States seems set on developing a new generation of nukes (see Nukes: next generation not fit for certification) and deploying a ballistic missile defence system. North Korea, which withdrew from the Nuclear Non-Proliferation Treaty in 2003, now claims to have nuclear weapons.
Given how poorly we have done so close to home, what are the prospects for outer space? “For the past four decades,” says Sergei Ordzhonikidze, director-general of the United Nations Office at Geneva, “the 1967 Outer Space Treaty has been the cornerstone of international space law. The treaty was a great historic achievement, and it still is. The strategic — and at the same time, noble and peaceful — idea behind it was to prevent the extension of an arms race into outer space.”
http://www.nature.com/news/2007/071004/full/news.2007.142.html
EDIT: Despite its importance, we must recognise that the Outer Space Treaty does have some specific failings in the modern era – mainly since it is focused on countries only. Many private companies, such as lunarland, have exploited this and have offered to sell plots of land on celestial bodies such as the moon. Agents doing this justify their activity because the treaty says that territory is not subject to national appropriation – and therefore, this technically means that private companies or individuals could however make claims to celestial territory, since they are not countries.
https://phys.org/news/2017-01-outer-space-treaty-remarkably-successful.html
-
Rocznice trzech katastrof: Apollo 1, Challenger, Columbia
BY JAN SZTURC ON 28 STYCZNIA 2012
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2012/01/_images_stories_2012_NASA_apollo-1_zaloga.jpg)
Loty ludzi w kosmos stanowią ciągle bardzo ryzykowne przedsięwzięcie, mimo że statystycznie ujmując częstotliwość wypadków maleje. Składa się na to nie tylko bardziej niezawodna technika, jak i większa uwaga poświęcana wymogom bezpieczeństwa lotów.
Katastrofy
Od lotu Jurija Gagarina w 1961 roku zanotowaliśmy pięć tragicznych wypadków w astronautyce załogowej, podczas których zginęli astronauci, a które zdarzyły się podczas lotu. Do tej liczby zalicza się także pożar w kabinie Apollo, który nastąpił wprawdzie nie podczas lotu, ale w trakcie przygotowań. Jednak tragedia zdarzyła się w kabinie statku podczas zaawansowanych już przygotowań.
Data Statek Załoga Przyczyna wypadku
27.01.1967 Apollo 1 3 Pożar w kabinie podczas przygotowań
24.04.1967 Sojuz 1 1 Awaria spadochronów podczas lądowania
29.06.1971 Sojuz 11 3 Rozhermetyzowanie kabiny podczas lądowania
28.01.1986 Challenger (STS) 7 Rozszczelnienie rakiety na paliwo stałe (SRB)
01.02.2003 Columbia (STS) 7 Uszkodzenie osłony termicznej
Wiemy także o co najmniej dwóch przypadkach, gdy uniknięto tragedii podczas startów Sojuzów dzięki zastosowaniu w porę systemu ucieczkowego LES.
Wczoraj i dzisiaj przypadły dwie z powyższych rocznic. Wczoraj minęło 45 lat od pożaru trójki astronautów przygotowujących się do pierwszego lotu statku Apollo, który wkrótce miał dowieźć Amerykanów na Księżyc. Dzisiaj upływa 26 lat od katastrofy Challengera podczas jego startu. Natomiast już za kilka dni, pierwszego lutego, trzecia z rocznic: 9 lat od katastrofy innego z amerykańskich promów, Columbii.
Apollo 1
Apollo 1, a właściwie AS-204 (http://kosmonauta.net/2009/01/rocznica-wypadku-apollo-1/) (jedynkę przy nazwie niedoszłej misji wstawiono później, dla upamiętnienia załogi), miał wystartować 21 lutego 1967 roku. Miał to być pierwszy załogowy lot Apollo, ważny etap w drodze na Księżyc. Podczas przygotowań prowadzonych w kapsule niecały miesiąc przed planowanym startem doszło do tragicznego pożaru. Zginęli wówczas: Virgil Grissom (dowódca, 3. lot), Edward White (pierwszy człowiek w otwartym kosmosie, 2. lot) i Roger Chaffee (debiutant).
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2012/01/_images_stories_2012_NASA_apollo-1_kapsula.jpg)
Przyczyną pożaru było powstanie łuku elektrycznego w instalacji, który na skutek atmosfery czystego tlenu stosowanej w amerykańskich statkach, spowodował szybko rozprzestrzeniający się pożar. Podczas prac komisji badającej przyczyny wypadku stwierdzono wiele nieprawidłowości w konstrukcji statku. Wielu komentatorów twierdzi, że dzięki temu tragicznemu wypadkowi na początku programu uchroniono się przed wieloma trudnymi sytuacjami w trakcie dalszej realizacji programu Apollo.
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2012/01/_images_stories_2012_NASA_apollo-1_pozar.jpg)
Challenger
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2012/01/_images_stories_2012_NASA_challenger_eksplozja.jpg)
Tragiczna misja promu Challenger podczas lotu STS-51-L (http://kosmonauta.net/2011/01/25-lat-od-katastrofy-promu-challenger/)zakończyła się po 73 sekundach lotu dezintegracją zewnętrznego zbiornika paliwa promu (ET). Przyczyną było przepalenie się korpusu rakiety pomocniczej (SRB) i powstanie ognia na zewnątrz, przepalenie się zaczepów do ET i uszkodzenie go, w efekcie czego nastąpiło zniszczenie konstrukcji zbiornika oraz promu. Zginęła cała siedmiosobowa załoga: (http://kosmonauta.net/2016/01/30-lat-od-katastrofy-promu-challenger/) Francis Scobee (dowódca), Michael Smith (pilot) oraz Ronald McNair, Ellison Onizuka, Gregory Jarvis, Judith Resnik i Christa Corrigan McAuliffe (nauczycielka, która poleciała w tej misji w ramach specjalnego programu edukacyjnego).
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2012/01/_images_stories_2012_NASA_challenger_zaloga.jpg)
Bezpośrednią przyczyną katastrofy było uszkodzenie uszczelki rakiety SRB, dochodzenie wykazało jednak szereg nieprawidłowości, w tym niedostateczny nadzór jakości.
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2012/01/_images_stories_2012_NASA_challenger_szczatki_srb.jpg)
Szczątki rakiety pomocniczej SRB po katastrofie Challengera / Źródło: NASA
Columbia
Prom Columbia uległ katastrofie w trakcie lotu STS-107 (http://kosmonauta.net/2013/02/2013-02-01-sts-107/), podczas schodzenia do lądowania. Również cała siedmiosobowa załoga tego promu zginęła: Rick Husband (dowódca), William McCool (pilot) oraz David Brown, Kalpana Chawla, Michael Anderson, Laurel Clark i Ilan Ramon.
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2012/01/_images_stories_2012_NASA_columbia_zaloga.jpg)
Katastrofa wydarzyła się w wyniku uszkodzenia osłony termicznej lewego skrzydła, które nastąpiło jeszcze podczas startu. Fragment pianki izolującej zbiornik zewnętrzny ET oderwał się od niego i uderzył w skrzydło orbitera wyrywając dziurę o średnicy ok. 25 cm w jego osłonie termicznej. Podczas powrotu na Ziemię i przelotu przez atmosferę gorące gazy stopiły poszycie promu i przedostały się do środka, powodując jego zniszczenie.
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2012/01/_images_stories_2012_NASA_columbia_uszkodzenie.jpg)
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2012/01/_images_stories_2012_NASA_columbia_szczatki.jpg)
Podsumowanie
Do tej pory odbyły się 283 załogowe loty kosmiczne, dwa z nich jeszcze trwają, przeprowadzone przez Rosję (wcześniej Związek Radziecki), Stany Zjednoczone, a także Chiny. Biorą w nich udział również obywatele z Europy (w ramach Europejskiej Agencji Kosmicznej), Japonii i Kanady, a także sporadycznie innych państw. Z tej liczby trzy loty zakończyły się tragicznie (pozostałe dwie katastrofy miały miejsce przed i podczas startu), śmiercią całych załóg. Najniebezpieczniejszym etapem lotu kosmicznego jest więc powrót – lądowanie na Ziemi. Podczas startu istnieje możliwość ucieczki z wierzchołka płonącej rakiety za pomocą odpowiedniej rakietki ratunkowej zwanej LES, i kilkakrotnie była ona używana. Natomiast podczas lądowania takiej pomocy nie ma, ponadto podchodzić do lądowania można tylko raz.
Większość z pięciu katastrof miała miejsce na przełomie lat 60. i 70., gdy wyścig kosmiczny nabrał szaleńczego tempa. Na dwie późniejsze katastrofy promów kosmicznych w latach 1986 i 2003 wpłynęła zapewne w jakimś stopniu nadmierna rutyna i związane z nią lekceważenie niebezpieczeństw związanych z lotami w kosmos. Tymczasem pomimo kilkudziesięciu już lat rozwoju techniki kosmicznej, które zaowocowały m.in. stałymi stacjami orbitalnymi, nadal lot w kosmos pozostaje przedsięwzięciem bardzo niebezpiecznym. Potwierdzają to awarie rakiet nośnych, których kilka obserwujemy każdego roku – na szczęście ze statkami bezzałogowymi. Wprowadzono wprawdzie zaostrzone wymagania związane z wynoszeniem w kosmos ludzi, nie wydaje się jednak, aby w najbliższych latach ryzyko związane z takimi wyprawami miało się zdecydowanie zmniejszyć. Zatem następne katastrofy, podobnie jak w lotnictwie czy innych środkach transportu, zdarzą się na pewno. Rzecz w tym, by ich ryzyko ograniczyć do jak najmniejszego stopnia.
Literatura
T. A. Heppenheimer, Podbój kosmosu. Historia programów kosmicznych, Warszawa 1997.
Marek Jarosiński, Krzyk w kosmosie, Warszawa 1991.
Tomáš Přibyl, Dzień, w którym nie wróciła Columbia. Fakty, dokumenty, fotografie, Bielsko-Biała 2003.
http://kosmonauta.net/2012/01/2012-01-28-katastrofy/#prettyPhoto
O katastrofie Columbii jeszcze w wieloodcinkowym opisie:
Sześć lat od startu STS-107 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107start6lat/)
STS-107 – Flight Day 2 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd-2/)
STS-107 – Flight Day 3 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd-3/)
STS-107 – Flight Day 4 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd4/)
STS-107 – Flight Day 5 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd5/)
STS-107 – Flight Day 6 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd6/)
STS-107 – Flight Day 7 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd7/)
STS-107 – Flight Day 8 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd8/)
STS-107 – Flight Day 9 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd-9/)
STS-107 – Flight Day 10 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd-10/)
STS-107 – Flight Day 11 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd-11/)
STS-107 – Flight Day 12 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd-12/)
STS-107 – Flight Day 13 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd-13/)
STS-107 – Flight Day 14 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd-14/)
STS-107 – Flight Day 15 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd-15/)
STS-107 – Flight Day 16 (http://kosmonauta.net/2009/01/sts-107-fd-16/)
STS-107 – Flight Day 17 (uzupełnione) (http://kosmonauta.net/2009/02/sts-107-fd-17/)
-
37 lat temu na zasłużonej wyrzutni 39A na przylądku Canaveral na Florydzie odbywały sie testy promu Enterprise w konfiguracji startowej.
Zbiornik zewnętrzny ET-GVTA zintegrowany z Enterprise służył do testów wibracyjnych. Nie był on pokryty pianką izolacyjną , jak zbiorniki ET wykorzystywane do startów promów. Został jedynie pomalowany na biało.
Ostatnio był wystawiony na zewnątrz Michoud Assembly Facility w Luizjanie. Został zbudowany 40 lat temu i przez ten czas prezentował się w pełnej okazałości. Jednak 7 lutego tornado przechodzące nad Luizjaną uszkodziło zbiornik.
Wg Dennisa Jenkinsa , byłego kierownika programu STS , NASA zamierza użyć kawałki ET-GVTA na wystawie ilustrującej główne struktury ET.
(http://www.collectspace.com/images/news-020817a.jpg)
Seen behind a damaged car are the tornado-destroyed remains of a 40-year-old space shuttle external tank test article at the Michoud Assembly Facility in New Orleans, Louisiana. (NASA/Steven Seipel)
(http://www.collectspace.com/images/news-020817b.jpg)
The ground vibration test article, separated into its interstage and liquid oxygen and hydrogen tanks, as seen in 2015 at the Michoud Assembly Facility in New Orleans, Louisiana. (Dennis Jenkins)
(http://www.collectspace.com/images/news-020817c.jpg)
The external tank ground vibration test article (ET-GTVA), mounted with two solid rocket boosters and the prototype orbiter Enteprise, stands on Pad 39A at NASA's Kennedy Space Center in Florida on July 18, 1979 for a check of the launch facilities. (NASA)
W Marshall Space Flight Center w 1978 przeprowadzono testy wibracyjne z użyciem samego prototypu jak i w konfiguracji startowej.
Na początku testom został poddany sam Enterprise. Wzbudniki drgań przykładane do powierzchni Enterprise , generując drgania rejestrowane przez czujniki miały za zadanie sprawdzenie modeli matematycznych symulujacych zachowanie się wahadłowca w różnych fazach lotu.
Następnie w konfiguracji prototyp - ET symulowano fazę lotu po odłączeniu się rakiet wspomagających SRB. Zbiornik tlenu był wypełniony wodą, z której usunięto jony soli. Jej ulewanie symulowało zużywanie się materiałów pędnych. Zbiornik wodoru był pusty, ale pod ciśnieniem.
W drugiej konfiguracji były dołączone SRB, które były wypełnione substancją emitującą stałe materiałe pędne. Sprawdzano system w czasie startu.
W trzeciej konfiguracji zostały z SRB usunięte substancje symulujące stałe materiały pędne, co okreslało fazę lotu tuż przed odłączeniem boosterów od wahadłowca.
Te testy odbywały sie we wnętrzu betonowego silosa o wysokości 110 m.
ET-GVTA był jednym z trzech pierwszych egzemplarzy ET wyprodukowanych w Michoud.
1 maja 1979 wahadłowiec w pełnej konfiguracji startowej został przetransportowany na wyrzutnię 39A.
Przeprowadzono wtedy testy z podłączaniem do wahadłowca mobilnych pomostów z wieży obsługowej FSS (Fixed Service Tower). Także podłączano przewody z materiałami pędnymi i przepompowywano ciekły tlen i wodór o obrębie wyrzutni. Użyto RSS (Rotating Service Strukture) do umieszczania ładunku w ładowni prototypu. Ładunek był symulowany przez betonowy blok o masie 9000 kg.
Po testach na wyrzutni ET-GVTA wrócił do Luizjany , gdzie zamierzano go przystosować do wyniesienia wahadłowca na orbitę. Tak się jednak nie stało. Ze zbiornika wymontowano mniejsze zbiorniki tlenu i wodoru oraz międzyzbiornikową sekcję . Znalazł swoje miejsce na zewnątrz budynku nr 103.
http://www.collectspace.com/news/news-020817a-michoud-tornado-shuttle-external-tank.html
Samoloty kosmiczne, J. Nowicki, K. Zięcina, W N-T, Warszawa 1989
(https://www.nasa.gov/images/content/640922main_enterprise-launchpad12x16_946-710.jpg)
Enterprise Tests Launch Pad
Space shuttle Enterprise goes through a fit check at Kennedy Space Center's Launch Pad 39A as the space shuttle program was gearing up for launches. Enterprise was a prototype shuttle built to the same specifications as the orbiters that went into space. Enterprise was used in glide tests and then to verify equipment and processes for handling the shuttle fleet.
February 6, 1980
Photo credit: NASA Kennedy Space Center
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/flyout/multimedia/gallery/enterprise/80-02-06.html
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg97386#msg97386
-
Kiedyś został zniszczony Buran z Energią podczas zawalenia się budynku. Teraz zniszczony został testowy okaz ET. Szkoda...
Nic nie jest wieczne...
-
11 lutego 2017 minęło 20 lat od startu misji STS-82 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts82.htm).
Była to druga misja serwisowa do HST, a jednocześnie 22. wyprawa wahadłowca Discovery.
Załoga przeprowadziła 5. spacerów kosmicznych, przy czym istniała obawa, że pierwszy się nie odbędzie, bo panel HST dokonał nieoczekiwanej rekonfiguracji, za co winę ponosiło, jak się wkrótce okazało, uchodzące ze śluzy powietrze.
(http://lk.astronautilus.pl/loty/82pat1.jpg)
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-82/lores/s82e5948.jpg)
STS081-E-5948 The crew poses for a traditional inflight portrait following completion of five space walks to service the Hubble Space Telescope (HST). Both the sign held by the crew and the assortment of apparel pay tribute to the HST and its team of ground supporters. In front, left to right, are astronauts Joseph R. Tanner, Mark C. Lee and Gregory J. Harbaugh. Behind them, left to right, are astronauts Steven A. Hawley, Kenneth D. Bowersox and Scott J. Horowitz. At the very back is astronaut Steven L. Smith. Each astronaut is wearing a shirt bearing an image of a planet or other celestial body photographed originally by the giant observatory.
Tooled Up for a Telescope: 20 Years Since the Second Hubble Servicing Mission (Part 1)
By Ben Evans February 11th, 2017
(...) To enable the multitude of servicing tasks, the STS-82 crew carried numerous tools and aids with them into orbit, which included handrails and handholds, transfer equipment, protective covers, tethers, grapple and stowage fixtures, and foot restraints. A 17-inch (43-cm) titanium-aluminum Power Ratchet Tool was designed for tasks requiring controlled torque, speed or turns and could be used in cases where right-angle access to telescope components was required. The Multisetting Torque Limiter was used in conjunction with the power tools and hand tools which interfaced with bolts or latches and was designed to prevent damage caused by the application of torque, whilst NASA’s new Pistol Grip Tool fulfilled a key recommendation from the first Hubble servicing crew, who highlighted the need for a smaller, more efficient piece of equipment for very precise tasks.(...)
część 1: http://www.americaspace.com/2017/02/11/tooled-up-for-a-telescope-20-years-since-the-second-hubble-servicing-mission-part-1/
(...)Two days after liftoff, Hawley extended the shuttle’s Canadian-built Remote Manipulator System (RMS) mechanical and grappled Hubble, allowing it to be berthed for the servicing operation to commence. Late that evening, Lee and Smith—clad in bulky space suits—became the first astronauts to depart an External Airlock into Discovery’s payload bay. As outlined in yesterday’s AmericaSpace history article, their task for EVA-1 was nothing less than “the Superbowl of EVAs”, for they would remove the aging Goddard High Resolution Spectrograph (GHRS) and Faint Object Spectrograph (FOS) and replace them with the more capable Space Telescope Imaging Spectrograph (STIS) and Near-Infrared Camera and Multi-Object Spectrometer (NICMOS).
However, Lee and Smith’s spacewalk did not begin well. Whilst still inside the airlock, one of Hubble’s solar arrays windmilled through a quarter-turn, reorienting itself from a horizontal to a vertical configuration within a minute, then stabilizing. “That was one of the more memorable things from the flight,” Steve Hawley told the NASA oral historian. “We coincidentally were trained to recognize an uncommanded slew of the solar arrays. If, for some reason, the solar array drive motor should fail in some manner, and they’ll start to drive, you’re trained to recognize that. You can send a command that will disable the motor so the solar arrays don’t drive into something.”
Hawley and Tanner were on Discovery’s aft flight deck when the incident occurred and the two men exchanged anxious glances. Both knew that the array was not supposed to drive so rapidly, but with external cameras focused on the airlock hatch—and not Hubble—there were few people in Mission Control who were aware of the uncommanded motion. Tanner quickly advised them and Hawley was convinced that the EVA would be scrubbed.
It later became clear that the External Airlock—which had been moved from the orbiter’s crew cabin into the payload bay as part of modifications for International Space Station (ISS) operations—had been partly to blame. “They had replumbed the way the air is evacuated from the airlock volume,” said Hawley. “As luck would have it, the way the air exited was through a pipe that came out under the [telescope].” It was this evacuation of air which had impinged on Hubble’s array and caused the uncommanded slew. (...)
Touching down on Runway 33 at 3:32 am, the STS-82 landing was aided for the first time by the presence of 52 halogen lights, positioned at 200-foot (60-meter) intervals along the centerline. The work undertaken by Discovery’s crew had turned Hubble from a 1970s spacecraft with 1980s optics into an observatory for the 21st century. “Three hundred years from now,” said Project Scientist David Leckrone, “none of us in all likelihood will be remembered as individuals, but certainly the Hubble Space Telescope will be remembered…as a high point in human civilization. That’s an awe-inspiring thought and something that motivates us to do our very best for Hubble and for science.” (...)
część 2: http://www.americaspace.com/2017/02/12/ready-for-a-margarita-20-years-since-the-second-hubble-servicing-mission-part-2/
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-82/hires/s82e5175.jpg)
S82e5175 - Hubble Space Telescope after capture berthed on Flight Support System (FSS) in Space Shuttle Discovery's payload bay.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-82/lores/s82e5307.jpg)
S82e5307 - Mark C. Lee, payload commander, in HST and Steven L. Smith, mission specialist, on arm during removal of Goddard HighResolution Spectrometer.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-82/lores/s82e5084.jpg)
STS82-E-5084 The first closeup look at the Hubble Space Telescope since 1993 was provided by STS-82 electronic still camera (ESC) during rendezvous with the giant telescope.
https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-82/ndxpage10.html
-
(https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/I/717BRAodvPL._SL1024_.jpg)
POSTER A3 NASA STS 82 crew members pose in their clean room suits Description KENNEDY SPACE CENTER FLA. STS 82 crew members pose in their clean room suits at Launch Pad 39A where
-
15 lat temu 1 marca 2002 nastąpił 27. start Columbii. Misja STS-109 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts109.htm) była ostatnią w pełni udaną wyprawą tego wahadłowca na orbitę.
MImo, że była to czwarta misja serwisowa Teleskopu Hubble'a , to nosi ona oznaczenie SM-3B, ponieważ w czasie przygotowywania trzeciej serwisowej wyprawy pojawiły się dodatkowe anomalie w działaniu HST i postanowiono rozdzielić misję na dwie odrębne wyprawy ( SM-3A i SM-3B).
W tym locie zmodernizowana Columbia osiągnęła w swojej historii orbitę najbardziej odległą od Ziemi.
John Grunsfeld (http://lk.astronautilus.pl/astros/323.htm) był jedynym uczestnikiem tego lotu, który brał drugi raz w misji do Hubble'a, a w przyszłości jeszcze raz miał okazję go serwisować.
(http://lk.astronautilus.pl/loty/109pat1.jpg)
Although STS-109 was the fourth Hubble Servicing Mission, it was actually numerically designated “SM-3B”, because it formed the second half of what was originally planned for a single shuttle flight. In July 1998, NASA assigned crew members to support a record-breaking six EVAs to install the new solar arrays, new instruments and perform other upgrades to Hubble. Planned for June 2000, unanticipated failures aboard Hubble caused the mission to be split into two halves, with “SM-3A” performing the most critical work to keep the telescope functional in December 1999 and “SM-3B” following a couple of years later to carry out the remaining tasks. John Grunsfeld had flown aboard 3A and it made sense to retain his expertise on the 3B crew.
część 1: http://www.americaspace.com/2017/02/25/that-your-number-hadnt-come-up-15-years-since-columbias-last-fully-successful-mission-part-1/
But in March 2002, on her last wholly-successful mission before her untimely loss, Columbia would travel to an altitude of 360 miles (580 km) to repair and service NASA’s iconic Hubble Space Telescope (HST) for the fourth time. Operating in a low-Earth orbital domain more than 100 miles (160 km) higher than Columbia’s previous missions, Hubble would see the queen of the Space Shuttle fleet reach the highest altitude in her career. (...)
Next up, on EVA-3, Grunsfeld and Linnehan were tasked with replacing Hubble’s Power Control Unit (PCU), effectively executing complex “heart surgery” on the telescope. The day began ominously, with a water leak from Grunsfeld’s space suit, requiring him to swap for a backup suit before the spacewalk began. Eventually, two hours later than timelined, the astronauts emerged from Columbia’s airlock—marking the first occasion that as many as three EVAs had been performed from the queen of the shuttle fleet—and got to work. Delicately, they cut off power to Hubble’s six batteries, setting off a time-critical eight hours to complete the PCU changeout. (...)
Część 2: http://www.americaspace.com/2017/02/26/masterful-performances-15-years-since-columbias-last-fully-successful-mission-part-2/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-109.html
-
(https://www.nasa.gov/centers/kennedy/images/content/125403main_sts109crew.jpg)
(https://www.nasa.gov/centers/kennedy/images/content/125404main_sts109mission.jpg)
-
11 lat temu zmarł Stanisław Lem - pisarz, futurolog, filozof
27.03.2017
(http://naukawpolsce.pap.pl/Data/Thumbs/_plugins/information/413617/MzAweDIyNQ,26732052_26731990.jpg)
Stanisław Lem na zdjęciu z 1962 r. Fot. PAP/CAF
11 lat temu zmarł Stanisław Lem pisarz science-fiction, futurolog, filozof, poruszający w swojej twórczości kwestię techniki, natury człowieka i jego miejsca we wszechświecie. Był najczęściej tłumaczonym polskim pisarzem. Jego nazwiskiem nazwano planetoidę 3836 Lem.
Urodził się 12 września 1921 r. we Lwowie jako jedyne dziecko lekarza Samuela Lema i Sabiny Woller. W czasie gdy uczęszczał do II Gimnazjum im. Karola Szajnochy, władze oświatowe przeprowadziły test na inteligencję. Wynikało z niego, że Lem był dzieckiem o najwyższym ilorazie inteligencji w południowej Polsce, o czym pisarz dowiedział się dopiero podczas wojny.
Od najmłodszych lat odznaczał się ponadprzeciętną fantazją i ciekawością świata - projektował urządzenia, dużo rysował, m.in. prehistoryczne zwierzęta oraz te, których - według niego - do tej pory w paleontologii brakowało. Całe dnie spędzał na czytaniu. Wspominając pierwsze lektury, mówił o atlasach anatomicznych i dziełach medycznych z biblioteki ojca, które szczególnie pobudzały jego wyobraźnię.
W 1940 r. rozpoczął studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Lwowskiego, które przerywała okupacja niemiecka. Jego przodkowie mieli żydowskie pochodzenie, lecz - jak opisywał w swojej autobiograficznej opowieści „Wysoki Zamek” - wychowany został na katolika. Sam określał się mianem agnostyka - człowieka zakładającego niemożność obiektywnego poznania świata i praw nim rządzących.
Dzięki podrobionym dokumentom, jego rodzina uniknęła osadzenia w getcie. W 1946 r. przymusowo przesiedleni, Lemowie przeprowadzili się do Krakowa, a Stanisław podjął na Uniwersytecie Jagiellońskim przerwane studia. W tym samym roku w piśmie „Nowy Świat Przygód” ukazała się jego pierwsza nowela pt. „Człowiek z Marsa”, która - mimo, że pisana ze względów finansowych - zdradza zainteresowanie twórcy trudnością kontaktów ziemian z obcą cywilizacją. Wkrótce po tym jego opowiadania zostały opublikowane w „Tygodniku Powszechnym”. W trakcie ostatniego roku studiów napisał „Szpital Przemienienia”, którego wydanie ze względów ideologicznych zostało wstrzymane.
Wpływ na jego późniejszą twórczość mogła mieć także praca w czasopiśmie „Życie Nauki”. Mimo, że polegała głównie na noszeniu pudeł z książkami przesyłanymi przez zagraniczne uniwersytety dla zniszczonych polskich bibliotek, zapewniła jednak Lemowi dostęp do nowatorskich prac naukowych.
Zainteresowanie podróżami międzyplanetarnymi, próbą kontaktu z „obcymi” i zagrożeniem dla ludzkości, widać w cieszącej się popularnością powieścią „Astronauci”. Wydana w 1951 r., nosząca znamiona socrealizmu i komunistycznej propagandy, otworzyła pisarzowi drzwi do Związku Literatów Polskich.
Pod koniec lat 50. pracował w Konwersatorium Naukoznawczym Asystentów Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie poznał Mieczysława Choynowskiego, którego wspominał w tekście opublikowanym 9 grudnia 2001 r. w „Tygodniku Powszechnym”: „W ostatnim roku medycznych studiów w sowieckim już Lwowie usilnie i beznadziejnie pisałem rzecz pod tytułem +Teoria funkcji mózgu+. Bezpośrednio po repatriacji, w Krakowie, szukając autorytetu, który by ocenił wartość mego tekstu, trafiłem, nie pamiętam już przez kogo skierowany, do doktora Mieczysława Choynowskiego. Choynowski wychował mnie, albowiem tak przestawił zwrotnice mojego umysłowego rozwoju, że nie uległem czerwonej paranoi i w mojej pamięci pozostanie on do końca mych dni jako człowiek obcy jakimkolwiek kompromisom. Nie wiem, czy można coś świetniejszego powiedzieć o losie jednostki w państwie umysłowego terroru. Trudno o wspanialszy wyraz uznania” - pisał Stanisław Lem.
Obejmujący ok. 40 pozycji dorobek Stanisława Lema w większości poświęcony jest analizie etycznych konsekwencji rewolucji naukowo technicznej.
„Stanisław Lem science fiction wymyślił na własny użytek, w oderwaniu od science fiction amerykańskiej - przez co - i światowej. Na całym świecie to zjawisko jest importem kulturowym ze Stanów Zjednoczonych. W tradycji francuskiej był Verne, w Polsce Żuławski i Umiński - w każdym kręgu kulturowym się pojawiał pisarz starający się spenetrować przyszłość, ale nie przez czyste fantazjowanie, lecz przez próbę przewidzenia postępu cywilizacyjnego” - powiedział PAP dziennikarz, publicysta i autor książek fantastycznonaukowych Rafał Ziemkiewicz.
Jego zdaniem powojenna twórczość Lema powstawała niezależnie od trendów obowiązujących w fantastyce amerykańskiej. „Nie szedł w schematy kultury popularnej, lecz starał się swoją twórczość umieścić w rejestrach literatury wysokiej, artystycznej i niepowtarzalnej” - dodał Ziemkiewicz.
Mimo osadzenia akcji większości książek w kosmosie, nie można odmówić pisarzowi oryginalności każdego z dzieł. Świadczą o tym kolejne okresy twórczości, w czasie których kształtowały się odmienne nurty. Wspomniany „Wysoki Zamek” oraz „Szpital przemienienia” uważane są za powieści realistyczne, natomiast słynny „Solaris” i „Opowieści o pilocie Pirxie” należą do nurtu klasycznej fantastyki naukowej. Niemniej ważna pozostaje twórczość z nurtu groteski, która pojawia się w „Dziennikach gwiazdowych”, „Bajkach robotów” i „Cyberiadzie”. Według Ziemkiewicza nurt groteski jest bardziej uniwersalny, a myśli w nim zawarte mogą pozostać dłużej aktualne.
„Przygody Ijona Tichego mają większy potencjał niż +Niezwyciężony+ i +Solaris+, bo okazuje się, że śmiech bardziej jest ponadczasowy niż prognoza. Te prognozy zawsze w większym stopniu się starzeją, a najmniej się starzeje natura ludzka. Wiele ciekawych rzeczy powiedział Lem w grotesce” - mówił Ziemkiewicz.
"Autor w +Solaris+ dowodził, że w przypadku spotkania człowieka z obcymi istotami, ciężko będzie mu się porozumieć. W +Dziennikach gwiazdowych+ porozumienie to uznał za nie dość że możliwe, to jeszcze całkiem proste. W +Cyberiadzie+ natomiast obcość nie jest obca do końca, bo stanowi u zarania nasz, ludzki wytwór. Roboty z +Cyberiady+ odstręczyły się wprawdzie od ludzi, ale tylko o tyle, by móc przedstawiać ich +pryncypialną krytykę+ lub jedynie na myśl o nich otrząsać się ze zgrozą” - pisze w swoim eseju krytyk i historyk literatury prof. Jerzy Jarzębski.
Lem w swoich książkach wykorzystuje pozornie naukowy język opisując wymyślone fenomeny. Ten kreowany świat zdaje się być oswojoną wizją przyszłości. Pisząc z łatwością o rzeczach niecodziennych, możemy odnieść wrażenie, że dopiero co wrócił z podróży do przyszłości i w atrakcyjny dla czytelnika sposób relacjonuje co zobaczył. Uwidacznia się to m.in. w „Opowieściach o pilocie Pirxie”.
„Otóż przygody Pirxa mają miejsce w kosmosie maksymalnie +oswojonym+, pilnowanym przez rutynowe patrole rakietowe, wykorzystywanym ekonomicznie, ale też rekreacyjnie, w kosmosie wypełnionym ludzką aktywnością — tak jakby był tylko jeszcze jednym, nowo odkrytym kontynentem” - pisze prof. Jarzębski.
Lem nigdy nie wyrażał się pozytywnie o amerykańskiej literaturze science-fiction. Uważał, że stała ona na zdecydowanie niższym poziomie i nie warta była zainteresowania. Większość jego książek przetłumaczonych zostało na język angielski przez Michaela Kandela i zebrały dobre opinie krytyków.
„Lem zawiesił bardzo wysoko poprzeczkę. Polska science-fiction była zawsze dużo mądrzejsza od fantastyki zachodniej - także dlatego, że działała w czasie głodu literatury, kiedy książki sprzedawano spod lady. Po roku 1989 rynek polski został otwarty. Runęła fala fantastyki - wszystkiego co na zachodnie napisano. Pewnym szokiem było to, że ogólny poziom światowej science fiction jest dużo niższy niż nam się wydawało. Mieliśmy wzorce Lema, Zajdla i ich następców” - podkreślił Rafał Ziemkiewicz.
Do inspiracji twórczością Lema przyznaje się wielu polskich pisarzy. „Mieliśmy takich gwiazdorów lat 80. - Marek Baraniecki, Marek Oramus. Oni +są z Lema+ i przyznają się do tego. Andrzej Sapkowski nazywał swojego +Wiedźmina+ Pirxem polskiej fantasy. Ten Lem był pod spodem naszej tożsamości” - powiedział PAP pisarz i krytyk Maciej Parowski.
Jego książki intrygowały także twórców filmowych. „Solaris” w reżyserii Stevena Soderbergha nie trafiło w jego gusta i nie był zadowolony z finalnego efektu. W wywiadzie udzielonym w 2003 r. mówił: „Sprzedałem prawa wytwórni 20th Century Fox, ale poza tym nie tylko nie chciałem, ale i nie mogłem w żaden sposób partycypować w powstawaniu tego filmu. Umowa była pod tym względem bardzo restrykcyjna. Długo wahałem się czy sprzedać Amerykanom opcję na +Solaris+, ale w pewnym momencie pomyślałem sobie: +Jesteś już stary, nie bądź zawsze taki na nie+. Teraz klamka zapadła i nie mam już nic do komentowania, a jednak wyobrażenie sobie armii ludzi, którzy znęcają się nad moim tekstem nie przyprawia mnie o kolorowy zawrót głowy.”
Wcześniej w 1972 r. ekranizację „Solaris” wyreżyserował Andriej Tarkowski.
Wysyłając swoich czytelników w międzygwiezdne podróże, sam niechętnie opuszczał swój dom. Przewidywał i projektował przyszłość pełną technologii, przestrzegając jednocześnie przed jej potencjalnie zgubnym wpływie na człowieka. Póki pozwalało mu zdrowie, korzystał z maszyny do pisania, bo sam nigdy nie nauczył się obsługiwać komputera. Gdy z wiekiem jego stan się pogarszał, dyktował treść felietonów swojemu sekretarzowi.
W 1982 r. Lem po raz pierwszy wyjechał do Berlina Zachodniego na stypendium naukowe, skąd jednak szybko wrócił. Powodem był brak możliwości sprowadzenia rodziny, z którą rok później przeniósł się do Wiednia. Współpracował w tym czasie z paryską „Kulturą”. Pozostawał jednak w ciągłym kontakcie z ojczyzną, do której wrócił na stałe w 1988 r. Zaprzestał pisania powieści na rzecz krótkich opowiadań i felietonów.
Zmarł w wieku 84 lat, 27 marca 2006 r. w Krakowie.
„Lem jest tym w fantastyce tym, czym Miłosz w poezji, Sienkiewicz w prozie, a Wajda w kinie. To był człowiek nieprzekraczalny - ziemia obiecana i latarnia morska. On czynił człowieka obywatelem kosmosu” - powiedział Maciej Parowski.
Stanisław Lem był odznaczony Orderem Orła Białego i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Marek Sławiński(PAP)
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,413617,11-lat-temu-zmarl-stanislaw-lem---pisarz-futurolog-filozof.html
-
Tak więc Chińska Agencja Kosmiczna jako szósta wysłała transportowiec do stacji kosmicznej.
W tym roku przypada 40. rocznica startu Saluta-6. Była to pierwsza stacja kosmiczna, do której zaczęto wysyłać bezzałogowe statki transportowe.
Pierwsze starty bezzałogowych statków transportowych do stacji orbitalnych wykonane przez agencje kosmiczne i prywatne firmy:
ZSRR, Progress-1, start 20 stycznia 1978, cumowanie 22.01.1978
http://space.skyrocket.de/doc_sdat/progress.htm
http://space.skyrocket.de/doc_sdat/progress-ms.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Progress_1
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Progress_missions
ESA, ATV-1 Jules Verne , start 09.03.2008, cumowanie 03.04.2008.
http://lk.astronautilus.pl/sat/atv.htm
JAXA , HTV/Kounotori, start 10.09.2009, cumowanie 17.09.2009.
http://lk.astronautilus.pl/sat/htv.htm
http://kosmonauta.net/2008/02/atv-europe/
SpaceX,USA, NASA COTS - Demo 2+, Dragon , start 22.05.2012, cumowanie 25.05.2012.
http://lk.astronautilus.pl/sat/dragon/dragon.htm
Orbital ATK, USA Cygnus Orb-D1, SS G. David Low , start 18.09.2013, cumowanie 29.09.2013.
http://lk.astronautilus.pl/sat/cygnus.htm
CNSA ,Chiny, Tianzhou, start 20.04.2017, cumowanie 22.04.2017.
http://lk.astronautilus.pl/sat/tianzhou.htm
http://space.skyrocket.de/doc_sdat/tz-1.htm
Jeszcze warto w tym miejscu wspomnieć o kontenerach logistycznych dostarczanych wahadłowcami na ISS :
NASA, MPLM - "Leonardo". Start 08.03.2001 na pokładzie Discovery/F-29, cumowanie 10.03.2001.
http://lk.astronautilus.pl/sat/mplm.htm
-
45 lat temu 16 kwietnia 1972 nastąpił start przedostatniej załogowej misji księżycowej w programie Apollo (http://lk.astronautilus.pl/loty/a16.htm)
(http://www.spacefacts.de/mission/patches2/apollo-16.jpg)
(http://www.spacefacts.de/mission/alternate/photo/apollo-16_2.jpg)
Z powodu nieprawidłowości w działaniu zapasowego systemu sterowania, który był odpowiedzialny za wychylenie dysz silnika SPS mogło dojść do zaniechania lądowania na Księżycu. Podjęto decyzję o ograniczeniu użycia tego silnika i w rezultacie Orion rozpoczął procedurę lądowania nie na 13 okrążeniu Księżyca , ale na 16.
Lądowanie nastąpiło w pobliżu bardzo starego krateru Kartezjusz ( jego wiek określono na 4,5 mld lat).
Dwójka lunonautów wykonała trzy EVA. Podczas EVA-2 w dniu 22 kwietnia 1972 załoga osiągając Stone Mountain zaliczyła najwyższą wysokość w czasie załogowych podróży po Księżycu.
Dziś z załogowych wypraw księżycowych w pełnym składzie żyją tylko załogi Apollo 8 i Apollo 16.
Billy Rubin and Typhoidry: 45 Years Since Apollo 16 Almost Didn't Land on the Moon
By Ben Evans April 22nd, 2017
Mattingly knew that he could move the SPS nozzle, but was unsure if he could circularize his orbit with it. Mission rules dictated that all four thruster-vector-control circuits—primary and backup—had to be fully functional in order for a lunar landing attempt to be undertaken. There were few options. Casper and Orion were forced to fly in formation, and in limbo, as Mission Control pondered what to do. A redocking and a second attempt to land on 21 April was out of the question, because the Sun would have risen another 12 degrees in the lunar sky, making lightning conditions at the Descartes landing site unfavorable.
At length, consensus was reached. If Mattingly had to use the secondary system to make his circularization burn, the SPS might shudder, but would be controllable. Watching intently from Mission Control was former astronaut Jim McDivitt, in his new capacity as manager of the Apollo Spacecraft Program Office. He had tested the SPS during his command of Apollo 9 in March 1969 and had seen, first-hand, that it could stand up to duress.
Four hours after the trouble arose, at 7 p.m. EST on 20 April 1972, Capcom Jim Irwin radioed the crew to advise them that the landing attempt could go ahead.
część 1: http://www.americaspace.com/2017/04/22/billy-rubin-and-typhoid-mary-45-years-since-apollo-16-almost-didnt-land-on-the-moon-part-1/
(...)Meanwhile, the mission proceeded. Driving the LRV, the astronauts found that the Sun had bleached-out the surface into a featureless blanket and they could not even see the smallest craters, until they were literally on top of them. Anxious not to drive over one of the steep scarps predicted by Lunar Orbiter imagery, Young pushed the LRV no faster than a couple of miles per hour, but thankfully no precipitous drops materialized. He later concluded that the geologists had over-analyzed their photographs and overestimated the extent of several of the surface features.
As they worked, it became increasingly clear that Descartes did not exhibit widespread evidence of past volcanism, as had been expected. Rather, the site was littered with breccias—a rock type with a mix of fragments “welded” together by the temperatures and pressures associated with an ancient impact event—which Young and Duke found in abundance, first at Flag Crater, then Plum Crater. Five hours into the first Moonwalk, Young almost got pulses racing, when he initially believed he had found a welded ashflow tuff, potentially raising the possibility of ancient volcanism…but the specimen actually turned out to another breccia. (...)
EVA-2 on 22 April 1972 saw them drive halfway up the side of Stone Mountain, achieving the highest altitude ever attained by an Apollo crew. The beauty of their surroundings was overwhelming, even for the irreverent Young and Duke. In fact, Duke later recalled that it was easy to lose sight of the fact that, if either man sprang a leak in his space suit, it meant near-instant death. Yet the Moon did not appear a hostile place, with its black sky and gently rounded mountaintops. “We did not feel like we were intruders,” he wrote on his website, www.charliedukestory.com, “in this foreign, foreign land.” (...)
część 2 : http://www.americaspace.com/2017/04/23/intruders-in-a-foreign-land-45-years-since-apollo-16-almost-didnt-land-on-the-moon-part-2/
-
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/s72-30166.jpg)
(5 May 1972) --- The Apollo 16 prime crew relax aboard the NASA Motor Vessel Retriever during water egress training activity in the Gulf of Mexico. They are, left to right, astronauts Thomas K. Mattingly II, command module pilot; John W. Young, commander; and Charles M. Duke Jr., lunar module pilot. The Command Module trainer was used in the training exercise.
(https://www.hq.nasa.gov/alsj/a16/ap16-KSC-72PC-176.jpg)
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/s72-35347.jpg)
(16 April 1972) --- The huge, 363-feet tall Apollo 16 (Spacecraft 113/Lunar Module 11/ Saturn 511) space vehicle is launched from Pad A, Launch Complex 39, Kennedy Space Center (KSC), Florida, at 12:54:00.569 p.m. (EST)
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/as16-118-18885.jpg)
(16 April 1972) --- A good view of Earth photographed about one and one-half hours after trans-lunar injection on April 16, 1972. Although there is much cloud cover, the United States in large part, most of Mexico and some parts of Central America are clearly visible. Note Lake Michigan and Lake Superior and the Bahamas Banks (see different shade of blue below Florida).
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/as16-120-19187.jpg)
(19 April 1972) --- Apollo 16 astronauts captured this Earth rise scene with a handheld Hasselblad camera during the second revolution of the moon. Identifiable craters seen on the moon include Saha, Wyld, and Saenger. Much of the terrain seen here is never visible from Earth, as the Command Module (CM) was just passing onto what is known as the dark side or far side of the moon. Crewmen aboard the CM at the time the photo was made were astronauts John W. Young.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/as16-113-18289.jpg)
(16-27 April 1972) --- Earth rises over the lunar horizon, with the Apollo 16 Command and Services Modules (CSM) to the left of Earth. This photograph was taken from the Lunar Module (LM) "Orion" before the two Apollo 16 spacecraft re-joined following the CSM's failure to make the circularization burn on April 20, 1972.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/as16-106-17340.jpg)
(23 April 1972) --- Astronaut John W. Young, commander of the Apollo 16 lunar landing mission, is photographed collecting lunar samples near North Ray Crater during the third Apollo 16 extravehicular activity (EVA) at the Descartes landing site. This picture was taken by astronaut Charles M. Duke Jr., lunar module pilot. Young is using the lunar surface rake and a set of tongs. The Lunar Roving Vehicle (LRV) is parked in the field of large boulders in the background. While astronauts Young and Duke descended in the Lunar Module (LM) "Orion" to explore the moon, astronaut Thomas K. Mattingly II, command module pilot, remained with the Command and Service Modules (CSM) in lunar orbit.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/as16-107-17436.jpg)
(21 April 1972) --- An excellent view of the Lunar Module (LM) “Orion” and Lunar Roving Vehicle (LRV), as photographed by astronaut Charles M. Duke Jr., lunar module pilot, during the first Apollo 16 extravehicular activity (EVA-1) at the Descartes landing site. Astronaut John W. Young, commander, can be seen directly behind the LRV. The lunar surface feature in the left background is Stone Mountain. While astronauts Young and Duke descended in the LM to explore the Descartes highlands landing site on the Moon
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/as16-109-17804.jpg)
(21 April 1972) --- Astronaut John W. Young, commander of the Apollo 16 lunar landing mission, stands on the rim of Plum Crater while collecting lunar samples at Station 1 during the first Apollo 16 extravehicular activity (EVA-1) at the Descartes landing site. This scene, looking eastward, was photographed by astronaut Charles M. Duke Jr., lunar module pilot. The small boulder in the center foreground was chip sampled by the crew. Plum Crater is 40 meters in diameter and 10 meters deep (1 meter equals 39.37 inches). The Lunar Roving Vehicle (LRV) is parked on the far rim of the crater. The gnomon, which is used as a photographic reference to establish local vertical Sun angle, scale, and lunar color, is deployed in the center of the picture. Young holds a geological hammer in his right hand.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/as16-110-17961.jpg)
(22 April 1972) --- Astronaut John W. Young replaces tools in the Apollo Lunar Hand Tool (ALHT) carrier at the aft end of the Lunar Roving Vehicle (LRV) during the second Apollo 16 extravehicular activity (EVA-2) on the high side of Stone Mountain at the Descartes landing site. Astronaut Charles M. Duke Jr. took this photograph near the conclusion of Station 4 activities. Smoky Mountain, with the large Ravine Crater on its flank, is in the left background. This view is looking northeast.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/as16-114-18388.jpg)
(21 April 1972) --- Astronaut John W. Young, commander of the Apollo 16 lunar landing mission, stands at the Apollo Lunar Surface Experiments Package (ALSEP) deployment site during the first Apollo 16 extravehicular activity (EVA-1) at the Descartes landing site. The components of the ALSEP are in the background. The lunar surface drill is just behind and to the right of astronaut Young. The drill's rack and bore stems are to the left. The three-sensor Lunar Surface Magnetometer is beyond the rack. The dark object in the right background is the Radioisotope Thermoelectric Generator (RTG). Between the RTG and the drill is the Heat Flow Experiment. A part of the Central Station is at the right center edge of the picture. This photograph was taken by astronaut Charles M. Duke Jr., lunar module pilot.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/as16-116-18671.jpg)
(23 April 1972) --- Astronaut Charles M. Duke Jr., lunar module pilot, works at the "Shadow Rock", discovered during the missions third extravehicular activity (EVA) in the area of North Ray Crater (Station 13), April 23, 1972. The scoop, a geological hand tool, leans against the rock. This view was exposed by astronaut John W. Young, commander. The two moon-exploring crew men sampled this rock, which got its name because of a permanently shadowed area it protected.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/as16-119-19161.jpg)
(16-27 April 1972) --- The prominent rille feature running through the area is Herigonius I. The coordinates for the center of the area pictured are 14.7 degrees south latitude and 36.4 degrees west longitude. The photo was taken by the Apollo 16 astronauts from the Command and Service Modules (CSM) in lunar orbit.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/as16-120-19332.jpg)
This picture of the lunar surface was photographed from lunar orbit during the Apollo 16 lunar landing mission. Mersenius C Crater, dozens of smaller craters and several small rille features can be seen in the frame. Center point coordinates are located at 19.5 degrees south latitude and 45 degrees west longitude.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/as16-122-19580.jpg)
This vertical view shows the King Crater on the lunar surface. It was exposed with color positive film in a hand-held 70mm camera onboard the Command and Service Modules during the Apollo 16 mission's 98th orbit of the moon. Center point coordinates are located at 5.4 degrees north latitude and 120.8 degrees east longitude.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/s72-36293.jpg)
(27 April 1972) --- The Apollo 16 Command Module (CM), with astronauts John W. Young, Thomas K. Mattingly II, and Charles M. Duke Jr. aboard, splashed down in the central Pacific Ocean to successfully conclude their lunar landing mission. The splashdown occurred at 290:37:06 ground elapsed time, 1:45:06 p.m. (CST) Thursday, April 27, 1972, at coordinates of 00:43.2 degrees south latitude and 156:11.4 degrees west longitude. A point approximately 215 miles southeast of Christmas Island. Later the three crewmen were picked up by a helicopter from the prime recovery ship USS Ticonderoga.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/s72-36262.jpg)
(27 April 1972) --- A high-angle view of the Apollo 16 welcoming aboard ceremonies on the deck of the prime recovery ship, USS Ticonderoga. It was soon after the splashdown of the Apollo 16 Command Module (CM) in the central Pacific Ocean approximately 215 miles southeast of Christmas Island. Astronaut John W. Young, commander, is standing at the microphone. Standing behind Young are astronaut Charles M. Duke Jr. (Left), lunar module pilot; and astronaut Thomas K. Mattingly II, command module pilot.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/lores/s75-23543.jpg)
This Apollo 16 lunar sample (moon rock) was collected by astronaut John W. Young, commander of the mission, about 15 meters southwest of the landing site. This rock weighs 128 grams when returned to Earth. The sample is a polymict breccia. This rock, like all lunar highland breccias, is very old, about 3,900,000,000 years older than 99.99% of all Earth surface rocks, according to scientists. Scientific research is being conducted on the balance of this sample at NASA's Johnson Space Center and at other research centers in the United States and certain foreign nations under a continuing program of investigation involving lunar samples collected during the Apollo program.
(https://www.hq.nasa.gov/alsj/a16/ap16-S72-41550.jpg)
'Mug shot' of Big Muley (sample 61016) in the Lunar Receiving Lab. Scan courtesy Chuck Meyer.
https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo16/ndxpage7.html
https://www.hq.nasa.gov/alsj/a16/images16.html
-
Dziś mija 30 lat od pierwszego startu rakiety Energia.
-
48 lat temu w marcu 1969 miała miejsce wyprawa Apollo 9 (http://lk.astronautilus.pl/loty/a9.htm).
W jej trakcie doszło do przetestowania LM w locie autonomicznym wraz z astronautami na pokładzie. Mimo istnienia procedur ratunkowych na wypadek niemożności połączenia lądownika z CSM brano pod uwagę możliwość porażki.
Przez pewien czas istniało ryzyko niezrealizowania EVA z powodu niedyspozycji zdrowotnej Russella Schweickarta.
Droga do testowania LM w pobliżu powierzchni Księżyca została przetarta.
By the beginning of 1969 the Apollo Command and Service Module (CSM) which would transport men to the Moon had been extensively tested, but an “all-up” demonstration of the entire ship, including the Lunar Module (LM), remained untried. Apollo 9 would be a tough mission, involving two separate manned spacecraft…and for Dave Scott, the Command Module Pilot (CMP), it encapsulated rendezvous, docking and an unspoken need to train for worst-case, what-if scenarios. If Commander Jim McDivitt and Lunar Module Pilot (LMP) Rusty Schweickart were unable to control the LM, Scott might be able to dock with them manually. But if not, the harrowing alternative was that he might have to abandon them and return home alone.
http://www.americaspace.com/2017/03/04/certainly-not-supposed-to-happen-remembering-the-trailblazing-mission-of-apollo-9-part-1/
From his station on the left-hand side of the LM, McDivitt performed a pitch maneuver, then yawed, to enable Scott to verify that Spider’s four legs were properly extended. Forty-five minutes later, McDivitt fired the descent engine to insert Spider into a circular orbit “above” Gumdrop. As he throttled the engine for the first time, it ran smoothly until it achieved 10 percent thrust, but when advanced to 20 percent both astronauts noted a peculiar chugging noise. McDivitt paused and resumed and was delighted that the strange groaning did not recur, even when he throttled up to 40 percent.
Next, the pyrotechnics were fired to jettison the descent stage and the ascent engine blazed silently to life to place Spider into an orbit “below” and “behind” Gumdrop. The kick affected more than just the crew: As the two sections of the vehicle separated, a small cloud of debris hit the ascent stage and knocked out its strobe tracking beacon. In accordance with the laws of celestial mechanics, the lander, being in a lower orbit, began to gain on its quarry. A few hours later, the first all-up demonstration of the lunar module in flight was completed in spectacular fashion, with Scott lining up and McDivitt executing a perfect docking. During their 6.5-hour independent flight, the two men aboard Spider had cleared another obstacle on the road to the Moon.
http://www.americaspace.com/2017/03/05/more-confidence-than-ever-remembering-the-trailblazing-mission-of-apollo-9-part-2/
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/lores/s68-56621.jpg)
(18 Dec. 1968) --- These three astronauts are the prime crew of the Apollo 9 (Spacecraft 104/Lunar Module 3/Saturn 504) space mission. Left to right, are James A. McDivitt, commander; David R. Scott, command module pilot: and Russell L. Schweickart, lunar module pilot. The Apollo 9 launch is scheduled no earlier than February 28, 1969.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/lores/s69-25862.jpg)
(3 March 1969) --- Framed by palm trees in the foreground, the Apollo 9 (Spacecraft 104/Lunar Module 3/ Saturn 504) space vehicle is launched from Pad A, Launch Complex 39, Kennedy Space Center (KSC) at 11 a.m. (EST), March 3, 1969.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/lores/as9-19-2994.jpg)
(6 March 1969) --- Astronaut Russell L. Schweickart, lunar module pilot, is photographed from the Command Module (CM) "Gumdrop" during his extravehicular activity (EVA) on the fourth day of the Apollo 9 Earth-orbital mission. He holds, in his right hand, a thermal sample which he is retrieving from the Lunar Module (LM) exterior. The Command and Service Modules (CSM) and LM "Spider" are docked. Schweickart, wearing an Extravehicular Mobility Unit (EMU), is standing in "golden slippers" on the LM porch. Visible on his back are the Portable Life Support System (PLSS) and Oxygen Purge System (OPS). Astronaut James A. McDivitt, Apollo 9 commander, was inside the "Spider". Astronaut David R. Scott, command module pilot, remained at the controls in the CM "Gumdrop".
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/lores/s69-19796.jpg)
(February 1969) --- Composite of six artist's concepts illustrating key events, tasks and activities on the fifth day of the Apollo 9 mission, including vehicles undocked, Lunar Module burns for rendezvous, maximum separation, ascent propulsion system burn, formation flying and docking, and Lunar Module jettison ascent burn. The Apollo 9 mission will evaluate spacecraft lunar module systems performance during manned Earth-orbital flight.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/lores/s69-27920.jpg)
(13 March 1969) --- The Apollo 9 crew men walk on a red carpet after arriving aboard the prime recovery ship, USS Guadalcanal. Left to right, are astronauts Russell L. Schweickart, David R. Scott, and James A. McDivitt. They are walking from the recovery helicopter which picked them up from the splashdown area. Splashdown occurred at 12:00:53 p.m. (EST), March 13, 1969, only 4.5 nautical miles from the USS Guadalcanal to conclude a successful 10-day Earth-orbital space mission.
https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/ndxpage11.html
-
Tej grafiki piątego dnia Apollo 9 nigdy nie widziałem! Świetna! Czy jest podoba dla innych dni i misji?
-
Jest tylko dla Apollo-9 od startu do lądowania:
1) https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/html/s69-19792.html
2) https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/html/s69-19793.html
3) https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/html/s69-19794.html
4) https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/html/s69-19795.html
5) https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/html/s69-19796.html
6) https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/html/s69-19797.html
7) https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/apollo/apollo9/html/s69-19798.html
;)
-
55 lat temu niewiele brakowało , żeby Donald Slayton (http://lk.astronautilus.pl/astros/77.htm) został czwartym Amekaninem w kosmosie, oraz drugim na orbicie wokółziemskiej. Jednak 15 marca 1962 na kilka tygodni przed startem na orbitę lekarze uznali , że z powodu idiopatycznego migotania przedsionków astronauta nie powinien lecieć w kosmos. Wada serca uchodząca za niegroźną została zdiagnozowana już w czasie badań medycznych w czasie naboru do pierwszej grupy astronautów NASA. Decyzja medyczna o odsunięciu astronauty od lotów kosmicznych nie była podzielana przez wszystkich lekarzy. James Webb podejmując decyzję o uziemieniu astronauty brał pod uwagę możliwość niepowodzenia startu statku Mercury, co skutkowałoby użyciem systemu katapultującego, co wiązać się mogło z wystąpieniem przeciążeń do 21 G, a tego mógł nie wytrzymać organizm pasażera. NASA wolała ograniczyć maksymalnie ryzyko wystąpienia śmierci astronauty, co mogło niekorzystnie odbić się na wizerunku agencji w czasie realizacji załogowego programu księżycowego.
On 16 March 1962, the day after the decision, Deke Slayton sat through a lengthy press conference, during which the medical minutiae were examined. One journalist asked the astronaut if stress had caused the problem, to which Slayton responded—with a barbed hint of caustic irony—that the only stress in the space business was the press conference! Hugh Dryden explained that he might still be eligible for future assignments, although that seemed unlikely. Slayton gave up drinking, started working out more regularly—“quit doing everything that was fun, I guess,” he wrote—and even secured an appointment with Dr. Paul Dudley White, the cardiologist of former President Dwight Eisenhower.
http://www.americaspace.com/2017/03/11/change-in-velocity-remembering-deke-slaytons-unrealized-mercury-mission-part-1/
Effectively grounded from spaceflight in March 1962, Slayton found himself heading up the astronaut corps from the summer of that year as “Co-ordinator of Astronaut Activities”. A lesser man might have thrown in the towl, but not Slayton. The other astronauts loathed the idea of an outside manager or a military superior to serve as their boss. “We wanted someone who knew us,” wrote Wally Schirra in his memoir, Schirra’s Space, “who trained with us. Deke was the one and only choice.”
http://www.americaspace.com/2017/03/12/worth-waiting-16-years-for-remembering-deke-slaytons-unrealized-mercury-mission-part-2/
(http://www.spacefacts.de/more/astronauts/photo/slayton_donald_3.jpg) (http://www.spacefacts.de/more/astronauts/photo/slayton_donald_5.jpg)
Jednak kolejne badania medyczne okazały się pomyślne dla astronauty, co pozwoliło mu zostać członkiem ostatniej załogi Apollo (http://lk.astronautilus.pl/loty/aastp.htm). W wieku 51 lat został wtedy najstarszym człowiekiem, który poleciał w kosmos.
http://www.americaspace.com/2015/07/11/partners-in-space-the-first-u-s-russian-manned-space-mission-part-1/
http://www.americaspace.com/2015/07/12/partners-in-space-the-first-u-s-russian-manned-space-mission-part-2/
http://www.americaspace.com/2015/07/18/partners-in-space-the-first-u-s-russian-manned-space-mission-part-3/
If the return to Earth had been grim for the Apollo crew, its grimness would be duplicated in the realisation that ASTP would not live up to one of its promises: it would not be the first in a string of ambitious U.S.-Soviet joint missions. In fact, more than 15 years would elapse before negotiators again returned to the table to seriously discuss future co-operative efforts in manned space exploration. As a bitter footnote, whilst in Honolulu, a pre-cancerous lesion was discovered on Apollo crewman Deke Slayton’s lung. Thankfully, it was benign and had actually turned up in a pre-flight X-ray, but had been overlooked. Had it been spotted before launch, he would have been grounded for the second time in his astronaut career.
http://www.americaspace.com/2015/07/19/partners-in-space-the-first-u-s-russian-manned-space-mission-part-4/
42 lata temu 24 lipca 1975 nastąpiło wodowanie w 6. rocznicę powrotu kapsuły Apollo 11 na Ziemię.
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/astp_landing.jpg)
-
12 sierpnia 2017 minęło 40 lat od pierwszego autonomicznego lądowania Enterprise.
They gathered in their thousands—65,000, in fact—at Edwards Air Force Base, Calif., in the cool, pre-dawn hours of Friday, 12 August 1977, to witness America’s first Space Shuttle take flight and perform its first independent landing. Among those thousands were 900 accredited members of the media and 2,000 special guests. By this time, “Enterprise” had already conducted a number of tests, attached to the top of NASA’s Boeing 747 Shuttle Carrier Aircraft (SCA), but 40 years ago this week she demonstrated that the Space Shuttle could achieve flight under its own control.
http://www.americaspace.com/2017/08/13/thanks-for-the-lift-40-years-since-enterprise-took-free-flight/
http://lk.astronautilus.pl/loty/stsent.htm
-
Lista lotów kosmonautów i astronautów, którzy odbyli co najmniej 200-dniowe loty orbitalne.
W niektórych sytuacjach dopiero okoliczności w czasie trwania misji kosmicznych powodowały przekroczenie tej granicy czasowej.
Te loty kosmiczne są udziałem 18. ludzi.
Tylko Walerij Polakow odbył więcej, niż jeden lot kosmiczny, trwający ponad 200 dni.
8. kosmonautów spędziło poza Ziemią powyżej 300 dni, w tym tylko jeden Amerykanin.
Jest to lista arbitralna - niektórym astronautom brakuje dosłownie godzin, a wielu od tej granicy dzieli niewiele dni.
Uświadamia ona jednak, jak niewiele mamy obecnie załogowych lotów, które wykraczają poza typowy wymiar czasu.
Jednak ostatnio daje się zauważyć powrót do dłuższych lotów. (NASA ma w planach dłuższe pobyty astronautów na ISS).
W nawiasach podany jest wiek "wyczynowców" w momencie rozpoczęcia lotu w kosmos.
Anatolij Bieriezowoj (http://lk.astronautilus.pl/astros/107.htm) (40)
13.05.1982 - 10.12.1982 211:09:04:33
Walentin Lebiediew (http://lk.astronautilus.pl/astros/70.htm) (40)
13.05.1982 - 10.12.1982 211:09:04:33
Leonid Kizim (http://lk.astronautilus.pl/astros/98.htm) (42)
08.02.1984 - 02.10.1984 236:22:49:04
Władimir Sołowjow (http://lk.astronautilus.pl/astros/136.htm) (37)
08.02.1984 - 02.10.1984 236:22:49:04
Oleg At'kow (http://lk.astronautilus.pl/astros/137.htm) (34)
08.02.1984 - 02.10.1984 236:22:49:04
Jurij Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm) (42)
05.02.1987 - 29.12.1987 326:11:37:20
Władimir Titow (http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm) (40)
21.12.1987 -21.12.1988 365:22:38:38
Musa Manarow (http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm) (36)
21.12.1987 -21.12.1988 365:22:38:38
Walerij Polakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm) (46)
29.08.1988 - 27.04.1989 240:22:34:47
Siergiej Krikalow (http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm) (32)
18.05.1991 - 25.03.1992 311:20:00:34
Walerij Polakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm) (51)
08.01.1994 - 22.03.1995 437:17:58:17
Tałgat Musabajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/309.htm) (47)
29.01.1998 - 25.08.1999 207:12:49:02
Nikołaj Budarin (http://lk.astronautilus.pl/astros/326.htm) (44)
29.01.1998 - 25.08.1999 207:12:49:02
Siergiej Awdiejew (http://lk.astronautilus.pl/astros/274.htm) (42)
13.08.1998 - 28.08.1999 379:14:51:10
Michaił Tiurin (http://lk.astronautilus.pl/astros/406.htm) (46)
18.09.2006 - 21.04.2007 215:08:22:22
Michael Lopez-Alegria (http://lk.astronautilus.pl/astros/334.htm) (48)
18.09.2006 - 21.04.2007 215:08:22:22
Michaił Kornijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/511.htm) (53)
27.03.2015 - 02.03.2016 340:08:42:54
Scott Kelly (http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm) (51)
27.03.2015 - 02.03.2016 340:08:42:54
Peggy Whitson (http://lk.astronautilus.pl/astros/419.htm) (56)
17.11.2016 - 03.09.2017 289:05:01:31
-
Wraz z zakończoną 15 września 2017 misją sondy Cassini (http://lk.astronautilus.pl/sondy/cass.htm) bilans trwających obecnie misji "planetarnych" przedstawia się następująco:
Orbitery:
ARTEMIS P1 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/artemis.htm) i ARTEMIS P2 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/artemis.htm) 2007
LRO (http://lk.astronautilus.pl/sondy/lro.htm) 2009
Chang'e 5 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/change5t.htm) 2014
Akatsuki (http://lk.astronautilus.pl/sondy/planet-c.htm) 2010/2015
2001 Mars Odyssey (http://lk.astronautilus.pl/sondy/2001mo.htm) 2001 Mars
Mars Express (http://lk.astronautilus.pl/sondy/me.htm) 2003
MRO (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mro.htm) 2005/2006
MAVEN (http://lk.astronautilus.pl/sondy/maven.htm) 2013/2014
MOM (http://lk.astronautilus.pl/sondy/imo.htm) 2013/2014
TGO (http://lk.astronautilus.pl/sondy/tgo.htm) 2016
Dawn (http://lk.astronautilus.pl/sondy/dawn.htm) 2007/2015
Juno (http://lk.astronautilus.pl/sondy/juno.htm) 2011/2016
Lądownik:
Chang'e 3 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/change3.htm) 2013
Łaziki:
Yutu (http://lk.astronautilus.pl/sondy/change3.htm) 2013
Opportunity (http://lk.astronautilus.pl/sondy/merb.htm) 2003/2004
Curiosity (http://lk.astronautilus.pl/sondy/msl.htm) 2011/2012
-
Yutu jeszcze działa? :o
-
Yutu jeszcze działa? :o
Dzięki. Od końca lipca 2016 nie przesyła żadnych już danych naukowych.
China’s Yutu rover dies on the moon
August 4, 2016 Stephen Clark
A Chinese rover sent to the moon in 2013 has stopped operating, officials announced Wednesday, ending a groundbreaking 31-month mission that made discoveries in lunar geology and catapulted China’s space program to new heights.
https://spaceflightnow.com/2016/08/04/chinas-yutu-rover-dies-on-the-moon/
-
I tak długo wytrzymał. A czy lądownik Chang 3 jeszcze działa?
-
I tak długo wytrzymał. A czy lądownik Chang 3 jeszcze działa?
Nie ma oficjalnie informacji o zakończeniu misji.
Mowa nawet jest o 30 latach funkcjonowania teleskopu na lądowniku.
Jest plan działania do końca 2017.
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=780.msg105924#msg105924
-
25 - lecie Centrum Badań Kosmicznych PAN
Poprawiony: czwartek, 15 kwietnia 2010 13:01
Trudno jest podsumować dwudziestopięcioletni dorobek interdyscyplinarnej placówki naukowej o tak szerokim wachlarzu tematyki badawczej jaki reprezentuje Centrum Badań Kosmicznych. Ponieważ tym, co łączy tematykę uprawianą w CBK jest technika kosmiczna, więc uzasadnione wydaje się przypomnienie najpierw kilku liczb charakteryzujących aktywność CBK w badaniach realizowanych za pomocą aparatury własnej konstrukcji umieszczanej w przestrzeni kosmicznej.
W latach 1977-2001 zaprojektowano, zbudowano i doprowadzono do wyniesienia poza Ziemię 44 przyrządy badawcze, w tym 19 rakietowych i 25 satelitarnych. Początkowo były to głównie eksperymenty realizowane za pomocą rakiet VERTICAL w ramach programu INTERKOSMOS, ale ostatni eksperyment rakietowy przeprowadzono w 1992 roku z pokładu rakiety NASA Terrier-Black Barnt. Eksperymenty satelitarne zapoczątkowały dwa przyrządy pracujące od 1986 roku na obiekcie JONOSOND (Kosmos-1809). Oprócz satelitów INTERKOSMOS aparatura CBK wchodziła w skład oprzyrządowania sond międzyplanetarnych FOBOS i MARS-96 oraz została zainstalowana na pokładzie stacji orbitalnej MIR. I wreszcie skonstruowany w CBK czujnik własności termicznych atmosfery i powierzchni Tytana znajduje się w bloku aparaturowym próbnika HUYGENS i leci do Saturna w ramach międzynarodowej misji CASSINI/Huygens koordynowanej przez NASA i ESA.
(http://www.cbk.waw.pl/images/stories/cbk/historia/doplerometr_01.jpg)
Oprócz przyrządów wynoszonych w przestrzeń kosmiczną w CBK zbudowano wiele unikatowych urządzeń naziemnych - np. jonosondę KOS, dalmierz laserowy, mikrofalowy miernik wilgotności gruntu, spektrometr charakterystyk odbiciowych obiektów naturalnych w zakresie światła widzialnego - które służą realizacji projektów badawczych Centrum i innych placówek.
Wszystkie konstrukcje CBK były podstawą prac naukowych publikowanych w recenzowanych czasopismach o zasięgu międzynarodowym i wydawnictwach konferencyjnych. W latach 1992-2001 (w których wydawane były drukiem Raporty Roczne CBK zawierające szczegółowe wykazy wszystkich publikacji i referatów na konferencjach międzynarodowych) pracownicy CBK ogłosili ogółem 876 prac, z których 338 znalazło się w bazie danych SCI (Science Citation Index), czyli na tzw. liście filadelfijskiej.
Czym dwudziestopięcioletnia działalność Centrum Badań Kosmicznych wzbogaciła wiedzę o Ziemi i jej kosmicznym otoczeniu oraz jak poszerzyła postrzeganie praktycznych aspektów eksploracji przestrzeni okołoziemskiej? Zaczynając od spraw dotykających poniekąd naszej codzienności wspomnijmy o trzech zagadnieniach. Pierwszym jest włączenie Polski do europejskiego fundamentalnego geodezyjnego układu odniesienia EUREF (EUropean REference Frame). Dzięki wykorzystaniu globalnego systemu nawigacji satelitarnej GPS utworzono po raz pierwszy w historii państwa polskiego jednorodną sieć powierzchniową, złożoną z 358 punktów, których współrzędne zostały wyznaczone z centymetrową dokładnością [1,2] i związano ją z siecią europejską. Umożliwia to nie tylko realizowanie zadań praktycznych w układzie współrzędnych wspólnym dla krajów Unii Europejskiej ale także podejmowanie nowych problemów naukowych. Sieć ta została następnie rozbudowana i połączona z systemem wysokościowym poprzez powiązanie danych GPS, niwelacji i mareograficznych pomiarów pływowych. Drugim zagadnieniem jest ustanowienie Polskiej Skali Czasu Atomowego opracowanej przy pomocy nowych metod wielokanałowego transferu czasu GPS i GLONASS [3]. Trzecim jest opracowanie lokalnego modelu jonosfery nad Europą [4], dzięki któremu CBK zapewnia najwyższy poziom serwisu prognoz heliogeofizycznych dla potrzeb zarówno krajowych służb telekomunikacyjnych jak również międzynarodowego systemu ISES (International Space Environment Service).
Spojrzenie na Ziemię jako na planetę kieruje uwagę na dwa aspekty działalności CBK. Z jednej strony Obserwatorium Astrogeodynamiczne CBK w Borowcu jest aktywnym ogniwem międzynarodowej geodynamicznej sieci laserowych pomiarów satelitarnych. W ciągu ostatnich dziesięcioleci Obserwatorium to zmieniło profil działalności z klasycznych obserwacji astrometrycznych na współczesne precyzyjne techniki satelitarne uwzględniające pomiary laserowe i GPS. Obecnie CBK uczestniczy w takich globalnych sieciach obserwacyjnych jak IERS (International Earth Rotation Service) i IGS (International GPS Geodynamical Service). Analiza uzyskanych dzięki temu danych doprowadziła do wykrycia krótkookresowych oscylacji ruchu bieguna ziemskiego, perturbacji szybkości obrotu Ziemi i ich korelacji z pewnymi zjawiskami geofizycznymi [5]. Zauważone też zostały nieregularne zmiany nutacji [6]. Wyznaczono geoidę obszaru Polski uwzględniając wszystkie dostępne dane grawimetryczne oraz globalny model geoidy wyznaczony z danych satelitarnych [7]. Wykonywanie ciągłych obserwacji pływowych na stacjach CBK służy badaniom współoddziaływania poziomu wód gruntowych, pływów ziemskich i atmosfery [8].
Z drugiej strony liczne eksperymenty rakietowe i satelitarne, w których CBK uczestniczyło, pozwoliły głębiej wniknąć w globalny obraz elektromagnetycznego otoczenia Ziemi i odkryć jego antropogenne uwarunkowania [9].
Specjalnością CBK stały się badania plazmy kosmicznej. Eksperymenty dotyczące oddziaływania z jonosferą modulowanych wiązek elektronowych i strumieni plazmy pozwoliły zbadać proces wzbudzania i propagacji fal plazmowych. Doprowadziły one nie tylko do lepszego poznania struktury i osobliwości górnych warstw atmosfery Ziemi, ale także dały okazję do wykorzystania przestrzeni okołoziemskiej jako unikatowego laboratorium plazmowego, wnosząc wkład w rozwój fizyki plazmy [10]. Badania scyntylacji fal elektromagnetycznych emitowanych przez sztuczne satelity Ziemi doprowadziły do stworzenia obrazu turbulencji w jonosferze, stanowiącego istotny element modelu tego obszaru przestrzeni okołoziemskiej niezbędnego dla potrzeb prognozowania warunków propagacji [11]. Przewidziano istnienie cienkich warstwowych strumieni podczas burz magnetycznych w rejonach polarnych magnetosfery ziemskiej. Zidentyfikowano nową populację plazmową w bliskiej magnetosferze, która w literaturze przedmiotu uzyskała nazwę ciepłej otoczki warstwy plazmowej [12]. Odkryto ponadto, że lej plazmowy (tzw. kasp) posiada drobnoskalową strukturę włóknistą, obserwowaną zarówno w jego zewnętrznej części, jak i na wysokościach jonosferycznych [13].
Eksperymentalne i teoretyczne badania korony słonecznej, gdzie temperatura plazmy sięga milionów stopni, a w szczególności opracowanie metod i aparatury do rejestracji i analizy widm rentgenowskich rozbłysków słonecznych, umożliwiły określenie składu chemicznego plazmy, co w konsekwencji przybliża zrozumienie - dotychczas niewyjaśnionych - procesów wydzielania energii w koronie Słońca [14, 15].
(http://www.cbk.waw.pl/images/stories/cbk/historia/jonosfspektr.jpg)
Wśród najciekawszych wyników badań oddziaływania plazmy wiatru słonecznego z materią lokalnego ośrodka międzygwiazdowego, prowadzonych przede wszystkim po kątem analizy kształtu heliosfery i procesów zachodzących w okolicach heliopauzy, warto odnotować propozycje wyjaśnienia międzyplanetarnej emisji radiowej w zakresie 2-3 kHz zaobserwowanej przez sondy Voyager [16]. Opracowano pierwszy realistyczny model modulacji rozkładu wodoru międzygwiazdowego w heliosferze wywołanych związanymi z cyklem słonecznym efektami niestacjonarności ciśnienia promieniowania Słońca oraz częstości aktów jonizacji wodoru [17]. CBK uczestniczyło w odkryciu przez sonde ULYSSES helu międzygwiazdowego w przestrzeni międzylpanetarnej [18] oraz w interpretacji danych z AMPTE/IRM, które potwierdziły przewidzianą teoretycznie w CBK obecność tam neutralnego helu [19]. Opracowano teoretyczne modele planetarnych ogonów magnetycznych, które pozwoliły prognozować kształty takich struktur plazmowych; dla Ziemi i Jowisza zostały one potwierdzone eksperymentalnie przez sondy ISEE 3 i Voyager [20]. Zastosowanie opracowanego w CBK trójwymiarowego i zależnego od czasu magnetohydrodynamicznego modelu oddziaływania wiatru słonecznego z całkowicie zjonizowaną materią międzygwiazdową oraz lokalnym polem magnetycznym Galaktyki doprowadziło do wyjaśnienia asymetrii obszaru granicznego heliosfery widocznych w danych spektroskopowych uzyskanych za pomocą Teleskopu Kosmicznego Hubble'a i danych fotometrycznych z sond Voyager [21].
Badania środowiska plazmowego komety Halleya podczas misji sond VEGA przyniosły rozpoznanie dotychczas zupełnie nieznanej morfologii fal plazmowych wokół jądra kometarnego. Ciekawym, chociaż nieoczekiwanym, rezultatem udziału CBK w eksperymencie VEGA było pokazanie możliwości wykorzystania anteny elektrycznej jako detektora cząstek pyłu [22]. Mówiąc o komecie Halleya trzeba wspomnieć o wkładzie CBK w badania subtelnych efektów w ruchach komet.
W komecie Halleya po raz pierwszy zaobserwowano bezpośrednio jądro komety i jego aktywność; w CBK wykorzystano te informacje do zbudowania modelu sil niegrawitacyjnych działających na kometę i włączono go do zakrojonego na szeroką skalę programu badań orbitalnych [23]. Wśród wielu komet okresowych, dla których opracowano modele ruchu, znalazła się także kometa Wirtanena, która będzie obiektem wszechstronnych badań w ramach przygotowywanej przez Europejską Agencję Kosmiczną misji ROSETTA [24].
(http://www.cbk.waw.pl/images/stories/cbk/historia/fourspektr.jpg)
CBK weszło w nowe stulecie z bogatym doświadczeniem i zaangażowaniem w priorytetowe dziś kierunki rozwoju technologii i badań kosmicznych. Przykładem mogą być prace poświęcone modelowaniu atmosfery Marsa dla potrzeb przyszłych misji do tej planety [25]. Porozumienie o współpracy między Polską i Europejską Agencją Kosmiczną, które zostało podpisane w 1994 roku oraz renegocjowane i zmodyfikowane w 2001 roku, umożliwiło CBK udział w kluczowych misjach ESA poprzez m.in. budowę aparatury dla takich eksperymentów jak CASSINI/HUYGENS (badania układu Saturna), MARS EXPRESS (badania Marsa), INTEGRAL (kosmiczne laboratorium promieniowania gamma), ROSETTA (badania komety), HERSCHEL (badania materii międzygwiazdowej oraz procesów powstawania gwiazd i układów planetarnych). Dwustronna współpraca z Rosją zaowocowała znaczącym wkładem CBK w misję CORONAS-F. CBK intensyfikuje ponadto polskie zaangażowanie w eksplorację przestrzeni kosmicznej dzięki uczestnictwu w programach badawczych Unii Europejskiej (m.in. COST i 5-ty Program Ramowy).
Literatura:
1. J.B. ZIELIŃSKI, A. ŁYSZKOWICZ, L. JAWORSKI, A. ŚWIĄTEK, R. ZDUNEK, S. Gelo, Polref-96 - the New Geodetic Reference Frame for Poland. In: Advances in Positioning and Reference Frames, IAG Symposia, Vol. 118, pp. 161-166,Springer-Verlag 1998.
2. J.B. ZIELIŃSKI, L. JAWORSKI, A. ŚWIĄTEK, R. ZDUNEK, Report on the Analysis of the Polish EUVN Subnetwork. Report on the Results of the European Vertical Reference Network GPS Campaign 97 (EUVN'97), EUREF Symposium, pp. 118-128, 1998.
3. W. Lewandowski, J. NAWROCKI, J. Azoubib, First use of IGEX precise ephemerides for intercontinental GLONASS P-code time transfer. Journal of Geodesy, Vol. 75, pp. 620-625, 2001.
4. I. STANISŁAWSKA, G. JUCHNIKOWSKI, R. Hanbaba, H. ROTHKAEHL, G. Sole, Z. ZBYSZYŃSKI, COST 251 Recommended Instantaneous Mapping Model of Ionospheric Characteristics - PLES. Physics and Chemistry of the Earth C, Vol. 25, pp. 291-294, 2000.
5. W. KOSEK, B. KOŁACZEK, Semi-Chandler and Semiannual Oscillation of Polar Motion. Geophysical Research Letters, Vol. 24, pp. 2235-2238 , 1997.
6. A. BRZEZIŃSKI, Capitane N., The use of the precise observations of theCelestial Ephemeris Pole in the analysis of geophysical excitation of earthrotation. Journal of Geophysical Research, Vol. 98, No. B4, pp. 6667-6675 , 1993.
7. A. ŁYSZKOWICZ, The New Gravimetric Geoid for the Territory of Poland. Publications of the Institute of Geophysics Polish Academy of Science, Vol. M-18 (273), pp. 191-197, 1996.
8. T. CHOJNICKI, Earth tides observations at Polish permanent stations 0905 and 0906. Proceedings of the Twelfth International Symposium on Earth Tides, Beijing, New York, pp. 115-127, 1985.
9. Z. KŁOS, A. KIRAGA, S. Pulinets, Broad-Band Hectometric Emission in the Topside Ionosphere Created by Ground-Based Transmitters. Advances in Space Research, Vol. 10, pp. 7(77)-7(80), 1990.
10. A. KIRAGA, Z. KŁOS, V. Oraevsky, V. Dokukin, S. Pulinets, Electromagnetic Emissions in the Ionosphere-Pulsed Electron Beam System. Geophysical Monograph 103, pp. 185-191, 1998.
11. A.W. WERNIK, Yeh K.C., Chaotic behavior of ionospheric scintillation: modeling and observations. Radio Science, Vol. 29, pp. 135-144, 1994.
12. D. ZWOLAKOWSKA, B. POPIELAWSKA, Tail plasma domains and the auroral oval - result of mapping based on the Tsyganenko 1989 magnetosphere model. Journal of Geomagnetism and Geoelectricity, Vol. 44, pp. 1145-1158, 1992.
13. J. BŁĘCKI, K. KOSSACKI, R. WRONOWSKI, Z. Nemecek, J. Safrankowa, S. Savin, J.A. Sauvaud, S. Romanov, J. JUCHNIEWICZ, S. Klimov, P. Triska, J. Smilauer, J. Simunek, Low Frequency Plasma Waves Observed in the Outer Polar Cusp. Advances in Space Research, Vol. 23, pp. 1765-1768, 1999.
14. J. SYLWESTER, J.R. Lemen, R.D. Bentley, A. Fludra, M-C. Zolcinski, Detailed evidence for Flare-to-Flare Variations of the Coronal Calcium Abundance. Astrophysical Journal, Vol. 501, pp. 397-407, 1998.
15. B. SYLWESTER, The Analysis of Energy Release in Solar Flares Based on X-ray Observations. Space Science Reviews, Vol. 76, pp. 319-337, 1996.
16. A. CZECHOWSKI, S. GRZĘDZIELSKI, Frequency drift of 3 kHz interplanetary radio emissions: Evidence of Fermi accelerated trapped radiation in a small heliosphere. Nature, Vol. 344, pp. 640-641, 1990.
17. D. RUCIŃSKI, M. BZOWSKI, Modulation of interplanetary hydrogen distribution during the solar cycle. Astronomy and Astrophysics, Vol. 296, pp. 248-263, 1995.
18. M. BANASZKIEWICZ, M. Witte, H. Rosenbauer, Determination of interstellarhelium parameters from the ULYSSES-NEUTRAL GAS experiment: Method of dataanalysis. Astronomy and Astrophysics Suppl. Ser., Vol. 120, pp. 587-602, 1996.
19. M. BZOWSKI, H.J. Fahr, D. RUCIŃSKI, H. Scherer, Variation of bulk velocityand temperature anisotropy of neutral heliospheric hydrogen during the solarcycle. Astronomy and Astrophysics, Vol. 326, pp. 396-411, 1997.
20. S. GRZĘDZIELSKI, W. MACEK, An open magnetopause model of the earth's distant tail based on ISEE-3 evidence. Journal of Geophysical Researche, Vol. 93, pp. 1795-1808, 1988.
21. L. Ben-Jaffel, O. Puyoo, R. RATKIEWICZ, Echoes from the frontier between the solar wind and the local interstellar cloud. Astrophysical Journal, Vol. 533, pp. 924-930, 2000.
22. P. OBERC, Small-scale dust structures in Halley's coma; evidence from the Vega-2 electric field records. Icarus, Vol. 140, pp. 156-172, 1999.
23. G. SITARSKI, On the nongravitational motion of Comet P/Halley. Acta Astronomica, Vol. 38, pp. 253-268, 1988.
24. M. KRÓLIKOWSKA, S. SZUTOWICZ, Oblate sferoid model of nucleus of Comet 46P/Wirtanen. Astronomy and Astrophysics, Vol. 343, pp. 997-1000, 1999.
25. M.I. BŁĘCKA, A. JUREWICZ, Modelling the Seasonal variations of solar radiation scattered from the dust rings of Mars. In: Planetary systems: the long view, eds. L.M. Celnikier, J. Tran Thanh Van, Editions Frontieres 1998, pp. 161-164, 1999.
http://www.cbk.waw.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=20:historia-centrum-bada-kosmicznych&catid=12&Itemid=14
-
XL-lecie CBK PAN
środa, 14 czerwca 2017 09:48
(http://www.cbk.waw.pl/images/stories/galeria/2017/40latCBK/40latCBKgaleria5/IMG_7412%20(Copy).JPG)
(http://www.cbk.waw.pl/images/stories/galeria/2017/40latCBK/40latCBKgaleria1/2_dsc_0249a%20copy.jpg)
(http://www.cbk.waw.pl/images/stories/galeria/2017/40latCBK/40latCBKgaleria3/IMG_7266%20(Copy).JPG)
(http://www.cbk.waw.pl/images/stories/galeria/2017/40latCBK/40latCBKgaleria3/7_DSC_0392a%20(Copy).jpg)
(http://www.cbk.waw.pl/images/stories/galeria/2017/40latCBK/40latCBKgaleria4/IMG_7359%20(Copy).JPG)
(http://www.cbk.waw.pl/images/stories/galeria/2017/40latCBK/40latCBKgaleria1/img_7045%20copy.jpg)
(http://www.cbk.waw.pl/images/stories/galeria/2017/40latCBK/40latCBKgaleria3/IMG_7060%20(Copy).JPG)
6 czerwca br. świętowaliśmy 40-lecie istnienia Centrum Badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk. W uroczystych obchodach udział wzięli zaproszeni przedstawiciele władz państwa, władz Akademii, urzędów centralnych, samorządowych, dziekani uczelni, dyrektorzy instytutów naukowych, dyrektorzy departamentów ministerstw, reprezentanci firm oraz pracownicy CBK PAN.
Podczas uroczystości krótkie przemówienie wygłosił Pan Adam Bielan, Wicemarszałek Senatu RP IX kadencji, odczytano również list gratulacyjny prof. Jarosława Gowina - wiceprezesa Rady Ministrów, ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Następnie gratulacje i podziękowania złożyli: wiceprezes PAN prof. Paweł Rowiński, Dyrektor Departamentu Geodezji i Kartografii Urzędu Marszałkowskiego województwa mazowieckiego Krzysztof Mączewski, wieloletni przewodniczący sekcji Teledetekcji KBKiS prof. Jan Romuald Olędzki, dziekan wydziału geodezji i kartografii Politechniki Warszawskiej prof. Alina Maciejewska, kierownik Ośrodka Badawczego w Warszawie Instytutu Nauk Geologicznych prof. Krystyna Szeroczyńska, były minister MEN, obecnie dyrektor Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie Tadeusz Sławecki, kierownik Centrum Teledetekcji IGiK prof. Katarzyna Dąbrowska Zielińska, dyrektor Centrum Astronomicznego im. M. Kopernika PAN prof. Piotr Życki, kierownik Centrum Diagnostyki Radiowej Środowiska Kosmicznego UWM prof. Andrzej Krankowski.
Tym samym zostaliśmy uhonorowani medalami i odznaczeniami: Medalem Polskiej Akademii Nauk, Medalem Pamiątkowym „Pro Masovia”, Medalem Pamiątkowym Politechniki Warszawskiej, i in. Wręczono również odznaczenia przyznane postanowieniem Prezydenta RP na wniosek Prezesa PAN – Złote Krzyże Zasługi dla: prof. Marka Banaszkiewicza, prof. Jana Błęckiego, dr. Jerzego Grygorczuka, prof. Wiesława Macka, dr. Piotra Orleańskiego, prof. Barbary Popielawskiej, prof. Stanisława Schillaka, prof. Iwony Stanisławskiej; Srebrne Krzyże Zasługi dla: dr. hab. Marka Kaczorowskiego i dr. hab. Marka Siarkowskiego, oraz Medale Złote za Długoletnią Służbę dla: mgr Jolanty Grygorczuk, inż. Jacka Krasowskiego, prof. Janusza Sylwestra oraz Haliny Żurek. Najbardziej zasłużonych pracowników wyróżniono również specjalnymi statuetkami CBK PAN: prof. Andrzeja K. Wróblewskiego, pierwszego przewodniczącego RN CBK PAN, prof. Roberta R. Gałązkę, wieloletniego przewodniczącego RN CBB PAN, prof. Stanisława Grzędzielskiego – pierwszego i wieloletniego dyrektora CBK PAN, prof. Zbigniewa Kłosa - drugiego dyrektora, prof. Marka Banaszkiewicza – trzeciego dyrektora, dr. hab. Jana Kazimierza Łatkę – wicedyrektora, prof. Janusza B. Zielińskiego – wicedyrektora, prof. Barbarę Popielawską – wicedyrektora. Z okazji XL-lecia CBK PAN dyrekcja Centrum przygotowała statuetkę również dla pierwszego zarejestrowanego pracownika Instytutu: Pani Haliny Żurek. Uroczystość uświetnił występ Chóru Akademickiego WAT, który wykonał utwory m.in. Jakuba Neske do wiersza Mirona Białoszewskiego pt. Mironczarnia czy balladę „And so it goes” Billy’ego Joela w aranżacji Boba Chillcota, a część oficjalną zamknął wykład ks. prof. Michała Hellera „Człowiek we Wszechświecie – Wszechświat w Człowieku” wraz z krótką dyskusją. Na zakończenie obchodów sesję wspomnieniową poprowadzili dr Krzysztof Ziołkowski oraz dr Andrzej Kotarba, w której kilka anegdot i wspomnień opowiedzieli poprzedni Dyrektorzy instytutu: prof. Stanisław Grzędzielski, prof. Zbigniew Kłos oraz prof. Janusz Zieliński. Po sesji wyświetlono film wspomnieniowy z historii CBK PAN, przygotowany przez Panie Zenkę Sawicką i Marię Miłodrowską.
Obchody 40-lecia CBK PAN zakończyliśmy spotkaniem towarzyskim przy grillu.
40 lat istnienia CBK PAN prezentacja prof. Iwony Stanisławskiej.pdf (http://www.cbk.waw.pl/images/stories/pdf/40%20lat%20istnienia%20cbk%20pan%20prezentacja%20prof.%20iwony%20stanisawskiej.pdf)
Centrum Badań Kosmicznych PAN to instytut jedyny w swoim rodzaju. Od momentu powstania CBK PAN w roku 1977 grupy badawcze i inżynierskie aktywnie uczestniczą w licznych eksperymentach prowadzonych w ramach międzynarodowych misji kosmicznych (do tej pory ponad 80). Współpracujemy z agencjami kosmicznymi na całym świecie, głównie z Europejską Agencją Kosmiczną (ESA) i Narodową Agencją Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA), a także z Rosyjską Agencją Kosmiczną (Roskosmos), agencjami kosmicznymi Chin, Indii czy Japonii.
W CBK PAN zostały zaprojektowane i zbudowane instrumenty naukowe, pracujące w największych misjach ESA, takich jak: Rosetta, Cassini-Huygens, Mars-Express, Venus-Express, Integral, Herschel, Exo-Mars, Bepi-Colombo czy Solar Orbiter.
W latach 2010-2013 w Instytucie powstały dwa pierwsze polskie naukowe satelity astronomiczne BRITE PL – „Lem” i „Heweliusz” we współpracy z Centrum Astronomicznym im. Mikołaja Kopernika PAN i partnerami z Kanady i Austrii. Centrum jest także jednym z liderów przygotowania polskich, większych satelitów o naukowym, aplikacyjnym i wojskowym zastosowaniu.
Bierzemy aktywny udział w realizacji europejskich innowacyjnych misji satelitarnych. Jedną z nich jest Proba-3, która będzie pierwszą na świecie misją weryfikującą technologię precyzyjnych lotów w formacji (konstelacji satelitów). Inną innowacyjną misją jest projekt OPS-SAT, który pozwoli przetestować zupełnie nowe technologie w sferze operowania satelitami.
Główne kierunki prac naukowo-badawczych w CBK PAN stanowią:
- fizyka Słońca (oddział we Wrocławiu),
- badanie planet i małych ciał Układu Słonecznego,
- fizyka przestrzeni międzyplanetarnej i astrofizyka,
- fizyka plazmy,
- geodezja planetarna i geodynamika,
- obserwacje Ziemi.
Nowe kierunki aktywności CBK PAN to także zastosowania technik satelitarnych w wykorzystaniu nawigacji satelitarnej i obserwacji Ziemi w sytuacjach kryzysowych (Centrum Informacji Kryzysowej) czy też tworzenie zintegrowanych aplikacji oraz udział w światowych programach dotyczących ostrzegania i zapobiegania zagrożeniom kosmicznym.
Częścią Centrum jest Obserwatorium Astrogeodynamiczne w Borówcu pod Poznaniem, w którym prowadzone są obserwacje laserowe satelitów, utrzymywana jest geodezyjna stacja referencyjna GPS oraz Polska Atomowa Skala Czasu, wspomagająca także system Galileo.
Zdjęcia: Joanna Pietrzak, Zenka Sawicka
Poprawiony: czwartek, 22 czerwca 2017 11:56
http://www.cbk.waw.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=770&Itemid=260
-
25 lat temu 25 września 1992 wystartowała rakieta nośna Titan III/TOS z sondą Mars Observer (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mo.htm). Misja zakończyła się niepowodzeniem.
https://www.youtube.com/watch?v=seT2dZ5aKGU
https://www.youtube.com/watch?v=v9Nws4VmyhA
And Then Silence: 25 Years Since the Rise and Fall of Mars Observer
By Ben Evans September 24th, 2017
(...) For 687 Earth-days, from January 1994 through the end of 1995, it would have surveyed the ochre-hued world. “Once the primary task is completed,” noted NASA’s Mars Observer press kit, “the mission may be extended, if the spacecraft and instruments are still in good condition and if there is enough fuel to control the spacecraft’s attitude and orientation.” The status of Mars Observer seemed good as spring burned into summer 1993. It acquired a pair of images of its planetary destination in late July and there seemed no doubt that the United States was heading for another spectacular success to add to the tally it had accrued with the Mariner 9 orbiter and the two Viking landers.(...)
http://www.americaspace.com/2017/09/24/and-then-silence-25-years-since-the-rise-and-fall-of-mars-observer/
How an $800m mission to Mars left Nasa red-faced 25 years ago today
25th September Martin Hannan
(...) On August 21, 1993, all communications were lost instantaneously. Television pictures at the time showed the shock on the Nasa scientists’ faces as the realisation sank in. The spacecraft was just three days from entering the orbit around Mars.
The flight managers tried everything they could to re-establish contact with Observer, including sending signals every 20 minutes for hours on end, but finally they had to conclude that Observer was defunct. (...)
The most probable cause of the loss of Observer, according to the final official report, was “rupture of the fuel (monomethyl hydrazine – MMH) pressurisation side of the spacecraft’s propulsion system, resulting in a pressurised leak of both helium gas and liquid MMH under the spacecraft’s thermal blanket.” Immediate doom, in other words. (...)
http://www.thenational.scot/news/15555004.How_an__800m_mission_to_Mars_left_Nasa_red_faced_25_years_ago_today/
https://mars.nasa.gov/programmissions/missions/past/observer/
https://www.jpl.nasa.gov/jplhistory/the80/mars-observer-t.php
https://solarsystem.nasa.gov/missions/marsobserver/indepth
-
Mars Observer to była ambitna misja. Niestety, żeby odrobić stratę MO NASA kilka lat później musiała wysyłać aż trzy orbitery: Mars Global Surveyor, Mars 2001 i Mars Climate Orbiter, które zawiozły urządzenia pocvzątkowo również zainstalowane na Mars Observer.
Pomyślcie jak zmieniłyby się marsjańskie plany NASA gdyby szczegółowe zdjęcia Marsa z rozdzielczością jaką wykonywał MGS dotarły do nas nie w 1998 czy 2000 roku ale już w 1994 i 1995! :o
-
10 lat temu obchodziliśmy półwiecze ery kosmicznej.
Nieco wspomnień:
"Kosmos dla ludzi" - konferencja obchodów 50-lecia Ery Kosmicznej
01.10.2007
2 i 3 października 2007 roku w Warszawie odbędzie się konferencja mająca uczcić 50-lecie Ery Kosmicznej. Podczas spotkania zostaną przedstawione najważniejsze osiągnięcia w dziedzinie badania kosmosu w ciągu ostatniego półwiecza oraz perspektywy dalszego rozwoju eksploracji kosmicznej. W konferencji wezmą udział przedstawiciele polskich władz, światowych agencji kosmicznych i instytucji naukowych oraz studenci.
Konferencja została zorganizowana przez Politechnikę Warszawską, Centrum Badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk, Komitet Badań Kosmicznych i Satelitarnych Polskiej Akademii Nauk i Uniwersytet Warszawski, a honorowy patronat nad spotkaniem objął prof. Michał Seweryński, minister nauki i szkolnictwa wyższego Rzeczypospolitej Polskiej oraz Victor Ashe, ambasador Stanów Zjednoczonych w Polsce. W skład komitetu honorowego wchodzi ponadto prezes Polskiej Akademii Nauk, prof. Michał Kleiber, rektor Uniwersytetu Warszawskiego, prof. Katarzyna Chałasińska-Macukow i rektor Politechniki, Warszawskiej prof. Włodzimierz Kurnik. W konferencji weźmie udział również minister gospodarki Rzeczpospolitej Polskiej Piotr Woźniak.
W programie konferencji znajdują się wystąpienia polskich i zagranicznych naukowców. Wykłady poświęcone przeszłości, teraźniejszości i przyszłości eksploracji przestrzeni kosmicznej wygłoszą przedstawiciele amerykańskiej Narodowej Agencji Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA) i Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA) oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych, a dzięki telemostowi uczestnicy spotkania w Warszawie będą mieli również okazje porozmawiać z naukowcami z Instytutu Badań Kosmicznych Rosyjskiej Akademii Nauk.
W popołudniowej sesji pierwszego dnia konferencji (2 października) głos zabiorą także astronauci i kosmonauci, między innymi generał Mirosław Hermaszewski, pierwszy polski kosmonauta, Jean-Pierre Haignere, astronauta ESA i L.K. Kademiuk, kosmonauta z Białorusi. W sesji tej naukowcy z Polski, Czech, Węgier i Rumunii opowiedzą również o badaniach satelitarnych i współpracy międzynarodowej w tej dziedzinie.
Drugi dzień konferencji (3 października) ma być skierowany przede wszystkim do studentów. W tej części prof. Wojciech Nawrocik z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu wygłosi wykład "Edukacja i Kosmos". Zostaną zaprezentowane referaty nagrodzone w konkursie "Następne 50 lat", w których studenci przedstawią swoją wizję rozwoju badań kosmicznych. Ponadto przedstawione zostaną zwycięskie prace z konkursu zatytułowanego "Baza na Księżycu", w którym uczniowie szkól podstawowych i średnich mają przygotować prace plastyczne (dowolna technika: rysunki, obrazy, makiety) przedstawiające ich wizje bazy księżycowej.
Konferencja odbędzie się w Gmachu Głównym Politechniki Warszawskiej. Spotkanie jest otwarte dla wszystkich zainteresowanych, bezpłatna rejestracja jest możliwa na stronie Studenckiego Koła Astronautycznego Politechnika Warszawskiej pod adresem http://www.ska.pw.edu.pl/konferencja. W serwisie tym znajduje się również dokładny program konferencji oraz szczegóły dotyczące konkursów.
PAP - Nauka w Polsce, Jan Pomierny
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,66556,kosmos-dla-ludzi---konferencja-obchodow-50-lecia-ery-kosmicznej.html
-
50 lat temu rozpoczęła się era kosmiczna
02.10.2007
50 lat temu wystrzelono pierwszego satelitę, zdarzenie to uznaje się za początek ery kosmicznej. Radziecki "Sputnik 1" został wystrzelony na orbitę 4 października 1957 z kosmodromu Bajkonur. Zdaniem przewodniczącego Komitetu Badań Kosmicznych i Satelitarnych PAN prof. Piotra Wolańskiego, badania kosmosu drastycznie zmieniły życie na Ziemi w ciągu ostatnich 50 lat. Jego zdaniem, przyniosły one więcej osiągnięć, niż ktokolwiek mógł się spodziewać. "Po pierwsze, dzięki technikom kosmicznym poznaliśmy znacznie lepiej samą Ziemię. Po drugie nasza wiedza o Układzie Słonecznym Słońcu i o otaczającej Ziemię przestrzeni jest olbrzymia w stosunku do tego, co było wiadomo 50 lat temu.
Natomiast dodatkowe korzyści z rozwoju technologii kosmicznych to przede wszystkim rozwój usług satelitarnych w dziedzinie telekomunikacji, meteorologii, nawigacji, teledetekcji, geodezji satelitarnej itp. To są najbardziej spektakularne osiągnięcia wykorzystane w praktyce" - podkreślił Wolański.
Oprócz tego, jak dodał, zyskaliśmy wiele rozwiązań pośrednio związanych z badaniami kosmicznymi. Zostało opracowanych wiele nowych materiałów. Rozwinęła się cyfrowa technologia przekazywania danych, która opracowana została właśnie dla komunikacji z próbnikami kosmicznymi. Próbniki przesyłały dane z bardzo dużej odległości. Sygnał analogowy wysyłany przez nie osłabłby po drodze tak bardzo, że naukowcy nie mogliby go wyłowić spośród kosmicznego szumu. Dlatego stworzono technologię cyfrową.
Na potrzeby astronautyki stworzono też telemedycynę. Korzystając z kosmicznych zdobyczy lekarze mogą teraz np. zdalnie monitorować stan zdrowia przewlekle chorych pacjentów, czy przeprowadzać konsultacje na odległość. "Tych osiągnięć jest bardzo wiele. Poza tym zmieniło się zupełnie nasze wyobrażenie o Ziemi i o wszechświecie, dzięki temu, że nasza wiedza rozwinęła się w tym czasie znacznie" - zaznaczył Wolański.
Jego zdaniem, badania Układu Słonecznego będą kontynuowane. Nadal będą też organizowane załogowe loty kosmiczne. "Są oczywiście takie dziedziny badań, w których roboty zrobią to lepiej. Jeśli tylko dokładnie wiemy co trzeba zrobić. Np. jeśli wysyłamy satelitę na orbitę Marsa i on ma fotografować powierzchnię planety, to wtedy przy kontroli satelity przez człowieka z Ziemi, przy odpowiednim zaprogramowaniu, on zrobi więcej, niż zrobiłby człowiek, gdyby tam był. Natomiast jeśli chodzi o badanie samej powierzchni Marsa, sprawa wygląda inaczej. Co prawda łaziki tam jeżdżą i badają, to jednak bezpośredni udział człowieka pozwoli znacznie rozszerzyć takie badania, pozwoli podejmować decyzje o zmianie kierunku badań w trakcie misji. Inteligencja najlepszego robota w stosunku do inteligencji człowieka jest wciąż jeszcze nieporównywalna" - tłumaczył profesor.
Możliwości prowadzenia badań przez człowieka są znacznie większe niż automatów, dlatego Amerykanie we współpracy z innymi narodami planują międzynarodową załogową wyprawę na Księżyc za ok. 12 lat. Ma to, zdaniem Wolańskiego, na celu przede wszystkim wypracowanie technologii i standardu zachowań niezbędnych ludziom do przeżycia poza Ziemią.
Takie próby trzeba zacząć od Księżyca, żeby testować nowe rozwiązania możliwie najbliżej Ziemi. Na Księżyc rakieta z Ziemi leci tylko 3-3,5 dnia. Na Marsa trzeba lecieć 7-9 miesięcy w zależności od wzajemnego położenia Ziemi i Marsa.
Dlatego Księżyc jest doskonałym poligonem doświadczalnym, na którym ludzie nauczą się żyć w nowych, skrajnych warunkach. Według Wolańskiego, nie ma jednak wątpliwości, że przy odpowiednich technologiach będzie to możliwe.
"To tak jak stacje polarne. W tej chwili ludzie przebywają tam przez cały rok, a 100 lat temu, wyzwaniem było, żeby tam w ogóle dotrzeć i wrócić żywym. Myślę, że w podobny sposób będziemy osiedlać się na Księżycu" - ocenił.
Takie "pozaziemskie kolonie" będą oczywiście bardzo kosztowne. Ale, według Wolańskiego, nie ma odwrotu od postępu, a postęp kosztuje.
"Badania kosmiczne jeszcze i tak nie są takie drogie, jeśli porównamy to np. z wydatkami na cele militarne. Zawsze na Ziemi można by znaleźć sto, albo tysiąc dziedzin, na które te pieniądze można by z pożytkiem przeznaczyć. Ale nie można tylko iść w jednym kierunku. Trzeba zawsze w rozwoju patrzeć na różne drogi, różne kierunki i wtedy nie wszystkie, ale część z nich się rozwinie, tak jak się rozwijają badania kosmiczne od 50 lat. Przeciętny obywatel Ziemi nawet sobie nie wyobrażał, że dzięki tym badaniom kosmosu tak zmieni się nasze codzienne życie w porównaniu do tego co było 50 lat temu" - tłumaczył.
Zresztą na badaniach kosmosu można zarabiać. Przykładem są dzisiejsze komercyjne satelity. W przyszłości będzie można wydobywać poza Ziemią potrzebne ludziom surowce.
"Surowce, które na Ziemi się kończą lub w ogóle występują w małych ilościach, mogą być w wielkich ilościach na asteroidach czy na innych ciałach niebieskich. Asteroidy, których jest wiele w Układzie Słonecznym, mogą być zrobione z różnych materiałów, o tym świadczą choćby meteoryty od czasu do czasu spadające na Ziemię. Trzeba tylko zidentyfikować, na której asteroidzie są np. złoża pierwiastków rzadkich na Ziemi. Można by tam wtedy wysyłać statki kosmiczne, stworzyć tam taką małą kopalnię łącznie z hutą i tam na miejscu przerabiać i otrzymywać czyste te surowce. Dopiero te czyste surowce byłyby sprowadzane na Ziemię, tak żeby od razu one lądowały w magazynie jakiś zakładów produkcyjnych" - mówił Wolański.
Już zaczynają się kroki w tym kierunku. 27 września wystartowała z przylądka Canaveral w USA misja "Dawn", której celem jest zbadanie pasa asteroid między Marsem a Jowiszem. Jej głównym zadaniem jest badanie początków powstania Układu Słonecznego, ale na pewno ma też za zadanie zbadanie składu niektórych dużych asteroid. Jeżeli się okaże, że na nich są cenne surowce, będzie to, według Wolańskiego, motywacja do wysłania tam statków i opracowania technologii wydobywczych.
"Teraz mówi się o eksploatacji złóż zarówno na Antarktydzie, jak i w Arktyce. Wszyscy walczą o to, żeby prawa do tych terenów były im przypisane. Tak samo Księżyc, Mars i asteroidy też będą obiektem takiego współzawodnictwa. Kto pierwszy przyjedzie, kto będzie miał technologię, ten, niezależnie od prawa międzynarodowego, będzie eksploatował i czerpał z tego korzyści" - podkreślił.
"O tym się myśli od wielu lat. Jak tylko pojawi się taka informacja, gdzie należy polecieć, to polecą tam sondy. To są pierwsze nieśmiałe próby, ale mogą przynieść owoce. Przecież 50 lat temu pierwszy sputnik nadawał tylko pojedyncze sygnały. Mogło się wydawać, że to takie proste urządzenia, ale ono nawet przy takim wykonaniu już pozwoliło na uściślenie kształtu Ziemi, masy Ziemi, jej deformacji. Z ruchów samego satelity już można było to wywnioskować" - dodał.
Technologie kosmiczne cały czas się rozwijają. Jednym z największych wyzwań jest obecnie opracowanie jak najwydajniejszego środka transportu. Przestarzałe już wahadłowce wkrótce zostaną wycofane z użycia. Na ich miejsce na razie nie ma następcy nowej generacji.
"Na bazie wahadłowców, z wykorzystaniem elementów tych samych rakiet nośnych przy ich niewielkiej przeróbce buduje się nowe rakiety, tańsze i o większym udźwigu, co prawda nie wielokrotnego użytku, które pozwolą wypełnić lukę po zakończeniu służby wahadłowców. Natomiast eksploracja Układu Słonecznego zacznie się dopiero wtedy, kiedy opracujemy nowy rodzaj napędu, już nie chemiczny, ale nuklearny lub termonuklearny" - ocenił Wolański.
Jak wyjaśnił, rakiety z użyciem chemicznych środków napędowych (ciekły tlen, ciekły wodór) osiągają już maksimum swoich możliwości i potrzebne jest nowe rozwiązanie. Już w latach 70-tych były robione próby z nuklearnymi silnikami rakietowymi. Zdaniem profesora, mogą one zwiększyć możliwości rakiet kilkakrotnie. Silniki termonuklerane, jeśli uda nam się w przyszłości opanować te reakcje, będą prawdziwym przełomem i umożliwią być może swobodne podróże po Układzie Słonecznym. Przyszłość ewentualnych dalszych podróży trudno na razie prognozować.
"Do gwiazd jeszcze nam daleko. Potrzebny byłby większy przełom niż napęd nuklearny czy termonuklearny. Potrzebne chyba byłyby grawitacyjne, czy anihilacyjne metody napędu, które w dalszym ciągu są raczej w zakresie science fiction niż konkretnych prac" - mówił Wolański.
PAP - Nauka w Polsce, Urszula Rybicka
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,66610,50-lat-temu-rozpoczela-sie-era-kosmiczna.html
-
50-lecie Ery Kosmicznej na Uniwersytecie Warszawskim
02.10.2007
Na całym świecie, w tym również w Polsce, trwają obchody 50-lecia Ery Kosmicznej. W związku z rocznicą umieszczenia na orbicie Ziemi pierwszego sztucznego satelity polskie instytucje naukowe i stowarzyszenia hobbystyczne oraz media przygotowały szereg interesujących spotkań, pokazów i wykładów.
Sputnik 1, pierwszy sztuczny satelita Ziemi został wystrzelony na orbitę 4 października 1957 roku o godzinie 19:28 czasu GMT (18:28 czasu polskiego). Był to niewielki statek w kształcie kuli o średnicy blisko 60 cm, który zawierał nadajniki radiowe. Jego waga nie przekraczała 100 kg.
Wspominany po pięćdziesięciu latach Sputnik 1 (z języka rosyjskiego "współpodróżny" lub "towarzysz podróży") był niezwykle prostym urządzeniem i jego obecność na orbicie nie dostarczyła żadnych wyników naukowych.
Wystrzelenie Sputnika było jednak wydarzeniem bez precedensu - umieszczenie pierwszego sztucznego satelity na orbicie Ziemi rozpoczęło Erę Kosmiczną, która zwłaszcza przez pierwsze kilkanaście lat zdominowana była przez wyścig kosmiczny, będący elementem rywalizacji (w tym także militarnej) między Stanami Zjednoczonymi i Związkiem Radzieckim.
Główne obchody 50-lecia Ery Kosmicznej są w Polsce skoncentrowane wokół konferencji "Kosmos dla ludzi", która rozpoczęła się na Politechnice Warszawskiej 2 października. Podczas spotkania zostaną przedstawione najważniejsze osiągnięcia w dziedzinie badania kosmosu w ciągu ostatniego półwiecza oraz perspektywy dalszego rozwoju eksploracji kosmicznej. W konferencji biorą udział przedstawiciele polskich i światowych agencji kosmicznych i instytucji naukowych oraz studenci.
W ramach obchodów rocznicy wystrzelenia na orbitę Sputnika 1 zaplanowano także pokazy i wykłady otwarte. Poza wystawą instytucji naukowych zaangażowanych w badanie i eksplorację kosmosu oraz instytucji komercyjnych, która towarzyszy konferencji "Kosmos dla ludzi", specjalne pokazy zorganizowało także Centrum Nauki Kopernik we współpracy z Uniwersytetem Warszawskim.
4 października 2007 roku, dokładnie 50 lat po tym jak Sputnik 1 znalazł się na orbicie okołoziemskiej, na Uniwersytecie Warszawskim, w sali im. Brudzyńskiego Pałacu Kazimierzowskiego, odbędzie się wykład Stanisława Bajtlika, podczas którego astronom z warszawskiego Centrum Astronomicznego im. Mikołaja Kopernika postara się odpowiedzieć na pytanie "Dlaczego latamy w Kosmos?". Spotkanie rozpocznie się o godzinie 18:00.
Dodatkowo Centrum Nauki Kopernik i modelarze z Pałacu Młodzieży w Warszawie zaprezentują kilka pojazdów z napędem odrzutowym i rakietowym: od najprostszych, napędzanych wodą i sprężonym powietrzem, po profesjonalne, napędzane paliwem rakietowym. Interaktywna wystawa będzie dostępna dla zainteresowanych na terenie głównym Uniwersytetu Warszawskiego.
PAP - Nauka w Polsce, Jan Pomierny
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,66762,50-lecie-ery-kosmicznej-na-uniwersytecie-warszawskim.html
-
Eksperci NASA i ESA: na Marsa polecimy nieprędko
03.10.2007
Z powodu trudnych do przezwyciężenia ograniczeń technicznych lot człowieka na Marsa jest wciąż odległą przyszłością. Dziś bardziej realny jest nasz powrót na Księżyc - mówili na Politechnice Warszawskiej przedstawiciele agencji kosmicznych - amerykańskiej i europejskiej, oraz inni eksperci w dziedzinie kosmosu.
Konferencja prasowa odbyła się przy okazji dwudniowej międzynarodowej konferencji naukowej "Kosmos dla ludzi - 50 lat ery kosmicznej". Konferencję zorganizowała Politechnika Warszawska, Centrum Badań Kosmicznych oraz Komitet Badań Kosmicznych i Satelitarnych Polskiej Akademii Nauk.
W czwartek (4 października) mija pół wieku od wystrzelenia pierwszego sztucznego satelity Ziemi - radzieckiego Sputnika 1, co umownie uznaje się za rozpoczęcie ery badań kosmicznych.
"Nie wiadomo, kiedy tak naprawdę będzie realny załogowy lot na Marsa" - ocenił dráJohn HallázáNASA. Wyraził nadzieję, że wydarzy się to "jeszcze za jego życia", ale nie wcześniej niż za jakieś 20 lat. "Na razie my (NASA - przyp. PAP) - ani nikt inny - nie ma możliwości bezpiecznego wysłania ludzi na Marsa. Dziś byłaby to podróż w jedną stronę" - ocenił.
Ekspert NASA zaznaczył, że wysłanie ludzi na Czerwoną Planetę wymaga wielu przygotowań. "Mówimy o podróży, która w jedną stronę potrwa sześć do siedmiu miesięcy. Dziś byłoby to olbrzymie wyzwanie. Niezbędny jest tu rozwój technologii i systemów, które ochronią ludzi w bardzo nieprzyjaznym środowisku, gdzie np. panują temperatury o bardzo dużej rozpiętości" - tłumaczył.
Hall dodał, że obecnie prowadzi się wiele badań, które pozwalają poznać budowę marsjańskiej powierzchni i tamtejszego środowiska.
Przedstawiciel Europejskiej Agencji Kosmicznej ESA, dr Marcello Coradini podkreślił, że Mars jest dla jego agencji priorytetem. "Na orbicie wokół Marsa mamy już satelitę (Mars Express Orbiter - PAP), który odniósł wielki sukces.
Jednocześnie pracujemy nad łazikiem marsjańskim Exomars, który poszuka na Czerwonej Planecie oznak życia. Nie będzie ich jednak szukał na powierzchni planety, która - jak wiemy - jest sterylna z powodu promieniowania ultrafioletowego, lecz pod powierzchnią. Marzy się nam, że uzyskamy próbki z głębokości kilku metrów" - opowiadał.
Coradini dodał, że ESA aktywnie uczestniczy w międzynarodowych pracach przygotowawczych związanych z przyszła eksploracją Księżyca, ma też własne programy badania naturalnego satelity Ziemi. Wspomniał tu np. misję Smart 1, podczas której testowano elektryczny napęd umożliwiający dotarcie na Księżyc.
"Księżyc jest niezbędnym obiektem badań po drodze na Marsa. Jednak w programie Rosyjskiej Agencji Kosmicznej lot na Księżyc nie jest obecny z powodu pieniędzy" - oznajmił z kolei prof. Stanisław Klimov z Rosyjskiej Akademii Nauk.
"Mars jest oczywiście naszą przyszłością" - zapewnił przedstawiciel Rosyjskiej Akademii Nauk i dodał, że Rosjanie pracują nad organizacją "tego, jak - krok po kroku - zorganizować lot na Marsa". Program lotu na Marsa wspierają m.in. dlatego, że prowadzi on do rozwoju różnych zaawansowanych technologii.
Na konferencji prasowej przewodniczący Komitetu Badań Kosmicznych i Satelitarnych PAN, prof. Piotr Wolański przypomniał, że jeszcze w październiku (23.10) promem Discovery polecą na Międzynarodową Stację Kosmiczną ISS kolejni astronauci.
"Dwóch z nich to Amerykanie polskiego pochodzenia - Scott Parazynski i George Zamka" - podkreślił.
Na stację kosmiczną zabiorą oni dwie plakietki z Polski. Oprócz nazwisk astronautów na jednej z nich znajduje się przedstawienie promu kosmicznego, na drugiej - emblemat 7. eskadry myśliwskiej im. Tadeusza Kościuszki.
Po powrocie Parazynskiego i Zamki na Ziemię plakietki mają być przekazane studentom medycyny oraz lotnikom-weteranom.
PAP - Nauka w Polsce, Anna Ślązak
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,66690,eksperci-nasa-i-esa-na-marsa-polecimy-niepredko.html
-
"Sputnikowy pokaz" na Uniwersytecie Warszawskim
03.10.2007
Pół wieku temu - 4 października 1957 roku rozpoczęła się era podboju Kosmosu: wystrzelono pierwszego sztucznego satelitę Ziemi - Sputnika. Centrum Nauki Kopernik w 50. rocznicę tego wydarzenia pokaże, jakie znaczenie ma dla nas to wydarzenie sprzed pół wieku oraz jak rozumiemy podbój Kosmosu dziś - mówi Aneta Prymaka z Centrum Nauki Kopernik.
"Sputnikowy pokaz" odbędzie się 4 października na Uniwersytecie Warszawskim.
"Pokażemy kilka pojazdów z napędem odrzutowym i rakietowym: od najprostszych, napędzanych wodą i sprężonym powietrzem, po profesjonalne, wykonane przez modelarzy z Pałacu Młodzieży w Warszawie" - opowiada Prymaka.
Po pokazach dr Stanisław Bajtlik, astronom i popularyzator nauki, opowie "Dlaczego latamy w Kosmos?".
Spotkanie rozpocznie się o godzinie 18.00 na Uniwersytetcie Warszawskim przy ulicy Krakowskie Przedmieście 26/28 (Pałac Kazimierzowski, sala im. Brudzińskiego).
Więcej informacji o Sputniku i jego tajemnicach - na stronie: www.kopernik.org.pl/sputnik.php
PAP - Nauka w Polsce
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,66686,sputnikowy-pokaz-na-uniwersytecie-warszawskim.html
-
W kosmos poleciało już ponad 70. polskich przyrządów
08.10.2007
Człowiek jest aktywnie obecny w kosmosie od pół wieku. Przez ten czas Polska uczestniczyła w wielu misjach kosmicznych, a w kosmos poleciało ponad 70 przyrządów zbudowanych w naszym kraju - powiedział b. dyrektor Centrum Badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk (CBK PAN) prof. Zbigniew Kłos.
Centrum Badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk było jednym z organizatorów międzynarodowej konferencji naukowej "Kosmos dla ludzi - 50 lat ery kosmicznej". Poprzedziła ona 50. rocznicę wystrzelenia pierwszego sztucznego satelity Ziemi, radzieckiego Sputnika 1, co umownie uznaje się za rozpoczęcie ery badań kosmicznych.
Prof. Kłos przypomniał, że pierwszy polski przyrząd poleciał w kosmos w 1970 r. w ramach programu Interkosmos. Był to wyniesiony na rakiecie, mały przyrząd do badania emisji rentgenowskiej Słońca.
Obecnie Polska uczestniczy w kolejnych, dopiero przygotowywanych misjach. Jedna z nich to Bepi Colombo, która wystartuje w 2012 r. do Merkurego. Ma być efektem współpracy dwóch agencji kosmicznych, europejskiej i japońskiej. Nasz udział w niej polega na budowie systemu zasilania.
Kolejna misja z polskim udziałem poleci na europejski moduł Międzynarodowej Stacji Kosmicznej ISS. Uczestniczymy też w dwóch misjach bilateralnych. Jedna z nich, we współpracy z Rosjanami, dotyczy badania Słońca. Na jej potrzeby w Polsce budowany jest przyrząd zwany spektrometrem rentgenowskim. Celem drugiej misji, z Francuską Agencją Kosmiczną, są badania wyładowań w atmosferze. Tu satelita w całości będzie zasilany systemem zbudowanym w Polsce.
Kolejną misję z naszym udziałem organizują agencje NASA i ESA. "Polega ona na badaniu składowej neutralnej w przestrzeni międzygwiezdnej. W tym wypadku zadanie Polaków wiąże się z teoretycznym modelowaniem i przygotowaniem oprogramowania do testów" - powiedział prof. Kłos.
"Choć większość działań dotyczących polskiego udziału w misjach kosmicznych koncentruje się właśnie w CBK PAN, to jednak eksploracja kosmosu jest zadaniem zbiorowym i każdy eksperyment prowadzi się tu we współpracy. W wyżej wymienionych misjach uczestniczy co najmniej kilkanaście różnych instytucji - powiedział b. dyrektor CBK PAN.
Za mocną stronę Polski w dziedzinie badań prof. Kłos uważa duży potencjał intelektualny. Słabością jest według niego "pewne niedostosowanie przemysłu i firm do wysokich standardów, które stawia technologia kosmiczna, a które trzeba wypełniać, by uczestniczyć we wspólnym przedsięwzięciu".
Szerszej "obecności" Polski w kosmosie służy m.in. podpisane w kwietniu porozumienie Polski z Europejską Agencją Kosmiczną ESA, które - po ratyfikacji i wejściu w życie - da nam status Europejskiego Państwa Współpracującego z ESA, otworzy kolejne możliwości współpracy naukowej i da przedsiębiorcom dostęp do nowych kontraktów.
10 września Ministerstwo Gospodarki zakończyło przyjmowanie pierwszej tury wniosków na projekty w ramach programu. Złożono 47 wniosków, z czego 38 spełniało kryteria - poinformował prof. Kłos. Jak ocenił, ponad 20 wniosków ma szansę na to, by ESA wyselekcjonowała je jako gotowe do kontraktów.
Jednym z kryteriów składania wniosków było związanie ich tematyki z obecnymi projektami ESA. "Chodziło o to, by nasze instytucje mogły się włączyć z marszu w istniejące projekty. W związku z tym wnioski dotyczą np. misji do Merkurego, misji wokół Ziemi czy eksperymentów na europejskim module stacji kosmicznej" - wyliczał profesor.
ZAN
PAP - Nauka w Polsce
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,66759,w-kosmos-polecialo-juz-ponad-70-polskich-przyrzadow.html
-
Prof. Wolszczan o kosmosie, człowieku i polityce
06.10.2007
(http://naukawpolsce.pap.pl/Data/Thumbs/_plugins/information/66623/MzAweDIyNQ,Aleksander%20Wolszczan.jpg)
Po co nam właściwie podboje kosmosu, czemu kolonizacja innych planet nie jest najlepszym pomysłem oraz dlaczego politycy powinni popierać edukację i naukę - odpowiedzi na te pytania szukał światowej sławy polski astronom, prof. Aleksander Wolszczan w wykładzie, który wygłosił podczas inauguracji roku akademickiego na Politechnice Warszawskiej. Uczony, pracujący na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i Penn State University, jest odkrywcą pierwszych planet spoza Układu Słonecznego. W trakcie wykładu przypomniał, że w 2007 r. mija 50. rocznica eksploracji kosmosu. Czas ten liczy się od momentu wystrzelenia w kosmos pół wieku temu pierwszego satelity.
Do ważnych etapów podboju kosmosu prof. Wolszczan zaliczył m.in. lot ludzi w kosmos, lądowanie na Księżycu, istnienie międzynarodowej stacji kosmicznej ISS czy lądowanie Tytanie, księżycu Saturna, lądownika Huygens.
Prof. Wolszczan próbował odpowiedzieć na pytanie, po co właściwie ludzie podejmują te wysiłki. Mówi się np., że człowiek robi to po to, by w przyszłości skolonizować inne planety. Według astronoma, jest to wizja kusząca, ale tego rodzaju krok byłby eksportem ziemskich problemów w przestrzeń kosmiczną.
Astronom dodał, że widzi inny powód, by kontynuować to zadanie. "Jak się dobrze zastanowić, to eksploracja kosmosu jest podróżą w głąb naszych ciał i dusz, prowadzącą do początków życia na Ziemi i we wszechświecie. To jedna z konieczności - z działań, które pozwalają zrozumieć lepiej, kim jesteśmy" - tłumaczył.
Profesor podkreślił, że z naukowego punktu widzenia nie umiemy jeszcze powiedzieć, "skąd się wzięliśmy". "Jakie jest nasze miejsce w kosmosie? Czy jesteśmy jakimś wyjątkiem, który należy celebrować, czy też wyjątkiem, którego należy się wstydzić? Czy życie we wszechświecie jest powszechne?" - zastanawiał się uczony.
"Znamy tylko jeden przypadek życia w kosmosie. Jednak my sami to za mało, by wyciągać jakieś wnioski na temat tego zjawiska" - powiedział.
Dlatego - jak uznał astronom - "Ludzi i ich eksplorację kosmosu należy osadzić w głębokim kontekście kosmicznym, w kontekście poszukiwania życia poza Ziemią, w kontekście poszukiwania związków między nami a wszechświatem, w kontekście usiłowań pojęcia, co nas czeka w przyszłości - nie tej za dziesięć czy sto lat, ale tej za setki tysięcy, za miliony lat" - tłumaczył.
W związku z tymi zagadnieniami istnieje w nauce nurt poszukiwania planet wokół gwiazd i życia na tych planetach. rodził się on 15 lat temu, wraz z odkryciem pierwszych planet spoza Układu Słonecznego właśnie przez prof. Wolszczana. Obecnie znamy planety i ich układy wokół ponad dwustu gwiazd. Na razie "drugiej Ziemi nie znaleźliśmy, choć pilnie jej szukamy" - powiedział profesor.
Prof. Wolszczan zwrócił uwagę, polscy astronomowie mają udział w przedsięwzięciach bezpośrednio związanych z odkrywaniem nowych planet. Naukowcy z Warszawy prowadzą np. projekt OGLE, w efekcie czego wskazują w kosmosie obiekty mogące być planetami. Polacy uczestniczą też w realizowanym przez NASA projekcie SIM, którego celem jest odkrycie "drugiej Ziemi". Nasi astronomowie są współwłaścicielami 10 proc. teleskopu Salt w RPA, a toruńscy astronomowie pracują na teleskopie HET w Teksasie.
Na spotkaniu profesor zaapelował do polityków, aby popierali edukację i naukę, "bo bez nich nie będzie dalekiej przyszłości i dalekiej cywilizacji". Zwrócił jednocześnie uwagę, że obecnie polityka narzuca zwykle kilkuletnią skalę działań.
Profesor ocenił, że od wykształcenia społeczeństwa zależy demokracja i jej prawidłowe funkcjonowanie. "Prawdziwa demokracja jest możliwa tylko w społeczeństwie wykształconym powszechnie i gruntownie" - przekonywał. - A w odległej przyszłości, bez gruntownie wykształconej cywilizacji, nie tylko nie będzie społeczeństwa; nie będzie też możliwe rozwiązanie problemów przetrwania i trwania naszej cywilizacji".
PAP - Nauka w Polsce, Anna Ślązak
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,66623,prof-wolszczan-o-kosmosie-czlowieku-i-polityce.html
-
https://www.youtube.com/watch?v=r14d8U_E8c8
http://ska.pw.edu.pl/konferencja/index_pl.htm
54 lat ery kosmicznej: http://www.ptf.ps.pl/wyklady/plakat30-05.pdf
Pomnik Ery Kosmicznej
Pomnik Ery Kosmicznej (inna nazwa - Pomnik Kosmonautów) rozmieszczono w dawnej fosie miejskiej w 1972 r. (wg autora pomnika w 1969 r.). Pomnik stanowią - kamienna niecka wyłożona kostką bazaltową i aluminiowa konstrukcja stanowiąca pomnik. Autorem pomnika był ówczesny docent ASP Jerzy Boroń z Wrocławia, przy współpracy prof. Alojzego Gryta). Jest to jedyny na Dolnym Śląsku pomnik, wzniesiony dla upamiętnienia wypraw kosmicznych.
Na murze, będącym pozostałością przedbramia Bramy Oławskiej (d. Wrocławskiej), lub muru - parkanu, umieszczono napis "Dnia 12.04.1961 r. z terenu Związku Radzieckiego wyruszył na zwycięski podbój przestworzy pierwszy człowiek Jurij Gagarin - Cześć i chwała bohaterskim zdobywcom kosmosu".
(http://www.olesnica.org/Pomniki/Kosmonautow.jpg)
Obecne (2003 r.) otoczenia pomnika. Na murze nie ma inskrypcji.
Pomnik i mur pokryty malowidłami
(http://www.olesnica.org/Pomniki/Ery_kosmicznej/napis2.jpg)
Tekst inskrypcyjny umieszczony w 1972 r. na murze
(http://www.olesnica.org/Pomniki/Kosmonautow1.jpg)
Widok metalowego elementu pomnika bezpośrednio po instalacji. Dalej, na murze widać napis intencyjny.
Autor zdjęcia W. Zaborski. DDŻS
(...)
http://www.olesnica.org/Pomnik_Ery_Kosmicznej.htm
-
Sputnik, the tiny sphere that launched the space race
October 3, 2017 by Marina Lapenkova
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/sixtyyearsag.jpg)
Sixty years ago, the Soviet Union launched the first artificial satellite known as Sputnik, a tiny silver sphere with four spider leg-like antennae
When the Soviet Union launched the first artificial satellite 60 years ago, it marked both the beginning of space exploration and the start of a race between Moscow and Washington.
Sputnik, the tiny silver sphere with four spider leg-like antennae, showed off Soviet technological prowess.
But German scientists—who had worked on Adolf Hitler's rocket projects and brought to the USSR after the war—were the ones who stood at the forefront of space achievement.
The founder of the Soviet space programme, Sergei Korolyov, worked with German scientists and fragments of the German FAU rocket to develop a new military missile, said Nikolai Shiganov, one of the scientists behind Soviet rocket R-7 which put Sputnik into orbit.
"The Korolyov bureau had to create an intercontinental rocket capable of carrying a hydrogen bomb to any point on the planet," Shiganov, now aged 97, told AFP in an interview.
As he worked for the military, Korolyov—who spent six years in the Gulag—dreamt of space conquest. But time was running out: one of the principal German engineers, Wernher von Braun, was already working for the Americans.
After three years of work and three rocket accidents, the fourth R-7 with a dummy warhead successfully hit its target in Kamchatka, in the Far East, in August 1957. The test was hailed as successful although the rocket head disintegrated in flight.
Creating a new rocket head would take six months, much too long as the Soviets wanted to pre-empt the launch of a US satellite in 1958. So Korolyov suggested creating a simple satellite made of two hemispheres containing sensors, a radio and a battery pack.
In just two months, the apparatus measuring 58 centimetres (22 inches) in diameter and weighing 63.8 kilogrammes (141 pounds) was ready, remembered Shiganov, whose lab created the aluminium alloy and came up with a new welding technique used to make the Sputnik and the R-7.
'A tiny dot'
Though the satellite captured imaginations, with radio amateurs tuning in around the world to hear its simple calls, Sputnik was secondary to its inventors, Shiganov said.
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/sputnikwasin.jpg)
Sputnik was in orbit for 92 days, making 1,440 circles around Earth, before losing speed and burning up in the atmosphere
The secrecy around the project meant Shiganov didn't learn of the actual launch until he heard on the radio that the first Earth satellite was put in orbit on October 4, 1957 from a testing range in Kazakhstan, the future Baikonur cosmodrome.
On a sunny October Sunday, Shiganov was able to see the glint of Sputnik with his naked eye.
"It was a tiny dot which shone in the sun because of its glossy surface," he said.
Sputnik was in orbit for 92 days, making 1,440 circles around Earth, before losing speed and burning up in the atmosphere. Several replicas are now on show in museums.
Shiganov's colleague Eduard Bolotov, 84, actually saw Sputnik as a young rocket trajectory engineer of 24, even gaining access to the depot where the rocket stood during final preparations.
The miniscule satellite sat atop the rocket and Bolotov, with other young specialists, patted the rocket's side and signed his name on the inside of the nozzle.
"I watched the actual launch through a gap from my post," Bolotov said.
Although workers were summoned to the launchpad with secret letters, crowds of people also turned up, he said. "Their relatives had told them about the launch."
"Only at 3 am we found out that Sputnik was in orbit, and radios all over the world started to register its beeps."
"Then we went back to our dorms and drank pure alcohol for victory of our rocket," he said.
https://phys.org/news/2017-10-sputnik-tiny-sphere-space.html?utm_source=menu&utm_medium=link&utm_campaign=item-menu
-
http://www.youtube.com/watch?v=qvPzUAeWZZY
https://www.youtube.com/watch?v=1-72NG2VpDM
https://www.youtube.com/watch?v=qdQHuiV_9AI
https://www.youtube.com/watch?v=bHCeLvy5z-I
-
http://www.youtube.com/watch?v=A1nyzzR_3yU
https://www.youtube.com/watch?v=b5fEofFQ6Dk
https://www.youtube.com/watch?v=2f9atrxW4GY
https://www.youtube.com/watch?v=gwwphWQ_en4
-
50-lecie Ery Kosmicznej na Uniwersytecie Warszawskim
02.10.2007
Na całym świecie, w tym również w Polsce, trwają obchody 50-lecia Ery Kosmicznej. W związku z rocznicą umieszczenia na orbicie Ziemi pierwszego sztucznego satelity polskie instytucje naukowe i stowarzyszenia hobbystyczne oraz media przygotowały szereg interesujących spotkań, pokazów i wykładów.
Sputnik 1, pierwszy sztuczny satelita Ziemi został wystrzelony na orbitę 4 października 1957 roku o godzinie 19:28 czasu GMT (18:28 czasu polskiego). Był to niewielki statek w kształcie kuli o średnicy blisko 60 cm, który zawierał nadajniki radiowe. Jego waga nie przekraczała 100 kg.
Wspominany po pięćdziesięciu latach Sputnik 1 (z języka rosyjskiego "współpodróżny" lub "towarzysz podróży") był niezwykle prostym urządzeniem i jego obecność na orbicie nie dostarczyła żadnych wyników naukowych.
Wystrzelenie Sputnika było jednak wydarzeniem bez precedensu - umieszczenie pierwszego sztucznego satelity na orbicie Ziemi rozpoczęło Erę Kosmiczną, która zwłaszcza przez pierwsze kilkanaście lat zdominowana była przez wyścig kosmiczny, będący elementem rywalizacji (w tym także militarnej) między Stanami Zjednoczonymi i Związkiem Radzieckim.
Główne obchody 50-lecia Ery Kosmicznej są w Polsce skoncentrowane wokół konferencji "Kosmos dla ludzi", która rozpoczęła się na Politechnice Warszawskiej 2 października. Podczas spotkania zostaną przedstawione najważniejsze osiągnięcia w dziedzinie badania kosmosu w ciągu ostatniego półwiecza oraz perspektywy dalszego rozwoju eksploracji kosmicznej. W konferencji biorą udział przedstawiciele polskich i światowych agencji kosmicznych i instytucji naukowych oraz studenci.
W ramach obchodów rocznicy wystrzelenia na orbitę Sputnika 1 zaplanowano także pokazy i wykłady otwarte. Poza wystawą instytucji naukowych zaangażowanych w badanie i eksplorację kosmosu oraz instytucji komercyjnych, która towarzyszy konferencji "Kosmos dla ludzi", specjalne pokazy zorganizowało także Centrum Nauki Kopernik we współpracy z Uniwersytetem Warszawskim.
4 października 2007 roku, dokładnie 50 lat po tym jak Sputnik 1 znalazł się na orbicie okołoziemskiej, na Uniwersytecie Warszawskim, w sali im. Brudzyńskiego Pałacu Kazimierzowskiego, odbędzie się wykład Stanisława Bajtlika, podczas którego astronom z warszawskiego Centrum Astronomicznego im. Mikołaja Kopernika postara się odpowiedzieć na pytanie "Dlaczego latamy w Kosmos?". Spotkanie rozpocznie się o godzinie 18:00.
Dodatkowo Centrum Nauki Kopernik i modelarze z Pałacu Młodzieży w Warszawie zaprezentują kilka pojazdów z napędem odrzutowym i rakietowym: od najprostszych, napędzanych wodą i sprężonym powietrzem, po profesjonalne, napędzane paliwem rakietowym. Interaktywna wystawa będzie dostępna dla zainteresowanych na terenie głównym Uniwersytetu Warszawskiego.
PAP - Nauka w Polsce, Jan Pomierny
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,66762,50-lecie-ery-kosmicznej-na-uniwersytecie-warszawskim.html
Dzięki Orionidzie za wspomnienie obchodów 50 lecia Sputnika na Politechnice Warszawskiej. Tak się składa, że ja byłem na tej uroczystości. Udało mi się zdobyć podpisy trzech obecnych na imprezie astronautów w tym Mirosława Hermaszewskiego oraz Shannon Lucid 8) Poznałem też kilka osób w tym z SKA. Bardzo miło wspominam tamtą imprezę i aż się zdziwiłem, że minęło od tamtych chwil już 10 lat!!!!!
-
Widziałem przelot pierwszego lub drugiego Sputnika, prawdopodobnie w grudniu 1957 lub na początku stycznia 1958. Był zimowy, mroźny wieczór gdy wracałem do domu ciągnąc sanki. Mijałem dwóch młody mężczyzn z których jeden powiedział do drugiego: "Łajka leci" i wskazał palcem niebo nad głową. Zatrzymałem się i spojrzałem w górę. Rzeczywiście, na ciemnym niebie wolno przelatywała gwiazda. Ta scena utkwiła na stałe w mej pamięci.
Wspominając tę moją pierwszą obserwację przelotu sztucznego satelity, nie mogę mieć pewności, czy to był PS-2 z Łajką na pokładzie, czy może chodziło o przelot rakiety nośnej PS-1, gdyż oba satelity znajdowały się wtedy na swych orbitach.. Wiadomo, że pierwszy sputnik który leciał samodzielnie, nie mógł być dostrzeżony okiem nieuzbrojonym z racji niewielkich rozmiarów. Można było obserwować tylko drugi stopień rakiety R-7 o rozmiarach 28x3m. W przypadku PS-2 było podobnie, lecz zasobnik z Łajką był połączony z drugim stopniem.
-
Widziałem przelot pierwszego lub drugiego Sputnika, prawdopodobnie w grudniu 1957 lub na początku stycznia 1958. Był zimowy, mroźny wieczór gdy wracałem do domu ciągnąc sanki. Mijałem dwóch młody mężczyzn z których jeden powiedział do drugiego: "Łajka leci" i wskazał palcem niebo nad głową. Zatrzymałem się i spojrzałem w górę. Rzeczywiście, na ciemnym niebie wolno przelatywała gwiazda. Ta scena utkwiła na stałe w mej pamięci.
Wspominając tę moją pierwszą obserwację przelotu sztucznego satelity, nie mogę mieć pewności, czy to był PS-2 z Łajką na pokładzie, czy może chodziło o przelot rakiety nośnej PS-1, gdyż oba satelity znajdowały się wtedy na swych orbitach.. Wiadomo, że pierwszy sputnik który leciał samodzielnie, nie mógł być dostrzeżony okiem nieuzbrojonym z racji niewielkich rozmiarów. Można było obserwować tylko drugi stopień rakiety R-7 o rozmiarach 28x3m. W przypadku PS-2 było podobnie, lecz zasobnik z Łajką był połączony z drugim stopniem.
Juram a lądowanie Apollo 11 oglądałeś? Tylko pozazdrościć bycia świadkiem tak epokowych wydarzeń. Ja natomiast mogę się pochwalić, że widziałem przelot stacji Mir, amerykańskich wahadłowców no i oczywiście ISS. Innych sztucznych księżyców Ziemi już nie wymienię bo było ich dużo. :)
-
Oczywiście, lot Apollo 11 oglądałem od deski do deski - zarówno w specjalnie na tę okazję utworzonych programach tv i radiowych, śledziłem wszelkie możliwe doniesienia prasowe. Na tę historyczną wyprawę byłem przygotowany znacznie wcześniej, bo w mediach PRL-u dużo się o tym pisało i mówiło. Ukazywało się dużo wydawnictw książkowych, itp. Równolegle z zainteresowaniami w dziedzinie astronautyki, interesowała mnie astronomia, kontakty z PTMA, itp, dlatego łatwo przyswajałem to wszystko, podobnie jak moi koledzy, również zafascynowani tą tematyką.
Kumulacja zainteresowań lotami załogowymi to krótki okres trwania programu GEMINI, o którym było tyle doniesień prasowych, że ledwo nadążałem z wklejaniem wycinków prasowych ma temat kolejnych lotów! Szkoda, że się nie zachowały.
Ech, co to były za czasy? ;D
-
Oczywiście, lot Apollo 11 oglądałem od deski do deski - zarówno w specjalnie na tę okazję utworzonych programach tv i radiowych, śledziłem wszelkie możliwe doniesienia prasowe. Na tę historyczną wyprawę byłem przygotowany znacznie wcześniej, bo w mediach PRL-u dużo się o tym pisało i mówiło. Ukazywało się dużo wydawnictw książkowych, itp. Równolegle z zainteresowaniami w dziedzinie astronautyki, interesowała mnie astronomia, kontakty z PTMA, itp, dlatego łatwo przyswajałem to wszystko, podobnie jak moi koledzy, również zafascynowani tą tematyką.
Kumulacja zainteresowań lotami załogowymi to krótki okres trwania programu GEMINI, o którym było tyle doniesień prasowych, że ledwo nadążałem z wklejaniem wycinków prasowych ma temat kolejnych lotów! Szkoda, że się nie zachowały.
Ech, co to były za czasy? ;D
Szkoda że wycinki prasowe zaginęły :-( Jeśli Muskowi uda się wystartować z ITS na Marsa to mam nadzieję, że przyszłe dekady dorównają a może i przebiją czasy kosmicznego wyścigu pomiędzy ZSRR i USA. Ale z drugiej strony w historii zawsze wraca się do początków, więc czasy Sputnika 1 i Apollo 11 na zawsze zapisały się w historii ludzkości i warto było być naocznym świadkiem wydarzeń :)
-
Szkoda że wycinki prasowe zaginęły :-( Jeśli Muskowi uda się wystartować z ITS na Marsa to mam nadzieję, że przyszłe dekady dorównają a może i przebiją czasy kosmicznego wyścigu pomiędzy ZSRR i USA. Ale z drugiej strony w historii zawsze wraca się do początków, więc czasy Sputnika 1 i Apollo 11 na zawsze zapisały się w historii ludzkości i warto było być naocznym świadkiem wydarzeń :)
A ja odziedziczyłem stare gazety, z których wycinki porobiłem. Parę z nich już na Forum zamieściłem.
Też książkowe "Kalendarze robotnicze" posiadam. Można w nich znaleźć artykuły o początkach radzieckiej kosmonautyki.
Przypadkowo trafił do mnie rocznik Astronautyki z 1977. Można tam znależć bardzo obszerny artykuł podsumowujący 20-lecie ery kosmicznej autorstwa Olgierda Wołczka. Jest tam też program IAC 28, który miał wtedy miejsce w Pradze.
-
Replika Sputnika i dziś jest w cenie
Sputnik replica sells for $850K sixty years after launch of original satellite
(http://www.collectspace.com/images/news-092717a.jpg)
A vintage test model of the Sputnik-1 satellite sold for $847,000 on Sept. 27, 2017 at Bonhams' sale in New York. (Bonhams)
September 27, 2017 — A full-scale, vintage test model of the world's first artificial satellite sold for more than three-quarters of a million dollars on Wednesday (Sept. 27), one week before the 60th anniversary of the launch of Sputnik-1 and the start of the Space Age.
Bonhams auctioned the "beeping" replica of the now-iconic satellite, with its polished metal sphere and four protruding antennas, for $847,500 (including the premium charged to the buyer) at its New York gallery. The winning bid, placed by an unidentified buyer on the telephone, far surpassed the pre-auction estimate and the amount paid for a similar Sputnik replica sold by Bonhams for $269,000 in 2016.
"The telephone [bidder] seems to hold it at $700,000," said Bonhams' auctioneer, citing the hammer price to applause in the room. (...)
http://www.collectspace.com/news/news-092717a-sputnik-satellite-auction-bonhams.html
-
60 years ago, Sputnik shocked the world and started the space race
Here’s how it all began.
By Mary Beth Griggs Yesterday at 8:00pm
It was 8:07 p.m. on a Friday night in Riverhead, Long Island, when the operators at an RCA Communications outpost picked up a signal that had never been heard before on Earth. A sharp, insistent beep sang out over short-wave radios, filling up our ears with the knowledge that humans had succeeded in sending something outside our protective blanket of nitrogen, oxygen, and carbon dioxide.
Within hours of the announcement, diligent searchers of the skies—all volunteer amateur astronomers who had trained for this moment—assembled, and confirmed with their eyes what our ears already knew. In Terre Haute, Indiana; Whittaker, California; and Columbus, Ohio, these stargazers tracked a faintly shining object as it sped around Earth at 18,000 miles per hour, heading from west to east across the darkened sky.
The appearance of a second, 184 pound moon in the skies above America shocked the nation, not in the least because our new moonlet had been sent there by the rival Soviets.
Newspaper reports at the time asked the man who oversaw America’s yet-to-launch satellite program, Rear Admiral Rawson Bennett, for a reaction to Sputnik’s launch. He replied by saying that the push to put satellites in space had never been conceived of as ‘a race.'
To which the entire world responded; “Yep, uh-huh, sure, this isn’t some kind of space race or anything.”
Laying the rocket work
Though Sputnik’s launch is looked at today as the moment that sparked the space race between the US and USSR, the push to leave the limits of the planet started much earlier. Scientists during WWII had started to work with rockets—with devastating and deadly results. Starting with the German V2 that obliterated parts of London during the last part of the war, rockets were used to ferry weapons of increasing strength to ever-more distant targets.
But some researchers in both the Soviet Union and the United States had already begun to contemplate other uses for the missiles, building on theories established before the war. One of the of the first people to propose that a rocket could be used to reach space was Konstantin Eduardovich Tsiolkovsky, a Russian scientist who figured out rocket dynamics in 1903. Nearly 50 years after his work was published, a new generation of scientists were about to get the perfect platform to test those theories.
During the years after the war, nations were understandably focused on rebuilding (and making sure that another similarly-scaled war wouldn’t break out), not on an international exchange of ideas. But by 1950, scientists were eager to start learning more about the Earth instead of fighting over who got which bit of it.
In the spirit of two other massive international efforts—the International Polar Years of 1882 and 1932, which saw hundreds of scientists banding together to study the polar reaches of the planet—a small group of American researchers proposed that 1957-1958 would be an International Geophysical Year dedicated to learning more about the world, from mapping out the seafloor to sending rockets into space to get a better view of Earth.
The United States was quick to announce that it would launch artificial satellites during the IGY. The Soviets weren’t far behind, though the latter kept most details about their program secret. That's one reason that Sputnik I was such a shock to the world—very few people knew how far along the Soviets were in their program.
The race is on
In one of the few concessions to public interest in the launch of artificial moons, the USSR did release the information about what frequency their satellite would broadcast on in the weeks prior to their successful launch. As Sputnik circled overhead, newspapers posted details about when the best time to see the satellite would be. People peered through binoculars in backyards during the brief hours between dusk and dawn when it was most visible, or tuned in to ham radios to witness Sputnik passing overhead.
America, bereft in its second place status, panicked, and started pushing students towards Science, Technology, Engineering, and Math in the hopes of catching up. Serious op-eds were posted in major publications decrying America’s failure to educate successful engineers. Money was thrown at science departments at major universities. And in the aftermath of Sputnik, the United States founded NASA.
Needless to say, scientific competition got heated at the height of the cold war.
The United States launched a satellite, Explorer 1, four months after Sputnik, but the Soviets stayed one step ahead of the Americans for most of the space race. The USSR launched Laika, the first living animal to head into orbit. Yuri Gagarin beat John Glenn into space by 10 months, and Valentina Tereshkova beat Sally Ride to being the first woman in space by nearly 20 years. Russian cosmonauts made the first harrowing spacewalk. They also crash-landed a probe into the Moon, and took pictures of the far side of our natural satellite in 1959—10 years before Neil Armstrong ever walked on the lunar surface.
That’s not to say that the American space program was slacking. In a push to catch up to the Soviets, they developed the Gemini capsule, which allowed two astronauts to spend up to two weeks in space, and gave them the capability to rendezvous with other spacecraft and maneuver in orbit. Those capabilities prepared NASA to finally land on the moon in 1969, something that no other country has managed even today.
Competition between the two superpowers continued on space stations and spaceflights for years after the moon landing, ostensibly until the Apollo-Soyuz mission, when a Soviet and American spacecraft docked in space and symbolically opened a new era of cooperation. A closer relationship in space followed the dissolution of the Soviet Union in 1991.
Post-race recovery
In a two-person race, there’s a winner and a loser. But with a finish line that kept moving, participants that continue to change, and new equipment and hurdles both constantly added to the course, declaring a definitive winner is tricky. Soviet fans might point to a long track record of hitting their mile markers first. For proponents of the American space program, there’s the whole Moon-landing thing.
But in the end, both nations got farther racing against each other than they ever would have managed if they were just trudging along at their own pace. The space race pushed both countries to innovate, challenge their technical limits, and stretch the boundaries of what was supposed to be possible.
The winner of the space race wasn’t the US or the USSR. It was all of us. Without it, we wouldn’t have weather satellites, telecommunications, GPS. We wouldn't be able to contemplate visiting not our moon, let alone other worlds.
It’s not just a two-person race anymore. China joined the United States and Russia as a space-faring country in 2003, becoming the third nation to launch a human into space. Currently, China and Russia are the only two countries with the capability to launch crewed missions (the United States' space shuttle retired in 2011). But plenty more are clamoring to get there. There are now 71 different national or international groups with space agencies, and Australia just announced that it would set up one of its own. Private space companies regularly launch cargo into space, and hope to deliver humans into orbit shortly.
A lot has changed in the past 60 years—but it all started with that beep.
https://www.popsci.com/sputnik-shocked-world-and-started-space-race
-
60th Anniversary Of Sputnik: 10 Photos Of The Space Race
BY ELANA GLOWATZ @ELANAGLOW ON 10/04/17 AT 2:02 PM
http://www.ibtimes.com/60th-anniversary-sputnik-10-photos-space-race-2597437
-
A mało naprawdę malutko (pod względem technologicznym) brakowało aby to USA jako pierwsze wystrzeliły sztucznego satelitę Ziemi. Tylko amerykańska poprawność polityczna samym Amerykanom pokrzyżowała plany. Ciekawe jakby ułożyły się dalsze dzieje astronautyki, gdyby rakieta Jupiter wyniosła pierwszego satelitę Ziemi? Może wówczas obyłoby się bez wyścigu o Księżyc? :P
-
60 years after Sputnik, Russian space program faces troubles
October 4, 2017 by Vladimir Isachenkov
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/60yearsafter.jpg)
In this file photo taken on Thursday, April 28, 2016, A Russian Soyuz 2.1a rocket carrying Lomonosov, Aist-2D and SamSat-218 satellites lifts off from the launch pad at the new Vostochny Cosmodrome outside the city of Uglegorsk, about 200 kilometers (125 miles) from the city of Blagoveshchensk in the far eastern Amur region, Russia. Six decades after Sputnik opened the space era, Russia has struggled to build up on its Soviet-era space achievements and space research now ranks very low among the Kremlin's priorities. (Kirill Kudryavtsev/Pool Photo via AP, File)
Six decades after Sputnik, a refined version of the rocket that put the first artificial satellite in orbit remains the mainstay of Russia's space program—a stunning tribute to the country's technological prowess, but also a sign it has failed to build upon its achievements.
And unlike the Cold War era, when space was a key area of the rivalry between the United States and the Soviet Union, space research now appears to rank low on the Kremlin's priorities.
The Soyuz booster, currently the only vehicle that launches crews to the International Space Station, is a modification of the R-7 rocket that put Sputnik in orbit on Oct. 4, 1957.
Another Soviet-designed workhorse, the heavy-lift Proton rocket that has been used to launch commercial satellites to high orbits, was developed in the 1960s.
Both rockets established a stellar reputation for their reliability, but their record was tarnished by a string of failed launches in recent years that have called into question the Russian space industry's ability to maintain the same high standards of manufacturing.
Glitches found in Proton and Soyuz in 2016 were traced to manufacturing flaws at the plant in Voronezh that builds engines for both rockets. The Russian space agency, Roscosmos, sent more than 70 rocket engines back to production lines to replace faulty components, a move that resulted in a yearlong break in Proton launches.
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/1-60yearsafter.jpg)
In this file undated photo, Soviet cosmonaut Major Yuri Gagarin, first man to orbit the earth, is shown in his space suit in this undated photo. On the 12th April 1961, the Russian cosmonaut became the first man in space when he orbited the Earth once during a 108 minute flight. Six decades after Sputnik opened the space era, Russia has struggled to build up on its Soviet-era space achievements and space research now ranks very low among the Kremlin's priorities. (AP Photo, File)
The suspension eroded the nation's niche in the global market for commercial satellite launches. Last year, Russia for the first time fell behind both the U.S. and China in the number of launches.
Clients have increasingly opted for new, more efficient and affordable choices, such as the Falcon 9 built by SpaceX, which broke ground in reducing costs by making its rockets reusable.
Russian officials have recognized the challenge posed by SpaceX and others, but they have offered few specifics on how the nation hopes to retain its place in the global market. The only short-term answer appears to be a plan to manufacture a less-powerful version of the Proton booster to lower costs.
In an astonishing recognition of the depth of Russia's space woes, Roscosmos chief Igor Komarov declared earlier this week that the Voronezh factory used substandard alloys because of a logistical failure that occurred after a warehouse worker had become ill.
The Khrunichev company that assembles the Proton also has fallen on hard times amid criminal investigations into alleged mismanagement and a decision to sharply cut its assets. Much of the prized real estate it occupies in western Moscow has been designated for development.
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/2-60yearsafter.jpg)
In this file photo taken on Tuesday, Sept. 12, 2017, The Proton-M rocket booster blasts off at the Russian leased Baikonur cosmodrome, Kazakhstan. Six decades after Sputnik opened the space era, Russia has struggled to build up on its Soviet-era space achievements and space research now ranks very low among the Kremlin's priorities. (AP Photo/Dmitri Lovetsky, File)
Meanwhile, the development of the Angara, a booster rocket intended to replace both the Soyuz and the Proton, has been repeatedly pushed back, and its future remains uncertain. More expensive and lacking the long-established track record of its predecessors, the Angara probably will find it hard to compete with SpaceX rockets and others in the international market.
The first tests of the Angara have been successful, but full-scale production is yet to be organized at a plant in the Siberian city of Omsk.
And while the Soyuz is now the only vehicle for ferrying crews to the International Space Station following the retirement of the U.S. space shuttle fleet, Russia stands to lose the monopoly soon as the SpaceX's Dragon v2 and Boeing's Starliner crew capsules are to fly test missions next year.
Work on a new spacecraft intended to replace the Soyuz crew capsule designed 50 years ago has crawled slowly. The ship, called Federation, is tentatively set for its first manned flight in 2023, but little is known about it.
Roscosmos also has talked about sending several unmanned missions to the moon in the next decade, but details are yet to be worked out. Attempts to send unmanned probes to Mars in 1996 and to the Martian moons Phobos in 2011 failed due to equipment problems.
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/3-60yearsafter.jpg)
FILE In this file photo taken on Saturday, April 2, 2011, the scene as service towers lift to the Russian Soyuz TMA-21 space ship that will carry new crew to the International Space Station, ISS, at the launch pad in Russian leased Baikonur cosmodrome, Kazakhstan. Six decades after Sputnik opened the space era, Russia has struggled to build up on its Soviet-era space achievements and space research now ranks very low among the Kremlin's priorities.(AP Photo/Dmitry Lovetsky, File)
Russia also has struggled for years to build its own scientific module for the International Space Station. Originally set for 2007, the launch of the Nauka, or Science, module has been pushed back repeatedly. A 2013 check revealed that its systems had become clogged with residue and required a costly cleaning. The launch is now tentatively set for next year, but some reports suggest it could be delayed further.
Amid funding shortages, Roscosmos has decided to cut the size of its ISS crews from three to two, a move criticized by many in Russia.
"It's very bad when we have to cut the number of cosmonaut seats," cosmonaut Svetlana Savitskaya said in parliament this year. "The situation in our space industry is quite alarming."
One Russian cosmonaut currently in orbit, Sergei Ryazanskiy, on Wednesday posted a picture of himself holding a tiny replica of Sputnik on Twitter to mark the 60th anniversary. Ryazanskiy's grandfather, the chief designer of radio guidance systems for space vehicles during Soviet times, was involved in Sputnik's launch.
While other space programs faced cutbacks, Russia spent billions to build the new Vostochny launch pad in the Far East as a possible alternative to the Baikonur cosmodrome in Kazakhstan that Moscow has leased from its former Soviet neighbor.
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/4-60yearsafter.jpg)
In this file photo taken on Sunday, Sept. 10, 2017, Russia's Soyuz-FG booster rocket with the Soyuz MS-06 space ship that will carry new crew to the International Space Station (ISS) being raised at the launch pad at the Russian leased Baikonur cosmodrome, Kazakhstan. Six decades after Sputnik opened the space era, Russia has struggled to build up on its Soviet-era space achievements and space research now ranks very low among the Kremlin's priorities. (AP Photo/Dmitri Lovetsky, file)
Many have questioned the feasibility of the expensive new facility, given the fact that Russia intends to continue using Baikonur for most of its launches. Work at Vostochny has also been dogged by scandals involving protests by unpaid workers and the arrests of construction officials accused of embezzlement.
A launch pad for Soyuz finally opened in 2016, but another one for heavier Angara rockets is only set to be completed in late 2021.
Amid massive spending on Vostochny, whose future remains unclear, some have criticized Roscosmos for cutting corners on personnel. Cosmonaut Maxim Surayev, who now serves as a lawmaker, lamented the poor conditions for future space crews at the Star City training center outside Moscow.
"It's wrong when, instead of fulfilling their task to prepare for space flight, they have to find side jobs and a place to live," Surayev said in parliament.
Several veteran cosmonauts were forced to retire earlier this year amid vicious infighting at Star City. One of the retirees was Gennady Padalka, who holds the world record for the longest time in orbit—879 days over five space missions.
In a letter to the media, Padalka urged authorities to fire the director of Star City to prevent the facility from falling into "complete ruin."
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/5-60yearsafter.jpg)
In this file photo taken on Friday, April 11, 2014, Russia's President Vladimir Putin, foreground left, looks at exhibits as he visits the Cosmonautics Memorial Museum in Moscow, Russia. Six decades after Sputnik opened the space era, Russia has struggled to build up on its Soviet-era space achievements and space research now ranks very low among the Kremlin's priorities. (Alexei Nikolsky, Sputnik, Kremlin Pool Photo via AP, File)
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/6-60yearsafter.jpg)
In this file photo taken on Wednesday, Sept. 13, 2017, The Soyuz-FG rocket booster with Soyuz MS-06 space ship carrying a new crew to the International Space Station, ISS, blasts off at the Russian leased Baikonur cosmodrome, Kazakhstan. Six decades after Sputnik opened the space era, Russia has struggled to build up on its Soviet-era space achievements and space research now ranks very low among the Kremlin's priorities. (AP Photo/Dmitri Lovetsky, File)
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/7-60yearsafter.jpg)
A life-size mock-up of the First Earth Sputnik is on display at the Museum of Cosmonautics in Moscow, Russia, Tuesday, Oct. 3, 2017. The launch of Sputnik 60 years ago opened the space era and became a major triumph for the Soviet Union, showcasing its military might and technological edge. (AP Photo/Alexander Zemlianichenko)
© 2017 The Associated Press.
https://phys.org/news/2017-10-years-sputnik-russian-space.html
-
60 years after Sputnik, Russia is lost in space
by Matthew Bodner — October 4, 2017
(http://spacenews.com/wp-content/uploads/2017/10/vostochny_soyuz_drytest01-lg-879x485.jpg)
A Soyuz 2.1a rocket in the lead up to its April 2016 launch from Vostochny — the first and only launch to date from Russia's newly constructed cosmodrome. Credit: Roscosmos
MOSCOW — Just over 30 years after the Soviet Union launched the world’s first satellite, Sputnik 1, the nation that opened the space race stood on the precipice of a second golden age of space exploration. A major program, the Energia heavy booster rocket and the Buran space shuttle, was nearing completion — making its maiden flight in November 1988.
Another three decades later, on the 60th anniversary of Sputnik 1, the Russian space program is a shadow of its Soviet predecessor. The Energia-Buran project, its last major accomplishment, flew just once before the fall of communism gutted Moscow’s space program. For nearly three decades now, the Russian space industry has been in a state of triage, teetering on collapse.
(http://spacenews.com/wp-content/uploads/2015/03/Sputnik1-National_Air_and_Space-300x300.jpg)
A replica of the Soviet Union’s Sputnik 1. Credit: National Air and Space Museum, Smithsonian Institution
But the Russian space program has consistently defied the dire predictions of those foretelling an imminent end to the program. Today, amid a major effort to reform and reorganize the Russian space industry under the new Roscosmos state corporation, there are signs that the bleeding has been slowed. But major questions about Russia’s future in space linger.
“Russia’s space industry is in deep crisis,” says Pavel Luzin, a Russian space industry expert and CEO of research startup Under Mad Trends. “We are able to maintain some of our capabilities, especially military ones, but without significant reforms we will be unable to go further. Soon, Russia will face a choice: either change itself or lose its space capabilities.”
Why do it?
To understand the current state of the Russian space program, it is important to take stock of why Moscow pursues space activities at all. Generally speaking, the Russian space program today — like its Soviet predecessor — is primarily focused on the military applications of space technology. Almost all Russian space technology was built for or derived from military purposes.
This was true from the very beginning. The R-7 rocket that launched Sputnik in 1957 was itself a modified ICBM, constructed for the Soviet Union’s fledgling nuclear program. The Soyuz launch vehicle used today to fly to the International Space Station was derived from the R-7. The Proton rocket, too, was derived from an ICBM. Soviet space stations began as military outposts.
Only recently has modern Russia began in earnest to develop new space technology, but for the moment the majority of its assets have military heritage. Looking at Moscow’s satellite constellation, according to open source estimates, 80 of its 134 spacecraft on orbit are military hardware, says Luzin. In this way, the Russian program looks very similar to the Soviet one.
The major difference is the political and ideological context that amplified those efforts into an ambitious, broad-spectrum space program that launched Sputnik, cosmonaut Yuri Gagarin, the first space stations, and the Energia-Buran project — as well as a wealth of scientific missions to Venus and other far-off locales. Simply put: modern Russia lacks political rationale to do more than it does.
Loss of vision
The major challenge facing the Russian space program today is lack of vision. The Soviet Union, an ideological superpower, had very clear reasons to push forward into space: Communism was humanity’s future, they believed, and that future was in space. The Cold War gave additional ideological impetus, as space could demonstrate the superiority of their system.
“The space race gave people a dream, a vision: space would be a place where the new man of the future, the communist man, would live, explore and create,” explains Ivan Kosenkov, an analyst at the Skolkovo Space Cluster — the epicenter of modern Russia’s private space efforts. “This motivated people to work hard and achieve goals faster than any time since then.”
Post-Soviet Russia is not an ideological nation. In many ways, it is a nostalgic nation. This nostalgia has been expertly co-opted by the government under President Vladimir Putin. Under him, Russians largely draw pride from looking back, rather than looking forward. And in this regard, the space program has already provided what it needs to.
Yury Gagarin is a national hero on the level of Peter the Great and Stalin. The iconography of Soviet space achievements litters Moscow to this day. And a 2015 survey conducted by the state-owned VTsIOM pollster found that 87 percent of respondents supported Russia’s presence in space — far outpacing public support for space exploration in the United States (A 2015 Pew Research Center poll found that just 68 percent of Americans viewed NASA favorably).
Earthly concerns
Russia’s priorities in space today are far more grounded that its Soviet predecessor. The primary task for the Russian space industry is to retain Soviet-era capabilities. These efforts since at least 2014 have been enshrined in the massive reorganization and consolidation of the space industry under Roscosmos, which in 2015 became a state-owned corporation.
These capabilities are important for Russia from a national security standpoint.
“During the Cold War,” says Kosenkov, “the Soviet Union’s survival was largely dependent on the success of the nuclear program and the space program, which together enabled the development of a nuclear deterrent for the country and allowing the USSR to achieve parity in the field of weapons of mass destruction with the United States.”
This logic is mostly unchanged today. Nuclear missiles remain Russia’s only real guarantee of national defense. Its territory is simply too large to reasonably defend conventionally. But there is little, if anything, left to develop other that new ICBMs and new rockets — efforts that Russia struggles with now but is making progress. Exploration and science efforts have withered.
“Scientific space activity and space exploration were always a kind of ‘side effect’ of the military and political purposes of the U.S.-Soviet space race,” Luzin says. “Even now, space exploration and space science are not Russia’s priorities. That is why we have such a decline. Without commercial and scientific achievements, it is hard to lead in technology and industry.”
However, Kosenkov argues that the situation isn’t that dire.
“Yes, the pace of space exploration has slowed significantly in light of the lack of interest from the state and a lack of vision for exploration,” Kosenkov says. Russia is one of three nations capable of launching humans into space, the Glonass navigation system is used by iPhones, and Russian Earth-observation and meteorology satellites contribute greatly to science and weather forecasting.
“Just take a look at the photos taken by the Electro-L satellite,” Kosenkov says. “They were acknowledged by the U.S. National Oceanic and Atmospheric Administration as one of the best meteorological spacecraft out there.”
10-year Outlook
Still, Russia contributes less to space science than the United States. And the situation with science and exploration is not expected to radically improve under the new Roscosmos structure. For starters, Russia’s projected spending on space over the next decade has been radically downsized.
In 2014, when efforts to create a 10-year plan for space began, officials spoke of a 3.4 trillion ruble (then $70 billion) budget. But that proposal spent two years in government offices being trimmed and rewritten as Russia’s economy felt the twin effects of a global decline in oil prices and Western sanctions imposed for the 2014 annexation of Crimea from Ukraine.
When in 2016 the 10-year plan was finally approved by the government, the budget stood at a mere 1.4 trillion (then $20 billion). And science was far from the nation’s top priority in space. According to the program, the key areas of Roscosmos’ focus over the next decade will be satellites, streamlining rocket production with an eye on competing with the likes of SpaceX, whose billionaire founder and CEO Elon Musk is fueled by a drive to colonize Mars — with or without government assistance.
It remains unclear just how Roscosmos intends to compete with the rise of Western commercial launch companies, which are already eroding Russia’s traditionally dominant share of the commercial launch market. No one really knows what Russia’s production costs are, and companies like SpaceX can outcompete just by cost-cutting.
During the late 1990s transtion from Mir to the International Space Station, necessity compelled Russia’s space program to embrace a freewheeling cowboy capitalism. It leased Mir’s final days to a U.S. startup, began to fly Western millionaires to ISS, and cut deals with Pizza Hut and RadioShack to film commercials in orbit.
Although efforts are underway to develop a true, sustainable commercial space industry in Russia, the program is conservative and highly government dependent.
“Roscosmos struggles to become more agile, compact and market-oriented amid budget cuts,” Kosenkov, who is actively involved in private space efforts in Russia, says. “It seems to embrace new practices, like open innovations, and providing venture capital (only in 2017 did it establish a venture fund). And as a corporation Roscosmos can now claim a private sector exists.”
But institutional problems across Russia will limit efforts for Roscosmos to keep up with commercial trends in space. The industry remains heavily dependent on the government, and the workforce itself is aging along with the enterprises that build Russian space hardware. A funding and legal environment do not yet exist for space startups to fully flourish.
“Without real changes,” Luzin argues, “without the liberalization of domestic politics and the economy, we will not even be able to repeat Soviet achievements in space. Our institutions contradict the idea of space exploration. Yes, we can maintain our military space capabilities, but we will not be able to go further, or make our industry effective and profitable.”
For Russia, it seems, a second golden age of space exploration may be further away than Sputnik 1.
http://spacenews.com/60-years-after-sputnik-russia-is-lost-in-space/
-
60 lat temu na orbitę wyniesiony został pierwszy Sputnik
04.10.2017
Sześćdziesiąt lat temu - 4 października 1957 roku - rakieta Sojuz wyniosła na orbitę okołoziemską Sputnika - pierwszego sztucznego satelitę. Zmodernizowana wersja tej rakiety do dziś jest podstawą rosyjskiego programu kosmicznego - pisze w środę agencja AP.
Associated Press zwraca uwagę, że Sojuz jest obecnie jedyną rakietą, dostarczającą załogi na Międzynarodową Stację Kosmiczną ISS. Z kolei rakieta Proton, również zaprojektowana w czasach radzieckich, jest obecnie wykorzystywana do umieszczania komercyjnych satelitów na orbicie okołoziemskiej.
Agencja AP odnotowuje, że obie te rakiety zyskały świetną reputację za swą niezawodność, ale zmieniło się to w ostatnich latach, kiedy seria nieudanych startów podała w wątpliwość zdolność rosyjskiego przemysłu kosmicznego do utrzymania wysokich standardów produkcji.
Ustalono, że winę za problemy z Sojuzem i Protonem, które wystąpiły w 2016 roku ponosi fabryka w Woroneżu, budująca silniki do tych rakiet. Rosyjska agencja kosmiczna Roskosmos odesłała do producenta ponad 70 silników rakietowych w celu wymiany wadliwych części. Starty Protona wstrzymano na rok.
W zeszłym roku Rosja po raz pierwszy straciła pozycję lidera w branży umieszczania komercyjnych satelitów na orbicie. Wyprzedziły ją USA i Chiny. AP zwraca uwagę, że klienci coraz częściej wybierają nowe, skuteczniejsze i tańsze rozwiązania, takie jak rakieta Falcon 9 firmy SpaceX. Pierwszy stopień tej rakiety może lądować i zostać użyty ponownie, co obniża koszty.
Associated Press odnotowuje, że szef Roskosmosu Igor Komarow ujawnił w tym tygodniu, że zakłady w Woroneżu wykorzystywały stopy metali nie odpowiadające standardom. Powodem miała być "awaria logistyczna", do której doszło, kiedy zachorował jeden z pracowników magazynu.
AP wskazuje, że prace nad rakietą Angara, mającą zastąpić Sojuza i Protona, wielokrotnie odkładano i "jej przyszłość jest niepewna". Co prawda pomyślnie przeprowadzono pierwsze testy, ale w zakładach w syberyjskim Omsku nie zorganizowano dotąd produkcji na pełną skalę.
Konkurencją dla Sojuza, dostarczającego załogi na ISS, mają się wkrótce stać załogowe statki kosmiczne Dragon v2 firmy SpaceX oraz Starliner firmy Boeing; ich testowe loty mają się rozpocząć w przyszłym roku.
Rosyjskie prace nad zastąpieniem statku kosmicznego Sojuz (ma tę samą nazwę co jego rakieta nośna) zaprojektowanego przed 50 laty, przebiegają powoli. Nowy statek ma się nazywać Federacja; jego pierwszy lot załogowy wstępnie zaplanowana na rok 2023. Na razie niewiele wiadomo o parametrach i funkcjonalności Federacji. (PAP)
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,459974,60-lat-temu-na-orbite-wyniesiony-zostal-pierwszy-sputnik.html
SPUTNIK – 60 YEARS OF THE SPACE AGE
3 October 2017
(http://m.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2017/10/sputnik_launch/17186151-2-eng-GB/Sputnik_launch_highlight_mob.jpg)
The dawn of the Space Age, and the start of the space race – the launching of a Soviet Union's first articficial Earth satellite, Sputnik 1, on 4 October 1957 (5 October local time, Tyuratam)
Sixty years ago, the first ‘beep-beep’ signal from Sputnik was heard from the heavens on the night of 4 October 1957, marking the beginning of a new era for humankind.
The goal of launching an artificial satellite to orbit Earth had been one for the international scientific community for some time, and had helped inspire the International Geophysical Year 1957–58, but the successful launch by the Soviet Union came as a shock, and the reception of the signal worldwide was incontrovertible proof of their success.
The launch of Sputnik-1, as it was officially called, signalled the start of the ‘Space Age’, and fuelled the space race between the Soviet Union and the United States that was to result in more than a decade of unprecedented achievement. Initial reactions to Sputnik were guarded – the ability to launch an artificial satellite could also indicate the development of new weapons.
But the arrival of Space Age also inspired science and engineering to take new peaceful steps. Just months after the launch of Sputnik, Frank McClure, of the Johns Hopkins Applied Physics Laboratory, described the potential of satellites for a space-based navigation system. Visions of sending robots and humans into space were becoming reality.
Satellites and spaceprobes have dramatically changed our way of living, they have turned the world into a global village where an unprecedented wealth of information is at hand anywhere, at any time. The world has shrunk, and our perception of our planet has changed too. Thanks to remote sensing and Earth observation, we can now take the pulse of our environment and respond based on an increasing knowledge of the way our world is evolving.
(http://m.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2017/10/sputnik-1_preparation/17186189-1-eng-GB/Sputnik-1_preparation_article_mob.jpg)
Technician working on Sputnik 1, 1957
We have explored many worlds in the Solar System and our space-based instruments have been able to open large windows into previously unknown realms of the Universe. We have revealed thousands of galaxies in areas of the sky that, until recently, looked like empty blackness.
Women and men have ventured out of their planetary cradle and have succeeded in their first explorations of another world. They have settled in space and started to work there, first in competition, and then in global cooperation, in a spirit of peace and for the benefit of humankind. On the ground, engineers, scientists, technicians, politicians and visionaries have all worked together to make dreams come true, changing our lives for ever, and for the better.
Europe has taken its own part in this great adventure. From the theories that spawned great achievements to the science and technology that completed them, Europe has shared in global progress. From rocket design to geostationary orbits, European scientists have been involved in many of the successes of the past six decades.
The surprise and anxiety of that night 60 years ago have been replaced with wonder and amazement at the achievements of the Space Age. As humans look to travel farther and experiment further, the decades ahead appear full of adventure.
http://m.esa.int/About_Us/Welcome_to_ESA/ESA_history/Sputnik_60_years_of_the_space_age
Sputnik 1: Celebrating 60 Years of Spaceflight
By: David L. Chandler | October 4, 2017
http://www.skyandtelescope.com/astronomy-news/sputnik-1-60-years-of-spaceflight/
Sputnik at 60: How Elon Musk and Jeff Bezos Started a New Space Age
From one tiny satellite to reusable rockets in just 60 years.
OCT 03, 2017 | By RAND SIMBERG
http://www.weeklystandard.com/sputnik-at-60-how-elon-musk-and-jeff-bezos-started-a-new-space-age/article/2009928
The Golden Era of Space – A Personal Journey from Toy Sputniks to the Stars
https://ebanspace.org/the-golden-era-of-space-a-personal-journey-from-toy-sputniks-to-the-stars-2/
Read TIME's Original Report on the Sputnik 1 Launch
Lily Rothman Oct 03, 2017
http://time.com/4958422/sputnik-1957-report/
60-летие запуска первого в мире искусственного спутника Земли - начало космической эры в истории человечества
04 октября 2017
4 октября 1957 года с 5-го Научно-исследовательского полигона Министерства обороны СССР, получившего впоследствии название космодром БАЙКОНУР, ракетой-носителем «Спутник» (Р-7) был запущен первый искусственный спутник Земли. Через 295 секунд после старта первый спутник был выведен на эллиптическую орбиту высотой в апогее 947 км, в перигее 288 км. На 315 секунде после старта произошло отделение спутника, и он подал свой голос. «Бип! Бип!» – именно так звучали его позывные. ПС-1 стал первым искусственным объектом на орбите Земли. Спутник летал 92 дня, совершил 1440 оборотов вокруг планеты (пролетев около 60 млн. км), а его радиопередатчики на батарейках работали в течение двух недель после старта.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2017/pamyatnie%20dati/photo_10-03-01.jpg)
Создание первого космического аппарата началось в ОКБ-1 в ноябре 1956 г. Спутник был разработан как очень простой аппарат, поэтому и получил название – космический аппарат ПС-1 (простейший спутник). Он представлял собой шар диаметром 58 сантиметров и весом 83,6 килограмма. ПС-1 был оснащен четырьмя штырьковыми антеннами для передачи сигналов работающих от батареек передатчиков.Над созданием искусственного спутника Земли работала целая группа ученых, конструкторов во главе с основоположником практической космонавтики Сергеем КОРОЛЁВЫМ.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2017/pamyatnie%20dati/image03_big.jpg)
В сентябре 1967 года Международная федерация астронавтики провозгласила 4 октября Днем начала космической эры человечества. Также дата запуска первого искусственного спутника Земли считается днем Космических войск. Именно частями запуска и управления космическими аппаратами был осуществлён запуск и контроль полета первого искусственного спутника Земли. В дальнейшем первый полет человека в космос и многие отечественные и международные космические программы осуществлялись с непосредственным участием воинских частей запуска и управления космических аппаратов. В связи с увеличением роли космоса в вопросах национальной безопасности Указом Президента России в 2001 году был создан самостоятельный род войск - Космические войска. Сегодня Космические войска входят в состав ВКС ВС России.
http://www.youtube.com/watch?v=0djP1FFfL0o
https://www.youtube.com/watch?v=0djP1FFfL0o&feature=youtu.be
http://www.gctc.ru/main.php?id=3953
Chronology of Space Launches
http://space.skyrocket.de/directories/chronology.htm
-
''O dwóch takich, co ukradli Księżyc'': Nieznane kulisy powstania kultowego filmu
12 październik 2017
Kaczyńscy byli niesforni nie tylko na ekranie...
(https://v.wpimg.pl/MTE4MjIxJD1qe2JffkE1YnMEYg5nDz09KFNjGiVXdWNyAnxTfEB1eWgFeFl6SnlgcgJiCDsZLj0kGSYLKgI0OjZXNEQjCCo=/)
Obraz w reżyserii Jana Batorego, oparty na powieści Kornela Makuszyńskiego, zebrał doskonałe recenzje i zgarnął kilka nagród na festiwalach. Historia Jacka i Placka, niesfornych i leniwych bliźniaków mieszkających we wsi Zapiecek, którzy wyruszają w podróż - by ukraść księżyc - a w jej trakcie przechodzą przemianę duchową i wracają do domu zupełnie odmienieni, podbiła serca widzów w każdym wieku.
Zachwycano się baśniowym klimatem, doskonałymi scenografiami, scenariuszowym humorem i moralizatorską, acz nienachalną wymową dzieła, a przede wszystkim aktorami - Heleną Grossówną wcielającą się w matkę, jak również tytułowymi bohaterami, których zagrali debiutujący na ekranie Lech i Jarosław Kaczyńscy.
Dokładnie 55 lata temu, 12 listopada 1962 r.miał swoją premierę film "O dwóch takich, co ukradli księżyc (https://film.wp.pl/o-dwoch-takich-co-ukradli-ksiezyc-6029549986091649c)”. Poznajcie kulisy powstawania produkcji oraz zobaczcie unikatowe zdjęcia niesfornych bliźniaków.
(https://v.wpimg.pl/MTgyMzMyJD1INmJOeEk1YldJYh5jDj09Ch5jCiFWdGdQT3lKfkB9eUpLfEp9QH9iX0l5VS8LLDcOGGARLBo3LQkKLgNjEz0z/)
Ogłoszenie o przesłuchaniach do powstającego właśnie filmu "O dwóch takich, co ukradli księżyc” znalazł w gazecie Stanisław Miedza-Tomaszewski, wuj Kaczyńskich, który od razu uznał, że jego krewniacy byliby idealnymi kandydatami do głównych ról.
Podobno chłopcy wcale nie mieli wielkiej ochoty na aktorską przygodę i ulegli dopiero na prośbę matki, Jadwigi.
Jarosław i Lech trafili do ostatniego etapu przesłuchania i, choć wywołało to niemałe protesty wśród części ekipy filmowej, zaproponowano im angaż: Lech miał zagrać Jacka, a Jarosław Placka.
(https://v.wpimg.pl/MjE0NTg2JANqf2FiUwY1X3UHYTBJRT0DKFdgJAsdfF9wAHZtVAp0XGgBfGJfBX9ZcgJ7ewVALAksUWM_BlE3EytDLS1JQiMN/)
Film kręcono w Łodzi i mama chłopców zrezygnowała z pracy w szkole, by na planie mieć oko na swoich synów. Ale bynajmniej nie cieszyła się z tego przymusowego urlopu, gdyż mali Kaczyńscy nie pozwalali jej odpocząć ani przez chwilę.
- Byli oczywiście nieznośni - wyznawała w jednym z wywiadów. - Zamykali na klucz kierownika produkcji. Zaprzyjaźnili się z rekwizytorem, aby wyłudzić od niego świecę dymną. Musiałam zapłacić za remont dwóch pokoi hotelowych.
I choć debiutujący bracia zdobyli uznanie krytyki, nie wiązali swojej przyszłości z graniem.
- Aktorami zostać nie chcieli - dodawała ich matka. - Najwyżej reżyserami.
(https://v.wpimg.pl/LTE4NTY0JT1qe2FibQQ0YnEFYTB3Rzw9KFNgJDUffmRyB3htbgN6bWgNe2JuAnRjfANhNitRLz0kGSU1Oko1OjZXN3ozQCs=/)
Na planie Kaczyńscy zaprzyjaźnili się z Markiem Kondratem, który akurat pracował nad "Historią żółtej ciżemki”. We trójkę dawali się wszystkim we znaki.
To były dwa czorty, które ze swoją piękną matką mieszkały w tym samym hotelu i przewracały go do góry nogami - wspominał bliźniaków w "Gazecie Wyborczej" Kondrat.
- Byli żywiołem nie do opanowania, problemem edukacyjnym dla wszystkich, bo, żeby zrobili coś na gwizdek, trzeba ich było najpierw spacyfikować. Oni byli żywi, normalni, niezwykle inteligentni i, co ważne, wspierali się, jeden miał koło siebie drugiego.
(https://v.wpimg.pl/OTc4MzYzJj1Me2JObEo3YVADYh53DT89DlNjCjVVfmJWA3xKbE19Yk4FdEhtTXxiVAd_VTsILjcKVWAROBk1LQ1HLgN3ED8z/)
O tej wielkiej, niespożytej energii filmowych bliźniaków opowiadał również ojciec Krzysztofa Krawczyka.
- Ojciec grał w filmie "O dwóch takich co ukradli księżyc” - wspominał w radiu Złote Przeboje piosenkarz. - Wracał z planu i mówił: Cholera, oni mają tyle energii, mają wentylatory w tych pupach, mówi, latają, i mamy nawet zdjęcie, jak ojciec jednego, chyba Lecha, Kaczyńskiego, prowadzi na łańcuchu, bo oni tam coś do tego miasta się dostali. I na łańcuch przyszłego prezydenta... na łańcuchu. Gruby burmistrz, ojciec miał wtedy 120 kilo żywej wagi.
(https://v.wpimg.pl/OTM3NjA1Jj1ifGFedAE3Yn0DYQ5vRj89IFRgGi0efm16BXpSdgZ9eWAAeVh5CXxtfAphCDNQLD0sHiULIks2Oj5QN0QrQSg=/)
Młodych braci Kaczyńskich dobrze zapamiętała również Małgorzata Potocka.
- Tato robił scenografię do "O dwóch takich, co ukradli księżyc" - mówiła w "Wysokich Obcasach".
- W moim pokoju stały dwa pelikany z "O dwóch takich, co ukradli księżyc". Bracia Kaczyńscy przychodzili do nas, żeby na tych pelikanach posiedzieć, co mnie doprowadzało do szału. Biłam ich wtedy linijką po nogach, liczyłam do dziesięciu i kazałam schodzić. Po latach pan prezydent Lech Kaczyński przypomniał mi jeszcze, że kiedy pelikany były podłączane do elektrycznego sterownika (by ruszały im się oczy), to co rusz prąd przebijał przez pióra i raził ich po nogach.
(https://v.wpimg.pl/LTE0OTg1JT1qf2BiVgU0YnMAYDBJRjw9KFdhJAsefWx3B31hVgd7Y2gdfmBWBH1jdQF7Z0hTPjUmWS55DFAvLjxePDceHyYkIg==/)
Zupełnie inaczej zapamiętał za to Kaczyńskich aktor Henryk Staszewski.
- To byli bardzo dobrze wychowani chłopcy - twierdził w "Fakcie". - Choć na planie były różne kłopoty związane z filmem, oni zawsze wiedzieli jak się zachować. Kiedyś jednego z nich zatrzymałem, tylko nie wiem teraz którego, i on bardzo ładnie i składnie mi odpowiedział.
- Ja nie miałem problemu, by odróżnić Jarka od Leszka - dodawał. - Ale pamiętam, że oni robili różne kawały ekipie. Kilka razy się nawet zamieniali i było dużo śmiechu. To świadczy tylko o ich inteligencji. Obydwaj byli bardzo grzeczni, i świetnie przygotowani. To co mieli do wykonania, zrobili profesjonalnie. Nie wiem teraz, kto ich tak przygotował ...może reżyser. Oni nie dość, że grali, to jeszcze przy tym świetnie się bawili. To jest w ogóle fenomen. Pytałem ich często o zupełnie banalne rzeczy. Jak się uczą, do jakiej szkoły chodzą. A oni mi bardzo ładnie opowiadali. Byli bardzo rezolutni, już wtedy zastanawiałem się, co wyrośnie z tych chłopców, którzy byli tak zmobilizowani, tak świetnie zorganizowani.
(https://v.wpimg.pl/LTE0NDQ5JT1qf2FwZAU0Z3cIYSB_Qjw9KFdgND0aeWF2A3xxYQF6eXQHfHxmDXxsdgNhJiNULz0kHSUlMk81OjZTN2o7RSs=/)
Prawdziwą medialną aferę rozpętał jednak Daniel Olbrychski, który w "Rzeczpospolitej" nie szczędził Kaczyńskim nieprzyjemnych słów:
- Patrząc na nich jak aktor starający się zrozumieć postać, którą zagra, widzę, że musieli być bici przez kolegów z klasy. Kolega z produkcji "O dwóch takich" opowiadał, że Kaczyńscy płakali wniebogłosy, że muszą wracać do szkoły, a tam to ich będą bili jeszcze bardziej niż wcześniej. Byli bici. Może niesłusznie, może prowokowali ludzi do agresji i teraz się w pewien sposób odgrywają.
- Miałem wyjątkowo dobre dzieciństwo i nikt mnie nie bił - komentował to w "Super Expressie" Jarosław.
- Mieliśmy już doświadczenia z dziećmi grającymi w filmach; sława sprawiała, że po prostu głupiały, odbijało im. Wkładaliśmy ogromny wysiłek, żeby z nimi nie stało się to samo. Chcieliśmy im uświadomić, że poza filmem mają wciąż normalne obowiązki: naukę, utrzymywanie porządku wokół siebie - cytuje "Polityka" słowa Włodzimierza Grocholskiego, kierownika produkcji.
Prawdą jest, że po premierze filmu Kaczyńskim nie było łatwo - rówieśnicy zazdrościli im ekranowej przygody i bracia stracili wielu kolegów z podwórka. Sami jednak podobno nigdy nie wywyższali się z powodu swojego aktorskiego epizodu. I, jak twierdzili, zawsze mogli liczyć na siebie nawzajem.
- Nigdy nie czuliśmy się samotni - mówili.
https://film.wp.pl/o-dwoch-takich-co-ukradli-ksiezyc-nieznane-kulisy-powstania-kultowego-filmu-6185904959060097g/9
-
Satelity Meteosat mają już 40 lat!
Wysłane przez kuligowska w 2017-12-04
(...) Pierwszy satelita z serii Meteosat był ważnym kamieniem milowym dla kosmicznej współpracy z udziałem krajów Europy. Początkowo stanowił projekt naukowców z Francji, ale pomysł ten szybko podchwyciła w latach siedemdziesiątych europejska agencja ESRO (European Space Research Organisation, prekursor współczesnej ESA). Jej zarząd opracowywał w tym czasie koncepcję najbardziej wydajnych satelitów meteorologiznych, ostatecznie decydując się właśnie na satelity geostacjonarne. Po paru latach negocjacji uznano projekt Meteosat za wspólny i europejski - choć wywodzący się właśnie z Francji.
Ten pierwszy satelita, Meteosat-1, został wystrzelony w kosmos 23 listopada 1977 roku z kosmodromu na przylądku Cape Canaveral na Florydzie. Swą właściwą orbitę operacyjną osiągnął 7 grudnia tego samego roku. Dwa dni później przesłał na Ziemię pierwsze zdjęcie satelitarne naszego globu. Ukazywało ono planetę widzianą w zakresie promieniowania tzw. pary wodnej (kanał water vapour, WV), którą meteorolodzy wykorzystują także dziś do śledzenia globalnych ruchów i zmian w ilości wilgoci w powietrzu.
Meteosat-1 obserwował Ziemię ze stałej pozycji ponad południkiem Greenwich i mógł skanować (obrazować) pełen dysk Ziemi co 30 minut. Dane te były przesyłane użytkownikom na Ziemi niemal w czasie rzeczywistym. Satelita pracował nieco ponad dwa lata i szybko doczekał się swego następcy. (...)
http://www.urania.edu.pl/wiadomosci/satelity-meteosat-maja-juz-40-lat-3849.html
http://www.youtube.com/watch?v=PFwnbHvTvmA
https://www.youtube.com/watch?v=PFwnbHvTvmA&feature=youtu.be
(http://m.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2017/11/meteosat-1_launch/17264651-1-eng-GB/Meteosat-1_launch_highlight_mob.jpg)
(http://m.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2001/06/meteosat-1_first_image/9216433-5-eng-GB/Meteosat-1_first_image_article_mob.jpg)
Meteosat-1 was launched on a Delta rocket from Cape Canaveral and moved to its nominal operational location over the equator at 0° Longitude. The check-out of all systems was followed within a month by the start of routine image acquisition and distribution. This immediately became part of the operational system for weather forecasting across many countries in Europe.
(http://m.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2000/10/meteosat_the_first-generation_satellite/9220292-5-eng-GB/Meteosat_the_first-generation_satellite_article_mob.jpg)
Meteosat-1, launched in 1977, was Europe’s first meteorological satellite.
Satelity Meteosat pierwszej generacji (MFG):
Meteosat-1 1977-1979
Meteosat-2 1981-1991
Meteosat-3 1988-1995
Meteosat-4 1989-1995
Meteosat-5 1991-2007
Meteosat-6 1993-2012
Meteosat-7 1997-2016
Satelity Meteosat drugiej generacji (MSG):
Meteosat-8 2002-(2019)
Meteosat-9 2005-(2021)
Meteosat-10 2012-(2022)
Meteosat-11 2015-
wiki https://pl.wikipedia.org/wiki/Meteosat
http://www.airbus.com/newsroom/news/en/2017/11/meteosat.html
http://m.esa.int/About_Us/Welcome_to_ESA/ESA_history/Forty_years_of_Meteosat
https://www.eumetsat.int/website/home/News/DAT_3729453.html
https://businessmonkeynews.com/en/en/forty-years-of-meteosat/
-
First black astronaut honored on 50th anniversary of death (Update)
December 8, 2017 by Marcia Dunn
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/firstblackas.jpg)
In this June 30, 1967 file photo, Maj. Robert H. Lawrence Jr., the first black astronaut in the U.S. space program, is introduced at a news conference in El Segundo, Calif. Lawrence was part of a classified military space program in the 1960s called the Manned Orbiting Laboratory, meant to spy on the Soviet Union. He died before ever flying in space when his fighter jet crashed on Dec. 8, 1967. (AP Photo)
America's first black astronaut, Air Force Maj. Robert Lawrence Jr., finally got full honors Friday on the 50th anniversary of his death.
Several hundred people gathered at Kennedy Space Center to commemorate Lawrence, who almost certainly would have gone on to fly in space had he not died in a plane crash on Dec. 8, 1967.
The crowd included NASA dignitaries, astronauts, fellow Omega Psi Phi fraternity members, schoolchildren, and relatives of Lawrence and other astronauts who have died in the line of duty.
Lawrence was part of a classified military space program in the 1960s called the Manned Orbiting Laboratory, meant to spy on the Soviet Union. He died when his F-104 Starfighter crashed at Edwards Air Force Base in California. He was 32.
Astronauts at Friday's two-hour ceremony said Lawrence would have gone on to fly NASA's space shuttles and that, after his death, he inspired all the African-American astronauts who followed him.
Like Lawrence, Robert Crippen was part of the Air Force's program. It was canceled in 1969 without a single manned spaceflight, prompting Crippen and other astronauts to move on to NASA. Crippen was pilot of the first space shuttle flight in 1981.
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/1-firstblackas.jpg)
With a doctoral degree in physical chemistry—a rarity among test pilots—Lawrence was "definitely on the fast track," Crippen said. He graduated from high school at age 16 and college at 20.
"He had a great future ahead of him if he had not been lost 50 years ago today," Crippen said.
Lawrence paved the way for Guy Bluford, who became the first African-American in space in 1983, Dr. Mae Jemison, the first African-American woman in space in 1992, and Charles Bolden Jr., a space shuttle commander who became NASA's first black administrator in 2009. Next year, the International Space Station is getting its first African-American resident: NASA astronaut Jeanette Epps.
Another former African-American astronaut, Winston Scott, said his own shuttle rides into orbit would not have happened if not for a trailblazers like Lawrence. In tribute to Lawrence, a jazz lover, Scott and his jazz band serenaded the crowd with "Fly Me to the Moon" and other tunes.
Lawrence's sister, Barbara, a retired educator, said he considered himself the luckiest man in the world for being able to combine the two things he loved most: chemistry and flying.
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2017/2-firstblackas.jpg)
This undated photo shows U.S. Air Force Maj. Robert H. Lawrence Jr. Lawrence was part of a classified military space program in the 1960s called the Manned Orbiting Laboratory, meant to spy on the Soviet Union. He died before ever flying in space when his fighter jet crashed on Dec. 8, 1967. (AP Photo)
Lawrence's name was etched into the Astronauts Memorial Foundation's Space Mirror at Kennedy for the 30th anniversary of his death in 1997, following a long bureaucratic struggle. It took years for the Air Force to recognize Lawrence as an astronaut, given he'd never flown as high as the 1960s-required altitude of 50 miles.
The Space Mirror Memorial bears the names of two other African-Americans: Ronald McNair, who died aboard space shuttle Challenger in 1986, and Michael Anderson, who died on shuttle Columbia in 2003.
Marsalis Walton, 11, who drove from Tampa with his father, Sam, came away inspired. He dreams of becoming an astronaut.
"It feels good that everyone has a chance to do anything," the boy said.
© 2017 The Associated Press
https://phys.org/news/2017-12-black-astronaut-honored-50th-anniversary.html#nRlv
-
'The first, but not the last': Lawrence remembered as pioneering black astronaut
James Dean, FLORIDA TODAY Published 5:08 p.m. ET Dec. 8, 2017 | Updated 10:34 p.m. ET Dec. 8, 2017
The Astronauts Memorial Foundation and NASA today honored Maj. Robert H. Lawrence, the nation's first black astronaut, on the 50th anniversary of his death. Video by Craig Bailey. Posted Dec. 8, 2017.
(https://www.gannett-cdn.com/-mm-/64506f79f9f34b86cf9dd57ea07bc26351456976/c=0-105-2260-3118&r=183&c=0-0-180-240/local/-/media/2017/12/05/Brevard/Brevard/636480839050750844-Lawrence.jpg)
Maj. Robert H. Lawrence, America's first black astronaut (Photo: U.S. Air Force)
“He would have been the first black person to fly in space, and he would have been famous,” said Bob Crippen, pilot of the first shuttle mission, at a memorial service Friday. “And he’s still famous with a lot of us, and he is still missed today.”
At the Kennedy Space Center Visitor Complex on Friday, NASA and the Astronauts Memorial Foundation hosted a service honoring Lawrence, a two-hour tribute providing recognition some said was overdue.
(https://www.gannett-cdn.com/-mm-/c24281ee6d1a06984d89c17428d66c15288fedeb/c=237-0-3264-2276&r=x408&c=540x405/local/-/media/2017/12/08/Brevard/Brevard/636483469555907974-crb120817-memorial-11-.jpg)
Astronaut Al Crews, Barbara Lawrence, sister of Robert H. Lawrence, Jr., astronaut James "Abe" Abrahamson, Lorne Cress Love, sister-in-law of Robert H. Lawrence, Jr, and astronaut Bob Crippen place a wreath at the Space Mirror at Kennedy Space Center Visitor Complex Friday, Dec. 8, 2017 during a memorial for astronaut Robert H. Lawrence, Jr. Lawrence, the first black astronaut, died 50 years ago in a jet crash. (Photo: Craig Bailey, Craig Bailey/FLORIDA TODAY)
Lawrence’s sister and sister-in-law joined Crippen and two other former Air Force astronauts laying a wreath at the Space Mirror Memorial, where Lawrence’s name was inscribed in granite alongside other fallen astronauts in 1997.
(https://www.gannett-cdn.com/-mm-/2a4b551ac9a5342a2d2621a895d4f3a593822a87/c=374-0-3301-2201&r=x408&c=540x405/local/-/media/2017/12/08/Brevard/Brevard/636483469573692202-crb120817-memorial-12-.jpg)
The name of Robert H. Lawrence, Jr is etched into the Space Mirror at Kennedy Space Center Visitor Complex Friday. Lawrence, the first black astronaut, was killed in a plane crash in December 1967. (Photo: Craig Bailey/FLORIDA TODAY)
The Air Force’s classified Manned Orbiting Laboratory program, which intended to spy on Russia, was canceled two years after Lawrence’s selection to its third astronaut group.
NASA accepted seven MOL astronauts who were 35 or younger at that time, as Lawrence would have been.
Friday’s tribute celebrated Lawrence not for what fate prevented him from becoming, but for his trailblazing career and ongoing inspiration to younger generations.
(https://www.gannett-cdn.com/-mm-/bb5dcff60804cea5f8e997574437d92efef0f623/c=242-0-2825-1942&r=x408&c=540x405/local/-/media/2017/12/08/Brevard/Brevard/636483469530947654-crb120817-memorial-6-.jpg)
Former NASA Administrator Charles Bolden speaks during a memorial for astronaut Robert H. Lawrence, Jr at Kennedy Space Center Visitor Complex Friday, Dec. 8, 2017. (Photo: Craig Bailey, Craig Bailey/FLORIDA TODAY)
“He is one of the giants on whose shoulders I stand,” said Charles Bolden, a four-time shuttle astronaut and former NASA administrator. “He was the first, but definitely not the last.”
Guion Bluford became NASA’s first black astronaut in space in 1983, and Mae Jemison the first black woman in 1992.
A Chicago native, Lawrence achieved his selection as an astronaut during a period of national turmoil, amid the civil rights movement and Vietnam War.
“He was undeterred by segregation and discrimination that he would find at every turn,” said Bolden.
Lawrence distinguished himself first academically and later as a pilot.
(https://www.gannett-cdn.com/-mm-/a4726bd6cce9124547d8a20f3d7930022e764e4f/c=304-0-3406-2332&r=x408&c=540x405/local/-/media/2017/12/08/Brevard/Brevard/636483469562616060-crb120817-memorial-9-.jpg)
Flowers are placed in the fence at the Space Mirror during Friday's memorial for astronaut Robert H. Lawrence, Jr at Kennedy Space Center Visitor Complex. Lawrence, the first black astronaut, died in a plane crash Dec. 8, 1967. (Photo: Craig Bailey, Craig Bailey/FLORIDA TODAY)
He grew up playing sports and piano, and games like chess and bridge. He earned a high school degree at 16 and a bachelor’s degree in chemistry at 20. He served in Germany with the Air Force and came home to earn a doctorate in chemistry before completing test pilot school at Edwards and being welcomed into the MOL program.
“He never was interested in being the first of anything,” said Barbara Lawrence, Robert’s older sister. “He was only interested in being given an opportunity to do what he could do, and the Air Force gave him that opportunity.”
At Edwards, he impressed fellow MOL astronaut James “Abe” Abrahamson with his smarts, flying ability and demeanor.
“One of his unique abilities was to be calm in every circumstance, even when his fellow pilot on the mission was going nuts,” recalled Abrahamson, a retired Air Force lieutenant general.
Leaders and members of Lawrence’s fraternity, Omega Psi Phi, attended the service and discussed his legacy of inspiration.
“Because of the fact that he was willing to risk his life to go out and make a difference for others, people are learning and having that opportunity today,” said Antonio Knox, the fraternity’s national president.
Barbara Lawrence said her brother embodied principles instilled in them as children to work with and get along with others.
“I’m only sorry that he didn’t get an opportunity to work a little bit longer, but I think his job was well done,” she said.
http://www.floridatoday.com/story/tech/science/space/2017/12/08/first-but-not-last-lawrence-remembered-first-black-astronaut/931631001/
Robert Lawrence: First African-American Astronaut
Feb 21, 2018
The Manned Orbiting Laboratory (MOL) was a joint project of the US Air Force (USAF) and the National Reconnaissance Office to obtain high-resolution photographic imagery of America’s Cold War adversaries. Authorized in August 1965, the MOL Program envisioned a series of mini-space stations in low polar Earth orbit, occupied by 2-man crews for 30 days at a time, launching and returning to Earth aboard modified Gemini capsules. (...)
https://www.nasa.gov/feature/robert-lawrence-first-african-american-astronaut
-
W 2018 lista powinna być skorygowana
https://www.youtube.com/watch?v=ystzmDLCI7E&t=293s
Top 20 Tallest Space Rockets in the World
The list of Rockets in order of height:
1. Saturn V (Apollo)
2. N1 (L3)
3. Ares I-X
4. Delta IV Heavy
5. Falcon 9 FT
6. Saturn IB (Apollo)
7. Delta IV Medium+ (5,4)
8. Atlas V 551
9. Long March 2F
10. Titan IV-B
11. Zenit-3SL
12. Energia (Buran)
13. Ariane 4 (44LP)
14. Proton-M
15. Long March 5 (CZ-5)
16. H-IIB 304
17. Long March 3B/E
18. STS - Space Shuttle
19. Angara A5
20. Atlas III B
-
https://www.youtube.com/watch?v=yTVa3hjZL5U
Top 30 Tallest Rockets in the World (SuperCut)
(...)
21. Long March 7
22. Ariane 5 ECA
23. Titan 34D
24. Soyuz-FG
25. GSLV Mk II
26. Ariane III
27. Falcon 9 v1.0
28. Atlas II (AS)
29. Long March 4C
30. PSLV-XL
-
Proponuję ciekawsze zestawienia rakiet naj: 1 - pod względem masy startowej, 2- startowej siły ciągu, 3 - udźwigu na LEO. Gdyby jeszcze uwzględnić ich osiągi w jednolitych warunkach startowych - na równiku z identycznym nachyleniem i wysokością orbity LEO, wtedy otrzymamy arcy ciekawy zestaw nr. 4. ;D
-
Ilościowa prezentacja śmierci uczestników lotów kosmicznych w poszczególnych latach
1967 3 ( w czasie testu Apollo 1/AS-204 (http://lk.astronautilus.pl/loty/a1.htm) i w katastrofie Sojuza 1 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s1.htm))
1968 1
1970 1
1971 3 ( śmierć załogi Sojuz 11 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s11.htm) spowodowana dekompresją kabiny lądownika)
1982 1
1986 4 (STS-51L Challenger (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts51l.htm))
1987 1
1988 1
1989 1
1990 2
1991 2
1993 2
1994 2
1995 3
1996 1
1997 1
1998 3
1999 2
2000 2
2001 1
2002 2
2003 8 ( w tym 7. w czasie powrotu misji STS-107 Columbia (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts107.htm) na Ziemię)
2004 3
2005 1
2006 1
2007 1
2008 3
2009 2
2010 3
2011 2
2012 4
2013 3
2014 7 (w tym trzy kolejne śmierci uczestników misji STS-61A Challenger (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts61a.htm))
2015 2
2016 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2725.msg100227#msg100227) 4
2017 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3064.msg113398#msg113398) 7
-
Chronologiczna lista astronautów i kosmonautów, którzy zmarli w wieku co najmniej 80 lat
03.05.2007. Walter Marty Schirra, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/9.htm) (84) (2+1), 012:07:13:38
21.11.2009. Konstantin Pietrowicz Fieoktistow (http://lk.astronautilus.pl/astros/14.htm) (83) (1), 001:00:17:03
25.08.2012. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=234.msg2562#msg2562) Neil Alden Armstrong (http://lk.astronautilus.pl/astros/25.htm) (82) (2), 008:14:00:00, Apollo 11, 1. człowiek na Księżycu
10.10.2013. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1572.msg58582#msg58582) Malcolm Scott Carpenter (http://lk.astronautilus.pl/astros/6.htm) (88) (1), 000:04:55:56
03.03.2014. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1751.msg64082#msg64082) William Reid Pogue (http://lk.astronautilus.pl/astros/68.htm) (84) (1), 084:01:15:32
17.07.2014. Henry Warren 'Hank' Hartsfield, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/109.htm) (80) (3), 020:02:50:36
21.02.2015. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1015.msg41546#msg41546) Aleksiej Aleksandrowicz Gubariew (http://lk.astronautilus.pl/astros/74.htm) (83) (2), 037:11:36:15
04.02.2016. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2360.0) Edgar Dean Mitchell (http://lk.astronautilus.pl/astros/50.htm) (85) (1), 009:00:01:57, Apollo 14, 6. człowiek na Księżycu
08.12.2016 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=494.0) John Herschel Glenn, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/5.htm) (95) (2), 009:02:39:19
16.01.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2770.msg101117#msg101117) Eugene Andrew 'Gene' Cernan (http://lk.astronautilus.pl/astros/27.htm) (82) (3) 023:14:16:10, Apollo 10, Apollo 17 , 11. człowiek na Księżycu
08.04.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2854.msg103803#msg103803) Gieorgij Michajłowicz Grieczko (http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm) (85) (3), 134:20:32:59
17.05.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2883.msg105097#msg105097) Wiktor Wasiljewicz Gorbatko (http://lk.astronautilus.pl/astros/44.htm) (82) (3) 030:12:48:21
22.10.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3026.msg110863#msg110863) Paul Joseph Weitz (http://lk.astronautilus.pl/astros/61.htm) (85) (2), 033:01:13:30
06.11.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3041.msg111341#msg111341) Richard Francis 'Dick' Gordon, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/29.htm) (88) (2), 013:03:53:32 , Apollo 12
21.12.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3094.msg112962#msg112962) Bruce McCandless II (http://lk.astronautilus.pl/astros/133.htm) (80) (2), 013:00:32:00
-
Wykaz żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat , którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny. Razem w tej kategorii jest 46 osób , w tym 9. Rosjan i 36. Amerykanów oraz 1 Niemiec.
Spośród 38 żyjących uczestników lotów kosmicznych, którzy wystartowali w kosmos do końca 1977, tylko sześciu z nich nie ma 80. lat.
Z 24 astronautów programu Apollo, którzy odbyli loty w kierunku Księżyca (dwóch odeszło w tym roku) żyje jeszcze 14-tu, w tym sześciu, którzy wylądowali na powierzchni Srebrnego Globu i spacerowali po nim.
Podobna prezentacja z 2016 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg100443#msg100443).
1927 (90)
Władimir Aleksandrowicz Szatałow (http://lk.astronautilus.pl/astros/35.htm) (3), 009:21:57:30
1928 (89)
Frank Frederick Borman II (http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm) (2), 019:21:35:42 , Apollo 8
James Arthur 'Shaky' Lovell, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm) (4), 029:19:04:52 , Apollo 8, Apollo 13
Anatolij Wasiljewicz Filipczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/42.htm) (2), 010:21:03:58
1929 (88)
James Alton McDivitt (http://lk.astronautilus.pl/astros/19.htm) (2), 014:02:57:05
William Edgar Thornton (http://lk.astronautilus.pl/astros/127.htm) (2), 013:01:17:28
1930 (87)
John Watts Young (http://lk.astronautilus.pl/astros/18.htm) (6). 034:19:41:52, Apollo 10, Apollo 16 ,9. człowiek na Księżycu +
Thomas Patten Stafford (http://lk.astronautilus.pl/astros/24.htm) (4), 021:03:43:59 , Apollo 10
Michael Collins (http://lk.astronautilus.pl/astros/28.htm) (2), 011:02:05:13, Apollo 11
Buzz Aldrin (http://lk.astronautilus.pl/astros/30.htm) (2), 012:01:53:04 , Apollo 11 , 2. człowiek na Księżycu
Owen Kay Garriott (http://lk.astronautilus.pl/astros/62.htm) 2, 069:18:56:28
Don Leslie Lind (http://lk.astronautilus.pl/astros/166.htm)(1), 007:00:08:46
1931 (86)
Vance DeVoe Brand (http://lk.astronautilus.pl/astros/76.htm) (4), 031:02:03:51
1932 (85)
David Randolph Scott (http://lk.astronautilus.pl/astros/26.htm) (3). 022:18:54:11 , Apollo 15 , 7. człowiek na Księżycu
Ronnie Walter Cunningham (http://lk.astronautilus.pl/astros/32.htm) (1), 010:20:09:03
Alan LaVern Bean (http://lk.astronautilus.pl/astros/45.htm) (2), 069:15:45:28 , Apollo 12 , 4. człowiek na Księżycu +
Alfred Merrill Worden (http://lk.astronautilus.pl/astros/54.htm) (1), 012:07:11:52, Apollo 15
Joseph Peter Kerwin (http://lk.astronautilus.pl/astros/60.htm) (1), 028:00:49:48
Gerald Paul Carr (http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm) (1), 084:01:15:32
Joe Henry Engle (http://lk.astronautilus.pl/astros/104.htm) (2), 009:08:30:55
Edwin Jacob 'Jake' Garn (http://lk.astronautilus.pl/astros/164.htm)(1), 006:23:55:23, NASA Specjaliści ładunku Obserwator Kongres USA
Lodewijk van den Berg (http://lk.astronautilus.pl/astros/167.htm) (1), 007:00:08:46 , NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3
1933 (84)
William Alison Anders (http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm) (1), 006:03:00:41, Apollo 8
Fred Wallace Haise, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/47.htm), (1), 005:22:54:40 , Apollo 13
Donald Herod Peterson, Sr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/116.htm) (1), 005:00:23:42 +
1934 (83)
Walerij Fiodorowicz Bykowskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/11.htm) (3), 020:17:48:22
Aleksiej Archipowicz Leonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/17.htm) (2) , 007:00:33:08
Boris Walentinowicz Wołynow (http://lk.astronautilus.pl/astros/36.htm) (2), 052:07:17:47
Aleksiej Stanisławowicz Jelisiejew (http://lk.astronautilus.pl/astros/37.htm) (3), 008:22:22:33
1935 (82)
Russell Louis 'Rusty' Schweickart (http://lk.astronautilus.pl/astros/39.htm) (1), 010:01:07:00
Charles Moss Duke, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/57.htm) (1), 011:01:51:04 , Apollo 16 10. człowiek na Księżycu
Harrison Hagan 'Jack' Schmitt (http://lk.astronautilus.pl/astros/59.htm) (1), 012:13:51:58 , Apollo 17 12. człowiek na Księżycu
Władimir Wiktorowicz Aksjonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/79.htm) (2), 011:20:11:47
Franklin Story Musgrave (http://lk.astronautilus.pl/astros/117.htm) (6), 053:09:58:27
1936 (81)
Thomas Kenneth 'Ken' Mattingly II (http://lk.astronautilus.pl/astros/56.htm) (3), 021:04:34:08 , Apollo 16
Jack Robert Lousma (http://lk.astronautilus.pl/astros/63.htm) (2), 067:11:13:49
Edward George Gibson (http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm) (1), 084:01:15:32
Robert Allan Ridley Parker (http://lk.astronautilus.pl/astros/129.htm) (2), 019:06:52:32
Loren Wilber Acton (http://lk.astronautilus.pl/astros/177.htm) (1), 007:22:45:26 NASA Specjaliści ładunku Spacelab 2
1937 (80)
Walentina Władimirowna Tierieszkowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/12.htm) (1) , 002:22:50:08
Witalij Michajłowicz Żołobow (http://lk.astronautilus.pl/astros/78.htm) (1), 049:06:23:32
Sigmund Werner Paul Jähn (http://lk.astronautilus.pl/astros/90.htm) (1), 007:20:49:04
Robert Laurel Crippen (http://lk.astronautilus.pl/astros/102.htm) (4), 023:13:48:38
Richard Harrison 'Dick' Truly (http://lk.astronautilus.pl/astros/105.htm) (2), 008:07:21:55
Joseph Percival 'Joe' Allen IV (http://lk.astronautilus.pl/astros/113.htm) (2), 013:01:59:21
Karol Joseph 'Bo' Bobko (http://lk.astronautilus.pl/astros/115.htm) (3), 016:02:03:43 , polskie korzenie
W 2018 80. rocznica urodzin będzie dotyczyła tylko jednego astronauty:
Jean-Loup Jacques Marie Chrétien (http://lk.astronautilus.pl/astros/108.htm) (3) 043:11:18:49
EDIT: John Watts Young 1930 zmarł 05.01.2018
EDIT: Alan LaVern Bean 1932 zmarł 26.05.2018
EDIT: Donald Herod Peterson 1933 zmarł 27.05.2018
-
Dzięki za super zestawienie!
Z 24 astronautów programu Apollo, którzy odbyli loty w kierunku Księżyca (dwóch odeszło w tym roku) żyje jeszcze 14-tu, w tym sześciu, którzy wylądowali na powierzchni Srebrnego Globu i spacerowali po nim.
Warto zauważyć, że z programu Apollo żyją jeszcze 3 całe załogi (Apollo 8, 9, 16) a jedyna żyjąca załoga lotu związanego z lądowaniem na Księżycu to załoga Apollo 16.
-
Kartka z historii: eksplozja rakiety Delta II (17.01.1997)
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 11 STYCZNIA 2018
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2018/01/maxresdefault.jpg)
Kadr z eksplozji rakiety Delta II - styczeń 1997 / Credits - USAF
Dwadzieścia jeden lat temu doszło do jednej z najbardziej spektakularnych eksplozji rakiety orbitalnej.
Rakieta Delta II była prawdziwym “koniem pociągowym” dla amerykańskiego przemysłu kosmicznego. Przykładowo, w latach 1990-1996 ta rakieta wystartowała ponad 50 razy, wynosząc różne ładunki po różnych trajektoriach: satelity na niską orbitę okołoziemską (LEO), satelity na średnią orbitę okołoziemską (MEO) i orbitę geostacjonarną (GEO), a także poza bezpośrednie otoczenie Ziemi. Tylko jeden z tych lotów zakończył się częściowym niepowodzeniem – wynikiem nie do końca udanego startu było znaczne skrócenie czasu życia wyniesionego satelity.
Najsłynniejsze dwa starty rakiety Delta II z lat 90. XX wieku to wyprawy marsjańskie: lądownik i łazik Mars Pathfinder (12 grudnia 1996) oraz orbiter Mars Global Surveyor (7 listopada 1996). Te starty przebiegły bez zakłóceń i na początku 1997 roku oba pojazdy były na prawidłowej drodze ku Czerwonej Planecie.
Z tej perspektywy można było założyć w drugiej połowie lat 90. XX wieku, że rakieta Delta II jest niezawodna i z niewielkim ryzykiem można przygotowywać kolejne starty. Ta “pewność” co do sprzętu zakończyła się 17 stycznia 1997 roku. Tego dnia doszło do eksplozji rakiety Delta II zaledwie kilkanaście sekund po starcie. W tym locie rakiety Delta II utracono jednego z satelitów drugiej generacji konstelacji GPS. Poniższe nagranie prezentuje tę eksplozję.
https://www.youtube.com/watch?v=RtP_MpWV0h4
Eksplozja rakiety Delta II – 17 stycznia 1997 / Credits – USAF
Skutek eksplozji był poważny dla Florydy. Na otoczenie Cape Canaveral spadły tony toksycznego i płonącego paliwa. Na szczęście nikt nie zginął ani nie został ranny, aczkolwiek doszło do uszkodzenia budynków, samochodów i innej infrastruktury. Przyczyną eksplozji okazała się być rakieta pomocnicza na paliwo stałe (SRB), która doświadczyła awarii swojej konstrukcji.
Kolejny start rakiety Delta II odbył się 5 maja 1997 roku. Kilka kolejnych startów Delty II zakończyło się sukcesem, jednak już w sierpniu 1998 została utracona kolejna rakieta. Następnie w maju 1999 roku źle zadziałał drugi stopień Delty II i satelita zamiast na trajektorię do GEO dotarł “tylko” do LEO.
Delta II, choć w latach 90. XX wieku już z pewnością była bardzo dobrze znaną konstrukcją, okazała się być zawodną rakietą. Potrzebne było wykonanie kolejnych prac modernizacyjnych oraz wprowadzenie dodatkowych procedur, dzięki którym niezawodność rakiety znów stała się wysoka. Przez kolejne dwie dekady rakiety Delta II nie doświadczyły już poważnych awarii.
Ostatnia rakieta rodziny Delta II wystartuje we wrześniu tego roku. W służbie nadal pozostanie znacznie większa Delta IV, która docelowo ma być zastąpiona nową konstrukcją – rakietą Vulcan (http://kosmonauta.net/2015/04/vulcan-nowa-czesciowo-odzyskiwalna-rakieta-ula/).
(USAF, Y, W)
http://kosmonauta.net/2018/01/kartka-z-historii-eksplozja-rakiety-delta-ii-17-01-1997/#prettyPhoto
https://www.youtube.com/watch?v=kbtjnt9XgYg
https://www.youtube.com/watch?v=iJP5ncnLwgE&t=17s
https://www.youtube.com/watch?v=z_aHEit-SqA
-
40 lat mija
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/tfng_astronaut_class_1978_group.jpg)
Jan. 12, 2018
With Every First in Space, New Dreams Are Launched
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/tfng_astronaut_class_1978_women.jpg)
The first six women selected to be NASA astronauts: (back row, left to right) Kathryn Sullivan, Shannon W. Lucid, Anna L. Fischer, Judith Resnik, (seated left to right) Sally K. Ride and M. Rhea Seddon.
Credits: NASA
In 1978, Peggy Whitson was a senior at Mt. Ayr Community High School in Iowa, preparing for graduation before heading to Iowa Wesleyan College to earn a Bachelor of Science degree in Biology and Chemistry. Today among her numerous records, she is the U.S. astronaut with the most cumulative time spent in space (https://www.nasa.gov/press-release/three-international-space-station-crewmates-safely-return-to-earth), an accomplishment made possible by NASA’s selection her senior year of high school on Jan. 16, 1978, of its first diverse class of astronauts (https://www.nasa.gov/image-feature/1978-astronaut-class), including the first women, first African-American, and first Asian-American astronauts. In a “Letter to her younger self (https://www.cbsnews.com/news/astronaut-peggy-whitson-note-to-self/),” Whitson shared how that selection launched her dreams of exploration and 10 years of applying to become an astronaut before she was selected.
Image feature: Photos of the all of the astronaut class of 1978 (https://www.nasa.gov/image-feature/1978-astronaut-class)
When NASA made its selection of that first diverse class, nine years had passed since the last astronaut selection, during which time the Apollo program also had been brought to a close. NASA was preparing for a new era of human spaceflight using the yet-to-fly space shuttles, which could accommodate as many as six mission specialist astronauts in addition to the pilot and commander who would fly it. Previously, other than a handful of scientist astronauts, NASA only selected astronauts with military jet pilot experience, all of whom were men. With the addition of mission specialists, they opened the position to women and also sought a broader range of candidates who were scientists and engineers.
When those first six women joined the astronaut corps in 1978, they made up nearly 10 percent of the active astronaut corps. In the 40 years since that selection, NASA has selected its first astronaut candidate class with equal numbers of women and men (https://www.nasa.gov/astronauts/2013astroclass.html), and women now comprise 34 percent of the active astronauts at NASA. The first African American and first Asian American astronauts added six percent racial diversity to the astronaut corps. Today, African American, Asian, Pacific Islander, Hispanic, and multi-racial astronauts are 24 percent of NASA’s active astronaut corps.
Those astronauts have achieved numerous milestones and firsts in spaceflight and spacewalking and proudly represent their diverse heritage. Today every NASA mission is conducted aboard the International Space Station (https://www.nasa.gov/feature/visitors-to-the-station-by-country), with crews representing the 15 different countries that work together to advance exploration in low-Earth orbit. Achieving ambitious future deep space exploration goals like sending humans to Mars will be realized as part of a global effort, requiring the best research, technologies, capabilities and contributions from the U.S. and international partners.
With every “first” in space, new dreams are launched, and new explorers begin their journeys. Some become astronauts while others advance exploration in myriad roles as scientists, engineers, technologists and the diverse fields that enable our journeys farther into our universe. NASA embraces the legacy of that first diverse astronaut class as well as the African-American female “computers” (https://www.nasa.gov/modernfigures) who were essential to the success of early spaceflight and strives to include everyone who wants to participate in its ongoing exploration.
As the agency returns to the Moon (https://www.nasa.gov/press-release/new-space-policy-directive-calls-for-human-expansion-across-solar-system) and paves the way for human exploration deeper into the solar system, including Mars (http://www.nasa.gov/journeytomars), NASA seeks to continue to spark the imagination of young people. Recently, NASA collaborated with American Girl to ensure the accuracy of its latest doll, 11-year-old aspiring astronaut Luciana Vega (https://www.nasa.gov/feature/nasa-american-girl-inspire-next-generation-of-space-explorers). Perhaps a student who sees more examples of diverse scientists and space explorers will be the one to realize their dreams and set new records on a mission to Mars.
Więcej: http://lk.astronautilus.pl/astros/nasa8.htm
(https://images-assets.nasa.gov/image/s78-25633/s78-25633~medium.jpg)
S78-25633 (31 Jan. 1978) --- These six mission specialist astronaut candidates are the first women ASCANs to be named by NASA. They are, left to right, Rhea Seddon, Anna L. Fisher, Judith A. Resnik, Shannon W. Lucid, Sally K. Ride and Kathryn D. Sullivan. Along with these candidates, 14 other mission specialist candidates and 15 pilot astronaut candidates were presented during a press conference at the Johnson Space Center on Jan. 31, 1978. All 35 met the press in the larger Teague Auditorium and the women greeted photographers and other media representatives in the Public Affairs Office briefing room. Photo credit: NASA
(https://images-assets.nasa.gov/image/s78-26481/s78-26481~medium.jpg)
S78-26481 (January 1978) --- This is a montage of the individual portraits of the 35-member 1978 class of astronaut candidates. From left to right are Guion S. Bluford, Daniel C. Brandenstein, James F. Buchli, Michael L. Coats, Richard O. Covey, John O. Creighton, John M. Fabian, Anna L. Fisher, Dale A. Gardner, Robert L. Gibson, Frederick D. Gregory, S. David Griggs, Terry J. Hart, Frederick H. (Rick) Hauck, Steven A. Hawley, Jeffrey A. Hoffman, Shannon W. Lucid, Jon A. McBride, Ronald E. McNair, Richard M. (Mike) Mullane, Steven R. Nagel, George D. Nelson, Ellison S. Onizuka, Judith A. Resnik, Sally K. Ride, Francis R. (Dick) Scobee, Rhea Seddon, Brewster H. Shaw Jr., Loren J. Shriver, Robert L. Stewart, Kathryn D. Sullivan, Norman E. Thagard, James D. Van Hoften, David M. Walker and Donald E. Williams. Photo credit: NASA
(https://images-assets.nasa.gov/image/s79-29596/s79-29596~medium.jpg)
S79-29596 (28 Feb 1979) --- Contrasting the old with the new, six astronaut candidates pose for photographers in their new constant wear garments, ideal for the zero-gravity tasks in the pressurized environs of Space Shuttle. The "old" is an Apollo type spacesuit used for extravehicular activity (EVA). From left to right are Shannon W. Lucid, Rhea Seddon, Kathryn D. Sullivan, Judith A. Resnik, Anna L. Fisher and Sally K. Ride.
(https://images-assets.nasa.gov/image/s79-29594/s79-29594~medium.jpg)
S79-29594 (28 Feb 1979) --- Sporting their new Shuttle-type constant-wear garments, these six astronaut candidates pose for a picture in the crew systems laboratory at the Johnson Space Center (JSC). From left to right are Rhea Seddon, Sally K. Ride, Kathryn D. Sullivan, Shannon W. Lucid, Anna L. Fisher and Judith A. Resnik.
(https://images-assets.nasa.gov/image/s79-29592/s79-29592~medium.jpg)
S79-29592 (28 Feb 1979) --- Sporting their new Shuttle-type constant-wear garments, these six astronaut candidates pose for a picture in the crew systems laboratory at the Johnson Space Center (JSC) with the personnel rescue enclosure (PRE) or "rescue ball" and an unoccupied Apollo EMU. From left to right are Rhea Seddon, Kathryn D. Sullivan, Judith A. Resnik, Sally K. Ride, Anna L. Fisher and Shannon W. Lucid.
(https://images-assets.nasa.gov/image/KSC-08pd1524/KSC-08pd1524~medium.jpg)
CAPE CANAVERAL, Fla. -- A group from the first graduating class of astronauts after the Apollo program gathers at the Banana River viewing site at NASA's Kennedy Space Center before the launch of space shuttle Discovery on its STS-124 mission. In 1978 a new group of 35 astronauts was selected after nine years without new astronauts. The pilots were Daniel Brandenstein, Michael Coats, Richard Covey, John Creighton, Robert Gibson, Frederick D. Gregory, Frederick Hauck, Jon McBride, Francis "Dick" Scobee, Brewster Shaw, Loren Shriver, David Walker and Donald Williams. The mission specialists were Guion Bluford, James Buchli, John Fabian, Anna Fisher, Dale Gardner, S. David Griggs, Terry Hart, Steven Hawley, Jeffrey Hoffman, Shannon Lucid, Ronald McNair, Richard Mullane, Steven Nagel, George Nelson, Ellison Onizuka, Judith Resnik, Sally Ride, Rhea Seddon, Robert Stewart, Kathryn D. Sullivan, Norman Thagard and James van Hoften. Since then, a new group has been selected roughly every two years. Photo credit: NASA/Jim Grossmann
-
Pierwsza grupa astronautów i astronautek nowej ery.
Niestety dziesięcioro z tej ÓSEMKI już nie żyje.
Wszyscy z nich już NASA opuścili.
Czy tylko Shannon Lucid i Jon McBride gościli w Polsce?
W tym roku też można się zapewne spodziewać rocznicowego spotkania członków tej grupy.
Three of the 'Thirty-Five New Guys'
Jan. 16, 2018
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/s79-36529.jpg)
On January 16, 1978, NASA announces the first astronaut class in nine years. Dr. Ronald McNair, Guy Bluford and Fred Gregory were among those selected, the first African Americans in NASA's astronaut program. The Astronaut Class of 1978, otherwise known as the “Thirty-Five New Guys,” was NASA’s first new group of astronauts since 1969. This, the eighth astronaut group, was the first to include not only African Americans, but also women and Asian Americans.
Learn more about the Astronaut Class of 1978: https://www.nasa.gov/image-feature/1978-astronaut-class
Image Credit: NASA
https://www.nasa.gov/image-feature/three-of-the-thirty-five-new-guys
-
NASA zaprezentowała projekt logo na swoje 60-lecie
10.01.2018
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/nasa_60th_logo.jpg)
.Logo przygotowane na 60. urodziny NASA. Źródło: NASA.
Najbardziej znana i największa agencja kosmiczna świata – amerykańska NASA – szykuje się do tegorocznych obchodów swoich 60. urodzin. Na razie zaprezentowano oficjalne rocznicowe logo.
29 lipca 1958 roku prezydent Dwight D. Eisenhower podpisał dokument o nazwie National Aeronautics and Space Act, co pozwoliło na stworzenie NASA. Działalność agencja rozpoczęła 1 października 1958 roku.
National Aeronautics and Space Administration, czyli Narodowa Agencja Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej, w skrócie NASA, zastąpiła swoją poprzedniczkę zwaną National Advisory Committee for Aeronautics.
Logo obchodów 60. rocznicy powstania zaprojektował Matthew Skeins. Projekt ma symbolizować to, w jaki sposób NASA, bazując na swojej historycznej przeszłości, kieruje się ku wyzwaniom i inspiracjom przyszłości. Napis NASA i liczba 60 są wysokie i stoją nad Stanami Zjednoczonymi widocznymi na powierzchni Ziemi. Dodatkowo na horyzoncie widać blask nadchodzącego świtu.
NASA wskazuje, iż jest to odwołanie do ducha metafory na temat wiedzy i odkryć z XVII wieku, kiedy to Isaac Newton stwierdził: „Jeśli widzę dalej, to tylko dlatego, że stoję na ramionach olbrzymów”. Słynny fizyk w ten sposób w jednym ze swoich listów wyraził myśl, iż nie dokonałby odkryć, gdyby nie korzystał z dokonań swoich poprzedników. NASA została zbudowana na dorobku finansowanych przez amerykański rząd badań prowadzonych przez National Advisory Committee for Aeronautics (NACA), Naval Research Laboratory, Army Ballistic Missile Agency, oraz Jet Propulsion Laboratory.
Ukazanie Stanów Zjednoczonych w formie nocnego widoku z orbity z siecią świateł ma z kolei symbolizować dynamikę, trafność i inspirację płynącą z prac prowadzonych przez NASA. Białoniebieski łuk poniżej napisu i liczby przywołuje na myśl wschód słońca – 16 razy dziennie jest widoczny z pokładu statku kosmicznego okrążającego Ziemię. Ma symbolizować nachodzące szanse związane z eksploracją Księżyca, Marsa i bardziej odległych zakątków Układu Słonecznego.
W logo widać też dwie zakręcone linie: niebieską i czerwoną. Przecinają się tworząc cyfrę sześć (czyli sześć dekad istnienia agencji). Niebieska linia reprezentuje korzenie NASA związane z aeronautyką i wpływ na społeczeństwo wynikający z pierwszych uzyskanych obrazów Ziemi jako „błękitnej kropki” wśród czarnego tła kosmosu. Z kolei niebieska linia ma oznaczać przewodnictwo NASA w innowacyjnych programach eksploracji kosmosu, które angażują partnerów komercyjnych oraz międzynarodowych, co pozwoliło na bezpośrednie badania Księżyca, Marsa i innych ciał w Układzie Słonecznym. Rysunki na końcach obu linii przypominają nam statki kosmiczne – są to sylwetki rakiety Space Launch System i kapsuły załogowej Orion.
Widoczna w tle mgławica i gwiazdy oraz ukryta obok liczby 60 planeta z pierścieniami i sierp Księżyca mają z kolei symbolizować naukowe podstawy działalności NASA, a w szczególności poszukiwanie odpowiedzi na pytania dotyczące ewolucji naszej planety, Układu Słonecznego i całego Wszechświata. (PAP)
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C27833%2Cnasa-zaprezentowala-projekt-logo-na-swoje-60-lecie.html
NASA Releases Logo For Upcoming 60th Anniversary
Jan. 3, 2018
https://www.nasa.gov/feature/nasa-releases-logo-for-upcoming-60th-anniversary
NASA's new 60th anniversary logo depicts 'historic past and inspiring future'
(http://www.collectspace.com//images/news-010318c.jpg)
NASA's previous anniversary logos: 25th in 1983 (top left), 40th in 1998 (bottom left) and 50th in 2008 (at right). (NASA)
http://www.collectspace.com//news/news-010318a-nasa-60th-anniversary-logo.html
-
58 lat temu 11 stycznia 1960 roku rozkazem nr 321141 zostało powołane Centrum Wyszkolenia Kosmonautów (Российский Государственный Научно-Исследовательский Испытательный Центр Подготовки Космонавтов (РГНИИЦПК) им. Ю. А. Гагарина).
Wkrótce po tragicznej śmierci Jurija Gagarina zostało ono nazwane jego imieniem.
Mieści się ono w Gwiezdnym Miasteczku (Звёздный городо́к) leżącym w obwodzie moskiweskim.
W 1995 r. Centrum zostało połączone z ośrodkiem szkoleniowym rosyjskich sił zbrojnych i podlegało rosyjskiemu Ministerstwu Obrony. Było zarządzane wspólnie z Roskosmosem.
W 2009 dekretem prezydenta Rosji Dmitrija Miedwiediewa Centrum zostało przekazane Roskosmosowi.
Dyrektorzy Centrum Wyszkolenia Kosmonautów:
Eugenij Karpow 1960-1963
Michaił Odincow 1963
Nikołaj Kuzniecow 1963-1972
Gieorgij Bieriegowoj 1972-1987
Władimir Szatałow 1987-1991
Piotr Klimuk 1991-2001
Wasilij Cyblijew 2001-2009
Siergiej Krikalow 2009-2014
Jurij Łonczakow 2014-2017
Pawieł Własow 2017-2021
Maksym Michajłowicz Charłamow 2021-
Центру подготовки космонавтов имени Ю.А. Гагарина – 58 лет
11 января 2018
В октябре этого же года в частях ВВС был начат отбор кандидатов в космонавты, который осуществляли авиационные врачи и врачебно-лётные комиссии. В ходе отбора С.П. Королёв вместе с Главнокомандующим ВВС К.А. Вершининым ходатайствовал перед правительством о создании специализированной организации для подготовки человека к полёту в космос. Исходя из этого, 11 января 1960 года Главком ВВС издал директиву № 321141, которой были определены организационно-штатная структура Центра подготовки космонавтов (ЦПК) и общая численность личного состава. (...)
Одной из самых ярких страниц в биографии Центра подготовки космонавтов имени Ю.А. Гагарина является участие в реализации международной программы экспериментального полёта «Аполлон» - «Союз» (ЭПАС). 9 мая 1973 года в ЦПК началась подготовка космонавтов группы ЭПАС. Впервые специалистам и космонавтам Центра пришлось проводить подготовку и своих, и американских экипажей к космическому полёту не только на своей базе в Звёздном городке, но и на базе американских коллег в Хьюстоне.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2012/v.zpk/img001.jpg)
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2012/v.zpk/vid.s.samoleta.-.2.jpg)
Центр подготовки космонавтов (вид с самолёта)
http://www.gctc.ru/main.php?id=1806
Центр подготовки космонавтов имени Ю. А. Гагарина (https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A6%D0%B5%D0%BD%D1%82%D1%80_%D0%BF%D0%BE%D0%B4%D0%B3%D0%BE%D1%82%D0%BE%D0%B2%D0%BA%D0%B8_%D0%BA%D0%BE%D1%81%D0%BC%D0%BE%D0%BD%D0%B0%D0%B2%D1%82%D0%BE%D0%B2_%D0%B8%D0%BC%D0%B5%D0%BD%D0%B8_%D0%AE._%D0%90._%D0%93%D0%B0%D0%B3%D0%B0%D1%80%D0%B8%D0%BD%D0%B0)
https://pl.wikipedia.org/wiki/Centrum_Wyszkolenia_Kosmonaut%C3%B3w_im._J._Gagarina
-
40 lat temu 20 stycznia 1978 wystartował Progress-1.
Dotychczas w ramach wysyłki towarów na orbitę brały udział 159 (3 razy zadanie nie zostało wykonane) radzieckie i rosyjskie statki transportowe w następujących wariantach:
Progress 1- 42 (wykorzystywany w latach 1978-1989)
Progress M 1- 67 (1989 -2009)
Progress M1 1- 11 (2000-2004)
Progress M 01M 1-29 (2008-2015)
Progress MS 7 ( od 2015) 21 (do 2022)
Progress M-S01 (2001 dostarczenie na ISS modułu Pirs)
Progress M-MIM2 (2009 dostarczenie na ISS modułu Poisk)
Ponadto na bazie Progressów zacumował do Saluta 7 Kosmos 1669 (1985 rok).
Progress M-UM z rosyjskim modułem cumowniczym Priczał (2021)
Nieudane misje:
2011 Progress M-12M (https://en.wikipedia.org/wiki/Progress_M-12M)
2015 Progress M-27M (https://en.wikipedia.org/wiki/Progress_M-27M)
2016 Progress MS-04 (https://en.wikipedia.org/wiki/Progress_MS-04)
Starty radzieckich i rosyjskich transportowców do stacji kosmicznych w poszczególnych latach
Salut 6 (12)
1978 4
1979 3
1980 4 ( w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
1981 1 ( w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
Salut 7 (13)
1982 4
1983 2
1984 5
1985 2 ( w tym Kosmos 1669)
Mir (64)
1986 2
1987 7 ( w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
1988 6
1989 4 ( w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
1990 4
1991 5
1992 5
1993 5
1994 5
1995 5
1996 3
1997 4 (zderzenie ze stacją Progressa M-34)
1998 3
1999 2
2000 3 ( w tym 1 zadokowanie w czasie nieobecności załogi na stacji)
2001 1 (w tym 1 zadokowanie w czasie nieobecności załogi na stacji)
ISS (70 do 2017)
2000 2 (w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
2001 5 ( w tym Progress M-SO1)
2002 3
2003 3
2004 4
2005 4
2006 3
2007 4
2008 4
2009 5 ( w tym Progress M-MIM2)
2010 5
2011 5 ( w tym brak cumowania Progressa M-12M z powodu nieosiągnięcia odpowiedniej orbity)
2012 4
2013 4
2014 4
2015 5 ( w tym utrata kontroli nad Progressem M-27M wkrótce po wejściu na orbitę)
2016 3 ( w tym w T+382,3 sekund utrata telemetrii z Progressem MS-04. Szczątki RN spadły na Ziemię)
2017 3
EDIT:
2018 3
2019 3
2020 2
2021 4 ( w tym Progress M-UM z rosyjskim modułem cumowniczym Priczał (UM=Uzłowoj Modul, NM=Node Module)
2022 3
2023 (plan 3)
Wcześniejszy post: http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg88377#msg88377
Первый советский транспортный корабль "Прогресс-1"
20 января 2018
(https://cdn1.img.ria.ru/images/151284/86/1512848697.jpg)
Грузовой корабль "Прогресс-1" имел массу 7020 килограммов, длину 7,48 метров (по другим источникам 7,92 и 6,98 метра); наибольший диаметр 2,72 метра; массу доставляемого груза до 2300 килограммов, в том числе в грузовом отсеке до 1300 килограммов и в отсеке компонентов дозаправки до 1000 килограммов, время полета до 3-4 суток и время полета в составе орбитальной станции до 30 суток (по другим источникам 60 суток); высоту орбиты 200-350 километров.
"Прогресс" выводился на орбиту с помощью той же ракеты-носителя, что и "Союз". После выполнения программы полета и отделения от орбитальной станции в расчетное время включалась его двигательная установка, в результате торможения "Прогресс" входил в плотные слои атмосферы над заданным районом Тихого океана и прекращал существование. Спускаемого аппарата корабль не имел.
Первый грузовой корабль "Прогресс-1" был запущен с космодрома Байконур 20 января 1978 года в 11 часов 25 минут по московскому времени. Как только отделилась последняя ступень ракеты-носителя, по команде с Земли раскрылись антенны радиотехнических систем и выдвинулась в исходное положение штанга активного стыковочного агрегата. В течение первых суток проверялась работоспособность бортовых систем и, прежде всего, системы ориентации и управления движением, радиотехнической аппаратуры сближения и стыковки, а также сближающе-корректирующей двигательной установки. Заключительной операцией первых суток полета была коррекция орбиты корабля. На вторые сутки полета был проведен последний этап коррекции орбиты, что позволило к концу вторых суток завершить формирование монтажной орбиты грузового корабля с параметрами, необходимыми для сближения и стыковки со станцией. В начале третьих суток полета началось автоматическое сближение, причаливание и стыковка корабля со станцией. Центр управления полетом и космонавты Юрий Романенко и Георгий Гречко, находившиеся на станции "Салют-6", благодаря телевизионному репортажу с борта станции и постоянной радиосвязи непрерывно контролировали ход операции. 22 января в 13 часов 12 минут по московскому времени произошла сцепка стыковочных агрегатов грузового корабля и станции "Салют-6", а затем стягивание стыковочных агрегатов. Были состыкованы электро- и гидроразъемы системы дозаправки топливом, после чего система электропитания корабля была подключена к системе электропитания станции и экипаж смог управлять системами корабля со станции "Салют-6".
https://ria.ru/spravka/20180120/1512846850.html
-
Link do materiału:
https://www.youtube.com/watch?v=f5I1zrJ4Ga8
-
50 lat temu 22 stycznia 1968 o 22:48:08 UTC, niemal dokładnie rok po tragedii Apollo 1, wystartował Saturn IB z Apollo 5.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2018/01/apollo5patch.jpg)
Do lotu posłużył ten sam egzemplarz Saturna IB, który był używany w czasie testów Apollo 1.
Bezzałogowa wyprawa pierwszy raz na pokładzie miała testowy LM 1 (LEM 1) (http://space.skyrocket.de/doc_sdat/lem-1.htm) (SA-204) o masie 14 360 kg.
Start RN Saturn po raz ostatni odbył się z wyrzutni Launch Complex (LC) -37.
Na orbicie pojawił się problem z odpowienio długim działaniem silnika członu zniżania LM-1.
Problem został rozwiązany i nastąpiło rozdzielenie członów.
Misja trwała 11 godzin i 10 minut.
Stopień wznoszący (1968-007A) spłonął w atmosferze 24 stycznia 1968, a stopień zniżania (1968-007B) spotkało to samo 12 lutego 1968.
Mimo problemów cele zostały osiągnięte i zrezygnowano z wysłania na orbitę LM-2 , który jest teraz dostępny w National Air & Space Museum in Washington, D.C.
Stopień wznoszący (1968-007A) spłonął w atmosferze 24 stycznia 1968, a stopień zniżania (1968-007B) spotkało to samo 12 lutego 1968.
'Fire in the Hole': 50 Years Since Apollo 5, First Lunar Module Test-Flight
By Ben Evans January 21st, 2018
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2018/01/Apollo5lmmatedtoadapter-768x960.jpg)
Lunar Module (LM)-1 is mated to the Spacecraft/Lunar Module Adapter (SLA) in November 1967, ahead of integration with the Saturn IB booster. Photo Credit: NASA
https://www.youtube.com/watch?v=9519e2ctqPQ
That, of course, was the pre-launch plan. The reality did not go well at first. The initial burn got underway, but was terminated by the guidance computer after only four seconds. Shortly before Apollo 5 launched, a suspected fuel leak had been detected and NASA decided to delay arming the engine until the time of ignition. This change increased the time needed for the propellant tanks to fully pressurize and for the engine’s thrust to build up to the required level. The change was not communicated to the computer programmers, which led to LM-1’s overly conservative “brain” not measuring any thrust within the pre-defined, 1.5-second timeframe and aborting the maneuver. “The computer made the only decision it could,” NASA noted in a post-flight film, “and it was the wrong one!”
In the MOCR, Gene Kranz’s team reached consensus to cut the duration of the longer, second burn of the descent engine and perform it whilst over U.S. tracking stations, before ramping it up to full power, ahead of the fire-in-the-hole burn. Eleven hours after leaving Cape Kennedy, the test was over and control of the now-separated descent and ascent stages was terminated. Both components were in sufficiently low orbits that their destruction in Earth’s upper atmosphere could be guaranteed in a relatively short time period. Indeed, the ascent stage re-entered two days later, on 24 January, with the descent stage following to its own demise on 12 February.
http://www.americaspace.com/2018/01/21/fire-in-the-hole-50-years-since-apollo-5-first-lunar-module-test-flight/
https://www.youtube.com/watch?v=c7de72jJu1s
-
Archiwalny film dokumentalny o historii podboju Kosmosu przez Amerykę.
https://www.youtube.com/watch?v=CKzusAOFym0
https://www.youtube.com/watch?v=XSiOwBx6gLQ
-
Apollo 1
STS-51L Challenger
STS-107 Columbia
https://www.youtube.com/watch?v=wBMdwfYhUUU
https://www.nasa.gov/specials/dor2017/
NASA Honors Its Fallen Heroes, Marks 15th Anniversary of Columbia Accident
Jan. 23, 2018 MEDIA ADVISORY M18-011
NASA will pay will tribute to the crews of Apollo 1 and space shuttles Challenger and Columbia, as well as other NASA colleagues who lost their lives while furthering the cause of exploration and discovery, during the agency's annual Day of Remembrance on Thursday, Jan. 25. (...)
https://www.nasa.gov/press-release/nasa-honors-its-fallen-heroes-marks-15th-anniversary-of-columbia-accident
-
Day of Remembrance 2018
Jan. 25, 2018
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/39185734754_303823b519_o_1.jpg)
Amy Resnik, sister-in-law of the late space shuttle Challenger astronaut Judith Resnik, left, and Kristy Carroll, family friend of the late space shuttle Columbia astronaut William McCool embrace by the Space Shuttle Columbia and Challenger Memorials during NASA's Day of Remembrance, Thursday, Jan. 25, 2018, at Arlington National Cemetery in Arlington, Virginia. Wreaths were laid in memory of those men and women who lost their lives in the quest for space exploration.
On the last Thursday in January, NASA pays tribute to the crews of Apollo 1 and space shuttles Challenger and Columbia, as well as other NASA colleagues who lost their lives while furthering the cause of exploration and discovery, during the agency's annual Day of Remembrance. This year, NASA acting Administrator Robert Lightfoot and other agency senior officials led an observance at Arlington National Cemetery.
Image Credit: NASA/Bill Ingalls
https://www.nasa.gov/image-feature/day-of-remembrance-2018
zdjęcia na Flickr https://www.flickr.com/photos/nasahqphoto/sets/72157668859256249
-
Umieszczanie kul odblaskowych na orbicie wokółziemskiej ma już długą tradycję.
Rocket Lab reveals 'The Humanity Star,' a 'disco ball' satellite shining from space
(http://www.collectspace.com//images/news-012418a.jpg)
Rocket Lab's "The Humanity Star," now in Earth orbit, is expected to become the brightest object in the night sky. (Rocket Lab)
Jan. 24, 2018 — A commercial space company seeking to shine among the satellite launch industry has secretly sent its own "star" into orbit. (...)
The Starshine project (http://www.azinet.com/starshine/) comprised three spherical satellites fitted by the United States Naval Research Laboratory with small mirrors polished by students from around the world. The Starshine-1 and -2 satellites were launched on NASA space shuttle missions STS-96 in June 1999 and STS-108 in December 2001, respectively. The 19-inch diameter (48 cm) spheres were each covered in more than 850 mirrors.
Starshine-3, which was almost twice the size of the earlier satellites and fitted with 1500 polished mirrors, was lofted into orbit on an Athena I uncrewed rocket from the Kodiak Launch Complex in Alaska in September 2001. It reflected light back at the Earth for two years, completing more than 7,400 revolutions.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-108/hires/sts108-328-007.jpg)
Starshine-2 is seen being deployed into orbit by the space shuttle Endeavour during the STS-108 mission in December 2001. (NASA)
Japan also launched a mirror-covered satellite, "Ajisai," in August 1986, on board the maiden launch of its H-I rocket. The 85-inch (215 cm) experimental geodetic satellite is still in orbit and can be seen with binoculars. (...)
http://www.collectspace.com//news/news-012418a-rocket-lab-humanity-star-satellite.html
(http://space.skyrocket.de/img_sat/starshine-1__1.jpg)
Starshine 1, 2, 4 (http://space.skyrocket.de/doc_sdat/starshine-1.htm)
(http://space.skyrocket.de/img_sat/starshine-3__1.jpg)
Starshine 3 (Starshine-OSCAR 43, SO 43) (http://space.skyrocket.de/doc_sdat/starshine-3.htm)
(http://space.skyrocket.de/img_sat/egs__1.jpg)
EGS (Ajisai) (http://space.skyrocket.de/doc_sdat/egs.htm)
-
Podczas misji STS-87 Columbia w 1997 było testowane narzędzie AERCam Sprint (http://space.skyrocket.de/doc_sdat/aercam-sprint.htm) (Autonomous Extra-vehicular Robotic Camera) , które mogło mieć zastosowanie do zdalnej inspekcji promu kosmicznego i ISS. W tej misji udział brała Kalpana Chawla (http://lk.astronautilus.pl/astros/366.htm) , która też weszła póżniej w skład załogi ostatniego lotu Columbii.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-87/lores/s97-08327.jpg)
S97-08327 (24 July 1997) --- The Autonomous Extravehicular Activity Robotic Camera Sprint (AERCam Sprint) is an experiment planned to demonstrate the use of a prototype free-flying television camera that could be used for remote inspections of the exterior of the International Space Station (ISS). The AERCam Sprint free-flyer is a 14-inch diameter, 35-pound sphere that contains two television cameras, an avionics system and 12 small nitrogen gas-powered thrusters. Astronaut Winston E. Scott, mission specialist, will release the sphere, which looks like an over-sized soccer ball, during a planned Extravehicular Activity (EVA). It will then fly freely in the forward cargo bay of the Space Shuttle Columbia for about half an hour. The free-flyer will be remotely controlled by astronaut Steven W. Lindsey, pilot, from Columbia's aft flight deck using a hand controller, two laptop computers and a window-mounted antenna.
https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-87/html/s97-08327.html
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-87/lores/sts087-752-035.jpg)
STS087-752-035 (19 November – 5 December 1997) --- This out-the-window view shows the Autonomous Extravehicular Activity Robotic Camera Sprint (AERCam Sprint) free-flying in the vicinity of the cargo bay of the Earth-orbiting Space Shuttle Columbia. The AERCam Sprint is a prototype free-flying television camera that could be used for remote inspections of the exterior of the International Space Station (ISS). This view, backdropped over southern Madagascar, was taken during this flight's second Extravehicular Activity (EVA), on December 3, 1997.
https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-87/html/sts087-752-035.html
-
60 lat temu - 31 stycznia 1958 - wystrzelono pierwszego amerykańskiego sztucznego satelitę - Explorer 1
http://www.youtube.com/watch?v=Y2-xZ-1HE-Q
-
60 lat temu , po dwukrotnym przekładaniu startu , 1 lutego 1958 o 03:47:56 UTC z Cape Canaveral wystartowała RN Juno-1 (http://space.skyrocket.de/doc_lau/juno1.htm), która wyniosła na orbitę o parametrach : hp=358 km , ha= 2550 km , t=114,8 min , i=33,24° (https://en.wikipedia.org/wiki/Explorer_1) pierwszego naukowego satelitę Ziemi Explorer 1 (http://space.skyrocket.de/doc_sdat/explorer-1.htm) o masie 13,97 kg ( masa ładunku użytecznego 4,83 kg). Misja trwała 111 dni.
W jej trakcie dokonano odkrycia cząstek promieniowania kosmicznego uwięzionego przez ziemskie pole magnetyczne Ziemi . Później obszary odkrytego promieniowania nazwano pasami radiacyjnymi van Allena.
Explorer 1: The Beginning of American Space Science
JANUARY 23, 2018
(https://www.jpl.nasa.gov/spaceimages/images/largesize/PIA04601_hires.jpg)
A vintage JPL graphic celebrating the Explorer 1 satellite. Image credit NASA/JPL-Caltech
(https://www.jpl.nasa.gov/images/explorer/20180122/Explorer1_Gantry.jpg)
Explorer 1 sits atop the Jupiter-C rocket (designated "Juno-1") in the gantry as its launch date nears. Image credit: NASA
(https://www.jpl.nasa.gov/images/explorer/20180122/Explorer1_Liftoff.jpg)
The Juno-1 launch vehicle carrying Explorer 1 lifts off from Cape Canaveral, Florida, at 10:48 p.m. EST on Jan. 31, 1958. Image credit: NASA
(https://www.jpl.nasa.gov/images/explorer/20180122/Explorer1_Victory.jpg)
A model of Explorer 1 is held high by (left to right) JPL Director William Pickering, James Van Allen, and Wernher von Braun at a late-night news conference announcing the launch of Explorer 1, held at the National Academy of Sciences in Washington, DC. Image credit NASA/JPL-Caltech
Sixty years ago next week, the hopes of Cold War America soared into the night sky as a rocket lofted skyward above Cape Canaveral, a soon-to-be-famous barrier island off the Florida coast.
The date was Jan. 31, 1958. NASA had yet to be formed, and the honor of this first flight belonged to the U.S. Army. The rocket's sole payload was a javelin-shaped satellite built by the Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California. Explorer 1, as it would soon come to be called, was America's first satellite.
https://www.youtube.com/watch?v=WT39gTs9X7k
Against the backdrop of the 1950s Cold War, after the Soviet Union successfully launched Sputnik, Americans were determined to launch their own Earth-orbiting satellite. Flash back to events leading up to the successful launch of America's Explorer 1, and the beginnings of America's Space Age, as told through newsreel and documentary clips of the time.
"The launch of Explorer 1 marked the beginning of U.S. spaceflight, as well as the scientific exploration of space, which led to a series of bold missions that have opened humanity's eyes to new wonders of the solar system," said Michael Watkins, current director of JPL. "It was a watershed moment for the nation that also defined who we are at JPL."
In the mid-1950s, both the United States and the Soviet Union were proceeding toward the capability to put a spacecraft in orbit. Yet great uncertainty hung over the pursuit. As the Cold War between the two countries deepened, it had not yet been determined whether the sovereignty of a nation's borders extended upward into space. Accordingly, then-President Eisenhower sought to ensure that the first American satellites were not perceived to be military or national security assets.
In 1954, an international council of scientists called for artificial satellites to be orbited as part of a worldwide science program called the International Geophysical Year (IGY), set to take place from July 1957 to December 1958. Both the American and Soviet governments seized on the idea, announcing they would launch spacecraft as part of the effort. Soon, a competition began between the Army, Air Force and Navy to develop a U.S. satellite and launch vehicle capable of reaching orbit.
At that time, JPL, which was part of the California Institute of Technology in Pasadena, primarily performed defense work for the Army. (The "jet" in JPL's name traces back to rocket motors used to provide "jet assisted" takeoff for Army planes during World War II.) In 1954, the laboratory's engineers began working with the Army Ballistic Missile Agency in Alabama on a project called "Orbiter." The Army team included Wernher von Braun (who would later design NASA's Saturn V rocket) and his team of engineers. Their work centered around the Redstone Jupiter-C rocket, which was derived from the V-2 missile Germany had used against Britain during the war.
JPL's role was to prepare the three upper stages for the launch vehicle, which included the satellite itself. These used solid rocket motors the laboratory had developed for the Army's Sergeant guided missile. JPL would also be responsible for receiving and transmitting the orbiting spacecraft's communications. In addition to JPL's involvement in the Orbiter program, the laboratory's then-director, William Pickering, chaired the science committee on satellite tracking for the U.S. launch effort overall.
The Navy's entry, called Vanguard, had a competitive edge in that it was not derived from a ballistic missile program -- its rocket was designed, from the ground up, for civilian scientific purposes. The Army's Jupiter-C rocket had made its first successful suborbital flight in 1956, so Army commanders were confident they could be ready to launch a satellite fairly quickly. Nevertheless, the Navy's program was chosen to launch a satellite for the IGY.
University of Iowa physicist James Van Allen, whose instrument proposal had been chosen for the Vanguard satellite, was concerned about development issues on the project. Thus, he made sure his scientific instrument payload -- a cosmic ray detector -- would fit either launch vehicle. Meanwhile, although their project was officially mothballed, JPL engineers used a pre-existing rocket casing to quietly build a flight-worthy satellite, just in case it might be needed.
The world changed on Oct. 4, 1957, when the Soviet Union launched a 23-inch (58-centimeter) metal sphere called Sputnik. With that singular event, the space age had begun. The launch resolved a key diplomatic uncertainty about the future of spaceflight, establishing the right to orbit above any territory on the globe. The Russians quickly followed up their first launch with a second Sputnik just a month later. Under pressure to mount a U.S. response, the Eisenhower administration decided a scheduled test flight of the Vanguard rocket, already being planned in support of the IGY, would fit the bill. But when the Vanguard rocket was, embarrassingly, destroyed during the launch attempt on Dec. 6, the administration turned to the Army's program to save the country's reputation as a technological leader.
Unbeknownst to JPL, von Braun and his team had also been developing their own satellite, but after some consideration, the Army decided that JPL would still provide the spacecraft. The result of that fateful decision was that JPL's focus shifted permanently -- from rockets to what sits on top of them.
The Army team had its orders to be ready for launch within 90 days. Thanks to its advance preparation, 84 days later, its satellite stood on the launch pad at Cape Canaveral Air Force Station in Florida.
The spacecraft was launched at 10:48 p.m. EST on Friday, Jan. 31, 1958. An hour and a half later, a JPL tracking station in California picked up its signal transmitted from orbit. In keeping with the desire to portray the launch as the fulfillment of the U.S. commitment under the International Geophysical Year, the announcement of its success was made early the next morning at the National Academy of Sciences in Washington, with Pickering, Van Allen and von Braun on hand to answer questions from the media.
Following the launch, the spacecraft was given its official name, Explorer 1. (In the following decades, nearly a hundred spacecraft would be given the designation "Explorer.") The satellite continued to transmit data for about four months, until its batteries were exhausted, and it ceased operating on May 23, 1958.
Later that year, when the National Aeronautics and Space Administration (NASA) was established by Congress, Pickering and Caltech worked to shift JPL away from its defense work to become part of the new agency. JPL remains a division of Caltech, which manages the laboratory for NASA.
The beginnings of U.S. space exploration were not without setbacks -- of the first five Explorer satellites, two failed to reach orbit. But the three that made it gave the world the first scientific discovery in space -- the Van Allen radiation belts. These doughnut-shaped regions of high-energy particles, held in place by Earth's magnetic field, may have been important in making Earth habitable for life. Explorer 1, with Van Allen's cosmic ray detector on board, was the first to detect this phenomenon, which is still being studied today.
In advocating for a civilian space agency before Congress after the launch of Explorer 1, Pickering drew on Van Allen's discovery, stating, "Dr. Van Allen has given us some completely new information about the radiation present in outer space....This is a rather dramatic example of a quite simple scientific experiment which was our first step out into space."
Explorer 1 re-entered Earth's atmosphere and burned up on March 31, 1970, after more than 58,000 orbits.
https://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=7043
https://www.youtube.com/watch?v=zZ6L1Mm6vtI
https://explorer1.jpl.nasa.gov/
https://pl.wikipedia.org/wiki/Explorer_1
-
A pomyśleć, że Explorer 1 mógł wystartować miesiące wcześniej gdyby tylko prezydent USA pozwolił na użycie wojskowej rakiety do pierwszej misji satelitarnej USA. Ale wówczas pierwszeństwo miał cywilny program Vanguard: rakieta i satelita. Po starcie Sputnika 1 prezydent w końcu pozwolił działać Wernherowi von Braunowi z rakietą wojskową w kierunku wysłania pierwszej misji satelitarnej USA. Ciekawie jest to opisane w książce: ,,Monshot" autorstwa Ala Scheparda i Donalda Slaytona. Polska wersja tej książki to: ,,Kierunek Księżyc" wydana przez Prószyński i Spółka około 15 lat temu.
-
A U.S.-Made Moon: 60 Years Since Explorer 1, Dawn of America's Space Program
By Ben Evans February 2nd, 2018
https://www.youtube.com/watch?v=NfMIrKkzRx8
The United States’ inaugural attempt to gets its own satellite into space went dreadfully awry on the morning of 6 December, when the U.S. Navy’s Vanguard booster rose just four feet (1.2 meters) from LC-18A at the Cape, before exploding in a conflagration. Aboard, the tiny Vanguard 1A satellite was thrown clear of the destruction and landed nearby, its radio transmitter still beeping. Eight weeks later, at LC-26A, a Juno I booster was readied for its own launch, carrying Explorer 1. A member of the Army’s Redstone family, the Juno I was based upon the earlier Jupiter-C sounding rocket, which had flown three times in 1956-57 to evaluate the nosecone re-entry characteristics.
Standing 70 feet (21.2 meters) tall, the Juno I was a four-stage beast. At the instant of liftoff, the single Rocketdyne-built A-7 engine of its Redstone core burned liquid oxygen and a substance called “hydyne”—a 60-percent mix of unsymmetrical dimethyl hydrazine and 40-percent diethylenetriamine—to generate 93,564 pounds (42,439 kg) of thrust. Launch was originally scheduled for 28 January 1958, but was scrubbed due to unusual weather in the lower stratosphere. In those final days of the month, the jetstream was far further south than normal and concern existed that the Juno I could be lost if it launched in such dynamic conditions. An attempt on the 30th was considered ill-advised and launch was rescheduled for the following evening. As darkness fell over Florida on 31 January, everyone willed Explorer 1 to succeed and make the United States a spacefaring nation.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2018/01/explorer1nasadrawing-768x576.jpg)
The scientific section of Explorer 1 remained affixed to the fourth Sergeant stage of the Juno I. Image Credit: NASA
http://www.americaspace.com/2018/02/02/a-u-s-made-moon-60-years-since-explorer-1-dawn-of-americas-space-program/
-
10 lat temu 7 lutego 2008 w misji STS-122
Atlantis (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts122.htm) na ISS zostało wyniesione europejskie laboratorium Columbus.
COLUMBUS: 10 YEARS A LAB
16 January 2018
In 1492 Columbus sailed the ocean blue… In 2008 another Columbus sailed into space.
Next month, Europe’s Columbus laboratory achieves 10 years in orbit. Circling our planet at 28 800 km/h, this element of the International Space Station created space history as the first European module dedicated to long-term research in weightlessness.
Throughout this year, we will be celebrating its many successes as a remarkable multi-user experiment facility.
A past full of planning
(http://m.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2008/02/lifting_columbus_out_of_atlantis_payload_bay/10185187-2-eng-GB/Lifting_Columbus_out_of_Atlantis_payload_bay_article_mob.jpg)
The European Columbus laboratory is lifted out of the Shuttle payload bay, prior to attachment to the International Space Station.
Like the transatlantic voyages that Christopher Columbus made half a millennium ago, the Columbus module was meticulously planned, budgeted, scrapped and redesigned before getting the official blessing to build, ship and launch.
The laboratory ascended to orbit aboard Space Shuttle Atlantis from the Kennedy Space Center in Florida, USA on 7 February 2008. Nestling in the spaceplane’s cargo bay, Columbus was accompanied by a seven-man crew.
On 11 February, the crew on the International Space Station captured the new arrival. At that moment, Columbus became Europe’s first permanent human outpost in orbit and Europe became a full partner of the International Space Station.
A decade of scientific research
(http://m.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2008/02/full_station/10238375-2-eng-GB/Full_Station_article_mob.jpg)
The STS-122 and Expedition 16 crews on the International Space Station worked together to install the Columbus lab.
Columbus houses as many disciplines as possible in a small volume, from astrobiology to solar science through metallurgy and psychology – more than 225 experiments have been carried out during this remarkable decade. Countless papers have been published drawing conclusions from experiments performed in Columbus.
To mark the momentous occasion, the larger Columbus family of planners, builders, scientists, support teams and astronauts will gather to celebrate the lab at ESA’s technical heart in the Netherlands on 7 February. More to come on this event soon …
http://m.esa.int/Our_Activities/Human_Spaceflight/Columbus/Columbus_10_years_a_lab
https://www.nasa.gov/mission/sts-122/
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-122.htm
http://www.astronautix.com/s/sts-122.html
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-122
https://pl.wikipedia.org/wiki/STS-122
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3104.msg115257#msg115257
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3104.msg115398#msg115398
-
Columbus: Celebrating 10 Years of Science on Station
Feb. 7, 2018
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2023/03/9805325555_6315123835_o.jpg)
The European Space Agency's Columbus module celebrates 10 years of science on the International Space Station. Image Credit: NASA
On Feb. 7, 2008, the European Space Agency's (ESA) Columbus lab module blasted off inside Space Shuttle Atlantis' STS-122 mission on a two-day ride to the International Space Station. Canadarm2, the station’s robotic arm, removed Columbus from Atlantis’s cargo bay after its arrival and attached it the starboard side of the Harmony module.
In this image, NASA astronaut Rex Walheim works outside the new Columbus lab shortly after it was installed in Feb. 2008.
Columbus is about 23 feet long and 15 feet wide, allowing it to hold 10 "racks" of experiments, each approximately the size of a phone booth. Each rack provides independent controls for power and cooling, as well as communication links to Earth-bound controllers and researchers. These links will allow scientists all over Europe to participate in their own experiments in space and continues to do so to this day.
https://www.nasa.gov/image-feature/columbus-celebrating-10-years-of-science-on-station
Columbus Laboratory
Sept. 30, 2013
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/s122e009992_cropped.jpg)
The Columbus laboratory is featured in this image photographed by an STS-122 crew member on space shuttle Atlantis. Credits: NASA
As the European Space Agency's largest single contribution to the space station, the research laboratory module supports scientific and technological research in the microgravity environment of space. The physical design and layout of the Columbus laboratory is not unlike the three multi-purpose logistics modules (MPLM) built by the Italian Space Agency and used for transporting scientific experiments, materials and supplies to the station via the space shuttles.
Columbus is about 23 feet long and 15 feet wide, allowing it to hold 10 "racks" of experiments, each approximately the size of a phone booth. Each rack provides independent controls for power and cooling, as well as communication links to earthbound controllers and researchers. These links will allow scientists all over Europe to participate in their own experiments in space from several user centers and, in some cases, even from their own work locations.
The Columbus laboratory's flexibility provides room for the researchers on the ground, aided by the station's crew, to conduct thousands of experiments in life sciences, materials sciences, fluid physics and other research in a weightless environment not possible on Earth.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/iss030e177225_cropped.jpg)
Expedition 30 Commander Dan Burbank uses Neurospat hardware to perform a science session with the PASSAGES experiment in the Columbus laboratory. Credits: NASA
In addition, the station crew can conduct experiments outside the module within the vacuum of space, thanks to four exterior mounting platforms that can accommodate external payloads. With a clear view of Earth and the vastness of space, external experiments can run the gamut from the microscopic world of bacteria to the limitlessness of space.
The control center for the work conducted in the Columbus laboratory is located in Oberpfaffenhofen, Germany. From there, ground controllers can communicate with the module as the space station orbits the Earth, as well as with researchers across Europe and their partners in the United States and Russia.
Columbus Specifications
Length 23 feet Diameter 15 feet Mass 22,700 pounds Launch date 2/7/2008
Last Updated: Feb. 7, 2018
Editor: Jerry Wright
https://www.nasa.gov/mission_pages/station/structure/elements/columbus.html
https://www.nasa.gov/international-space-station/columbus-laboratory-module/
https://www.youtube.com/watch?v=eabdzo6uJCE
https://www.youtube.com/watch?v=IwxE7YeSBgU
https://www.youtube.com/watch?v=BYwQRRuzAeU
https://www.youtube.com/watch?v=vKDcdMAp3Xg
https://www.youtube.com/watch?v=j6cmcJEONcg
https://www.youtube.com/watch?v=0VWEEznKhcA
https://www.youtube.com/watch?v=tHkpr1pxiDE
-
Ponad trzy dekady zaangażowania Airbusa w załogowe loty kosmiczne
9 lutego 2018, 10:54
Trzydzieści-cztery lata temu na orbitę okołoziemską trafił Spacelab, otwierając tym samym program europejskich załogowych lotów kosmicznych, który w kolejnych latach zaowocował takimi pionierskimi osiągnięciami techniki, jak automatyczne statki transferowe (ATV), moduł Columbus i Europejski Moduł Serwisowy statku Orion.
Pierwszy lot laboratorium Spacelab 28 listopada 1983 r. był pierwszą z jego 22 misji, w ramach których przeprowadzono szereg przełomowych eksperymentów, w tym próby z nowymi materiałami, przetwarzanie produktów farmaceutycznych i obserwacje astronomiczne. To pierwsze europejskie laboratorium kosmiczne było dziełem konsorcjum przemysłowego, na którego czele stał koncern MBB-Erno, jeden z poprzedników Grupy Airbus.
Początek wielkiej przyjaźni
„Sięgnijmy wzrokiem poza tę misję i postarajmy się kontynuować naszą współpracę w tym samym duchu partnerstwa i wzajemnego wsparcia, w którym zjednoczyliśmy się tu dzisiaj” – te słowa, wypowiedziane w 1982 r. przez administratora NASA, Jamesa M. Beggsa podczas ceremonii powitania przetransportowanego z Europy modułu Spacelab w Stanach Zjednoczonych okazały się być prorocze. I choć program Spacelab zakończył się w 1998 r., użyto go następnie jako wzorca dla modułu Columbus, wybudowanego przez Airbus Defence and Space laboratorium stanowiącego obecnie główny element wkładu Europy w Międzynarodową Stację Kosmiczną (ISS).
Columbus – miejsce prowadzenia badań wyprzedzających epokę
Od dziesięciu lat Columbus pozostaje pierwszym stałym europejskim ośrodkiem badawczym w kosmosie. Odkąd moduł ten zadokowano do Stacji w 2008 roku, posłużył on do przeprowadzenia setek doświadczeń. Jednym z najpoważniejszych wyzwań, z którymi trzeba było sobie poradzić, była zmiana położenia stacji w 2012 r. w celu zarejestrowania pełnego obrotu Słońca za pomocą instrumentów SOLAR. To właśnie wówczas po raz pierwszy przemieszczono ISS w celu wykonania doświadczenia naukowego.
ATV – zaawansowany transportowiec kosmiczny
Ogromnym osiągnięciem koncernu Airbus było pięć tzw. automatycznych statków transferowych (ATV), którymi do 2015 r. przewieziono na ISS ponad 31,5 tony zaopatrzenia. Statki ATV posiadały zdolność automatycznego dokowania do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, którą zawdzięczały zastosowaniu technologii niezwykle istotnej dla dalszych przedsięwzięć w dziedzinie eksploracji kosmosu. Co więcej, ATV stanowią dokonanie koncernu Airbus zrealizowane na arenie europejskiej, bez większego wsparcia ze strony NASA ani Rosji. Dzięki pojazdom ATV Airbus stał się pełnoprawnym partnerem NASA w znaczących programach kosmicznych.
Ludzie w otwartej przestrzeni kosmicznej
Spacelab, Columbus i transportery ATV umożliwiły nam opracowanie wyjątkowo niezawodnego, wysokiej jakości systemu, który będzie mieć krytyczne znaczenie dla powodzenia misji eksploracyjnych NASA: Europejskiego Modułu Serwisowego statku załogowego Orion MPCV.
Nicolas Chamussy, szef działu Space Systems koncernu Airbus
Zbudowany przez NASA Orion ma w przyszłości zabrać załogę na Księżyc i jeszcze dalej, potencjalnie nawet na którąś z asteroid i – w latach trzydziestych naszego stulecia – na Marsa. Airbus to główny dostawca jego Europejskiego Modułu Serwisowego (ESM), znajdującego się poniżej modułu załogi komponentu odpowiedzialnego w przyszłych załogowych misjach dalekosiężnych za zasilanie Oriona, jego napęd, sterowanie temperaturą, zaopatrzenie w wodę i powietrze.
ESM: więcej niż wszechstronne zaplecze Oriona
Moduł ESM ma walcowaty kształt, mierzy około czterech metrów średnicy i tyle samo wysokości. Jego charakterystyczną cechą są cztery skrzydła paneli słonecznych, mierzące w pełnym rozłożeniu 19 metrów rozpiętości – typowe wyposażenie statków ATV. Panele słoneczne mają być używane podczas długich misji, eliminując potrzebę uzupełniania systemów ogniw paliwowych w trakcie podróży przez otwartą przestrzeń kosmiczną.
ESM zabierze 8,6 tony paliwa, z którego będzie korzystać jego silnik główny i 32 mniejsze silniki korekcyjne, niezbędne do manewrowania na orbicie i sterowania pułapem lotu. Także i w tym przypadku ESA będzie czerpać z doświadczeń zgromadzonych podczas prac nad statkami ATV, które z powodzeniem używały silników korekcyjnych do wykonywania uników, dzięki którym Międzynarodowa Stacja Kosmiczna mogła usunąć się z trajektorii lotu kosmicznych śmieci.
Misja na Księżyc nakłada jednak zupełnie inne wymogi, niż loty na ISS po niskiej orbicie okołoziemskiej. Musieliśmy więc zmienić konstrukcję ATV, między innymi przez wyposażenie modułu w jeden duży silnik podstawowy o mocy pozwalającej na podróż na Księżyc i z powrotem. Na razie funkcję tę pełnić będzie zregenerowany silnik manewrowy z programu lotów promów kosmicznych
Nicolas Chamussy, szef działu Space Systems koncernu Airbus
Na Księżyc i jeszcze dalej
W latach 2019/2020 kapsuła Orion zostanie wysłana na bezzałogową misję o kryptonimie Exploration Mission-1, której celem będzie weryfikacja jej osiągów przez próbę osiągnięcia odległości 64 tys. kilometrów poza orbitą Księżyca. Podczas planowanej na 2023 rok pierwszej misji załogowej Exploration Mission-2 lot Orionem odbędzie czterech astronautów.
Będzie ona zwieńczeniem wspólnych starań, zapowiedzianym przez administratora NASA Jamesa M. Beggsa przeszło cztery dekady wcześniej.
http://www.space24.pl/ponad-trzy-dekady-zaangazowania-airbusa-w-zalogowe-loty-kosmiczne
-
'Beautiful, Beautiful Moment': Ten Years Since Europe's Columbus Lab Arrived at Space Station
By Ben Evans February 18th, 2018
(...) More than 22.5 feet (6.8 meters) in length and 15 feet (4.5 meters) in diameter, it would be permanently attached to the starboard port of the station’s Harmony node and, over its first decade of operational life, saw no fewer than 13 European astronauts from France, Germany, Belgium, Sweden, Italy, the Netherlands, Denmark and the United Kingdom float through its hatch, support a broad range of scientific research and display their national flags in its roomy interior. In its ten years, Columbus has supported more than 1,700 discrete experiments and an estimated 800 terabytes of data has passed through its Data Management System (DMS).
Columbus had evolved from an early ESA program to develop an autonomous manned space station, tended by the French-built Hermes mini-shuttle (http://www.americaspace.com/2014/04/11/the-future-that-wasnt-the-hermes-spaceplane/). Budget cuts eventually killed off both Hermes and Columbus’ man-tended free-flyer and polar platform components, leaving only its Attached Pressurized Module (APM). This morphed into the lab which today resides aboard the ISS. Its structure was closely modeled upon the Italian-built Multi-Purpose Logistics Module (MPLM) and Columbus’ core was delivered for integration to Bremen, Germany. In early 2003, the development of the Columbus Control Centre got underway at Oberpfaffenhofen, near Munich, Germany, with an expectation that the lab itself would launch in October 2004. That was indefinitely postponed, following the loss of Columbia, but following the resumption of shuttle missions the campaign to launch Columbus entered high gear. (...)
http://www.americaspace.com/2014/04/11/the-future-that-wasnt-the-hermes-spaceplane/
-
19 lutego minęło 545 lat od narodzin Mikołaja Kopernika
Copernicus: Revelations about the Renaissance Man
User Marek Kępa 2018/02/16
Mikołaj Kopernik (or Nicolaus Copernicus) was born in Toruń on 19th February 1473, as a subject of the King of Poland, seven years after the war had ended. His father, a wealthy merchant also named Mikołaj, had financially supported Prussia’s operation to join Poland. Barbara, the prospective astronomer’s mother, came from the influential Toruń family of Watzenrode – her father had been on the same side as Mikołaj Snr. The young Mikołaj was one of four siblings – he had two older sisters and an older brother. The well-connected family owned two houses, one in the Market Square (non-existent today) the other in what is now known as ul. Kopernika 17 (17 Copernicus Street). The latter still stands and is where the creator of the heliocentric theory was born.
http://culture.pl/en/article/copernicus-revelations-about-the-renaissance-man
EDIT: 19.02.23
https://souvenirsdespace.lebonforum.com/t1575p250-un-jour-un-objet-spatial#4850
https://wielkahistoria.pl/kiedy-naprawde-urodzil-sie-mikolaj-kopernik-czy-wszystkie-szkolne-podreczniki-podaja-bledna-date/
https://twitter.com/spacemen1969/status/1627354887058075648
https://twitter.com/spacemen1969/status/1627206348491624448
https://twitter.com/PremierRP/status/1627261671075872770
https://www.pap.pl/aktualnosci/news%2C1538408%2Cbp-smigiel-mikolaj-kopernik-rozumial-ze-pelnia-prawdy-nalezy-do-boga.html
https://samorzad.pap.pl/kategoria/jak-robia-inni/starostwo-w-olsztynie-promuje-nowe-produkty-inspirowane-kopernikiem
https://www.pap.pl/aktualnosci/news%2C1537612%2Ckustosz-domu-mikolaja-kopernika-w-tej-kamienicy-mozna-wejsc-w-buty-mlodego
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/wyklad-noblisty-na-550-rocznice-urodzin-mikolaja-kopernika
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/mikolaj-kopernik-na-nowych-znaczkach-poczty-polskiej
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/dwa-kongresy-kopernikanskie-w-toruniu
https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C95407%2Cw-toruniu-otwarto-wystawe-z-trzema-pierwszymi-wydaniami-o-obrotach-sfer
https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C95401%2Cprof-mikulski-swiatowy-kongres-kopernikanski-bedzie-mial-niezwykly
https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C95400%2Cprof-gorski-swiatowy-kongres-kopernikanski-bedzie-jednym-z-najwazniejszych
https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C95398%2Cw-niedziele-rozpoczna-sie-w-toruniu-dwa-swiatowe-kongresy-kopernikanskie
https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C95376%2Cminister-czarnek-swiatowy-kongres-kopernikanski-bedzie-bogaty-w-wielkie
https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C95007%2Ctorun-kongres-mityng-lekkoatletyczny-koncerty-i-wystawy-na-550-rocznice
https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C94873%2Cw-roku-swojego-patrona-centrum-nauki-kopernik-planuje-wiele-nowosci.html
https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C94844%2Crok-kopernika-bedzie-swietowany-na-warmii.html
https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C94183%2Cswiatowy-kongres-kopernikanski-w-2023-r-odbedzie-sie-w-550-urodziny
https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C95332%2Cprezent-dla-kopernika-w-olsztynie-wspolne-malowanie-obrazu.html
Małgorzata Kidawa Błońska - 550. rocznica urodzin Mikołaja Kopernika
https://www.youtube.com/watch?v=Gwj_f0uI9bY
Świętujemy 550. rocznicę urodzin Mikołaja Kopernika
https://www.youtube.com/watch?v=eFwcvW1vIiU
Czego jeszcze nie wiemy o pochodzeniu Mikołaja Kopernika? - prof. K. Mikulski
https://www.youtube.com/watch?v=QpnELgrev-I
#tydzieńzkopernikiem - Kopernik i jego przyrządy obserwacyjne
https://www.youtube.com/watch?v=AH6LC-P-gmk
Inauguracja Światowego Kongresu Kopernikańskiego, Święto Uniwersytetu
https://www.youtube.com/watch?v=NzS3ZjYroK4
Mikołaj Kopernik – jak syn toruńskiego kupca zdołał poruszyć Ziemię? | prof. Jarosław Włodarczyk
https://www.youtube.com/watch?v=mNuEdmIIBEQ
Grób Kopernika - Astronarium odc. 38
https://www.youtube.com/watch?v=3h8G7Sl_sgs
Kopernika problemy z Inkwizycją, Janusz Mączka Copernicus
https://www.youtube.com/watch?v=XbQlQNdzxnE
https://twitter.com/UMK_Torun/status/1627297285506736128
https://twitter.com/UMK_Torun/status/1627278231995908102
https://twitter.com/airandspace/status/1759624408845402578
Today in 1473, Nicolaus Copernicus was born in Poland. He was the first modern European scientist to propose that the Earth and other planets revolved around the Sun, a theory he published shortly before his death.
-
20 lat temu 5 marca 1998 roku pierwsza pilotka wahadłowca Eileen Collins (http://lk.astronautilus.pl/astros/321.htm) została uhonorowana w Białym Domu.
‘Trying to Do Her Job’: 20 Years Since the First Female Shuttle Commander Was Assigned
By Ben Evans March 4th, 2018
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2018/02/collins2.jpg)
First Lady Hillary Rodham Clinton and President Bill Clinton applaud Eileen Collins in the Roosevelt Room of the White House on 5 March 1998, after announcing her selection as the first female Space Shuttle commander. Photo Credit: Houston Chronicle
Twenty years ago, this week, First Lady Hillary Clinton—flanked by President Bill Clinton to her left and NASA Administrator Dan Goldin to her right—took the podium in the Roosevelt Room at the White House to make a quite remarkable announcement. It was 5 March 1998, the first week of Women’s History Month, and veteran astronaut Eileen Collins had just been named not only as the first woman in history to command the Space Shuttle, but also the first to lead a crew of astronauts into orbit. Blazing a trail begun by Soviet cosmonaut Valentina Tereshkova, more than three decades earlier, Collins had already flown two shuttle missions as a pilot and would go on to command the first flight after the Columbia disaster. Hers was another annal in the story of women’s achievements in the high frontier of space.
“One big step forward for women,” said Mrs. Clinton, drawing on Neil Armstrong’s oft-repeated historic words, “and one giant leap for humanity.” Noting that the announcement was being made at the dawn of Women’s History Month—which runs throughout March—she reflected on her own letter to NASA, as a 14-year-old girl, asking about the qualifications and experience needed to become an astronaut. Back then, in the early 1960s, she received “a really thin envelope” in response from the space agency, which was “never a good sign”, advising her that women were not then being considered for positions on the United States’ first piloted space missions. “Well,” breathed Mrs. Clinton, to a mixture of stifled groans and chuckles from her audience, “times have certainly changed!”
http://www.americaspace.com/2018/03/04/trying-to-do-her-job-20-years-since-the-first-female-shuttle-commander-was-assigned/
Artykuły astronautyczne (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3557.msg129743#msg129743)
-
Szkoda, że nie doczekaliśmy w pełni kobiecej załogi wahadłowca :(
-
3 razy na pokładzie wahadłowców startowały trzy panie.
-
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-131/hires/iss023e023513.jpg)
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-131/hires/s131e007954.jpg)
S131-E-007954 (7 April 2010) --- The four women currently on the International Space Station pose for a photo in the Zvezda Service Module while space shuttle Discovery remains docked with the station. Pictured clockwise from the lower left are NASA astronauts Tracy Caldwell Dyson, Expedition 23 flight engineer; NASA astronaut Dorothy Metcalf-Lindenburger, Japan Aerospace Exploration Agency (JAXA) astronaut Naoko Yamazaki and NASA astronaut Stephanie Wilson, all STS-131 mission specialists.
https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-131/html/s131e007954.html
Women in Space
All statistics valid as of July 2017.
General Facts
https://history.nasa.gov/women.html
-
58 lat temu 7 marca 1960 powołano pierwszych
12 20. radzieckich kosmonautów.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2015/pamyatniya%20dati/otr%20kosm/002.jpg)
7 марта 1960 года приказом Главкома ВВС № 267 на должности слушателей-космонавтов ЦПК были зачислены первые 12 лётчиков: И.Н. Аникеев, В.Ф. Быковский, Б.В. Волынов, Ю.А. Гагарин, В.В. Горбатко, В.М. Комаров, А.А. Леонов, Г.Г. Нелюбов, А.Г. Николаев, П.Р. Попович, Г.С. Титов и Г.С. Шонин.
http://www.gctc.ru/main.php?id=2935
-
Landsat wystrzelony z Vandenberg
11.02.2013 o 18:02:00,536 z Vandenberg wystartowała RN Atlas-5/401, która wyniosła w T+1h 12' 19 na orbitę o parametrach: hp=660 km, ha=678 km, i=98,2° satelitę Landsat-8 (LDCM, Landsat Data Continuity Mission).
http://lk.astronautilus.pl/n130201.htm#05
Landsat 8: 5-Year Anniversary
https://www.youtube.com/watch?v=H4Mb47DO5SE
https://twitter.com/BallAerospace/status/1624466590996611075
https://twitter.com/NASAGoddard/status/1624461782562623491
https://twitter.com/USGSLandsat/status/1624126989132042256
Landsat 8 - 10 lat na orbicie
2023 lut 16 09:30 Kosmonauta.net
Amerykański satelita obserwacji Ziemi Landsat 8 obserwuje już naszą planetę od 10 lat:
https://www.youtube.com/watch?v=1DLDjxpPElA
Pięć lat Landsata 8
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 8 MARCA 2018
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2018/03/2018_01_09_landsat-8-01.jpg)
Zdjęcie wulkanu na Kamczatce okiem Landsata 8 (9-10 stycznia 2018) / Credits - NASA, USGS
W lutym tego roku minęło pięć lat od początku misji Landsat 8.
Start misji Landsat 8 nastąpił 11 lutego 2013 roku. Satelita został wyniesiony na orbitę heliosynchroniczną o wysokości około 700 km za pomocą rakiety Atlas 5.
Satelita Landsat-8 ma masę 2071 kg i wymiary 3×2,4 metra. Gdy ten satelita zostanie umieszczony na orbicie, zostanie rozłożony pojedynczy panel wyposażony w baterie słoneczne o łącznej długości 9 metrów. Landsat-8 jest wyposażony w dwa podstawowe sensory – Operational Land Imager (OLI), pracujący na dziewięciu różnych zakresach fal oraz Thermal Infrared Sensor (TIRS) pracujący na kolejnych dwóch zakresach fal. Misja tego satelity została przewidziana na przynajmniej 5 lat.
Pięć lat po starcie satelita Landsat 8 nadal funkcjonuje prawidłowo. Satelita wykonał ponad 26 tysięcy okrążeń wokół Ziemi i przesłał ponad 1,1 miliona obrazów naszej planety. Stanowi to 16% całego archiwum satelitów Landsat, które obserwują Ziemię łącznie 45 lat.
https://www.youtube.com/watch?v=bmoYMzGBN5s
Pięć lat Landsata 8 / Credits – NASA Goddard (https://www.youtube.com/channel/UCAY-SMFNfynqz1bdoaV8BeQ)
Satelita jest użytkowany wspólnie przez NASA oraz United States Geological Survey (USGS). Następny satelita rodziny Landsat – Landsat 9 – powinien znaleźć się na orbicie pod koniec 2020 roku.
(NASA)
http://kosmonauta.net/2018/03/piec-lat-landsata-8/
http://kosmonauta.net/2013/02/2013-02-11-rakietowy-poniedzialek/
https://twitter.com/USGS_EROS/status/1626340716359127041
Landsat 8 Marks Five Years in Orbit
Feb. 9, 2018
(...) Landsat 8, which before launch was called the Landsat Data Continuity Mission, launched into orbit on Feb. 11, 2013. Once it became operational and was renamed Landsat 8, the satellite continued a streak of engineering and science success unmatched in spaceflight: the succession of Landsat satellites has now made 45-plus years of continuous observations of Earth's surface, without any gaps.
The length of this record is what makes Landsat a "cornerstone" program in the growing field of land imaging. For scientists that want to compare new imagery or data to previous decades, the unbroken Landsat record offers the one, consistent reference point. This role is furthered by USGS’s and NASA's commitment to keeping the entire Landsat data archive free and accessible to scientists and the public. Landsat 9 is targeting a launch in 2020 and will continue that role. (...)
https://www.nasa.gov/feature/goddard/2018/landsat-8-marks-five-years-in-orbit
Landsat Data Continuity Mission Primed and Ready for 11 February Launch
by Ben Evans 10 years ago
https://www.americaspace.com/2013/02/08/landsat-data-continuity-mission-primed-and-ready-for-11-february-launch/
Atlas 5 rocket launch continues legacy of Landsat
BY JUSTIN RAY SPACEFLIGHT NOW Posted: February 11, 2013
VANDENBERG AFB, Calif. -- Roaring off the launch pad to build upon a 40-year legacy of monitoring the Earth's environment from space, the latest and greatest satellite carrying the name Landsat successfully arrived in orbit Monday.
(https://spaceflightnow.com/atlas/av035/images/atlas5_iceplants.jpg)
The Atlas 5 thunders away. Credit: Walter Scriptunas II/Spaceflight Now See full photo gallery (https://spaceflightnow.com/atlas/av035/launch/index.html)
"I do not think it hyperbole to suggest that all seven billion of us will benefit from the results of the Landsat Data Continuity Mission," said Jim Irons, the satellite's project scientist. (...)
NASA was responsible for buying the satellite, the instruments and the Atlas 5 rocket, performing overall systems engineering and controlling early orbit operations. The U.S. Geological Survey will take control of the spacecraft once it is commissioned and will be responsible for mission operations, data processing and archiving. (...)
The Landsat era took flight in 1972, beginning an uninterrupted, unparalleled record of the planet's surface and its changes from urban expansion, deforestation and natural disasters that scientists can mine for long-term and broad-scale studies and applications.
"We're not just taking pretty pictures, we are collecting data where we measure how much energy is reflected or emitted at these different wave-lengths, quantitatively. We do that in order to ensure we understand change when it occurs and what we're looking at and making consistant measurements," said Irons.
Carrying two instruments -- the Operational Land Imager built by Ball Aerospace and the Thermal Infrared Sensor built in-house at NASA's Goddard Space Flight Center -- the satellite will image 115-mile-wide swaths of Earth and repeat the same ground track every 16 days or about every 224 orbits. (...)
https://spaceflightnow.com/atlas/av035/
Editorial | Enjoy Landsat 8 — While It Lasts
SpaceNews March 4, 2013
(https://i0.wp.com/spacenews.com/wp-content/uploads/2014/11/Landsat8_OS4X3.jpg?w=430&ssl=1)
Artist's concept of the Landsat 8 satellite NASA launched in February 2013. Credit: Orbital ATK
The successful launch Feb. 11 of the Landsat 8 Earth observation satellite brought sighs of relief from a user community that has been making due with degraded data from a spacecraft that, thankfully, has continued operating well beyond its life expectancy. Unfortunately, for those seeking long-term stability in a program that since 1972 has facilitated applications ranging from water- and energy-resource management to environmental-change studies, there’s no relief in sight. (...)
https://spacenews.com/33980editorial-enjoy-landsat-8-while-it-lasts/
USGS Takes Control of Landsat 8 Spacecraft for Five-Year Mission
Dan Leone May 31, 2013
https://spacenews.com/35575usgs-takes-control-of-landsat-8-spacecraft-for-five-year-mission/
Australia partnerem misji Landsat 8
BY HUBERT BARTKOWIAK ON 18 LIPCA 2012
https://kosmonauta.net/2012/07/australia-landsat-8/
https://kosmonauta.net/2017/09/zniszczenia-huraganu-irma-widziane-z-orbity/
Czy dane z Landsata będą płatne?
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 28 KWIETNIA 2018
https://kosmonauta.net/2018/04/czy-dane-z-landsata-beda-platne/
https://www.nasa.gov/mission_pages/landsat/launch/index.html#.Y-847nbMI-c
https://landsat.usgs.gov/landsat-8
https://www.usgs.gov/landsat-missions/landsat-8
https://landsat.gsfc.nasa.gov/satellites/landsat-8/
https://earth.esa.int/eogateway/missions/landsat-8
https://eos.com/find-satellite/landsat-8/
https://www.eoportal.org/satellite-missions/landsat-8-ldcm
https://www.nasaspaceflight.com/2013/02/ula-atlas-v-launches-landsat-dcm/
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/landsat-8.htm
-
58 lat temu 7 marca 1960 powołano pierwszych 12. radzieckich kosmonautów.
7 марта 1960 года приказом Главкома ВВС № 267 на должности слушателей-космонавтов ЦПК были зачислены первые 12 лётчиков: И.Н. Аникеев, В.Ф. Быковский, Б.В. Волынов, Ю.А. Гагарин, В.В. Горбатко, В.М. Комаров, А.А. Леонов, Г.Г. Нелюбов, А.Г. Николаев, П.Р. Попович, Г.С. Титов и Г.С. Шонин.
http://www.gctc.ru/main.php?id=2935
Według źródła, w pierwszym naborze kosmonautów było 20 nazwisk, a tych wymienionych dwunastu odbyło loty na statkach "Wostok", "Woschod" i "Sojuz". Na zdjęciu mamy też Panie z drugiego naboru (Marzec-Kwiecień - 1962). Ponadto, na zdjęciu brakuje Walerego Bykowskiego. Zapomnieli go dokleić, przecież to nic trudnego?
Moja wersja zdjęcia z nazwiskami wymienionych"
(https://naforum.zapodaj.net/images/cba2131e682f.jpg)
-
Według źródła, w pierwszym naborze kosmonautów było 20 nazwisk, a tych wymienionych dwunastu odbyło loty na statkach "Wostok", "Woschod" i "Sojuz". Na zdjęciu mamy też Panie z drugiego naboru (Marzec-Kwiecień - 1962). Ponadto, na zdjęciu brakuje Walerego Bykowskiego. Zapomnieli go dokleić, przecież to nic trudnego?
Istotnie. Z 20. poleciało w kosmos 12-tu kosmonautów, ale żeby nie było wątpliwości, z prezentowanej w artykule 12-ki w kosmos nie polecieli: Grigorij Nielubow i Iwan Anikiejew.
Kosmonauta pośrodku, którego nie opisałeś, to Grigorij Nielubow.
W pierwszym rzędzie od lewej Iwan Anikiejew (http://sm.evg-rumjantsev.ru/cosmonauts/anikeev.htm) , a obok niego Walentina Ponomariowa ?
A w górnym rzędzie od lewej ?
Wg mnie obok Walentiny Tierieszkowej znajduje się Irina Sołowjowa.
Warto jeszcze zauważyć , że z pierwszego radzieckiego naboru , żyje jeszcze trzech kosmonautów:
Walerij Fiodorowicz Bykowskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/11.htm) 1934
Aleksiej Archipowicz Leonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/17.htm) 1934
Boris Walentinowicz Wołynow (http://lk.astronautilus.pl/astros/36.htm) 1934
http://lk.astronautilus.pl/astros/wws1.htm
-
Opisałem nazwiskami tych, którzy odbyli loty orbitalne a ich twarze dobrze pamiętam. Nielubowa kojarzę, pozostałych już nie. Czytałem dawno temu historie tych, którym się nie udało z różnych powodów, niektórzy zginęli tragicznie. Ale, to już zupełnie oddzielny temat.
-
Czeskie podejście do weterana programu Interkosmos. Fetowanie zamiast pohańbienia
9 marca 2018, 11:30
Czechosłowacki kosmonauta Vladimir Remek razem z 9 innymi kosmonautami otworzył 7 marca w muzeum technicznym w Brnie wystawę „Vladimir Remek - droga do gwiazd", zorganizowaną z okazji 40. rocznicy jego lotu.
Wśród przybyłych do Brna gości byli między innymi Mirosław Hermaszewski, dubler Remka Oldrzich Pelczak i Jurij Romanienko, który spotkał się z Remkiem na pokładzie stacji orbitalnej Salut 6. Byli też pierwsi kosmonauci NRD i Węgier. Aleksiej Gubariew, który poleciał 2 marca 1978 roku z Remkiem w kosmos jako dowódca ich statku Sojuz 28, zmarł w 2015 roku.
Remek był pierwszym kosmonautą z państwa innego niż ZSRR i USA. Czeskie media wielokrotnie w ostatnich dniach przytaczały wypowiedź Wojciecha Jaruzelskiego, że wybór Czechosłowaka do tej roli był „zadośćuczynieniem za interwencję wojsk Układu Warszawskiego”.
"Wystawa prezentuje wydarzenie, gdy dołączyliśmy do kosmicznych gigantów, którzy przeprowadzali badawcze loty kosmiczne. Niektóre badania na stacji orbitalnej Salut prowadzono także pod kierownictwem uczonych czeskich. Na wystawie między innymi można zobaczyć piec podobny do tego, w którym prowadzono doświadczenia z metalami w stanie nieważkości” – powiedział agencji CTK dyrektor brneńskiego muzeum Ivo Sztiepanek.
„Cieszę się, że muzeum przygotowało tę wystawę, ponieważ nie tylko prezentuje historię, ale jest także inspiracją na przyszłość” – powiedział Remek. Zainteresowanie spotkaniem z kosmonautą zaskoczyło organizatorów. Na autograf jedynego Czecha w kosmosie czekały setki miłośników kosmonautyki.
Remek mówił dziennikarzom, że kosmonautyka ma także i obecnie przyszłość, ale stała się twardym biznesem. Według niego daleką perspektywą ludzkości jest ewentualne przesiedlenie się z Ziemi, gdy jej istnienie zacznie dobiegać kresu. „Jesteśmy na początku możliwości latania w bliską przestrzeń kosmiczną, a kiedyś (później) także w daleką" - zaznaczył. Jego zdaniem ludzkość zawsze szukała dróg w dal, na przykład z kontynentu na kontynent lub z wyspy na wyspę.
Ostatnie pięć lat Remek spędził w Moskwie, gdzie był ambasadorem Czech. Po zakończeniu kadencji wrócił do kraju, jest emerytem i nie zamierza podejmować nowej pracy ani działalności politycznej.
http://www.space24.pl/czeskie-podejscie-do-weterana-programu-interkosmos-fetowanie-zamiast-pohanbienia
-
40 lat temu 2 marca 1978 roku Vladimír Remek (http://lk.astronautilus.pl/astros/87.htm) został przedstawicielem trzeciego kraju, który odbył lot kosmiczny.
(http://www.spacefacts.de/more/international/photo/remek_vladimir_1.jpg) (http://www.spacefacts.de/more/international/photo/remek_vladimir_5.jpg)
ONLY CZECH IN SPACE REMEK RECALLS HISTORIC FLIGHT, 40 YEARS ON
Ian Willoughby, Ivana Vonderková 02-03-2018
(http://img.radio.cz/yb3IktEOY91Zei6BkgbOfaz1Nr8=/fit-in/1200x1200/filters:focal(0x132:1741x1003)/1519986032__pictures/r/osobnosti/remek_vladimir/remek_vladimir2.jpg)
Vladimír Remek, photo: Štěpánka Budková
Friday is the 40th anniversary of the day Vladimír Remek became the first, and so far only, Czech in space. In fact the cosmonaut was the first non-citizen of the US or USSR to leave the earth’s atmosphere when he took part in the Soviet Union’s Soyuz 28 mission in 1978.
On March 2, 1978 the Soyuz 28 space ship took off from Kazakhstan. It was the first mission in the Intercosmos programme, intended to give the Soviets’ Eastern Bloc allies access to space.
On board were Soviet cosmonaut Aleksei Gubarev and Vladimír Remek, the first, and so far only, Czech in space.
Speaking to the nation from Soyuz 28, Remek, naturally a party member, made reference to the Communist takeover of 30 years previously.
“It was back then, in those victorious days of February 1948, that our flight into the cosmos really began – and now here I am in space with my friends.”
Today aged 69, Remek says he first caught the space bug as a boy, when he saw the Russians’ Sputnik 1 satellite, launched in 1957, in the night sky.
“It influenced my life. Then when Gagarin made his first space flight I was 13 years old. We lived in Brno and I used to go to an astronomy club at the planetarium. And like many young boys at that time, I too wanted to become a cosmonaut.”
Remek was the first person from outside the two then superpowers to leave the earth’s atmosphere and still takes pride in the fact Czechoslovakia “came third”.
“Before me there was the same number of Soviet and US cosmonauts, 43. So I became the 87th earthling to see our planet from outer space. I felt I was doing something for my country. It was, to use sporting terminology, a place on the podium, third spot. I was proud of the opportunity and that I’d fulfilled a boyhood dream. I saw in many ways how it had boosted the visibility of Czechoslovakia around the world.”
(http://img.radio.cz/cTKe8uXz8NzlBaslBuLpEMwVpEU=/fit-in/1200x1200/1362578401__pictures/c/ct24/vesmir/remek_gubarev.jpg)
Vladimír Remek, Aleksei Gubarev, photo: Czech Television
Remek’s father was Slovak while his mother was Czech. However, he plays down suggestions that it was this combination that helped win him a place on Soyuz 28, which successfully docked with the Salyut 6 space station during its eight-day mission.
“There were several stages in the selection and preparation process and a great many different factors were weighed up. And the fact I came from a mixed Czech-Slovak family was definitely not one of the most important ones, although it may have been a plus for some people.”
In later years Vladimír Remek was an MEP for the Communist Party and served as Czech ambassador to Moscow.
http://www.radio.cz/en/section/curraffrs/only-czech-in-space-remek-recalls-historic-flight-40-years-on
http://m.esa.int/About_Us/Welcome_to_ESA/ESA_history/50_years_of_humans_in_space/Vladimir_Remek
http://www.spacefacts.de/english/bio_inte.htm
-
Первый выход человека в открытое космическое пространство
18 марта 2018
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2015/pamyatniya%20dati/50%20let%20vkd/26-11-43_resize_resize.jpg)
Выход в открытый космос, выполненный советским космонавтом Алексеем Архиповичем Леоновым 18 марта 1965 года, стал событием планетарного масштаба: впервые человек сделал шаг в неизвестность и оказался один на один с безграничным космическим пространством. Этот полёт вошёл в историю мировой космонавтики как одна из самых ярких и значимых страниц. Усилиями тысячного коллектива - экипажа космического корабля «Восход-2», инженеров, врачей, учёных и многих других - было доказано: дерзновенные мечты можно претворить в жизнь благодаря силе духа, отваге и профессионализму.
18 марта 1965 года в 10 часов по московскому времени с космодрома Байконур стартовал космический корабль «Восход-2» с экипажем в составе Павла Ивановича Беляева и Алексея Архиповича Леонова. В 11 часов 35 минут А. А. Леонов первым в мире покинул шлюзовую камеру корабля и сделал шаг навстречу космосу. В открытом космическом пространстве он провёл 12 минут 9 секунд. Первый выход в открытый космос был не только важным научно-техническим достижением своего времени, но и событием, которое открыло новый этап в освоении космоса человеком - именно с шага А. А. Леонова за пределы «Восхода-2» началась история внекорабельной деятельности, которая является важной составляющей работы космонавтов и астронавтов.
Готовясь к внекорабельной деятельности, каждый космонавт обращается мыслями к Алексею Леонову - первопроходцу, открывшему звёздные дороги для всех космонавтов и астронавтов мира. Его пример воодушевляет тех, кто вот уже полвека идёт следом. Эстафету, начатую А. А. Леоновым, успешно продолжают новые поколения космонавтов.
И сейчас, по прошествии более 50 лет с того знаменательного дня, мы испытываем гордость от сознания того, что именно наш соотечественник первым решился шагнуть в бездну. Имя А. А. Леонова золотом вписано в историю мировой космонавтики. Выход в открытый космос, выполненный им, был, есть и будет знаменательной вехой в истории покорения космического пространства человеком.
http://www.gctc.ru/main.php?id=2964
Ponad pół wieku spacerów kosmicznych
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 26 MARCA 2018
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2018/03/leonov-spacewalk-21a.jpg)
Obraz pierwszego spaceru Leonowa / Malarz - Aleksiej Leonow
http://kosmonauta.net/2018/03/ponad-pol-wieku-spacerow-kosmicznych/#prettyPhoto
-
Muszę przyznać (ale to OT), że ten obraz Leonowa jest świetny! :)
-
EDIT 26.04.23
26.04.1993 o 14:50:00,016 z wyrzutni LC-39A na Cape Canaveral został wystrzelony wahadłowiec Columbia do misji STS-55.
Ładunkiem misji był Spacelab D-2, w skład którego wchodził moduł Spacelab i zewnętrzna konstrukcja wspierająca eksperymenty znajdujące się w ładowni Columbii.
06.05.1993 o 14:29:59 wahadłowiec wylądował na bieżni 22 Edwards AFB.
Czas lotu: 9d 23h 39m 59s.
55. lot w programie STS.
Półmetowa misja Columbii (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts55.htm) obfitowała w techniczne opóźnienia , w tym z dramatycznym wyłączeniem silników na 3 sekundy przed startem w procedurze RSLS (Redundant Set Launch Sequencer), które miało miejsce 25 lat temu 22 marca 1993 roku.
W czasie tego lotu został przekroczony 365 dzień sumarycznego przebywania wahadłowców w kosmosie, a sama Columbia osiągnęła 100 dni łącznego pobytu na orbicie.
1993 April 26 - . 14:50 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC39A. Launch Platform: MLP3. LV Family: Shuttle. Launch Vehicle: Space Shuttle.
STS-55 - . Call Sign: Columbia. Crew: Harris, Henricks, Nagel, Precourt, Ross, Schlegel, Walter. Payload: Columbia F14/USS/Spacelab D-2 LM. Mass: 12,185 kg (26,863 lb). Nation: USA. Related Persons: Harris, Henricks, Nagel, Precourt, Ross, Schlegel, Walter. Agency: NASA Houston. Program: STS. Class: Manned. Type: Manned spaceplane. Flight: STS-55. Spacecraft Bus: Shuttle. Spacecraft: Columbia. Duration: 9.99 days. Decay Date: 1993-05-06 . USAF Sat Cat: 22640 . COSPAR: 1993-027A. Apogee: 312 km (193 mi). Perigee: 304 km (188 mi). Inclination: 28.50 deg. Period: 90.70 min. Manned seven crew. Carried German Spacelab-D2. Payloads: Spacelab D-2 with long module, unique support structure (USS), and Reaction Kinetics in Glass Melts (RKGM) getaway special, Shuttle Amateur Radio Experiment (SAREX) II..
USS - . Nation: USA. Agency: NASA. Program: STS. Spacecraft Bus: Shuttle Attached Payloads. Spacecraft: USS. COSPAR: 1993-027xx.
Spacelab D-2 LM - . Payload: Spacelab Long Module. Nation: USA. Agency: NASA. Program: Spacelab. Class: Manned. Type: Manned space laboratory. Spacecraft: Spacelab. COSPAR: 1993-027xx.
http://www.astronautix.com/a/april26.html
https://www.youtube.com/watch?v=-SBa3oTSVYE
'All You See Are Red Lights': 25 Years Since Columbia's Dramatic Aborted Launch Attempt
By Ben Evans March 25th, 2018
https://www.youtube.com/watch?v=MqVBMd0K1wA
Six and a half seconds before launch, the ignition sequence of the SSMEs got underway, with its familiar, low-pitched rumble. However, within three seconds, all three engines abruptly shut down. It would later be determined that a liquid oxygen preburner check valve in the No. 3 engine had leaked in the final seconds, causing its purge system to be pressurized above the maximum redline level of 50 psi. With the No. 3 engine having incompletely ignited, Columbia’s computers commanded all three to shut down, in a so-called Redundant Set Launch Sequencer (RSLS) abort. The cause of the abort was a tiny shard of rubber, lodged in an engine propellant valve.
With unburnt hydrogen still lingering underneath the hot engine bells, the risk of a fire or explosion was very real. Seconds after the shutdown, the launch pad’s “white room” was automatically moved into position, alongside Columbia’s crew access hatch, preparatory to an evacuation, known as a “Mode One Egress”. Although the astronauts had trained to escape from a pad abort and slide to a fortified bunker, the danger of having them evacuate Columbia and run through an invisible hydrogen holocaust prompted controllers to instruct them to remain aboard the orbiter.
http://www.americaspace.com/2018/03/25/all-you-see-are-red-lights-25-years-since-columbias-dramatic-aborted-launch-attempt/
“You Wouldn’t Believe Me”: Remembering Columbia’s Mission for Germany, 30 Years On
by Ben Evans April 26 2023
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2023/02/55crew.jpg)
The seven members of the STS-55 crew pose in front of Columbia. From left to right are Charlie Precourt, Tom Henricks, Ulrich Walter, Steve Nagel, Hans Schlegel, Jerry Ross and Bernard Harris. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
https://www.americaspace.com/2023/04/26/you-wouldnt-believe-me-remembering-columbias-mission-for-germany-30-years-on/
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-55
https://pl.wikipedia.org/wiki/STS-55
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-55.html
http://www.spacefacts.de/english/bio_ast.htm
http://www.astronautix.com/s/sts-55.html
KHW 2023 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg183826#msg183826
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg184061#msg184061
https://twitter.com/spacemen1969/status/1654731468868919298
https://twitter.com/ESA_History/status/1651195766248022018
https://twitter.com/airandspace/status/1651244845371998208
-
50 lat temu 4 kwietnia 1968 roku miał miejsce ostatni testowy bezzałogowy lot Apollo . Z powodu oscylacji silników (efekt pogo) nie udało się osiągnąć wszystkich założeń lotu. Mimo to kapsuła pomyślnie wodowała. Analiza problemu i przeprowadzenie testów silników pozwoliły , by następny lot mógł być załogowy.
EDIT:
04.04.1968 o 12:00 z wyrzutni LC-39A na Cape Canaveral wystrzelona została RN Saturn V, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=183 km, ha=184 km, i=32,50°, t=88,20 min załogowy statek kosmiczny Apollo 6 (CM 020 / SM 014) do ostatniego testowego bezzałogowego lotu oraz makietę lądownika księżycowego LTA 2R.
Lot trwał 9g 57m 20s i zakończył się wodowaniem kapsuły na Pacyfiku.
1968 April 4 - . 12:00 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC39A. Launch Platform: LUT2. Launch Vehicle: Saturn V.
Apollo 6 - . Payload: Apollo CM 020/ SM 014 / Apollo LTA-2R / S-IVB 502. Mass: 36,806 kg (81,143 lb). Nation: USA. Agency: NASA Houston. Program: Apollo. Class: Moon. Type: Manned lunar spacecraft. Spacecraft: Apollo CSM. Duration: 2.43 days. Decay Date: 1968-04-04 . USAF Sat Cat: 3170 . COSPAR: 1968-025A. Apogee: 184 km (114 mi). Perigee: 183 km (113 mi). Inclination: 32.50 deg. Period: 88.20 min.
Apollo 6 (AS-502) was launched from Complex 39A at Kennedy Space Center. The space vehicle consisted of a Saturn V launch vehicle with an unmanned, modified Block I command and service module (CSM 020) and a lunar module test article (LTA-2R).
Liftoff at 7:00 a.m. EST was normal but, during the first-stage (S-IC) boost phase, oscillations and abrupt measurement changes were observed. During the second-stage (S-II) boost phase, two of the J-2 engines shut down early and the remaining three were extended approximately one minute to compensate. The third stage (S-IVB) firing was also longer than planned and at termination of thrust the orbit was 177.7 x 362.9 kilometers rather than the 160.9-kilometer near-circular orbit planned. The attempt to reignite the S-IVB engine for the translunar injection was unsuccessful. Reentry speed was 10 kilometers per second rather than the planned 11.1, and the spacecraft landed 90.7 kilometers uprange of the targeted landing point. (...)
http://www.astronautix.com/a/april04.html
1968: Apollo 6 (NASA) International Astronautical Federation
https://www.youtube.com/watch?v=HEUJuiylTHQ
Apollo 6 Mission 1968 NASA; Saturn V & Apollo Spacecraft Earth Orbit Test
https://www.youtube.com/watch?v=GzS9-XuxPGM
Launch of Apollo 6 (News Feed)
https://www.youtube.com/watch?v=kREHEUWCXbo
Apollo 6 - 16MM ONBOARD FILM
https://www.youtube.com/watch?v=XfBRe1AhpRE
The Day the Saturn V Almost Failed: 50 Years Since Apollo 6
By Ben Evans April 1st, 2018
Original plans called for the S-IVB to conduct a 310-second burn to insert Apollo 6 into a simulated translunar coasting ellipse, with an apogee of 320,000 miles (516,000 km). The spacecraft would then be maneuvered 180 degrees and separated from the rocket’s third stage. Moving at 23,878 mph (38,430 km/h), a burn by the Service Propulsion System (SPS) engine on Apollo 6’s service module would have slowed the spacecraft and lowered its apogee to 13,800 miles (22,225 km). A second SPS burn would then have increased the spacecraft’s re-entry velocity to condition which would be expected on future lunar-return trajectories, some 24,856 mph (40,000 km/h). The Apollo 6 command module would plunge back to Earth and splash down in the Pacific Ocean, north of Hawaii, a little under ten hours after launch.
Sadly, this ambitious plan did not come to pass. Adding insult to injury, the S-IVB failed to restart for its 310-second burn. “If this had been a manned flight,” wrote Slayton in his memoir, Deke, “the escape tower on the Apollo would have been commanded to fire, pulling the spacecraft away from the Saturn for a parachute landing in the Atlantic.”
http://www.americaspace.com/2018/04/01/the-day-the-saturn-v-almost-failed-50-years-since-apollo-6/
Apollo 6
NSSDCA/COSPAR ID: 1968-025A
The unmanned Saturn/Apollo 6 mission was designed as the final qualification of the Saturn V launch vehicle and Apollo spacecraft for manned Apollo missions. The spacecraft consisted of the three stage Saturn V, the Apollo Command and Service Module (CSM) and a boilerplate Lunar Module (LM). The primary objectives of the mission were to demonstrate structural and thermal integrity and compatibility of the launch vehicle and spacecraft, confirm launch loads and dynamic characteristics, and verify stage separations, propulsion, guidance and control, electrical systems, emergency detection system, and mission support facilities and operations, including Command Module recovery.
Three major problems occurred during the mission. Two minutes and five seconds after launch, the Saturn V structure underwent a severe pogo oscillation, without damage to the spacecraft structure. Due to a manufacturing flaw and unrelated to the pogo oscillations, structural panels were lost from the lunar module adapter. Finally, after the completion of first stage firing and part way through the second stage burn, two of the five second stage J-2 engines shut down prematurely. The planned 175 km circular Earth orbit was not achieved, instead, after completion of the third stage burn, the spacecraft was in a 172.1 x 223.1 km, 89.8 min orbit. After two orbits, the third stage failed to reignite as planned, so the Service Module propulsion system was used to boost the spacecraft to an apogee of 22,225.4 km, from which the planned lunar reentry simulation took place at 36,025 km/hr, slightly less than the planned velocity of 40,000 km/hr. The Command Module splashed down 80 km off target 9 hr 50 min after launch and was recovered in good condition.
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraftDisplay.do?id=1968-025A
https://en.wikipedia.org/wiki/Apollo_6
https://pl.wikipedia.org/wiki/Apollo_6
CM-020/SM-014 (36 806kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/apollo-csm.htm
WP https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5004.msg182762#msg182762
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1643315095882153985
https://twitter.com/NASAhistory/status/1643252084643356673
https://twitter.com/airandspace/status/1643272559675207680
https://twitter.com/contactlight69/status/1643322611466682368
https://twitter.com/ron_eisele/status/1775590010282025022
4 April 1968. 12.00.01 UTC/GMT. Launch of Apollo 6 (AS-502) from Kennedy LC-39A, an unmanned test of the Saturn V launch vehicle. It was also the final unmanned Apollo test mission.
-
Trendy w liczebności startów rakiet nośnych 2001-2017
BY JAN SZTURC ON 8 KWIETNIA 2018
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2018/04/starty_1-2.png)
Rys. 1. Liczba udanych startów rakiet nośnych w latach 2001-2017. Na drugim wykresie w powiększeniu fragment dla ostatnich ośmiu lat. / Credits – Jan Szturc
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2018/04/starty_tab-1.png)
Tabela 1. Liczba udanych startów od 2010 roku. / Credits – Jan Szturc
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2018/04/starty_tab-2.png)
Tabela 2. Liczba awarii podczas starów rakiet nośnych z rodzin Sojuz i Proton od 2002 roku. (Kliknij by powiększyć) / Credits – Jan Szturc
(http://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2018/04/starty_tab-3.png)
Tabela 3. Liczba udanych startów rakiet Falcon firmy SpaceX. (Kliknij by powiększyć) / Credits – Jan Szturc
http://kosmonauta.net/2018/04/trendy-w-liczebnosci-startow-rakiet-nosnych-2001-2017/#prettyPhoto
-
Interesujące podsumowanie, choć tabele są , wg mnie, niepełne.
Np. wykres prezentuje udane starty XXI wieku, a tabela tylko od 2010.
Częściowe dane w tabelach są nieco rekompensowane przez przywoływanie odpowiednich danych w artykule.
Ale mnie bardziej podobałoby się kompleksowe przedstawienie danych w tabelach, ale Autor bardziej skoncentrował się na zilustrowaniu trendów , niż na szczegółowej prezentacji danych całościowych.
Mam wątpliwości co do prawdziwości prezentowanych danych w tabeli nt. ilości udanych startów.
Np. wg Autora w 1 kwartale 2018 mieliśmy 30 udanych startów ( a nie 31).
Udany częściowo start Arianespace miała w 1. kwartale, ale początkowe orbity satelitów odbiegały od zaplanowanych z możliwością ich korekty, ale Autor być może uznał taką sytuację za niepowodzenie.
W 2. przypadkach uznaje się , że ładunki zostały utracone, ale starty były udane (rakiety spełniły swoje zadanie)
Wg tabeli w 2017 było 84 udanych startów , a nie 86 (może Autor liczy wg innej metody, niż astropl http://lk.astronautilus.pl/starty17.htm )
-
Ciekawe komentarze Orionidzie. JSz, czy chciałbyś się wypowiedzieć? :)
-
Orionidzie,
Tabela 1 zawiera liczby do drugiego rysunku (od 2010). Wcześniejszy okres jest nieciekawy dla tematu artykułu, gdyż nic się nie działo poza systematycznym wzrostem liczby chińskich startów. W tekście o charakterze popularnym należy unikać przeładowania detalami, które niewiele wnoszą.
30 czy 31 startów w 1 kwartale 2018? Różnie można definiować "udane starty". I rzeczywiście chodzi o Ariane 5. Przyjęto, podobnie jak w tabeli 2, by była konsekwencja, za "porażkę" te starty, w których z winy rakiety nośnej satelity nie zostały umieszczone na orbicie użytecznej dla użytkownika. Sam fakt, że rakieta umieściła ładunek na orbicie w jakikolwiek sposób, moim zdaniem z punktu widzenia właśnie użytkownika to za mało.
Rożnica dwóch udanych startów w 2017: CZ-3B moim zdaniem należy zaliczyć do nieudanych, bo co prawda satelita osiągnął potem zakładaną orbitę, ale kosztem własnego paliwa i skróceniem czasu pracy z 15 do 5 lat. Natomiast bardziej dyskusyjna jest sprawa Sojuza 2.1a, gdy z mnogości satelitów tylko kilka znalazło się na niewłaściwej orbicie, ale Roskosmos potwierdził złe działanie górnego stopnia.
Owszem, można dyskutować na ten temat, ale (szczęśliwie) liczba sytuacji wątpliwych jest na tyle niewielka, że zmiana podejścia nie wpłynie na całościowy obraz.
-
Dziś 12 kwietnia - Międzynarodowy Dzień Załogowych Lotów Kosmicznych
- 57 rocznica pierwszego lotu w kosmos (1961) Wostok 1 (https://pl.wikipedia.org/wiki/Wostok_1)
- 37 rocznica startu pierwszego promu kosmicznego (1981) STS-1 (https://pl.wikipedia.org/wiki/STS-1)
-
Tak naprawdę dziś powinien być dzień na odpalanie fajerwerków. :)
-
Jeszcze, żeby 12 kwietnia wystartował BFR jako ideowy następca STSów to byłoby super!
-
30 czy 31 startów w 1 kwartale 2018? Różnie można definiować "udane starty". I rzeczywiście chodzi o Ariane 5. Przyjęto, podobnie jak w tabeli 2, by była konsekwencja, za "porażkę" te starty, w których z winy rakiety nośnej satelity nie zostały umieszczone na orbicie użytecznej dla użytkownika. Sam fakt, że rakieta umieściła ładunek na orbicie w jakikolwiek sposób, moim zdaniem z punktu widzenia właśnie użytkownika to za mało.
Rożnica dwóch udanych startów w 2017: CZ-3B moim zdaniem należy zaliczyć do nieudanych, bo co prawda satelita osiągnął potem zakładaną orbitę, ale kosztem własnego paliwa i skróceniem czasu pracy z 15 do 5 lat. Natomiast bardziej dyskusyjna jest sprawa Sojuza 2.1a, gdy z mnogości satelitów tylko kilka znalazło się na niewłaściwej orbicie, ale Roskosmos potwierdził złe działanie górnego stopnia.
Dzięki za wyjaśnienia JSz, ale GSat-6A padł i Zuma też nie spełnił zadania, gdy chodzi o 1. kwartał - rakiety spełniły zadanie.
Najprościej chyba odróżnić całkiem nieudane starty skutkujące dezintegracją przedwczesną rakiety od utraty ładunków.
-
Dziś po raz pierwszy rocznica startu Columbii do misji STS-1 obchodzona jest bez pełnej załogi :(
The Columbia space shuttle first launched 37 years ago
The craft carried out 28 missions and forever shaped our approach to space travel.
By Amber Jorgenson | Published: Thursday, April 12, 2018
(...) Today marks the 37th anniversary of a launch that forever changed space travel. On April 12, 1981, the space shuttle Columbia successfully launched from NASA's Kennedy Space Center and became the first reusable spacecraft to orbit Earth. The famous shuttle not only laid the groundwork for the success of NASA’s 30-year-long Space Shuttle Program, but also conducted invaluable space-based research during its 22-year journey.
The first-of-its-kind space flight was commanded by John Young, an astronaut whose experience included four previous trips to space and a walk on the Moon in 1972, and piloted by Robert Crippen, who went on to command three future space shuttle missions. The duo spent 54 hours piloting the craft, completing 36 orbits around Earth before successfully landing at Edwards Air Force Base in California on April 14. The achievement showed that the unconventional craft — a winged vessel that underwent a rocket-like launch and a glider-like landing — contained both groundbreaking design and high functionality. But it goes without saying that creating such a craft wasn’t a quick and easy task. (...)
http://www.astronomy.com/news/2018/04/the-columbia-space-shuttle-first-launched-37-years-ago
-
30 czy 31 startów w 1 kwartale 2018? Różnie można definiować "udane starty". I rzeczywiście chodzi o Ariane 5. Przyjęto, podobnie jak w tabeli 2, by była konsekwencja, za "porażkę" te starty, w których z winy rakiety nośnej satelity nie zostały umieszczone na orbicie użytecznej dla użytkownika. Sam fakt, że rakieta umieściła ładunek na orbicie w jakikolwiek sposób, moim zdaniem z punktu widzenia właśnie użytkownika to za mało.
Rożnica dwóch udanych startów w 2017: CZ-3B moim zdaniem należy zaliczyć do nieudanych, bo co prawda satelita osiągnął potem zakładaną orbitę, ale kosztem własnego paliwa i skróceniem czasu pracy z 15 do 5 lat. Natomiast bardziej dyskusyjna jest sprawa Sojuza 2.1a, gdy z mnogości satelitów tylko kilka znalazło się na niewłaściwej orbicie, ale Roskosmos potwierdził złe działanie górnego stopnia.
Dzięki za wyjaśnienia JSz, ale GSat-6A padł i Zuma też nie spełnił zadania, gdy chodzi o 1. kwartał - rakiety spełniły zadanie.
Najprościej chyba odróżnić całkiem nieudane starty skutkujące dezintegracją przedwczesną rakiety od utraty ładunków.
Ale te dwa satelity padły nie z winy rakiety (na pewno nie w przypadku Hindusów i najprawdopodobniej też nie w F9). Oczywiście, nie zawsze jest to jednoznaczne, zwłaszcza że są przypadki, że przy jednym starcie część satelitów umieszczono na poprawnej orbicie, część nie - najgłośniejszy był chyba z F9/CRS-1, gdy Dragon dotarł gdzie trzeba, a reszta już nie.
Twoja propozycja jest dogodna, ale mam wątpliwości, czy sam fakt dotarcia ładunku na orbitę - jakąkolwiek, można uznać za sukces. Tak podchodzono do sprawy w epoce pionierskiej, a do dzisiaj w Korei Płn... Bo z punktu widzenia właściciela ładunku raczej nie, bez względu na to czy państwowy, czy komercyjny.
-
30 czy 31 startów w 1 kwartale 2018? Różnie można definiować "udane starty". I rzeczywiście chodzi o Ariane 5. Przyjęto, podobnie jak w tabeli 2, by była konsekwencja, za "porażkę" te starty, w których z winy rakiety nośnej satelity nie zostały umieszczone na orbicie użytecznej dla użytkownika. Sam fakt, że rakieta umieściła ładunek na orbicie w jakikolwiek sposób, moim zdaniem z punktu widzenia właśnie użytkownika to za mało.
Rożnica dwóch udanych startów w 2017: CZ-3B moim zdaniem należy zaliczyć do nieudanych, bo co prawda satelita osiągnął potem zakładaną orbitę, ale kosztem własnego paliwa i skróceniem czasu pracy z 15 do 5 lat. Natomiast bardziej dyskusyjna jest sprawa Sojuza 2.1a, gdy z mnogości satelitów tylko kilka znalazło się na niewłaściwej orbicie, ale Roskosmos potwierdził złe działanie górnego stopnia.
Dzięki za wyjaśnienia JSz, ale GSat-6A padł i Zuma też nie spełnił zadania, gdy chodzi o 1. kwartał - rakiety spełniły zadanie.
Najprościej chyba odróżnić całkiem nieudane starty skutkujące dezintegracją przedwczesną rakiety od utraty ładunków.
Ale te dwa satelity padły nie z winy rakiety (na pewno nie w przypadku Hindusów i najprawdopodobniej też nie w F9). Oczywiście, nie zawsze jest to jednoznaczne, zwłaszcza że są przypadki, że przy jednym starcie część satelitów umieszczono na poprawnej orbicie, część nie - najgłośniejszy był chyba z F9/CRS-1, gdy Dragon dotarł gdzie trzeba, a reszta już nie.
Twoja propozycja jest dogodna, ale mam wątpliwości, czy sam fakt dotarcia ładunku na orbitę - jakąkolwiek, można uznać za sukces. Tak podchodzono do sprawy w epoce pionierskiej, a do dzisiaj w Korei Płn... Bo z punktu widzenia właściciela ładunku raczej nie, bez względu na to czy państwowy, czy komercyjny.
Miałem na myśli te ładunki, których możliwe jest przywrócenie do wypełnianych zadań, bo trudno uznać samo umieszczenie ładunku na orbicie za sukces - i tu jesteśmy zgodni :)
-
45 lat temu 14 maja 1973 w ostatnim starcie Saturna V została wyniesiona na orbitę wokółziemską największa jednomodułowa stacja orbitalna Skylab (http://lk.astronautilus.pl/loty/skylab.htm)
https://www.youtube.com/watch?v=NsW86kNLu1k
Zaraz po starcie pojawiły się problemy techniczne w postaci dużych wibracji: 63 sekundy po starcie oderwana została osłona przeciwmeteorytowa laboratorium wraz z jednym z paneli słonecznych. Resztki osłony unieruchomiły przeciwległy panel słoneczny, uniemożliwiając automatyczne rozłożenie po umieszczeniu na orbicie. Aby zaradzić problemom z zasilaniem, stacja manewrowała na orbicie tak, aby skierować w kierunku Słońca panele słoneczne modułu ATM. Takie ustawienie jednak spowodowało nagrzewanie pozbawionego oderwanej osłony laboratorium do ponad 50 °C.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Program_Skylab
'Get Me Up There': The Plan to Save Skylab
By Ben Evans, on May 12th, 2013
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2012/05/2-14-500x326.jpg)
Clogged with debris, Skylab’s sole surviving solar array was left pinned to the side of the station. This view from the first crew illustrates the daunting nature of the problem. Photo Credit: NASA
The month of May 1973 quickly turned from one of euphoria into, potentially, one of the darkest in NASA’s history. After closing out its Apollo lunar landing programme in spectacular style, the space agency turned to the launch of the Skylab orbital station … a gigantic workshop which would support three crews of astronauts for up to three months at a time. Skylab would seize the long-duration experience crown from the Soviet Union and the station’s first crew—Pete Conrad, Joe Kerwin, and Paul Weitz—were destined to spend a record-breaking 28 days in space. On 14 May, they watched in awe as Skylab rose to orbit and looked forward to their own launch, early the following day. Those plans ground to an unfortunate halt when Skylab encountered its first difficulties: at some stage during ascent, the micrometeoroid shield and one of two power-producing solar arrays had somehow failed, causing the station to overheat and placing the entire mission in mortal danger.
The launch of Conrad and his men was rescheduled for no earlier than the 20th, as engineers dug in with the details to save Skylab. One saving grace was that not all of the station’s exterior required protection from the onslaught of the Sun and a makeshift “shade” would not necessarily need to be tied down or composed of strong or rigid material. Proposals included spray paints, inflatable balloons, and wallpapers to window curtains and extendable metal panels, but at length ten options were short-listed for inspection. All had to be compact and lightweight, sufficient to fit inside the cabin of Conrad’s Apollo command module for the ride into orbit. At length, three final options for a protective sunshade were considered: one to be extended across Skylab’s exposed hull by means of a long pole, another deployed from the command module’s hatch, whilst station-keeping, or a third which would be deployed through the station’s solar-facing scientific airlock.
Of these, the second was the least complex, although it meant that Conrad would be forced to hold the Apollo spacecraft in position, alongside Skylab, whilst Kerwin and Weitz opened the hatch to install the sunshade. As for the other choices, the first option meant extensive EVA training and the third meant building something compact enough to fit through a small aperture, then unfurling to cover an area of several square metres. Although they were happy with the second option, Conrad’s crew had done enough EVA training to feel confident about the first option, and even the third option was “doable,” because it permitted them to work from the pressurised—but very hot—safety of Skylab itself. However, no one knew if the scientific airlock was clogged with debris, so the third option was ranked last and teams from the Johnson Space Center (JSC) focused on Option 2 and teams from the Marshall Space Flight Center (MSFC) explored Option 1.
In the JSC group’s plan, Paul Weitz would perform a stand-up EVA (“SEVA”) in the command module’s open hatch and attach the sunshade in two places along Skylab’s aft section. Conrad would then manoeuvre his ship to the forward end of the station, deploying the sunshade in the process, and Weitz would finally make a third attachment at the Apollo Telescope Mount (ATM). Nicknamed the “SEVA Sail,” the development of the sunshade was complex: for several solid days, seamstresses stitched the orange material, parachute packers folded it for deployment, engineers attended to its fasteners … and a steady stream of public tours gaped at it from a mezzanine gallery. As for the MSFC group, their plan revolved around an EVA from the ATM itself. Their sunshade looked very much like an oversized window blind, and its design was finished by the evening of 15 May. Joe Kerwin and the backup commander for the mission, Rusty Schweickart, participated in extensive underwater EVA trials.
Source: https://www.americaspace.com/2013/05/12/get-me-up-there-the-plan-to-save-skylab/
'With Flying Colours': The Revival of Skylab
By Ben Evans, on May 18th, 2013
(...) Conrad’s call of “Tally-ho the Skylab!” as a steadily brightening star on the horizon drew closer masked, at first, the seriousness of what the astronauts were about to face. The micrometeoroid shield was gone, as was one of the two solar arrays, whilst the second was so jammed with debris that it could not deploy properly. “When Pete finally got a good look at Skylab,” Nancy Conrad wrote, “he got the same feeling as you would when seeing a classic car you’d invested four years of your life in restoring now mangled in a heap in the town junk yard.” As Weitz took pictures, Conrad performed a flyaround inspection of the station, quickly ascertaining that the scientific airlock was not cluttered with debris, thereby making the deployment of the Johnson Space Center’s parasol a realistic option, and asserting his conviction that a stand-up EVA with the cable cutter should be enough to free the jammed solar array. (...)
https://www.americaspace.com/2013/05/18/with-flying-colours-the-revival-of-skylab/
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3712.msg133788#msg133788)
EDIT: Wcześniejszy post https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg92928#msg92928
-
35 lat temu 4 kwietnia 1983 roku rozpoczęła się misja STS-6 Challenger (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts6.htm). Byt to pierwszy lot Challengera i jednocześnie drugi lot operacyjny w ramach lotów promów kosmicznych. Załogę stanowiło czterech astronautów , z których niedawno w odstępie kilku miesięcy zmarli Paul Joseph Weitz (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3026.msg110863#msg110863) oraz Donald Herod Peterson, Sr. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3228.msg118845#msg118845). Pierwotnie start miał nastąpić 20 stycznia. Challenger w odróżnieniu od Columbii był lżejszy , jak również SRB i ET.
W czasie 5-dniowej misji Musgrave i Peterson 7 i 8 kwietnia dokonali pierwszych spacerów kosmicznych w ramach programu STS . Załoga umieściła też na orbicie satelitę telekomunikacyjnego TDRS-1 (Tracking and Data Relay Satellites System). Nieco ponad 2 miesiące po powrocie na Ziemię doszło do kolejnej historycznej misji (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1036.msg119497#msg119497) orbitalnej tego wahadłowca.
https://www.youtube.com/watch?v=_SN1rf-a368
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/launch2/sts-6.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-6.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/sts-6_post.jpg)
https://www.youtube.com/watch?v=C5P0lZAKU4w
https://www.youtube.com/watch?v=53WM6P3vkfE
The First Flight of Space Shuttle Challenger
April 4, 2018
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/screen_shot_2018-04-04_at_9.54.11_am.png)
STS-6 mission patch (left). STS-6 crew photo (left to right): Donald Peterson, Paul Weitz, Story Musgrave and Karol Bobko (middle). Rollout of Space Shuttle Challenger on a foggy morning in November 1982 (right). Credits: NASA
35 years ago, first flight of Space Shuttle Challenger
In early 1983, with five flights of the Space Shuttle Columbia successfully completed, NASA prepared to fly its second Orbiter, Challenger, on its maiden voyage. Based on lessons learned, Challenger used a lighter airframe and employed lighter blankets instead of tiles for thermal protection in certain areas of the vehicle, saving 2,486 pounds in overall weight. For additional launch performance, Challenger’s main engines were rated to 104% maximum thrust versus Columbia’s 100%. The maiden flight of Challenger also marked the first use of a lightweight External Tank (ET), weighing about 10,000 pounds less than the tank flown on the first Shuttle flight, and the use of lighter Solid Rocket Booster (SRB) motor casings. All these improvements resulted in an increased payload mass capability.
The primary objective of Challenger’s first mission, STS 6, was to deploy the first in a series of Tracking and Data Relay Satellites (TDRS). The TDRS System, once fully deployed, was a constellation of high-capacity communications satellites in geostationary orbits to provide comprehensive voice and data transmissions between Space Shuttles (and eventually the International Space Station) and Mission Control. Before the TDRS System became operational, communications between the ground and the Shuttle were possible for only about 15 percent of each orbit. The Shuttle would deploy the TDRS satellite mated to an Inertial Upper Stage (IUS), which would boost it from low Earth orbit to geostationary orbit. Another major objective of STS 6 was to conduct the first Extra-Vehicular Activity (EVA) or space walk from the Space Shuttle, and indeed the first US EVA since Skylab in 1974. A variety of science experiments rounded out the five-day mission.
The crew of STS-6 had the distinction of being the oldest crew flown up to that time, with a combined age of 191 years and an average age of nearly 48. Three of the crewmembers had waited fifteen years or more for their first space flight since being selected as astronauts. Commander of STS-6 was Paul J. Weitz, selected in 1966 and a veteran of the 28-day Skylab 2 mission in 1973. Pilot Karol J. Bobko, making his first space flight, was selected in the second group of astronauts for the US Air Force Manned Orbiting Lab (MOL) in 1966 and transferred to NASA in 1969. The two Mission Specialists were F. Story Musgrave, a scientist-astronaut selected in 1967, and Donald H. Peterson, another MOL astronaut transferred to NASA in 1969, both making their first flights.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/screen_shot_2018-04-04_at_9.54.29_am.png)
Launch of Space Shuttle Challenger on the STS-6 mission (left). Deployment of the TDRS communications satellite on the IUS (middle). Musgrave (left) and Peterson (right) conducting the first Space Shuttle EVA (right). Credits: NASA
Challenger arrived at Kennedy Space Center (KSC) on July 5, 1982, and after checkout and mating with its ET and SRBs rolled out to Launch Complex 39A on November 30. Launch of STS-6 occurred April 4, 1983, and about 10 hours into the mission, the crew deployed the TDRS/IUS stack from the cargo bay, successfully completing the primary objective of the flight. Unfortunately, the IUS placed the TDRS into an improperly low orbit, and it took several months of the TDRS using its own fuel to achieve the proper geostationary position. For the next two days, the crew conducted a variety of science experiments and prepared for the EVA on the fourth day. On April 7, wearing the new space suits designed specifically for Space Shuttle EVAs, Musgrave and Peterson floated out of the airlock and into Challenger’s cargo bay. For four hours and 10 minutes, the pair evaluated the mobility of the new suit and practiced various activities in the payload bay before returning to the airlock to end the first Shuttle EVA. On April 9, the crew fired Challenger’s engines to return to Earth, and made a successful landing at Edwards Air Force Base in California, having completed 80 orbits around the Earth in five days and 23 minutes, and traveling 2 million miles. Challenger was ferried back to KSC on April 19, to prepare for its next historic mission, STS-7, in June.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/screen_shot_2018-04-04_at_9.54.38_am.png)
Musgrave conducting the Continuous Flow Electrophoresis Experiment (CFES) experiment on the middeck of the Space Shuttle Challenger (left). Space Shuttle Challenger lands at Edward AFB to end the STS-6 mission (right). Credits: NASA
https://www.nasa.gov/mediacast/the-first-flight-of-space-shuttle-challenger
30 Years Since STS-6: The Rise of the Challenger (Part 1)
By Ben Evans April 6th, 2013
(...) Since the original contracts for the shuttle were signed in July 1972, virtually all components were tested to handle significant stress. Limited computing power meant that it was difficult to predict mechanical and thermal loads, and NASA built STA-99 as an engineering tool. After its completion in February 1978, it was tested for a year in a steel rig at Lockheed’s Plant 42 in Palmdale, Calif., where conditions of launch, ascent, orbital flight, re-entry, and landing were simulated. The decision to modify STA-99 as a “real” orbiter came about because, unlike Enterprise, it was an incomplete airframe and could be more easily upgraded. Traditionally, manned spacecraft had been tested to 140 percent of their design strength, but NASA engineers recognized that this might cause so much damage to STA-99 as to make it inadvisable to do so. Consequently, Tom Moser and his team at the Johnson Space Center in Houston, Texas, developed an analytical computer model to simulate 3,000 measurement points on the airframe. Their results confirmed that it could easily withstand 140 percent loads, with actual stress distributions in critical areas comparing favorably with pre-test data.
On 29 January 1979, it was official. Under a $1.9 billion contract between NASA and Rockwell International, STA-99 would follow Columbia as the second orbiter. Four days later, on 2 February, the structural test article was renamed “Challenger,” in honor of a steam-assisted Royal Navy corvette, which undertook a prolonged cruise from December 1872 until May 1876. In support of this expedition, all but two of Challenger’s guns were removed and her spars reduced to increase the availability of space for laboratories, additional cabins, and a special dredging platform. Equipped with specimen jars, alcohol to preserve samples, microscopes and chemical apparatus, thermometers, sounding leads, and sediment collectors, the 80,000-mile Challenger Expedition gathered the equivalent of 50 volumes of information about the Atlantic and Pacific Oceans. Sadly, she was broken up for her copper bottom in 1921 and, today, nothing, save her figurehead remains; this is enshrined in the National Oceanography Centre in Southampton, England. (...)
http://www.americaspace.com/2013/04/06/30-years-since-sts-6-the-rise-of-the-challenger-part-1/
30 Years Since STS-6: The Mission of the 'Geritol Bunch' (Part 2)
By Ben Evans April 7th, 2013
(...) At another point during the spacewalk, in what NASA labeled a “high metabolic period,” Peterson received a “high O2 usage” warning on his chest display. Although the message cleared quickly and did not recur, it was attributed to flexure within the suit and his high work rate. “I stopped and said ‘I’ve got an alarm’,” Peterson recalled. “Story stopped what he was doing and came over. We were trying to check what was going on and the seal popped back in place and the leak stopped. Now, in those days, we didn’t have constant contact with the ground. They weren’t watching at the time that happened. By the time we dumped the data from the computers to the ground that showed the leak, we were back inside the orbiter.” It seemed that Peterson’s alarm was caused by overworking and breathing excessively rapidly; this depleted his oxygen, forced a higher feed level, and triggered the warning. Biomedical data confirmed that his heart rate was around 192 beats per minute whilst cranking the wrench, but Peterson doubted he could have worked so hard as to breathe enough oxygen to set off the alarm. In spite of the problems, both Musgrave and Peterson clearly savored the opportunity to venture outside the vehicle in orbit.
After returning to the airlock, the data on Peterson’s alarm was pored over by flight controllers with dismay. “They were upset about it,” he said later, and, this being the suit’s first outing in space, the astronauts would almost certainly have been directed back to the airlock had the problem occurred whilst in communication with Mission Control. At the time of STS-6, however, the shuttle still relied heavily on a network of ground stations to relay its communications and data traffic during part of each orbit, typically only 20 percent. It was therefore ironic that on STS-6, which, in Peterson’s mind, benefitted from having gaps in communications with the ground, the first in a series of huge Tracking and Data Relay Satellites (TDRS) had been deployed to improve communications with future shuttle crews. It was optimistically hoped that, after the launch of a second, identical satellite on STS-8 later in 1983, it would be possible to talk to crews not only during the majority of their orbital time, but also throughout re-entry, eliminating the radio blackout normally experienced during this phase of the mission. Moreover, the existing network of 20-year-old ground stations, which were capable of supporting barely one or two spacecraft at a time, could be retired to save money. Once in place, the TDRS network was expected to be capable of supporting the shuttle and up to 26 other satellites simultaneously.
So it was that the men of STS-6—notwithstanding their ages—contributed enormously to the future of the shuttle program and the future of NASA’s space exploration program. For without Musgrave and Peterson’s EVA, the increasingly complex future steps in spacewalking, such as the repair of Solar Max, the servicing of the Hubble Space Telescope, and the assembly of today’s International Space Station, would have been rendered far more difficult. Without TDRS, the crews of the shuttle and station would be severely limited in their ability to transmit voice and data back to Earth … as would numerous other critical scientific satellites in orbit. The “Geritol Bunch” opened up the shuttle’s capabilities to three decades of remarkable accomplishment … and set humanity on a path to the future. (...)
http://www.americaspace.com/2013/04/07/30-years-since-sts-6-the-mission-of-the-geritol-bunch-part-2/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-6.html
http://www.spacefacts.de/english/bio_ast.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-6
-
20 lat temu 4 czerwca 1998 roku NASA powołała 17 grupę astronautów NASA (http://lk.astronautilus.pl/astros/nasa17.htm)
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/39/Astronaut_class_of_1998.jpg)
Składała się ona z 25 Amerykanów i 6 obcokrajowców.
W kosmos nie polecieli :
Patricia Consolatrix Robertson (http://lk.astronautilus.pl/astros/robertson.htm). Zmarła w wyniku ran odniesionych podczas katastrofy samolotu
Neil Whitney Woodward III (http://lk.astronautilus.pl/astros/woodward.htm)
Po dołączeniu do grupy Kanadyjczyk Bjarni Tryggvason (http://lk.astronautilus.pl/astros/363.htm) już nie odbył lotu kosmicznego.
Poza Tryggvasonem przed dołączeniem do grupy doświadczenie orbitalne posiadali:
Léopold Eyharts (http://lk.astronautilus.pl/astros/373.htm)
Hans Schlegel (http://k.astronautilus.pl/astros/292.htm)
Po opuszczeniu NASA zmarł w wypadku Alan Goodwin Poindexter (http://lk.astronautilus.pl/astros/465.htm)
Timothy Creamer (http://lk.astronautilus.pl/astros/508.htm) odbył tylko lot na pokładzie Sojuza tak jak i Marcos Pontes (http://lk.astronautilus.pl/astros/440.htm).
Po trzy loty odbyli:
Christopher John 'Fergie' Ferguson (http://lk.astronautilus.pl/astros/444.htm)
Michael Edward Fossum (http://lk.astronautilus.pl/astros/441.htm)
Paolo Angelo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm)
Steven Ray Swanson (http://lk.astronautilus.pl/astros/455.htm)
Roberto Vittori (http://lk.astronautilus.pl/astros/415.htm)
Długotrwałe loty na ISS odbyli:
Clayton Conrad Anderson (http://lk.astronautilus.pl/astros/457.htm) 2007
Tracy Ellen Caldwell-Dyson (http://lk.astronautilus.pl/astros/458.htm) 2010
Gregory Errol Chamitoff (http://lk.astronautilus.pl/astros/479.htm) 2008
Timothy John 'TJ' Creamer (http://lk.astronautilus.pl/astros/508.htm) 2009
Léopold Paul Pierre Eyharts (http://lk.astronautilus.pl/astros/373.htm) 2008 Francja
Michael Edward Fossum (http://lk.astronautilus.pl/astros/441.htm) 2011
Paolo Angelo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm) 2011 , 2017 Włochy
Garrett Erin Reisman (http://lk.astronautilus.pl/astros/471.htm) 2008
Steven Ray Swanson (http://lk.astronautilus.pl/astros/455.htm) 2014
Douglas Harry Wheelock (http://lk.astronautilus.pl/astros/463.htm) 2010
Sunita Lyn 'Suni' Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/451.htm) 2006 , 2012
Dzisiaj tylko trójka amerykańskich astronautów należy do Oddziału aktywnych astronautów:
Tracy Ellen Caldwell-Dyson (http://lk.astronautilus.pl/astros/458.htm) 1969 (2007, 2010)
Douglas Harry Wheelock (http://lk.astronautilus.pl/astros/463.htm) 1960 (2007 , 2010)
Sunita Lyn 'Suni' Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/451.htm) 1965 (2006 , 2012 , planowana Dragon 2 DM-2/CST-100 F2)
Z nich tylko Sunita Williams ma przydział do lotu.
Do Oddziału astronautów-menadżerów należy też troje astronautów:
Timothy John 'TJ' Creamer (http://lk.astronautilus.pl/astros/508.htm) 1959 (2009)
Gregory Carl 'Ray J' Johnson (http://lk.astronautilus.pl/astros/491.htm) 1954 (2009)
Stanley Glen Love (http://lk.astronautilus.pl/astros/467.htm) 1965 (2008)
Z cudzoziemców na liście aktywnych figurują jeszcze:
Léopold Paul Pierre Eyharts (http://lk.astronautilus.pl/astros/373.htm) (1957) 1998 , 2008
Paolo Angelo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm) (1957) 2007 , 2011 , 2017
Hans Wilhelm Schlegel (http://lk.astronautilus.pl/astros/292.htm) (1951) 1993 , 2008
Roberto Vittori (http://lk.astronautilus.pl/astros/415.htm) (1964) 2002 , 2005 , 2011
Z tym , że Europejczycy należą też do korpusu ESA. Biorąc pod uwagę wiek , jeszcze tylko Roberto Vittori może mieć największe szanse udziału w locie kosmicznym.
Ciekawe , że Wiki wymienia 32. kandydatów tej grupy , ale Robert Brent Thirsk (http://lk.astronautilus.pl/astros/350.htm) nie znalazł się ostatecznie w składzie tej grupy, ale musiał przecież trenować z astronautami NASA w czasie przygotowań do długotrwałej wyprawy.
Dodać jeszcze można , że w tej grupie znaleźli się :
Barbara Morgan (http://lk.astronautilus.pl/astros/459.htm)
Christopher John 'Fergie' Ferguson (http://lk.astronautilus.pl/astros/444.htm) astronauta o polskich korzeniach , który dowodził ostatnią misją orbitalną w programie STS. [EDIT: i przewidziany jest do pierwszego kosmicznego lotu testowego Boeing-Crew Flight Test CST-100 Starliner]
George Zamka (http://lk.astronautilus.pl/astros/462.htm)
https://www.jsc.nasa.gov/Bios/98ascans.html
http://www.spacefacts.de/english/e_nasa17.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/NASA_Astronaut_Group_17
-
Bardzo ładne podsumowanie! :)
-
George Zamka astronauta o polskich korzeniach , który dowodził ostatnią misją orbitalną w programie STS.
Christopher John 'Fergie' Ferguson (http://lk.astronautilus.pl/astros/444.htm) ::)
-
Tak więc w 17 grupie astronautów NASA znalazło się dwóch astronautów o polskich korzeniach , co można podkreślić przy okazji 40. rocznicy lotu pierwszego Polaka w kosmos :)
-
Lato sprzed 34 lat zachwiało poważnie optymistycznym podejściem do częstotliwości lotów w programie STS.
Problemy techniczne powodowały usuwanie z poszczególnych misji ładunków i znaczące odraczanie startów.
Dziewicza wyprawa Discovery miała rozpocząć się 26 czerwca 1984, ale silniki zostały wyłączone na kilka sekund przed startem.
Letnia przerwa w startach wahadłowców trwała prawie 5 miesięcy.
Summer of the Shuttle: Remembering the Ill-Fated Summer of '84
By Ben Evans July 8th, 2018
(...) More than 30 summers ago, America’s shuttle program should have entered its prime. Touted for over a decade as capable of flying regularly and routinely, the early summer of 1984 was envisaged to see as many as three missions by Discovery and Challenger—two laden with scientific and technological payloads, the third a classified voyage on behalf of the Department of Defense—as the reusable fleet of orbiters transitioned from test-flights to full operations. In three years of shuttle operations, the ships had demonstrated their abilities to serve as scientific research platforms, satellite launching pads and could retrieve and repair damaged spacecraft. The future seemed bright.
That is, until the morning of 26 June 1984.
As outlined in a previous AmericaSpace history article, Discovery’s maiden mission, designated “41D”, was ready to fly. Laden with the U.S. Navy’s Syncom 4-1 communications satellite, a large-format imaging camera and the extendible OAST-1 solar array mast, provided by NASA’s Office of Aeronautics and Space Technology, the flight would run for seven days. Commanded by veteran astronaut Hank Hartsfield, the crew also included Mike Coats, Mike Mullane, Steve Hawley, Judy Resnik and the first industry representative ever to fly aboard the shuttle, McDonnell Douglas engineer Charlie Walker. Yet their mission had shifted and contorted many times since their assignment in early 1983. Originally, they were designated “STS-12” and tasked with launching the third Tracking and Data Relay Satellite (TDRS-C)—part of a network of geostationary-orbiting sentinels to provide near-continuous voice and data coverage between shuttle astronauts and ground stations—but an Inertial Upper Stage (IUS) booster malfunction during the TDRS-A flight in April 1983 obliged NASA to place all future TDRS missions on hold. TDRS-B, planned for STS-8 in August 1983, and TDRS-C on Hartsfield’s flight, were deleted from the shuttle manifest.
Yet there were many other payloads to fill the void. By early 1984, Hartsfield’s mission gained Syncom 4-1, the large-format camera, OAST-1 and a Canadian communications satellite, known as Anik-C1. However, the Canadian satellite disappeared quickly from the payload roster and was reassigned to another flight. On 22 June, three days before their scheduled launch, the 41D crew arrived at the Kennedy Space Center (KSC) for Discovery’s maiden launch. A computer glitch on the 25th enforced a 24-hour delay, but worse was to come. On the morning of the 26th, the countdown clock ticked down to T-6.6 seconds and the shuttle’s cluster of three main engines roared to life…and abruptly shut down. A Redundant Set Launch Sequencer (RSLS) abort—the first of the shuttle era—was declared and the exhausted crew was extracted from the cockpit.
The cause was later traced to a problem with one of the main engines, all three of which were commanded to shut down by Discovery’s on-board computers. The immediate consequence was that 41D would not fly for many weeks, as the vehicle required rollback to the Vehicle Assembly Building (VAB), destacking from its boosters and fuel tank and the return of the shuttle to the Orbiter Processing Facility (OPF) for the engines to be replaced. That placed the next realistic opportunity for launch in late August 1984…and that spelled bad news for NASA’s busy summertime mission manifest. (...)
http://www.americaspace.com/2018/07/08/summer-of-the-shuttle-remembering-the-ill-fated-summer-of-84/
-
Historyczne wieże kompleksu 17 po ponad sześćdziesięciu latach po powstaniu legły w gruzach.
Z tego kompleksu startowały m. in. misje SMM (Solar Maximum Mission) oraz Spirit i Opportunity , a także Dawn i MESSENGER.
Historia wież dobiegła końca w wybuchowych eksplozjach 12 lipca 2018 po przeprowadzeniu 325 startów.
Teren kompleksu zostanie teraz wykorzystany przez spółkę Moon Express na potrzeby księżycowych lotów.
Historic Dual Pads of Launch Complex 17 Demolished, After 300+ Launches over 50 Years of Service
By Ben Evans, on July 12th, 2018
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2018/07/IMG_1230.jpg)
The towers of Launch Complex 17 pads A and B crashing down at Cape Canaveral AFS in Florida on July 12, 2018. Photo Credit: Mike Killian / AmericaSpace.com
After first echoing to the roar of rocket engines in 1957—before the Space Age even began—historic Space Launch Complex (SLC)-17 near the southern end of Cape Canaveral Air Force Station, Fla., breathed its last earlier today (Thursday, 12 July), when shortly after 7:00 a.m. EDT its two nearly 200-foot-tall gantries were remotely destroyed. Brig. Gen. Wayne Monteith, commander of the Air Force’s 45th Space Wing, initiated detonations of 68 pounds of explosives which brought SLC-17A and SLC 17B to the ground after a combined 325 launches in more than five decades of active service. During their storied careers, the two pads hosted the first successful low-orbiting weather satellite, Britain’s maiden satellite, the world’s earliest communications satellites, GPS satellites, as well as NASA space telescopes and Mars Rovers.
Built at a reported cost of $3.5 million per complex, SLC-17 arose in April 1956, with an intention that they would support the Air Force’s PGM-17 Thor ballistic missile. Construction was completed the following November and SLC-17B saw its first launch in January 1957, followed by the inaugural use of its twin the following August. Unfortunately, these two opening launches of the Thor ended in failure, but success lay just around the corner. In their first years of service, the pads saw the launch of Pioneer 5, which explored the interplanetary environment between Earth and Venus for the first time, and might have seen the United States’ first voyages to the Moon, had three other Pioneers not been lost during ascent from August-November 1958.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2018/07/090514-F-1234P-003.jpg)
A test Thor takes flight from Launch Complex 17 at Cape Canaveral, Fla., on Dec. 5, 1959. (U.S. Air Force photo)
During the first half of the sixties, the pads saw a multitude of Thor test-flights and pioneering orbital missions. Tiros-1, the world’s first successful low-orbiting weather satellite, was lofted in April 1960 and provided the first accurate meteorological forecasts using space-based data. A month later, Echo-1 became the earliest passive communications satellite, whilst Telstar-1 in July 1962 enabled the first live broadcast of television images between the United States and continental Europe from space. The first successful communications satellite to enter geostationary orbit, Syncom-3, flew in July 1964, whilst the commercial Intelsat-1—the famed “Early Bird”—launched a few months later in April 1965 and helped provide live television coverage of the splashdown of Gemini VI-A the following December.
Britain’s first satellite, Ariel-1, flew from the 17A pad in April 1962, and the UK Ministry of Defence saw its first Skynet military communications satellites lofted in November 1969 and August 1970. Dovetailed into these missions were members of the United States’ fleet of Orbiting Solar Observatory (OSO) and Orbiting Geophysical Observatory (OGO) spacecraft.
https://www.youtube.com/watch?v=pkJbN-1DlpA
ABOVE: Watch our unique beachside view of the pad implosions! Credits: Jeff Seibert / Mike Killian for AmericaSpace
Throughout the 1970s, a series of Intelsat communications satellites, Explorer science satellites, Canada’s first Anik communications satellite, Nimbus and the earliest members of the Geostationary Operational Environmental Satellite (GOES) program were placed into orbit. SLC-17’s first launch of the eighties came on 14 February 1980, when NASA’s Solar Maximum Mission (SMM)—which was subsequently retrieved and repaired by the Space Shuttle—was delivered to space on an ambitious mission to explore the Sun. Nine years later, in February 1989, the Delta II booster saw its first flight off 17A and the first Block II Navstar Global Positioning System (GPS) was put into space.
Its final two decades saw a mixture of communications, navigational and military satellites, as well as a range of scientific missions for NASA and its international partners. Astronomical observatories including the German-led ROSAT, the Extreme Ultraviolet Explorer (EUVE), the Geotail magnetospheric science mission, the Rossi X-ray Timing Explorer (RXTS) and the Near-Earth Asteroid Rendezvous (NEAR) featured heavily in the first half of the 1990s, whilst the second half and beyond saw 17A and 17B with Mars acutely in their sights.
The Global Surveyor and Pathfinder missions rocketed away from the two pads during the November-December 1996 Martian “launch window”, whilst the Climate Orbiter and Polar Lander did likewise in the December 1998-January 1999 window. Mars Odyssey was launched in April 2001, NASA’s Spirit and Opportunity rovers rose from 17A and 17B in June-July 2003 and, most recently, the Phoenix mission flew in August 2007.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2018/07/GRAIL-REMOTE-HI-RES-9.jpg)
The final launch to fly out of Launch Complex 17, NASA’s GRAIL mission to the moon in 2011 atop a ULA Delta-II rocket. Photo Credit: Mike Killian / AmericaSpace
Still others have included the Mercury Surface, Space Environment, Geochemistry and Ranging (MESSENGER) mission to Mercury in August 2004, the Dawn spacecraft to Vesta and Ceres, the Spitzer Space Telescope—the fourth and final member of NASA’s fleet of Great Observatories—and Kepler in March 2009. Two years after Kepler, in September 2011, SLC-17B saw the complex’s final mission with the launch of the Gravity Recovery and Interior Laboratory (GRAIL) flight to the Moon.
Plans for today’s implosions began soon after the GRAIL mission launched in 2011, and cost upwards of $2 million. Now, Launch Complex 17 is occupied by the private company Moon Express (http://www.moonexpress.com/) for developing and testing engines and lunar landers. No rockets, however, will be launching from LC-17 again, Moon Express will instead launch their robotic explorers on rockets from other Cape pads.
http://www.americaspace.com/2018/07/12/historic-dual-pads-of-launch-complex-17-demolished-after-300-launches-over-50-years-of-service/
Towers toppled at historic Cape Canaveral Launch Complex 17
(http://www.collectspace.com/images/news-071218i.jpg)
July 12, 2018 — The last two launch towers to stand at Cape Canaveral since the dawn of the Space Age are no more.
The twin mobile gantries at Launch Complex 17 (LC-17) were imploded Thursday morning (July 12), toppling the oldest remaining launch pad structures at Cape Canaveral Air Force Station in Florida. The United States Air Force's 45th Space Wing oversaw the demolition, which leveled the landmark towers just after 7 a.m. EDT (1100 GMT).
"3... 2... 1... Fire in the hole!" announced Brig. Gen. Wayne Monteith, commander of the 45th Space Wing, before pushing a button to initiate a series of detonations. Seconds later, the towers fell over, kicking up a cloud of dust in their wake.
"It is part of history, which we are doing every single day out here on the range," said Monteith, per a video recorded by Florida Today (https://eu.floridatoday.com/story/tech/science/space/2018/07/12/twin-towers-tumble-cape-canaverals-historic-launch-complex-17/776026002/), the local area's newspaper. (...)
http://www.collectspace.com/news/news-071218a-lc17-launch-towers-toppled.html
https://www.nasaspaceflight.com/2018/07/capes-lc-17-demolished-decades-service/
https://en.wikipedia.org/wiki/Cape_Canaveral_Air_Force_Station_Space_Launch_Complex_17
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3256.msg120324#msg120324)
-
Dziś sześćdziesiąta rocznica powołania NASA
NASA 60-year anniversary: US space agency celebrates 60 years of space exploration
By SEBASTIAN KETTLEY PUBLISHED: 13:48, Mon, Jul 23, 2018 | UPDATED: 13:58, Mon, Jul 23, 2018
NASA’s very own Diamond Jubilee is being celebrated with a pomp this weekend, six decades after the space agency was founded.
NASA will celebrate 60 years since US President Dwight Eisenhower signed the National Aeronautics and Space Act on July 29, 1958. (...)
https://www.express.co.uk/news/science/992970/NASA-anniversary-60-years-space-agency-celebration
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3268.msg120780#msg120780)
-
33 lata temu 29 lipca 1985 miał miejsce dramatyczny start do misji STS-51F Challenger (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts51f.htm). Nastąpiło przedwczesne wyłączenie na wysokości 108 km jednego z 3. silników SSME.
Rozważana była procedura ATO - powrotu na Ziemię bez wejścia wahadłowca na orbitę. Była to jedna z najdramatyczniejszych sytuacji w całym programie STS.
W opracowanie eksperymentów przeprowadzonych na pokładzie wahadłowca zaangażowani byli m. in. polscy naukowcy.
Przez 5 minut i 45 sekund [lot] przebiegał prawidłowo. Po tym czasie został wyłączony jeden z trzech silników głównych – SSME. Gdyby wyłączenie nastąpiło 33 sekundy wcześniej, Challenger nie byłby w stanie osiągnąć trwałej orbity wokółziemskiej. Po skoku nad Atlantykiem musiałby lądować awaryjnie w Saragossie w Hiszpanii. Pozostałe silniki pracowały nadal i szansa na powodzenie misji rosła. By odciążyć prom, wyrzucono około 2000 kg z zapasu 11 000 kg materiałów pędnych dla silników OMS. Dodatkowy nieplanowany manewr tymi silnikami pochłonął dalsze 750 kg paliwa i utleniacza. Ostatecznie Challenger znalazł się na orbicie, lecz przebiegającej 71 km niżej (311÷301 km), niż planowano. Nachylenie orbity wyniosło 49,5°. Jak się później okazało przyczyną kłopotów była nie awaria silnika SSME nr 1, a czujników temperatury w pompie turbinowej podającej ciekły wodór do komory spalania. Wadliwie działające czujniki sygnalizowały wzrost temperatury turbiny powyżej 1071 °C, co groziłoby jej uszkodzeniem, a w konsekwencji także całego pojazdu.
https://pl.wikipedia.org/wiki/STS-51-F
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-51-F
https://www.youtube.com/watch?v=JSbMs_OnE4c
'Limits to Inhibit': Remembering Challenger's Dramatic 51F Launch, On This Day in 1985
By Ben Evans, on July 29th, 2018
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/07/51fwalkout.jpg)
Commander Gordon Fullerton leads his crew out of the Operations & Checkout (O&C) Building on 29 July 1985, bound for Pad 39A and Challenger. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
(...) Sixty-seven miles (108 km) above Earth, and almost six minutes after leaving Pad 39A at the Kennedy Space Center (KSC) in Florida, Challenger had long since shed her twin Solid Rocket Boosters (SRBs) and was racing towards low-Earth orbit under the impulse of her three Space Shuttle Main Engines (SSMEs). All at once, temperature readings for the No. 1 engine’s high-pressure turbopump indicated “above” the maximum redline, prompting the on-board General Purpose Computers (GPCs) to command a shutdown. From Mission Control in Houston, Texas, Capcom Dick Richards made the call “Limits to Inhibit”, advising Fullerton and Bridges that they were seeing a potentially show-stopping malfunction and the imminent necessity of an abort. By now, Challenger was too high and traveling too fast for the Return to Launch Site (RTLS) option. Two more options remained open: either a Transoceanic Abort Landing (TAL) in Europe or a tricky maneuver, known as an Abort to Orbit (ATO), whereby the shuttle would pulse her twin Orbital Maneuvering System (OMS) engines to augment the two still-burning SSMEs and limp into a low, stable orbit.
Sitting behind and between Fullerton and Bridges, Musgrave’s instinct was to flick to the page on his knee-mounted checklist which dealt with a TAL abort to a place called Zaragoza Air Base, a joint-use military and civilian installation with a NATO-equipped bombing range, in the autonomous region of Aragon in north-eastern Spain. This particular site had been assigned to 51F for a TAL scenario because the mission’s orbital inclination of 49.5 degrees placed it close to the nominal ascent ground track and enabled the most efficient use of available main engine reserves and cross-range capability.
Next to Musgrave was “rookie” astronaut Henize, who looked on with a measure of nervousness. He was aware that TAL encompassed the six-minute period following the closure of the RTLS “window”, through SRB separation and Main Engine Cutoff (MECO), and he knew that it would only be selected in the event of a major malfunction, such as a serious cabin pressure leak or cooling system failure. Had Mission Control issued the instruction to “Abort TAL” that day, Fullerton would have rotated the abort switch on his instrument panel to the TAL/AOA position and depressed the abort push button next to the selector switch. Challenger’s computers would then have automatically steered the orbiter towards the plane of the European landing site.
https://www.youtube.com/watch?v=z_4v2Bl7z5I
(...)
Eventually, the call came from Mission Control: “Abort ATO; Abort ATO.” Challenger had achieved sufficient velocity and altitude to undertake the next available option: the Abort to Orbit. In fact, she had missed the closure of the TAL “window” by just 33 seconds! At 4:06:06 p.m. EDT, some six minutes and six seconds into the ascent and hurtling towards space, Fullerton fired the OMS engines for 106 seconds, consuming a large quantity of much-needed propellant, but permitting the shuttle to continue into a lower-than-planned orbit. Two minutes later, at 4:08:13 p.m., the No. 3 main engine data indicated excessively high temperatures. If the “Limits to Inhibit” had not already been applied, the computer would have it shut down. The “inhibit” command effectively instructed the computers to ignore the over-temperature signals and prevented them from shutting down the No. 3 engine. The two remaining engines fired for an additional 49 seconds, shutting down nine minutes and 20 seconds after launch. “We never did get the call for the transoceanic emergency landing,” said Musgrave, “and we ended up making it to orbit and finishing the mission.”
The hair-raising incident on 29 July 1985 represented the only in-flight SSME shutdown ever experienced by the shuttle, and it came as a surprise because all engine parameters had been normal during the countdown, ignition sequence and the first few minutes of the flight. At approximately two minutes into Challenger’s ascent, at about the same time as the SRBs were jettisoned, data from Channel A—one of two measurements of the No. 1 engine’s high pressure fuel turbopump discharge temperature—displayed characteristics indicative of the beginning of failure. Its measurement began to drift and, at three minutes and 41 seconds after launch, the Channel B sensor failed. However, its sibling continued to drift, approaching and then exceeding its own redline limit some five minutes and 43 seconds into the flight, which triggered the shutdown. (...)
http://www.americaspace.com/2018/07/29/limits-to-inhibit-remembering-challengers-dramatic-51f-launch-on-this-day-in-1985/#more-105310
-
40 lat temu 16 marca 1978 wyznaczono załogę testową do pierwszego lotu kosmicznego wahadłowca kosmicznego.
Shuttle test pilot Bob Crippen's advice for NASA's commercial crews
August 2, 2018 — The last time NASA assigned astronauts to the first test flight of a new U.S. spacecraft — as it plans do on Friday (Aug. 3) for the first time in 40 years — Bob Crippen was front and center.
Or rather, front and right seat.
On March 16, 1978, NASA announced Crippen would be on the prime crew for the first orbital flight of the agency's new untested launch vehicle, the space shuttle. A then-40-year-old Navy commander who had transferred to NASA in 1969, Crippen was assigned to pilot STS-1, the maiden mission of what would ultimately become a 30-year program. (...)
On Wednesday, Boeing confirmed its schedule for the first crewed Starliner flight was slipping several months to mid-2019. When Crippen was assigned to STS-1, NASA announced it was planning his launch for the spring of 1979. Columbia did not launch until April 12, 1981, after a two-year delay. (...)
http://www.collectspace.com/news/news-080218a-nasa-commercial-crews-crippen.html
-
Krótkie filmowe podsumowanie 60-lecia NASA w badaniach pozaplanetarnych
https://www.youtube.com/watch?v=0are7UM5kMU
-
40 lecie Pierwszego Niemca w kosmos.
26.08. mija 40 lat jak z kosmodromu Bajkonur wystartował Sojuz-31 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s31.htm) z kosmonautą Niemiec na pokładzie. Był to trzeci lot załogowy po udziale Czechosłowaka i Polaka w ramach programu Interkosmos.
Jest nim Sigmund Werner Paul Jähn (http://lk.astronautilus.pl/astros/90.htm) (mający dziś 81 lat).
Więcej: https://www.esa.int/About_Us/Welcome_to_ESA/ESA_history/Sigmund_Jaehn_the_first_German_in_space
http://www.gctc.ru/main.php?id=4314
(http://www.gctc.ru/media/foto/big/4315/6249383162.jpg)
-
Premier Brandenburgii Dietmar Woidke uhonorował kosmonautę z okazji 40-lecia lotu w kosmos pierwszego Niemca.
Woidke würdigt Sigmund Jähns Weltraumflug vor 40 Jahren
RBB | 24panorama 24.08.18 | 13:37 Uhr
(https://www.rbb24.de/content/dam/rbb/rbb/rbb24/2018/2018_08/imago/jaehn.jpg.jpg/rendition=cq5dam.web.1280.1280.jpeg/size=708x398.jpg)
Vor jetzt 40 Jahren machte Siegmund Jähn seinen historischen Weltraumausflug. Der DDR-Kosmonaut war der erste Deutsche im All. Brandenburgs Ministerpräsident Woidke hat diese "Pioniertat" am Freitag gewürdigt. Man könne "mit Fug und Recht stolz sein".
Zum 40. Jahrestag des ersten Weltraumfluges eines Deutschen hat Brandenburgs Ministerpräsident Dietmar Woidke (SPD) den einstigen DDR-Kosmonauten Sigmund Jähn gewürdigt. "Auf diese Pioniertat von Sigmund Jähn vor 40 Jahren können die Deutschen in Ost und West noch heute mit Fug und Recht stolz sein", erklärte Woidke am Freitag in Potsdam. (...)
https://www.rbb24.de/panorama/beitrag/2018/08/weltraumflug-sigmund-jaehn-jubilaeum-40-jahre.html
-
https://www.youtube.com/watch?v=ImqHLmBasvo
https://www.youtube.com/watch?v=hL6Fr2iVYk0
https://www.youtube.com/watch?v=n5eRfVopUIU
-
Dziś minęła 35 rocznica startu misji STS-8 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts8.htm) Challengera.
-
Lot, który mógl zakończyć się katastrofą.
Pierwszy nocny start i lądowanie w programie STS.
Pierwszy lot czarnoskórego astronauty w programie STS.
Drugi lot , w którym wzięli udział astronauci z naboru z roku 1978.
Dowódca załogi Richard Truly został później administratorem NASA , a pilot Daniel Brandenstein dowodził pierwszym lotem ostatniego wprowadzonego do służby wahadłowca Endeavour.
Początkowo załoga miała liczyć cztery osoby.
Nastąpiła częściowa wymiana ładunku z powodu problemów z TDRS podczas misji STS-6.
Pojawiły się 33 anomalie podczas misji. Naliczono 7 poważnych uszkodzeń osłony cieplnej i 49 niewielkich , co w porównaniu z innymi lotami nie było dużą liczbą.
A total of thirty-three in-flight anomalies were eventually reported. As well as the issues above, STS-8's more minor problems ranged from faulty thermostats to an unusually high amount of dust in the cabin.
Załoga była nieświadoma, że w pierwszej fazie lotu, po starcie groziła jej awaria mogąca mieć katastrofalne skutki. Po wyłowieniu z wody pomocniczych rakiet na paliwo stałe oraz przetransportowaniu ich do bazy NASA okazało się, że doszło do awarii prawej rakiety, w której ochrona żaroodporna stalowej dyszy silnika została prawie na wylot przepalona. Z zewnętrznej strony jest ona chroniona przed gorącymi spalinami przez warstwę ablacyjną o grubości 7,5 cm. Podczas dwóch minut pracy silnika część warstwy wyparowuje, a jej grubość zmniejsza się o około połowę. Przy starcie STS-8 warstwa ochronna zbyt szybko wyparowała – pozostało 5 mm, co mogło doprowadzić do przepalenia dyszy. Efektem byłoby zmniejszenie ciągu silnika, zboczenie promu z kursu, a następnie destrukcja. Za przyczynę awarii uznano nieodpowiednią żywicę użytą do produkcji warstwy ablacyjnej w silnikach SRB. Wobec tej awarii wstrzymano następny lot wahadłowca planowany na 30 września 1983 roku. Następnie przesunięto raz jeszcze o miesiąc, aby znaleźć przyczynę awarii i sprawdzić czy przy kolejnych egzemplarzach rakiet nie powtórzy się podobna sytuacja. Pomyślne badania pozwoliły na następny start w dniu 28 listopada 1983 roku.
https://pl.wikipedia.org/wiki/STS-8
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-8
http://www.spacefacts.de/english/bio_ast.htm
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/sts-8_pad.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/launch2/sts-8_2.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/sts-8_bluford.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-8.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/sts-8_pfta.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/earth2/sts-8_5.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/landing2/sts-8.jpg)
30 Years Ago: First Shuttle Night Launch, First African-American Astronaut, Oldest Man in Space (Part 1)
By Ben Evans, on August 31st, 2013
(...) This nocturnal launch had been simulated on the ground. “We concentrated on flying night launches and night landings in a darkened simulator,” Bluford recalled. “We learned to set our light levels low enough in the cockpit that we could maintain our night vision, and I had a special lamp mounted on the back of my seat so that I could read the checklist in the dark. The only thing that wasn’t simulated was the lighting associated with the Solid Rocket Booster ignition and the firing of the pyros for SRB and External Tank separation.” (...)
https://www.americaspace.com/2013/08/31/30-years-ago-first-shuttle-night-launch-first-african-american-astronaut-oldest-man-in-space-part-1/
30 Years Ago: First Shuttle Night Launch, First African-American Astronaut, Oldest Man in Space (Part 2)
By Ben Evans, on September 1st, 2013
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/09/NASA-image-of-the-crew-of-STS-8-posted-on-AMericaSpace.jpg)
Photo Credit: NASA
(...) With the Insat-1B deployment behind them, the crew set to work on their next major objective: testing the muscle of their ship’s mechanical arm with the Payload Flight Test Article (PFTA). Although it would not be released into space, this giant dumbbell was the largest payload yet manipulated by the RMS. Yet even the PFTA was barely a third of the weight of the enormous Long Duration Exposure Facility, destined to be placed into orbit by another shuttle crew in the spring of 1984. Nonetheless, its forward and aft screens closely mimicked the visibility and maneuverability obstacles that future astronauts deploying large, cylindrical structures might face. In particular, PFTA became the first shuttle-borne cargo with a “five point” attachment to the payload bay—a keel and four longeron fittings—all of which were out of the direct view of the crew.
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/09/PFTA.jpg)
The dumbbell-shaped Payload Flight Test Article (PFTA) was designed to test the maneuverability and capabilities of the shuttle’s Remote Manipulator System (RMS) arm. Photo Credit: NASA
As a result, Gardner and Bluford relied totally upon cameras fitted to the RMS. With Gardner at the controls, the dumbbell was first grappled by one of its two “active” fixtures and subjected to a variety of tests, as Truly pulsed Challenger’s thrusters. These tasks helped to satisfy a number of test objectives to verify ground-based simulations, assess visual cues for payload handling, and demonstrate both hardware and computer software. During each activity, the RMS was employed in both manual and automatic modes. The two grapple fixtures on the payload provided different geometries and mass properties for the arm. Much of the payload’s mass was situated at its aft end, thanks to a quantity of lead ballast, and Gardner’s evaluations helped to verify that the RMS could position a large structure within 1.9 inches and one degree of accuracy in respect to the shuttle’s axes. (...)
https://www.americaspace.com/2013/09/01/30-years-ago-first-shuttle-night-launch-first-african-american-astronaut-oldest-man-in-space-part-2/
STS-8: The First Shuttle Night Launch & Landing
Aug. 30, 2018
https://www.youtube.com/watch?v=zOiXPQg2RhI
With its first two flights successfully completed, Space Shuttle Challenger was ready to head back into space. As with its previous flights, this one would also be known for several “firsts.” The primary objective of Challenger’s third mission, STS-8, was to deploy the Insat-1B weather and communications satellite for India. The final orbital location of Insat-1B dictated that Challenger launch and land at night, the first time in the Shuttle program. STS-8 was originally planned to fly the second Tracking and Data Relay Satellite (TDRS) to expand space-to-ground communications between Mission Control and orbiting Space Shuttles, but during the launch of the first TDRS on STS-6, its Inertial Upper Stage (IUS) placed it into a stable but incorrect orbit. NASA managers decided to replace the TDRS on STS-8 until the IUS problem could be identified and corrected. Replacing TDRS was the Canadian-built Remote Manipulator System (RMS), or robot arm, and the Payload Flight Test Article (PFTA), an 8,500–pound dumbbell-shaped structure designed to evaluate the dynamics of the RMS.
NASA announced the crew for STS-8 in April 1982– Commander Richard H. Truly, a veteran of the STS-2 mission, and three first time flyers, Pilot Daniel C. Brandenstein and Mission Specialists Dale A. Gardner and Guion S. Bluford. Of significance, Bluford was the first African-American to fly in space. Eight months later, NASA added Dr. William E. Thornton as a fifth member of the crew to conduct medical investigations on the astronauts to better understand the causes of space motion sickness that was then affecting approximately one-third of all space travelers. (...)
With its first two flights successfully completed, Space Shuttle Challenger was ready to head back into space. As with its previous flights, this one would also be known for several “firsts.” The primary objective of Challenger’s third mission, STS-8, was to deploy the Insat-1B weather and communications satellite for India. The final orbital location of Insat-1B dictated that Challenger launch and land at night, the first time in the Shuttle program. STS-8 was originally planned to fly the second Tracking and Data Relay Satellite (TDRS) to expand space-to-ground communications between Mission Control and orbiting Space Shuttles, but during the launch of the first TDRS on STS-6, its Inertial Upper Stage (IUS) placed it into a stable but incorrect orbit. NASA managers decided to replace the TDRS on STS-8 until the IUS problem could be identified and corrected. Replacing TDRS was the Canadian-built Remote Manipulator System (RMS), or robot arm, and the Payload Flight Test Article (PFTA), an 8,500–pound dumbbell-shaped structure designed to evaluate the dynamics of the RMS.
https://www.nasa.gov/feature/sts-8-the-first-shuttle-night-launch-landing
Night Flight of STS-8
Aug. 30, 2011
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2023/03/583134main_s83-39513_full.jpg)
https://www.nasa.gov/multimedia/imagegallery/image_feature_2049.html
Daniel C. Brandenstein Interviewed by Carol Butler
Kirkland, Washington – 19 January 1999
(...) Butler: I can see where you're coming from with that, definitely. Well, moving into the flying point of view, you were selected as pilot for STS-8. When did you find out that you were going to be on the crew? What were your thoughts at that time?
Brandenstein: I think it was about nine months before the flight. I don't specifically remember. It always started with, "There's a call over at Mr. Abbey's office." The first six flights had been assigned, and they were all experienced, people that had been around the office a long time. Nobody from our class had flown that. But it was hoping and guessing and rumblings like that, starting with 7, 8, and on, that they'd be picking up some of the new class and stuff.
So I got called over one day and they said that I was going to be Dick [Richard H.] Truly's pilot and was going to fly STS-8. That was obviously great. I was excited about that. That's what you wanted to do. One of the really neat things about it, that was going to be a night launch and a night landing. What drove that was, we were launching a satellite for India, and to get it in the proper place, you kind of worked the problem backwards. Okay, they want the satellite up here, so then you've got to back down all your orbital mechanics and everything, and basically it meant we had to launch at night. The fact we launched at night meant that we would end up landing at night. Just, once again, the way the mission worked out.
So that's pretty early in the program to try something like that. I mean, Dick Truly and I had both done night carrier landings, and the way the Shuttle flies, approaches the end of the runway, and doing that at night, we kind of looked at each other and said, "Oooh. This is going to be interesting."
So we got very much involved in developing a lighting system to enable us to safely land at night. We had other people, and once again it was the job of a technical assignment of somebody in the office, kind of like a support crew. We were out of the support crew business by that time, but the crew didn't have enough time to focus just on that, although we got very much involved because we were obviously the ones doing it first. But [Karol J.] Bobko and then Loren [J.] Shriver and then Mike [Michael J.] Smith were all involved in developing the night lighting system, so we went through a rather long evolution of flood lights and spotlights and flares and whatnot, trying to develop some way to give us the visual cues we needed to make a successful night landing.(...)
https://www.jsc.nasa.gov/history/oral_histories/BrandensteinDC/brandensteindc_1-19-99.htm
Celebrating Guy Bluford's Historic First Flight
Aug. 30, 2018
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2023/03/guy.jpeg)
https://www.nasa.gov/image-feature/celebrating-guy-blufords-historic-first-flight
https://www.youtube.com/watch?v=6BHQWGw8QNY
https://www.youtube.com/watch?v=2CAHJCrKSMg
Guion S. Bluford, Jr. Interviewed by Jennifer Ross-Nazzal
Houston, Texas – 2 August 2004
(...) We had a telecom with President Ronald Regan during the flight. He praised us on our accomplishments and wished us well for the remainder of the flight. We also had daily messages from the families and the CapComs kept us appraised as to what was going on, on the ground. During our flight, the CapCom kept me abreast on how Penn State was doing in football and how the Philadelphia Phillies were doing in baseball. Each morning we were awakened by a school song. The Penn State song was played on flight day four. During the mission, we were informed about the shooting down of the Korean airliner over China. This was good for us to know, as we prepared for our on-orbit news conference with the press. During the mission, Dick Truly told me he was leaving the astronaut office after this flight to become Commander of the Naval Space Command, and my wife sent me a message saying that we had termites in our house. Overall the mission went well and we accomplished all of our flight goals.
On flight day five, we configured Challenger for the flight home. The mission seemed to go faster than we had wanted it to and all of us were hoping that we would have the chance to fly again. We rotated the vehicle so that it was flying backwards; we performed the deorbit burn, and then we rotated the vehicle so that it was facing forward and re-entered the Earth’s atmosphere. As we re-entered the Earth’s atmosphere, we began to feel the effects of gravity and see the fiery plasma of hot air burn outside the front windows of the Orbiter. Dale took pictures of the hot plasma as it enveloped us during entry, and he would occasionally hand me the camera. I could feel the camera getting heavier and heavier as we got closer to home. Dick flew us home, and we landed at Edwards Air Force Base a little after midnight on the sixth day. There was an enthusiastic crowd to greet us at our brief post flight press conference. We joined up with our wives, who were waiting for us, and NASA flew us back to Houston. (...)
https://www.jsc.nasa.gov/history/oral_histories/BlufordGS/BlufordGS_8-2-04.htm
https://www.jsc.nasa.gov/Bios/htmlbios/bluford-gs.html
https://www.biography.com/people/guion-s-bluford-213031
-
2 września 2018 przypadła 110. rocznica urodzin głównego konstruktora m. in. zespołu Energia - Buran Walentina Głuszki.
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c8/Rus_Stamp_GST-Glushko.jpg)
(https://scisne.net/ax/d1/1/a1747/03.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=ZgovQU6rdRg
https://www.youtube.com/watch?time_continue=163&v=ZgovQU6rdRg
110 лет со дня рождения Валентина Петровича Глушко
02.09.2018
2 сентября 2018 года исполняется 110 лет со дня рождения академика Валентина Петровича Глушко — советского инженера, учёного, одного из пионеров ракетно-космической техники, основоположника советского жидкостного ракетного двигателестроения.
Под руководством В. П. Глушко были созданы опытные образцы первого в мире электротермического ракетного двигателя. Мощные жидкостные ракетные двигатели конструкции В. П. Глушко были установлены на большинстве первых и вторых ступеней советских ракет-носителей и многих боевых ракет. Они обеспечили вывод на орбиту первых советских искусственных спутников Земли, полёты Юрия Гагарина и других советских космонавтов, запуски автоматических межпланетных станций к Луне и планетам Солнечной системы.
Как генеральный конструктор НПО «Энергия» и председатель Совета главных конструкторов,
в 1974–1989 г. г. Валентин Петрович Глушко осуществлял общее руководство работами многочисленных предприятий и организаций по ключевым проектам советской пилотируемой космонавтики.
https://www.roscosmos.ru/25467/
wikipedia (https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%BB%D1%83%D1%88%D0%BA%D0%BE,_%D0%92%D0%B0%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D1%82%D0%B8%D0%BD_%D0%9F%D0%B5%D1%82%D1%80%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87)
http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=10528
https://scisne.net/a-1747
http://www.buran.ru/htm/glushko.htm
-
W tym miesiącu mija 20 lat od powstania żółtych stron.
Loty Kosmiczne (http://lk.astronautilus.pl/) zainaugurowały swoje istnienie w bardzo gorącym czasie: aż 4 nieudane starty w krótkim czasie.
Odmiany rakiet, które tamtego września startowały należy zaliczyć najpewniej do czasu minionego.
Lista ludzi, którzy mogli poszczycić się orbitalnym chociaż doświadczeniem liczyła wtedy 382 astronautów i brali oni udział w 205. kosmicznych lotach.
Obecny rekordzista świata w kosmicznym nalocie Giennadij Padałka odbywal wtedy swój pierwszy lot.
Pierwszy wpis dotyczył nieudanego startu Korei Północnej (http://lk.astronautilus.pl/n980901.htm#01). Po 20. latach nadal ten kraj ma problemy z umieszczeniem działającego satelity na orbicie.
Czy od razu wtedy była dostępna kompletna lista astronautów i lotów kosmicznych ?
Szkoda tylko , że żółte strony nie są powszechnie znane przez polskich autorów piszących drukiem o astronautyce.
Czasem się roi od prostych faktograficznych przeinaczeń.
Autorom życzę wszystkiego najlepszego i co najmniej kolejnych 20 lat działania żółtych stron :)
1998 http://lk.astronautilus.pl/starty98.htm
1999 http://lk.astronautilus.pl/starty99.htm
2000 http://lk.astronautilus.pl/starty00.htm
2001 http://lk.astronautilus.pl/starty01.htm
2002 http://lk.astronautilus.pl/starty02.htm
2003 http://lk.astronautilus.pl/starty03.htm
2004 http://lk.astronautilus.pl/starty04.htm
2005 http://lk.astronautilus.pl/starty05.htm
2006 http://lk.astronautilus.pl/starty06.htm
2007 http://lk.astronautilus.pl/starty07.htm
2008 http://lk.astronautilus.pl/starty08.htm
2009 http://lk.astronautilus.pl/starty09.htm
2010 http://lk.astronautilus.pl/starty10.htm
2011 http://lk.astronautilus.pl/starty11.htm
2012 http://lk.astronautilus.pl/starty12.htm
2013 http://lk.astronautilus.pl/starty13.htm
2014 http://lk.astronautilus.pl/starty14.htm
2015 http://lk.astronautilus.pl/starty15.htm
2016 http://lk.astronautilus.pl/starty16.htm
2017 http://lk.astronautilus.pl/starty17.htm
2018 http://lk.astronautilus.pl/starty18.htm
-
Ja często zaglądam na strony Astronautilusa, głównie na witrynę dotyczącą sond kosmicznych :) Szkoda, ze pewnych rzeczy w tej tematyce nie jest uzupełnianych, np opis niektórych głównie przeszłych bezzałogowych misji.
Gratuluję i dziękuję autorom strony merytorycznie wysokiego poziomu podawanych informacji i życzę nie 20 ale przynajmniej 100 kolejnych lat działania strony 8)
-
Wkrótce nowy film związany z 60-leciem NASA.
https://www.youtube.com/watch?v=TTOtUQSKGTo
This New Documentary About NASA Is A Must-See For Any Outer Space JunkieThis New Documentary About NASA Is A Must-See For Any Outer Space JunkieThis New Documentary About NASA Is A Must-See For Any Outer Space Junkie
ByByByCASEY CIPRIANICASEY CIPRIANICASEY CIPRIANI a day ago
Sixty years ago, the formation of NASA — the National Aeronautics and Space Administration — launched humanity into space. President Dwight D. Eisenhower signed the agency into existence and President John F. Kennedy ignited the fire that would drive us to the moon. Now, six decades later, NASA is celebrating its birthday in a number of ways, one of which is through the documentary Above and Beyond: NASA’s Journey to Tomorrow. Directed, produced, and narrated by JFK's niece, Rory Kennedy, the doc is hitting big screens for a two-day special event this fall that any space and science lover should be sure to catch.
A special theatrical showing of the film will hit movie theaters around the country on Sept. 29 and Oct. 3, 2018. On Oct. 13, the film heads to the Discovery Channel, but seeing this doc, with its footage of rocket launches, space walks, high-def Hubble images, and our rotating planet, on the big screen is definitely a plus. (...)
https://www.bustle.com/p/this-new-documentary-about-nasa-is-a-must-see-for-any-outer-space-junkie-10007206
https://www.bustle.com/p/heres-what-its-really-like-to-go-to-space-camp-8594642
-
60 lat temu 1 października 1958 roku NASA rozpoczęła swą działalność i od razu zaczęła podążać ku Księżycowi.
https://www.youtube.com/watch?v=1UaBgr_sq9A
http://www.youtube.com/watch?v=i5k7von5rKI
https://www.youtube.com/watch?v=i5k7von5rKI&t=31s
60 Years Ago: NASA Opens for Business
Oct. 1, 2018
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/60yearsnasa_1.jpg)
Left: NASA Deputy Administrator Hugh L. Dryden (at left) and NASA Administrator T. Keith Glennan (second from right) being sworn in as President Eisenhower (second from left) looks on.
Right: The Dolley Madison House on Lafayette Square in Washington, DC, housed the first headquarters for NASA. Credits: NASA
On October 1, 1958, the National Aeronautics and Space Administration (NASA) officially opened for business. President Dwight D. Eisenhower signed into law the National Aeronautics and Space Act the previous July, creating NASA to lead America’s civilian space program in response to Soviet advances in space exploration. The new Agency incorporated elements of the National Advisory Committee for Aeronautics (NACA), founded in 1915 to advance aeronautics research in the United States. NASA absorbed three NACA research laboratories - Langley Aeronautical Laboratory in Hampton, Virginia; Ames Aeronautical Laboratory in Mountain View, California; and Lewis Flight Propulsion Laboratory in Cleveland, Ohio – as well as elements of the Army Ballistic Missile Agency in Huntsville, Alabama, and the Naval Research Laboratory in Washington, DC. In December 1958, NASA gained control of the Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, a contractor facility operated by the California Institute of Technology. Over time, the Agency established or incorporated additional centers and facilities to meet the growing needs of the nation’s space program. Today, 10 field centers across the nation work together to accomplish NASA’s varied missions.
President Eisenhower nominated T. Keith Glennan, president of Case Institute of Technology in Cleveland, Ohio, and Hugh L. Dryden, director of NACA, to be NASA Administrator and Deputy Administrator, respectively. Glennan served until 1961, Dryden until 1965. The Dolley Madison House on Lafayette Square in Washington, DC, served as the first headquarters of the new space agency (until 1961). In April 1959, NASA introduced the seven Mercury astronauts to the world at an event in the house’s ballroom. As the Agency grew, its headquarters relocated to more spacious accommodations in the nation’s capital.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/60yearsnasa_2.jpg)
Left: Pioneer 1 shortly before its launch on a Thor-Able rocket.
Right: Replica of Pioneer 1 on display at the Smithsonian Institute’s Steven F. Udvar-Hazy Center in Chantilly, Virginia.
Credits: NASA, NASM
Just 10 days after opening its doors, NASA launched its first spacecraft. Part of a program of lunar orbiters inherited from the U.S. Air Force, Pioneer 1 blasted off aboard a Thor-Able rocket from a fledgling launch facility at Cape Canaveral, Florida. Although it did not achieve its intended mission to orbit the Moon due to a rocket malfunction, Pioneer 1 did reach a then record altitude of about 70,000 miles. The probe returned scientific data confirming the existence of the Van Allen radiation belts until it burned up on reentry in the Earth’s atmosphere 43 hours after launch. In the subsequent 60 years, NASA has launched spacecraft to unlock the mysteries of the universe, dispatched probes to make close up observations of every planet in the solar system, sent men on voyages to the Moon, and built a space station to maintain a permanent human presence in space.
https://www.nasa.gov/feature/60-years-ago-nasa-opens-for-business
http://www.collectspace.com//news/news-100118a-nasa-60th-first-mission-moon.html
https://www.nasa.gov/specials/60counting/overview.html
NASA świętuje 60 lat działalności
02.10.2018
W poniedziałek minęło 60 lat od powstania amerykańskiej agencji kosmicznej NASA. Z tej okazji na witrynie internetowej agencji można znaleźć liczne rocznicowe materiały i filmy.
Jednym z głównych impulsów do powołania NASA były radzieckie sukcesy z wystrzeleniem w 1957 r. pierwszego w historii sztucznego satelity Ziemi, Sputnika. Aby Stany Zjednoczone nie pozostały w tyle za Związkiem Radzieckim, władze kraju zdecydowały o powołaniu nowej federalnej agencji zajmującej się kosmosem w dziedzinie cywilnej. Otrzymała nazwę: Narodowa Agencja Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej i zaczęła działalność 1 października 1958 roku.
Na początku agencja zatrudniała 80 pracowników i posiadała 4 laboratoria przejęte od dotychczasowej agencji National Advisory Committee for Aeronautics (NACA), istniejącej od 1915 roku, której zadaniem były prace badawcze i wspieranie rozwoju aeronautyki. Obecnie NASA zatrudnia ponad 17 tysięcy osób i dysponuje rocznym budżetem na poziomie prawie 21 miliardów dolarów.
Pierwsza litera „A” w akronimie NASA oznacza aeronautykę, czyli naukę zajmująca się lotnictwem. Oznacza to, że NASA nie porzuciła swoich korzeni i zajmuje się także tą dziedziną, prowadząc badania m.in. w tunelach wiatrowych, loty testowe i komputerowe symulacje, a różne opracowane dzięki temu rozwiązania są wykorzystywane we współczesnym lotnictwie. Przykładowo w latach 1959-1968 obywały się loty samolotów doświadczalnych X-15, które ustanowiły różne rekordy wysokości i prędkości dla samolotów.
NASA jest jednak przede wszystkim kojarzona z kosmosem. Głównymi projektami w historii NASA, związanymi z tym obszarem, są Projekt Merkury (pierwsze amerykańskie załogowe loty w kosmos), Projekt Gemini (dalszy rozwój lotów załogowych w kosmos), program Apollo (załogowe lądowanie na Księżycu), Skylab (pierwsza amerykańska stacja kosmiczna na orbicie okołoziemskiej), projekt Apollo-Sojuz (wspólna załogowa misja USA i Związku Radzieckiego), program wahadłowców oraz Międzynarodowa Stacja Kosmiczna.
Agencja prowadzi też projekty związane z obserwacją Ziemi przez satelity, dla przykładu satelity meteorologiczne z serii GOES i POES (ponad 30 satelitów od 1970 r.), satelity do badania różnych zasobów na powierzchni naszej planety: Landsat (projekt prowadzony od 1972 r., a kolejny satelita z tej serii planowany jest na rok 2020), satelita do badania pola grawitacyjnego: GRACE, czy satelita do analizy pokrywy lodowej na biegunach: ICESAT.
Rozwój wiedzy ludzkości o Wszechświecie również bardzo dużo zyskał dzięki NASA. Stało się tak m.in. dzięki kosmicznym obserwatoriom takim, jak Kosmiczny Teleskop Hubble’a, Obserwatorium Rentgenowskie Chandra (obserwacje rentgenowskie), Kosmiczny Teleskop Spitzera (obserwacje w podczerwieni), satelity COBE i WMAP (obserwacje mikrofalowego promieniowania tła), czy Teleskop Keplera (odkrycia planet pozasłonecznych).
NASA w trakcie swojej historii prowadziła także wiele misji eksplorujących Układ Słoneczny. Dla przykładu można wspomnieć pionierskie sondy Pioneer 10, Pioneer 11, Voyager 1 i Voyager 2, które jako pierwsze przeleciały w pobliżu wielkich planet, takich jak Saturn, czy Jowisz, różne misje badawcze do Księżyca, mnóstwo sond badających Marsa, sondy do Merkurego, Wenus, Saturna, Jowisza, planety karłowatej Ceres, planetoidy Westa, planety karłowatej Pluton, czy obserwatoria słoneczne. Aby zapewnić nieustanną komunikację z sondami kosmicznymi, NASA rozwinęła Deep Space Network, która posiada stacje satelitarne w trzech różnych punktach globu (w USA, w Europie i w Australii).
NASA ma też ambitne plany na przyszłość. Ogłosiła niedawno chęć powrotu na Księżyc: na początku lat 20-tych wokół Księżyca ma krążyć nowa stacja kosmiczna, a na lata 30-te planowany jest powrót do załogowych wypraw na powierzchnię Księżyca. Chce też sprowadzić z Marsa na Ziemię próbki do badań laboratoryjnych, a w latach 30-tych zacząć misje załogowe do planety, zwieńczone lądowaniem. Buduje następcę Kosmicznego Teleskopu Hubble’a, którym będzie Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba, a niedawno wystrzeliła sondę w kierunku Słońca.
Jak pisze w swoich materiałach amerykańska agencja, w przeciwieństwie do początków programu kosmicznego, który był rywalizacją z konkurentami, przyszłe badania kosmosu będą raczej współpracą z partnerami przemysłowymi, akademickimi i międzynarodowymi, opierając się na doświadczeniach z Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS) i innych udanych misji kosmicznych. (PAP)
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C31230%2Cnasa-swietuje-60-lat-dzialalnosci.html
-
30 lat temu 29 września 1988 rozpoczęła się misja STS-26 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts26.htm) , będąca powrotem do lotów po katastrofie Challengera.
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/launch2/sts-26.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-26.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/sts-26_tdrs_deployment.jpg)
https://www.youtube.com/watch?v=vUlMj5FF-GI
https://www.youtube.com/watch?v=fYxyrFiBT0I
'Roger, Go': Remembering the Shuttle's Return to Flight, 30 Years Ago
By Ben Evans, on September 30th, 2018
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2018/09/26bluesuits.jpg)
Clad in blue training versions of their partial-pressure suits, STS-26 astronauts (from left) Dick Covey, Mike Lounge and Dave Hilmers confer in the shuttle simulator. It was crew input which, in part, led to the transition to orange-colored suits for flight. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
(...) That said, the STS-26 astronauts at least provided some input into the color of the suits. “As they developed this idea of bailout,” reflected STS-26 Pilot Dick Covey, “the first suits they got were dark blue and the life rafts were black or dark blue.” Should the crew abort and ditch in the ocean, they would never be seen. “Well, if we’re going to do that,” reasoned Covey, “why don’t we have orange suits?” (...)
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2018/09/26walkout-768x1083.jpg)
Looking like “real astronauts” again, in their partial-pressure suits, the STS-26 crew departs the Operations & Checkout (O&C) Building, just before 8 a.m. EDT on launch morning. By this time, T-0 had already been delayed at least one hour into the 2.5-hour “window”, due to unacceptable upper-level wind conditions. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
http://www.americaspace.com/2018/09/30/roger-go-remembering-the-shuttles-return-to-flight-30-years-ago/
30 Years Ago: STS-26 Returns Shuttle to Flight
Sept. 28, 2018
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/sts3.jpg)
(...) NASA named the STS-26 crew on January 7, 1987, the first since Apollo 11 made up entirely of space veterans – Commander Frederick H. “Rick” Hauck, Pilot Richard O. “Dick” Covey, and Mission Specialists John M. “Mike” Lounge, David C. “Dave” Hilmers, and George D. “Pinky” Nelson. Engineers redesigned and certified the SRBs for flight and made the required modifications to Space Shuttle Discovery. After stacking of the components in KSC’s Vehicle https://www.nasaspaceflight.com/2018/09/thirty-years-rtf-challenger-ccp-strives-culture-safety/Assembly Building, the Shuttle rolled out to Launch Pad 39B on Independence Day 1988. Inside Discovery’s payload bay was the primary payload for the STS-26 mission, the third Tracking and Data Relay Satellite (TDRS) – the first was launched in 1983 on STS-6 while the second was lost in the Challenger accident. (...)
https://www.nasa.gov/feature/30-years-ago-sts-26-returns-shuttle-to-flight
https://www.nasaspaceflight.com/2018/09/thirty-years-rtf-challenger-ccp-strives-culture-safety/
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-26
-
61 lat temu w kosmos poleciał Sputnik.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Sputnik
-
61 lat temu w kosmos poleciał Sputnik.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Sputnik
61-я годовщина начала космической эры
04.10.2018 09:00
https://www.roscosmos.ru/25568/
-
Zarja wystartowała
Zgodnie z planem 20.11.1998 o 06:40:00,006 z kosmodromu Bajkonur wystartowała rakieta nośna Proton-K , która
umieściła na orbicie pierwszy moduł Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (http://lk.astronautilus.pl/sat/iss.htm) Zarja (http://lk.astronautilus.pl/sat/zarja.htm). W T+9min. 47s Zarja weszła
na orbitę o parametrach: 177x344 km , i=51,59° . Panele baterii słonecznych i anteny zostały rozłożone.
21.11. wykonano dwuimpulsową (2 i 20.6 m/s) , a 23.11. drugą dwuimpulsową korektę orbity (6.5 i 24 m/s),
w wyniku czego Zarja weszła na orbitę o parametrach: 311x384 km , i=51,6° .
24.11. wykonano ostatnią korektę w wyniku czego Zarja weszła na orbitę definitywną o parametrach:
383x397 km , i=51,6° .
http://lk.astronautilus.pl/n981116.htm#07
1998 November 20 - . 06:40 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC81/23. LV Family: Proton. Launch Vehicle: Proton-K.
Zarya - . Payload: FGB 77KM s/n 175-01. Mass: 20,000 kg (44,000 lb). Nation: USA. Agency: NASA. Manufacturer: Chelomei bureau. Program: ISS. Class: Manned. Type: Manned space station. Spacecraft Bus: ISS. Spacecraft: ISS Zarya. USAF Sat Cat: 25544 . COSPAR: 1998-067A. Apogee: 403 km (250 mi). Perigee: 374 km (232 mi). Inclination: 51.60 deg. Period: 92.30 min.
This was the first launch in the assembly of the International Space Station. The Zarya FGB was funded by NASA and built by Khrunichev in Moscow under subcontract from Boeing for NASA. Its design from the TKS military station resupply spacecraft of the 1970's and the later 77KS Mir modules. Zarya included a multiple docking adapter, a pressurised cabin section, and a propulsion/instrument section with a rear docking port. Initial orbit was 176 lm x 343 km x 51.6 degrees. By November 25 it had manoeuvred to a 383 km x 396 km x 51.7 degree orbit, awaiting the launch of Shuttle mission STS-88 which docked the Unity node to it.
http://www.astronautix.com/n/november20.html
http://www.astronautix.com/i/isszarya.html
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/db/Zarya_from_STS-88.jpg/401px-Zarya_from_STS-88.jpg)
(https://web.archive.org/web/20160628190802im_/http://www.roscosmos.ru/media/img/site/zarya_shema1.gif)
https://web.archive.org/web/20160628190802/http://www.roscosmos.ru/303/
https://www.youtube.com/watch?v=7dkBcbfWV44
https://www.youtube.com/watch?v=CscCrkD50EQ
https://www.youtube.com/watch?v=gjUszJQr2bk
Krótkie liczbowe podsumowanie 20-lecia startów w ramach projektu ISS:
Załogowe:
wahadłowce: 37 (Endeavour: 12, Discovery: 13, Atlantis: 12)
Sojuzy: 56 (w tym 1 niepowodzenie; wersje Sojuzów: TM: 4 ,TMA: 22, TMA M: 20, MS: 10)
Bezzałogowe:
Rosyjskie starty z modułami: 2 (Zarja i Zwiezda)
Progressy: 73 ( w tym 2 loty z modułami: Pirs i Poisk; 3 niepowodzenia)
ATV: 5
HTV: 7
Dragon: 16 (w tym 1 niepowodzenie)
Cygnus: 11 (w tym 1 niepowodzenie)
W sumie w omawianym okresie nastąpiły 93 starty załogowe i 114 bezzałogowe (Razem 207, w tym 6 niepowodzeń).
Poza tym ISS odwiedziło 232 astronautów podczas 405 lotów.
Okolicznościowe przemówienie prezydenta Rosji W.W.Putina:
Роскосмос.Президент России В.В.Путин поздравил представителей мировой космонавтики с 20-летием МКС
19.11.2018 11:15
Президент Российской Федерации Владимир Владимирович Путин направил в адрес Госкорпорации «Роскосмос» телеграмму, в которой поздравил участников Научно-практической конференции «Космонавтика: открытое пространство международного сотрудничества и развития», которая сейчас проходит в Центре «Космонавтика и авиация» на ВДНХ и приурочена к 20-летию Международной космической станции (МКС).
Текст поздравления зачитал Генеральный директор Госкорпорации «Роскосмос» Дмитрий Рогозин.
Дорогие друзья!
Приветствую участников и гостей Международной научно-практической конференции «Космонавтика: открытое пространство международного сотрудничества и развития», приуроченной к 20-летию создания МКС.
Запущенная на орбиту в 1998 году, Международная космическая станция объединила передовые достижения инженерно-технической мысли и перспективные технологии наиболее развитых стран — России, США, ведущих европейских держав — членов Европейского космического агентства, Канады и Японии. Стала по-настоящему глобальным проектом. Убедительно доказала, что, несмотря на политические противоречия, экономические трудности и социальные перемены, мы можем эффективно и слаженно трудиться, преодолевать сложности и находить компромиссы.
С удовлетворением отмечу, что за прошедшие годы был приобретён уникальный опыт сотрудничества при строительстве станции, подготовке и деятельности международных экипажей, в согласовании широкого спектра вопросов, связанных с безопасностью и надёжностью её эксплуатации. На МКС побывали представители 18 государств, которые провели целый ряд исследований, имеющих большое значение для развития космонавтики, ключевых отраслей мировой экономики, науки, медицины.
Сегодня, для того чтобы идти вперёд, необходимо в полной мере использовать научно-технологический задел МКС для реализации новых масштабных научно-исследовательских программ изучения и освоения космического пространства. Особенно — дальнего космоса и пилотируемой космонавтики.
Уверен, что высказанные в ходе Конференции идеи послужат совершенствованию национальной космонавтики и укреплению международного сотрудничества.
Желаю вам плодотворной работы.
Президент Российской Федерации
Владимир Владимирович Путин
https://www.roscosmos.ru/25741/
20 Years Ago, Space Station Construction Begins
Nov. 20, 2018
The largest and most complex international construction project in space began on the steppes of Kazakhstan 20 years ago today. Atop its Proton rocket, on Nov. 20, 1998, the Zarya Functional Cargo Block (FGB) thundered off its launch pad at the Baikonur Cosmodrome into cold wintry skies. Zarya was built by the Khrunichev in Moscow and served as a temporary control module for the nascent ISS. Nine minutes later, Zarya was in orbit and began unfurling its antennas and solar panels, seemingly coming alive in the airless environment of low Earth orbit. The launch of the first element of the International Space Station (ISS) kicked off an incredible journey of orbital assembly, operations, and science.
The ISS Program can trace its roots back to 1984, when President Ronald W. Reagan proposed that the United Stated develop an Earth orbiting space station. The United States invited Canada, Japan, and the European Space Agency (ESA) to join the project in 1988, and five years later President Bill Clinton invited Russia to join the partnership. Russia not only brought its many years of experience with long-duration human space flight to the program but also modules for the planned Mir 2 space station. Former adversaries on Earth were now working together to build the largest laboratory in space.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2018/11/iss_zarya_launch.jpg)
Left: Launch of the Zarya Functional Cargo Block from the Baikonur Cosmodrome. Right: Launch of Space Shuttle
Endeavour from the Kennedy Space Center on the STS-88 mission to deliver the Unity Node 1 module.
On Dec. 4, Space Shuttle Endeavour on the STS-88 mission roared off Launch Complex 39A at Kennedy Space Center in Florida, carrying the Unity Node 1 module in its cargo bay. Built by The Boeing Corporation at a facility at the NASA Marshall Space Flight Center in Huntsville, Alabama, Unity was the first American component of the ISS. Two days after launch, Endeavour and her six-person crew rendezvoused with Zarya, and using the Shuttle’s robotic arm, captured the Russian module and mated it with Unity. Designed and built by engineers thousands of miles apart and never joined together on Earth, the first two modules of the ISS fit perfectly together when they met in space. The STS-88 crew spent the next few days making connections between the two modules before releasing the newly formed but still embryonic ISS. This marked the first step in the assembly of the ISS, which continued for 13 years.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2018/11/zarya_from_sts88.jpg)
Left: Zarya as seen from the approaching Space Shuttle Atlantis during the STS-88 mission. Right: Zarya has been
mated with Unity in the Shuttle’s cargo bay and astronauts are outside making connections between the two modules.
By late 2000, the ISS was ready to receive its first long-duration residents. On October 31, the Expedition 1 crew of William M. Shepard, Sergey K. Krikalev, and Yuri P. Gidzenko blasted off from Baikonur and docked with ISS two days later. Since that day, international teams of astronauts and cosmonauts have kept the ISS permanently occupied, performing the routine operations and maintenance on the station including dozens of spacewalks and conducting research in a wide array of scientific disciplines.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2018/11/iss_crew.jpg)
Left: The first two segments of ISS after release from Space Shuttle Atlantis – Unity Node 1 at left and Zarya Functional Cargo Block at right. Assembly of ISS is underway! Right: The first crew to work and live aboard ISS (left to right) Flight Engineer Sergey Krikalev, Commander William Shepard, and Flight Engineer Yuri Gidzenko.
Today, the ISS is the largest space vehicle ever built and a unique laboratory for conducting research in a wide variety of scientific disciplines. Including its solar arrays, it is as large as a football field. The habitable volume in its various international modules is larger than a six-bedroom house. Since November 2000, more than 230 individuals from 18 countries have visited the ISS. As a laboratory, the ISS has hosted more than 2,500 scientific investigations from more than 100 countries.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2018/11/iss_from_flyaround.jpg)
The International Space Station as it appears in 2018. Zarya is visible at the center of the complex, identifiable by
its partially retracted solar arrays.
Relive the launch of Zarya as narrated by JSC PAO Rob Navias. https://youtu.be/6qGgtpuTtoo
For more on the ISS, visit https://www.nasa.gov/mission_pages/station/main/index.html
To see the ISS fly overhead from where you live or work, visit https://spotthestation.nasa.gov/
Last Updated: Nov. 21, 2018
Editor: Kelli Mars
https://www.nasa.gov/feature/20-years-ago-iss-construction-begins
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3104.msg124730#msg124730
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3388.msg124733#msg124733)
https://www.nasa.gov/international-space-station/zarya-module/
https://en.wikipedia.org/wiki/Zarya_(ISS_module) (https://en.wikipedia.org/wiki/Zarya_(ISS_module))
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaria_(modu%C5%82_Mi%C4%99dzynarodowej_Stacji_Kosmicznej) (https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaria_(modu%C5%82_Mi%C4%99dzynarodowej_Stacji_Kosmicznej))
CM (FGB, Zarya, 77KM) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/cm.htm
EDIT 20.11.2023
https://twitter.com/ron_eisele/status/1726321373646131561
20 November 1998. Zarya (Dawn), the first module of the International Space Station, was launched from Baikonur Cosmodrome Site 81 in Kazakhstan.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1726321440662987121
Ce 20 novembre 1998... il y a exactement 25 ans débutait la construction de la Station Spatiale Internationale avec le lancement du premier module : le module russe Zarya.
Replongez vous dans cette aventure avec cet article (que j'ai mis à jour) http://spacerelics.blogspot.com/2013/11/15eme-anniversaire-du-debut-de-la.html
https://x.com/spacemen1969/status/1726497604312395987
https://twitter.com/spacemen1969/status/1726498862100042089
https://twitter.com/Space_Station/status/1724833225070018662
In space, on Earth, teams unite to accomplish orbital milestones!
“Spaceflight is a team sport,” says @NASA_Astronauts Josh Cassada. Teamwork is more than a catchphrase for the space station, it is the key to accomplishment in research and 25 years of discovery in Earth orbit.
https://twitter.com/NASAhistory/status/1726620168535556311
25 years ago today, the first piece of the International @Space_Station, the Zarya module, was launched into Earth orbit.
As we celebrate the 25th anniversary of ISS construction over the coming weeks, you can read the whole history: https://go.nasa.gov/47cAiyA
https://twitter.com/airandspace/status/1726678630586093756
-
http://www.esa.int/Our_Activities/Human_Spaceflight/20_memorable_moments_from_the_International_Space_Station
20 memorable moments from the International Space Station
Tuesday 20 November, 2018 marks 20 years of collaboration on the greatest international project of all time: the International Space Station.
Built, crewed and operated in partnership between the United States, Russia, Japan, Canada and Europe, the Station flies at approximately 400 km above Earth and circles the globe once every 90 minutes at a speed of around 28,000 km/h.
In its 20 years, the International Space Station has produced many memorable moments for Europe. Here we reflect on 20 of the best, as we celebrate yet another significant milestone for ESA and our partners in space.
1. 20 November, 1998 – The International Space Station is born. First module Zarya launches into low Earth orbit from Baikonur Cosmodrome on board a Russian Proton rocket.
2. 2 November, 2000 – Continuous occupation of the International Space Station begins. NASA astronaut Bill Shepherd and cosmonauts Yuri Gidzenko and Sergei Krikalev become the first crew to live on board the Station, staying several months.
3. 23 April, 2001 – Umberto Guidoni makes history as the first European astronaut to board the International Space Station.
4. 9 June, 2002 – Philippe Perrin becomes the first European astronaut to undertake a spacewalk (known to the crew as an Extravehicular Activity or EVA) as part of International Space Station construction.
5. October, 2004 – ESA’s Columbus Control Centre officially opens in Oberpfaffenhofen near Munich, Germany, providing a vital link between astronauts in space and teams of European scientists and engineers on the ground.
(https://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2013/02/esa_flight_directors_at_col-cc/12515954-1-eng-GB/ESA_flight_directors_at_Col-CC_node_full_image_2.jpg)
ESA flight directors at Col-CC
6. July – December 2006 – Thomas Reiter becomes the first European astronaut to stay long-term on board the International Space Station during his Astrolab mission.
7. 7 February, 2008 – ESA’s Columbus Laboratory launches to the International Space Station aboard Space Shuttle Atlantis. This is ESA’s largest single contribution to the International Space Station and the first permanent European research facility in space.
8. 9 March, 2008 – ESA launches its first resupply ship, the Jules Verne Automated Transfer Vehicle (ATV-1), to the International Space Station atop an Ariane-5 rocket from Kourou, French Guiana.
9. 14 November, 2008 – Almost 60 years after its adoption by the United Nations General Assembly at the Palais de Chaillot in Paris on 10 December 1948, the Declaration of Human Rights is flown to space to be stored on a permanent basis inside ESA’s Columbus laboratory.
10. 10 October, 2009 – Frank De Winne takes over as the first ever European Commander of the International Space Station. Frank’s OasISS mission also marks the first time the crew includes representatives from all International Space Station partners.
(https://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2009/10/frank_de_winne_near_a_window_in_the_japanese_kibo_laboratory/10337315-2-eng-GB/Frank_De_Winne_near_a_window_in_the_Japanese_Kibo_laboratory_node_full_image_2.jpg)
Frank De Winne near a window in the Japanese Kibo laboratory
11. 14 May, 2011 – Space Shuttle Endeavour lifts off on her second to last mission to the International Space Station carrying ESA astronaut Roberto Vittori.
12. 23 May, 2011 – Paolo Nespoli snaps historic images of the completed Space Station from the Soyuz TMA-20. Earlier in his MagISStra mission, Paolo also became first European astronaut to tweet from space.
(https://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2017/02/thunderstorm_seen_from_space_station/16802515-2-eng-GB/Thunderstorm_seen_from_Space_Station_node_full_image_2.png)
Thunderstorm seen from Space Station
13. 29 May, 2013 – Luca Parmitano becomes the first astronaut from ESA’s Class of 2009 to serve on board the International Space Station.
14. 22 December, 2014 – Timelapse imagery captured by ESA astronaut Alexander Gerst is used to create ESA’s first ever 4K video from space.
15. 6 June, 2015 – At 199 days, Samantha Cristoforetti breaks world record for longest single spaceflight by any female astronaut (subsequently surpassed by NASA’s Peggy Whitson).
16. 2015 – ESA astronaut Andreas Mogensen captures rare footage of blue jets from the International Space Station during his Iriss mission.
17. 24 April 2016 – Tim Peake gains Guinness World Record for fastest marathon run in space (3 hours, 35 minutes and 21 seconds)
18. November 2016 – Chinese astronauts Jing Haipeng and Chen Dong record a message for ESA and ESA astronaut Thomas Pesquet from on board the Chinese space station Tiangong-2. Thomas responds.
19. 6 March 2017 – ESA astronaut Thomas Pesquet, NASA astronauts Shane Kimbrough and Peggy Whitson, and cosmonauts Oleg Novitsky, Andrei Borisenko and Sergei Ryzhikov set the record for most time spent on science in space – clocking a combined 99 hours of science over the course of a week.
(https://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2017/04/the_record-breaking_expedition_50_crew/16908410-1-eng-GB/The_record-breaking_Expedition_50_crew_node_full_image_2.jpg)
The record-breaking Expedition 50 crew
20. 5 June 2018 –The first European facility for commercial research on the International Space Station (known as ICE Cubes) is installed in Europe's space laboratory Columbus.
Eager to take part in celebrations online? Share your most memorable International Space Station moments, photos or footage using hashtag #SpaceStation20th.
-
Skrótowe kalendarium EVA odbytych w ramach projektu ISS w ciągu 20 lat.
W tym okresie miało miejsce 212 spacerów kosmicznych.
(http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?action=dlattach;topic=3104.0;attach=49185;image)
1998 3
STS-88 3
1999 1
STS-96 1
2000 9
STS-101 1
STS-106 1
STS-92 4
STS-97 3
2001 (13+5=18)
STS-98 3
STS-102 2
STS-100 2
Ekspedycja 2: 1
STS-104 3
STS-105 2
Ekspedycja 3: 4
STS-108 1
2002 (13+5=18)
Ekspedycja 4: 3
STS-110 4
STS-111 3
Ekspedycja 5: 2
STS-112 3
STS-113 3
2003 (0+2=2)
Ekspedycja 6: 2
2004 (0+5=5)
Ekspedycja 8: 1
Ekspedycja 9: 4
2005 (3+4=7)
Ekspedycja 10:2
STS-114 3
Ekspedycja 11:1
Ekspedycja 12:1
2006 (10+4=14)
Ekspedycja 12:1
Ekspedycja 13:1
STS-121 3
Ekspedycja 13:1
STS-115 3
Ekspedycja 14:1
STS-116 4
2007 (12+11=23)
Ekspedycja 14:4
Ekspedycja 15:2
STS-117 4
Ekspedycja 15:1
STS-118 4
STS-120 4
Ekspedycja 16:4
2008 (15+4=19)
Ekspedycja 16:1
STS-122 3
STS-123 5
STS-124 3
Ekspedycja 17:2
STS-126 4
Ekspedycja 18:1
2009 (14+3=17)
Ekspedycja 18:1
STS-119 3
Ekspedycja 19:2
STS-127 5
STS-128 3
STS-129 3
2010 (9+6=15)
Ekspedycja 22:1
STS-130 3
STS-131 3
STS-132 3
Ekspedycja 24:4
Ekspedycja 25:1
2011 (7+3=10)
Ekspedycja 26:2
STS-133 2
STS-134 4
STS-135 1
Ekspedycja 28:1
2012 (5)
Ekspedycja 30:1
Ekspedycja 32:3
Ekspedycja 33:1
2013 (11)
Ekspedycja 35:2
Ekspedycja 36:5
Ekspedycja 37:1
Ekspedycja 38:3
2014 (7)
Ekspedycja 38:1
Ekspedycja 39:1
Ekspedycja 40:2
Ekspedycja 41:3
2015 (7)
Ekspedycja 42:3
Ekspedycja 44:1
Ekspedycja 45:2
Ekspedycja 46:1
2016 (4)
Ekspedycja 46:2
Ekspedycja 48:2
2017 (10)
Ekspedycja 50:4
Ekspedycja 51:2
Ekspedycja 52:1
Ekspedycja 53:3
2018 (7)
Ekspedycja 54:3
Ekspedycja 55:2
Ekspedycja 56:2
http://lk.astronautilus.pl/astros/eva2.htm
-
Chronologiczna lista astronautów, wg odbytych pierwszych spacerów, które miały miejsce w czasie 20. lat istnienia ISS
Obok nazwisk podano ilość spacerów, a w nawiasie ilość misji, w czasie których dany astronauta odbył spacery oraz lata, w których miało to miejsce. Dodatkowe adnotacje odnoszą sie tylko do spacerów odbytych na zewnątrz ISS.
W ciągu 20 lat trwania programu ISS odbyło się 212 EVA.
Wzięło w nich udział 118 mężczyzn i 9 kobiet.
Zestawienie wg kraju pochodzenia astronautów i kosmonautów ( w nawiasach kolejność na liście):
USA 83
Rosja 30
Kanada 3 (20,62,71)
Francja 2 (38- CNES, 122 - ESA)
Japonia 3 (52,106,126)
Niemcy 3 (59,73,115 - ESA)
Szwecja 1 (63 - ESA)
Włochy 1 (109 - ESA)
Wielka Brytania 1 (120 - ESA)
1998
1 Jerry Ross (http://lk.astronautilus.pl/astros/194.htm) 5 (2), 1998, 2002
2 James Newman (http://lk.astronautilus.pl/astros/298.htm) 3(1), 1998
1999
3 Tamara Jernigan (http://lk.astronautilus.pl/astros/251.htm) 1, 1999, 1. kobieta
4 Daniel Barry (http://lk.astronautilus.pl/astros/339.htm) 3(2), 1999, 2001
2000
5 Jeffrey Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/393.htm) 5(3), 2000, 2006, 2016
6 James Voss (http://lk.astronautilus.pl/astros/259.htm) 3(2), 2000, 2001
7 Edward Lu (http://lk.astronautilus.pl/astros/359.htm) 1, 2000
8 Jurij Malenczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/308.htm) 4(4), 2000, 2007, 2012, 2016
9 Leroy Chiao (http://lk.astronautilus.pl/astros/311.htm) 4(2), 2000, 2005
10 William McArthur, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/302.htm) 4(2), 2000, 2005, 2006
11 Peter Wisoff (http://lk.astronautilus.pl/astros/294.htm) 2(1), 2000
12 Michael Lopez-Alegria (http://lk.astronautilus.pl/astros/334.htm) 10(3), 2000, 2002, 2006, 2007
13 Joseph Tanner (http://lk.astronautilus.pl/astros/319.htm) 5(2), 2000, 2006
14 Carlos Noriega (http://lk.astronautilus.pl/astros/358.htm) 3(1), 2000
2001
15 Thomas David Jones (http://lk.astronautilus.pl/astros/307.htm) 3(1), 2001
16 Robert Curbeam (http://lk.astronautilus.pl/astros/361.htm) 2(1), 2001
17 Susan Jane Helms (http://lk.astronautilus.pl/astros/285.htm) 1, 2001, 2. kobieta
18 Andrew Sydney Thomas (http://lk.astronautilus.pl/astros/346.htm) 1, 2001
19 Paul Richards (http://lk.astronautilus.pl/astros/400.htm) 1, 2001
20 Chris Hadfield (http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm) 2(1), 2001, 1. Kanadyjczyk
21 Scott Parazynski (http://lk.astronautilus.pl/astros/318.htm) 6(2), 2001, 2007
22 Jurij Usaczow (http://lk.astronautilus.pl/astros/305.htm) 1, 2001
23 Michael Gernhardt (http://lk.astronautilus.pl/astros/331.htm) 3(1), 2001
24 James Reilly II (http://lk.astronautilus.pl/astros/370.htm) 5(2), 2001, 2007
25 Patrick Forrester (http://lk.astronautilus.pl/astros/405.htm) 4(2), 2001, 2007
26 Michaił Tiurin (http://lk.astronautilus.pl/astros/406.htm) 5(2), 2001, 2006, 2007
27 Władimir Dieżurow (http://lk.astronautilus.pl/astros/325.htm) 4(1), 2001
28 Frank Culbertson, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/233.htm) 1, 2001
29 Linda Godwin (http://lk.astronautilus.pl/astros/241.htm) 1, 2001, 3. kobieta
30 Daniel Tani (http://lk.astronautilus.pl/astros/409.htm) 6(2), 2001, 2007, 2008
2002
31 Carl Walz (http://lk.astronautilus.pl/astros/300.htm) 2(1), 2002
32 Jurij Onufrijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/342.htm) 2(1), 2002
33 Daniel Bursch (http://lk.astronautilus.pl/astros/299.htm) 2(1), 2002
34 Steven Smith (http://lk.astronautilus.pl/astros/316.htm) 2(1), 2002
35 Rex Walheim (http://lk.astronautilus.pl/astros/413.htm) 5(2), 2002, 2008
36 Lee Morin (http://lk.astronautilus.pl/astros/414.htm) 2(1), 2002
37 Franklin Chang-Díaz (http://lk.astronautilus.pl/astros/197.htm) 3(1), 2002
38 Philippe Perrin (http://lk.astronautilus.pl/astros/418.htm) 3(1), 2002, 1. Francuz
39 Peggy Whitson (http://lk.astronautilus.pl/astros/419.htm) 10(3), 2002, 2007, 2008, 2017, 4. kobieta
40 Walerij Korzun (http://lk.astronautilus.pl/astros/351.htm) 2(1), 2002
41 Siergiej Treszczow (http://lk.astronautilus.pl/astros/420.htm) 1, 2002
42 Piers Sellers (http://lk.astronautilus.pl/astros/422.htm) 6(2), 2002, 2006 +
43 David Wolf (http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm) 6(2), 2002, 2009
44 John Herrington (http://lk.astronautilus.pl/astros/425.htm) 1, 2002
2003
45 Kenneth Bowersox (http://lk.astronautilus.pl/astros/271.htm) 2(1), 2003
46 Donald Pettit (http://lk.astronautilus.pl/astros/426.htm) 2(1), 2003
2004
47 Colin Foale (http://lk.astronautilus.pl/astros/268.htm) 1, 2004
48 Aleksandr Kaleri (http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm) 1, 2004
49 Edward Fincke (http://lk.astronautilus.pl/astros/433.htm) 9(3), 2004, 2008, 2009, 2011
50 Giennadij Padałka (http://lk.astronautilus.pl/astros/381.htm) 8(4), 2004, 2009, 2012, 2015
2005
51 Saliżan Szaripow (http://lk.astronautilus.pl/astros/372.htm) 2(1), 2005
52 Soichi Noguchi (http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm) 3(1), 2005, 1. Japończyk
53 Stephen Robinson (http://lk.astronautilus.pl/astros/362.htm) 3(1), 2005
54 Siergiej Krikalow (http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm) 1, 2005
55 John Phillips (http://lk.astronautilus.pl/astros/401.htm) 1, 2005
56 Walerij Tokariew (http://lk.astronautilus.pl/astros/388.htm) 2(1), 2005, 2006
2006
57 Pawieł Winogradow (http://lk.astronautilus.pl/astros/360.htm) 2(2), 2006, 2013, najstarszy uczestnik EVA (59)
58 Michael Fossum (http://lk.astronautilus.pl/astros/441.htm) 7(3), 2006, 2008, 2011
59 Thomas Reiter (http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm) 1, 2006, 1. Niemiec, (1. ESA)
60 Heidemarie Stefanyshyn-Piper (http://lk.astronautilus.pl/astros/445.htm) 5(2), 2006, 2008, 5. kobieta
61 Daniel Burbank (http://lk.astronautilus.pl/astros/395.htm) 1, 2006
62 Steven MacLean (http://lk.astronautilus.pl/astros/283.htm) 1, 2006, 2. Kanadyjczyk
63 Arne Christer Fuglesang (http://lk.astronautilus.pl/astros/449.htm) 5(2), 2006, 2009, 1. Szwed (2. ESA)
64 Sunita Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/451.htm) 7(2), 2006, 2007, 2012, 6. kobieta
2007
65 Oleg Kotow (http://lk.astronautilus.pl/astros/452.htm) 6(3), 2007, 2010, 2013, 2014
66 Fiodor Jurczychin (http://lk.astronautilus.pl/astros/423.htm) 9(4), 2007, 2010, 2013, 2017
67 John Olivas (http://lk.astronautilus.pl/astros/456.htm) 5(2), 2007,2009
68 Steven Swanson (http://lk.astronautilus.pl/astros/455.htm) 5(3), 2007, 2009, 2014
69 Clayton Anderson (http://lk.astronautilus.pl/astros/457.htm) 6(2), 2007, 2010
70 Richard Mastracchio (http://lk.astronautilus.pl/astros/394.htm) 9(3), 2007, 2010, 2013, 2014
71 Dafydd Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/375.htm) 3(1), 2007, 3. Kanadyjczyk
72 Douglas Wheelock (http://lk.astronautilus.pl/astros/463.htm) 6(2), 2007, 2010
2008
73 Stanley Love (http://lk.astronautilus.pl/astros/467.htm) 2(1), 2008
74 Hans Schlegel (http://lk.astronautilus.pl/astros/292.htm) 1, 2008, 2. Niemiec (3. ESA)
75 Richard Linnehan (http://lk.astronautilus.pl/astros/347.htm) 3(1), 2008
76 Garrett Reisman (http://lk.astronautilus.pl/astros/471.htm) 3(2), 2008, 2010
77 Michael Foreman (http://lk.astronautilus.pl/astros/470.htm) 5(2), 2008, 2009
78 Robert Behnken (http://lk.astronautilus.pl/astros/469.htm) 5(2), 2008, 2010
79 Ronald Garan (http://lk.astronautilus.pl/astros/477.htm) 4(2), 2008, 2011
80 Oleg Kononienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/473.htm) 3(2), 2008, 2012
81 Siergiej Wołkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/472.htm) 4(3), 2008, 2011, 2016
82 Stephen Bowen (http://lk.astronautilus.pl/astros/485.htm) 7(3), 2008, 2010, 2011
83 Robert Kimbrough (http://lk.astronautilus.pl/astros/486.htm) 6(2), 2008, 2017
84 Jurij Łonczakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/402.htm) 2(1), 2008, 2009
2009
85 Richard Arnold II (http://lk.astronautilus.pl/astros/489.htm) 5(2), 2009, 2018
86 Joseph Acaba (http://lk.astronautilus.pl/astros/488.htm) 3(2), 2009, 2017
87 Michael Barratt (http://lk.astronautilus.pl/astros/490.htm) 2(1), 2009
88 Timothy Kopra (http://lk.astronautilus.pl/astros/499.htm) 3(2), 2009, 2015, 2016
89 Thomas Marshburn (http://lk.astronautilus.pl/astros/498.htm) 4(2), 2009, 2013
90 Christopher Cassidy (http://lk.astronautilus.pl/astros/497.htm) 6(2), 2009, 2013
91 Nicole Stott (http://lk.astronautilus.pl/astros/502.htm) 1, 2009, 7. kobieta
92 Robert Satcher (http://lk.astronautilus.pl/astros/507.htm) 2(1), 2009
93 Randolph Bresnik (http://lk.astronautilus.pl/astros/506.htm) 5(2), 2009, 2017
2010
94 Maksim Surajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/503.htm) 2(2), 2010, 2014
95 Nicholas Patrick (http://lk.astronautilus.pl/astros/448.htm) 3(1), 2010
96 Michael Good (http://lk.astronautilus.pl/astros/492.htm) 2(1), 2010
97 Michaił Kornijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/511.htm) 2(2), 2010, 2015
98 Tracy Caldwell-Dyson (http://lk.astronautilus.pl/astros/458.htm) 3(1), 2010, 8. kobieta
99 Oleg Skripoczka (http://lk.astronautilus.pl/astros/516.htm) 3(1), 2010, 2011
2011
100 Dmitrij Kondratjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/517.htm) 2(1), 2011
101 Benjamin Drew (http://lk.astronautilus.pl/astros/460.htm) 2(1), 2011
102 Andrew Feustel (http://lk.astronautilus.pl/astros/494.htm) 6(2), 2011, 2018
103 Gregory Chamitoff (http://lk.astronautilus.pl/astros/479.htm) 2(1), 2011
104 Aleksandr Samokutiajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/518.htm) 2(2), 2011, 2014
2012
105 Anton Szkaplerow (http://lk.astronautilus.pl/astros/521.htm) 2(2), 2011, 2018
106 Akihiko Hoshide (http://lk.astronautilus.pl/astros/478.htm) 3(1), 2012, 2. Japończyk
2013
107 Roman Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/495.htm) 1, 2013
108 Aleksandr Misurkin (http://lk.astronautilus.pl/astros/528.htm) 4(2), 2013, 2018
109 Luca Parmitano (http://lk.astronautilus.pl/astros/529.htm) 2(1), 2013 1. Włoch (4. ESA)
110 Siergiej Riazanskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/532.htm) 4(2), 2013, 2014, 2017
111 Michael Hopkins (http://lk.astronautilus.pl/astros/533.htm) 2(1), 2013
2014
112 Oleg Artiemjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/534.htm) 3(2), 2014, 2018
113 Aleksandr Skworcow (http://lk.astronautilus.pl/astros/510.htm) 2(1), 2014
114 Gregory Wiseman (http://lk.astronautilus.pl/astros/535.htm) 2(1), 2014
115 Alexander Gerst (http://lk.astronautilus.pl/astros/536.htm) 1, 2014, 3. Niemiec (5. ESA)
116 Barry Wilmore (http://lk.astronautilus.pl/astros/505.htm) 4(1), 2014, 2015
2015
117 Terry Virts (http://lk.astronautilus.pl/astros/509.htm) 3(1), 2015
118 Scott Kelly (http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm) 3(1), 2015
119 Kjell Lindgren (http://lk.astronautilus.pl/astros/540.htm) 2(1), 2015
2016
120 Timothy Peake (http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm) 1, 2016, 1. Brytyjczyk (6. ESA)
121 Kathleen Rubins (http://lk.astronautilus.pl/astros/546.htm) 2(1), 2016, 9. kobieta
2017
122 Thomas Pesquet (http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm) 2(1), 2017, 2. Francuz (7. ESA)
123 Jack Fischer (http://lk.astronautilus.pl/astros/550.htm) 2(1), 2017
124 Mark Vande Hei (http://lk.astronautilus.pl/astros/551.htm) 4(1), 2017, 2018
2018
125 Scott Tingle (http://lk.astronautilus.pl/astros/552.htm) 1, 2018
126 Norishige Kanai (http://lk.astronautilus.pl/astros/553.htm) 1, 2018, 3. Japończyk
127 Siergiej Prokopjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/554.htm) 1, 2018
Od września, mimo planów nie odbył się żaden spacer kosmiczny.
http://blogs.esa.int/alexander-gerst/2018/08/29/september-spacewalks/
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3104.msg122062#msg122062
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2756.msg122749#msg122749
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3104.msg121787#msg121787
W skład 57 Ekspedycji przebywającej obecnie na ISS wchodzą astronauci mający doświadczenie w EVA:
Alexander Gerst (115)
Siergiej Prokopjew (127)
Planowane spacery:
http://lk.astronautilus.pl/astros/eva5.htm
Wykaz spacerów na ISS:
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_International_Space_Station_spacewalks
-
37 Philippe Perrin 3(1), 2002
Spacerował jako Francuz !
-
Spośród 160 spacerów w amerykańskich skafandrach: 28 odbyło się z pokładu wahadłowców a pozostałe 132 ze śluzy na module Quest. Z 52 spacerów w rosyjskich skafandrach: 50 odbyło się ze śluzy Pirs, a 2 ze śluzy na module Zwiezda !
-
37 Philippe Perrin 3(1), 2002
Spacerował jako Francuz !
Czyli Europa na razie ma 8. spacerowiczów na ISS , ale 7. pod egidą ESA.
-
Skrótowe zestawienie startów od zarania ery kosmicznej (bez uszczegółowiania na starty częściowo udane , które jeśli ładunek znalazł się co najmniej na orbicie zaliczane są do udanych). Pierwsze dwie liczby stanowią sumę startów udanych i nieudanych.
1957 2+1=3
1958 8+20=28
1959 14+9+2(Failure before launch) =23+2
1960 19+19=38
1961 35+15=50
1962 72+9=81
1963 55+15=70
1964 87+13=100
1965 112+12=124
1966 118+12+1(Pre-launch Failure) =130+1
1967 127+12=139
1968 119+9=128
1969 110+15=125
1970 114+10=124
1971 120+14=134
1972 106+7=113
1973 109+7+1(Pre-launch explosion) =116+1
1974 106+7=113
1975 125+7=132
1976 128+3=131
1977 124+6=130
1978 124+4=128
1979 104+4+1(Launch abort on pad) =108+1
1980 108+3+1(Pre-launch Failure) = 111+1
1981 123+3=126
1982 121+8=129
1983 127+2=129
1984 129
1985 121+4=125
1986 103+7=110
1987 110+4=114
1988 116+5=121
1989 101+1=102
1990 116+5=121
1991 88+3=91
1992 95+2=97
1993 79+4=83
1994 89+4=93
1995 (74+1)+5=80
1996 73+4=77
1997 86+3=89
1998 77+5= 82
1999 73+5=78
2000 82+3=85
2001 58+1=56
2002 62+3=65
2003 61+ 2+1(Pre-launch explosion 2 days befor launch date)=63+1
2004 53+1=54+1(test GWM Oblik)
2005 52+3=55
2006 63+3=66
2007 65+3=68
2008 67+2=69
2009 75+3=78
2010 70+4=74
2011 80+4=84
2012 75+3(?)=78?
2013 78+4=82
2014 90+2=92+1(test GWM)
2015 83+3=86+1(test IXV)
2016 83+2+1(wybuch na wyrzutni) = 85+1
2017 86+5=91
2018 98+2=100 (03.12.2018, 11:31 UTC )
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg122512#msg122512
https://space.skyrocket.de/doc_chr/lau2018.htm
-
Chronologiczna lista spacerów, ktore odbyły sie w czasie 20. lat istnienia ISS
W ciągu 20 lat trwania programu ISS odbyło się 212 EVA.
Wzięło w nich udział 116 mężczyzn i 9 kobiet.
Zestawienie wg kraju pochodzenia astronautów i kosmonautów ( w nawiasach kolejność na liście):
USA 81
Rosja 30
Kanada 3 (20,61,70)
Francja 2 (37- CNES, 120 - ESA)
Japonia 3 (51,105,124)
Niemcy 3 (58,72,113 - ESA)
Szwecja 1 (62 - ESA)
Włochy 1 (108 - ESA)
Wielka Brytania 1 (118 - ESA)
(...)
W skład 57 Ekspedycji przebywającej obecnie na ISS wchodzą astronauci mający doświadczenie w EVA:
Alexander Gerst (113)
Siergiej Prokopjew (125)
Wkradły się błędy. Brakowało Hopkinsa i Culbertsona, Jr.
Już poprawiłem.
Przepraszam za wprowadzenie w błąd.
-
Przed 45. laty trwała ostatnia misja załogowa na stacji orbitalnej Skylab (http://lk.astronautilus.pl/loty/sl4.htm).
Pomimo starań załogi nie udało się ukryć przed Mission control choroby morskiej Williama Pogue (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1751.msg64082#msg64082).
Po raz pierwszy w historii załoga na orbicie spędzała nowy rok.
https://www.youtube.com/watch?v=rYU9VEp_-D0
(http://www.spacefacts.de/graph/photo/photos2/skylab-4_1.jpg)
Boeing Space@BoeingSpace 3 gru 2018
Skylab was America’s first #ISS after the success of the Apollo Missions. Early 1970 art concepts show how the project made use of Apollo hardware as the basis for a long-term orbital research outpost. Learn more: http://bit.ly/2zPfAqa
https://twitter.com/BoeingSpace/status/1069712069266558976
Margi Putney@MargiPutney 16 lis 2018
What an honor to celebrate the 45th anniversary of the launch of Skylab 4 with astronaut Jerry Carr last night. #reallifehero #highschoollibrary https://ift.tt/2OK5V9S
https://twitter.com/MargiPutney/status/1063541970398822400
'A Dumb Decision': Remembering the Final Mission to Skylab, 45 Years Ago
By Ben Evans, on November 25th, 2018
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/11/skylab4-launch.jpg)
Boosted aloft atop a Saturn IB rocket, and utilizing a special “milk stool” to raise its umbilical connections to the proper levels on the Pad 39B gantry, the third and final Skylab crew takes flight on 16 November 1973. Photo Credit: NASA
Forty-five years ago, in May 1973, America launched its first space station—Skylab—into orbit. Its mission appeared jinxed from the outset, with aerodynamic forces during ascent ripping away a protective micrometeoroid shield and one power-producing solar array and leaving the second array clogged with debris. Eleven days later, after an enormous amount of replanning on the ground, Skylab’s first crew triumphantly brought the station back to life. Their record-breaking 28-day mission was followed by another record-breaking 59-day mission, leaving only the third crew of Commander Gerry Carr, Science Pilot Ed Gibson and Pilot Bill Pogue to stage a marathon 84-day expedition, beginning on 16 November 1973. As NASA and its international partners celebrate 20 years of the International Space Station (ISS) era this month, we are also reminded of the spectacular success of the final voyage to Skylab; a mission forever remembered—somewhat unfairly—in the public mind for two things: the concealment of a sick bag and the first “mutiny” in space.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/11/skylab4-walkout.jpg)
Gerry Carr leads his crew out of the astronaut quarters in the hours before launch. Photo Credit: NASA
On the eve of their launch, Carr, Gibson and Pogue were aiming for at least 60 days and perhaps as long as 84 days in orbit, making theirs the longest piloted space mission in history at that time. One of the main fears was that the crew might fall foul to “space sickness”, but with U.S. Air Force Thunderbird veteran Pogue aboard, the chances of him being affected seemed infinitesimally small. If anyone’s stomach could be turned inside-out by multiple aileron rolls and other intestine-churning maneuvers, with precious few ill-effects, then surely Pogue was the man.
Following the experiences of their predecessors, Carr, Gibson and Pogue beefed-up their exercise efforts to better combat the effects of prolonged exposure to microgravity. Another problem was that previous Skylab crews had hustled about their work with vigor and that course of action did not seem appropriate for three months in orbit. “We began telling some of the managers that we didn’t think that rate of work was wise for an 84-day mission, because we weren’t sure that we were going to be able to sustain it,” Carr told the NASA oral historian. “We thought that the workload should be slacked off some and there should be more rest. Everyone agreed to that and the experiments were slowed and spread out quite a bit.” Unfortunately, more experiments were added and Carr’s crew quickly found themselves over-committed. In orbit, it would lead to difficulties.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2018/11/skylab4crew.jpg)
The final Skylab crew, backdropped by their Saturn IB, which was elevated to the level of the Pad 39B utilities by means of a milkstool. From left to right are Ed Gibson, Gerry Carr and Bill Pogue. Photo Credit: NASA
Launch was targeted for 10 November 1973, with the first of up to five spacewalks planned just a week later to install film into the station’s Apollo Telescope Mount (ATM). Repairs of an antenna, observations of Comet Kohoutek, retrieval of material samples from Skylab’s hull and the final collection of ATM film were scheduled for four successive Extravehicular Activities (EVAs) through mid-January 1974, with the astronauts due to return to Earth later that month or in early February. The precise duration of the mission, up to a maximum of 84 days, would be decided and implemented on a weekly basis at it moved into its final stages.
The Apollo Command and Service Module (CSM) and Saturn IB booster were readied for launch, but on 6 November a management meeting at Cape Kennedy, Fla., was interrupted by news that inspectors carrying out routine structural integrity tests had found hairline cracks in the aft attachments of eight stabilizing fins on the base of the first stage. More than a dozen cracks were detected. In all likelihood, they were age-related—this was the second-to-last Saturn IB to fly and the first stage had been delivered to the Cape more than seven years earlier and kept in storage—and exposure to the salty Florida air between August-November 1973 had not helped. With an alarming possibility that the compromised fins might be torn away during ascent, NASA postponed the launch for replacements to be installed. The work was completed on 13 November and launch rescheduled for the 16th.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2018/11/kraftskylab4.jpg)
Johnson Space Center (JSC) Director Chris Kraft witnesses the final minutes of the countdown to launch on 16 November 1973. Photo Credit: NASA
Carr, a U.S. Marine Corps officer, was particularly upset, because 10 November was the official birthday of his parent service, and—with the exception of John Glenn, who flew alone on Friendship 7 in February 1962—he would become the first Marine to command a space mission. In order to commemorate both the anniversary and Carr’s milestone, the Commandant of the Marine Corps, Gen. Robert Cushman, and several of his senior staff, would visit the Cape to witness the launch. The bitter disappointment quickly turned to frustration, then humor, as the Saturn IB quickly earned the moniker of “Ol’ Humpty Dumpty”. The nickname did not sit well with some members of the repair team, but on launch morning Carr, Gibson and Pogue were inserted into the command module…and greeted with a strange message from them. “Good luck and Godspeed,” it read, “from all the King’s Horses and all the King’s Men.”
As propellant flooded into the combustion chambers of the eight H-1 engines of the rocket’s first stage, Pogue momentarily wondered if someone had simultaneously flushed every toilet in the Astrodome. Seconds later, at 10 a.m. EST on 16 November 1973, the rocket roared away from Pad 39B, and the men’s pulses skyrocketed with it; Pogue’s accelerated from 50 to 120 at the instant of liftoff. Ascent vibrations were so severe that the crew struggled to read their instruments and the incessant din made it difficult to hear each other’s voices through the intercom between their suits. Carr compared the experience to being an insect, glued to a paint-shaker, or riding a train with square wheels. After the first stage was jettisoned, however, and the second stage took over, the G-forces dropped from 4G to 1.5G and the remainder of the journey to orbit was much more smooth.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/11/gibson.jpg)
Ed Gibson, pictured at the controls of Skylab’s Apollo Telescope Mount (ATM). Photo Credit: NASA
Eight hours later, the crew docked to Skylab and it was intended for them to remain aboard the command module until the following morning, to aid their adaptation before entering the large, disorientating open volume of the station itself. They worked late into the night, stowing equipment, and at some stage sickness gripped Bill Pogue. It initially took the form of a headache and nausea and attempts to eat some food—a mouthful of stewed tomatoes, the only item left on his evening-meal ration—quickly (and unsurprisingly) sent him scurrying for his sick-bag.
Thus, in one of the great ironies of this mission, the Thunderbird suffered space sickness and yet his crewmates did not. It was another indication that the medical community’s understanding of the ailment was still improperly understood and, even today, its causes and predictors of which astronauts it might affect remain unclear. However, at that particular moment, the crew’s main concern was what to tell Mission Control. Skylab had drifted out of radio communications and Gibson suggested disposing of the sick bag in the trash airlock and keeping quiet about the matter. Carr agreed that it would prevent the medical community getting “all fuzzed” and hopefully enable them to get their busy slate of mission tasks underway. They tried putting Pogue into Skylab’s docking tunnel, in the hope that air from a cabin fan might make him feel better, and Carr told Mission Control that his crewmate had experienced nausea and had not eaten all of one of his meals.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/12/pogue-and-carr.jpg)
Bill Pogue (left) and Gerry Carr, pictured aboard Skylab during their 84-day mission. Photo Credit: NASA
Unfortunately, one of Pogue’s responsibilities was the communications system and—as specified in his checklist—he had left a switch to record their in-cabin conversations in the “on” position. Whilst the astronauts slept, Mission Control downloaded the tape and heard their entire conversation about disposing of the evidence.
Next morning, the 17th, Pogue felt a little better, but took things slowly as he and his crewmates attempted a light breakfast. Later that day, Chief Astronaut Al Shepard came onto the communications loop and addressed Carr directly.
“I just wanted to tell you,” he said, “that on the matter of your status reports, we think you made a fairly serious error in judgement here in the report of your condition.”
Carr accepted the rebuke. “Okay, Al, I admit it was a dumb decision.”
But Shepard would not be put off. If Pogue’s sick bag had been disposed in the trash airlock, it could have compromised many of the mission’s medical experiments, including mineral-balance investigations. The incident seemed comparatively minor in some minds, although it underscored a growing concern that Carr’s crew were unwilling to engage in frank and open conversations with Mission Control. Flight Director Neil Hutchinson did not doubt the astronauts’ integrity, but made certain that any further problems would require mission controllers to take immediate steps to set things right. And over the coming days, as the astronauts fell behind schedule, thanks to an overloaded program of work, the situation would go from bad to worse.
https://www.americaspace.com/2018/11/25/a-dumb-decision-remembering-the-final-mission-to-skylab-45-years-ago/
https://www.nasa.gov/feature/skylab-4-final-mission-launches-to-skylab
http://www.spacefacts.de/english/bio_ast.htm
https://www.nasa.gov/centers/marshall/history/skylab.html
http://www.collectspace.com/news/news-030918a-searching-for-skylab-film.html
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3424.msg125866#msg125866)
-
Mija 45. rocznica lotu Sojuza 13 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s13.htm) oraz Piotra Klimuka (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2926.msg106904#msg106904)
Юбилей полёта космической обсерватории
18 декабря 2018
(http://www.gctc.ru/media/foto/big/4465/5822718787.jpg)
45 лет назад, 18 декабря 1973 года, в 14 часов 55 минут с космодрома Байконур стартовал «Союз-13», унося на своём борту двух отважных исследователей космоса – командира корабля Петра Климука и бортинженера Валентина Лебедева. 26 декабря того же года в 11 часов 50 минут спускаемый аппарат корабля благополучно приземлился в 200 километрах юго-западнее Караганды. Каковы же были основные цели и задачи этого полёта?
«Союз-13» был задуман как орбитальная астрофизическая обсерватория, способная решать широкий комплекс научно-исследовательских проблем. Программа восьмисуточного полёта предусматривала проведение важных для астрономии сеансов спектрографирования звёзд с помощью установленной на борту системы телескопов «Орион-2». Большое место отводилось спектрографированию и спектрозональной съёмке отдельных участков земной поверхности с целью изучения природных образований на территории Советского Союза – работе, имеющей важное значение для различных отраслей народного хозяйства.
(http://www.gctc.ru/media/files/20-4-12.jpg)
В результате полёта при помощи «Ориона-2» получили порядка 10 000 спектрограмм в диапазоне 2000-4000 А, на которых были запечатлены тысячи звёзд. Среди них оказались объекты с совершенно необычной спектральной структурой. Впервые за всю историю наблюдений удалось получить ультрафиолетовую спектрограмму интереснейшего для астрономов объекта – планетарной туманности, а в ней было зафиксировано два новых для планетарных туманностей химических элемента – алюминий и титан. Есть также основание утверждать, что при полёте «Союза-13» открыты первая сверхмощная звёздная хромосфера, много новых слабых звёзд, а в окрестности неба вокруг Капеллы выявлено гораздо больше горячих звёзд, чем было известно ранее.
Наши учёные и космонавты разработали основы зарождающейся науки – космического землеведения. Выполненные работы свидетельствуют о высокой эффективности решения научных и прикладных задач с помощью пилотируемых космических аппаратов, позволяющих сравнивать на одних и тех же участках земной поверхности визуальные, фотографические и другие методы космической дистанционной индикации окружающей нас природной среды.
(http://www.gctc.ru/media/foto/big/4465/2598482690.jpg)
Также по программе медико-биологических исследований с использованием аппаратуры «Левкой» изучались особенности кровообращения головного мозга на различных стадиях периода адаптации к невесомости. С помощью системы «Оазис-2» исследовались возможности получения белковой биомассы в условиях невесомости. В ходе научных экспериментов отрабатывались усовершенствованные приборы и методы ориентации, обеспечивающие высокую точность наведения телескопов.
«Следует отметить, что все системы космического корабля работали безотказно, успешно справилась со своими обязанностями служба управления, чёткость и оперативность продемонстрировали и другие службы, телеметристы, баллистики, поисковики, – сказал один из руководителей полёта. – Дебютировав в новом качестве – специализированной астрофизической обсерватории – корабль «Союз» продемонстрировал всю широту своих возможностей».
http://www.gctc.ru/main.php?id=4464
-
Ilościowa prezentacja śmierci uczestników lotów kosmicznych w poszczególnych latach
1967 3 ( w czasie testu Apollo 1/AS-204 (http://lk.astronautilus.pl/loty/a1.htm) i w katastrofie Sojuza 1 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s1.htm))
1968 1
1970 1
1971 3 ( śmierć załogi Sojuz 11 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s11.htm) spowodowana dekompresją kabiny lądownika)
1982 1
1986 4 (STS-51L Challenger (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts51l.htm))
1987 1
1988 1
1989 1
1990 2
1991 2
1993 2
1994 2
1995 3
1996 1
1997 1
1998 3
1999 2
2000 2
2001 1
2002 2
2003 8 ( w tym 7. w czasie powrotu misji STS-107 Columbia (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts107.htm) na Ziemię)
2004 3
2005 1
2006 1
2007 1
2008 3
2009 2
2010 3
2011 2
2012 4
2013 3
2014 7 (w tym trzy kolejne śmierci uczestników misji STS-61A Challenger (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts61a.htm))
2015 2
2016 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2725.msg100227#msg100227) 4
2017 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3064.msg113398#msg113398) 7
2018 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3423.msg126735#msg126735) 6
-
Chronologiczna lista astronautów i kosmonautów, którzy zmarli w wieku co najmniej 80 lat
001 03.05.2007. Walter Marty Schirra, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/9.htm) (84) (2+1), 012:07:13:38
002 21.11.2009. Konstantin Pietrowicz Fieoktistow (http://lk.astronautilus.pl/astros/14.htm) (83) (1), 001:00:17:03
003 25.08.2012. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=234.msg2562#msg2562) Neil Alden Armstrong (http://lk.astronautilus.pl/astros/25.htm) (82) (2), 008:14:00:00, Apollo 11, 1. człowiek na Księżycu
004 10.10.2013. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1572.msg58582#msg58582) Malcolm Scott Carpenter (http://lk.astronautilus.pl/astros/6.htm) (88) (1), 000:04:55:56
005 03.03.2014. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1751.msg64082#msg64082) William Reid Pogue (http://lk.astronautilus.pl/astros/68.htm) (84) (1), 084:01:15:32
006 17.07.2014. Henry Warren 'Hank' Hartsfield, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/109.htm) (80) (3), 020:02:50:36
007 21.02.2015. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1015.msg41546#msg41546) Aleksiej Aleksandrowicz Gubariew (http://lk.astronautilus.pl/astros/74.htm) (83) (2), 037:11:36:15
008 04.02.2016. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2360.0) Edgar Dean Mitchell (http://lk.astronautilus.pl/astros/50.htm) (85) (1), 009:00:01:57, Apollo 14, 6. człowiek na Księżycu
009 08.12.2016. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=494.0) John Herschel Glenn, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/5.htm) (95) (2), 009:02:39:19
010 16.01.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2770.msg101117#msg101117) Eugene Andrew 'Gene' Cernan (http://lk.astronautilus.pl/astros/27.htm) (82) (3) 023:14:16:10, Apollo 10, Apollo 17 , 11. człowiek na Księżycu
011 08.04.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2854.msg103803#msg103803) Gieorgij Michajłowicz Grieczko (http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm) (85) (3), 134:20:32:59
012 17.05.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2883.msg105097#msg105097) Wiktor Wasiljewicz Gorbatko (http://lk.astronautilus.pl/astros/44.htm) (82) (3) 030:12:48:21
013 22.10.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3026.msg110863#msg110863) Paul Joseph Weitz (http://lk.astronautilus.pl/astros/61.htm) (85) (2), 033:01:13:30
014 06.11.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3041.msg111341#msg111341) Richard Francis 'Dick' Gordon, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/29.htm) (88) (2), 013:03:53:32 , Apollo 12
015 21.12.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3094.msg112962#msg112962) Bruce McCandless II (http://lk.astronautilus.pl/astros/133.htm) (80) (2), 013:00:32:00
016 05.01.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=783.msg113678#msg113678) John Watts Young (http://lk.astronautilus.pl/astros/18.htm) (87) (6), 034:19:41:52, Apollo 10, Apollo 16, 9. człowiek na Księżycu
017 26.05.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3225.msg118769#msg118769) Alan LaVern Bean (http://lk.astronautilus.pl/astros/45.htm) (86) (2), 069:15:45:28 , Apollo 12 , 4. człowiek na Księżycu
018 27.05.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3228.msg118845#msg118845) Donald Herod Peterson, Sr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/116.htm) (84) (1), 005:00:23:42
-
Wykaz żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat , którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny. Razem w tej kategorii jest 44 osób , w tym 9. Rosjan i 33. Amerykanów oraz Niemiec i Francuz.
Spośród 38 żyjących uczestników lotów kosmicznych, którzy wystartowali w kosmos do końca 1977, tylko sześciu z nich nie ma 80. lat.
Z 24 astronautów programu Apollo, którzy odbyli loty w kierunku Księżyca (dwóch odeszło w tym roku) żyje jeszcze 12-tu, w tym czterech, którzy wylądowali na powierzchni Srebrnego Globu i spacerowali po nim.
Z programu Apollo żyją jeszcze 2 całe załogi (Apollo 8, 9,) a jedyna żyjąca załoga lotu związanego z oblotem Księżyca to załoga Apollo 8.
Podobne prezentacje z poprzednich lat:
2016 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg100443#msg100443)
2017 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg113405#msg113405)
1927 (91)
Władimir Aleksandrowicz Szatałow (http://lk.astronautilus.pl/astros/35.htm) (3), 009:21:57:30
1928 (90)
Frank Frederick Borman II (http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm) (2), 019:21:35:42 , Apollo 8
James Arthur 'Shaky' Lovell, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm) (4), 029:19:04:52 , Apollo 8, Apollo 13
Anatolij Wasiljewicz Filipczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/42.htm) (2), 010:21:03:58
1929 (89)
James Alton McDivitt (http://lk.astronautilus.pl/astros/19.htm) (2), 014:02:57:05
William Edgar Thornton (http://lk.astronautilus.pl/astros/127.htm) (2), 013:01:17:28
1930 (88)
Thomas Patten Stafford (http://lk.astronautilus.pl/astros/24.htm) (4), 021:03:43:59 , Apollo 10
Michael Collins (http://lk.astronautilus.pl/astros/28.htm) (2), 011:02:05:13, Apollo 11
Buzz Aldrin (http://lk.astronautilus.pl/astros/30.htm) (2), 012:01:53:04 , Apollo 11 , 2. człowiek na Księżycu
Owen Kay Garriott (http://lk.astronautilus.pl/astros/62.htm) (2), 069:18:56:28 +
Don Leslie Lind (http://lk.astronautilus.pl/astros/166.htm)(1), 007:00:08:46
1931 (87)
Vance DeVoe Brand (http://lk.astronautilus.pl/astros/76.htm) (4), 031:02:03:51
1932 (86)
David Randolph Scott (http://lk.astronautilus.pl/astros/26.htm) (3). 022:18:54:11 , Apollo 15 , 7. człowiek na Księżycu
Ronnie Walter Cunningham (http://lk.astronautilus.pl/astros/32.htm) (1), 010:20:09:03
Alfred Merrill Worden (http://lk.astronautilus.pl/astros/54.htm) (1), 012:07:11:52, Apollo 15
Joseph Peter Kerwin (http://lk.astronautilus.pl/astros/60.htm) (1), 028:00:49:48
Gerald Paul Carr (http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm) (1), 084:01:15:32
Joe Henry Engle (http://lk.astronautilus.pl/astros/104.htm) (2), 009:08:30:55
Edwin Jacob 'Jake' Garn (http://lk.astronautilus.pl/astros/164.htm)(1), 006:23:55:23, NASA Specjaliści ładunku Obserwator Kongres USA
Lodewijk van den Berg (http://lk.astronautilus.pl/astros/167.htm) (1), 007:00:08:46 , NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3
1933 (85)
William Alison Anders (http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm) (1), 006:03:00:41, Apollo 8
Fred Wallace Haise, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/47.htm), (1), 005:22:54:40 , Apollo 13
1934 (84)
Walerij Fiodorowicz Bykowskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/11.htm) (3), 020:17:48:22 +
Aleksiej Archipowicz Leonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/17.htm) (2) , 007:00:33:08 +
Boris Walentinowicz Wołynow (http://lk.astronautilus.pl/astros/36.htm) (2), 052:07:17:47
Aleksiej Stanisławowicz Jelisiejew (http://lk.astronautilus.pl/astros/37.htm) (3), 008:22:22:33
1935 (83)
Russell Louis 'Rusty' Schweickart (http://lk.astronautilus.pl/astros/39.htm) (1), 010:01:07:00
Charles Moss Duke, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/57.htm) (1), 011:01:51:04 , Apollo 16 10. człowiek na Księżycu
Harrison Hagan 'Jack' Schmitt (http://lk.astronautilus.pl/astros/59.htm) (1), 012:13:51:58 , Apollo 17 12. człowiek na Księżycu
Władimir Wiktorowicz Aksjonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/79.htm) (2), 011:20:11:47
Franklin Story Musgrave (http://lk.astronautilus.pl/astros/117.htm) (6), 053:09:58:27
1936 (82)
Thomas Kenneth 'Ken' Mattingly II (http://lk.astronautilus.pl/astros/56.htm) (3), 021:04:34:08 , Apollo 16
Jack Robert Lousma (http://lk.astronautilus.pl/astros/63.htm) (2), 067:11:13:49
Edward George Gibson (http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm) (1), 084:01:15:32
Robert Allan Ridley Parker (http://lk.astronautilus.pl/astros/129.htm) (2), 019:06:52:32
Loren Wilber Acton (http://lk.astronautilus.pl/astros/177.htm) (1), 007:22:45:26 NASA Specjaliści ładunku Spacelab 2
1937 (81)
Walentina Władimirowna Tierieszkowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/12.htm) (1) , 002:22:50:08
Witalij Michajłowicz Żołobow (http://lk.astronautilus.pl/astros/78.htm) (1), 049:06:23:32
Sigmund Werner Paul Jähn (http://lk.astronautilus.pl/astros/90.htm) (1), 007:20:49:04 +
Robert Laurel Crippen (http://lk.astronautilus.pl/astros/102.htm) (4), 023:13:48:38
Richard Harrison 'Dick' Truly (http://lk.astronautilus.pl/astros/105.htm) (2), 008:07:21:55
Joseph Percival 'Joe' Allen IV (http://lk.astronautilus.pl/astros/113.htm) (2), 013:01:59:21
Karol Joseph 'Bo' Bobko (http://lk.astronautilus.pl/astros/115.htm) (3), 016:02:03:43 , polskie korzenie
1938 (80)
Jean-Loup Jacques Marie Chrétien (http://lk.astronautilus.pl/astros/108.htm) (3) 043:11:18:49
W 2019 80. urodziny bedą dotyczyć:
Walerij Wiktorowicz Riumin (http://lk.astronautilus.pl/astros/84.htm) (4), 371:17:25:50
John McCreary Fabian (http://lk.astronautilus.pl/astros/120.htm) (2), 013:04:02:59
EDIT:
Walerij Fiodorowicz Bykowskij zmarł 27.03.2019
Owen Kay Garriott zmarł 15.04.2019
Sigmund Werner Paul Jähn zmarł 21.09.2019
Aleksiej Archipowicz Leonow zmarł 11.10.2019
-
President Nixon's 1972 Announcement on the Space Shuttle
https://history.nasa.gov/stsnixon.htm
(https://history.nasa.gov/stsnixon.jpg)
Editorial Headnote: President Richard M. Nixon and NASA Administrator James C. Fletcher announced the Space Shuttle program had received final approval in San Clemente, California, on 5 January 1972.
The Statement by President Nixon, 5 January 1972.
I have decided today that the United States should proceed at once with the development of an entirely new type of space transportation system designed to help transform the space frontier of the 1970's into familiar territory, easily accessible for human endeavor in the 1980's and '90's.
This system will center on a space vehicle that can shuttle repeatedly from Earth to orbit and back. It will revolutionize transportation into near space, by routinizing it. It will take the astronomical costs out of astronautics. In short, it will go a long way toward delivering the rich benefits of practical space utilization and the valuable spinoffs from space efforts into the daily lives of Americans and all people.
The new year 1972 is a year of conclusion for America's current series of manned flights to the Moon. Much is expected from the two remaining Apollo missions - in fact, their scientific results should exceed the return from all the earlier flights together. Thus they will place a fitting capstone on this vastly successful undertaking. But they also bring us to an important decision point - a point of assessing what our space horizons are as Apollo ends, and of determining where we go from here.
In the scientific arena, the past decade of experience has taught us that spacecraft are an irreplaceable tool for learning about our near-Earth space environment, the Moon, and the planets, besides being an important aid to our studies of the Sun and stars. In utilizing space to meet needs on Earth, we have seen the tremendous potential of satellites for international communications and world-wide weather forecasting. We are gaining the capability to use satellites as tools in global monitoring and management of nature resources, in agricultural applications, and in pollution control. We can foresee their use in guiding airliners across the oceans and in bringing TV education to wide areas of the world.
However, all these possibilities, and countless others with direct and dramatic bearing on human betterment, can never be more than fractionally realized so long as every single trip from Earth to orbit remains a matter of special effort and staggering expense. This is why commitment to the Space Shuttle program is the right step for America to take, in moving out from our present beach-head in the sky to achieve a real working presence in space - because the Space Shuttle will give us routine access to space by sharply reducing costs in dollars and preparation time.
The new system will differ radically from all existing booster systems, in that most of this new system will be recovered and used again and again - up to 100 times. The resulting economies may bring operating costs down as low as one-tenth of those present launch vehicles.
The resulting changes in modes of flight and re-entry will make the ride safer, and less demanding for the passengers, so that men and women with work to do in space can "commute" aloft, without having to spend years in training for the skills and rigors of old-style space flight. As scientists and technicians are actually able to accompany their instruments into space, limiting boundaries between our manned and unmanned space programmes will disappear. Development of new space applications will be able to proceed much faster. Repair or servicing of satellites in space will become possible, as will delivery of valuable payloads from orbit back to Earth.
The general reliability and versatility which the Shuttle system offers seems likely to establish it quickly as the workhorse of our whole space effort, taking the place of all present launch vehicles except the very smallest and very largest.
NASA and many aerospace companies have carried out extensive design studies for the Shuttle. Congress has reviewed and approved this effort. Preparation is now sufficient for us to commence the actual work of construction with full confidence of success. In order to minimize technical and economic risks, the space agency will continue to take a cautious evolutionary approach in the development of this new system. Even so, by moving ahead at this time, we can have the Shuttle in manned flight by 1978, and operational a short time later.
It is also significant that this major new national enterprise will engage the best efforts of thousands of highly skilled workers and hundreds of contractor firms over the next several years. The amazing 'technology explosion' that has swept this country in the years since we ventured into space should remind us that robust activity in the aerospace industry is healthy for everyone - not just in jobs and income, but in the extension of our capabilities in every direction. The continued pre-eminence of America and American industry in the aerospace field will be an important part of the Shuttle's 'payload'.
Views of the Earth from space have shown us how small and fragile our home planet truly is. We are learning the imperatives of universal brotherhood and global ecology learning to think and act as guardians of one tiny blue and green island in the trackless oceans of the Universe. This new program will give more people more access to the liberating perspectives of space, even as it extends our ability to cope with physical challenges of Earth and broadens our opportunities for international cooperation in low-cost, multi-purpose space missions.
'We must sail sometimes with the wind and sometimes against it', said Oliver Wendell Holmes, 'but we must sail, and not drift, nor lie at anchor'. So with man's epic voyage into space - a voyage the United States of America has led and still shall lead.
Statement by Dr. Fletcher, NASA Administrator.
As indicated in the President's statement, the studies by NASA and the aerospace industry of the Space Shuttle have now reached the point where the decision can be made to proceed into actual development of the Space Shuttle vehicle. The decision to proceed, which the President has now approved, is consistent with the plans presented to and approved by the Congress in NASA's FY 1972 budget.
The decision by the President is a historic step in the nation's space program - it will change the nature of what man can do in space. By the end of this decade the nation will have the means of getting men and equipment to and from space routinely, on a moment's notice if necessary, and at a small fraction of today's cost. This will be done within the framework of a useful total space program of science, exploration, and applications at approximately the present overall level of the space budget.
The Space Shuttle will consist of an aircraft-like orbiter, about the size of a DC-9. It will be capable of carrying into orbit and back again to Earth useful payloads up to 15 ft. in diameter by 60 ft. long, and weighing up to 65,000 lb. Fuel for the orbiter's liquid-hydrogen / liquid-oxygen engines will be carried in an external tank that will be jettisoned in orbit.
The orbiter will be launched by an unmanned booster.
The orbiter can operate in space for about a week. The men onboard will be able to launch, service, or recover unmanned spacecraft; perform experiments and other useful operations in Earth orbit; and farther in the future resupply with men and equipment space modules which themselves have been brought to space by the Space Shuttle. When each mission has been completed, the Space Shuttle will return to Earth and land on a runway like an airplane.
There are four main reasons why the Space Shuttle is important and is the right step in manned space flight and the US space program.
The Shuttle is the only meaningful new manned space program which can be accomplished on a modest budget;
It is needed to make space operations less complex and less costly;
It is needed to do useful things, and
It will encourage greater international participation in space flight.
On the basis of today's decision, NASA will proceed as follows;
This spring we will issue a request for prospective contractors. This summer we will place Space Shuttle under contract and development work will start. Between now and about the end of February, NASA and our contractors will focus their study efforts on technical areas where further detailed information is required before the requests for contractor proposals can be issued. These areas include comparisons of pressure-fed liquid and solid rocket motor options for the booster stage.
-
https://www.nixonfoundation.org/2017/01/dawn-space-shuttle/
(https://cdn.nixonlibrary.org/01/wp-content/uploads/2017/01/05154211/President_Nixon_and_James_Fletcher_Discuss_the_Space_Shuttle_-_GPN-2002-000109.jpg)
Endowed with the stunning success of the Apollo program, yet faced with the exorbitant costs of NASA, President Nixon considered a space policy shift in the second year of his presidency. On March 7, 1970, President Nixon made public his intention to redirect the NASA vision. He released a statement which detailed his administration’s approach to continued space exploration and research efforts at a more manageable cost to the nation.
We must think of [space activities] as part of a continuing process… and not as a series of separate leaps, each requiring a massive concentration of energy. Space expenditures must take their proper place within a rigorous system of national priorities. … What we do in space from here on in must become a normal and regular part of our national life and must therefore be planned in conjunction with all of the other undertakings which are important to us.
President Nixon was not necessarily paring down the efforts of the nation’s space program, but rather attempting to instill a withstanding national paradigm. It was his hope that space exploration would become a component of national priorities, in line with the nation’s many domestic programs and as a result a staple of American government. It would compete, along with other national programs, for the government’s limited resources.
President Nixon’s aim to reprioritize this “massive concentration” of energy given to NASA began when he created the Space Task Group to study the future possibilities of the space program in February of 1969. After several months of examination, the Space Task Group sent the Nixon administration their recommendations in October.
One of the principle recommendations by the Space Task Group included developing “low-cost, flexible, long-lived, highly reliable, operational space systems with a high degree of commonality and reusability.” In other words, NASA should be tasked with constructing something along the lines of a reusable shuttle.
The unveiling of the space shuttle program became reality at the beginning of President Nixon’s iconic year of 1972. On January 5, RN met with Dr. James C. Fletcher, NASA Administrator, to discuss the proposed space shuttle vehicle.
Shortly after the meeting, the President issued a statement announcing the commencement of the Shuttle Program, closing the book on the Apollo program and opening another for the future of space exploration.
This new program will give more people more access to the liberating perspectives of space, even as it extends our ability to cope with physical challenges of Earth and broadens our opportunities for international cooperation in low-cost, multi-purpose space missions.
On December 19, 1972, Apollo 17 reentered Earth’s atmosphere, marking an end to the prestigious and largely successful Apollo program. President Nixon shared a message with the American people about the future of the space program assuring that “the making of space history would continue,” albeit at a more steady and economically viable pace.
President Nixon described the possibilities the space shuttle would bring:
Economy in space will be further served by the Space Shuttle, which is presently under development. It will enable us to ferry space research hardware into orbit without requiring the full expenditure of a launch vehicle as is necessary today. It will permit us to place that hardware in space accurately, and to service or retrieve it when necessary instead of simply writing it off in the event it malfunctions or fails. In addition, the Shuttle will provide such routine access to space that for the first time personnel other than trained astronauts will be able to participate and contribute in space as will nations once excluded for economic reasons.
The Space Shuttle program, retired in 2011, continued for 39 years–the longest yet program launched by NASA. It produced 135 total flights and countless cutting-edge research missions. It is safe to say that space travel and exploration as we know it today was a result of President Nixon’s decision to economize the American space program in 1972.
-
Mars Polar Lander
03.01.1999 o 20:21:10,332 UT z Cape Canaveral wystartowała rakieta Delta 2, z sondami Mars Polar Lander (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mpl.jpg) oraz
Deep Space 2 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/ds2.jpg). Praca rakiety była prawidłowa, sonda została oddzielona od 3. stopnia i jest na trajektorii lotu
na Marsa (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mpl-ds2.htm). Korekta (5 min) będzie przeprowadzona 18.01. Lądowanie na Marsie przewidziane jest na 3.12.1999.
W czasie wzlotu kamera umieszczona na drugim stopniu rakietu przekazywała zdjęcia Ziemi i pracy (http://lk.astronautilus.pl/rakiety/mpllau1.jpg) dwóch
pierwszych członów.
http://lk.astronautilus.pl/n990101.htm#01
Szczegóły przekazu danych z Marsa (11.1999)
NASA opublikowała szczegóły przekazu danych z sondy Mars Polar Lander. Ze względu na utratę stacji
retransmisyjnej, jaką miał być Mars Climate Observer, nie będzie niestety transmisji "na żywo". Lądowanie
zaplanowane jest na 03.12.1999 o godzinie 20:00:26 UT (21 czasu polskiego). Potwierdzenie miękkiego
lądowania nadejdzie ok. 20:37. Pierwsza sesja łączności (45 minut) zawierać będzie czarno-biały obraz niskiej
rozdzielczości okolicy lądowania. W około trzy godziny później nastąpi przekaz obrazów z kameru MARDI,
a nieco później z penetratorów Deep Space 2. Dźwięki z powierzchni Marsa zostaną przekazane 4 grudnia,
film z MARDI 6-10.12. Kolorową panoramę okolicy lądownika ujrzymy około 10.12. Wysięgnik zostanie
uruchomiony 7.12, a analiza pierwszej próbki zostanie dokonana 8.12. Powyższy harmonogram jest uważany
przez JPL jako "optymistyczny", co oznacza ze powyższe terminy należy traktowac jako "nie wcześniej niż".
Dokładny harmonogram jest na stronie JPL.
http://lk.astronautilus.pl/n991116.htm#10
Prawdopodobna katastrofa MPL
Jak już pisałem poprzednio na 03.12. zaplanowane było lądowanie na Marsie sondy Mars Polar Lander.
Zdjęcia terenu elipsy lądowania nadesłane niedawno przez sondę Mars Global Surveyor pokazały teren
urozmaicony nieco bardziej niż się to wydawało pierwotnie. Tutaj (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mpl.htm) zamieszczam dokładny plan lądowania.
Planowany rzeczywisty czas lądowania to 20:00:26 UT.
Wszystko wskazuje na to, że misja próbników Mars Polar Lander i Deep Space 2 zakończyła się fiaskiem.
Po wykonaniu 8-sekundowej korekty toru lotu TCM-5 03.12. o 13:39, która skierowała sondę w punkt odległy
zaledwie 2 km od planowanego obszaru lądowania wszystko przebiegało planowo, aż do momentu utraty
kontaktu w chwili L-12 minut. Od tego czasu, aż do chwili obecnej (06.12. godzina 07:00 UT) nie udało się
nawiązać kontaktu ani z lądownikiem, ani też z penetratorami Deep Space 2. Prawdopodobnie oznacza to
fiasko całej misji, choć kontrolerzy lotu w JPL nie tracą jeszcze nadziei na nawiązanie łączności.
Prawdopodobną przyczyną awarii może być nieoddzielenie się sond od modułu serwisowego w L-10 minut.
Odzielenie zapewnić miało sześć nabojów pirotechnicznych. Awaria choćby jednego z nich wystarczyłaby
do spowodowania spłonięcia całego zestawu w atmosferze Marsa.
Strona internetowa (https://mars.jpl.nasa.gov/msp98/) projektu Mars Polar Lander.
http://lk.astronautilus.pl/n991201.htm#03
Misja MPL uznana za fiasko
07.12.1999 w trakcie konferencji prasowej w Jet Propulsion Laboratory szef projektu Mars Polar Lander Richard
Cook oficjalnie uznał fiasko misji MPL i Deep Space 2. Będą podjęte próby uzyskania potwierdzenia możliwej
katastrofy sondy poprzez zdjęcia z sondy Mars Global Surveyor, wydaje się jednak że aparatura MGS nie ma
po temu wystarczającej rozdzielczości.
http://lk.astronautilus.pl/n991201.htm#06
Raport o przyczynach niepowodzenia MPL
28.03.2000 komisja NASA d/s wyjaśnienia przyczyn katastrofy misji sond Mars Polar Lander i Deep Space 2
opublikowała swój raport. Stwierdza się w nim między innnymi, że najprawdopodobniej MPL wyłączył silniki
hamujące około 40 metrów nad powierzchnią Marsa z powodu otrzymania błędnego sygnału o kontakcie
z gruntem z podpór lądownika. Przyczyną tego miało być wysyłanie fałszywych sygnałów o lądowaniu przez
czujniki od chwili rozłożenia podpór i akceptowanie ich jako prawidłowych przez niedokładnie testowane
oprogramowanie sterujące procesem lądowania. Oprogramowanie to było uruchomiane w L-11 sekund, na
wspomnianej wysokości 40 metrów. Natomiast przyczyną niepowodzenia obu sond DS2 mogło być m. in.
uszkodzenie baterii zasilających, które nie przeszły na Ziemi testów upadku. Komisja podała też szereg innych
przyczyn, mogących spowodować katastrofę obu sond (trzeba pamiętać że od chwili L-12 minut nie była
przesyłana telemetria) oraz zalecenia do zastosowania w przyszłych sondach. Wskazano też, jako przyczyny
pośrednie, niedoinwestowanie projektu i zaniedbania w testowaniu wielu podsystemów.
Jedną z konsekwencji utraty wszystkich sond programu Mars '98 będzie też rezygnacja z wysłania w 2001
roku kolejnego lądownika. Relacja z dnia lądowania MPL.
http://lk.astronautilus.pl/n000316.htm#10
Mars Polar Lander funkcjonuje! (2001)
Po pozytywnych wynikach pracy zespołu z NIMA, NASA ponowiła wysyłanie komend inicjacyjnych do
lądownika Mars Polar Lander za pomocą stacji DSN (Deep Space Network) w kilku półgodzinnych oknach
łączności. Próby podejmowane były od 26 do 31 marca. Czwarta z nich przyniosła sukces, polegający na
zarejestrowaniu słabego sygnału fali nośnej nadajnika sondy, wysłanego poprzez antenę dookolną o małym
zysku, co potwierdza, że problematyczny sygnał zarejestrowany podczas rutynowych prób łączności z MPL
mógł być sygnałem prawdziwym, czemu jednak nie dano wówczas wiary. Pisaliśmy o tym 16.02.2000. Szósty
zestaw komend uruchomił rejestrator lotu (czarną skrzynką) i dane z niego poczęły napływać poprzez DSN
z prędkością do 1/2 bita na sekundę. Z pierwszych analiz wynika, że sonda wylądowała prawidłowo, lecz
natrafiła na dużą nierównomierność terenu (uskok) i stoi obecnie odchylona o 23 stopnie od poziomu, co
uniemożliwia wykorzystywanie jej anteny kierunkowej. Zasoby energetyczne sondy (a zwłaszcza materiał
radioizotopowy w pastylkach, służący do ogrzewania elektroniki) są na wyczerpaniu, więc NASA raczej nie
spodziewa się, że uda się przeprowadzić jakiekolwiek badania naukowe za pomocą tak 'cudownie' odzyskanego
lądownika marsjańskiego. Zdumiewającą długowieczność Lander zawdzięcza niewykorzystywaniu przez jego
instrumenty pokładowe energii elektrycznej i względnie niewielkim stopniem utraty pojemności przez
akumulatory, które po zimie marsjańskiej najprawdopodobniej wznowiły normalną pracę, ładując się prądem
z oświetlonych już paneli słonecznych. Kłopoty zaś będzie miała komisja powypadkowa, która musi na nowo
przeanalizować przyczyny pierwotnego braku łączności, błędnego wyboru miejsca lądowania i nadal nie
wyjaśnionej zagadki milczenia penetratorów DS-2 o czym pisaliśmy 28.03.2000.
http://lk.astronautilus.pl/newspa.htm#01
To był żart
"Aktualności" z dnia 01.04.2001 były oczywiście żartem primaaprilisowym. Mars Polar Lander niestety nie
odezwał się, Amerykanie nie budują statku kosmicznego Proteus, Rosjanie nie wysyłają stacji Mir-2 na orbitę
okołoziemską, a zwycięzca konkursu RMF-FM nie poleci ani na Alfę, ani też nigdzie indziej w Kosmos.
Również nikt przed Gagarinem nie poleciał w Wostoku na orbitę okołoziemską.Podobnie dział "Archiwum"
witryny czynny jest bez przerwy, a nie z wyłączeniem niedziel i świąt.
http://lk.astronautilus.pl/n010401.htm#01
https://www.youtube.com/watch?v=lZQpkEy3jbo
https://www.youtube.com/watch?v=Kwr6VP9VUyM
https://www.youtube.com/watch?v=mJXskQg6XqQ
https://www.youtube.com/watch?v=FGM36HPzulQFilm niedostępny
Missing Mars Polar Lander found?
A long-lost NASA spacecraft may have been imaged where it crash-landed on Mars nearly 6 years ago.
By Robert Burnham | Published: Monday, May 9, 2005
(http://www.astronomy.com/-/media/import/images/a/8/0/mgs_locate_500.JPG?mw=1000&mh=800)
http://www.astronomy.com/news/2005/05/missing-mars-polar-lander-found
https://mars.nasa.gov/msp98/lander/mission.html
https://mars.nasa.gov/programmissions/missions/past/polarlander/
https://solarsystem.nasa.gov/missions/mars-polar-lander/in-depth/
https://www.jpl.nasa.gov/missions/mars-polar-lander-deep-space-2/
https://mars.nasa.gov/msp98/lander/timeline2.html
https://spaceflight.nasa.gov/spacenews/releases/2000/mpl/mpl_report_1.pdf
https://www.skyandtelescope.com/astronomy-news/mars-polar-lander-found-at-last/
https://en.wikipedia.org/wiki/Mars_Polar_Lander
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mars_Polar_Lander
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3459.msg127104#msg127104)
9:00 AM · Jan 3, 2024
3 janvier 1999
25 ans du lancement de Mars Polar Lander et de ses pénétrateurs Deep Space 2 - la sonde s'écrase sur la surface de Mars le 3 décembre 1999, quelques semaines après l'échec, en septembre 1999, de Mars Climate Orbiter
https://x.com/spacemen1969/status/1742455866949849349
https://twitter.com/NASAhistory/status/1742599212351521241
Mars is hard
25 years ago today, NASA's Mars Polar Lander (MPL) was launched. Designed to land near Mars' south polar cap and dig for water-ice with a robotic arm, contact with the lander was lost upon atmospheric entry.
The probable cause of its demise: https://go.nasa.gov/48ycaYd
-
Mars Polar Lander
03.01.1999 o 20:21:10,332 UT z Cape Canaveral wystartowała rakieta Delta 2, z sondami Mars Polar Lander (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mpl.jpg) oraz
Deep Space 2 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/ds2.jpg). Praca rakiety była prawidłowa, sonda została oddzielona od 3. stopnia i jest na trajektorii lotu
na Marsa (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mpl-ds2.htm). Korekta (5 min) będzie przeprowadzona 18.01. Lądowanie na Marsie przewidziane jest na 3.12.1999.
W czasie wzlotu kamera umieszczona na drugim stopniu rakietu przekazywała zdjęcia Ziemi i pracy (http://lk.astronautilus.pl/rakiety/mpllau1.jpg) dwóch
pierwszych członów.
http://lk.astronautilus.pl/n990101.htm#01
Szczegóły przekazu danych z Marsa (11.1999)
NASA opublikowała szczegóły przekazu danych z sondy Mars Polar Lander. Ze względu na utratę stacji
retransmisyjnej, jaką miał być Mars Climate Observer, nie będzie niestety transmisji "na żywo". Lądowanie
zaplanowane jest na 03.12.1999 o godzinie 20:00:26 UT (21 czasu polskiego). Potwierdzenie miękkiego
lądowania nadejdzie ok. 20:37. Pierwsza sesja łączności (45 minut) zawierać będzie czarno-biały obraz niskiej
rozdzielczości okolicy lądowania. W około trzy godziny później nastąpi przekaz obrazów z kameru MARDI,
a nieco później z penetratorów Deep Space 2. Dźwięki z powierzchni Marsa zostaną przekazane 4 grudnia,
film z MARDI 6-10.12. Kolorową panoramę okolicy lądownika ujrzymy około 10.12. Wysięgnik zostanie
uruchomiony 7.12, a analiza pierwszej próbki zostanie dokonana 8.12. Powyższy harmonogram jest uważany
przez JPL jako "optymistyczny", co oznacza ze powyższe terminy należy traktowac jako "nie wcześniej niż".
Dokładny harmonogram jest na stronie JPL.
http://lk.astronautilus.pl/n991116.htm#10
Prawdopodobna katastrofa MPL
Jak już pisałem poprzednio na 03.12. zaplanowane było lądowanie na Marsie sondy Mars Polar Lander.
Zdjęcia terenu elipsy lądowania nadesłane niedawno przez sondę Mars Global Surveyor pokazały teren
urozmaicony nieco bardziej niż się to wydawało pierwotnie. Tutaj (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mpl.htm) zamieszczam dokładny plan lądowania.
Planowany rzeczywisty czas lądowania to 20:00:26 UT.
Wszystko wskazuje na to, że misja próbników Mars Polar Lander i Deep Space 2 zakończyła się fiaskiem.
Po wykonaniu 8-sekundowej korekty toru lotu TCM-5 03.12. o 13:39, która skierowała sondę w punkt odległy
zaledwie 2 km od planowanego obszaru lądowania wszystko przebiegało planowo, aż do momentu utraty
kontaktu w chwili L-12 minut. Od tego czasu, aż do chwili obecnej (06.12. godzina 07:00 UT) nie udało się
nawiązać kontaktu ani z lądownikiem, ani też z penetratorami Deep Space 2. Prawdopodobnie oznacza to
fiasko całej misji, choć kontrolerzy lotu w JPL nie tracą jeszcze nadziei na nawiązanie łączności.
Prawdopodobną przyczyną awarii może być nieoddzielenie się sond od modułu serwisowego w L-10 minut.
Odzielenie zapewnić miało sześć nabojów pirotechnicznych. Awaria choćby jednego z nich wystarczyłaby
do spowodowania spłonięcia całego zestawu w atmosferze Marsa.
Strona internetowa (https://mars.jpl.nasa.gov/msp98/) projektu Mars Polar Lander.
http://lk.astronautilus.pl/n991201.htm#03
Misja MPL uznana za fiasko
07.12.1999 w trakcie konferencji prasowej w Jet Propulsion Laboratory szef projektu Mars Polar Lander Richard
Cook oficjalnie uznał fiasko misji MPL i Deep Space 2. Będą podjęte próby uzyskania potwierdzenia możliwej
katastrofy sondy poprzez zdjęcia z sondy Mars Global Surveyor, wydaje się jednak że aparatura MGS nie ma
po temu wystarczającej rozdzielczości.
http://lk.astronautilus.pl/n991201.htm#06
Raport o przyczynach niepowodzenia MPL
28.03.2000 komisja NASA d/s wyjaśnienia przyczyn katastrofy misji sond Mars Polar Lander i Deep Space 2
opublikowała swój raport. Stwierdza się w nim między innnymi, że najprawdopodobniej MPL wyłączył silniki
hamujące około 40 metrów nad powierzchnią Marsa z powodu otrzymania błędnego sygnału o kontakcie
z gruntem z podpór lądownika. Przyczyną tego miało być wysyłanie fałszywych sygnałów o lądowaniu przez
czujniki od chwili rozłożenia podpór i akceptowanie ich jako prawidłowych przez niedokładnie testowane
oprogramowanie sterujące procesem lądowania. Oprogramowanie to było uruchomiane w L-11 sekund, na
wspomnianej wysokości 40 metrów. Natomiast przyczyną niepowodzenia obu sond DS2 mogło być m. in.
uszkodzenie baterii zasilających, które nie przeszły na Ziemi testów upadku. Komisja podała też szereg innych
przyczyn, mogących spowodować katastrofę obu sond (trzeba pamiętać że od chwili L-12 minut nie była
przesyłana telemetria) oraz zalecenia do zastosowania w przyszłych sondach. Wskazano też, jako przyczyny
pośrednie, niedoinwestowanie projektu i zaniedbania w testowaniu wielu podsystemów.
Jedną z konsekwencji utraty wszystkich sond programu Mars '98 będzie też rezygnacja z wysłania w 2001
roku kolejnego lądownika. Relacja z dnia lądowania MPL.
http://lk.astronautilus.pl/n000316.htm#10
Mars Polar Lander funkcjonuje! (2001)
Po pozytywnych wynikach pracy zespołu z NIMA, NASA ponowiła wysyłanie komend inicjacyjnych do
lądownika Mars Polar Lander za pomocą stacji DSN (Deep Space Network) w kilku półgodzinnych oknach
łączności. Próby podejmowane były od 26 do 31 marca. Czwarta z nich przyniosła sukces, polegający na
zarejestrowaniu słabego sygnału fali nośnej nadajnika sondy, wysłanego poprzez antenę dookolną o małym
zysku, co potwierdza, że problematyczny sygnał zarejestrowany podczas rutynowych prób łączności z MPL
mógł być sygnałem prawdziwym, czemu jednak nie dano wówczas wiary. Pisaliśmy o tym 16.02.2000. Szósty
zestaw komend uruchomił rejestrator lotu (czarną skrzynką) i dane z niego poczęły napływać poprzez DSN
z prędkością do 1/2 bita na sekundę. Z pierwszych analiz wynika, że sonda wylądowała prawidłowo, lecz
natrafiła na dużą nierównomierność terenu (uskok) i stoi obecnie odchylona o 23 stopnie od poziomu, co
uniemożliwia wykorzystywanie jej anteny kierunkowej. Zasoby energetyczne sondy (a zwłaszcza materiał
radioizotopowy w pastylkach, służący do ogrzewania elektroniki) są na wyczerpaniu, więc NASA raczej nie
spodziewa się, że uda się przeprowadzić jakiekolwiek badania naukowe za pomocą tak 'cudownie' odzyskanego
lądownika marsjańskiego. Zdumiewającą długowieczność Lander zawdzięcza niewykorzystywaniu przez jego
instrumenty pokładowe energii elektrycznej i względnie niewielkim stopniem utraty pojemności przez
akumulatory, które po zimie marsjańskiej najprawdopodobniej wznowiły normalną pracę, ładując się prądem
z oświetlonych już paneli słonecznych. Kłopoty zaś będzie miała komisja powypadkowa, która musi na nowo
przeanalizować przyczyny pierwotnego braku łączności, błędnego wyboru miejsca lądowania i nadal nie
wyjaśnionej zagadki milczenia penetratorów DS-2 o czym pisaliśmy 28.03.2000.
http://lk.astronautilus.pl/newspa.htm#01
To był żart
"Aktualności" z dnia 01.04.2001 były oczywiście żartem primaaprilisowym. Mars Polar Lander niestety nie
odezwał się, Amerykanie nie budują statku kosmicznego Proteus, Rosjanie nie wysyłają stacji Mir-2 na orbitę
okołoziemską, a zwycięzca konkursu RMF-FM nie poleci ani na Alfę, ani też nigdzie indziej w Kosmos.
Również nikt przed Gagarinem nie poleciał w Wostoku na orbitę okołoziemską.Podobnie dział "Archiwum"
witryny czynny jest bez przerwy, a nie z wyłączeniem niedziel i świąt.
http://lk.astronautilus.pl/n010401.htm#01
http://www.youtube.com/watch?v=lZQpkEy3jbo
https://www.youtube.com/watch?v=lZQpkEy3jbo
http://www.youtube.com/watch?v=Kwr6VP9VUyM
https://www.youtube.com/watch?v=Kwr6VP9VUyM
http://www.youtube.com/watch?v=mJXskQg6XqQ
https://www.youtube.com/watch?v=mJXskQg6XqQ
http://www.youtube.com/watch?v=FGM36HPzulQ
https://www.youtube.com/watch?v=FGM36HPzulQ
Missing Mars Polar Lander found?
A long-lost NASA spacecraft may have been imaged where it crash-landed on Mars nearly 6 years ago.
By Robert Burnham | Published: Monday, May 9, 2005
(http://www.astronomy.com/-/media/import/images/a/8/0/mgs_locate_500.JPG?mw=1000&mh=800)
http://www.astronomy.com/news/2005/05/missing-mars-polar-lander-found
https://mars.nasa.gov/msp98/lander/mission.html
https://mars.nasa.gov/programmissions/missions/past/polarlander/
https://solarsystem.nasa.gov/missions/mars-polar-lander/in-depth/
https://www.jpl.nasa.gov/missions/mars-polar-lander-deep-space-2/
https://mars.nasa.gov/msp98/lander/timeline2.html
https://spaceflight.nasa.gov/spacenews/releases/2000/mpl/mpl_report_1.pdf
https://www.skyandtelescope.com/astronomy-news/mars-polar-lander-found-at-last/
Artykuły astronautyczne (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3459.msg127104#msg127104)
Prosiłbym moderatora o przeniesienie tego postu do wątku o Mars Polar Lander, który niedawno utworzyłem :)
-
Jutro minie 35 rocznica ogłoszenia przez prezydenta Reagana programu stacji kosmicznej:
https://history.nasa.gov/isstestimony2001.pdf
Stacja kosmiczna miała być zbudowana w ciągu dekady a w rzeczywistości jej projektowanie i samo rozpoczęcie budowy (wysłanie pierwszych modułów na LEO) zajęło USA z późniejszą pomocą Rosjan, Japonii i ESA aż 15 lat!!! Natomiast zakończenie budowy stacji nastąpiło w 2011 roku czyli 27 lat po rozpoczęciu programu!!!!
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/1984_january_space_station_mock_up_1980s.jpg)
https://www.nasa.gov/directorates/heo/scan/images/history/January1984.html
-
Z powodu przerwy w pracy NASA Day of Remembrance został przełożony na 7 lutego
Jim Bridenstine@JimBridenstine 23 sty 2019
Due to the ongoing furlough of NASA employees, we’re postponing the annual Day of Remembrance activities that were scheduled for January 31st. An updated time for our commemoration has not yet been selected, but we will make it a priority once the @NASA family is back at work.
https://twitter.com/JimBridenstine/status/1088141295716126720
https://www.kennedyspacecenter.com/launches-and-events/events-calendar/2019/february/event-nasas-day-of-remembrance
-
61 lat temu 31 stycznia 1958 r. wystartował Explorer 1 - pierwszy amerykański sztuczny satelita Ziemi!
https://pl.wikipedia.org/wiki/Explorer_1
-
Explorer 1: The start of the American Space Age
Today marks the 60th anniversary of the launch of America’s first satellite, Explorer 1, which ushered the United States into the Space Race.
By Jake Parks | Published: Wednesday, January 31, 2018
(http://www.astronomy.com/-/media/Images/News%20and%20Observing/News/2018/01/explorerpressconf.jpg?mw=600)
Sixty years ago today, the United States used a modified German V-2 rocket to send the country's first satellite, Explorer 1, into orbit around the Earth. This momentous achievement was just the first step in a long journey that has already allowed us to explore every planet in the solar system, as well as interstellar space itself.
“The launch of Explorer 1 marked the beginning of U.S. spaceflight, as well as the scientific exploration of space, which led to a series of bold missions that have opened humanity’s eyes to new wonders of the solar system,” said Michael Watkins, current director of NASA’s Jet Propulsion Laboratory (JPL), in a press release. “It was a watershed moment for the nation that also defined who we are at JPL.” (...)
Science from Explorer 1
Much like Sputnik 1 and 2, Explorer 1 was more than just a proof of concept; it was intended to collect valuable scientific data. Explorer 1 had three main scientific objectives: to record the temperature above Earth’s atmosphere, to monitor micrometeorite impacts, and, most importantly, to explore the radiation environment around Earth by using Van Allen’s Geiger tubes to hunt for cosmic rays.
“[Van Allen] had the relationship with Von Braun via the captured V-2s,” said Gurnett. “And Van Allen was building Geiger tubes, putting them on top of V-2s, and shooting them up in the atmosphere. The reason being that Van Allen was interested in cosmic rays, and there was an increase in the cosmic ray intensity (not much, but an increase) as you go up to higher altitudes, like 40-60 kilometers.”
Although Van Allen expected Explorer 1 to show that cosmic rays were most prevalent high above the atmosphere, the Geiger tube aboard the satellite appeared to detect very little radiation. “They thought the instrument was broke because it wasn’t counting at all,” said Gurnett, “but it turns out the flux was so high it was causing the Geiger tube to go into continuous discharge.” Explorer 3 later confirmed the excessive radiation beyond Earth's atmosphere.
With this finding, Van Allen had made the first great discovery of the Space Age. He found that doughnut-shaped regions of high-energy particles that are held in place by Earth’s magnetic field surround our planet. However, initially, the Soviets were skeptical of the discovery.
“There’s all kinds of stories about this which I later learned when I started working with Van Allen," said Gurnett. "The [Soviets] thought that the United States created the radiation belt with a nuclear weapon, and, as matter of fact, Van Allen went to Russia to a meeting…and I guess convinced them that, no, no, it was a natural radiation belt.” The radiation belts have since been dubbed the Van Allen belts.
(http://www.astronomy.com/-/media/Images/News%20and%20Observing/News/2018/01/vanallenbelts.jpg?mw=600)
A Geiger tube carried by Explorer 1 detected so much radiation while in orbit that researchers initially thought it was malfunctioning. However, Explorer 3 later confirmed the findings, proving that regions of high-energy particles — later named the Van Allen belts — surround the Earth. NASA
(...)
http://www.astronomy.com/news/2018/01/explorer-1
Posty z 2018 roku: http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg114778#msg114778
-
Pierwsza grupa astronautów i astronautek nowej ery.
Niestety dziesięcioro z tej ÓSEMKI już nie żyje.
Wszyscy z nich już NASA opuścili.
...
W tym roku też moźna się zapewne spodziewać rocznicowego spotkania członków tej grupy.
...
http://astronautrheaseddon.com/thirty-five-new-guys-reunite/
Thirty-Five New Guys Reunite
In January of 1978, NASA announced its newest class of Astronauts. There would be thirty-five in the class.
It would include women and minorities for the first time.
They came from across the nation: big cities and farms, Ivy League schools and state colleges, civilian and military, pilots and scientists, Protestants, Catholics, Jews, atheists…and one Buddhist. There were fifteen designated as Pilots and twenty as Missions Specialists. The group decided to call themselves The Thirty-Five New Guys, or TFNGs. I was one of the “guys.” When we met and eyed each other for the first time that day 41 years ago, we knew that our lives would be intertwined in the coming years, but most of us were clueless about what to expect.
NASA had never taken a group this huge, this diverse. The largest group of new selectees before had been 19 in 1966 during the heyday of the Apollo program. NASA had taken test pilots for the early space flights—which truly were “test flights”—that went from sub-orbital, to orbital, to flights to the moon. Each step was different and needed the expertise of highly-skilled pilots to handle the many unknowns.
TFNG Patch
By the mid-seventies with the Space Shuttle preparing for launch, it became clear that the Astronaut Office would have to expand. There would be many more flights with the reusable vehicle with crews of up to seven each. There would be varied cargoes on the Shuttle, and it would be helpful to have Astronauts skilled in the scientific payloads. “Affirmative Action” was required by then and the Astronaut Corps could not remain all white male…much to the displeasure of some from the Apollo-era all-white-male world
There were questions and surprises as the TFNGs began their training. Could academics and doctors make it through water survival training? Would they get sick in the back seat of the T-38 jets? Would non-engineers understand the intricacies of a huge new vehicle and cargo operations? A few things came up that they should have been expecting but had not anticipated. What if two Astronauts married and then one of them got pregnant? Everything seemed to work out because all thirty-five of the TFNGs supported each other, and all had the joy of flying in space.
40th Reunion
By the time almost all the TFNGs left the Astronaut program, it had set many records.
Altogether they flew 122 flights and 13 of the pilots were Shuttle Commanders.
I was incredibly proud to be one of the TFNGs. Through the many years of laughter and sorrow, we had bonded as a group.
In December 2018, twenty-five of us (of the twenty-six still living) came together for a 40th reunion to celebrate those times.
We didn’t look like we had in our younger days, but there was still a bond of friendship and shared memories of the TFNGs days that would last forever.
(http://astronautrheaseddon.com/wp-content/uploads/2019/01/TFNG-40th-patch-292x300.jpg)
40th Reunion Patch
(http://astronautrheaseddon.com/wp-content/uploads/2019/01/TFNG-Reunion-300x200.jpg)
40th Reunion
—Rhea
[Design credit for the patch goes to Tim Gagnon and Dr. Jorge Cartes—patch designers.]
-
Jim Bridenstine@JimBridenstine 7 lut 2019
Today, we honor the Apollo 1, Challenger and Columbia crews, as well as other members of the @NASA family who lost their lives supporting NASA’s mission of exploration. We are deeply grateful to all of them and will always strive to honor their legacy. #NASARemembers
https://twitter.com/JimBridenstine/status/1093586413432508417
Jim Bridenstine@JimBridenstine 7 lut 2019
Thank you @VP Mike Pence for joining the @NASA family in honoring our heroes. The legacy of those we have lost is present every day in our work and inspires generations of new space explorers. #NASARemembers https://www.nasa.gov/specials/dor2018/ …
https://twitter.com/JimBridenstine/status/1093608396740272130
(https://pbs.twimg.com/media/Dy1HBqmWsAIjBdo.jpg)
(https://pbs.twimg.com/media/Dy0zB3JWoAAnkVW.jpg)
(https://pbs.twimg.com/media/Dy1HBqmWkAA4qTA.jpg)
-
Johnson Space Center@NASA_Johnson 7 lut 2019
Today, the NASA family commemorated the astronauts lost in the Apollo 1, Challenger and Columbia accidents with a moment of silence, T-38 flyover and Echo Taps performance at the Astronaut Tree Grove. We will forever honor and be grateful for their bravery. #NASARemembers
https://twitter.com/NASA_Johnson/status/1093638913225359365
(https://pbs.twimg.com/media/Dy1h6USWkAAVGjp.jpg)
https://www.nasa.gov/specials/dor2018/
-
Intrepid Sea, Air & Space Museum@IntrepidMuseum 7 lut 2019
.@NASA's Day of Remembrance honors the 17 astronauts who died in the agency's three tragedies — Apollo 1 in 1967, Challenger in 1986, & Columbia in 2003. Today the #IntrepidMuseum joins the NASA community in remembering those we lost. #NASARemembers
https://twitter.com/IntrepidMuseum/status/1093566314466238464
-
NASA@NASA 7 lut 2019
Dziś # NASARemembers nasze upadłe pionierów lotów kosmicznych jak @ VP Mike Pence & Administrator @ JimBridenstine wizyty @ ArlingtonNatl cmentarz z członków rodzin naszych utraconych przyjaciół i współpracowników. Aby zapoznać się z listą pomników NASA i pochówków w Arlington, odwiedź:https://go.nasa.gov/2MVOi7F
https://twitter.com/NASA/status/
(https://pbs.twimg.com/media/Dy1pAbgX4AAH6Ty.jpg)
Vice President Mike Pence@VP 7 lut 2019
Honored to join families & friends of the crew members of Apollo 1, Challenger & Columbia at @NASA’s Day of Remembrance to pay tribute to the heroic men & women who lost their lives leading in America’s journey to the stars. We honor them & we resolve to continue their work.
https://twitter.com/VP/status/1093627583659474944
(https://pbs.twimg.com/media/Dy1WMdqUwAEjn2e.jpg)
-
Vice President Attends NASA Day of Remembrance
Feb. 7, 2019
Vice President Mike Pence visits the Space Shuttle Challenger Memorial with June Scobee-Rodgers, widow of Challenger Commander Dick Scobee, right, NASA Administrator Jim Bridenstine, left, and Chuck Resnik, brother of Challenger Mission Specialist Judith Resnik, second left, after a wreath laying ceremony that was part of NASA's Day of Remembrance, Thursday, Feb. 7, 2019, at Arlington National Cemetery in Arlington, Va. Wreaths were laid in memory of those men and women who lost their lives in the quest for space exploration.
Image Credit: NASA/Aubrey Gemignani
https://www.nasa.gov/image-feature/vice-president-attends-nasa-day-of-remembrance
-
Armstrong Remembers Pilots Who Lost Their Lives Doing What They Love
Feb. 7, 2019 Christian Gelzer, NASA Armstrong Historian
NASA will honor members of the NASA family who lost their lives while furthering the cause of exploration and discovery, including the crews of Apollo 1 and space shuttles Challenger and Columbia, during the agency's annual Day of Remembrance Thursday, Feb. 7.
In addition, NASA Armstrong Flight Research Center in California will recognize the loss of four pilots who died at the controls of a NASA, formally known as National Advisory Committee for Aeronautics (NACA), aircraft.
“On this solemn day, we want to pay tribute to the pilots who were pursuing the agency’s mission of advancing the technical boundaries of aviation through flight as well as recognize the sacrifice of the families of the deceased,” said David McBride, Armstrong center director.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/e49-0091_0.jpg)
Howard C. “Tick” Lilly was the first NACA engineering pilot assigned to the Muroc Flight Test Unit, now known as NASA Armstrong. He also was the first pilot who died on a research mission. Credits: NACA / NASA
Howard C. “Tick” Lilly became the first NACA engineering pilot assigned to the Muroc Flight Test Unit, now known as NASA Armstrong. He served as a Naval aviator before joining the NACA’s Langley Memorial Aeronautical Laboratory in Virginia in 1942. In 1943 he transferred to the NACA’s Lewis Flight Propulsion Laboratory in Cleveland (renamed Glenn Research Center) and then to the NACA’s Muroc unit in 1947.
There he flew the Douglas D-558-1 transonic research aircraft and the Bell X-1. Lilly was the fourth person to exceed the speed of sound. He died May 3,1948, when components of the D-558-1’s engine compressor failed, severing control cables, causing the airplane to crash. He was the first NACA pilot to die in the line of duty.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/e61-6682.jpg)
Joseph A. “Joe” Walker piloted such aircraft as the X-15. He died during a mission piloting the F-104.Credits: NASA
Joseph A. “Joe” Walker was a chief research pilot at the NASA Flight Research Center (NASA Armstrong) during the mid-1960s. Walker flew P-38 aircraft for the Army Air Force in North Africa during World War II. He joined the NACA’s Lewis Flight Propulsion Laboratory in Ohio in 1945 and transferred to the High-Speed Flight Research Station in 1951.
Walker made the first NASA-piloted X-15 flight March 25, 1960, and flew the aircraft 24 times, achieving its highest altitude (354,300 ft.) Aug. 22, 1963. He made the first flight in the Lunar Landing Research Vehicle in 1964 that led to the Lunar Landing Training Vehicle used in Houston to train astronauts to land on the moon. Walker perished June 8, 1966, when his F-104 was caught in the wingtip vortex of the North American XB-70.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/ec82-17954.jpg)
Richard E. “Dick” Gray, seen above with the AD-1 oblique wing experimental aircraft, lost his life during a pilot proficiency flight.Credits: NASA
In 1982, Richard E. “Dick” Gray was killed on a pilot proficiency flight while flying for NASA Armstrong. Gray joined NASA's Johnson Space Center in Houston, in 1978 after completing his service in the U.S. Navy. He flew 48 combat missions in F-4s over Vietnam while assigned to squadron VF-111 aboard the USS Coral Sea in 1972.
After joining Kennedy Space Center in Florida, he flew as chief project pilot on the WB-57F high-altitude research aircraft and served as the prime chase pilot in the T-38 aircraft for video documentation of the landing portion of space shuttle orbital flight tests.
He was fatally injured Nov. 8, 1982, in the crash of a Cessna T-37 aircraft while on a flight to hone his skills flying the airplane.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/ec67-1652.jpg)
Michael J. “Mike” Adams, Major Air Force pilot, stands in front of X-15#1, on Rogers Dry Lake on Edwards Air Force Base in California, after a flight. Adams died when the rocket plane disintegrated following reentry and crashed. Credits: NASA
Air Force pilot Major Michael J. Adams was selected in 1962 for the Experimental Test Pilot School at Edwards Air Force Base in California. He also was one of four Edwards Aerospace research pilots to participate in a series of NASA moon landing practice tests.
Adams joined the joint USAF/NASA X-15 program in July 1966 and flew seven flights. On his last flight Nov. 15, 1967, Adams died when the rocket plane disintegrated following reentry and crashed. An investigation concluded that the distraction of malfunctioning systems, coupled with possible vertigo, led to the accident.
He was flying the 191st flight of the X-15 program, his first suborbital mission. Adams was the 27th American to fly more than 50 miles above the Earth's surface and was awarded astronaut wings posthumously. His accident was the only fatality of the 199-flight program. His name was added to the Astronauts Memorial at Kennedy Space Center, Fla., and a memorial was established at the crash site in 2004.
https://www.nasa.gov/centers/armstrong/features/remembering-afrc-pilots.html
-
Op-ed | Remembering America’s lost space pioneers
by Mike Pence — February 7, 2019
(https://spacenews.com/wp-content/uploads/2019/02/pence-dayofremem2019.jpg)
Vice President Mike Pence visits the Space Shuttle Challenger Memorial with June Scobee-Rodgers, widow of Challenger Commander Dick Scobee, right, NASA Administrator Jim Bridenstine, left, and Chuck Resnik, brother of Challenger Mission Specialist Judith Resnik, second left, after a wreath laying ceremony that was part of NASA's Day of Remembrance ceremony Feb. 7 at Arlington National Cemetery. Credit: NASA/Aubrey Gemignani
Today is the NASA Day of Remembrance, an opportunity for Americans everywhere to reflect on the service of the men and women of NASA who helped lead our nation into the heavens and never came home.
We are inspired by all those who have dedicated their time and talent to exploring the universe, discovering the mysteries of creation, and pushing the boundaries of human potential. But on this occasion, we pay special tribute to the heroic sacrifice of those who have lost their lives throughout our ascent into the stars.
They include some of our nation’s first pioneers in space, the crew of Apollo 1. More than 50 years after the heartbreaking accident that claimed their lives, Gus Grissom, Ed White and Roger Chaffee live on as giants in the history of space exploration. Their sacrifice laid the foundation for the first successful moon landing just two years later, and their legacy has inspired the American people ever since.
We also remember those who perished aboard the Space Shuttle Challenger. The loss of those “seven star voyagers” was a reminder of both the danger that our astronauts encounter and the dauntless courage they demonstrate in its face.
And we recall those lost in the most recent American spaceflight tragedy, the men and women of the Space Shuttle Columbia. Their tragic accident just minutes before landing grieved the nation, but the example of teamwork and dedication they set and the legacy they left behind united our country in shared resolve to continue their work.
Each of these heroes knew the risks. Yet each of them chose to answer the call to serve, going above and beyond what was asked of them and, in the end, making that ultimate sacrifice. So while we mourn their loss, we also honor their memories by continuing the mission for which they gave the last full measure of devotion, and by working harder, building bigger, and venturing further than ever before.
The men and women of NASA, and all who work in America’s space industry, have no greater ally than President Donald Trump. As he’s said, we are “reclaiming America’s heritage as the world’s greatest space-faring nation.” And from day one, we’ve taken decisive action to make good on that promise.
In our first year, after laying dormant for nearly a quarter-century, the President relaunched the National Space Council to coordinate our nation’s space activities and bring the full force of our national interest to bear on space-related decisions. And it’s my great honor to serve as the Council’s Chairman.
Not long afterwards, the President signed Space Policy Directive-1. This directs NASA to send American astronauts back to the moon to establish the capacity to put American boots on the face of Mars.
We’ve also recognized that the red tape of today hinders the success of tomorrow, so we’re empowering America’s commercial space industry by transforming the licensing and regulatory systems that oversee launch, re-entry, and space operations. By unleashing our private partners, we will discover new opportunities, develop new technologies and achieve greater success than ever before.
But we know that security is the foundation of prosperity, and as President Trump has stated clearly, space is “a war-fighting domain, just like the land, air, and sea.” So to meet the emerging threats on this new battlefield, we have begun to establish a sixth branch of our military: the United States Space Force. In space, as on Earth, we will always seek peace. But history proves that peace only comes through strength, and the Space Force will be our strength in space.
Our goals for the future are only possible because of the sacrifice of those who have gone before. So 50 years after the world marveled as three brave young astronauts flew a quarter of a million miles and planted our flag on the face of the moon, we must recommit ourselves to upholding their legacy and restoring American leadership in space.
And we will honor the service and sacrifice of all those who have given their lives for the sake of that cause by embracing the challenges that lie ahead and building a brighter future for all.
Mike Pence is Vice President of the United States of America.
https://spacenews.com/op-ed-remembering-americas-lost-space-pioneers/
-
REMEMBERING Fallen NASA Astronauts - Vice President Mike Pence Honors
https://www.youtube.com/watch?v=O1S35OrLwTg
-
EDIT 16.03.23
16.03.1966 o 15:00 z wyrzutni LC14 na Cape Canaveral została wystrzelona RN Atlas SLV-3 ze stopniem Agena D.
16.03.1966 o 16:41 z wyrzutni LC19 na Cape Canaveral została wystrzelona RN Titan II GLV ze statkiem załogowym Gemini VIII (http://lk.astronautilus.pl/loty/g8.htm).
16.03.1966 o 23:15 nastąpiło połączenie Gemini VIII z ADTV (Agena Docking Target Vehicle).
Było to pierwsze połączenie obiektów na orbicie.
1966 March 16 - . 15:00 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC14. LV Family: Atlas. Launch Vehicle: Atlas SLV-3 Agena D.
Gemini 8 Agena Target - . Payload: TDA 3/Agena D 5003 GATV. Mass: 3,175 kg (6,999 lb). Nation: USA. Agency: NASA Houston. Class: Manned. Type: Manned logistics spacecraft. Flight: Gemini 8. Spacecraft Bus: Agena. Spacecraft: Gemini Agena Target Vehicle. Decay Date: 1967-09-15 . USAF Sat Cat: 2104 . COSPAR: 1966-019A. Apogee: 299 km (185 mi). Perigee: 285 km (177 mi). Inclination: 28.90 deg. Period: 90.40 min. Target vehicle for Gemini 8..
1966 March 16 - . 16:41 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC19. LV Family: Titan. Launch Vehicle: Titan II GLV.
Gemini 8 - . Call Sign: Gemini 8. Crew: Armstrong, Scott. Backup Crew: Conrad, Gordon. Payload: Gemini SC8. Mass: 3,788 kg (8,351 lb). Nation: USA. Related Persons: Armstrong, Conrad, Gordon, Scott. Agency: NASA Houston. Class: Manned. Type: Manned spacecraft. Flight: Gemini 8. Spacecraft: Gemini. Duration: 0.45 days. Decay Date: 1966-03-17 . USAF Sat Cat: 2105 . COSPAR: 1966-020A. Apogee: 264 km (164 mi). Perigee: 160 km (90 mi). Inclination: 28.90 deg. Period: 88.80 min.
http://www.astronautix.com/m/march16.html
Astronauci Gemini VIII dokonali pierwszego na świecie dokowania w kosmosie, po czym szybko nastąpiła pierwsza zagrażająca życiu sytuacja awaryjna podczas lotu w krótkiej historii amerykańskiego programu lotów kosmicznych z udziałem ludzi. Gemini VIII, dołączony do docelowego pojazdu Agena, zaczął się obracać i wirować; kiedy astronauci oddokowali, obrót Gemini przyspieszył do punktu, w którym załoga mogła stracić przytomność i umrzeć.
https://airandspace.si.edu/stories/editorial/spinning-out-control-gemini-viii
https://twitter.com/airandspace/status/1637183589287710721
https://twitter.com/ron_eisele/status/1768744695537004823
16 March 1966. 16.41.02 UTC/GMT. Launch of Gemini 8. First docking of two spacecraft in orbit. First critical in-space system failure of a U.S. spacecraft threatening the lives of the astronauts and requiring immediate abort of the mission. The crew returned safely to Earth.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1768744722237890680
In March 1966 Neil Armstrong and David Scott flew Gemini 8, the sixth manned NASA Gemini spaceflight. The mission conducted the first docking of two spacecraft in orbit, but suffered the first critical in-space system failure of a U.S. Spacecraft.
http://www.astronautix.com/g/gemini8.html
http://www.astronautix.com/g/geminiagenatargetvehicle.html
http://www.spacefacts.de/mission/english/gemini-8.htm
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1966-020A
https://www.nasa.gov/feature/geminis-first-docking-turns-to-wild-ride-in-orbit
https://en.wikipedia.org/wiki/Gemini_8
https://pl.wikipedia.org/wiki/Gemini_8
KHW 2021 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg160573#msg160573
Gemini 8 - We've Got Serious Problems Here (Full Mission 03)
https://www.youtube.com/watch?v=WniA1hsqsPs
(1/2) Hodně z vás to uhádlo. Jde o cílový objekt Agena GATV 5003, se kterým se 16. března 1966 ve 23:14 UT na přibližně půl hodiny spojila pilotovaná kosmická loď Gemini VIII (Armstrong, Scott). Historicky první spojení dvou kosmických objektů se neobešlo bez problémů.
(2/2) Pro zajímavost start nosné rakety Atlas-SLV3/Agena-D s GATV 5003 proběhl 16. března 1966 v 15:00:03 UT ze vzletové rampy LC-14 na CKAFS. Titan 2 GLV s lodí Gemini VIII startoval pouze o 100 minut později v 16:41:20 UT z rampy LC-19.
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1636342456512835587
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1636342672624349187
https://twitter.com/NASAhistory/status/1636366737573642242
https://twitter.com/airandspace/status/1636377066064220168
https://twitter.com/NASAhistory/status/1769030876480872521
Astronauts Neil Armstrong and Dave Scott launched on their first spaceflight #OTD in 1966, Gemini VIII.
Meant to be a 3-day mission, the flight was cut short after a serious malfunction during the first ever docking in space.
Get the whole story: https://go.nasa.gov/3V8sStc
Gemini 8 – ważny etap “wyścigu na Księżyc”
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 15 LUTEGO 2019
(https://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2019/02/gemini-8-splashdown-1.jpg)
Gemini 8 po zakończeniu misji / Credits - NASA
W marcu 1966 roku odbyła się misja załogowa Gemini 8. Jej nieoczekiwany przebieg był ważnym etapem w “wyścigu na Księżyc”.
W tym roku będziemy świętować pięćdziesięciolecie pierwszego lądowania człowieka na Księżycu. Zanim jednak Neil Armstrong postawił stopę na Srebrnym Globie, odbyło się kilka misji, które miały duże znaczenie dla sukcesu programu Apollo. Jedną z tych misji był lot Gemini 8 – pierwszy lot orbitalny Neila Armstronga.
Misja Gemini 8 była planowana na trzy dni. Najważniejszym elementem tego lotu była seria połączeń z bezzałogowym pojazdem Agena. Pojazd Agena został zbudowany, by przetestować działania takie jak wspólne działania na orbicie, cumowanie dwóch pojazdów oraz zmiany orbit. Te wszystkie działania musiały być opanowane w dobrym stopniu jeszcze przed rozpoczęciem programu Apollo.
(https://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2019/02/gemini-8-crew.jpg)
Załoga Gemini 8 – David Scott i Neil Armstrong / Credits – NASA
Gemini 8 – z załogą w składzie Neil Armstrong i David Scott – wystartował 16 marca 1966 o godzinie 16:41 UTC. Sześć godzin i 33 minuty później Gemini 8 przycumował do Ageny. Było to pierwsze udane cumowanie w przestrzeni kosmicznej – ważny krok w “wyścigu na Księżyc”, gdyż każda misja księżycowa wymagała serii cumowań różnych pojazdów.
Zaledwie 27 minut później pojawił się poważny problem, który wymógł przerwanie misji. W systemie manewrowym pojazdu Gemini pojawił się problem, który spowodował zużycie pokładowego paliwa oraz coraz szybszy ruch zestawu Gemini-Agena.
Początkowo kontrola misji zakładała, że problem pojawił się w Agenie, zatem postanowiono rozłączyć oba obiekty. Jak się szybko okazało – problem był po stronie kapsuły Gemini, która po odcumowaniu zaczęła obracać się coraz szybciej. Jedynie dzięki szybkim reakcjom astronautów udało się zapobiec całkowitej kontroli nad kapsułą. Następnie zapadła decyzja o przerwaniu misji i po zaledwie 10 godzinach i 41 minutach od startu Gemini 8 wodował w Pacyfiku. Załoga została podjęta przez okręt amerykańskiej Marynarki Wojennej.
Poniższe nagranie prezentuje raport NASA z misji Gemini 8.
https://www.youtube.com/watch?v=Eb_6UhAHCow
Misja Gemini 8 – raport NASA – nagranie z 1966 roku / Credits – NASA
Co ciekawe, nie udało się w pełni wyjaśnić przyczyn awarii w systemie manewrowym Gemini 8. Późniejsze kapsuły Gemini miały zmodyfikowany układ elektryczny, co zapobiegło podobnym awariom. Zmieniono także procedury testów naziemnych przed startem – w późniejszych misjach praktyką stało się poszerzone testowanie sprzętu.
Misja Gemini 8 była przykładem trudności, z jakimi zmagały się pierwsze loty załogowe. Większość technologii i procedur wówczas nie było opracowanych, a margines błędu był bardzo niewielki. Z pewnością jednak doświadczenia Gemini 8 pozwoliły na poprawienie procedur cumowania na orbicie oraz funkcjonowania dwóch pojazdów – zarówno oddzielnie, jak i wspólnie.
Warto jednak tu dodać, że doświadczenia wyniesione z Gemini 8 nie zapobiegły kolejnym awariom, a nawet katastrofom. Mniej niż rok później, 27 stycznia 1967 roku, doszło do tragicznego pożaru Apollo 1. W kwietniu 1970 roku doszło zaś do poważnej awarii w trakcie misji Apollo 13. Pierwsze loty załogowe były zawsze wyprawą w nieznane – nawet podczas naziemnych testów.
Neil Armstrong, uczestnik misji Gemini 8 oraz pierwszy człowiek na Księżycu, zmarł 25 sierpnia 2012 (https://kosmonauta.net/2012/09/2012-09-01-neil-armstrong/) roku.
(NASA)
https://kosmonauta.net/2019/02/gemini-8-wazny-etap-wyscigu-na-ksiezyc/
https://twitter.com/ron_eisele/status/1769072183735713955
17 March 1966. Gemini VIII, sixth manned spaceflight in NASA's Gemini program returned to Earth after suffering thruster malfunction which required immediate abort of the mission. Despite this, the docking to RM-81 Agena had been successful.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1769072247241679094
17 March 1966. 03.22.28 UTC/GMT. Splashdown of Gemini VIII, 500 miles east of Okinawa. Recovered by the USS Leonard F. Mason.
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3526.msg128650#msg128650)
-
W tym miesiącu minęło 25 lat od pierwszego wspólnego lotu amerykańsko- rosyjskiego od czasu wyprawy Sojuz- Apollo z 1975 r. Misją STS-60
Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts60.htm) dowodził Charles Bolden będący jednym z 14. Afroamerykańskich astronautów, których NASA wysłała na orbitę.
Black History Month: Looking Back, Looking Forward at the Contributions of African-American Astronauts
By Ben Evans, on February 17th, 2019
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/02/STS-60-Bolden.jpg)
Charlie Bolden, pictured at the commander’s station on STS-60 in February 1994. This flight, 25 years ago, saw the first joint U.S.-Russian participation in manned space exploration since the Apollo-Soyuz era. Bolden went on to become NASA’s first African-American administrator. Photo Credit: NASA
Twenty-five years ago, this month, an African-American astronaut commanded one of the most pivotal missions in U.S. spaceflight history. Charlie Bolden—veteran of three previous flights, including the launch of the Hubble Space Telescope (HST)—led the crew of shuttle Discovery on an eight-day mission whose primary objective was scientific research and satellite deployment and retrieval. In this sense, STS-60 closely mirrored many previous flights of the shuttle era.
But for Bolden, who would go on to become the first African-American administrator of NASA (under the leadership of the first African-American President), it marked a milestone, for it included both Russian and U.S. crew members for the first time since the Apollo-Soyuz Test Project (ASTP). In commanding STS-60, Bolden was not only forging a path to future co-operation with Russia, but was also continuing a long line of contributions made by African-American astronauts in space. (...)
Throughout February, as the United States observes Black History Month, we are reminded not only of Bolden’s accomplishment, but of all 14 African-Americans who spent time in space between August 1983 and March 2011. And we are reminded of those who will follow in their footsteps, including Victor Glover, currently training for the first dedicated crew-exchange mission aboard SpaceX’s Crew Dragon, later this year.
And, of course, we are reminded of those who strived for space, but never made it home: Challenger’s Ron McNair, Columbia’s Mike Anderson and Manned Orbiting Laboratory (MOL) astronaut Bob Lawrence, who—had the hands of fate turned with greater kindness—might have become the first African-American to fly into space and maybe even the first black Space Shuttle commander.
https://www.americaspace.com/2019/02/17/black-history-month-looking-back-looking-forward-at-the-contributions-of-african-american-astronauts/
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1306.msg128780#msg128780
EDIT 04.02.2023
https://twitter.com/airandspace/status/1621680459527720961
Home astronaut ‘This Can’t Be Real’: The Unlikely Mission of STS-60 (Part 1)
by Ben Evans 10 years ago
(...) Discovery landed safely on 11 February and, shortly thereafter, the crew travelled to Moscow. One day, Bolden and his pilot, Ken Reightler, stood on the rampart of the Kremlin, gazing upon the grandeur of Red Square: from Lenin’s mausoleum to the drab GUM department store and from the newly-reconsecrated Kazan Cathedral to the bright ice-cream domes of St Basil’s. For Bolden, a colonel in the U.S. Marine Corps, and for Reightler, a captain in the U.S. Navy, the vista literally took their breath away. They had served long military careers to attack this place … and now they were coming here as partners of the Russians. To be fair, it was not all champagne and roses. The Americans stayed in the old KGB headquarters, which had been converted into an ornate hotel, bristling with marble and hardwood floors and glittering chandeliers … and bugging devices. On one occasion, Bolden remarked to his wife in their bedroom that he would love a Coke. As if by magic, a bellboy appeared at the door to offer them a Coke. “So we knew,” said Bolden, “that there was still some semblance of the old Soviet Union left over.” (...)
https://www.americaspace.com/2013/02/09/this-cant-be-real-the-unlikely-mission-of-sts-60-part-1/
‘Just Fix It’: The Unlikely Mission of STS-60 (Part 2)
by Ben Evans 10 years ago
(...) As a crew, the astronauts and Krikalev divided themselves equally among the experiments. Since this was the first opportunity for NASA’s Space and Life Sciences Directorate to work on a real manned mission with Moscow’s Institute of Biomedical Problems, an additional thrust of the research was space medicine. Krikalev and Davis worked on a number of neural sensory investigations, inner-ear balance studies, and the influence of the microgravity environment upon the eyes. Meanwhile, Bolden and Chang-Díaz were the guinea pigs for blood draws, urine samples, and specimens of saliva. (...)
https://www.americaspace.com/2013/02/10/just-fix-it-the-unlikely-mission-of-sts-60-part-2/
E 03.02.2024
https://twitter.com/ron_eisele/status/1753497937156382945
3 February 1994. 12.10.00 UTC/GMT. Launch of Space Shuttle Discovery on STS-60. First mission of the US/Russian Shuttle-Mir program. The six member crew included Sergei K. Krikalev, the first Russian cosmonaut to fly aboard a Space Shuttle.
30 years ago today, Space Shuttle Discovery rumbled away from the launch pad for STS-60. Commanding the mission was Charles F. Bolden, Jr., heading to space for his fourth time. #BlackHistoryMonth
See Bolden's extraordinary story in The Color of Space: https://go.nasa.gov/3upmNgO
https://x.com/NASAhistory/status/1753833231072297158
https://twitter.com/airandspace/status/1753923362034745639
30 years ago today, Space Shuttle Discovery launched on STS-60. The crew consisted of Ronald Sega, Sergei Krikalev, Kenneth Reightler, Jan Davis, Charlie Bolden, and Franklin Chang-Diaz. On the mission, Krikalev became the first Russian cosmonaut to fly on the space shuttle.
3 février 1994
30ème anniversaire lancement de la mission STS-60, qui est la 1ère mission du programme Shuttle-MIR - mission de préparation avant la mission de répétition (STS-63).
S. Krikalev devient le 1er russe à voler dans un vaisseau US depuis ASTP.
https://spacerelics.blogspot.com/2019/02/25eme-anniversaire-de-la-mission-sts-60.html
https://x.com/spacemen1969/status/1753678455835607452
-
35 lat minęło od rozpoczęcia rekordowej wówczas wyprawy kosmonautów na pokładzie Sojuza T-10 (http://lk.astronautilus.pl/loty/st10.htm).
Успех «Союза Т-10»
08 февраля 2019
(http://www.gctc.ru/media/foto/big/4503/2613760760.jpg)
35 лет назад, 8 февраля 1984 года, был выведен на орбиту пилотируемый космический корабль «Союз Т-10» с экипажем в составе Леонида Кизима (командир), Владимира Соловьёва (бортинженер) и Олега Атькова (космонавт-исследователь). Это была третья основная экспедиция орбитальной научной станции «Салют-7», которая с ноября 1983 года находилась в автоматическом режиме полёта. Впервые спустя 13 лет на станцию отправился основной экипаж из трёх человек.
(http://www.gctc.ru/media/files/54-36-76.jpg)
Стоит отметить, что успешному запуску корабля «Союз Т-10» предшествовало несколько неудач. Третьей основной экспедицией на «Салют-7» должен был стать экипаж в составе командира корабля Владимира Титова и бортинженера Геннадия Стрекалова. Но за 48 секунд до старта «Союза Т-10-1» произошло возгорание топлива ракеты-носителя. С помощью системы аварийного спасения спускаемый аппарат с экипажем был отделён от ракеты и благополучно приземлился на парашюте на безопасном расстоянии. В истории космонавтики это был единственный случай, когда отстрел спасательной капсулы с космонавтами произошёл на стартовом столе. Жертв во время аварии не было, но космонавты испытали сильные перегрузки, к счастью, без последствий для здоровья.
До происшествия с «Союзом Т-10-1» Владимир Титов и Александр Серебров в составе экипажа «Союз Т-8» уже пытались произвести стыковку со станцией «Салют-7», однако помешала техническая неисправность: в момент сброса головного обтекателя ракеты-носителя, была повреждена антенна автоматической системы сближения «Игла».
(http://www.gctc.ru/media/files/54-28-58.jpg)
Каждый полёт в космос – проверка на прочность не только техники, но и человеческих ресурсов. Главное, что удалось остановить серию неудач в советской космической отрасли, и 9 февраля 1984 года «Союз Т-10» успешно состыковался с орбитальной научной станцией «Салют-7», на борту которой экипаж провёл ряд важных научно-технических и медико-биологических исследований и экспериментов.
Во время пребывания на станции «Салют-7» третьей основной экспедиции были приняты две экспедиции посещения – на кораблях «Союз Т-11» и «Союз Т-12», проводились стыковка и перестыковка с пятью транспортными кораблями. Впервые на борту орбитальной станции работали одновременно шесть космонавтов. Врач-кардиолог Олег Атьков проводил регулярные медицинские обследования коллег по экипажу.
Леонид Кизим и Владимир Соловьёв во время одного полёта совершили шесть выходов в открытый космос. Суммарное время пребывания в открытом космосе составило 22 часа 50 минут. Проведён ремонт объединённой двигательной установки станции и установлены ещё две дополнительные солнечные батареи. В ходе экспедиции посещения в открытом космосе впервые работала женщина-космонавт Светлана Савицкая (вместе с Владимиром Джанибековым).
(http://www.gctc.ru/media/files/54-17-32.jpg)
Космонавты Леонид Кизим, Владимир Соловьёв и Олег Атьков вернулись на Землю 2 октября 1984 года. Продолжительность их полёта составила 236 суток 22 часа 49 минут, что являлось рекордом по тем временам.
http://www.gctc.ru/main.php?id=4502
-
40 lat temu 25 lutego 1979 roku rozpoczęła się , rekordowa wtedy, 175-dniowa misja z udziałem Władimira Lachowa i Walerego Riumina. Mieli zaplanowane spotkania z dwoma międzynarodowymi załogami, które nie doszły do skutku. Z powodu niemożności dokowania Sojuza 33, Sojuz-32 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s32.htm) wrócił w trybie bezzałogowym na Ziemię, a Sojuz 34 wystartował bez załogi na pokładzie, jako pojazd powrotny załogi. W historii astronautyki jedyny raz doszło do sytuacji, kiedy pojazdy załogowe tylko w jednym kierunku odbyły loty kosmiczne z załogą.
W 1979 roku była to jedyna załoga przebywająca na pokładzie Saluta-6 i jednocześnie najbardziej samotna spośród długich wypraw w latach 70. i 80. XX wieku. Namiastką kontaktów z ludżmi był, po raz pierwszy dostarczony wtedy na stację orbitalną Salut 6 przez Progressa-5, telewizor umożliwiający dwustronny wizualny kontakt z Ziemią.
https://www.youtube.com/watch?v=0fHe9rQiw5k
Юбилей легендарного полёта Владимира Ляхова и Валерия Рюмина
25 февраля 2019
25 февраля 1979 года, ровно сорок лет назад, 25 февраля 1979 года, ровно сорок лет назад, Владимир Ляхов (http://www.gctc.ru/main.php?id=188) и Валерий Рюмин (http://www.gctc.ru/main.php?id=1136) на космическом корабле (КК) «Союз-32» начали свой легендарный полёт.Владимир Ляхов и Валерий Рюмин на космическом корабле (КК) «Союз-32» начали свой легендарный полёт.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/38-12-33.jpg)
Это была первая «космическая Одиссея» для Владимира Афанасьевича и второй старт для Валерия Викторовича. Первый, 7 октября 1977 года, в качестве бортинженера КК «Союз-25», прошёл для Рюмина неудачно. Программа 96-суточного полёта была не выполнена, так как стыковку с орбитальной станцией не удалось осуществить ни в автоматическом, ни в ручном режимах. Экипаж вернулся на Землю досрочно 11 октября 1977 года.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/38-4-11-1.jpg)
26 февраля 1979 года КК «Союз-32» с В.А. Ляховым и В.В. Рюминым на борту успешно пристыковался к орбитальной станции (ОС) «Салют-6». Космонавты приступили к выполнению программы полёта. Начались ремонтные работы, пришлось даже поработать паяльником (впервые это произошло в космосе 8 марта). Параллельно с ремонтными работами космонавты выполняли обширную программу научных исследований. Валерий Викторович и Владимир Афанасьевич даже посадили овощи и землянику.
14 марта прибыл грузовой корабль «Прогресс-5» и среди прочего привёз телевизор (диагональ 28 см). Впервые была создана двусторонняя телевизионная связь «Земля-станция-Земля». Теперь космонавты могли не только слышать, но и видеть тех, кто приходил в ЦУП – их семьи и даже Леонида Утёсова, который был на сеансе связи с космонавтами.
Намеченные экспедиции посещения станции двумя международными экипажами с космонавтами Болгарии и Венгрии не состоялись. В.В. Рюмин и В.А. Ляхов работали на орбите за себя и «за того парня», выполняя также эксперименты, запланированные международным экипажем.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/38-7-19.jpg)(http://www.gctc.ru/media/images/news/38-7-17.jpg)
13 июня «Союз-32» был отстыкован и в автоматическом режиме вернулся на Землю, доставив специалистам результаты экспериментов за 109 суток полёта.
30 июня 1979 года очередной грузовой корабль «Прогресс-7» доставил на борт радиотелескоп КРТ-10. На стыковочном узле Владимир Ляхов и Валерий Рюмин установили устройство выдвижения зеркала телескопа, и 18 июля при отходе «Прогресса-7» оно раскрылось. До 9 августа экипаж успешно занимался радиоастрономией, потом стали собираться домой. Оставалось только освободить «хвостовой» стыковочный узел, отстрелив антенну телескопа. Антенна дёрнулась, но не отошла от станции, зацепившись за внешние элементы конструкции «Салюта-6».
Космонавты отложили посадку и стали готовиться к незапланированному выходу в открытый космос. На 171-е сутки полёта они вышли в открытый космос. Валерий Рюмин специальными кусачками перекусил зацепившиеся тросики. Владимир Ляхов его страховал. Потом с помощью полутораметровой палки инженер оттолкнул злополучную антенну.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/38-8-21-1.jpg)
Длительность выхода составила 1 час 23 минуты. На обратном пути космонавты сняли с поверхности образцы материалов, экспонировавшихся два года в открытом космосе, а В.В. Рюмин даже не забыл салфеткой собрать пыль с иллюминатора. На следующий день Валерий Рюмин отметил на орбите свой 40-летний юбилей.
15 августа 1977 года «Союз-34» на борту с Владимиром Афанасьевичем Ляховым и Валерием Викторовичем Рюминым благополучно вернулся на Землю. На тот период это был самый длительный полёт, продолжительность которого составила 175 суток.
Указом Президиума Верховного Совета СССР от 19 августа 1979 года за мужество и героизм, проявленные в полёте, Валерию Рюмину и Владимиру Ляхову были присвоены звания Героев Советского Союза с вручением ордена Ленина и медали «Золотая Звезда».
(http://www.gctc.ru/media/images/news/38-1-1.jpg)
http://www.gctc.ru/main.php?id=4532
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/soyuz-32_launch.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/soyuz-32_training.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/training2/soyuz-32_2.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/training2/soyuz-32_3.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/photo/photos2/soyuz-32_eva.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/photo/photos2/soyuz-32_krt-10_2.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/photo/photos2/soyuz-32_landing.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/soyuz-34_recovery.jpg)
http://www.spacefacts.de/english/bio_cosm.htm
-
20 lat temu, 20.02.1999 o 04:18:01,187 w 13. rocznicę, wg czasu moskiewskiego, wyniesienia na orbitę stacji kosmicznej Mir oraz w 37 rocznicę pierwszego załogowego lotu orbitalnego Amerykanina, rozpoczął swój kilkudniowy lot kosmiczny pierwszy słowacki kosmonauta Ivan Bella (http://lk.astronautilus.pl/astros/385.htm), startując na orbitę m. in. z Siergiejem Awdiejewem (http://lk.astronautilus.pl/astros/274.htm), który przed 20 laty został rekordzistą pod względem skumulowanego czasu lotu. Słowak wrócił na Ziemię z Giennadijem Padałką (http://lk.astronautilus.pl/astros/381.htm), dla którego był to wtedy pierwszy pobyt w kosmosie, a od 2015 roku to on właśnie jest rekordzistą pod względem nalotu.
RN Sojuz-U-PVB wyniosła załogowy statek kosmiczny Sojuz TM-29 (http://lk.astronautilus.pl/loty/stm29.htm) z wyrzutni LC-1 kosmodromu Bajkonur.
1999 February 20 - . 04:18 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC1. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Soyuz-U-PVB.
Soyuz TM-29 - . Call Sign: Derbent. Crew: Afanasyev, Bella, Haignere. Payload: Soyuz TM s/n 78. Mass: 7,250 kg (15,980 lb). Nation: Russia. Related Persons: Afanasyev, Bella, Haignere. Agency: RAKA. Manufacturer: Korolev bureau. Program: Mir. Class: Manned. Type: Manned spacecraft. Flight: Soyuz TM-28, Soyuz TM-28 Mir EO-26/-27, Soyuz TM-29, Soyuz TM-29 Mir Stefanik. Spacecraft Bus: Soyuz. Spacecraft: Soyuz TM. Duration: 188.85 days. Decay Date: 1999-08-28 . USAF Sat Cat: 25632 . COSPAR: 1999-007A. Apogee: 357 km (221 mi). Perigee: 341 km (211 mi). Inclination: 51.60 deg. Period: 91.52 min.
Soyuz TM-29 docked with Mir on February 22 at 05:36 GMT. Since two crew seats had been sold (to Slovakia and France), Afansyev was the only Russian cosmonaut aboard. This meant that Russian engineer Avdeyev already aboard Mir would have to accept a double-length assignment. After the February 27 departure of EO-26 crew commander Padalka and Slovak cosmonaut Bella aboard Soyuz TM-28, the new EO-27 Mir crew consisted of Afanasyev as Commander, Avdeyev as Engineer and French cosmonaut Haignere. Follwoing an extended mission and three space walks, the last operational crew aboard Mir prepared to return. The station was powered down and prepared for free drift mode.
http://www.astronautix.com/f/february20.html
http://www.astronautix.com/s/soyuztm-29.html
https://www.youtube.com/watch?v=p3c4Av_pwec
Военный экипаж «Союза ТМ-29»
28 февраля 2019
(http://www.gctc.ru/media/files/souz-tm-29...afanas.ev.v.m..ivan.bella..slovakia...zan-p.er.en.ere..franzia..jpg)
Двадцать лет назад, 28 февраля 1999 года, первый словацкий космонавт Иван Белла вместе с российским космонавтом Геннадием Падалкой (http://www.gctc.ru/main.php?id=2910) благополучно вернулся на Землю на космическом корабле «Союз ТМ-28». Продолжительность полёта Ивана Беллы составила 7 суток 21 час 56 минут, но за этот короткий срок была выполнена вся словацкая программа «Штефаник».
(http://www.gctc.ru/media/files/2883-9.jpg)
20 февраля 1999 года, в день 13-летия запуска базового блока станции «Мир», успешно стартовал «Союз ТМ-29» с интернациональным экипажем на борту (позывной «Дербент»). Командиром корабля был опытный российский космонавт Виктор Афанасьев (http://www.gctc.ru/main.php?id=1040), совершивший уже два длительных полёта на станцию; бортинженером – французский астронавт Жан-Пьер Эньере, для которого это была вторая экспедиция на орбитальную станцию (ОС) «Мир», а космонавтом-исследователем – Иван Белла, благодаря которому Словакия стала 29-й страной, отправившей своего гражданина в космос. Впервые на «Мир» полетели трое военных. И первый раз из трёх человек экипажа был всего один россиянин.
(http://www.gctc.ru/media/foto/big/4541/5045765464.jpg)
22 февраля 1999 года «Союз ТМ-29» состыковался с ОС «Мир», на которой работал экипаж ЭО-26 Геннадий Падалка и Сергей Авдеев (http://www.gctc.ru/main.php?id=1030). В российско-словацкую программу исследований входил, в частности, эксперимент «Эндотест» для Института медико-биологических проблем РАН и Словацкой академии наук. Его целью являлось определение нейроэндокринных и других физических функций космонавта при различных видах нагрузки с целью выяснения стрессогенного действия микрогравитации на организм человека.
(http://www.gctc.ru/media/foto/big/4541/3875715194.jpg)
Ещё одним интересным экспериментом стало выведение птенцов японского перепела. «Дербенты» взяли с собой на «Мир» шесть десятков яиц, уже инкубированных на Земле 13-14 суток. На станции их заложили в инкубатор в модуле «Кристалл». 23 февраля 1999 года на орбите вылупились первые птенцы, которые к вечеру вели себя очень активно. На следующий день на «Мире» уже была целая стая «пернатых космонавтов» – 37 птенцов, десять из которых начали готовить к приземлению в специальной камере возврата.
(http://www.gctc.ru/media/foto/big/4541/3714591810.jpg)
25 февраля в Главном зале ЦУПа собрались журналисты, чтобы пообщаться с экипажами 26-й и 27-й экспедиций на «Мир». Делясь впечатлениями от нахождения на станции, Иван Белла заметил, что условия для жизни отличные: «человек может выбрать себе место, где ему удобно, все системы жизнеобеспечения работают хорошо, никаких проблем здесь нет». На вопрос: не трудно ли ему выполнять такую насыщенную научную программу, пребывая на «Мире» всего шесть суток, в период острой адаптации организма к невесомости, Иван Белла честно ответил, что сначала было трудно. Как правило, до обеда он «чувствовал себя хорошо, но во второй половине дня период адаптации чуть-чуть проявлялся. Однако с каждым днём становилось всё лучше, и сегодня в три часа дня уже нормально себя чувствую, это значит, что период адаптации прошёл, и я могу полноценно работать».
(http://www.gctc.ru/media/foto/big/4541/5921805892.jpg)(http://www.gctc.ru/media/foto/big/4541/3561886619.jpg)
Рано утром 28 февраля 1999 года Геннадий Падалка и Иван Белла вернулись на Землю. Увы, семь птенцов погибли при спуске от холода: температура в спускаемом аппарате была всего 10-11 °C, а камера возврата была не обогреваемой. Но три перепелёнка выжили. Сразу по возвращении был снят фильм об их поведении в условиях земной гравитации.
Указом президента России Бориса Ельцина Иван Белла был награждён российским Орденом Мужества за «мужество и самоотверженность, проявленные при осуществлении полёта на космическом транспортном корабле «Союз-ТМ» и орбитальном научно-исследовательском комплексе «Мир»».
А Виктор Афанасьев, Жан-Пьер Эньере и Сергей Авдеев остались «нести вахту» на орбитальной станции. Им необходимо было выполнить ещё много работы, в том числе по внекорабельной деятельности. В частности, В.М. Афанасьеву и С.В. Авдееву удалось установить и раскрыть в открытом космосе 6-метровую трансформируемую крупногабаритную антенну «Рефлектор», особенностью которой была повышенная жёсткость конструкции, необходимая для цифрового теле- и радиовещания, подвижной связи и навигации.
Экипаж 27-й экспедиции на «Мир» вернулся на Землю 28 августа 1999 года, причём Сергей Авдеев находился на станции с 13 августа 1998 года! Продолжительность полёта В.М. Афанасьева и Ж.-П. Эньере составила 188 суток 20 часов 16 минут, а С.В. Авдеева – 379 суток 14 часов 51 минуту. Общая продолжительность пребывания в космосе Сергея Васильевича составила 747 суток 14 часов 14 минут (за три полёта). До 2005 года это был мировой рекорд.
(http://www.gctc.ru/media/files/2913-24.jpg)
Стоит отметить, что с возвращением экипажа 27-й экспедиции на Землю была завершена десятилетняя беспрерывная эксплуатация станции «Мир» в пилотируемом режиме.
http://www.gctc.ru/main.php?id=4540
http://www.spacefacts.de/mission/english/soyuz-tm29.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Soyuz_TM-29
https://pl.wikipedia.org/wiki/Sojuz_TM-29
https://photo.caminteresse.fr/les-10-astronautes-francais-partis-dans-l-espace-19690#jean-loup-chretien-350659
https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/Perseus
Wątek poświęcony słowackiemu kosmonaucie: http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3544.msg129129#msg129129
EDIT 20.02.2024
https://twitter.com/ESA_History/status/1627620151477653506
#OTD 20 February 1999, launch of #ESA's Jean-Pierre Haigneré 🇫🇷 to the #Mir space station on his #Perseus mission. Also on board Ivan Bella 🇸🇰 1st Slovak astronaut @ESA_fr@esaspaceflight@ASE_Astronauts
👉https://esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/Perseus
20 février 1999
25ème anniversaire du lancement de la mission Soyouz TM-29 (Perseus / Stefànik) avec 3 cosmonautes : Viktor Afanassiev, le français Jean-Pierre Haigneré et le slovaque Ivan Bella.
Mon article (celui des 20 ans) :
https://spacerelics.blogspot.com/2019/02/20eme-anniversaire-de-la-mission-soyouz.html
https://x.com/spacemen1969/status/1759839049190101135
-
40 lat temu miał miejsce rollout wahadłowca z Palmdale do bazy Edwards w Kalifornii.
Mar. 8, 1979 - The unveiling/rollout and overland transport of Space Shuttle Columbia from Palmdale to Edwards AFB
(https://pbs.twimg.com/media/CdAt2nCUMAAgnJ8.jpg)
Remembering The Space Shuttle Columbia
mww February 19, 2018
Columbia (OV-102), the first of NASA’s orbiter fleet, was delivered to Kennedy Space Center in March 1979. (...)
Construction Milestones
July 26, 1972 Contract Award
March 25, 1975 Start long lead fabrication aft fuselage
November 17, 1975 Start long-lead fabrication of crew module
June 28, 1976 Start assembly of crew module
September 13, 1976 Start structural assembly of aft-fuselage
December 13, 1976 Start assembly upper forward fuselage
January 3, 1977 Start assembly vertical stabilizer
August 26, 1977 Wings arrive at Palmdale from Grumman
October 28, 1977 Lower forward fuselage on dock, Palmdale
November 7, 1977 Start of Final Assembly
February 24, 1978 Body flap on dock, Palmdale
April 28, 1978 Forward payload bay doors on dock, Palmdale
May 26,1978 Upper forward fuselage mate
July 7, 1978 Complete mate forward and aft payload bay doors
September 11, 1978 Complete forward RCS
February 3, 1979 Complete combined systems test, Palmdale
February 16, 1979 Airlock on dock, Palmdale
March 5, 1979 Complete postcheckout
March 8, 1979 Closeout inspection, Final Acceptance Palmdale
March 8, 1979 Rollout from Palmdale to Dryden (38 miles)
March 12, 1979 Overland transport from Palmdale to Edwards
March 20, 1979 SCA Ferry Flight from DFRF to Bigs AFB, Texas
March 22, 1979 SCA Ferry flight from Bigs AFB to Kelly AFB, Texas
March 24, 1979 SCA Ferry flight from Kelly AFB to Eglin AFB, Florida
March 24, 1979 SCA Ferry flight from Eglin, AFB to KSC
November 3, 1979 Auxiliary Power Unit hot fire tests, OPF KSC
December 16, 1979 Orbiter integrated test start, KSC
January 14, 1980 Orbiter integrated test complete, KSC
February 20, 1981 Flight Readiness Firing
April 12, 1981 First Flight (STS-1)
(...)
https://myworldweb.com/remembering-space-shuttle-columbia/
Space Shuttle Columbia: A New Beginning and Vision
written by Chris Gebhardt February 1, 2011
(https://www.nasaspaceflight.com/wp-content/uploads/2011/02/A9.jpg)
(...) These segments were successfully mated together by July 7, and by September 11 her forward RCS (Reaction Control System) pod was completed.
On February 3, 1979, technicians completed combined systems testing on Columbia and proceeded on to completion of airlock door installation by February 16 as well as vehicle post-checkout completion by March 5.
From there, crews conducted closeout inspection and procedures for final acceptance at Palmdale by March 8.
On this same day, Columbia rolled out of her Palmdale construction facility and was transported overland to Dryden for her official unveiling ceremony and mating to the Shuttle Carrier Aircraft (SCA) for the start of the ferry flight to Kennedy on March 9.
Final assembly of Columbia began on November 7, 1977. Her Body Flap arrived at Palmdale three months later on February 24, 1978, as did her Payload Bay door segments on April 28. (...)
https://www.nasaspaceflight.com/2011/02/space-shuttle-columbia-a-new-beginning-and-vision/
http://www.collectspace.com/ubb/Forum30/HTML/000734.html
-
54 lata temu 18 marca 1965 Aleksiej Leonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/17.htm) odbył pierwszy w historii spacer kosmiczny.
Первый выход человека в открытое космическое пространство
18 марта 2019
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2015/pamyatniya%20dati/50%20let%20vkd/26-11-43_resize_resize.jpg)(http://www.gctc.ru/media/images/news/2015/pamyatniya%20dati/50%20let%20vkd/ubilei.leonova.jpg)
(...) 18 марта 1965 года в 10 часов по московскому времени с космодрома Байконур стартовал космический корабль «Восход-2» с экипажем в составе Павла Ивановича Беляева и Алексея Архиповича Леонова. В 11 часов 35 минут А.А. Леонов первым в мире покинул шлюзовую камеру корабля и сделал шаг навстречу космосу. В открытом космическом пространстве он провёл 12 минут 9 секунд. Первый выход в открытый космос был не только важным научно-техническим достижением своего времени, но и событием, которое открыло новый этап в освоении космоса человеком – именно с шага А.А. Леонова за пределы «Восхода-2» началась история внекорабельной деятельности, которая является важной составляющей работы космонавтов и астронавтов. (...)
http://www.gctc.ru/main.php?id=2964
https://www.youtube.com/watch?v=LSYWa234l1I
https://www.youtube.com/watch?v=6EQwsYUMcQ4
wątek poświęcony kosmonaucie https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3665.msg132680#msg132680
EDIT 18.03.23
https://twitter.com/ShuttleAlmanac/status/1636873314256973826
https://twitter.com/airandspace/status/1637106994849906690
https://twitter.com/kitte_museum/status/1636920623602753536
EDIT 18.03.24
18 mars 1965
Il y a 59 ans, mission Voskhod 2 avec Pavel Belaïev et Alexeï Leonov qui devient le 1er homme à marcher dans l'espace
https://spacemen1969.blogspot.com/2015/03/5eme-anniversaire-de-la-premiere-sortie.html
https://x.com/spacemen1969/status/1769502474111484296
https://twitter.com/ron_eisele/status/1769450090593124596
18 March 1965. 07.00.00 UTC/GMT. Launch of the Soviet Voskhod 2 with Pavel Belyayev and Alexei Leonov. Voskhod 2 was equipped with an inflatable airlock, through which Leonov became the first man to perform an EVA.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1769450205756146048
18 March 1965. 08.34.51 UTC/GMT. Cosmonaut Aleksei Leonov left his spacecraft Voskhod 2 for 12 minutes and became the first man to perform an EVA.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1769797064815231151
19 March 1965. 09.02.17 UTC/GMT. Voshkod-2 landed in remote area of Perm Krai. The two cosmonauts, Pavel Belyayev and Alexei Leonov, were not recovered for 48 hours. The duration of the flight was 1 day, 2 hours, 2 minutes, 17 seconds.
-
W tym miesiącu mija 25 rocznica lotu STS-62 Columbia (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts62.htm).
W czasie misji prowadzono wtedy najbardziej zaawansowane badania w warunkach mikrograwitacji. Podstawowym zadaniem załogi było testowanie rozwiązań inzynieryjnych związanych z budową przyszłej stacji kosmicznej.
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-62.html
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-62.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-62
'Cutting Edge': Remembering STS-62, 25 Years On
By Ben Evans, on March 10th, 2019
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/03/62storm.jpg)
Tropical Storm Owen vividly backdrops Columbia’s silhouetted payload bay, aft bulkhead and vertical stabilizer during STS-62. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
A quarter-century ago, this week, five astronauts aboard shuttle Columbia sailed through a mission which their launch announcer had earlier described as “the cutting edge of microgravity research”. STS-62 Commander John Casper, Pilot Andy Allen and Mission Specialists Pierre Thuot, Sam Gemar and Marsha Ivins spent 14 days in March 1994 overseeing a virtual miniature space station—with materials and space technology research, medical and biological experiments, solar physics instrumentation and robotics—in the shuttle’s cavernous payload bay and middeck. And for Ivins in particular, it would offer an early glimpse of the technology that she would one day use to install the U.S. Destiny lab onto the International Space Station (ISS) (https://www.americaspace.com/2016/02/20/americas-destiny-15-years-since-the-launch-of-the-u-s-lab-part-1/).
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/03/62walkout.jpg)
The STS-62 crew departs the Operations & Checkout (O&C) Building on the morning of 4 March 1994. From left are Marsha Ivins, Andy Allen, Sam Gemar, John Casper and Pierre Thuot. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
“Flawless, all the way up,” was Allen’s description of the climb to orbit by NASA’s oldest shuttle, which rocketed away from Pad 39B at the Kennedy Space Center (KSC) in Florida at 8:53 a.m. EST on 4 March 1994. That flawless nature was undoubtedly aided by the fact that he and Casper wore new water-cooled undergarments under their pressure suits, which Casper later said made them feel “as cool as a chilled martini at sunset”.
But the weeks preceding STS-62 had been equally smooth, with a launch scrub on 3 March caused only by an overly cautious reaction to a potentially poor weather forecast.
https://www.youtube.com/watch?v=MP6LynoxpXo
Video Credit: National Space Society
Yet for Allen, as he later recalled in a Smithsonian interview, the worst thing about launching for space was saying goodbye to his children. “My process in the quarantine period before launch was to get my will all squared away and write notes and letters to my kids,” he said. During the suiting-up process in the Operations & Checkout (O&C) Building, Allen was captured by NASA TV cameras writing a message to his daughters, Jessica and Meredith.
“Having been in the Marine Corps, and been on aircraft carriers and had gazillions of close calls as a fighter pilot, nothing is as stretched-out as getting ready for a spaceflight,” he recalled to the Smithsonian interviewer. “Partly, it was because my kids…were at an age where they understood what was going on. Daddy might blow up and he might not come back.”
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/03/62launch.jpg)
Columbia roars into orbit on 4 March 1994. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
When Columbia was safely established in orbit, with an inclination of 39 degrees—affording the crew a spectacular perspective on most of the inhabited Earth—the payload bay doors were opened to reveal the second U.S. Microgravity Payload, laden with materials solidification processing furnaces, an accelerometer, an experiment to grow ultra-pure dendrites and an investigation into the behavior of xenon as it neared its “critical point”, where its physical characteristics hovered between liquid and gas.
Many of the payloads had flown before and, significantly, were utilizing “telescience”, with remote commanding from ground-based operators, as was expected to be possible during future space station operations. Throughout STS-62’s two weeks aloft, hundreds of commands were transmitted from the ground to the shuttle, adjusting experiment settings and tweaking various parameters to make changes as new and unexpected data emerged.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/03/usmp2.jpg)
The USMP-2 payload is lowered into Columbia’s payload bay ahead of STS-62, with OAST-2 already in place. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
Alongside the microgravity research, another package of experiments provided by NASA’s Office of Aeronautics and Space Technology focused on evaluations of new solar cells and energy-storage hardware, as well as investigating the influence of atomic oxygen and plasma upon the shuttle surfaces. The experiments required Casper and Allen to lower Columbia’s altitude to enhance their data-collecting capabilities.
If preparing for the space station was a major goal for STS-62, then the work continued inside the shuttle’s cabin. Squirreled away in the middeck was a set of miniaturized station modules and girder-like trusses—the Middeck 0-Gravity Dynamics Experiment, tended by Gemar—which sought to understand the dynamics of large deployable structures. All told, more than nine gigabits of data were gathered from this experiment alone and, by the end of STS-62, more than 10,000 images had been acquired by a battery of cameras.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/03/62marsha.jpg)
Marsha Ivins at work during STS-62. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
Outside the shuttle, a nifty extension to the 50-foot-long (15-meter) Remote Manipulator System (RMS), known as the Dexterous End Effector (DEE), demonstrated a set of powerful, U-shaped electromagnets to generate an attraction force of 3,200 pounds (1,450 kg). This was an alternative to the traditional RMS method of grappling its payloads by means of a wire “snare”, which closed around a capture pin on its target. From the astronauts’ perspective, DEE afforded them a sense of “touch” with the arm and yielded vital benefits when working on the development of smaller, more compact grapple fixtures for new spacecraft. Ivins considered it a useful analog for space station construction and, a few years hence, she would utilize the RMS to install the U.S. Destiny lab onto the nascent ISS.
Living and working in a volume the size of a smaller camper van for two weeks was surprisingly comfortable, with Allen anchoring his sleeping bag on the flight deck, Casper and Gemar securing theirs against the starboard wall of the middeck, Thuot tying himself to the middeck ceiling and Ivins jamming herself into the airlock to rest. The only obstacle, the male members of the crew later recalled, was remembering to get out of Ivins’ way whenever she was cleaning her flowing hair…
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/03/62payload.jpg)
Columbia’s payloads in action during STS-62. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
Early on 18 March, as planned, Columbia returned smoothly to Earth, touching down on the Shuttle Landing Facility (SLF) at the Cape, an hour shy of the duration record set a few months earlier by the astronauts of STS-58. “It would have been nice to get the record,” Casper admitted later, but acquiesced that “I think we did a lot of good things”. Touching down on the Runway 33 “end” of the SLF, the crew waited until shortly before derotating the nose at 175 knots before Allen punched out the drag chute.
However, in an ominous harbinger of the future, a “debris liberation” was noted when four fragments fell from the shuttle’s underside as her landing gear deployed. No evidence was found of superheated plasma having entered Columbia’s wheel-well and the thermal protection system performed as advertised, but nine years later—during the presidential inquiry into the STS-107 tragedy—Adm. Harold Gehman’s investigative board would focus closely on the closing minutes of STS-62. So serious was the incident that NASA engineers spent two days scouring Runway 33 for additional debris and, certainly, it offered a worrying reminder that even in its halcyon days, the shuttle was never a truly safe machine.
https://www.americaspace.com/2019/03/10/cutting-edge-remembering-sts-62-25-years-on/
-
W tym miesiącu minęło 30 lat od wyprawy STS-29 Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts29.htm).
Głównym zadaniem misji było umieszczenie na orbicie satelity TDRS-D (Tracking and Data Relay Satellite) , który po uruchomieniu został przemianowany na TDRS-4.
http://www.spacefacts.de/english/bio_ast.htm
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-29.html
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-29
Remembering Shuttle Discovery's STS-29 Mission, 30 Years On
By Ben Evans, on March 17th, 2019
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2014/06/61h-29launch.jpg)
Discovery rockets into orbit on STS-29 in March 1989, three decades ago, this month. Photo Credit: NASA
Flying in space, remembered astronaut John Blaha—who made the first of his five missions, 30 years ago, this month—vanished in the flicker of an eye. On 13 March 1989, Blaha and his four crewmates launched aboard shuttle Discovery on the relatively “vanilla” STS-29 flight to deliver a major NASA communications satellite into space. Seated in the pilot’s seat, alongside future Johnson Space Center (JSC) Director Mike Coats, Blaha was joined by Mission Specialists Bob Springer, Jim Buchli and Jim Bagian. Most of the crew had been recycled from a pre-Challenger assignment to a flight which might have seen the first citizens of Indonesia and the UK to travel into space.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2014/06/61h-crewtraining.jpg)
The “core” NASA crew of the former Mission 61H, pictured during one of their post-Challenger extended simulations. From left to right are Mike Coats, John Blaha, Anna Fisher, Bob Springer and (standing) Jim Buchli. Photo Credit: NASA/Joachim Becker/SpaceFacts.de
Coats, Blaha and Springer had been together as a crew since January 1985, when they were assigned—alongside fellow astronauts Anna Fisher and Norm Thagard—to Mission 61C, then planned for launch the following December. However, during the course of the year, the shuttle manifest shifted and contorted and by September 1985 the flight had been redesigned “Mission 61H”, rescheduled for June 1986 (https://www.americaspace.com/2015/02/08/up-against-a-wall-what-1986-might-have-been/), and Thagard’s place had been taken by veteran astronaut Jim Buchli.
In the final months before the January 1986 loss of Challenger, the crew was joined by Nigel Wood and Pratiwi Sudarmono, who were primed to become the first British and Indonesian spacefarers (https://www.americaspace.com/2016/06/25/unless-they-throw-me-out-30-years-since-the-shuttles-mission-for-britain-and-indonesia-part-1/). Primary payloads aboard 61H included the Palapa-B3 and Skynet-4A communications satellites for Indonesia and the UK, together with Westar-6S for Western Union.
https://www.youtube.com/watch?v=N_d3leHW57I
Following Challenger’s destruction (https://www.americaspace.com/2019/01/28/major-malfunction-remembering-the-sacrifice-of-the-challenger-seven/), Wood and Sudarmono were stood down from training and all shuttle crews were suspended, pending the findings of the presidential Rogers Commission into the tragedy. However, Coats’ core crew remained together for a 32-hour shuttle flight simulation at the Johnson Space Center (JSC) in Houston, Texas, in October 1986. Known as “STS-61M-T”, the simulation afforded astronauts, instructors and flight controllers an opportunity to keep their skills sharp. “The idea was to keep the whole training system running,” Blaha remembered in his NASA oral history. “We had a two-day simulation mission, then we actually went back into training again.”
In March 1988, Coats, Blaha, Springer and Buchli were assigned to STS-29, then targeted for launch in January 1989 to deploy the fourth Tracking and Data Relay Satellite (TDRS-D). Fisher’s place on the original crew was taken by Jim Bagian. Her removal from the mission came as a bitter pill to swallow, with Blaha paying tribute to her knowledge and skills—“ten or 20 IQ points above the other three of us”—which allowed her, as flight engineer, to spot brewing malfunctions with split-second timing. Oftentimes Fisher caught problems even more quickly than Blaha himself, calling to him in the simulator to throw a certain switch at a certain time.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/02/29crew.jpg)
Seated on the flight deck of the shuttle simulator, the STS-29 crew consisted of (from left) John Blaha, Jim Bagian, Jim Buchli, Bob Springer and Mike Coats. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
When the shuttle program returned to flight for the first time since Challenger in September 1988, STS-29 found itself in third place and was eventually rescheduled to launch no sooner than 18 February 1989. This date proved untenable, when engineers were required to replace faulty liquid oxygen turbopumps on Discovery’s three main engines, and a revised date of 11 March was set. This, too, came to nothing, when a failed master events controller required replacement and testing. With Discovery herself also slated to fly a classified Department of Defense mission—STS-33—in August 1989, Coats’ crew was made aware of the possibility that their flight might be shortened from five to four days, in order to get the shuttle back on the ground for a tight processing turnaround. Privately, Blaha wondered if a single day would really make a difference. As circumstances transpired, it didn’t: STS-29 flew five days and STS-33 wound up getting delayed until the end of 1989.
At length, in the small hours of 13 March 1989—30 years ago, this past week—Coats managed to persuade Jim Bagian to don a coat and tie and all five men sat down to breakfast in crew quarters at the Kennedy Space Center (KSC). After putting on their bulky partial-pressure suits and taking the Astrovan out to Pad 39B, they were strapped into their seats aboard Discovery…and waited.
And waited some more.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/02/29tdrsdeploy.jpg)
Attached to its Boeing-built Inertial Upper Stage (IUS) booster, the TDRS-D satellite departs Discovery’s payload bay on the afternoon of 13 March 1989. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
Ground fog and high upper-level winds delayed the liftoff by almost two hours, which proved particularly uncomfortable, as the astronauts were all lying on their backs, with their legs elevated. “Mike Coats had a very bad backache,” Blaha recalled later, “so he finally decided he had to unstrap, because we were being delayed for such a long time. We ended up laying on our backs…very close to the five-hour limit, before we launched.” At one point in the countdown, Coats’ discomfort was so intense that he found himself lying on his left side, and then his right side, in the commander’s seat. At long last, Discovery thundered into space at 9:57 a.m. EST.
With Coats and Buchli both having flown before, STS-29 was the first space mission for Blaha, Springer and Bagian, all three of whom adapted well to the microgravity environment. “From that first millisecond that we were in zero-G,” Blaha reflected later, “I never felt bad.” Only hours into the flight, at 4:10 p.m. EST, the gigantic TDRS-D satellite—mounted atop a solid-fueled Inertial Upper Stage (IUS) booster—was successfully deployed on the first leg of its journey to geostationary altitude. Although the deployment went well, hearts sprang momentarily into throats when a data dropout between the shuttle and the IUS popped up a couple of minutes before TDRS-D was released.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2014/06/61h-29view.jpg)
Beautiful view of the Home Planet, as seen by the STS-29 astronauts. Photo Credit: NASA/Joachim Becker/SpaceFacts.de
Five “feeling-good” astronauts and a successful completion of their primary mission objective could produce only one appropriate piece of wake-up music on the morning of 14 March, their first full day in space. The strains of James Brown’s I Feel Good echoed from Mission Control and into Discovery’s crew cabin. After conveying his thanks to Capcom David Low (https://www.americaspace.com/2013/09/14/in-honor-of-david-the-astronaut-who-inspired-orbitals-spaceship-david-low-part-1/), Coats queried how they had managed to get Brown—who was then serving time in prison for assault, drugs and speeding offences—into Mission Control. He asked Low if Brown had gotten parole to sing to them, and was assured that it was “a special performance”.
Over the remainder of their time in orbit, the astronauts tended to student experiments focused on chicken eggs and rats, a demonstration of a Space Station Freedom “heat-pipe” concept and protein crystal growth and plant growth investigations. Exercise was of paramount importance, although on one occasion Blaha was bemused to witness Springer and Bagian doing pull-ups on the middeck ceiling. Seeing “the Marine” (Springer) and “the doctor” Bagian thus competing, Blaha grabbed a camera and started filming. “Couldn’t resist the picture,” he told the STS-29 post-flight press conference, with Springer helpfully declaring that, naturally, “the Marine won!”
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/02/29patch.jpg)
The STS-29 official crew patch, designed by the five astronauts. Image Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
In spite of worries that their mission might be shortened, STS-29 ran to its full length of five days and Coats and Blaha began the deorbit “burn” to bring Discovery home in the early hours of 18 March. Touching down on concrete Runway 22 at Edwards Air Force Base, Calif., at 6:35 a.m. PST, the mission had been a spectacular success, but had one more surprise in store for the crew. Below an altitude of 15,000 feet (5,000 meters), Coats felt that the vehicle handled very much like the Shuttle Training Aircraft (STA) than he and Blaha had flown so many times over the years.
However, there was a fundamental difference when flying the shuttle for real. Even with its engines in reverse, the STA—a modified Gulfstream business jet—had made a racket, whereas the unpowered shuttle was the exact opposite. And that produced an unanticipated surprise: the sound of the wind, roaring outside, almost invitingly, as they descended back home to Earth.
https://www.americaspace.com/2019/03/17/remembering-shuttle-discoverys-sts-29-mission-30-years-on/
-
Chyba to jest najlepszy wątek by zadać pytanie:
- kto jest obecnie najstarszym żyjącym astronautą/kosmonautą?
Chyba:
Wałdymir Szałatow (urodzony 8 grudnia 1927)
Anatolij Filipczenko (urodzony 26 lutego 1928)
Frank Borman (urodzony 14 marca 1928)
Jim Lovell (urodzony 25 marca 1928)
Można w razie czego zrobić oddzielny wątek pt "Najstarsi astronauci/kosmonauci".
-
- kto jest obecnie najstarszym żyjącym astronautą/kosmonautą?
Chyba:
Wałdymir Szałatow (urodzony 8 grudnia 1927)
Anatolij Filipczenko (urodzony 26 lutego 1928)
Frank Borman (urodzony 14 marca 1928)
Jim Lovell (urodzony 25 marca 1928)
Można w razie czego zrobić oddzielny wątek pt "Najstarsi astronauci/kosmonauci".
Zgadza się. W przeciągu 1. miesiąca 3. astronautów skończyło 91 lat
Mamy od pewnego czasu posty aktualizujące dotyczące tego tematu.
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg126740#msg126740
Wątki dotyczące najstarszych żyjących kosmonautów:
Władimir Szatałow http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3072.msg112342#msg112342
Anatolij Filipczenko http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3587.msg130640#msg130640
-
Dzięki! Przeniosę tam te posty!
-
- kto jest obecnie najstarszym żyjącym astronautą/kosmonautą?
Chyba:
Wałdymir Szałatow (urodzony 8 grudnia 1927)
Anatolij Filipczenko (urodzony 26 lutego 1928)
Frank Borman (urodzony 14 marca 1928)
Jim Lovell (urodzony 25 marca 1928)
Zgadza się. W przeciągu 1. miesiąca 3. astronautów skończyło 91 lat
Mamy od pewnego czasu posty aktualizujące dotyczące tego tematu.
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg126740#msg126740
Powyższa lista pomijała Owena Garriotta. Posty zostały poprawione.
Obecnie żyje 43. kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat ( w tym 5., którzy obchodzili co najmniej 90. urodziny.)
17. z nich odbyło loty na pokładzie wahadłowców, w tym William Edgar Thornton, który kilka dni temu obchodził 90. urodziny :)
Krótkie liczbowe podsumowanie liczby najstarszych astronautów.
Na koniec 2016: 44
Na koniec 2017: 46
Na koniec 2018: 44
-
21.06.2004 SpaceShipOne jako pierwszy prywatny pojazd w locie balistycznym przekroczył o zaledwie 100 metrów umowną granicę kosmosu, czyli 100 km.
2004 June 21 - . 14:50 GMT - . Launch Site: Mojave. Launch Complex: Mojave RW12/30. Launch Platform: WK1. LV Family: SpaceShip. Launch Vehicle: Spaceship One.
SpaceShipOne Flight 15P - First Private Manned Spaceflight - . Nation: USA. Agency: Scaled. Apogee: 100 km (60 mi).
White Knight/SpaceShipOne Flight 60L / 15P. First private manned spaceflight. A control system failure during ascent caused 90 degree rolls to left and right. This led to spacecraft not reaching the planned altitude and re-entering 35 km away from the intended point. Nevertheless pilot Melvill took SpaceShipOne just over 100 km, thereby becoming the first private citizen, third person born in Africa, second person born in South Africa, and oldest pilot in command to reach outer space.
http://www.astronautix.com/j/june21.html
15 lat od lotu 15P SpaceShipOne
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 21 CZERWCA 2019
(https://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2016/02/rutan_1.jpg)
Burt Rutan na SpaceShipOne - zdjęcie z 2004 roku / Credits - Scaled Composites
Piętnaście lat temu pojazd SpaceShipOne wykonał lot o oznaczeniu 15P. Był to pierwszy załogowy prywatny lot ponad umowną granicę kosmosu.
Konkurs XPrize został ogłoszony w roku 1995, kiedy to dr Peter Diamandis zaoferował 10 mln usd w nagrodę dla pierwszej prywatnej (= nie wspieranej przez żaden rząd) firmy/organizacji, która zbuduje i wyśle statek/kapsułę/samolot w przestrzeń kosmiczną dwa razy w odstępie maksymalnie dwóch tygodni. Statek miał być zatem odzyskiwalny. (Przestrzeń kosmiczna jest tutaj zdefiniowana jako wysokość ponad 100 km od powierzchni Ziemi).
W 2003 i 2004 roku spośród kilkunastu firm, w zasadzie liczyło się kilka – Scaled Composites, Starchaser Industries, Da Vinci Project i Canadian Arrow. Ta pierwsza firma, zarządzana przez Burta Rutana, zaprezentowała rozwiązanie składające się z samolotu odrzutowego – nośnika (zwanego White Knight) mniejszego statku (SpaceShipOne), przeznaczonego do lotu w kosmos. Program otrzymał nazwę Tier One.
Wg planów SpaceShipOne miał być uwalniany na pewnej wysokości od samolotu White Knight, skąd miał kontynuować lot na silniku rakietowym. Następnie powrót miał następować za pomocą unikalnego systemu skrzydeł aż do lądowania szybowcowego na lotnisku.
Na początku 2004 roku zarówno White Knight jak i SpaceShipOne były gotowe. Nastąpiły serie testów, które zakończyły się 21 czerwca 2004 roku pierwszym prywatnym lotem balistycznym, który przekroczył (o zaledwie 100 metrów) umowną granicę kosmosu, czyli 100 km. Za sterami SpaceShipOne siedział pilot Mike Melvill, który dzięki temu zdobył odznaczenie astronauty.
https://www.youtube.com/watch?v=29uQ6fjEozI
Lot 15P – 21.06.2004 / Credits – Vulcan Productions and Discovery Channel
(...)
https://kosmonauta.net/2019/06/15-lat-od-lotu-15p-spaceshipone/#prettyPhoto
http://www.parabolicarc.com/2019/06/21/15-years-today/
EDIT 21.06.23
https://www.wired.com/2011/06/0621spaceshipone-first-private-spacecraft/
https://en.wikipedia.org/wiki/SpaceShipOne
https://pl.wikipedia.org/wiki/SpaceShipOne
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=876.msg177220#msg177220
https://spacemen1969.blogspot.com/2012/10/lincroyable-aventure-de-spaceshipone.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1671401058827120642
https://airandspace.si.edu/collection-objects/spaceshipone/nasm_A20050459000
https://twitter.com/airandspace/status/1671532993511411714
-
10 lat temu 29 czerwca 2009 NASA ogłosiła skład 20 grupy astronautów (http://lk.astronautilus.pl/astros/nasa20.htm). Z 9. trzech astronautów przekroczyło już 50 lat. Jack Fischer opuścił NASA w 2018, a Jeanette Epps po odsunięciu od przygotowań do lotu w 2018 pracuje w biurze astronautów przy Mission Support Crew Branch
Przydział do lotu ma tylko Michael Hopkins (Crew Dragon USCV-1), który jako pierwszy, z tej grupy, poleciał na ISS w 2013.
NASA Selects Nine New Astronauts for Future Space Exploration
June 29, 2009 RELEASE 09-149
HOUSTON - After reviewing more than 3,500 applications, NASA has selected nine people for the 2009 astronaut candidate class. They will begin training at NASA's Johnson Space Center in Houston this August.
"This is a very talented and diverse group we've selected," said Bill Gerstenmaier, associate administrator for Space Operations at NASA Headquarters in Washington. "They will join our current astronauts and play very important roles for NASA in the future. In addition to flying in space, astronauts participate in every aspect of human spaceflight, sharing their expertise with engineers and managers across the country. We look forward to working with them as we transcend from the shuttle to our future exploration of space, and continue the important engineering and scientific discoveries aboard the International Space Station."
The new astronaut candidates are:
Serena M. Aunon, 33, of League City, Texas; University of Texas Medical Branch flight surgeon for NASA's Space Shuttle, International Space Station and Constellation Programs; born in Indianapolis. Aunon holds degrees from George Washington University, University of Texas Health Sciences Center in Houston and the University of Texas Medical Branch.
Jeanette J. Epps, 38, of Fairfax, Va.; technical intelligence officer with the Central Intelligence Agency. Born in Syracuse, N.Y., Epps holds degrees from LeMoyne College in Syracuse and the University of Maryland.
Jack D. Fischer, major, U.S. Air Force, 35, of Reston, Va.; test pilot; U.S. Air Force Strategic Policy intern, Joint Chiefs of Staff, at the Pentagon. Born in Boulder, Colo., Fischer is a graduate of the U.S. Air Force Academy in Colorado Springs, Co., and MIT.
Michael S. Hopkins, lieutenant colonel, U.S. Air Force, 40, of Alexandria, Va.; special assistant to the Vice Chairman, Joint Chiefs of Staff, at the Pentagon. Born in Lebanon, Mo., Hopkins holds degrees from the University of Illinois and Stanford University.
Kjell N. Lindgren, 36, of League City, Texas; University of Texas Medical Branch flight surgeon for NASA's Space Shuttle, International Space Station and Constellation Programs. Born in Taipei, Taiwan, Lindgren has degrees from the U.S. Air Force Academy, Colorado State University, the University of Colorado, the University of Minnesota and the University of Texas Medical Branch.
Kathleen (Kate) Rubins, 30, of Cambridge, Mass.; principal investigator and fellow, Whitehead Institute for Biomedical Research at MIT. Born in Farmington, Conn., Rubins conducts research trips to the Congo and has degrees from the University of California-San Diego and Stanford University.
Scott D. Tingle, commander, U.S. Navy, 43, of Hollywood, Md.; test pilot and assistant program manager-Systems Engineering at Naval Air Station Patuxent River. Born in Attleboro, Mass., Tingle holds degrees from Southeastern Massachusetts University (now the University of Massachusetts Dartmouth) and Purdue University.
Mark T. Vande Hei, lieutenant colonel, U.S. Army, 42, of El Lago, Texas; flight controller for the International Space Station at the Johnson Space Center as part of the U.S. Army NASA Detachment. Born in Falls Church, Va., Vande Hei is a graduate of Saint John's University in Collegeville, Minn., and Stanford University.
Gregory R. (Reid) Wiseman, lieutenant commander, U.S. Navy, 33, of Virginia Beach, Va.; test pilot; department head, Strike Fighter Squadron 103, USS Dwight D. Eisenhower, in Oceana, Va. Born in Baltimore, Wiseman is a graduate of the Rensselaer Polytechnic Institute and Johns Hopkins University.
https://www.nasa.gov/home/hqnews/2009/jun/HQ_09-149_New_Astronauts.html
A Decade of Chumps: NASA's 2009 Astronaut Class Chalks Up Ten Years of Space Experience
By Ben Evans, on June 30th, 2019
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/12/lindgren.jpg)
“Chump” Kjell Lindgren gazes out of the multi-windowed cupola on the International Space Station (ISS), during his 4.5-month increment in July-December 2015. Lindgren is today backing up both the first and second piloted flights of the SpaceX Crew Dragon. Photo Credit: NASA
Ten years ago, this week, nine American men and women from the military and civilian spheres, and with backgrounds which ran the gamut from science and technology to engineering and medicine, were announced as NASA’s 20th class of astronaut candidates. Selected from more than 3,500 applicants, a third of their number were female—the largest women-to-men ratio yet picked by the U.S. space agency, a record later surpassed with the 2013 class—and all but one of them have since flown into space, with another on the brink of a second mission.
On 29 June, as a full decade passes since the class now known as the “Chumps” was first introduced to the world, their ranks have accrued over 3.4 years in space and more than 94 hours of spacewalking in 15 sessions of Extravehicular Activity (EVA).
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/04/epps-1.jpg)
Jeanette Epps works with Expedition 38/39 astronauts Koichi Wakata and Rick Mastracchio in August 2013. Photo Credit: NASA
(...) The selection process had begun in September 2007, with applicants expected to possess the minimum requisite qualifications of a bachelor’s degree in science, engineering or mathematics and three years of relevant professional expertise or extensive experience flying high-performance jets. The deadline for applications closed on 1 July 2008 and, following six months of evaluations and interviews, on 29 June 2009 NASA announced its 20th class of astronaut candidates, 50 years after the legendary Mercury Seven. (...)
The group began training in August 2009 and soon earned the nickname of “the Chumps” from the previous astronaut class, reflecting—in a flipped-over sort of way—their own self-bestowed moniker of “Chimps”. Hopkins was first to draw an official mission assignment, named in February 2011 as a crew member for Expeditions 37/38 and launched on Soyuz TMA-10M in September 2013, shoulder-to-shoulder with Russian cosmonauts Oleg Kotov and Sergei Ryazansky. During his 166 days in space, Hopkins performed two EVAs, one of which fell on Christmas Eve and made him one of only a handful of astronauts to have spacewalked over the festive period.
In May 2014, Wiseman became the second of the Chumps to launch into orbit. Assigned to Expeditions 40 and 41, Wiseman launched aboard Soyuz TMA-13M with Russia’s Maksim Surayev and European Space Agency (ESA) Alexander Gerst, he went on to spend 165 days in space, chalking up a pair of EVAs and returning to Earth in November. Next to fly was Kjell Lindgren, who rode uphill with Russian cosmonaut Oleg Kononenko—currently on-orbit—and Japan’s Kimiya Yui in July 2015. He logged 141 days in space, performing two spacewalks and returning home the following December. Kate Rubins flew for 115 days in July-October 2016 with Russian cosmonaut Anatoli Ivanishin and Japan’s Takuya Onishi, also logging a pair of EVAs and becoming only the 12th woman in history to venture outside her spacecraft in a pressurized space suit. (...)
Most recently, Serena Auñón-Chancellor stands as the most flight-experienced member of the Chumps, totaling almost 197 days during her long-duration ISS expedition with Alexander Gerst and Russia’s Sergei Prokopyev in June-December 2018, which was extended slightly following the high-altitude abort of Soyuz MS-10.
Left currently unflown is Jeanette Epps, who was assigned in January 2017 to fly aboard Soyuz MS-09 and might have become the first African-American long-duration resident of the ISS. However, a year later—for reasons which remain obscure—Epps was removed from the mission and replaced by Auñón-Chancellor, who moved forward from her own slot on Soyuz MS-11.
According to NASA’s Brandi Dean, Epps currently serves in the Mission Support Crew Branch of the astronaut office, with responsibilities covering Exploration, the testing of the Orion crew module “and a number of other activities”. As for Auñón-Chancellor herself, she is wrapping up post-flight rehabilitation from her 28 weeks in space, before rotating into another technical assignment within the office. (...)
https://www.americaspace.com/2019/06/30/a-decade-of-chumps-nasas-2009-astronaut-class-chalks-up-ten-years-of-space-experience/#more-108089
-
STS-4 Columbia; Independence Day at NASA Dryden - July 4, 1982
July 4, 1982
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/images/665141main_EC82-18992_full.jpg)
President Ronald Reagan (in tan suit on podium, waving) acknowledges the cheers of thousands of flag-waving spectators gathered in front of the prototype Space Shuttle Enterprise at the back ramp at NASA's Dryden Flight Research Center following the landing of shuttle Columbia on the fourth shuttle mission, July 4, 1982.
https://www.nasa.gov/centers/dryden/multimedia/imagegallery/Shuttle/EC82-18992.html
-
Link do materiału:
https://www.youtube.com/watch?v=tx08mOtojgw
-
Link do materiału:
https://www.youtube.com/watch?v=qKygqq8XMxo
-
Dzisiaj mija 40 lat od zakończenia lotu amerykańskiej stacji kosmicznej Skylab (http://lk.astronautilus.pl/loty/skylab.htm).
http://www.youtube.com/watch?v=r6HXRHD4K5k
https://www.americaspace.com/2019/06/23/stronger-than-required-remembering-skylabs-end-40-years-on/
-
A w tę rocznicę tego częściowo konrtolowanego spadku Vega zawiodła
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3724.msg134091#msg134091
Historic pics offer glimpse into Skylab crash
Phoebe Pin Thursday, 11 July 2019 4:59AM
(https://images.thewest.com.au/publication/B881255805Z/1562814037726_GQB2ABCLB.2-1.jpg?imwidth=810&impolicy=wan_v3)
Exact date unknown. Three men who found a huge chunk of Skylab are hoping he discovery will make their fortunes. They discovered the chunk by accident while searching for a missing man 10km south of Rawlinna.Picture: Dave Tanner.
https://thewest.com.au/news/kalgoorlie-miner/historic-pics-offer-glimpse-into-skylab-crash-ng-b881255805z
-
Apollo at 50? How about 40 years since Skylab smacked into Australia
How the Sun and a delayed Space Shuttle led to the crash landing of Skylab in Oz
By Richard Speed 11 Jul 2019 at 06:13
(...) Some pieces of debris were shipped back to the US for analysis and subsequent display in museums. Others remained in Australia. The small Esperance Municipal Museum proudly shows a model of Skylab in its grounds and the wreckage collected by citizens is displayed within, including an oxygen tank, freezer and a hatch.
While NASA continues to prepare for the 50th anniversary of the Apollo 11 landing, it is also worth noting that that it is also the 40th anniversary of its engineers regaining control of a 77,000 kg (169,756lb) derelict space station and successfully sending it back to Earth without injuring a soul.
https://www.theregister.co.uk/2019/07/11/skylab_reentry_at_40/
-
Wtedy nadspodziewanie wysoka aktywność słoneczna spowodowała skrócenie o kilka lat przebywania na orbicie Skylaba. Astronauci nie zdążyli uratować stacji.
Dokumentalny materiał o stacji:
https://www.youtube.com/watch?v=z44fgHow65c
Przy końcu filmu można zobaczyć spadające szczątki Skylaba do atmosfery (od ok. 7m 30s nagrania).
https://www.youtube.com/watch?v=hTYGcKk0W3E
The Last Hurrah: Skylab’s 1978-1979 Unmanned Mission
by Emily Carney | May 14, 2017
(...) This mission, STS-2A, was to be crewed by commander Fred Haise (who had recently commanded three Shuttle Approach and Landing Test missions)and pilot Jack Lousma, and was due to launch in mid-1979. Notably, Lousma had been Skylab 3’s pilot during its 59-day-long 1973 mission; STS-2A would’ve made him the first person in spaceflight history to visit Skylab twice. (...)
One myth often repeated about Skylab regards the nature of its infamous reentry. Contrary to popular belief, it did not have an uncontrolled return back to Earth. (...)
By mid-1979, the focus shifted from keeping Skylab in orbit to minimizing the possible effects of its remnants coming down uponpopulated areas. According to Homesteading Space, the battle-scarred space station was placed, again, into the high-drag SI mode. As altitude decreased, Skylab was placed in TEA mode to provide counterbalance, preventing the space station from going out of control. At eighty miles in altitude, the CMGs were turned off, allowing Skylab to begin its final tumble from orbit.
While most of America’s first space station fell over the Indian Ocean, parts of it hit near Perth in Western Australia. The orbital fortress that had, six years previously, arrived in orbit with parts missingironically proved to be too strong to break up completely over an ocean. Skylab came to an end on July 11, 1979, the same month Haise and Lousma were meant to save it. All things must pass away.
https://space.nss.org/the-last-hurrah-skylabs-1978-1979-unmanned-mission/
https://space.nss.org/a-few-things-you-probably-didnt-know-about-skylab-covered-in-searching-for-skylab/
Skylab's 40th anniversary reminds us of the danger from space debris
Nasa's Skylab fell to Earth after budget cuts left it stranded in space. More than three decades later we are still struggling with the threat from space debris
Stuart Clark Mon 13 May 2013 07.00 BST First published on Mon 13 May 2013 07.00 BST
(https://i.guim.co.uk/img/static/sys-images/Guardian/Pix/pictures/2013/5/10/1368207170978/Skylab-orbiting-the-Earth-010.jpg?width=620&quality=45&auto=format&fit=max&dpr=2&s=49c63f0dcea05ae200198a7547d6cea4)
One of the last pictures of Skylab taken before it was left to re-enter the Earth's atmosphere. Photograph: Nasa
Today Nasa will commemorate the 40th anniversary of Skylab, America's first space station, launched on 14 May 1973. In a televised discussion, Skylab astronauts, a current astronaut and agency managers are expected to discuss its legacy and the future of manned space flight.
Skylab was a historic mission. It was part of an initiative to reuse the hardware Nasa developed to land on the moon. It was launched into space on the last of the giant Saturn V rockets to ever make it into orbit.
Skylab's greatest scientific contribution was its continuous monitoring of solar activity. The three-man astronaut crews would each control the special telescope in four-hour shifts, taking images and data that revealed the sun in a way we had never seen before.
(https://i.guim.co.uk/img/static/sys-images/Guardian/Pix/pictures/2013/5/10/1368208429179/A-coronal-mass-ejection-o-010.jpg?width=620&quality=45&auto=format&fit=max&dpr=2&s=9b8a9f9af058115f2a658bbf487e855e)
A coronal mass ejection captured on film by Skylab in 1973. Photograph: Corbis
About 160,000 images of the sun were collected during the nine months that Skylab was manned.
They discovered the coronal mass ejections (CMEs). These giant eruptions of solar gas behave like magnetic cannonballs. Usually triggered by solar flares, the CMEs charge through space carrying magnetic and electrical energy. If one hits Earth, its battle with our magnetic field can cause havoc to our communications and other electrical systems.
Skylab's first commander Charles "Pete" Conrad said that his command of Skylab meant more to him than his walk on the moon. He explained in a BBC documentary that part of his reason for this viewpoint was being able to run the solar telescope and bring back a tremendous amount of information that nobody had seen before.
(https://i.guim.co.uk/img/static/sys-images/Guardian/Pix/pictures/2013/5/10/1368207963917/Astronaut-Charles-Pete-Co-010.jpg?width=620&quality=45&auto=format&fit=max&dpr=2&s=5bfa6e06d93d2d76b17a548c415283ad)
Skylab commander Charles 'Pete' Conrad. Photograph: AP
Solar activity's effect on Earth's electrical systems is now a principal concern for many people. So is the danger of space debris. Here too, Skylab has a valuable lesson to teach.
In 1974, after three Skylab crews had inhabited the space station, Nasa ran out of rockets and money. All future investment was being channelled towards the space shuttle programme, which Nasa believed would launch its first mission in 1979.
So Skylab was abandoned. However, Nasa had intended that the second shuttle mission would carry a specially designed booster that would lift the space station to a higher orbit where it could await refurbishment.
The trouble was, the sun had other ideas. The very solar activity that Skylab had studied so fruitfully now turned against it.
An unexpected rise in the number of CMEs and other radiation slamming into Earth heated our atmosphere so much that it expanded. This increased the drag on Skylab and began to pull it out of orbit faster than Nasa had reckoned.
By late 1977, it was estimated that Skylab would re-enter in mid-1979. With the space shuttle rescue mission slated for July 1979, the race was on.
In December 1978, Nasa gave up. Delays meant that the shuttle programme would be years late. Nothing could prevent the 85-tonne space station from crashing to Earth.
Making matters worse was that early in 1978, a nuclear-powered Russian satellite had fallen into northern Canada, drawing media attention and generating public dismay. Although Skylab had no nuclear material on board, the world was starting to realise what goes up must come down.
Controllers aimed Skylab at the southern ocean, some 1,300 kilometres southeast of Cape Town, South Africa. But the station overshot and struck western Australia, where large chunks were collected.
(https://i.guim.co.uk/img/static/sys-images/Guardian/Pix/pictures/2013/5/10/1368208797662/A-customs-officer-inspect-010.jpg?width=620&quality=45&auto=format&fit=max&dpr=2&s=74a217f866157d4c7086ec609890e909)
A customs officer inspects a one-tonne piece of debris from Skylab at San Francisco International Airport on 25 July 1979, two weeks after the space station fell to Earth in Australia. Photograph: AP
Today, almost 35 years after Skylab's dramatic return to Earth, the aerospace community is still wrestling with the problem of space debris. Nasa is already discussing how to safely de-orbit the much larger International Space Station, and the Royal Aeronautical Society in the UK is holding a one-day conference in July on Space Traffic Control.
Nasa's Skylab 40th anniversary broadcast is scheduled for 13 May at 7.30pm BST (2.30pm Eastern Time).
https://www.theguardian.com/science/across-the-universe/2013/may/13/skylab-40th-anniversary-space-debris
Materiały w różnych wątkach dotyczące stacji orbitalnej Skylab:
Artykuły astronautyczne:
[SHB]Reviving & Reusing Skylab in the Shuttle Era: NASA Marshall's November 1977
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3084.msg112682#msg112682
[SHB] A Bridge from Skylab to Station/Shuttle: Interim Space Station Program (1971)
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3070.msg112297#msg112297
[SHB] What If a Crew Became Stranded On Board the Skylab Space Station? (1972)
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3062.msg112041#msg112041
[SHB] Skylab-Salyut Space Laboratory (1972)
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3059.msg111906#msg111906
[SHB] "Still Under Active Consideration": Five Proposed Earth-Orbital Apollo Missions for the 1970s (1971) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2881.msg104938#msg104938
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3712.msg133788#msg133788)
Inne wątki:
Skylab [Film dokumentalny z lat siedemdziesiątych] https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1200.msg47373#msg47373
Skylab 40 rocznica fologaleria https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1291.msg49975#msg49975
Misja ratunkowa Skylab (1972) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=310.msg4894#msg4894
NASA FACTS: Skylab -- 1973-1974 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1720.msg62744#msg62744
Mission Report-13 (Skylab SL1 & SL2) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1717.msg62728#msg62728
Mission Report-14 (Skylab SL3) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1718.msg62736#msg62736
Mission Report-15 (Skylab SL4 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1719.msg62739#msg62739
Artykuły Nowickiego i Zięciny https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1267.msg49149#msg49149
Wątki poświęcone zmarłym członkom załóg stacji orbitalnej Skylab
Charles Conrad (1930-1999) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3717.msg133955#msg133955
William Reid Pogue (1930-2014) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1751.msg64082#msg64082
Paul Joseph Weitz (1932-2017) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3026.msg110863#msg110863
Alan LaVern Bean (1932-2018) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3225.msg118769#msg118769
Owen Kay Garriott (1930-2019) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3601.msg131160#msg131160
Kalendarium wydarzeń historycznych:
Pierwsze spędzanie nowego roku w kosmosie
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg125860#msg125860
Rocznica wyniesienia na orbitę stacji Skylab
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg118586#msg118586
40. rocznica deorbitacji stacji
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg134123#msg134123
Kosmonauta.net:
Obchody 40. rocznicy misji Skylab
BY REDAKCJA ON 7 MAJA 2013
https://kosmonauta.net/2013/05/obchody-40-rocznicy-misji-skylab/
40 lat temu: amerykańska stacja kosmiczna Skylab (cz. 1)
BY REDAKCJA ON 19 MAJA 2013
https://kosmonauta.net/2013/05/2013-05-19-skylab-cz1/
40 lat temu: amerykańska stacja kosmiczna Skylab (cz. 2)
BY REDAKCJA ON 16 CZERWCA 2013
https://kosmonauta.net/2013/06/2013-06-16-skylab-2/
-
Myślę że stacja Skylab zasługuje na oddzielny wątek. Poza tym szkoda że Skylab nie doczekał lotów wahadłowców. Ciekawe czy i jak odmiennie wyglądałby wówczas program STS? Chyba w 1984 Regał nie musiałby ogłaszać inicjatywy stacji orbitalnej bo taka by jeszcze latała nad głowami. Poza tym ciekawe jak długo można by wykorzystywać Skylaba do lotów załogowych?
-
Myślę że stacja Skylab zasługuje na oddzielny wątek.
Wątków dotyczących Skylaba jest wiele i nie jestem pewien czy lepiej jeden zmienić na bardziej centrowy czy założyć nowy ?
Poza tym szkoda że Skylab nie doczekał lotów wahadłowców. Ciekawe czy i jak odmiennie wyglądałby wówczas program STS? Chyba w 1984 Regał (1) nie musiałby ogłaszać inicjatywy stacji orbitalnej bo taka by jeszcze latała nad głowami. Poza tym ciekawe jak długo można by wykorzystywać Skylaba do lotów załogowych?
Skylab pewnie jeszcze kilka dobrych lat mógłby podziałać. Plany ratowania stacji wyraźnie wskazywały na przyszłe plany jej używania, a w ramach istniejącego budżetu promy mogłyby rzadziej startować , w sytuacji wydłużonej obecności na orbicie człowieka.
Może jedno z europejskich laboratoriów Spacelab zostałoby przeprojektowane do potrzeby Skylaba ?
PS: (1) Prawidłowa pisownia: Reagan
-
Dziś mija 44 rocznica lotu Sojuz-Apollo. Właśnie 17 lipca 1975 roku oba statki połączyły się i latały razem do 19 lipca:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Sojuz-Apollo
-
The exploration of space in 10 key dates
by Bénédicte Rey JULY 20, 2019
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2019/4-russiancosmo.jpg)
Russian cosmonaut Yuri Gagarin, the first man in space, in his Vostok 1 capsule on April 12, 1961
From the Soviet Union's pioneering satellite to the first man on the Moon 50 years ago, here are 10 key dates in space exploration.
1957: Sputnik
On October 4, 1957, Moscow launches the first artificial space satellite, Sputnik 1, ushering in the Cold War tussle for the cosmos.
The beach ball-sized aluminium sphere takes 98 minutes to orbit the Earth and sends back the first message from space, simple "beep-beep-beep" radio signals.
On November 3, Sputnik 2 carries the first living being to fully orbit the Earth, a small street dog called Laika. She dies after a few hours.
1961: Gagarin, first man
On April 12, 1961, Soviet cosmonaut Yuri Gagarin becomes the first man in space, completing a single, 108-minute orbit.
Twenty-three days later, Alan Shepard is the first American in space when he makes a 15-minute trip on May 5.
The Cold War rivals are only joined in space by a third country in 2003 when China sends up Yang Liwei onboard Earth orbiter Shenzou V.
1969: on the Moon
On July 21, 1969, US astronaut Neil Armstrong is the first man to step onto the Moon, his teammate Edwin Aldrin joining him around 20 minutes later.
Between 1969 and 1972, 12 astronauts—all American—walked on the Moon as part of NASA's Apollo program.
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2019/thesovietrus.jpg)
The Soviet-Russian space station Mir, which orbited the Earth from 1986 to 2001
1971: space station
On April 19, 1971, the Soviet Union launches the first orbital space station, Salyut 1.
Construction of the still-operating International Space Station (ISS) starts in 1998. The biggest man-made structure in space, it orbits Earth 16 times a day.
The ISS, in which 16 countries participate, took over from the Russian space station Mir, which was brought back to Earth in 2001 after 15 years in orbit.
1976: Mars
On July 20, 1976, US spacecraft Viking 1 becomes the first to successfully land on Mars and send back images of the Red Planet.
The robot Opportunity explored Mars between 2004 and 2018, with NASA's Curiosity Rover still active there.
About 40 missions have been sent to Mars, more than half failing.
1981: space shuttle
On April 12, 1981, the US space shuttle Columbia, the first reusable manned spacecraft, makes its first voyage.
It is followed by Challenger, Discovery, Atlantis and Endeavour, which serve the ISS until the shuttle programme winds up in 2011.
The United States has since depended on Russia to transport its astronauts to the ISS.
(https://3c1703fe8d.site.internapcdn.net/newman/csz/news/800/2019/1-thehistoryof.jpg)
The history of space exploration, ahead of the 50th anniversary of the first human steps on the Moon by Neil Armstrong on July 20, 1969
Two US shuttles were destroyed in flight, with the loss of 14 astronauts: Challenger in 1986 and Columbia in 2003.
1990: Hubble
On April 25, 1990, the Hubble is the first space telescope to be placed into orbit, at 547 kilometres (340 miles) from Earth.
Thirteen metres (42 feet) long, Hubble revolutionises astronomy, allowing scientists to observe the planets and most distant stars and galaxies.
2001: space tourist
On April 28, 2001, Italian American multi-millionaire Dennis Tito, 60, becomes the world's first space tourist. He pays Russia $20 million to stay on the ISS for eight days.
In all, seven space tourists have taken Russian flights to the ISS.
2008: private SpaceX
On September 29, 2008, US company SpaceX is the first private venture to successfully launch a rocket into Earth's orbit, the Falcon 1.
SpaceX's Dragon cargo ship on May 22, 2012 becomes the first commercial spacecraft to visit the ISS.
2014: comet landing
On November 12, 2014, the European Space Agency places a small robot, Philae, on a comet more than 500 million kilometres from Earth. The first comet lander is part of a mission aiming to explore the origins of the Solar System.
The man-made object that is furthest away from the Earth is the unmanned US spaceship Voyager 1, launched in September 1977 and still travelling. In August 2012 it made it into interstellar space, about 13 billion miles from Earth.
© 2019 AFP
https://phys.org/news/2019-07-exploration-space-key-dates.html
-
Spojrzenie 50 lat wstecz. Pierwsze lądowanie człowieka na Księżycu
19 lipca 2019, 17:37
(https://www.space24.pl/cache/img/840_472_matched__puwaos_panoramaviewofapollo17lunarsurface.jpg)
panorama_view_of_apollo_17_lunar_surface Fot. NASA [nasa.gov]
Mija 50 lat od załogowego lądowania na Księżycu i momentu, gdy człowiek po raz pierwszy postawił stopę na innym obiekcie niebieskim niż Ziemia. Mimo postępu technologicznego zaistniałego od tamtego czasu, nikt nie powtórzył jak dotąd sukcesu programu Apollo i załogowych lotów na Księżyc.
21 lipca o godz. 2:56 czasu uniwersalnego, pięć dni po starcie rakiety nośnej Saturn V z misją Apollo 11, amerykański astronauta Neil Armstrong postawił pierwszy krok na powierzchni Księżyca.
Era kosmiczna rozpoczęła się jednak ponad 10 lat wcześniej, w 1957 roku, gdy Związek Radziecki wystrzelił Sputnika – pierwszego sztucznego satelitę Ziemi. Następną kluczową datą był rok 1961 – pierwszy lot człowieka w kosmos. I tu palmę pierwszeństwa zdobył Związek Radziecki, zaś pierwszym kosmonautą został Jurij Gagarin.
Stany Zjednoczone wyraźnie przegrywały początkową fazę wyścigu kosmicznego. Aby zmienić sytuację, musiały postawić na jakiś istotny cel - na tyle odległy, aby udało się nadrobić dystans do rywala, a może nawet go wyprzedzić. Dlatego w 1961 r. amerykański prezydent John F. Kennedy ogłosił, że przed końcem dekady przedstawiciele USA wylądują na Księżycu. Tak zaczął się projekt Apollo.
Nim jednak nastąpił sukces Apollo 11, potrzebna była praca tysięcy ludzi, różnorodne testy; opracowano też sporo wynalazków, z których część znalazła potem codzienne zastosowania, np. sprężyste wkładki do butów sportowych, bezprzewodowe wiertarki, urządzenia stosowane w telemedycynie i inne. Lot na Księżyc wymagał m.in. opracowania nowej, potężniejszej rakiety nośnej, niż stosowane do tej pory przez amerykańską agencję kosmiczną NASA. W ramach misji Apollo 11 użyto rakiety Saturn V. Ocenia się, że cały projekt Apollo kosztował ponad 25 miliardów dolarów, co odpowiada 153 miliardom dolarów według ich wartości w 2018 r.
Wiele osób kojarzy nazwę Apollo 11; dużo mniej pamięta, że już w trakcie wcześniejszej misji (Apollo 10) ludzie znaleźli się naprawdę blisko Księżyca. Astronauci oblecieli Księżyc dookoła w statku kosmicznym, przetestowano też moduł księżycowy, który do Srebrnego Globu zbliżył się zaledwie na 14 km. Lądowania wtedy jednak nie planowano, a lot miał być ostatecznym testem przed lotem Apollo 11.
Start misji Apollo 11 nastąpił 16 lipca 1969 r. z Centrum Lotów Kosmicznych na przylądku Canaveral (Floryda). Dzień później uruchomiono główny silnik, aby skorygować kurs w stronę Księżyca. 19 lipca minięto punkt, w którym grawitacja Księżyca przezwycięża grawitację Ziemi, dokonano też wejścia na orbitę okołokiężycową. 20 lipca moduł księżycowy "Eagle" („Orzeł”) oddzielił się od głównego statku. Załogę modułu stanowili: Neil Armstrong i Buzz Aldrin; w statku na orbicie okołoksiężycowej pozostał Michael Collins.
(https://www.space24.pl/upload/2019-07-19/puwb3y_jsc2007e034221medium.jpg)
Fot. NASA [nasa.gov]
Tego samego dnia o godz. 20:17 czasu uniwersalnego „Orzeł” wylądował na powierzchni Księżyca na Morzu Spokoju (ciemne obszary widoczne na Księżycu nazwano "morzami", choć tak naprawdę nie ma tam wody). Podczas lądowania trzeba było przejść na częściowe sterowanie ręczne, bowiem automatyczny system kierował statek ku regionowi zbyt usianemu skałami. Astronauci byli w pogotowiu do natychmiastowego startu, gdyby okazało, iż jedna z podpór zapada się w księżycowym pyle lub gdyby nastąpił jakiś inny problem.
Wyjście astronautów na powierzchnię nastąpiło po kilku godzinach od wylądowania. 21 lipca o godz. 2:56 czasu uniwersalnego Neil Armstrong po drabince zszedł z lądownika i postawił pierwszy krok na powierzchni Księżyca, wypowiadając przy tym słowa: "To jest mały krok dla człowieka, ale wielki skok dla ludzkości" („It’s one small step for a man, but one giant leap for mankind”).
Następnie astronauci robili zdjęcia, nagrywali filmy, przeprowadzili badania naukowe, zebrali próbki skał (trochę ponad 21 kg) i postawili amerykańską flagę. Umieścili też odbłyśnik do odbijania wysyłanych z Ziemi wiązek laserowych, co umożliwiło precyzyjne zmierzenie odległości do Księżyca. Armstrong i Aldrin pokonali na Księżycu dystans około 250 metrów, spędzili na powierzchni 21 godzin i 36 minut (w tym 2 godziny - poza lądownikiem), po czym powrócili do modułu dowodzenia na orbicie i udali się w podróż powrotną na Ziemię. 24 lipca Apollo 11 wodował na Oceanie Spokojnym. Potem astronauci musieli przejść kwarantannę trwającą trzy tygodnie, na wypadek, gdyby zarazili się jakimiś bakteriami.
Co ciekawe, w czasie, gdy trwała amerykańska misja Apollo 11, Związek Radziecki prowadził misję bezzałogowej sondy Łuna 15, która miała przywieźć na Ziemię próbki gruntu księżycowego. 21 lipca o godz. 15:47 czasu uniwersalnego sonda rozpoczęła procedurę lądowania (w tym czasie astronauci amerykańscy przebywali jeszcze na Księżycu, we wnętrzu modułu księżycowego). Niestety na 4 minuty przed lądowaniem, na wysokości około 3 km nad powierzchnią, sonda przestała nadawać. Uważa się, iż rozbiła się na Morzu Przesileń.
(https://www.space24.pl/upload/2019-07-19/puwb59_NHQ201907120004medium.jpg)
Fot. NASA [nasa.gov]
Do 1972 roku NASA jeszcze kilkakrotnie wysyłała astronautów na powierzchnię Księżyca. Łącznie po Księżycu spacerowało 12 ludzi w ramach misji Apollo - od 11 do 17 (z wyjątkiem Apollo 13, w której z powodu problemów technicznych w trakcie lotu, nie zdecydowano się na samo lądowanie i nakazano astronautom powrót na Ziemię).
Sama zaś misja Apollo 11 okazała się medialnym hitem. Transmisja na żywo z lądowania Apollo 11 była oglądana w telewizji przez ponad pół miliarda ludzi na całym świecie (niektóre źródła podają nawet liczbę 600 milionów). Pobiła ówczesny rekord oglądalności i do dziś znajduje się w czołówce statystyk. Wydarzenie transmitowano również w polskiej telewizji, choć większość krajów boku wschodniego nie zdecydowała się na taki krok.
Fragment modułu księżycowego pozostał na powierzchni Srebrnego Globu. W 2009 roku udało się go sfotografować przy pomocy sondy orbitalnej Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO). Kilka lat temu dzięki skanowaniu sonarowemu udało się z kolei zlokalizować na dnie Oceanu Atlantyckiego silniki F-1 z rakiety nośnej Saturn V, a później je wyłowić.
Moc obliczeniową i inne parametry komputerów, których używano w misji Apollo 11, porównuje się czasem z dzisiejszymi możliwościami analogicznych urządzeń - podkreślając, że obecnie większość smartfonów ma moc obliczeniową znacząco przekraczającą możliwości komputerów ze statku Apollo 11. Technologia komputerowa poczyniła ogromne postępy od tamtego czasu, jednak pomimo olbrzymiego rozwoju techniki, od zakończenia załogowych lotów na Księżyc w ramach projektu Apollo, nikt do tej pory nie powtórzył tego wyczynu.
(https://www.space24.pl/upload/2019-07-19/puwb60_as11375445medium.jpg)
Fot. NASA [nasa.gov]
Ostatnio pojawiają się jednak sygnały, m.in. zapowiedzi amerykańskiej administracji, świadczące o tym, że powrót na Księżyc może być realny i stać się etapem w realizacji jeszcze śmielszego celu: załogowego lotu na Marsa.
W ostatnich kilkunastu latach Księżyc badały (głównie - z orbity) automatyczne sondy amerykańskie, chińskie, indyjskie i europejskie, zaś niedawno, w kwietniu br., lądowania próbowała nawet prywatna bezzałogowa sonda izraelska (niestety rozbiła się). 3 stycznia 2019 r. na powierzchni Srebrnego Globu wylądowała chińska sonda Chang’e 4 wraz z łazikiem Yutu-2. Chiny zapowiadają, że wylądują na Księżycu także załogowo. Zdopingowało to Amerykanów, którzy zapowiedzieli powrót na Księżyc, łącznie ze zbudowaniem tam bazy (bazę zbudować chcą też Chińczycy).
Rocznicę sukcesu sprzed 50 lat świętuje NASA (https://www.nasa.gov/specials/apollo50th/); wydarzenia z tej okazji planują też inne instytucje i organizacje. Międzynarodowa Unia Astronomiczna (IAU) proponuje (https://www.moonlanding50.org/), by w dniu rocznicy organizować publiczne pokazy Księżyca przez teleskopy; zachęca też do wspólnego spojrzenia na Srebrny Glob.
Misja Apollo 11 i inne etapy projektu Apollo były też inspiracją dla filmowców. W 1989 r. powstał film dokumentalny tej misji "For All Mankind", w 2016 r. "The Last Man on the Moon" (o ostatniej misji załogowej na Księżyc), a w tym roku premierę miał dokumentalny film pt. "Apollo 11".
Powstały też filmy fabularne nt. misji Apollo. Jednym z najbardziej znanych jest "Apollo 13" z 1995 r., który pokazuje przebieg tej pechowej misji księżycowej. W ubiegłym roku do kin wszedł zaś "Pierwszy człowiek" ("First Man"), przedstawiający historię życia pierwszego człowieka, który postawił stopę na Księżycu.
Autor: Krzysztof Czart, PAP
https://www.space24.pl/spojrzenie-50-lat-wstecz-pierwsze-ladowanie-czlowieka-na-ksiezycu
Wątek poświęcocony Apollo 11 http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=184.0
Wątki poświęcone astronautom Apollo 11
Neil A. Armstrong http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=234.0
Michael Collins http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3739.msg134502#msg134502
Edwin E. Aldrin, Jr. http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=551.msg16378#msg16378
http://lk.astronautilus.pl/
http://lk.astronautilus.pl/loty/a11.htm
Artykuły astronautyczne (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3608.msg131311#msg131311)
-
35 lat temu, 25 lipca 1984 roku, druga kobieta w kosmosie została jednocześnie pierwszą kobietą, która odbyła spacer kosmiczny. Swietłana Sawickaja (http://lk.astronautilus.pl/astros/111.htm) przebywała w otwartej przestrzeni kosmicznej przez 03h 33m 04s.
Светлана Савицкая. Впервые в истории человечества женщина вышла в открытый космос 25.07.1984
https://www.youtube.com/watch?v=H2kt4j_tq2I
https://www.youtube.com/watch?v=e9RVFPq-hUo
https://www.youtube.com/watch?v=Yx4WdTaQTvw
35 лет назад: Светлана Савицкая стала первой женщиной, которая вышла в открытый космос
25 июля 2019
25 июля 1984 года впервые в истории человечества женщина-космонавт Светлана Савицкая осуществила выход в открытое космическое пространство. 3 часа 35 минут, проведённые ею в космосе, вошли в историю мировой космонавтики.
Вместе с космонавтом Владимиром Джанибековым они провели испытания уникального универсального ручного инструмента, с помощью которого можно было сваривать, резать и паять металл.
Испытательные работы группа закончила даже на несколько минут раньше отведенного на эксперимент времени. Никаких нештатных ситуаций не произошло. На Землю экипаж космического корабля «Союз Т-12» вернулся 29 июля 1984 года.
Савицкая также стала первой женщиной, совершившей два космических полета. Первый в 1982-м году, второй — в 1984-м.
Указом Президиума Верховного Совета СССР за мужество и героизм, проявленные при осуществлении космического полёта Светлана Савицкая была удостоена ордена Ленина и второй медали «Золотая Звезда».
https://sm-news.ru/35-let-nazad-svetala-savickaya-stala-pervoj-zhenshhinoj-kotoraya-vyshla-v-otkrytyj-kosmos-2240/
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3494.msg134830#msg134830)
On this day in 1984, Soviet cosmonaut Svetlana Savitskaya became the first woman to perform a spacewalk. During that mission, Soyuz T-12, she also became the first woman to fly in space twice.
https://twitter.com/airandspace/status/1551679257881071618
-
20 lat temu 31 lipca 1999 roku zakończyła się misja sondy Lunar Prospector
Księżycowy pochówek E. Shoemakera
W sondzie Lunar Prospector (http://lk.astronautilus.pl/sondy/lp.jpg) znajduje się mała urna z prochami Eugena Shoemakera (http://lk.astronautilus.pl/sondy/shoemaker.jpg) - jednego z najbardziej
znanych planetologów, który zasłynął jako współodkrywca komety Shoemaker-Levy 9. Podobnie jak kometa,
która zderzyła się z Jowiszem w lipcu 1994 roku, Lunar Prospector zderzy się z Księżycem 31.07.1999 roku.
Tym samym choć w części spełni się życzenie pioniera planetologii, któremu drogę na Księżyc w ramach
programu Apollo zamknęło zdrowie. Shoemaker zginął w wypadku samochodowym a Australii w 1997 roku.
Na temat ostatniej fazy lotu sondy Lunar Prospector pisałem 01.07.99 (http://lk.astronautilus.pl/n990701.htm#01).
http://lk.astronautilus.pl/n990716.htm#13
https://www.youtube.com/watch?v=X99arC6ZGCc
https://www.youtube.com/watch?v=47lWfc2bVKs
https://www.youtube.com/watch?v=KjuMBPgKFYs
https://www.csmonitor.com/1997/1230/123097.feat.scitech.2.html
https://solarsystem.nasa.gov/missions/lunar-prospector/in-depth/
https://www.nasa.gov/mission_pages/LCROSS/searchforwater/lunar_prospector.html
https://www.lpi.usra.edu/lunar/missions/prospector/
http://www.astronautix.com/l/lunarprospector.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Lunar_Prospector
2) Początek misji :
https://www.youtube.com/watch?v=coNXoLXhcmE
Sonda została wystrzelona 7 stycznia 1998 z kosmodromu na przylądku Canaveral, a lot do Księżyca zajął jej 105 godzin. Podczas 19 miesięcy pracy na orbicie ziemskiego satelity Lunar Prospector stworzył mapy składu chemicznego powierzchni, pola magnetycznego oraz grawitacyjnego, a także zbadał kratery bieguna północnego pod kątem obecności lodu i obserwował księżycowy efekt wydzielania gazów ze skorupy (ang. outgassing). Misja zakończyła się 31 lipca 1999 roku, gdy sonda celowo rozbiła się w zacienionym obszarze krateru Shoemaker w pobliżu bieguna południowego, w punkcie o współrzędnych: 87,5°S/42°E,podczas nieudanej próby wykrycia obecności wody.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Lunar_Prospector
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3751.msg134881#msg134881)
EDIT 01.01.23
25 years ago today, Lunar Prospector launched to the Moon. It mapped the entire surface of the Moon from a distance of about 60 miles, then progressively closer to 18 miles and finally 6 miles.
https://twitter.com/airandspace/status/1611385588212432896
https://twitter.com/NASAhistory/status/1611384605105340416
https://www.nasa.gov/feature/call-for-papers-for-discovery30-new-frontiers20-symposium
https://twitter.com/NASAhistory/status/1611388444688715777
6 janvier 1998 (heure locale)
25ème anniversaire du lancement de la sonde-orbiteur "Lunar Prospector" par un lanceur Athena II. Elle se met en orbite à 100 km et va étudier la Lune avec 3 spectromètres, un magnétomètre et un doppler.
Sa mission est un succès
https://x.com/spacemen1969/status/1611261408645201920
EDIT 12.01.23
12.01.1998 Lunar Prospector dotarł na orbitę wokółksiężycową.
https://twitter.com/airandspace/status/1613312573000060936
11.01.2024
https://twitter.com/NASAhistory/status/1745441688028315818
“Before Lunar Prospector, we only saw 20% of the Moon"
The Lunar Prospector mission reached the Moon #OTD in 1998, mapping its water ice, radioactive elements, mineral deposits and gravity over the next 1.5 years.
Learn more in NASA's Discovery Program: https://go.nasa.gov/41Q07Tc
https://twitter.com/aisoffice/status/1745351989708329071
Lunar Prospector was placed in an initial capture orbit around the Moon OTD in 1998. Its operational orbit refined over the next few days. The 19 month mission mapped lunar gravity & surface composition & provided the first direct evidence of water ice at the lunar poles.
-
31 lipca 2019 minęło 55 lat od uzyskania pierwszych zdjęć zbliżeniowych powierzchni Księżyca, wykonanych przez sondę
Ranger 7 , która obrazowała powierzchnię Księżyca aż do zderzenia z nim . Przesłała na Ziemię 4316 zdjęć. Była to pierwsza w pełni udana misja tego programu.
55 Years Ago: Ranger 7 Photographs the Moon
July 29, 2019 John Uri NASA Johnson Space Center
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/ranger_1_spacecraft.jpg?itok=QkUjovBM)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/ranger_3_spacecraft.jpg?itok=9ShLgU24)
Left: Block 1 Ranger spacecraft. Right: Block 2 Ranger spacecraft, showing the black-and-white spherical capsule.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/ranger_7_spacecraft_jpl_photo.jpg?itok=jPLQ0cdH)
Block 3 Ranger spacecraft.
Long before Apollo astronauts set foot upon the Moon, much was unknown about the lunar surface. While most scientists believed the Moon had a solid surface that would support astronauts and their landing craft, there were some who believed it was covered in a deep layer of dust that would swallow any visitors. Until 1964, no closeup photographs of the lunar surface were available, only those obtained by Earth-based telescopes and grainy low-resolution images of the Moon’s far side obtained in 1959 by the Soviet Luna 3 robotic spacecraft.
The goal of the Ranger series of spacecraft was to acquire close-up images of the lunar surface. The program, begun in 1960, consisted of three phases of increasing complexity. The first phase of the program, designated “Block 1,” was designed to test the Atlas-Agena launch vehicle by placing a Ranger spacecraft in a highly elliptical Earth orbit where its equipment could be tested. The second “Block 2” phase built on the lessons of Block 1 to send three spacecraft to the Moon to collect images and data and transmit them back to Earth. Each Block 2 Ranger carried a television camera for collecting images, a gamma-ray spectrometer for studying the minerals in the lunar rocks and soil, and a radar altimeter for studying lunar topography. These spacecraft also carried a capsule containing a seismometer and transmitter that would be able to operate for up to 30 days after being dropped on the lunar surface, protected from the impact by being encased in balsa wood. The final “Block 3” phase consisted of four spacecraft that each carried a high-resolution imaging system consisting of six television cameras with wide- and narrow-angle capabilities. They were capable of taking 300 pictures per minute.
The Block 1 and 2 Rangers met with limited success. Neither Ranger 1 nor 2 left low Earth orbit due to booster problems. Ranger 3 missed the Moon by 22,000 miles and sailed on into solar orbit, returning no photographs but taking the first measurements of the interplanetary gamma ray flux. Ranger 4 was the first American spacecraft to impact the Moon, and on its far side to boot, but due to a power failure in its central computer could not return any images or data. Ranger 5 missed the Moon by 450 miles and also failed to return images due to a power failure and entered solar orbit. None of the Block 2 Rangers delivered their seismometer capsules to the Moon’s surface. Ranger 6, the first of the Block 3 spacecraft, successfully impacted on the Moon but its television system failed to return any images due to a short circuit. All hopes rested on Ranger 7 to redeem the program.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/ranger_7_camera_system_nasm.jpg?itok=2UzsdSE2)
Television camera system aboard Ranger 7.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/ranger_7_launch.jpg?itok=q0w8HQaj)
Launch of Ranger 7.
On July 28, 1964, Ranger 7 (https://www.youtube.com/watch?v=5Z7GGiXRAo0) launched from Cape Canaveral, Florida. The Atlas-Agena rocket first placed the spacecraft into Earth orbit before sending it on a lunar trajectory. A mid-course correction was successfully carried out the day after launch. On July 31, Ranger 7 reached the Moon. During its final 17 minutes of flight, the spacecraft sent back 4,316 images (https://www.youtube.com/watch?v=QGJbybcXd0c) of the lunar surface. The last image taken 2.3 seconds before impact had a resolution of just half-a-meter. The area in which it crashed – between Mare Nubium and Oceanus Procellarum – was renamed Mare Cognitum, Latin for “The Sea that has Become Known,” in honor of being the first spot on the Moon seen close-up.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/ranger_7_first_image_jul_31_1964.jpg?itok=3GNzLlcj)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/ranger_7_final_image_jul_31_1964.jpg?itok=F5hXyoKt)
Left: The first image returned by Ranger 7. Right: The final image returned by Ranger 7.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/ranger_7_impact_crater_from_apollo_16.png?itok=dbp6DR14)
The Ranger 7 impact crater photographed during the Apollo 16 mission.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/ranger_7_impact_crater_from_lroc.png?itok=Zya1G9Gi)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/ranger_7_impact_crater_from_lroc_low_sun_angle.png?itok=aaDsE0Ps)
Left and right: Two images of the Ranger 7 impact crater, the second under low sun angle, taken by the Lunar Reconnaissance Orbiter spacecraft.
Two more Ranger missions followed. Ranger 8 returned more than 7,000 images of the Moon. Ranger 9 returned “live” TV images of the Alphonsus crater and the surrounding area as it approached its crash site in the crater – letting millions of Americans see the Moon up-close as it was happening. Based on the photographs returned by the last three Rangers, scientists felt confident to move on to the next phase of robotic lunar exploration, the Surveyor series of softlanders.
https://www.nasa.gov/feature/55-years-ago-ranger-7-photographs-the-moon
-
50 lat temu 21 lipca 1969, na 2 godziny przed startem z powierzchni Księżyca LM-5 „Eagle” radziecka Łuna 15 podjęła próbę nieudanego miękkiego lądowania.
https://www.youtube.com/watch?v=Lmn4OIyVC_A
https://www.youtube.com/watch?v=843lQkF7J9U
Luna 15
(...) Finally, at 15:46:43 UT on July 21, 1969, a little more than 2 hours prior to the Apollo 11 liftoff from the Moon, Luna 15, now on its 52nd orbit around the Moon, began its descent to the surface. Transmissions, however, abruptly ceased after four minutes instead of nearly five. According to the original plan, the main engine was to fire for 267.3 seconds and bring the vehicle down to about 1.6 miles (2.5 kilometers) altitude. During the descent, transmissions from the vehicle abruptly and suddenly ended 237 seconds into the engine firing at 15:50:40 UT. The data seemed to show that the spacecraft was about 2 miles (3 kilometers) above the lunar surface. (...)
https://solarsystem.nasa.gov/missions/luna-15/in-depth/
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9B%D1%83%D0%BD%D0%B0-15
-
30 lat temu 8 sierpnia 1989 rozpoczęła się misja astrometryczna ESA Hipparcos
(https://www.cosmos.esa.int/documents/532822/532874/hipparcos1.jpg/2e59f2f7-e1c5-4bb1-9ea0-521f78f01c05?t=1424249403614)
https://www.youtube.com/watch?v=SB_-mbjsy0E
THE HIPPARCOS SATELLITE BEING INTEGRATED WITH THE ARIANE-4 BEFORE LAUNCH
Date: 30 July 1989, Last Update: 05 December 2013
Location: Centre Spatial Guyanais in Kourou, French Guiana
Copyright: ESA/CSG/Service Optique CSG
(http://sci.esa.int/science-e-media/img/b1/Hipparcos_ESTEC-PHOTO_1989-10-008_003_625.jpg)
The Hipparcos satellite being integrated with the Ariane-4 before launch.
Launched in August 1989, Hipparcos was a pioneering space mission dedicated to the precise measurement of the positions, parallaxes and proper motions of the stars. The intended goal was to measure the five astrometric parameters (position in right ascension and declination, proper motion in right ascension and declination, and parallax) of more than 100 000 primary programme stars to a precision of some 2 to 4 milliarcsec, over a planned mission lifetime of 2.5 years, and the astrometric and two-colour photometric properties of some 400 000 additional stars (the Tycho experiment) to a somewhat lower astrometric precision. Having achieved the mission goals, communications with Hipparcos were terminated in August 1993.
Astrometry is the bedrock of the study of the Universe; the advancement in the field enabled by Hipparcos has affected every branch of space science and astronomy.
http://sci.esa.int/hipparcos/53169-hipparcos-integration-with-ariane-4/
https://www.cosmos.esa.int/web/hipparcos
https://www.cosmos.esa.int/web/hipparcos/brightest
https://pl.wikipedia.org/wiki/Hipparcos
https://en.wikipedia.org/wiki/Hipparcos
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/hipparcos.htm
-
Aug. 14, 2019
50 Years Ago: NASA Group 7 Astronaut Selection
On Aug. 14, 1969, NASA announced the selection of seven new astronauts. The Group 7 astronauts were pilots transferred from the US Air Force’s Manned Orbital Laboratory (MOL) Program that was cancelled on June 10, 1969. The MOL was a joint project of the U.S. Air Force (USAF) and the National Reconnaissance Office (NRO) to obtain high-resolution photographic imagery of America’s 1960s Cold War adversaries. After the cancellation, NASA invited the younger (under 35) MOL pilots to join its astronaut corps at the Manned Spacecraft Center, now the Johnson Space Center in Houston. The selected pilots were:
- Major Karol J. “Bo” Bobko, USAF (32)
- Commander Robert L. Crippen, US Navy (32)
- Major C. Gordon Fullerton, USAF (31)
- Major Henry W. “Hank” Hartsfield, USAF (35)
- Major Robert F. Overmyer, US Marine Corps (33)
- Major Donald H. Peterson, USAF (35)
- Commander Richard H. Truly, US Navy (32)
In addition to the seven selected as astronauts, an eighth MOL pilot, Lt. Colonel Albert H. Crews, USAF, was assigned to MSC’s Flight Crew Operations Directorate. Prior to his MOL training, Crews was a pilot for the X-20 Dyna-Soar Program, an early USAF experimental lifting body vehicle cancelled in 1963.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/group_7_astronauts2.jpg?itok=9pnQ-TyP) (https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/al_crews_usaf_portrait.jpg?itok=se_6Bfiw)
Left: Official NASA photograph of the Group 7 astronauts (left to right) Bobko, Fullerton, Hartsfield,
Crippen, Peterson, Truly, and Overmyer who transferred from the MOL program. Right: Official portrait of Crews.
Credits: USAF.
The MOL Program had envisioned a series of 60-foot-long space stations in low polar Earth orbit, occupied by 2-man crews for 30 days at a time, launching and returning to Earth aboard modified Gemini-B capsules. Externally similar to NASA’s Gemini spacecraft, the MOL version’s major modification was a hatch cut into the heat shield that allowed the astronauts to access the laboratory that was located behind the spacecraft without the need for a spacewalk. While MOL astronauts would carry out a variety of experiments, the primary payload intended to fly in the laboratory was a telescope with imaging systems for military reconnaissance. The imaging system was codenamed Dorian and carried the Keyhole KH-10 designation. Its primary mirror was 72 inches in diameter, designed to provide high resolution images of targets of military interest. To reach their polar orbits, MOLs would launch from Vandenberg Air Force Base (AFB) in California atop Titan-IIIM rockets. Construction of Space Launch Complex-6 (SLC-6) there had begun to accommodate that launch vehicle but was suspended when the program was cancelled. The pad was later reconfigured to launch Space Shuttles on planned polar orbit missions.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mol_patch_0.jpg?itok=qDizBt1F) (https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mol_illustration_nro_declassified_0.jpg?itok=vqKfcktg)
Left: Patch of the MOL Program. Right: Illustration of the MOL as it would have appeared in orbit.
Credits: National Reconnaissance Organization.
Read Bobko (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/BobkoKJ/bobkokj.htm)’s, Crews (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/CrewsAH/crewsah.htm)’, Crippen (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/CrippenRL/crippenrl.htm)’s, Fullerton (http://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/FULLERTONCG/fullertoncg.htm)’s, Hartsfield (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/HartsfieldHW/hartsfieldhw.htm)’s, Peterson (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/PetersonDH/petersondh.htm)’s, and Truly (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/NASA_HQ/Administrators/TrulyRH/trulyrh.htm)’s recollections of the MOL program and their subsequent NASA careers in their oral history interviews with the JSC History Office (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/).
John Uri
NASA Johnson Space Center
https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-nasa-group-7-astronaut-selection
-
Oct. 3, 2019
35 Years Ago: STS-41G – A Flight of Many Firsts
The 13th flight of the Space Shuttle program, STS-41G was notable for many firsts and records. It was the first mission focused almost entirely on studying the Earth through the use of a satellite, multiple instruments and cameras, as well as crew observations to accomplish these goals. The crew of STS-41G also set several firsts. The Commander, Robert L. Crippen, became the first astronaut to make a fourth flight aboard the Space Shuttle. He did so only 5½ months after returning from his previous mission, STS-41C, becoming the first American to make two trips into space in one calendar year and the first to fly back-to-back missions on the same orbiter. The Pilot, Jon A. McBride, was making his first flight into space. The three Mission Specialists were Kathryn D. Sullivan, Sally K. Ride, and David C. Leestma. This marked the first time that two women flew in space at the same time, with Ride becoming the first American woman to fly a second mission and Sullivan the first American woman to conduct an Extravehicular Activity (EVA), or spacewalk. Leestma was the first of the astronaut class of 1980 to make a space flight. The two Payload Specialists, Marc Garneau, the first Canadian in space, and Paul D. Scully-Power, a civilian employee of the US Naval Research Laboratory and the first oceanographer and the first Australian-born American citizen to fly in space, rounded out the seven-member crew, the largest crew flown to that time.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_patch_s84-36158.jpg?itok=jJLYQ_7q) (https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_crew_photo_s84-37981.jpg?itok=1VsI24ok)
Left: STS-41G crew patch. Right: STS-41G crew photo (front, left to right): McBride,
Ride, Sullivan, and Leestma; (back, left to right) Scully-Power, Crippen, and Garneau.
The Earth Radiation Budget Satellite (ERBS), managed by NASA’s Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Maryland, contained three instruments to measure solar and thermal radiation of the Earth in an effort to better understand global changes in climate. NASA’s Office of Space and Terrestrial Applications sponsored a cargo bay-mounted payload (OSTA-3) consisting of four instruments. Managed by the Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, the Shuttle Imaging Radar-B (SIR-B), an updated version of SIR-A flown on STS-2, used synthetic aperture radar to support investigations in diverse disciplines such as archaeology, geology, cartography, oceanography, and vegetation studies. Making its first flight into space, the 900-pound Large Format Camera (LFC) took images of selected Earth targets on 9-by-18-inch film with 70-foot resolution. The Measurement of Air Pollution from Satellites (MAPS) experiment provided information about industrial pollutants in the atmosphere. The Feature Identification and Location Experiment (FILE) contained two television cameras to improve the efficiency of future remote sensing equipment. In an orbit inclined 57 degrees to the Equator, the instruments aboard the Space Shuttle Challenger could observe more than 75% of the Earth’s surface.
The Orbital Refueling System (ORS), managed by the Johnson Space Center in Houston, was not directly an Earth observation payload, but it was designed to assess the feasibility of conducting an on-orbit refueling of the Landsat-4 remote sensing satellite, then planned to take place in 1987, as well as Department of Defense satellites that were not designed for on-orbit refueling. In the demonstration, the astronauts remotely controlled the transfer of hydrazine, a highly toxic fuel, between two tanks mounted in the payload bay. During a spacewalk, two crewmembers simulated connecting the refueling system to a satellite and later tested the connection with another remotely controlled fuel transfer. Rounding out the payload activities, the large format IMAX camera made its third trip into space, with footage used to produce the film The Dream is Alive.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_launch_41g-90090.jpg?itok=hUs9gshh)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_launch_41g-90139.jpg?itok=gG9kh6P6)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_erbs_deploy_41g-49-019.jpg?itok=mmq5U0h8)
Left and middle: Two views of the launch of Challenger on the STS-41G mission.
Right: ERBS just before the RMS released it.
Space Shuttle Challenger roared off Launch Pad 39A 15 minutes before sunrise on Oct. 5, 1984, to begin the STS-41G mission. The launch took place just 30 days after the landing of the previous mission, STS-41D. That record-breaking turnaround time between Shuttle flights didn’t last long, as it was broken just 26 days after Challenger’s landing with the launch of Discovery on STS-51A. Eight and a half minutes after liftoff, Challenger and its seven-member crew were in space and shortly thereafter settled into a 218-mile high orbit, ideal for the deployment of the 5,087-pound ERBS. The crew noted that a 40-inch strip of Flexible Reusable Surface Insulation (FRSI) was missing from the right hand Orbiter Maneuvering System (OMS) pod, presumably lost during launch. Mission Control determined that this would not have any impact during reentry.
Ride grappled the ERBS with the Shuttle’s Canadian-built Remote Manipulator System (RMS) or robot arm but when she commanded the satellite to deploy its solar arrays, nothing happened. Mission Control surmised that the hinges on the arrays had frozen, and after Ride oriented the satellite into direct sunlight and shook it slightly on the end of the arm, the panels deployed. She released ERBS about two and a half hours late and McBride fired Challenger’s steering jets to pull away from the satellite. Its onboard thrusters boosted ERBS into its operational 380-mile high orbit. With an expected two-year lifetime, it actually operated until October 14, 2005, returning data about how the Earth’s atmosphere absorbs and re-radiates the Sun’s energy, contributing significant information about global climate change.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_sir-b_deploy_41g-03-026.jpg?itok=JnTDTGP3)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_mcbride_w_imax_camera_41g-16-029.jpg?itok=ZftdHWSC)
Left: The SIR-B panel being opened in Challenger’s payload bay.
Right: McBride with the IMAX camera in the middeck.
Near the end of their first day in space, the astronauts opened the panels of the SIR-B antenna and activated it, also deploying the Ku-band antenna that Challenger used to communicate with the Tracking and Data Relay System (TDRS) satellite. The SIR-B required a working Ku-band antenna to downlink the large volume of data it collected, although it could store a limited amount on onboard tape recorders. But after about two minutes, the data stream to the ground stopped. One of the two motors that steered the Ku antenna failed and it could no longer point to the TDRS satellite. Mission Control devised a workaround to fix the Ku antenna in one position and steer the orbiter to point it to the TDRS satellite and downlink the stored data to the ground. Challenger carried sufficient fuel for all the maneuvering, but the extra time for the attitude changes resulted in achieving only about 40% of the planned data takes. Among the SIR-B discoveries was the 3,000-year old lost city of Udar in the desert of Oman.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_garneau_patch.jpg?itok=ahjq2RL1)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_spiral_eddies_eastern_med_17-35-094.jpg?itok=J-1SRCO0)
Left: Patch for Garneau’s mission. Right: Spiral eddies in the eastern Mediterranean Sea.
During the second mission day, the astronauts lowered Challenger’s orbit to an intermediate altitude of 151 miles. Flight rules required that the SIR-B antenna be stowed for such maneuvers but the latches to clamp the antenna closed failed to activate. Ride used the RMS to nudge the antenna panel closed. From the orbiter’s flight deck, Leestma successfully completed the first ORS remote-controlled hydrazine fuel transfer. Garneau began working on his ten CANEX investigations related to medical, atmospheric, climatic, materials and robotic sciences while Scully-Power initiated his oceanographic observations. Despite greater than expected global cloud cover, he successfully photographed spiral eddies in the world’s oceans, particularly notable in the eastern Mediterranean Sea.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_two_women_in_space_41g-07-021.jpg?itok=vVibxJsU)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_garneau_and_scully-power_in_middeck_41g-14-0022.jpg?itok=73vj5_Up)
Left: Sullivan (left) and Ride on Challenger’s flight deck. Right: Garneau and Scully-Power
working on a Canadian experiment in Challenger’s middeck.
The third day saw the crew lower Challenger’s orbit to 140 miles, the optimal altitude for SIR-B and the other Earth observing instruments. For the next few days, all the experiments continued recording their data, including Garneau’s CANEX and Scully-Power’s oceanography studies. Leestma completed several scheduled ORS fuel transfers prior to the spacewalk. Preparations for that activity began on flight day 6 with the crew lowering the cabin pressure inside Challenger from the normal sea level 14.7 pounds per square inch (psi) to 10.2 psi. This was done to prevent the buildup of nitrogen bubbles in the bloodstreams of the two EVA crewmembers, Leestma and Sullivan, that could result in the development of the bends. The two verified the readiness of their spacesuits.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_eva_lesstma_and_sullivan_s84-43433.jpg?itok=dgtKswQM)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_inflight_crew_photo_41g-19-006.jpg?itok=DhUEv2tM)
Left: Leestma (at left, with red stripes on his suit) and Sullivan during their EVA.
Right: Traditional inflight photo of the STS-41G crew (front, left to right) McBride, Ride, Sullivan, and
Leestma, (back, left to right) Scully-Power, Crippen, and Garneau.
On flight day 7, Leestma and Sullivan, assisted by McBride, donned their spacesuits and began their EVA. After gathering their tools, the two translated down to the rear of the cargo bay where the ORS was positioned. With Sullivan documenting and assisting with the activity, Leestma installed the valve assembly into the simulated Landsat propulsion plumbing. Having completed the ORS objectives, Leestma and Sullivan proceeded back toward the airlock, stopping first at the Ku antenna where Sullivan secured it in place. They returned inside after an EVA that lasted 3 hours and 29 minutes. After the conclusion of the EVA, the crew brought Challenger’s cabin pressure back up to 14.7 psi.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_landing_41g-90235.jpg?itok=_-1NQiah)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_crew_egress_post_landing.jpg?itok=F1L2h4lu)
Left: Space Shuttle Challenger landing at KSC at the end of the STS-41G mission.
Right: The crew of STS-41G descends from Challenger after completing a highly successful mission.
During their final full day in space, Challenger’s crew tidied the cabin for reentry and completed the final SIR-B and other Earth observations. On Oct. 13, the astronauts closed the payload bay doors and fired the OMS engines over Australia to begin the descent back to Earth. Because of the mission’s 57-degree inclination, the reentry path took Challenger and its crew over the eastern United States, another Shuttle first. Crippen guided the orbiter to a smooth landing at KSC, completing a flight of 8 days, 5 hours, and 24 minutes. The crew had traveled nearly 3.3 million miles and completed 133 orbits around the Earth.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_oms_tps_damage.jpg?itok=vMjarrcy)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_tile_loss.jpg?itok=XzuKYTxs)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41g_tile_damage.jpg?itok=sre7eWDx)
Left: Missing insulation from Challenger’s right hand OMS pod as seen after landing. Middle: Missing tile from Challenger’s left wing.
Right: Damage to tiles on Challenger’s left wing.
As noted above, on the mission’s first day in space the crew described a missing strip of FRSI from the right hand OMS pod. Additional damage to Challenger’s Thermal Protection System (TPS) was discovered after the landing. Several tiles on the underside the vehicle’s left wing were damaged and one tile was missing entirely, presumably lost during the reentry phase. Engineers found the culprit for the missing tile to be the water proofing that was used throughout the TPS that allowed debonding of the tiles. To correct the problem, workers removed and replaced over 4,000 tiles, adding a new water proofing agent to preclude the recurrence of the problem on future missions.
Read recollections of the STS-41G mission by Crippen (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/CrippenRL/crippenrl.htm), McBride (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/McBrideJA/mcbrideja.htm), Sullivan (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/SullivanKD/sullivankd.htm), Ride (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/RideSK/ridesk.htm), and Leestma (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/LeestmaDC/leestmadc.htm) in their oral histories with the JSC History Office (https://www.jsc.nasa.gov/history/). Enjoy the crew’s narration of a video (https://space.nss.org/space-shuttle-flight-13-sts-41g-post-flight-press-conference-video/) about the STS-41G mission.
John Uri
NASA Johnson Space Center
https://www.nasa.gov/feature/35-years-ago-sts-41g-a-flight-of-many-firsts
-
Warto przypomnieć, że pilot tej wyprawy był w Polsce (Wrocław) w 2003.
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1573.msg87090#msg87090
Udało mi się zdobyć autograf :)
(https://pbs.twimg.com/media/DxCQ8ReU8AAjOih.jpg)
https://twitter.com/AstroMcBride/status/1085526881401823233
Jeden z uczestników lotu ma taką samą datę urodzenia jak Wiktor Niedzicki (https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktor_Niedzicki) mający wczoraj wykład na WORLD SPACE WEEK WROCŁAW 2019 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3307.msg136781#msg136781
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3798.msg136947#msg136947)
-
I wchodzimy w kolejny rok zaśmiecania kosmosu przez człowieka ;)
60 years of space junk: The challenge of orbital debris
BY ALEXANDER WILLIAM SALTER 10/04/19
(...) Scientists have called attention to the space debris problem for decades. Now time is of the essence to get the problem under control. With the United States taking concrete steps toward establishing a U.S. Space Force, and with deep-pocketed entrepreneurs collaborating on making space tourism and space hotels a reality, we need bold leadership and revolutionary ideas to address the debris problem. (...)
https://thehill.com/opinion/energy-environment/463887-60-years-of-space-junk-the-challenge-of-orbital-debris
62 Years Ago Today, Sputnik-1 ‘Separated the Old From the New’
Helen Borodina Oct 4, 19
(...) Introducing the first sound from space, NBC radio said: ‘Listen now for the sound that forever separates the old from the new.’ (...)
https://asgardia.space/en/news/62-Years-Ago-Today-Sputnik-1-Separated-the-Old-From-the-New
-
Oct. 17, 2019
30 Years Ago: Galileo off to Orbit Jupiter
The Galileo mission, named in honor of Italian astronomer Galileo Galilei who in 1610 discovered the four large moons orbiting Jupiter, received Congressional approval for flight in 1977, targeting a Space Shuttle launch in late 1981. By that time, Pioneer 10 and 11 had completed the first exploratory flybys of Jupiter and the more sophisticated Voyager 1 and 2 had just set out for their respective flybys. The new project, first known as Jupiter Orbiter/Probe (JOP), intended to place a sophisticated spacecraft into orbit around the largest planet in the solar system for in-depth observations over two years. In addition, prior to orbital insertion, the spacecraft would release a probe to make in-situ observations during its plunge through Jupiter’s upper atmosphere, relaying the data to Earth via the orbiter, before succumbing to extreme environmental conditions. The Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, managed the development and operations of the mission, with NASA’s Ames Research Center in California’s Silicon Valley having prime responsibility for the probe, basing its design on the Pioneer Venus Large Probe.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_in_orbit_illustration.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_probe_entry_illustration_nasa_ken_hodges.jpg)
Left: Illustration of Galileo in orbit around Jupiter. Right: Illustration by Ken Hodges of Galileo’s
entry probe during its descent through Jupiter’s upper atmosphere.
Delays in the Shuttle Program led to incremental slips of the launch first to 1984 and then to 1986. The upper stage to send it from Earth orbit toward Jupiter changed from the Inertial Upper Stage (IUS) to the high-energy liquid-hydrogen fueled Centaur, back to the less powerful IUS, and then back to the Centaur. In preparation for launch in May 1986, JPL delivered Galileo to the Kennedy Space Center (KSC) in December 1985. The January 1986 Challenger accident put all Shuttle flights on hold, and a thorough safety review led NASA to cancel the Shuttle Centaur combination in June 1986. Workers shipped Galileo back to JPL and NASA managers reprogrammed Galileo for launch using the IUS on a Shuttle flight in 1989. Using the less-powerful IUS meant Galileo would need three gravity-assist maneuvers, one at Venus and two at Earth, to achieve the velocity required to reach Jupiter, the so-called VEEGA (Venus-Earth-Earth Gravity Assist) trajectory. This increased travel time from two to six years, and since it was traveling closer to the Sun than previously anticipated, engineers installed additional thermal shielding on the spacecraft. Workers shipped Galileo back to KSC in April 1989 for final integration with the IUS and installation into the Shuttle’s payload bay.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/sts_34_galileo_launch_s34-s-025.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/sts_34_crew_photo_s89-39803.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_deployment.jpg)
Left: Launch of STS-34 carrying Galileo to space. Middle: The crew of STS-34 (front, left to right) Lucid, Chang-Díaz, and Baker, (back, left to right) Williams and McCulley. Right: Crew of Space Shuttle Atlantis deploying Galileo attached to its Inertial Upper Stage to begin its lengthy journey to Jupiter.
The much delayed Galileo finally made it into space on Oct. 18, 1989, aboard the Space Shuttle Atlantis during the STS-34 mission. Later that day, the crew of Donald E. Williams, Michael J. McCulley, Shannon M. Lucid, Franklin R. Chang-Díaz, and Ellen S. Baker deployed the 5,246-pound spacecraft attached to its IUS. One hour after deployment, the IUS ignited to send Galileo on its six-year journey to Jupiter, with the spacecraft flying free of the rocket stage 47 minutes later. The Galileo orbiter carried 10 science instruments weighing 260 pounds, including a camera system designed to return images of Jupiter’s satellites at 20 to 1,000 times better resolution than Voyager’s best, partly due to closer fly-by distances. The 747-pound probe carried seven instruments for measuring various parameters of the Jovian atmosphere during its rapid plunge. Seventeen principal investigators representing six countries led a team of more than 100 scientists involved with Galileo.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_trajectory_from_press_kit.png)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_instruments.jpg)
Left: Trajectory of Galileo to reach Jupiter, and key events during the planetary orbital phase.
Right: Galileo and its scientific instruments.
Galileo’s first planetary encounter occurred on Feb. 10, 1990, when it flew by Venus at a distance of 10,000 miles. In addition to picking up speed to send it on to its next encounter, Galileo tested out several of its science instruments including the imaging system, taking the first photographs of mid-level clouds and confirming the existence of lightning on the planet. On Dec. 8, 1990, during its 600-mile flyby of Earth, Galileo’s instruments detected chemical signatures in atmospheric trace elements associated with life form activity. The spacecraft also conducted observations of the Moon. A major anomaly occurred on April 11, 1991, when Galileo’s 16-foot diameter high-gain antenna failed to deploy fully. It is believed that the multiple prelaunch ground transports of the spacecraft, the vibration during launch and extended time exposed to vacuum conditions affected the lubrication of several of the antenna’s structural ribs, causing them to stick once in space. For the rest of the mission, a low-gain antenna was used for communication, augmented by ingenious software strategies including data compression, to maintain as much of the planned data transmission and salvage most of the science.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_venus_global_view.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_earth_dec_1990_pia00114.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_earth_moon_dec_12_1992_s92-52043.jpg)
Left: Galileo image taken of Venus during the 1990 flyby. Middle: Galileo image of Earth taken
during the 1990 flyby. Right: Galileo image of the Earth and Moon taken during the 1992 flyby.
Galileo made the first close-up observations of an asteroid during a flyby of 12-mile long 951 Gaspra. Flying within 997 miles of the asteroid on Oct. 29, 1991, Galileo returned much science data and 150 photographs. A second flyby of the Earth took place on Dec. 8, 1992, with Galileo coming within 188 miles of its home planet. The spacecraft now had the required velocity to head toward Jupiter. Along the way, Galileo explored its second asteroid, flying within 1,500 miles of 35-mile long 243 on Aug. 28, 1993. The spacecraft made the surprising discovery that Ida had a tiny companion, the 1-mile wide satellite Dactyl orbiting about 90 miles away, the first known moon orbiting around an asteroid.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_951_gaspra.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_243_ida_w_dactyl.jpg)
Left: Galileo image of the asteroid Gaspra. Right: Galileo image of the asteroid Ida (at left)
and its tiny satellite Dactyl.
The discovery of Comet Shoemaker-Levy 9 in March 1993 provided an exciting new opportunity for Galileo's science teams as well as the rest of Earth's astronomers. Jupiter’s massive gravitational field had captured the comet into a roughly 2-year orbit around the giant planet 20 to 30 years earlier. During a close encounter with Jupiter in July 1992, tidal forces had fragmented the comet into at least 21 pieces, some as large as 1.2 miles across. Astronomers calculated that the cometary fragments would impact Jupiter in July 1994, enabling the first direct observations of an extraterrestrial collision. Indeed, between July 16 and 22, the cometary fragments collided with Jupiter, although the impacts occurred on the planet’s side facing away from Earth. With Jupiter’s rapid rotation, the impact sites quickly rotated into view, appearing as dark spots against Jupiter’s colorful atmosphere. Galileo’s unique position in solar orbit, still 148 million miles away from Jupiter, provided it with an excellent vantage point to observe the collision directly and it returned several images of the impacts.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_comet_shoemaker-levy_9_impact_w_jupiter_1994.gif)
Four images taken by Galileo several seconds apart showing the impact of one of Comet
Shoemaker-Levy 9’s fragments on Jupiter’s night side.
About one year later, on July 13, 1995, Galileo deployed its atmospheric probe, still 150 days and 50 million miles from its encounter with Jupiter. On Dec. 7, the probe made first contact with Jupiter’s upper atmosphere at a speed of 106,000 mph, resulting in a deceleration of more than 200 times the force of gravity and temperatures on the heat shield reaching 16,000 degrees, as hot as the Sun’s surface. The probe returned excellent science data via the orbiter for 58 minutes during a descent of 97 miles. It found that the relative abundance of atmospheric components at Jupiter’s upper atmosphere are different from those in the Sun, indicating Jupiter’s unique planetary evolution since the formation of the solar system. When pressure on the probe reached 23 atmospheres and temperatures topped 300 oF, it ceased its transmissions and it was eventually vaporized in the deeper layers of the Jovian atmosphere.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_probe_instruments.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_probe_mission.jpg)
Left: Cutaway view of the Galileo probe. Right: Entry profile of the Galileo probe.
The orbiter fired its main engine on Dec. 7, 1995, becoming the first artificial satellite of Jupiter with an initial orbital period of 198 days. Galileo soon began its nominal two-year science mission during which it completed 11 orbits around Jupiter. Mission planners designed these trajectories to optimize studies of Jupiter’s magnetosphere and to enable encounters with Jupiter’s largest moons Callisto, Europa, and Ganymede. Galileo also studied Jupiter’s ring system, composed largely of dust derived from impacts with the planet’s four small inner moons Thebe, Amalthea, Adrastea, and Metis, as well as the Great Red Spot and other atmospheric phenomena. On Dec. 7, 1997, NASA managers approved the two-year Galileo Europa Mission (GEM) extension that included eight consecutive encounters with Europa to study that moon’s frozen surface in great detail. As part of the GEM, Galileo also observed Io during two close encounters and Callisto during four flybys. The Galileo Millennium Mission extension added first one more year of observations then continued until the mission’s conclusion, and included more flybys of Ganymede and Io and joint observations with the Cassini spacecraft as it completed a flyby of Jupiter in December 2000 as a gravity-assist maneuver on its way to Saturn. Galileo completed its final encounter when in November 2002 it flew by the small inner moon Amalthea, providing important information about the satellite’s density. In addition to that final encounter, Galileo had completed seven flybys of Io, eight each of Callisto and Ganymede, and 11 of Europa.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_callisto.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_europa.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_ganymede.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_io.jpg)
Galileo images of Jupiter’s four largest moons (left to right) Callisto, Europa, Ganymede, and Io – the satellites are not to scale.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_jupiter.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_great_red_spot_in_ir.jpg)
Left: Galileo full-planet image of Jupiter. Right: False-color infrared image of Jupiter’s Great Red Spot.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_jupiter_ring_from_1_4_million_miles_nov_1996.jpg)
Composite image of Jupiter’s ring system taken in November 1996 from 1.4 million miles
when Galileo was in the planet’s shadow.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_image_thebe_amalthea_adrastea_metis_pia01625_hires.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/galileo_amalthea_1999.png)
Left: Composite of Galileo images of Jupiter’s four smaller inner moons (left to right) Thebe,
Amalthea, Adrastea, and Metis, compared with Long Island, New York. Right: Another Galileo
image of Amalthea showing its reddish color.
Owing to its three mission extensions, Galileo endured more than four times the cumulative dose of radiation for which it was designed. Mission managers deactivated the spacecraft’s cameras on Jan. 17, 2002, after they had sustained irreparable damage from Jupiter’s strong radiation environment. Beginning in March 2003, ground controllers contacted Galileo once a week to verify its status.
To prevent Galileo from crashing onto one of Jupiter’s satellites that could potentially harbor life and contaminating it with terrestrial organisms, mission managers decided to send the spacecraft into a destructive dive into Jupiter’s atmosphere. On Sept. 21, 2003, after 14 years in space, traveling 2.8 billion miles, and 8 years in orbit around Jupiter, having completed 35 orbits around the giant planet, Galileo fired its main engine for the final time. Galileo flew into Jupiter’s atmosphere just south of the equator at a velocity of 108,000 miles per hour, several of its instruments sending science data back to Earth until the very last moment. "It has been a fabulous mission for planetary science, and it is hard to see it come to an end," Claudia Alexander, Galileo project manager at JPL, said of the spacecraft’s demise.
Some of the more significant findings not already mentioned above, Galileo fully mapped the global dynamics of Jupiter’s magnetosphere and made the first observations of ammonia clouds in the planet’s atmosphere. The previously discovered volcanic activity on Io may be 100 times more active than on Earth, and Io’s atmosphere, largely generated by that activity, may interact with Jupiter’s atmosphere. Galileo found evidence that Ganymede has a significant magnetic field, to date the only planetary satellite known to have one. The spacecraft discovered that Ganymede, Callisto, and Europa may all have a liquid saltwater subsurface layer and all three may have a tenuous atmosphere. Galileo found evidence supporting a theory that liquid oceans exist under Europa’s icy surface. “Galileo taught us so much about Jupiter but there is still much to be learned and for that we look with promise to future missions," said JPL Director Charles Elachi.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/juno-spacecraft.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/03/juno_image_of_jupiter.jpg)
Left: Illustration of the Juno spacecraft firing it main engine. Right: Image of Jupiter taken by Juno.
The next spacecraft to explore Jupiter, the JPL-managed Juno, arrived in polar orbit around the giant planet on July 4, 2016, and continues to return stunning images and scientific data. The European Space Agency plans to launch the JUICE (JUpiter ICy moons Explorer) in 2022 to arrive at Jupiter in 2029, make several flyby of several of the large moons, and finally enter orbit around Ganymede in 2032 for an in-depth study of that satellite. Under development at NASA, the Europa Clipper will launch in 2025 with arrival at Jupiter between 2026 and 2031, depending on the launch vehicle chosen. Once in orbit around Jupiter, Europa Clipper will make up to 45 flybys of its namesake satellite at altitudes as low as 16 miles to complete a comprehensive study. The two missions, JUICE and Europa Clipper, will conduct complementary investigations to greatly increase our knowledge of Jupiter and its satellites.
For more on the Galileo mission visit https://solarsystem.nasa.gov/missions/galileo/overview/ (https://solarsystem.nasa.gov/missions/galileo/overview/)
John Uri
NASA Johnson Space Center
-
Link do powyższego artykułu: https://www.nasa.gov/feature/30-years-ago-galileo-off-to-orbit-jupiter
19.10.1989 o 01:06:53 sonda Galileo oddzielona została od od górnego stopnia IUS i wkrótce skierowała się w stronę Wenus z prędkością ponad 14 000 km/h.
18.10.1989 o 16:53:40,020 z wyrzutni LC-39B na Cape Canaveral został wystrzelony wahadłowiec Atlantis do misji STS-34 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts34.htm).
Głównym zadaniem wyprawy było wyniesienie sondy Galileo.
23.10.1989 o 16:33:00 wahadłowiec wylądował na bieżni 23 Edwards AFB.
Czas lotu: 4d 23h 39m 20s.
1989 October 18 - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC39B. Launch Platform: MLP1. LV Family: Shuttle. Launch Vehicle: Space Shuttle.
Galileo Probe - . Mass: 339 kg (747 lb). Nation: USA. Agency: NASA. Class: Outer planets. Type: Outer planets probe. Spacecraft Bus: Galileo. Spacecraft: Galileo Probe. COSPAR: 1989-084E. Atmospheric probe; deployed from Galileo 7/13/95; entered Jupiter atmosphere 12/7/95. Entry into Jupiter Dec 7.
STS-34 - . Call Sign: Atlantis. Crew: Baker, Chang-Diaz, Lucid, McCulley, Williams, Donald. Payload: Atlantis F05 / Galileo [IUS]. Mass: 22,064 kg (48,642 lb). Nation: USA. Related Persons: Baker, Chang-Diaz, Lucid, McCulley, Williams, Donald. Agency: NASA Houston. Program: STS. Class: Manned. Type: Manned spaceplane. Flight: STS-34. Spacecraft Bus: Shuttle. Spacecraft: Atlantis. Duration: 4.99 days. Decay Date: 1989-10-23 . USAF Sat Cat: 20297 . COSPAR: 1989-084A. Apogee: 307 km (190 mi). Perigee: 298 km (185 mi). Inclination: 34.30 deg. Period: 90.60 min.
Manned five crew. Deployed Galileo .Payloads: Deploy IUS with Galileo spacecraft. Shuttle Solar Backscatter Ultraviolet (SSBUV), Polymer Morphology (PM) experiments, IMAX camera project, Mesoscale Lightning Experiment (MLE), Air Force Maui Optical Site (AMOS) experiment, Growth Hormone Concentration and Distribution (GHCD) in Plants experiment, Sensor Technology Experiment (STEX), SSIP Student Experiment (SE) 82-15, Ice Crystals Experiment. First flight at this inclination.
SSBUV-1 - . Nation: USA. Agency: NASA. Program: STS. Spacecraft Bus: Shuttle Attached Payloads. Spacecraft: SSBUV. Decay Date: 1989-10-23 . USAF Sat Cat: 20297 . COSPAR: 1989-084xx. Apogee: 333 km (206 mi). Perigee: 297 km (184 mi). Inclination: 34.30 deg. Period: 90.80 min.
SSBUV-2 - . Nation: USA. Agency: NASA. Program: STS. Spacecraft Bus: Shuttle Attached Payloads. Spacecraft: SSBUV. Decay Date: 1989-10-23 . USAF Sat Cat: 20297 . COSPAR: 1989-084xx. Apogee: 333 km (206 mi). Perigee: 297 km (184 mi). Inclination: 34.30 deg. Period: 90.80 min.
Galileo Probe - . Nation: USA. Agency: NASA. Program: STS. Spacecraft Bus: Galileo. Spacecraft: Galileo Probe. Decay Date: 1989-10-23 . USAF Sat Cat: 20297 . COSPAR: 1989-084xx. Apogee: 333 km (206 mi). Perigee: 297 km (184 mi). Inclination: 34.30 deg. Period: 90.80 min.
Galileo - . Payload: Atlantis F5 / Galileo [IUS]. Mass: 3,881 kg (8,556 lb). Nation: USA. Agency: JPL, NASA. Class: Outer planets. Type: Outer planets probe. Spacecraft Bus: Galileo. Spacecraft: Galileo probe. Decay Date: 2003-09-21 . USAF Sat Cat: 20298 . COSPAR: 1989-084B.
Deployed from STS-34 18 October 1989; entered Jupiter orbit 7 December 1995 and conducted investigations of Jupiter's moons, atmosphere, and magnetosphere. Although the antenna failed to deploy, NASA developed workarounds and the spacecraft cruised the Jovian system for eight years. Its propellant then depleted, it was maneuvered to enter the Jovian atmosphere on September 21, 2003, at 18:57 GMT. Entry was at 48.2 km/s from an orbit with a periapsis 9700 km below the 1-bar atmospheric layer. The spacecraft continued transmitting at least until it passed behind the limb of Jupiter at 1850:54 GMT, at which point it was 9283 km above the 1-bar level, surprising Galileo veterans who feared it might enter safemode due to the high radiation environment. On its farewell dive, it had crossed the orbit of Callisto at around 1100 on September 20, the orbit of Ganymede at around 0500 on September 21, Europa's orbit at about 1145, Io's orbit at about 1500, Amalthea's orbit at 1756, and the orbits of Adrastea and Metis at 1825. Galileo was destroyed to prevent the possibility that its orbit would eventually be perturbed in such a way that it would crash on and biologically contaminate Europa, which was considered a possible place to search for life. Light travel time from Jupiter to Earth was 52 min 20 sec at the time of impact, and the final signal reached Earth at 1943:14 GMT.
http://www.astronautix.com/o/october18.html
https://www.youtube.com/watch?v=xuwjLeILWlA
Misja Galileo cz.1(2)
https://www.youtube.com/watch?v=RLQaJAo2Hps
Misja Galileo cz.2
https://www.youtube.com/watch?v=iYWYZmSl3AI
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/statek-kosmiczny-galileo-1989-2003
https://astronet.pl/uklad-sloneczny/n3518/
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-34.htm
https://www.lpi.usra.edu/lunar/missions/galileo/
https://www.annualreviews.org/doi/abs/10.1146/annurev.earth.24.1.125
https://www.amazon.pl/Mission-Jupiter-History-Galileo-Project/dp/147005163X
https://link.springer.com/book/10.1007/978-94-011-2512-3
https://en.wikipedia.org/wiki/Galileo_(spacecraft) (https://en.wikipedia.org/wiki/Galileo_(spacecraft))
https://pl.wikipedia.org/wiki/Galileo_(sonda_kosmiczna) (https://pl.wikipedia.org/wiki/Galileo_(sonda_kosmiczna))
w https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1164.msg170473#msg170473
KHW https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg137701#msg137701
J (zb) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=117.msg118433#msg118433
koniec misji https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1164.msg124390#msg124390
AA (SHB) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2614.msg98445#msg98445
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3807.msg137317#msg137317)
https://twitter.com/NASAhistory/status/1714650048435458175
Galileo, Galileo, Mamma mia, let me go!
Space Shuttle Atlantis (STS-34) lifted off #OTD in 1989, sending the Galileo probe on its journey to Jupiter within 6 hours of achieving Earth orbit.
More on Galileo, the first mission to orbit the King of Planets https://science.nasa.gov/mission/galileo/#galileo-quick-facts
#TDIH in 1989: Space Shuttle Atlantis launched on the STS-34 mission carrying the Galileo spacecraft into orbit for its interplanetary mission to Jupiter. Galileo was deployed 6.5 hours into the spaceflight.
https://x.com/airandspace/status/1714695148687552825
-
W tym roku minęło 30 lat od rozpoczęcia misji Magellan oraz 25 lat od jej zakończenia.
https://www.youtube.com/watch?v=dzb9cUtLA08
30 Years Ago: Magellan off to Map Venus
May 6, 2019
Venus has often been called Earth’s sister planet, mainly because the two are roughly the same size. And there the similarity ends. One significant difference is that Venus is covered by an opaque cloud layer that does not allow direct visualization of its surface. For this reason, early probes making flybys of Venus didn’t even carry cameras. In 1961, using Earth-based radar scientists were for the first time able to peer through the clouds and obtain very low resolution “images” of the surface of Venus. By the mid-1970s technology had improved so that Earth-based radars could provide surface resolution down to about 10 kilometers, but only of limited areas of the planet. The next step was to place a small radar instrument into orbit around Venus – what it lacked in size it more than made up for in proximity to the surface.
The first spacecraft to study Venus using radar was Pioneer Venus Orbiter, managed by the NASA Ames Research Center in California’s Silicon Valley, which entered a polar orbit around the planet in December 1978. Over the next 14 years, among other observations it mapped approximately 90% of Venus at a resolution of about 10 kilometers. Pioneer Venus found the planet to be almost perfectly spherical, unlike Earth which has a measurable bulge at the equator. Also, more than half of Venus’ surface is within 500 meters of the mean surface height. The radar imagery found two large continents, Ishtar Terra roughly the size of the United States and Aphrodite Terra about the size of Africa, as well as large-scale tectonic features such as rift valleys and volcanic calderas.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/05/pioneer_venus_map_of_venus.jpg)
Map of Venus based on radar imagery from the Pioneer Venus Orbiter spacecraft.
As good as the results returned by Pioneer Venus Orbiter were, scientists yearned for higher resolution radar imagery. The Soviet Union obliged by launching two spacecraft carrying Synthetic Aperture Radar (SAR) instruments with large antennas. Venera 15 and 16 entered polar orbits around Venus in October 1983 and during their eight-month missions mapped about a quarter of the planet’s surface to a resolution of 1 to 2 kilometers. During this time, NASA was planning its own mission called the Venus Radar Mapper, later renamed Magellan, with the capability to map the planet down to a resolution of 120 meters using SAR. Magellan’s prelaunch goal was to map up to 70% of the planet during one 243-day imaging period, equivalent to one Venusian “day.” The Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, managed the mission.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/05/sts_30_launch.jpg)
Launch of STS-30 carrying Magellan to space.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/05/sts_30_crew_photo_s89-28536.jpg)
The crew of STS-30 (left to right) Grabe, Walker, Thagard, Cleave, and Lee.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/05/magellan_deploy_from_atlantis.jpg)
Crew of Space Shuttle Atlantis deploying Magellan attached to its Inertial Upper Stage to begin its journey to Venus.
The large dish antenna at the top of the spacecraft was used for the radar mapping of the planet.
Magellan became the first planetary probe to be launched by the Space Shuttle when it blasted off from the Kennedy Space Center inside Atlantis’ cargo bay on May 4, 1989, during the STS-30 mission. The crew of David M. Walker, Ronald J. Grabe, Mark C. Lee, Norman E. Thagard, and Mary L. Cleave deployed the 7,604-pound Magellan and its Inertial Upper Stage (IUS) the next day. One hour later, the IUS ignited to send Magellan on its 15-month journey to Venus. After several mid-course corrections, Magellan settled into a near-polar orbit around Venus on Aug. 10, 1990.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/05/magellan_trajectory.png)
Trajectory of Magellan to explore Venus.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/05/magellan_venus_gif.png)
Colorized animated globe of Venus based on Magellan radar imagery
On Sep. 15, Magellan began returning high-resolution radar images of Venus’ surface, showing evidence of volcanism, tectonic movement, lava channels and pancake-shaped domes. During the 243-day mapping cycle that ended May 15, 1991, Magellan mapped 83.7% of the planet’s surface with unprecedented resolution, exceeding its pre-mission objective. The spacecraft remained healthy and NASA extended its mission to conduct an additional five 243-day imaging cycles, which in aggregate increased the area of the planet mapped to 98%. In addition to radar imaging, Magellan also made precise measurements of Venus’ gravity field and used the planet’s atmosphere to circularize its orbit in the first test of the aerobraking technique. During its final cycle, Magellan studied Venus’ upper atmosphere. On Oct. 13, 1994, after a series of controlled engine firings lowered its orbit, Magellan entered Venus’ atmosphere and burned up, having completed its highly successful mission during more than 15,000 orbits of the cloud-shrouded planet.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/05/magellan_image_of_alpha_regio.jpg)
Colorized Magellan radar image of Alpha Regio.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/05/magellan_image_of_venus_crater_farm_lavinia_planitia.jpg)
Three impact craters in Lavinia Planitia.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/05/magellan_image_of_volcanic_dome_in_alpha_regio.jpg)
Volcanic dome in Alpha Regio.
Magellan’s high-resolution radar global map of Venus, comparable in resolution to visible light imagery-based maps of other bodies in the solar system, provided scientists with a deeper understanding of Venusian geology and the role of meteorite impacts, volcanic activity, and tectonics in the formation of surface features. Volcanic features are very common on Venus, making up the majority of surface formations including vast lava plains, lava domes, and large shield volcanoes. Evidence of meteorite impacts is limited, indicating that the surface of Venus is relatively young, on the order of 800 million years old. Typical signs of plate tectonics are not present on Venus, indicating little or no continental drift activity. The images revealed little evidence of erosion or wind effects despite the dense atmosphere, and this is likely due to the extreme dryness of the Venusian atmosphere.
For more on the Magellan mission visit https://www2.jpl.nasa.gov/magellan/
Watch a video about the Magellan mission at https://www.youtube.com/watch?v=fWbKRuKZ6MM
John Uri
NASA Johnson Space Center
https://www.nasa.gov/feature/30-years-ago-magellan-off-to-map-venus
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3622.msg131701#msg131701)
-
Oct. 17, 2019
30 Years Ago: Galileo off to Orbit Jupiter
'Nothing Absurd': Remembering America's Galileo Mission to Jupiter, 30 Years On (Part 1)
By Ben Evans, on October 20th, 2019
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/09/34crew.jpg)
STS-34 crew members (from left) Mike McCulley, Franklin Chang-Diaz, Ellen Baker, Shannon Lucid and Don Williams were responsible for the deployment of Galileo, 30 years ago, this month. Williams died in 2014. Photo Credit: NASA
https://www.youtube.com/watch?v=N2JwfuxaRkA
STS-34 crew undertakes emergency bailout training from the Space Shuttle simulator in August 1989. Video Credit: NASA/YouTube
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/09/34training.jpg)
The STS-34 crew during training. From left to right are Mike McCulley, Shannon Lucid, Franklin Chang-Diaz, Ellen Baker and Don Williams. Photo Credit: NASA
(...) By mid-1982, some members of Congress—led by New Mexico Sen. Harrison “Jack” Schmitt, a former Moonwalker and chairman of the Senate Space Subcommittee of the Science, Commerce and Transportation Committee—were pushing vigorously for a return to the Centaur and its capability to deliver a reduced journey time. Despite worries about additional expense in changing boosters yet again, not to mention concerns about further delays to the mission, in July then-President Ronald Reagan approved the move and NASA was forced to replan. The Centaur would be used to lift Galileo, but launch was unavoidably postponed until May 1986, with a two-year flight to Jupiter. (...)
https://www.americaspace.com/2019/10/20/nothing-absurd-remembering-americas-galileo-mission-to-jupiter-30-years-on-part-1/
'You Didn't Prepare Me': Remembering America’s Galileo Mission to Jupiter, 30 Years On (Part 2)
By Ben Evans, on October 27th, 2019
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/09/34launch.jpg)
Aerial view of Atlantis’ rise to orbit on 18 October 1989, 30 years ago this week. Photo Credit: NASA
(...) The sheer dynamism of launching into space surprised McCulley, who later described the effect as primarily “acoustic”, creating a sensation that “shakes your body and your soul”. At one point in the ascent, after Atlantis cleared Pad 39B’s tower much faster than his months of simulator training said it should, McCulley turned to Williams and quipped: “You didn’t prepare me for this!” Also unexpected was the quick-fire separation of the two Solid Rocket Boosters (SRBs), a couple minutes into flight. “In the simulator, there’s a flashbulb that goes off when you get to SRB sep,” McCulley told the STS-34 post-flight press conference, “and in real life there’s an explosion that goes off, right in front of your face. It was wonderful. But it was surprising!”
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/09/34williams.jpg)
Saddled with the burden of command, for Don Williams STS-34 carried unique responsibilities. Photo Credit: NASA
In fairness to Williams, commanding this mission was quite dissimilar to piloting his previous one. “There’s some amount of loneliness at the top,” he told the NASA oral historian, “and having that authority and with it comes the responsibility for accomplishing the mission. With those first two comes the most important one, in my mind, which I learned early on as a midshipman at Purdue: With the authority and responsibility comes the accountability and, if something goes wrong, it’s not somebody else’s fault, it’s the person in command’s fault. The same thing is true when you command a mission. You’re accountable for the performance of the crew, for the accomplishment of the mission, for getting the objectives completed successfully and for getting the spacecraft back so somebody else can use it again. That’s the name of the game.” (...)
https://www.americaspace.com/2019/10/27/you-didnt-prepare-me-remembering-americas-galileo-mission-to-jupiter-30-years-on-part-2/
Donald Williams: https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2385.msg90139#msg90139
-
50 Years Ago: Cosmonauts Visit United States
Oct. 21, 2019
In another example of warming relations between the two space superpowers, in October 1969 two Soviet cosmonauts paid a two-week visit to the United States, spending time at the Manned Spacecraft Center (MSC), now the Johnson Space Center in Houston, the North American Rockwell (NAR) facility in Downey, California, the Jet Propulsion Laboratory (JPL) in Pasadena, California, the Langley Research Center in Hampton, Virginia, and several other sites of interest including Disneyland and the Grand Canyon. They declined an invitation to visit the Kennedy Space Center, citing they lacked the authority to extend a reciprocal invitation for American astronauts to visit the Baykonur Cosmodrome. This trip came just three months after NASA astronaut Frank Borman and his wife Susan visited the Soviet Union, including the Gagarin Cosmonaut Training Center in Star City outside Moscow.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoy_and_borman_in_new_york_oct_1969.jpg?itok=dj37sucS)
Borman (at center) greeting Beregovoi (at left) and Feoktistov (at right) at New York’s JFK Airport.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoy_feoktistov_hello_dolly_st_james_theater_new_york_oct_21_1969.jpg?itok=eXDHkWrJ)
After a performance of Hello Dolly! (left to right) Feoktistov, Beregovoi, Bailey, and Borman.
The Soviets accepted Borman’s return invitation for cosmonauts to visit the United States. Georgi T. Beregovoi, a veteran of the October 1968 Soyuz 3 (https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-soviets-return-cosmonauts-to-space) mission, accompanied by his wife Lydia and son Viktor, and Voskhod 1 veteran and spacecraft designer Konstantin P. Feoktistov arrived at New York’s John F. Kennedy (JFK) Airport on Oct. 20, 1969, where Borman warmly greeted them. That evening, the two cosmonauts enjoyed the Broadway musical Hello Dolly! and met the show’s star Pearl Bailey on stage after the performance.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoi_and_feokistov_at_white_house_oct_21_1969.jpg?itok=txpo6jdC)
Visit to the White House (left to right) Agnew, Feoktistov, Nixon, Beregovoi, Mrs Beregovoi, son Viktor, Borman, Dobrynin.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/s69-55559.jpg?itok=6CyM66EU)
Beregovoi sitting in a T-38 at Ellington AFB, as Borman (left) and Feoktistov look on. Credits: White House Press Office.
The next morning, Beregovoi and Feoktistov accompanied by Borman left New York for Washington, DC, where they met briefly with President Richard M. Nixon, Vice President Spiro T. Agnew, and Soviet Ambassador to the United States Anatoliy F. Dobrynin at the White House. President Nixon presented the two cosmonauts with presidential pens and inauguration medals. Then it was off to Houston for two days of visits and meetings at MSC. After arriving at nearby Ellington Air Force Base (AFB), Beregovoi and Feoktistov had the opportunity to inspect and sit in a T-38 Talon training aircraft, with Borman demonstrating its features. During their MSC visit, Flight Director Glynn S. Lunney toured them through Mission Control, explaining the various positions in the Mission Operations Control Room (MOCR). Astronaut Jack L. Swigert demonstrated the Apollo Command Module (CM) simulator, which Beregovoi tried out. The cosmonauts received a detailed briefing on the Apollo lunar spacesuit, and in the Lunar Receiving Laboratory’s conference room they had a chance to examine a Moon rock returned by Apollo 11. On Oct. 23, Beregovoi and Feoktistov gave an unprecedented press conference at MSC, with Borman joining them. A group of 30 astronauts held a dinner in their honor.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoy_in_mcc_houston_oct_1969_0.jpg?itok=vOVNFl4G)
Lunney (second from left) provides a tour of the MOCR to Beregovoi and Feoktistov.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/s69-55555.jpg?itok=h3L2X8rv)
Borman (at left) looks on as Lunney describes one of the consoles in the MOCR to Beregovoi and Feoktistov.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/s69-55568.jpg?itok=Tgs7E0LO)
Beregovoi (on couch) and Swigert in the CM simulator.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/s69-55554.jpg?itok=9rz6_sgc)
Beregovoi (at center) and Feoktistov (arms crossed) examine a US spacesuit.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/s69-55558.jpg?itok=ccsypX8s)
At MSC, Feoktistov (at table, left) and Beregovoi examine a Moon rock returned by Apollo 11.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/feoktistov_beregovoy_borman_msc_oct_23_1969_after_press_conference.jpg?itok=NUbIeqOk)
Feoktistov (left), Beregovoi, and Borman share a laugh during a gift exchange of a book and record of the first Moon landing, following the press conference at MSC.
From Houston they flew to California, with the first stop in Los Angeles. The cosmonauts, accompanied by astronaut Eugene A. Cernan, toured the NAR plant in Downey, where they viewed the Apollo 11 CM Columbia, still undergoing postflight inspections after its historic journey to the Moon. They sat inside the Apollo 14 CM undergoing final assembly and inspections prior to shipping to KSC in November. Beregovoi and Feoktistov paid a brief visit to JPL in Pasadena, where scientists provided them with the latest results from the Mariner 6 and 7 Mars flyby missions. They attended the annual meeting of the American Institute of Aeronautics and Astronautics in Anaheim, where George M. Low received the Louis W. Hill Space Transportation Award for his leadership as the Manager of the Apollo Spacecraft Program Office.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoi_inspecting_apollo_11_at_downey_1969.jpg?itok=g9SUf0Ly)
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoy_and_cernan_at_nar_with_apollo_14_cm_oct_1969.jpg?itok=DVuqoCcO)
Left: Beregovoi and Feoktistov examine the Apollo 11 CM at NAR.
Right: Beregovoi and Cernan inspect the Apollo 14 CM at NAR. Credits: NAR.
For entertainment, the two cosmonauts visited Disneyland, enjoying the Flight to the Moon and the Rocket Jets rides, clowning with life size Disney characters, and donning Mickey Mouse ears, and then headed south to San Diego where Cernan accompanied them to a San Diego Chargers-Oakland Raiders game, trying to explain the subtleties of American football to the soccer-loving cosmonauts. Beregovoi, with perhaps Cernan’s explanations losing something in translation, summed up the game’s action as, “All fall down, all get up, all fall down.” At a party in their honor at the LaJolla mansion of Teledyne-Ryan Aeronautics executive Frank G. Jameson, Beregovoi tried his hand as an American barbecue chef. Actor Kirk Douglas invited them to a star-studded party at his house in Hollywood.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoy_feoktistov_at_disneyland_oct_24_1969.jpg?itok=tQ3AXAUk)
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoy_at_disneyland_oct_1969.jpg?itok=KmCG47en)
Three scenes of Feoktistov and Beregovoi at Disneyland in Anaheim, California. Left: Wearing Mickey Mouse ears outside the Flight to the Moon ride. Right: Beregovoi clowning with Brer Bear.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoi_and_feoktistov_riding_rockets_in_disneyland_oct_1969.jpg?itok=vdk3r2pg)
Cosmonauts on the Rocket Jets ride. Credits: Disney, AP Photos, Soviet Life.
For the next leg of their journey, Beregovoi and Feoktistov travelled to San Francisco, where Beregovoi rode a steer at the Grand National Rodeo and Livestock Show in San Francisco’s Cow Palace, much to Cernan’s amusement. Accompanied by astronaut L. Gordon Cooper, the duo toured Muir Woods National Park in Mill Valley and flew to Arizona to ride mules in the Grand Canyon. Then it was off for a brief visit to Detroit, Michigan, where Beregovoi and Feoktistov toured the General Motors Technical Center and test drove experimental cars. From there, they travelled to Virginia, visiting historic colonial Williamsburg, touring the College of William and Mary, and exploring the Lunar Landing Research Facility at the NASA Langley Research Center, accompanied by astronaut William A. Anders.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoy_feoktistov_bbq_san_diego_oct_1969.jpg?itok=0GJp7Hs5)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoi_riding_bull_and_cernan_san_francisco_oct_1969.jpg?itok=Dgz-HYFL)
Left: Beregovoi trying his hand at barbecue in LaJolla, California.
Right: Beregovoi riding a steer at the Grand National Rodeo and Livestock Show in San Francisco’s Cow Palace.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoy_feoktistov_cooper_in_grand_canyon_oct_1969.jpg?itok=iQZD2SXS)
Beregovoi (left), Cooper, and Feoktistov in the Grand Canyon. Credits: Soviet Life.
On Nov. 2, it was back to Washington, DC, to view the first Moon rock on public display at the Smithsonian Institution. NASA Administrator Thomas O. Paine joined them for an evening reception at the Soviet embassy where they discussed future space plans. The next day, they returned to New York for a brief visit at the United Nations with Secretary General U Thant, and then to JFK Airport to catch their return flight to Moscow, where Borman gave them a warm sendoff. During interviews at the airport, Feoktistov said of American astronauts that he met during the two-week visit that he like their “sincerity and hopeful approach to life.” Beregovoi waxed philosophical stating, “Friendship is a force which will help the world conquer space.”
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoi_and_feoktistov_in_car_detroit_oct_21_1969.jpg?itok=393R8ww5)
Feoktistov (left) and Beregovoi test drive an experimental car at General Motors Technical Center near Detroit, Michigan.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/beregovoy_feoktistov_anders_in_williamsburg_nov_2_1969_william_abourlilie_pilotonline_dot_com.jpg?itok=08OTWCpe)
Beregovoi (left), Feoktistov, and Anders examine gifts of pewter tankards in historic Williamsburg, Virginia. Credits: Soviet Life, AP Photos.
These first two tentative but successful reciprocal visits of astronauts and cosmonauts in 1969 led to the visit of Apollo 11 astronaut Neil A. Armstrong to the Soviet Union in May and June 1970 and the next visit of cosmonauts, Soyuz 9 crewmembers Andriyan Nikolayev and Vitali Sevastyanov, to the United States in October 1970. Around this time, the first joint meetings between top spaceflight managers of the two countries began, eventually leading to the 1972 agreement to carry out the Apollo-Soyuz Test Project in July 1975, a docking between an American Apollo and a Soviet Soyuz spacecraft, with mutual crew exchanges during two days of joint activities.
John Uri
NASA Johnson Space Center
https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-cosmonauts-visit-united-states
-
Юбилеи космических полётов
18 октября 2019
Октябрь по праву считается одним из самых «космических» месяцев в году. Сразу вспоминается 4 октября 1957 года – день запуска первого искусственного спутника Земли, положивший начало космической эры человечества. Но ещё во второй осенний месяц состоялись космические полёты, ставшие прорывом инженерной мысли и до сих пор значимые для ракетно-космической отрасли.
Первый многоместный корабль
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2018/new/7-10-19_.jpg)
55 лет назад, 12 октября 1964 года, ракета-носитель 11А57 вывела на орбиту первый в мире трёхместный космический корабль (КК) «Восход», пилотируемый экипажем в составе: Владимир Комаров (командир), Константин Феоктистов (научный сотрудник-космонавт) и Борис Егоров (врач-космонавт). Впервые на одном корабле три специалиста разного профиля, дополняя друг друга, вели одновременно комплексные физико-технические и медико-биологические исследования. При этом никто из «Рубинов» (позывной экипажа) ранее не летал в космос, но каждый из них был настоящим профессионалом в своей области, что должно было минимизировать риски в полёте.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2018/new/7-8-16_.jpg)
Врач, Борис Егоров, проверял на себе действие невесомости и сравнивал реакцию своего организма с ощущениями других членов экипажа; учёный, Константин Феоктистов, наблюдал за горизонтом, полярным сиянием, светящимися частицами за окнами иллюминаторов; а командир экипажа, Владимир Комаров, оценивал управляемость корабля, проверял ориентировку по звёздам и наблюдал ориентиры на Земле.
Сбор научной информации не прекращался ни на минуту. Их предшественники были вынуждены часть времени тратить на сон, приём пищи и прерывать исследования. На «Восходе» постоянно работали два члена экипажа, а один отдыхал. В этом полёте были испытаны конструкция и эксплуатационные характеристики нового пилотируемого корабля, его системы и оборудование; исследованы работоспособность и взаимодействие группы космонавтов; проверены режим труда и отдыха, взаимозаменяемость; проведены научные исследования в условиях длительного космического полёта.
На корабле «Восход» было установлено более совершенное и разнообразное оборудование, например, новая система ориентации, позволяющая точно определять расположение корабля в пространстве и уточнять его положение относительно поверхности нашей планеты. В этом полёте также состоялся первый телевизионный сеанс связи с Землёй.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2018/pamyatnye%20daty/7-8-15_.jpg)(http://www.gctc.ru/media/images/news/2018/pamyatnye%20daty/7-13-25_.jpg)
Это был самый рискованный советский космический полёт: чтобы поместить трёх космонавтов в одну кабину, пришлось отказаться не только от возможности их катапультирования, но и от спасательных скафандров. Но программа полёта была выполнена полностью и завершилась мягкой посадкой. Экипаж корабля «Восход» за сутки установил два абсолютных мировых рекорда: максимальной высоты космического полёта (408 км) и максимальной массы (5320 кг), поднятой на такую высоту.
Женщина на борту
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2018/pamyatnye%20daty/78-17-42_.jpg)
С этого момента стало ясно, что три человека в экипаже – оптимальный вариант. И со временем экипажи стали не только международными. Вместе с храбрыми мужчинами в космос отправляются и представительницы прекрасного пола. Так, 25 лет назад, 4 октября 1994 года, на КК «Союз ТМ-20» на станцию «Мир» отправился экипаж в составе Александра Викторенко (командир), Елены Кондаковой (бортинженер) и Ульфа Дитриха Мербольда (космонавт-исследователь). Это был не только первый совместный полёт с участием астронавта Европейского космического агентства (ЕКА), но и первый длительный полёт женщины-космонавта. После десятилетнего перерыва в состав 17-й основной экспедиции на станцию «Мир» вошла женщина, причём в статусе бортинженера для выполнения пятимесячного полёта.
«Великолепная семёрка»
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2018/pamyatnye%20daty/12-26-74_.jpg)
Почти каждый пилотируемый полёт космических кораблей приносит новые достижения. Но никак нельзя пройти мимо ещё одного значимого юбилея этого октября. Полвека назад состоялся тройной полёт КК «Союз-6/7/8». Впервые экипажам предстояло отработать методику одновременного управления кораблями и испытать различные способы сварки металлов в условиях космического вакуума и невесомости.
Советский Союз вновь удивил весь мир, запустив в космос с интервалом в сутки сразу три пилотируемых корабля. 11 октября 1969 года стартовал в космос корабль «Союз-6» с Георгием Шониным (командир) и Валерием Кубасовым (бортинженер) на борту. На следующий день, 12 октября 1969 года, с космодрома Байконур на орбиту Земли был выведен космический корабль «Союз-7» с экипажем из трёх человек: командир корабля Анатолий Филипченко, бортинженер Владислав Волков и инженер-исследователь Виктор Горбатко. А 13 октября 1969 года был запущен третий космический корабль – «Союз-8» – с экипажем в составе Владимира Шаталова (командир) и Алексея Елисеева (бортинженер). Так начался первый в истории освоения космоса групповой полёт трёх космических кораблей, общая численность экипажей которых составила семь человек.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2018/pamyatnye%20daty/13-11-29_.jpg)(http://www.gctc.ru/media/images/news/2018/pamyatnye%20daty/14-29-82_.jpg)
Экипажам предстояло выполнить ряд важных технических и научно-исследовательских задач: маневрирование трёх кораблей на орбите с использованием ручного управления и сближение при взаимной ориентации, удерживание заданной ориентации для обеспечения выполнения других технических и научных экспериментов. Кроме того, экипажам предстояло отработать методы автономной навигации, провести контроль работы бортовых систем, испытать различные бортовые приборы, осуществлять радиосвязь с Землёй и между кораблями, вести телевизионные репортажи и т.д.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2018/pamyatnye%20daty/15-2-7_.jpg)
16 октября космонавтами Г.С. Шониным и В.Н. Кубасовым был проведён уникальный эксперимент по сварке в космосе. «…Была создана автономная сварочная установка «Вулкан» весом около 50 килограммов, – позднее рассказывал Валерий Кубасов. – Эта установка предназначена для автоматической сварки тремя способами: сжатой дугой (низкотемпературной плазмой), электронным лучом и плавящимся электродом. Сварочный узел «Вулкана» был смонтирован в орбитальном отсеке «Союза-6», а пульт для дистанционного управления размещался в кабине корабля. Успешно проведённый эксперимент по сварке в условиях космического полёта открывает дальнейшие перспективы в выполнении строительных и монтажных работ в космосе».
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2018/pamyatnye%20daty/14-22-63_.jpg)
Эксперименты и исследования были выполнены, и корабли с интервалом в сутки пошли на посадку. 16 октября 1969 года приземлился экипаж «Союза-6», а 17 и 18 октября – экипажи «Союза-7» и «Союза-8» соответственно. Тройной полёт был успешно завершён.
http://www.gctc.ru/main.php?id=4800
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3805.msg137230#msg137230
-
This day in history: Expedition 1 becomes first crew to live and work aboard space station
OCTOBER 31, 2019 SPACE HISTORY
There is more to celebrate this Halloween than candy and costumes! Oct. 31 marks the launch of Expedition 1 to the International Space Station (ISS).
It was 19 years ago, today, when one NASA astronaut and two Russian cosmonauts embarked on a mission that would establish a continuous human presence in space.
(https://spacecenter.org/wp-content/uploads/2019/10/9474342032_1b731ed033_w.jpg)
Expedition 1 crew portrait.
Following construction of the ISS in 1998, the station was ready for its first stay-aboard crew by fall of 2000.
The ISS was an international effort, so it was only fitting that the first crew be an international team. Thus, the crew of three consisted of NASA astronaut William (Bill) Shepherd (expedition commander), and Russian cosmonauts Sergei Krikalev (flight engineer) and Yuri Gidzenko (Soyuz commander). The Russian and American space agencies agreed on NASA taking the lead for Expedition 1, so NASA astronaut Shepherd was named mission commander.
The team launched from Baikonur Cosmodrome in Kazakhstan, where Yuri Gagarin launched 39 years earlier to become the first person in space. ISS expeditions are still being launched at this site today. That said, the Commercial Crew program aims to return launch capabilities to American soil soon.
It took just two days following launch for the crew to reach the ISS and begin their historic mission in space. Since a NASA astronaut had been selected as the mission commander, Shepherd had Krikalev and Gidzenko enter the ISS first, in a show of goodwill.
Once on station, the crew got to work readying the ISS for its role as an orbital outpost. The team spent much of their mission setting up equipment, unpacking supplies, and getting critical life support systems up and running. However, they did get to conduct some very important science experiments as well.
(https://spacecenter.org/wp-content/uploads/2019/10/9474342288_1c7e4dec62_w.jpg)
STS-98 delivers Destiny lab.
The first science experiment on station, which began prior to permanent habitation, focused on protein crystal growth. This experiment has since helped researchers with the treatment of diseases and disorders on Earth.
Not everything went according to plan, though. As one might expect, there were some minor setbacks along the way. One of these involved a food warmer in the Zvezda module, which took longer than expected to set up.
The crew had allotted 30 minutes to get the food warmer up and running. However, it ended up taking roughly a day and a half. This proved to be a setback for the crew on station, where schedules run tight and each minute matters.
While the trio was on station, they were visited by three shuttle missions (STS-97, 98, and 102). STS-97 brought with it the first pair of photovoltaic solar arrays to the ISS increasing the station’s power supply. STS-98 delivered the massive U.S. Destiny laboratory. STS-102 marked the transition from Expedition 1 to Expedition 2 with a crew exchange.
Shepherd, Gidzenko, and Krikalev flew home aboard Discovery March 19, 2001. To date, they remain the only crew to have celebrated the beginning of a new century and millennium in space.
(https://spacecenter.org/wp-content/uploads/2019/10/9471555625_60e7aee63d_w.jpg)
Expedition 1 crew.
Expedition 1 marked the beginning of a new age of space exploration. Since this historic mission, humans have been living and working in low-Earth orbit 24 hours per day, 7 days a week, for 365 days a year.
According to NASA, 239 individuals from 19 countries have visited the International Space Station to date. More than 205 spacewalks have been conducted. Greater than 2,400 research investigations have been hosted on station from researchers in over 103 countries. The station, which sits just 1 yard shy of an American Football field, travels around Earth at a speed of five miles per second, orbiting the planet roughly every 90 minutes.
Nov. 2 will mark 19 years of continuous human habitation in space, an international feat which continues to pave the way for future missions to the Moon, Mars, and beyond.
Here’s to the incredible Expedition 1 crew who made history on Halloween and to all those continuing to support work, “off the Earth, for the Earth, and beyond.”
https://spacecenter.org/this-day-in-space-history-expedition-1-becomes-first-crew-to-live-and-work-aboard-iss/
15 years and 44 crews later, space station commander recalls first expedition
(http://www.collectspace.com/images/news-110215a.jpg)
First commander of the International Space Station Bill Shepherd floats inside the Zvezda service module in 2000. (NASA)
Nov. 2, 2015 — A week into taking up residency on board the International Space Station, Bill Shepherd closed out the first entry in his new (space) ship's log with a note to those supporting him and his crewmates on the ground.
"We have all written some space history," the Expedition 1 commander wrote.
Now, 15 years later, Shepherd's focus is on the future and how what he helped to start might influence what happens next.
"What does Space Station mean in the context of the next century, the next millennium? I think it is very exciting to wonder just how far this will go," he told collectSPACE.
"We learned a lot doing this," he said. "I think it is a good road map for bigger things in the future."
(http://www.collectspace.com/images/news-110215b.jpg)
Expedition 1 crewmates Bill Shepherd, Yuri Gidzenko and Sergei Krikalev pose with a model of the space station. (NASA)
On Nov. 2, 2000, at 5:23 a.m. EST (1023 GMT), astronaut Bill Shepherd and cosmonauts Sergei Krikalev and Yuri Gidzenko entered the station to become its first resident crew. Up to that point, Shepherd had logged just 18 days in space on three short space shuttle missions. Now, he was beginning a four and a half month stay on the orbiting outpost.
His two Russian flight engineers were more experienced. Krikalev and Gidzenko had each spent at least six months on board the former Russian space station Mir. (...)
http://www.collectspace.com/news/news-110215a-space-station-15-years.html
-
Pamiętam tę misję. Po latach oczekiwań pierwsza stała załoga ISS. A pomyśleć że miała ona wystartować pierwotnie w maju 1998 roku!
-
Pamiętam tę misję. Po latach oczekiwań pierwsza stała załoga ISS. A pomyśleć że miała ona wystartować pierwotnie w maju 1998 roku!
Opóźnienia związane były ze startem Zwiezdy.
Z kolei 19 lat wcześniej kompleks Salut 6 - Kosmos 1267 do deorbitacji pozostawał na wokółziemskiej orbicie.
Zwiezda wystartowała
12.07. o 04:56:36,002 z Bajkonuru wystartowała rakieta Proton-K, która wyniosła na orbitę okołoziemską moduł Międzynarodowej Stacji Kosmicznej ISS Zwiezda. Oba panele baterii słonecznych, system dokowania Kurs i anteny zostały rozłożone, orbita mieści się w zadanych granicach (hp=182 km, ha=342 km, i=51,60°. Procedura uruchamiania Zwiezdy idzie na tyle dobrze, że rozważana jest opcja przyspieszenia połączenia z ISS o 3-4 dni (22/23.07.). Jedynym problemem jest niepełne rozłożenie zapasowej anteny systemu TORU (rezerwowego systemu dokowania w trybie zdalnego kierowania). Niewykluczone jednak, że jest to tylko błąd czujnika.
W trakcie postartowej konferencji prasowej szef RAKA Jurij Koptiew oznajmił, że po udanym cumowaniu Zwiezdy do obecnego segmentu ISS, stacja otrzyma w końcu swoje imię. W wewnętrznych dokumentach NASA stacja nazywana jest ostatnio Felicity (Radość). Jednocześnie Jurij Grigoriew z NPO Energia oznajmił, że o ile nie ma problemu z finansowaniem tegorocznych lotów do ISS (1 Sojuz-TM i 2 lub 3 Progressy-M1), to przyszłoroczny harmonogram budowy rosyjskiej części stacji stoi pod znakiem zapytania. Start Zwiezdy, najbardziej krytycznego elementu stacji w pierwszej fazie budowy został opóźniony o 26 miesięcy głównie z powodu braku funduszy. Jednocześnie nieoficjalnie wiadomo, że również Amerykanie będą mieć pewne opóźnienia. Oprogramowanie ich głównego laboratorium Destiny jest gotowe jedynie w około 40 % i termin startu w styczniu 2001 roku prawdopodobnie nie zostanie dotrzymany.
http://lk.astronautilus.pl/n000701.htm#07
EDIT 12.07.2022
https://www.youtube.com/watch?v=Q-I_35UbYt0
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-zvezda-service-module-reaches-iss
https://spaceflightnow.com/station/zvezda/000712launch/
http://www.russianspaceweb.com/iss-sm-development.html
https://www.nasa.gov/mission_pages/station/structure/elements/zvezda-service-module.html
https://www.esa.int/Newsroom/Press_Releases/Europe_s_first_Space_Station_hardware_set_for_launch_on_board_Zvezda_module_on_12_July
http://www.astronautix.com/i/isszvezda.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/sm.htm
-
55 Years Ago: The First Flight of the Lunar Landing Research Vehicle
Oct. 30, 2019
On May 25, 1961, President John F. Kennedy committed the United States to landing a man on the Moon and returning him safely to the Earth before the end of the decade. Achieving that goal posed multiple challenges, among them how to train astronauts to land on the Moon, a place with no atmosphere and one-sixth the gravity on Earth. In December 1961, NASA Headquarters in Washington, D.C., received an unsolicited proposal from Bell Aerosystems in Buffalo, New York, for a design of a flying simulator to train astronauts on just that challenge. Bell’s approach, using their design merged with concepts developed at NASA’s Flight Research Center (FRC), now the Armstrong Flight Research Center in California’s Mojave Desert, won approval and the space agency funded the design and construction of two Lunar Landing Research Vehicles (LLRV). At the time of the proposal, NASA had not yet chosen the method for getting to and landing on the Moon, but once NASA decided on Lunar Orbit Rendezvous, the Lunar Module’s (LM) flying characteristics matched Bell’s proposed design closely enough that the LLRV served as an excellent trainer.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/llrv_at_edwards_1964_s64-31442.jpg)
The first LLRV silhouetted against the rising sun on the dry lake bed at Edwards AFB.
Bell Aerosystems delivered the LLRV-1 to FRC on April 8, 1964, where it made history as the first pure fly-by-wire aircraft to fly in Earth’s atmosphere. Its design relied exclusively on an interface with three analog computers to convert the pilot’s movements to signals transmitted by wire and to execute his commands. The open-framed LLRV used a downward pointing turbofan engine to counteract five-sixths of the vehicle’s weight to simulate lunar gravity, two rockets provided thrust for the descent and horizontal translation, and 16 LM-like thrusters provided three-axis attitude control. The astronauts were thus able to simulate maneuvering and landing on the lunar surface while still on Earth. The LLRV pilot could use an aircraft-style ejection seat to escape from the vehicle in case of loss of control.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/llrv_engine_test_firing_1964_ecn-448.jpg)
LLRV-1 during an engine test at FRC.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/llrv-1_lbj_visit_jun_19_1964.jpg)
Walker demonstrating the features of LLRV-1 to President Johnson during his visit to FRC.
Engineers conducted numerous tests to prepare the LLRV for its first flight. During one of the engine tests, the thrust generated was higher than anticipated, lifting crew chief Raymond White and the LLRV about a foot off the ground before White could shut off the engines. On June 19, during an official visit to FRC President Lyndon B. Johnson inspected the LLRV featured on a static display. The Secret Service would not allow the President to sit in the LLRV’s cockpit out of an overabundance of caution since the pyrotechnics were installed, but not yet armed, in the ejection seat. Following a Preflight Readiness Review held Aug. 13 and 14, managers cleared the LLRV for its first flight.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/llrv_first_flight_oct_30_1964_color.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/llrv_walker_after_first_flight_oct_30_1964.jpg)
Left: Walker during the first flight of the LLRV. Right: Walker shortly after the first flight of the LLRV.
In the early morning of Oct. 30, 1964, FRC chief pilot Joseph A. “Joe” Walker arrived at Edwards Air Force Base’s (AFB) South Base to attempt the first flight of the LLRV. Walker, a winner of both the Collier Trophy and the Harmon International Trophy, had flown nearly all experimental aircraft at Edwards including 25 flights in the X-15 rocket plane. On two of his X-15 flights, Walker earned astronaut wings by flying higher than 62 miles, the unofficial boundary between the Earth’s atmosphere and space. After strapping into the LLRV’s ejection seat, Walker ran through the preflight checklist before advancing the throttle to begin the first flight. The vehicle rose 10 feet in the air, Walker performed a few small maneuvers and then made a soft landing after having flown for 56 seconds. He lifted off again, performed some more maneuvers, and landed again after another 56 seconds. On his third flight, the vehicle’s electronics shifted into backup mode and he landed the craft after only 29 seconds. Walker seemed satisfied with how the LLRV handled on its first flight.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/llrv_walker_and_mallick_in_front_of_llrv_feb_1_1965_ec65-0636.jpg)
Mallick (left) and Walker standing in front of LLRV-1 at FRC in 1965.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/llrv-1_mar_1967_w_armstrong_s67-26657.jpg)
Armstrong with LLRV-1 at Ellington AFB in 1967.
Walker took LLRV-1 aloft again on Nov. 16 and eventually completed 35 test flights with the vehicle, joined by test pilots Donald L. “Don” Mallick who completed the first simulated lunar landing profile flight during the LLRV’s 35th flight on Sept. 8, 1965, and Emil E. “Jack” Kluever who made his first flight on Dec. 13, 1965. Joseph S. “Joe” Algranti and Harold E. “Bud” Ream, pilots at the Manned Spacecraft Center (MSC), now the Johnson Space Center in Houston, travelled to FRC to begin training flights with the LLRV in August 1966. Workers at FRC assembled the second vehicle, LLRV-2, during the latter half of 1966. In December 1966, after 198 flights workers transferred LLRV-1 to Ellington to be more convenient for astronaut training, and LLRV-2 followed in January 1967 after completing six test flights at FRC. The second LLRV made no further flights, partly because the three Lunar Landing Training Vehicles (LLTVs), more advanced models that better simulated the LM’s flying characteristics, began to arrive at Ellington in October 1967. Neil A. Armstrong completed the first astronaut flights aboard LLRV-1 on Mar. 23, 1967, and flew 21 flights before ejecting from the vehicle on May 6, 1968, seconds before it crashed. He later completed his lunar landing certification flights using LLTV-2 in June 1969, just three weeks before the historic Moon landing mission.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/lltv-3_cernan_oct_16_1972.jpg)
Cernan preparing for a flight aboard LLTV-3.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2019/10/llrv_2_moving_from_afrc_to_edwards_afrc2016-0259-68_0.jpg)
LLRV-2 being moved from Armstrong Flight Research Center for display at the Air Force Test Flight Museum at Edwards AFB.
All Apollo Moon landing mission commanders and their backups completed their lunar landing certifications using the LLTV, with Apollo 17 Commander Eugene A. Cernan making the final flight on Nov. 13, 1972. Apollo 11 Commander Neil Armstrong said of the LLTV: “All the pilots…thought it was an extremely important part of their preparation for the lunar landing attempt,” adding “It was a contrary machine, and a risky machine, but a very useful one.” In addition to playing a critical role in the Moon landing program, these early research and test vehicles aided in the development digital fly-by-wire technology for future aircraft. LLRV-2 is on display at the Air Force Flight Test Museum at Edwards AFB (on loan from Armstrong Flight Research Center).
For more on the LLRV, see https://www.hq.nasa.gov/alsj/LLRV_Monograph.pdf
John Uri
NASA Johnson Space Center
https://www.nasa.gov/feature/55-years-ago-the-first-flight-of-the-lunar-landing-research-vehicle
-
7 lutego minęło 35 lat od spaceru kosmicznego, w czasie którego doszło do pierwszego w historii użycia plecaka odrzutowego MMU.
11 lutego 1984 lądowanie wahadłowca (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts41b.htm) pierwszy raz miało miejsce w Kennedy Space Center.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1754946306450010402
7 February 1984. Astronaut Bruce McCandless II made the first untethered EVA using the Shuttle's Manned Manoeuvring Unit (MMU) while Robert L. Stewart tested the "work station" foot restraint at the end of the Remote Manipulator System. Mission STS-41-B.
(https://pbs.twimg.com/media/GFrSZzdWMAA7gx1?format=jpg&name=medium)
7 February 1984. Captain Bruce McCandless II, U.S. Navy, at a distance of approximately 320 feet from the space shuttle Challenger during mission STS-41-B. The five hour fifty-five minute untethered EVA used the Manned Manoeuvring Unit astronaut propulsion vehicle.
https://x.com/ron_eisele/status/1754946352566489540
https://www.youtube.com/watch?v=_jY-ALUq5u8
This Week in NASA History: STS-41B Lands – Feb. 11, 1984
Feb. 14, 2018
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2023/03/ksc-84pc-0080_orig.jpg)
This week in 1984, the space shuttle Challenger, mission STS-41B, landed safely at NASA’s Kennedy Space Center following a successful seven-day mission. This was the first shuttle landing at Kennedy. STS-41B is also known for the first untethered spacewalk using the manned maneuvering unit by former NASA astronaut Bruce McCandless. Here, Challenger awaits launch on pad 39A at Kennedy. Today, the Payload Operations Integration Center at NASA’s Marshall Space Flight Center serves as "science central" for the International Space Station, working 24/7, 365 days a year in support of the orbiting laboratory's scientific experiments. The NASA History Program is responsible for generating, disseminating and preserving NASA’s remarkable history and providing a comprehensive understanding of the institutional, cultural, social, political, economic, technological and scientific aspects of NASA’s activities in aeronautics and space. (NASA)
https://www.nasa.gov/centers/marshall/history/this-week-in-nasa-history-sts-41b-lands-feb-11-1984.html
https://lsda.jsc.nasa.gov/Mission/miss/52
35 YEARS AGO: FIRST UNTETHERED SPACEWALK
PUBLISHED ON FEBRUARY 7, 2019 by Sarah
(https://www.kennedyspacecenter.com/-/media/DNC/KSCVC/Blog-Images/spacewalk-mccandles-water.ashx?la=en&hash=696156AB47423A2E596CB117095640CA1C13CA1B)
https://www.kennedyspacecenter.com/blog/first-untethered-spacewalk
(...) Testing the MMU for the first time in space required a lot of focus and bravery, but McCandless and Stewart had faith in the hardware. Weighing 300 lbs. /136 kg, the MMU was powered by 24 small compressed nitrogen thrusters with two motion-controlled handles on either armrest for simple maneuvering. It was developed by engineer Charles Whitsett, and McCandless tested the MMU underwater and inside the Skylab space station prior to his famous spacewalk. Martin Marietta Aerospace produced the final version of the MMU used on STS-41B. (...)
https://www.kennedyspacecenter.com/blog/first-untethered-spacewalk
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3098.msg137809#msg137809)
w B. McC https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3094.msg112962#msg112962
https://www.nasa.gov/mission/sts-41b/
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-41b.htm
EDIT 08.02.2024
https://twitter.com/airandspace/status/1755305654107992246
40 years ago today, astronaut Bruce McCandless made the first untethered spacewalk using the Manned Maneuvering Unit (MMU). The MMU is in our collection: http://s.si.edu/34s22nL
-
Юбилеи космических полётов
18 октября 2019
«Великолепная семёрка»
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2018/pamyatnye%20daty/12-26-74_.jpg)
Dopiero 8 lutego 1984 rekord w ilości osób przebywających jednocześnie w kosmosie został pobity.
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-41b.jpg)
STS-41B Challenger/F-4 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts41b.htm)
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/soyuz-t-10.jpg)
Sojuz T-10 Salut-7 (http://lk.astronautilus.pl/loty/st10.htm)
-
25 lat temu do pierwszego lotu kosmicznego wystartował Scott Edward Parazynski (http://lk.astronautilus.pl/astros/318.htm)
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/launch2/sts-66.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/sts-66_crista-spas.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-66.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=TqdANq_86yE
https://www.youtube.com/watch?v=TqdANq_86yE
http://www.youtube.com/watch?v=Ey63eDx6aqA
https://www.youtube.com/watch?v=Ey63eDx6aqA
Gentlemen's Hours: Remembering Atlantis' STS-66 Mission, 25 Years On (Part 1)
By Ben Evans, on November 3rd, 2019
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/10/66PATCH.jpg)
The STS-66 mission, as illustrated in the crew’s official patch, sought to explore the links between the Sun and Earth’s atmosphere. Image Credit: NASA
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/10/66ONORBIT.jpg)
Twenty-five years ago, Atlantis returned to flight with the ATLAS-3 mission. It was her final “standalone” mission before the shuttle-Mir and International Space Station (ISS) eras. Photo Credit: NASA
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2014/11/IMG_20141025_0001.jpg)
STS-66 signed crew portrait, sent to the author by Commander Don McMonagle (seated at right). He was joined on the crew by (from left) Jean-Francois Clervoy, Scott Parazynski, Curt Brown, Joe Tanner and Ellen Ochoa. Photo Credit: NASA/Ben Evans personal collection
A quarter-century ago, today, the International Space Station (ISS) era began in earnest with the return-to-flight of Space Shuttle Atlantis, following a lengthy period of refurbishment. Since her STS-46 mission in July 1992, she had undergone many improvements to prepare her for voyages to Russia’s Mir space station and eventually to participate in building the ISS. Her return to operations on STS-66 in November 1994 marked the culmination of a remarkable few months, in which all four shuttles—Columbia, Discovery, Endeavour and Atlantis herself—spread their spacefaring wings. And when STS-66 launched on 3 November 1994, NASA accomplished its best-yet record in the post-Challenger era for launching three back-to-back shuttle missions in only 55 days. (...)
https://www.americaspace.com/2019/11/03/gentlemens-hours-remembering-atlantis-sts-66-mission-25-years-on-part-1/
More Capable Machine: Remembering Atlantis' STS-66 Mission, 25 Years On (Part 2)
By Ben Evans, on November 10th, 2019
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2014/11/sts66landing.jpg)
Boasting the first reusable drag chute, Atlantis concluded STS-66 with a touchdown at Edwards Air Force Base, Calif., on 14 November 1994. The 11-day mission was her longest flight to date. Photo Credit: NASA
(...) In a similar vein to the two missions which preceded it, ATLAS-3 sought to measure global temperatures in the middle atmosphere, together with trace-gas concentrations, and to provide this to the scientific community for comparison with data from other spacecraft. “The ATLAS-3 mission is the most complete global health check on the atmosphere that has ever been done,” explained Mission Scientist Tim Miller, “measuring more trace gases that are important in ozone chemistry than any previous research effort.”
All of its instruments had flown before, but several had been extensively modified in readiness for STS-66 and their precise objectives shifted slightly. One had benefited from an improved recorder controller to provide ground-based scientists with more data about its status and performance. The solar science experiments were also prepared for quite different results, compared to their predecessors; for during ATLAS-1 and ATLAS-2 the Sun had been at a period of near-maximum activity in the 1992-1993 timeframe, and on ATLAS-3 the crew directed the orbiter’s payload bay toward our parent star on no fewer than four occasions to investigate its behavior at a time when its cycle of activity was wearing down toward a “minimum” in 1996-1997. (...)
https://www.americaspace.com/2019/11/10/more-capable-machine-remembering-atlantis-sts-66-mission-25-years-on-part-2/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-66.html
http://smithsonianeducation.org/scitech/impacto/graphic/ellen/atlantis_sts66.html
https://www.nasa.gov/sites/default/files/atoms/files/parazynski_scott.pdf
-
50 Years Ago: After Apollo, What? Space Task Group Report to President Nixon
Sept. 18, 2019
On May 25, 1961, President John F. Kennedy, before a Joint Session of Congress, committed the United States to the goal, before the decade was out, of landing a man on the Moon and returning him safely to the Earth. President Kennedy reaffirmed the commitment during an address at Rice University in Houston in September 1962. Vice President Lyndon B. Johnson, who was instrumental in establishing NASA in 1958 (https://www.nasa.gov/specials/signing/), and now served as the Chair of the National Aeronautics and Space Council, worked with his colleagues in the Congress to ensure adequate funding for the next several years to provide NASA with the proper resources to meet that goal. One significant driving force behind the effort was the geopolitical competition with the Soviet Union, who at the time of Kennedy’s speech was well ahead in the race for space. While Kennedy’s challenge led to great scientific and technological advancements, it was at its core a political gambit.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/jfk_moon_address_to_congress_1961.jpg?itok=M4vfiXkb)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/jfk_speaking_at_rice_1962.jpg?itok=S2_jiHwi)
Left: President Kennedy addresses a Joint Session of Congress in May 1961.
Right: President Kennedy addresses a crowd at Rice University in Houston in September 1962.
Following Kennedy’s assassination in November 1963, now President Johnson continued his strong support of the space program to ensure that his predecessor’s goal of a Moon landing could be achieved within the stipulated time frame. But with increasing competition for scarce federal resources from the conflict in southeast Asia and from domestic programs, Johnson was less interested in any space endeavors that would follow the Moon landing. The space agency’s annual budget peaked in 1965 and began a steady decline three years before Kennedy’s goal was met. From a budgetary standpoint, the prospects of a vibrant post-Apollo space program didn’t look all that rosy, the triumphs of the Apollo missions of 1968 and 1969 notwithstanding.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/lbj_visit_to_msc_w_gt4_astros_1965_s65-33250.jpg?itok=hHCfWrR8)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/lbj_visit_to_msc_1968_s68-20802.jpg?itok=jtb2slF7)
Left: President Johnson presents awards to Gemini 4 astronauts James McDivitt and Ed White (to Johnson’s right and left, respectively) as NASA Administrator James Webb looks on, in June 1965 at the Manned Spacecraft Center in Houston.
Right: President Johnson addresses a crowd during a March 1968 visit to the Manned Spacecraft Center in Houston.
Less than a month after assuming the Presidency in January 1969, Richard M. Nixon appointed a Space Task Group (STG), led by Vice President Spiro T. Agnew as the Chair of the National Aeronautics and Space Council, to report back to him on options for the American space program in the post-Apollo years. Other members of the STG were NASA Acting Administrator Thomas O. Paine (confirmed by the Senate as Administrator on March 20), the Secretary of Defense, and the Director of the Office of Science and Technology. At the time, the only approved human space flight programs were lunar missions through Apollo 20 and three flights to an experimental space station based on Apollo technology that was later named Skylab. Beyond a general vague consensus that the United States human space flight program should continue, no approved projects existed to follow these missions when they were completed by about 1975.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/nixon_introduces_paine_w_agnew_mar_5_1969.jpg?itok=5Y5KCaRh)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/apollo_11_to_20_landing_sites_aug_1969_0.jpg?itok=3w--R5gZ)
Left: President Nixon (left) and Vice President Agnew (right) introduce Paine as the nominee to be NASA Administrator on March 5, 1969.
Right: Proposed lunar landing sites through Apollo 20, per NASA planning in August 1969.
Within NASA, given the intense focus on achieving the Moon landing within President Kennedy’s time frame little attention was paid to what would follow the Apollo Program. During a Jan. 27, 1969, meeting at NASA chaired by Paine, a general consensus evolved that the next step after the Moon landing should be the development of a 12-person earth-orbiting space station by 1975, to be followed by an even larger outpost capable of housing up to 100 people “with a multiplicity of capabilities.” In June, with the goal of the Moon landing about to be realized, NASA’s internal planning added the development of a space shuttle by 1977 to support the space station, and truly optimistically, the development of a lunar base by 1976, among other highly ambitious endeavors that included the idea that the US should begin preparing for a human mission to Mars as early as the 1980s. These proposals were presented to the STG for consideration in early July in a report titled “America’s Next Decade in Space.”
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/stg_report_cover_page_1969.jpg?itok=Ggt7Jp0m)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/stg_report_to_nixon_meeting_at_wh_sep_15_1969_richard_nixon_presidential_library_and_museum.jpg?itok=fR2eliKy)
Left: The STG’s Report to President Nixon.
Right: Meeting in the White House to present the STG Report to President Nixon. Credits: Richard Nixon Presidential Library and Museum.
Still bathing in the afterglow of the successful Moon landing (https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-one-small-step-one-giant-leap/), the STG presented its 29-page report “The Post-Apollo Space Program: Directions for the Future (https://history.nasa.gov/taskgrp.html)” to President Nixon on Sep. 15, 1969, during a meeting at the White House. In its Conclusions and Recommendations section, the report noted that the United States should pursue a balanced robotic and human space program but emphasized the importance of the latter, with a long-term goal of a human mission to Mars before the end of the 20th century. The report proposed that NASA develop new systems and technologies that emphasized commonality, reusability, and economy in its future programs. To accomplish these overall objectives, the report presented three options:
Option I – this option required more than a doubling of NASA’s budget by 1980 to enable a human Mars mission in the 1980s, establishment of a lunar orbiting space station, a 50-person Earth orbiting space station, and a lunar base. A decision would be required by 1971 on development of an Earth-to-orbit transportation system to support the space station. A strong robotic scientific and exploration program would be maintained.
Option II – this option maintained NASA’s budget at then current levels for a few years then anticipated a gradual increase to support the parallel development of both an earth orbiting space station and an Earth-to-orbit transportation system, but deferred a Mars mission to about 1986. A strong robotic scientific and exploration program would be maintained, but smaller than in Option I.
Option III – essentially the same as Option II but deferred indefinitely the human Mars mission.
In separate letters, both Agnew and Paine recommended to President Nixon to choose Option II.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/illustration_of_space_shuttle_1969_s69-60227.jpg?itok=drsWLcZc)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/illustration_of_12-person_space_station_1969_s69-60223.jpg?itok=9C0pZWvM)
Left: Illustration of a possible Space Shuttle circa 1969.
Right: Illustration of a possible 12-person space station circa 1969.
The White House released the report to the public at a press conference on Sep. 17 with Vice President Agnew and Administrator Paine in attendance. Although he publicly supported a strong human spaceflight program and enjoyed the positive press he received when photographed with Apollo astronauts, and initially sounding positive about the STG options, President Nixon ultimately chose not to act on the report’s recommendations. Faced with the still ongoing conflict in southeast Asia and domestic programs competing for scarce federal dollars, the fiscally conservative Nixon decided these plans were just too grandiose and far too expensive. He also believed that NASA should be considered as one America’s domestic programs without the special status it enjoyed during the 1960s. Even some of the already planned remaining Moon landing missions fell victim to the budgetary axe. On Jan. 4, 1970, NASA had to cancel Apollo 20 since its Saturn V rocket was needed to launch the Skylab (https://www.nasa.gov/feature/skylab-america-s-first-space-station/) experimental space station – the Saturn V assembly line had been turned off in 1968 and none were available beyond the original 15 built under contract. In September 1970, reductions in NASA’s budget forced the cancellation of two more Apollo missions, and for a time in 1971 President Nixon considered cancelling two more but these were eventually saved and flew as Apollo 16 and 17 in 1972, the final Moon landing missions.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/nixon_and_fletcher_with_shuttle_model_1972_1.jpg?itok=xMb9g8xx)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts-1_launch_apr_12_1981_s81-30498.jpg?itok=U0mFUxF5)
Left: NASA Administrator Fletcher (left) and President Nixon announce the approval to proceed with Space Shuttle development in 1972.
Right: First launch of the Space Shuttle in 1981.
More than two years after the STG submitted its report, in January 1972 President Nixon directed NASA Administrator James C. Fletcher to develop the Space Transportation System, the formal name for the Space Shuttle, the only element of the recommendations to survive the budgetary challenges. At that time, the first flight of the program was expected in 1979 with the actual first flight occurring two years later. It would be 12 years after Nixon’s shuttle decision before President Ronald W. Reagan approved the development of a space station, the second major component of the STG recommendation, and another 14 years after that before the first element (https://www.nasa.gov/feature/20-years-ago-iss-construction-begins) of that program reached orbit. In those intervening years, the original American space station had been redesigned and evolved into the multinational partnership called the International Space Station.
John Uri
NASA Johnson Space Center
https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-after-apollo-what-space-task-group-report-to-president-nixon
-
'Working a Monkey Board': The First 50 Years of Spacewalking (Part 1)
By Ben Evans, on March 18th, 2015
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/05/Ed-White_spacewalk.jpg)
Five decades have now passed since humanity’s first foray beyond the confines of their pressurized spacecraft and into the airless void beyond. Photo Credit: NASA
Fifty years ago, today, on 18 March 1965, a 30-year-old Soviet cosmonaut named Alexei Leonov became the first human in history to depart the confines of his spacecraft in a pressurized suit and float freely into the limitless void beyond. (...) Leonov spent 12 minutes outside the Voskhod 2 spacecraft, tumbling in the void, as part of the latest in a line of Soviet spectaculars, designed to outdo the United States. It had long been apparent that spacewalking, or “Extravehicular Activity” (EVA), was a central tenet of Project Gemini that NASA needed to master, before sending humans to the Moon in fulfilment of President John F. Kennedy’s bold challenge. The first U.S. spacewalk, by astronaut Ed White, occurred a few weeks later, in June 1965, and ushered in a new technology which would see humans explore the surface of the Moon, weld, repair, and upgrade satellites and space telescopes, work in untethered conditions, and build one of the brightest objects in Earth’s skies: the International Space Station (ISS). (...)
By this stage, Gemini IV’s official press kit had made reference to a “possible extravehicular activity,” which became a certainty just a few days later. Nor would Ed White merely stand on his seat and poke his head through the upper hatch; he would actually leave the spacecraft and maneuver around with the aid of his hand-held device. Following their launch on 3 June, White ventured outside the spacecraft for 21 minutes and “walked” across part of the world, starting over the central Pacific, over California and later Texas, and eventually reaching southern Florida and the island chains of Cuba and Puerto Rico. From inside Gemini IV, McDivitt was concerned that his photography of the event was “not very good,” but in reality his images of America’s first spacewalker proved an iconic record of the early annals of space exploration.
The first few piloted Gemini missions had been assigned very specific tasks—an inaugural shakedown of the vehicle on Gemini 3, the EVA on Gemini IV, long-duration and fuel cells on Gemini V, rendezvous on Gemini VI, and long-duration on Gemini VII—but each of the final six flights of the program were expected to feature a spacewalk of significantly greater complexity than had been performed by White. (...)
https://www.americaspace.com/2015/03/18/working-a-monkey-board-the-first-50-years-of-spacewalking-part-1/
Walking on an Alien World: The First 50 Years of Spacewalking (Part 2)
By Ben Evans, on March 19th, 2015
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/12/Apollo_11_first_step.jpg)
A mere four years after humanity’s first spacewalk, EVA and space suit technology advanced sufficiently to permit Neil Armstrong’s historic first steps on the Moon. Photo Credit: NASA
(...) Performing EVA on another celestial body, they found that the most natural gait was a loping motion, in which they alternated feet, pushed off with each step, and floated ahead, then planted the other foot. Other techniques included “skipping strides” and “kangaroo hops,” necessitated by the peculiar one-sixth terrestrial gravity. They had to take care when turning and stopping. “I noticed immediately that my inertia seemed much greater,” Aldrin wrote in his memoir, Men from Earth. “Earthbound, I would have stopped my run in just one step … an abrupt halt. I immediately sensed that if I tried this on the Moon, I’d be face-down in the lunar dust. I had to use two or three steps to sort of wind down. The same applied to turning around. On Earth, it’s simple, but on the Moon, it’s done in stages.” In total, Armstrong spent two hours and 14 minutes on the surface; Aldrin a little less, at one hour and 46 minutes. (...)
https://www.americaspace.com/2015/03/19/walking-on-an-alien-world-the-first-50-years-of-spacewalking-part-2/
Operational EVAs: The First 50 Years of Spacewalking (Part 3)
By Ben Evans, on March 21st, 2015
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/11/skylab4-eva.jpg)
The final Skylab mission marked the first occasion on which a spacewalk was conducted on Christmas Day. Photo Credit: NASA
(...) “The spacewalks are just absolutely the high point,” Lousma explained to the NASA oral historian, years later. “It really is the most memorable part of being in orbit; just an unusual experience, in that when you go outside, it’s different than being inside. When you’re inside, you look through the window and you see part of world.” Outside, in the ethereal void, the Earth was an enormous “sphere,” just beyond the helmet visor. Lousma was dazzled by the glare of the unfiltered sunlight and was astonished that, for the very first time, he really felt the sensation of speed and motion over Earth. At the same time, however, unlike the related sensations associated with speed in an aircraft, there was no vibration and absolutely no sound. “It’s like gliding along on this magic carpet,” he said, “going into the sunset and sunrise every hour and a half … doing that for six hours.” On one occasion, perched on the end of the ATM, installing a film cassette, Lousma remembered moving into orbital night, somewhere over Siberia, he guessed, and being thrown headlong into blackness. Through his visor, he could hardly see his own gloved hands and had the profound realisation that “it’s just me, God, the spacecraft and my buddies and that’s it!” (...)
https://www.americaspace.com/2015/03/21/spacewalking-from-space-stations-the-first-50-years-of-spacewalking-part-3/
Repair and Salvage: The First 50 Years of Spacewalking (Part 4)
By Ben Evans, on March 22nd, 2015
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2012/11/sts-5-training.jpg)
Originally, the shuttle was intended never to require an EVA capability. In the 1970s, it was regarded as the spacegoing equivalent of a commercial airliner … but when it became clear that problems might be experiencing closing the payload bay doors and attending to other technical issues, an EVA capability evolved. Many of the techniques for attending to contingencies would have been trialed by Lenoir and Allen on STS-5. Photo Credit: NASA
(...) In December 1982, NASA announced that the EVA would be attempted by astronauts Story Musgrave and Don Peterson on STS-6, the maiden voyage of Shuttle Challenger, which eventually launched in April 1983. “It didn’t give us much time to train,” Peterson recalled in his NASA oral history. “I didn’t have much experience in the suit, but the advantage we had was that Story was the astronaut office’s point of contact for the suit development, so he knew everything there was to know. He’d spent 400 hours in the water tank, so he didn’t really have to be trained!” By his own admission, Peterson’s EVA training for STS-6 “was pretty rushed.” He recalled being underwater in the Weightless Environment Training Facility (WET-F) at the Johnson Space Center (JSC) in Houston, Texas, on 15-20 occasions, “and that’s not really enough to know everything you need to know.” (...)
https://www.americaspace.com/2015/03/22/repair-and-salvage-the-first-50-years-of-spacewalking-part-4/
Ready for Space Station Building: The First 50 Years of Spacewalking (Part 5)
By Ben Evans, on March 28th, 2015
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2012/09/STS-61-a1.jpg)
Story Musgrave works at the end of Endeavour’s mechanical arm during activities to service the Hubble Space Telescope (HST) in December 1993. Photo Credit: NASA
(...) The four STS-49 EVAs totaled 25 hours and 27 minutes, longer than had been accomplished on any prior shuttle mission, and required some sporty additions to the astronauts’ pure-white suits for identification. Thuot (EV1) wore red stripes, Hieb (EV2) had no stripes, Thornton (EV3) had dashed stripes and Akers (EV4) had red diagonal hatches. It was a system which would be followed on several other shuttle missions involving more than two spacewalkers, throughout the 1990s and into the present century, most recently on STS-134, the final flight of Endeavour, in May-June 2011.
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2012/09/STS-49-3-man-EVA.jpg)
In the first, and so far only, three-person EVA, astronauts Rick Hieb, Tom Akers and Pierre Thuot manhandle Intelsat 603 into Endeavour’s payload bay for the attachment of a new rocket motor. Photo Credit: NASA
STS-49 demonstrated that more EVA expertise was acutely needed before the construction of Space Station Freedom could begin. “We need better ways to train so that the learning curve isn’t quite so steep,” said the mission’s commander, Dan Brandenstein, whilst Pierre Thuot added that the Intelsat 603 retrieval task was something that the crew “couldn’t train for fully”. As a result, in November 1992, NASA announced that a future shuttle flight, STS-54, would feature an EVA to “fine-tune the methods of training astronauts for assembly tasks in space” and “increase the spacewalk experience levels of astronauts, ground controllers and instructors”. It was noted that more EVA flights would be manifested, but that they would only be attempted if they did not impact primary mission objectives.
https://www.americaspace.com/2015/03/28/ready-for-space-station-building-the-first-50-years-of-spacewalking-part-5/
Traversing the New Frontier: The First 50 Years of Spacewalking (Part 6)
By Ben Evans, on March 29th, 2015
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/03/eva29virtscable.jpg)
Terry Virts is pictured working on cable-routing activities in support of the future International Docking Adapters (IDAs) during EVA-29 on 21 February 2015. This was the first spacewalk in the 50th anniversary year since Alexei Leonov’s pioneering EVA. Photo Credit: NASA
Less than a month ago, on 1 March 2015, U.S. astronauts Barry “Butch” Wilmore and Terry Virts concluded a spectacular series of three EVAs to prepare the International Space Station (ISS) for its most significant phase of expansion and relocation of hardware since the end of the shuttle era. They laid 340 feet (103 meters) of cables in support of the arrival of two International Docking Adapters (IDAs)—critical for NASA’s future Commercial Crew aspirations—as well as a further 400 feet (122 meters) of cables for the Common Communications for Visiting Vehicles (C2V2) architecture and prepared two berthing ports on the Tranquility node for use later in 2015. In concluding the last of these EVAs, Wilmore and Virts completed the 187th spacewalk performed by astronauts and cosmonauts from the United States, Russia, Canada, France, Japan, Germany, Sweden, and Italy since December 1998 to assemble and maintain the largest and most complex engineering achievement in human history. It is a mammoth effort which is expected to continue this year and throughout the station’s operational lifetime. (...)
In December 1988, Frenchman Jean-Loup Chrétien became the first non-Russian and non-U.S. citizen in history to embark on an EVA. One of the tasks of Chrétien and his Soviet crewmate, cosmonaut Aleksandr Volkov, was the installation of the French ERA experiment on Mir’s exterior, as part of demonstrations of the construction of rigid structures in microgravity. “You forget about your space suit very quickly,” Chrétien recalled later, “so you’re really in the impression that you are free floating with nothing … just swimming. It was fascinating.” Orbital darkness did not bother him: the lights on his helmet and Earth’s natural albedo provided an eerie illumination of their own. Aged 50, the Frenchman also secured a record as the world’s oldest spacewalker, an accolade he would hold until 1993. (...)
Later in 1990, another EVA became necessary, not because of an issue pertaining to Mir, but to the Soyuz TM-9 spacecraft of cosmonauts Anatoli Solovyov and Aleksandr Balandin. Following their launch in February, it became clear that three of their descent module’s eight thermal insulation blankets had become detached, threatening to obstruct critical sensors during re-entry. In July, the cosmonauts performed a spacewalk, during which they successfully tended to the blankets, but inadvertently violated an EVA egress procedure from the Kvant-2 module airlock, which damaged the hinges around the circumference of the hatch. The error became evident when Solovyov and Balandin came to return inside Mir, and the hatch refused to close properly, forcing them to leave it slightly ajar and use Kvant-2’s inner compartment as a contingency airlock. By the time they returned inside the station, the cosmonauts had spent seven hours and 16 minutes in vacuum, a new Soviet EVA record. (...)
Finally, on 1 October, during the STS-86 mission to Mir, U.S. astronaut Scott Parazynski and Russian cosmonaut Vladimir Titov performed a spacewalk outside shuttle Atlantis. This marked the first occasion that a Russian had spacewalked outside a non-Russian spacecraft, wearing a non-Russian suit, as well as making Titov the first non-U.S. shuttle spacewalker. Eight weeks later, on STS-87, Japanese astronaut Takao Doi became the second, and by the end of the 30-year shuttle era in July 2011 spacewalkers from Switzerland, Canada, France, Germany, and Sweden had done likewise. Notably, in December 1999, Swiss astronaut Claude Nicollier became the European Space Agency (ESA) spacefarer to perform an EVA from the shuttle, during the STS-103 Hubble Space Telescope (HST) servicing mission. (...)
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/03/jerryross.jpg)
Jerry Ross, pictured during STS-88, the first shuttle mission of the International Space Station (ISS) era. Photo Credit: NASA
Despite the steady expansion of spacewalking to other nations, until relatively recently only the United States and Russia carried the capability to conduct EVA. That monopoly ended in September 2008, when Chinese crew member Zhai Zhigang performed a 22-minute spacewalk outside his Shenzhou 7 spacecraft. His comrade, Liu Boming, also embarked on a Stand-Up EVA (SEVA) to hand him a Chinese flag. Although China has yet to perform a second EVA, the achievement made the world’s most populous nation the third to demonstrate a home-grown capability to execute spacewalks in its own suits, with its own citizens and from its own spacecraft. (...)
Age has also proven little of a barrier for spacewalkers, with Russian cosmonaut Pavel Vinogradov the current record-holder for the upper limit, having performed an EVA in April 2013, aged 59. In doing so, he eclipsed the previous record-holder, U.S. astronaut Story Musgrave, who had been 58 years old when he led the spacewalks which serviced the Hubble Space Telescope (HST) in December 1993. The oldest female spacewalker was Linda Godwin, who was 49 years old at the time of her final career EVA on STS-108 in December 2001. At the lower limit, Alexei Leonov himself was just 30 years old at the time of his pioneering EVA and consequently holds the record for the world’s youngest spacewalker. And the youngest female spacewalker was America’s first woman to walk in space, Kathy Sullivan, who turned 33 just two days before launching aboard Challenger on Mission 41G in October 1984. (...)
https://www.americaspace.com/2015/03/29/traversing-the-new-frontier-the-first-50-years-of-spacewalking-part-6/
2) 31 lat temu, 13.05.1992 astronauci P. J. Thuot (USA), R. J. Hieb (USA) i T. D. Akers (USA) wykonali pierwszy i do tej pory jedyny spacer kosmiczny z udziałem 3. astronautów.
https://twitter.com/ShuttleAlmanac/status/1657170963849682944
-
This Week in NASA History: First Launch of Saturn V – Nov. 9, 1967
Nov. 6, 2019
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/s67-50903_cropped.jpg)
https://www.nasa.gov/centers/marshall/history/this-week-in-nasa-history-first-launch-of-saturn-v-nov-9-1967.html
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3042.msg111381#msg111381
-
35 lat temu 8 listopada 1984 roku zaczęła się wyprawa STS-51A Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts51a.htm).
Był to dopiero drugi lot wahadłowca Discovery.
Była to też piąta i ostatnia załogowa wyprawa amerykańska w 1984 roku.
Po wypuszczeniu z ładowni Discovery dwóch satelitów komunikacyjnych Anik D2 i Leasat 1 przystąpiono do trudnej operacji odzyskania satelitów Palapa B2 i Westar VI, które w lutym w czasie misji STS-41B z powodu anomalii silnikowej nie zostały umieszczone na docelowej orbicie.
Na pokładzie znalazła się 4. Amerykanka Anna Fisher, która na parę miesięcy przed porodem została przydzielona do lotu.
https://www.youtube.com/watch?v=HTy0dQidPGM
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/launch2/sts-51a_2.jpg)(http://www.spacefacts.de/graph/sts/landing2/sts-51a.jpg)
(http://www.spacefacts.de/mission/photo2/sts-51a.jpg)(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-51a.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/sts-51a_westar-vi.jpg)(http://www.spacefacts.de/graph/drawing/drawings2/sts-51a_eva.jpg)
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-51A.html
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/shuttle_pk/pk/Flight_014_STS-51A_Press_Kit.pdf
Dale Gardner: https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3551.msg129497#msg129497
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3553.msg137992#msg137992)
-
W 1969 miały mejsce liczne zmiany kadrowe w kierownictwie NASA
50 Years Ago: Management Changes at NASA
Dec. 3, 2019
(...) On Sept. 25, 1969, NASA appointed veteran astronaut James A. McDivitt as the Manager of the Apollo Spacecraft Program Office at the Manned Spacecraft Center (MSC), now the Johnson Space Center in Houston. McDivitt, selected as an astronaut in 1962, commanded two spaceflights, Gemini 4 in June 1965 that included the first American spacewalk and Apollo 9 in March 1969, the first test of the Lunar Module in Earth orbit. He succeeded George M. Low who, in that position since April 1967, led the agency’s efforts to recover from the Apollo 1 fire and originated the idea to send Apollo 8 on a lunar orbital mission. Under his tenure, NASA successfully completed five crewed Apollo missions including the first human Moon landing to meet President John F. Kennedy’s goal. MSC Director Robert L. Gilruth initially assigned Low to plan future programs until Nov. 13, when President Richard M. Nixon nominated him as NASA Deputy Administrator. The Senate confirmed Low’s nomination on Nov. 25, and NASA Administrator Thomas O. Paine swore him in on Dec. 3. Low filled the position vacant since March 20, 1969. (...)
https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-management-changes-at-nasa
-
W podsumowaniu 2009 roku przeoczono start satelity astronomicznego WISE.
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1069.msg139122#msg139122
Rok 2009 w astronautyce: część 1 – Świat
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 26 GRUDNIA 2009
https://kosmonauta.net/2009/12/2009-12-26-podsumowanie-1/
Rok 2009 w astronautyce: część 2 – Polska
BY MICHAŁ MOROZ ON 26 GRUDNIA 2009
https://kosmonauta.net/2009/12/podsumowanie2009-polska/
-
35 lat temu wystartowała Wega 1 - pierwsza z dwóch radzieckich sond przeznaczonych do badania Wenus i komety Halleya. Misja odbyła się przy międzynarodowej współpracy.
https://www.youtube.com/watch?v=QA8zMflcnPM
http://lk.astronautilus.pl/sondy/wega1.htm
ИСТОРИЯ ОСВОЕНИЯ КОСМОСА. 1984 ГОД – ЗАПУСК АВТОМАТИЧЕСКОЙ МЕЖПЛАНЕТНОЙ СТАНЦИИ «ВЕГА-1»
15 декабря 2017
15 и 21 декабря 1984 года, с космодрома БАЙКОНУР были запущены автоматические межпланетные станции (АМС) «Вега-1» и «Вега-2». Они были выведены на траекторию полета к Венере четырехступенчатой ракетой-носителем «Протон-К».
http://www.youtube.com/watch?v=tVwhRzFrSQU
https://www.youtube.com/watch?time_continue=55&v=tVwhRzFrSQU&feature=emb_title
(...) Дорога к Венере была уже хорошо освоена многими советскими межпланетными станциями, начиная с «Венеры-2» и кончая «Венерой-16». Поэтому и полет обеих станций «Вега» проходил практически без осложнений. На трассе перелета проводились научные исследования, включающие в себя изучение межпланетных магнитных полей, солнечных и космических лучей, рентгеновского излучения в космосе, распределение компонентов нейтрального газа, а также регистрацию пылевых частиц. Продолжительность перелета от Земли к Венере составила для станции «Вега-1» 178 суток, а для «Веги-2» - 176 суток. (...)
https://www.roscosmos.ru/24426/
АМС "Вега-1" и АМС "Вега-2"
Исследование Венеры и кометы Галлея: 1984-1985 годы
(http://galspace.spb.ru/index502.file/16.jpg)
(http://galspace.spb.ru/index502.file/3.jpg)
«Вега-1» в собранном виде, макет. Хорошо видны сканирующая платформа, теплоизоляция и металлические пылезащитные экраны
http://galspace.spb.ru/index502.html
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3858.msg139130#msg139130)
http://www.astronautix.com/v/vega5vk.html
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1984-125A
https://pds-ppi.igpp.ucla.edu/mission/Vega_1
http://mentallandscape.com/V_Vega.htm
https://www.nationalgeographic.com/science/article/dear-vega-forgotten-soviet-mission-that-flew-around-venus
https://room.eu.com/article/Chasing_comets_together_the_Vega_project_in_the_USSR_and_beyond
https://www.drewexmachina.com/2016/03/06/the-missions-to-comet-halley/
https://what-when-how.com/space-science-and-technology/vega-project/
https://pds-smallbodies.astro.umd.edu/data_sb/missions/vega1/index.shtml
https://www.globalsecurity.org/space/world/russia/vega-veneras.htm
V-2 https://www.planetary.org/space-images/comet-halley-from-vega-2
https://www.esa.int/Science_Exploration/Space_Science/Rosetta/History_of_cometary_missions
https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/0273117785900729
https://airandspace.si.edu/exhibitions/exploring-the-planets/online/solar-system/comets/encounters.cfm
https://twitter.com/nasahistory/status/676854239688265728
-
https://www.youtube.com/watch?v=5RDjBZ-hylw
40 years of Ariane
19/12/2019
(http://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2009/12/first_launch_of_europe_s_ariane_in_1979/9689235-3-eng-GB/First_launch_of_Europe_s_Ariane_in_1979_pillars.jpg)
The first successful launch of the European launcher, Ariane 1, on 24 December 1979 from Kourou, French Guiana. ESA (1980)
ESA and partners celebrate 40 years of Ariane – a launch vehicle operating in the international space arena, and a symbol of cooperation and innovation that ensures independent access to space for Europe.
On 24 December 1979, the first Ariane 1 was launched from Europe’s Spaceport in Kourou, French Guiana. Launch L01 carried CAT-1, or Technological Capsule 1, a small satellite used to provide data on the launch characteristics of the new rocket and therefore only powered for eight orbits.
Ariane 1 was the first launch vehicle to be developed with the primary purpose of sending commercial satellites into geostationary orbit. It was designed mainly to deploy two satellites per mission, thus reducing costs.
From this first flight, Ariane evolved into a highly reliable rocket boosted by the fast-growing demand for commercial space launches in the 1980s. Operated by Arianespace, Ariane claimed over half the satellite market in this period.
(http://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2000/09/ariane_2_v18/9235023-6-eng-GB/Ariane_2_V18_pillars.jpg)
As the size of satellites grew, Ariane 1 gave way in 1984 to the more powerful Ariane 2 and 3, and these in turn were superseded by Ariane 4 in 1988. This is the first launch of Ariane 2, flight V18 on 30 May 1986, carrying Intelsat 5a F14. ESA
Altogether, Ariane 1, 2 and 3 launched 28 times between 1979 and 1989, placing a total of 38 satellites in orbit.
Ariane 4 entered service in 1988 and made 113 successful launches. Its last was on 15 February 2003. It featured an elongated first stage and strap-on liquid and solid-fuel boosters providing more thrust at liftoff. For this version of Ariane, a lighter Sylda fairing structure was introduced. The Sylda allows two payloads to be stacked one on top of the other.
Ariane 5 is the result of continual investment in new technology, a wider, heavier and shorter design, and new production methods. This has extended Ariane's benchmark lifting capability from its initial 1850 kg to geostationary orbit, to today’s dual payload record of 10 865 kg to geostationary orbit with an Ariane 5 ECA on 2 June 2017.
(http://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2019/12/ariane_3_v10/21491653-1-eng-GB/Ariane_3_V10_pillars.jpg)
Launch of first Ariane 3 flight V10 from Europe's Spaceport in French Guiana, on 4 August 1984, carrying ECS-2 and Telecom-1A satellites. ESA/CNES/Arianespace
Ariane 5’s ES was used for various missions, such as the Automated Transfer Vehicle in low orbit and Galileo in medium orbit. It was retired from service on 25 July 2018.
Europe's Spaceport lies just above the equator in South America, and hosts facilities for Ariane, Soyuz and Vega launchers.
(http://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2002/02/ariane_4_and_ariane_5_launchers_artist_view/9196051-5-eng-GB/Ariane_4_and_Ariane_5_launchers_artist_view_pillars.jpg)
Ariane 4 is justly known as the ‘workhorse’ of the Ariane family. Since its first flight on 15 June 1988 it has made over 100 successful launches. The Ariane 4 has proved ideal for launching satellites for communications and Earth observation, as well as for scientific research.
This launcher is extremely versatile. The first stage can hold two or four strap-on boosters, or none at all. This means that it can lift into orbit satellites weighing from 2000 to nearly 4800 kg in GTO, nearly three times as much as the Ariane-3 launcher. Now its role is gradually being taken over by the Ariane-5 launcher and the last Ariane-4 flight is expected to take place in 2003.
Ariane 4 has captured 50% of the market in launching commercial satellites showing that Europe can more than hold its own in the commercial launch market.
Ariane 5 is designed to meet the challenges of the new millennium. It meets several requirements: the ability to launch larger satellites, the increasing use of low orbits for servicing the International Space Station and the need to reduce costs while maintaining a high reliability.
Its first successful launch took place on 30 October 1997 while its first operational flight occurred in December 1999, when it launched ESA’s X-ray Multi-Mirror (XMM). Ariane 5 has proved highly reliable and economic, and has been used to launch satellites for communications, Earth observation and scientific research into geostationary orbits and Sun-synchronous orbits. ESA had to build a new launch site at Europe’s spaceport in Kourou for this new member of the Ariane family as well as facilities to make the solid boosters needed to launch this, the most powerful launcher in the Ariane family. Ariane 5 can be used for launches into geostationary orbit, medium-Earth orbit and low-Earth orbit, as well as for launches to other planets. ESA-D. Ducros
(http://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2012/03/the_protective_fairing_is_lowered_over_automated_transfer_vehicle_edoardo_amaldi/9939576-2-eng-GB/The_protective_fairing_is_lowered_over_Automated_Transfer_Vehicle_Edoardo_Amaldi_pillars.jpg)
The protective fairing is lowered over Automated Transfer Vehicle Edoardo Amaldi. With the fairing in place, the spacecraft was lowered on to the Ariane rocket that launched it to the International Space Station.
ESA’s third automated space freighter is carrying about two tonnes of dry cargo, 285 kg of water and more than three tonnes of propellants to the International Space Station. ESA/CNES/Arianespace/Optique Video du CSG - P.Baudon
Continued updates to the Spaceport’s facilities have kept up with the requirements of each new launch vehicle. The pad used by Ariane 1, 2 and 3 was later repurposed for Vega in 2012 and is currently being modified to accommodate the upcoming more powerful Vega-C successor.
(http://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2018/06/artist_s_view_of_ariane_6_and_vega-c/17554309-1-eng-GB/Artist_s_view_of_Ariane_6_and_Vega-C_pillars.jpg)
ESA and European industry are currently developing a new-generation launcher: Ariane 6. This follows the decision taken at the ESA Council meeting at Ministerial level in December 2014, to maintain Europe’s leadership in the fast-changing commercial launch service market while responding to the needs of European institutional missions.
This move is associated with a change in the governance of the European launcher sector, based on a sharing of responsibility, cost and risk by ESA and industry.
The participating states are: Austria, Belgium, Czech Republic, France, Germany, Ireland, Italy, Netherlands, Norway, Romania, Spain, Sweden and Switzerland.
On the wave of Vega’s success, Member States at the ESA Ministerial meeting in December 2014 agreed to develop the more powerful Vega-C to respond to an evolving market and to long-term institutional needs.
Vega-C is expected to debut in mid-2019, increasing performance from Vega’s current 1.5 t to about 2.2 t in a reference 700 km polar orbit, covering identified European institutional users’ mission needs, with no increase in launch service and operating costs. ESA - D. Ducros
ESA is currently preparing for the next decade in space transportation. Part of this involves the transition from Ariane 5 to the new modular Ariane 6 for which a dedicated launch site has been built.
Ariane 6 has two versions, Ariane 62 with two strap-on boosters and Ariane 64 with four, for more power.
The new Ariane design is intended to serve the diverse needs of a wide range of customers offering new payload dispensers for a variety of configurations while dramatically decreasing the cost of launches compared to Ariane 5.
Changes in the way in which Ariane 6 is assembled, paired with new manufacturing techniques, is set to speed up the turn around time, allowing more Ariane launches than ever before.
Europe can celebrate Ariane’s history and look forward to building on its successes through innovation and an extreme design-to-cost approach to maintain its lead in a fiercely competitive launch services market.
Read more about Europe’s Spaceport history and development here. You can also read the article in the ESA Bulletin 172.
http://www.esa.int/Enabling_Support/Space_Transportation/40_years_of_Ariane
-
Europe marks 40th anniversary of first Ariane rocket launch
by Juliette Collen DECEMBER 22, 2019
(https://scx1.b-cdn.net/csz/news/800/2019/thelaunchofa.jpg)
The launch of an Ariane 5 rocket in August 2019
The first Ariane space rocket lifted off over the forests of French Guiana 40 years ago, enabling Europe to at last take its place as an independent player in the international race for space.
Following a number of delays and technical setbacks, Ariane 1 finally left the launch pad in Kourou at 2:13 pm local time on December 24, 1979.
Its maiden flight was a so-called qualification flight, meaning it was not carrying any satellite to put into orbit.
But at the launch, and "during the successive ignitions and separations of different parts of the rocket, there were cries of joy from spectators as the Ariane rose in the clear sky above Guiana," AFP's special correspondent wrote at the time.
The control room erupted with applause when the then head of France's CNES National Centre for Space Studies, Yves Sillard, declared the mission a success, "without even waiting for the orbiting diagnosis," the AFP article stated.
"It was a complete success. It triggered inexpressible joy," Sillard said in an interview with AFP four decades after.
"There was laughter and tears," recalled the launch centre's former head of operations, Guy Dubau, visibly moved even 40 years on.
The teams involved in the project had come a long way: just a few days earlier, on December 15, to everyone's dismay, the rocket failed to take off after ignition due to an unanticipated problem with setting parameters.
"We had absolute confidence in these engines," says Dubau. The failure "dealt a body blow to the 150 people working in the launch centre".
Europa fiasco
There were only nine days left to fix the problem.
(https://scx1.b-cdn.net/csz/news/800/2019/thefirstlaun.jpg)
The first launch of an Ariane rocket on December 24, 1979 in French Guiana
"We had to work around the clock. We even set up a small dormitory in the centre," Dubau says.
Then, in a final attempt on Christmas Eve, Ariane lifted off.
"It was a miracle. Two hours more and we would have had to bin the rocket launcher," Dubau said.
Sillard said that if it had failed, "it could have dramatic consequences, and might have even led to the project being abandoned altogether."
That was because Europe was still smarting from the fiasco of an earlier project.
The Europa satellite launcher, developed in the 1960s, failed because of a lack of coordination between the participating countries and the absence of a single overall project manager.
The Europa programme was abandoned in 1973, the same year that the European Space Agency (ESA) was set up.
From then on, the management was entrusted to CNES, which contributed more than 60 percent to the new project.
The stakes were high: the United States had just launched its space shuttle programme, claiming launch costs would be "five times cheaper than conventional launchers and that these would disappear", Sillard said.
Ariane would prove the contrary. But the project was still plagued by an overall climate of scepticism.
(https://scx1.b-cdn.net/csz/news/800/2019/thelaunchesw.jpg)
The launches were from the space centre in Kourou in French Guiana
Ariadne's thread
Under French stewardship, more than 50 companies from 10 different countries worked on developing a new launcher called Ariane, or Ariadne in English, the name of a Greek mythological princess who left a thread to guide Theseus out of the minotaur's labyrinth.
In the same way, the new launcher project would "lead us out of the maze of European talks," said Gerard Brachet, a former CNES engineer who went on to head the organisation.
For the first time, Ariane 1 would break the US hold on satellite launches and Europe officially entered the space race.
"This first successful launch lent us commercial credibility," Brachet said.
For the current president of CNES, Jean-Yves Le Gall, "if this launch hadn't taken place 40 years ago, we wouldn't have the European space industry that we have today."
Overall, the Ariane project has been a success and there have been five generations of rockets to date, despite some setbacks, such as the explosion of the first Ariane 5 rocket in flight.
Between then and now, the load transported by the rockets has increased tenfold, says Stephane Israel, the president of Arianespace, the company responsible for marketing the launcher.
But in recent years, Ariane has come to face much fiercer competition, particularly from American firm Space X with its reusable launcher.
Europe is fighting back with its Ariane 6, due to take off in 2020.
With much more competitive manufacturing costs, the new generation launcher will have a re-ignitable engine enabling several charges to be placed in different orbits during the same mission.
And a potentially reusable motor, Prometheus, is also in the pipeline.
https://phys.org/news/2019-12-europe-40th-anniversary-ariane-rocket.html
https://www.youtube.com/watch?v=N6PWATvLQCY
-
Zestawienie Nowego Roku na orbicie w latach 1974-2017 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg100453#msg100453);
Zestawienie Bożego Narodzenia / Nowego Roku na orbicie w latach 1968-2019 (http://lk.astronautilus.pl/temp/neo/zestawienie.html).
-
40 lat od pierwszego startu Ariane
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 24 GRUDNIA 2019
Mija właśnie 40 lat od pierwszego startu europejskiej rakiety Ariane.
Program europejskich rakiet orbitalnych Ariane został zaakceptowany w 1973 roku, w wyniku porozumienia Francji, Wlk. Brytanii i Niemiec w ramach Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA). Pierwsza z serii rakiet – Ariane 1 – została przygotowana do pierwszego lotu przed końcem dekady lat siedemdziesiątych. Pierwszy start Ariane 1 odbył się 24 grudnia 1979 roku, po pewnych opóźnieniach “w ostatniej chwili”, z powodów technicznych. Lot przebiegł prawidłowo. Ten start – jak i wszystkie kolejne – odbywały się z europejskiego kosmodromu Kourou w Gujanie Francuskiej. Dla obsługi klientów komercyjnych powołano spółkę Arianespace, która rozpoczęła działalność w 1980 roku.
Rakieta Ariane 1 wykonała łącznie 11 lotów, z czego 9 zakończyło się sukcesem. Po tej rakiecie, w latach 80. XX wieku wprowadzono rakiety Ariane 2, Ariane 3 i Ariane 4. Łącznie rakiety Ariane 1 – 5 wykonały w latach 1979 – 2003 144 starty, z których 113 zakończyło się sukcesem. Te rakiety zastąpiła rakieta Ariane 5 (pierwszy start w 1996 roku) oraz znacznie mniejsza rakieta Vega (pierwszy start w 2012 roku, na pokładzie której znalazł się pierwszy polski satelita PW-Sat).
W 2020 roku do służby wejdzie rakieta Ariane 6 – częściowy następca rakiety Ariane 5. Rakiety rodziny Ariane zapewniają Europie niezależny dostęp do orbity, co jest ważne w przypadku europejskich programów takich jak Galileo (system pozycjonowania) czy też dostarczanie lotów na orbitę transferową GTO dla satelitów telekomunikacyjnych.
(ESA, Tw)
https://kosmonauta.net/2019/12/40-lat-od-pierwszego-startu-ariane/
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg139479#msg139479
-
Zestawienie Bożego Narodzenia / Nowego Roku na orbicie w latach 1968-2019 (http://lk.astronautilus.pl/temp/neo/zestawienie.html).
Sojuz MS-11/ISS-58 OD Kononienko (2) (Rosja)
David Saint-Jacques (Francja)
ACh McClain (USA)
David Saint-Jacques nie jest Francuzem
5. 1987-12-24, 25, 26
Sojuz TM-3/Sojuz TM-4/Mir
JW Romanienko (2) (Rosja)
AP Aleksandrow (Rosja)
WG Titow (Rosja)
MCh Manarow (Rosja)
AS Lewczenko (Rosja)
8 grudnia (1991) Borys Jelcyn, Leonid Krawczuk i Stanisłau Szuszkiewicz podpisali układ białowieski o likwidacji ZSRR i utworzeniu Wspólnoty Niepodległych Państw. 25 grudnia 1991 zdjęto z masztu flagę ZSRR, a 26 grudnia 1991 ZSRR przestał istnieć z mocy prawa.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zwi%C4%85zek_Socjalistycznych_Republik_Radzieckich
Czyli AA Wołkow i SK Krikalow wystartowali w kosmos jako radzieccy kosmonauci, a wrócili jako rosyjscy kosmonauci.
A zatem do 1991 roku kosmonauci startujący w kosmos reprezentowali ZSRR.
-
Skorygowane...dzięki ;)
-
45 lat temu 26 grudnia 1974 roku został wystrzelony Salut 4 podczas obecności na orbicie Saluta 3.
W kierunku stacji zostały wysłane 3 załogi, z których jedna jedna nie dotarła do stacji:
Sojuz 17 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s17.htm)
Sojuz 18-1 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s18-1.htm)
Sojuz 18 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s18.htm) - rekordowo długi wtedy załogowy radziecki lot kosmiczny
45 лет со дня запуска станции «Салют-4»
26.12.2019 15:31
(https://www.roscosmos.ru/media/img/2019/DEC/photo_12-26-00.jpg)
45 лет назад, 26 декабря 1974 года, с космодрома Байконур стартовала ракета-носитель «Протон-К» по программе летно-конструкторских испытаний второй советской долговременной орбитальной станции гражданского назначения «Салют-4» разработки подмосковного ЦКБЭМ (сейчас — РКК «Энергия», входит в Госкорпорацию «Роскосмос»). Ракета успешно вывела 18,5-тонную космическую лабораторию на околоземную орбиту для работы как в автоматическом, так и пилотируемом режимах.
Новая станция с вдвое увеличенным сроком функционирования впервые оснащалась модернизированной системой жизнеобеспечения замкнутого цикла и более эффективными средствами энергоснабжения с тремя панелями солнечных батарей, способных к автономной ориентации на Солнце. Научная программа «Салют-4» включала астрофизические исследования с помощью комплекса рентгеновских и инфракрасных телескопов-спектрометров, фотометрический мониторинг атмосферы и поверхности Земли, а также серию медико-биологических и технологических экспериментов.
Благодаря уникальным на то время возможностям станция «Салют-4» за время своего существования приняла две пилотируемые экспедиции. Экипаж корабля «Союз-17» в составе Алексея Губарева и Георгия Гречко трудился на борту станции зимой 1974 года, а в мае 1975 года на станцию прибыл «Союз-18» с Петром Климуком и Виталием Севастьяновым с двухмесячной миссией по изучению долгосрочного пребывания человека в условиях невесомости.
Передовые технические решения, впервые использованные на «Салют-4», открыли дорогу в космос следующим поколениям орбитальных станций и до сих пор находят применение в российском сегменте Международной космической станции.
https://www.roscosmos.ru/27902/
Долговременная орбитальная станция второго поколения «Салют-4»
Станция «Салют» была новым словом в космической технике, однако реализованные при ее создании технические решения довольно быстро перестали удовлетворять разработчиков. Некоторые из них накладывали определенные ограничения на эффективность использования станции, значительно ограничивали время ее функционирования. Одним из недостатков такого рода была жесткая установка солнечных батарей (СБ) на ее корпусе. Для ориентации СБ на Солнце необходим был соответствующий разворот всей станции с последующей ее «закруткой» для сохранения максимального освещения СБ, причем «закрутку» нужно было периодически повторять из-за нестабильности самого вращения, что приводило к значительным расходам топлива. Такой режим ограничивал проведение научных исследований и сокращал общее время работы станции на орбите.
Основным конструктивным изменением в станции второго поколения по сравнению с первой ОС «Салют» было введение трех СБ, каждая из которых могла поворачиваться вокруг своей продольной оси. Для компенсации увеличения массы, требуемой для введения таких СБ, было уменьшено количество баков двигательной установки, а для снижения потребности в топливе на коррекцию орбиты ее высота была увеличена до 350 км. На станции впервые были установлены сверхэкономичная система ориентации «Каскад» и экспериментальная система навигации «Дельта», в систему терморегулирования впервые был введен экспериментальный контур с тепловыми трубами, все это оказалось очень перспективным для последующих поколений орбитальных станций. Также была начата работа по созданию замкнутого цикла обеспечения экипажа водой, для чего на борту была установлена система регенерации воды из конденсата (СРВ-К), с помощью которой выделяемая экипажем в процессе жизнедеятельности влага собиралась, очищалась и становилась пригодной для питья. Было установлено новое научное оборудование: рентгеновский телескоп-спектрометр, зеркальный рентгеновский телескоп РТ-4, инфракрасный телескоп-спектрометр ИТС-К и другие научные приборы. Гарантированный ресурс работы станции на орбите был продлен с 90 до 180 суток.
Первая из станций второго поколения ДОС № 3 («Космос-557») была выведена на орбиту 11 мая 1973 года. Для коррекции орбиты была включена система ориентации станции, однако из-за отказа датчиков ионного потока системы управления движением на участке вне зоны радиовидимости произошла полная выработка топлива корректирующей двигательной установки ДОС, что исключило возможность ее нормального функционирования на орбите. Станция прекратила свое существование в мае 1973 года. Это было особенно обидно участникам работ, так как 14 мая 1973 года на орбиту была выведена первая американская орбитальная станция «Скайлэб», которая начала эксплуатироваться во время вынужденного перерыва в полетах ОС «Салют».
В 1972–1973 годах инженеры и рабочие ЦКБЭМ, ЦКБМ (Ф), ЗЭМ и ЗИХ изготовили новую станцию второго поколения ДОС-4 (изделие 17К № 124). По конструкции и составу научной аппаратуры она была аналогична утерянной ранее ДОС-3. 26 декабря 1974 года станция была запущена и после выведения получила название «Салют-4». Ей повезло гораздо больше, чем всем ее предшественницам: на ОС «Салют-4» успешно отработали две экспедиции длительностью 28 и 63 суток.
Одной из задач эксплуатации станции «Салют-4» были работы по обеспечению более длительного функционирования на орбите транспортных кораблей. Для подтверждения ресурса ТПК «Союз» к станции «Салют-4» после завершения ее эксплуатации в пилотируемом режиме был пристыкован корабль «Союз-20» без экипажа, который функционировал на орбите в составе комплекса в течение 97 суток. 3 февраля 1977 года по команде с Земли станция «Салют-4» была сведена с орбиты и прекратила свое существование в акватории Тихого океана.
Работы по станции «Салют-4» были высоко оценены руководством страны. Главный конструктор Ю.П. Семенов и сборщик кораблей «Союз» ЗЭМ В.И. Морозов за эту работу были удостоены звания Героя Социалистического Труда. Интересна деталь, характерная для того времени. При согласовании кандидатур в аппарате ЦК КПСС, как это было положено, возникло резкое возражение: оказалось, В.И. Морозов не был членом КПСС. Но руководство ЦКБЭМ и ЗЭМ не собиралось отступать. Пришлось в два дня решить вопрос о приеме В.И. Морозова кандидатом в члены КПСС. Возражение аппарата ЦК было снято.
https://www.energia.ru/ru/history/salut/salut-4.html
-
45 lat temu 26 grudnia 1974 roku został wystrzelony Salut 4 podczas obecności na orbicie Saluta 3.
W kierunku stacji zostały wysłane 3 załogi, z których jedna jedna nie dotarła do stacji:
Sojuz 17 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s17.htm)
Sojuz 18-1 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s18-1.htm)
Sojuz 18 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s18.htm) - rekordowo długi wtedy załogowy radziecki lot kosmiczny
45 лет со дня запуска станции «Салют-4»
26.12.2019 15:31
...
Для подтверждения ресурса ТПК «Союз» к станции «Салют-4» после завершения ее эксплуатации в пилотируемом режиме был пристыкован корабль «Союз-20» без экипажа, который функционировал на орбите в составе комплекса в течение 97 суток. 3 февраля 1977 года по команде с Земли станция «Салют-4» была сведена с орбиты и прекратила свое существование в акватории Тихого океана.
Sojuz-20 spędził na orbicie 90 dni 11 h i 52 minuty!
-
20 lat temu miała miejsce trzecia serwisowa misja teleskopu Hubble'a.
Misja STS-103 Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts103.htm) wystartowała 20.12.1999.
Załoga wahadłowca po raz pierwszy spędzała Boże Narodzenie w kosmosie.
Wyprawa naprawcza została przyspieszona ponieważ trzy z sześciu żyroskopów przestały funkcjonować w latach 1997 -1999. Dla naukowej efektywności połowa żyroskopów musiała być sprawna.
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2014/12/sts103patch.jpg)
https://www.youtube.com/watch?v=Hy1Nc4YpAUI
This Week in NASA History: 3rd Hubble Servicing Mission – Dec. 19, 1999
Dec. 18, 2019
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/sts103-501-026orig.jpg)
This week in 1999, space shuttle Discovery, mission STS-103, launched from NASA’s Kennedy Space Center on the third Hubble Space Telescope servicing mission. Over the course of three planned extravehicular activities, the STS-103 crew restored Hubble to working order and upgraded some of its systems, allowing the then decade-old observatory to get ready to begin its second scheduled decade of astronomical observations. Hubble was released from Discovery’s cargo bay Dec. 24. Here, astronauts Michael Foale and Claude Nicollier install a Fine Guidance Sensor into a protective enclosure in the shuttle’s payload bay. The NASA History Program is responsible for generating, disseminating and preserving NASA’s remarkable history and providing a comprehensive understanding of the institutional, cultural, social, political, economic, technological and scientific aspects of NASA’s activities in aeronautics and space. For more pictures like this one and to connect to NASA’s history, visit the Marshall History Program’s webpage (https://www.nasa.gov/centers/marshall/history/index.html). (NASA)
https://www.nasa.gov/centers/marshall/history/this-week-in-nasa-history-3rd-hubble-servicing-mission-dec-19-1999.html
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-103.html
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3881.msg139792#msg139792)
EDIT: 21.02.23
Space Shuttle Flight 96 (STS-103) Post Flight Presentation
https://www.youtube.com/watch?v=gs6L-h9Saa0
https://twitter.com/StationCDRKelly/status/1627818124694241281
-
Krótka statystyka śmierci uczestników lotów kosmicznych w poszczególnych latach
1967 3 ( w czasie testu Apollo 1/AS-204 (http://lk.astronautilus.pl/loty/a1.htm) i w katastrofie Sojuza 1 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s1.htm))
1968 1
1970 1
1971 3 ( śmierć załogi Sojuz 11 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s11.htm) spowodowana dekompresją kabiny lądownika)
1982 1
1986 4 (STS-51L Challenger (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts51l.htm))
1987 1
1988 1
1989 1
1990 2
1991 2
1993 2
1994 2
1995 3
1996 1
1997 1
1998 3
1999 2
2000 2
2001 1
2002 2
2003 8 ( w tym 7. w czasie powrotu misji STS-107 Columbia (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts107.htm) na Ziemię)
2004 3
2005 1
2006 1
2007 1
2008 3
2009 2
2010 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=445.msg139572;topicseen#msg139572) 3
2011 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=840.msg139573;topicseen#msg139573) 2
2012 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1214.msg139574;topicseen#msg139574) 4
2013 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1641.msg139575;topicseen#msg139575) 3
2014 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1964.msg139576;topicseen#msg139576) 7 (w tym trzy kolejne śmierci uczestników misji STS-61A Challenger (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts61a.htm))
2015 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2309.msg139577;topicseen#msg139577) 2
2016 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2725.msg100227#msg100227) 4
2017 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3064.msg113398#msg113398) 7
2018 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3423.msg126735#msg126735) 6
2019 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3877.msg139804#msg139804) 5
2020 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4335.msg155526#msg155526) 2
2021 5
2022 8
2023 8
Krótka statystyka śmierci uczestników lotów kosmicznych w poszczególnych latach w wieku co najmniej 80 lat
2007 1
2009 1
2012 1
2013 2
2014 2
2015 1
2016 2 ( w tym 90+ 1)
2017 6
2018 3
2019 4
2020 2
2021 3 ( w tym 90+ 3)
2022 7 ( w tym 90+ 4)
2023 4 ( w tym 90+ 2)
-
Chronologiczna lista astronautów i kosmonautów, którzy zmarli w wieku co najmniej 80 lat
001 03.05.2007. Walter Marty Schirra, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/9.htm) (84) (2+1), 012:07:13:38
002 21.11.2009. Konstantin Pietrowicz Fieoktistow (http://lk.astronautilus.pl/astros/14.htm) (83) (1), 001:00:17:03
003 25.08.2012. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=234.msg2562#msg2562) Neil Alden Armstrong (http://lk.astronautilus.pl/astros/25.htm) (82) (2), 008:14:00:00, Apollo 11, 1. człowiek na Księżycu
004 10.10.2013. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1572.msg58582#msg58582) Malcolm Scott Carpenter (http://lk.astronautilus.pl/astros/6.htm) (88) (1), 000:04:55:56
005 03.03.2014. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1751.msg64082#msg64082) William Reid Pogue (http://lk.astronautilus.pl/astros/68.htm) (84) (1), 084:01:15:32
006 17.07.2014. (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3714.msg133812#msg133812) Henry Warren 'Hank' Hartsfield, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/109.htm) (80) (3), 020:02:50:36
007 21.02.2015. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1015.msg41546#msg41546) Aleksiej Aleksandrowicz Gubariew (http://lk.astronautilus.pl/astros/74.htm) (83) (2), 037:11:36:15
008 04.02.2016. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2360.0) Edgar Dean Mitchell (http://lk.astronautilus.pl/astros/50.htm) (85) (1), 009:00:01:57, Apollo 14, 6. człowiek na Księżycu
009 08.12.2016. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=494.0) John Herschel Glenn, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/5.htm) (95) (2), 009:02:39:19
010 16.01.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2770.msg101117#msg101117) Eugene Andrew 'Gene' Cernan (http://lk.astronautilus.pl/astros/27.htm) (82) (3) 023:14:16:10, Apollo 10, Apollo 17 , 11. człowiek na Księżycu
011 08.04.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2854.msg103803#msg103803) Gieorgij Michajłowicz Grieczko (http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm) (85) (3), 134:20:32:59
012 17.05.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2883.msg105097#msg105097) Wiktor Wasiljewicz Gorbatko (http://lk.astronautilus.pl/astros/44.htm) (82) (3) 030:12:48:21
013 22.10.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3026.msg110863#msg110863) Paul Joseph Weitz (http://lk.astronautilus.pl/astros/61.htm) (85) (2), 033:01:13:30
014 06.11.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3041.msg111341#msg111341) Richard Francis 'Dick' Gordon, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/29.htm) (88) (2), 013:03:53:32 , Apollo 12
015 21.12.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3094.msg112962#msg112962) Bruce McCandless II (http://lk.astronautilus.pl/astros/133.htm) (80) (2), 013:00:32:00
016 05.01.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=783.msg113678#msg113678) John Watts Young (http://lk.astronautilus.pl/astros/18.htm) (87) (6), 034:19:41:52, Apollo 10, Apollo 16, 9. człowiek na Księżycu
017 26.05.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3225.msg118769#msg118769) Alan LaVern Bean (http://lk.astronautilus.pl/astros/45.htm) (86) (2), 069:15:45:28 , Apollo 12 , 4. człowiek na Księżycu
018 27.05.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3228.msg118845#msg118845) Donald Herod Peterson, Sr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/116.htm) (84) (1), 005:00:23:42
019 27.03.2019 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1461.msg56031#msg56031) Walerij Fiodorowicz Bykowskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/11.htm) (84) (3) 020:17:48:22
020 15.04.2019 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3601.msg131160#msg131160) Owen Kay Garriott (http://lk.astronautilus.pl/astros/62.htm) (88) (2) 069:18:56:28.
021 21.09.2019 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3787.msg136387#msg136387) Sigmund Werner Paul Jähn (http://lk.astronautilus.pl/astros/90.htm) (82) (1) 007:20:49:04.
022 11.10.2019 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3665.msg132680#msg132680) Aleksiej Archipowicz Leonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/17.htm) (85) (2) 007:00:33:08.
-
Wykaz żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat , którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny.
Razem w tej kategorii jest 42 osób , w tym 8 Rosjan i 33 Amerykanów oraz Francuz.
Spośród 36 żyjących uczestników lotów kosmicznych, którzy wystartowali w kosmos do końca 1977, tylko pięciu nie ma 80. lat.
Z 24 astronautów programu Apollo, którzy odbyli loty w kierunku Księżyca żyje jeszcze 12-tu, w tym czterech, którzy wylądowali na powierzchni Srebrnego Globu i spacerowali po nim.
Z programu Apollo żyją jeszcze 2 całe załogi (Apollo 8, 9,) a jedyna żyjąca załoga lotu związanego z oblotem Księżyca to załoga Apollo 8.
Podobne prezentacje z poprzednich lat:
2016 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg100443#msg100443)
2017 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg113405#msg113405)
2018 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg126740#msg126740)
1927 (92)
Władimir Aleksandrowicz Szatałow (http://lk.astronautilus.pl/astros/35.htm) (3), 009:21:57:30
1928 (91)
Frank Frederick Borman II (http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm) (2), 019:21:35:42 , Apollo 8
James Arthur 'Shaky' Lovell, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm) (4), 029:19:04:52 , Apollo 8, Apollo 13
Anatolij Wasiljewicz Filipczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/42.htm) (2), 010:21:03:58
1929 (90)
James Alton McDivitt (http://lk.astronautilus.pl/astros/19.htm) (2), 014:02:57:05
William Edgar Thornton (http://lk.astronautilus.pl/astros/127.htm) (2), 013:01:17:28
1930 (89)
Thomas Patten Stafford (http://lk.astronautilus.pl/astros/24.htm) (4), 021:03:43:59 , Apollo 10
Michael Collins (http://lk.astronautilus.pl/astros/28.htm) (2), 011:02:05:13, Apollo 11
Buzz Aldrin (http://lk.astronautilus.pl/astros/30.htm) (2), 012:01:53:04 , Apollo 11 , 2. człowiek na Księżycu
Don Leslie Lind (http://lk.astronautilus.pl/astros/166.htm)(1), 007:00:08:46
1931 (88)
Vance DeVoe Brand (http://lk.astronautilus.pl/astros/76.htm) (4), 031:02:03:51
1932 (87)
David Randolph Scott (http://lk.astronautilus.pl/astros/26.htm) (3). 022:18:54:11 , Apollo 15 , 7. człowiek na Księżycu
Ronnie Walter Cunningham (http://lk.astronautilus.pl/astros/32.htm) (1), 010:20:09:03
Alfred Merrill Worden (http://lk.astronautilus.pl/astros/54.htm) (1), 012:07:11:52, Apollo 15 +
Joseph Peter Kerwin (http://lk.astronautilus.pl/astros/60.htm) (1), 028:00:49:48
Gerald Paul Carr (http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm) (1), 084:01:15:32 +
Joe Henry Engle (http://lk.astronautilus.pl/astros/104.htm) (2), 009:08:30:55
Edwin Jacob 'Jake' Garn (http://lk.astronautilus.pl/astros/164.htm)(1), 006:23:55:23, NASA Specjaliści ładunku Obserwator Kongres USA
Lodewijk van den Berg (http://lk.astronautilus.pl/astros/167.htm) (1), 007:00:08:46 , NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3
1933 (86)
William Alison Anders (http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm) (1), 006:03:00:41, Apollo 8
Fred Wallace Haise, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/47.htm), (1), 005:22:54:40 , Apollo 13
1934 (85)
Boris Walentinowicz Wołynow (http://lk.astronautilus.pl/astros/36.htm) (2), 052:07:17:47
Aleksiej Stanisławowicz Jelisiejew (http://lk.astronautilus.pl/astros/37.htm) (3), 008:22:22:33
1935 (84)
Russell Louis 'Rusty' Schweickart (http://lk.astronautilus.pl/astros/39.htm) (1), 010:01:07:00
Charles Moss Duke, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/57.htm) (1), 011:01:51:04 , Apollo 16 10. człowiek na Księżycu
Harrison Hagan 'Jack' Schmitt (http://lk.astronautilus.pl/astros/59.htm) (1), 012:13:51:58 , Apollo 17 12. człowiek na Księżycu
Władimir Wiktorowicz Aksjonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/79.htm) (2), 011:20:11:47
Franklin Story Musgrave (http://lk.astronautilus.pl/astros/117.htm) (6), 053:09:58:27
1936 (83)
Thomas Kenneth 'Ken' Mattingly II (http://lk.astronautilus.pl/astros/56.htm) (3), 021:04:34:08 , Apollo 16
Jack Robert Lousma (http://lk.astronautilus.pl/astros/63.htm) (2), 067:11:13:49
Edward George Gibson (http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm) (1), 084:01:15:32
Robert Allan Ridley Parker (http://lk.astronautilus.pl/astros/129.htm) (2), 019:06:52:32
Loren Wilber Acton (http://lk.astronautilus.pl/astros/177.htm) (1), 007:22:45:26 NASA Specjaliści ładunku Spacelab 2
1937 (82)
Walentina Władimirowna Tierieszkowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/12.htm) (1) , 002:22:50:08
Witalij Michajłowicz Żołobow (http://lk.astronautilus.pl/astros/78.htm) (1), 049:06:23:32
Robert Laurel Crippen (http://lk.astronautilus.pl/astros/102.htm) (4), 023:13:48:38
Richard Harrison 'Dick' Truly (http://lk.astronautilus.pl/astros/105.htm) (2), 008:07:21:55
Joseph Percival 'Joe' Allen IV (http://lk.astronautilus.pl/astros/113.htm) (2), 013:01:59:21
Karol Joseph 'Bo' Bobko (http://lk.astronautilus.pl/astros/115.htm) (3), 016:02:03:43 , polskie korzenie
1938 (81)
Jean-Loup Jacques Marie Chrétien (http://lk.astronautilus.pl/astros/108.htm) (3) 043:11:18:49
2019 (80)
Walerij Wiktorowicz Riumin (http://lk.astronautilus.pl/astros/84.htm) (4), 371:17:25:50
John McCreary Fabian (http://lk.astronautilus.pl/astros/120.htm) (2), 013:04:02:59
W 2020 80. urodziny bedą dotyczyć:
Aleksandr Siergiejewicz Iwanczenkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/88.htm) (2), 147:12:38:25
Georgi Iwanow Iwanow (http://lk.astronautilus.pl/astros/92.htm) (1), 001:23:01:06
Wiktor Pietrowicz Sawinych (http://lk.astronautilus.pl/astros/100.htm) (3), 252:17:37:51
Taylor Gun-Jin Wang (http://lk.astronautilus.pl/astros/168.htm) (1), 007:00:08:46, NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3
Roger Keith Crouch (http://lk.astronautilus.pl/astros/356.htm) (2), 019:15:57:11, NASA Specjaliści ładunku MSL-1
Dennis Anthony Tito (http://lk.astronautilus.pl/astros/403.htm) (1), 007:22:04:08, 1. kosmiczny turysta
Edit: Alfred Merrill Worden (1932) zmarł 18.03.2020
Gerald Paul Carr[/url] (1932) zmarł 26.08.2020
-
...
W 2020 80. urodziny bedą dotyczyć:
Aleksandr Siergiejewicz Iwanczenkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/88.htm) (2), 147:12:38:25
Georgi Iwanow Iwanow (http://lk.astronautilus.pl/astros/92.htm) (1), 001:23:01:06
Wiktor Pietrowicz Sawinych (http://lk.astronautilus.pl/astros/100.htm) (3), 252:17:37:51
Taylor Gun-Jin Wang (http://lk.astronautilus.pl/astros/168.htm) (1), 007:00:08:46, NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3
Roger Keith Crouch (http://lk.astronautilus.pl/astros/356.htm) (2), 019:15:57:11, NASA Specjaliści ładunku MSL-1
Dennis Anthony Tito (http://lk.astronautilus.pl/astros/403.htm) (1), 007:22:04:08, 1. kosmiczny turysta
Może warto uszeregować ich wg daty urodzin?
Wiktor Pietrowicz Sawinych (http://lk.astronautilus.pl/astros/100.htm) (3), 252:17:37:51
Taylor Gun-Jin Wang (http://lk.astronautilus.pl/astros/168.htm) (1), 007:00:08:46, NASA Specjalista ładunku Spacelab 3
Georgi Iwanow Iwanow (http://lk.astronautilus.pl/astros/92.htm) (1), 001:23:01:06
Dennis Anthony Tito (http://lk.astronautilus.pl/astros/403.htm) (1), 007:22:04:08, 1. kosmiczny turysta
Roger Keith Crouch (http://lk.astronautilus.pl/astros/356.htm) (2), 019:15:57:11, NASA Specjalista ładunku MSL-1
Aleksandr Siergiejewicz Iwanczenkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/88.htm) (2), 147:12:38:25
-
...
W 2020 80. urodziny bedą dotyczyć:
Może warto uszeregować ich wg daty urodzin?
Warto ze względów praktyczno-użytkowych.
Moja lista jest tworzona wg kolejności odbytego lotu kosmicznego.
-
Statystyki obchodów Bożego Narodzenia i Nowego Roku w kosmosie
Od 1987 roku bożonarodzeniowe święta są nieustannie świętowane na orbicie wokółziemskiej.
Od 1988 roku witanie Nowego Roku w kosmosie miało tylko przerwę w 2000 roku.
Załoga STS-103 Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts103.htm) w 1999 roku spędziła Boże Narodzenie na orbicie, jako jedyna załoga promu kosmicznego, która tego doświadczyła.
Do dziś świętowanie Bożego Narodzenia i Nowego Roku odbywało się z udziałem 108 ludzi (135 załogantów).
Nowy rok jest obecnie świętowany w kosmosie po raz 34., a święta bożonarodzeniowe były świętowane 36 razy, przy czym w 1973 roku równocześnie Rosjanie i Amerykanie osobno spędzali Boże Narodzenie w kosmosie.
Po raz pierwszy Nowy Rok był witany na orbicie wokółziemskiej przez załogę Skylab 4 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sl4.htm) w 1974.
Po raz drugi zdarzyło się to załodze Sojuza-26 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s26.htm) przebywającej na pokładzie stacji orbitalnej Salut-6 w 1978 roku.
Następna taka sytuacja miała miejsce dokładnie 10 lat później na stacji orbitalnej Mir z udziałem
Władimira Titowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm) i Musy Manarowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm).
W 2018 roku z powodu awarii w czasie startu Sojuza MS-10 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sms10.htm) na świętowanie Bożego Narodzenia i Nowego Roku 2018 nie dotarli na ISS Aleksiej Owczynin (http://lk.astronautilus.pl/astros/544.htm) i Tyler Hague (http://lk.astronautilus.pl/astros/556.htm).
Załogi witały Nowy Rok na pokładach następujących stacji orbitalnych:
Skylab 1 raz - 1974
Salut-6 1 raz - 1978
Mir 12 razy - 1988 – 1999
ISS do tej pory 20 razy – od 2001.
Oprócz Rosjan Nowy Rok w kosmosie rozpoczynali na Mirze:
1995 Thomas Reiter (http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm) ( Niemiec)
1997 John Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (USA)
1998 Dave Wolf (http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm) (USA)
Jedynie Boże Narodzenie na orbicie spędzili cudzoziemcy:
1999 Jean-François Clervoy (http://lk.astronautilus.pl/astros/320.htm) (Francja)
1999 Claude Nicollier (http://lk.astronautilus.pl/astros/277.htm) (Szwajcaria)
Od czasu zwiększenia liczebności załóg ekspedycji ISS, święta Bożego Narodzenia od 2009 są nieustannie świętowane nie tylko przez Rosjan i Amerykanów i tak samo Nowy Rok począwszy od 2010 roku odbywa się stale z udziałem przedstawicieli krajów spoza tych dominująch w załogowej obsadzie ISS.
Na ISS Nowy Rok witali oprócz Rosjan i Amerykanów:
2010 Soichi Noguchi (http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm)
2011 Paolo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm)
2012 André Kuipers (http://lk.astronautilus.pl/astros/432.htm)
2013 Chris Hadfield (http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm)
2014 Koichi Wakata (http://lk.astronautilus.pl/astros/341.htm)
2015 Samantha Cristoforetti (http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm)
2016 Timothy Peake (http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm)
2017 Thomas Pesquet (http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm)
2018 Norishige Kanai (http://lk.astronautilus.pl/astros/kanai.htm)
2019 David Saint-Jacques (http://lk.astronautilus.pl/astros/557.htm)
2020 Luca Parmitano (http://lk.astronautilus.pl/astros/529.htm)
Do dzisiaj 96 ludzi (120 załogantów) witało Nowy Rok na orbicie.
Więcej niż jeden raz świętowało Nowy Rok na orbicie 20. astronautów w tym 4. trzykrotnie:
Rosja 45 (66 załogantów)
USA 39 (42 załogantów)
Niemcy 1
Japonia 3
Włochy 3
Holandia 1
Kanada 2
W. Brytania 1
Francja 1 ( Razem 12. przedstawicieli innych krajów)
Statystyka świętowania Nowego Roku z podziałem na stacje orbitalne:
Skylab
1 raz z udziałem 3 astronautów
Salut 6
1 raz z udziałem 2 kosmonautów
Mir
12 razy z udziałem 20 kosmonautów (29 załogantów). Oprócz Rosjan Nowy Rok na Mirze spędzało 2. Amerykanów i Niemiec.
ISS
20 razy z udziałem 74 astronautów (86 załogantów), w tym 11. przedstawicieli innych krajów.
Boże Narodzenie świętowało na orbicie 108 ludzi (135 zalogantów) - krótka statystyka:
USA 45 (50 załogantów)
ZSRR/Rosja 49 (71 załogantów)
Inne kraje 14:
Niemcy 1
Francja 2
Szwajcaria 1
Japonia 3
Włochy 3
Holandia 1
Kanada 2
W. Brytania 1
W dotychczasowych obchodach świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku na ISS brało udział 74. astronautów (86 załogantów) -krótka statystyka:
Rosja 29 (38 załogantow)
USA 34 (37 załogantow)
pozostałe kraje 11:
Włochy 3
Holandia 1
W. Brytania 1
Francja 1
Japonia 3
Kanada 1
Francja 1
Lista astronautów świętujących Nowy Rok w kosmosie
(kolorem pomarańczowym są wyróżnione loty bożonarodzeniowe tych astronautów)
001 Gerald Carr (http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm) (USA) 1974
002 Edward George Gibson (http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm) (USA) 1974
003 William Pogue (http://lk.astronautilus.pl/astros/68.htm) (USA) 1974 +
004 Jurij Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm) (ZSRR) 1978, 1987
005 Gieorgij Grieczko (http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm) (ZSRR) 1978 +
006 Władimir Titow (http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm) (ZSRR) 1988
007 Musa Manarow (http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm) (ZSRR) 1988, 1991
008 Aleksandr Wołkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/183.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1992
009 Siergiej Krikalow (http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1992, 2001
010 Walerij Polakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1995
011 Aleksandr Wiktorienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/201.htm) (ZSRR, Rosja) 1990, 1995
012 Aleksandr Sieriebrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/110.htm) (ZSRR, Rosja) 1990, 1994 +
013 Wiktor Afanasjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/238.htm) (ZSRR) 1991
014 Anatolij Sołowjow (http://lk.astronautilus.pl/astros/205.htm) (Rosja) 1993, 1998
015 Siergiej Awdiejew (http://lk.astronautilus.pl/astros/274.htm) (Rosja) 1993, 1996, 1999
016 Wasilij Cyblijew (http://lk.astronautilus.pl/astros/296.htm) (Rosja) 1994
017 Jelena Kondakowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/317.htm) (Rosja) 1995, 1. kobieta
018 Jurij Gidzenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/329.htm) (Rosja) 1996, 2001
019 Thomas Reiter (http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm) (Niemcy, 1. ESA) 1996
020 Walerij Korzun (http://lk.astronautilus.pl/astros/351.htm) (Rosja) 1997
021 Aleksandr Kaleri (http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm) (Rosja) 1997, 2004, 2011
022 John Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (USA) 1997
023 Pawieł Winogradow (http://lk.astronautilus.pl/astros/360.htm) (Rosja) 1998
024 David Wolf (http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm) (USA) 1998
025 Giennadij Padałka (http://lk.astronautilus.pl/astros/381.htm) (Rosja) 1999
026 William Shepherd (http://lk.astronautilus.pl/astros/211.htm) (USA) 2001
027 Jurij Onufrijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/342.htm) (Rosja) 2002
028 Carl Walz (http://lk.astronautilus.pl/astros/300.htm) (USA) 2002
029 Daniel Bursch (http://lk.astronautilus.pl/astros/299.htm) (USA) 2002
030 Kenneth Bowersox (http://lk.astronautilus.pl/astros/271.htm) (USA) 2003
031 Donald Pettit (http://lk.astronautilus.pl/astros/426.htm) (USA) 2003, 2012
032 Nikołaj Budarin (http://lk.astronautilus.pl/astros/326.htm) (Rosja) 2003
033 Colin Foale (http://lk.astronautilus.pl/astros/268.htm) (USA) 1999, 2004
034 Saliżan Szaripow (http://lk.astronautilus.pl/astros/372.htm) (Rosja) 2005
035 Leroy Chiao (http://lk.astronautilus.pl/astros/311.htm) (USA) 2005
036 Walerij Tokariew (http://lk.astronautilus.pl/astros/388.htm) (Rosja) 2006
037 William McArthur, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/302.htm) (USA) 2006
038 Michaił Tiurin (http://lk.astronautilus.pl/astros/406.htm) (Rosja) 2007, 2014
039 Michael Lopez-Alegria (http://lk.astronautilus.pl/astros/334.htm) (USA) 2007
040 Sunita Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/451.htm) (USA) 2007, 2. kobieta
041 Jurij Malenczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/308.htm) (Rosja) 2008, 2016
042 Peggy Whitson (http://lk.astronautilus.pl/astros/419.htm) (USA) 2008, 2017 3. kobieta
043 Daniel Tani (http://lk.astronautilus.pl/astros/409.htm) (USA) 2008
044 Jurij Łonczakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/402.htm) (Rosja) 2009
045 Edward Fincke (http://lk.astronautilus.pl/astros/433.htm) (USA) 2009
046 Sandra Magnus (http://lk.astronautilus.pl/astros/421.htm) (USA) 2009, 4. kobieta
047 Maksim Surajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/503.htm) (Rosja) 2010
048 Jeffrey Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/393.htm) (USA) 2010
049 Oleg Kotow (http://lk.astronautilus.pl/astros/452.htm) (Rosja) 2010, 2014
050 Soichi Noguchi (http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm) (Japonia), 2010
051 Timothy Creamer (http://lk.astronautilus.pl/astros/508.htm) (USA) 2010
052 Oleg Skripoczka (http://lk.astronautilus.pl/astros/516.htm) (Rosja) 2011, 2020
053 Scott Kelly (http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm) (USA) 1999, 2011, 2016
054 Dmitrij Kondratjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/517.htm) (Rosja) 2011
055 Paolo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm) (Włochy, 2. ESA) 2011
056 Catherine Coleman (http://lk.astronautilus.pl/astros/333.htm) (USA) 2011, 5. kobieta
057 Anton Szkaplerow (http://lk.astronautilus.pl/astros/521.htm) (Rosja) 2012, 2015, 2018
058 Anatolij Iwaniszyn (http://lk.astronautilus.pl/astros/522.htm) (Rosja) 2012
059 Daniel Burbank (http://lk.astronautilus.pl/astros/395.htm) (USA) 2012
060 Oleg Kononienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/473.htm) (Rosja) 2012, 2019
061 André Kuipers (http://lk.astronautilus.pl/astros/432.htm) (Holandia, 3. ESA) 2012
062 Oleg Nowickij (http://lk.astronautilus.pl/astros/526.htm) (Rosja) 2013, 2017
063 Jewgienij Tariełkin (http://lk.astronautilus.pl/astros/527.htm) (Rosja) 2013
064 Kevin Anthony Ford (http://lk.astronautilus.pl/astros/500.htm) (USA) 2013
065 Roman Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/495.htm) (Rosja) 2013
066 Chris Hadfield (http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm) (Kanada) 2013
067 Thomas Marshburn (http://lk.astronautilus.pl/astros/498.htm) (USA) 2013
068 Siergiej Riazanskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/532.htm) (Rosja) 2014
069 Michael Hopkins (http://lk.astronautilus.pl/astros/533.htm) (USA) 2014
070 Richard Mastracchio (http://lk.astronautilus.pl/astros/394.htm) (USA) 2014
071 Koichi Wakata (http://lk.astronautilus.pl/astros/341.htm) (Japonia) 2014
072 Aleksandr Samokutiajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/518.htm) (Rosja) 2015
073 Jelena Sierowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/537.htm) (Rosja) 2015, 6. kobieta
074 Barry Wilmore (http://lk.astronautilus.pl/astros/505.htm) (USA) 2015
075 Samantha Cristoforetti (http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm) (Włochy, 4. ESA) 2015, 7. kobieta
076 Terry Virts (http://lk.astronautilus.pl/astros/509.htm) (USA) 2015
077 Michaił Kornijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/511.htm) (Rosja) 2016
078 Siergiej Wołkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/472.htm) (Rosja) 2016
079 Timothy Kopra (http://lk.astronautilus.pl/astros/499.htm) (USA) 2016
080 Timothy Peake (http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm) (Wielka Brytania, 5. ESA) 2016
081 Siergiej Ryżykow (http://lk.astronautilus.pl/astros/548.htm) (Rosja) 2017
082 Andriej Borisienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/519.htm) (Rosja) 2017
083 Robert Kimbrough (http://lk.astronautilus.pl/astros/486.htm) (USA) 2017
084 Thomas Pesquet (http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm) (Francja, 6. ESA) 2017
085 Aleksandr Misurkin (http://lk.astronautilus.pl/astros/528.htm) (Rosja) 2018
086 Mark Vande Hei (http://lk.astronautilus.pl/astros/551.htm) (USA) 2018
087 Joseph Acaba (http://lk.astronautilus.pl/astros/488.htm) (USA) 2018
088 Scott Tingle (http://lk.astronautilus.pl/astros/552.htm) (USA) 2018
089 Norishige Kanai (http://lk.astronautilus.pl/astros/553.htm) (Japonia) 2018
090 David Saint-Jacques (http://lk.astronautilus.pl/astros/557.htm) (Kanada) 2019
091 Anne McClain (http://lk.astronautilus.pl/astros/558.htm) (USA) 2019, 8. kobieta
092 Christina Koch (http://lk.astronautilus.pl/astros/559.htm) (USA) 2020, 9. kobieta
093 Aleksandr Skworcow (http://lk.astronautilus.pl/astros/510.htm) (Rosja) 2020
094 Luca Parmitano (http://lk.astronautilus.pl/astros/529.htm) (Włochy, 7. ESA) 2020,
095 Andrew Morgan (http://lk.astronautilus.pl/astros/560.htm) (USA) 2020
096 Jessica Meir (http://lk.astronautilus.pl/astros/561.htm) (USA) 2020, 10. kobieta
Lista astronautów, którzy powrócili na Ziemię po świętach bożonarodzeniowych, ale przed rozpoczęciem Nowego Roku
(kolorem są wyróżnione loty noworoczne tych astronautów)
01 Frank Borman II (http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm) (USA) 1968
02 James Lovell, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm) (USA) 1968
03 William Anders (http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm) (USA) 1968
04 Piotr Klimuk (http://lk.astronautilus.pl/astros/69.htm) (ZSRR) 1973
05 Walentin Lebiediew (http://lk.astronautilus.pl/astros/70.htm) (ZSRR) 1973
06 Jurij Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm) (ZSRR) 1987, 1978
07 Aleksandr Aleksandrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/123.htm) (ZSRR) 1987
08 Anatolij Lewczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/204.htm) (ZSRR) 1987 +
09 Curtis Brown, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/279.htm) (USA) 1999
10 Scott Kelly (http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm) (USA) 1999, 2011, 2016
11 Steven Smith (http://lk.astronautilus.pl/astros/316.htm) (USA) 1999
12 Jean-François Clervoy (http://lk.astronautilus.pl/astros/320.htm) (Francja) 1999
13 John Grunsfeld (http://lk.astronautilus.pl/astros/323.htm) (USA) 1999
14 Colin Foale (http://lk.astronautilus.pl/astros/268.htm) (USA) 1999, 2004
15 Claude Nicollier (http://lk.astronautilus.pl/astros/277.htm) (Szwajcaria) 1999
Kosmonauci, krórzy spędzali Nowy Rok na 2. stacjach orbitalnych (Mir i ISS)
Siergiej Krikalow (http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm) (Rosja) 1989, 1992, 2001
Jurij Gidzenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/329.htm) (Rosja) 1996, 2001
Aleksandr Kaleri (http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm) (Rosja) 1997, 2004, 2011
Zestawienie Bożego Narodzenia / Nowego Roku na orbicie w latach 1968-2019 (http://lk.astronautilus.pl/temp/neo/zestawienie.html)
-
50 lat temu 4 stycznia 1970 została anulowana przez administratora NASA Thomasa Paine'a wyprawa załogowa na Księżyc Apollo 20
50 Years Ago: NASA Cancels Apollo 20 Mission
Jan. 3, 2020
In January 1970, NASA had completed two successful Moon landings and the rocket for the third planned landing mission sat on its launch pad at Kennedy Space Center. Beyond that, NASA had plans to continue Moon landings through Apollo 20. But tightening federal budgets and decisions made in the previous two years resulted in NASA curtailing its plan for 10 Apollo Moon landings.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/james_webb_portrait.jpg?itok=ZbU3fmnD)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/paine_portrait_w_lm_color_s68-52176_0.jpg?itok=sztBboMs)
NASA Administrators Webb (left) and Paine (right).
To accomplish the Moon landing before the end of the decade, the goal President John F. Kennedy set for the nation in 1961, NASA contracted for the construction of 15 Saturn V rockets, holding out the option of a possible second production run at a later date. The additional rockets could be used for further lunar exploration or to launch an Earth-orbiting space station as part of the Apollo Applications Program (AAP). But on Aug. 1, 1968, NASA Administrator James E. Webb refused to fund long-lead items for any Saturn V rockets beyond the original 15, essentially shutting down the assembly line for the Moon rocket. Ironically, Webb’s decision came just before the resumption of crewed Apollo flights with Apollo 7 in October 1968 and the first crewed mission of a Saturn V during Apollo 8 two months later that included the first human space flight to orbit the Moon.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/aap_wet_workshop_drawing_1968_s69-34498.jpg?itok=j0B7f-ZA)
Schematic representation of the “wet” AAP workshop.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/skylab_dry_workshop_s70-34405.jpg?itok=mzA7nqsb)
Illustration of the “dry” workshop in orbit.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/aap_concept_drawing_1969_s70-27321.jpg?itok=BxBAWOH_)
Launch configuration of the “dry” workshop on a 2-stage Saturn V.
In July 1969, as the Apollo 11 astronauts were on their way to accomplish the first Moon landing, NASA Administrator Thomas O. Paine announced a decision to launch the AAP workshop, an experimental Earth orbiting space station, “dry” as opposed to “wet.” In the original “wet” plan, the workshop would launch as a fully-fueled second stage on a smaller Saturn 1B rocket, with astronauts in orbit outfitting the stage into living and working quarters. The “dry” workshop would launch already outfitted but the additional mass would require the use of a two-stage version of the larger Saturn V Moon rocket.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/apollo_11_to_20_landing_sites_aug_1969_1.jpg?itok=H8Ub2cCS)
Proposed landing sites through Apollo 20, as of August 1969.
Faced with an austere budget for Fiscal Year (FY) 1971 and the two earlier decisions above, on Jan. 4, 1970, NASA Administrator Paine announced the difficult decision that the Saturn V planned for Apollo 20 would instead launch the AAP workshop in 1972. Paine also announced that future Apollo lunar landing missions would launch at 6-month intervals, with Apollo 13 and 14 in 1970, and Apollo 15 and 16 in 1971. The AAP workshop would follow in 1972 and include three flights of three astronauts of 28, 56, and 56 days in duration. Lunar missions would resume in 1973 with Apollo 17, 18, and 19. Although no landing sites beyond Apollo 13 were firm in January 1970, an August 1969 plan tentatively targeted the Copernicus crater as the site for Apollo 20. The landing sites for future Apollo missions underwent many revisions in the subsequent months.
As history records, later events affected this schedule. The accident as Apollo 13 traveled to the Moon cancelled that landing and delayed Apollo 14 until January 1971, with that flight landing at Fra Mauro, Apollo 13’s planned landing site. Further budget limitations forced NASA to cancel two more missions in September 1970, making Apollo 17 the final lunar landing in December 1972. In February 1970, NASA redesignated AAP as Skylab and launched the workshop in 1973, with three crews occupying it for 28, 59, and 84 days.
John Uri
NASA Johnson Space Center
https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-nasa-cancels-apollo-20-mission
-
NASA Day of Remembrance
Jan. 30, 2020
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/49465891157_cd579b94f0_k.jpg)
Amy Resnik, wife of Chuck Resnik, touches the Space Shuttle Challenger Memorial after a wreath laying ceremony as part of NASA’s Day of Remembrance, Thursday, Jan. 30, 2020, at Arlington National Cemetery in Arlington, Va. Chuck Resnik is the brother of late space shuttle Challenger astronaut Judy Resnik. The wreaths were laid in memory of those men and women who lost their lives in the quest for space exploration.
Image Credit: NASA/Joel Kowsky
https://www.ynasa.gov/image-feature/nasa-da-of-remembrance-0
NASA Day of Remembrance at Arlington National Cemetery
ARLINGTON, VA, UNITED STATES 01.30.2020 Photo by Elizabeth Fraser
(https://cdn.dvidshub.net/media/thumbs/photos/2001/6062450/1000w_q95.jpg)
(https://cdn.dvidshub.net/media/thumbs/photos/2001/6062432/1000w_q95.jpg)
https://www.dvidshub.net/image/6062432/nasa-day-remembrance-arlington-national-cemetery
Day of Remembrance – January 30, 2020
https://www.nasa.gov/specials/dor2020/
Apollo 1 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=32.msg140845#msg140845
Challenger (STS-51-L) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=496.msg141079#msg141079
Columbia do STS-107 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=90.msg140410#msg140410
Uhonorowanie zmarłych tragicznie załóg na pokładzie ISS https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3876.msg141028#msg141028
At NASA's Day of Remembrance, 25 names are forever remembered at KSC https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3483.msg141026#msg141026
-
25 lat temu 6 lutego 1995 roku miało miejsce najbliższe zbliżenie promu w misji STS-63 Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts63.htm) na odległość 11 metrów do stacji Mir. Była to misja poprzedzająca pierwsze dokowanie wahadłowca do stacji orbitalnej. Pierwszy raz za sterami promu kosmicznego znalazła się kobieta.
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/life2/sts-63_2.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-63.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/photo/photos2/sts-63_spartan_2.jpg)
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-63.html
https://www.youtube.com/watch?v=1hiTiSgp30w
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3930.msg141186#msg141186)
-
10 lat od startu STS-130 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts130.htm).
-
25 lat temu 6 lutego 1995 roku miało miejsce najbliższe zbliżenie promu w misji STS-63 Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts63.htm) na odległość 11 metrów do stacji Mir. Była to misja poprzedzająca pierwsze dokowanie wahadłowca do stacji orbitalnej. Pierwszy raz za sterami promu kosmicznego znalazła się kobieta.
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/life2/sts-63_2.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-63.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/photo/photos2/sts-63_spartan_2.jpg)
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-63.html
http://www.youtube.com/watch?v=1hiTiSgp30w
https://www.youtube.com/watch?v=1hiTiSgp30w
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3930.msg141186#msg141186)
Pamiętam jak o tej misji mówili wówczas w Wiadomościach. Że prom kosmiczny zbliżył się do stacji Mir.
-
10 lat od startu STS-130 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts130.htm).
A tutaj śledziliśmy tą misję:
https://www.astro4u.net/forum/showthread.php?tid=8624
-
Opis powyższy dotyczy następnej misji STS-131 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts131.htm). ;)
-
Opis powyższy dotyczy następnej misji STS-131 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts131.htm). ;)
Już poprawione :)
-
Tutaj galerie fotografii sprzed 10 lat:
https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-130/ndxpage1.html
https://www.flickr.com/photos/nasa2explore/sets/72157627450154962/
-
Więcej w wątku poświęconym misji STS-130
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1051.msg128584#msg128584
-
11.02.1970 o 04:25 z Kagoshima wystrzelona została RN Lambda 4S, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=323 km, ha=2440 km, i=31,00°, t=113,40 min pierwszego japońskiego satelitę Ohsumi 5.
Po pewnym czasie parametry orbity osiągnęły parametry 337 x 5151 km.
Piąta próba umieszczenia japońskiego satelity na orbicie wokółziemskiej zakończyła się sukcesem.
Satelita miał za za zadanie testowanie technologii nawigacyjnej.
Jego masa wynosiła 24 kg.
W ok. T+ 2,5h w Uchinoura odebrano sygnał radiowy z Ohsumi, potwierdzający wykonanie pierwszej orbity.
Poziom sygnału radiowego stopniowo spadał i 12.02.1970 podczas szóstej orbity, stał się bardzo słaby.
Podczas 7. orbity nie udało się już odebrać sygnału z satelity prawdopodobnie wskutek szybkiego zmniejszenia mocy nadajnika z powodu wyższych niż oczekiwano temperatur.
02.08.2003 o 05:45 (JST) satelita ponownie wszedł w atmosferę i spłonął.
Miejsce wejścia w atmosferę znajdowało się nad Afryką Północną na granicy Egiptu i Libii.
1970 February 11 - . 04:25 GMT - . Launch Site: Kagoshima. Launch Complex: Kagoshima L. LV Family: Lambda. Launch Vehicle: Lambda 4S.
Ohsumi 5 - . Payload: L-4S-5. Mass: 12 kg (26 lb). Nation: Japan. Agency: ISAS. Class: Technology. Type: Navigation technology satellite. Spacecraft: Osumi. Decay Date: 2003-08-02 . USAF Sat Cat: 4330 . COSPAR: 1970-011A. Apogee: 2,440 km (1,510 mi). Perigee: 323 km (200 mi). Inclination: 31.00 deg. Period: 113.40 min. Engineering tests. Engineering test for the launching of scientific satellites. Injection point 29.7 N, 145.8 E .
Pół wieku temu w kosmos poleciał pierwszy japoński satelita
2020-02-11
11 lutego 1970 roku Japonia została czwartym (po Rosji, USA i Francji) krajem, który wysłał na orbitę własnego satelitę własną rakietą nośną. (...)
(http://www.kosmonautyka.pl/images/kosmonautyka-pl/ohsumi/ohsumi.jpg)
Ohsumi (grafika: Rlandmann, Wiki (CC))
http://www.kosmonautyka.pl/ohsumi
https://www.youtube.com/watch?v=u3B-EZQHDmo
Ohsumi, Japan’s First Satellite
Ohsumi is Japan’s first man-made satellite. The satellite was launched by the Institute of Space and Aeronautical Science (1964-1981) on February 11, 1970, at the Kagoshima Space Center (currently the Uchinoura Space Center) via a Lambda L-4S-5 rocket. The satellite’s name originates from the Ohsumi Peninsula, which was the location of the launch site. Its successful launch came 15 years after the horizontal launch testing of the Pencil rocket, and makes Japan the fourth country in the world (after the former Soviet Union, the United States and France) to have launched a satellite without aid from outside sources. This launch is also notable in that it is one of the few cases in the world in which a satellite was successfully developed for non-military purposes as part of academic research conducted by a university institute. Ohsumi continuously circled the Earth for 33 years after being released into orbit, and reentered the Earth’s atmosphere on August 2, 2003, thereby completing its mission. Specifications: Length – 1m; Diameter at greatest width – 48cm; Weight – 24kg.
https://www.u-tokyo.ac.jp/en/whyutokyo/hongo_hi_009.html
Ohsumi, Japan’s first successful satellite
February 11, 2024 12:15 am | Updated 12:15 am IST A.S.GANESH.
On February 11, 1970, Ohsumi became Japan’s first successful satellite after it was launched into orbit around Earth. Coming after four failures, it was a considerable achievement of Japanese rocket technology. A.S.Ganesh takes a look at the success story of Ohsumi…
NASA was cooperating with them for tracking the satellite. After the successful launch, NASA’s each successive tracking station reported receiving the signal at Guam, Hawaii, Quito (Ecuador), Santiago (Chile), and Johannesburg (South Africa).
https://www.thehindu.com/children/ohsumi-japans-first-successful-satellite/article67803738.ece
https://twitter.com/airandspace/status/1624860938041020428
This week in 1970, Japan became the fourth country to launch its own satellite on its own rocket. The satellite was called Ohsumi. While its signal was detected less than a day, it continued to orbit Earth until 2003 when it reentered the atmosphere.
http://www.isas.jaxa.jp/en/missions/spacecraft/past/ohsumi.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/ohsumi.htm
http://www.astronautix.com/o/ohsumi.html
wiki (https://en.wikipedia.org/wiki/Ohsumi_(satellite))
-
W miesiącu , w którym wspominamy katastrofalny powrót z orbity wahadłowca Columbia, warto przypomnieć o locie STS-83 Columbia (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts83.htm) z kwietnia 1997 roku. Awaria ogniwa paliwowego spowodowała jego odłączenie i zgodnie z procedurami obowiązującymi w NASA podjęto decyzję o przerwaniu misji zaplanowanej pierwotnie na 16 dni.
84 dni po lądowaniu Columbii, została ona w ramach wyprawy STS-94 Columbia (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts94.htm) ponownie wysłana na orbitę z identyczną załogą w celu zrealizowania zadań przerwanych w kwietniu.
Kwietniowa wyprawa była jedną z czterech najkrótszych w programie STS.
Został ustanowiony rekord najkrótszego pobytu na Ziemi astronautów przed powrotem na orbitę.
(http://www.spacefacts.de/mission/patches2/sts-83.jpg)(http://www.spacefacts.de/mission/patches2/sts-94.jpg)(http://www.spacefacts.de/groups/patches2/pay-16.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-83.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/landing2/sts-83.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/launch2/sts-94.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-94.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/iss-photo/life2/sts-94_voss.jpg)
Janice Voss STS-94
1997: Space Shuttle Flight 83 (STS-83) Columbia (NASA)
https://www.youtube.com/watch?v=twiTD8ZdW-Q
1997: Space Shuttle Flight 85 (STS-94) Columbia (NASA)
https://www.youtube.com/watch?v=3wXcYYfC1fY
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-83.html
http://www.astronautix.com/s/sts-83.html
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-94.html
http://www.astronautix.com/s/sts-94.html
https://www.nasa.gov/centers/johnson/news/shuttle/sts-94/STS-94-05s.html
Wątki poświęcone astronautom tych misji
J.D. Halsell, Jr. https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2491.msg93876#msg93876
J.E. Voss https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=906.msg35732#msg35732
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3939.msg141525#msg141525)
-
Obchody 60-lecia powstania Centrum Przygotowań Kosmonautów (11 stycznia 1960) z udziałem m.in. P. Klimuka.
ЦПК. 60 лет готовит героев
13 января 2020
2020 год – юбилейный для Центра подготовки космонавтов имени Ю.А. Гагарина. Официально легендарное место с уникальной системой подготовки покорителей космоса было образовано 11 января 1960 года. Сегодня же, 13 января, в ЦПК состоялось торжественное собрание, открывшее череду праздничных мероприятий и юбилейных проектов, посвященных 60-летию Центра.
(http://www.gctc.ru/media/foto/big/4859/2645657917.jpg)
(http://www.gctc.ru/media/foto/big/4859/4967418831.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=tTaP1UPT0i8
https://www.youtube.com/watch?time_continue=38&v=tTaP1UPT0i8&feature=emb_title
(...)
http://www.gctc.ru/main.php?id=4858
-
53 lata temu 5 lutego 1967 roku wystartowała sonda Lunar Orbiter 3
Lewis Launched Lunar Orbiter 3 to the Moon in the 1960s
Feb. 21, 2020
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/el-2002-00514.jpg)
The Atlas-Agena rocket launches Lunar Orbiter 3 on a mission to image the Moon’s surface to determine future Apollo landing sites. Credits: NASA
Before Apollo missions landed on the Moon, NASA launched a series of orbiters to photographically explore the lunar surface to identify possible landing sites.
On February 4, 1967*, engineers from the Lewis Research Center (now Glenn) directed the launch of Lunar Orbiter 3 (https://solarsystem.nasa.gov/missions/lunar-orbiter-3/in-depth/). The nearly nine-month mission provided NASA planners with the imagery and data necessary to decide on the final landing sites. (...)
https://www.nasa.gov/feature/glenn/2020/history/lewis-launched-lunar-orbiter-3-to-the-moon-in-the-1960s
https://en.wikipedia.org/wiki/Lunar_Orbiter_3
https://pl.wikipedia.org/wiki/Lunar_Orbiter_3
Surveyor 1 As Seen By Lunar Orbiter III
(http://images.spaceref.com/news/2009/LO3_194_H3_reduced.small.jpg)
http://nasawatch.com/archives/2009/09/surveyor-1-as-seen-by-lunar-orbiter-iii.html
https://www.lpi.usra.edu/lunar/missions/orbiter/
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/lunar-orbiter.htm
-
Orionidzie pomyłka w pierwszym zdaniu posta
Lunar Orbiter 3 nie leciał w 1987 roku ;)
-
Orionidzie pomyłka w pierwszym zdaniu posta
Lunar Orbiter 3 nie leciał w 1987 roku ;)
Dzięki
-
410 Years Ago: Galileo Discovers Jupiter’s Moons
Jan. 9, 2020
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/galileos_telescope_nat_geo.jpg?itok=fnb3329i)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/galileo_bertini_fresco_of_galileo_galilei_and_doge_of_venice-e1446672024312.jpg?itok=QsWxF-gW)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/307_galileo_manuscript_u_of_mi_special_collections_library.png?itok=IO736Fez)
Left: Two of Galileo’s telescopes.
Middle: Painting by Giuseppe Bertini (1858) of Galileo demonstrating his telescope to the Doge of Venice.
Right: Page from Galileo’s notebook about his observations of Jupiter’s satellites.
Credits: National Geographic, gabrielevanin.it, University of Michigan Special Collections Library.
Peering through his newly-improved 20-power homemade telescope at the planet Jupiter on Jan. 7, 1610, Italian astronomer Galileo Galilei noticed three other points of light near the planet, at first believing them to be distant stars. Observing them over several nights, he noted that they appeared to move in the wrong direction with regard to the background stars and they remained in Jupiter’s proximity but changed their positions relative to one another. He later observed a fourth star near the planet with the same unusual behavior. By Jan. 15, Galileo correctly concluded that they were not stars at all but moons orbiting around Jupiter, providing strong evidence for the Copernican theory that most celestial objects did not revolve around the Earth. In March 1610, Galileo published his discoveries of Jupiter’s satellites and other celestial observations in a book titled Siderius Nuncius (The Starry Messenger).
As their discoverer, Galileo had naming rights to Jupiter’s satellites. He proposed to name them after his patrons the Medicis and astronomers called them the Medicean Stars through much of the seventeenth century, although in his own notes Galileo referred to them by the Roman numerals I, II, III, and IV, in order of their distance from Jupiter. Astronomers still refer to the four moons as the Galilean satellites in honor of their discoverer. The German astronomer Johannes Kepler suggested naming the satellites after mythological figures associated with Jupiter, namely Io, Europa, Ganymede, and Callisto, but his idea didn’t catch on for more than 200 years. Scientists didn’t discover any more satellites around Jupiter until American astronomer E.E. Barnard found Jupiter’s fifth moon Amalthea in 1892, much smaller than the Galilean moons and orbiting closer to the planet than Io. It was the last satellite in the solar system found by visual observation – all subsequent discoveries occurred via photography or digital imaging. As of today, astronomers have identified 79 satellites orbiting Jupiter. (...)
https://www.nasa.gov/feature/410-years-ago-galileo-discovers-jupiter-s-moons
-
60 Years Ago: Soviets Select Their First Cosmonauts
Feb. 25, 2020
In April 1959, the United States announced the selection of its seven Mercury astronauts (https://www.nasa.gov/feature/60-years-ago-nasa-introduces-mercury-7-astronauts), M. Scott Carpenter, L. Gordon Cooper, John H. Glenn, Virgil I. Grissom, Walter M. Schirra, Alan B. Shepard and Donald K. Slayton. The announcement, made before a group of media and widely reported in the press, capped a four-month process to select the nation’s first group of astronauts. The men had undergone a rigorous series of medical, physical and psychological evaluations to be chosen from more than 500 potential candidates from the nation’s military services. The Space Task Group (STG), led by Robert L. Gilruth at NASA’s Langley Research Center in Hampton, Virginia, managed the Mercury program.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/mercury_7_press_conference_apr_9_1959.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/mercury_7_astronauts_jul_1960_s62-08774.jpg)
Left: The seven Mercury astronauts during their inaugural press conference (left to right) Slayton, Shepard, Schirra, Grissom, Glenn, Cooper and Carpenter.
Right: A publicity shot of the Mercury Seven taken in 1960 (front row, left to right) Schirra, Slayton, Glenn and Carpenter, (back row, left to right) Shepard, Grissom and Cooper.
In the Soviet Union, a similar process to select its first group of cosmonauts began in late 1959. After reviewing the records of Soviet Air Force pilots who met the age, weight and height criteria and putting those pilots through grueling interviews, the Central Military Scientific Aviation Hospital in Moscow conducted medical evaluations on 154 promising candidates in groups of 20. Of these, 29 passed all the tests but the selection committee decided to select only the top 20 candidates to form the Soviet Union’s first group of cosmonauts – Ivan N. Anikeyev, Pavel I. Belyayev, Valentin V. Bondarenko, Valery F. Bykovsky, Valentin I. Filatyev, Yuri A. Gagarin, Viktor V. Gorbatko, Anatoli Y. Kartashov, Yevgeni V. Khrunov, Vladimir M. Komarov, Aleksei A. Leonov, Grigori G. Nelyubov, Andriyan G. Nikolayev, Pavel R. Popovich, Mars Z. Rafikov, Georgi S. Shonin, Gherman S. Titov, Valentin Varlamov, Boris V. Volynov and Dmitry A. Zaikin.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/cosmonaut_group_1_during_medical_evaluations_fall_1959.jpg)
Several of the first group of cosmonauts during their medical evaluation (left to right) Gagarin, Nelyubov, Titov, Nikolayev, Gorbatko, Khrunov, Leonov, Anikeyev, Popovich, Shonin and Bykovsky.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/cosmonaut_group_1_group_photo_at_sochi_may_1961_color_wide_shot.jpg)
Group photo of most of the first group of cosmonauts at the Sochi Black Sea resort.
In sharp contrast to the very public announcement of the Mercury astronauts’ selection, the Soviets chose to keep their selection on Feb. 25, 1960, secret. They would not identify any cosmonauts until they safely reached orbit, and the names of the unflown cosmonauts remained unknown until the advent of Glasnost in the 1980s. As such, no photograph of the entire group is known to exist. The best known picture shows 16 of the team, taken in May 1961 during a group holiday at the Black Sea resort of Sochi about one month after Gagarin’s historic flight. Kartashov and Varlamov had already left the team for medical reasons, Bondarenko had died in a training accident in March 1961, and Komarov was not on the trip.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/cosmonaut_group_1_group_photo_at_sochi_may_1961_clear.jpg)
The famous Sochi photo showing most of the first group of Soviet cosmonauts – (seated, left to right) Popovich, Gorbatko, Khrunov, Chief Designer Sergei P. Korolev, Gagarin, Cosmonaut Training Center Director Yevgeni A. Karpov, parachute instructor Nikolai K. Nikitin and physician Yevgeni A. Fyodorov; (first row standing, left to right) Leonov, Nikolayev, Rafikov, Zaikin, Volynov, Titov, Nelyubov, Bykovsky and Shonin; (back row standing, left to right) Filatyev, Anikeyev and Belyayev. Credits: I. Snegirev.
On May 30, 1960, Soviet managers selected six from among the 20 cosmonauts in training for in-depth preparations for upcoming Vostok space missions. That group included Gagarin, Kartashov, Nikolayev, Popovich, Titov and Varlamov. In July Kartashov and Varlamov suffered injuries during training that led to their medical disqualification from the cosmonaut team, and Nelyubov and Bykovsky replaced them in the elite group known as the Vanguard Six. An official order by the Soviet Air Force commander formally endorsed this "group within a group" on Oct. 11, 1960. After further training and examinations, on Jan. 18, 1961, managers selected the top three from among this elite group, in priority ranking Gagarin, Titov and Nelyubov. Each of the three men hoped that he would make the Soviet Union’s, and quite possibly, the world’s first human spaceflight.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/cosmonaut_group_1_sochi_six_may_1961.jpg)
Sochi photograph of the Vanguard Six cosmonauts (seated, left to right) Nikolayev, Gagarin, Chief designer Korolev, Cosmonaut Training Center Director Karpov and parachute instructor Nikitin; (standing, left to right) Popovich, Nelyubov, Titov and Bykovsky.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/cosmonaut_group_1_training_1960.jpg)
The Vanguard Six examining the Vostok ejection seat.
The Soviet Air Force established the Cosmonaut Training Center, today named after Gagarin, outside of Moscow on Jan. 11, 1960, under the direction of Yevgeni A. Karpov, himself an unsuccessful candidate for the cosmonaut team. Cosmonaut training began March 15, 1960, at the nearby Frunze airfield. In addition to theoretical classroom work, the cosmonauts received familiarization with spacecraft systems, and participated in physical training, parachute jumps, and experienced g-forces in a centrifuge and short-term weightlessness during parabolic aircraft flights.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/cosmonaut_group_1_parachute_training_apr_1960.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/cosmonaut_group_1_physical_training_1960_cropped.jpg)
Left: Parachute training in April 1960.
Right: Physical exercise in 1960.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/gagarin_titov_and_nelyubov_red_square_mar_1961_color.jpg)
The top three candidates for the first Vostok mission (left to right) Gagarin, Titov and Nelyubov in March 1961.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/cosmonaut_group_1_vanguard_6_w_vostok_rocket_mar_1961.jpg)
The Vanguard Six cosmonauts examining the Vostok booster at Baikonur; a Vostok spacecraft is in the background at right.
Engineers meanwhile designed, fabricated, and assembled the spacecraft and rockets to take the cosmonauts into space. To test the spacecraft’s life support and recovery systems, the Soviets flew several precursor missions including spaceflights of dogs and instrumented mannequins. Two dogs named Belka and Strelka completed the first successful flight to space and back aboard the Korabl-Sputnik 2 (https://www.youtube.com/watch?v=CZwmCnekxx8) spacecraft on Aug. 20, 1960. Launched the day before inside a precursor version of the crew-rated Vostok spacecraft, the two dogs were accompanied by a rabbit, two rats, 40 mice, and other biological specimens. After completing 17 orbits in about 24 hours they became the first living organisms to be safely recovered after a spaceflight. As an historical footnote, in 1961 Soviet Premier Nikita S. Khrushchev gifted one of Belka’s puppies named Pushinka to President John F. Kennedy and his family as a goodwill gesture. Two more flights of dogs and instrumented mannequins in March 1961 cleared the way for the first human spaceflight the following month that catapulted Gagarin into the history books.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/vostok_spacecraft_assembly.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/gazenko_holding_belka_and_strelka_after_flight.jpg)
Left: Engineers assemble a Vostok spacecraft.
Right: Academician Oleg G. Gazenko holds up Strelka (left) and Belka for assembled reporters after their successful recovery.
While the Russian cosmonauts worked and trained in secrecy, their American counterparts enjoyed the attention of the media and public. To maintain their piloting skills they flew high-performance jets. They conducted survival training exercises in extreme environment such as deserts and jungles in case their spacecraft landed off course in a remote area. They visited various NASA facilities, such as the Army Ballistic Missile Agency led by rocket pioneer Wernher von Braun in Huntsville, Alabama, that NASA absorbed as the Marshall Space Flight Center in July 1960. To familiarize themselves with the spacecraft they would fly, the spacesuits they would wear, and other systems critical to their safety and operations, they also visited various contractor facilities around the country.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/mercury_7_astronauts_nevada_desert_survival_training_1960_s88-31375.jpg)
Mercury 7 astronauts during desert survival training in Nevada.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/mercury_7_astronauts_with_vonbraun_at_abma_jun_1959_b-59-375.jpg)
Mercury 7 astronauts visiting with von Braun (at far right) in Huntsville.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/mercury_7_astronauts_convair_106-b_aircraft_jan_1961_s61-01250.jpg)
Mercury 7 astronauts in front of a F-106B aircraft.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/mercury_7_with_contoured_couches_and_gilruth.jpg)
Mercury 7 astronauts examine their form-fitting couches with STG Chair Gilruth (at far right).
Like their Soviet counterparts, American space engineers prepared and tested the Mercury spacecraft and the rockets needed to send astronauts into space. For suborbital Mercury missions, Americans relied on the Redstone rocket, a derivative of a missile developed by Wernher von Braun at the Army Ballistic Missile Agency in Huntsville, Alabama, now the NASA Marshall Space Flight Center. For the orbital flights, NASA used the more powerful Atlas rocket. And instead of dogs, American scientists used chimpanzees in the precursor flights before declaring the system safe for humans. On Jan. 31, 1961, Mercury-Redstone 2 lifted off from Cape Canaveral, Florida, carrying the chimpanzee Ham who completed a 16-minute 39-second suborbital flight. He was safely recovered by the USS Donner in the Atlantic Ocean in good condition, clearing the way for Shepard’s flight three months later. On Nov. 29, 1961, the chimpanzee Enos rode aboard Mercury-Atlas 5, completed two orbits around the Earth, and was safely recovered by the USS Stormes. Despite some technical issues with the spacecraft, the flight cleared the way for Glenn’s orbital mission two months later.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/mercury_redstone_2_ham_launch_jan_31_1961.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/ham_after_recovery.jpg)
Left: Launch of Mercury-Redstone 2 with chimp Ham aboard.
Right Ham after his recovery.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/mercury_atlas_5_with_enos_nov_29_1961.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2020/02/mercury_atlas_5_chimp_enos_dec_1961_s61-04542.jpg)
Left: Launch of Mercury-Atlas 5 with chimp Enos aboard.
Right: Enos with his handler.
Of the 20 cosmonauts selected in 1960, only 12 completed space flights. As noted above, Kartashov and Varlamov left the group after training accidents in July 1960 and Bondarenko died in an isolation chamber fire in March 1961. Managers dismissed Rafikov in 1962 and Nelyubov, Anikeyev and Filatyev in 1963 for disciplinary reasons and Zaikin in 1969 for medical reasons. Many of the 12 who flew in space distinguished themselves – five of the group completed a single spaceflight, five completed two, and two completed three, for a total of 21 spaceflights. Gagarin completed history’s first human spaceflight in April 1961, followed by Titov in August of that year who flew the first day-long mission. Nikolayev and Popovich completed the first group flight in August 1962 and Bykovksy took part in the second in June 1963 with Valentina V. Tereshkova (https://www.nasa.gov/mediacast/valentina-tereshkova-and-sally-ride-women-space-pioneers), the first woman in space. Bykovsky’s then-record breaking five-day mission still remains the longest solo flight. Komarov commanded the first three-person spacecraft in October 1964, while Belyayev commanded the first space mission to carry out an Extravehicular Activity (EVA) or spacewalk, carried out by Leonov, in March 1965. Komarov was the first cosmonaut to return to space in April 1967 but was tragically killed when his spacecraft’s parachute lines tangled. Volynov and Khrunov took part in the first docking of two crewed spacecraft in January 1969 that also included the first EVA transfer of crewmembers between spacecraft. Shonin and Gorbatko were the last two of the group to make it into space during the first triple spacecraft mission (https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-apollo-12-one-month-from-launch) in October 1969. Several commanded missions to Salyut space stations beginning in the 1970s and Leonov commanded the Soviet portion of the Apollo-Soyuz Test Project (https://www.nasa.gov/feature/45-years-ago-apollo-soyuz-test-project-crews-train-in-the-us) in July 1975. Gorbatko completed the final spaceflight from the group in July 1980, making his second flight to a space station. As of February 2020, Volynov remains the only surviving member of the group.
John Uri
NASA Johnson Space Center
https://www.nasa.gov/feature/60-years-ago-soviets-select-their-first-cosmonauts
-
30 stycznia 1996 podczas konferencji prasowej w Waszyngtonie wiceprezydent USA „Al” Gore i rosyjski premier Wiktor Czernomyrdin ogłosili skład pierwszej Ekspedycji i załogi rezerwowej.
https://www.c-span.org/video/?69636-1/us-russia-relations
Space Station 20th: Expedition 1 Crew Named
Jan. 30, 2020
During a Jan. 30, 1996, press conference in Washington, DC, US Vice President Albert A. “Al” Gore and Russian Prime Minister Viktor S. Chernomyrdin announced the assignment of American astronaut William M. Shepherd and Russian cosmonaut Sergei K. Krikalev to the first team of crewmembers to occupy the International Space Station (ISS). Shepherd had completed three Space Shuttle missions and Krikalev had flown two long-duration missions aboard the Mir space station as well as on STS-60, becoming the first Russian cosmonaut to fly aboard the Space Shuttle. At the time of the announcement, Shepherd and Krikalev planned to launch to ISS in May 1998 with a third crewmember, another Russian cosmonaut. Initially, the Russians designated Anatoli Y. Solovyev, a veteran of several missions to Mir, as that third crewmember but they ultimately replaced him with Yuri P. Gidzenko, also a Mir veteran. The partners later announced a backup crew composed of veteran Shuttle commander Kenneth D. Bowersox, Mir veteran Vladimir N. Dezhurov, and space rookie Mikhail V. Tyurin.
The primary tasks expected of the Expedition 1 crew included activating various systems on board the station, unpacking equipment that had been delivered, and hosting three visiting Space Shuttle crews and two unmanned Russian Progress resupply vehicles. The Shuttles planned to deliver new components to ISS including the first set of US solar arrays and the US Laboratory Module. Although the crewmembers would remain busy with the high-priority commissioning tasks, time would be set aside to conduct the first research experiments aboard ISS.
Prime Crew
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/shepherd_portrait_iss01-s-010.jpg?itok=lDnmYch9)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/krikalev_portrait_sts_60_s93-40675.jpg?itok=J8REFEQz)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/gidzenko_portrait.jpg?itok=DTeFC7vd)
Astronaut William M. “Shep” Shepherd
Expedition 1 Commander
Birthdate: July 26, 1949
Birthplace: Oak Ridge, Tennessee
Selected: May 1984
Spaceflight experience: STS-27, STS-41, STS-52
Time in space: 18 days, 8 hours, 12 minutes
No. of EVAs/EVA time: None
Cosmonaut Sergey K. Krikalyov
Expedition 1 Flight Engineer
Birthdate: August 27, 1958
Birthplace: Leningrad (now St. Petersburg)
Selected: September 1985
Spaceflight experience: Mir-4, Mir-9/10, STS-60 (flew on STS-88 between his selection and Expedition 1)
Time in space: 472 days, 1 hour, 20 minutes (not including STS-88)
No. of EVAs/EVA time: 7/36 hours, 10 minutes
Cosmonaut Yuri P. Gidzenko
Expedition 1 Flight Engineer and Soyuz Commander
Birthdate: March 26, 1962
Birthplace: Yelanets (now in Ukraine)
Selected: March 1987
Spaceflight experience: Mir-20
Time in space: 179 days, 1 hour, 42 minutes
No. of EVAs/EVA time: 2/3 hours, 35 minutes
Backup Crew
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/bowersox_portrait_s87-45887.jpg?itok=AQs3RBGP)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/dezhurov_portrait_jsc2001-00928.jpg?itok=Ve47ZP7s)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/tyurin_portrait_jsc2001-00929.jpg?itok=gyw7bnWJ)
Astronaut Kenneth D. Bowersox
Expedition 1 Backup Commander
Birthdate: November 14, 1956
Birthplace: Portsmouth, Virginia
Selected: June 1987
Spaceflight experience: STS-50, STS-61, STS-73
Time in space: 40 days, 15 hours, 11 minutes
No. of EVAs/EVA time: None
Cosmonaut Vladimir N. Dezhurov
Expedition 1 Backup Flight Engineer and Soyuz Commander
Birthdate: July 30, 1962
Birthplace: Yavas (now in Moldova)
Selected: March 1987
Spaceflight experience: Mir-18
Time in space: 115 days, 8 hour, 43 minutes
No. of EVAs/EVA time: 5/18 hours, 57 minutes
Cosmonaut Mikhail V. Tyurin
Expedition 1 Backup Flight Engineer
Birthdate: March 2, 1960
Birthplace: Kolomna
Selected: April 1994
Spaceflight experience: None
Time in space: None
No. of EVAs/EVA time: None
(...)
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-expedition-1-crew-named
-
Największe osiągnięcia indyjskiego programu kosmicznego 1962-2019 (1)
1962
• Indian National Committee for Space Research formed and works on establishing Thumba Equatorial Rocket Launching Station (TERLS) started
1963
• First sounding rocket launch from TERLS (November 21, 1963)
1965
• Space Science and Technology Centre (SSTC) established in Thumba
1967
• Experimental Satellite Communication Earth Station (ESCES) set up at Ahmedabad
1968
• TERLS dedicated to the United Nations (February 2, 1968)
1969
• Indian Space Research Organisation (ISRO) formed (August 15, 1969)
1972
• Space Commission and Department of Space (DOS) set up. ISRO brought under DOS (June 1, 1972)
1972-76
• Air-borne remote sensing experiments
1975
• ISRO becomes Government Organisation (April 1, 1975)
• First Indian Satellite, Aryabhata, launched (April 19, 1975)
1975-76
• Satellite Instructional Television Experiment (SITE) conducted
1977-79
• Satellite Telecommunication Experimental Project (STEP) carried out
1979
• Bhaskara-I, an experimental satellite for earth observations, launched (June 7, 1979)
• First Experimental launch of SLV-3 with Rohini Technology Payload onboard (August 10, 1979). Satellite could not be placed in orbit
1980
• Second Experimental launch of SLV-3. Rohini satellite successfully placed in orbit (July 18,1980)
1981
• First developmental launch of SLV-3. RS-D1 placed in orbit (May 31, 1981)
• APPLE, an experimental geostationary communication satellite successfully launched (June 19, 1981)
• Bhaskara-II launched (November 20, 1981)
1982
• INSAT-1A launched (April 10, 1982). Deactivated on September 6, 1982
1983
• Second developmental launch of SLV-3. RS-D2 placed in orbit (April 17, 1983)
• INSAT-1B launched (August 30, 1983)
1984
• Indo-Soviet manned space mission (April 1984)
1987
• First developmental launch of ASLV with SROSS-1 satellite onboard (March 24, 1987). Satellite could not be placed in orbit
1988
• Launch of first operational Indian Remote Sensing satellite, IRS-1A (March 17, 1988)
• Second developmental launch of ASLV with SROSS-2 onboard (July 13, 1988).Satellite could not be placed in orbit
• INSAT-1C launched (July 22, 1988). Abandoned in November 1989
1990
• INSAT-1D launched (June 12, 1990)
• Launch of second operational Remote Sensing satellite, IRS-1B (August 29, 1991)
1992
• Third developmental launch of ASLV with SROSS-C on board (May 20, 1992). Satellite placed in orbit
• INSAT-2A, the first satellite of the indigenously-built second-generation INSAT series, launched (July 10, 1992)
1993
• INSAT-2B, the second satellite in INSAT-2 series, launched (July 23, 1993)
• PSLV-D1, the first developmental launch of PSLV with IRS-1E onboard (September 20,1993). Satellite could not be placed in orbit
1994
• Fourth developmental launch of ASLV with SROSS-C2 onboard (May 4, 1994). Satellite placed in orbit
• PSLV-D2, the second developmental launch of PSLV with IRS-P2 onboard (October 15, 1994). Satellite successfully placed in Polar Sun Synchronous Orbit
1995
• INSAT-2C, the third satellite in INSAT-2 series, launched (December 7, 1995)
• Launch of third operational Indian Remote Sensing Satellite, IRS-1C (December 28, 1995)
1996
• PSLV-D3, the third developmental launch of PSLV with IRS-P3 onboard (March 21, 1996). Satellite placed in Polar Sun Synchronous Orbit
1997
• INSAT-2D, fourth satellite in INSAT-2 series, launched (June 4, 1997). Becomes in-operable on October 4, 1997. (An in-orbit satellite, ARABSAT-1C, later renamed INSAT-2DT, was acquired in November 1997 to partly augment INSAT system)
• PSLV-C1, the first operational launch of PSLV with IRS-1D onboard (September 29, 1997). Satellite placed in orbit
1998
• INSAT system capacity augmented with the readiness of INSAT-2DT acquired from ARABSAT (January 1998)
1999
• INSAT-2E, the last satellite in the multipurpose INSAT-2 series, launched by Ariane from Kourou, French Guyana (April 3, 1999)
• Indian Remote Sensing Satellite, IRS-P4 (OCEANSAT-1), launched by Polar Satellite Launch Vehicle (PSLV-C2) along with Korean KITSAT-3 and German DLR-TUBSAT from SDSC SHAR, Sriharikota (May 26, 1999)
2000
• INSAT-3B, the first satellite in the third generation INSAT-3 series, launched by Ariane from Kourou, French Guyana (March 22, 2000)
2001
• Successful flight test of Geosynchronous Satellite Launch Vehicle (GSLV-D1) on April 18, 2001 with an experimental satellite GSAT-1 onboard
• Successful launch of PSLV-C3 on October 22, 2001 placing three satellites – India’s TES, Belgian PROBA and German BIRD into Polar Sun Synchronous Orbit
2002
• Successful launch of INSAT-3C by Ariane from Kourou, French Guyana (January 24, 2002)
• Successful launch of KALPANA-1 by ISRO’s PSLV-C4 from SDSC SHAR (September 12, 2002)
2003
• Successful launch of INSAT-3A by Ariane from Kourou, French Guyana (April 10, 2003)
• Successful launch of GSLV-D2, the second developmental test flight of GSLV with GSAT-2 onboard from SDSC SHAR (May 8, 2003)
• Successful launch of INSAT-3E by Ariane from Kourou, French Guyana (September 28, 2003)
• Successful launch of Resourcesat-1 by ISRO’s PSLV-C5 from SDSC SHAR (October 17, 2003)
2004
• GSLV-F01, the first operational flight of GSLV from SDSC SHAR. EDUSAT successfully placed in GTO (September 20, 2004)
2005
• Successful launch of Cartosat-1 and HAMSAT by PSLV-C6 from the newly established Second Launch Pad at SDSC SHAR (May 5, 2005)
• Successful launch of INSAT-4A by Ariane from Kourou, French Guyana (December 22, 2005)
2006
• GSLV-F02, the second operational flight of GSLV from SDSC SHAR with INSAT-4C onboard (July 10, 2006). The satellite could not be placed in orbit
2007
• PSLV-C7 successfully launches four satellites – India’s Cartosat-2 and Space Capsule Recovery Experiment (SRE-1) as well as Indonesia’s LAPAN-TUBSAT and Argentina’s PEHUENSAT-1 (January 10, 2007)
• Successful recovery of SRE-1 after manoeuvring it to re-enter the earth’s atmosphere and descend over the Bay of Bengal about 140 km East of Sriharikota (January 22, 2007)
• Successful launch of INSAT-4B by Ariane launch vehicle from Korou, French Guyana on March 12, 2007
• PSLV-C8 successfully launches an Italian satellite AGILE on April 23, 2007 under a commercial contract with Antrix Corporation
• Launch of GSLV-F04 with INSAT-4CR onboard from SDSC SHAR on September 2, 2007
2008
• PSLV-C10successfully launches TECSAR satellite on January 21, 2008 under a commercial contract with Antrix Corporation
• PSLV-C9 successfully launches ten satellites on April 28, 2008: India’s Cartosat-2A, Indian Mini Satellite-1 (IMS-1) and eight Nano Satellites for International Customers under a commercial contract with Antrix Corporation
• PSLV-C11 successfully launches Chandrayaan-1 spacecraft on October 22, 2008
• European Ariane-5 launch vehicle successfully launches W2M satellite on December 21, 2008 jointly built by Antrix/ISRO and EADS Astrium on a commercial basis
2009
• PSLV-C12 successfully launches RISAT-2 and ANUSAT, on April 20, 2009
• PSLV-C14 successfully launches OCEANSAT-2 and six nanosatellites for international customers under a commercial contract with Antrix Corporation (September 23, 2009)
2010
• Successful static testing of GSLV-MkIII Launch Vehicle’s S200 Solid Propellant Booster Rocket Stage(January 24, 2010)
• GSLV-D3, the first launch of GSLV with indigenous Cryogenic Upper Stage and GSAT-4 satellite onboard. GSAT-4 could not be placed in orbit (April 15, 2010)
• PSLV-C15, the seventeenth flight of PSLV, successfully launches India’s Cartosat-2B and STUDSAT, Algeria’s ALSAT-2A, Canada’s NLS-1 and NLS-2 on (July 12, 2010)
• Successful Static Testing of GSLV-MkIII Launch Vehicle’s L110 Liquid Core Stage (September 8, 2010)
• European Ariane-5 launch vehicle successfully launches HYLAS satellite on November 27, 2010 jointly built by Antrix/ISRO and EADS Astrium on a commercial basis
• GSLV-F06, the seventh launch of GSLV with GSAT-5P satellite onboard, could not place the satellite in orbit (December 25, 2010)
-
Największe osiągnięcia indyjskiego programu kosmicznego 1962-2019 (2)
2011
• PSLV-C16 successfully launches India’s Resourcesat-2, YOUTHSAT and X-SAT from Singapore on April 20, 2011
• GSAT-8 Communication Satellite launched by Ariane launcher from Kourou, French Guiana on May 21, 2011
• PSLV-C17 successfully launches GSAT-12 Communication Satellite on July 15, 2011
• Second successful static testing of S-200 booster to be used in GSLV-Mk III on September 4, 2011
• PSLV-C18 successfully launches the Indo-French satellite Megha-Tropiques and three co-passenger satellites –Jugnu from IIT, Kanpur, SRMSat from SRM University, Chennai and VesselSat–1 from Luxembourg – on October 12, 2011
2012
• PSLV, in its twenty first flight (PSLV-C19), launches India’s first Radar Imaging Satellite (RISAT-1) from Sriharikota on April 26, 2012
• In its twenty second flight (PSLV-C21), PSLV successfully launches French earth observation satellite SPOT-6 along with Japanese micro-satellite PROITERES from Sriharikota on September 09, 2012
• India’s heaviest communication satellite, GSAT-10, successfully launched by Ariane-5 VA 209 from Kourou, French Guiana on September 29, 2012
2013
• PSLV, in its twenty third flight (PSLV-C20), successfully launches Indo-Franch Satellite SARAL along with six smaller satellites from abroad from Sriharikota on February 25, 2013
• PSLV, in its twenty fourth flight (PSLV-C22), successfully launches India’s first dedicated navigation satellite IRNSS-1A from Sriharikota on July 01, 2013
• India’s advanced weather satellite INSAT-3D successfully launched by Ariane-5 VA-214 from Kourou, French Guiana on July 26, 2013
• India’s advanced communication satellite GSAT-7 successfully launched by Ariane-5 VA215 from Kourou, French Guiana on August 30, 2013
• Mars Orbiter Mission, the India’s first interplanetary mission to planet Mars, successfully launched by PSLV-C25 from Sriharikota on November 05, 2013
• Trans Mars Injection Manoeuvre performed on Mars Orbiter Spacecraft on December 01, 2013 to place it in Mars Transfer Trajectory
2014
• In its first successful flight with indigenous Cryogenic Upper Stage, GSLV-D5 successfully places GSAT-14 into GTO on January 05, 2014
• PSLV, in its twenty sixth flight (PSLV-C24), successfully launches IRNSS-1B, the second satellite of the Indian Regional Navigation Satellite System (IRNSS) from SDSC SHAR, Sriharikota on April 04, 2014
• PSLV-C23 Successfully launches French Earth Observation Satellite- SPOT 7 and four other co-passenger satellites from SDSC SHAR, Sriharikota on June 30, 2014
• India’s Mars Orbiter Spacecraft successfully enters into an orbit around planet Mars on September 24, 2014
• PSLV, in its twenty eighth flight (PSLV-C26) successfully launches IRNSS-1C, the third satellite of the Indian Regional Navigation Satellite System (IRNSS) from SDSC SHAR, Sriharikota on October 16, 2014
• India’s communication satellite, GSAT-16 successfully launched by the Ariane-5 VA221 from Kourou, French Guiana on December 07, 2014.
• The first experimental suborbital flight (LVM3-X/CARE) of India’s next generation launch vehicle LVM3 (GSLV-MkIII) was successfully conducted from Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota on December 18, 2014. CARE module carried onboard to a height of 126 km successfully recovered
2015
• PSLV-C27 Successfully Launches India’s Fourth Navigation Satellite IRNSS-1D on March 28, 2015 from Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota.
• PSLV-C28 successfully launches three identical DMC3 commercial Earth Observation Satellites, along with two smaller satellites from United Kingdom, into a polar Sun Synchronous Orbit on July 10, 2015 from Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota.
• Geo-Synchronous Satellite Launch Vehicle (GSLV-D6), equipped with the indigenous Cryogenic Upper Stage (CUS), successfully launches 2117 kg GSAT-6, into a GTO on August 27, 2015 from Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota.
• AstroSat, India’s first dedicated astronomy satellite successfully launched by PSLV-C30 on September 28, 2015 from Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota. Along with AstroSat, six satellites from international customers - LAPAN-A2 of Indonesia, NLS-14 (Ev9) of Canada and four identical LEMUR satellites of USA – were also launched by this PSLV flight
• The 3164 kg GSAT-15 carrying Ku-band transponders and GAGAN payload launched successfully by the European Ariane-5 VA-227 from Kourou, French Guiana on November 11, 2015
• In its thirty second flight conducted from SDSC SHAR, Sriharikota on December 16, 2015, PSLV-C29 successfully launches six satellites from Singapore (400 kg TeLEOS-1 as primary satellite and other Five co-passenger payloads).
2016
• The Polar Satellite Launch Vehicle, in its 33rd flight (PSLV-C31), launches IRNSS-1E, the fifth satellite of the Indian Regional Navigation Satellite System (IRNSS) on January 20, 2016 from SDSC SHAR, Sriharikota.
• The Polar Satellite Launch Vehicle, in its 34th flight (PSLV-C32), launches IRNSS-1F, the sixth satellite of the Indian Regional Navigational Satellite System (IRNSS) on March 10, 2016 from SDSC SHAR, Sriharikota.
• The Polar Satellite Launch Vehicle, in its 35th flight (PSLV-C33), launches IRNSS-1G, the seventh satellite of the Indian Regional Navigation Satellite System (IRNSS) into a Sub-Geosynchronous Transfer Orbit (Sub-GTO) on April 28, 2016 from SDSC SHAR, Sriharikota.
• India’s Reusable Launch Vehicle-Technology Demonstrator (RLV-TD), successfully flight tested on May 23, 2016 from SDSC SHAR, Sriharikota. RLV-TD is one of the most technologically challenging endeavors of ISRO towards developing essential technologies for a fully reusable launch vehicle to enable low cost access to space.
• India’s Polar Satellite Launch Vehicle, in its 36th flight (PSLV-C34), launches the 727.5 kg Cartosat-2 Series Satellite for earth observation and 19 co-passenger satellites together weighing about 560 kg at lift–off into a 505 km polar Sun Synchronous Orbit (SSO) on June 22, 2016 from Sriharikota. The co-passenger satellites are from USA, Canada, Germany and Indonesia as well as two satellites (SATHYABAMASAT and SWAYAM) from Indian University/Academic Institute.
• The first experimental mission of ISRO’s Scramjet Engine towards the realisation of an Air Breathing Propulsion System was successfully conducted on August 28, 2016 from Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota.
• India’s Geosynchronous Satellite Launch Vehicle (GSLV), in its tenth flight (GSLV-F05) launches INSAT-3DR, an advanced weather satellite, weighing 2,211 kg into a Geostationary Transfer Orbit (GTO) on September 08, 2016 from SDSC SHAR, Sriharikota.
• India’s Polar Satellite Launch Vehicle, in its 37th flight (PSLV-C35), launches the 371 kg SCATSAT-1 for weather related studies and seven co-passenger satellites into polar Sun Synchronous Orbit (SSO) on September 26, 2016 from SDSC SHAR Sriharikota. Co-passenger satellites are ALSAT-1B, ALSAT-2B, ALSAT-1N from Algeria, NLS-19 from Canada and Pathfinder-1 from USA as well as two satellites PRATHAM from IIT Bombay and PISAT from PES University, Bengaluru.
• India’s latest communication satellite, GSAT-18 was inducted into the INSAT/ GSAT system on October 06, 2016 from Kourou, French Guiana by Ariane-5 VA-231. Weighing 3,404 kg at lift-off, GSAT-18 carries 48 communication transponders to provide services in Normal C-band, Upper Extended C-band and Ku-bands of the frequency spectrum along with a Ku-band beacon for accurately pointing ground antennas towards the satellite.
• In its 38th flight (PSLV-C36), ISRO’s Polar Satellite Launch Vehicle successfully launches 1,235 kg Resourcesat-2A Satellite on December 07, 2016 from Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota. This is the 37th consecutively successful mission of PSLV.
2017
• In its thirty ninth flight (PSLV-C37), ISRO’s Polar Satellite Launch Vehicle successfully launched the 714 kg Cartosat-2 Series Satellite along with 103 co-passenger satellites on February 15, 2017 from Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota. This is the thirtyeighth consecutively successful mission of PSLV. The total weight of all the 104 satellites carried on-board PSLV-C37 was 1378 kg. This is the highest number of satellites launched in a Single Flight.
• India’s Geosynchronous Satellite Launch Vehicle, in its eleventh flight (GSLV-F09) successfully launched the 2230 kg South Asia Satellite (GSAT-9) from SDSC SHAR, Sriharikota, into its planned Geosynchronous Transfer Orbit (GTO) on May 05, 2017. This is the fourth consecutive success achieved by GSLV carrying indigenously developed Cryogenic Upper Stage.
• The first developmental flight (GSLV-MkIII-D1) of India’s heavy lift launch vehicle GSLVMkIII was successfully conducted on June 05, 2017 from Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota with the launch of GSAT-19 satellite. This was the first orbital mission of GSLV-MkIII, which was mainly intended to evaluate the vehicle performance including that of its fully indigenous cryogenic upper stage during the flight. Weighing 3136 kg at lift-off, GSAT-19 is the heaviest satellite launched from the Indian soil.
• ISRO’s Polar Satellite Launch Vehicle PSLV-C38 successfully launched the 712 kg Cartosat-2 Series Satellite along with 30 co-passenger satellites on June 23, 2017 from Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota. This is the thirty-ninth consecutively successful mission of PSLV.
• India’s latest communication satellite, GSAT-17 was inducted into the INSAT/GSAT system on June 29, 2017 from Kourou, French Guiana by Ariane-5 VA-238. The 3477 kg GSAT-17 carries communication payloads in C-band, Extended C-band and S-band for providing various services to the country. The satellite also carries equipment for meteorological data relay and satellite based search and rescue services.
• The forty-first flight of India’s Polar Satellite Launch Vehicle (PSLV-C39), carrying IRNSS-1H Navigation Satellite conducted on August 31, 2017 from Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota, was unsuccessful.
2018
• In its 42nd flight, PSLV successfully launched the 710 kg Cartosat-2 Series Remote Sensing Satellite along with 30 co-passenger satellites on January 12, 2018 from Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota. The co-passenger satellites comprise one Microsatellite and one Nanosatellite from India as well as 3 Microsatellites and 25 Nanosatellites from six countries, namely, Canada, Finland, France, Republic of Korea, UK and USA.
• GSLV-F08 in its 12th flight of Geosynchronous Satellite Launch Vehicle (GSLV) launched GSAT6A from the Second Launch Pad (SLP) in Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota on March 29, 2018. However, the ground station lost communication with the satellite.
• India’s Polar Satellite Launch Vehicle, in its forty-third flight (PSLV-C41) in launched IRNSS-1I Satellite from First Launch Pad (FLP) of SDSC SHAR, Sriharikota on April 12, 2018. The IRNSS-1I is the eighth satellite to join the NavIC navigation satellite constellation.
• A major technology demonstrator called as Pad Abort Test was successfully carried out at Satish Dhawan Space Centre (SDSC), SHAR, Sriharikota on July 05, 2018. This was one of the tests to qualify a Crew Escape System, which is a critical technology in human spaceflight. The first Pad Abort Test demonstrated the safe recovery of the crew module in case of any exigency at the launch pad.
• PSLV-C42 Successfully Launches two foreign satellites from Satish Dhawan Space Centre (SDSC), SHAR, Sriharikota on September 16, 2018. This mission launched two earth observation satellites, NovaSAR and S1-4 (together weighing nearly 889 kg) ofM/s Surrey Satellite Technologies Limited (SSTL), United Kingdom under commercial arrangement with Antrix Corporation Limited.
• On November 14, 2018 GSLV MK III-D2 successfully launched communication satellite, GSAT29 into the orbit weighing about 3423 kg from SDSC SHAR, Sriharikota.
• PSLV-C43 on November 29, 2018 successfully launched India’s Hyper spectral Imaging Satellite (HysIS) and 30 international co-passenger satellites. HysIS, the primary satellite of PSLV-C43 mission, weighing about 380 kg, is an earth observation satellite configured around ISRO’s Mini Satellite-2 (IMS-2) bus. The co-passengers of HysIS include 1 Micro and 29 Nano satellites from 8 different countries. These satellites have been commercially contracted for launch through Antrix Corporation Limited, the commercial arm of ISRO.
• ISRO’s next generation high throughput communication satellite, GSAT-11 was successfully launched on December 05, 2018 from Kourou launch base, French Guiana by Ariane-5 VA-246. Weighing about 5854 kg, GSAT-11 is the heaviest satellite built by ISRO. GSAT-11 is the fore-runner in the series of advanced communication satellites with multi-spot beam antenna coverage over Indian mainland and Islands. GSAT-11 will play a vital role in providing broadband services across the country. It will also provide a platform to demonstrate new generation applications.
• GSLV-F11 successfully launched GSAT-7A, ISRO’s 39th communication satellite, on December 19, 2018 from the Second Launch Pad (SLP) of Satish Dhawan Space Centre SHAR, Sriharikota. GSAT-7A with a lift-off mass of 2250 kg, is a geostationary satellite carrying communication transponders in Ku-band. The Satellite is built to provide communication capability to the users over the Indian region.
2019
• PSLV-C44 successfully launched Microsat-R and Kalamsat-V2 on January 24, 2019 from Sriharikota.
• On February 06, 2019, GSAT 31 was successfully launched from Kourou, French Guiana onboard Arianespace rocket.
• EMISAT and 28 customer satellites were successfully launched onboard PSLV-C45 on April 01, 2019 from Sriharikota. The launch viewing gallery was inaugurated and opened to the public for viewing launches live from Sriharikota.
• On May 22, 2019 RISAT-2B satellite was successfully launched onboard PSLV-C46 from Sriharikota.
• Chandrayaan-2 satellite was successfully launched into an earth orbit by GSLV-MKIII-M1 on July 22, 2019.
• On November 27,2019 Cartosat-3 and 13 customer satellites were successfully launched by PSLV-C47 from Sriharikota.
• On December 11, 2019, PSLV-C48 successfully launched RISAT-2BR1satellite and 9 customer satellites from Sriharikota.
https://www.isro.gov.in/sites/default/files/flipping_book/annual_report_2019-20_english/files/assets/common/downloads/Annual%20Report%202019-20%20(English).pdf
-
25 lat temu 6 lutego 1995 roku miało miejsce najbliższe zbliżenie promu w misji STS-63 Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts63.htm) na odległość 11 metrów do stacji Mir. Była to misja poprzedzająca pierwsze dokowanie wahadłowca do stacji orbitalnej. Pierwszy raz za sterami promu kosmicznego znalazła się kobieta.
Z kolei podczas tej wyprawy 9 lutego 1995 Bernard Harris, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/290.htm) uczestniczył w spacerze, jako pierwszy Afroamerykanin.
Bernard Harris: The First African American to Perform a Spacewalk
Feb. 11, 2020
Twenty-five years ago in Feb. 1995, astronaut Bernard Harris (right) became the first African American to perform a spacewalk. In this image, he and fellow STS-63 astronaut Michael Foale, prepare to exit space shuttle Discovery's airlock to began their spacewalk. The pair would test new insulation to protect astronauts from the cold, but the Mission Control cut their spacewalk short after the men reported feeling very cold in their suits.
https://www.nasa.gov/image-feature/bernard-harris-the-first-african-american-to-perform-a-spacewalk
Zdjęcia astronauty z 2017: https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=839.msg142029#msg142029
EDIT 10.02.23
https://twitter.com/airandspace/status/1623717867907686400
EDIT 09.02.2024
https://twitter.com/NASAhistory/status/1756000008485167581
Three cheers for a spaceflight pioneer! 👏 👏 👏
#OTD in 1995, STS-63 astronaut Bernard Harris became the first African American to perform a spacewalk. #BHM
Visit our gallery featuring NASA's Black pioneers: https://nasa.gov/gallery/black-history-month/
-
40 Years Ago: Preparations for STS-1
Feb. 13, 2020 John Uri NASA Johnson Space Center
Space Shuttle Columbia arrived at the Kennedy Space Center (KSC) from its North American Rockwell Corporation manufacturing facility in Palmdale, California, on March 24, 1979. Bolted atop its Boeing 747 Shuttle Carrier Aircraft (SCA), the orbiter completed its four-day transcontinental ferry flight, making three overnight stops along the way in Texas and Florida. The next day, after removing the orbiter from the back of the SCA, workers towed it into the Orbiter Processing Facility (OPF), where Columbia spent the next 19 months preparing for its first flight. In parallel, engineers readied the other components of the Space Shuttle system, the External Tank (ET) and Solid Rocket Boosters (SRBs), while the crewmembers and mission controllers held simulations to rehearse various phases of the mission designated STS-1, for Space Transportation System. In February 1980, mission managers planned for a launch in November of that year but anticipated that it might slip into early 1981.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/columbia_and_sca_touching_down_on_slf_mar_24_1979_s79-30819_0.jpg?itok=s6RSNtYx)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/columbia_in_opf_mar_1979_s79-31261_0.jpg?itok=G_G8DJhs)
Left: Columbia atop the SCA touching down at KSC.
Right: Columbia in the OPF.
Columbia arrived at KSC with many tiles missing from its Thermal Protection System (TPS) and temporary tiles installed for the ferry flight had to be replaced with permanent ones. The TPS tiles represented one of the most complex new technologies developed for the Space Shuttle and continued to be the leading challenge in getting Columbia ready for its first flight. All in all, roughly 30,000 tiles, each one individually sized for its specific location, needed to be installed on the vehicle and tested for adequate strength and bonding. The ET for STS-1 arrived at KSC in July 1979 after a barge trip from the Michoud assembly plant outside New Orleans, Louisiana, and workers installed it in a test stand in the Vehicle Assembly Building (VAB) to await stacking with the SRBs and .
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_tile_installation_feb_14_1980_s80-28102.jpg?itok=2nLygNfH)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_et_arrival_at_ksc_jul_1979_s79-35029.jpg?itok=6tIpOD3Y)
Left: Engineer applying a tile to Columbia’s left wing.
Right: The ET for STS-1 arrives at KSC.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_srb_stacking_jan_1980_s80-27724.jpg?itok=rsTy_JYD)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_srb_stacking_jan_1980_s80-27723.jpg?itok=24LVDQdW)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_srb_stacking_jan_1980_s80-27706.jpg?itok=5epJgWo6)
Three views of the stacking of STS-1 SRBs in the VAB.
All the components of the two SRBs for STS-1 had arrived in the VAB by September 1979, and workers began the stacking process. By early January 1980, they had completed stacking the two rockets on the Mobile Launch Platform, where the boosters awaited the ET and Columbia. To qualify the SRBs for flight, workers conducted four demonstration and three qualification static firings of the booster’s motor at Thiokol’s Wasatch Facility near Brigham City, Utah, facility. With the successful completion of the final test on Feb. 13, 1980, managers qualified the booster for flight.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_final_srb_qual_test_feb_13_1980_s80-29655.jpg?itok=5s8aNsZW)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_final_srb_qual_test_feb_13_1980_s80-29656.jpg?itok=Q106G7VC)
Left: SRB in place for the final qualification static firing.
Right: SRB during the final qualification static firing in Utah.
All three of Columbia’s Space Shuttle Main Engines (SSME) passed flight qualification and engineers installed them on the vehicle in August 1979. Workers at Marshall Space Flight Center’s National Space Transportation Laboratory (NSTL) at Bay St. Louis, Mississippi, conducted a series of 3-engine tests using non-flight qualified SSMEs. The first full duration test on Dec. 17, 1979, lasted 554 seconds. A second test on Feb. 1, 1980, ended after just 4.6 seconds due to one of the engines starting late. A repeat of the test on Feb. 28, the second of a planned series of seven, concluded successfully after 560 seconds.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_ssme_installation_feb_14_1980_s80-27708.jpg?itok=jVTIvvP7)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_ssme_static_firing_nstl_dec_17_1979_s80-26778.jpg?itok=OcYbCIGu)
Left: Workers installing one of Columbia’s main engines.
Right: View of the Dec. 17, 1979, 3-engine test at NSTL.
To demonstrate selected Orbiter hardware and software subsystems during a mission timeline several hundred NASA and contractor engineers at KSC, the Johnson Space Center (JSC) in Houston, and at Rockwell’s facility in Downey, California, conducted a series of Orbiter Integrated Tests (OIT). The first OIT took place between Dec. 16 and 20, 1979. The prime crew for STS-1, John W. Young and Robert L. Crippen as well as their backups Joe H. Engle and Richard F. Truly, participated in the 5-day test that included Columbia’s first simulated launch and flight into orbit. The crewmembers took part in the OIT from inside Columbia, powered up in the OPF. A second 11-day OIT that put Columbia through all phases of its mission including five simulated launches and a full 54-hour simulated flight concluded successfully on Jan. 18, 1980. Crippen said of the test, “The Shuttle is a really spectacular machine which will do a lot for this country,” while Young said that Columbia performed “like a champ.” NASA Administrator Robert A. Frosch described the test as a major milestone toward achieving the first flight of the Space Shuttle.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_oit_ksc_feb_14_1980_s80-28094.jpg?itok=Rk-s98wC)
STS-1 prime crew Crippen (left) and Young arrive at the OPF for the OIT.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_oit_ksc_feb_14_1980_s80-28095.jpg?itok=zphJ19t-)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_oit_ksc_feb_14_1980_s80-28096.jpg?itok=zuEc53Ca)
Left: Young about to enter Columbia.
Right: Crippen about to enter Columbia.
To prepare for Columbia’s first mission, flight controllers and astronauts conducted a 30-hour simulation led from Mission Control at JSC. The exercise began on Jan. 24 with a simulated launch and orbital insertion and concluded the next day with a simulated landing. The prime and backup crews participated in the simulation. Three flight controller teams led by Flight Directors Neil B. Hutchinson, Charles R. “Chuck” Lewis, and Donald R. Puddy, along with astronauts Edward G. Gibson, Frederick H. “Rick” Hauck, and Daniel C. Brandenstein acting as capsule communicators (Capcoms) and about 500 NASA and contractor personnel rounded out the simulation. The purpose of the simulation was to evaluate operations and procedures over an extended period of the mission. Flight directors and their teams of flight controllers monitored the Orbiter’s systems’ health, performed navigation and targeting tasks, and supported crew performance of the mission timeline. Additional simulations were held at regular intervals to prepare ground controllers and the crew for the first Space Shuttle mission.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_30_hr_sim_jan_31_1980_s80-27217.jpg?itok=jaGxnge7)
Flight Director Hutchinson (left) confers with Director of Flight Operations Eugene F. “Gene” Kranz
and Flight Director M.P. “Pete” Frank during the January 1980 STS-1 30-hr simulation.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_30_hr_sim_jan_31_1980_s80-27235.jpg?itok=dt-2EvFO)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_30_hr_sim_jan_31_1980_s80-27216.jpg?itok=2uL-LXeH)
Left: Flight Directors Puddy (left)and Lewis during the January 1980 STS-1 30-hr simulation.
Right: Flight Director Hutchinson (left) with astronauts Gibson, Hauck, and Brandenstein during the January 1980 STS-1 30-hr simulation.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_30_hr_sim_jan_31_1980_s80-27777.jpg?itok=e1-OdUEo)
STS-1 prime crew Crippen (left) and Young.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_1_30_hr_sim_jan_31_1980_s80-27267.jpg?itok=5QYVfP7X)
STS-1 backup crew Truly (left) and Engle.
https://www.nasa.gov/feature/40-years-ago-preparations-for-sts-1
-
30 lat temu 28 lutego 1990 roku rozpoczęła się misja STS-36 Atlantis (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts36.htm) dla Departamentu Obrony.
Po 30 latach nadal niewiele wiadomo o przebiegu lotu. Nie dało się ukryć parametrów orbity wahadłowca, które były wyjątkowe. Jedyny raz w całym programie załogowym USA orbita była nachylona pod kątem 62 stopni , co miało przełożenie na niższą orbitę o pułapie ok. 200 km, która była jedną z najniższych w programie STS.
Oficjalnie masa wyniesionego ładunku nie jest znana, ale mogła okazać się jedną z największych w całym programie STS.
(http://www.spacefacts.de/graph/in-flight/in-flight2/sts-36.jpg)
(http://www.spacefacts.de/graph/sts/life2/sts-36_1.jpg)(http://www.spacefacts.de/graph/sts/earth2/sts-36_4.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=OMKzGGgzwms
https://www.youtube.com/watch?v=OMKzGGgzwms
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-36.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/misty-1.htm
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3982.msg142072#msg142072)
-
Space Station 20th: Long-duration Missions
March 2, 2020
Space stations provide the capability to support long-duration human space flights and the research needed to study the effects of extended periods of weightlessness on humans. The results of the investigations will inform future human exploration missions. Prior to space stations, the longest flight lasted only 18 days, although at the time (1970) it set an endurance record. The small size of the spacecraft not only precluded a longer stay due to lack of storage for consumables but also limited any significant medical monitoring or countermeasures equipment
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20th_salyut_1_artwork_ria-novosti.jpg?itok=t0Bkz4vo)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20th_skylab_sl4-143-4706.jpg?itok=lxfKD6Jr)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/salyut-6.jpg?itok=IgMquyg5)
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/salyut-7.jpg?itok=vJYKrLk1)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_from_sts_91_departure_sts091-727-051_0.jpg?itok=bLOviY3f)
Space stations that preceded ISS (left to right) Salyut, Skylab 1 (https://www.nasa.gov/feature/45-years-ago-splashdown-of-third-and-final-skylab-crew), Salyut 6, Salyut 7 and Mir. The images do not show the stations to the same scale.
Beginning with the first experimental space station Salyut in 1971, a series of Soviet and American platforms through the 1970s and 1980s played host to numerous long-duration missions, many setting ever-increasing endurance records up to 237 days. Beginning in 1986, the Soviet then Russian space station Mir hosted numerous long-duration missions during its 15 years of operation, extending the human spaceflight endurance record to 438 days, completed by cosmonaut Valeri V. Polyakov in March 1995. His 14-month spaceflight, long enough for a round-trip journey to Mars, remains the longest single space mission to date. Between October 1994 and March 1995, Mir hosted the first long-duration flight by a woman, cosmonaut Yelena V. Kondakova. As she and Polyakov prepared to return to Earth, astronaut Norman E. Thagard joined them in March 1995 as the first American to live aboard Mir, the first long-duration mission of the International Space Station (ISS) Phase 1 Program, also known as the Shuttle-Mir Program. In March 1996, Shannon W. Lucid arrived aboard Mir to begin the first long-duration flight by an American woman.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/polyakov_doing_test_on_kondakova.jpg?itok=4cMT87-H)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/polyakov_at_landing_1995.jpg?itok=Jfj-iJV2)
Left: Polyakov (right) assisting Kondakova with an experiment aboard Mir in 1994.
Right: Polyakov minutes after this return to Earth after 438 days in space in 1995.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/thagard_aboard_mir_nm18-303-032.jpg?itok=fWD83Xzo)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/lucid_aboard_mir_1996_s79e5277.jpg?itok=yskBRgSz)
Left: Thagard, the first American aboard Mir.
Right: Lucid, the first American woman to complete a long-duration flight aboard Mir.
The ISS provides a platform where scientists can conduct multi-disciplinary international studies on the effects of long-duration spaceflight on human physiology and psychology using instruments and techniques that can be regularly updated to keep up with advancing technology. With ISS nearing 20 years of continuous occupancy by rotating teams of crewmembers, the various investigations have adequate numbers of subject experiences available to reach significant conclusions. The first long-duration crew (https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-expedition-1-crew-named) of William M. Shepherd, Yuri P. Gidzenko and Sergei K. Krikalev arrived at ISS on Nov. 2, 2000. Their replacements, the Expedition 2 crew of Yuri V. Usachev, James S. Voss and Susan J. Helms, arrived on March 10, 2001, and included the first woman to complete a long-duration mission aboard ISS. During their mission, the Space Shuttle delivered the first research racks including the Human Research Facility Rack 1 dedicated to conducting studies on human adaptation to long-duration spaceflight. Additional facilities to support an expanded range of investigations arrived on subsequent Space Shuttle flights.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20th_exp_1_crew_on_orbit_iss001-328-015.jpg?itok=QrmJ11_1)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/exp_2_inflight_iss002e5488.jpg?itok=dDNFI51M)
Left: Expedition 1, the first long-duration crew to live and work aboard ISS (left to right) Krikalev, Shepard and Gidzenko.
Right: ISS Expedition 2 crew, the first to include a woman (left to right) Helms, Usachev and Voss.
As of March 2020, ISS has hosted 170 long-duration crewmember flights of durations ranging from 48 to 340 days, with the majority in the five- to seven-month range. Of these, 152 were flown by males and 18 by females. In exchange for their contributions to the ISS Program, the European Space Agency (ESA) has conducted 13 long-duration missions, the Japan Aerospace Exploration Agency (JAXA) eight, and the Canadian Space Agency (CSA) three. The longest mission by an ESA astronaut was Luca S. Parmitano’s 201-day flight completed in 2020. Koichi Wakata holds the record for JAXA with his 188-day mission concluded in 2012, while Robert B. Thirsk’s 188-day flight in 2009 was the longest by a CSA astronaut.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss_long_duration_mission_chart.jpg?itok=VYWpQSVi)
Summary chart of long-duration experiences (longer than 90 days) completed aboard ISS.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/parmitano_exp_61_landing_feb_2020_nhq202002060035.jpg?itok=6_ZrCdMl)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/wakata_after_landing_exp_39_201405140003hq.jpg?itok=08kLx9Fd)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/thirsk_in_airplane_after_landing_jsc2009e246133.jpg?itok=5yt7EbYc)
Left: Parmitano after his return from his second long-duration mission to ISS.
Middle: Wakata being helped out of his spacecraft after returning from his second long-duration flight aboard ISS.
Right: Thirsk relaxes after his ISS mission.
In November 2012, NASA and the Russian space agency Roscosmos agreed to jointly conduct a one-year mission (https://www.nasa.gov/1YM/kelly-mission-archive) aboard ISS to better understand the effects on humans of such a lengthy exposure to space flight. The two agencies selected veteran space travelers Scott J. Kelly and Mikhail B. Korniyenko as the two participants in the mission. The pair launched to ISS with fellow crewmember Gennadi I. Padalka on March 27, 2015, and landed 340 days later with cosmonaut Sergey A. Volkov on March 2, 2016. The two participated in 23 investigations across seven research disciplines before, during and after their stay aboard ISS as members of Expeditions 43, 44, 45 and 46. Scientists presented the preliminary findings (https://www.nasa.gov/feature/one-year-mission-investigators-debut-preliminary-results-at-nasa-workshop) of their studies in January 2017. More information about the experiments and their results is available here (https://www.nasa.gov/1ym/articles). Additional one-year missions aboard ISS are in the planning stages.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/one_year_mission_crew_kelly_korniyenko_jsc2014e067735.jpg?itok=tFvJW_Rh)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/kelly_and_korniyenko_on_iss.jpg?itok=qwG5PAm8)
Left: One-Year crewmembers Kelly (left) and Korniyenko before the mission.
Right: Kelly and Korniyenko aboard ISS.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/korniyenko_and_kelly_at_landing_nhq201603020004.jpg?itok=xuqdK8cr)
Korniyenko (left) and Kelly (right) with fellow crewmember Volkov (middle) after their landing in Kazakhstan.
Of particular interest to scientists, Kelly’s selection as the American astronaut to participate in the one-year mission proved fortuitous: he has an identical twin brother, Mark E. Kelly, also an experienced astronaut. This provided a unique opportunity for scientists to study the effects of a one-year mission on one astronaut, using his twin with a virtually identical genetic profile as a ground-based control subject. Both astronauts agreed to participate in the NASA Twins Study (https://www.nasa.gov/twins-study), a panel of investigations looking into the health effects of the long-duration mission, with Scott conducting the experiments aboard ISS and Mark on the ground. After the mission, the investigators jointly published (https://www.nasa.gov/feature/nasa-s-twins-study-results-published-in-science) the results of the Twins Study in the prestigious journal Science (https://science.sciencemag.org/content/364/6436/eaau8650). A short video (https://www.youtube.com/watch?v=hU0cD3kWnKY&feature=youtu.be) describes three of the major findings.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mark_and_scott_kelly_preflight_preferred.jpg?itok=zDtpKH0u)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/twin_studies_graphic.png?itok=C7MjlcPX)
Left: Twin astronauts Mark (left) and Scott Kelly.
Right: Schematic of the NASA Twins Study research themes and publication plan.
Astronaut Christina H. Koch holds the title for the longest single spaceflight by a woman after completing her 329-day mission in February 2020. Launched in March 2019, Koch participated in studies (https://www.nasa.gov/sites/default/files/atoms/files/kochinfograph_interactive_2_05_20_b.pdf) focused on standard measures (https://www.nasa.gov/hrp/i1ymp/spaceflight-standard-measures), a consistent set of core measurements taken from all ISS crewmembers to characterize the effects of living in space for long durations. Investigations recorded measurements in the categories of behavioral health and performance, immunology, microbiology, biochemistry, sensorimotor adaptation and cardiovascular adaptation.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/koch_at_landing_thumbs_up_nhq202002060015.jpg?itok=VRIQccTF)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/padalka_postflight_final_flight.jpg?itok=dpY6bWpm)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/whitson_at_landing_nhq201709030063.jpg?itok=gzjazSFa)
Left: Koch minutes after her return from her record-breaking mission.
Middle: Padalka shortly after his return from his fifth long-duration mission.
Right: Whitson after returning from her third long-duration flight to ISS.
Russian cosmonaut Gennadi I. Padalka currently holds the title as the world’s most space traveled individual. Over the course of five long-duration mission, one aboard Mir and four aboard ISS, Padalka has accumulated 878 days in space, or nearly 2.5 years. In addition, Padalka also holds the record for the most birthdays celebrated in space (https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-celebrating-birthdays-on-iss), one during each of his four stays aboard ISS. Peggy A. Whitson holds the record for most cumulative spaceflight time for a woman as well as for any American astronaut. Over the course of three long-duration missions aboard ISS, she spent a total of 639 days or about 1.75 years in space.
Information gathered during these and future long-duration missions aboard ISS will provide the information needed for future programs to send the first woman and the next man to land on the Moon, for astronauts to live and work aboard the Gateway and one day undertake the first expedition to Mars.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss_from_flyaround_oct_4_2018_2.jpg?itok=wJL07aVU)
The International Space Station as it appeared in 2018.
For more on ISS, click here. To learn about ISS research and technology, click here (https://www.nasa.gov/mission_pages/station/research/overview.html) .
John Uri NASA Johnson Space Center
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-long-duration-missions
-
60 lat temu 7 marca 1960 powołano pierwszych 12. radzieckich kosmonautów grupy WWS grupa 1 (http://lk.astronautilus.pl/astros/wws1.htm)
Отряду космонавтов — 60 лет
07.03.2020 08:00
(https://www.roscosmos.ru/media/img/2020/March/otrad.jpg)
Сегодня, 7 марта 2020 года, российскому Отряду космонавтов исполняется 60 лет. 7 марта 1960 года приказом Главкома ВВС № 267 на должности слушателей-космонавтов были назначены первые двенадцать лётчиков. В структуре Центра подготовки космонавтов было создано подразделение с наименованием «Отряд космонавтов». 15 марта 1960 года первая группа слушателей приступила к теоретическим занятиям, которые проходили в Москве на Центральном аэродроме имени М.В. Фрунзе. С 1 июля 1960 года ЦПК передислоцировали в Подмосковье, где продолжилась подготовка.
К юбилейной дате ЦПК подготовил брошюру «Отряд космонавтов. Юбилейная историческая справка», из которой мы сегодня опубликуем несколько цитат и интересных фактов.
«Космонавты — это вершина космической индустрии, — считает командир Отряда космонавтов Роскосмоса Олег Кононенко. — Мы выполняем работу, в подготовке которой участвуют десятки тысяч специалистов из конструкторских бюро, отраслевых институтов, организаций, обеспечивающих наши полёты. От имени космонавтов отряда хочу выразить им огромную благодарность за всю земную часть работы, которую мы порой не видим, но знаем, что её делают люди во многих городах нашей страны».
Тридцать лет прослужил в отряде дважды Герой Советского Союза, представитель первого Гагаринского набора, командир Отряда космонавтов (1969–1974, 1983–1990 гг.) Борис Валентинович Волынов: «„Я рад и горжусь тем, что попал в число первых космонавтов!“ — говорил Юрий Гагарин. Мы все уже привыкли к космическим полётам — такова натура человеческая. Но какие бы грандиозные свершения ни ожидали нас в будущем, в сердцах нашего поколения вечно будут жить блестящий шар первого спутника, открывший новую эру, неистовый разум Королёва и светлая улыбка Юрия Гагарина. Эти две человеческие жизни вместили в себя и детство авиации и зарю космической эры. Приятно вспомнить ответ создателя американской космической техники Вернера фон Брауна на вопрос Президента Джона Кеннеди: „А почему не мы первые в космосе?“: „Потому что у нас не было Королёва“».
На январь 2020 года в нашей стране квалификацию космонавта получили 283 человека, среди которых 122 (43%) выполнили 264 полёта суммарной продолжительностью более 27 992 суток. Шесть раз в космосе работали четыре представительницы нашей страны. За 60 лет пилотируемой космонавтики в открытом космосе работали 225 человек, среди них 66 советских и российских космонавтов. Отечественные космонавты осуществили 283 выхода в открытый космос суммарной продолжительностью 1296 часов 13 минут (более 54 суток), что составило 70% общего времени внекорабельной деятельности всех космонавтов планеты.
Сейчас в Отряде космонавтов Роскосмоса 32 человека, из них 12 — совершили один и более космических полётов, а 8 — проходят общекосмическую подготовку.
«Наше самое главное богатство — это, безусловно, отряд космонавтов, который представляет собой сплочённую команду единомышленников, объединённых одной великой целью — освоить космическое пространство на благо человечества, — считает начальник ЦПК Герой Российской Федерации, заслуженный лётчик-испытатель РФ Павел Власов. — Еще Юрий Гагарин говорил: „Жизнь показывает, что и космос будут осваивать не какие-нибудь супермены, а самые простые люди“. И это действительно так, но с небольшой поправкой: простые люди, наделённые самыми лучшими качествами. Не только сильные, смелые, умные, выносливые, решительные, но и скромные, открытые в общении, отзывчивые, добрые. Именно таким простым людям открываются просторы космоса!
И я желаю всем космонавтам — действующим и будущим — профессионального долголетия и успешных полётов, причём не только на околоземную орбиту, но и гораздо дальше! Чтобы удалось осуществить мечты первого космонавта планеты, который писал: „Мне хочется побывать на Венере, увидеть, что находится под её облаками, увидеть Марс и самому убедиться, есть ли на нём каналы“. Спасибо за ваш героический труд и светлые устремления!»
https://www.roscosmos.ru/28157/
EDIT 08.03.23
63 года назад был создан первый отряд космонавтов
07 марта 2023
Успешный запуск первого искусственного спутника Земли позволил людям задуматься о новых возможностях и сделать следующий шаг в освоении космоса. К 1959 году Совет главных конструкторов, который возглавлял Сергей Королев, официально принял решение о создании тяжелого спутника для полета человека в космос.
Тем временем в институте авиационной медицины начались подготовительные работы по отбору кандидатов для первого космического полета. В августе 1959 года начался набор в отряд, процессом руководил полковник медицинской службы Евгений Карпов.
Критерии отбора были строгими: возраст – до 35 лет, рост – не выше 175 см, вес – до 75 кг и отличное здоровье. В процессе первого этапа были рассмотрены документы 3 461 летчика истребительной авиации. К 1960 году полностью прошли медицинское обследование 29 человек.
11 января 1960 года директивой № 321141 была определена организационно-штатная структура войсковой части 26266, известной как Центр подготовки космонавтов.
7 марта 1960 года приказом Главкома ВВС № 267 на должности слушателей-космонавтов ЦПК были зачислены первые 12 летчиков: И.Н. Аникеев, В.Ф. Быковский, Б.В. Волынов, Ю.А. Гагарин, В.В. Горбатко, В.М. Комаров, А.А. Леонов, Г.Г. Нелюбов, А.Г. Николаев, П.Р. Попович, Г.С. Титов и Г.С. Шонин. В этот день был официально создан отряд космонавтов, а летом этого же года была утверждена группа из шести человек для первых полетов в космос.
Полет первого в мире космонавта Юрия Гагарина состоялся 12 апреля 1961 года, это стало грандиозным событием для всего человечества. С тех пор в космос отправилось 130 российских космонавтов, прошедших подготовку. Четверо из них, Сергей Прокопьев, Дмитрий Петелин, Анна Кикина и Андрей Федяев, осуществляют работу на МКС в данный момент.
Долгое время отряд космонавтов существовал не только в пределах ЦПК. Группы и отряды космонавтов-испытателей и космонавтов-исследователей создавались при ОКБ-1 (в настоящее время – РКК «Энергия»), Институте медико-биологических проблем, Российской академии наук и других предприятиях космической отрасли.
С 1 января 2011 года в соответствии с приказом Госкорпорации «Роскосмос» на базе ФГБУ «НИИ ЦПК имени Ю.А. Гагарина» был сформирован единый отряд космонавтов.
За 63 года было проведено 18 наборов в отряд космонавтов, три из которых (в 2012, 2018 и 2021 годах) стали открытыми для всех, кто готов посвятить себя этой нелегкой, но интересной профессии.
https://www.gctc.ru/main.php?id=6152
-
60 lat temu 7 marca 1960 powołano pierwszych 12. radzieckich kosmonautów grupy WWS grupa 1 (http://lk.astronautilus.pl/astros/wws1.htm)
50 лет первому отряду космонавтов и Центру подготовки космонавтов им. Ю.А.Гагарина. Фоторепортаж
04 марта 2010
50 лет назад, 7 марта 1960 года, в первый отряд космонавтов были зачислены двенадцать человек - Иван Аникеев, Валерий Быковский, Борис Волынов, Юрий Гагарин, Виктор Горбатко, Владимир Комаров, Алексей Леонов, Григорий Нелюбов, Андриян Николаев, Павел Попович, Герман Титов и Георгий Шонин. (...)
https://polit.ru/news/2010/03/04/cpk_50/
-
On This Day in Space: March 13, 1781: Uranus is discovered!
By Hanneke Weitering 9 hours ago
On March 13, 1781, Sir William Herschel discovered Uranus, the seventh planet from the sun.
Before Herschel discovered Uranus, other astronomers had seen it before, but no one realized it was planet. Instead, they thought it was a star. Herschel actually thought he was looking at a comet. Because it was moving, he figured it couldn't have been a star. (...)
https://www.space.com/39251-on-this-day-in-space.html
EDIT 14.03.23
https://en.wikipedia.org/wiki/William_Herschel#Uranus
https://twitter.com/ESA_History/status/1635206463814795264
https://twitter.com/astro_librarian/status/1635285558900699138
https://twitter.com/airandspace/status/1635286708555231232
-
50 lat temu 10 marca 1970 roku odbył się pierwszy udany kosmiczny start z Kourou w Gujanie Francuskiej. RN Diamant B (http://www.astronautix.com/d/diamantb.html) wystartowała z dwoma satelitami Dial-Wika i Dial-Mika, z których tylko ten pierwszy był w stanie wykonać misję.
(http://www.russianspaceweb.com/images/diamant_kourou_pad_1.jpg)(https://space.skyrocket.de/img_sat/dial-wika__1.jpg)
Left: On March 10, 1970, the Diamant-B rocket successfully delivered the DIAL satellite into orbit.
Right: Dial-Wika [DFVLR]
(...) A first sounding rocket, Veronique, was launched from Kourou on April 9, 1968, followed by the Diamant launch vehicle in 1970. On March 10, 1970, the Diamant-B rocket successfully delivered the DIAL satellite into orbit, the first spacecraft launched from Kourou. Until May 21, 1973, a total of five Diamant-B rockets were launched from Kourou, three of them successfully. The Diamant-B was followed by the Diamant BP4 rocket. A total of eight rockets in the Diamant series flew from Kourou with the last mission on Sept. 27, 1975. (...)
http://www.russianspaceweb.com/kourou_origin.html
EDIT 14.03.23
53 lata temu, 10.03.1970 o 12:20 UTC , z wyrzutni Kourou Diamant wystrzelona została francuska RN Diamant B, która wyniosła dwa satelity:
na orbitę o parametrach: hp=301 km, ha=1631 km, i=5,40° satelitę z czterema eksperymentami naukowymi DIAL-WIKA (68 kg).
Drugi satelita Dial MIKA (111 kg z trzecim stopniem, 40 kg bez 3. stopnia) był technologicznym przeznaczonym do monitorowania działania trzystopniowej rakiety nośnej Diamond-B i został umieszczony na orbicie o parametrach: hp=310 km, ha=1017 km, i=5,40°.
Był to pierwszy kosmiczny start z Kourou.
WIKA dostarczała dobrej jakości dane przez około 2 miesiące tylko z Lymna-alfa i detektora cząstek .
20 maja 1970 baterie uległy awarii i dalsze transmisje danych nie zostały odebrane.
MIKA uległ awarii wywołanej wibracjami pierwszego stopnia między trzecią a siedemnastą sekundą lotu.
1970 March 10 - . 12:20 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou Diamant. LV Family: Diamant. Launch Vehicle: Diamant B.
DIAL-WIKA - . Payload: DIAL Wissenschaftliche Kapsel. Mass: 63 kg (138 lb). Nation: Germany. Agency: BMW, CNES. Class: Technology. Type: Navigation technology satellite. Spacecraft: Dial WIKA. Decay Date: 1978-10-05 . USAF Sat Cat: 4344 . COSPAR: 1970-017A. Apogee: 1,631 km (1,013 mi). Perigee: 301 km (187 mi). Inclination: 5.40 deg. Period: 104.20 min. Engineering package..
Dial MIKA - . Payload: DIAL Mini Kapsel/P068. Mass: 52 kg (114 lb). Nation: France. Agency: BMW, CNES. Class: Technology. Type: Navigation technology satellite. Spacecraft: Dial MIKA. Decay Date: 1974-09-09 . USAF Sat Cat: 4345 . COSPAR: 1970-017B. Apogee: 1,638 km (1,017 mi). Perigee: 310 km (190 mi). Inclination: 5.40 deg. Period: 104.56 min. Engineering package; monitored launch vehicle performance. .
http://www.astronautix.com/m/march10.html
Dial WIKA https://space.skyrocket.de/doc_sdat/dial-wika.htm
http://www.astronautix.com/d/dialwika.html
Dial MIKA https://space.skyrocket.de/doc_sdat/dial-mika.htm
http://www.astronautix.com/d/dialmika.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Diamant
https://www.russianspaceweb.com/kourou_origin.html
https://twitter.com/ESA_History/status/1634187489169506307
http://www.astronautix.com/k/kourou.html
-
55 lat temu 18 marca 1965 roku Aleksiej Leonow wykonał pierwszy w historii kosmiczny spacer.
Aleksiej Archipowicz Leonow (1934-2019) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3665.msg132680#msg132680
55 лет со дня первого выхода в открытый космос
18 марта 2020
Сегодня исполняется ровно 55 лет с момента выхода человека в открытый космос. Грандиозное открытие совершил советский космонавт Алексей Леонов.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2020/8-2-3.jpg)
18 марта 1965 года космонавт Алексей Архипович Леонов (http://www.gctc.ru/main.php?id=1064) совершил первый в истории человечества выход в открытый космос с борта космического корабля «Восход-2» с использованием гибкой шлюзовой камеры. Совместная работа на борту проводилась с командиром корабля Павлом Беляевым. Общее время первого выхода составило 23 минуты 41 секунду (из них вне корабля 12 минут 9 секунд). Этот опыт позволил сделать вывод о возможности человека выполнять работы в открытом космосе. Сегодня внекорабельная деятельность космонавтов и астронавтов МКС может продолжаться несколько часов, и все это благодаря тем первым 729 секундам, которые Алексей Леонов провел за бортом корабля «Восход-2». Помимо этого, инженеры получили колоссальное количество информации для разработки более совершенных скафандров. Их современные образцы позволяют выполнять в открытом космосе практически любые работы. И сегодня, когда выход в открытый космос стал плановой задачей экипажей на борту станции, работа в открытом космическом пространстве по-прежнему сопровождается риском: космонавтам необходимо иметь определенные навыки, уметь быстро принимать решение и реагировать на нештатные ситуации.
Нештатные ситуации в экипаже П. Беляева происходили вплоть до приземления корабля на Землю. При возвращении из-за отказа системы автоматического управления командир П. Беляев осуществил ручное управление посадкой, которая произошла в нерасчетном районе в 180 км от г. Перми. Экипаж был обнаружен через четыре часа в лесу и эвакуирован с места посадки через двое суток. Продолжительность полета составила чуть более суток.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2020/8-23-43.jpg)(http://www.gctc.ru/media/images/news/2020/8-16-31.jpg)
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2020/023-1.jpg)
Сегодня мир с гордостью вспоминает об этом событии планетарного масштаба. Современники называли А. Леонова образцом сильного и светлого человека. Для последователей космического дела Алексей Архипович остаётся ориентиром и примером высокого профессионализма и верности своему делу.
А.А. Леонов внес большой вклад не только в развитие ракетно-космической отрасли страны, укрепление её научно-технического потенциала, но и в искусство, общественную деятельность. Талантливый художник, спортсмен, учёный, почётный член Российской академии художеств, заслуженный мастер спорта; он занимался благотворительностью, участвовал в детских и молодёжных проектах.
Легендарного космонавта помнят студенты и школьники. Он много времени уделял общению с молодежью всего мира, рассказывал о российском космосе, обсуждал пилотируемые полеты настоящего времени и активно продвигал замечательные традиции отечественной космонавтики.
(http://www.gctc.ru/media/images/news/2020/8-6-12.jpg)
Дважды Героя Советского Союза, летчика-космонавта СССР не стало 11 октября 2019 года. Выход в открытый космос, выполненный им, был, есть и будет знаменательной вехой в истории покорения космического пространства человеком, а имя А.А. Леонова золотом вписано в историю мировой космонавтики.
http://www.gctc.ru/main.php?id=4912
-
25 lat temu 14 marca 1995 w ramach programu Shuttle-Mir do misji Mir OE-18 wystartował Sojuz TM-21 (http://lk.astronautilus.pl/loty/stm21.htm).
Norman Thagard stał się pierwszym Amerykaninem, który wystartował na pokładzie rosyjskiego statku kosmicznego.
Po raz pierwszy od czasu stacji Skylab Amerykanin odbył długotrwałą misję orbitalną i ustanowił nowy rekord w długości lotu kosmicznego amerykańskiego astronauty na orbicie wokółziemskiej (115 dni). Norman Thagard został również rekordzistą wśród Amerykanów pod względem nalotu.
A Space First: Russians Launch American
By Michael Specter March 15, 1995
(https://s1.nyt.com/timesmachine/pages/1/1995/03/15/701495_360W.png?quality=75&auto=webp&disable=upscale)
The New York Times Archives
Streaking through the icy atmosphere in a spacecraft that until recently he would have had to risk his life just to see, Norman E. Thagard today became the first American to enter space aboard a Russian rocket.
The Soyuz spacecraft carrying Dr. Thagard and his crewmates, Lieut. Col. Vladimir N. Dezhurov and Gennady M. Strekalov, a flight engineer, burst above the frozen plains here exactly as planned, at 11:11 a.m. There was no countdown -- there never is in Russia -- but dozens of freezing guests watched with wonder as the rocket eased off its pad in a plume of brilliant flames and edged toward the heavens.
Whatever the result of the 90-day mission, space -- which in the nearly 40 years since Sputnik was sent aloft from this very spot had been a principal battleground of the cold war -- has almost certainly entered a new era.
"I never thought I would see a day when an American was launched in a Russian rocket," said Dave Leestma, chief of NASA's flight crew operations and a former astronaut. "This is a historic moment for us all."
Although many view this mission as largely a public relations event designed to bring new money and interest to space exploration, the symbolism of the world's two great former space foes circling the globe together has been hard to ignore.
Even now, several years after the demise of the Soviet Union, it has been hard for many people in the Russian space program to believe such a day would ever come. There were few more emotional symbols of Soviet power -- and its rapid disappearance -- than the once mighty space program, and few places more redolent of the cold war than Baikonur, which the Russians must now rent from Kazakhstan for more than $115 million a year.
Baikonur was for years a closed city so secret that the town it is named for is nearly 375 miles away. It was on a mission to photograph this site in 1960 that the American pilot Gary Powers was shot down by the Soviets. And it was from this launch pad a year later that the Russian astronaut Yuri A. Gagarin became the first man in space -- an accomplishment that mesmerized Russia and alarmed America.
Dr. Thagard, Commander De zhurov and Mr. Strekalov will spend two days in orbit before their Soyuz capsule docks with the space station Mir. It will be cramped inside the capsule, but Dr. Thagard said at a preflight news conference that, at 5 feet 9 inches, he had no problems with that because "I'm almost the perfect size for that vehicle."
The Mir crew will spend three months on the aging Russian space station, conducting a series of medical and scientific experiments. They will also assemble new equipment that will be delivered to the station. In June, the American space shuttle Atlantis is scheduled to dock with Mir, bring a new Russian-American crew and take Dr. Thagard and his Russian crewmates back to earth. Until then, one of Dr. Thagard's main tasks aboard the space craft will be to study the effect of lengthy trips in weightless conditions, an important first step toward the eventual construction of a permanently staffed international space station beginning in 1997.
Four other NASA astronauts will follow Thagard to Mir over the next three years, traveling on the space shuttle Atlantis.
The Russian space program has suffered harshly from the profound economic problems that affect virtually every part of the nation, and money has been insufficient for years. Most of the Russians who work here live in the nearby town of Leninsk, which has seen its population drop by more than 50 percent in the last several years as funds for programs have disappeared.
The head of the Russian Space Agency, Yuri Koptev, has repeatedly warned politicians in Moscow that without major new funding the space program will have to stop completely. In response to his warnings the Russian Government has promised it will double the budget Parliament approved for the space program this year, to about $670 million. By comparison, NASA's annual budget is almost $14 billion.
The United States will pay $400 million over four years to buy Russian space equipment, to work with Russian astronauts who have together spent years in space, and to live for a combined period of almost two years on the Mir with Russians. If Dr. Thagard, who has spent a year training at Star City near Moscow, completes the three-month mission he will have spent more consecutive time in space than any other American. NASA officials said today the crew might even have to remain longer than planned if they are to finish all the work assigned to them.
Dr. Thagard is a no-nonsense fellow from the "right stuff" school of space exploration. He acknowledged that he was aware of the major Russian space traditions -- which include relieving oneself on a tire of the bus that ferries the astronauts to the launch pad -- and promised that he would abide by "any and all of traditions."
Good to his word, as dozens of journalists watched from less than a mile away, the bus carrying Dr. Thagard and his crewmates stopped on the way to the pad so that they could solemnly fulfill the task that was initiated by Gagarin more than three decades ago.
https://www.nytimes.com/1995/03/15/world/a-space-first-russians-launch-american.html
United States Astronaut Hall of Fame https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2469.msg142597#msg142597
http://www.collectspace.com/sightings/sightings-thagard.html
-
Space Station 20th: Launch of Mir 18 Crew
March 13, 2020 John Uri NASA Johnson Space Center
The Shuttle-Mir Program (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/shuttle-mir.htm), the first cooperative human space flight endeavor between the United States and Russia since the Apollo-Soyuz Test Project of the mid-1970s, grew out of bilateral government agreements signed in 1992. The collaboration provided much needed experience for both sides in working together, particularly important once Russia was brought aboard as a partner in the International Space Station (ISS) Program in 1993. As the Shuttle-Mir Program was initially envisioned, a Russian cosmonaut would make a short-duration flight aboard the U.S. Space Shuttle, an American astronaut would complete a long-duration flight aboard the Russian space station Mir, and a Space Shuttle would dock with Mir to return the astronaut to Earth. Central to this effort was the conduct of life sciences experiments while the astronaut was aboard Mir, providing NASA with its first long-duration experience since Skylab (https://www.nasa.gov/feature/45-years-ago-splashdown-of-third-and-final-skylab-crew) in the early 1970s. To support the investigations, NASA deployed research hardware to Mir, the first items launched aboard Progress resupply vehicles (https://www.nasa.gov/feature/25-years-ago-progress-m-24-carries-first-nasa-science-to-mir) and the majority installed aboard Spektr, a science module that had been awaiting launch to expand the station’s capabilities. When the Shuttle-Mir Program later expanded to include additional astronaut flights to Mir, NASA also outfitted the Priroda module with research hardware. To denote its strong link as a pathfinder for ISS, it became known as the ISS Phase 1 Program.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/shuttle_mir_program_patch_s94-44649_0.jpg?itok=ADGoAopB)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_in_1994_0.jpg?itok=mMDpvEbk)
Left: Official patch of the Shuttle Mir Program.
Right: Mir space station as it appeared in 1994 photographed by cosmonauts aboard a station-keeping Soyuz spacecraft – Base Block, Kvant 1 and a docked Progress cargo vehicle are at upper right, Kvant 2 is the module facing upward, Kristall with a docked Soyuz facing downward, and a Progress approaches from the lower left.
The first element of the Shuttle-Mir agreement, flying a Russian cosmonaut aboard a Space Shuttle, occurred in February 1994. Russia assigned two veteran cosmonauts to STS-60, Sergei K. Krikalev as prime and Vladimir G. Titov as his backup. Space Shuttle Discovery lifted off on Feb. 3 on an eight-day mission, during which Krikalev conducted several joint American-Russian biomedical experiments together with his five crewmates. American and Russian managers added a second Shuttle mission with a Russian onboard, and this time Titov and Krikalev traded places. The STS-63 flight launched on Feb. 3, 1995, with Titov conducting experiments with his five American crewmates. As an additional task of the mission, Space Shuttle Discovery conducted a rendezvous with Mir, approaching to within 30 feet of the Russian space station, as a rehearsal for the Shuttle-Mir docking planned for later in 1995. During this so-called “Near Mir” mission, the crews aboard Discovery and Mir communicated via radio and could see each other through their respective windows.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/krikalev_eating_during_sts_60_sts060-40-036.jpg?itok=azNAM9np)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_from_sts_63_w_polyakov_in_window_sts063-711-080.jpg?itok=f20WMe46)
Left: Krikalev eating a meal aboard Discovery during STS-60.
Right: Mir photographed from Discovery during STS-63, with Polyakov visible in the window at center.
In February 1994, NASA named veteran astronauts Norman E. Thagard and Bonnie J. Dunbar as the prime and backup American crewmembers, respectively, for the planned 90-day stay aboard Mir. Of his selection for the flight Thagard commented, “To be the first American to fly a Russian mission, to actually train with the crew and fly on a Russian craft, had tremendous appeal to me.” Later in the month, Thagard and Dunbar deployed to the Gagarin Cosmonaut Training Center in Star City outside of Moscow to being their year-long training. Flight surgeons Michael R. Barratt (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/ISS/BarrattMR/barrattmr.htm) and David F. Ward accompanied them to provide medical and other assistance during their training, while fellow astronaut Kenneth D. Cameron, named as the first NASA Director of Operations-Russia, provided support and acted as a liaison to the Russian space program. The Russians later announced that Thagard would be teamed up with Commander Vladimir N. Dezhurov, a first-time space flyer, and veteran Flight Engineer Gennadi M. Strekalov to form the Expedition 18 crew to Mir, with veteran Anatoli Y. Solovyev and space rookie Nikolai M. Budarin forming the backup crew with Dunbar.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_18_crew_in_soyuz_training.jpg?itok=thysEj0I)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_18_thagard_and_dunbar_gctc_training_1994_s94-45648.jpg?itok=UhieZyzD)
Left: Mir 18 crew (left to right) Thagard, Dezhurov and Strekalov during Soyuz training at Star City.
Right: Thagard (left) and Dunbar in front of the Mir training mockup at Star City.
The majority of training for the Mir 18 mission took place in Russia, with Thagard and Dunbar initially receiving up to four hours per day of intensive Russian language training. As their language proficiency improved, they added training in the Soyuz mockups and simulators to learn that spacecraft’s systems, and eventually they received instruction on the Mir space station’s systems. As part of training for possible emergency landings, Thagard and Dunbar completed winter survival training with Dezhurov. Of the 48-hour outdoor exercise, Dunbar, a veteran on winter camping trips, said, “winter survival … was the most familiar thing” of the training program. The crewmembers completed two shorter training sessions at the Johnson Space Center in Houston. Because joint biomedical investigations featured prominently in their mission’s objectives, all six crewmembers trained in the operation of the experiment hardware and received basic medical training from their flight surgeons. The six astronauts held a joint press conference in June 1994 to describe the training for their mission to reporters, the first such event involving American astronauts and Russian cosmonauts since ASTP 20 years earlier.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_18_thagard_dezhurov_medical_training_jun_11_1994_s94-35074.jpg?itok=_5Y-kjqP)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_18_press_conference_jun_16_1994_s94-34094.jpg?itok=Le6dmmLY)
Left: Thagard (left) and Dezhurov training on biomedical experiments at JSC.
Right: Mir 18 prime and backup crews (left to right) Budarin, Solovyev, Strekalov, Dezhurov, Dunbar and Thagard during a press conference at JSC.
The mission plan called for the Mir 18 crew to return to Earth aboard the Space Shuttle Atlantis during the STS-71 mission. Atlantis would bring Solovyev and Budarin to Mir as the new Expedition 19 crew and Dunbar would be a member of the Shuttle crew. All these crewmembers, the Mir 19 backups Yuri I. Onufriyenko and Aleksandr F. Poleshchuk and the STS-71 crew, completed required Shuttle egress and other training during a session at JSC in October 1994.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_71_and_mir_18_crew_shuttle_egress_training_oct_28_1994_s94-47050.jpg?itok=gzbZ-pFJ)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_18_patch.jpg?itok=QP6zG928)
Left: Crews of STS-71, Mir 18, Mir 19 and Mir 19 backups during Shuttle egress training at JSC.
Right: Mir 18 crew patch.
The science program for the Mir 18 (https://historycollection.jsc.nasa.gov/history/shuttle-mir/science/science.htm) and STS-71 missions consisted of 28 joint investigations, with co-principal investigators from the United States and from Russia. Twenty-six of the experiments involved research in four disciplines to study the effects of long-duration spaceflight on human physiology. One fundamental biology experiment involved the study of Japanese quail embryo development and one experiment studied the microgravity environment aboard Mir. The first 91-kilogram (kg) shipment of U.S. hardware including a radiation dosimeter and the microgravity measurement system arrived at Mir in August 1994 via the Progress M24 (https://www.nasa.gov/feature/25-years-ago-progress-m-24-carries-first-nasa-science-to-mir) cargo resupply craft. The Mir 16 crew then aboard the station activated the two experiments shortly thereafter. Progress M26 brought an additional 55 kg of hardware in February 1995 including personal dosimeters and supplies for metabolic and cardiovascular experiments. The Mir 17 crew stowed the hardware aboard the station awaiting Thagard’s arrival.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_18_crew_suiting_up_s95-07293.jpg?itok=QAYTEeMm)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/soyuz-tm-21_launch.jpg?itok=s326ebNq)
Left: Mir 18 crew (left to right) Strekalov, Dezhurov and Thagard suiting up for launch.
Right: Lift off of the Mir 18 crew aboard Soyuz TM21.
The Mir 18 crew of Dezhurov, Strekalov and Thagard blasted off from the Baikonur Cosmodrome in Kazakhstan aboard Soyuz TM21 on March 14, 1995, marking the first time an American astronaut launched aboard a Russian spacecraft. Once they reached orbit, the total number of people in space grew to a record 13 – the three of them, the Mir 17 crew of Aleksandr S. Viktorenko, Elena V. Kondakova and Valeri V. Polyakov aboard Mir and the seven STS-67 astronauts already in orbit on an unrelated astronomy mission aboard the Space Shuttle Endeavour. Space was getting crowded! Two days after launch, they docked with Mir and Viktorenko, Kondakova and Polyakov greeted them with the traditional Russian welcome of salt and bread. The joint crews received congratulatory messages from American and Russian officials. After a six-day handover, the Expedition 17 crew undocked on March 22 and returned to a landing in Kazakhstan, Viktorenko and Kondakova after 169 days in space and Polyakov after 438 days, still the longest single spaceflight. The Mir 18 crew now had the station to themselves and began their mission in earnest. For Dezhurov and Strekalov that meant conducting maintenance on the space station and preparing for a series of Extra-Vehicular Activities (EVAs) to reconfigure Mir’s docking ports for the arrival of the Spektr module and Space Shuttle Atlantis. Along with Thagard they began some of the mission’s science experiments but much of the hardware was still on the ground due to delays with preparing Spektr for launch. One of the critical hardware items on Spektr was a freezer for storing the collected blood and urine samples, so Thagard temporarily used an onboard freezer provided by the European Space Agency (ESA).
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_from_sts_63_feb_1995_sts063-710-005.jpg?itok=5iwLVK1R)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_17_and_18_crew_handover.jpg?itok=f8zhjxXi)
Left: Mir as it would have appeared to the approaching Expedition 18 crew (image taken during STS-63).
Right: During the Mir 17 and 18 handover (clockwise from lower left) Polyakov, Strekalov, Kondakova, Dezhurov and Thagard; Viktorenko not pictured.
The next cargo resupply vehicle, Progress M27, launched on April 9 and docked with Mir two days later. The cargo included 48 fertilized Japanese quail eggs that the crew placed inside the onboard incubator for a joint experiment on the embryonic development of the birds in weightlessness. The completed experiment was returned to Earth on the Shuttle. Between May 12 and June 10, with Thagard assisting from inside Mir Dezhurov and Strekalov spent nearly 19 hours during five EVAs to reconfigure the station for the arrival of Spektr and the Space Shuttle. They transferred one of the Kristall module’s solar arrays to the Kvant-1 module and retracted the second one to provide clearance for the module’s multiple stepwise relocations from docking port to docking port.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_18_quail_egg_experiment.jpg?itok=CW4LUAQ2)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_18_eva_dezhurov_red_stripes_and_strekalov_partly_hidden_blue_stripes_nm18-305-008.jpg?itok=NYgwF-gw)
Left: Japanese quail eggs.
Right: Dezhurov (in EVA suit with red stripes) and Strekalov (partly visible behind station structure) during one of the Mir 18 EVAs.
The Spektr research module had been at Baikonur for several months where Russian engineers prepared it for launch. American engineers from JSC soon joined them to perform the final integration and close-out of the 1,553 pounds of NASA science hardware to be used by the Mir 18 and future crews aboard the station. The research hardware included a centrifuge and refrigerator/freezer to process biological samples, a bicycle ergometer for exercise fitness studies and sample collection kits for various experiments.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/spektr_module_at_baykonur.jpg?itok=Kx8VXD3Z)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/spektr_module_interior_during_closeout_at_baikonur.jpg?itok=t38Da3uD)
Left: Spektr module undergoing final integration at Baikonur.
Right: Interior of Spektr module during closeout operations at Baikonur.
A powerful Proton rocket lifted off from Baikonur on May 20, 1995, carrying the Spektr module to orbit. On June 1, following a series of rendezvous maneuvers, Spektr docked automatically at Mir’s forward axial port, Thagard calling it “an awesome sight.” The next day, the crew and ground controllers relocated the module to one of the two open lateral ports using its Lyappa robotic arm. On June 6, one of Spektr’s four solar arrays failed to deploy fully, prompting a plan for Dezhurov and Strekalov to perform an EVA to manually unfurl it. Managers dropped the idea when they realized the extra EVA would add too much to the crew’s workload and that the other three arrays generated enough power to meet the station’s needs. The Mir 19 crew of Solovyev and Budarin, after receiving adequate training on the ground, eventually freed the array in July 1995 using tools brought to Mir by STS-71.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/spektr_launch.jpg?itok=jYG-7wFr)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/spektr_from_sts_71_tv_image.jpg?itok=BtHEWZ5j)
Left: Launch of Spektr module from Baikonur.
Right: Spektr module attached to Mir, showing partially deployed solar array at upper right.
Thagard soon began activating the newly delivered science equipment in Spektr. On June 6, he held a televised news conference, describing to reporters how his mission and research were progressing. The same day he surpassed the Skylab 4 (https://www.nasa.gov/feature/45-years-ago-splashdown-of-third-and-final-skylab-crew) record of 84 days in space, becoming the most traveled American astronaut. “I am happy to have had the opportunity to do this,” Thagard said, adding, “I hope that what this means is that it’s the beginning of an era which Americans will spend long periods of time in space.” On June 12, Thagard transferred the samples from the ESA freezer, nearing the end of its useful life, to the freezer aboard Spektr. All three crewmembers continued the various science experiments while Dezhurov and Strekalov relocated the Kristall module to Mir’s forward axial port, required for the upcoming docking of Atlantis – that module was the only one equipped with the androgynous system to allow docking with the Space Shuttle. The crew began preparations for its return to Earth, packing up samples for transfer to the Shuttle and conducting end-of-mission countermeasures to help with readaptation to Earth’s gravity.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_18_spektr_shortly_after_arrival_nm18-307-019.jpg?itok=7bqrCbzy)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mir_18_thagard_inflight_news_conference.jpg?itok=dIGeKtCl)
Left: Interior view of Spektr shortly after its arrival at Mir.
Right: Thagard during a press conference.
After four days of weather delays, Space Shuttle Atlantis launched on its historic STS-71 mission on June 27, docking with Mir two days later to form a 220-ton space vehicle, the largest complex up to that time. This first docking between a Space Shuttle and Mir marked only the second time that American and Russian spacecraft docked in space, the first occurred just shy of 20 years earlier during ASTP. Just as the docking system developed for Shuttle-Mir traces its heritage back to that earlier program, so too does the docking system used on ISS.
To be continued…
With special thanks to Charlie Stegemoeller (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/Shuttle-Mir/StegemoellerC/stegemoellerc.htm) and Gary Kitmacher (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/Shuttle-Mir/KitmacherGH/kitmachergh.htm) for archival photographs.
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-launch-of-mir-18-crew
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4021.msg143068#msg143068)
-
Z Księżyca do Japonii...
50 Years Ago: Moon Sample Rocks Osaka Expo ‘70
March 16, 2020
(...) Charles A. Biggs, Chief of the Exhibits Division at the Manned Spacecraft Center (MSC), now the Johnson Space Center in Houston, coordinated the space artifacts on display in the U.S. pavilion, the largest of its seven exhibits. A full-scale replica of the Apollo 11 landing site complete with a Lunar Module (LM), an American flag and two space suited figures greeted visitors as they entered the space exploration hall. Three flown crewed spacecraft, Apollo 8, Gemini 12 and Freedom 7, hung by cables from the ceiling along with space suited manikins. Other displays included a Lunar Orbiter spacecraft, a flown camera, a Saturn V F-1 engine, replicas of other spacecraft, samples of space food and assorted memorabilia donated by astronauts including Walter M. “Wally” Schirra’s harmonica from his Gemini 6 mission.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/apollo_8_at_osaka_worlds_fair.jpg?itok=XtBuDNXY)
Visitors inspect the Apollo 8 Command Module.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/expo_70_us_pavilion_lunar_orbiter_lm_footpad.jpg?itok=Kvy606UX)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/expo_70_space_exhibit_overview.jpg?itok=pHi4jg9Q)
Left: Crowds gather near the lunar landing exhibit, with a Lunar Orbiter spacecraft hanging from the ceiling above.
Right: The Gemini 12 capsule and space suited figures suspended from the ceiling in the space exhibit.
The star attraction of the U.S. pavilion, possibly even the entire fair, undoubtedly was a rather unremarkable Iooking two-pound rock. Its provenance gave this particular rock star appeal: on Nov. 20, 1969, Apollo 12 astronaut Alan L. Bean found the rock on the rim of Head Crater in the Moon’s Ocean of Storms. The 3.2 billion-year-old basaltic rock, catalog number 12055, was originally buried deep beneath the Moon’s surface until a meteorite impact 15 million years ago excavated it, bringing it to the surface. Bean and fellow Moon walker Charles “Pete” Conrad photographed and collected it, and along with their third crewmate Richard F. Gordon they returned the chunk of basalt to Earth, a small part of the 75 pounds of lunar material they brought back.
Lines to view the Moon rock could be as long as two hours; by some accounts, many fair goers attended just to see it. On opening day, 8,000 visitors per hour poured into the pavilion, overwhelming Japanese security. The Moon rock welcomed an average of 80,000 visitors per day and a total of 14 million people saw it. Among those visitors, Apollo 12 astronauts Conrad, Gordon and Bean toured the American pavilion on March 25 during the last stop of their around the world “Bullseye” Presidential goodwill tour. Moon rock 12055 is on display at the Cleveland Museum of Natural History with smaller pieces in museums in the Philippines and Bonn, Germany.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/expo_70_lunar_sample_container_feb_27_1970_s70-29255.jpg?itok=a8fZyJT8)
Moon rock 12055 in its display case prior to shipping to Osaka.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/expo_70_soviet_pavilion_oldtokyo.jpg?itok=CqpCBwd3)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/expo_70_soviet_pavilion_space_display_oldtokyo.jpg?itok=FnaNy8y_)
Left: The Soviet pavilion at Expo’70.
Right: Spacecraft models including the docked Soyuz 4 and 5 inside the Soviet pavilion. Credits: oldtokyo.com.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/expo_70_lm_in_display_from_brochure.jpg?itok=Vke3yz_F)
The LM on display at Expo ’70.
(...)
https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-moon-sample-rocks-osaka-expo-70
-
60 lat temu, 1 kwietnia 1960 roku nastąpił udany początek pierwszego satelity meteorologicznego Tiros-1
01.04.1960 o 11:40 z wyrzutni LC-17A na Cape Canaveral wystrzelona została RN Thor Able II, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=656 km, ha=696 km, i=48,40°, t=98.30 min satelitę meteorologicznego Tiros A (A-1).
Satelita pracował bez zakłóceń do 15.06.1960, kiedy to nastąpiła awaria zasilania spowodowana przepaleniem nadajnika radiowego, przekazującego na Ziemię zdjęcia telewizyjne.
Przez 78 dni przesłał na Ziemię 22 952 zdjęć pokrywy chmur.
1960 April 1 - . 11:40 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17A. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Thor Able II.
Tiros 1 - . Payload: Tiros A (A-1). Mass: 120 kg (260 lb). Nation: USA. Agency: NASA. Program: Tiros. Class: Earth. Type: Weather satellite. Spacecraft: Tiros. USAF Sat Cat: 29 . COSPAR: 1960-Beta-2. Apogee: 696 km (432 mi). Perigee: 656 km (407 mi). Inclination: 48.40 deg. Period: 98.30 min.
A Thor/Able II booster placed NASA's Television and Infrared Observation Satellite (TIROS) weather satellite into the most accurate orbit yet achieved by any U.S. satellite. TIROS I opened a new era in meteorology by transmitting nearly 23,000 pictures of global cloud cover from 450 miles in space and providing the first glimpse of global cloud structure data. TIROS I completed 1,302 orbits before its operational life ceased on 29 June 1960. TV and Infrared Observation Satellite; returned 22952 cloud cover photos. Spacecraft engaged in practical applications and uses of space technology such as weather or communication (US Cat C).
http://www.astronautix.com/a/april01.html
Today in 1960, TIROS-1 launched and took the first photo of Earth from a weather satellite. One of our curators reflects on the impact of this major U.S. accomplishment: https://airandspace.si.edu/stories/editorial/tiros-1-weather-satellite-and-its-environmental-legacy
https://twitter.com/airandspace/status/1642288674426454021
TIROS-1, and a series of successor test satellites, provided the technical experience to start separate civilian and military space-based weather observation programs. More on the backup for TIROS-1 and 2 that was used in ground testing, in our collection: https://airandspace.si.edu/collection-objects/meteorological-satellite-tiros/nasm_A19650289000
https://twitter.com/airandspace/status/1642340166961446914
NASA | TIROS-1: The Forecast Revolution Begins (50th Anniversary)
25 maj 2010
https://www.youtube.com/watch?v=Oe4jGbbXnvw
Modern meteorology was born 60 years ago today
This was a potent moment for the field of meteorology.
ERIC BERGER - 4/1/2020, 11:48 PM
(https://cdn.arstechnica.net/wp-content/uploads/2020/04/Nasa_TIROSImage_CROPPED.jpg)
Image taken on April 1, 1960, by TIROS 1. This was the first television picture of Earth from space.
Sixty years ago on this date, April 1, a Thor-Able rocket launched a small satellite weighing 122.5kg into an orbit about 650km above the Earth's surface. Effectively, this launch from Florida's Cape Canaveral Air Force Station marked the beginning of the era of modern weather forecasting.
Designed by the Radio Corporation of America and put into space by NASA, the Television InfraRed Observation Satellite, or TIROS-1, was the nation's first weather satellite. During its 78 days of operation, TIROS-1 successfully monitored Earth's cloud cover and weather patterns from space.
This was a potent moment for the field of meteorology. For the first time, scientists were able to combine space-based observations with physical models of the atmosphere that were just beginning to be run on supercomputers. (...)
https://arstechnica.com/science/2020/04/modern-meterology-was-born-60-years-ago-today/
https://twitter.com/ron_eisele/status/1774528244055781647
1 April 1960. 11.40.09 UTC/GMT. Launch of TIROS-1 (Television Infra-Red Observation Satellite) from Launch Complex 17A, Cape Canaveral Air Force Station, Florida, aboard a Thor-Able II rocket. The first successful Earth-orbiting weather satellite.
https://www.nasa.gov/feature/goddard/2020/the-world-according-to-weather-satellites
https://en.wikipedia.org/wiki/TIROS-1
https://pl.wikipedia.org/wiki/TIROS_1
http://www.astronautix.com/t/tiros.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/tiros.htm
Artykuły astronautyczne (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4041.msg143365#msg143365)
-
Dzięki Orionid za ciekawe materiały i możliwość powrotu do przeszłości. Większości z tych wydarzeń byłem świadkiem i wzrastałem wraz z nimi jako dzieciak potem młodzian, choć szczegóły wielu z nich ukryte były w owych czasach (PRL-u) za Żelazną Kurtyną. Ostatnie materiały rozwaliły mnie kompletnie, bo przypomniałem sobie (choć ma to niewiele z kosmonautyką wspólnego), jak wonczas (kwiecień 60') uczyłem się jeździć na rowerku (czterokołowym 8) ) i odważnie, jak na dzieciaka, zjeżdżając z górki, z nogami pod brodą (bo rowerek miał sztywne przełożenie) miałem twarde spotkanie z drzewem! :o ;) :) ;D
-
Wracając jeszcze do
55 lat temu 18 marca 1965 roku Aleksiej Leonow wykonał pierwszy w historii kosmiczny spacer.
...
to na stronie Anatolija Żaka są sukcesywnie rozszerzane artykuły związane z tym lotem.
Np. http://www.russianspaceweb.com/voskhod2-design.html (http://www.russianspaceweb.com/voskhod2-design.html) ze szczegółami budowy śluzy.
(http://www.russianspaceweb.com/images/spacecraft/manned/voskhod/voskhod2/sa_interior_1.jpg)
(http://www.russianspaceweb.com/images/spacecraft/manned/voskhod/voskhod2/airlock_mount_1.jpg)
(http://www.russianspaceweb.com/images/spacecraft/manned/voskhod/voskhod2/volga/airlock_hatch3_1.jpg)
-
Dzięki Orionid za ciekawe materiały i możliwość powrotu do przeszłości. Większości z tych wydarzeń byłem świadkiem i wzrastałem wraz z nimi jako dzieciak potem młodzian, choć szczegóły wielu z nich ukryte były w owych czasach (PRL-u) za Żelazną Kurtyną. Ostatnie materiały rozwaliły mnie kompletnie, bo przypomniałem sobie (choć ma to niewiele z kosmonautyką wspólnego), jak wonczas (kwiecień 60') uczyłem się jeździć na rowerku (czterokołowym 8) ) i odważnie, jak na dzieciaka, zjeżdżając z górki, z nogami pod brodą (bo rowerek miał sztywne przełożenie) miałem twarde spotkanie z drzewem! :o ;) :) ;D
Moje wspomnienia kosmiczne nie są tak oddalone w przeszłość, jak Twoje suchyy.
Miałem 10 lat , gdy ujrzałem na nieboskłonie szybko przemieszczający się w szczątkowej atmosferze Ziemi obiekt ziemskiego pochodzenia - jedno z pierwszych dotknięć tej sfery rzeczywistości.
Przeszłość staje się coraz bardziej mityczna, więc może mieć większą moc przyciągania.
Jest jeszcze wiele do wydobycia, z mroków zapomnienia, astronautycznych dokonań ludzkości ;)
Byłoby więcej do wspominania, gdyby nie wyhamowanie radzieckiej kosmonautyki spowodowane upadkiem dawnego, coraz mniej funkcjonalnego systemu.
Pytanie czy obecnie wiele projektów astronautycznych zostanie uziemionych ? Skoro kryzys globalny, to i wielu astronautycznym wizjom może grozić zepchnięcie w czeluść zapomnienia.
Kiedy dokonania załogowej kosmonautyki stają się legendą i domagają się wzniosłego uhonorowania:
13 marca z okazji 60 rocznicy powstania CPK (11.01.1960 i powołania pierwszych 12 radzieckich kosmonautów (07.03.1960) odbył się koncert z udziałem wybitnych artystów i jedynego żyjącego kosmonauty tej dwunastki.
Праздничный концерт, посвященный юбилею ЦПК и отряда космонавтов
12 апреля 2020
Замечательный концерт, посвящённый празднованию 60-летия ЦПК (http://www.gctc.ru/main.php?id=4855) и отряда космонавтов (http://www.gctc.ru/main.php?id=4905) , состоялся 13 марта в Центральном академическом театре Российской армии. Сегодня приглашаем вас вспомнить, как это было.
В концерте, космическом по своей тематике и энергетике, звучат песни в исполнении Льва Лещенко, Ольги Кормухиной, Александра Маршала, Валерии, группы «Земляне» и многих других певцов и коллективов.
https://www.youtube.com/watch?v=xw8AWkMirtQ&feature=emb_title
http://www.gctc.ru/main.php?id=4951
-
50 lat temu 24 kwietnia 1970 roku RN CZ-1 wyniosła na orbitę wokółziemską pierwszego chińskiego satelitę DFH 1 (Dong Fang Hong 1)
The primary mission was to broadcast the song "Dong Fang Hong", paying tribute to Chairman Mao, and to announce the time.
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/dfh-1.htm
China’s First Satellite 50 years ago
by Bill D'Zio | Apr 22, 2020 | All space related, Launch, Stuff in Orbit
http://www.youtube.com/watch?v=M_g_La6os90
https://www.youtube.com/watch?v=M_g_La6os90&feature=emb_title
(...) As the US and Russian Raced, China gradually gained ability.
As the United States and USSR were locked in a race to the Moon, China busily prepared for the debut launch of their Long March rocket and first indigenous satellite. Although the UK, Canada, Italy, and Australia all had satellites, those satellites were launched using US-designed rockets.
Four nations launched satellites into space before China. The Chinese spacecraft weighed in heavier than all the combined weights of the first satellites of the United States, Soviet Union, United Kingdom, and France. With a mass of 173 kg, the DFH-1 weighed in as the heaviest satellite inaugural launch of any country to date. (Excludes countries that formed from the former USSR) Dong Fang Hong 1 satellite abbreviates to DFH-1.
The Chinese satellite settled into a 441 x 2286 km orbit inclined at 68.4 deg. The more massive DFH-1 severed as a demonstration for various technologies. The satellite transmitted the song communist patriotic song “Dong Fang Hong” as well as announcing the time. The Dong Fang Hong translates into the East is Red and paid tribute to Chairman Mao.
Additional DFH-1 notable details:
1st Chinese communications satellite
Contained a radio transmitter
first Chinese experimental satellite launched
the first successful satellite launched by an LM-1 booster
During the 30th anniversary of its first space launch, China hosted a variety of activities to honor the event. Various celebrations were held to commemorate the anniversary, including Internet chat with space specialists. A committee of academics from the two Chinese academies of sciences and engineering recognized the launch of the first satellite, Dongfanghong-1 (DFH-1), as the most important event in the first 30 years of the Chinese space program. (...)
https://westeastspace.com/2020/04/22/chinas-first-satellite-50-years-ago/
-
25 lat temu 14 marca 1995 w ramach programu Shuttle-Mir do misji Mir OE-18 wystartował Sojuz TM-21 (http://lk.astronautilus.pl/loty/stm21.htm).
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg142599#msg142599
25 lat od misji EO-18
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 27 KWIETNIA 2020
(https://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2020/03/soyuz-tm-2a1.jpg)
Załoga misji Sojuz TM-21 / Credits – NASA, Roskosmos, SpaceFacts
Dwadzieścia pięć lat temu trwała długoterminowa misja EO-18 na rosyjskiej stacji Mir. W tej misji po raz pierwszy wziął udział Amerykanin.
Zakończenie Zimnej Wojny i rozpad Związku Radzieckiego zmienił sytuację geopolityczną na świecie. Państwa tzw. bloku wschodniego, po dekadach ograniczonych kontaktów i nieufności względem państw zachodnich, rozpoczęły niezależne działania w sferach ekonomicznych, wojskowych i naukowych. Także w sferze misji kosmicznych nastąpiło zbliżenie.
W czerwcu 1992 roku prezydenci USA i Rosji zgodzili się na wspólne wysiłki w sferze eksploracji kosmosu. W 1993 roku pomiędzy USA a Rosją ogłoszono współpracę, której pierwszą fazą miały być misje Amerykanów oraz amerykańskich promów kosmicznych do rosyjskiej stacji Mir (program Shuttle-Mir). W lutym 1994 roku na pokładzie promu kosmicznego po raz pierwszy znalazł się Rosjanin (Siergiej Krikalow) – była to misja STS-60 promu Discovery. Rok później, w lutym 1995 roku odbyła się misja STS-63 promu Discovery. Podczas tej misji doszło do zbliżenia wahadłowca do stacji Mir na minimalną odległość około 11 metrów. W tej misji wziął udział inny rosyjski kosmonauta – Władymir Titow.
Czternastego marca 1995 roku z Bajkonuru wystartowała misja Sojuz TM-21. Na pokładzie Sojuza – oprócz dwóch Rosjan (Władymir Dieżurow i Giennadij Striekałow) znalazł się Amerykanin (Norman Thagard). Był to pierwszy lot Amerykanina na pokładzie rosyjskiego statku załogowego. Celem misji tej trójki kosmonautów był długoterminowy pobyt na pokładzie stacji Mir (oznaczenie misji – EO-18).
https://www.youtube.com/watch?v=4Z9hHOmx0_A&feature=emb_title
Norman Thagard na pokładzie stacji Mir (nagranie z początku misji EO-18) / Credits – NASA
Wyprawa EO-18 trwała łącznie 115 dni, co było wówczas rekordem pobytu Amerykanina na orbicie. W trakcie EO-18 doszło do kilku ważnych wydarzeń – pierwszym z nich było dostarczenie w czerwcu 1995 nowego modułu Spektr, który przez kolejne dwa lata (aż do czasu uderzenia w niego pojazdu zaopatrzeniowego) służył za przestrzeń eksperymentalną oraz życiową dla amerykańskich uczestników misji. Następnie, 27 czerwca ku stacji Mir wystartował prom Atlantis (misja STS-71). Dwa dni później prom Atlantis po raz pierwszy przycumował do stacji Mir. Było to pierwsze rosyjsko-amerykańskie cumowanie od 20 lat (od czasów misji Apollo-Sojuz) oraz zapowiedź bliższej współpracy w kolejnych latach i dekadach.
https://www.youtube.com/watch?v=PaAlK0WEneY&feature=emb_title
Podsumowanie misji STS-71 / Credits – NASA
Na pokładzie promu Atlantis ku stacji Mir wyruszyli Rosjanie Anatolij Sołowjow oraz Nikołaj Budarin, którzy weszli w skład wyprawy długoterminowej EO-19. Załoga misji EO-18 powróciła na Ziemię na pokładzie promu Atlantis w tej misji, której koniec nastąpił 7 lipca 1995. Z kolei Sołowjow oraz Budarin powrócili na Ziemię 11 września 1995 roku na pokładzie Sojuza TM-21.
(https://kosmonauta.net/wp-content/uploads/2020/03/sts-71-1.jpeg)
Prom Atlantis (STS-71) i stacja Mir / Credits – NASA
Dzięki programowi Shuttle-Mir NASA uzyskała możliwość wykonywania długoterminowych misji na pokładzie stacji orbitalnej – wcześniej “jedynie” tego typu misje realizowała w ramach programu Skylab w latach 1973 – 1974. Po misji EO-18 zrealizowano jeszcze sześć misji długoterminowych do stacji Mir. Ostatnia misja promu kosmicznego do stacji Mir została zrealizowana w czerwcu 1998 roku (STS-91, prom Discovery). Wówczas już kończyły się przygotowania do budowy Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS) – drugiej fazy współpracy pomiędzy USA a Rosją (oraz innymi partnerami międzynarodowymi). Pierwszy moduł ISS – Zarja – znalazł się na orbicie w listopadzie 1998 roku. W grudniu 1998 Amerykanie za pomocą promu Endeavour (misja STS-88) umieścili na orbicie moduł Unity, który po połączeniu z Zarją stał się zalążkiem ISS.
Od czasu zakończenia programu wahadłowców (lipiec 2011 – STS-135) Amerykanie na pokład ISS docierają jedynie za pomocą rosyjskich kapsuł Sojuz. Prawdopodobnie sytuacja zmieni się w tym roku wraz z wejściem nowej generacji pojazdów (Dragon 2 i CST-100 Starliner) do użytku.
Warto tu także dodać, że Europejska Agencja Kosmiczna (ESA) w latach 90. XX wieku realizowała program Euromir. Dzięki temu programowi dwóch europejskich kosmonautów: Ulf Merbold oraz Thomas Reiter wykonali loty na stację Mir w 1994 i 1995 roku.
(NASA, LK)
https://kosmonauta.net/2020/04/25-lat-od-misji-eo-18/
-
Od czasu zakończenia programu wahadłowców (lipiec 2011 – STS-135) Amerykanie na pokład ISS docierają jedynie za pomocą rosyjskich kapsuł Sojuz. Prawdopodobnie sytuacja zmieni się w tym roku wraz z wejściem nowej generacji pojazdów (Dragon 2 i CST-100 Starliner) do użytku.
https://kosmonauta.net/2020/04/25-lat-od-misji-eo-18/
I pomyśleć, że można spotkać optymistę co do lotów załogowych obu pojazdów jeszcze w tym roku ;)
W tym locie brał udział Anatolij Jakowlewicz Sołowjow (http://lk.astronautilus.pl/astros/205.htm)
Ale jest też uczestnik lotów (Sojuz T-10 i Sojuz T-15) Władimir Aleksiejewicz Sołowjow (http://lk.astronautilus.pl/astros/136.htm)
-
Zbliża się 50. rocznica rekordowego wówczas lotu kosmicznego.
Nagranie z polskim akcentem.
1970г. Космонавты Николаев А.Г, Севастьянов. Союз 9 в полете
https://www.youtube.com/watch?v=4TwfY2_qOsw
-
05.06.2020 mija 40 lat od startu statku Sojuz T-2 (http://lk.astronautilus.pl/loty/st2.htm).
-
Wystartował pierwszy Falcon-9!
04.06.2010 o 18:45 z Cape Canaveral wystartował pierwszy egzemplarz RN Falcon-9 z modelem
strukturalnym automatycznego statku transportowego Dragon (Dragon Qualification Unit), który
pozostanie trwale połączony z drugim stopniem rakiety. Został on wyniesiony w T+9' 38" na
orbitę o parametrach: hp=237 km, ha=273 km, i=34,50°, po restarcie silnika (t=0,1", dV=5 m/s)
o 20:25 perigeum zostało podniesione do 243 km. Próba odzyskania pierwszego stopnia RN nie
powiodła się, wpadł on do Atlantyku w punkcie o współrzędnych 32° 07' N, 69° 15' W i rozpadł się.
http://lk.astronautilus.pl/n100601.htm#05
Pierwszy start Falcona 9 – 10 lat temu
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 4 CZERWCA 2020
(...) Co ciekawe na pokładzie tej rakiety znalazł się egzemplarz kwalifikacyjny kapsuły Dragon. Kapsuła przebywała na orbicie aż do 27 czerwca, gdy “w sposób naturalny” zeszła z orbity i spłonęła w atmosferze.
Ten lot, choć udany, nie przebiegł bez problemów. Najbardziej wyraźne problemy nastąpiły pod koniec pracy drugiego stopnia – doszło do obrotu całego stopnia i kapsuły, którego nie udało się skompensować. Ponadto, firma SpaceX próbowała odzyskać pierwszy stopień (lądowanie na spadochronach), ale ten stopień doświadczył zniszczenia zanim nawet doszło do rozłożenia spadochronów.
https://www.youtube.com/watch?v=nxSxgBKlYws&feature=emb_title
Pierwszy lot rakiety Falcon 9 – 04.06.2010 / Credits – SpaceX
(...)
https://kosmonauta.net/2020/06/pierwszy-start-falcona-9-10-lat-temu/
-
06.06.2020 mija 35 lat od startu statku Sojuz T-13 (http://lk.astronautilus.pl/loty/st13.htm).
-
35 lat temu na początku miesiąca minęło 35 lat od czasu kiedy pierwszy raz europejska sonda kosmiczna opuściła bezpośrednie otoczenie Ziemi.
02.07.1985 o 11:23 z wyrzutni ELA1 w Kourou została wystrzelona RN Ariane 1, która wyniosła europejską sondę kometarną Giotto.
Początkowa orbita sondy Giotto miała parametry: hp=201 km, ha=35807 km, i=6,90°, t=631,51 min.
Misja Giotto została zaprojektowana w celu zbadania komety P/Halley. Głównymi celami misji było:
(1) uzyskanie kolorowych fotografii jądra;
(2) określenie składu pierwiastkowego i izotopowego lotnych składników komy kometarnej w szczególności cząsteczek macierzystych;
(3) scharakteryzować procesy fizyczne i chemiczne zachodzące w atmosferze i jonosferze komety;
(4) określenie składu pierwiastkowego i izotopowego cząstek pyłu;
(5) zmierzenie całkowitej szybkości wytwarzania gazu i strumienia pyłu oraz rozkładu wielkości/masy i wyznaczenie stosunku pyłu do gazu;
(6) zbadanie makroskopowych układów przepływów plazmy wynikających z interakcji komety z wiatrem słonecznym.
Giotto został pierwotnie zaproponowany jako część wspólnej misji kometowej NASA/ESA, ale na późniejszym etapie Stany Zjednoczone wycofały się.
Misja została zatwierdzona przez ESA w 1980.
23.07.1992 operacje związane z Giotto zostały oficjalnie zakończone po zakończeniu końcowych korekt orbity i konfiguracji statku kosmicznego do trzeciej hibernacji.
Na pokładzie pozostało tylko od 1 do 7 kg paliwa, co było niewystarczające do przyszłych rozległych manewrów.
1985 July 2 - . 11:23 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA1. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 1.
Giotto - . Mass: 583 kg (1,285 lb). Nation: Europe. Agency: ESA. Class: Comet. Type: Comet probe. Spacecraft: Giotto. USAF Sat Cat: 15875 . COSPAR: 1985-056A. Apogee: 35,807 km (22,249 mi). Perigee: 201 km (124 mi). Inclination: 6.90 deg. Period: 631.51 min.
Encountered comet Halley March 13, 1986. The Giotto mission was designed to study Comet P/Halley, and also studied Comet P/Grigg-Skjellerup during its extended mission. The spacecraft encountered Halley on March 13, 1986, at a distance of 0.89 AU from the sun and 0.98 AU from the Earth and an angle of 107 degrees from the comet-sun line. The actual closest approach was measured at 596 km. All experiments performed well and returned a wealth of new scientific results, of which perhaps the most important was the clear identification of the cometary nucleus. Fourteen seconds before closest approach, Giotto was hit by a `large' dust particle. The impact caused the spacecraft angular momentum vector to shift 0.9 degrees. Scientific data were received intermittently for the next 32 minutes. Some experiment sensors suffered damage during this 32-minute interval. Other experiments (the camera baffle and deflecting mirror, the dust detector sensors on the front sheet of the bumper shield, and most experiment apertures) were exposed to dust particles regardless of the accident and also suffered damage. Many of the sensors survived the encounter with little or no damage. Questionable or partially damaged sensors included the camera (later proved to not be functional) and one of the plasma analyzers (RPA). Inoperable experiments included the neutral and ion mass spectrometers and one sensor each on the dust detector and the other plasma analyzer (JPA). During the Giotto extended mission, the spacecraft successfully encountered Comet P/Grigg-Skjellerup on July 10, 1992. The closest approach was approximately 200 km. The heliocentric distance of the spacecraft was 1.01 AU, and the geocentric distance, 1.43 AU at the time of the encounter. The payload was switched-on in the evening of July 9. Eight experiments were operated and provided a surprising wealth of data. The Johnstone Plasma Analyser detected the first presence of cometary ions 600,000 km from the nucleus at 12 hours before the closest approach. The Dust Impact Detectors reported the first impact of a fairly large particle at 15:30:56. Bow shocks/waves and acceleration regions were also detected. After the P/Grigg-Skjellerup encounter operation were terminated on 23 July 1992. The spacecraft will fly by the Earth on 1 July 1999.
http://www.astronautix.com/j/july02.html
http://www.astronautix.com/g/giotto.html
GIOTTO 20 YEARS ON
13 March 2006
LAUNCH AND ORBIT
The launch of Giotto took place at 11:23 UT, 2 July 1985 by an Ariane-1 rocket from the European spaceport in Kourou. The spacecraft entered a 10-month solar orbit and eight months into its first orbit passed comet Halley at a distance of 596 km. (...)
https://sci.esa.int/web/giotto/-/38922-giotto-20-years-on
1985: Giotto (ESA)
International Astronautical Federation
https://www.youtube.com/watch?v=g6JD_FIksTA
https://sci.esa.int/web/giotto/display-page-cl-display-page-content-long
https://www.wired.com/2012/06/capturing-a-comet-giotto-ii-1985/
(https://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2003/05/giotto_launch/9970328-2-eng-GB/Giotto_launch_pillars.jpg)(https://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2003/04/giotto_s_various_instruments_revealed/9607249-3-eng-GB/Giotto_s_various_instruments_revealed_pillars.jpg)
https://sci.esa.int/web/giotto/-/38922-giotto-20-years-on
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1985-056A
https://solarsystem.nasa.gov/missions/giotto/in-depth/
https://www.esa.int/Science_Exploration/Space_Science/Giotto_overview
https://sci.esa.int/web/giotto/-/36680-launch-of-giotto
https://link.springer.com/referenceworkentry/10.1007%2F1-4020-4520-4_156
https://en.wikipedia.org/wiki/Giotto_(spacecraft) (https://en.wikipedia.org/wiki/Giotto_(spacecraft))
https://pl.wikipedia.org/wiki/Giotto_(sonda_kosmiczna) (https://pl.wikipedia.org/wiki/Giotto_(sonda_kosmiczna))
Giotto (960 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/giotto.htm
#OTD 2 July 1985, launch of #ESA's 1st deep-space probe #Giotto on #Ariane1 V14, to make encounters with comets #Halley and #GriggSkjellerup - starting Europe's cometary adventures🚀☄️ @esascience@ESA_Rosetta
@Arianespace@CNES
👉https://esa.int/Science_Exploration/Space_Science/Giotto_overview
https://twitter.com/ESA_History/status/1543127336110788609
https://twitter.com/airandspace/status/1675599673975877635
-
70 Years Ago: First launch from Cape Canaveral
July 24, 2020
As Lao Tzu famously said, “Every journey begins with a single step.” For America’s journey into space, one of those first steps occurred 70 years ago, on July 24, 1950. On that date, the United States launched its first two-stage rocket, combining German and American technology, from a place on the Atlantic coast of central Florida called Cape Canaveral. It was the first launch from that facility that, for the past 70 years, has seen thousands of rockets take to the skies, destined for Earth orbit, the Moon, planets, and even beyond. From Cape Canaveral and from the nearby NASA Kennedy Space Center, astronauts launched on the first pioneering crewed missions, headed for Moon landings, and helped to build the International Space Station. (...)
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/cape_canaveral_bumper_8_in_gantry_us_army_photo.jpg?itok=0jABhwW4)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/cape_canaveral_bumper_8_launch_jul_24_1950.jpg?itok=atJj4_Ka)
Left: Bumper 8 in its gantry at Complex 3 prior to launch.
Right: First rocket launch from Cape Canaveral, the Bumper 8 flight.
https://www.nasa.gov/feature/70-years-ago-first-launch-from-cape-canaveral
Bumper No. 8, a German V-2 with a 320 kg Army-JPL Wac Corporal, was fired from the Long-Range Proving Ground at Cape Canaveral at a very low angle of attack. The first-stage V-2 climbed 16 km before it exploded. The second-stage Corporal separated successfully, however, and traveled another 24 km. This was the first missile launch from Cape Canaveral.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Bumper_WAC
https://en.wikipedia.org/wiki/RTV-G-4_Bumper
AA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4182.msg148380#msg148380
-
60 lat temu 29 lipca 1960 roku doszło do nieudanego startu Mercury-Atlas -D (MA-1).
Celem suborbitalnego lotu miało być przetestowanie kapsuły załogowej w jej pierwszym locie.
Między 59,0 a 60,0 sekundą lotu doszło do eksplozji, która doprowadziła do dezintegracji rakiety.
Sama zaś kapsuła została pomyślnie oddzielona od rakiety, ale zbyt wcześnie, żeby spadochrony mogły w pełni zadziałać, co skutkowało naruszeniem jej integralności podczas twardego wodowania, które nastąpiło po 220 sekundach od startu.
30 lipca 1960 roku udało się odzyskać zachowane w 95% szczątki kapsuły spoczywające na głębokości 18 metrów w Oceanie Atlantyckim.
http://www.youtube.com/watch?v=vMvO62MSVi8
https://www.youtube.com/watch?time_continue=37&v=vMvO62MSVi8&feature=emb_title
The Story of the Vanishing Rocket: Remembering the MA-1 Mission, 60 Years On
By Ben Evans, on July 29th, 2020
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2020/07/MA1LAUNCH.jpg)
MA-1 launches into the rain and low cloud on 29 July 1960. Photo Credit: NASA
(...) The purpose of MA-1 was to demonstrate the integrity and re-entry heating characteristics of the Mercury capsule, which, at that time, was expected to carry a U.S. astronaut into orbit a year or so later. Instrumentation aboard the spacecraft would evaluate its performance during the dynamic descent back to Earth and establish the adequacy of the recovery network and procedures. To this end, the Atlas-D’s guidance system was set up to provide the proper conditions at separation to mimic an in-flight abort, thereby applying maximum critical heating on the capsule’s thermal-protection “shingles”. According to the post-flight investigation report, MA-1 was also intended to simulate “a condition where a complete control system failure is encountered, since the capsule did not employ a stabilization and control system”.
After vanishing totally from view at 36 seconds, the Atlas-D’s flight profile continued normally, before calamity struck at just shy of a minute since liftoff. Investigators would later show that the rocket reached an altitude of about 5.6 miles (9.1 km) and was a couple miles (3.2 km) downrange of the Cape when things started to go wrong. At T+58.5 seconds, the vehicle experienced “a severe impulse disturbance” that was recorded by all accelerometers and rate gyroscopes aboard both the Atlas-D and the MA-1 capsule. The disturbance induced a “forward-acting shock-load of about 25 G on the capsule”, according to post-flight investigators, but in itself did not induce damage to either the rocket or the spacecraft, nor did it cause an appreciable drop in thrust.
Less than a tenth of a second later, telemetry measurements centered upon the upper portion of the Atlas-D suddenly went dead, followed in short order by a decay in propulsion system performance as the automatic abort system commanded a shutdown of the engines. The pressure differential between the liquid oxygen and kerosene tanks dropped to zero and by T+60 seconds all engine thrust was gone. Telemetry vanished, literally, like a blip from a data screen, and multiple objects—presumably debris—appeared on radar. “It appears,” noted the post-flight report, “that sometime between 59.0 and 60.0 seconds, the booster experienced major structural damage.” (...)
https://www.americaspace.com/2020/07/29/the-story-of-the-vanishing-rocket-remembering-the-ma-1-mission-60-years-on/#more-115844
Fragments, Capsule, Mercury MA-1
(https://ids.si.edu/ids/deliveryService?id=https://airandspace.si.edu/webimages/collections/full/A19870191000CP02.JPG&max=900)
These fragments are all that are left of Mercury capsule number 4, launched on July 29, 1960, on the Mercury-Atlas 1 (MA-1) mission, the first launch of a production Mercury spacecraft on the Atlas booster. At 59 seconds after launch, the Atlas broke up and exploded as it was passing through the region of maximum dynamic pressure. The structural failure appears to have occurred near the adapter between the Mercury spacecraft and the Atlas booster, resulting in the spacecraft and the attached adapter falling to the sea and being destroyed on impact. Mercury capsule 4 did not have an escape tower, environmental control system or cockpit instruments, but carried much instrumentation for what was intended to be a suborbital test of the Mercury-Atlas vehicle and the Mercury reentry protection system.
In 1985, Marks Morrison, Don Schoffield and Howard Robertson gave the surviving pieces to the Smithsonian.
https://airandspace.si.edu/collection-objects/fragments-capsule-mercury-ma-1/nasm_A19870191000
The first Mercury-Atlas -D (MA-1) was successfully launched from Cape Canaveral to test the Mercury capsule and Atlas D booster for future use in NASA's Project Mercury manned orbital flight program. Mercury-Atlas 1 (MA-1) was launched from the Atlantic Missile Range in a test of spacecraft structural integrity under maximum heating conditions. After 58.5 seconds of flight, MA-1 exploded and the spacecraft was destroyed upon impact off-shore. None of the primary capsule test objectives were met. The mission objectives were to check the integrity of the spacecraft structure and afterbody shingles for a reentry associated with a critical abort and to evaluate the open-loop performance of the Atlas abort-sensing instrumentation system. The spacecraft contained no escape system and no test subject. Standard posigrade rockets were used to separate the spacecraft from the Atlas, but the retrorockets were dummies. The flight was terminated because of a launch vehicle and adapter structural failure. The spacecraft was destroyed upon impact with the water because the recovery system was not designed to actuate under the imposed flight conditions. Later most of the spacecraft, the booster engines, and the liquid oxygen vent valve were recovered from the ocean floor. Since none of the primary flight objectives was achieved, Mercury-Atlas 2 (MA-2) was planned to fulfill the mission.
http://www.astronautix.com/j/july29.html
-
Celebrating the International Space Station (ISS)
June 19, 2020
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/iss_timeline_infographic.png)
https://www.nasa.gov/image-feature/celebrating-the-international-space-station-iss-0
-
Czy aby na pewno 8 sierpnia 2000 ?
Kolejna para Clusterów na orbicie
0809.08.2000 o 11:13:35.440 z Bajkonuru wystartowała rakieta Sojuz/Fregat, która wyniosła na orbitę dwa satelity
serii Cluster-2 - Rumba (FM-5) i Tango (FM-8). Poprzednie nosiły nazwy Samba (FM-6) i Salsa (FM-7) i ich
start opisywany był tutaj (http://lk.astronautilus.pl/n000716.htm#02). Mimo drobnych problemów z 3-cim stopniem rakiety nośnej oba satelity po
szeregu manewrów osiągnęły zaplanowane robocze orbity (hp=17200 km, ha=120600 km i=90,5°). Obecnie
wszystkie 4 satelity są na właściwych orbitach i po ukończeniu testów sprzętu przystąpią do naukowych
badań według planu lotu.
http://lk.astronautilus.pl/n000801.htm#04
ESA highlights Cluster mission's 20 years of observing Earth's magnetosphere
Posted by Julie Celestial on August 7, 2020 at 19:28 UTC (2 hours ago)
ESA's Cluster mission, launched in June 2000, was designed to study the Earth's magnetosphere, which protects the planet from impacts by cosmic particles but also interacts with them, generating spectacular phenomena like auroras. As the mission enters its third decade in space, ESA highlights 20 years of observations under its belt.
Cluster is the first mission to have examined, modeled, and 3D-mapped the magnetosphere and the processes within it, in detail. It helped improve our understanding of space weather phenomena, which arise from the interaction between the magnetosphere and particles forming the solar wind. These phenomena can affect not only living organisms but also electronic equipment on the ground or in orbit.
The mission is composed of four spacecraft called Rumba, Salsa, Samba, and Tango, flying in a pyramid-like formation on an elliptical pole orbit. Although the mission was a huge success, it encountered issues during its early days. The underperformance of the first stage of the Soyuz launcher left Rumba and Tango in a wrong orbit, making them rely on their own propulsion.
"ESA was a bit worried 20 years ago, during the launch of the second pair of spacecraft. Ever since then, the mission has made huge progress, and it is far from finished," said Philippe Escoubet, Cluster Project Scientist at ESA.
Over the last 20 years, Cluster observations have revealed details about the processes in the magnetosphere and how the atmosphere supports life. The mission also provided insights into space weather required to enable safe satellite communications and space travel. (...)
https://watchers.news/2020/08/07/esa-cluster-observing-earth-magnetosphere/
2000 August 9 - . 11:13 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC31. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Soyuz-U-PVB.
Rumba - . Mass: 1,200 kg (2,600 lb). Nation: Europe. Agency: ESA. Manufacturer: Friedrichshafen. Class: Earth. Type: Magnetosphere satellite. Spacecraft: Cluster 2. USAF Sat Cat: 26463 . COSPAR: 2000-045A. Apogee: 116,297 km (72,263 mi). Perigee: 21,430 km (13,310 mi). Inclination: 88.50 deg. Period: 3,423.30 min.
Tango - . Mass: 1,200 kg (2,600 lb). Nation: Europe. Agency: ESA. Manufacturer: Friedrichshafen. Class: Earth. Type: Magnetosphere satellite. Spacecraft: Cluster 2. USAF Sat Cat: 26464 . COSPAR: 2000-045B. Apogee: 116,300 km (72,200 mi). Perigee: 21,430 km (13,310 mi). Inclination: 88.50 deg. Period: 3,423.40 min.
Rumba and Tango were the second pair of Cluster II magnetospheric research satellites of the European Space Agency. A series of five burns of the Fregat stage took them from an initial 190 km / 64.8 degree parking orbit to their final 17,200 x 120,600 km orbits inclined 90 degrees to the equator. They then separated from the Fregat and took up operations.
http://www.astronautix.com/a/august09.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/cluster.htm
https://space.skyrocket.de/doc_chr/lau2000.htm
-
Czy aby na pewno 8 sierpnia 2000 ?
Kolejna para Clusterów na orbicie
08.08.2000 o 11:13:35.440 z Bajkonuru wystartowała rakieta Sojuz/Fregat, która wyniosła na orbitę dwa satelity
serii Cluster-2 - Rumba (FM-5) i Tango (FM-8). Poprzednie nosiły nazwy Samba (FM-6) i Salsa (FM-7) i ich
start opisywany był tutaj (http://lk.astronautilus.pl/n000716.htm#02). Mimo drobnych problemów z 3-cim stopniem rakiety nośnej oba satelity po
szeregu manewrów osiągnęły zaplanowane robocze orbity (hp=17200 km, ha=120600 km i=90,5°). Obecnie
wszystkie 4 satelity są na właściwych orbitach i po ukończeniu testów sprzętu przystąpią do naukowych
badań według planu lotu.
http://lk.astronautilus.pl/n000801.htm#04
...
Na pewno 09.08.2000...dzięki za korektę!
-
Aug. 10, 2020
Space Station 20th: Expedition 1 Crewmembers Depart for Russia
ISS welcomes first Progress resupply vehicle; STS-106 prepared for launch
Following the successful arrival of the Zvezda Service Module (SM) at the International Space Station (ISS) on July 26, 2000, the pace of activity to prepare the facility for its first occupants increased significantly. After only one launch (STS-101 (https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-sts-101-resupplies-iss)) to ISS in the first six months of the year, the second half of 2000 saw seven launches, including the Expedition 1 crew (https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-expedition-1-crew-named) of Commander William M. Shepherd, Flight Engineer and Soyuz Commander Yuri P. Gidzenko, and Flight Engineer Sergei K. Krikalev. The crew completed its training in Houston and departed for Russia for the final time as the first Progress resupply ship arrived at ISS. At Kennedy Space Center (KSC), workers prepared Space Shuttle Atlantis for its next visit to the station.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/exp_1_cake_cutting_aug_4_2000_jsc2000-05569.jpg?itok=DzN2-igL)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts067-312-022-sts-067-mace-hardware.jpg?itok=gcbDQ0Ii)
Left: Expedition 1 crewmembers (left to right) Gidzenko, Krikalev, and Shepherd cutting the
ceremonial cake. Right: MACE experiment aboard STS-67, precursor to the MACE-II
experiment for Expedition 1.
On Aug. 4, 2000, Shepherd, Gidzenko, and Krikalev participated in the traditional cake cutting ceremony in the Space Station Training Facility at the Johnson Space Center in Houston. The event symbolized the completion of their training program in the United States. One of their last training sessions included a safety briefing on the Middeck Active Control Experiment-II (MACE-II), being delivered to ISS aboard the STS-106 mission in September. MACE-II, a follow-on from the first MACE investigation conducted aboard STS-67 in 1995, became the first active NASA science experiment aboard ISS. Funded by the NASA Langley Research Center and developed at the Massachusetts Institute of Technology, the experiment sought to demonstrate active structural control to improve spacecraft stability. The Expedition 1 crew departed Houston on Aug. 10 and arrived in Moscow the next day to complete their training program at the Gagarin Cosmonaut Training Center in Star City, and ultimately, at the Baikonur Cosmodrome in Kazakhstan prior to their launch on Oct. 31.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/progress_m1_launch.jpg?itok=rEtEggPO)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/progress_m1-4_approaching_iss.jpg?itok=7KQe6GmG)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/progress_m1-3_as_seen_from_sts_106_initial_flyaround_sts106-701-054.jpg?itok=LM181AOn)
Left: Launch of a Progress cargo resupply vehicle. Middle: View of a Progress vehicle approaching ISS.
Right: The two latest additions to ISS as seen from STS-106, the Zvezda Service Module (middle) and
the Progress M1-3 cargo resupply vehicle (at right).
A Soyuz rocket took off from Baikonur on Aug. 6 carrying the Progress M1-3 uncrewed cargo resupply vehicle. The liftoff marked the 400th launch from Baikonur’s Site 1, also known as Gagarin Start since the first man in space, Yuri A. Gagarin, launched from that pad on April 12, 1961. Progress M1-3 completed an automatic docking at Zvezda’s aft port two days after launch, delivering about 1.5 tons of propellant for refueling the Zvezda module and 1,355 pounds of equipment to outfit the station in preparation for the Expedition 1 crew’s arrival. The addition of Progress M1-3 raised the mass of ISS to about 60 tons. The vehicle began refueling Zvezda a few days after arriving and remained attached to ISS so the STS-106 crewmembers could offload its cargo in September. It departed ISS on Nov. 1 to free the docking port for the Expedition 1 crew who arrived aboard their Soyuz TM31 spacecraft the next day.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_rollover_to_vab_aug_7_2000.jpg?itok=rPX-fQUD)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_atlantis_rollout_aug_13_2000_ksc-00pp-1121.jpg?itok=gPTOLLnE)
Left: Workers transfer Space Shuttle Atlantis from the OPF to the VAB in preparation for
the STS-106 mission. Right: Space Shuttle Atlantis rolls out to Launch Pad 39B.
Following its return on May 29 from the STS-101 mission to ISS, workers in the Orbiter Processing Facility (OPF) at KSC began the work to turn Space Shuttle Atlantis around for STS-106 scheduled for early September. Among the significant activities, they removed and replaced the three main engines and the Spacehab module from the payload bay. On Aug. 7, they towed it to the Vehicle Assembly Building (VAB) for mating with the External Tank and Solid Rocket Boosters four days later, the same day the Spacehab module arrived at Launch Pad 39B. The Space Shuttle stack followed on Aug. 13. During their 11-day flight, the seven-member STS-106 crew comprising five American astronauts and two Russian cosmonauts outfitted Zvezda with equipment brought up on the Shuttle as well as aboard Progress M1-3 to prepare it for the arrival of the Expedition 1 crew in early November. Two of the crewmembers conducted a spacewalk to connect electrical, communications, and telemetry cables between the Zvezda and Zarya modules.
To be continued…
źródło: https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-expedition-1-crewmembers-depart-for-russia
-
Minęło 55 lat od rekordowej wtedy misji Gemini 5 (http://lk.astronautilus.pl/loty/g5.htm).
https://www.youtube.com/watch?v=dScETU2vcRA
55 Years Ago: Gemini 5 Sets a New Record
Aug. 28, 2020
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/gemini_5_preflight_presser_prime_and_backup_jul_19_1965_s65-39865.jpg?itok=WAVl6n7o)
Gemini 5 prime and backup crews during the preflight press conference, left to right, See, Conrad, Cooper, and Armstrong.
The primary goals of Project Gemini included proving the techniques required for the Apollo Program to fulfill President John F. Kennedy’s goal of landing a man on the Moon and returning him safely to Earth before the end of the 1960s. The series of two-man Gemini flights followed the successful completion of Project Mercury that placed America’s first astronauts into orbit. Paramount among the techniques demonstrated during Project Gemini was rendezvous and docking necessary to implement the Lunar Orbit Rendezvous method NASA chose for the Moon landing mission. Additional goals of Gemini included proving that astronauts could work outside their spacecraft during spacewalks, or Extravehicular Activities (EVA), and ensuring that spacecraft and astronauts could function for at least eight days, considered the minimum time for a roundtrip mission to the Moon.
The first two Gemini missions flew without a crew to validate the spacecraft’s design and reliability, especially of its heat shield. Astronauts Virgil I. Grissom, the first person to enter space twice, and John W. Young flew the first Gemini mission to carry a crew, Gemini 3. During their three-orbit flight, they validated the spacecraft’s life support systems and performed the first orbital maneuvers, critical for future rendezvous missions. Astronaut Edward H. White completed the first American EVA during Gemini 4, and along with James A. McDivitt he completed a four-day flight that was the longest American mission up to that time. The primary goal of Gemini 5 was to fly in space for eight days, proving that astronauts and their spacecraft could function for the expected duration of a lunar landing mission. The extended duration meant that the spacecraft could no longer rely on just batteries for power but instead used fuel cells that produced electricity by combining hydrogen and oxygen, creating water as a byproduct. At eight days, Gemini 5 would spend more time in space than all previous American missions combined. A rendezvous simulation test was also part of Gemini 5’s mission plan, as were a series of scientific experiments. (...)
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/gemini_5_earth_obs_cape_kennedy_s65-45753.jpg?itok=hsaXirzk)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/gemini_5_earth_obs_baja_s65-45763.jpg?itok=WBXH5iRi)
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/gemini_5_earth_obs_salton_sea_s65-45748.jpg?itok=ngqSUJ5I)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/gemini_5_earth_obs_strait_of_gibraltar_s65-45737.jpg?itok=J-1RjORH)
Four views of the Earth taken by the Gemini 5 crew. Cape Canaveral, Florida, left, Baja California, Mexico, Salton Sea,
southern California, and the Straits of Gibraltar, with Spain at top left and Morocco at bottom right.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/gemini_5_crew_cake_cutting_aboard_carrier_s65-51660.jpg?itok=lsNmN8Ee)
Conrad, left, and Cooper cut the cake baked in their honor by the crew of the USS Lake Champlain
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/gemini_5_crew_addresses_congress_sep_14_1965_s65-44234.jpg?itok=wttxOgx5)
Cooper and Conrad give a speech to the House of Representatives
(...) From Washington, DC, starting on Sept. 15 Cooper and Conrad and their families embarked on a 13-day six-nation goodwill tour to Greece, Turkey, Ethiopia, the Malagasy Republic, Kenya, and Nigeria, with a final rest stop in the Canary Islands, assigned to them by President Johnson. At a State Department luncheon prior to their departure, attended by ambassadors from the six countries they would visit, Cooper said that from Gemini 5 “you don’t see any of the combat, you don’t see any of the fighting and bickering, the world looks like a very peaceful place.” During their stop in Athens, they attended the International Astronautical Congress and met with the crew of Voskhod 2, Soviet cosmonauts Pavel I. Belyayev and Aleksei A. Leonov, who completed the first walk in space six months earlier. During their goodwill tour, NASA assigned Conrad as the backup Command Pilot for Gemini 8. Cooper and Conrad returned to Houston on Sept. 28. (...)
https://www.nasa.gov/feature/55-years-ago-gemini-5-sets-a-new-record
'You Ready, Rookie?' Remembering Gemini V, OTD in 1965
By Ben Evans, on August 21st, 2020
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2020/08/geminiv-1524x1536.jpg)
Gemini V crewmen Gordon Cooper (right) and Charles “Pete” Conrad. Photo Credit: NASA
(...) Preparations for Gemini V had already seen Conrad gain, then lose, the chance to make a spacewalk. In early plans for the mission, the Gemini IV pilot would depressurize the spacecraft’s cabin, open the hatch and stand on his seat, with an actual “egress”—a true Extravehicular Activity (EVA)—slated for Gemini V. But following the surprise spacewalk by Soviet cosmonaut Alexei Leonov in March 1965, the U.S. spacewalk was correspondingly moved forward to Gemini IV. As a result, devoid of any EVA, Cooper and Conrad’s mission came to be grimly known by the two men as “Eight Days in a Garbage Can”, for they would be required to simply “exist” for a week in orbit and demonstrate that they could at least survive long enough for a minimum-duration round trip to the Moon. (...)
https://www.americaspace.com/2020/08/21/you-ready-rookie-remembering-gemini-v-otd-in-1965/
-
Space Station 20th: Two Months to Go to Expedition 1
Aug. 31, 2020 John Uri NASA Johnson Space Center
NASA accepts US Lab Destiny from Boeing, prepares shuttles for ISS resupply and assembly
With the launch of the Expedition 1 crew to the International Space Station (ISS) only two months away, teams at Kennedy Space Center’s (KSC) Space Station Processing Facility (SSPF) made progress preparing future elements for launch. After an acceptance review, Boeing handed over to NASA the US Laboratory module Destiny, the primary US research element. Workers prepared other elements for future launches. Elsewhere at KSC, workers readied Space Shuttles Atlantis and Discovery for the next two missions to outfit ISS for the first crew’s arrival in early November 2000. The Expedition 1 crew of Commander William M. Shepherd, Flight Engineer Sergei K. Krikalev, and Soyuz Commander Yuri P. Gidzenko and their backups Kenneth D. Bowersox, Mikhail V. Tyurin and Vladimir N. Dezhurov continued their training at the Gagarin Cosmonaut Training Center in Star City outside of Moscow.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/nasa_history_2.jpg?itok=zryet4gk)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/destiny_handover_from_boeing_to_nasa_aug_31_2000.jpg?itok=zaREL0DL)
Left: View of the SSPF with multiple ISS elements being readied for launch.
Right: Greene, left and Mills signing formal documents turning Destiny over from Boeing to NASA.
By August 2000, nearly 90 percent of the station’s hardware had been manufactured, and elements amounting to more than 280,000 pounds were in the SSPF undergoing final assembly and pre-flight testing. NASA formally accepted the US Laboratory research module Destiny from the Boeing Co. on Aug. 31, 2000. Jay H. Greene, deputy manager of the ISS Program Office, formally accepted the element at KSC from Joseph C. “Joe” Mills, deputy ISS program manager at Boeing. The handover followed an extensive two-day review by an Acceptance Review Board that assessed all the engineering and testing results documents to ensure the module’s readiness for the next phase of prelaunch preparations. Greene said, “It has been a pleasure to watch the NASA/Boeing team come together to accomplish this major milestone in the ISS program.”
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/destiny_at_marshall_space_flight_center_dec_10_1997.jpg?itok=t9Jv3z3I)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/destiny_first_standoff_installation.jpg?itok=7Zp7VkvI)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/destiny_utility_standoffs_during_construction_date_unknown.jpg?itok=eDPp1Fdb)
Left: US Lab in the Element Rotation Stand at Boeing’s facility in Huntsville, Alabama.
Middle: Installation of the first rack standoff.
Right: Interior of US Lab showing all four rack standoffs installed.
Although the US Lab module’s initial design and requirements date back to the 1980s as part of Space Station Freedom, Boeing began construction of the 28-foot long module in 1995 at its facility at NASA’s Marshall Space Flight Center in Huntsville, Alabama. The interior design of the module included 24 racks in a quad arrangement, with 8 racks each along the two side walls, the ceiling, and the floor. Four standoffs installed longitudinally in the module at 90 degree intervals provided support for the utilities to the racks. Eleven of the racks provided systems functions such as electrical power, communications, computers to control the station, and life support. The module launched partially outfitted with five racks installed with the remaining six brought up on the following shuttle mission. The 13 racks dedicated to research arrived over multiple shuttle outfitting and resupply missions.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/destiny_at_naming_ceremony_nov_30_1998_98pc1754.jpg?itok=1eJMvhFw)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/destiny_insertion_of_the_first_system_rack_date_unknown.jpg?itok=r489yH_H)
Left: Bridges, left, Brinkley, and Cockrell at Destiny naming ceremony.
Right: Workers install the first systems rack into Destiny.
The US Lab module arrived at KSC’s SSPF on Nov. 16, 1998, to begin prelaunch integration. On Nov. 30 of that year, in a ceremony headlined by KSC Director Roy D. Bridges, ISS Program Manager Randy H. Brinkley, and Kenneth D. Cockrell, Commander of STS-98 the mission that delivered the module to ISS, the US Lab was officially named Destiny. Workers in the SSPF began the installation of the systems racks into the module and in early 2000 conducted a Multi-Element Integrated Test (https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-six-months-until-expedition-1/) (MEIT) with several ISS elements, including Destiny, to ensure they communicated with each other on the ground before they were launched into orbit.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_atlantis_rollout_to_39_b_aug_13_2000_00pp1121.jpg?itok=zCJ0i1F4)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_spacehab_module_in_payload_changeout_room_at_39b_aug_10_2000_00pp1126.jpg?itok=RS9GI5y5)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_tcdt_aug_17_2000_00pp1177.jpg?itok=j15lam1c)
Left: Space Shuttle Atlantis rolls out to Launch Pad 39B for STS-106.
Middle: The STS-106 payload including the double Spacehab module in the Payload Changeout Room at Pad 39B.
Right: The STS-106 crew participate in the TCDT.
Preparations at KSC were underway for STS-106 and STS-92, the last two shuttle missions before the Expedition 1 crew took up residence aboard ISS to begin permanent human occupancy in space. Workers rolled Space Shuttle Atlantis out to Launch Pad 39B on Aug. 13, 2000, ahead of its early September launch on the STS-106 mission. The payload for the flight including a double Spacehab module with supplies to outfit the Zvezda Service Module arrived at the pad’s Payload Changeout Room on Aug. 15. The seven-member STS-106 crew, comprising five Americans and two Russians, completed the Terminal Countdown Demonstration Test (TCDT) on Aug. 17.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_92_z1_truss_turned_over_from_boeing_to_nasa_sspf_jul_30_2000_00pp1056.jpg?itok=LcVj_6Zy)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_92_crew_examines_z1_truss_in_sspf_jul_30_2000_00pp1060.jpg?itok=Q_CBCYXm)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_92_discovery_mating_w_et_srbs_aug_23_2000_00pp1208.jpg?itok=C-hCMTk7)
Left: STS-92 Commander Duffy accepts the key to the Z1 Truss from Boeing’s
Elbon in the SSPF. Middle: STS-92 crewmembers examine the Z1 Truss in the SSPF.
Right: Space Shuttle Discovery being lifted to be mated to its ET and SRBs in the VAB.
Brian Duffy, Commander of STS-92, accepted the ceremonial key to the Z1 Truss from Boeing’s director of ISS ground operations John Elbon in the SSPF on July 30, 2000. Duffy and the rest of his crew who installed the first truss segment onto ISS during the October 2000 STS-92 mission then inspected the element. In KSC’s Vehicle Assembly Building (VAB), workers mated Space Shuttle Discovery with its External Tank (ET) and Solid Rocket Boosters (SRB) on Aug. 23 in preparation for its September rollout to Launch Pad 39A.
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-two-months-to-go-to-expedition-1
-
Remembering the First Shuttle Night Landing, OTD in 1983 (Part 1)
By Ben Evans, on September 5th, 2020
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2020/09/sts8landing.jpg)
On 5 September 1983, 37 years ago tonight, Challenger completed the first night-time landing of the Space Shuttle Program. Photo Credit: NASA
Forty minutes past midnight at Edwards Air Force Base, Calif., on this day in September 1983, a ghostly black-and-white glider swept silently out of the dark desert sky and alighted on concrete Runway 22. It was Challenger, returning to Earth from her third orbital mission, STS-8, a six-day flight which had already set a plethora of records, including the first night launch of the shuttle program, the oldest man in space at that time and the first African-American astronaut. Throughout its 30-year operational career, the shuttle completed no fewer than 26 night landings—identified by NASA as missions which ended no later than 15 minutes before sunrise—at either the Kennedy Space Center (KSC) or Edwards. Among that number were four Hubble Space Telescope (HST) servicing missions and over a dozen International Space Station (ISS) assembly flights.
więcej: https://www.americaspace.com/2020/09/05/doing-it-first-remembering-the-first-shuttle-night-landing-part-1/
-
Remembering the Shuttle Night Landings (Part 2)
By Ben Evans, on September 6th, 2020
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2020/09/134landing-1-2048x1363.jpg)
Endeavour alights on Runway 15 at the Kennedy Space Center (KSC) in Florida on 1 June 2011, wrapping up the second-to-last shuttle night landing. Photo Credit: Tom Farrar/Tony Gray
Throughout its 30 years of operational service, America’s Space Shuttle program accomplished no less than 26 landings in the hours of darkness. Characterized by NASA as missions which ended no later than 15 minutes before sunrise, these “night landings” put their astronaut crews and trainers to the ultimate test, without the usual visual cues afforded by bringing the shuttle back to Earth in daylight. All told, between STS-8 in September 1983 and STS-135 in July 2011, no fewer than 130 men and women from eight nations made landfall aboard the shuttle at night. And three of them—seasoned veterans Steve Hawley, Jim Newman and Joe Tanner—did so three times across their astronaut careers.
więcej: https://www.americaspace.com/2020/09/06/remembering-the-shuttle-night-landings-part-2/
-
Wykaz nocnych lądowań wahadłowców z podziałem na Kalifornię i Florydę:
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/launch/night_landings.html
A night landing is designated as any landing which occurs no later than 15 minutes before sunrise.
-
25 lat temu do 11-dniowego lotu wystartował Endeavour do misji STS-69 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts69.htm)
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-69/hires/sts069-715-050.jpg)(http://www.spacefacts.de/mission/alternate/photo/sts-69_2.jpg)
STS069-715-050 (7-18 September 1995) --- The STS-69 crewmembers take a moment from a busy flight to pose for the traditional in-flight crew portrait on the middeck of the Earth-orbiting Space Shuttle Endeavour. Left to right on the front row are astronauts Kenneth D. Cockrell, pilot; and David M. Walker, mission commander. Left to right on the back row are astronauts James S. Voss (payload commander), Michael L. Gernhardt and James H. Newman, all mission specialists. Endeavour with a five-member crew, launched on September 7, 1995, from the Kennedy Space Center (KSC). The mission ended September 18, 1995, with a successful landing on Runway 33 at KSC.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-69/lores/sts069-723-072.jpg)(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-69/lores/sts069-703-00h.jpg)
1) STS069-723-072 (11 September 1995) --- Prior to being released by Space Shuttle Endeavour’s Remote Manipulator System (RMS) for a period of time, the Wake Shield Facility (WSF) is backdropped against the darkness of space over a blue and white Earth. The picture was taken shortly after midnight Houston time on September 11, 1995.
2) STS069-703-00H (10 September 1995) --- Prior to being re-captured by Space Shuttle Endeavour’s Remote Manipulator System (RMS), the Shuttle Pointed Autonomous Research Tool for Astronomy (SPARTAN-201) spacecraft was recorded on film, backdropped against the darkness of space over a heavily cloud-covered Earth.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-69/lores/sts069-714-046.jpg)(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-69/lores/sts069-714-063.jpg)
1) STS069-714-046 (16 September 1995) --- Astronaut Michael L. Gernhardt, mission specialist, is pictured during the September 16, 1995, Extravehicular Activity (EVA) which was conducted in and around Space Shuttle Endeavour’s cargo bay. Gernhardt, whose visor reflects Endeavour’s forward section, was standing on a mobile foot restraint attached to the arm of the Remote Manipulator System (RMS). Unlike earlier space walking astronauts, Gernhardt was able to use an Electronic Cuff Checklist (ECC), forerunner for Space Station. Evaluations for Space Station-era tools and various elements of the space suits were performed by Gernhardt and his space walking crewmate, astronaut James S. Voss, payload commander.
2) STS069-714-063 (16 September 1995) --- Astronaut James S. Voss, payload commander, is pictured during the September 16, 1995, Extravehicular Activity (EVA) which was conducted in and around Space Shuttle Endeavour’s cargo bay. Voss, whose visor reflects Endeavour’s forward section, was standing on a mobile foot restraint attached to the arm of the Remote Manipulator System (RMS). As evidenced by the thin white cable, Voss was tethered to the end of the RMS as well. Evaluations for Space Station-era tools and various elements of the space suits were performed by Voss and his space walking crewmate, astronaut Michael L. Gernhardt, mission specialist.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-69/lores/sts069-s-023.jpg)(http://www.spacefacts.de/graph/iss-photo/life2/sts-69_voss.jpg)(http://www.spacefacts.de/graph/sts/landing2/sts-69.jpg)
Red Dog's Pack: 20 Years Since STS-69 (Part 1)
By Ben Evans, on September 12th, 2015
(...) For the first time in the shuttle program, two satellites would be deployed and retrieved, using the Canadian-built Remote Manipulator System (RMS) mechanical arm on STS-69. The first was the Wake Shield Facility (WSF), flying its second mission, and the other was the Shuttle-Pointed Autonomous Research Tool for Astronomy (SPARTAN)-201. Yet when veteran NASA astronaut Jim Voss was assigned as Payload Commander of STS-69 in August 1993, the cargo was quite different, consisting instead of the fourth Spacehab laboratory and the Shuttle Pallet Satellite (SPAS)-III. (...)
https://www.americaspace.com/2015/09/12/red-dogs-pack-20-years-since-sts-69-part-1/
Red Dog's Pack: 20 Years Since STS-69 (Part 2)
By Ben Evans, on September 13th, 2015
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/09/sts69hurricanemarilynovercaribbean.jpg)
Spectacular view of Hurricane Marilyn, centered over the Caribbean Sea, during the STS-69 mission in September 1995. Photo Credit: NASA
(...) With the retrieval planned for early on 10 September, Walker and Cockrell performed a thruster firing on the 9th to refine Endeavour’s rate of closure and prepare for the rendezvous. By the morning of the 10th, they had maneuvered the shuttle to a distance of just 330 feet (100 meters) from the payload. Gernhardt was scheduled to capture SPARTAN-201 at 10:24 a.m. EDT, but this opportunity was missed due to the payload entering an unexpected attitude during proximity operations. “Concern about whether the SPARTAN had operated correctly was raised when the spacecraft was to be retrieved,” noted NASA in a 29 September news release. “At that time, the crew reported that SPARTAN was rotating slowly and its batteries seemed to have been drained.” Preliminary indications suggested that the payload placed itself into a “safe mode” and shut down its power systems, which prevented it from achieving its intended rendezvous attitude. Consequently, Walker and Cockrell manually flew a 180-degree maneuver “around” their quarry to line up the RMS grapple fixture with the end effector, and Gernhardt successfully captured SPARTAN-201 at 11:02 a.m. Approximately 19 minutes later, he had lowered the satellite onto its berth in the payload bay.
At the close of its third mission, SPARTAN-201 was hailed as a huge success by NASA. In late-September, after STS-69 had landed, Project Scientist Dick Fisher of the Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Md., reported that its data tapes indicated that the payload operated as planned throughout its flight. The attitude issue during the final rendezvous and proximity operations could not be properly investigated until the payload was back on Earth. Nor could a full assessment of its scientific data be made until it was back in the hands of principal investigators. One of the key mission objectives had been to observe the Sun’s north pole, since the mission coincided with the passage of the Ulysses spacecraft over this region. As Ulysses performed in-situ measurements of the physical properties of electrons, protons, and ions in the solar wind, SPARTAN-201 complemented it by completing observations from low-Earth orbit. Specifically, researchers were interested in making collaborative observations of the source of the solar wind and developing a clearer understanding of physical circumstances of the Sun’s outer corona. (...)
https://www.americaspace.com/2015/09/13/red-dogs-pack-20-years-since-sts-69-part-2/
https://www.americaspace.com/2014/09/20/dog-names-dog-tags-dog-bowls-the-11-barking-days-of-sts-69-part-1/
https://www.americaspace.com/2014/09/21/dog-names-dog-tags-dog-bowls-the-11-barking-days-of-sts-69-part-2/
STS-69 Mission Highlights Resource Tape
929 wyświetleń•22 lip 2011 NASA STI Program
http://www.youtube.com/watch?v=Z5RNI5gmMrQ
https://www.youtube.com/watch?v=Z5RNI5gmMrQ
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-69.html
-
20 lat temu rozpoczęła się misja STS-106 Atlantis/F-22 ISS-2A.2B (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts106.htm)
Space Shuttle Flight 99 (STS-106) Post Flight Presentation
2360 wyświetleń•30 kwi 2011 National Space Society
https://www.youtube.com/watch?v=pdsLA9V7NcE
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-106/lores/ksc_00pd_1263.jpg)(http://www.spacefacts.de/graph/sts/landing2/sts-106.jpg)
"KSC-00PD-1263 (September 2000) --- Filling the ground with billows of smoke and steam created by the flaming solid rocket boosters, Space Shuttle Atlantis speeds toward space on mission STS-106. The perfect on-time liftoff occurred at 8:45:47 a.m. EDT. On the 11-day mission to the International Space Station, the seven-member crew will perform support tasks on orbit, transfer supplies and prepare the living quarters in the newly arrived Zvezda Service Module. The first long-duration crew is due to arrive at the Station in late fall. Landing of Atlantis is targeted for 4:45 a.m. EDT on Sept. 19."
(http://www.spacefacts.de/mission/alternate/photo/sts-106_2.jpg)(http://www.spacefacts.de/mission/photo2/sts-106.jpg)
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-106/lores/s106e5195.jpg)(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-106/lores/s106e5255.jpg)
1) "S106-E-5195 (13 September 2000) --- Two cosmonauts and five astronauts pose for a tradition-based inflight crew portrait aboard the International Space Station (ISS), which is currently docked with the Space Shuttle Atlantis. Astronauts Terrence W. Wilcutt, mission commander, and Scott D.Altman (bottom center) are surrounded by the five mission specialists (counterclockwise from Wilcutt)--cosmonaut Boris V. Morukov, astronauts Richard A. Mastracchio, Edward T. Lu and Daniel C. Burbank, along with cosmonaut Yuri I. Malenchenko. Morukov and Malenchenko represent the Russian Aviation and Space Agency. The seven had just taken a brief break from the continuing tasks they're performing to help ready the ISS for other astronauts' and cosmonauts' permanent habitation in the near future. "
2) "S106-E-5255 (16 September 2000) --- STS-106 crew members, rapidly approaching the time when good-byes to the International Space Station (ISS) will be in order, pose for an inflight crew portrait, snapped by a pre-set electronic still camera (ESC) nearby. Astronaut Terrence W. Wilcutt, mission commander, is at front center, and Scott D. Altman, pilot, front right. Cosmonaut Yuri I. Malenchenko, mission specialist, is at front left. In the rear are (from the left) astronauts Daniel C. Burbank, Edward T. Lu and Richard A. Mastracchio, along with cosmonaut Boris V. Morukov, all mission specialists. Malenchenko and Morukov represent the Russian Aviation and Space Agency."
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-106/lores/jsc2000e23502.jpg)(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-106/lores/sts106-348-012.jpg)
1) JSC2000-E-23502 (11 September 2000) --- Cosmonaut Yuri I. Malenchenko, STS-106 mission specialist, completes donning his thermal underwear prior to putting on the outer garment called the extravehicular mobility unit (EMU). Malenchenko, representing the Russian Aviation and Space Agency, was about to spend a period in excess of six hours outside Atlantis along with astronaut Edward T. Lu (out of frame at right).
2) S106-348-012 (11 September 2000) --- Cosmonaut Yuri I. Malenchenko, mission specialist, was captured on film by his spacewalking colleague, astronaut Edward T. Lu, during the 6-hour-plus space walk the two performed on the exterior of the International Space Station (ISS). Malenchenko was one of two mission specialists on the 12-day flight who represented the Russian Aviation and Space Agency.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-106/lores/s106e5118.jpg)(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-106/lores/s106e5324.jpg)
1) "S106-E-5116 (11 September 2000) --- This view of the International Space Station (ISS) was taken while it was docked with the Space Shuttle Atlantis and shows parts of all but one of the current components. From the top are the Progress supply vehicle, the Zvezda service module, and the Zarya functional cargo block (FGB). The Unity, now linked to the docking system of the Atlantis in the cargo bay, is out of view at bottom. A multicolored layer signals a sunset or sunrise on Earth at bottom left."
2) S106-E-5324 (18 September 2000) --- Backdropped against Earth's horizon, the International Space Station (ISS) is seen following its undocking with the Space Shuttle Atlantis. After accomplishing all mission objectives in outfitting the station for the first resident crew, the seven astronauts and cosmonauts undocked at 3:46 GMT on Sept. 18 over Russia near the northeastern portion of Ukraine. When Atlantis was at a safe distance from the station, about 450 feet, astronaut Scott D. Altman, pilot, performed a 90-minute, double-loop fly around to enable the crew to document the station’s exterior. He fired Atlantis’ jets one final time to separate from the station at 5:35 (GMT) September 18.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-106/lores/s106e5258.jpg)(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-106/lores/sts106-373-004.jpg)
1) "S106-E-5258 (17 September 2000) --- As the STS-106 crew is in the process of closing down its operations with the International Space Station (ISS), astronaut Scott D. Altman, pilot, documents the activity. "
2) STS106-373-004 (8-20 September 2000) --- Three members of the STS-106 crew move the treadmill device. They are (counterclockwise from bottom) astronaut Edward T. Lu and cosmonaut Boris V. Morukov, both mission specialists, along with astronaut Scott D. Altman, pilot.
https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-106/ndxpage18.html
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-106.html
https://spaceflight.nasa.gov/shuttle/archives/sts-106/
-
'Six Months, Instead of Twelve': 15 Years Since STS-106 (Part 1)
By Ben Evans, on September 5th, 2015
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/09/106zvezdazarya.jpg)
The Zvezda (upper) and Zarya (lower) modules provided the critical cornerstone for early International Space Station (ISS) operations. Fifteen years ago, this week, STS-106 resumed work on the stalled construction effort. Photo Credit: NASA
(...) By Wilcutt’s admission, it was far from straightforward. “Part of my responsibility as Commander is not only the accomplishment of the mission, but the welfare of your people,” he explained. “My crewmembers have families and children, so having them work six days a week, we needed to pour on the training at first, so that we could slack off and give them a little more time with their folks later in the flow.” He paid specific tribute to the Space Shuttle Program (SSP) for having reached a level of maturity to be able to insert an entirely new flight—designated “ISS-2A.2b,” the second half (2b) of the second American assembly mission (ISS-2A) to the International Space Station—into the manifest at six months, as well as extending praise to the Astronaut Office for its ability to rise to every challenge.
For Wilcutt’s colleagues, three of whom had flown before and three others who had yet to savor the weightlessness of space, the feelings were the same. Dan Burbank, making his first flight, had previously worked with the STS-101 crew on their Zvezda training, whilst veteran cosmonaut Yuri Malenchenko—who had previously spent four months aboard Mir in July-November 1994—had been specifically assigned to the mission to lead the early outfitting of the service module. He was joined by Morukov, “because there are a number of different tasks on the Russian segment and our Russian experts wanted to have two Russian crewmembers.” Despite their wealth of experience, however, there were challenges in joining a new crew. “It takes a while to get a crew to work together as a crew,” explained Lu, shortly before the STS-106 launch. “You can’t be sort of seven individuals, off doing your own thing. In the end, it has worked out and we’re working together as well as the old 101 crew did back in February.” (...)
https://www.americaspace.com/2015/09/05/six-months-instead-of-twelve-15-years-since-sts-106-part-1/
-
'About People Living in Space': 15 Years Since STS-106 (Part 2)
By Ben Evans, on September 6th, 2015
(http://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/09/106atlantis.jpg)
Impressive view of Atlantis and part of the International Space Station (ISS), captured during the STS-106 mission, 15 years ago, this week. Photo Credit: NASA
(...) The main task of the EVA, which marked the sixth spacewalk performed outside the ISS, since the initial excursions of STS-88 astronauts Jerry Ross and Jim Newman in December 1998, was to hook up a series of nine electrical, communications, and telemetry cables between Zvezda and Zarya, as well as installing a stowed magnetometer boom onto the hull of the service module to minimize its propellant consumption. The location of the magnetometer installation site was near the far end of Zvezda. Mastracchio would lift the pair about 50 feet (15 meters) above the payload bay, achieving the maximum reach of the RMS, after which Lu and Malenchenko would be required to clamber, hand over hand, along hand rails, to reach their worksite, at a position 110 feet (33.5 meters) from Atlantis, making this the furthest that tethered spacewalkers had ever ventured outside the shuttle. To place this distance into context, Lu and Malenchenko would be working at a location more than twice as high as the Hubble Space Telescope (HST). (...)
STS-106 had been a remarkable mission; remarkable in many senses, not least in that it had served to prepare Zvezda—the station’s critical living quarters—for the arrival of Expedition 1 crew members Bill Shepherd, Yuri Gidzenko, and Sergei Krikalev in early-November 2000. “The whole station is about people living in space and this is the crew quarters,” said Terry Wilcutt. “And when we say crew quarters, it’s got their sleeping compartments, it has the life support, it’s got the kitchen, basically the galley, the breathing equipment to allow people to live there and recycle oxygen, water, it’s got the attitude control for the entire station…it’s literally the life-support component and the control component for the rest of the station. You have to have it. It’s the place to life and provides the systems to allow you to live in the space station.” (...)
https://www.americaspace.com/2015/09/06/about-people-living-in-space-15-years-since-sts-106-part-2/
-
Tym utworem była budzona załoga misji STS-69 8 września 1995.
Hound Dog (Live at The International Hotel, Las Vegas, NV - 8/21/69 Midnight Show)
5142 wyświetlenia•8 sie 2019
https://www.youtube.com/watch?v=7LNThuJPFbI
(http://www.spacefacts.de/mission/patches2/sts-69_dog.jpg)
A ta piosenka budziła załogę misji STS-106 8 września 2000.
Edwin McCain - I'll Be (Official Music Video)
19 807 273 wyświetlenia RHINO
https://www.youtube.com/watch?v=5qrTmNDZ-nc
-
Space Station 20th: STS-106 Prepares ISS for First Crew
Sept. 8, 2020 John Uri NASA Johnson Space Center
With less than two months remaining before the first Expedition crew took up residence aboard the International Space Station (ISS), during the STS-106 mission the crew of Space Shuttle Atlantis arrived at the facility to prepare it for their arrival. Designed to provide living accommodations for the crew, the Zvezda Service Module, the third element of the growing space station had arrived in July 2000 (https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-zvezda-service-module-reaches-iss/), followed by Progress M1-3, the first cargo resupply vehicle to ISS, on Aug. 8, docking at Zvezda’s aft port. During their eight-day stay at ISS, the seven-member crew of STS-106 transferred supplies to the station, unloaded logistics from the Progress, outfitted the inside of Zvezda with equipment needed by the first Expedition crew, and completed external outfitting during an Extravehicular Activity (EVA) or spacewalk.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_crew_patch_sts106-s-001.jpg?itok=YgsPxJ19)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_crew_photo_sts106-s-002.jpg?itok=Q7pgQ85M)
Left: STS-106 crew patch.
Right: TS-106 crew photo, left to right, Morukov, Altman, Mastracchio, Lu, Burbank, Wilcutt, and Malenchenko.
The fourth space shuttle assembly and resupply mission to ISS took off on the morning of Sept. 8, 2000, with its seven-person crew of Commander Terence W. Wilcutt, Pilot Scott D. Altman, and Mission Specialists Edward T. Lu, Richard A. Mastracchio, Daniel C. Burbank, Yuri I. Malenchenko, and Boris V. Morukov. Less than two days after launch, Wilcutt guided Atlantis to a smooth docking with the three-module space station. The STS-106 crew was the first to see Zvezda in space and the first to see the three-module ISS configuration.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_launch_sts106-s-010.jpg?itok=pDznbl24)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_iss_on_approach_s106e5056.jpg?itok=995BrH32)
Left: Launch of Atlantis on Shuttle mission STS-106.
Right: View of the three-module ISS from Atlantis during the rendezvous and docking maneuver.
The day after docking, Lu and Malenchenko exited the shuttle’s airlock, only the second shuttle-based EVA to include a US and Russian crewmember. The primary tasks of the EVA included the installation of a magnetometer at the end of a 6-foot boom on Zvezda as a navigation aid and the connection of electrical, data, and television cables between Zvezda and Zarya. Mastracchio operating the shuttle’s robotic arm lifted Lu and Malenchenko about 50 feet above the payload bay and from there the duo translated the rest of the way to the magnetometer’s installation site. At about 100 feet from the payload bay, that was the farthest any tethered EVA crewmembers had traveled up to that time. The two then returned to complete the cable connection work and finally returned to the airlock after an EVA lasting 6 hours and 14 minutes.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_lu_during_eva_sts106-349-012.jpg?itok=slB4xV_H)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_malenchenko_during_eva_sts106-348-012.jpg?itok=KJWQahfq)
Left: Lu during the STS-106 EVA.
Right: Malenchenko during the STS-106 EVA.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_iss_and_atlantis_taken_by_eva_crewmember_sts106-349-002.jpg?itok=9Gt5rToD)
View of Zarya and Atlantis taken by an EVA crewmember while working on Zvezda’s exterior.
The day after the EVA, the crew opened the hatches to ISS, entering Zvezda for the first time, and began the internal outfitting work. Over the next five days, they transferred more than 6,000 pounds of supplies from the double Spacehab module to ISS including six water bags, all the food for the first expedition, office supplies, medical equipment, and other essential items. They also unloaded 1,300 pounds of supplies from the Progress, including clothing, medical kits, a vacuum cleaner, and laptops. Also stowed aboard the Progress were the Elektron oxygen generation system and the Vozdukh carbon dioxide removal system, which the crew installed aboard Zvezda. In addition, they installed several batteries, a treadmill, and the toilet, and removed launch locks from equipment to make them more readily accessible.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_altman_carrying_battery_through_tunnel_s106e5227.jpg?itok=vW7qsnEz)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_malenchenko_in_zarya_with_food_containers_sts106-373-002.jpg?itok=je1pumeF)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_morukov_malenchenko_working_in_progress_s106e5190.jpg?itok=2IkYfqpW)
Left: Altman carrying a battery through the transfer tunnel from the Spacehab module.
Middle: Malenchenko checking stowage in Zarya, with food containers in the foreground.
Right: Morukov, left, and Malenchenko at work in the Progress cargo vehicle.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_burbank_lu_morukov_installing_treadmill_sts106-390-029.jpg?itok=LS9-wgP_)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_crew_sunglasses_sts106-373-032.jpg?itok=MWSreEB_)
Left: Burbank, left, Lu, and Morukov install the treadmill in Zvezda.
Right: Their work finished, the STS-106 crew pose in Zvezda.
The ISS research program had its very modest beginnings with the STS-106 mission. The flight carried the first three experiments – one was transferred to ISS to be returned on the next shuttle flight, the second was transferred to ISS and stowed to be operated by the Expedition 1 crew, and the third stayed in the shuttle’s middeck as a sortie payload. The Protein Crystal Growth-Enhanced Gaseous Nitrogen (PCG-EGN) Dewar was a passive experiment containing hundreds of flash-frozen samples of protein solutions. Once transferred to a quiescent location in Zarya, the samples thawed over time and the proteins crystallized out of solution. The experiment was returned on the next shuttle mission, STS-92, in October 2000. The Middeck Active Control Experiment-II (MACE-II), designed to provide data on decreasing the effects of vibration on moving structures in space, was flown as passive stowage and transferred to Unity, to be operated by the Expedition 1 crew after their arrival. The single-locker sized Commercial Generic Bioprocessing Apparatus (CGBA) remained in the middeck throughout the flight and contained two experiments. The first looked at how spaceflight affects the nervous system in fruit flies, a commonly studied laboratory species, and the second studied the effects of spaceflight on gene expression in cultured kidney cells.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_pcg-egn_stowed_in_fgb_s106e5131.jpg?itok=zOOJhS0j)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_cgba_w_morukov_sts106-325-004.jpg?itok=81Nst8Xz)
Left: The PCG-EGN experiment stowed in the Zarya module.
Right: Morukov tending to the CGBA in the shuttle middeck.
With Altman at the controls, Atlantis undocked from ISS on Sept. 18 and completed a fly around of the refurbished station, with the crew taking photographs to document its condition. Although externally ISS was not dramatically different from when they arrived eight days earlier, internally the modifications the STS-106 crewmembers completed meant that ISS was ready to welcome it first crew. On Sept. 20, they closed Atlantis’ payload bay doors, put on their launch and entry suits, strapped into their seats and fired the shuttle’s engines for the trip back to Earth. Wilcutt guided Atlantis to a smooth night landing on the Shuttle Landing Facility at Kennedy Space Center, ending a highly successful 12-day mission to prepare ISS for its first occupants.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_iss_departure_flyaround_sts106-375-018.jpg?itok=SA5hljXA)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_106_landing_sts106-s-011.jpg?itok=G3cZ7A22)
Left: A refurbished ISS as seen from Atlantis during its departure.
Right: Atlantis makes a smooth night landing at Kennedy Space Center.
Enjoy the crew narrate a video (https://www.youtube.com/watch?v=pdsLA9V7NcE) about the STS-106 mission.
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-sts-106-prepares-iss-for-first-crew
-
Poniżej lista lotów wahadłowców do ISS w ramach przygotowań do jej stałego zamieszkania.
Obok nazwiska Rosjan biorących udział w tych wyprawach. Spośród nich tylko Boris W. Morukow (http://lk.astronautilus.pl/astros/396.htm) nie poleciał ponownie na ISS.
STS-88 En/F-13 04.12.1998 - 16.12.1998 Siergiej K. Krikalow
STS-96 Di/F-26 27.05.1999 - 06.06.1999 Walerij I. Tokariew
STS-101 At/F-21 19.05.2000 - 29.05.2000 Jurij W. Usaczow
STS-106 At/F-22 08.09.2000 - 20.09.2000 Jurij I. Malenczenko, Boris W. Morukow
STS-92 Di/F-28 11.10.2000 - 24.10.2000
-
ISS At 20: Remembering STS-106, OTD in 2000
By Ben Evans, on September 8th, 2020
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2020/09/106walkout-1536x1179.jpg)
The STS-106 crew departs the Operations & Checkout Building on 8 September 2000. Photo Credit: NASA
(...) From the day of their assignment to the day their Solid Rocket Boosters (SRBs) and main engine blasted them into space, the training regime for STS-106 had run for just over 200 days, one of the shortest (for an entire crew) in shuttle program history.
Altman recalled the long days, Lu remembered tiredness and staying up all night for six months and Burbank expressed surprise that the astronauts managed to build up camaraderie in a fraction of the time normally allocated to a mission. (...)
https://www.americaspace.com/2020/09/08/iss-at-20-remembering-sts-106-otd-in-2000/
-
Passing Ships: Remembering the Atlantis-Columbia Photo-Op, 30 Years On
By Ben Evans, on August 9th, 2020
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2020/08/35rollout.jpg)
Columbia (left) heads out to the launch pad, as Atlantis (right) returns to the Vehicle Assembly Building (VAB) in the overnight hours of 8-9 August 1990. Photo Credit: NASA
Thirty years ago today, literally like passing ships in the night, a pair of Space Shuttles inched past each other on the Kennedy Space Center (KSC) crawlerway; one heading for the launch pad, the other rolling back to the cavernous Vehicle Assembly Building (VAB). It was one of the shuttle program’s most impressive and unforgettable photo-ops.
http://www.youtube.com/watch?v=2L7xXzbi6d0
https://www.youtube.com/watch?time_continue=491&v=2L7xXzbi6d0&feature=emb_title
Video Credit: NASA
(...) To identify the source, more instrumentation was fitted around the disconnect and a second tanking test was performed on 13 July. Sealants were added to stop the leak, but a third test on the 25th revealed that the problem remained.
So it was that in the pre-dawn darkness of 9 August, the STS-38 stack rolled back to the VAB, providing a unique photo opportunity in the process, as the STS-35 stack passed it on its way back out to Pad 39A. And although it was just one of many “rollbacks” conducted during the 30-year shuttle era, the visibility of two vehicles in such close proximity to one another afforded a photo-opportunity which has gone down in the annals of spaceflight lore. Even after 9 August 1990, neither Columbia or Atlantis were by any means out of the woods and their problems would persist in the fall. But before the end of 1990, both STS-38 and STS-35 would have flown—and flown successfully—whilst providing a unique reminder that the shuttle remained fragile in its flexibility and was still very much an experimental flying machine. (...)
https://www.americaspace.com/2020/08/09/passing-ships-remembering-the-atlantis-columbia-photo-op-30-years-on/
-
35 lat temu 11 września 1985 roku amerykańska sonda ISEE-3 (International Sun-Earth Explorer 3) , której nazwa z uwagi na nowe zadania została zmieniona na ICE (International Cometary Explorer) zbliżyła się na najbliższą odległość 7862 km (można też spotkać wartość 7863 ) od jądra komety 21P / Giacobini-Zinner, dokonując naukowych pomiarów plazmowego ogona komety. Było to pierwsze w historii zbliżenie sondy do komety.
(https://directory.eoportal.org/documents/163813/1550260/ISEE3_Auto6.jpeg)
21P/Giacobini-Zinner
(https://solarsystem.nasa.gov/system/content_pages/main_images/629_CometGiacobini-Zinner_732.jpg)
Comet Giacobini-Zinner was captured by the Kitt Peak 0.9-m telescope on 31 October 1998. North is up with east to the left. Image Credit: N.A.Sharp/NOAO/AURA/NSF
https://solarsystem.nasa.gov/asteroids-comets-and-meteors/comets/21p-giacobini-zinner/in-depth/
ISEE-3/ICE
(...) On June 5, 1985, the spacecraft was maneuvered 26,550 km behind Comet Giacobini-Zinner so that its fields and particles instruments could sample the comet's tail. On September 11, the first ever in situ cometary measurements were made as the first first ions were detected as ICE crossed a bow shock. The spaceraft found a region of interacting cometary and solar wind ions, and encountered a comet plasma tail about 25,000 km wide. Water and carbon monoxide ions were also identified, which confirmed the "dirty snowball" theory. The plasma density increased 100 times over the solar wind ambient, and the solar magnetic field was found to be wrapped around the comet nucleus. ICE approached the comet at a distance of 7,862 km at its closest approach on September 11, 1985, with a flyby velocity of 20.7 km/second. Because the spacecraft did not carry any dust protection equipment, it was expected to suffer some damage during the encounter. However, the spaceraft survived relatively unscathed, and analysis of the plasma wave data indicated an dust impact rate of about one per second, which was lower than expected. (...)
https://stardust.jpl.nasa.gov/comets/ice.html
https://skyandtelescope.org/observing/comet-21p-giacobini-zinner-shines-in-september/
https://www.express.co.uk/news/science/1012788/Comet-21P-Giacobini-Zinner-green-comet-when-pass-Earth-date
AA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4227.msg150258#msg150258
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1978-079A
https://directory.eoportal.org/web/eoportal/satellite-missions/i/isee-3
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/explorer_isee-3.htm
Wątek o ICE https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=76.msg276#msg276
-
https://www.nasa.gov/topics/nasalife/features/sept11.html
NASA Remembers Sept. 11
The attacks of Sept. 11, 2001 were a national tragedy that resulted in a staggering loss of life and a significant change in American culture. Each year, we pause and never forget. Beyond remembering and honoring the Americans who died that day, NASA also assisted FEMA in New York in the days afterward, and remembered the victims by providing flags flown aboard the Space Shuttle to their families.
...
-
50 lat temu 12.09.1970 o 13:25:53 z wyrzutni LC-81/23 kosmodromu Bajkonur wystartowała RN Proton-K/Blok-D z sondą Łuna-16, która jako pierwsza automatyczna misja sprowadziła z innego ciała niebieskiego próbki gruntu na Ziemię w dniu 24 września 1970 roku.
Miały one masę 101 gramów i pochodziły z Mare Fecunditatis.
Materiał wylądował 80 km na południowy wschód od miasta Żezkazgan w Kazachstanie o 05:25 UTC.
1970 September 12 - . 13:25 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC81/23. LV Family: Proton. Launch Vehicle: Proton-K/D.
Luna 16 - . Payload: Ye-8-5 s/n 406. Mass: 5,600 kg (12,300 lb). Nation: Russia. Agency: MOM. Program: Luna. Class: Moon. Type: Lunar probe. Spacecraft Bus: Luna Ye-8. Spacecraft: Luna Ye-8-5. Decay Date: 1970-09-24 . USAF Sat Cat: 4527 . COSPAR: 1970-072A. Apogee: 110 km (60 mi). Perigee: 110 km (60 mi). Inclination: 70.00 deg. Period: 119.00 min.
Lunar Sample Return. Landed on Moon 20 September 1970 at 05:18:00 GMT, Latitude 0.68 S, Longitude 56.30 E - Mare Fecunditatis. Luna 16 was launched toward the Moon from a preliminary earth orbit and entered a lunar orbit on September 17, 1970. On September 20, the spacecraft soft landed on the lunar surface as planned. The spacecraft was equipped with an extendable arm with a drilling rig for the collection of a lunar soil sample. After 26 hours and 25 minutes on the lunar surface, the ascent stage, with a hermetically sealed soil sample container, left the lunar surface carrying 100 grams of collected material. It landed in the Soviet Union on September 24, 1970. The lower stage of Luna 16 remained on the lunar surface and continued transmission of lunar temperature and radiation data. Parameters are for lunar orbit.
http://www.astronautix.com/s/september12.html
https://www.youtube.com/watch?v=5IwCcrbuUGc
Возвращаемый аппарат автоматической станции «Луна - 16»
Прослушать историю
Возвращаемый аппарат советской автоматической станции «Луна-16» - первого автоматического аппарата, доставившего образцы лунного грунта на Землю - имеет сферическую форму диаметром 50 см.
Конструктивно возвращаемый аппарат разделён на три изолированных отсека.
В одном из отсеков устанавливались радиопередатчики УКВ-диапазона, необходимые для радиопеленгации возвращаемого аппарата при его спуске на парашюте на Землю, а также серебряно-цинковая аккумуляторная батарея и программное устройство, предназначенное для управления вводом в действие парашютной системы.
Площадь тормозного парашюта составляла 1,5 кв.м, а площадь основного парашюта - 10 кв.м. Он открывается примерно на высоте 14 километров от земной поверхности. Сложенный парашют занимает второй отсек. Здесь же четыре упругие антенны и два наполненных газом эластичных баллона, обеспечивающих необходимое положение возвращаемого аппарата на поверхности Земли после его посадки.
В третьем отсеке находился цилиндрический контейнер с образцами лунного грунта, находящимися внутри бура грунтозаборного устройства, представляющего собой полую трубку с прочными и острыми зубцами на конце. В контейнере находилось приёмное отверстие со специальным замком, герметично закрывающим крышку после помещения в него образцов лунной породы.
Возвращаемый аппарат отделялся от приборного отсека ракеты «Луна-Земля» за 3,5 часа до входа в атмосферу Земли со скоростью больше 11 км в секунду.
34-хкилограммовый возвращаемый аппарат советской автоматической станции «Луна-16» совершил мягкую посадку на Землю 24 сентября в 80 км юго-восточнее города Джезказгана. Он доставил на Землю 105 грамм реголита из лунного Моря Изобилия.
Возвращаемые аппараты автоматических станций советской лунной программы являются единственными в истории мировой космонавтики аппаратами, побывавшими непосредственно на Луне и вернувшимися на Землю.
https://izi.travel/ru/873d-vozvrashchaemyy-apparat-avtomaticheskoy-stancii-luna-16/ru
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1970-072A
https://airandspace.si.edu/stories/editorial/revisiting-soviet-lunar-sample-return-missions
“Луна-16” (https://aboutspacejornal.net/2019/09/21/21-%D1%81%D0%B5%D0%BD%D1%82%D1%8F%D0%B1%D1%80%D1%8F-1970-%D0%B3%D0%BE%D0%B4%D0%B0-%D1%81-%D0%BF%D0%BE%D0%B2%D0%B5%D1%80%D1%85%D0%BD%D0%BE%D1%81%D1%82%D0%B8-%D0%BB%D1%83%D0%BD%D1%8B-%D1%81%D1%82%D0%B0/)
https://www.urania.edu.pl/astronautyka/ksiezyc/luna-16
https://en.wikipedia.org/wiki/Luna_16
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81una_16
http://www.kosmonautyka.pl/luna-16
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/luna_e8-5.htm
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=775.msg125327#msg125327
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=292.msg150840#msg150840
https://twitter.com/airandspace/status/1707178372759982154
-
Never A Better Dollar: Remembering Gemini XI, OTD in 1966 (Part 1)
By Ben Evans, on September 12th, 2020
Sometime late next year, America will venture higher and further from Earth with a human-capable spacecraft than it has done since the end of the Apollo program, with the inaugural launch of the Space Launch System (SLS) and the Artemis-1 mission around the Moon. But although 24 men flew to lunar distance five decades ago, this weekend marks the anniversary of Gemini XI, launched on this day way back in 1966. Not only did Gemini XI astronauts Charles “Pete” Conrad and Dick Gordon perform rendezvous, docking and spacewalking during their three days in space, but they also set a record for the highest altitude ever reached by humans on a non-lunar space mission.
And, as with anything involving Conrad and Gordon, they also had a ton of fun doing it.
(...)
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2020/09/conradgordondemonstratetether-1-2048x1458.jpg)
Conrad (left) and Gordon demonstrate the techniques for “tethering” Gemini XI to the Agena Target Vehicle in a post-mission press conference. Photo Credit: NASA
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2016/08/geminiixlaunch-500x764.jpg)
Gemini XI spears away from Pad 19 at Cape Kennedy on 12 September 1966. Photo Credit: NASA
https://www.americaspace.com/2020/09/12/never-a-better-dollar-remembering-gemini-xi-otd-in-1966-part-1/
Gemini XI (11) (http://lk.astronautilus.pl/loty/g11.htm).
-
Ride 'Em, Cowboy: Remembering Gemini XI, OTD in 1966 (Part 2)
By Ben Evans, on September 13th, 2020
More than a half-century ago, in September 1966, Gemini XI astronauts Charles “Pete” Conrad and Dick Gordon embarked on a mission which would set a record for the highest altitude ever reached by humans on a non-lunar spaceflight. Launched within a two-second “launch window” on 12 September 1966 the two men—already best buddies after serving as together on the U.S.S. Ranger a decade earlier—completed the first-ever rendezvous and docking with another space vehicle, on their very first orbit of Earth, before setting out on the remainder of their complex three-day mission: two spacewalks and an altitude which afforded them spectacular views of the Home Planet from 850 miles (1,370 km).
(...)
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/09/Record-altitude.jpg)
To this day, Gemini XI retains the record for the highest altitude ever achieved by an Earth-orbital piloted mission. Only the Apollo lunar expeditions traveled further. Photo Credit: NASA
https://www.americaspace.com/2020/09/13/ride-em-cowboy-remembering-gemini-xi-otd-in-1966-part-2/
-
Space Station 20th: STS-106 Prepares ISS for First Crew
Sept. 8, 2020 John Uri NASA Johnson Space Center
Misja STS-106 była pierwszą , która przeprowadziła na ISS eksperymenty naukowe.
Space Station 20th: First NASA Research on ISS
Sept. 11, 2020
The International Space Station (ISS) is a unique laboratory operating in low-Earth orbit. Over the past 20 years, more than 3,000 investigations from researchers in 108 countries have been accomplished aboard the orbiting facility. In the early days of ISS assembly, research took place at a more modest level than today. (...)
To get a jump start on conducting research aboard ISS as early as possible, mission managers approved the use of limited resources on the STS-106 mission in September 2000 to launch the first three NASA-sponsored science experiments. (...)
To ease the integration process, the three experiments chosen all had previous flight experience on space shuttle missions, required little crew time, and used little of the available stowage on ascent. One of the experiments would remain in the shuttle middeck throughout the shuttle mission as a so-called sortie payload, a second required only for a crewmember to transfer it to a quiescent location aboard ISS, and the third was passive stowage only, prepositioned on ISS to be operated once the Expedition 1 crew arrived.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20_first_nasa_research_cgba_w_morukov_sts106-325-004.jpg?itok=Af1imPqg)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20_first_nasa_research_cgba_w_wilcutt_s106e5181.jpg?itok=hOirbsjT)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20_first_nasa_research_cgba_icm_bioserve.jpg?itok=8BTGDGDn)
Left: Morukov operating the CGBA in the shuttle middeck.
Middle: Wilcutt operating the CGBA.
Right: CGBA Isothermal Control Module.
The sortie payload consisted of a Commercial Generic Bioprocessing Apparatus (CGBA), a single middeck locker sized apparatus that had flown multiple times on previous space shuttle flights. The CGBA, built by Bioserve Space Technologies at the University of Colorado in Boulder, provided automated processing for biological experiments, minimizing crew interactions to activation, periodic health checks, and deactivation. On STS-106, the CGBA contained the Isothermal Containment Module (ICM) to provide temperature control to the two experiments within the unit. One experiment, Synaptogenesis in Microgravity led by Principal Investigator (PI) Haig Kashishian of Yale University in New Haven, Connecticut, used seven Gas Exchange-Group Activation Packs (GE-GAPs) to house and control the development of Drosophila melanogaster, or fruit flies. (...)
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-first-nasa-research-on-iss
-
Polski analizator bada środowisko wokół ISS
26.04.2013
Na zewnątrz Międzynarodowej Stacji Kosmicznej rozpoczął pracę analizator Centrum Badań Kosmicznych PAN. Pomoże on ustalić, jak zmieniające się pole elektromagnetyczne wpływa na stację, jej mieszkańców i eksperymenty. Ułatwi też diagnozowanie pogody kosmicznej.
Na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (International Space Station - ISS) trwa rozruch aparatury wchodzącej w skład eksperymentu Obstanovka (Środowisko). "Jednym z przyrządów, który zaczął gromadzić dane naukowe, jest analizator częstotliwości radiowych RFA, skonstruowany w Centrum Badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk w Warszawie" – poinformowało CBK PAN w przesłanym w czwartek PAP komunikacie.
Urządzenie ma monitorować w własności elektromagnetycznego środowiska kosmicznego w bezpośrednim sąsiedztwie stacji. Pozwoli również opisywać zmiany najbliższego otoczenia Ziemi wywołane zmienną aktywnością Słońca.
"Międzynarodowa Stacja Kosmiczna to wielki, w znacznej części metalowy obiekt, który przemieszcza się w plazmie wokółziemskiej i ją zaburza. Chcemy się dowiedzieć, jak te zaburzenia wpływają na samą strukturę stacji, na znajdujące się na niej przyrządy i wyniki prowadzonych tu doświadczeń. To pierwsze pomiary tego typu" - wyjaśnia prof. Hanna Rothkaehl z CBK PAN.
W skład zespołu prowadzącego eksperyment Obstanovka wchodzą badacze z Bułgarii, Polski, Rosji, Szwecji, Węgier, Wielkiej Brytanii i Ukrainy. Polskim wkładem w część falowo-plazmową eksperymentu jest analizator częstotliwości radiowych RFA, zbudowany dzięki grantom Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Eksperyment realizowany przez naukowców z CBK PAN umożliwi poznanie mechanizmów odpowiedzialnych za kształtowanie pogody kosmicznej i jej wpływu na stację.
"Środowisko wokół stacji jest bowiem silnie modyfikowane przez zjawiska, w których główną rolę odgrywają oddziaływania między polami magnetycznymi Ziemi i Słońca" – czytamy w przesłanym PAP komunikacie.
Pomiary pozwolą również zdobyć dokładniejsze informacje o zakłóceniach elektromagnetycznych z powierzchni naszej planety. Szumy generowane przez linie wysokiego napięcia, radiowe i telewizyjne stacje nadawcze, powoli stają się równie istotnym problemem jak kosmiczne śmieci.
Przez ostatni rok analizator RFA przechodził testy w Instytucie Badań Kosmicznych w Moskwie. W lutym tego roku statek transportowy Progress dostarczył przyrząd na Międzynarodową Stację Kosmiczną. Kosmonauta Roman Romanenko podczas spaceru kosmicznego rozłożył na zewnątrz stacji układ anten wykonanych w CBK PAN. Późniejsze testy potwierdziły poprawną pracę przyrządu i umożliwiły rozpoczęcie zbierania danych naukowych.
"Z uwagi na ograniczenia transmisyjne w rosyjskim module stacji, tylko niewielka część danych zarejestrowanych przez przyrząd RFA jest przesyłana od razu na Ziemię. Pełny zestaw wyników trafia na wymienne dyski, które co kilka miesięcy będą transportowane z orbity przez powracających ze stacji kosmonautów" - wyjaśnia prof. Rothkaehl.
PAP - Nauka w Polsce
https://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C395108%2Cpolski-analizator-bada-srodowisko-wokol-iss.html
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1222.msg52940#msg52940
-
60 lat temu 25 września 1960 roku miał miejsce nieudany start orbitera Księżyca Pioneer P-30
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/92/Atlas-Able.jpg)
Launch of an Atlas-Able rocket with Pioneer P-30.
Wrz 25 1960 15:13 Pioneer P-30 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/pioneerp30.htm) Atlas-D Able Canaveral SLC-12 sonda F11
Pioneer P-30
(...) The spacecraft was launched on an Air Force-Convair Atlas D intercontinental ballistic missile coupled to Thor-Able upper stages including a Hercules ABL solid propellant third stage. The first stage burned normally for 275 seconds, the two Atlas booster engines were jettisonned as planned after ~250 seconds. At an altitude of about 370 km the first stage separated from the second stage. When the second stage was ignited telemetry showed abnormal burning and the stage failed due to a malfunction in the oxidizer system. The vehicle was unable to achieve Earth orbit, re-entered and was believed to have come down somewhere in the Indian Ocean. Signals were returned by the payload for 1020 seconds after launch. The mission was designed to reach the Moon approximately 62 hours after launch. (...)
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=PIONY
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/pioneer_p1.htm
-
35 lat temu 27 września 1985 roku w kierunku stacji orbitalnej Salut-7 wystartował jako ostatni bezzałogowy statek kosmiczny pod nazwą Kosmos 1986
(https://space.skyrocket.de/img_sat/tks-m__1.jpg)
Космос-1686 (https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%BE%D1%81%D0%BC%D0%BE%D1%81-1686)
http://www.russianspaceweb.com/tks.html
25 лет со дня запуска секретного космического корабля ТКС под именем "Космос-1686"
27 сентября 2010, 23:02
27 сентября 1985 года в 11 часов 41 минуту московского времени с космодрома Байконур ракетой "Протон" был запущен последний из серии тяжелый транспортный корабль снабжения ТКС, который затем под именем "Космос-1686" состыковался со станцией "Салют-7".
(https://m.polit.ru/media/archive/generic/p0002376.jpg)
Космос-1686. Рис из Википедии
11 февраля 1985 года находящаяся в автономном (без экипажа) полете станция в результате неисправности оборудования была полностью обесточена, потеряла ориентацию в пространстве и связь с Землей.
Для спасения станции на специально переоборудованном космическом корабле "Союз Т-13" 6 июня была отправлена экспедиция в составе Владимира Джанибекова (командир) и Виктора Савиных.
На тот момент Джанибеков, совершающий свой пятый полет, был самым опытным советским космонавтом. К тому же он имел опыт ручной стыковки.
(https://m.polit.ru/media/archive/generic/p0002381.jpg)
Г.Т.Береговой представляет экипаж: В.Джанибеков и В.Савиных. Фото из книги Виктора Савиных «Вятка-Байконур-космос»
Вместо демонтированного третьего кресла взяли дополнительный запас воды, что, по мнению Виктора Савиных, и позволило в принципе осуществить программу полета.
После стыковки в ручном режиме была выявлена и устранена неисправность в системе контроля электропитания станции, из-за которой, вследствие отключения всех бортовых систем, температура "в помещении" упала ниже нуля градусов. После ликвидации неисправности работоспособность "Салюта-7" была полностью восстановлена.
(https://m.polit.ru/media/archive/generic/p0002382.jpg)
Салют-7 и Союз. Фото из книги Виктора Савиных «Вятка-Байконур-космос»
Затем 20 сентября на станцию на корабле "Союз Т-14" прилетела экспедиция в составе Владимира Васютина, Александра Волкова и Георгия Гречко. Джанибеков и Гречко вскоре, 26 сентября, вернулись на Землю.
Транспортный корабль снабжения состыковался со станцией 2 октября 1985 года и доставил на нее 4322 кг расходных материалов и оборудование более 80 наименований. В баках ТКС находилось 1550 кг топлива для поддержания орбиты станции.
(https://m.polit.ru/media/archive/generic/p0002375.jpg)
Салют-7 и Космос-1686. Фото с форума журнала Новости космонавтики
Главным же на корабле было научное и "специальное" оборудование массой 1255 кг. Аппаратура предназначалась для проведения более 200 экспериментов.
Военно-прикладной оптический комплекс "Пион-К" с лазерно-электронным телескопом предназначался для оптического наблюдения (разведки) с высоким разрешением, а также для выполнения программы "Октант" в интересах системы контроля космического пространства и ПРО. Объектами наблюдения "Пиона-К" должны были стать специальные цели, отделяемые из пусковых устройств, закрепленных снаружи, а также реальные цели на Земле, поверхности океана и в атмосфере.
(https://m.polit.ru/media/archive/generic/p0002377.jpg)
Пион-К. Фото с сайта arms-expo.ru
По словам Савиных, военные космонавты Васютин и Волков целыми днями не вылезали из ТКС, проводя эксперименты с этим комплексом.
Первоначально корабль был создан для обслуживания военных станций типа "Алмаз" разработки КБ Владимира Челомея. В том же конструкторском бюро, где была создана ракета-носитель тяжелого класса "Протон", возможности которой и определили массу аппарата - 20 тонн, как у станций "Салют" и "Алмаз", выводимых на орбиту тоже этой ракетой.
Благодаря своим размерам ТКС имел возможность транспортировать не только трех космонавтов, но и большое количество топлива и грузов, а затем возвращать на Землю в многоразовом спускаемом аппарате экипаж и возвращаемые материалы (в том числе отснятую широкоформатную пленку).
Корабль же "Союз", который уже использовался для этих целей, в силу размерности, определяемой возможностями своего носителя, ракеты "Союз", мог доставить на станцию вместе с космонавтами лишь минимальное количество грузов, а вернуть - буквально считанные килограммы.
К сожалению, ТКС не совершил ни одного пилотируемого полета по той же причине, по которой советские космонавты не совершили облета Луны - ракета "Протон", которая была носителем в обеих случаях, заправлялась высокотоксичным топливом, что создавало опасность гибели экипажа в случае аварии на старте.
Ответственность же за возможную катастрофу на себя брать, естественно, не хотел никто.
Кстати, одним из первоначальных вариантов создания станции "Мир", как пишет в своей книге космонавт Аксёнов, была схема со стыковкой служебных модулей (типа ТКС) к базовому блоку. При этом модули могли отстыковываться и переходить в автономный полет для выполнения экспериментов, а их возвращаемый аппарат использоваться еще и как средство спасения экипажа станции.
https://m.polit.ru/news/2010/09/27/tks_1686/
-
20 lat temu 4 czerwca 2000 doszło do kontrolowanej deorbitacji teleskopu Compton.
Compton zdeorbitowany
Pomimo sprzeciwu znacznej części środowiska naukowego NASA zdecydowała dokonać w dniu 04.06. [2000]
deorbitacji CGRO (Compton Gamma Ray Observatory). 28.05. pomiędzy 20:00 a 20:30 przeprowadzony
został test pięciu silników satelity, który podczas kilkusekundowych zapłonów wykazał ich pełną sprawność.
Sekwencja deorbitacji składała się z czterech manewrów. Dotychczas CGRO znajdował się na stabilnej orbicie
o parametrach: hp=481 km, ha=487 km, i=28,46°. Przebieg deorbitacji:
1. - 31.05. o 01:51, (t=23 min, hp=350 km)
2. - 01.06. o 02:36, (t=26 min, hp=250 km)
3. - 04.06. o 04:56, (t=21 min 28 s , hp=150 km)
4. - 04.06. o 05:22:21, (t=30 min, spadek na powierzchnię Ziemi o 06:18:50).
W wyniku manewrów satelita wszedł w gęste warstwy atmosfery, ale ze względu na znaczną masę (15 ton)
nie spłonął całkowicie. NASA spodziewa się, że blisko 6 ton szczątków satelity (o masie od 1 do kilkuset kg)
przetrwało przejście przez atmosferę (http://lk.astronautilus.pl/sat/cgroa.jpg) i spadło w obszarze o wymiarach 26 x 1552 km położonym około 4000 km
na południowy-wschód od Hawajów. Poprzednio o deorbitacji GRO pisałem 27.05. (http://lk.astronautilus.pl/n000516.htm#07) Strona internetowa
projektu GRO jest tutaj (https://heasarc.gsfc.nasa.gov/docs/cgro/cossc/).
http://lk.astronautilus.pl/n000601.htm#01
USA/SPACE: NASA: COMPTON GAMMA RAY OBSERVATORY
1208 wyświetleń•21 lip 2015 AP Archive
https://www.youtube.com/watch?v=o1CZM4zDQtU
Looking Back: The Legacy of the Compton Gamma Ray Observatory
By Maggie MasettiApril 13, 2016
(...) CGRO was launched aboard the Space Shuttle Atlantis (STS-37) on April 5, 1991. At 17 tons, it was the heaviest scientific payload flown. Two days later, the observatory was set for deployment from the shuttle payload bay when the high-gain antenna became stuck. In an unscheduled space walk, astronauts Jay Apt and Jerry Ross were able to pull on the antenna with sufficient force to free it and the observatory was successfully deployed. (...)
https://asd.gsfc.nasa.gov/blueshift/index.php/2016/04/13/lookingbackcgro/
https://www.mpe.mpg.de/27826/Compton_GRO
https://www.nasa.gov/centers/marshall/history/cgro140404.html
https://www.nasa.gov/feature/goddard/2016/nasa-celebrates-25-years-of-breakthrough-gamma-ray-science
AA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4255.msg151096#msg151096
-
Oct. 5, 2020
35 Years Ago: STS-51J – First Flight of Space Shuttle Atlantis (https://www.nasa.gov/feature/35-years-ago-sts-51j-first-flight-of-space-shuttle-atlantis)
Space shuttle Atlantis, named after the two-masted research vessel used by the Woods Hole Oceanographic Institution between 1930 and 1966, was the fourth space-qualified orbiter to join the fleet. In its construction and use of advanced technologies, Atlantis was very similar to its sister ship Discovery that joined the fleet a year earlier. Atlantis rolled out of Rockwell International’s plant in Palmdale, California, on March 6, 1985, and arrived at NASA’s Kennedy Space Center (KSC) on April 12 after a cross-country ferry flight from Edwards Air Force Base (AFB) in California atop a Shuttle Carrier Aircraft (SCA), a modified Boeing 747. After ground processing, workers mated Atlantis to its External Tank and Solid Rocket Boosters in the Vehicle Assembly Building (VAB) and rolled it out to Launch Pad 39A on Aug. 29.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/atlantis_palmdale_rollout_apr_6_1985_51-j_clip_042.jpg?itok=cmrTFkqE)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/atlantis_arrives_ksc_apr_1985_51-j_clip_122.jpg?itok=ZIOp0AUj)
Left: Space Shuttle Atlantis rolls out of Rockwell International’s Palmdale, California, facility.
Right: Atlantis atop the Shuttle Carrier Aircraft lands at the Shuttle Landing Facility at NASA’s
Kennedy Space Center.
Assigned to Atlantis’ first flight, designated STS-51J, were Commander Karol J. “Bo” Bobko, a veteran of STS-6 (the first flight of space shuttle Challenger) and STS-51D, Pilot Ronald J. Grabe, Mission Specialists Robert L. Stewart and David C. Hilmers, and William A. Pailes, a Department of Defense (DOD) Manned Spaceflight Engineer. Grabe, Hilmers, and Pailes were making their first flight, while Stewart tested the Manned Maneuvering Unit during his first mission, STS-41B. The flight was a classified DOD mission, so few details on the crew’s on-orbit activities are known. In 1998, the DOD declassified the primary payloads, identifying them as a pair of third-generation Defense Space Communications Satellites (DSCS-III) and releasing photographs of their deployment from the shuttle’s payload bay atop an Inertial Upper Stage (IUS).
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_patch_s85-39862.jpg?itok=Ulogn2OP)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_crew_s85-39794.jpg?itok=S7uE-s8E)
Left: STS-51J crew patch.Right: STS-51J crew photo - Robert L. Stewart, front row left,
Karol J. Bobko, and Ronald J. Grabe; David C. Hilmers, back row left, and William A. Pailes.
As required before the first launch of an orbiter, engineers successfully completed the Flight Readiness Firing, an 18-second test of Atlantis’ main engines on Sept. 12. Four days later, the five-member crew successfully completed the Terminal Countdown Demonstration Test, a final dress rehearsal of the countdown right up to the moment of engine ignition. Space shuttle Enterprise arrived at KSC via SCA on Sept. 20 and was put on display next to the Saturn V rocket outside the VAB, in time not only for KSC’s open house the next day but also for Atlantis’ launch, making for a great foreground in liftoff photographs.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_atlantis_rolled_out_to_pad_51-j_clip_053.jpg?itok=RR3Bt0YI)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_frf_sep_12_1985_51-j_clip_065.jpg?itok=bnNT92CF)
Left: Atlantis after arriving at Launch Pad 39A at NASA’s Kennedy Space Center.
Right: Space shuttle Atlantis during its Flight Readiness Firing.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_launch_51j-s-001.jpg?itok=zqvu8ICV)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_launch_w_enterprise_and_saturn_v_51-j_clip_084.jpg?itok=8ZuS4zp8)
Left: Launch of Atlantis on the STS-51J mission. Right: View of Atlantis during its
ascent, with space shuttle Enterprise and a Saturn V rocket on display near the Vehicle
Assembly Building.
On Oct. 3, 1985, Atlantis roared off its launch pad on a pillar of flame and within eight minutes was in orbit around the Earth. In keeping with an agreement between NASA and the DOD, media coverage of the mission stopped at that point. It is believed that the crew deployed the two DCSC-III satellites atop the IUS on the first day in space. The DOD and NASA released very few photographs from the mission other than the usual crew photos and Earth observation images.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_dscs_being_raised_in_payload_bay_51j-35-024.jpg?itok=Ee39T51O)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_dscs_just_before_deploy_sts-51j_dscs_2.jpg?itok=AU63x61c)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_dscs_deployed_51j-37-024.jpg?itok=R8yWrPic)
Three views of the deployment from Atlantis’ payload bay of the two Defense Space Communications
Satellites atop the Inertial Upper Stage.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_crew_inflight_sts-51j_1.jpg?itok=1PNIwOOF)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_pailes_in_flight_51-j_clip_020.jpg?itok=j4N4Rb0X)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_houston_51j-143-126.jpg?itok=E6tgKIy_)
Left: Inflight photo of the STS-51J crew in the shuttle’s middeck. Clockwise from top, David C. Hilmers,
Karol J. “Bo” Bobko, William A. Pailes, Robert L. Stewart, and Ronald J. Grabe. Middle: Pailes with a
camera for Earth observations. Right: View of Houston from STS-51J.
On Oct. 7, 1985, the astronauts closed Atlantis’ payload bay doors in preparation for reentry. They fired the shuttle’s orbital maneuvering engines to slow the vehicle’s velocity and began the descent back to Earth. Bobko guided Atlantis to a smooth landing at Edwards AFB, completing a flight of 4 days, 1 hour, and 45 minutes. The crew had traveled 1.7 million miles and completed 64 orbits around the Earth. The first flight of Atlantis completed the original four-orbiter Shuttle fleet of reusable vehicles.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_bobko_reentry_prep_51-j_clip_021.jpg?itok=5QdV7vj1)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_51j_landing_s85-41802.jpg?itok=b4pcDeEN)
Left: STS-51J Commander Karol J. “Bo” Bobko preparing for Atlantis’ reentry.
Right: Space shuttle Atlantis makes a perfect landing at Edwards Air Force Base to end the STS-51J mission.
Read commander Bobko (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/BobkoKJ/bobkokj.htm)’s recollections of the STS-51J mission in his oral history with the JSC History Office (https://www.jsc.nasa.gov/history/).
John Uri
NASA Johnson Space Center
Więcej fotografii ładowni z tej misji (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1679.msg81564#msg81564).
-
'Never So Much Time': Remembering STS-41 and Ulysses, 30 Years On (https://www.americaspace.com/2020/10/06/never-so-much-time-remembering-sts-41-and-ulysses-30-years-on/)
By Ben Evans, on October 6th, 2020
Three decades ago, today, on 6 October 1990, the crew of STS-41—Commander Dick Richards, Pilot Bob Cabana and Mission Specialists Bruce Melnick, Bill Shepherd and Tom Akers—launched the shuttle program’s fastest-ever Earth-departing payload: the joint U.S./European Ulysses probe, bound for an extended period of exploration of the solar poles. Over the next 19 years, until the end of its life in June 2009, Ulysses successfully passed over the Sun’s northern and southern polar regions no less than three times, as well as serendipitously passing through the coma-tails of three comets and observing giant Jupiter from afar.
http://www.youtube.com/watch?v=ur64SrpMFkA
Video Credit: NASA
Ulysses was the first spacecraft ever designed to venture beyond the “ecliptic plane”, allowing for studies of the Sun in three dimensions and affording us a chance to assess the total solar environment across a full range of heliographic latitudes. Since the ecliptic plane differs from the Sun’s equatorial plane by only 7.25 degrees, it was previously only possible to observe it from low latitudes. In the case of Ulysses, a program of high-latitude exploration was made possible by using the gravitational assistance of Jupiter.
Originally expected to launch in May 1986, Ulysses was intended to be delivered on itrs journey by General Dynamics’ liquid-fueled Centaur-G Prime upper stage, although this particularly hazardous booster was subsequently canceled in the aftermath of the Challenger tragedy. In its place was Boeing’s solid-fueled Inertial Upper Stage (IUS) and a smaller Payload Assist Module (PAM)-S, which, although less powerful, was far safer. And the launch of Ulysses was targeted for October 1990, with a narrow, 18-day “window” to ensure it could achieve its rendezvous with Jupiter in February 1992 and its first solar-polar passage in the 1994-1995 timeframe.
The STS-41 crew trained for about a year for their planned four-day mission. They were the first shuttle crew of whom none had flown in the pre-Challenger timeframe. Richards previously piloted STS-28 in August 1989, whilst Shepherd flew on STS-27 in December 1988, both of which were classified Department of Defense missions. Cabana, Melnick and Akers were all making their first flights. And for Melnick and Akers, STS-41 also marked the first time that members of NASA’s 1987 astronaut class had flown into space and this occasion was marked with a handmade placard in the launch pad “white room”, which bore the handwritten legend “Go ’87!”
Richards had rotated early into his first shuttle command, having only flown STS-28 a year before. However, having been selected as an astronaut in 1980, he had waited an unenviable nine years for his first mission—longer than any of his other classmates—and wryly described himself as “the plank-holder”. Years later, Richards guessed that NASA management felt they owed him a break and offered him an early command.
He saw it as his duty to ensure that the STS-41 crew was ready. “I had the luxury of nine years getting ready to go fly,” he told the NASA oral historian. “They didn’t have that much time.” Richards put together an impromptu crash course in shuttle systems and the five men gave each other weekly lectures to improve their knowledge. It proved both popular and unpopular, he remembered, but the end ultimately quantified the means.
“I spent a lot of time worrying about their systems knowledge and ship basics, because of their lack of shelf-life,” Richards added. “By the time we got done on that crew, we knew the vehicle backwards and forwards.”
However, their launch at 7:47 a.m. EDT on 6 October 1990 came after a summer of agonizing delays, as Discovery’s sister shuttles Columbia and Atlantis endured an almost intractable series of hydrogen leaks. At one point, the delays manifested themselves in a remarkable “photo opportunity” as Columbia and Atlantis passed each other on the KSC crawlerway, one heading out to the launch pad, the other returning to the Vehicle Assembly Building (VAB) for repairs. For her part, Discovery’s processing flow for STS-41 was comparatively unblemished as Richards and his men headed out to KSC’s storied Pad 39B in the pre-dawn darkness.
“We were pretty happy at this point,” he recalled at the post-mission press conference, “because no flight crew had made it this far, at least being able to walk out to the Astrovan, in about six months, so we felt pretty good.”
Liftoff came 12 minutes into the day’s 2.5-hour “window”, due to cloudy conditions at the Cape, and the mission marked Discovery’s heaviest to date, with the shuttle’s total weight sitting at 259,593 pounds (117,749 kg). “From a first-time flyer’s point of view, it was even more spectacular from the inside,” Cabana remembered. “It was an extremely smooth ride uphill, especially after we got off the solid rocket motors. It really surprised me how smooth the ride was.”
In the hours which followed, Akers and Melnick worked to prepare Ulysses and its combined IUS/PAM-S booster for deployment. This event was slated to occur at six hours and one minute after launch. Watching Akers work, Richards could not hide his admiration. “There was a time-critical bunch of steps,” he recalled, none more so than purging of coolant from Ulysses’ plutonium-powered Radioisotope Thermoelectric Generator (RTG). “Tom had to get down on this switch panel, which was, for some reason, located in this obscure corner of the flight deck.”
Step by critical step, the instant of deployment drew closer: forward payload restraints were released, the aft frame of the IUS’ support structure tilted the stack to an angle of 29 degrees, Richards and Cabana maneuvered to the correct attitude and electrical power was switched from the orbiter to the IUS. Finally, the three-minute purge of RTG coolant occurred, minutes before deployment.
As Akers worked, his crewmates anxiously eyed the clock, keenly aware that a few minutes hence Ulysses would have to be gone. It brought back memories from a couple of their pre-flight simulations, in which Akers had been momentarily late with switch throws, but Richards trusted him implicitly to complete the job and for a few minutes left him alone. At length, however, the anxiety was pressing.
“Tom?” he asked. “How you doing?”
Akers looked up from his work and gave a broad grin. “Never had so much time!”
The tension in Discovery’s cabin was broken and, a second earlier than intended—at six hours and 59 seconds Mission Elapsed Time (MET), in what the NASA Public Affairs Officer (PAO) described as “pretty good pointin’”—the ordnance to separate the IUS umbilical cables was activated and the stack was tilted to its deployment position of 58 degrees above the payload bay. Seemingly in slow motion, the spacecraft drifted smoothly and serenely away.
“Good deploy, Houston,” came the call from Discovery. “Ulysses is on its way.”
“That’s a great job!” replied Capcom Kathy Thornton.
The release itself occurred during orbital darkness, but as the shuttle approached sunrise, the sight of the Ulysses/IUS/PAM-S combo was, in Akers’ words, “a spectacular view”. Nineteen minutes later, Richards fired Discovery’s thrusters in a so-called “minus-X” maneuver, backing-off and providing a separation rate of 2.5 feet (0.7 meters) per second from the payload. That was followed, about 45 minutes after deployment, by the firing of the IUS’ first-stage engine, unseen by the astronauts, since Discovery had been reoriented with her belly facing Ulysses, thereby protecting her flight deck windows.
After burning for 150 seconds, the first stage was jettisoned and the second stage fired for two minutes, then separated. Next up was McDonnell Douglas’ PAM-S, which initially “spun-up” Ulysses to 70 revolutions per minute for stability, then executed an 88-second burn to provide the final velocity increment and set the spacecraft on course for a 16-month cruise to Jupiter.
Ulysses was then “yo-yo-despun”—with weights deployed at the end of cables—to less than eight revolutions per minute. Departing Earth’s gravitational “well” at 34,510 mph (55,538 km/h), the spacecraft became the fastest human-made machine to depart the Home Planet. It was a record that would remain unbroken until NASA’s New Horizons left Earth at an estimated 37,000 mph (59,000 km/h) in January 2006.
For the astronauts, their involvement with Ulysses now ended and responsibility passed to an army of flight controllers and trajectory specialists who would guide it toward a rendezvous with the Solar System’s largest planet in February 1992 and, later, for its exploration of the Sun.
Although the role of the STS-41 crew had been exclusively to launch Ulysses, they had undertaken several trips to Europe, and particularly Holland and Germany, where much of the contracting and project management was undertaken.
On one occasion, Richards recalled, it gave him a slightly unsettling introduction to European culture. At the end of each afternoon, the Germans would reach the end of their day, open up their cooler and pull out several kegs of beer. “We’d all sit around there, next to Ulysses,” he recalled, “toasting Ulysses and having beer. We didn’t do that here in the United States, so that was different. I kinda liked it.”
The remainder of the four-day mission was spent focusing upon middeck and payload bay experiments. Melnick and Akers went shirtless for a period, conducting the Blood Pressure Variability During Spaceflight investigation, part of Detailed Supplementary Objective (DSO)-602. As their televised bare torsoes were wired-up with electrodes, they jokingly announced that “We decided to run this for all the ladies down there in Mission Control”, to which Kathy Thornton replied “We are waiting, breathlessly!”
Additional experiments focused upon solar science, evaluations of materials in anticipation of the proposed retrieval of the Intelsat-603 communications satellite and solid-surface combustion studies. The crew also extended birthday greetings to Akers’ wife, Kaye, singing to her and producing a small cake, topped with a green-glowing “Kim-light” stick, in lieu of a candle.
After just 98 hours, Discovery completed her third-shortest flight of all time—eclipsed only by STS-26 and STS-51C—with a smooth touchdown at Edwards Air Force Base, Calif., at 6:57:18 a.m. PDT (9:57:18 a.m. EDT) on 10 October 1990. Backlit by a beautiful desert dawn, the shuttle swept across the mountains and alighted on Runway 22, rolling to a halt after just 49 seconds.
For Richards, it was too short a mission and he felt that the shuttle’s capabilities should have been monopolized by more time in orbit and more experiments. It was a point that he made during his post-mission debriefing and, as circumstances transpired, he went on to command the first Extended Duration Orbiter (EDO) mission two years later.
By that time, Ulysses herself had picked up an immense gravitational push from Jupiter and, over the following decade and a half, would complete no fewer than three passages over the Sun’s north and south poles. In so doing, the tiny spacecraft would reveal more about our parent star than had previously been acquired throughout human history.
-
'Happiness Is...': Remembering STS-34, OTD in 1989 (https://www.americaspace.com/2020/10/18/happiness-is-remembering-sts-34-otd-in-1989/)
By Ben Evans, on October 18th, 2020
More than three decades ago, an Inertial Upper Stage (IUS) booster and a spacecraft bound for another world drifted silently out of shuttle Atlantis’ payload bay and into the inky void for a voyage of exploration. Emblazoned on the side were two names: “Galileo” in script and “NASA” in block capitals.
For astronaut Shannon Lucid, watching the deployment of the Galileo probe to Jupiter on 18 October 1989, the two fonts represented both the romance of adventure and the engineering talent needed to realize a mission to the Solar System’s largest planet. Yet Galileo’s journey to the launch pad had been a long and tortured one and its trip to Jupiter would be longer and harder still.
Named in honor of the great Italian scientist Galileo Galilei, whose endeavors in the early 17th century included the discovery of Jupiter’s four large moons—Ganymede, Callisto, Europa and Io—the mission received Congressional approval in 1977, with plans to launch aboard the shuttle and a Boeing-built IUS in 1981.
...
Predicted high winds at Edwards Air Force Base, Calif., on 23 October prompted NASA to bring Atlantis home two orbits sooner than planned. Williams and McCulley flew their ship to a smooth touchdown at 69:33 a.m. PDT (12:33 p.m. EDT) after five days in space. In his mind, Williams considered STS-34 to have accomplished quite remarkable things for science. “We knew that Galileo was going to be a lasting program,” he said. “It was going to be a living, ongoing program and we got to be a part of it.”
http://www.youtube.com/watch?v=w7a1JNIQU2Y
Video Credit: National Space Society (NSS)
-
20 lat stałego zamieszkania ISS
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 2 LISTOPADA 2020
https://www.youtube.com/watch?v=-tY2lLrBdJU&feature=emb_title
Nagranie podsumowujące 20 lat zamieszkania ISS / Credits – European Space Agency, ESA
(NASA)
https://kosmonauta.net/2020/11/20-lat-stalego-zamieszkania-iss/
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3876.msg152115#msg152115
Astronaut 'ties' past 20 years of crews on space station to simple tool
November 2, 2020 — Floating in the orbiting laboratory, surrounded by science apparatus and two-decades worth of accumulated equipment, Kate Rubins picked out a simple tool to represent 20 years of continuous crewed operations on board the International Space Station (ISS).
Ryzhikov mentioned an even more direct reminder "tying" his Expedition 64 crew to the station's original residents.
"Today we found a note from the first crew about the installing of new equipment on board, so I think we remember them," he said on Friday.
That note may have been one of the hidden messages left behind by Expedition 1 commander Bill Shepherd, as he described on the occasion of his mission's 15th anniversary. Another of the crews removed a makeshift cover off a ventilation duct and discovered one of his handwritten notes on the metal plate.
"I wrote on the back of it that this was something that was manufactured by the first expedition, figuring that no one would ever see that," Shepherd told collectSPACE in 2015. "There are a few other things hidden away in various parts of the original modules on [the] space station that I don't think people have found yet, but some day."
The 20th anniversary will be an otherwise normal work day on the space station. "The celebration day will be a Monday, so probably we'll be celebrating this day by continuing working hard," said Kud-Sverchkov. But it may also include time for the crew to reflect on the milestone. (...)
http://www.collectspace.com/news/news-110220a-iss-20-years-crew-objects.html
20 Jahre Astronauten auf der ISS
Gekommen, um zu bleiben
30. Oktober 2020
(...) "Mit den drei Raumfahrern begann aber auch die Forschung auf der ISS. Das erste Experiment überhaupt war das deutsch-russische PKE-Experiment zur Erforschung des Wachstums von Plasmakristallen in Schwerelosigkeit. Damit hat Expedition 1 deutsche Wissenschaft auf die Raumstation gebracht – eine Forschung, die bis heute auf der ISS fortgeführt wird", erklärt Volker Schmid. "Das heißt die ersten Astronauten auf der ISS waren Wegbereiter für das, was wir jetzt, 20 Jahre später, fortführen. Heute natürlich viel zeitgemäßer, moderner und mit ausgereifteren Experimenten. Wir haben mittlerweile sehr viel dazugelernt", ergänzt Matthias Maurer. (...)
https://www.dlr.de/content/de/artikel/news/2020/04/20201030_20-jahre-astronauten-auf-der-iss.html;jsessionid=C457885354626029DFD5263583BB21D5.delivery-replication1?nn=0cb29f2b-41da-48a5-aa41-05bfb73de2e4
https://www.nationalgeographic.com/science/2020/10/humans-have-lived-on-international-space-station-20-years-straight/
https://astronomy.com/news/2020/11/20-years-of-humans-living-on-the-international-space-station
Der Deutsche ESA-Astronaut Matthias Maurer im DLR-Interview
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2778.msg153020#msg153020
AA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4280.msg152166#msg152166
-
Pół wieku od misji pierwszego polskiego instrumentu badawczego w kosmosie
30 listopada 2020, 14:00
(https://www.space24.pl/cache/img/840_472_matched__qkm0hq_MergentalerKordylewski1.png)
Doktor Zbigniew Kordylewski prezentuje pierwsze polskie urządzenie badawcze wysłane w kosmos - spektroheliograf rentgenowski do obserwacji Słońca. Fot. CBK PAN [cbk.waw.pl]
Minęło 50 lat od momentu wyniesienia w kosmos pierwszego skonstruowanego w Polsce kompleksu urządzeń badawczych. Start ten przeprowadzono 28 listopada 1970 roku w ramach radzieckiej misji suborbitalnej Wertikal-1 (ros. Вертикаль-1). Urządzenie wyniesiono wówczas na wysokość 487 km nad Ziemią - znajdowało się w przestrzeni kosmicznej przez blisko 10 minut.
„Rakieta ze stworzonym przez nas spektroheliografem rentgenowskim wzniosła się na wysokość 500 kilometrów, po czym wróciła na Ziemię. I choć sama rakieta uległa zniszczeniu w trakcie przedzierania się przez atmosferę, to zasobnik z instrumentem przetrwał, a sam spektroheliograf wciąż był sprawny i nawet poleciał w kolejną misję” - wspomina dr Zbigniew Kordylewski z Zakładu Fizyki Słońca Centrum Badań Kosmicznych PAN we Wrocławiu, jeden z konstruktorów tamtego urządzenia. Tym samym rozpoczęła się trwająca po dziś dzień historia polskich obserwacji Słońca i udziału w badaniach kosmosu.
Swój początek znalazła w założeniach radzieckiego programu Interkosmos, pozwalającego państwom zależnym od ZSRR na udział w badaniach przestrzeni pozaziemskiej – najbardziej znanego z tego, że umożliwił Mirosławowi Hermaszewskiemu założenie kombinezonu kosmonauty i zostanie jedynym Polakiem, który odbył lot kosmiczny. Jednocześnie sprawił, że to Polacy wysłali swojego przedstawiciela w kosmos jako czwarty naród na świecie, po Rosjanach, Amerykanach i Czechach. (...)
https://www.space24.pl/wiadomosci/pol-wieku-od-misji-pierwszego-polskiego-instrumentu-badawczego-w-kosmosie
W sobotę 50. rocznica wystrzelenia pierwszego polskiego instrumentu badawczego w Kosmos
27.11.2020
50 lat temu, 28 listopada 1970 roku, poleciał w Kosmos pierwszy skonstruowany w Polsce kompleks instrumentów badawczych - informuje Centrum Badań Kosmicznych PAN. Spektroheliograf rentgenowski został wyniesiony przez rakietę na wysokość 500 kilometrów.
Urządzenie powstało dzięki radzickiemu programowi Interkosmos, pozwalającego państwom zależnym od ZSRR na udział w badaniach kosmosu. W jego ramach lot w Kosmos odbył jedyny do tej pory Polak - Mirosław Hermaszewski.
CBK PAN w informacji przesłanej Nauce w Polsce zauważa, że Interkosmos dał też impuls do czegoś bardziej trwałego i rozwijanego do dziś: do tworzenia instrumentów badawczych wykorzystywanych do eksploracji Kosmosu i lepszego zrozumienia zjawisk fizycznych. Propozycję dołączenia do programu Interkosmos przywiózł z Warszawy do Wrocławia Dyrektor Instytutu Astronomicznego Uniwersytetu Wrocławskiego, profesor Jan Mergentaler.
Jednym z konstruktorów spektroheliografu rentgenowskiego wystrzelonego 50 lat temu w Kosmos był dr Zbigniew Kordylewski z Zakładu Fizyki Słońca we Wrocławiu należącego Centrum Badań Kosmicznych PAN. Urządzenie składało się z piętnastu kamer.
Jak informuje CBK PAN, w tamtych czasach wrocławski zespół nie miał technicznych możliwości wyposażenia tworzonej aparatury w elementy łączności radiowej. Jedyną szansą było skonstruowanie urządzenia, które wróci na Ziemię i nie spali się w atmosferze w trakcie tego powrotu. Wówczas Rosjanie dysponowali rakietami, których tylko część z instrumentem badawczym wracała na Ziemię.
"To już dawało pewne możliwości. Mogły wynieść instrument i wrócić z nim przez granicę atmosfery, gdzie już po oddzieleniu się od rakiety zasobnik z urządzeniem badawczym mógł wylądować dzięki spadochronom" - sprecyzowano.
Rakieta wraz z instrumentem wzbiła się na wysokość 500 km, czyli aż o 400 dalej niż wynosi umowna granica Kosmosu, znajdująca się na wysokości 100 km tzw. linia. Kármána. Start miał miejsce na poligonie w Kapustin Jarze w Obwodzie Astrachańskim w ZSRR. Rakieta wraz z instrumentem badawczym przebywała w Kosmosie zaledwie 10 minut, a cała operacja trwała ok. pół godziny. Później należało jeszcze znaleźć w stepie zasobnik z aparaturą naukową i jak najszybciej wywołać filmy.
"Ale udało się. Urządzenie przetrwało, filmy nadawały się do wywołania, w dodatku okazało się, że mieliśmy dużo szczęścia - aparatura zarejestrowała plamy silnej aktywności na Słońcu, plamy pojawiające się okresowo. Całkiem przypadkiem wystrzeliliśmy nasz spektroheliograf w odpowiednim momencie" - wspomina dr Kordylewski w informacji udostępnionej przez CBK PAN.
Z okazji 50-lecia wrocławskich obserwacji Słońca w sobotę odbędzie się spotkanie online z ekspertami CBK PAN, które wieńczy tegoroczny World Space Week Wrocław. W spotkaniu transmitowanym na kanałach WSWW udział wezmą dr Zbigniew Kordylewski oraz prof. Janusz Sylwester. Transmisja z sobotniego spotkania dostępna będzie pod adresem.
( https://www.youtube.com/watch?v=dWTNrjAUOK0&feature=youtu.be )
https://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C85033%2Cw-sobote-50-rocznica-wystrzelenia-pierwszego-polskiego-instrumentu
-
50 lat temu 15 grudnia 1970 roku Wieniera-7 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/wieniera7.htm) dokonała pierwszego miękkiego lądowania na powierzchni Wenus. Z tej okazji zostały odtajnione materiały związane z misją.
(https://www.laspace.ru/upload/news/%D0%B1%D0%B0%D0%BD%D0%B5%D1%80_%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg)(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/29665/5002768940.jpg)
УКРОЩЕНИЕ ВЕНЕРЫ
50 лет миссии «ВЕНЕРА-7»
Первая попытка достичь Венеры была предпринята 12 февраля 1961 года: с Байконура ушла в полет межпланетная станция «Венера-1», разработанная в ОКБ-1 под руководством С.П. Королёва. Однако удалившись от Земли на 23 млн км через две недели космический аппарат перестал отвечать. Последние сигналы от него были получены 27 февраля, и на тот момент это был рекорд дальней космической радиосвязи.
Последующие миссии были отправлены к Утренней Звезде в ноябре 1965 года с разницей в четыре дня: «Венера-2» и «Венера-3» оснащались аппаратурой для передачи изображений и исследования основных параметров атмосферы и поверхности планеты. 27 февраля 1966 года «Венера-2» прошла от цели на расстоянии 24 тыс.км, а «Венера-3» даже попала в нее, доставив 1 марта на поверхность второй планеты Солнечной системы вымпел с изображением герба СССР. Задачи полета в полном объеме выполнены не были вследствие отказа ряда систем, тем не менее в ходе перелета на Землю была передана ценная информация о межпланетном пространстве.
Новый этап в исследованиях небесной сестры Земли открыла «Венера-4», стартовавшая 12 июня 1967 года. Это была станция, сделанная по старым чертежам, но уже на новом предприятии: в 1965 году ОКБ-1 передало тематику лунных и межпланетных зондов Машиностроительному заводу им.С.А.Лавочкина, и новые «головники» качественно изменили систему терморегулирования орбитального аппарата и полностью переделали спускаемый аппарат.
18 октября 1967 года, спускаемый аппарат межпланетной станции вошел в верхние слои венерианской атмосферы и совершил полуторачасовой спуск на парашюте, ведя передачу информации о плотности, химическом составе, давлении и температуре газов.
По мере его погружения газовый океан Венеры становился всё горячее и плотнее. На отметке 270℃ и 18 атмосфер оболочка лопнула, и спускаемый аппарат разрушился, озадачив ученых: раньше считалось, что давление на поверхности Венеры не превышает 10 атмосфер. Однако сообщения зонда показали, что ее атмосфера гораздо плотнее и горячее.
Спускаемые аппараты миссий «Венера-5» и «Венера-6», запущенные к Голубой планете в январе 1969 года, были усилены, но и они не смогли преодолеть атмосферу, ограничившись передачей данных о её химическом составе и температуре в широком диапазоне высот. Анализ показал, что для посадки на Венеру аппарат должен иметь прочность батискафа и выдерживать давление в шесть раз выше заложенного в конструкцию ранее.
Новые требования были учтены при разработке «Венеры-7», корпус которой был изготовлен из титанового сплава и рассчитан на внешнее давление до 180 атмосфер и перегрузку свыше 300 единиц. Внутри него размещались измерительная аппаратура, источники электропитания и система терморегулирования. Улучшенная теплоизоляция позволяла спускаемому аппарату активно функционировать на поверхности планеты - при максимальном давлении и внешней температуре до 530°С - в течение не менее 30 минут.
«Венера-7» стартовала 12 августа 1970 года. Через четыре месяца, 15 декабря, ее спускаемый аппарат вошел в атмосферу планеты, во время аэродинамического торможения снизил скорость с 11,5 км/с до 200 м/с, достигнув расчётных перегрузок в 350 единиц, и дальнейшее движение осуществлялось на парашюте из термостойкой ткани.
Наземные средства связи принимали радиосигналы со спускаемого аппарата в течение 53 минут – с момента окончания плазменного участка спуска, и в том числе тогда, когда он опустился на поверхность. К сожалению, при входе в атмосферу отказал телеметрический коммутатор, и станция передавала информацию лишь об окружающей температуре.
Но и по косвенным признакам (времени снижения спускаемого аппарата в атмосфере, длине траектории спуска, скорости и характеру изменения передаваемых с него данных) учёным удалось составить профиль соответствия окружающей температуры высоте до поверхности планеты.
Прежние представления о газовой оболочке Утренней звезды оказались ошибочными. Полёт советского зонда помог установить состояние её атмосферы: на поверхности планеты в месте посадки спускаемого аппарата температура зафиксирована – 475±20°С, давление – 90±15 атм.
По допплеровскому сдвигу радиосигнала, шедшего от спускаемого аппарата до Земли, удалось оценить качество поверхности, на которую села станция. Небольшой «тормозной путь» (глубина, на которую спускаемый аппарат зарылся в почву после его свободного падения в результате преждевременного отстрела парашютных строп) указывал, что венерианский «грунт» напоминает что-то среднее между песком и вулканическим туфом.
Миссия «Венеры-7» стала новым достижением советских инженеров и учёных и продемонстрировала новый уровень их технических возможностей.
https://www.roscosmos.ru/29665/
https://www.laspace.ru/press/news/jubilee/15122020/
-
25 lat temu 7 grudnia 1995 roku ...
NASA Ames@NASAAmes #OTD 25 years ago, our Galileo probe made space history when it plunged into the clouds of Jupiter, the solar system’s largest planet. Here are things to know about the mission: https://nasa.tumblr.com/post/636871098020052992/falling-into-jupiter
9:34 PM · 7 gru 2020
https://twitter.com/NASAAmes/status/1336046413013139456
-
Szkoda żeśmy zapomnieli o 25 rocznicy wejścia probnika atmosferycznego Galileo w atmosferę Jowisza. :( Ja pamiętam te czasy jak czekałem na orbitację sondy Galileo i wyniki naukowe z badań przeprowadzonych przez probnik atmosferyczny. Trochę o tym mówili w TV a ja wiedziałem wcześniej z lektury Wiedzy i Życie.
-
Statystyki obchodów Bożego Narodzenia i Nowego Roku w kosmosie (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg139868#msg139868);
Zestawienie Bożego Narodzenia / Nowego Roku na orbicie w latach 1968-2021 (http://lk.astronautilus.pl/temp/neo/zestawienie.html);
Space Station 20th: Celebrating the Holidays in Space (https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-celebrating-the-holidays-in-space/).
-
Czyli non stop ostatnie 34 BN w kosmosie (wcześniej tylko 3 BN poza Ziemią), ale dopiero teraz 1. raz w XXI wieku aż siedem osób jednocześnie ma taką możliwość.
-
Chronologiczna lista astronautów i kosmonautów, którzy zmarli w wieku co najmniej 80 lat
001 03.05.2007. Walter Marty Schirra, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/9.htm) (84) (2+1), 012:07:13:38
002 21.11.2009. Konstantin Pietrowicz Fieoktistow (http://lk.astronautilus.pl/astros/14.htm) (83) (1), 001:00:17:03
003 25.08.2012. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=234.msg2562#msg2562) Neil Alden Armstrong (http://lk.astronautilus.pl/astros/25.htm) (82) (2), 008:14:00:00, Apollo 11, 1. człowiek na Księżycu
004 10.10.2013. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1572.msg58582#msg58582) Malcolm Scott Carpenter (http://lk.astronautilus.pl/astros/6.htm) (88) (1), 000:04:55:56
005 03.03.2014. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1751.msg64082#msg64082) William Reid Pogue (http://lk.astronautilus.pl/astros/68.htm) (84) (1), 084:01:15:32
006 17.07.2014. (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3714.msg133812#msg133812) Henry Warren 'Hank' Hartsfield, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/109.htm) (80) (3), 020:02:50:36
007 21.02.2015. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1015.msg41546#msg41546) Aleksiej Aleksandrowicz Gubariew (http://lk.astronautilus.pl/astros/74.htm) (83) (2), 037:11:36:15
008 04.02.2016. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2360.0) Edgar Dean Mitchell (http://lk.astronautilus.pl/astros/50.htm) (85) (1), 009:00:01:57, Apollo 14, 6. człowiek na Księżycu
009 08.12.2016. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=494.0) John Herschel Glenn, Jr.( (http://lk.astronautilus.pl/astros/5.htm) 95) (2), 009:02:39:19
010 16.01.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2770.msg101117#msg101117) Eugene Andrew 'Gene' Cernan (http://lk.astronautilus.pl/astros/27.htm) (82) (3) 023:14:16:10, Apollo 10, Apollo 17 , 11. człowiek na Księżycu
011 08.04.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2854.msg103803#msg103803) Gieorgij Michajłowicz Grieczko (http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm) (85) (3), 134:20:32:59
012 17.05.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2883.msg105097#msg105097) Wiktor Wasiljewicz Gorbatko (http://lk.astronautilus.pl/astros/44.htm) (82) (3) 030:12:48:21
013 22.10.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3026.msg110863#msg110863) Paul Joseph Weitz (http://lk.astronautilus.pl/astros/61.htm) (85) (2), 033:01:13:30
014 06.11.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3041.msg111341#msg111341) Richard Francis 'Dick' Gordon, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/29.htm) (88) (2), 013:03:53:32 , Apollo 12
015 21.12.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3094.msg112962#msg112962) Bruce McCandless II (http://lk.astronautilus.pl/astros/133.htm) (80) (2), 013:00:32:00
016 05.01.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=783.msg113678#msg113678) John Watts Young (http://lk.astronautilus.pl/astros/18.htm) (87) (6), 034:19:41:52, Apollo 10, Apollo 16, 9. człowiek na Księżycu
017 26.05.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3225.msg118769#msg118769) Alan LaVern Bean (http://lk.astronautilus.pl/astros/45.htm) (86) (2), 069:15:45:28 , Apollo 12 , 4. człowiek na Księżycu
018 27.05.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3228.msg118845#msg118845) Donald Herod Peterson, Sr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/116.htm) (84) (1), 005:00:23:42
019 27.03.2019 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1461.msg56031#msg56031) Walerij Fiodorowicz Bykowskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/11.htm) (84) (3) 020:17:48:22
020 15.04.2019 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3601.msg131160#msg131160) Owen Kay Garriott (http://lk.astronautilus.pl/astros/62.htm) (88) (2) 069:18:56:28.
021 21.09.2019 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3787.msg136387#msg136387) Sigmund Werner Paul Jähn (http://lk.astronautilus.pl/astros/90.htm) (82) (1) 007:20:49:04.
022 11.10.2019 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3665.msg132680#msg132680) Aleksiej Archipowicz Leonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/17.htm) (85) (2) 007:00:33:08.
023 18.03.2020 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3768.msg142637#msg142637) Alfred Merrill Worden (http://lk.astronautilus.pl/astros/54.htm) (88) (1) 012:07:11:52 Apollo 15. Zmarł we śnie
024 26.08.2020 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4209.msg149539#msg149539) Gerald Paul Carr (http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm) (88) (1) 084:01:15:32
-
Wykaz żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat , którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny.
Razem w tej kategorii jest 46 osób , w tym 10 Rosjan i 34 Amerykanów, a także Francuz oraz Bułgar.
Spośród 34 żyjących uczestników lotów kosmicznych, którzy wystartowali w kosmos do końca 1977, tylko pięciu nie ma 80. lat.
Z 24 astronautów programu Apollo, którzy odbyli loty w kierunku Księżyca żyje jeszcze 11-tu, w tym czterech, którzy wylądowali na powierzchni Srebrnego Globu i spacerowali po nim.
Z programu Apollo żyją jeszcze 2 całe załogi (Apollo 8, 9,) a jedyna żyjąca załoga lotu związanego z oblotem Księżyca to załoga Apollo 8.
Podobne prezentacje z poprzednich lat:
2016 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg100443#msg100443)
2017 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg113405#msg113405)
2018 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg126740#msg126740)
2019 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg139819#msg139819)
1927 (93)
Władimir Aleksandrowicz Szatałow (http://lk.astronautilus.pl/astros/35.htm) (3), 009:21:57:30 +
1928 (92)
Frank Frederick Borman II (http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm) (2), 019:21:35:42 , Apollo 8
James Arthur 'Shaky' Lovell, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm) (4), 029:19:04:52 , Apollo 8, Apollo 13
Anatolij Wasiljewicz Filipczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/42.htm) (2), 010:21:03:58
1929 (91)
James Alton McDivitt (http://lk.astronautilus.pl/astros/19.htm) (2), 014:02:57:05
William Edgar Thornton (http://lk.astronautilus.pl/astros/127.htm) (2), 013:01:17:28 +
1930 (90)
Thomas Patten Stafford (http://lk.astronautilus.pl/astros/24.htm) (4), 021:03:43:59 , Apollo 10
Michael Collins (http://lk.astronautilus.pl/astros/28.htm) (2), 011:02:05:13, Apollo 11 +
Buzz Aldrin (http://lk.astronautilus.pl/astros/30.htm) (2), 012:01:53:04 , Apollo 11 , 2. człowiek na Księżycu
Don Leslie Lind (http://lk.astronautilus.pl/astros/166.htm)(1), 007:00:08:46
1931 (89)
Vance DeVoe Brand (http://lk.astronautilus.pl/astros/76.htm) (4), 031:02:03:51
1932 (88)
David Randolph Scott (http://lk.astronautilus.pl/astros/26.htm) (3). 022:18:54:11 , Apollo 15 , 7. człowiek na Księżycu
Ronnie Walter Cunningham (http://lk.astronautilus.pl/astros/32.htm) (1), 010:20:09:03
Joseph Peter Kerwin (http://lk.astronautilus.pl/astros/60.htm) (1), 028:00:49:48
Joe Henry Engle (http://lk.astronautilus.pl/astros/104.htm) (2), 009:08:30:55
Edwin Jacob 'Jake' Garn (http://lk.astronautilus.pl/astros/164.htm)(1), 006:23:55:23, NASA Specjaliści ładunku Obserwator Kongres USA
Lodewijk van den Berg (http://lk.astronautilus.pl/astros/167.htm) (1), 007:00:08:46 , NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3
1933 (87)
William Alison Anders (http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm) (1), 006:03:00:41, Apollo 8
Fred Wallace Haise, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/47.htm), (1), 005:22:54:40 , Apollo 13
1934 (86)
Boris Walentinowicz Wołynow (http://lk.astronautilus.pl/astros/36.htm) (2), 052:07:17:47
Aleksiej Stanisławowicz Jelisiejew (http://lk.astronautilus.pl/astros/37.htm) (3), 008:22:22:33
1935 (85)
Russell Louis 'Rusty' Schweickart (http://lk.astronautilus.pl/astros/39.htm) (1), 010:01:07:00
Charles Moss Duke, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/57.htm) (1), 011:01:51:04 , Apollo 16 10. człowiek na Księżycu
Harrison Hagan 'Jack' Schmitt (http://lk.astronautilus.pl/astros/59.htm) (1), 012:13:51:58 , Apollo 17 12. człowiek na Księżycu
Władimir Wiktorowicz Aksjonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/79.htm) (2), 011:20:11:47
Franklin Story Musgrave (http://lk.astronautilus.pl/astros/117.htm) (6), 053:09:58:27
1936 (84)
Thomas Kenneth 'Ken' Mattingly II (http://lk.astronautilus.pl/astros/56.htm) (3), 021:04:34:08 , Apollo 16
Jack Robert Lousma (http://lk.astronautilus.pl/astros/63.htm) (2), 067:11:13:49
Edward George Gibson (http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm) (1), 084:01:15:32
Robert Allan Ridley Parker (http://lk.astronautilus.pl/astros/129.htm) (2), 019:06:52:32
Loren Wilber Acton (http://lk.astronautilus.pl/astros/177.htm) (1), 007:22:45:26 NASA Specjaliści ładunku Spacelab 2
1937 (83)
Walentina Władimirowna Tierieszkowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/12.htm) (1) , 002:22:50:08
Witalij Michajłowicz Żołobow (http://lk.astronautilus.pl/astros/78.htm) (1), 049:06:23:32
Robert Laurel Crippen (http://lk.astronautilus.pl/astros/102.htm) (4), 023:13:48:38
Richard Harrison 'Dick' Truly (http://lk.astronautilus.pl/astros/105.htm) (2), 008:07:21:55
Joseph Percival 'Joe' Allen IV (http://lk.astronautilus.pl/astros/113.htm) (2), 013:01:59:21
Karol Joseph 'Bo' Bobko (http://lk.astronautilus.pl/astros/115.htm) (3), 016:02:03:43 , polskie korzenie
1938 (82)
Jean-Loup Jacques Marie Chrétien (http://lk.astronautilus.pl/astros/108.htm) (3) 043:11:18:49
1939 (81)
Walerij Wiktorowicz Riumin (http://lk.astronautilus.pl/astros/84.htm) (4), 371:17:25:50
John McCreary Fabian (http://lk.astronautilus.pl/astros/120.htm) (2), 013:04:02:59
1940 (80)
Aleksandr Siergiejewicz Iwanczenkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/88.htm) (2), 147:12:38:25
Georgi Iwanow Iwanow (http://lk.astronautilus.pl/astros/92.htm) (1), 001:23:01:06 Interkosmos, Bułgaria
Wiktor Pietrowicz Sawinych (http://lk.astronautilus.pl/astros/100.htm) (3), 252:17:37:51
Taylor Gun-Jin Wang (http://lk.astronautilus.pl/astros/168.htm) (1), 007:00:08:46, NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3
Roger Keith Crouch (http://lk.astronautilus.pl/astros/356.htm) (2), 019:15:57:11, NASA Specjaliści ładunku MSL-1
Dennis Anthony Tito (http://lk.astronautilus.pl/astros/403.htm) (1), 007:22:04:08, 1. kosmiczny turysta
W 2021 80. urodziny będą dotyczyć:
Mirosław Hermaszewski (http://lk.astronautilus.pl/astros/89.htm) (1) 007:22:02:59 Interkosmos, Polska
Frederick Hamilton Hauck (http://lk.astronautilus.pl/astros/119.htm) (3) 018:03:09:11
Ulf Dietrich Merbold (http://lk.astronautilus.pl/astros/130.htm) (3) 049:21:38:03 ESA, Niemcy
Frederick Drew Gregory (http://lk.astronautilus.pl/astros/165.htm) (3) 006:22:50:43
Dirk Dries David Damiaan Frimout (http://lk.astronautilus.pl/astros/269.htm) (1) 008:22:09:25 NASA Specjaliści ładunku EOM / ATLAS, Belgia
Wg kolejności urodzin:
07.01.1941 Frederick Drew Gregory (http://lk.astronautilus.pl/astros/165.htm)
21.03.1941 Dirk Dries David Damiaan Frimout (http://lk.astronautilus.pl/astros/269.htm)
11.04.1941 Frederick Hamilton Hauck (http://lk.astronautilus.pl/astros/119.htm)
20.06.1941 Ulf Dietrich Merbold (http://lk.astronautilus.pl/astros/130.htm)
15.09.1941 Mirosław Hermaszewski (http://lk.astronautilus.pl/astros/89.htm)
EDIT: William Edgar Thornton (1929) zmarł 11.01.21
Michael Collins (1930) zmarł 28.04.21
Władimir Aleksandrowicz Szatałow (1927) zmarł 15.06.21
-
Czyli non stop ostatnie 34 BN w kosmosie (wcześniej tylko 3 BN poza Ziemią), ale dopiero teraz 1. raz w XXI wieku aż siedem osób jednocześnie ma taką możliwość.
Roskosmos (https://www.roscosmos.ru/29768/) podaje, że "В частности, за 20 лет на борту Международной космической станции Новый год встречали 79 человек, часть космонавтов и астронавтов — дважды, а космонавт Роскосмоса Антон Шкаплеров отметил на орбите три Новых года (в 2011-2012 гг., в 2014-2015 гг. и в 2017-2018 гг.)."
czy ta liczba jest poprawna - 79 ludzi witało Nowy Rok na pokładzie ISS? Bo nie mogę się doliczyć tylu osób!
Dzięki pomocy zestawienia z Statystyki obchodów Bożego Narodzenia i Nowego Roku w kosmosie (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg139868#msg139868) wychodzi, że jak zwykle kropli się z tą liczbą :(
-
Wygląda na to, że nasze listy są dokładniejsze.
W czasie 21 powitań Nowego Roku na ISS brało udział 78 ludzi (93 załogantów).
Teraz dopiero Soichi Noguchi (http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm) stał się przedstawicielem 3 narodu, który BN i NR ma możliwość spędzać w kosmosie więcej niż jeden raz.
-
Statystyki obchodów Bożego Narodzenia i Nowego Roku w kosmosie
Od 1987 roku bożonarodzeniowe święta są nieustannie świętowane na orbicie wokółziemskiej.
Od 1988 roku witanie Nowego Roku w kosmosie miało tylko przerwę w 2000 roku.
Załoga STS-103 Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts103.htm) w 1999 roku spędziła Boże Narodzenie na orbicie, jako jedyna załoga promu kosmicznego, która tego doświadczyła.
Do dziś świętowanie Bożego Narodzenia i Nowego Roku odbywało się z udziałem 108 ludzi (135 załogantów).
Nowy rok jest obecnie świętowany w kosmosie po raz 34., a święta bożonarodzeniowe były świętowane 36 razy, przy czym w 1973 roku równocześnie Rosjanie i Amerykanie osobno spędzali Boże Narodzenie w kosmosie.
Po raz pierwszy Nowy Rok był witany na orbicie wokółziemskiej przez załogę Skylab 4 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sl4.htm) w 1974.
Po raz drugi zdarzyło się to załodze Sojuza-26 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s26.htm) przebywającej na pokładzie stacji orbitalnej Salut-6 w 1978 roku.
Następna taka sytuacja miała miejsce dokładnie 10 lat później na stacji orbitalnej Mir z udziałem
Władimira Titowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm) i Musy Manarowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm).
W 2018 roku z powodu awarii w czasie startu Sojuza MS-10 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sms10.htm) na świętowanie Bożego Narodzenia i Nowego Roku 2018 nie dotarli na ISS Aleksiej Owczynin (http://lk.astronautilus.pl/astros/544.htm) i Tyler Hague (http://lk.astronautilus.pl/astros/556.htm).
Załogi witały Nowy Rok na pokładach następujących stacji orbitalnych:
Skylab 1 raz - 1974
Salut-6 1 raz - 1978
Mir 12 razy - 1988 – 1999
ISS do tej pory 21 razy – od 2001.
Oprócz Rosjan Nowy Rok w kosmosie rozpoczynali na Mirze:
1995 Thomas Reiter (http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm) ( Niemiec)
1997 John Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (USA)
1998 Dave Wolf (http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm) (USA)
Jedynie Boże Narodzenie na orbicie spędzili cudzoziemcy:
1999 Jean-François Clervoy (http://lk.astronautilus.pl/astros/320.htm) (Francja)
1999 Claude Nicollier (http://lk.astronautilus.pl/astros/277.htm) (Szwajcaria)
Od czasu zwiększenia liczebności załóg ekspedycji ISS, święta Bożego Narodzenia od 2009 są nieustannie świętowane nie tylko przez Rosjan i Amerykanów i tak samo Nowy Rok począwszy od 2010 roku odbywa się stale z udziałem przedstawicieli krajów spoza tych dominująch w załogowej obsadzie ISS.
Na ISS Nowy Rok witali oprócz Rosjan i Amerykanów:
2010, 2021 Soichi Noguchi (http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm)
2011 Paolo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm)
2012 André Kuipers (http://lk.astronautilus.pl/astros/432.htm)
2013 Chris Hadfield (http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm)
2014 Koichi Wakata (http://lk.astronautilus.pl/astros/341.htm)
2015 Samantha Cristoforetti (http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm)
2016 Timothy Peake (http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm)
2017 Thomas Pesquet (http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm)
2018 Norishige Kanai (http://lk.astronautilus.pl/astros/553.htm)
2019 David Saint-Jacques (http://lk.astronautilus.pl/astros/557.htm)
2020 Luca Parmitano (http://lk.astronautilus.pl/astros/529.htm)
Do dzisiaj 100 ludzi (127 załogantów) witało Nowy Rok na orbicie.
Więcej niż jeden raz świętowało Nowy Rok na orbicie 23. astronautów w tym 4. trzykrotnie:
Rosja 46 (68 załogantów)
USA 42 (46 załogantów)
Niemcy 1
Japonia 3 (4 załogantów)
Włochy 3
Holandia 1
Kanada 2
W. Brytania 1
Francja 1 ( Razem 12. przedstawicieli innych krajów)
Statystyka świętowania Nowego Roku z podziałem na stacje orbitalne:
Skylab
1 raz z udziałem 3 astronautów
Salut 6
1 raz z udziałem 2 kosmonautów
Mir
12 razy z udziałem 20 kosmonautów (29 załogantów). Oprócz Rosjan Nowy Rok na Mirze spędzało 2. Amerykanów i Niemiec.
ISS
21 razy z udziałem 78 astronautów (93 załogantów), w tym 11 (12 załogantów) przedstawicieli innych krajów.
Boże Narodzenie świętowało na orbicie 112 ludzi (142 załogantów) - krótka statystyka:
USA 48 (54 załogantów)
ZSRR/Rosja 50 (73 załogantów)
Inne kraje 14 (15 załogantów) :
Niemcy 1
Francja 2
Szwajcaria 1
Japonia 3 (4 załogantów)
Włochy 3
Holandia 1
Kanada 2
W. Brytania 1
W dotychczasowych obchodach świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku na ISS brało udział 78. astronautów (93 załogantów) -krótka statystyka:
Rosja 30 (40 załogantów)
USA 37 (41 załogantów)
pozostałe kraje 11 (12 załogantów):
Włochy 3
Holandia 1
W. Brytania 1
Francja 1
Japonia 3 (4 załogantów)
Kanada 1
Francja 1
Lista astronautów świętujących Nowy Rok w kosmosie
(kolorem pomarańczowym są wyróżnione loty bożonarodzeniowe astronautów, czerwonym loty noworoczne tych astronautów, którzy więcej niż raz spędzili Nowy Rok na poza Ziemią)
001 Gerald Carr (http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm) (USA) 1974 +
002 Edward George Gibson (http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm) (USA) 1974
003 William Pogue (http://lk.astronautilus.pl/astros/68.htm) (USA) 1974 +
004 Jurij Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm) (ZSRR) 1978, 1987
005 Gieorgij Grieczko (http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm) (ZSRR) 1978 +
006 Władimir Titow (http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm) (ZSRR) 1988
007 Musa Manarow (http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm) (ZSRR) 1988, 1991
008 Aleksandr Wołkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/183.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1992
009 Siergiej Krikalow (http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1992, 2001
010 Walerij Polakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1995
011 Aleksandr Wiktorienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/201.htm) (ZSRR, Rosja) 1990, 1995
012 Aleksandr Sieriebrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/110.htm) (ZSRR, Rosja) 1990, 1994 +
013 Wiktor Afanasjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/238.htm) (ZSRR) 1991
014 Anatolij Sołowjow (http://lk.astronautilus.pl/astros/205.htm) (Rosja) 1993, 1998
015 Siergiej Awdiejew (http://lk.astronautilus.pl/astros/274.htm) (Rosja) 1993, 1996, 1999
016 Wasilij Cyblijew (http://lk.astronautilus.pl/astros/296.htm) (Rosja) 1994
017 Jelena Kondakowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/317.htm) (Rosja) 1995, 1. kobieta
018 Jurij Gidzenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/329.htm) (Rosja) 1996, 2001
019 Thomas Reiter (http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm) (Niemcy, 1. ESA) 1996
020 Walerij Korzun (http://lk.astronautilus.pl/astros/351.htm) (Rosja) 1997
021 Aleksandr Kaleri (http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm) (Rosja) 1997, 2004, 2011
022 John Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (USA) 1997
023 Pawieł Winogradow (http://lk.astronautilus.pl/astros/360.htm) (Rosja) 1998
024 David Wolf (http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm) (USA) 1998
025 Giennadij Padałka (http://lk.astronautilus.pl/astros/381.htm) (Rosja) 1999
026 William Shepherd (http://lk.astronautilus.pl/astros/211.htm) (USA) 2001
027 Jurij Onufrijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/342.htm) (Rosja) 2002
028 Carl Walz (http://lk.astronautilus.pl/astros/300.htm) (USA) 2002
029 Daniel Bursch (http://lk.astronautilus.pl/astros/299.htm) (USA) 2002
030 Kenneth Bowersox (http://lk.astronautilus.pl/astros/271.htm) (USA) 2003
031 Donald Pettit (http://lk.astronautilus.pl/astros/426.htm) (USA) 2003, 2012
032 Nikołaj Budarin (http://lk.astronautilus.pl/astros/326.htm) (Rosja) 2003
033 Colin Foale (http://lk.astronautilus.pl/astros/268.htm) (USA) 1999, 2004
034 Saliżan Szaripow (http://lk.astronautilus.pl/astros/372.htm) (Rosja) 2005
035 Leroy Chiao (http://lk.astronautilus.pl/astros/311.htm) (USA) 2005
036 Walerij Tokariew (http://lk.astronautilus.pl/astros/388.htm) (Rosja) 2006
037 William McArthur, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/302.htm) (USA) 2006
038 Michaił Tiurin (http://lk.astronautilus.pl/astros/406.htm) (Rosja) 2007, 2014
039 Michael Lopez-Alegria (http://lk.astronautilus.pl/astros/334.htm) (USA) 2007
040 Sunita Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/451.htm) (USA) 2007, 2. kobieta
041 Jurij Malenczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/308.htm) (Rosja) 2008, 2016
042 Peggy Whitson (http://lk.astronautilus.pl/astros/419.htm) (USA) 2008, 2017 3. kobieta
043 Daniel Tani (http://lk.astronautilus.pl/astros/409.htm) (USA) 2008
044 Jurij Łonczakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/402.htm) (Rosja) 2009
045 Edward Fincke (http://lk.astronautilus.pl/astros/433.htm) (USA) 2009
046 Sandra Magnus (http://lk.astronautilus.pl/astros/421.htm) (USA) 2009, 4. kobieta
047 Maksim Surajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/503.htm) (Rosja) 2010
048 Jeffrey Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/393.htm) (USA) 2010
049 Oleg Kotow (http://lk.astronautilus.pl/astros/452.htm) (Rosja) 2010, 2014
050 Soichi Noguchi (http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm) (Japonia), 2010, 2021
051 Timothy Creamer (http://lk.astronautilus.pl/astros/508.htm) (USA) 2010
052 Oleg Skripoczka (http://lk.astronautilus.pl/astros/516.htm) (Rosja) 2011, 2020
053 Scott Kelly (http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm) (USA) 1999, 2011, 2016
054 Dmitrij Kondratjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/517.htm) (Rosja) 2011
055 Paolo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm) (Włochy, 2. ESA) 2011
056 Catherine Coleman (http://lk.astronautilus.pl/astros/333.htm) (USA) 2011, 5. kobieta
057 Anton Szkaplerow (http://lk.astronautilus.pl/astros/521.htm) (Rosja) 2012, 2015, 2018
058 Anatolij Iwaniszyn (http://lk.astronautilus.pl/astros/522.htm) (Rosja) 2012
059 Daniel Burbank (http://lk.astronautilus.pl/astros/395.htm) (USA) 2012
060 Oleg Kononienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/473.htm) (Rosja) 2012, 2019
061 André Kuipers (http://lk.astronautilus.pl/astros/432.htm) (Holandia, 3. ESA) 2012
062 Oleg Nowickij (http://lk.astronautilus.pl/astros/526.htm) (Rosja) 2013, 2017
063 Jewgienij Tariełkin (http://lk.astronautilus.pl/astros/527.htm) (Rosja) 2013
064 Kevin Anthony Ford (http://lk.astronautilus.pl/astros/500.htm) (USA) 2013
065 Roman Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/495.htm) (Rosja) 2013
066 Chris Hadfield (http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm) (Kanada) 2013
067 Thomas Marshburn (http://lk.astronautilus.pl/astros/498.htm) (USA) 2013
068 Siergiej Riazanskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/532.htm) (Rosja) 2014
069 Michael Hopkins (http://lk.astronautilus.pl/astros/533.htm) (USA) 2014, 2021
070 Richard Mastracchio (http://lk.astronautilus.pl/astros/394.htm) (USA) 2014
071 Koichi Wakata (http://lk.astronautilus.pl/astros/341.htm) (Japonia) 2014
072 Aleksandr Samokutiajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/518.htm) (Rosja) 2015
073 Jelena Sierowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/537.htm) (Rosja) 2015, 6. kobieta
074 Barry Wilmore (http://lk.astronautilus.pl/astros/505.htm) (USA) 2015
075 Samantha Cristoforetti (http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm) (Włochy, 4. ESA) 2015, 7. kobieta
076 Terry Virts (http://lk.astronautilus.pl/astros/509.htm) (USA) 2015
077 Michaił Kornijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/511.htm) (Rosja) 2016
078 Siergiej Wołkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/472.htm) (Rosja) 2016
079 Timothy Kopra (http://lk.astronautilus.pl/astros/499.htm) (USA) 2016
080 Timothy Peake (http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm) (Wielka Brytania, 5. ESA) 2016
081 Siergiej Ryżykow (http://lk.astronautilus.pl/astros/548.htm) (Rosja) 2017, 2021
082 Andriej Borisienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/519.htm) (Rosja) 2017
083 Robert Kimbrough (http://lk.astronautilus.pl/astros/486.htm) (USA) 2017
084 Thomas Pesquet (http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm) (Francja, 6. ESA) 2017
085 Aleksandr Misurkin (http://lk.astronautilus.pl/astros/528.htm) (Rosja) 2018
086 Mark Vande Hei (http://lk.astronautilus.pl/astros/551.htm) (USA) 2018
087 Joseph Acaba (http://lk.astronautilus.pl/astros/488.htm) (USA) 2018
088 Scott Tingle (http://lk.astronautilus.pl/astros/552.htm) (USA) 2018
089 Norishige Kanai (http://lk.astronautilus.pl/astros/553.htm) (Japonia) 2018
090 David Saint-Jacques (http://lk.astronautilus.pl/astros/557.htm) (Kanada) 2019
091 Anne McClain (http://lk.astronautilus.pl/astros/558.htm) (USA) 2019, 8. kobieta
092 Christina Koch (http://lk.astronautilus.pl/astros/559.htm) (USA) 2020, 9. kobieta
093 Aleksandr Skworcow (http://lk.astronautilus.pl/astros/510.htm) (Rosja) 2020
094 Luca Parmitano (http://lk.astronautilus.pl/astros/529.htm) (Włochy, 7. ESA) 2020,
095 Andrew Morgan (http://lk.astronautilus.pl/astros/560.htm) (USA) 2020
096 Jessica Meir (http://lk.astronautilus.pl/astros/561.htm) (USA) 2020, 10. kobieta
097 Siergiej Kudź-Swierczkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/564.htm) (Rosja) 2021
098 Kathleen Rubins (http://lk.astronautilus.pl/astros/546.htm) (USA) 2021, 11. kobieta
099 Victor Jerome 'IKE' Glover, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/565.htm) (USA) 2021
100 Shannon Walker (http://lk.astronautilus.pl/astros/515.htm) (USA) 2021, 12. kobieta
Lista astronautów, którzy powrócili na Ziemię po świętach bożonarodzeniowych, ale przed rozpoczęciem Nowego Roku
(kolorem są wyróżnione loty noworoczne tych astronautów)
01 Frank Borman II (http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm) (USA) 1968
02 James Lovell, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm) (USA) 1968
03 William Anders (http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm) (USA) 1968
04 Piotr Klimuk (http://lk.astronautilus.pl/astros/69.htm) (ZSRR) 1973
05 Walentin Lebiediew (http://lk.astronautilus.pl/astros/70.htm) (ZSRR) 1973
06 Jurij Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm) (ZSRR) 1978, 1987
07 Aleksandr Aleksandrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/123.htm) (ZSRR) 1987
08 Anatolij Lewczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/204.htm) (ZSRR) 1987 +
09 Curtis Brown, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/279.htm) (USA) 1999
10 Scott Kelly (http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm) (USA) 1999, 2011, 2016
11 Steven Smith (http://lk.astronautilus.pl/astros/316.htm) (USA) 1999
12 Jean-François Clervoy (http://lk.astronautilus.pl/astros/320.htm) (Francja) 1999
13 John Grunsfeld (http://lk.astronautilus.pl/astros/323.htm) (USA) 1999
14 Colin Foale (http://lk.astronautilus.pl/astros/268.htm) (USA) 1999, 2004
15 Claude Nicollier (http://lk.astronautilus.pl/astros/277.htm) (Szwajcaria) 1999
Kosmonauci, krórzy spędzali Nowy Rok na 2. stacjach orbitalnych (Mir i ISS)
Siergiej Krikalow (http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm) (Rosja) 1989, 1992, 2001
Jurij Gidzenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/329.htm) (Rosja) 1996, 2001
Aleksandr Kaleri (http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm) (Rosja) 1997, 2004, 2011
Zestawienie Bożego Narodzenia / Nowego Roku na orbicie w latach 1968-2021 (http://lk.astronautilus.pl/temp/neo/zestawienie.html)
2020 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg139868#msg139868
-
Pierwszy w wykazie już ze znakiem (+):
001 Gerald Carr (USA) 1974
-
Wykaz żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat , którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny.
(...)
07.01.1941 Frederick Drew Gregory (http://lk.astronautilus.pl/astros/165.htm)
21.03.1941 Dirk Dries David Damiaan Frimout (http://lk.astronautilus.pl/astros/269.htm)
11.04.1941 Frederick Hamilton Hauck (http://lk.astronautilus.pl/astros/119.htm)
20.06.1941 Ulf Dietrich Merbold (http://lk.astronautilus.pl/astros/130.htm)
15.09.1941 Mirosław Hermaszewski (http://lk.astronautilus.pl/astros/89.htm)
Zmarli kosmonauci z tego rocznika:
06.08.1988 (1941) Anatolij Siemionowicz Lewczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/204.htm) (47) (1) 007:21:57:33. Krwawienie do mózgu wskutek lądowania spadochronowego
08.11.1999 (1941) Jurij Wasiljewicz Małyszew (http://lk.astronautilus.pl/astros/95.htm) (58) (2) 011:19:59:36. Zawał serca
14.06.2010 (1941) Leonid Dienisowicz Kizim (http://lk.astronautilus.pl/astros/98.htm) (68) (3) 374:17:57:42
19.04.2018 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3201.msg117582#msg117582) (1941) Władimir Afanasjewicz Lachow (http://lk.astronautilus.pl/astros/91.htm) (76) (3) 333:07:48:06. Zmarł nagle
-
Stopping the Shuttle: Remembering the Drag Chute, 30 Years On
By Ben Evans, on January 3rd, 2021
https://www.americaspace.com/2021/01/03/stopping-the-shuttle-remembering-the-drag-chute-30-years-on/
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2012/08/STS-49-Parachute-500x361.jpg)
-
Podczas gdy obecnie Kapitol zajmuje uwagę światowych mediów podczas bardzo burzliwych wydarzeń ...
Space Shuttle Discovery Flown Over the U.S. Capitol
April 17, 2012
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/images/639572main_201204170044HQ_full.jpg)
Space shuttle Discovery, mounted atop a NASA 747 Shuttle Carrier Aircraft, is seen as it flies near the U.S. Capitol, Tuesday, April 17, 2012, in Washington. Discovery, the first orbiter retired from NASA's shuttle fleet, completed 39 missions, spent 365 days in space, orbited the Earth 5,830 times, and traveled 148,221,675 miles. NASA will transfer Discovery to the National Air and Space Museum to begin its new mission to commemorate past achievements in space and to educate and inspire future generations of explorers.
https://www.nasa.gov/multimedia/imagegallery/image-feature_2226.html
-
At its Best: Remembering Columbia's STS-32 Mission, OTD in 1990
By Ben Evans, on January 9th, 2021
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/01/sts32syncom-500x372.jpg)
https://www.americaspace.com/2021/01/09/at-its-best-remembering-columbias-sts-32-mission-otd-in-1990/
-
Ready for Space Station: Remembering STS-72, 25 Years On
By Ben Evans, on January 11th, 2021
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2021/01/72LAUNCH-800x635.jpg)
https://www.americaspace.com/2021/01/11/ready-for-space-station-remembering-sts-72-25-years-on/
-
13 Administrator NASA James Bridenstine - spojrzenie wstecz:
A look back at Administrator Jim Bridenstine's time at NASA and all the incredible things accomplished during his tenure. From introducing the Artemis Generation to renaming NASA headquarters after hidden figure Mary W. Jackson, there have been so many highlights to appreciate.
http://www.youtube.com/watch?v=iZ3pNJlozLY
Link do materiału: https://www.youtube.com/watch?v=iZ3pNJlozLY
-
Pożegnalne słowo Jima Bridenstine'a:
It has been my great honor to serve as your NASA Administrator. I will miss the amazing NASA family and will forever be grateful for my time at this incredible agency. Ad astra.
http://www.youtube.com/watch?v=5aiqhEEAwFE
Link do materiału: https://www.youtube.com/watch?v=5aiqhEEAwFE
-
Pożegnalne słowo Jima Bridenstine'a:
It has been my great honor to serve as your NASA Administrator. I will miss the amazing NASA family and will forever be grateful for my time at this incredible agency. Ad astra.
http://www.youtube.com/watch?v=5aiqhEEAwFE
Link do materiału: https://www.youtube.com/watch?v=5aiqhEEAwFE
:'(
-
Dalsze losy Jima Bridenstine'a:
Former NASA Administrator @JimBridenstine joins defense and aerospace private equity firm Acorn Growth as a full-time Senior Advisor:
“I’m looking forward to re entering the private sector and working with an established market leader such as Acorn.”
https://acorngrowthcompanies.com/news/nasa-administrator-joins-acorn-growth-companies
-
Dalsze losy Jima Bridenstine'a:
Bridenstine joins private equity firm
by Jeff Foust — January 25, 2021
(https://spacenews.com/wp-content/uploads/2021/01/bridenstine-acorn-879x485.jpg)
Rick Nagel, managing partner of Acorn Growth Companies, with former NASA Administrator Jim Bridenstine, now a senior adviser for the company. Credit: Acorn
https://spacenews.com/bridenstine-joins-private-equity-firm/
-
NASA Day of Remembrance at Arlington National Cemetery
27 735 wyświetleń•29 sty 2021
https://www.youtube.com/watch?v=t3uLFB5IxRk
Fallen astronauts honored at NASA's Day of Remembrance ceremony
218 wyświetleń•Nadawane na żywo 28 sty 2021
https://www.youtube.com/watch?v=LKYoFWMQwOw
NASA Day of Remembrance Ceremony - Kennedy Space Center Visitor Complex
225 wyświetleń•28 sty 2021
https://www.youtube.com/watch?v=TQcBonP4c4I
NASA Remembers Fallen Heroes
71 831 wyświetleń•28 sty 2021
https://www.youtube.com/watch?v=CnqCWo46fzM
Day of Remembrance 2021 | NASA Marshall Space Flight Center
614 wyświetleń•28 sty 2021
https://www.youtube.com/watch?v=NTSwn_8Hmxk
NASA Pays Tribute to Fallen Heroes with Day of Remembrance
Jan 27, 2021 RELEASE 21-007
NASA will honor members of the NASA family who lost their lives while furthering the cause of exploration and discovery, including the crews of Apollo 1 and space shuttles Challenger and Columbia, during the agency's annual Day of Remembrance Thursday, Jan. 28. This year’s NASA Day of Remembrance also marks 35 years since the Challenger tragedy.
“NASA has a unique culture that is fueled by possibility, set on a path to the next giant leap for humanity, and guided by its history,” said NASA Acting Administrator Steve Jurczyk. “The lessons of our past are the enduring legacy of the brave women and men who did not put limits on what could be achieved, and we all recognize the honor of being counted among them as part of the NASA family.” (...)
https://www.nasa.gov/press-release/nasa-pays-tribute-to-fallen-heroes-with-day-of-remembrance
https://www.nasa.gov/mediaresources
(https://pbs.twimg.com/media/Es1vBPqXIAAYJwC?format=jpg&name=medium)
(https://pbs.twimg.com/media/Es2DItAXAAAwy96?format=jpg&name=medium)
https://www.flickr.com/photos/nasahqphoto/sets/72157718072009691/
https://www.nasa.gov/mediacast/episode-25-lessons-of-loss
https://www.baynews9.com/fl/tampa/news/2021/01/28/nasa-day-of-remembrance-marks-somber-35th-anniversary-of-the-challenger-disaster
https://phys.org/news/2021-01-years-disaster-forgotten.html
A https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=32.msg156904#msg156904
Ch https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=496.msg156963#msg156963
C https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=90.msg157058#msg157058
-
Christina H Koch@Astro_Christina 6:20 PM · 28 sty 2021
This formation flying maneuver symbolizes the missing place in our hearts and minds of those who gave their lives for the exploration of space. Executed above a Day of Remembrance ceremony at @NASA_Johnson as teams pause to reflect on the lessons we have learned. #NASAremembers
https://twitter.com/Astro_Christina/status/1354841765807869954
-
'We Gave It Away': Remembering the Unhappy Flight of Ham the Chimp, 60 Years On
By Ben Evans, on January 31st, 2021
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2021/01/ham11-800x631.jpg)
Sixty years ago today, on 31 January 1961, a young chimpanzee named “Ham” was launched into space aboard a tiny Mercury capsule. His suborbital flight, lasting only 16 minutes, was meant to clear the final hurdles before the launch of the United States’ first astronaut, Alan Shepard, later that spring.
https://www.americaspace.com/2021/01/31/we-gave-it-away-remembering-the-unhappy-flight-of-ham-60-years-on/
-
Druga dekada bez katastrof w misjach załogowych
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 1 LUTEGO 2021
(...) Poszczególne misje, które zakończyły się katastrofami, to:
Sojuz 1 (kwiecień 1967),
Sojuz 11 (czerwiec 1971),
Prom Challenger podczas startu misji STS-51-L (styczeń 1986),
Prom Columbia podczas kończącej się misji STS-107 (luty 2003).
(...)
https://kosmonauta.net/2021/02/druga-dekada-bez-katastrof-w-misjach-zalogowych/
-
America's Destiny: Remembering the Launch of the U.S. Lab, 20 Years On
By Ben Evans, on February 6th, 2021
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2021/02/destinymove-800x526.jpg)
Marsha Ivins gingerly maneuvers Destiny out of the shuttle’s cavernous payload bay for installation onto the International Space Station (ISS). Photo Credit: NASA
https://www.americaspace.com/2021/02/06/americas-destiny-remembering-the-launch-of-the-u-s-lab-20-years-on/
-
Room With A View: Remembering STS-130 and the Cupola, OTD in 2010
By Ben Evans, on February 8th, 2021
Today, it celebrates 11 years since the six astronauts of STS-130—shuttle Endeavour’s second-to-last orbital voyage—launched it to orbit and, in doing so, completed the delivery of the last major U.S.-provided ISS component.
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2021/02/TRANQUILITY-800x546.jpg)
The Tranquility node and cupola sit in Endeavour’s payload bay, shortly after reaching orbit. Photo Credit: NASA
https://www.americaspace.com/2021/02/08/room-with-a-view-remembering-sts-130-and-the-cupola-otd-in-2010/
-
30 lat temu 7 lutego 1991 roku doszło do deorbitacji zespołu orbitalnego Salut-7/Kosmos 1686 ( http://www.russianspaceweb.com/tks.html )
Końcowy okres załogowego użytkowania Saluta-7 obfitował w nietypowe zdarzenia.
Po awarii stacji odbyła się udana wyprawa naprawcza załogi na pokładzie Sojuza T-13 (http://lk.astronautilus.pl/loty/st13.htm).
( https://astronomy.com/news/2020/10/the-forgotten-rescue-of-the-salyut-7-space-station )
( https://arstechnica.com/science/2014/09/the-little-known-soviet-mission-to-rescue-a-dead-space-station/ )
Później z powodu problemów zdrowotnych Władimira Wasjutina (http://lk.astronautilus.pl/astros/182.htm) załoga musiała przedwcześnie powrócić na Ziemię.
( AA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4238.msg150496#msg150496 )
Były jeszcze w planach 3 wyprawy załogowe , w tym jedna całkowicie kobieca. Zostały odwołane.
W 1986 roku dwójka kosmonautów na pokładzie Sojuza T-15 (http://lk.astronautilus.pl/loty/st15.htm) dokonała przelotu między dwoma stacjami orbitalnymi.
Były też plany połączenia się wahadłowca Buran ze stacją.
Paliwo na stacji się skończyło i zwiększona aktywność słoneczna finalnie zakończyła istnienie kompleksu orbitalnego.
Правда о «Салюте-7»
142 941 wyświetleń•13 paź 2017
https://www.youtube.com/watch?v=16RYL1qOCWI
Как мы спасали «Салют-7» // Интервью Виктора Савиных
45 546 wyświetleń•19 paź 2017
https://www.youtube.com/watch?v=K42q_4RscaE
Salyut-7 heads for crash-landing ..
2 February 1991
Sometime in the next few days, the abandoned Soviet space station Salyut-7 will fall, uncontrolled, to Earth. The European Space Agency is betting on 6 February, plus or minus 4 days.
The 20-tonne space station, which is connected to another 20-tonne spacecraft, Kosmos-1686, orbits the Earth every 90 minutes between the latitudes of 52 degrees North and South, making it virtually impossible to predict where
it will fall. It passes over southern England and Wales, but only for about a miunte twice in every 24 hours.
According to the Soviet news agency Tass, the station contains no radioactive material and most of the debris should burn up during re-entry into the atmosphere. But there is a chance that a 3-tonne heat-resistance sphere could reach Earth.
Salyut-7 was abandoned in a high orbit in 1986 after the Mir space station was launched. But increased solar activity in the past few years has caused the upper layers of the atmosphere to heat up and expand. This caused drag on the space station, and its orbit decayed.
According to official Soviet sources, the solar activity was unforeseen, and no one is to blame. This view is not shared by the leading Soviet daily Izvestiya, which quotes Vladislav Sal’nikov, who worked in the Military-Industrial Commission of the Council of Ministers of the USSR for 25 years. Sal’nikov says that five years ago he warned that the station did not have enough fuel for a controlled re-entry. He predicted that the station would fall to Earth ‘at the beginning of 1991’ unless the fuel was topped up.
The director of the Institute of Applied Geophysics, Sergei Avdyushin, also rejects the official view. ‘It is insulting to hear the report that solar bursts are unpredictable. The burst was not a surprise at all. We had foreseen it, but the trajectory of the Salyut-7 station was calculated using a model which did not take the increase of solar activity into account.’
https://www.newscientist.com/article/mg12917540-900-salyut-7-heads-for-crash-landing/
Salyut 7, Soviet Station in Space, Falls to Earth After 9-Year Orbit
By John T. McQuiston Feb. 7, 1991
After nine years in orbit, the abandoned Soviet Salyut 7 space station re-entered the earth's atomosphere in a fiery show over Argentina last night, American officials said.
Traveling at a speed in excess of 17,000 miles an hour, the 90-foot-long, 43-ton space station entered the atmosphere at 10:44 P.M., Eastern time, said Comdr. Charles Connor of the Navy, spokesman for the United States Space Command and the North American Aerospace Defense Command in Colorado Springs.
The craft left a trail of fire as it traveled in a northeasterly direction across the Argentine sky, he said. Little Evidence of Debris
"Looking at its trajectory and a map, it looks as if any debris, if there is any, came down in mountainous areas," Commander Connor said.
There were no immediate reports of any debris striking the ground. Debris from the main part of the multisection craft could have weighed 2,600 to 4,000 pounds, depending on how much was destroyed by atmospheric friction, according to recent reports by Tass, the official Soviet press agency.
The station's orbit has carried it across a broad swath of the earth, including the United States, Central and South America, Africa, southern Europe, the Middle East, China, Japan and Australia, as well as vast reaches of ocean.
American space experts believe that the Soviets intended to keep Salyut 7 aloft far longer. In 1986 it was boosted to an unusually high point about 300 miles above the earth, where it should have remained in orbit until 1994. But unexpectedly high solar activity in the last few years increased atmospheric drag on the station and sped its orbital decay.
Salyut 7 was lauched in 1982 and last inhabitated in 1986. It once held as many as six astronauts. It was a precursor of the current Mir space station, now manned by two astronauts.
https://www.nytimes.com/1991/02/07/world/salyut-7-soviet-station-in-space-falls-to-earth-after-9-year-orbit.html
http://www.astronautix.com/s/salyut7.html
http://www.russianspaceweb.com/spacecraft_manned_salyut.html
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%B0%D0%BB%D1%8E%D1%82-7
-
25, 21, 20 lat temu...
1) 17.02.1996 o 20:43:27 z wyrzutni LC-17B na Cape Canaveral wystartowała RN Delta 7925-8, która wyniosła do badania planetoidy 433 Eros sondę NEAR.
Po udanym starcie sonda została nazwana na cześć planetologa Eugene’a Shoemakera NEAR Shoemaker (Near Earth Asteroid Rendezvous – Shoemaker)
1996 February 17 - . 20:43 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17B. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Delta 7925-8.
NEAR - . Payload: Discovery 1. Mass: 818 kg (1,803 lb). Nation: USA. Agency: NASA Greenbelt. Program: Discovery series. Class: Asteroids. Type: Asteroid probe. Spacecraft: NEAR. Decay Date: 2001-02-12 . USAF Sat Cat: 23784 . COSPAR: 1996-008A.
Near Earth Asteroid Rendezvous (NEAR) mission was the first of NASA's Discovery missions, a series of small-scale spacecraft designed to proceed from development to flight in under three years for a cost of less than $150 million. The spacecraft's mission was to rendezvous with and achieve orbit around the asteroid Eros in January 1999, and study the asteroid for one year. However as it flew by the Earth on 23 January 1998, a problem caused an abort of the first encounter burn. The mission had to be rescoped for a later encounter but successfully entered orbit around Eros on Valentine's Day 2000 and ended the mission by gently landing on its surface on 12 February 2001.
http://www.astronautix.com/f/february17.html
NEAR Shoemaker launched by a Delta 2 rocket, February 17, 1996
https://www.youtube.com/watch?v=86v1rBxPoy0
https://twitter.com/ron_eisele/status/1758562124236832876
17 February 1996. 20.43.27 UTC/GMT. Launch of the Near Earth Asteroid Rendezvous from Cape Canaveral Air Force Station LC-17 aboard a three-stage McDonnell Douglas Delta II rocket (7925-B). Unmanned spacecraft on a mission to study several near-Earth asteroids.
Asteroid Visitor, Asteroid Orbiter, Asteroid Lander: 20 Years Since the Launch of NEAR Shoemaker
by Ben Evans January 17, 2016
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2016/02/eros.jpg)
Asteroid 433 Eros, visited by the Near-Earth Asteroid Rendezvous (NEAR)-Shoemaker during 1998-2001. Photo Credit: NASA
Twenty years ago, today, on 17 February 1996, NASA’s Near-Earth Asteroid Rendezvous (NEAR)—a name later adjusted to honor the planetary scientist Gene Shoemaker—rocketed away from Launch Complex (LC)-17B at Cape Canaveral Air Force Station, Fla., aboard a venerable Delta II booster. As its name implied, the octagonal-prism-shaped spacecraft sought to enhance our understanding of the nature of near-Earth asteroids, aiming to rendezvous and enter orbit around 433 Eros. In the days before launch, NASA noted that it would not only represent humanity’s first long-term, close-range inspection of the surface composition and physical properties of an asteroid, but would also mark the smallest Solar System object yet orbited by a spacecraft. By the time NEAR-Shoemaker’s mission ended on 12 February 2001, it had not only physically landed on Eros’ surface, but had also returned a wealth of data from a flyby of another asteroid, Mathilde.
https://www.americaspace.com/2016/02/17/asteroid-visitor-asteroid-orbiter-asteroid-lander-20-years-since-the-launch-of-near-shoemaker/
2) NEAR na orbicie wokół Erosa !
14.02. 2000 sonda NEAR wykonała manewr satelizacji na orbicie wokół planetoidy (433) Eros. W wyniku pracy
silnika (15:33:06-15:34:03) sonda osiągnęła orbitę o wysokości około 330 km nad powierzchnią Erosa.
Ostatnio o locie NEAR-a pisałem 08.02. (http://lk.astronautilus.pl/n000201.htm#04) Strona internetowa misji jest tutaj (http://near.jhuapl.edu/).
http://lk.astronautilus.pl/n000201.htm#13
USA: NASA SPACE CRAFT ORBITS EROS ASTEROID
2328 wyświetleń•21 lip 2015
https://www.youtube.com/watch?v=wEDWOZpXSFA
In a First, a Spacecraft Is Orbiting an Asteroid
February 15, 2000 By WARREN E. LEARY
LAUREL, Md., Feb. 14 -- With a nudge from its small rockets, the spacecraft NEAR gently embraced the asteroid Eros today to become the first man-made object to orbit such a space rock.
In a circuitous four-year journey through the inner solar system, which included a swing by Earth for a gravity boost and a failed effort to link up with Eros last year, the spacecraft became the first artificial satellite to circle an asteroid.
(https://static01.nyt.com/library/national/science/021500sci-near-eros.1.jpg)
NASA/JPL/JHUAPL The spacecraft NEAR sent back this photograph of its rendezvous yesterday with the asteroid Eros, 160 million miles from Earth.
The robot spacecraft, called NEAR for Near Earth Asteroid Rendezvous, fired its thrusters for less than a minute to slow it enough to be captured by the weak gravity of the asteroid, a potato-shaped rock roughly twice the size of Manhattan. Because the computer-controlled maneuver took place 160 million miles from Earth, it took 20 minutes for news of its success to reach the Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory here, which built the craft and controls the mission.
With confirmation of the orbit, happy scientists and engineers gave thumbs-up signs and slapped hands to celebrate their space first.
"We're orbiting around Eros," said Dr. Robert W. Farquhar, the mission director, "This is an historic day, a real milestone."
Dr. Andrew F. Cheng, the project scientist, said NEAR's success was more than a Valentine's Day gift. The spacecraft will orbit Eros for a year, slowing moving closer to the surface to make ever more precise measurements, and greatly increase the understanding of what scientists believe are remnants of the formation of the solar system some four billion years ago, Dr. Cheng said.
"Today may be Valentine's Day for most people, but it's Christmas Eve for me," Dr. Cheng said, "And all the presents are piled about, waiting to be opened."
Daniel S. Goldin, administrator of the National Aeronautics and Space Administration, which sponsored the $224 million mission, praised the Johns Hopkins team for persevering.
"This is tough stuff," Mr. Goldin said after NEAR went into orbit. "This is very hard work, and they've done a terrific job. But they still have a long way to go to declare mission success."
NEAR, loaded with six instruments to determine the mass, density, chemical composition and other characteristics of an asteroid, was launched from Cape Canaveral, Fla., on Feb. 17, 1996. Its target was 433 Eros, a large, rocky body named for the Greek god of love.
After circling back by Earth in January 1997, NEAR flew within 750 miles of another asteroid, Mathilde, in June 1997, to take measurements and 500 distant photographs. Unlike rocky Eros, Mathilde is a less dense aggregation of dust and materials rather than a solid piece.
Eros is called a near-Earth asteroid because its orbit crosses that of Earth and poses a potential collision danger. The elongated asteroid, measuring about 21 miles by 9 miles by 8 miles, came within 14 million miles of Earth in 1975.
Dr. Carl Pilcher, of NASA's Office of Space Science, said it was important to study different types of asteroids not only out of scientific curiosity but in self-defense. People may one day have to defend Earth against a deadly asteroid that could collide with the planet and destroy all life, he said. Such an asteroid is believed to have hit Earth 65 million years ago, setting off a chain of events that wiped out the dinosaurs.
"Understanding the physical characteristics of asteroids will be very important if we are ever called on to deflect one coming at the Earth," Dr. Pilcher said at a news conference.
NEAR was supposed to go into orbit around Eros last January, but its main engine misfired several weeks before, plunging the craft into a comatose "safe" mode while controllers tried to figure out the problem. NEAR missed its chance for an orbital maneuver and flew by Eros at a distance of 2,500 miles. But the spacecraft's controllers positioned the craft to chase Eros around the sun for a year to get another chance, which proved successful.
Dr. Joseph Veverka of Cornell University, head of the project's imaging team, said NEAR took its first major scientific reading the night before going into orbit. Using its infrared spectrometer, an instrument that tells chemical composition by analyzing light reflected from an object, the spacecraft took advantage of the sun's ideal position to map an entire face of the asteroid. "We're some very happy, very excited people," Dr. Veverka said.
Dr. Farquhar said that after scientists learned more about Eros's mass and orientation, they would slowly lower the spacecraft's orbit from about 300 miles down to about 30 miles in the next two months. Then the craft will climb back to 300 miles to compile images of the asteroid's entire surface.
When the mission is at its end next year, the scientists want NASA to consider allowing the craft to brush the asteroid's surface with one of its solar panels and then rise to photograph the resulting mark before crashing on the rocky body.
https://archive.nytimes.com/www.nytimes.com/library/national/science/021500sci-near-eros.html
NEAR Shoemaker's visit to the Valentine asteroid Eros
By Ben Evans | Published: Friday, February 12, 2021
Twenty years ago, just before Valentine’s Day, the plucky spacecraft NEAR Shoemaker managed to cuddle up close with an asteroid for the first time in history.
(https://www.astronomy.com/wp-content/uploads/sites/2/2023/02/PIA02475ErosBlandButterscotchColors.jpg?resize=600%2C424)
NASA/JPL/JHUAPL
As hearts across the globe flutter this weekend for Valentine’s Day, spare a thought for a long-dead space probe, which for 20 years has sat in forlorn silence and solitude on a tiny peanut-shaped world at the fringe of the inner solar system.
NEAR Shoemaker — NASA’s Near-Earth Asteroid Rendezvous mission, a name later modified to honour planetary scientist Eugene Shoemaker — may now be far from Earthly companionship. But over the course of its life, it’s had frequent run-ins with the romantic holiday. The spacecraft launched during Valentine’s week in 1996, reached its destination during Valentine’s week in 2000, and it landed during Valentine’s week in 2001.
And as if that were not enough, the target of NEAR Shoemaker’s insatiable desire was none other than the stony asteroid Eros, a Staten Island-sized lump of primordial silicate-rich rubble named after the ancient Greek god of love. (...)
https://astronomy.com/news/2021/02/near-shoemaker-visits-the-valentine-asteroid-eros
3 )16.02.2000 sonda zarejestrowała rotację asteroidy Eros.
https://twitter.com/airandspace/status/1626272765933133824
Today in 2000, the NEAR Shoemaker spacecraft captured this rotation movie of the Eros asteroid. NEAR (Near Earth Asteroid Rendezvous) was the first spacecraft mission specifically designed to study an asteroid.
4) Bliski przelot NEAR-a
20.10.2000 o 21:40 sonda NEAR-Shoemaker wykonała 46-sekundowy manewr OCM-15, w wyniku którego orbita wokół Erosa uzyskałą następujące parametry: hp=50 km, ha=52 km, i=133°. Kolejny 4-sekundowy manewr, OCM-16 został wykonany 25.10. o 22:10, a w jego wyniku sonda przeszła na najniższą z dotychczsowych orbitę: hp=19 km, ha=51 km, i=133°. W wyniku nieforemności kształtu planetoidy, minimalne zbliżenie do jej powierzchni nastąpiło 26.10. o 07:00 w odległości 5,3 km. Prędkość przelotu wynosiła około 6 m/s. Kolejna korekta, OCM-17, zostanie wykonana o 17:40, a nowa orbita uzyska parametry: hp=67 km, ha=198 km, i=144°.
Jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to począwszy od 07.12. wykonana zostanie seria manewrów, która pozwoli osadzić próbnik na powierzchni Erosa dokładnie w rocznicę jego satelizacji - 14.02.2001. Ostatnio o locie sondy pisałem 05.10. Trzy obrazy Erosa uzyskane podczas przelotu:
- z dystansu 8 km (głaz w pobliżu środka obrazu ma około 25 m)
- z tego samego dystansu, lecz z innego kąta, widoczny jest większy obszar
- z dystansu 7 km (widoczny m. in. głaz o średnicy około 15 m).
Witryna internetowa sondy jest pod tym adresem.
http://lk.astronautilus.pl/n001016.htm#11
5) Lądowanie na planetoidzie
12.02.2001 rozpoczęła się pierwsza próba osadzenie sondy na powierzchni planetoidy (http://lk.astronautilus.pl/sondy/nearlastorb.jpg). Manewr EMM-1 został wykonany o 15:32 i spowodował zejście sondy NEAR-Shoemaker z orbity, które trwało łącznie około 4,5 godziny.
Kolejny manewr, EMM-2 wykonany został o 19:16 i również zakończył się sukcesem, pomimo minimalnie mniejszego ciągu, niż wymagany (o ułamek procenta). O 19:27 wysokość wynosiła 5,4 km.
Manewr EMM-3 rozpoczął się o 19:31 i tym razem był minimalnie za duży, jednak nie wpłynęło to na przebieg zejścia. EMM-4 rozpoczął się o 19:47 i zakończył prawidłowo.
Ostatni manewr rozpoczął się o 19:59.
Jedno ze zdjęć powierzchni Erosa, wykonanych podczas lądowania (http://lk.astronautilus.pl/sondy/eroslan1.jpg).
Ostatnie pełne zdjęcie (http://lk.astronautilus.pl/sondy/nearlandlast.jpg).
Ostatnie zdjęcie (http://lk.astronautilus.pl/sondy/nearframe.jpg), częściowo przekazane na Ziemię.
Lądowanie nastąpiło o 20:02:10. Prędkość lądowania w punkcie o współrzędnych 35°S, 81°E (http://lk.astronautilus.pl/sondy/eroslan.jpg) była rzędu 1 m/s.
Ostatni ostry obraz, o rozdzielczości około 10 cm otrzymano z wysokości 400 metrów.
Kontakt z sondą został utrzymany również po lądowaniu.
Szansa przetrwania lądowania przez sondę była oceniana na 1%.
Ostatnio o sondzie NEAR pisałem w 06.02. (http://lk.astronautilus.pl/n010201.htm#02).
Witryna internetowa sondy jest pod tym adresem (https://near.jhuapl.edu/).
Uwaga: wszystkie momenty podawane są w czasie ERT (Earth Receiving Time), czyli w chwili odbioru sygnałów na Ziemi. Ze względu na dystans, dzielący Erosa i Ziemię, rzeczywiste czasy zajścia wydarzeń należy pomniejszyć o 17 minut i 35 sekund.
http://lk.astronautilus.pl/n010201.htm#08
https://twitter.com/airandspace/status/1624808783380611073
On #TDIH in 2001, Near Earth Asteroid Rendezvous (NEAR) Shoemaker became the first spacecraft to land on an asteroid. NEAR landed on Eros, sending back photos of the surface. #IdeasThatDefy
12 February 2001. The NEAR Shoemaker spacecraft touched down in the "saddle" region of 433 Eros becoming the first spacecraft to land on an asteroid.
https://x.com/ron_eisele/status/1756738947453985107
6) Pierwsze dane z powierzchni Erosa
W nocy z 18 na 19.02.2001 zaczęły na Ziemię napływać pierwsze dane naukowe z sondy NEAR-Shoemaker (http://lk.astronautilus.pl/sondy/near.jpg). Są to wyniki pomiarów z magnetometru oraz ze spektrometru promieni X i gamma (XGRS - X-ray/Gamma Ray Spectrometer). Sonda nieoczekiwanie miękko wylądowała na powierzchni (http://lk.astronautilus.pl/sondy/nearon.jpg) Erosa 12.02. (http://lk.astronautilus.pl/n010201.htm#09)
7) Jeszcze 4 dni dla NEAR-a
23.02.2001 NASA zdecydowała się przedłużyć misję NEAR-a o dodatkowe cztery dni, to jest do końca lutego.
Tymczasem wyłączono magnetometr, ponieważ nie stwierdził on obecności mierzalnego pola magnetycznego
z orbity, podczas lądowania, jak i na samej powierzchni. Poprzednio o misji pisałem 19.02.
http://lk.astronautilus.pl/n010216.htm#06
8 ) NEAR zakończył misję
01.03.2001 o północy zakończono odbiór ostatnich danych z sondy NEAR-Shoemaker. Wkrótce po tym sonda,
która jako pierwsza weszła na orbitę wokół planetoidy i miękko na niej wylądowała została wyłączona.
Ostatnio o jej locie pisaliśmy 23.02. (http://lk.astronautilus.pl/n010216.htm#06)
http://lk.astronautilus.pl/n010301.htm#01
NEAR Shoemaker Weekly Report 2 Mar 2001
By SpaceRef Editor March 2, 2001 Filed under NEAR mission at Johns Hopkins University, US
MISSION OPERATIONS:
NEAR Shoemaker Mission Operations was extremely busy during the final weeks of the program. End of Mission activities began in late January with a series of asteroid close flybys beginning January 24th and culminating on
January 28th. These flybys were immediately followed by two targeting maneuvers, Orbit Correction Maneuver 24 (OCM 24) on February 2nd and Orbit Correction Maneuver 25 (OCM 25) on February 6th. On February 12th, the spacecraft performed a spectacular descent and soft landing on the surface of 433 Eros. The precision of this propulsive maneuver sequence enabled an extension to the mission, allowing the XGRS Gamma Ray Spectrometer and
Magnetometer to perform in situ measurements. Finally, during the last track, on February 28th, the spacecraft was configured for hibernation mode.
https://spaceref.com/status-report/near-shoemaker-weekly-report-2-mar-2001/
https://www.sciencedaily.com/releases/2001/03/010301073345.htm
NEAR: The First Discovery Mission (Andrew Cheng)
742 wyświetlenia•15 wrz 2011
https://www.youtube.com/watch?v=IqZ_Ab2xQRk
https://solarsystem.nasa.gov/missions/near-shoemaker/in-depth/
https://science.nasa.gov/mission/near-shoemaker/
https://space.jhuapl.edu/destinations/missions/near
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/near.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/NEAR_Shoemaker
https://pl.wikipedia.org/wiki/NEAR_Shoemaker
w https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1062.msg163#msg163
-
12 lutego minęło 60 lat od pierwszego wysłania sondy na trajektorię międzyplanetarną w kierunku Wenus, co zaowocowało, wg obliczeń, przelotem nieczynnej sondy w pobliżu planety w odległości ok. 100 000 km.
Sputnik-7
Próba wysłania pierwszej radzieckiej sondy w kierunku Wenus zakończona niepowodzeniem.
4 lutego 1961 r. rakieta Mołnia wyniosła sondę na orbitę parkingową wokół Ziemi, jednak zawiódł IV stopień rakiety, który miał wprowadzić sondę na trajektorię międzyplanetarną. Razem z tym stopniem pozostawała na orbicie wokółziemskiej przez 22 dni, spłonęła w atmosferze 26 lutego 1961 r. Obiekt nie otrzymał oficjalnej nazwy, znany jest jako Tiażołyj Sputnik (ros. "Ciężki satelita") lub Sputnik-7.
http://lk.astronautilus.pl/sondy/sputnik7.htm
Wieniera-1
Pierwsza radziecka sonda międzyplanetarna i pierwsza sonda pomyślnie wysłana w kierunku Wenus.
(http://lk.astronautilus.pl/sondy/wieniera1.jpg)
12 lutego 1961 r. rakieta Mołnia wyniosła sondę o masie 644 kg najpierw na orbitę parkingową wokół Ziemi, a następnie na trajektorię międzyplanetarną. Łączność z sondą utracono już 27 lutego, kiedy odległość od Ziemi wynosiła 3 mln km. Z obliczeń wynika, że Wieniera-1 w dniach 19-20 maja 1961 r. przeleciała w odległości 100 tys. km od Wenus.
http://lk.astronautilus.pl/sondy/wieniera1.htm
Venera 1
Venera 1 was the first spacecraft to fly by Venus. The 6424 kg assembly was launched first into a 229 x 282 km parking orbit, then boosted toward Venus by the restartable Molniya upper stage. On 19 February, 7 days after launch, at a distance of about two million km from Earth, contact with the spacecraft was lost. On May 19 and 20, 1961, Venera 1 passed within 100,000 km of Venus and entered a heliocentric orbit. (...)
http://www.astronautix.com/d/details64.html
1961: Venera 1 (USSR)
19 544 wyświetlenia•16 maj 2008 International Astronautical Federation
https://www.youtube.com/watch?v=7tRmE-yfJn4
60 лет со дня запуска межпланетной станции «Венера-1»
12.02.2021 01:30
60 лет назад, 12 февраля 1961 года, с космодрома Байконур стартовала четырехступенчатая ракета-носитель «Молния» с автоматической межпланетной станцией «Венера-1». Она стала первым в истории искусственным объектом, отправленным с Земли к другой планете Солнечной системы.
Разработка первых межпланетных научно-исследовательских аппаратов началась по инициативе Главного конструктора ОКБ-1 Сергея Павловича Королева и академика Мстислава Всеволодовича Келдыша еще в середине 1958 года. Для реализации этой программы ученые математического института Академии наук СССР теоретически обосновали ближайшие сроки и возможные схемы полета к Марсу и Венере. В это же время инженеры-проектировщики ОКБ-1 (сейчас — Ракетно-космическая корпорация «Энергия» имени С.П. Королёва, входит в состав Госкорпорации «Роскосмос») приступили к созданию четырехступенчатой ракеты-носителя, способной вывести необходимую полезную нагрузку на заданные траектории. Новая мощная ракета 8К78 «Молния», оснащенная разгонным блоком Л, была разработана в сжатые сроки на основе межконтинентальной баллистической ракеты Р-7.
Унифицированные венерианские аппараты серии 1ВА стартовой массой 643,5 кг были изготовлены на базе первых марсианских станций 1М, неудачно стартовавших в конце 1960 года. Они были оборудованы комплексом исследовательской аппаратуры и предназначались прежде всего для проверки методов выведения космических объектов на межпланетную трассу с отработкой средств сверхдальней радиосвязи и дистанционного управления. На случай непосредственного достижения планеты Венера обе станции несли спускаемую капсулу с советской государственной символикой. Кроме того, для управления станцией, измерения траектории их полета и обеспечения связи на расстоянии до 100 млн км был впервые развернут наземный автоматизированный радиотехнический комплекс.
Для запуска станции 1ВА руководители программы воспользовались февральским астрономическим «окном» 1961 года. 1ВА № 1 стартовала 4 февраля, но из-за проблем с включением блока Л она осталась на околоземной орбите. Вторая отправилась к месту назначения 12 февраля 1961 года и получила название «Венера-1». С аппаратом была установлена нестабильная радиосвязь, которая к 22 февраля на расстоянии 2 млн км от Земли была окончательно потеряна из-за нарушения бортового энергоснабжения в результате нештатной работы системы солнечной ориентации. Дальнейшие попытки восстановления контакта с помощью 76-метрового радиотелескопа английской обсерватории Джодрелл-Бэнк также не увенчались успехом. Согласно баллистическим расчетам к 20 мая 1961 года станция «Венера-1» пролетела на расстоянии около 100 тыс. км мимо Венеры и вышла на гелиоцентрическую орбиту.
Миссия «Венеры-1» имела важное практическое значение для дальнейшего развития отечественной ракетно-космической техники. С ее помощью впервые была испытана сверхдальняя двухсторонняя связь через параболическую антенну, проверена технология трехосной ориентации аппарата по Солнцу и звездам, а также получены уникальные на то время данные измерений солнечного ветра, космических излучений и метеорной обстановки в межпланетном пространстве.
https://www.roscosmos.ru/29953/
Последний сеанс связи с «Венерой-1» состоялся 19 февраля 1961 года. Через 7 суток, когда станция находилась на расстоянии около 2 миллионов километров от Земли, контакт со станцией «Венера-1» был потерян.
wiki (https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%B5%D0%BD%D0%B5%D1%80%D0%B0-1)
-
America's Destiny: Remembering the Launch of the U.S. Lab, 20 Years On
https://www.americaspace.com/2021/02/06/americas-destiny-remembering-the-launch-of-the-u-s-lab-20-years-on/
A 20 lat temu nastąpił powrót 7. wyprawy wahadłowca do ISS STS-98 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts98.htm)
Z powodu zmian personalnych w obsadzie misji przydzielono do niej Roberta Lee Curbeama, Jr.
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4436.msg158673#msg158673
Space Shuttle STS-98 Landing Video (www.shuttlesource.com)
https://www.youtube.com/watch?v=dobsUJWU8qw
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-98/hires/iss01e5396.jpg)
ISS01-E-5396 (16 February 2001) --- This rarely seen image of the underside of the Space Shuttle Atlantis was photographed by the three-man Expedition One crew aboard the International Space Station (ISS) after the shuttle and the outpost unlinked following several days of joint operations of the two crews. The scene was recorded with a digital still camera.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-98/hires/ksc-01pp-0265.jpg)
KSC-01PP-0265 (07 February 2001) --- The STS-98 crew gathers around a table for a snack before getting ready for launch on Space Shuttle Atlantis. Seated left to right are Mission Specialist Thomas Jones, Pilot Mark Polansky, Commander Ken Cockrell and Mission Specialists Marsha Ivins and Robert Curbeam. STS-98 is the seventh construction flight to the International Space Station. Atlantis is carrying the U.S. Laboratory Destiny, a key module in the growth of the Space Station. Destiny will be attached to the Unity node on the Space Station using the ShuttleÆs robotic arm. Three spacewalks, by Curbeam and Jones, are required to complete the planned construction work during the 11-day mission. Launch is targeted for 6:11 p.m. EST and the planned landing at KSC Feb. 18 about 1:39 p.m. This mission marks the seventh Shuttle flight to the Space Station, the 23rd flight of Atlantis and the 102nd flight overall in NASAÆs Space Shuttle program.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-98/hires/ksc-01pp-0272.jpg)
KSC-01PP-0272 (07 February 2001) --- The STS-98 crew leaves the Operations and Checkout Building and heads for the "Astrovan" that will take them to Space Shuttle Atlantis on Launch Pad 39A. From left are Mission Specialists Robert Curbeam, Thomas Jones and Marsha Ivins, Pilot Mark Polansky and Commander Ken Cockrell. They will be flying the seventh construction flight to the International Space Station. Atlantis is carrying the U.S. Laboratory Destiny, a key module in the growth of the Space Station.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-98/lores/s98e5316.jpg)
STS98-E-5316 (16 February 2001) --- The International Space Station (ISS) backdropped against Brazilian topography following undocking. The photo was taken with a digital still camera.
https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-98/ndxpage25.html
https://spaceflight.nasa.gov/shuttle/archives/sts-98/
-
Space Station 20th: STS-98 Delivers Destiny to the International Space Station
Feb 11, 2021 John Uri NASA Johnson Space Center
After more than three months living and working aboard the International Space Station (ISS), the Expedition 1 crew of NASA astronaut William P. Shepherd, Yuri P. Gidzenko, and Sergei K. Krikalev of Roscosmos received their second group of visitors. The STS-98 crew of Kenneth D. Cockrell, Mark L. Polansky, Robert L. Curbeam, Marsha S. Ivins, and Thomas D. Jones arrived aboard space shuttle Atlantis to deliver the U.S. Laboratory module Destiny to the ISS. During three spacewalks, the astronauts attached the module to the front of the station, greatly expanding its habitable volume. The joint crews began activating the new element, preparing it for the arrival of future systems and research facilities on subsequent space shuttle missions. The delivery of Destiny marked a milestone in the establishment of a world-class research facility in low-Earth orbit.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss001-324-002_0.jpg?itok=2oUDgIKT)
Progress M1-4, also known as 2P in the International Space Station (ISS) assembly sequence, approaches
the ISS just before docking.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20_exp_1_mace-ii_experiment_on_orbit_with_shep_iss001-386-032_0.jpg?itok=8t88FfSv)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_shep_building_wardroom_table_iss01e5129.jpg?itok=8VLKjG98)
Left: Expedition 1 astronaut William M. Shepherd works with the Middeck Active Control Experiment-II (MACE-II) in the Node 1 module.
Right: Shepherd building the temporary wardroom table in the Zvezda Service Module.
Shepherd, Gidzenko, and Krikalev continued to improve the habitability of their orbital outpost. They deployed the Interim Resistive Exercise Device (IRED), delivered during the STS-97 (https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-sts-97-brings-power-to-the-international-space-station/) mission in December 2000, in the Node 1 module. The IRED provided a third exercise device for the onboard crew with Shepherd declaring on Dec. 12, 2000, “The weight room is open” on the ISS. The Progress M1-4 cargo vehicle that undocked just prior to STS-97 and had been station keeping nearby, re-docked with the ISS on Dec. 26. Using leftover stowage frames from the cargo craft, Shepherd, Gideznko, and Krikalev designed and built a temporary wardroom table since the permanent one was not due to arrive for several months. The table gave them a place to enjoy their meals together. The crew members set up the Chibis Lower Body Negative Device to monitor and challenge their cardiovascular systems, in the Zvezda Service Module. Shepherd, Gidzenko, and Krikalev were the first expedition team to spend Christmas and New Year’s aboard the ISS. For Christmas, they sent a holiday message to the ground that began, “As the most ‘forward deployed’ citizens of the planet at this moment, We, the first expedition crew aboard Space Station Alpha, send our holiday greetings to Earth.” For New Year’s Day, Shepherd honored a naval tradition by writing a poem as the first entry in the onboard logbook for 2001. In January 2001, Shepherd conducted the Middeck Active Control Experiment-II, the first active American research experiment aboard the ISS. On Feb. 2, the crew participated in an event to open the Payload Operations and Integration Center (POIC) at NASA’s Marshall Space Flight Center in Huntsville, Alabama. The POIC became the nerve center of research operations aboard the ISS. On Feb. 7, the crew celebrated its 100th day in space, and the next day undocked the Progress M1-4 cargo craft for the second and final time.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/destiny_at_naming_ceremony_nov_30_1998_98pc1754_0.jpg?itok=yv1vLQSl)
At NASA’s Kennedy Space Center’s (KSC) Space Station Processing Facility, KSC Director Roy D. Bridges, left, Randy H. Brinkley (https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/C3PO/BrinkleyRH/brinkleyrh.htm), International Space Station Program Manager, and Kenneth D. Cockrell, commander of STS-98, at the Nov. 30, 1998 Destiny naming ceremony.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_destiny_arrives_at_launch_pad_jan_2_2001.jpg?itok=ynN0xocs)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_destiny_in_payload_bay_at_launch_pad_jan_10_2001.jpg?itok=bs-w24vc)
Left: The payload canister containing the Destiny module arriving at Launch Pad 39A at KSC.
Right: The Destiny module installed in the payload bay of space shuttle Atlantis.
The primary objective of the STS-98 mission was to deliver the U.S. Laboratory module to the ISS. Construction of the 28-foot-long research module began in 1995, and after it arrived at NASA’s Kennedy Space Center (KSC), it formally received the name Destiny during a ceremony on Nov. 30, 1998. Destiny became the centerpiece of NASA’s research activities at the orbiting facility while also providing essential core systems functions. Designed to house 10 systems and 13 research racks, each weighing about 1,200 pounds, Destiny launched with only five systems racks due to upmass constraints on the space shuttle. Those five racks provided critical functions to the station, such as electrical power distribution, cooling, air revitalization, and temperature and humidity control. The remaining racks arrived on subsequent space shuttle flights. Destiny also included a nadir-facing optical quality window for Earth observations.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_crew_patch_sts098-s-001.jpg?itok=bsqdwp31)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_crew_photo_sts098-s-002.jpg?itok=ANoUNvfx)
Left: The STS-98 crew patch.
Right: STS-98 astronauts Robert L. Curbeam, left, Mark L. Polansky, Marsha S. Ivins, Kenneth D. Cockrell, and Thomas D. Jones.
The seventh space shuttle assembly and resupply mission to the orbital facility began a few minutes after sunset on Feb. 7, 2001, with the launch of space shuttle Atlantis from KSC’s Launch Pad 39A on the STS-98 mission. Less than two days later, Cockrell guided Atlantis to a smooth docking with the ISS at the Pressurized Mating Adapter-3, or PMA-3, located on the nadir or Earth-facing port of the Node 1 module, also known as Unity. The Expedition 1 crew observed the docking, the third visit by Atlantis to the ISS. The astronauts opened the hatches between Atlantis and the ISS for about four hours for some early transfers and then closed them to allow the spacewalks of the next few days to proceed.
(https://spaceflight.nasa.gov/gallery/images/shuttle/sts-98/hires/ksc-01pp-0287.jpg)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_iss_before_docking_sts098-707-019.jpg?itok=P8i7NwLl)
Left: Launch of Atlantis on space shuttle mission STS-98.
Right: View of the International Space Station (ISS) from Atlantis during the rendezvous and docking maneuver.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_atlantis_attiving_iss001-362-005.jpg?itok=4ENWJmQs)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_fd3_joint_crew_photo_s98e5053.jpg?itok=Tn_ZoGp1)
Left: View from inside the ISS of space shuttle Atlantis with the Destiny laboratory module visible in the payload bay.
Right: The joint crews of STS-98 and Expedition 1 pose in the Unity Node 1 module.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_destiny_lifted_out_of_payload_bay_sts098-331-017.jpg?itok=EVJdHr4Z)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_eva1_curbeam_sts098-336-032.jpg?itok=kXvgGp8i)
Left: The shuttle’s remote manipulator lists the U.S. laboratory module Destiny for transfer to the International Space Station.
Right: NASA astronaut Robert L. Curbeam during the first STS-98 spacewalk.
On Feb. 10, the mission’s fourth day, using the shuttle’s robotic arm, Ivins grappled the PMA-2 on the forward port of the Unity module and removed it to begin its transfer to a temporary location on the Z1 truss, this clearing the port for Destiny. Meanwhile, Jones and Curbeam exited the shuttle’s airlock to begin the first spacewalk. First working in separate locations, Curbeam disconnected cables between Atlantis and Destiny while Jones translated up to the Z1 truss to assist Ivins with relocating and securing the PMA-2 in that location. Ivins then grappled Destiny, lifted it out of the payload bay, rotated it 180 degrees, and steered it to attach it to Unity’s forward port. Bolts in the berthing mechanism ensured a tight link between the two modules. The mission’s first spacewalk lasted 7 hours 33 minutes. The arrival of Destiny added 32,000 pounds to the overall mass of the ISS and increased its habitable volume by 41%. After its installation, Cockrell and Shepherd began to remotely activate Destiny’s systems. The next morning, the Expedition 1 and STS-98 crews entered Destiny for the first time to continue its activation.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_destiny_on_fd5_feb_11_2001_s98e5113.jpg?itok=0Fo2IEa6)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_eva2_showing_connections_between_destiny_and_z1_sts098-340-010.jpg?itok=5LYwFJM2)
Left: The interior of the Destiny laboratory module after hatch opening.
Right: An image taken during the second STS-98 spacewalk showing the complex connection between Destiny at right and the Z1 truss.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_eva2_curbeam_sts098-340-011.jpg?itok=SMgYuS-J)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_eva3_prep_in_airlock_sts098-349-004.jpg?itok=JGXDLhDS)
Left: NASA astronaut Robert L. Curbeam during the second STS-98 spacewalk.
Right: STS-98 astronauts Kenneth D. Cockrell, left, Thomas D. Jones, Mark L. Polansky, and Curbeam prepare for the third spacewalk
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_eva3_jones_s98e5230.jpg?itok=Q0XMav-E)
Jones during the third spacewalk of the mission.
On Feb. 12, Jones and Curbeam ventured outside for their second spacewalk. Their first major task involved assisting Ivins with removing the PMA-2 from its temporary location and attaching it to the forward hatch of Destiny to allow future shuttles to dock there. During the remainder of the 6-hour 50-minute spacewalk, they completed numerous other tasks to prepare Destiny for its long orbital stay. Jones and Curbeam ventured out a third time on Feb. 14 to complete the remaining installation tasks during a spacewalk lasting 5 hours 25 minutes. The two crews spent the next two days completing transfers between Atlantis and the ISS and readying Destiny for its operations.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_joint_crew_more_formal_photo_sts098-371-017.jpg?itok=LwSj7ut2)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_crew_photo_in_flight_deck_sts098-365-034.jpg?itok=RCAVXKZ5)
Left: The STS-98 and Expedition 1 crews pose inside the newly activated Destiny module.
Right: The STS-98 crew poses for a photo on the flight deck of Atlantis.
With Polansky at the controls, Atlantis undocked from the ISS on Feb. 16 and completed a fly-around of the expanded station, with the crew taking photographs to document its condition. Inclement weather at KSC forced the crew to stay in orbit an extra two days and diverted the landing to Edwards Air Force Base in California. On Feb. 20, the astronauts closed Atlantis’ payload bay doors, put on their launch and entry suits, strapped into their seats, and fired the shuttle’s engines for the trip back to Earth. Cockrell guided Atlantis to a smooth landing, ending a highly successful 13-day mission, adding the Destiny module to enable a robust research program aboard the ISS.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_iss_after_undocking_s98e5319.jpg?itok=P_isSyA1)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_98_landing_sts098-s-017.jpg?itok=NLY-8N9s)
Left: A view of the International Space Station as seen from Atlantis during its departure, with the newly added Destiny module at lower right.
Right: Atlantis makes a smooth landing at Edwards Air Force Base in California.
Enjoy the crew-narrated video (https://www.youtube.com/watch?v=AevwuIGLtQE&feature=emb_logo) about the STS-98 mission.
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-sts-98-delivers-destiny-to-the-international-space-station
-
35 lat temu misja STS-61E Columbia z obserwatorium ASTRO-1 została odwołana. Wiązano z nią duże nadzieje.
The Sun Kept Rising: Remembering Columbia's Unflown Mission, 35 Years On
By Ben Evans, on March 6th, 2021
(...) “We were preparing to fly in 40 days to observe Halley’s Comet,” Parker later told the NASA oral historian. “Obviously we didn’t fly 40 days later!” Yet the bullish attitude of NASA management in the weeks and months leading up to the Challenger tragedy had different priorities … and those were governed almost exclusively by the need to meet launch schedules. (...)
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/03/61ecrew.jpg)
Had Challenger not been lost, these seven men were the next scheduled Shuttle crew. Seated from left to right are Pilot Dick Richards, Commander Jon McBride and Mission Specialist Dave Leestma, the ‘orbiter’ crew in charge of Shuttle systems. Standing from left to right are the ‘science’ crew: Payload Specialist Sam Durrance, Mission Specialists Bob Parker and Jeff Hoffman and Payload Specialist Ron Parise. Photo Credit: NASA
(...) It has long been the subject of both idle and informed coffee-table gossip to ponder the what-if scenarios of spaceflight history. With more than 800 “Criticality One” items aboard the shuttle which could cause a Loss of Crew and Vehicle (LOCV) in the event of a failure, every astronaut knew that tragedy lurked around each corner. But STS-61E in particular felt the full weight of the dice loaded against it. Years later, Mission Specialist Bob Parker remembered that the frigid weather conditions which conspired to doom Challenger were even colder on the night of 5/6 March. (...)
When the Crew Activity Plan (CAP) for STS-61E was published by NASA in November 1985, it was expected that the flight would be the second-longest shuttle mission in history at that time. Landing was scheduled for 3:47 a.m. EST on 15 March, producing a planned duration of eight days, 22 hours and two minutes and 140 orbits of Earth.
In the aftermath of Challenger, STS-61E crew was stood down, indefinitely. For Jeff Hoffman, the decision to stick around and wait for ASTRO-1 was an easy one to make, but other astronauts felt otherwise. At length, in November 1988, a new ASTRO-1 crew was formed from the remnants of 61E: Hoffman, Parker, Durrance and Parise would fly aboard the redesignated STS-35, together with McBride in command and two other astronauts, Guy Gardner as pilot and a third mission specialist, Mike Lounge. A few months later, in May 1989, McBride abruptly resigned his post to return to his native West Virginia, and NASA replaced him with veteran astronaut Vance Brand. (...)
https://www.americaspace.com/2021/03/06/the-sun-kept-rising-remembering-columbias-unflown-mission-35-years-on/
-
'Up Against a Wall': What 1986 Might Have Been
By Ben Evans, on February 8th, 2015
(...) The flight of Challenger on Mission 51L was actually the second of a planned 15 shuttle flights in 1986 (...)
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/01/sts32ldefretr-400x319.jpg)
Had Challenger not been lost, the retrieval of the Long Duration Exposure Facility (LDEF) would have taken place in September 1986. Photo Credit: NASA
https://www.americaspace.com/2015/02/08/up-against-a-wall-what-1986-might-have-been/
-
12.03. mija 40 lat od początku misji z 1981 roku Sojuz T-4 (http://lk.astronautilus.pl/loty/st4.htm), która trwała prawie 75 dni na pokładzie stacji Salut-6 (http://lk.astronautilus.pl/loty/salut.htm).
(http://www.spacefacts.de/mission/alternate/photo/soyuz-t-4_6.jpg)
-
Była to ostatnia wyprawa załogi podstawowej na stację Salut-6. Podczas jej trwania miały miejsce 3 załogowe loty kosmiczne z udziałem kosmonautów i astronautów z 4 krajów.
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/23/1981._%D0%A1%D0%BE%D1%8E%D0%B7-%D0%A24_-_%D0%A1%D0%B0%D0%BB%D1%8E%D1%82-6._%D0%92.%D0%92._%D0%9A%D0%BE%D0%B2%D0%B0%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D1%8E%D0%BA%2C_%D0%92.%D0%9F._%D0%A1%D0%B0%D0%B2%D0%B8%D0%BD%D1%8B%D1%85_%283%29.jpg)
Сорок лет назад, 12 марта 1981 года, с космодрома Байконур был запущен космический пилотируемый корабль «Союз Т-4», доставивший на орбитальную станцию «Салют-6» космонавтов Владимира Коваленка и Виктора Савиных. Их полет продлился 74 дня 17 часов. Об этом полете «Известия» рассказали на первой полосе.
«К 13 марта к 13 часам московского времени космический корабль «Союз Т-4» совершил десять оборотов вокруг Земли.
(https://cdn.iz.ru/sites/default/files/inline/RIAN_619607.HR_.ru_.jpg)
Члены экипажа космического корабля «Союз Т-4» перед стартом. Летчик-космонавт СССР, Герой Советского Союза, командир корабля Владимир Коваленок и космонавт СССР, бортинженер корабля Виктор Савиных
Фото: РИА Новости/Александр Моклецов
В соответствии с программой полета космонавты Владимир Коваленок и Виктор Савиных продолжают подготовку к стыковке с орбитальным комплексом «Салют-6» — «Прогресс-12». Экипаж проверил работу бортовых систем, а на четвертом витке была произведена коррекция траектории движения корабля.
На борту станции им предстоят запланированные ремонтно-профилактические работы, научно-технические исследования и эксперименты».
https://iz.ru/1135817/svetlana-kazantceva-iana-abu-zeid/dezhurnye-po-strane-13-marta-izvestiia-otmechaiut-104-i-den-rozhdeniia
ПОСЛЕДНЯЯ ОСНОВНАЯ ЭКСПЕДИЦИЯ НА «САЛЮТ-6»
(http://rgantd.ru/upload/resize_cache/iblock/21b/600_400_0/21be024dff363408eec649d82935401a.jpg)
Экипаж КК «Союз Т-4» космонавты В.В. Коваленок и В.П. Савиных. РГАНТД. Арх. № 0-4941цв
Срок эксплуатации долговременной орбитальной станции «Салют-6» (ДОС, ОС, станция), запущенной в 1977 году, подошел к концу. Очередной и последний этап работы на ОС предстояло совершить экипажу космического корабля (КК) «Союз Т-4» в составе космонавтов Владимира Ковалёнка и Виктора Савиных.
Программа пятой основной экспедиции (ЭО-5) предполагала проведение ряда ремонтных работ на станции с целью ее последующей консервации, разгрузку транспортного космического корабля «Прогресс-12», совместную деятельность с международными экипажами экспедиций посещения в рамках программы «Интеркосмос» и др.
В процессе подготовки к ЭО-5 состав основного, дублирующего и резервного экипажей менялся трижды. Только в конце февраля 1981 года Государственная комиссия приняла окончательное решение о составе основного экипажа, руководствуясь имеющимся опытом командира корабля Владимира Ковалёнка и подготовкой к полету на кораблях типа «Союз Т» бортинженера Виктора Савиных. Для Владимира Васильевича этот полет стал третьим и последним, для Виктора Петровича – первым из трех совершенных. Запланированный на 10 марта старт был перенесен на несколько дней.
12 марта 1981 года с космодрома Байконур стартовал пилотируемый космический корабль «Союз Т-4». Стыковка с ДОС была осуществлена 13 марта 1981 года. Сразу после перехода на «Салют-6» космонавты приступили к выполнению программы полета. Груз, доставленный на «Прогрессе-12», был перенесен в жилые помещения станции, проведено перекачивание воды в ёмкости ОС посредством системы «Родник», осуществлен ремонт кабельной сети, бортового коммутатора, посеяны семена арабидопсиса (цветкового растения семейства капустных) в установке «Фитон», к проведению биологических исследований подготовлена оранжерея «Малахит», установлен новый блок управления ориентацией солнечных батарей, заменен насос откачки конденсата в системе терморегулирования, выполнена коррекция орбиты станции. В течение дальнейшей работы экипаж провел ряд биологических экспериментов с целью изучения влияния неоднородного магнитного поля на ориентацию проростков высших растений. Отходы и отработанное оборудование были перенесены на грузовой корабль.
В рамках совместной программы с экспедициями посещения при участии монгольского и румынского космонавтов (22 марта 1981 года и 14 мая 1981 года соответственно) проведены ряд экспериментов, в том числе геофизические (исследование оптических характеристик атмосферы и выявление погрешностей, вносимых атмосферой в фотоизображения), по космическому материаловедению (фотографирование отдельных областей на Земле), физические (измерение потоков гамма-излучения и заряженных частиц в околоземном пространстве), медицинские (исследование функций сердечно-сосудистой системы) и другие.
Срок пребывания В.В. Ковалёнка и В.П. Савиных на станции составил более 74 суток. 26 мая 1981 года космический полет был завершен, программа полета успешно выполнена, станция «Салют-6» проводила своих последних посетителей, а следующая ЭО-5 стартовала уже к новому орбитальному комплексу «Салют-7.
Фотокаталог Российского государственного архива научно-технической документации (архив, РГАНТД) содержит более двухсот документов о работе экипажа «Союз Т-4» на ОС «Салют-6», встречах с международными экипажами, их совместной деятельности. В коллекции аудиовизуальных документов по пилотируемой космонавтике хранятся переговоры (сеансы связи) сотрудников Центра управления полетами с членами экипажа КК. Специальный выпуск газеты «Известия» для экипажа ОК «Союз-6» - «Союз Т-4» - «Союз-40» содержится в личном фонде Голованова Ярослава Кирилловича - журналиста, писателя, популяризатора космонавтики (РГАНТД. Ф. 211. Оп. 18. Д. 111). Акты о взвешивании транспортного космического корабля «Союз Т-4», старте ракеты с КК, продолжительности совестного полета научно-исследовательского орбитального комплекса «Салют-6» - «Союз Т-4» в состыкованном состоянии с транспортным космическим кораблем «Союз-39» находится в составе дела о космическом полете международного экипажа на научно-исследовательском орбитальном комплексе «Салют-6» – «Союз-Т-4» - «Союз-39» фонда Федерации космонавтики СССР (РГАНТД. Ф. 24. Оп. 1 НД. Д. 53).
В публикации были использованы материалы из источников, находящихся на хранении в архиве, книг «Мировая пилотируемая космонавтика. История. Техника. Люди» (под ред. Ю.М. Батурина, М.: «РТСофт», 2005), «Космонавтика СССР» (гл. ред. Ю.А. Мозжорин, М.: Машиностроение, Планета, 1986), справочно-информационный фонд РГАНТД.
http://rgantd.ru/news/pamyatnye-daty/poslednyaya-osnovnaya-ekspeditsiya-na-salyut-6/
http://www.april12.eu/soyuz/soyuzt/syzt4ru.html
-
'Out on Parole': Remembering STS-29, OTD in 1989
By Ben Evans, on March 13th, 2021
Flying in space, remembered astronaut John Blaha—who began the first of his five missions on this day, way back in 1989—vanished in the flicker of an eye. On 13 March 1989, Blaha and his four crewmates launched aboard shuttle Discovery on the relatively “vanilla” STS-29 flight to deliver a major NASA communications satellite into space.
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2019/02/29crew.jpg)
Seated on the flight deck of the shuttle simulator, the STS-29 crew consisted of (from left) John Blaha, Jim Bagian, Jim Buchli, Bob Springer and Mike Coats. Photo Credit: NASA
https://www.americaspace.com/2021/03/13/out-on-parole-remembering-sts-29-otd-in-1989/
-
55 lat od startu statku Gemini-8 (http://lk.astronautilus.pl/loty/g8.htm) w 1966 roku.
'Really a Smoothie': Remembering Gemini VIII, OTD in 1966 (Part 1)
By Ben Evans, on March 16th, 2021
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2021/03/gemini8crewspresser.jpg)
The Gemini VIII prime and backup crews (from left) Dave Scott, Neil Armstrong, Charles “Pete” Conrad and Dick Gordon take journalists’ questions at a pre-launch press conference. Photo Credit: NASA
https://www.americaspace.com/2021/03/16/really-a-smoothie-remembering-gemini-viii-otd-in-1966-part-1/
-
'Serious Problems Here': Remembering Gemini VIII, OTD in 1966 (Part 2)
By Ben Evans, on March 17th, 2021
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2021/03/PARARESCUETEAM-800x1000.jpg)
Armstrong and Scott pose with Pararescue team members E.M. Neil (back center), L.D. Huyett (kneeling left) and G.N. Moore (kneeling right) after the safe recovery of Gemini VIII. Photo Credit: NASA
https://www.americaspace.com/2021/03/17/serious-problems-here-remembering-gemini-viii-otd-in-1966-part-2/
-
5 lat minęło od startu statku Sojuz TMA-20M (http://lk.astronautilus.pl/loty/stma20m.htm):
#OTD 5 years ago
Soyuz TMA-20M launched on March 18, 2016, with ASE members @Astro_Jeff
and Oleg Skripochka aboard.
Fun fact: This was the final flight of the Soyuz TMA-M spacecraft!
-
Mir Space Station Sizzles to Ending Over Pacific
By Patrick E. Tyler March 23, 2001
The Mir space station streaked back to Earth today as a molten blaze of metal and fire, harmlessly raking a swath of the South Pacific like a load of cosmic buckshot.
The controlled descent, which ended Mir's 15-year-career as an orbiting laboratory for Soviet and then Russian science, was managed with remarkable precision by the Russian space agency at Mission Control here near Moscow. Fifteen minutes before the scheduled splashdown, Russian officials announced that an American ground station on Guam had confirmed that Mir was descending through the atmosphere according to plan, following a final burn of its retro-rocket system.
Just before 9 a.m. Moscow Time (1 a.m. Eastern Standard Time) Mir was reported to have crashed into the ocean about 1,800 miles east of New Zealand.
Witnesses on Fiji reported a spectacular display of gold and silver lights streaming across the sky.
Five hours earlier, mission controllers waited almost breathlessly as the unmanned supply ship docked to Mir fired its engines successfully for 14 minutes. That was the first of three burns that started Mir's controlled descent.
When the engine-firing sequence ended, Mikhail L. Pronin, the 51-year-old chief engineer of the Russian space agency, said, ''If I were not at work, I would be drinking at this moment.''
The engine burn began as Mir passed over the Indian Ocean and the Himalayas; it ended as the space station flew over Beijing.
Mr. Pronin, a barrel-chested man who has worked on Mir since it was launched in 1986, showed an intense determination to bring it to a dignified rest without a hitch.
''We are in a working mood,'' he said, adding, ''Tomorrow there will be time for reminiscences.''
But the all-night vigil was not without light moments. When the giant television screens here showing the live telemetry from Mir during the engine burn began flickering with static and interference, Mr. Pronin joked that the Chinese, aware that Mir was flying overhead, were jamming its signal. China's space agency is the only one in the world, Mr. Pronin said, that does not have live communication links with the Russian space agency.
From airborne observation planes, on television and on the Internet, people around the world stood by to catch a glimpse of the artificial meteor shower that the 134-ton laboratory promised to deliver as it streaked at 18,000 miles an hour through the last of 86,330 orbits made since the Soviets launched it 15 years ago.
Fired into the cosmos by a nation that no longer exists, Mir was much lamented, shouldered by many Russians today as a reminder of glories lost -- and not fully replaced by Russia's role in the International Space Station with the United States and 14 other nations.
''I am especially sad these days,'' Anatoly Solovyov, a Russian astronaut who spent 651 days on Mir during 5 missions, told an interviewer Wednesday. ''An entire era of our Soviet space program is ending, into which we invested not only our money but, what is more important, our intellectual potential.''
Aleksandr Kaleri, 44, who spent 415 days aboard Mir, said this week that he saw a loss of Russia's national prestige in the loss of Mir.
''To have one's own space program is one of the characteristics of a strong state,'' he told The Moscow Times. ''While we have the Mir, we are still a great power, but once we lose it, we will slip away from the club of strong nations.''
Though Mir's demise was intended to parallel a new era of international cooperation in space, especially between Russia and the United States, the Bush administration's decision today to announce the expulsion of 50 Russian diplomats injected a note of uncertainty about the future.
Deputy Prime Minister Ilya Klebanov, who oversees Russia's still vast military and space industries, seemed to offer Russians some hope today that they could stage a comeback in space, saying his country's extensive involvement in building the International Space Station would make it possible to build a Mir-2 in about 15 years. After all the efforts to save the first Mir by turning it into a movie set, a tourist lodge or the venue for the American television series ''Survivor,'' Gennadi Strekalov, who twice flew on the space station, said the rescue efforts had been too late and too poorly organized.
''This is like a situation when someone is sick and one doctor says he should be treated like this, then a second doctor says like that, and a third wants to treat him differently,'' Mr. Strekalov said in a radio interview today. ''But then a conference gathers and it's already too late to treat him.'', 'Forgive us, Mir station, but we couldn't do anything.' ''
https://www.nytimes.com/2001/03/23/world/mir-space-station-sizzles-to-ending-over-pacific.html
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=523.msg160935#msg160935
-
60 лет назад был сделан важный шаг в космонавтике
25.03.2021 12:00
(https://www.roscosmos.ru/media/files/2021/march/zvezdocka.jpg)(https://www.roscosmos.ru/media/files/2021/march/ivanivanic.jpg)
60 лет назад, 25 марта 1961 года, с космодрома Байконур стартовала трехступенчатая ракета-носитель «Восток» с вторым летным прототипом корабля-спутника 3КА «Восток». Автоматическая миссия аппарата с собакой Звездочкой на борту стала завершающей проверкой корабля перед первым полетом человека в космос.
Разработка отечественного пилотируемого космического корабля началась в подмосковном ОКБ-1 (сейчас — Ракетно-космическая корпорация «Энергия» имени С.П. Королёва) под руководством Главного конструктора Сергея Королева в соответствии с правительственным постановлением от 22 мая 1959 года. Подготовительный этап программы предусматривал выполнение в течение 1960 года серии экспериментальных полетов автоматических кораблей 1К для испытаний бортового оборудования и средств управления, проверки работоспособности системы жизнеобеспечения и изучения воздействия космических факторов на живые организмы. По итогам успешной летной отработки корабля и ракеты-носителя специалисты ОКБ-1 приступили к подготовке первого в истории пилотируемого полета в космическое пространство.
В целях безопасности космонавта Сергеем Королевым было принято решение осуществить пилотируемый запуск только после двух подряд успешных пусков кораблей с биологическими объектами. В начале марта 1961 года совершил успешный полет корабль-спутник 3КА № 1 с собакой Чернушкой. Вторая испытательная миссия 3КА № 2 с аналогичной программой полета состоялась 25 марта 1961 года. На этот раз в гермокабине корабля располагалась подопытная собака Звездочка, мобилизованная из отряда четвероногих космонавтов Института космической медицины (современный Институт медико-биологических проблем). Также в спускаемом аппарате было установлено катапультируемое кресло с облаченным в скафандр антропометрическим имитатором космонавта МА-1 «Иван Иванович». Как и в предыдущем полете, внутри манекена содержались контейнеры с мышами, морскими свинками и другими биообъектами для изучения воздействия космической радиации.
По данным телеметрических и траекторных радиоизмерений, корабль 3КА № 2 прошел активный участок выведения и совершил одновитковый полет в полном соответствии с заданной программой. После расчетного сведения с орбиты «Иван Иванович» катапультировался из спускаемого аппарата и выполнил парашютную посадку, а сам спускаемый аппарат со Звездочкой благополучно приземлился на территории Пермской области в 50 км к северо-востоку от города Сарапула. Находящаяся в отличной физической форме собака-космонавт была оперативно обнаружена и на следующий день эвакуирована прибывшей поисково-спасательной группой. По итогам полета изделия 3КА № 2 была повторно подтверждена надежность всего комплекса бортовых систем корабля, необходимых для безопасного выполнения предстоящего пилотируемого космического полета.
https://www.roscosmos.ru/30474/
http://www.russianspaceweb.com/spacecraft_manned_first.html
http://www.astronautix.com/d/details65.html
http://www.astronautix.com/i/ivanovich.html
-
30 lat temu 5 kwietnia 1991 roku rozpoczął się lot STS-37 Atlantis (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts37.htm) z drugim z 4. wielkich kosmicznych obserwatoriów: GRO Gamma Ray Observatory, który został później przemianowany na Compton Gamma Ray Observatory.
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-37.html
AA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4480.msg161798#msg161798
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg151097#msg151097
-
60 lat temu Gagarin poleciał w komos
-
20 lat temu w marcu 2001 roku odbyła się misja STS-102 Discovery/F-29 ISS-5A.1 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts102.htm).
Jej zadaniem była pierwsza wymiana załogi na ISS.
Po raz pierwszy w ładowni promu znalazł się moduł logistyczny (Leonardo).
Był to 8. lot wahadłowca do ISS, oraz 3. od czasu zamieszkania stacji orbitalnej.
Pierwszy raz jednocześnie na ISS przebywało, rekordowo licznie wówczas, 10 osób.
więcej o Ekspedycji 1: https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3876.msg152158#msg152158
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-102.html
http://www.astronautix.com/s/sts-102.html
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-102.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-102
https://pl.wikipedia.org/wiki/STS-102
https://twitter.com/airandspace/status/1633567588847611905
https://twitter.com/airandspace/status/1633945252976553984
https://twitter.com/ron_eisele/status/1765819213808091291
8 March 2001. 11.42.00 UTC/GMT. Launch of STS-102 from Kennedy LC-39B. Space shuttle Discovery mission to the ISS. Primary objectives were re-supply and Expedition 1 and Expedition 2 crew rotation.
-
Space Station 20th: STS-102 Performs First International Space Station Crew Rotation, Returns Expedition 1 to Earth
Mar 24, 2021 John Uri NASA Johnson Space Center
During their final month aboard the International Space Station (ISS), the Expedition 1 crew of NASA astronaut William M. Shepherd and Russian cosmonauts Yuri P. Gidzenko and Sergei K. Krikalev continued to commission the orbiting laboratory, conducted some early research, and contended with a balky treadmill. They took their Soyuz spacecraft for a short flight around the space station to free up a docking port for a Progress cargo resupply ship. On March 10, 2001, the space shuttle Discovery arrived on the STS-102 mission, with NASA astronauts Commander James D. Wetherbee, Pilot James M. Kelly, and Mission Specialists Andrew S.W. Thomas, and Paul W. Richards, bringing supplies to the station inside the Leonardo Multi-Purpose Logistics Module (MPLM). Accompanying them for the launch and the trip to the station, the Expedition 2 crew of Russian cosmonaut Yuri V. Usachev and NASA astronauts James S. Voss and Susan J. Helms replaced Shepherd, Gidzenko, and Krikalev as the lab’s new occupants, completing the first crew exchange of the ISS program.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_2_tvis_repair_iss01e6606.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_3_iss001-324-002.jpg)
Left: Sergei K. Krikalev, left, and William M. Shepherd working to repair the treadmill in the Zvezda Service Module.
Right: Image of a Progress cargo resupply vehicle approaching the International Space Station (ISS).
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_4_plasma_kristal_w_krikalev_feb_28_2001_iss01e6564.jpg)
Krikalev “lifting” with one finger the 110-pound Plasma Kristal-3 Nefedov experiment in Zvezda.
Following the departure of the STS-98 crew aboard space shuttle Atlantis on Feb. 16, 2001, Shepherd, Gidzenko, and Krikalev continued the commissioning of the newly expanded orbital laboratory. The onboard treadmill, required for their daily exercise, proved the most troublesome equipment, requiring frequent and time-consuming maintenance and repair. On Feb. 23, they boarded their Soyuz TM31 spacecraft and undocked from the Zvezda Service Module’s aft port. In a flight lasting about 30 minutes, Gidzenko maneuvered the spacecraft and redocked at the Zarya module’s Earth-facing port. The relocation freed up the aft port for the arrival of Progress M44 on Feb. 28, bringing supplies and the Plasma Kristal-3 (PK-3) experiment (https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-expedition-1-one-month-away/), renamed PK3-Nefedov after the sudden death of Anatoli P. Nefedov, the project’s scientist at the Institute for High Energy Densities in Moscow just two weeks before the experiment arrived at the ISS. Krikalev and Gidzenko set up the hardware and completed several experiment sessions. Then the crew focused on greeting their next visitors, including their replacements aboard the ISS, and on returning to Earth.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_5_crew_patch_sts102-s-001.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_6_crew_photo_sts102-s-002.jpg)
Left: The STS-102 crew patch.
Right: STS-102 crew, at top James M. Kelly, left, Andrew S.W. Thomas, James D. Wetherbee, and Paul W. Richards; lower left, Expedition 1 crew members Sergei K. Krikalev, left, William M. Shepherd, and Yuri P. Gidzenko; lower right, Expedition 2 crew members James S. Voss, left, Yuri V. Usachev, and Susan J. Helms.
The eighth space shuttle assembly and resupply mission to the ISS, STS-102, began on the morning of March 8, 2001, with the launch of space shuttle Discovery from Launch Pad 39B at NASA’s Kennedy Space Center in Florida. Less than two days later, Wetherbee guided Discovery to a smooth docking with the station at the Pressurized Mating Adapter-2, or PMA-2, located on the forward end of the U.S. Laboratory module Destiny. The Expedition 1 crew observed the rendezvous and docking, and four hours later, the astronauts opened the hatches between Discovery and the ISS. The first of the crew exchanges took place that day, a well-choreographed sequence that included transfers of Soyuz suits and seat liners, with Usachev replacing Gidzenko as an ISS crew member.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_7_launch_sts102-s-007.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_8_iss_during_rendezvous_sts102-329-034.jpg)
Left: Launch of Discovery on space shuttle mission STS-102.
Right: View from inside the ISS of space shuttle Discovery with the Leonardo Multi-Purpose Logistics Module in the payload bay.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_9_mplm_in_payload_bay_s102e5095.jpg)
View of the International Space Station (ISS) from Discovery during the rendezvous and docking maneuver.
The following day, the fourth of the STS-102 mission, Voss and Helms exited the shuttle’s airlock to begin the flight’s first spacewalk. Although they accomplished many tasks, Voss and Helms' primary goal was to prepare the PMA-3 to be relocated from Node 1’s Earth-facing port to one of its side ports, allowing for the later installation of the MPLM. Voss and Helms concluded the spacewalk after 8 hours 56 minutes, the longest spacewalk to date. After returning inside, Voss became an Expedition 2 crew member after swapping places with Krikalev.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_10_eva1_voss_sts102-312-012.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_11_eva1_helms_sts102-314-003.jpg)
STS-102 (later Expedition 2) crew members James S. Voss, left, and Susan J. Helms during the first STS-102 spacewalk, the longest spacewalk to date.
The crew focused on installing the MPLM onto the ISS and on internal activities. Using the shuttle’s remote manipulator system (RMS) or robotic arm, Thomas lifted the 20,000-pound Leonardo out of the payload bay and slowly transferred it to the Unity Node 1’s Earth-facing port. After completing pressure equalization checks, Shepherd opened the hatch to the MPLM, and the crew began to transfer the 9,000 pounds of cargo into the ISS. The items included six systems racks to complete the Destiny module's operational outfitting and seven resupply racks of stowed items. Also transferred, the Human Research Facility Rack 1, the first science facility to be installed in Destiny. To prepare for the rack’s activation and operations and for round-the-clock research activities, the Payload Operations and Integration Center (POIC) at NASA’s Marshall Space Flight Center in Huntsville, Alabama, became operational March 17. The POIC has served as the nerve center for all NASA research activities aboard the ISS for more than 20 years.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_12_mplm_through_lab_window_during_installation_sts102-340-028.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_13_hreflex_exp_2_middeck_usachyov.jpg)
Left: The Leonardo Multi-Purpose Logistics Module seen through the U.S. Laboratory module’s window during its installation onto the Node 1 Unity module.
Right: Expedition 2 cosmonaut Yuri V. Usachev, lower right, participating in a neuromuscular experiment in the shuttle Discovery’s middeck, assisted by fellow Expedition 2 astronauts Susan J. Helms, left, and James S. Voss.
As internal transfers continued on the mission’s sixth day, Thomas and Richards conducted the second spacewalk. During the 6-hour 21-minute excursion, they installed an external stowage platform to store space station spare parts, an extra ammonia coolant pump, and cables to supply power to heaters for the Canadian robotic arm scheduled for delivery on the following shuttle flight.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_14_eva2_thomas_sts102-315-025.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_15_eva2_richards_sts102-313-020.jpg)
STS-102 astronauts Andrew S.W. Thomas (left) and Paul D. Richards during the second STS-102 spacewalk.
Over the next several days, the crews continued the transfer of cargo to the ISS, and once complete, they filled the MPLM with unused equipment and trash for return to Earth. Helms and Shepherd swapped places, completing the first crew rotation at the ISS. Mission managers added an extra day to the mission to ease the heavy burden on the crew members to allow for the completion of the planned tasks.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_16_gidzenko_in_mplm_sts102-343-009.jpg)
Yuri P. Gidzenko inside the Leonardo Multi-Purpose Logistics Module showing its large capacity.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_17_inflight_joint_crew_photo_sts102-319-028.jpg)
The combined STS-102 and Expedition 1 and 2 crews in the Destiny U.S. Laboratory module.
After the MPLM was filled, on March 18, the crew closed its hatch, and Thomas grappled the module with the RMS, removed it from the Node 1, and returned it into the shuttle’s payload bay. The next day, following naval tradition, Shepherd held a change of command ceremony, formally handing command of the ISS to Expedition 2 cosmonaut Usachev, handing over the ship’s log as well. The time-honored tradition has continued for 20 years. On March 13, with Kelly at the controls, space shuttle Discovery undocked from the ISS after spending nearly nine days together and performed a fly-around of the station to assess its condition. Then Kelly fired Discovery’s thrusters to begin the final separation between the two spacecraft.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_18_iss_change_of_command.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_19_iss_during_departure_flyaround_sts102-361-007.jpg)
Left: During the first change of command ceremony aboard the International Space Station (ISS), Expedition 2 Commander Yuri V. Usachev accepts command of the facility from Expedition 1 Commander William M. Shepherd. Right: The ISS as seen by the STS-102 crew after its departure.
Discovery spent two more days in orbit. On March 21, the crew prepared for the journey back to Earth. Shepherd, Gidzenko, and Krikalev, possibly deconditioned after their four months in space, strapped into recumbent couches on Discovery’s middeck, instead of the usual upright seats, to minimize the impacts of returning to a gravity environment. Wetherbee fired Discovery’s maneuvering engines to drop them out of orbit and steered the shuttle to a smooth night landing at KSC. The shuttle crew had spent 12 days, 13 hours in space while the Expedition 1 crew returned after 141 days, having activated the ISS and opened it for long-term operations and research.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_20_gidzenko_shep_krikalev_in_middeck_for_landing_s102e5476.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_21_landing_sts102-s-015.jpg)
Left: Returning Expedition 1 crew members Yuri P. Gidzenko, left, William M. Shepherd, and Sergei K. Krikalev in their recumbent couches in space shuttle Discovery’s middeck in preparation for reentry and landing.
Right: Space shuttle Discovery makes a night landing at NASA’s Kennedy Space Center.
The day after landing, the entire crew returned to Houston’s Ellington Field near NASA’s Johnson Space Center, where they were met by center management and fellow astronauts. At a public reception in an airplane hangar, each of the astronauts and cosmonauts shared their impressions of the historic mission just completed and the longer mission just begun. That mission continues today.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/03/iss20_sts_102_22_ellington_welcome_home_mar_22_2001.jpg)
Expedition 1 commander William M. Shepherd addresses a welcome home crowd assembled at Ellington Field in Houston, as Vasili V. Tsibliev, deputy director of the Gagarin Cosmonaut Training Center in Star City, Russia, Expedition 1 cosmonauts Sergei K. Krikalev and Yuri P. Gideznko, Joseph H. Rothenberg, NASA Associate Administrator for Space Flight at NASA Headquarters, acting director of NASA’s Johnson Space Center Roy S. Estess, and STS-102 astronauts
Paul W. Richards, Andrew S.W. Thomas, James M. Kelly, and James D. Wetherbee look on. Image credit: Bill Ingalls.
Enjoy the crew-narrated video about the STS-102 mission.
https://www.youtube.com/watch?v=88yZf77o34w
James D. Wetherbee https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/Shuttle-Mir/WetherbeeJD/wetherbeejd.htm
Andrew S.W. Thomas https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/Shuttle-Mir/ThomasASW/thomasasw.htm
Joseph H. Rothenberg https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/NASA_HQ/Administrators/RothenbergJH/rothenbergjh.htm
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-sts-102-performs-first-international-space-station-crew-rotation-returns
-
Twitter (https://twitter.com/ESA_History/status/1384416661801996288)
https://earth.esa.int/web/eoportal/satellite-missions/g/geos-esa
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/esa-geos.htm
-
38 lat mija od zakończenia udanym lądowaniem pzerwanej misji z powodu awarii systemu naprowadzania przy cumowaniu statku Sojuz T-8 (http://lk.astronautilus.pl/loty/st8.htm):
https://twitter.com/aisoffice/status/1385147396557053953 (https://twitter.com/aisoffice/status/1385147396557053953).
-
20 lat temu odbył się pierwszy spacer (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts100.htm) poświęcony instalacji Canadarm2
Był to 9. lot wahadłowca do ISS, oraz 4. od czasu zamieszkania stacji orbitalnej.
Po raz drugi jednocześnie na ISS przebywało 10 osób.
https://twitter.com/csa_asc/status/1383786267620438020
https://twitter.com/NASAhistory/status/1384250466989600778
'Nice Round Number': 15 Years Since STS-100 Shook Hands at the Space Station (Part 1)
By Ben Evans, on April 16th, 2016
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2016/04/100hadfield.jpg)
15 years ago, this month, Canadarm2 was installed at the International Space Station (ISS). Shuttle mission STS-100 marked the first occasion that as many as four discrete nations had been represented on a single flight and saw Chris Hadfield become Canada’s first spacewalker. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
https://www.americaspace.com/2016/04/16/nice-round-number-15-years-since-sts-100-shook-hands-at-the-space-station-part-1/
'Exploring Space as a Planet': 15 Years Since STS-100 Shook Hands at the Space Station (Part 2)
By Ben Evans, on April 17th, 2016
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2016/04/100raffaello-400x393.jpg)
The Raffaello Multi-Purpose Logistics Module (MPLM) is pictured attached to the Earth-facing (or “nadir”) interface of the Unity node. This was the first of Raffaello’s four shuttle missions. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
https://www.americaspace.com/2016/04/17/exploring-space-as-a-planet-15-years-since-sts-100-shook-hands-at-the-space-station-part-2/
https://www.nasa.gov/centers/marshall/history/images/this-week-in-nasa-history-canadarm2-installed-on-space-station-april-22-2001.html
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4352.msg162758#msg162758
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3483.msg162476#msg162476
-
Space Station 20th: STS-100 Brings Canadian Robotic Arm to the Space Station
Apr 21, 2021 John Uri NASA Johnson Space Center
In April 2001, as the Expedition 2 crew of Yuri V. Usachev of Roscosmos and NASA astronauts James S. Voss and Susan J. Helms completed their first month aboard the International Space Station (ISS), the space shuttle Endeavour arrived at the space station on the STS-100 mission to install the Canadarm2 robotic system. During their first month in space, the Expedition 2 crew continued to commission the orbiting laboratory and conducted early research. They monitored the departure of a Progress cargo resupply vehicle and relocated their Soyuz spacecraft during a short flight around the space station. In addition to installing Canadarm2, the seven-member STS-100 crew, representing four of the ISS Program’s partner agencies, also brought new facilities to expand the research capabilities of the growing space station.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20_sts_100_2_exp_2_mealtime_in_zvezda_iss002e5339.jpg?itok=k_rrmLyW)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20_sts_100_3_exp_2_helms_voss_in_soyuz_orbital_module_apr_18_2001_iss002e5603.jpg?itok=t4otUOqf)
Left: Expedition 2 crew members Susan J. Helms, left, Yuri V. Usachev, and James S. Voss enjoy a meal together in the Zvezda module.
Right: Helms, left, and Voss in the Soyuz spacecraft’s orbital module in preparation for the relocation.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20_sts_100_4_first_nasa_research_mace_exp_2_jun_2001_1.jpg?itok=BBjqjMR8)
Helms working with the Middeck Active Control Experiment-II in the Unity module.
(...)
To be continued…
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-sts-100-brings-canadian-robotic-arm-to-the-space-station
-
Mija 50 lat od startu statku Sojuz-10 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s10.htm) zakończony porażką połączenia ze stacją kosmiczną Salut (http://lk.astronautilus.pl/loty/salut.htm) z powodu awarii systemu cumowania (włazu) na statku kosmicznym. Z tego też powodu lot trwał tylko 2 dni.
-
27.04. - kończy 68 lat była amerykańska astronautka - Ellen Louise Baker (http://lk.astronautilus.pl/astros/220.htm).
-
5 lat temu nastąpił pierwszy start z kosmodromu Wostocznyj.
W sumie odbyło się do tej pory 8 startów, w tym 1 nieudany.
2016 1
2017 1
2018 2
2019 1
2020 1
2020 2 + 2 zaplanowane z satelitami OneWeb na 27 maja i 1 lipca.
5 лет с первого пуска на Восточном
28.04.2021 00:05
(https://www.roscosmos.ru/cache/gallery/sl3/30901/5059850809.jpg)
Пять лет назад, 28 апреля 2016 года, в 05:01 по московскому времени с нового российского космодрома Восточный был проведён первый пуск. Ракета-носитель «Союз-2.1а» стартовала успешно, блок выведения «Волга» доставил на расчетные орбиты космические аппараты «Ломоносов», «Аист-2Д» и SamSat-218. Этот запуск показал готовность российского космодрома к штатной работе.
Первый пуск обеспечили специалисты совместного расчета подготовки и пуска с Байконура, организаций-разработчиков и изготовителей составных частей ракеты космического назначения и наземного технологического оборудования Госкорпорации «Роскосмос». В течение последующих нескольких лет на Восточном велась серьезная работа по комплектованию штата.
В настоящее время здесь полностью сформирован свой расчет. Специалисты Космического центра «Восточный» (филиал Центра эксплуатации объектов наземной космической инфраструктуры, входит в состав Госкорпорации «Роскосмос») и эксплуатационного подразделения компании «Российские космические системы» (входит в Роскосмос) самостоятельно заправляют разгонные блоки и космические аппараты, обеспечивают сборку ракет-носителей, выполняют полный цикл работ на заправочно-нейтрализационной станции, стартовом и техническом комплексах, комплексе сбора и обработки телеметрической информации.
Кроме этого, они входят в состав совместных расчетов и обеспечивают пуски с космодромов Байконур и Гвианского космического центра во Французской Гвиане, круглосуточно участвуют в управлении орбитальной группировки космических аппаратов Госкорпорации «Роскосмос» и в сеансах связи и управления российского сегмента Международной космической станции. Коллектив сформирован полностью, развивается и растет, как и сам космодром.
Руслан Мухамеджанов, генеральный директор ЦЭНКИ: «Космодром Восточный имеет уникальную, интересную и насыщенную событиями историю. В строительстве космодрома, подготовке и реализации запусков космических аппаратов участвует большое количество организаций ракетно-космической промышленности и учреждений строительной отрасли страны. Трудом многотысячного коллектива в суровых климатических условиях на территории Амурской области возведены „космические ворота“ России, и сегодня Восточный — крупнейший научно-конструкторский центр, где работают настоящие профессионалы».
Стартовый комплекс космодрома Восточный для ракет-носителей «Союз-2» работает в штатном режиме. Наземная космическая инфраструктура самого современного космодрома России уже обеспечила восемь пусков ракет-носителей «Союз-2», одновременно готовятся еще несколько. Сейчас на Восточном идёт строительство второго стартового комплекса — космического ракетного комплекса «Ангара». Первый пуск ракеты-носителя «Ангара» запланирован на конец 2023 года.
https://www.youtube.com/watch?v=9a_aUstlb2o
https://www.roscosmos.ru/30901/
-
20 lat temu wystartował Sojuz TM-32 (http://lk.astronautilus.pl/loty/stm32.htm) z pierwszym kosmicznym turystą na pokładzie, który do tej pory pozostaje najstarszym astronautą rozpoczynającym pobyt na ISS w wieku 60l i 263d.
Wraz z rozpoczęciem tego lotu na orbicie znalazła się rekordowa wówczas ilość osób, których pobyt na orbicie był związany z ISS (13).
https://twitter.com/roscosmos/status/1387415379476107265
Wątek dot. astronauty https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4519.msg163398#msg163398
-
https://twitter.com/reuters/status/1255104475817222144
-
https://twitter.com/NASASpaceflight/status/1387490643577085954
-
https://twitter.com/RussianSpaceWeb/status/1387525824216195074
-
40 lat temu 20 stycznia 1978 wystartował Progress-1.
Dotychczas w ramach wysyłki towarów na orbitę brały udział 159 (3 razy zadanie nie zostało wykonane) radzieckie i rosyjskie statki transportowe w następujących wariantach:
Progress 1- 42 (wykorzystywany w latach 1978-1989)
Progress M 1- 67 (1989 -2009)
Progress M1 1- 11 (2000-2004)
Progress M 01M 1-29 (2008-2015)
Progress MS 7 ( od 2015)
Progress M-S01 (2001 dostarczenie na ISS modułu Pirs)
Progress M-MIM2 (2009 dostarczenie na ISS modułu Poisk)
Ponadto na bazie Progressów zacumował do Saluta 7 Kosmos 1669 (1985 rok).
Nieudane misje:
2011 Progress M-12M (https://en.wikipedia.org/wiki/Progress_M-12M)
2015 Progress M-27M (https://en.wikipedia.org/wiki/Progress_M-27M)
2016 Progress MS-04 (https://en.wikipedia.org/wiki/Progress_MS-04)
Starty radzieckich i rosyjskich transportowców do stacji kosmicznych w poszczególnych latach
Salut 6 (12)
1978 4
1979 3
1980 4 ( w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
1981 1 ( w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
Salut 7 (13)
1982 4
1983 2
1984 5
1985 2 ( w tym Kosmos 1669)
Mir (64)
1986 2
1987 7 ( w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
1988 6
1989 4 ( w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
1990 4
1991 5
1992 5
1993 5
1994 5
1995 5
1996 3
1997 4 (zderzenie ze stacją Progressa M-34)
1998 3
1999 2
2000 3 ( w tym 1 zadokowanie w czasie nieobecności załogi na stacji)
2001 1 (w tym 1 zadokowanie w czasie nieobecności załogi na stacji)
ISS (70 do 2017)
2000 2 (w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
2001 5 ( w tym Progress M-SO1)
2002 3
2003 3
2004 4
2005 4
2006 3
2007 4
2008 4
2009 5 ( w tym Progress M-MIM2)
2010 5
2011 5 ( w tym brak cumowania Progressa M-12M z powodu nieosiągnięcia odpowiedniej orbity)
2012 4
2013 4
2014 4
2015 5 ( w tym utrata kontroli nad Progressem M-27M wkrótce po wejściu na orbitę)
2016 3 ( w tym w T+382,3 sekund utrata telemetrii z Progressem MS-04. Szczątki RN spadły na Ziemię)
2017 3
2018 (plan 3)
2019 (plan 2 - do maja)
Wcześniejszy post: http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg88377#msg88377
Warto zaktualizować nieco tą statystykę sprzed 2 lat,
Żywotność rekordowego Progressa MS-14: 367 dni 22 godziny 50 minut 46 sekund
-
Z listą z https://ru.wikipedia.org/wiki/Список_аппаратов_серии_«Прогресс» (https://ru.wikipedia.org/wiki/Список_аппаратов_серии_«Прогресс») moja lista się zgadza:
2018 - 3
2019 - 3
2020 - 2
2021 - 3 (plan) + Progress M-UM z modułem Priczał (http://lk.astronautilus.pl/sat/um.htm), czyli razem 4!
czyli łącznie na koniec roku ma być ich razem 171.
-
Już 18 lat mija od tego wydarzenia (04-05-2021):
https://twitter.com/aisoffice/status/1389493470755184642
-
https://twitter.com/ky_saber/status/1389807093297917952
"Most kids probably dream of being an astronaut. I was just the one that never grew out of it." -@Astro_Christina
Happy #NationalAstronautDay
-
Dużo wyraźniejsze fotki dla wszystkich grup astronautów NASA od 1 do 22 (23 jeszcze w toku) pod adresem:
http://lk.astronautilus.pl/astros/usa.htm
Zapraszam do obejrzenia w wolnej chwili...
-
05.05.1955 roku rozpoczęto budowę miasteczka Leninsk jako zaplecze przyszłego kosmodromu Tiuratam - Bajkonur (https://pl.wikipedia.org/wiki/Bajkonur).
Заложен первый камень в ознаменование строительства города Ленинска на космодроме «Байконур».
-
53 lata upłynęło...
https://twitter.com/ArmstrongDocu/status/1390253685687599106
-
https://twitter.com/NASA_Wallops/status/1390799858420887552
-
Dziś mija dokładnie 12 lat od startu misji STS-125 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts125.htm), która jest opisana na forum w dziale Publikacje (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=175.0):
Oto przypomnienie z pokładu ISS:
https://twitter.com/Astro_Megan/status/1392139720763772939
Pozostali członkowie tej załogi:
https://twitter.com/Astro_Box/status/1392293058847379459
-
19 lat temu został zniszczony rosyjski wahadłowiec Buran - 12.05.2002:
https://vk.com/wall-43241230_14577
https://vk.com/wall-43241230_14576
https://vk.com/wall-43241230_14575
https://vk.com/album-43241230_263086288
. 12 maja 2002 roku o godzinie 09:40 (czasu moskiewskiego) na kosmodromie #Baikonur, zawalenie się dachu budynku montażowo-testowego (MIK) na płycie 112 całkowicie zniszczyło radziecki statek kosmiczny Buran ...
.. Zawalenie się dachu zabiło 8 robotników budowlanych, którzy tam byli i naprawiali go, a także całkowicie zniszczyło jedyny statek kosmiczny Buran, który poleciał w kosmos, pojedyncze bloki rakiety nośnej Energia i jej demonstracyjną makietę ...
💥🔥.. UPDATE : Od początku maja 2002 roku kazachska firma podwykonawcza naprawia stale przeciekający dach kompleksu ... W niedzielę, 12 maja, zespół ośmiu pracowników załadował na dach w sumie 10 ton papy ... Ale bułki były ułożone jedna na drugiej... W rezultacie całe obciążenie zostało przeniesione na najbardziej zewnętrzną więźbę dachową... ...i o godzinie 9:40, kratownica zawiodła i pękła...
.. Upadek kratownicy na jeden ze zbiorników rakiety nośnej Energia spowodował "wybuch" powietrza (zbiorniki nie są w stanie same wytrzymać obciążenia, są transportowane i przechowywane pod ciśnieniem 1,2 atm) ... Spowodowało to katastrofalne skutki ... Wszystkie niepołączone kratownice we wszystkich trzech przęsłach runęły po pierwszym, powodując całkowite zawalenie się dachu na powierzchni 28,800 m. ...Od dwóch do sześciu górnych bloków muru odpadło od ścian w różnych miejscach, tworząc z góry poszarpany, zębaty kontur... Wszyscy ośmiu robotnicy zginęli pod gruzami ...
🚀✈.. HISTORIA : Buran wykonał swój pierwszy i jedyny lot kosmiczny 15 listopada 1988 roku, w trybie automatycznym i bez załogi na pokładzie.
-
https://twitter.com/aisoffice/status/1393488226665517056
OTD w 1992 roku ESA ogłosiła swoją 2. grupę astronautów: Od lewej: Christer Fuglesang (Szwecja), Maurizio Cheli (Włochy), Thomas Reiter (Niemcy), Marianne Merchez (Belgia), Pedro Duque (Hiszpania) i Jean-Francois Clervoy (Francja).
-
58 lat mija od wodowania L. Gordona Coopera, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/10.htm), w kapsule Mercury-9 o nazwie Faith 7 (Wiara) (http://lk.astronautilus.pl/loty/m9.htm):
https://twitter.com/airandspace/status/1393577550014828544
-
To już 10 lat minęło :)
17.05.2011 o 12:03 {GMT} rozpoczęła się operacja roll-over - przesunięcie orbitera z OPF-2 do VAB. Zakończyła się ona o 17:49
https://twitter.com/LaunchPhoto/status/1394388083706109955
-
30 lat minęło:
https://twitter.com/ESA_History/status/1394559762373750785
ciekawy artykuł rocznicowy z BBC po rosyjsku:
https://www.bbc.com/russian/uk/2016/05/160519_sharman_space_flight_anno_interview
-
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1394646499783593990
-
Pierwsza Brytyjka w kosmosie po latach - dziś 30 lat od startu (18.05.1991):
https://twitter.com/carolineGx8/status/1394569717789175808
-
Mija 50 lat od startu sondy Mars-2 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mars2.htm)
Lot zakończył się pierwszym twardym lądowaniem na Marsie
Полвека «Марсу-2»
19.05.2021 10:20
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/31088/6314320075.jpg)
50 лет назад, 19 мая 1971 года, с космодрома Байконур была запущена ракета-носитель «Протон-К» с разгонным блоком «Д» и советской автоматической межпланетной станцией четвёртого поколения «Марс-2». Она была предназначена для исследования Марса и околопланетного пространства с помощью доставляемого на поверхность планеты посадочного аппарата, а также орбитального аппарата, выполняющего функции искусственного спутника. (...)
https://www.roscosmos.ru/31088/
-
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1395114573724794889
https://twitter.com/csa_asc/status/1395015882372485120
#OTD 25 lat temu wystartowała misja wahadłowca STS-77. Rakieta Był to drugi lot w kosmos dla kanadyjskiego astronauty Marca Garneau. https://asc-csa.gc.ca/eng/missions/sts-077.asp
-
12 lutego minęło 60 lat od pierwszego wysłania sondy na trajektorię międzyplanetarną w kierunku Wenus, co zaowocowało, wg obliczeń, przelotem nieczynnej sondy w pobliżu planety w odległości ok. 100 000 km.
Mija 60 lat od czasu przelotu pierwszej międzyplanetarnej sondy obok innej planety
Wieniera-1 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/wieniera1.htm)
Первый аппарат возле Венеры
19.05.2021 00:10
Ровно 60 лет назад, 19 мая 1961 года, советская автоматическая межпланетная станция «Венера-1» прошла на расстоянии приблизительно 100 000 км от планеты Венера и перешла на ее гелиоцентрическую орбиту. На тот момент это был первый космический межпланетный аппарат землян.
Аппарат «Венера-1» был запущен с помощью четырехступенчатой ракеты-носителя «Молния». Он имел две панели солнечных батарей и остронаправленную параболическую антенну, которая была впервые применена для передачи телеметрической информации. На пути к цели «Венера-1» провела несколько важных исследований космического пространства. Было подтверждено наличие плазмы солнечного ветра, а также получены данные о его параметрах в окрестностях Земли и на расстоянии 1,9 млн км от нее.
Финальная часть маршрута оказалась не столь успешной. Через 7 суток контакт со станцией был потерян. 19-20 мая 1961 года «Венера-1» прошла на расстоянии приблизительно 100 000 км от планеты Венера. (...)
https://www.roscosmos.ru/31087/
-
https://twitter.com/astro_timpeake/status/1395426993420873738
Nie jestem pewien, co bardziej przyczyniło się do procesu starzenia... loty w kosmos czy rodzicielstwo!
#OTD 20 maja 2013 roku był również dniem, w którym otrzymałem przydział do misji długoterminowej na stacji kosmicznej @Space_Station
-
55 lat temu 23 maja 1966 roku powołano cywilny oddział kosmonautów potem przemianowany na RSC Energia.
Jednak już w 1964 pojawił się pierwszy cywilny kosmonauta Konstantin Pietrowicz Fieoktistow (http://lk.astronautilus.pl/astros/14.htm).
Odbyło się 16 (19 wg LK) naborów. W 2010 korpus został w wyniku administracyjnej decyzji zlikwidowany.
Из «Энергии» – в космос
23.05.2021 04:10
В этом году исполняется 55 лет со дня создания гражданского отряда космонавтов, позже отряда космонавтов Ракетно-космической корпорации «Энергия» имени С.П. Королева (сегодня входит в состав Госкорпорации «Роскосмос». Это одна из самых ярких страниц в истории предприятия. Первым среди гражданских еще в 1964 году в космосе побывал разработчик-проектант кораблей «Восток» и «Восход» К.П. Феоктистов. Но днем рождения отряда стало 23 мая 1966 года, когда в летно-испытательном отделе Центрального конструкторского бюро экспериментального машиностроения при активном участии Главного конструктора С.П. Королева была создана первая группа космонавтов-инженеров.
И хотя в 2010 году по решению Федерального космического агентства отряд космонавтов РКК «Энергия» перестал существовать, в корпорации по-прежнему трудятся замечательные космонавты, продолжаются работы по основным направлениям деятельности, живы традиции, и в этот день для коллектива предприятия по-прежнему праздник. Нам есть чем гордиться! За эти годы было проведено 16 наборов в отряд — 56 человек, 52 из них стали профессиональными космонавтами, 42 совершили космические полеты. Космонавты «Энергии» участвовали в 97 полетах, прожили на орбите суммарно более 30 лет и более 500 часов отработали в открытом космосе. (...)
Первая группа гражданских космонавтов, сформированная для участия в испытаниях нового корабля «Союз» и лунных кораблей Л1 и Л3: В.Е. Бугров, В.Н. Волков, Г.М. Гречко, Г.А. Долгополов, А.С. Елисеев, В.Н. Кубасов, О.Г. Макаров. В летно-конструкторских испытаниях в космосе и не один раз участвовали пятеро: четырежды — О.Г. Макаров, трижды — Г.М. Гречко, В.Н. Кубасов, А.С. Елисеев, дважды — В.Н. Волков (...)
https://www.roscosmos.ru/31123/
-
https://twitter.com/Astro_Cady/status/1396515457629306883
Świętujemy 10. rocznicę naszej Space_Station #Wyprawa27 ląduje w Kazachstanie. @ingallsimages
zrobiłem te fajne zdjęcia na ziemi. Uwielbiam to, że uchwycił moją twarz, patrząc przez okno tuż po wylądowaniu. Powrót na ziemię był niesamowity, ale oszałamiający!
Powrót nastąpił 23.05.2011 o godzinie 22:26 czasu EDT,
24.05.2011 o 02:26 czasu GMT, o godzinie 04:26 czasu polskiego (07:26 czasu lokalnego).
-
12 sierpnia 2020 w Dzień Sił Powietrznych Rosji odbyła się ceremonia otwarcia kompleksu poświęconego Tu-104 AK -samolotu używanego przez pierwszych radzieckich kosmonautów do ćwiczeń nieważkościowych.
Tupolew Tu-104A-TS (AK) o numerze 48 z 1958 roku, który po renowacji znalazł swe miejsce w kompleksie muzealnym, jest jednym z trzech egzemplarzy Tu-104A zmodyfikowanych do szkolenia kosmonautów w warunkach zero G.
Открытие мемориального комплекса Ту-104 АК в ЦПК
13.08.2020 14:12
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/29006/5332373906.jpg)
В день Военно-воздушных сил России, 12 августа 2020 года, в Центре подготовки космонавтов состоялось открытие мемориального комплекса Ту-104 АК. Легендарный самолет, на котором проходил подготовку первый отряд космонавтов, был восстановлен по инициативе руководства ЦПК, поддержке Главы и Правительства Чеченской республики и фонда развития регионов «Плюс семь».
(...) На самолете Ту-104 АК была выполнена программа первого и последующих полетов кораблей «Союз», включающая элемент подготовки к предполагаемой экспедиции на Луну — переход космонавтов Евгения Хрунова и Алексея Елисеева из одного корабля в другой. Кроме того, в самолете Ту-104 АК были проведены испытания первого лунохода и первого электросварочного аппарата для выполнения сварочных работ в космосе. (...)
Туполев Ту-104А-ТС (АК) с бортовым номером 48 «красный», год выпуска — 1958, — один из трех самолетов Ту-104А, модифицированных для тренировок космонавтов в условиях кратковременного воздействия невесомости. Самолет базировался на аэродроме Чкаловский, где также использовались для космической подготовки две другие машины под бортовыми номерами «46» и «47».
Ту-104А-ТС, изначально оборудованный как грузовой борт, в конце 60-х годов был переоснащен в летающую лабораторию для проведения испытаний с участием космонавтов и их медицинского обследования при нулевом значении перегрузки. Большую часть салона занимала сама лаборатория, а оставшаяся часть представляла собой зал длиной 8 метров, оснащенный мягким материалом внутри и отделенный от кабины сетью.
На тренировках в невесомости испытателями отрабатывались: координация и перемещение, прием твердой и жидкой пищи, выполнение технических работ и медицинских экспериментов. Полученный позже опыт реальных космических полетов полностью соответствовал тому, который был набран при испытаниях на Ту-104АК. С тех пор полеты на «АК» стали обязательным разделом программы подготовки советских космонавтов. В конце 70-х годов самолет был списан и поставлен на стоянку ЦПК на аэродроме Чкаловский. Позднее Ту-104АК заменили на более комфортабельные Ил-76К и Ил-76МДК. (...)
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/29006/5807416125.jpg)(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/29006/4698039777.jpg)
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/29006/4808979155.jpg)(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/29006/5697276774.jpg)
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/29006/3705244737.jpg)(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/29006/2410225670.jpg)
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/29006/4581868023.jpg)(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/29006/2933295209.jpg)
https://www.roscosmos.ru/29006/
http://www.gctc.ru/main.php?id=5042
-
Nagranie z powyższej uroczystości
Открытие мемориального комплекса Ту-104 АК–самолета, на котором тренировали первый отряд космонавтов
682 wyświetlenia•13 sie 2020
https://www.youtube.com/watch?v=D-2QuY4JUUs
-
https://twitter.com/aisoffice/status/1396742619175260160
Po polsku więcej o nich:
Patricia Consolatrix Robertson (http://lk.astronautilus.pl/astros/robertson.htm);
Steven Douglas Thorne (http://lk.astronautilus.pl/astros/thorne.htm).
-
To już 59 lat temu:
https://twitter.com/NASAhistory/status/1396889293700931584
https://twitter.com/NASAhistory/status/1396889768986808321
-
https://twitter.com/space_cooper/status/1396907576957284356
-
60 lat temu 25 maja 1961 historyczne przemówienie JFK
TSR https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4134.msg165503#msg165503
https://twitter.com/AirForcePrints/status/1397280717508390918
-
https://twitter.com/airandspace/status/1397648463014338560
-
Captain Mark Kelly @CaptMarkKelly 9:28 PM · 16 maj 2021
Ten years ago today, I launched on my fourth and final mission to space. It was a heck of a ride, and I’ll always be grateful for the amazing people at NASA who supported me along the way.
[...]
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=40.msg165029#msg165029
Oznacza to także 10. rocznicę wyniesienia AMS. 19.05.2011 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts134.htm) AMS został zainstalowany na zewnątrz ISS.
https://ams02.space/
Alpha Magnetic Spectrometer Hits Ten Years of Space Station Research
May 19, 2021
(...) During its lifetime, AMS-02 has collected data from more than 175 billion cosmic ray events. AMS Project Manager for NASA Ken Bollweg says data collected by AMS-02 is rigorously filtered, keeping less than one of 1,000 events initially recorded. As cosmic rays enter AMS-02, not all of them travel through each of the instrument’s nine unique detectors. If a cosmic particle fails to be measured by all nine detectors, its data is not stored. (...)
https://www.youtube.com/watch?v=WJDiZ_zJ4rA&t=146s
https://www.nasa.gov/mission_pages/station/research/ams_hits10years_research
https://www.scientificamerican.com/article/dark-matter-experiment-on-space-station-hits-a-glitch/
https://www.scientificamerican.com/article/space-station-dark-matter-experiment-gets-vital-repairs/
https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0370157320303434?dgcid=rss_sd_all
-
Mija dokładnie rok od startu misji DM-2 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3519.0):
https://twitter.com/spacemen1969/status/1398893185397559300
-
https://twitter.com/johnkrausphotos/status/1399005140825346048
-
25 maja minęły 4 lata od pierwszej próby startu orbitalnego RocketLab. Do tej pory na 20 startów, 3 były nieudane.
https://twitter.com/RocketLab/status/1397290858685161473
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2814.msg105347#msg105347
-
https://twitter.com/EuropeSpace360/status/1398971021231800320
46 lat temu powstała ESA:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Europejska_Agencja_Kosmiczna (https://pl.wikipedia.org/wiki/Europejska_Agencja_Kosmiczna)
-
Forty-five years of the ESA Convention
30/05/2020
(http://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2015/05/signing_of_esa_convention/15412992-2-eng-GB/Signing_of_ESA_Convention_pillars.jpg)
After celebrating the 50th anniversary of the European space cooperation in 2014, we now mark 45 years since the signing of the Convention for the creation of a single European Space Agency on 30 May 1975. (...)
http://www.esa.int/About_Us/ESA_history/Forty-five_years_of_the_ESA_Convention
-
55 lat temu, 30.05.1966 o 14:41 z wyrzutni LC-36A na Cape Canaveral została wystrzelona RN Atlas-LV3C Centaur-D, która wyniosła sondę księżycową Surveyor 1 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/s1.htm). Pierwsze amerykańskie miękkie lądowanie poza Ziemią, nastąpiło w dniu 2 czerwca 1966 roku.
1966 May 30 - . 14:41 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC36A. LV Family: Atlas. Launch Vehicle: Atlas Centaur D.
Surveyor 1 - . Payload: Surveyor SC-1. Mass: 269 kg (593 lb). Nation: USA. Agency: JPL, NASA. Class: Moon. Type: Lunar probe. Spacecraft: Surveyor. Decay Date: 1966-06-02 . USAF Sat Cat: 2185 . COSPAR: 1966-045A.
The first operational Atlas/Centaur (AC-10) carried the NASA Surveyor I spacecraft to the moon in a direct ascent lunar transfer trajectory. This was the first in a series of seven Surveyors designed to develop soft-landing technology and to provide basic scientific and engineering data in support of Project Apollo. On 2 June, Surveyor I became the first U.S. spacecraft to soft-land on the moon and transmit television pictures Surveyor 1 soft landed on the moon in the Ocean of Storms and began transmitting the first of more than 11,150 clear, detailed television pictures to Jet Propulsion Laboratory's Deep Space Facility, Goldstone, Calif. The landing sequence began 3,200 kilometers above the moon with the spacecraft traveling at a speed of 9,700 kilometers per hour. The spacecraft was successfully slowed to 5.6 kilometers per hour by the time it reached 4-meter altitude and then free-fell to the surface at 13 kilometers per hour. The landing was so precise that the three footpads touched the surface within 19 milliseconds of each other, and it confirmed that the lunar surface could support the LM. It was the first U.S. attempt to soft land on the moon.
http://www.astronautix.com/m/may30.html
The first operational Atlas/Centaur (AC-10) carried the NASA Surveyor I spacecraft to the moon in a direct ascent lunar transfer trajectory. This was the first in a series of seven Surveyors designed to develop soft-landing technology and to provide basic scientific and engineering data in support of Project Apollo. On 2 June, Surveyor I became the first U.S. spacecraft to soft-land on the moon and transmit television pictures Surveyor 1 soft landed on the moon in the Ocean of Storms and began transmitting the first of more than 11,150 clear, detailed television pictures to Jet Propulsion Laboratory's Deep Space Facility, Goldstone, Calif. The landing sequence began 3,200 kilometers above the moon with the spacecraft traveling at a speed of 9,700 kilometers per hour. The spacecraft was successfully slowed to 5.6 kilometers per hour by the time it reached 4-meter altitude and then free-fell to the surface at 13 kilometers per hour. The landing was so precise that the three footpads touched the surface within 19 milliseconds of each other, and it confirmed that the lunar surface could support the LM. It was the first U.S. attempt to soft land on the moon.
America’s First Lunar Surveyor: 50 Years Later
49 875 wyświetleń•2 cze 2016
https://www.youtube.com/watch?v=FOWNrvvTIZM
Fifty Years of Moon Dust: Surveyor 1 was a Pathfinder for Apollo
Jun 2, 2016
“We figured the probability of success at around 10 to 15 percent,” Rennilson said. “We had a lot of problems, not only on the spacecraft but also at JPL. The lab, which managed the Surveyor program for NASA, had just recently finished a new space flight operations facility, the SFOF. This had a telemetry connection with Goldstone, a tracking station in the California desert (now part of NASA's Deep Space Network) that would be accommodating the communication needs of the spacecraft during landing. But there were signal dropouts. They didn’t know what to do, so they sent me to Goldstone.” He arrived at the tracking station just prior to the landing on June 2.
https://www.nasa.gov/feature/jpl/fifty-years-of-moon-dust-surveyor-1-was-a-pathfinder-for-apollo
http://spaceref.com/moon/50th-anniversary-of-surveyor-1-landing-on-the-moon.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/surveyor.htm
http://lroc.sese.asu.edu/posts/13
https://en.wikipedia.org/wiki/Surveyor_1
KHW landing https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg166006#msg166006
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2285.msg85903#msg85903
https://twitter.com/aisoffice/status/1663455595230265349
Surveyor 1 launched successfully on its Atlas-Centaur rocket OTD in 1966. Dispatched on a direct approach to the Moon, without first entering parking orbit, after a flight of 63+ hours it successfully soft-landed on the Ocean of Storms on 2 June.
-
55 lat temu, 30 maja 1966 roku RN Atlas-LV3C Centaur-D wyniosła sondę księżycową Surveyor 1 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/s1.htm). Pierwsze amerykańskie miękkie lądowanie poza Ziemią, nastąpiło w dniu 2 czerwca 1966 roku.
55 Years Ago: Surveyor 1 Makes A Soft Landing on the Moon
Jun 2, 2021
(...) The 2,200-pound Surveyor 1 spacecraft launched atop an Atlas-Centaur rocket on May 30, 1966, from the Cape Kennedy Air Force Station, now the Cape Canaveral Space Force Station in Florida. After a 63.6-hour coast from Earth, the spacecraft made a soft-landing on the Moon on June 2 inside the 60-mile wide Flamsteed P crater in the Ocean of Storms, bouncing once before settling on the surface. Tracking indicated that it had landed only nine miles from its target point. At landing, after using fuel for the descent and jettisoning its retrorocket, Surveyor 1 weighed only 648 pounds. Surveyor 1 carried a television camera used to return images from the surface with resolution down to one millimeter at a distance of four meters. (...)
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/surveyor_1_4_foot_pad.jpg?itok=LGgSX38R)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/surveyor_1_5_color_image.jpg?itok=Ztd2QThG)
1) Surveyor 1 image of its own footpad to show the properties of the lunar soil.
2) Composite of three images taken through red, blue, and green filters to create a color view of the lunar surface.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/surveyor_1_7_mosaic_image.jpg?itok=Cp1Ef9GT)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/surveyor_1_8_landing_site_in_flamsteed_p_crater_from_lroc_wac_nasa_asu.jpg?itok=JVHMOR2Z)
1) Composite of images taken by Surveyor 1 of its landing site in the Flamsteed Pcrater in the Moon’s Ocean of Storms.
2) Image taken by the Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) in 2009 of the Flamsteed P crater in the Ocean of Storms showing the location of the Surveyor 1 landing site.
(...)
https://www.nasa.gov/feature/55-years-ago-surveyor-1-makes-a-soft-landing-on-the-moon
https://twitter.com/airandspace/status/1667607601813639168
-
50 lat temu:
9 maja 1971 roku nastąpił nieudany start RN Atlas-SLV3C Centaur-D booster (AC-24) z sondą Mariner 8 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mariner8.htm).
30 maja 1971 nastąpił udany start RN Atlas-SLV3C Centaur-D booster (AC-24) z sondą Mariner 9 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mariner9.htm).
10 maja 1971 wystartowała RN Proton z Kosmos 419 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/k419.htm). Nie udał się odlot na trajektorię międzyplanetarną.
19 maja 1971
Mija 50 lat od startu sondy Mars-2 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mars2.htm)
Lot zakończył się pierwszym twardym lądowaniem na Marsie
28 maja 1971 Rakieta nośna Proton wyniosła udanie sondę Mars-3 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/mars3.htm) na trajektorię międzyplanetarną wiodącą ku Marsowi.
Mariner 9 Launches - 1971
2679 wyświetleń•30 maj 2017
https://www.youtube.com/watch?v=SPV7x0JViao
http://www.astronautix.com/m/mariner8-9.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/mariner-8.htm
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2098.msg79065#msg79065
50 Years Ago: Mariner 9 Launches to Orbit Mars
Jun 1, 2021
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mariner_9_1_mariner_8_launch.jpg?itok=COLjmkeJ)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/mariner_9_2_launch_897_ksc-71p-0354.jpg?itok=BzwQ9uLs)
1) Liftoff of Mariner 8.
2) Launch of Mariner 9.
Following the successes of the Mariner 6 and 7 fly-bys of Mars in 1969, NASA’s next goal in Martian exploration involved placing spacecraft into orbit around the Red Planet. The Mariner-Mars 1971 project, managed by NASA’s Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, planned to insert two spacecraft, Mariner 8 and 9, equipped with cameras and other instruments, into elliptical orbits around Mars to study the planet for a minimum of 90 days. The two spacecraft had complementary but overlapping missions, with one mapping up to 70% of the planet’s surface while the second focused on recording temporal changes in the planet’s atmosphere and on its surface. Following Mariner 8’s launch failure, Mariner 9 picked up the combined objectives of both spacecraft. Mariner 9 launched successfully on May 30, 1971, and entered orbit around Mars on Nov. 13, 1971. (...)
The first, an orbiter, launched from the Baikonur Cosmodrome in Kazakhstan on May 10 but failed to leave Earth orbit and the Soviets called it Kosmos 419 to hide its true identity. Mars 2 and 3, combined orbiter and lander spacecraft, launched on May 19 and 28, respectively, successfully left Earth orbit, and began their interplanetary journeys. Mars 2 reached its destination on Nov. 27, 1971, and released its lander which entered the Martian atmosphere at too steep an angle and crashed on the surface, the first spacecraft to reach the surface of Mars. Meanwhile the orbiter entered an elliptical orbit around Mars. Mars 3 arrived on Dec. 2, 1971, and released its lander that made the first soft-landing on Mars in the Ptolamaeus Crater. However, the lander stopped transmitting after only 20 seconds and did not return any useable data and could not deploy its PrOP-M rover. (...)
https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-mariner-9-launches-to-orbit-mars
Полвека запуску станции «Марс-3»
28.05.2021 02:45
(https://www.roscosmos.ru/media/files/2021/MAY/e170aa1c81649f690a504c7775c53bbe.jpg)
50 лет назад, 28 мая 1971 года, с космодрома Байконур при помощи ракеты-носителя «Протон-К» с разгонным блоком «Д» выполнен запуск автоматической межпланетной станции «Марс-3» на траекторию полета к Марсу. Она была предназначена для исследования Красной планеты как с орбиты, так и непосредственно на ее поверхности. (...)
https://www.roscosmos.ru/31263/
Mars 2,3 1971 USSR
https://www.youtube.com/watch?v=yDlCGFYqkGY
http://www.astronautix.com/m/marsm-71.html
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1971-049F
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2798.msg101874#msg101874
-
55 lat temu 29 maja 1966 roku w wyniku uderzenia w powierzchnię Srebrnego Globu nastąpiło zakończenie pracy pierwszego orbitera Księżyca Łuny-10 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/luna10.htm).
«Луна-10» завершила свою работу 55 лет назад
29.05.2021 04:30
55 лет назад, 29 мая 1966 года, советская автоматическая межпланетная станция «Луна-10» упала на поверхность Луны. До этого она была первым искусственным спутником Луны. За 56 суток работы станции ученые узнали общий химический состав и тип пород на лунной поверхности, получили данные о напряженности лунного магнитного поля и отсутствии радиационных поясов на ее орбите.
3 апреля 1966 года станция «Луна-10», запуск которой был осуществлен 31 марта с космодрома Байконур с помощью ракеты-носителя «Молния-М», первой в мире вышла на орбиту вокруг естественного спутника Земли. (...)
https://www.roscosmos.ru/31274/
https://www.gazeta.ru/science/2021/04/01_a_13543688.shtml
Lunar Orbit (Selenocentric). Development of system to permit the creation of an artificial lunar satellite for the investigation of circumlunar space; development of onboard systems for putting a station into a selenocentric (circumlunar) orbit. Orbit: Lunar Orbiter. The Luna 10 spacecraft was launched towards the Moon from an Earth orbiting platform. The spacecraft entered lunar orbit 3 50 x 1017 km, inclination 71.9 deg to plane of the lunar equator. on April 4, 1966. Scientific instruments included a gamma-ray spectrometer for energies between 0.3--3 MeV, a triaxial magnetometer, a meteorite detector, instruments for solar-plasma studies, and devices for measuring infrared emissions from the Moon and radiation conditions of the lunar environment. Gravitational studies were also conducted. The spacecraft played back to Earth the `Internationale' during the Twenty-third Congress of the Communist Party of the Soviet Union. Luna 10 was battery powered and operated for 460 lunar orbits and 219 active data transmissions before radio signals were discontinued on May 30, 1966.
http://www.astronautix.com/l/luna.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/luna_e6s.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Luna_10
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81una_10
Statek pozostał na orbicie Księżyca przez następne kilka lat – później najpewniej rozbił się o jego powierzchnię.
https://www.urania.edu.pl/astronautyka/ksiezyc/luna-10
-
8:00 AM · 6 cze 2021
L'équipage de Soyouz 11, Georgi Dobrovolski, commandant, et Vladislav Volkov et Victor Patsaïev, décolle de Baïkonour pour la station Saliout 1 à laquelle il s'arrime le 7 juin.
Lors du retour sur Terre, le 29 juin, les trois hommes meurent...
https://twitter.com/spacemen1969/status/1401418577190821890
Wątek https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2517.msg166065#msg166065
AA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3564.msg129899#msg129899
-
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1401563513294929923
więcej w odpowiednim wątku: 50 lat - Sojuz 11 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2517.0).
-
https://twitter.com/AstroSerena/status/1401582114957635584
więcej w odpowiednim wątku: Sojuz MS-09 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3215.0).
-
Wystartował Landsat-7
15.04.1999 o 18:32:00 z kosmodromu Vandenberg wystartowała rakieta Delta-2 (7920) z amerykańskim satelitą
teledetekcyjnym LANDSAT-7.
http://lk.astronautilus.pl/n990416.htm#01
USA: NASA LANDSAT 7 SATELLITE SUCCESSFULLY LAUNCHED
2164 wyświetlenia•21 lip 2015
https://www.youtube.com/watch?v=qtxWisw17rI
Landsat-7. Earth As Art
3004 wyświetlenia•
https://www.youtube.com/watch?v=EL5siymguDo
Looking beyond Landsat 7
by Raytheon Intelligence & Space — June 7, 2021
LandSat 7 Satellite still delivering after 20 years; RI&S has eyes on what's next
(https://spacenews.com/wp-content/uploads/2021/06/21RIS191_RIS_SpaceNewsSponsoredContent_879x435_052421.jpg)
The image above was composed from a sequence of false-color images acquired between 1986 and 2003 by the Landsat 5 and 7 satellites. The moving ice appears in shades of blue. Brown lines are moraines—areas where soil, rock, and other debris have been scraped up by the glacier and deposited at its sides. This debris often gets trapped as internal ribbons of rock where two glaciers merge and become one at a confluence. Courtesy: NASA.
The land-observing satellite was supposed to work for five years. Now, more than 20 years later, Landsat 7 is still going strong.
In April 2021, the satellite marked its 22nd year of serving as a set of eyes on our home planet, documenting Earth’s splendors such as the expansion of cities and calamities like volcanic eruptions and historic wildfires. As the satellite notches another year, engineers from Raytheon Intelligence & Space are developing new technologies like a full-spectrum calibration system that could contribute to future generations of Landsat systems.
“Our Earth-observing capabilities provide actionable and timely observations – as demonstrated by our successes on Landsat 1-7 satellites,” said Paul Meyer, vice president for Space & C2 Systems for Raytheon Intelligence & SpaceAdvertisement, a Raytheon Technologies business. “The operating life of systems like Landsat 7 is one of our crowning achievements, with designs lasting 2.5 times longer than their design life on average.” (...)
https://spacenews.com/looking-beyond-landsat-7/
https://landsat.gsfc.nasa.gov/landsat-7
w https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2459.msg92877#msg92877
-
10 lat mija już od startu statku Sojuz TMA-02M (http://lk.astronautilus.pl/loty/stma02m.htm):
https://twitter.com/astro_aggie/status/1402110639640883203
-
https://twitter.com/Astro_Satoshi/status/1402101443817926657
Na stronie "Behind the Paper" npj Microgravity jest zamieszczony 2-stronicowy wstęp do artykułu przeglądowego. Byłbym wdzięczny, gdybyś rzucił na niego okiem.
To prośba od astronauty Satoshi Furukawa (http://lk.astronautilus.pl/astros/520.htm) do @Borys.
-
https://twitter.com/Astro_Satoshi/status/1402101125940080643
A tutaj druga prośba tego samego astronaut z Japonii:
https://www.nature.com/articles/s41526-021-00145-9
Artykuł przeglądowy dotyczący mięśni i kości w lotach kosmicznych napisany przez zespół "Living in Space" został opublikowany w npj Microgravity 26 maja 2021 roku.
-
https://twitter.com/ivan_mks63/status/1402202381102768128
Co roku 8 czerwca na całym świecie obchodzony jest Światowy Dzień Oceanów, ustanowiony w celu przypomnienia ważnej roli oceanów w życiu naszej planety i ludzkości w ogóle.
Oceany stanowią trzy czwarte powierzchni Ziemi.
-
https://twitter.com/NASAhistory/status/1402369594384338944
Giovanni Domenico Cassini (ur. 8 czerwca 1625 w Perinaldo, zm. 14 września 1712 w Paryżu) (https://pl.wikipedia.org/wiki/Giovanni_Cassini)
396 rocznica urodzin tego włosko-francuski astronoma i matematyka, znany także jako Jean-Dominique Cassini (takie imię przyjął po uzyskaniu obywatelstwa francuskiego, nie należy mylić z jego prawnukiem o tym samym imieniu: Jean Dominique Cassini).
W latach 1648–1669 pracował w obserwatorium w Panzano. Na Uniwersytecie Bolońskim był profesorem astronomii. Po przeniesieniu się do Francji założył obserwatorium paryskie i został jego dyrektorem. Naturalizowany w 1673, do tego czasu był obywatelem Republiki Genui.
Cassini zajmował się obserwacją i badaniami Układu Słonecznego. Między innymi odkrył cztery księżyce Saturna (Reę, Tetydę, Japeta i Dione). Badał pierścienie Saturna i zaobserwował szereg pustych przerw, największa od jego nazwiska została nazwana przerwą Cassiniego. W roku 1672 wyznaczył dokładnie odległość między Ziemią a Marsem, co pozwoliło po raz pierwszy określić prawdziwe rozmiary Układu Słonecznego. Wprowadził krzywą owal Cassiniego oraz zdefiniował prawa Cassiniego. Pod koniec życia stracił wzrok.
W 1672 został członkiem Royal Society.
Na jego cześć jedną z planetoid nazwano (24101) Cassini, a jego nazwisko występuje też w nazwie misji Cassini-Huygens.
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d6/Giovanni_Cassini.jpg)
-
Art na stronie ESA poświęcony wielkiemu astronomowi
Jean-Dominique Cassini: Astrology to astronomy
http://www.esa.int/About_Us/ESA_history/Jean-Dominique_Cassini_Astrology_to_astronomy
-
55 lat temu w czerwcu 1966 roku odbył się lot Gemini IX-A (http://lk.astronautilus.pl/loty/g9.htm)
Wątek poświęcony pierwotnej załodze misji https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2386.msg90014#msg90014
1966 Gemini 9 Space Walk Newsreel
https://www.youtube.com/watch?v=-6bQiIBf9Q8
55 Years Ago: Gemini IX and the Angry Alligator
Jun 8, 2021
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/gemini_ix_4_crew_preflight_presser_apr_23_1966.jpg?itok=qhDOcBk8)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/gemini_ix_20_crew_egressing_spacecraft_on_carrier_s66-34118.jpg?itok=Wu4AUqRR)
1) Preflight press conference with the Gemini IX prime crew of Eugene A. Cernan, left, and Thomas P. Stafford, and the backup crew of James A. Lovell, and Edwin E. “Buzz” Aldrin.
2) Gemini IX astronauts Eugene A. Cernan, left, and Thomas P. Stafford on the deck of the prime recovery ship the U.S.S. Wasp.
(...) Cernan’s spacewalk ran into difficulties from the very beginning. Upon pressurizing his spacesuit, it became so stiff that moving became difficult. Once he exited the spacecraft, Cernan had difficulty maintaining his orientation and his stiff umbilical caused him to move in unwanted directions. Struggling for about 30 minutes on what was by then the longest spacewalk to that time, Cernan made it back to the hatch to rest before translating to the rear of the spacecraft where the AMU awaited him. With insufficient illumination during the orbital night, Cernan struggled to unfold the AMU’s arms and attach himself to it. His spacesuit’s air cooling system couldn’t keep up with his exertions – his heart rate topped 180 beats per minute – and his helmet’s visor fogged up, virtually blinding him. (...)
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/gemini_ix_22_cernan_stafford_at_ellington_postlanding.jpg?itok=-ayvcnwd)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/gemini_ix_24_at_ksc_visitors_center.jpg?itok=xcC_Weh-)
1) Cernan, left, holding his daughter Tracy, and Stafford upon their arrival at Ellington Air Force Base in Houston.
2) The Gemini IX capsule on display at KSC’s Visitor Complex.
https://www.nasa.gov/feature/55-years-ago-gemini-ix-and-the-angry-alligator
Third rendezvous mission of Gemini program. Agena target blew up on way to orbit; substitute target's shroud hung up, docking impossible. EVA almost ended in disaster when astronaut's face plate fogged over; barely able to return to spacecraft. (...)
Zodiacal light photography had been scheduled for the space walk. A fogged faceplate, however, was no help in aiming a camera. The pictures had to be taken from inside the spacecraft after Cernan had returned to the more restful confines of his couch. Cernan had to hold the camera against his chest while pointing it out the window at the targets and calling out directions to Stafford for aligning the spacecraft. He obtained 17 good photographs.
http://www.astronautix.com/g/gemini9.html
https://www.nasa.gov/feature/gemini-ix-crew-found-angry-alligator-in-earth-orbit
https://en.wikipedia.org/wiki/Gemini_9A
https://pl.wikipedia.org/wiki/Gemini_9
-
https://twitter.com/ESA_History/status/1403617817174233089
-
https://twitter.com/aisoffice/status/1405803559476682752
-
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1406786459953152007
#ASEspotlight: Gary Payton
Payton poleciał w kosmos jako specjalista od ładunku na STS-51-C, pierwszej dedykowanej Departamentowi Obrony misji promu kosmicznego.
Obecnie jest kierownikiem Katedry Astronautyki im. Bernarda Schrievera w @AF_Academy.
Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Gary!
-
https://twitter.com/ESA_History/status/1407986398804774913
#OTD 24 czerwca 1982, CNES Astronauta Jean-Loup Chrétien (w środku) został wystrzelony na pokładzie Sojuza T6 do rosyjskiej stacji kosmicznej Salyut 7 wraz z kosmonautami V. Dzhanibekovem i A. Ivanchenkovem. Był pierwszym obywatelem Francji i pierwszym zachodnim Europejczykiem w kosmosie @esaspaceflight @ESA_fr
@ASE_Astronauci
-
55 lat temu 25 czerwca 1966 roku prezydent Francji Charles de Gaulle w czasie wizyty na Bajkonurze obserwował start RN Wostok-2M z satelitą Kosmos-122. Był to 5. start satelity pierwszej generacji z serii Meteor.
55 лет историческому визиту Шарля де Голля на Байконур
25.06.2021 00:30
На полигоне де Голля встречали Л.И. Брежнев и Н.А. Косыгин. Жители Ленинска также оказали президенту очень теплый прием. Во время посещения космодрома французская делегация наблюдала за пуском ракеты-носителя «Восток-2М» (8А92М) со стартового комплекса площадки № 1 («Гагаринский старт»), которая вывела на орбиту космический аппарат «Космос-122» — первый советский метеоспутник космической системы «Метеор».
Далее было решено продемонстрировать пуски двух боевых ракет Р-16У (8К64У) с шахтных пусковых установок. Пуски прошли успешно, вызвав восхищение президента Франции, выразившего готовность подписать долгосрочное советско-французское соглашение по изучению космического пространства. На память о посещении полигона прямо на наблюдательном пункте Л.И. Брежнев вручил Шарлю де Голлю нагрудный знак «Космодром Байконур».
https://www.roscosmos.ru/31625/
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/meteor-1.htm
-
https://twitter.com/NASAhistory/status/1408170568160104456
Dzisiaj w dniu jego urodzin czcimy Ellisona Onizukę. Wybrany jako kandydat na astronautę w 1978 roku, Onizuka odbył swój pierwszy lot na pokładzie promu kosmicznego Discovery w misji STS-51-C w 1985 roku.
Stracił życie podczas eksplozji promu kosmicznego Challenger w 1986 roku.
-
55 lat temu 25 czerwca 1955 prezydent Francji Charles de Gaulle w czasie wizyty na Bajkonurze obserwował start RN Wostok-2M z satelitą Kosmos-122. Był to 5. start satelity pierwszej generacji z serii Meteor.
55 лет историческому визиту Шарля де Голля на Байконур
25.06.2021 00:30
На полигоне де Голля встречали Л.И. Брежнев и Н.А. Косыгин. Жители Ленинска также оказали президенту очень теплый прием. Во время посещения космодрома французская делегация наблюдала за пуском ракеты-носителя «Восток-2М» (8А92М) со стартового комплекса площадки № 1 («Гагаринский старт»), которая вывела на орбиту космический аппарат «Космос-122» — первый советский метеоспутник космической системы «Метеор».
Далее было решено продемонстрировать пуски двух боевых ракет Р-16У (8К64У) с шахтных пусковых установок. Пуски прошли успешно, вызвав восхищение президента Франции, выразившего готовность подписать долгосрочное советско-французское соглашение по изучению космического пространства. На память о посещении полигона прямо на наблюдательном пункте Л.И. Брежнев вручил Шарлю де Голлю нагрудный знак «Космодром Байконур».
https://www.roscosmos.ru/31625/
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/meteor-1.htm
Orionidzie z tym 1955 rokiem to pomyłka. Wtedy jeszcze nie było ery kosmicznej ;)
-
55 lat temu 25 czerwca 1955 prezydent Francji Charles de Gaulle w czasie wizyty na Bajkonurze obserwował start RN Wostok-2M z satelitą Kosmos-122. Był to 5. start satelity pierwszej generacji z serii Meteor.
55 лет историческому визиту Шарля де Голля на Байконур
25.06.2021 00:30
На полигоне де Голля встречали Л.И. Брежнев и Н.А. Косыгин. Жители Ленинска также оказали президенту очень теплый прием. Во время посещения космодрома французская делегация наблюдала за пуском ракеты-носителя «Восток-2М» (8А92М) со стартового комплекса площадки № 1 («Гагаринский старт»), которая вывела на орбиту космический аппарат «Космос-122» — первый советский метеоспутник космической системы «Метеор».
Далее было решено продемонстрировать пуски двух боевых ракет Р-16У (8К64У) с шахтных пусковых установок. Пуски прошли успешно, вызвав восхищение президента Франции, выразившего готовность подписать долгосрочное советско-французское соглашение по изучению космического пространства. На память о посещении полигона прямо на наблюдательном пункте Л.И. Брежнев вручил Шарлю де Голлю нагрудный знак «Космодром Байконур».
https://www.roscosmos.ru/31625/
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/meteor-1.htm
Orionidzie z tym 1955 rokiem to pomyłka. Wtedy jeszcze nie było ery kosmicznej ;)
2021-55=1966 rok chodzi !
-
55 lat temu 25 czerwca 1955 prezydent Francji Charles de Gaulle w czasie wizyty na Bajkonurze obserwował start RN Wostok-2M z satelitą Kosmos-122. Był to 5. start satelity pierwszej generacji z serii Meteor.
{ciach}
Orionidzie z tym 1955 rokiem to pomyłka. Wtedy jeszcze nie było ery kosmicznej ;)
2021-55=1966 rok chodzi !
Dzięki. Dopiero teraz miałem czas na rzucenie okiem na tę ewidentną pomyłkę.
-
45 lat temu 6 lipca 1976 roku rozpoczęła się wyprawa Sojuza 21 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s21.htm).
Był to pierwszy lot na stację orbitalną Salut-5. Misja została skrócona.
Прерванный полет: 45 лет со дня старта корабля «Союз-21»
07.07.2021 17:05
6 июля 2021 года исполнилось 45 лет со дня старта космического корабля «Союз-21». Это была первая экспедиция на орбитальную станцию «Салют-5», которую возглавил Борис Волынов. Вместе с ним в полет отправился Виталий Жолобов. Космонавты должны были провести на орбите 60 суток.
Поначалу ничто не мешало выполнять программу полета, выполнять исследования и заниматься экспериментами. Однако на 42-е сутки полета возникла нештатная ситуация: на станции погас свет и отключился ряд бортовых систем, в том числе система регенерации кислорода.
По воспоминаниям Бориса Валентиновича Волынова, в полной темноте экипаж начал медленно передвигаться из отсека в отсек. Когда космонавты убедились в том, что не произошла разгерметизация, они начали искать решение проблемы. Спустя два часа экипажу удалось восстановить функционирование орбитальной станции в штатном режиме. Но после аварии самочувствие Виталия Жолобова стало резко ухудшаться, было принято решение прервать полет.
Продолжительность космической экспедиции составила 49 суток вместо 60-ти. К моменту возвращения на Землю Жолобов чувствовал себя настолько плохо, что с трудом мог надеть скафандр. Нагрузка на командира экипажа Бориса Волынова, который тоже ощущал недомогание, заметно возросла. Полет завершился 24 августа 1976 года. Посадка была непростой, космонавты приземлились далеко от запланированного места, спасатели не сразу нашли их спускаемый аппарат. Для Виталия Жолобова это был первый и единственный полет в космос, для Бориса Волынова — второй. Нештатные и аварийные ситуации, возникавшие во время экспедиций на орбиту, приводили к совершенствованию космической техники и системы подготовки космонавтов.
https://www.roscosmos.ru/31793/
-
45 lat temu 6 lipca 1976 roku rozpoczęła się wyprawa Sojuza 21 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s21.htm).
Był to pierwszy lot na stację orbitalną Salut-5. Misja została skrócona.
Прерванный полет: 45 лет со дня старта корабля «Союз-21»
07.07.2021 17:05
6 июля 2021 года исполнилось 45 лет со дня старта космического корабля «Союз-21». Это была первая экспедиция на орбитальную станцию «Салют-5», которую возглавил Борис Волынов. Вместе с ним в полет отправился Виталий Жолобов. Космонавты должны были провести на орбите 60 суток.
Поначалу ничто не мешало выполнять программу полета, выполнять исследования и заниматься экспериментами. Однако на 42-е сутки полета возникла нештатная ситуация: на станции погас свет и отключился ряд бортовых систем, в том числе система регенерации кислорода.
По воспоминаниям Бориса Валентиновича Волынова, в полной темноте экипаж начал медленно передвигаться из отсека в отсек. Когда космонавты убедились в том, что не произошла разгерметизация, они начали искать решение проблемы. Спустя два часа экипажу удалось восстановить функционирование орбитальной станции в штатном режиме. Но после аварии самочувствие Виталия Жолобова стало резко ухудшаться, было принято решение прервать полет.
Продолжительность космической экспедиции составила 49 суток вместо 60-ти. К моменту возвращения на Землю Жолобов чувствовал себя настолько плохо, что с трудом мог надеть скафандр. Нагрузка на командира экипажа Бориса Волынова, который тоже ощущал недомогание, заметно возросла. Полет завершился 24 августа 1976 года. Посадка была непростой, космонавты приземлились далеко от запланированного места, спасатели не сразу нашли их спускаемый аппарат. Для Виталия Жолобова это был первый и единственный полет в космос, для Бориса Волынова — второй. Нештатные и аварийные ситуации, возникавшие во время экспедиций на орбиту, приводили к совершенствованию космической техники и системы подготовки космонавтов.
https://www.roscosmos.ru/31793/
Nieoficjalnie głównym sprawcą tego skrócenia lotu był jego dowódca Boris Wołynow (http://lk.astronautilus.pl/astros/36.htm), który na pokładzie Saluta był bardzo wymagającym człowiekiem, którego postępowania nie mógł zaakceptować inżynier pokładowy Witalij Żołobow (http://lk.astronautilus.pl/astros/78.htm).
Awaria z systemami wentylacji i pożar na pokładzie Saluta-5 musiały doprowadzić do skrócenia lotu.
Dzięki tej misji Witalij Żołobow jak i Boris Wołynow już nigdy więcej nie polecieli na orbitę okołoziemską!
@astropl: możesz coś dodać w kwestii tego lotu Sojuza-21 w 1976 = 45 lat temu?
-
Sama zaś stacja Salut-5 została wyniesiona 45 lat temu w dniu 22 czerwca 1976 roku.
Jeszcze 2 starty załogowe odbyły się w jej kierunku, z czego 1 był nieudany.
«Салют-5» и его фантомы
03.07.2021 13:19
(...) 17 июня 1976 г., после трехмесячной подготовки, автономных и комплексных испытаний, носитель со станцией доставили на старт. Госкомиссия решила провести пуск 22 июня в 21:04 по московскому времени. В назначенное время ракета ярким факелом взмыла в черноту казахстанской ночи. После выхода на орбиту орбитальная пилотируемая станция № 3 получила открытое имя „Салют-5“. Вскоре к ней отправился „Союз-21“: стартовав 6 июля, через сутки он доставил на вахту первый экипаж. Борис Волынов и Виталий Жолобов (позывной — „Байкал“) приступили к активной работе». (...)
14 октября 1976 г. к станции на «Союзе-23» отправился экипаж «Родонов» в составе Вячеслава Зудова и Валерия Рождественского. Однако запланированная на следующий день стыковка корабля с «Салютом-5» не состоялась из-за больших колебаний сигнала радиотехнической системы сближения. Двигатели причаливания и ориентации корабля работали в режиме автоколебаний, боковые отклонения относительно станции увеличивались. Программу стыковки отключили, а космонавтов вернули на Землю.
16 октября спускаемый аппарат «Союза-23» приводнился в озеро Тенгиз. (...)
7 февраля 1977 г. к станции на «Союзе-24» отправились «Тереки» — космонавты Виктор Горбатко и Юрий Глазков. Стыковка прошла блестяще. В Евпатории открытия люков с огромным волнением ожидали лучшие врачи, химики-токсикологи, специалисты по системам жизнеобеспечения, космонавты, а в ЦКБМ — основные разработчики станции во главе с В. Н. Челомеем.
Наконец по громкой связи раздался голос Виктора Горбатко: «Отлично здесь все, входишь как в хороший большой дом!» По условному коду это означало, что какие-либо запахи в станции отсутствуют. Замер состава атмосферы никаких примесей не обнаружил. Репутация станции была полностью восстановлена. (...)
https://www.roscosmos.ru/31747/
-
Mija 26 lat od wydarzeń z tym związanych: misja STS-70 (13 - 22.07.1995).
https://twitter.com/Astro_Buckeye/status/1415175443930664960
I have to admit this was the strangest reason for a slip of one of my Space Shuttle missions. We made the best of it and adopted Woody Woodpecker as our mascot.
STS-70 launched today in 1995 but it wasn’t the original date for flight. Space Shuttle Discovery faced a multi-week delay caused by Northern Flicker woodpeckers at Pad 39B who poked about 200 holes in the foam insulation of Discovery's external tank.
-
Radioteleskop na orbicie
18.07.2011 o 02:31:18 z Bajkonuru wystartowała RN Zenit-3F/Fregat-SB, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=600 km, ha=330000 km, i=51,3° satelitę Spektr-R projektu Radioastron.
http://lk.astronautilus.pl/n110716.htm#03
Russian satellite on mission to peer inside black holes
BY STEPHEN CLARK Posted: July 18, 2011
(...) The Spektr-R satellite is one element of an international network of observatories in a project called RadioAstron. When linked with ground-based telescopes across the globe, Spektr-R will facilitate unprecedented views into black holes that form the centers of galaxies.
The combination of ground and space telescopes is called interferometry, creating an artifical observatory comparable to a single dish larger than Earth. The broad size of the combined instrument means it can collect extremely faint radio signals unheard by any other sensor. (...)
https://spaceflightnow.com/news/n1107/18spektr/
10 лет со дня запуска орбитального радиотелескопа «Спектр-Р»
18.07.2021 01:00
(...) 30 мая 2019 года Государственная комиссия по рассмотрению хода летных испытаний космического аппарата «Спектр-Р» приняла решение завершить проект в связи с выработкой ресурса космического аппарата после более семи лет успешной работы в космосе. (...)
«Радиоастрон» в цифрах:
26,7 диаметра Земли (350 тыс. км) — максимальная база интерферометра.
(...)
4 петабайт — объем накопленных данных.
Диапазоны наблюдений: 92 см, 18 см, 6,2 см, 1,2−1,7 см.
250 объектов Вселенной изучено.
Более 4000 наблюдательных сеансов.
240 ученых из 23 стран мира приняли участие в наблюдениях.
https://www.roscosmos.ru/31896/
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/spektr-r.htm
w https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=59.msg220#msg220
-
21 lipca 2021 minęło już 60 lat od drugiego lotu suborbitalnego Amerykanina: Mercury 4 (http://lk.astronautilus.pl/loty/m4.htm)
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg95264#msg95264
A Head Filled With Seawater: Remembering Liberty Bell 7, Six Decades On
By Ben Evans, on July 21st, 2021
The launch was scrubbed and, since the Redstone had been fully loaded, a 48-hour turnaround was now unavoidable. Early on 21 July, Grissom again suited-up and headed out to the launch pad. Delay after delay hit the countdown: firstly, one of the 70 titanium bolts around the rim of the hatch became cross-threaded, then the pad’s searchlights had to be switched off to avoid interfering with telemetry from the rocket. All the while, cloud cover was given the opportunity to move away from the launch area. The astronaut, meanwhile, spoke briefly to his wife, did deep-breathing exercises, and flexed his arms and legs so as not to become too stiff.
Finally, at 7:20:36 a.m. EST, Liberty Bell 7 lifted off. (...)
https://www.americaspace.com/2021/07/21/a-head-filled-with-seawater-remembering-liberty-bell-7-six-decades-on/
1) Clad in his silver pressure suit, Grissom confers with backup pilot John Glenn in the hours before the 19 July launch attempt. It was later scrubbed due to poor weather conditions. Photo Credit: NASA
2) Liberty Bell 7 launches at 7:20 a.m. EST on 21 July 1961. Photo Credit: NASA
3) Spacecraft communicators John Glenn and Gordon Cooper listen to the progress of the flight from the Mission Control station at Cape Canaveral. Photo Credit: NASA
4) Soaked and exhausted, Grissom chats over the telephone with President John F. Kennedy from the deck of the U.S.S. Randolph. Photo Credit: NASA
-
20 lipca 2021 minęło 45 lat od lądowania Vikinga 1 na powierzchni Czerwonej Planety.
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg95158#msg95158
45 years ago: Viking 1 Touches Down on Mars
Jul 20, 2021
In the summer of 1976, a pair of orbiter and lander spacecraft called Viking arrived at Mars. After first entering orbit, Viking 1’s lander touched down on the Red Planet on July 20. It became the first U.S. spacecraft to land on another planet. Its twin, Viking 2, arrived a few weeks later. The two orbiters and landers operated well beyond their expected 90 days, returning tens of thousands of photographs and scientific data that dramatically increased our knowledge of Mars, its atmosphere, its surface, and its two moons. They revealed the planet to have been geologically active during its history, with evidence of flowing liquid – possibly water – in the past. The landers’ biology experiments produced no definitive evidence for life on the surface.
https://www.nasa.gov/feature/45-years-ago-viking-1-touches-down-on-mars
-
20 lat temu w lipcu 2001 roku odbył się 10. lot wahadłowca do ISS i jednocześnie 5. od czasu przybycia pierwszej Ekspedycji.
Misja STS-104 Atlantis/F-24 ISS-7A (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts104.htm) za główne zadanie miała dostarczyć do stacji śluzę Quest.
12.07.2001 o 09:03:59,040 (moment zapłonu SRB) z wyrzutni LC-39B na Cape Canaveral nastąpił start misji STS-104 Atlantis.
14.07.2001 o 03:08:05 nastąpiło połączenie orbitera z ISS.
22.07.2001 o 04:54 nastąpiło odłączenie promu Atlantis od stacji po 08d 01g 46m wspólnego lotu.
24.07.2001 NASA podjęła decyzję o przedłużeniu misji z powodu złych warunków pogodowych na Florydzie.
25.07.2001 o 03:38:55 wahadłowiec wylądował na bieżni SLF (RW15) KSC.
Czas lotu: 12d 18h 34m 56s.
Lot Atlantis będzie przedłużony
17.07.2001 kierownictwo lotu misji STS-104 zdecydowało się przedłużyć lot o jedną dobę, aby dać załodze czas na usunięcie opóźnienia spowodowanego wyciekiem z systemu chłodzenia śluzy Quest i nieszczelnością zaworu powietrznego.
http://lk.astronautilus.pl/n010716.htm#01
STS-104 launch (7-12-01)
17 603 wyświetlenia 5 sie 2009
https://www.youtube.com/watch?v=NXmknTwhcGI
Space Shuttle Flight 105 (STS-104) Post Flight Presentation
2500 wyświetleń 30 kwi 2011 National Space Society
https://www.youtube.com/watch?v=PYqv0J4wF38
Doorway to the Future: 15 Years Since STS-104 (Part 1)
By Ben Evans, on July 9th, 2016
(...) Finally, on the evening of 20 July 2001—exactly 32 years since humanity took its first steps on another heavenly body—all was ready for what NASA expected would allow the space station to really come into its own, as Gernhardt and Reilly prepared for the first EVA from Quest. Across two phases, the United States, Russia, and their partners had moved through the shuttle-Mir program and assembled the early hardware of the ISS. And with STS-104 and the activation of Quest, Phase Two was complete. This allowed what NASA described as “a higher degree of station independence in its own construction and maintenance.” From the moment Gernhardt and Reilly pushed open the crew lock’s hatch on 20 July to the instant Expedition 46 spacewalkers Tim Kopra and Tim Peake closed it on 15 January 2016, Quest would quite literally provide nothing less than a doorway to space.
https://www.americaspace.com/2016/07/09/doorway-to-the-future-15-years-since-sts-104-part-1/
Doorway to the Future: 15 Years Since STS-104 (Part 2)
By Ben Evans, on July 10th, 2016
(...) Over the next few years, the Campout Pre-Breathe and its subsequent evolution would be used for Stage EVAs and spacewalks conducted by shuttle astronauts out of Quest. During STS-115 in September 2006, spacewalkers Joe Tanner, Heidemarie Stefanyshyn-Piper, Dan Burbank, and Canada’s Steve MacLean, working in two alternating pairs, evaluated the procedure during their three EVAs. By years’ end, Quest had therefore seen not only its first Canadian occupant, but also its first German (Thomas Reiter) and its first Swede (Christer Fuglesang), which raised the status of the airlock from being a U.S.-built module to an integral component of an international partnership. (...)
https://www.americaspace.com/2016/07/10/doorway-to-the-future-15-years-since-sts-104-part-2/
Space Station 20th: STS-104 Brings Quest Joint Airlock to the Space Station
Jul 14, 2021
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-sts-104-brings-quest-joint-airlock-to-the-space-station
KENNEDY SPACE CENTER, Fla. -- An overhead crane in the Space Station Processing Facility lifts the Joint Airlock Module from its workstand to move it to the Launch Package Integration Stand. The LPIS provides personnel and equipment access to the flight element in its final launch configuration. The Airlock is the primary payload on mission STS-104 to the International Space Station. It is a pressurized flight element consisting of two cylindrical chambers attached end-to-end by a connecting bulkhead and hatch. Once installed and activated, the Airlock becomes the primary path for spacewalk entry to and departure from the Space Station for U.S. spacesuits, which are known as Extravehicular Mobility Units, or EMUs. In addition, the Joint Airlock is designed to support the Russian Orlan spacesuit for EVA activity. STS-104 is scheduled for launch June 14 from Launch Pad 39B. (Photo Release Date: 05/07/2001
https://science.ksc.nasa.gov/shuttle/missions/sts-104/images/captions/KSC-01PP-0955.html
https://science.ksc.nasa.gov/shuttle/missions/sts-104/images/images.html
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-104.html
http://www.astronautix.com/s/sts-104.html
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-104.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-104
https://pl.wikipedia.org/wiki/STS-104
https://twitter.com/airandspace/status/1547006473267515392
9:14 AM · Jul 18, 2023
STS-104 EVA 2 (6hr 29min) OTD in 2001. The 66th Shuttle EVA & the 23rd for ISS assembly continued the installation of the Quest airlock. Michael Gernhardt & Jim Reilly installed 3 gaseous tank assemblies with the help of both the shuttle's Canadarm & the station's Canadarm2.
https://twitter.com/aisoffice/status/1681200679719694336
-
30 lat temu 2 sierpnia 1991 roku rozpoczęła się misja STS-43 Atlantis (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts43.htm).
Głównym ładunkiem 9. kosmicznego lotu Atlantisa był satelita łącznościowy TDRS-E (TDRS-5 (https://pl.wikipedia.org/wiki/TDRSS)).
STS-43 launch & landing (8-2-91)
6576 wyświetleń
https://www.youtube.com/watch?v=4tfGkL_bXU4
Space Shuttle Flight 42 (STS-43) Post Flight Presentation
1691 wyświetleń 28 kwi 2011 National Space Society
https://www.youtube.com/watch?v=Unciwu-NzQo
STS-43 TDRS-E is framed in OV-104's aft window during deployment
https://science.ksc.nasa.gov/mirrors/images/html/STS43.htm
What a Lucky Person: Remembering STS-43, Thirty Years On
By Ben Evans, on August 2nd, 2021
The STS-43 crew comprised (from left) Shannon Lucid, Jim Adamson, John Blaha, David Low and Mike Baker. Photo Credit: NASA
(...) Preparations to deploy TDRS-E got underway almost immediately after reaching orbit, with the release of the payload scheduled six hours into the mission. By this stage, STS-43 had been extended to nine days in length, in order to support a wide range of biomedical and scientific experiments.
Three previous TDRS satellites had been deployed—the first aboard STS-6 in April 1983 and two more in the post-51L era, with TDRS-B lost aboard Challenger’s ill-fated final flight—and with TDRS-E a key position would be filled in geosynchronous orbit at 174 degrees West longitude.
Like its predecessors, TDRS-E was mounted atop Boeing’s IUS booster and the complex was accommodated within a donut-shaped Airborne Support Equipment (ASE) ring at the rear of Atlantis’ payload bay. It filled two-thirds of the 60-foot-long (15-meter) bay. The ASE acted as a “tilt-table” and was employed to raise the TDRS-IUS stack firstly to an angle of 29 degrees, where telemetry and other checks were performed and the booster was transferred to its on-board batteries, and finally to the deployment angle of 58 degrees. (...)
Some observers have seen it as no accident that Blaha and Lucid went on to fly three times in space together. The two good friends flew first on STS-43 in August 1991, then a second time on STS-58 in the fall of 1993 (seen here) and eventually were reunited in space in September 1996 aboard Russia’s Mir space station. Photo Credit: NASA
(...)
https://www.americaspace.com/2021/08/02/what-a-lucky-person-remembering-sts-43-thirty-years-on/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-43.html
-
Mija 45 lat od ostatniego radzieckiego lądowania na powierzchni Księżyca.
45 лет со дня посадки станции «Луна-24»
18.08.2021 00:05
45 лет назад, 18 августа 1976 года, автоматическая межпланетная станция «Луна-24» совершила мягкую посадку в юго-восточном районе Моря Кризисов естественного спутника Земли. После проверки состояния бортовых систем и определения положения станции на лунной поверхности по команде с Земли было включено грунтозаборное устройство.
Море Кризисов — бассейн площадью 556 км2, вероятно, возник в результате падения массивного космического тела на поверхность Луны 3-4 миллиарда лет назад. Предполагают, его лавовое наполнение относится к одному из наиболее молодых на Луне.
Автоматический комплекс по доставке грунта с Луны «Луна-24» был создан на базе станций «Луна-16» и «Луна-20», но с некоторыми доработками. Основным отличием от предшественников стала замена грунтозаборного устройства, благодаря чему грунт поступал и сохранялся в виде столбика на протяжении всего процесса бурения. Кроме этого, общая глубина бурения составила 225 см (фактическая длина колонки 160 см) — на порядок глубже, чем у предшествующих аппаратов «Луна-16» и «Луна-20».
После забора грунта 19 августа на возвратной ракете к Земле отправился посадочный аппарат и спустя 84 часа отделился для входа в плотные слои атмосферы. Аппарат совершил посадку в расчётном районе в 200 км от г. Сургут. На этом его программа полета была полностью выполнена. Теперь посадочный аппарат миссии находится в музее Научно-производственного объединения имени С. А. Лавочкина (входит в состав Госкорпорации «Роскосмос»).
Главным результатом полета «Луны-24» стала доставка на Землю образцов лунного грунта. Доставленные образцы из разных по строению районов завершили серию проб: Море Изобилия («Луна-16»), его материковое обрамление («Луна-20») и геологический разрез Моря Кризисов («Луна-24»).
В колонке грунта по цвету различалось 6 слоев, происходящих из районов распространения темных базальтовых (вулканических) пород. Анализ грунта, проведенный на Земле, показал наличие около 60 элементов с повышенным содержанием алюминия и железа. Кроме этого, было сделано предположение, что в грунте может содержаться вода в концентрации 0,1 % по массе. Изотопный анализ грунта позволил определить возраст лунных пород из горных и морских областей и лучше понять геологическую историю Луны.
«Луна-24» стала последним аппаратом советской программы исследования Луны межпланетными станциями.
https://www.roscosmos.ru/32213/
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81una_24
https://solarsystem.nasa.gov/missions/luna-24/in-depth/
KHW 2016 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg95586#msg95586
-
15 lat temu, 24 sierpnia 2006 roku Pluton został zakwalifikowany do planet karłowatych
https://twitter.com/WhippleMuseum/status/1430093518190620693
https://www.iau.org/news/pressreleases/detail/iau0603/?linkId=128888458
-
75 lat temu, 26 sierpnia 1946 roku, w NII-88 pod Moskwą powstał wydział rozwoju rakiet balistycznych dalekiego zasięgu pod kierownictwem Głównego Projektanta systemów rakietowych Siergieja Pawłowicza Korolowa.
RSC Energia jest spadkobiercą historycznym tego wydziału.
A na przyszłość jest projekt stacji orbitalnej ROSS https://www.roscosmos.ru/32343/
https://www.youtube.com/watch?v=GBtVXg4Tjfg&t=2757s
РКК «Энергия» имени С.П. Королёва отмечает 75-летие
26.08.2021 00:05
75 лет назад, 26 августа 1946 года, в подмосковном НИИ-88 был образован отдел разработки баллистических ракет дальнего действия под руководством Главного конструктора ракетных комплексов, а в дальнейшем основоположника практической космонавтики Сергея Павловича Королёва. Возглавляемое им Особое конструкторское бюро № 1 (ОКБ-1), правопреемником которого является современная Ракетно-космическая корпорация «Энергия» имени С.П. Королева (входит в состав Госкорпорации «Роскосмос»), определило развитие практически всех направлений отечественной ракетной и космической техники. (...)
https://www.roscosmos.ru/32307/
-
20 lat temu w sierpniu 2001 roku odbył się lot STS-105 Discovery/F-30 ISS-7A.1 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts105.htm).
Na ISS został po raz trzeci wyniesiony Uniwersalny Moduł Zaopatrzeniowy MPLM (Leonardo F02) i nastąpiła wymiana stałej załogi (2/3).
Był to 11. lot wahadłowca do ISS i jednocześnie 6. od czasu przybycia pierwszej Ekspedycji.
Space Shuttle Flight 106 (STS-105) Post Flight Presentation
2612 wyświetleń 30 kwi 2011 National Space Society
https://www.youtube.com/watch?v=ZKX-h4XlL8U
Space Station 20th: STS-105 Exchanges Expedition 2 and 3 Crews, Resupplies Space Station
Aug 18, 2021
(...) The Expedition 2 crew arrived aboard the space station in March 2001 for a planned four-month mission that was extended by about one month due to delays in the shuttle schedule. Following the departure of the STS-104 crew aboard space shuttle Atlantis on July 22, Usachev, Voss, and Helms only had three weeks until the arrival of STS-105 – the mission to return them to Earth. They spent much of their time finishing up science experiments, stowing items for return on the shuttle, and preparing for their own return to Earth, which included performing additional exercise to aid in their readaptation to gravity. (...)
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/08/iss20_sts_105_5_crew_patch_sts105-s-001.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/08/iss20_sts_105_6_crew_photo_sts105-s-002.jpg)
Left: The STS-105 crew patch.
Right: The STS-105 space shuttle crew of Frederick W. “Rick” Sturckow, left, Patrick G. Forrester, Daniel T. Barry, and Scott J. Horowitz shown in the middle, with the Expedition 2 crew of James S. Voss, left, Yuri V. Usachev, and Susan J. Helms at upper left, and the Expedition 3 crew of Mikhail V. Tyurin, left, Frank L. Culbertson, and Vladimir N. Dezhurov at upper right.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/08/iss20_sts_105_10_exp_3_crew_in_middeck_fd2_s105e5053.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/08/iss20_sts_105_11_discovery_arriving_iss_iss002-754-058.jpg)
1) Expedition 3 crew members Mikhail V. Tyurin, left, Vladimir N. Dezhurov, and Frank L. Culbertson in Discovery’s middeck can’t wait to get aboard the space station.
2) Space shuttle Discovery approaching the space station.
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-sts-105-exchanges-expedition-2-and-3-crews-resupplies-space-station
Some Late Changes: Remembering Discovery's Space Station Mission, 20 Years On
By Ben Evans, on August 10th, 2021
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2021/08/danbarry105b-800x526.jpg)
On this day in 2001, STS-105 and her crew—which included spacewalker Dan Barry, seen here—began an ambitious mission of science, spacewalking and supplies to the International Space Station (ISS). Photo Credit: NASA
Twenty years ago, astronauts and cosmonauts from the United States and Russia celebrated 1,000 days of orbital operations for the International Space Station (ISS). On 10 August 2001, shuttle Discovery’s STS-105 astronauts—Commander Scott “Doc” Horowitz, Pilot Rick “C.J.” Sturckow and Mission Specialists Pat Forrester and Dan Barry—delivered the third resident crew to the fledgling outpost, supported a pair of critical sessions of Extravehicular Activity (EVA) and returned to Earth with its outgoing second crew. Additionally, STS-105 transported 7,000 pounds (4,000 kg) of equipment and supplies to the space station aboard the Leonardo Multi-Purpose Logistics Module (MPLM).
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2021/08/horowitztraining-800x530.jpg)
Commander Scott “Doc” Horowitz practices his STS-105 duties before hte mis
(...)
https://www.americaspace.com/2021/08/10/some-late-changes-remembering-discoverys-space-station-mission-20-years-on/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-105.html
Space Shuttle Discovery STS-105 - ISS Crew Exchange (2001) - 1 of 3 - Hunting High and Low
https://www.youtube.com/watch?v=cYnQEOsK8rA
Space Shuttle Discovery STS-105 - ISS Crew Exchange (2001) - 2 of 3 - Summer of the Shark
https://www.youtube.com/watch?v=QZPMIJCUgQ4
The ten members of the STS-105, Expedition 2 and 3 crews enjoy a meal together in the Zvezda Service Module.
-
Pięć lat temu Kate Rubins (http://lk.astronautilus.pl/astros/546.htm) została pierwszym człowiekiem , który zsekwencjonował DNA w kosmosie.
First DNA Sequencing in Space a Game Changer
Aug 29, 2016 Last Updated: Aug 7, 2017
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/128f0462_sequencer_1.jpg)
NASA Astronaut Kate Rubins sequenced DNA in space for the first time ever for the Biomolecule Sequencer investigation, using the MinION sequencing device. Credits: NASA
(...) Rubins, who has a background in molecular biology, conducted the test aboard the station while researchers simultaneously sequenced identical samples on the ground. The tests were set up to attempt to make spaceflight conditions, primarily microgravity, the only variables that could account for differences in results. For example, the samples were prepared on the ground for sequencing and researchers selected organisms whose DNA has already been completely sequenced so that they knew what results to expect. (...)
https://www.nasa.gov/mission_pages/station/research/news/dna_sequencing/
EDIT 16.10.2023
Rubins, who has a background in molecular biology, conducted the test aboard
September 01, 2016 By Tim Stephens
A nanopore sequencing device based on pioneering research by UCSC biomolecular engineers was delivered to the International Space Station in July
(https://news.ucsc.edu/2016/09/images/kate-rubins-425.jpg)
NASA astronaut Kate Rubins sequenced DNA in space for the first time ever using a portable sequencing device based on technology developed at UC Santa Cruz. (Photo credit: NASA)
For the first time ever, DNA was successfully sequenced in microgravity as part of an experiment performed by NASA astronaut Kate Rubins aboard the International Space Station. The device she used is based on nanopore sequencing technology developed by researchers at UC Santa Cruz in the Baskin School of Engineering. (...)
https://news.ucsc.edu/2016/09/nanopore-in-space.html
https://www.nasa.gov/missions/station/iss-research/dna-sequencing-in-space-timeline/
-
Whipple Museum@WhippleMuseum·27 sie
His birthday is unknown, but #OnThisDay in 1733, Thomas Hornsby was baptised.
Hornsby was an astronomer who suggested & petitioned for the construction of Oxford's Radcliffe Observatory. This aquatint print by J. Bluck shows its beauty.
Its instruments are now in @HSMOxford!
https://twitter.com/WhippleMuseum/status/1431186222349791235
https://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Hornsby
http://www.mhs.ox.ac.uk/exhibits/get-physical/thomas-hornsby/
https://www.nature.com/articles/132306c0
-
1 września 2015 roku Estonia została 21-szym członkiem ESA.
https://www.esa.int/About_Us/Corporate_news/Marking_five_years_of_Estonia_in_ESA
-
Nowy szef NASA
02.09.2017 poinformowano o zamierzonej nominacji Jamesa Bridenstine'a (ur. 1975 r.) na trzynastego dyrektora NASA.
http://lk.astronautilus.pl/n170901.htm#01
-
47 lat temu, 30 sierpnia 1974 roku z Vandenberg SLC-5 wystrzelona została RN Scout-D1, która wyniosła na orbitę pierwszego holenderskiego satelitę ANS 1 ( Astronomische Nederlandse Satelliet, Astronomical Netherlands Satellite ) o masie 129,8 kg.
Astronomiczny satelita przeznaczony był do obserwacji w zakresie promieniowania ultrafioletowego i rentgenowskiego i został opracowany wspólnie z NASA. Nie udało się osiągnąć pierwotnie planowanej kołowej orbity (h=500 km).
Ostateczne parametry satelity ( w zależności od źródeł) wyglądały następująco : hp=266 (258) km, ha=1176 (1173) km, i=98°.
Komputer pokładowy satelity, opracowany przez Philips/Hollandse Signaal, był pierwszym w Europie reprogramowalnym komputerem cyfrowym wysłanym w kosmos.
ANS pracował od września 1974 roku do czerwca 1976 roku. Satelita spłonął w gęstych warstwach atmosfery Ziemi 14 czerwca 1977 roku.
ANS 2 został zbudowany jako zapasowy, ale nie został wystrzelony. Został później przekazany do muzeum.
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/ans.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Astronomical_Netherlands_Satellite
http://www.astronautix.com/a/ans.html
https://heasarc.gsfc.nasa.gov/docs/ans/ans_about.html
-
National Air and Space Museum@airandspace· 30 Aug
Today in 1983, USAF Lt. Col. Guion S. Bluford became the first African American astronaut to fly in space, on Space Shuttle Challenger during the STS-8 mission: https://airandspace.si.edu/stories/editorial/quietly-soaring-history-first-african-american-space
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/BlufordGS/BlufordGS_8-2-04.htm
KHW 2018 (2) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg121742#msg121742
-
37 lat temu, 30 sierpnia 1984 roku, lot STS-41 Discovery/F-1 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts41d.htm) zapoczątkował obecność trzeciego wahadłowca z załogą na orbicie.
Był to dopiero 2-gi lot wahadłowca z 6-osobową załogą oraz z drugą Amerykanką Judith Arlene Resnik (http://lk.astronautilus.pl/astros/146.htm) na pokładzie.
W ładowni promu znajdowały się po raz pierwszy aż trzy ładunki satelitarne:
- telekomunikacyjny SBS-D (GEO) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/sbs-1.htm
- wojskowy LEASAT/SYNCOM 2 (GEO) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/leasat.htm
- łącznościowy Telstar 3C (GEO) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/telstar-3.htm
Próba startu w dniu 26 czerwca była drugim przypadkiem od czasu Gemini 6A , kiedy załogowy statek kosmiczny doświadczył wyłączenia silników tuż przed startem (w T-6 s).
Analiza danych telemetrycznych ujawniła, że awaria silnika była spowodowana zatkanym zaworem uniemożliwiającym prawidłowy przepływ ciekłego tlenu do komory spalania.
Dzisiaj pozostaje on najstarszym operacyjnym amerykańskim wahadłowcem w zasobach muzealnych.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41d_crew_patch_s84-26391.jpg?itok=yM7cOxVi)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_41d_crew_photo_s84-30259.jpg?itok=etd-LqWw)
STS-41D crew photo (front, left to right): Mullane, Hawley, Hartsfield, and Coats; (back, left to right) Walker and Resnik.
STS-41D, Discovery's first launch & landing (8-30-84)
27 778 wyświetleń
https://www.youtube.com/watch?v=SMSKRyox9D0
1984: STS-41D Discovery (NASA)
14 529 wyświetleń 2 gru 2008 International Astronautical Federation
https://www.youtube.com/watch?v=mYeoh_ekyVs
35 Years Ago: STS-41D – First Flight of Space Shuttle Discovery
Aug 30, 2019
Space Shuttle Discovery, named after several historical ships of exploration, was the third space-qualified orbiter to be added to the fleet. Incorporating manufacturing lessons learned from the first orbiters as well as through the use of more advanced materials, Discovery weighed nearly 8,000 pounds less than its sister ship Columbia. Discovery rolled out of Rockwell International’s plant in Palmdale, California, on Oct. 16, 1983, and arrived at the Kennedy Space Center (KSC) on Nov. 9 after a cross-country ferry flight from Edwards Air Force Base (AFB) atop the Shuttle Carrier Aircraft (SCA), a modified Boeing 747. After ground processing, Discovery was mated to its External Tank (ET) and Solid Rocket Boosters (SRBs) in the Vehicle Assembly Building (VAB) and rolled out to Launch Pad 39A on May 19, 1984. A Flight Readiness Firing, an 18-second test of the shuttle main engines conducted before the first flight of an orbiter, was successfully completed on June 2.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/discovery_rollout_palmdale_oct_16_1983_s84-30898.jpg?itok=8X3ZIurh)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/discovery_ferry_flight.jpg?itok=0M974UdR)
Left: Space Shuttle Discovery rolls out of Rockwell’s Palmdale facility.
Right: Discovery atop the SCA during the cross-country ferry flight.
(...)
https://www.nasa.gov/feature/35-years-ago-sts-41d-first-flight-of-space-shuttle-discovery
'Silent, Except for the Wind': 30 Years Since the Maiden Countdown of Discovery (Part 1)
By Ben Evans, on June 28th, 2014
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/08/STS41D-151-S14-3193-8.29.84.jpg)
Thirty years ago, this week, Discovery prepared for her maiden voyage and the third shuttle flight of 1984. On 26 June, it brought NASA face to face with the harsh nature of launching humans into space. Photo Credit: NASA
The calm, measured tones of NASA commentator Mark Hess provided an assurance that shuttle launches had become the stuff of routine. It was 26 June 1984—30 years ago, this week—and after a false start the previous day, all seemed to be proceeding normally as the final seconds ticked away to the maiden voyage of the new orbiter, Discovery. Strapped into the flight deck were astronauts Hank Hartsfield, Mike Coats, Mike Mullane, and Steve Hawley, whilst downstairs on the middeck were Judy Resnik and McDonnell Douglas engineer Charlie Walker, flying as part of a commercial contract with NASA. Walker had been training with the crew since the previous summer, but the others had been assigned in February 1983. It had been a long 16 months. (...)
https://www.americaspace.com/2014/06/28/silent-except-for-the-wind-30-years-since-the-maiden-countdown-of-discovery-part-1/
'Like Drowned Rats': 30 Years Since the Maiden Countdown of Discovery (Part 2)
By Ben Evans, on June 29th, 2014
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/03/41d-engines.jpg)
Close-up view of Discovery’s three main engines, still exhibiting evidence of scorching from their momentary ignition on 26 June 1984, in the wake of the shuttle program’s first Redundant Set Launch Sequencer (RSLS) abort. Photo Credit: NASA
(...) Instantly, Coats, whose responsibility as pilot was to monitor the engines during ascent, jabbed his finger onto the button to shut it down. The status indicator did not change; it remained dark. Downstairs, Walker’s eyes were focused intently on the procedures for “Mode 1 Egress,” the instructions for opening the side hatch and evacuating the vehicle. Meanwhile, on the roof of the Launch Control Center (LCC), the astronauts’ families were watching the unfolding drama … and they were perplexed both by what they could see and what they couldn’t. “A thick summer haze had obscured the launch pad,” wrote Mullane. “When the engines had ignited, a bright flash had momentarily penetrated that haze, strongly suggesting an explosion. As that fear had been rising in the minds of the families, the engine-start sound had finally hit … a brief roar.” The sound echoed off the walls of the gigantic Vehicle Assembly Building (VAB) and was gone. Within seconds, it became clear what had happened.
“ … we have a cutoff … we have an abort by the on-board computers of the orbiter Discovery … ”
(...)
https://www.americaspace.com/2014/06/29/like-drowned-rats-30-years-since-the-maiden-countdown-of-discovery-part-2/
'You'd Be Booked Up': 30 Years Since the Maiden Voyage of Shuttle Discovery (Part 1)
By Ben Evans, on August 30th, 2014
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2014/06/41d-pad-abort.jpg)
An ominous cloud of smoke billows away from Pad 39A in the seconds after a problematic Main Engine Start on 26 June 1984. Photo Credit: NASA
Thirty years ago, today (30 August 1984), the Shuttle Discovery—which would become, in time, the most-flown member of NASA’s fleet of orbiters—embarked on her maiden space voyage, launching from Pad 39A at the Kennedy Space Center (KSC). Aboard Discovery were Commander Hank Hartsfield, Pilot Mike Coats, Mission Specialists Mike Mullane, Steve Hawley, and Judy Resnik, and Payload Specialist Charlie Walker. During their six days in space, they became the first shuttle crew to deploy as many as three commercial satellites, they extended an experimental solar array “wing,” and they became forever known to history as “The Icebusters.” However, as described in a previous AmericaSpace history article, the 41D mission had already experienced more than its fair share of excitement, before Discovery even departed the launch pad. (...)
https://www.americaspace.com/2014/08/30/youd-be-booked-up-30-years-since-the-maiden-voyage-of-shuttle-discovery-part-1/
'Icebusters': 30 Years Since the Maiden Voyage of Shuttle Discovery (Part 2)
By Ben Evans, on August 31st, 2014
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2014/08/oast1.jpg)
“Glowing gold,” the OAST-1 solar sail rises prominently from the payload bay during Mission 41D. Photo Credit: NASA
(...) Syncom 4-1, the first of new series, was assigned to 41D, originally scheduled for June 1984, whilst Syncom 4-2 was due to launch aboard Mission 41F in August. By the time of 41D’s on-pad abort, the 41F payload—which also included SBS-4 and Telstar-3C—was in the final stages of processing for its early August launch. In the wake of the abort, NASA considered it more straightforward to switch the entire 41F commercial payload onto 41D, and reschedule Syncom 4-1 for launch later in the year. Consequently, the second Syncom 4 entered orbit ahead of the first. The Syncom 4-2 deployment came at 9:16 a.m. EDT on 31 August and occurred perfectly; the satellite departed the bay at a velocity of 2.3 feet per second (0.7 meters per second), spinning at a couple of revolutions per minute. Very soon, it was in the process of executing the required maneuvers to insert itself into geostationary transfer orbit. (...)
https://www.americaspace.com/2014/08/31/icebusters-30-years-since-the-maiden-voyage-of-shuttle-discovery-part-2/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-41D.html
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-41-D
https://pl.wikipedia.org/wiki/STS-41-D
Henry W. Hartsfield https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3714.msg133812#msg133812
-
31 sierpnia minęło 10 lat od podpisania porozumienia o współpracy NASA z organizacją non-profit CASIS (Center for the Advancement of Science in Space). W jej ramach doszło do pewnego poziomu komercjalizacji przedsięwzięć jak i do większego wykorzystania potencjału stacji w celach edukacyjnych.
Managing the ISS National Lab: A CASIS Retrospective
AUGUST 31, 2021 • BY MICHAEL ROBERTS, CASIS INTERIM CHIEF SCIENTIST
(...) CASIS was selected by NASA as the nonprofit entity “to manage non-NASA utilization of the ISS through the ISS National Lab” and signed the Cooperative Agreement on August 31, 2011. This authorized CASIS to utilize up to 50% of the ISS resource allocation on the USOS, including transportation services and crew time, for the sponsorship of research and technology development (R&D) by users from U.S. academic and commercial entities as well as R&D sponsored by other (non-NASA) government agencies. (...)
CASIS was created in 2011 as a 501(c)(3) nonprofit organization supported by NASA via a Cooperative Agreement signed in August of that year, with a mission to foster scientific discovery and technological innovation in space, expand U.S. leadership in commercial space, and inspire the next generation. We now celebrate the 10-year anniversary of this landmark cooperative partnership between a government agency and a private nonprofit to increase access to space for research that benefits the nation and promises to help create a robust and competitive LEO economy. (...)
https://www.issnationallab.org/iss360/casis-retrospective-managing-national-lab-10-years/
-
11 lat temu, 6 września 2010 roku powołano do istnienia kosmodrom Wostocznyj Космический центр «Восточный».
Сегодня Космический центр «Восточный» отмечает 11-летие: https://roscosmos.ru/32458/
Здесь уже ведется строительство второй пусковой площадки — стартового комплекса под ракету #Ангара. Накануне на Восточном приступили ко второму этапу монтажа пускового стола под новую ракету
https://twitter.com/roscosmos/status/1434835387525079041
https://www.roscosmos.ru/32458/
РОГОЗИН@Rogozin·6 wrz
Циолковский. Новый город на Дальнем Востоке. Здесь живут специалисты космодрома Восточный.
https://twitter.com/Rogozin/status/1434751576527212544
РОГОЗИН @Rogozin. 4 wrz
Предлагаемые решения по дальнейшей жилищной застройке наукограда Циолковский (космодром Восточный). Планируем перейти на малоэтажное строительство, удобное и дешевое в эксплуатации.
https://twitter.com/Rogozin/status/1434181174793052173
(https://pbs.twimg.com/media/E-amGlMWYAEHsJe?format=jpg&name=large)
Новости @vesti_news: Владимир Путин побывал на Восточном Строительные работы на космодроме #Восточный завершатся в 2022 году, после чего начнутся сначала автономные, а потом комплексные испытания. Об этом глава Роскосмоса Дмитрий Рогозин доложил Президенту РФ Владимиру Путину
https://twitter.com/roscosmos/status/1434021795896643586
РОГОЗИН@Rogozin·4 wrz
В.В.Путин на «Восточном» ознакомился с ходом строительства второй очереди космодрома - универсального стартового комплекса для ракет семейства "Ангара", включая ракеты-носители тяжёлого и супертяжелого классов.
https://twitter.com/Rogozin/status/1434015693347819520
-
Nieco ponad 61 lat temu pierwsze żywe istoty niebędące zawodowymi astronautami powróciły żywe z kosmosu. Sputnik 5 oprócz psów mieścił na swoim pokładzie inne żywe organizmy.
60 лет со дня полета Белки и Стрелки
19.08.2020 09:10
Шестьдесят лет назад, 19 августа 1960 года, на околоземную орбиту был выведен второй корабль-спутник 1К — прототип пилотируемого корабля «Восток», на борту которого находились собаки Белка и Стрелка. Кроме них, там были мыши, насекомые, растения, грибковые культуры, семена, некоторые виды микробов и другие биообъекты. Это был первый орбитальный полет живых существ с успешным возвращением на Землю. (...)
https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/29044/2786089602.jpg
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/vostok-1k.htm
-
45 Years Ago: Space Shuttle Enterprise Makes its Public Debut
Sep 17, 2021
On Sept. 17, 1976, NASA rolled out its first space shuttle, named Enterprise, from its manufacturing plant in Palmdale, California. The story of Enterprise officially began on Jan. 5, 1972, when President Richard M. Nixon directed NASA to build the partially reusable space transportation system, stating that “it would revolutionize transportation into near space.” (...)
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/09/enterprise_rollout_8_sep_17_1976.jpg)
Sept. 17, 1976 rollout of space shuttle Enterprise at Rockwell International’s Palmdale, California, facility.
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2021/09/enterprise_rollout_12_at_palmdale_w_alt_crews_sep_17_1976_s76-29562.jpg)
Astronauts C. Gordon Fullerton, left, Fred W. Haise, Joe H. Engle, and Richard H. Truly pose in front of Enterprise on the day of its rollout.
(...)
https://www.nasa.gov/feature/45-years-ago-space-shuttle-enterprise-makes-its-public-debut
https://twitter.com/sim_manchester/status/1438769706920562688
-
Mija 45 lat od lotu kosmicznego Sojuza 22 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s22.htm).
Uważany jest on za pierwszą wyprawę w ramach programu Interkosmos z racji testowania kamery MKF-6.
Хроника экспериментальной пилотируемой миссии космического корабля «Союз-22»
https://www.youtube.com/watch?v=Ax-sbJtymxM
45 лет со дня старта экипажа корабля «Союз-22»
15.09.2021 14:28
45 лет назад, 15 сентября 1976 года, с космодрома Байконур на транспортном пилотируемом корабле «Союз-22» стартовал экипаж, состоящий из двух космонавтов: командира Валерия Быковского и бортинженера Владимира Аксенова.
Это был первый полет по программе «Интеркосмос». Экипажу предстояло испытать фотокамеру МКФ-6, которую разработали советские и немецкие ученые. Камера изготавливалась в ГДР на предприятии «Карл Цейс». Модель МКФ-6 представляла собой фотоустановку из шести отдельных аппаратов. Многозональный космический фотоаппарат обеспечивал синхронную съемку одновременно в шести участках видимой и инфракрасной области спектра с разрешением около 15 метров. Экспериментом, получившим название «Радуга», космонавты занимались со второго по седьмой день своего полета. Удалось сделать около 14 тысяч снимков высокого качества. (...)
https://www.roscosmos.ru/32575/
http://www.gctc.ru/main.php?id=5433
-
Właśnie zaczął się 65. rok ery kosmicznej.
Сегодня человечество отмечает 64-ю годовщину начала космической эры
4 октября 1957 года был запущен первый искусственный спутник Земли. Благодаря этому событию произошел огромный прорыв в науке, и человечество ступило на дорогу в космос
https://twitter.com/roscosmos/status/1444769224312885248
Sputnik - 60 years on from the Start of the Space Race
387 173 wyświetlenia
https://www.youtube.com/watch?v=5M-QinwmdKc
2021 paź 04 17:25 Kosmonauta.net https://kosmonauta.net/2021/10/sektor-kosmiczny-1-15-pazdziernika-2021/
Program dotyczący Sputnika - 6 października 1957
Dwa dni po starcie Sputnika jedna z amerykańskich stacji nadała tę audycję.
https://www.youtube.com/watch?v=qdQHuiV_9AI
https://www.roscosmos.ru/32697/
EDIT 04-05.01.2023/2024
04.01.1958 nastąpiła deorbitacja Sputnika.
65 years ago today on Jan. 4, 1958, the first Sputnik mission came to an end as humankind's first artificial satellite fell back to Earth. Check out our resources on Sputnik and the start of the Space Race:
https://history.nasa.gov/sputnik.html
https://twitter.com/NASAhistory/status/1610659824861159424
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1610522129103212545
https://twitter.com/airandspace/status/1610812598454198274
This metal arming key is the only surviving piece of Sputnik, which burned up on reentry to Earth #OTD in 1958. It prevented contact between the batteries and transmitters until Sputnik was prepared for launch, and was removed before launch.
(https://pbs.twimg.com/media/GC8h4NnXkAA4L6n?format=jpg&name=900x900)
4 January 1958. The Soviet Sputnik 1, the world's first artificial satellite, burned up upon re-entry. Launched into an elliptical low Earth orbit on 4 October 1957, it operated three weeks before its batteries died, then orbited silently for a further two months.
https://x.com/ron_eisele/status/1742648837695558017
https://twitter.com/NASAhistory/status/1743287703548961103
https://airandspace.si.edu/stories/editorial/sputnik-and-space-age
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/sputnik-1.htm
-
Amerykanie byli autentycznie śmiertelnie przerażeni faktem, że oto nad niemal ich głowami lata sobie radziecki twór. Nie miał on co prawda na celu anihilację USA, ale Jankesi poczuli sie po prostu zagrożeni i bezbronni wobec radzieckiej, nowej jak na tamte czasy technologii.
-
W tym miesiącu mija 30 lat od lotu kosmicznego pierwszego Austriaka Franza Artura Viehböcka (http://lk.astronautilus.pl/loty/stm13.htm)
https://twitter.com/ESA_History/status/1444195191745761281
https://twitter.com/ESA_History/status/1444195443685081089
Последний пилотируемый полет по советской космической программе
02.10.2021 08:34
2 октября 1991 года с космодрома Байконур состоялся запуск пилотируемого корабля «Союз ТМ-13» с советско-австрийским экипажем на борту в составе А.А. Волкова (командира), Т.О. Аубакирова (первого космонавта-исследователя из Казахстана) и Франца Фибека (космонавта-исследователя из Австрии). На орбиту после полета «Союза ТМ-6» (1988 г.) снова выходит трехместный космический корабль без бортинженера. (...)
https://www.roscosmos.ru/32815/
EDIT: https://www.roscosmos.ru/33362/
-
Сегодня 45 лет со дня старта экипажа корабля «Союз-23»
14.10.2021 16:00
45 лет назад, 14 октября 1976 года, с космодрома Байконур стартовал пилотируемый корабль «Союз-23». Его экипаж состоял из двух человек − командира Вячеслава Зудова и бортинженера Валерия Рождественского. Программа полета предусматривала работу на борту орбитальной станции «Салют-5», однако из-за отказа системы «Игла» осуществить стыковку корабля со станцией в автоматическом режиме не удалось.
Выполнение ручного причаливания было возможно с 1200 метров по сигнальным огням, но корабль находился на расстоянии более двух километров. Производить посадку необходимо было в короткий срок — прошло уже двое суток полета, а регенерационные патроны системы жизнеобеспечения космического корабля имели ресурс трое суток. Посадку провели по резервному варианту, в ночное время на третьи сутки.
16 октября 1976 года корабль произвел посадку с перелетом от расчетной точки на 121 километр. Спускаемый аппарат оказался в воде озера Тенгиз на территории Казахстан. Вячеслав Зудов и Валерий Рождественский, ожидая спасателей, переоделись из скафандров в гидрокостюмы внутри спускаемого аппарата.
Хотя волнение озера было небольшим, около 2-3 баллов, экипаж оказался в поистине критической ситуации: произошла разгерметизация спускаемого аппарата, и ледяная вода начала поступать внутрь корабля. Это угрожало не только быстрым затоплением, но и коротким замыканием электрики на борту. Раскрывшийся запасной парашют спускаемого аппарата увеличил крен корабля и стал тянуть его ко дну. Выходной люк оказался в воде, и эвакуация через него стала невозможна.
При попытке открыть люк космонавты столкнулись бы с непреодолимым препятствием — мощным потоком ледяной воды, который хлынул бы внутрь корабля. Прекратилась подача забортного воздуха, ресурсы системы регенерации кислорода были на исходе, и через пару часов у экипажа появились первые признаки кислородного голодания и удушья.
Спустившиеся к космическому кораблю водолазы убедились в том, что эвакуация космонавтов при сложившихся условиях невозможна. Тогда было принято решение отбуксировать затопленный спускаемый аппарат. От вертолета к нему был протянут и закреплен фал. Вертолет поднялся в воздух и медленно двинулся вперед, с трудом вытаскивая спускаемый аппарат из воды. Экипаж был спасен.
Драматические события 16 октября 1976 года потребовали подлинного мужества, самообладания и профессионализма не только от экипажа космического корабля, но и от спасателей, вынужденных быстро принимать достаточно рискованные решения, которые спасли космонавтам жизнь. С тех пор морская подготовка для космонавтов стала обязательной дисциплиной.
https://www.roscosmos.ru/32963/
http://lk.astronautilus.pl/loty/s23.htm
-
40 лет со дня старта «Венеры-13»
30.10.2021 10:10
40 лет назад, 30 октября 1981 года, с космодрома Байконур при помощи ракеты-носителя «Протон-К» и разгонного блока «ДМ» выполнен запуск советской автоматической межпланетной станции «Венера-13» по программе исследования планеты Венера. (...)
https://www.roscosmos.ru/33167/
https://science.nasa.gov/surface-venus-venera-13
40 лет станции «Венера-14»
04.11.2021
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/33225/4158143526.jpg)(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/33225/5003508494.jpg)
40 лет назад, 4 ноября 1981 года, автоматическая межпланетная станция «Венера-14» отправилась в космос, чтобы совершить посадку на поверхности самой пламенной планеты Солнечной системы и передать первые в истории цветные снимки с ее поверхности. Станцию разработали инженеры Научно-производственного объединения имени С.А. Лавочкина (входит в состав Госкорпорации «Роскосмос»).
В 1980-х годах прошлого века в СССР активно развивалась научная программа «Венера», уже были запущены первые аппараты серии, совершившие пролет мимо планеты и первую мягкую посадку. При разработке грядущих станций перед инженерами стояла сложнейшая задача: осуществить забор грунта и его всесторонний анализ в условиях высоких температур. К тому моменту было известно о едкой атмосфере Венеры и жутких условиях на ее поверхности, где температура достигает 500 С, а давление в сто раз превышает земное.
Такая задача требовала новаторских решений и частичного изменения конструкции аппаратов. Для их проверки инженерами было изготовлено 18 экспериментальных машин станции и проведено множество испытаний.
Общая масса космического аппарата «Венера-14» составила 4394,5 кг. Масса спускаемого аппарата — 1632,71 кг, масса посадочного аппарата на поверхности Венеры — 750 кг. Корректирующая двигательная установка «Венеры-14» заправлена 641,35 кг топлива: 225,8 кг горючего и 415,55 кг окислителя. Старт к Венере осуществлялся с промежуточной околоземной орбиты высотой 178 на 159 км. Импульс второго включения двигателя блока ДМ составил 3990,5 м/с. 4 ноября в 9 часов 53 минуты 50,6 секунды произошло отделение аппарата от разгонного блока.
14 ноября проведена первая коррекция траектории «Венеры-14». Импульс коррекции составил 7,3 м/с, что лежало в пределах допуска, при этом двигатель проработал на малой тяге 4,1 секунды. Расход топлива составил 15,05 кг. За месяц до посадки начались проверки режимов ретрансляции по дециметровому каналу, включение сантиметрового и метрового каналов радиокомплекса, а также магнитофонов ЭА 079, на которые должна была записываться информация, принимаемая со спускаемых аппаратов.
С приближением к Венере начали проводиться операции по подготовке спускаемого аппарата к посадке. В связи с увеличением теплового потока от Солнца 4 января 1982 года закрыта шторка радиационного нагревателя спускаемого аппарата. 19 февраля включена блокировка автоматики холодного контура спускаемого аппарата и выключен вентилятор, а уже 2 марта сразу проведено штатное захолаживание в течение 11 часов, что позволяло увеличить время работы ПА на поверхности планеты. В результате температура внутри приборного контейнера к моменту отделения спускаемого аппарата от пролетного аппарата составила −14,5°С.
25 февраля проведена вторая коррекция траектории «Венеры-14». На время работы двигательной установки бортовой передатчик был выключен, а телеметрическая информация записывалась на бортовой магнитофон. После обратных разворотов аппарата в исходное пространственное положение, которое было перед коррекцией, передатчик включился по метке ПВУ.
Посадочный аппарат «Венеры-14» совершил посадку на поверхность планеты в ~1000 км от места посадки ПА «Венеры-13». Координаты точки посадки аппарата составили 13°15' южной широты (номинал —16°±1°) и 310°09' долготы (номинал 314°±1°). Первые 4 минуты работало ГЗУ ВБ02, при этом на Землю передавалась информация о его работе и работе аппаратуры «Арахис». Затем были сброшены крышки телефотометров, и началась передача изображений с вкраплениями ТМ-информации с других приборов.
Через 56 минут после посадки закончился полный цикл съёмки поверхности Венеры вторым телефотометром (первый закончил на 31-й минуте). На 57-й минуте прекратилось выделение полезной информации из принимаемого с посадочного аппарата сигнала из-за снижения его уровня ниже порогового. Таким образом, программа работы спускаемого аппарата «Венера-14» была выполнена полностью.
В последующие после посадки несколько дней воспроизводилась информация, принятая со спускаемого аппарата и записанная на бортовые магнитофоны. В дальнейшем сеансы связи с космическим аппаратом «Венера-14» проводились один раз в 3-5 суток и были посвящены в основном воспроизведению с магнитофонов научной информации, записанной в дежурном режиме. Таким образом, продолжалась работа по изучению межпланетного пространства. В частности, продолжались исследования рентгеновского, гамма-излучений и магнитных полей в космическом пространстве, характеристик солнечного ветра, космических лучей и межпланетной плазмы. Последний сеанс связи с «Венерой-14» был проведен 9 апреля 1983 года. Программа реализована успешно и в полном объеме.
https://www.roscosmos.ru/33225/
-
Dokładnie w 21. rocznicę poniższego startu nie udało się rozpocząć innego załogowego lotu w kierunku ISS.
Запуск первой экспедиции на Международную космическую станцию
31.10.2021 02:30
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/33173/6252553779.jpg)
21 год назад, 31 октября 2000 года, пилотируемый корабль «Союз ТМ-31» отправился на Международную космическую станцию. В состав первого экипажа МКС вошли космонавты Юрий Гидзенко, Сергей Крикалев и астронавт Уильям Шепард (он же стал командиром первой экспедиции на МКС). (...)
https://www.roscosmos.ru/33173/
-
45 lat temu w CPK zaczęto przygotowania do lotów 1. grupy kosmonautów międzynarodowych w ramach programu Interkosmos.
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/33249/3916597288.jpg)(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/33249/3750922504.jpg)(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/33249/4425748091.jpg)
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/33249/5235175671.jpg)
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/33249/4571083536.jpg)
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/33249/5823600437.jpg)
«Интеркосмос» без границ
07.11.2021 00:05
45 лет назад, 7 ноября 1976 года, в Центре подготовки космонавтов имени Ю.А. Гагарина состоялся первый набор иностранных космонавтов для подготовки к полетам по программе «Интеркосмос».
(...) На третьем этапе проводится окончательное клинико-физиологическое обследование в Центре подготовки космонавтов им. Ю. А. Гагарина и освидетельствование Главной медицинской комиссией. Последняя является высшим органом врачебной экспертизы по вопросам отбора космонавтов; в ее состав входят ведущие специалисты клинической и космической медицины, к работе комиссии привлекались специалисты-медики из социалистических стран — участниц программы «Интеркосмос». (...)
В группу космонавтов из стран-участниц «Интеркосмоса» вошли Владимир Ремек и Олдржих Пелчак из Чехословакии, Зигмунд Йен и Эберхард Келлнер из ГДР, Зенон Янковский и Мирослав Гермашевский из Польши. (...)
https://www.roscosmos.ru/33249/
http://www.gctc.ru/main.php?id=5511
https://www.youtube.com/watch?v=CTC5evARFSY
-
Mija 40 lat od pierwszej powtórnej misji kosmicznej tego samego pojazdu kosmicznego w misji STS-2 Columbia (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts2.htm)
STS-2 launch & landing (11-12-81)
https://www.youtube.com/watch?v=QDQpSFaszpY
STS-2: THE SECOND FLIGHT (1981) - NASA documentary
https://www.youtube.com/watch?v=zuYoHbKteZg
https://twitter.com/NASAhistory/status/1459306852311834625
40 Years Ago: Preparations for STS-2, Columbia’s Return to Space
Aug 16, 2021
In August 1981, NASA was busy preparing space shuttle Columbia for its first return to space on the STS-2 mission. At NASA’s Kennedy Space Center (KSC) in Florida, ground crews had installed the payload in Columbia’s cargo bay, including the Canadian-built robotic arm for its first test in space. Following interface tests between the orbiter and its payloads, workers towed the vehicle to join it with its external tank (ET) and solid rocket boosters (SRBs) in the Vehicle Assembly Building (VAB). The prime crew of Joe H. Engle and Richard H. Truly and their backups Thomas K. Mattingly and Henry W. “Hank” Hartsfield participated in integrated tests of the stacked vehicle prior to Columbia’s rollout to Launch Pad 39A on Aug. 31, preparing for a launch then planned for Oct. 9.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_1_sts2-0015a-martinmarietta-27645-4.22.81.jpg?itok=R3Ix4SLr)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_2_sts2-0041a-s81-33612-6.2.81.jpg?itok=jYbO5_yN)
Left: The external tank (ET) for the STS-2 mission shortly after its arrival in the Vehicle Assembly Building (VAB)at NASA’s Kennedy Space Center (KSC) in Florida.
Right: The solid rocket boosters stacked on the mobile launch platform inside the VAB.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_3_sts2-0065-s81-34390-6.29.81.jpg?itok=jssJ13u5)
In KSC’s Orbiter Processing Facility, the OSTA-1 payload and the Canadian-built remote manipulator system installed in Columbia’s payload bay.
Following its highly successful first flight on STS-1 with astronauts John W. Young and Robert L. Crippen, space shuttle Columbia returned to KSC on April 28, 1981, where ground teams began preparing the reusable vehicle for its return to space on STS-2. The ET for STS-2 arrived on April 22 to undergo inspection and checkout. Workers completed assembly of the twin SRBs on the mobile launch platform in early June and mated the ET with the SRBs on June 30. In the Orbiter Processing Facility (OPF), technicians replaced about 1,300 tiles of the orbiter’s thermal protection system. Workers installed the Spacelab pallet containing five experiments of the Office of Space and Terrestrial Applications-1 (OSTA-1) payload, and the Canadian-built remote manipulator system (RMS), or robotic arm, into Columbia’s payload bay on June 29. STS-2 marked the first shuttle flight to carry science experiments and the first use of the RMS. On July 29, engineers completed a two-day Orbiter Integrated Test to verify that software and hardware in Columbia and in the payload complement were compatible.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_4_sts2-0081-s81-35112-8.3.81.jpg?itok=ZvZghEbZ)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_5_sts2-0080-s81-35111-8.3.81.jpg?itok=x4EC2bga)
Left: STS-2 astronauts Richard H. Truly, left, and Joe H. Engle answer reporters’ questions during the preflight press conference.
Right: Engle, left, and Truly demonstrate space shuttle components to reporters during the preflight press conference.
On Aug. 3, at NASA’s Johnson Space Center in Houston, Engle and Truly held their preflight press conference to describe their planned five-day, six-hour mission, at the time targeted for a Sept 30 launch. The astronauts understood that the launch date depended on the progress of processing and testing of the vehicle, with Engle declaring, “We’re going to be ready when the bird’s ready.” The two described the major tasks of their mission, including testing the mobility and grasping capability of the RMS, operating the OSTA-1 experiments, and continuing engineering tests of the new vehicle. Noting that STS-2 was only the second flight of the shuttle test program, Truly said, “Our mission rules are very conservative. If we have a failure and our mission rules cause us to come home early we will do that. I would still call it a successful flight.” With that in mind, mission planners scheduled the more critical tests for the first two days of the mission.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_6_sts2-0092-s81-35998-8.10.81.jpg?itok=z3Q0ztZB)
At NASA’s Kennedy Space Center in Florida, workers tow the space shuttle orbiter Columbia from the Orbiter Processing Facility to the Vehicle Assembly Building (VAB).
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_7_sts2-0117-noid-8.11.81.jpg?itok=KWV27PEr)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_8_sts2-0123-s81-36110-8.11.81.jpg?itok=jI99ReFp)
Left: Ground crews in the VAB lift Columbia in preparation for mating with the external tank (ET) and solid rocket boosters (SRBs).
Right: Ground crews prepare to lower Columbia for mating with the ET and SRBs.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_9_sts2-0128-81pc-682-8.11.81.jpg?itok=cIu64jNT)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_10_sts2-0130-s81-36331-8.24.81.jpg?itok=C8BUZAQC)
Left: Inside the Vehicle Assembly Building (VAB) at NASA’s Kennedy Space Center in Florida, workers mate space shuttle orbiter Columbia to its external tank and solid rocket boosters.
Right: STS-2 astronauts Joe H. Engle, left, and Richard H. Truly inside the VAB preparing to participate in the Shuttle Interface Tests.
In the predawn hours of Aug. 10, ground crews backed Columbia out of the OPF and towed it the short distance to the VAB. Workers there first lifted the orbiter six inches off the ground to retract its landing gear, then tilted it vertically and raised it 190 feet in the air to then lower it to join the assembled ET and SRBs on the mobile launch platform. On Aug. 26, engineers completed a nine-day Shuttle Interface Test designed to check out the mechanical and electrical connections between the orbiter, ET, and SRBs and the functioning of the onboard flight systems. The prime and backup crews participated in the tests by conducting simulated countdowns and simulating two ascent profiles, one nominal and one Return-to-Launch-Site abort, and one entry and landing profile. Although all the tests were completed successfully, the cumulative delays in the various activities caused mission managers to slip the target launch date to Oct. 2.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_11_sts2-0134a-81pc-701-8.31.81.jpg?itok=I5jC05Cd)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_12_rollout_aug_31_1981_ksc-81pc-712.jpg?itok=iL2TuHop)
Left: Space shuttle Columbia prepares to leave the Vehicle Assembly Building (VAB) at NASA’s Kennedy Space Center for its rollout to Launch Pad 39A.
Right: Space shuttle Columbia, lit by floodlights, leaves the VAB to begin its seven-hour trek to Launch Pad 39A.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_14_sts2-0154-s81-36670-8.31.81.jpg?itok=C9WpyP2G)
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_13_sts2-0145a-81pc-723-8.31.81.jpg?itok=fsRsc9bn)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_2_l-3_months_15_2-0159-noid-8.31.81.jpg?itok=oBBGWluv)
Images of Columbia’s seven-hour trek out to Launch Pad 39A in preparation for STS-2.
At 4:45 a.m. on Aug. 31, space shuttle Columbia began its slow rollout to Launch Pad 39A, making the 3.5-mile journey in a little more than 7 hours. Following completion of this significant milestone, mission managers targeted the next major event, the countdown demonstration test, for mid-September, and the actual launch for Oct 9.
To be continued…
World events in August 1981:
August 1 – MTV premieres at 12:01 a.m.
August 3 – About 13,000 air traffic controllers go on strike. President Ronald W. Reagan orders them back to work or face termination, but only 1,300 do so.
August 5 – President Ronald W. Reagan fires 11,345 striking air traffic controllers.
August 12 - IBM introduces its first Personal Computer (PC & PC-DOS version 1.0)
August 13 – The last episode of The Waltons airs on CBS.
August 25 – Voyager 2 spacecraft makes its closest approach to Saturn.
John Uri
NASA Johnson Space Center
https://www.nasa.gov/feature/40-years-ago-one-month-until-space-shuttle-columbia-s-return-to-space-on-sts-2
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/NASA_HQ/Administrators/BeggsJM/beggsjm.htm
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3483.msg163794#msg163794
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/BrandensteinDC/brandensteindc.htm
https://www.nasa.gov/sites/default/files/atoms/files/buchli_james_0.pdf
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/EngleJH/englejh.htm
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/FullertonCG/fullertoncg.htm
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/HartsfieldHW/hartsfieldhw.htm
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/HartTJ/harttj.htm
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/HauckFH/hauckfh.htm
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/HutchinsonNB/hutchinsonnb.htm
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/LousmaJR/lousmajr.htm
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/MattinglyTK/mattinglytk.htm
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/NagelSR/nagelsr.htm
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/RideSK/ridesk.htm
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/SullivanKD/sullivankd.htm
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/NASA_HQ/Administrators/TrulyRH/trulyrh.htm
Building on a Mission: The Houston Mission Control Center
Sep 29, 2021
NASA’s Mission Control Center (MCC) in Houston has served as the nerve center for American human spaceflight since June 1965. Perhaps the most visible aspect of human spaceflight, the MCC is the familiar scene on television of flight controllers monitoring all aspects of a mission on their consoles, with large screens displaying the location of the spacecraft on a world map. Following the establishment of the Manned Spacecraft Center (MSC), now NASA’s Johnson Space Center (JSC), in 1961, and construction of the new facility, the mission control function shifted from Cape Kennedy in Florida to Houston. The concepts of mission control developed in the early years of the space program are still in use today, even as human missions have grown more complex and now include international and commercial partners. Starting with missions lasting only a few hours or a few days, monitoring of the International Space Station is an ongoing round-the-clock activity. Over the decades, upgrades to the MCC have enabled it to keep up with the demands of the ever-growing complexity of America’s human spaceflight programs.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/building_on_a_mission_mcc_1b_mcc_under_construction_still_from_video_jun_25_1963.jpg?itok=Gz7SUFep)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/building_on_a_mission_mcc_2_mcc_under_construction_still_from_video_jun_25_1963_2.jpg?itok=3cXfUYyX)
Two views of early construction of what was then called the Integrated Mission Control Center in June 1963. Left: The administration wing.
Right: The mission operations wing.
https://www.nasa.gov/feature/building-on-a-mission-the-houston-mission-control-center
Flying a Used Space Shuttle: 35 Years Since the Short Mission of STS-2 (Part 1)
by Ben Evans 6 years ago
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2016/07/sts2roll.jpg)
Columbia rolls out to Pad 39A in August 1981, ahead of the STS-2 mission. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
For almost three decades, from November 1981 through July 2011, Canada’s Remote Manipulator System (RMS), also known as the “Canadarm,” supplied much of the muscle needed by the space shuttle fleet to complete its myriad missions in space. From the maneuvering of spacewalking astronauts to the retrieval, repair, and redeployment of scientific and commercial satellites—most notably the Hubble Space Telescope (HST)—and from delivering hardware to Russia’s Mir space station and forming the backbone for the assembly of the International Space Station (ISS), the RMS has been a critical asset. Thirty-five years ago, today, on 12 November 1981, NASA astronauts Joe Engle and Dick Truly roared into orbit aboard Shuttle Columbia to put the RMS through its paces for the first time. In doing so, they also became the first crew to fly a “used” spacecraft into Earth orbit for the second time. (...)
https://www.americaspace.com/2016/11/12/flying-a-used-space-shuttle-35-years-since-the-short-mission-of-sts-2-part-1/
Rolling Out on High Final: 35 Years Since the Short Mission of STS-2 (Part 2)
by Ben Evans 6 years ago
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2016/10/sts2rms.jpg)
The Canadian-built Remote Manipulator System (RMS) mechanical arm is put through its paces during STS-2. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
Thirty-five years ago, today, Space Shuttle Columbia was sailing—though not entirely smoothly—through her second orbital mission, STS-2. Aboard the orbiter, astronauts Joe Engle and Dick Truly were tasked with spending five days in space, operating a fully fledged scientific research payload, and evaluating Canada’s Remote Manipulator System (RMS) for the first time. As detailed in yesterday’s AmericaSpace history article, Columbia’s second flight had been a long time coming, having been delayed since the end of September, but after finally reaching orbit the shuttle’s promise of a reusable piloted spacecraft appeared to bear fruit. All that fell into disarray within hours of liftoff, when a mission-limiting problem with one of her electricity-generating fuel cells arose. (...)
https://www.americaspace.com/2016/11/13/rolling-out-on-high-final-35-years-since-the-short-mission-of-sts-2-part-2/
STS-2 Fact Sheet
By Cliff Lethbridge
(https://www.spaceline.org/spacelineorg/wp-content/uploads/2020/09/word-image-555.jpeg)
(https://www.spaceline.org/spacelineorg/wp-content/uploads/2020/09/word-image-556.jpeg)
https://www.spaceline.org/united-states-manned-space-flight/space-shuttle-mission-program-fact-sheets/sts-2/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-2.html
https://directory.eoportal.org/web/eoportal/satellite-missions/s/sir-a
https://www.nasaspaceflight.com/2021/11/sts-2-40th-anniversary/
https://www.thisdayinaviation.com/tag/space-shuttle-columbia-ov-102/
http://www.astronautix.com/s/sts-2.html
WP (4) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5004.msg177408#msg177408
-
CSA świętuje razem z NASA ten bardzo historyczny lot
MDA@MDA_space·12 Nov
We're celebrating #Canadarm's 40th launch anniversary with these fun facts! Launched on November 12, 1981 and in continuous operation for three decades, Canadarm is Canada's most celebrated technological achievement in the field of robotics @csa_asc
https://twitter.com/MDA_space/status/1459159822918725637(https://pbs.twimg.com/media/FD_6IARX0AQgbAH?format=jpg&name=large)
Canadian Space Agency@csa_asc·12 Nov
#OTD in 1981, Canadarm was launched on @NASA’s Space Shuttle Columbia. Over 30 years, Canadarm made 90 flights! Here @Cmdr_hadfield, feet attached to Canadarm on Space Shuttle Endeavour, installs Canadarm2 on the @Space_Station. Learn more: https://www.asc-csa.gc.ca/eng/canadarm/about.asp
-
50 lat temu we wrześniu 1971 roku doszło do nieudanej wyprawy po próbki Księżyca. Niewłaściwe parametry lotu sondy Łuna-18 skutkowały rozbiciem sondy o powierzchnię Księżyca w dniu 11 września 1971.
50 лет со дня запуска станции «Луна-18»
02.09.2021
Автоматическая межпланетная станция «Луна-18» была запущена с космодрома Байконур 2 сентября 1971 года с помощью четырехступенчатой ракеты-носителя «Протон-К». На трассе перелета к Луне 4 и 6 сентября были выполнены коррекции траектории.
При подлете к Луне в результате торможения с помощью КТДУ 7 сентября 1971 года автоматическая станция «Луна-18» вышла на орбиту искусственного спутника Луны. Однако из-за методической ошибки включение КТДУ прошло на 15 секунд раньше расчетного времени, в результате чего параметры окололунной орбиты после первого торможения сильно отличались от расчетных. (...)
11 сентября 1971 года была включена двигательная установка для схода с орбиты. Однако в результате ненормальной работы того же двигателя стабилизации получился перерасход горючего, и при проведении второго торможения упала эффективность двигателей стабилизации по всем трем каналам. В результате угол крена получился на 10° меньше расчетной величины, что повлекло за собой нерасчетные аварийные условия спуска на поверхность Луны. (...)
https://www.roscosmos.ru/32397/
Attempted lunar soil return mission; crashed while attempting to soft land at Latitude 3.57 N, Longitude 50.50 E - Mare Fecunditatis. Luna 18 used a new method of navigation in lunar orbit and for landing. The spacecraft's designer, Babakhin, had died at age 56 only the month before. Luna 18 successfully reached earth parking orbit before being put on a translunar trajectory. On September 7, 1971, it entered lunar orbit. The spacecraft completed 85 communications sessions and 54 lunar orbits before it was sent towards the lunar surface by use of braking rockets. It impacted the Moon on September 11, 1971, in a rugged mountainous terrain. Signals ceased at the moment of impact. Parameters are for lunar orbit.
http://www.astronautix.com/s/september02.html
https://solarsystem.nasa.gov/missions/luna-18/in-depth/
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1971-073A
-
50 lat temu, 28 września, rakieta Proton-K wyniosła do częściowo udanej misji orbiter Księżyca Łuna-19.
Полвека «Луне-19»
28.09.2021
3 октября 1971 года автоматическая станция «Луна-19» вышла на орбиту искусственного спутника Луны, близкую к расчетной: высота в апоселении 141,2 км, высота в периселении 133,9 км, наклонение орбиты 40,5°, период орбиты 2 часа 1 минута 28 секунд. 6 октября была проведена коррекция с целью понижения перицентра орбиты до 16 км. Коррекция проводилась над невидимой стороной Луны. Из-за отказа системы управления — не проходили управляющие сигналы с датчиков команд (углов) гиростабилизированной платформы в автомат стабилизации — аппарат не развернулся в заданное для проведения коррекции положение. В результате включения двигателя сформировалась нерасчетная орбита с высотой периселения 126 км.
https://www.roscosmos.ru/32734/
Heavy lunar Orbiter; conducted lunar surface mapping. Luna 19 entered an intermediate earth parking orbit and was then put on a translunar trajectory by the Proton Block D stage. It entered lunar orbit on October 3, 1971. Luna 19 extended the systematic study of lunar gravitational fields and location of mascons (mass concentrations). It also studied the lunar radiation environment, the gamma-active lunar surface, and the solar wind. Photographic coverage via a television system was also obtained.
http://www.astronautix.com/s/september28.html
https://www.urania.edu.pl/astronautyka/ksiezyc/luna-19
https://solarsystem.nasa.gov/missions/luna-19/in-depth/
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1971-082A
-
44 lata temu, 29 września 1977, została umieszczona na orbicie wokółziemskiej pierwsza stacja drugiej generacji Salut 6.
Салют-6 — первая станция второго поколения
29.09.2021 03:05
Во время эксплуатации станции «Салют-6» при выполнении научной программы было проведено более 1 550 разноплановых экспериментов, использовано свыше 150 наименований научных приборов и инструментов суммарной массой более 2 200 кг. Используя возможность доставки на станцию грузов, на борт было привезено свыше 750 кг научных приборов. Работы проводились в области астрофизики (бортовой субмиллиметровый телескоп БСТ-1М, радиотелескоп КРТ-10 и др.), производства материалов (технологические установки «Сплав» и «Кристалл»), геофизики (фотоаппаратура КАТЭ-140, «Пентакон», многозональный фотоаппарат МКФ), биологии, медицины и др.
В рамках программы «Интеркосмос» орбитальную станцию посетили первые международные экипажи. Иностранными участниками этих экспедиций были космонавты из Чехословакии, Польши, ГДР, Болгарии, Венгрии, Вьетнама, Кубы, Монголии и Румынии. Всего на станции «Салют-6» побывали 27 человек.
https://www.roscosmos.ru/32756/
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1977-097A
http://www.astronautix.com/d/details2186.html
https://ui.adsabs.harvard.edu/abs/1979SpFl...21..178K/abstract
-
44 lata temu, 23 listopada 1977 roku RN Delta-2914 wyniosła na finalną orbitę operacyjną GEO pierwszego europejskiego satelitę pogodowego Meteosat-1.
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/Forty_years_of_Meteosat
1977 November 23 - . 01:35 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17A. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Delta 2914.
Meteosat 1 - . Mass: 697 kg (1,536 lb). Nation: Europe. Agency: ESA. Class: Earth. Type: Weather satellite.
Spacecraft: Meteosat. Completed Operations Date: 1985-06-01 . USAF Sat Cat: 10489 . COSPAR: 1977-108A. Apogee: 35,854 km (22,278 mi). Perigee: 35,777 km (22,230 mi). Inclination: 11.90 deg. Period: 1,437.60 min.
European Space Agency satellite. Launch time 0135 GMT. Reached definitive position, 0 deg longitude over the Gulf of Guinea, on 7 December. Launched by United States Delta rocket. Positioned in geosynchronous orbit over the Atlantic Ocean at E-4 deg W in 1977-1981; 8E-12 deg E in 1981-1984; 2E-6 deg E in 1984-1985 As of 29 August 2001 located at 51.23 deg E drifting at 0.354 deg E per day. As of 2007 Mar 3 located at 11.52E drifting at 0.055W degrees per day.
http://www.astronautix.com/n/november23.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/meteosat-1.htm
https://www.eumetsat.int/meteosat-first-generation-retired
https://en.wikipedia.org/wiki/Meteosat
-
Pierwszy start Sojuza z Gujany!
21.10.2011 o 10:30:26 z Kourou wystartowała RN Sojuz-STB/Fregat, która wyniosła w T+3h 44' 27" na
orbitę o parametrach: hp=23222 km, ha=23222 km, i=54,7° dwa satelity nawigacyjne GALILEO-IOV-1
i GALILEO-IOV-2. Była to inauguracja wyrzutni, pierwszy start tej odmiany rakiety, a przede wszystkim
pierwszy start RN Sojuz z Gujany.
http://lk.astronautilus.pl/n111016.htm#02
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/33042/2293953994.jpg)(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/33042/2805984257.jpg)
https://www.youtube.com/watch?v=btv3JwqPJ1k
Российско-европейский «Союз»: 10 лет над тропиками
21.10.2021 00:05
Основой успешной реализации российско-французского проекта «Союз в Гвианском космическом центре» является ракета-носитель «Союз-СТ» производства Ракетно-космического центра «Прогресс» (входит в состав Госкорпорации «Роскосмос»), а также уникальный стартовый комплекс, разработанный специалистами Научно-исследовательского института стартовых комплексов имени В.П.Бармина (филиал Центр эксплуатации объектов наземной космической инфраструктуры, входит в Роскосмос). Комплекс включает в себя стартовую систему, монтажно-испытательный корпус, командный пункт, технический комплекс космической головной части, а также сооружение для заправки разгонного блока «Фрегат» производства Научно-производственного объединения имени С.А. Лавочкина (входит в Роскосмос).
https://www.roscosmos.ru/33042/
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/Ten_years_of_Soyuz_at_Europe_s_Spaceport
-
55 lat temu, 22 października 1966 roku, rozpoczęła się wyprawa orbitera Księżyca Łuny 12.
Misja nie okazała się w pełni udana, ale wg Rosjan była sukcesem. Są wątpliwości nt. ilości przesłanych na Ziemię zdjęć.
1966 October 22 - . 08:42 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC31. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Molniya 8K78M.
Luna 12 - . Payload: E-6LF s/n 102. Mass: 1,620 kg (3,570 lb). Nation: Russia. Agency: MOM. Program: Luna. Class: Moon. Type: Lunar probe. Spacecraft Bus: Luna E-6. Spacecraft: Luna E-6LF. USAF Sat Cat: 2508 . COSPAR: 1966-094A.
Lunar Orbiter, further development of artificial lunar satellite systems and conduct of scientific experiments in circumlunar space. Luna 12 was launched towards the Moon from an earth-orbiting platform and achieved a lunar orbit of of 100 km x 1740 km on October 25, 1966. The spacecraft was equipped with a television system that obtained and transmitted photographs of the lunar surface. The photographs contained 1100 scan lines with a maximum resolution of 14.9--19.8 m. Pictures of the lunar surface were returned on October 27, 1966. According to contemporary US intelligence sources, only four pictures were returned. Radio transmissions from Luna 12 ceased on January 19, 1967, after 602 lunar orbits and 302 radio transmissions.
http://www.astronautix.com/o/october22.html
Спутник Луны — фотограф
22.10.2021 01:30
(https://www.roscosmos.ru/media/gallery/big/33061/4596992246.jpg)
Одной из задач станции являлось получение и передача на Землю фотоснимков отдельных участков лунной поверхности с высот от 100 до 340 км. Для выполнения данной задачи станция имела комплекс аппаратуры, обеспечивший вывод станции на окололунную орбиту, ориентацию и стабилизацию станции во время фотографирования, фотографирование и передачу снимков на Землю по телевизионному каналу. При этом каждый снимок раскладывался в телевизионном изображении на 1100 строк. Автоматическая станция «Луна-12» проработала на окололунной орбите 86 суток, при этом программа полета станции была выполнена полностью.
https://www.roscosmos.ru/33061/
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1966-094A
https://solarsystem.nasa.gov/missions/luna-12/in-depth/
-
25 lat temu, 19 listopada 1996 roku, rozpoczęła się wyprawa STS-80 Columbia/F-21 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts80.htm).
Misja okazała się najdłuższa w całym programie STS, a Franklin Story Musgrave (http://lk.astronautilus.pl/astros/117.htm) został podczas tego lotu jedynym astronautą, który miał możliwość pracy w kosmosie na wszystkich 5. wahadłowcach i do dziś pozostaje jedynym amerykańskim zawodowym astronautą, który rozpoczął orbitalny lot kosmiczny jako najstarszy w wieku 61l i 92d. Powrócił na Ziemię w wieku 61l i 110d. Obecnie przebywający na ISS Thomas Henry 'Tom' Marshburn (http://lk.astronautilus.pl/astros/498.htm), który rozpoczął swój lot w wieku 61l i 74d, zrówna się ze swoim poprzednikiem pod względem najstarszego zawodowego amerykańskiego astronauty przebywającego na orbicie wokółziemskiej w dniu 17 grudnia 2021 roku.
Podczas schodzenia z orbity i lądowania Musgrave stał w kokpicie i sfilmował, jako pierwszy astronauta, strumienie plazmy nad kadłubem wahadłowca. Do dziś pozostaje jedynym człowiekiem, który mógł to obserwować osobiście.
Po licznych opóźnieniach, z których ostatnie miało miejsce w dniu startu i początek misji miał miejsce ok. 3 minuty po otwarciu okna startowego wskutek wcześniejszego zatrzymania na krótko zegara odliczającego czas do startu w celu zweryfikowania poziomu stężenia wodoru w tylnej komorze silnika.
Załoga na początku misji umieściła na orbicie odzyskiwalną paletę ORFEUS-SPAS-2 ze spektrometrem przeznaczonym do detekcji promieniowania pochodzącego z bardzo gorącej i bardzo zimnej materii we Wszechświecie w zakresie fal dalekiego ultrafioletu (90-125 nm) i skrajnego ultrafioletu (40-90 nm).
Pierwszy raz podczas tego lotu miała miejsce sytuacja, że jednocześnie dwie platformy badawcze odbywały swoje autonomiczne loty. Druga platforma o nazwie „SPARTAN” była przeznaczona do badania fizyki słonecznej.
Z powodu niemożności dokonania otwarcia zewnętrznego włazu w śluzie Columbii zostały anulowane dwa spacery kosmiczne i Columbia nadal przez kolejny rok pozostawała jedynym orbiterem z floty wahadłowców, z pokładu którego nie wykonano spaceru kosmicznego.
(https://science.ksc.nasa.gov/shuttle/missions/sts-80/images/medium/KSC-96EC-1290.jpg)(https://science.ksc.nasa.gov/shuttle/missions/sts-80/images/medium/KSC-96EC-1338.jpg)
1996: Space Shuttle Flight 80 (STS-80) - Columbia (NASA)
1240 wyświetleń 14 kwi 2011 International Astronautical Federation
https://www.youtube.com/watch?v=Q7TVXecZAHg
https://www.youtube.com/watch?v=KkxdV1cT_D4
Three-Spacecraft Ballet: 20 Years Since the Record-Setting Mission of STS-80 (Part 1)
by Ben Evans 5 years ago
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2016/11/sts80launch.jpg)
Columbia roars to orbit on 19 November 1996, 20 years ago, today. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
(...) Further tests were conducted to check out the Wake Shield’s thrusters and automatic data-acquisition and control systems. The first “deployment window,” when Jones would actually release the satellite from the end of the RMS, was planned during a 41-minute period which opened at 8:06 p.m. EST. After a slight delay, he completed released the Wake Shield at 8:38 p.m.; once floating free, the Wake Shield team ran some further checks on the attitude control system. However, orbital dynamics during that 30-45 minutes brought the Wake Shield uncomfortably close to Columbia as the satellite drifted over the flight deck; the crew got an eyeful of Wake Shield as it glided forward over the flight deck’s top windows, skimming by a bare 2 feet (6o cm) away. The cold-gas nitrogen thruster fired for 19 minutes to finally achieve a good separation distance from Columbia. It was targeted to remain in free flight for about three days. And for the first time in history, two large satellites simultaneously trailed a space shuttle in orbit at relatively close range: The Wake Shield was located at a distance of 18-30 miles (30-50 km), whilst ORFEUS-SPAS-2 held position somewhat farther afield, at around 58 miles (93 km). (...)
https://www.americaspace.com/2016/11/19/three-spacecraft-ballet-20-years-since-the-record-setting-mission-of-sts-80-part-1/
A Flight of Changes: 20 Years Since the Record-Setting Mission of STS-80 (Part 2)
by Ben Evans 5 years ago
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2016/11/sts80musgrave-600x394.jpg)
Story Musgrave became the oldest human ever to voyage into space, as well as the first person to record six space shuttle missions on STS-80. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
(...) The first EVA was targeted for 28 November 1996, nine days into the mission, and would require Jernigan and Jones to run an “end-to-end” demonstration of how to replace an ISS battery, using a telescoping, six-foot-long (1.8-meter) crane. Training had taught them to expect to complete this task within about three hours, after which they would evaluate the capability of the crane to move a small cable caddy around Columbia’s payload bay. Interestingly, theirs promised to be the very first spacewalk ever performed from Columbia; a previous EVA on STS-5 had been frustrated by troublesome space suits and crew illness. Two days later, on 30 November, Jernigan and Jones would have made a second EVA. They would each have spent two hours working on the battery, whilst standing on a mobile work platform at the tip of the shuttle’s Remote Manipulator System (RMS) mechanical arm, before turning to a series of other tools and tasks. They would have tested a Body Restraint Tether (BRT), designed to keep spacewalkers stable during work tasks, and a Multi-Use Tether (MUT) to fit rectangular-cross-section ISS handrails and oval-cross-section shuttle ones. (...)
https://www.americaspace.com/2016/11/20/a-flight-of-changes-20-years-since-the-record-setting-mission-of-sts-80-part-2/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-80.html
https://science.ksc.nasa.gov/shuttle/missions/sts-80/mission-sts-80.html
https://science.ksc.nasa.gov/shuttle/missions/sts-80/images/images.html
https://lsda.jsc.nasa.gov/Mission/miss/103
-
Dokładnie 15 lat temu doszło do pierwszego spotkania na ISS dwóch europejskich astronautów.
Arne Christer Fuglesang (http://lk.astronautilus.pl/astros/449.htm) był pierwszym Szwedem odbywającym lot kosmiczny.
Thomas Reiter (http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm) był wówczas pierwszym europejskim astronautą odbywającym długotrwały lot na ISS.
Pierwszy raz 22.12.2006 roku doszło do powrotu dwóch astronautów ESA ze stacji orbitalnej na Ziemię.
(https://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2009/08/christer_fuglesang_and_the_sts-128_mission_crew_during_walkout3/10093283-2-eng-GB/Christer_Fuglesang_and_the_STS-128_mission_crew_during_walkout_pillars.jpg)(https://www.esa.int/var/esa/storage/images/esa_multimedia/images/2000/08/christer_fuglesang_astronaut_of_the_european_space_agency_esa/9222720-5-eng-GB/Christer_Fuglesang_Astronaut_of_the_European_Space_Agency_ESA_pillars.jpg)
https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/Celsius_Mission_-_English_version/About_the_Celsius_Mission
https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/Astronauts/Christer_Fuglesang
https://www.nasa.gov/audience/foreducators/k-4/features/F_MS3_Christer_Fuglesang.html
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/Thomas_Reiter_Europe_s_most_experienced_astronaut
https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/Astronauts/Thomas_Reiter
https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/Astronauts/ESA_s_German_astronaut_Thomas_Reiter (https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/Astronauts/ESA_s_German_astronaut_Thomas_Reiter_to_become_member_of_DLR_Executive_Board_with_responsibility_for_space)
-
54 lata temu, 13 grudnia 1967 roku, nastąpił początek bardzo długiej misji Pionnera 8 przeznaczonej do badania przestrzeni międzyplanetarnej.
Próbniki tej serii wykazywały się długą żywotnością.
Dec. 13, 1967 — Aug. 22, 1996
28YRS 08MOS 08DAYS 09HRS 52MINS 00SECS
https://solarsystem.nasa.gov/missions/pioneer-08/in-depth/
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1967-123A
https://www.nasa.gov/centers/ames/missions/archive/pioneer.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/pioneer-6.htm
-
6 lat temu i dziś.
Six years ago today, SpaceX successfully landed an orbital class rocket booster for the first time
Falcon 9’s first stage has landed on the Just Read the Instructions droneship, marking the 100th successful landing of an orbital class rocket booster!
https://twitter.com/SpaceX/status/1473236418071646208
-
20 lat temu w grudniu 2001 roku odbył się lot STS-108 Endeavour/F-17 ISS-UF-1 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts108.htm)
Na ISS został po raz czwarty wyniesiony Uniwersalny Moduł Zaopatrzeniowy MPLM (Raffaello F02) i nastąpiła wymiana stałej załogi (3/4).
Był to 12. lot wahadłowca do ISS i jednocześnie 7. od czasu przybycia pierwszej Ekspedycji.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20_sts_108_8_crew_patch_sts108-s-001.jpg?itok=ljptGGs9)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20_sts_108_9_crew_photo_sts108-s-002.jpg?itok=pdRs8oSm)
1)The STS-108 crew patch.
2) In the official STS-108 crew photo, the space shuttle crew of Daniel M. Tani, left, Linda M. Godwin, Dominic L. Gorie, and Mark E. Kelly are in the back row, with the Expedition 4 crew of Daniel W. Bursch, left, Yuri I. Onufriyenko, and Carl E. Walz at lower left, and the Expedition 3 crew of Mikhail V. Tyurin, left, Frank L. Culbertson, and Vladimir N. Dezhurov at lower right.
STS-108 Shuttle Launch Dec 5th, 2001
https://www.youtube.com/watch?v=_4nkT5vqlnw
Space Shuttle Flight 107 (STS-108) Post Flight Presentation
https://www.youtube.com/watch?v=alH71PJMczo
Space Station 20th: STS-108 Exchanges Expedition 3 and 4 Crews, Resupplies Space Station
Dec 7, 2021
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20_sts_108_11_iss_on_approach_dec_7_2001_s108e5076.jpg?itok=Uo5YQ9Cu)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20_sts_108_20_iss_post_undocking_sts108-301-014.jpg?itok=qln5gOc1)
1) The space station as seen from Endeavour during the rendezvous and docking.
2) The space station flying over the Bahamas, as seen by the departing STS-108 crew.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/iss20_sts_108_14_us_flags_w_kelly_and_tani.jpg?itok=cm15OchG)
On Endeavour’s flight deck, STS-108 astronauts Mark E. Kelly, left, and Daniel M. Tani pose with the 6,000 American flags the crew carried to honor victims of the 9/11 attacks.
(...) The Expedition 3 crew arrived aboard the space station in August 2001 for a planned four-month mission. Following the departure of the STS-105 crew aboard space shuttle Discovery on Aug. 20, Culbertson, Dezhurov, and Tyurin settled into their routine of station maintenance and research activities. Three days later, they welcomed the Progress M-45 cargo vehicle that delivered supplies for their mission. Their routine was traumatically upset by the events on Earth on Sept. 11, but they managed to complete the tasks for their day. On Sept. 17, they welcomed the arrival of the Pirs Docking Compartment, a new Russian segment module that not only included a docking port but also served as an airlock for spacewalks. A modified Progress instrument module guided Pirs to a docking at the Zvezda module’s Earth-facing port. The instrument module was jettisoned on Sept. 26, clearing the docking port. Dezhurov and Tyurin conducted the first spacewalk from Pirs on Oct. 8. It was a 4-hour, 58-minute excursion to complete connections between Zvezda and the new module. The two ventured outside again on Oct. 15, this time for 5 hours, 52 minutes to install experiment packages on the outside of Pirs. On Oct. 19, Culbertson, Dezhurov, and Tyurin donned their Sokol launch and entry suits, boarded their Soyuz TM-32 spacecraft, undocked from the Zarya module, flew around to dock at the Pirs module, and reentered the station. This activity freed up the Zarya module’s docking port for their upcoming visitors. (...)
https://www.nasa.gov/feature/space-station-20th-sts-108-exchanges-expedition-3-and-4-crews-resupplies-space-station
‘Let Freedom Roar’: 15 Years Since the Flag-Bearing Mission of STS-108 (Part 1)
by Ben Evans 5 years ago
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2016/12/108godwintani-400x266.jpg)
Linda Godwin (left) would become the only woman to have spacewalked outside Mir and the ISS. Joining her for the single EVA on STS-108 was Dan Tani (right). Photo Credit: NASA
(...) That “freedom” had, however, not come without cost. Security around the Kennedy Space Center (KSC) in Florida in the fall of 2001 had been significantly heightened and the rollout of the STS-108 stack from the Vehicle Assembly Building (VAB) to Pad 39B on 31 October was accompanied by F-15 fighters, as well as an almost unprecedented communications blackout. Not until Endeavour was physically “hard-down” on the launch pad did NASA formally announce that the rollout had occurred. KSC Director Roy Bridges wanted to impose the kind of secrecy unseen since the classified Department of Defense shuttle missions of the mid-to-late 1980s and early 1990s, but this was considered unnecessary, in view of the fact that STS-108’s target launch date of 29 November was already in the public domain. Four days before launch, the crew arrived at the Cape, aboard five T-38 Talon jets, and touched down on the Shuttle Landing Facility (SLF). (...)
https://www.americaspace.com/2016/12/03/let-freedom-roar-15-years-since-the-flag-bearing-mission-of-sts-108-part-1/
‘Our Own Little Spaceship’: 15 Years Since the Flag-Bearing Mission of STS-108 (Part 2)
by Ben Evans 5 years ago
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2016/11/108raffaello-600x330.jpg)
Italy’s Raffaello Multi-Purpose Logistics Module (MPLM) was making its second orbital voyage on STS-108. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
(...) Awakened on the morning of the 9th to the patriotic sound of “It’s A Grand Ole’ Flag,” performed by the Fire Department of New York Emerald Society Pipes & Drums, the crews set aside some time to remember the victims of 9/11, almost three months to the day since the atrocities. Before launch, Kelly had visited the World Trade Center site with then-NASA Administrator Dan Goldin. The event drew harrowing comments from Gorie and Culbertson. The latter was the only American citizen in space on 9/11 and remembered the “disturbing sight” of seeing his homeland under attack. In addition to thousands of small flags, Endeavour carried a larger U.S. flag which had been retrieved from the ruins of the World Trade Center. “It is a tremendous symbol of our country,” said Gorie. “Just like our country, it was a little battered and bruised and torn, but with a little bit of repair it is going to fly as high and as beautiful as it ever did.” (...)
https://www.americaspace.com/2016/12/04/our-own-little-spaceship-15-years-since-the-flag-bearing-mission-of-sts-108-part-2/
(https://science.ksc.nasa.gov/shuttle/missions/sts-108/images/medium/KSC-01PD-1775.jpg)
KENNEDY SPACE CENTER, Fla. -- Gathered for a second day after a scrub due to weather conditions, the STS-108 crew again enjoy a pre-launch snack featuring a cake with the mission patch. Seated left to right are Mission Specialists Daniel M. Tani and Linda A. Godwin, Pilot Mark E. Kelly and Commander Dominic L. Gorie; the Expedition 4 crew Commander Yuri Onufrienko and astronauts Carl E. Walz and Daniel W. Bursch. Top priorities for the STS-108 (UF-1) mission of Endeavour are rotation of the International Space Station Expedition 3 and Expedition 4 crews; bringing water, equipment and supplies to the station in the Multi-Purpose Logistics Module Raffaello; and the crew's completion of robotics tasks and a spacewalk to install thermal blankets over two pieces of equipment at the bases of the Space Station's solar wings. Launch is scheduled for 5:19 p.m. EST Dec .5, 2001, from Launch Pad 39B. (Photo Release Date: 12/05/2001 )
https://science.ksc.nasa.gov/shuttle/missions/sts-108/images/images.html
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-108.html
-
Celebrating the Holiday Season in Space
Dec 23, 2021
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/exp_30_crew_with_santa_claus_hats.jpg?itok=Ir-k9AiF)
The Expedition 30 crew of NASA astronaut Donald R. Pettit, left, Anatoli A. Ivanishin and Oleg
D. Kononenko of Roscosmos, André Kuipers of the European Space Agency, NASA’s Daniel C. Burbank, and
Anton N. Shkaplerov of Roscosmos pose for their Christmas photo in 2011.
The Christmas, Hanukkah, and New Year’s holidays are typically joyful events spent with family and friends. Astronauts and cosmonauts who happen to be in space during the holidays have found their own unique way to celebrate the occasions. In the early years of the space program, holidays spent in space were relatively rare events, such as the flight of Apollo 8 around the Moon during Christmas 1968, making them perhaps more memorable. As missions became longer and more frequent, holidays in space became more common occasions. For the past 21 years, holidays spent aboard the International Space Station have become annual, if not entirely routine, events. (...)
https://www.nasa.gov/feature/celebrating-the-holiday-season-in-space
-
Pierwszy start nowego Sojuza ostatnim startem roku
27.12.2006 o 14:23:38,7 z Bajkonuru wystartowała RN Sojuz 2-1b/Fregat (pierwszy lot tej wersji RN), która wyniosła w T+ 50' na orbitę o parametrach: hp=894 km, ha=908 km, i=90,03° francuskiego satelitę astronomicznego (badanie wibracji gwiazd i poszukiwanie planet pozasłonecznych) COROT (COnvection, ROtation and planetary Transits).
http://lk.astronautilus.pl/n061216.htm#08
Soyuz-2-1.b CoRoT liftoff
https://www.youtube.com/watch?v=NJjq9_hig6Y
2006 December 27 - . 14:23 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC31. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Soyuz-2-1B.
Corot - . Mass: 640 kg (1,410 lb). Nation: France. Agency: CNES. Manufacturer: Alenia. Class: Astronomy. Type: X-ray astronomy satellite. Spacecraft Bus: Proteus. Spacecraft: Corot. USAF Sat Cat: 29678 . COSPAR: 2006-063A. Apogee: 902 km (560 mi). Perigee: 898 km (557 mi). Inclination: 90.00 deg. Period: 103.00 min.
European COnvection ROtation and planetary Transits satellite, designed to detect transits of planets down to earth size as they pass in front of their stars, and convection currents on stellar surfaces. The satellite was to use its 27-cm-diameter telescope to scan 120,000 stars during its 30-month mission. This was the first flight of the Soyuz-2 booster with the improved RD-0124 third stage engine.
http://www.astronautix.com/d/december27.html
https://cnes.fr/en/web/CNES-en/5662-corots-christmas-gift-to-cnes-teams.php
https://www.esa.int/Science_Exploration/Space_Science/COROT_overview
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/corot.htm
-
Johannes Kepler (27.12.1571-15.11.1630)
https://www.crazynauka.pl/johannes-kepler-dzis-jego-urodziny/
http://astronomia.zagan.pl/news.php?readmore=4210
https://www.dw.com/en/johannes-kepler-paved-the-way-for-modern-spaceflight/g-60133695
https://www.dpma.de/english/our_office/publications/milestones/greatinventors/johanneskepler/index.html
https://mathshistory.st-andrews.ac.uk/Biographies/Kepler/poster/born/
https://en.wikipedia.org/wiki/Johannes_Kepler
https://pl.wikipedia.org/wiki/Johannes_Kepler
Johannes Kepler Biography
https://www.youtube.com/watch?v=yMluc-kSE6Q
https://twitter.com/ESA_History/status/1475386217264996352
450 years ago: 27 December 1571, German astronomer Johannes #Kepler was born. A key figure in the 17th century scientific revolution, Kepler is best known for his laws of planetary motion
(https://pbs.twimg.com/media/GCWJ304XgAA9BkL?format=jpg&name=4096x4096)
(https://pbs.twimg.com/media/GCWKLK4W4AAKvKK?format=jpg&name=large)(https://pbs.twimg.com/media/GCWKOOgWYAAGzgM?format=jpg&name=large)
German astronomer & mathematician Johannes Kepler was born OTD in 1571 (d. 1630). A key figure in the understand of planetary motion his name has been given to many celestial locations and spacecraft including a crater on the Moon, the second ESA ATV resupply craft & a telescope.
https://x.com/aisoffice/status/1739948881109004663
-
10 lat temu, 22 grudnia 2011 roku, Rumunia została oficjalnie 19. krajem członkowskim ESA.
https://www.esa.int/About_Us/Corporate_news/Romanian_flag_raised_at_ESA
-
22.03.1982 rozpoczęła się trzecia testowa misja wahadłowca STS-3 Columbia (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts3.htm).
STS-3 launch & only landing at White Sands (3-22-82)
https://www.youtube.com/watch?v=VPU6lfoEcJU
1982: STS-3 Columbia (NASA) International Astronautical Federation
https://www.youtube.com/watch?v=zcytGuUurC8
Space Shuttle Flight 3 (STS-3) Post Flight Presentation National Space Society
https://www.youtube.com/watch?v=YIekHZ09u4I
STS-3: ONE STEP CLOSER (1982) - NASA documentary
https://www.youtube.com/watch?v=RCFPtJWCQeg
STS 3 - Full Mission Day 1 - The Launch
https://www.youtube.com/watch?v=5aOUJudV3QY
40 Years Ago: Preparations for STS-3, Columbia’s Third Trip to Space
Dec 22, 2021
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_3_l-3_months_2_crew_announcement_nov_30_1981_s81-41004.jpg?itok=ViCP7kEJ)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_3_l-3_months_3_lousma_wetf_trng_jun_19_1981_s81-33388.jpg?itok=Bcx5Tt53)
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_3_l-3_months_5_lousma_fullerton_bldg_5_simulator_sep_11_1981_s81-36714.jpg?itok=IrmXaz3L)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_3_l-3_months_7_et_arrives_ksc_sts3-026a1-s81-38927-10.5.81.jpg?itok=9dXYXaeP)
1) Fullerton, left, and Lousma pose with a model of the space shuttle.
2) As part of spacewalk training, technicians lower STS-3 astronaut Jack R. Lousma into the Weightless Environment Training Facility at NASA’s Johnson Space Center in Houston.
3) STS-3 astronauts Jack R. Lousma, left, and C. Gordon Fullerton in the shuttle simulator at NASA’s Johnson Space Center in Houston.
4) The first rust-colored external tank, assigned to STS-3, arrives at NASA’s Kennedy Space Center in Florida, with the Vehicle Assembly Building visible in the background.
(...) The external tank (ET) that arrived at KSC on Oct. 5 for the STS-3 mission differed noticeably from the tanks used for the first two missions. In contrast to the gleaming white tanks flown on STS-1 and STS-2, this third one was rust-colored. Managers decided that the white paint used to protect the tanks from ultraviolet light while sitting on the launch pad was not needed, leaving the rust-colored spray-on foam insulation visible. The change saved about 600 pounds, which increased the shuttle’s payload carrying capacity. After space shuttle Columbia arrived back at KSC on Nov. 25 atop its Shuttle Carrier Aircraft, workers towed it from the Shuttle Landing Facility to the Orbiter Processing Facility to begin processing it for STS-3. Early in the new year of 1982, technicians installed the OSS-1 payload into Columbia’s cargo bay in preparation for the orbiter’s rollover to the Vehicle Assembly Building and mating with the ET and the solid rocket boosters. (...)
To be continued…
https://www.nasa.gov/feature/40-years-ago-preparations-for-sts-3-columbia-s-third-trip-to-space
40 Years Ago: Two Months Until STS-3, Columbia’s Third Flight
Jan 21, 2022
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_3_l-2_months_1_sts3-002-s82-25504-1.20.82.jpg?itok=wIYumH_5)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_3_l-2_months_2_fullerton_lousma_preflight_presser_jan_21_1982_s82-25905.jpg?itok=hUFJsRTn)
Left: STS-3 astronauts Jack R. Lousma, left, and C. Gordon Fullerton pose in a shuttle trainer.
Right: Fullerton, left, and Lousma explaining the STS-3 payload during a preflight press conference.
After its return from its second flight into space, in January 1982 NASA prepared space shuttle Columbia for its third mission, scheduled for launch on March 22, 1982. The STS-3 crew of NASA astronauts Jack R. Lousma and C. Gordon Fullerton, and their backups Thomas K. “TK” Mattingly and Henry W. “Hank” Hartsfield, trained for the flight in the shuttle mission simulator at NASA’s Johnson Space Center (JSC) in Houston. At NASA’s Kennedy Space Center (KSC) in Florida, ground crews mated the shuttle’s external tank with its solid rocket boosters and installed the science payload into Columbia’s cargo bay. Meanwhile, construction work on space shuttle Challenger was nearly complete as assembly on Discovery began. The first European-built Spacelab module arrived at KSC to begin preparations for its first flight in 1983. (...)
https://www.nasa.gov/feature/40-years-ago-two-months-until-sts-3-columbia-s-third-flight
40 Years Ago: Columbia Rolls out to its Launch Pad in Preparation for STS-3
Feb 23, 2022
Preparations were in full swing in February 1982 to prepare space shuttle Columbia for its third trip into space, the STS-3 mission planned for launch on March 22. At NASA’s Kennedy Space Center (KSC) in Florida, teams closed Columbia’s payload bay doors, towed it to the Vehicle Assembly Building (VAB), joined it with its external tank and solid rocket boosters, and rolled the stack out to Launch Pad 39A. Astronauts Jack R. Lousma and C. Gordon Fullerton participated in a countdown demonstration and emergency escape drill at the pad. Ground crews at the launch pad completed a cryogenic fuel loading test with Columbia’s external tank. At NASA’s Johnson Space Center (JSC) in Houston, Lousma and Fullerton took part in a long simulation of their upcoming flight with mission controllers and held a press conference.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts-3_l-1_month_11_124a-df-st-82-10325-2.25.82.jpg?itok=QJwieno1)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts-3_l-1_month_12_lousma_fullerton_w_student_todd_e_nelson_and_his_experiment_feb_26_1982_s82-27835.jpg?itok=xwThfqK0)
Left: Space Shuttle Columbia on Launch Pad 39A during the cryogenic fuel loading test.
Right: Student Todd E. Nelson, center, demonstrates his experiment to STS-3 astronauts Jack R. Lousma, left, and C. Gordon Fullerton following their preflight crew press conference.
(...)
https://www.nasa.gov/feature/40-years-ago-columbia-rolls-out-to-its-launch-pad-in-preparation-for-sts-3
40 Years Ago: STS-3, Columbia’s Third Mission to Space
Mar 22, 2022
Space shuttle Columbia took to the skies on March 22, 1982, for its third trip into space. Astronauts Jack R. Lousma and C. Gordon Fullerton rode the reusable spacecraft on a pillar of fire from Launch Pad 39A at NASA’s Kennedy Space Center (KSC) in Florida. They continued engineering tests of the orbiter with an emphasis on characterizing its thermal properties. Lousma and Fullerton used the Canadian-built Remote Manipulator System (RMS) robotic arm to grapple and lift a payload for the first time. Mission managers extended the planned seven-day mission by one day due to inclement weather at the alternate landing site at Northrup Strip at the White Sands Missile Range in New Mexico, the only touchdown at that location in shuttle history.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_3_3_170-82pc-287-3.22.82.jpg?itok=czL55tbK)
On launch day morning, STS-3 astronauts C. Gordon Fullerton, left, and Jack R. Lousma enjoy the traditional prelaunch breakfast in crew quarters at NASA’s Kennedy Space Center in Florida.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/sts_3_5_183a-82pc-166-3.22.82.jpg?itok=4aQq3fWL)
Fullerton, left, and Lousma depart crew quarters, accompanied by Chief Astronaut John W. Young, far left, and Director of Flight Operations George W.S. Abbey.
(...)
https://www.nasa.gov/feature/40-years-ago-sts-3-columbia-s-third-mission-to-space
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/FullertonCG/fullertoncg.htm
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/LousmaJR/lousmajr.htm
STS-3 Columbia Lands at the White Sands Missile Range, NM
Mar 30, 1982
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/ec82-18507.jpg)
EC82-18507
Space Shuttle Columbia touches down on the gypsum surface of Northrup Strip at the U.S. Army's White Sands Missile Range in New Mexico to conclude the third space shuttle mission on March 30, 1982. Crewed by NASA astronauts Jack Lousma and Gordon Fullerton, Columbia had been diverted from its planned landing at Edwards Air Force Base in Southern California due to bad weather the previous week having left Edwards' lakebed runways too soggy to support a shuttle landing. Two months later, President Ronald Reagan signed legislation renaming the Northrup Strip area as White Sands Space Harbor.
https://www.nasa.gov/centers/dryden/multimedia/imagegallery/Shuttle/EC82-18507.html
With Space Shuttle Columbia mounted firmly atop, NASA's modified Boeing 747 Shuttle Carrier Aircraft 905 kicks up clouds of gyps
April 6, 1982
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/images/637197main_EC82-22205_full_full.jpg)
With Space Shuttle Columbia mounted firmly atop, NASA's modified Boeing 747 Shuttle Carrier Aircraft 905 kicks up clouds of gypsum dust as it lifts off Northrup Strip at White Sands Missile Range in New Mexico on April 6, 1982 to ferry Columbia back to the Kennedy Space Center in Florida. Crewed by NASA astronauts Jack Lousma and Gordon Fullerton on its third orbital test mission, Columbia had been diverted from its planned landing at Edwards Air Force Base in Southern California due to bad weather the previous week having left Edwards' lakebed runways too soggy to support a shuttle landing. It was the only space shuttle landing to occur at White Sands over the course of the 30-year, 135-mission shuttle program.
NASA photo
EC82-22205
Last Updated: Apr 16, 2022
Editor: NASA Administrator
https://www.nasa.gov/centers/dryden/history/thisweek/EC82-22205.html
‘Not a Good Place to Land’: 35 Years Since Columbia’s Third Orbital Mission (Part 1)
by Ben Evans 5 years ago (2017)
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2017/03/sts3land.jpg)
Columbia touches down at the mountain-ringed White Sands site in New Mexico on 30 March 1982. Photo Credit: NASA
(...) Right up until the very end of the shuttle era in July 2011, White Sands remained on NASA’s list of contingency landing sites and astronauts routinely honed their skills there. Although it only saw one orbiter—Columbia on STS-3 in March 1982—touch down on its hard-packed runway surface, the area almost saw service a second time in December 2006, when the returning crew of Discovery on STS-116 were temporarily thwarted in their efforts to land by poor weather at both Edwards and KSC. Ultimately, they landed at Edwards. (...)
https://www.americaspace.com/2017/03/18/not-a-good-place-to-land-35-years-since-columbias-third-orbital-mission-part-1/
‘Just Unreal What It Had Done’: 35 Years Since Columbia’s Third Orbital Mission (Part 2)
by Ben Evans 5 years ago (2017)
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2013/03/sts-3-return.jpg)
Like a flying brick, Columbia descends towards White Sands on 30 March 1982. This view was acquired from one of the NASA T-38 jets, flying chase that morning. Photo Credit: NASA
(...) Indeed, the dust literally saturated the spacecraft and caused extensive damage which was not fully resolved for the rest of Columbia’s career. “I flew it several flights later,” recounted Bolden, “on my first flight and when we got on orbit, there was still gypsum coming out of everything! They thought they had cleaned it, but it was just unreal what it had done!” (...)
https://www.americaspace.com/2017/03/19/just-unreal-what-it-had-done-35-years-since-columbias-third-orbital-mission-part-2/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-3.html
https://lsda.jsc.nasa.gov/Mission/miss/50
https://spacecenter.org/solving-space-sts-3-landing/
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-3.htm
http://www.astronautix.com/s/sts-3.html
https://science.ksc.nasa.gov/mirrors/images/html/STS3.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-3
https://pl.wikipedia.org/wiki/STS-3
w JRL https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5263.msg182225#msg182225
w CGF https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1478.msg56686#msg56686
https://twitter.com/NASAhistory/status/1638548597292539906
https://twitter.com/airandspace/status/1638543581592928256
-
29 lat temu, w grudniu 1992 roku, miała miejsce ostatnia misja dla Departamentu Obrony STS-53 Discovery/F-15 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts53.htm).
Głównym ładunkiem był satelita wojskowy USA-89 przeznaczony dla wojskowego systemu łączności Satellite Data System (SDS-2).
STS-53 launch & landing (12-2-92)
https://www.youtube.com/watch?v=fUhGSZyoVJs
Space Shuttle Flight 52 (STS-53) Post Flight Presentation
https://www.youtube.com/watch?v=2LyNa8YOCjY
Remembering the Dogs of War: 25 Years Since Discovery Closed Out the Shuttle’s Military Career
by Ben Evans 4 years ago
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2017/11/53crew.jpg)
Załoga STS-53 na pokładzie Discovery podczas swojej misji, ćwierć wieku temu. Od lewej Guy Bluford, Michael „Rich” Clifford, Dave Walker, Jim Voss i Bob Cabana. Zdjęcie: NASA, za pośrednictwem Joachima Beckera/SpaceFacts.de
(...)Flying a classified, or even semi-classified, Department of Defense mission presented its own challenges. “Training was more difficult during the classified flights, due to the security measures necessary to protect the payload information,” Voss told AmericaSpace. “One could not just call and talk about a training issue or pick up a training manual from your desk. All of the training for the classified part of the flight was done in a protected environment.”
By the eve of launch, Discovery was the shuttle program’s fleet leader, having successfully flown 14 missions, totaling more than 82 days in space. In readiness for STS-53, she had received numerous modifications, including a drag-chute for landing, a capability for redundant nosewheel steering, improved Auxiliary Power Units (APUs) and enhanced avionics. When she was rolled out to the launch pad on 8 November 1992, the STS-53 crew joined her, riding aboard the crawler, in what Bluford described as “a wonderful ride”. (...)
https://www.americaspace.com/2017/12/03/remembering-the-dogs-of-war-25-years-since-discovery-closed-out-the-shuttles-military-career/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-53.html
p https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4318.msg156188#msg156188
w David Mathieson Walker (http://lk.astronautilus.pl/astros/154.htm) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4619.msg165298#msg165298
w Michael Richard Uram 'Rich' Clifford (http://lk.astronautilus.pl/astros/284.htm) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4917.msg172783#msg172783
-
Chronologiczna lista astronautów i kosmonautów, którzy zmarli w wieku co najmniej 80 lat
001 03.05.2007. Walter Marty Schirra, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/9.htm) (84) (2+1), 012:07:13:38
002 21.11.2009. Konstantin Pietrowicz Fieoktistow (http://lk.astronautilus.pl/astros/14.htm) (83) (1), 001:00:17:03
003 25.08.2012. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=234.msg2562#msg2562) Neil Alden Armstrong (http://lk.astronautilus.pl/astros/25.htm) (82) (2), 008:14:00:00, Apollo 11, 1. człowiek na Księżycu
004 10.10.2013. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1572.msg58582#msg58582) Malcolm Scott Carpenter (http://lk.astronautilus.pl/astros/6.htm) (88) (1), 000:04:55:56
005 03.03.2014. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1751.msg64082#msg64082) William Reid Pogue (http://lk.astronautilus.pl/astros/68.htm) (84) (1), 084:01:15:32
006 17.07.2014. (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3714.msg133812#msg133812) Henry Warren 'Hank' Hartsfield, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/109.htm) (80) (3), 020:02:50:36
007 21.02.2015. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1015.msg41546#msg41546) Aleksiej Aleksandrowicz Gubariew (http://lk.astronautilus.pl/astros/74.htm) (83) (2), 037:11:36:15
008 04.02.2016. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2360.0) Edgar Dean Mitchell (http://lk.astronautilus.pl/astros/50.htm) (85) (1), 009:00:01:57, Apollo 14, 6. człowiek na Księżycu
009 08.12.2016. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=494.0) John Herschel Glenn, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/5.htm) (95) (2), 009:02:39:19
010 16.01.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2770.msg101117#msg101117) Eugene Andrew 'Gene' Cernan (http://lk.astronautilus.pl/astros/27.htm) (82) (3) 023:14:16:10, Apollo 10, Apollo 17 , 11. człowiek na Księżycu
011 08.04.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2854.msg103803#msg103803) Gieorgij Michajłowicz Grieczko (http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm) (85) (3), 134:20:32:59
012 17.05.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2883.msg105097#msg105097) Wiktor Wasiljewicz Gorbatko (http://lk.astronautilus.pl/astros/44.htm) (82) (3) 030:12:48:21
013 22.10.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3026.msg110863#msg110863) Paul Joseph Weitz (http://lk.astronautilus.pl/astros/61.htm) (85) (2), 033:01:13:30
014 06.11.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3041.msg111341#msg111341) Richard Francis 'Dick' Gordon, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/29.htm) (88) (2), 013:03:53:32 , Apollo 12
015 21.12.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3094.msg112962#msg112962) Bruce McCandless II (http://lk.astronautilus.pl/astros/133.htm) (80) (2), 013:00:32:00
016 05.01.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=783.msg113678#msg113678) John Watts Young (http://lk.astronautilus.pl/astros/18.htm) (87) (6), 034:19:41:52, Apollo 10, Apollo 16, 9. człowiek na Księżycu
017 26.05.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3225.msg118769#msg118769) Alan LaVern Bean (http://lk.astronautilus.pl/astros/45.htm) (86) (2), 069:15:45:28 , Apollo 12 , 4. człowiek na Księżycu
018 27.05.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3228.msg118845#msg118845) Donald Herod Peterson, Sr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/116.htm) (84) (1), 005:00:23:42
019 27.03.2019 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1461.msg56031#msg56031) Walerij Fiodorowicz Bykowskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/11.htm) (84) (3) 020:17:48:22
020 15.04.2019 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3601.msg131160#msg131160) Owen Kay Garriott (http://lk.astronautilus.pl/astros/62.htm) (88) (2) 069:18:56:28.
021 21.09.2019 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3787.msg136387#msg136387) Sigmund Werner Paul Jähn (http://lk.astronautilus.pl/astros/90.htm) (82) (1) 007:20:49:04.
022 11.10.2019 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3665.msg132680#msg132680) Aleksiej Archipowicz Leonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/17.htm) (85) (2) 007:00:33:08.
023 18.03.2020 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3768.msg142637#msg142637) Alfred Merrill Worden (http://lk.astronautilus.pl/astros/54.htm) (88) (1) 012:07:11:52 Apollo 15.
024 26.08.2020 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4209.msg149539#msg149539) Gerald Paul Carr (http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm) (88) (1) 084:01:15:32
025 11.01.2021 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4388.msg156107#msg156107) William Edgar Thornton (http://lk.astronautilus.pl/astros/127.htm) (91) (2), 013:01:17:28
026 28.04.2021 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3739.msg134502#msg134502) Michael Collins (http://lk.astronautilus.pl/astros/28.htm) (90) (2), 011:02:05:13 Apollo 11
027 15.06.2021 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3072.msg112342#msg112342) Władimir Aleksandrowicz Szatałow (http://lk.astronautilus.pl/astros/35.htm) (93) (3), 009:21:57:30
Krótka statystyka śmierci uczestników lotów kosmicznych w poszczególnych latach
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg139818#msg139818
Lista zmarłych uczestników lotów kosmicznych
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3483.msg136564#msg136564
-
Wykaz żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat , którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny.
Razem w tej kategorii jest 48 osób , w tym 9 Rosjan i 34 Amerykanów, a także Francuz, Bułgar, Belg, Niemiec, Polak
Spośród 32 żyjących uczestników lotów kosmicznych, którzy wystartowali w kosmos do końca 1977, tylko pięciu nie ma 80. lat.
Z 24 astronautów programu Apollo, którzy odbyli loty w kierunku Księżyca żyje jeszcze 10-ciu, w tym czterech, którzy wylądowali na powierzchni Srebrnego Globu i spacerowali po nim.
Z programu Apollo żyją jeszcze 2 całe załogi (Apollo 8, 9,) a jedyna żyjąca załoga lotu związanego z oblotem Księżyca to załoga Apollo 8.
Podobne prezentacje z poprzednich lat:
2016 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg100443#msg100443)
2017 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg113405#msg113405)
2018 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg126740#msg126740)
2019 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg139819#msg139819)
2020 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg155491#msg155491)
1928 (93)
Frank Frederick Borman II (http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm) (2), 019:21:35:42 , Apollo 8
James Arthur 'Shaky' Lovell, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm) (4), 029:19:04:52 , Apollo 8, Apollo 13
Anatolij Wasiljewicz Filipczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/42.htm) (2), 010:21:03:58 +
1929 (92)
James Alton McDivitt (http://lk.astronautilus.pl/astros/19.htm) (2), 014:02:57:05 +
1930 (91)
Thomas Patten Stafford (http://lk.astronautilus.pl/astros/24.htm) (4), 021:03:43:59 , Apollo 10
Buzz Aldrin (http://lk.astronautilus.pl/astros/30.htm) (2), 012:01:53:04 , Apollo 11 , 2. człowiek na Księżycu
Don Leslie Lind (http://lk.astronautilus.pl/astros/166.htm)(1), 007:00:08:46 +
1931 (90)
Vance DeVoe Brand (http://lk.astronautilus.pl/astros/76.htm) (4), 031:02:03:51
1932 (89)
David Randolph Scott (http://lk.astronautilus.pl/astros/26.htm) (3). 022:18:54:11 , Apollo 15 , 7. człowiek na Księżycu
Ronnie Walter Cunningham (http://lk.astronautilus.pl/astros/32.htm) (1), 010:20:09:03
Joseph Peter Kerwin (http://lk.astronautilus.pl/astros/60.htm) (1), 028:00:49:48
Joe Henry Engle (http://lk.astronautilus.pl/astros/104.htm) (2), 009:08:30:55
Edwin Jacob 'Jake' Garn (http://lk.astronautilus.pl/astros/164.htm)(1), 006:23:55:23, NASA Specjaliści ładunku Obserwator Kongres USA
Lodewijk van den Berg (http://lk.astronautilus.pl/astros/167.htm) (1), 007:00:08:46 , NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3 +
1933 (88)
William Alison Anders (http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm) (1), 006:03:00:41, Apollo 8
Fred Wallace Haise, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/47.htm), (1), 005:22:54:40 , Apollo 13
1934 (87)
Boris Walentinowicz Wołynow (http://lk.astronautilus.pl/astros/36.htm) (2), 052:07:17:47
Aleksiej Stanisławowicz Jelisiejew (http://lk.astronautilus.pl/astros/37.htm) (3), 008:22:22:33
1935 (86)
Russell Louis 'Rusty' Schweickart (http://lk.astronautilus.pl/astros/39.htm) (1), 010:01:07:00
Charles Moss Duke, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/57.htm) (1), 011:01:51:04 , Apollo 16 10. człowiek na Księżycu
Harrison Hagan 'Jack' Schmitt (http://lk.astronautilus.pl/astros/59.htm) (1), 012:13:51:58 , Apollo 17 12. człowiek na Księżycu
Władimir Wiktorowicz Aksjonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/79.htm) (2), 011:20:11:47
Franklin Story Musgrave (http://lk.astronautilus.pl/astros/117.htm) (6), 053:09:58:27
1936 (85)
Thomas Kenneth 'Ken' Mattingly II (http://lk.astronautilus.pl/astros/56.htm) (3), 021:04:34:08 , Apollo 16
Jack Robert Lousma (http://lk.astronautilus.pl/astros/63.htm) (2), 067:11:13:49
Edward George Gibson (http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm) (1), 084:01:15:32
Robert Allan Ridley Parker (http://lk.astronautilus.pl/astros/129.htm) (2), 019:06:52:32
Loren Wilber Acton (http://lk.astronautilus.pl/astros/177.htm) (1), 007:22:45:26 NASA Specjaliści ładunku Spacelab 2
1937 (84)
Walentina Władimirowna Tierieszkowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/12.htm) (1) , 002:22:50:08
Witalij Michajłowicz Żołobow (http://lk.astronautilus.pl/astros/78.htm) (1), 049:06:23:32
Robert Laurel Crippen (http://lk.astronautilus.pl/astros/102.htm) (4), 023:13:48:38
Richard Harrison 'Dick' Truly (http://lk.astronautilus.pl/astros/105.htm) (2), 008:07:21:55
Joseph Percival 'Joe' Allen IV (http://lk.astronautilus.pl/astros/113.htm) (2), 013:01:59:21
Karol Joseph 'Bo' Bobko (http://lk.astronautilus.pl/astros/115.htm) (3), 016:02:03:43 , polskie korzenie
1938 (83)
Jean-Loup Jacques Marie Chrétien (http://lk.astronautilus.pl/astros/108.htm) (3) 043:11:18:49
1939 (82)
Walerij Wiktorowicz Riumin (http://lk.astronautilus.pl/astros/84.htm) (4), 371:17:25:50 +
John McCreary Fabian (http://lk.astronautilus.pl/astros/120.htm) (2), 013:04:02:59
1940 (81)
Aleksandr Siergiejewicz Iwanczenkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/88.htm) (2), 147:12:38:25
Georgi Iwanow Iwanow (http://lk.astronautilus.pl/astros/92.htm) (1), 001:23:01:06 Interkosmos, Bułgaria
Wiktor Pietrowicz Sawinych (http://lk.astronautilus.pl/astros/100.htm) (3), 252:17:37:51
Taylor Gun-Jin Wang (http://lk.astronautilus.pl/astros/168.htm) (1), 007:00:08:46, NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3
Roger Keith Crouch (http://lk.astronautilus.pl/astros/356.htm) (2), 019:15:57:11, NASA Specjaliści ładunku MSL-1
Dennis Anthony Tito (http://lk.astronautilus.pl/astros/403.htm) (1), 007:22:04:08, 1. kosmiczny turysta
1941 (81)
Mirosław Hermaszewski (http://lk.astronautilus.pl/astros/89.htm) (1) 007:22:02:59 Interkosmos, Polska +
Frederick Hamilton Hauck (http://lk.astronautilus.pl/astros/119.htm) (3) 018:03:09:11
Ulf Dietrich Merbold (http://lk.astronautilus.pl/astros/130.htm) (3) 049:21:38:03 ESA, Niemcy
Frederick Drew Gregory (http://lk.astronautilus.pl/astros/165.htm) (3) 006:22:50:43
Dirk Dries David Damiaan Frimout (http://lk.astronautilus.pl/astros/269.htm) (1) 008:22:09:25 NASA Specjaliści ładunku EOM / ATLAS, Belgia
W 2022 80. urodziny będą dotyczyć:
A) Wg daty startu do pierwszego lotu
18.12.1973 Piotr Iljicz Klimuk (http://lk.astronautilus.pl/astros/69.htm) (3) 078:18:18:42
18.12.1973 Walentin Witaljewicz Lebiediew (http://lk.astronautilus.pl/astros/70.htm) (2) 219:06:00:08
14.10.1976 Wiaczesław Dmitrijewicz Zudow (http://lk.astronautilus.pl/astros/80.htm) (1) 002:00:06:35
09.10.1977 Władimir Wasiljewicz Kowalonok (http://lk.astronautilus.pl/astros/83.htm) (3) 216:09:09:40
10.01.1978 Władimir Aleksandrowicz Dżanibiekow (http://lk.astronautilus.pl/astros/86.htm) (5) 145:15:58:37
18.09.1980 Arnaldo Tamayo Méndez (http://lk.astronautilus.pl/astros/97.htm) (1) 007:20:43:24 Interkosmos, Kuba
30.08.1983 Guion Stewart 'Guy' Bluford, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/126.htm) (4) 028:16:35:41
03.02.1984 Robert Lee Stewart (http://lk.astronautilus.pl/astros/135.htm) (2) 012:01:00:33
29.07.1985 Anthony Wayne England (http://lk.astronautilus.pl/astros/176.htm) (1) 007:22:45:26
12.01.1986 Clarence William 'Bill' Nelson II (http://lk.astronautilus.pl/astros/199.htm) (1) 006:02:03:51 NASA Specjaliści ładunku Obserwator Kongres USA
29.08.1988 Walerij Władimirowicz Polakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm) (2) 678:16:33:04, rekordowo długi lot kosmiczny +
13.03.1989 John Elmer Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (5) 161:02:47:26
13.03.1989 Robert Clyde Springer (http://lk.astronautilus.pl/astros/213.htm) (2) 009:21:33:15
02.12.1990 Toyohiro Akiyama (http://lk.astronautilus.pl/astros/239.htm) (1) 007:21:54:40 Lot odbył jako reporter telewizyjny TBS (Tokyo Broadcasting System), Japonia
B) Wg daty urodzin
08.01.1942 Wiaczesław Dmitrijewicz Zudow (http://lk.astronautilus.pl/astros/80.htm) (1) 002:00:06:35
29.01.1942 Arnaldo Tamayo Méndez (http://lk.astronautilus.pl/astros/97.htm) (1) 007:20:43:24 Interkosmos, Kuba
03.03.1942 Władimir Wasiljewicz Kowalonok (http://lk.astronautilus.pl/astros/83.htm) (3) 216:09:09:40
14.04.1942 Walentin Witaljewicz Lebiediew (http://lk.astronautilus.pl/astros/70.htm) (2) 219:06:00:08
27.04.1942 Walerij Władimirowicz Polakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm) (2) 678:16:33:04, rekordowo długi lot kosmiczny +
13.05.1942 Władimir Aleksandrowicz Dżanibiekow (http://lk.astronautilus.pl/astros/86.htm) (5) 145:15:58:37
15.05.1942 Anthony Wayne England (http://lk.astronautilus.pl/astros/176.htm) (1) 007:22:45:26
21.05.1942 Robert Clyde Springer (http://lk.astronautilus.pl/astros/213.htm) (2) 009:21:33:15
10.07.1942 Piotr Iljicz Klimuk (http://lk.astronautilus.pl/astros/69.htm) (3) 078:18:18:42
22.07.1942 Toyohiro Akiyama (http://lk.astronautilus.pl/astros/239.htm) (1) 007:21:54:40 Lot odbył jako reporter telewizyjny TBS (Tokyo Broadcasting System), Japonia
13.08.1942 Robert Lee Stewart (http://lk.astronautilus.pl/astros/135.htm) (2) 012:01:00:33
26.08.1942 John Elmer Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (5) 161:02:47:26
29.09.1942 Clarence William 'Bill' Nelson II (http://lk.astronautilus.pl/astros/199.htm) (1) 006:02:03:51 NASA Specjaliści ładunku Obserwator Kongres USA
22.11.1942 Guion Stewart 'Guy' Bluford, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/126.htm) (4) 028:16:35:41
Zmarli kosmonauci z tego rocznika:
29.09.2005 Giennadij Wasiljewicz Sarafanow (http://lk.astronautilus.pl/astros/72.htm) (63) (1) 002:00:12:11. Po operacji raka prostaty
20.09.2014 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1921.msg70340#msg70340) Anatolij Nikołajewicz Bieriezowoj (http://lk.astronautilus.pl/astros/107.htm) (72) (1) 211:09:04:33. Zmarł wskutek niewydolności serca
23.02.2016 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2385.msg89996#msg89996) Donald Edward Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/160.htm) (74) (2) 011:23:34:43
EDIT:
Walerij Wiktorowicz Riumin zmarł 06.06.2022
Anatolij Wasiljewicz Filipczenko zmarł 07.08.2022
Don Leslie Lind zmarł 30.08.2022
Walerij Władimirowicz Polakow zmarł 07.09.2022
James Alton McDivitt zmarł 13.10.2022
Lodewijk van den Berg zmarł 16.10.2022
Mirosław Hermaszewski zmarł 12.12.2022
-
Statystyki obchodów Bożego Narodzenia i Nowego Roku w kosmosie (1)
Od 1987 roku bożonarodzeniowe święta są nieustannie świętowane na orbicie wokółziemskiej.
Od 1988 roku witanie Nowego Roku w kosmosie miało tylko przerwę w 2000 roku.
Załoga STS-103 Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts103.htm) w 1999 roku spędziła Boże Narodzenie na orbicie, jako jedyna załoga promu kosmicznego, która tego doświadczyła.
Do dziś świętowanie Bożego Narodzenia i Nowego Roku odbywało się z udziałem 115 ludzi (145 załogantów).
Nowy rok jest obecnie świętowany w kosmosie po raz 35., a święta bożonarodzeniowe były świętowane 37 razy, przy czym w 1973 roku równocześnie Rosjanie i Amerykanie osobno spędzali Boże Narodzenie w kosmosie.
W 2021 po raz pierwszy czas Bożego Narodzenia był jednocześnie spędzany na ISS i CSS (Chińska Stacja Orbitalna), jak i początek Nowego 2022 Roku.
Po raz pierwszy Nowy Rok był witany na orbicie wokółziemskiej przez załogę Skylab 4 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sl4.htm) w 1974.
Po raz drugi zdarzyło się to załodze Sojuza-26 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s26.htm) przebywającej na pokładzie stacji orbitalnej Salut-6 w 1978 roku.
Następna taka sytuacja miała miejsce dokładnie 10 lat później na stacji orbitalnej Mir z udziałem
Władimira Titowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm) i Musy Manarowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm).
W 2018 roku z powodu awarii w czasie startu Sojuza MS-10 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sms10.htm) na świętowanie Bożego Narodzenia i Nowego Roku 2018 nie dotarli na ISS Aleksiej Owczynin (http://lk.astronautilus.pl/astros/544.htm) i Tyler Hague (http://lk.astronautilus.pl/astros/556.htm).
Załogi witały Nowy Rok na pokładach następujących stacji orbitalnych:
Skylab 1 raz - 1974
Salut-6 1 raz - 1978
Mir 12 razy - 1988 – 1999
ISS do tej pory 22 razy – od 2001
CSS 1 raz - 2022
Oprócz Rosjan Nowy Rok w kosmosie rozpoczynali na Mirze:
1995 Thomas Reiter (http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm) ( Niemiec)
1997 John Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (USA)
1998 Dave Wolf (http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm) (USA)
Jedynie Boże Narodzenie na orbicie spędzili cudzoziemcy:
1999 Jean-François Clervoy (http://lk.astronautilus.pl/astros/320.htm) (Francja)
1999 Claude Nicollier (http://lk.astronautilus.pl/astros/277.htm) (Szwajcaria)
Od czasu zwiększenia liczebności załóg ekspedycji ISS, święta Bożego Narodzenia od 2009 są nieustannie świętowane nie tylko przez Rosjan i Amerykanów i tak samo Nowy Rok począwszy od 2010 roku odbywa się stale z udziałem przedstawicieli krajów spoza tych dominujących w załogowej obsadzie ISS.
Na ISS Nowy Rok witali oprócz Rosjan i Amerykanów:
2010, 2021 Soichi Noguchi (http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm)
2011 Paolo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm)
2012 André Kuipers (http://lk.astronautilus.pl/astros/432.htm)
2013 Chris Hadfield (http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm)
2014 Koichi Wakata (http://lk.astronautilus.pl/astros/341.htm)
2015 Samantha Cristoforetti (http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm)
2016 Timothy Peake (http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm)
2017 Thomas Pesquet (http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm)
2018 Norishige Kanai (http://lk.astronautilus.pl/astros/553.htm)
2019 David Saint-Jacques (http://lk.astronautilus.pl/astros/557.htm)
2020 Luca Parmitano (http://lk.astronautilus.pl/astros/529.htm)
2022 Matthias Maurer (http://lk.astronautilus.pl/astros/576.htm)
Do dzisiaj 107 ludzi (137 załogantów) witało Nowy Rok na orbicie.
Więcej niż jeden raz świętowało Nowy Rok na orbicie 25. astronautów w tym 3. trzykrotnie i 1 czterokrotnie:
Rosja 47 (70 załogantów)
USA 44 (50 załogantów)
Niemcy 2
Japonia 3 (4 załogantów)
Włochy 3
Holandia 1
Kanada 2
W. Brytania 1
Francja 1 ( Razem 12. przedstawicieli innych krajów)
Dodatkowo:
Chiny 3
Statystyka świętowania Nowego Roku z podziałem na stacje orbitalne:
Skylab
1 raz z udziałem 3 astronautów
Salut 6
1 raz z udziałem 2 kosmonautów
Mir
12 razy z udziałem 20 kosmonautów (29 załogantów). Oprócz Rosjan Nowy Rok na Mirze spędzało 2. Amerykanów i Niemiec.
ISS
22 razy z udziałem 82 astronautów (100 załogantów), w tym 12 (13 załogantów) przedstawicieli innych krajów.
CSS
1 raz z udziałem 3 tajkonautów (3 załogantów).
Boże Narodzenie spędziło na orbicie 119 ludzi (152 załogantów) - krótka statystyka:
USA 50 (58 załogantów)
ZSRR/Rosja 51 (75 załogantów)
Chiny 3 (3 załogantów)
Inne kraje 15 (16 załogantów) :
Niemcy 2
Francja 2
Szwajcaria 1
Japonia 3 (4 załogantów)
Włochy 3
Holandia 1
Kanada 2
W. Brytania 1
W dotychczasowych obchodach świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku na ISS brało udział 82. astronautów (100 załogantów) -krótka statystyka:
Rosja 31 (42 załogantów)
USA 39 (45 załogantów)
pozostałe kraje 12 (13 załogantów):
Włochy 3
Holandia 1
W. Brytania 1
Francja 1
Japonia 3 (4 załogantów)
Kanada 1
Francja 1
Niemcy 1
Do tej pory czas świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku na CSS spędziło 3. tajkonautów (3 załogantów) -krótka statystyka:
Chiny 3
Lista astronautów, którzy powrócili na Ziemię po świętach bożonarodzeniowych, ale przed rozpoczęciem Nowego Roku
(kolorem są wyróżnione loty noworoczne tych astronautów)
01 Frank Borman II (http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm) (USA) 1968
02 James Lovell, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm) (USA) 1968
03 William Anders (http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm) (USA) 1968
04 Piotr Klimuk (http://lk.astronautilus.pl/astros/69.htm) (ZSRR) 1973
05 Walentin Lebiediew (http://lk.astronautilus.pl/astros/70.htm) (ZSRR) 1973
06 Jurij Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm) (ZSRR) 1978, 1987
07 Aleksandr Aleksandrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/123.htm) (ZSRR) 1987
08 Anatolij Lewczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/204.htm) (ZSRR) 1987 +
09 Curtis Brown, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/279.htm) (USA) 1999
10 Scott Kelly (http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm) (USA) 1999, 2011, 2016
11 Steven Smith (http://lk.astronautilus.pl/astros/316.htm) (USA) 1999
12 Jean-François Clervoy (http://lk.astronautilus.pl/astros/320.htm) (Francja) 1999
13 John Grunsfeld (http://lk.astronautilus.pl/astros/323.htm) (USA) 1999
14 Colin Foale (http://lk.astronautilus.pl/astros/268.htm) (USA) 1999, 2004
15 Claude Nicollier (http://lk.astronautilus.pl/astros/277.htm) (Szwajcaria) 1999
Kosmonauci, krórzy spędzali Nowy Rok na 2. stacjach orbitalnych (Mir i ISS)
Siergiej Krikalow (http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm) (Rosja) 1989, 1992, 2001
Jurij Gidzenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/329.htm) (Rosja) 1996, 2001
Aleksandr Kaleri (http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm) (Rosja) 1997, 2004, 2011
-
Statystyki obchodów Bożego Narodzenia i Nowego Roku w kosmosie (2)
Lista astronautów świętujących Nowy Rok w kosmosie
(kolorem pomarańczowym są wyróżnione loty bożonarodzeniowe astronautów, czerwonym loty noworoczne tych astronautów, którzy więcej niż raz spędzili Nowy Rok na poza Ziemią)
001 Gerald Carr (http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm) (USA) 1974 +
002 Edward George Gibson (http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm) (USA) 1974
003 William Pogue (http://lk.astronautilus.pl/astros/68.htm) (USA) 1974 +
004 Jurij Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm) (ZSRR) 1978, 1987
005 Gieorgij Grieczko (http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm) (ZSRR) 1978 +
006 Władimir Titow (http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm) (ZSRR) 1988
007 Musa Manarow (http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm) (ZSRR) 1988, 1991
008 Aleksandr Wołkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/183.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1992
009 Siergiej Krikalow (http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1992, 2001
010 Walerij Polakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1995
011 Aleksandr Wiktorienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/201.htm) (ZSRR, Rosja) 1990, 1995
012 Aleksandr Sieriebrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/110.htm) (ZSRR, Rosja) 1990, 1994 +
013 Wiktor Afanasjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/238.htm) (ZSRR) 1991
014 Anatolij Sołowjow (http://lk.astronautilus.pl/astros/205.htm) (Rosja) 1993, 1998
015 Siergiej Awdiejew (http://lk.astronautilus.pl/astros/274.htm) (Rosja) 1993, 1996, 1999
016 Wasilij Cyblijew (http://lk.astronautilus.pl/astros/296.htm) (Rosja) 1994
017 Jelena Kondakowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/317.htm) (Rosja) 1995, 1. kobieta
018 Jurij Gidzenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/329.htm) (Rosja) 1996, 2001
019 Thomas Reiter (http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm) (Niemcy, 1. ESA) 1996
020 Walerij Korzun (http://lk.astronautilus.pl/astros/351.htm) (Rosja) 1997
021 Aleksandr Kaleri (http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm) (Rosja) 1997, 2004, 2011
022 John Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (USA) 1997
023 Pawieł Winogradow (http://lk.astronautilus.pl/astros/360.htm) (Rosja) 1998
024 David Wolf (http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm) (USA) 1998
025 Giennadij Padałka (http://lk.astronautilus.pl/astros/381.htm) (Rosja) 1999
026 William Shepherd (http://lk.astronautilus.pl/astros/211.htm) (USA) 2001
027 Jurij Onufrijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/342.htm) (Rosja) 2002
028 Carl Walz (http://lk.astronautilus.pl/astros/300.htm) (USA) 2002
029 Daniel Bursch (http://lk.astronautilus.pl/astros/299.htm) (USA) 2002
030 Kenneth Bowersox (http://lk.astronautilus.pl/astros/271.htm) (USA) 2003
031 Donald Pettit (http://lk.astronautilus.pl/astros/426.htm) (USA) 2003, 2012
032 Nikołaj Budarin (http://lk.astronautilus.pl/astros/326.htm) (Rosja) 2003
033 Colin Foale (http://lk.astronautilus.pl/astros/268.htm) (USA) 1999, 2004
034 Saliżan Szaripow (http://lk.astronautilus.pl/astros/372.htm) (Rosja) 2005
035 Leroy Chiao (http://lk.astronautilus.pl/astros/311.htm) (USA) 2005
036 Walerij Tokariew (http://lk.astronautilus.pl/astros/388.htm) (Rosja) 2006
037 William McArthur, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/302.htm) (USA) 2006
038 Michaił Tiurin (http://lk.astronautilus.pl/astros/406.htm) (Rosja) 2007, 2014
039 Michael Lopez-Alegria (http://lk.astronautilus.pl/astros/334.htm) (USA) 2007
040 Sunita Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/451.htm) (USA) 2007, 2. kobieta
041 Jurij Malenczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/308.htm) (Rosja) 2008, 2016
042 Peggy Whitson (http://lk.astronautilus.pl/astros/419.htm) (USA) 2008, 2017 3. kobieta
043 Daniel Tani (http://lk.astronautilus.pl/astros/409.htm) (USA) 2008
044 Jurij Łonczakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/402.htm) (Rosja) 2009
045 Edward Fincke (http://lk.astronautilus.pl/astros/433.htm) (USA) 2009
046 Sandra Magnus (http://lk.astronautilus.pl/astros/421.htm) (USA) 2009, 4. kobieta
047 Maksim Surajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/503.htm) (Rosja) 2010
048 Jeffrey Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/393.htm) (USA) 2010
049 Oleg Kotow (http://lk.astronautilus.pl/astros/452.htm) (Rosja) 2010, 2014
050 Soichi Noguchi (http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm) (Japonia), 2010, 2021
051 Timothy Creamer (http://lk.astronautilus.pl/astros/508.htm) (USA) 2010
052 Oleg Skripoczka (http://lk.astronautilus.pl/astros/516.htm) (Rosja) 2011, 2020
053 Scott Kelly (http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm) (USA) 1999, 2011, 2016
054 Dmitrij Kondratjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/517.htm) (Rosja) 2011
055 Paolo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm) (Włochy, 2. ESA) 2011
056 Catherine Coleman (http://lk.astronautilus.pl/astros/333.htm) (USA) 2011, 5. kobieta
057 Anton Szkaplerow (http://lk.astronautilus.pl/astros/521.htm) (Rosja) 2012, 2015, 2018, 2022
058 Anatolij Iwaniszyn (http://lk.astronautilus.pl/astros/522.htm) (Rosja) 2012
059 Daniel Burbank (http://lk.astronautilus.pl/astros/395.htm) (USA) 2012
060 Oleg Kononienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/473.htm) (Rosja) 2012, 2019
061 André Kuipers (http://lk.astronautilus.pl/astros/432.htm) (Holandia, 3. ESA) 2012
062 Oleg Nowickij (http://lk.astronautilus.pl/astros/526.htm) (Rosja) 2013, 2017
063 Jewgienij Tariełkin (http://lk.astronautilus.pl/astros/527.htm) (Rosja) 2013
064 Kevin Anthony Ford (http://lk.astronautilus.pl/astros/500.htm) (USA) 2013
065 Roman Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/495.htm) (Rosja) 2013
066 Chris Hadfield (http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm) (Kanada) 2013
067 Thomas Marshburn (http://lk.astronautilus.pl/astros/498.htm) (USA) 2013, 2022
068 Siergiej Riazanskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/532.htm) (Rosja) 2014
069 Michael Hopkins (http://lk.astronautilus.pl/astros/533.htm) (USA) 2014, 2021
070 Richard Mastracchio (http://lk.astronautilus.pl/astros/394.htm) (USA) 2014
071 Koichi Wakata (http://lk.astronautilus.pl/astros/341.htm) (Japonia) 2014
072 Aleksandr Samokutiajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/518.htm) (Rosja) 2015
073 Jelena Sierowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/537.htm) (Rosja) 2015, 6. kobieta
074 Barry Wilmore (http://lk.astronautilus.pl/astros/505.htm) (USA) 2015
075 Samantha Cristoforetti (http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm) (Włochy, 4. ESA) 2015, 7. kobieta
076 Terry Virts (http://lk.astronautilus.pl/astros/509.htm) (USA) 2015
077 Michaił Kornijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/511.htm) (Rosja) 2016
078 Siergiej Wołkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/472.htm) (Rosja) 2016
079 Timothy Kopra (http://lk.astronautilus.pl/astros/499.htm) (USA) 2016
080 Timothy Peake (http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm) (Wielka Brytania, 5. ESA) 2016
081 Siergiej Ryżykow (http://lk.astronautilus.pl/astros/548.htm) (Rosja) 2017, 2021
082 Andriej Borisienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/519.htm) (Rosja) 2017
083 Robert Kimbrough (http://lk.astronautilus.pl/astros/486.htm) (USA) 2017
084 Thomas Pesquet (http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm) (Francja, 6. ESA) 2017
085 Aleksandr Misurkin (http://lk.astronautilus.pl/astros/528.htm) (Rosja) 2018
086 Mark Vande Hei (http://lk.astronautilus.pl/astros/551.htm) (USA) 2018, 2022
087 Joseph Acaba (http://lk.astronautilus.pl/astros/488.htm) (USA) 2018
088 Scott Tingle (http://lk.astronautilus.pl/astros/552.htm) (USA) 2018
089 Norishige Kanai (http://lk.astronautilus.pl/astros/553.htm) (Japonia) 2018
090 David Saint-Jacques (http://lk.astronautilus.pl/astros/557.htm) (Kanada) 2019
091 Anne McClain (http://lk.astronautilus.pl/astros/558.htm) (USA) 2019, 8. kobieta
092 Christina Koch (http://lk.astronautilus.pl/astros/559.htm) (USA) 2020, 9. kobieta
093 Aleksandr Skworcow (http://lk.astronautilus.pl/astros/510.htm) (Rosja) 2020
094 Luca Parmitano (http://lk.astronautilus.pl/astros/529.htm) (Włochy, 7. ESA) 2020
095 Andrew Morgan (http://lk.astronautilus.pl/astros/560.htm) (USA) 2020
096 Jessica Meir (http://lk.astronautilus.pl/astros/561.htm) (USA) 2020, 10. kobieta
097 Siergiej Kudź-Swierczkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/564.htm) (Rosja) 2021
098 Kathleen Rubins (http://lk.astronautilus.pl/astros/546.htm) (USA) 2021, 11. kobieta
099 Victor Jerome 'IKE' Glover, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/565.htm) (USA) 2021
100 Shannon Walker (http://lk.astronautilus.pl/astros/515.htm) (USA) 2021, 12. kobieta
101 Piotr Dubrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/566.htm) (Rosja) 2022
102 Zhai Zhigang (http://lk.astronautilus.pl/astros/480.htm) (Chiny) 2022
103 Wang Yaping (http://lk.astronautilus.pl/astros/531.htm) (Chiny) 2022, 13. kobieta
104 Ye Guangfu (http://lk.astronautilus.pl/astros/574.htm) (Chiny) 2022
105 Raja Chari (http://lk.astronautilus.pl/astros/575.htm) (USA) 2022
106 Matthias Maurer (http://lk.astronautilus.pl/astros/576.htm) (Niemcy, 8. ESA) 2022
107 Kayla Sax Barron (http://lk.astronautilus.pl/astros/577.htm) (USA) 2022, 14. kobieta
Zestawienie Bożego Narodzenia / Nowego Roku na orbicie w latach 1968-2021 (http://lk.astronautilus.pl/temp/neo/zestawienie.html)
2020 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg139868#msg139868
2021 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg155508#msg155508
-
50 lat temu, 5 stycznia 1972 roku, prezydent Nixon polecił ówczesnemu administratorowi NASA, którym był wówczas James C. Fletcher, skonstruowanie systemu wielokrotnego użytku Space Transportation System.
50 Years Ago: President Nixon Directs NASA to Build the Space Shuttle
Jan 5, 2022
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2022/01/nixon_oks_shuttle_3_president_nixon_and_james_fletcher_discuss_the_space_shuttle_-_gpn-2002-000109.jpg)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2022/01/nixon_oks_shuttle_5_thompson_portrait_s72-31836.jpg)
1) NASA Administrator James C. Fletcher, left, and President Richard M. Nixon announce the approval to proceed with space shuttle development.
2) Robert F. Thompson served as the first space shuttle program manager, from 1970 to 1981.
(...) More than two years after the STG submitted its report to him, on Jan. 5, 1972, President Nixon directed NASA Administrator James C. Fletcher to develop the Space Transportation System, the formal name for the space shuttle – the only element of the STG’s recommendations to survive the budgetary challenges. “The decision by the President is an historic step in the nation’s space program,” said Administrator Fletcher. The Manned Spacecraft Center (MSC), now NASA’s Johnson Space Center in Houston, was given responsibility for overall management of the space shuttle program, including systems engineering as well as development of the orbiter vehicle. NASA’s Marshall Space Flight Center in Huntsville, Alabama, received the responsibility of developing the shuttle’s booster stage and the orbiter’s main engines, and NASA’s Kennedy Space Center in Florida was tasked with the development of launch and recovery facilities. On Feb. 13, 1970, MSC had established the Space Shuttle Program Office and named Robert F. “Bob” Thompson as its manager. Prior to the formal announcement of the program, the initially small office had studied various feasibility concepts for the space shuttle, among them using piloted flyback reusable boosters. In March 1972, NASA decided to use less expensive reusable solid rocket boosters to aid the shuttle in getting off the launch pad. The boosters would parachute into the ocean for recovery, refurbishment, and reuse. (...)
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2022/01/nixon_oks_shuttle_4_space_shuttle_concept_jan_7_1972_s72-16230.jpg)
Model of the space shuttle that Administrator Fletcher and President Nixon are holding.
(...)
https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-president-nixon-directs-nasa-to-build-the-space-shuttle
EDIT: 06.01.23
https://twitter.com/airandspace/status/1611130453301272576
EDIT 06.01.24
https://twitter.com/NASAhistory/status/1743293783955927229
Choose to reuse ♻️
President Nixon formally endorsed plans for the Space Shuttle #OTD in 1972. Following the announcement, then NASA Administrator James Fletcher said, the reusable Space Shuttle “will change the nature of what man could be in space.” https://go.nasa.gov/3twesYy
-
25 lat temu, w styczniu 1997 roku odbyła się 18 misja Atlantisa (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts81.htm) o oznaczeniu STS-81. Był to jednocześnie 81. lot w ramach programu STS. Wszyscy załoganci mieli za sobą wcześniejszy pobyt w kosmosie.
Był to także 6. lot wahadłowca w kierunku stacji Mir (5. połączenie), a druga misja wahadłowca związana z wymianą amerykańskiego astronauty.
Jerry Michael Linenger (http://lk.astronautilus.pl/astros/314.htm) rozpoczął jako 4. Amerykanin długotrwały pobyt na Mirze.
Atlantis dostarczył na stację Mir 2710 kg ładunków, co wówczas stanowiło rekordowo duży transfer logistyczny, z powrotem na Ziemię trafiło zaś 570 kg wyników amerykańskich badań naukowych.
Podsumowanie lotów Amerykanów w kierunku Mira do stycznia 1997 roku:
06.02.1995 STS-63 Discovery/F-20 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts63.htm) zbliżył się na 11 metrów do stacji Mir.
16.03.1995 Norman Earl Thagard (http://lk.astronautilus.pl/astros/122.htm) zostaje pierwszym Amerykaninem na stacji Mir.
29.06.1995 STS-71 Atlantis/F-14 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts71.htm) pierwsze połączenie wahadłowca z Mirem, w drodze powrotnej na Ziemię 07.07.1995 znajduje się Norman Earl Thagard (http://lk.astronautilus.pl/astros/122.htm) (115d 08h 43m 00s) wraz z dwoma rosyjskimi kolegami, co po raz pierwszy oznaczało, że inny skład załogi wahadłowca był niż podczas startu. Po raz drugi w historii podczas lądowania na Ziemi promu kosmicznego na jego pokładzie znajdowało się 8. członków załogi.
Na Mirze zostało dwóch Rosjan z załogi, która wystartowała na orbitę.
15.11.1995 STS-74 Atlantis/F-15 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts74.htm) połączył się ze stacją Mir.
24.03.1996 STS-76 Atlantis/F-16 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts76.htm) połączył się ze stacją Mir, Matilda Shannon Wells Lucid (http://lk.astronautilus.pl/astros/171.htm) rozpoczyna długotrwały pobyt na stacji.
19.09.1996 STS-79 Atlantis/F-17 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts79.htm) połączył się ze stacją Mir, Matilda Shannon Wells Lucid (http://lk.astronautilus.pl/astros/171.htm) (188:04:00:09) wróciła na Ziemię, a pozostał na Mirze John Elmer Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm).
15.01.1997 STS-81 Atlantis/F-18 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts81.htm) połączył się ze stacją Mir, Jerry Michael Linenger (http://lk.astronautilus.pl/astros/314.htm) pozostał na Mirze, podczas gdy na pokładzie wahadłowca Atlantis powrócił po 128d:05h:27m:55s lotu John Elmer Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm).
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2022/01/81crew.jpg)
(https://historycollection.jsc.nasa.gov/history/shuttle-mir/multimedia/photos/sts-81/81p-029-low.jpg)
Mir-22 commander Valeri Korzun (center), flight engineer Alexander Kaleri (foreground), and Jerry Linenger (background) look over a model of the shuttle and Mir space station while sharing a meal on the Atlantis's middeck with the STS-81 crew.
https://historycollection.jsc.nasa.gov/history/shuttle-mir/multimedia/sts-81-photos/81p-029.htm
STS-81 Mission Highlights Resource Tape
https://www.youtube.com/watch?v=9GVx8dXbKjs
Space Shuttle Flight 81 (STS-81) Post Flight Presentation
https://www.youtube.com/watch?v=GqH0gdNbKGw
‘We Love That Sound’: Remembering STS-81’s Visit to Mir, 25 Years On
by Ben Evans January 12, 2022
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2022/01/mir81.jpg)
By January 1997, John Blaha was wrapping up a four-month increment aboard Russia’s Mir space station. He became the most experienced U.S. male spacefarer when he landed on STS-81. Photo Credit: NASA, via SpaceFacts.de
(...) During STS-81, astronaut Jerry Linenger would be dropped off at Mir for a four-month increment, whilst John Blaha would return to Earth after his own long-term stay. In the meantime, Atlantis “core” crew of Commander Mike Baker, Pilot Brent Jett and Mission Specialists Jeff Wisoff, John Grunsfeld and Marsha Ivins, together with Mir’s own resident crew of Valeri Korzun and Aleksandr Kaleri, would support one of the the most ambitious joint flights ever attempted.
In fact, Blaha spent a considerable period since the previous Christmas readying for his departure, by packing bags with equipment to bring back home. An additional illustration of the co-operative spirit of STS-81 came a couple of days before Atlantis’ launch, when one of two cooling fans in a science freezer failed. For his part, Blaha managed to remove the door and fit a temporary replacement, to keep temperatures as cool as possible for the biological specimens inside. Replacement fans were delivered to KSC and loaded aboard the shuttle as Atlantis sat poised on the launch pad. (...)
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2016/12/81creworbit.jpg)
The STS-81 and Mir crews gather for a group portrait in the space station’s base block. Front row, from left, are Mike Baker, John Grunsfeld, John Blaha and Aleksandr Kaleri. Back row, from left, are Jerry Linenger, Valeri Korzun, Marsha Ivins, Jeff Wisoff and Brent Jett. Photo Credit: NASA, via SpaceFacts.de
(...)
https://www.americaspace.com/2022/01/12/we-love-that-sound-remembering-sts-81s-visit-to-mir-25-years-on/
Duration: 10.20 days. Decay Date: 1997-01-22 . USAF Sat Cat: 24711 . COSPAR: 1997-001A. Apogee: 380 km (230 mi). Perigee: 343 km (213 mi). Inclination: 51.70 deg. Period: 91.80 min.
After a night launch of Space Shuttle Atlantis, the Shuttle docked with Mir at 03:55 GMT on January 14. STS-81 transferred 2,715 kg of equipment to and from the Mir, the largest transfer of items to that date. During the docked phase, 640 kg of water, 515 kg of U.S. science equipment, 1,000 kg of Russian logistics, and 120 kg of miscellaneous material were transferred to Mir. Returned to Earth aboard Atlantis were 570 kg of U.S. science material, 405 kg of Russian logistics and 98 kg of miscellaneous material. At 02:16 GMT January 19, Atlantis separated from Mir after picking up John Blaha, who had arrived aboard STS-79 on September 19, 1996, and dropping off Jerry Linenger, who was to stay aboard Mir for over four months. The Shuttle backed off along the -RBAR (i.e. toward the Earth) to a distance of 140 m before beginning a flyaround at 02:31 GMT. Most of the flyaround was at a distance from Mir of 170 m. The first 'orbit' around Mir was complete at 03:15, and the second was completed at 04:02 GMT. Then the Orbiter fired its jets to drift away from the orbit of Mir. NASA's first Shuttle mission of 1997 came to a close with a landing at the Kennedy Space Center at 14:22 GMT on January 22 (after the first opportunity was waved off due to cloud cover at the Cape).
External Airlock/ODS - . Payload: EAL/ODS. Nation: USA. Agency: NASA. Program: Mir. Spacecraft Bus: Shuttle Attached Payloads. Spacecraft: EAL/ODS. Decay Date: 1997-01-22 . USAF Sat Cat: 24711 . COSPAR: 1997-001xx. Apogee: 380 km (230 mi). Perigee: 343 km (213 mi). Inclination: 51.60 deg. Period: 91.80 min.
Spacehab Double Module - . Mass: 5,000 kg (11,000 lb). Nation: USA. Agency: NASA. Program: Mir. Class: Manned. Type: Manned space laboratory. Spacecraft Bus: ISS. Spacecraft: Spacehab. Decay Date: 1997-01-22 . USAF Sat Cat: 24711 . COSPAR: 1997-001xx. Apogee: 380 km (230 mi). Perigee: 343 km (213 mi). Inclination: 51.60 deg. Period: 91.80 min.
http://www.astronautix.com/j/january12.html
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-81.html
https://history.nasa.gov/SP-4225/sts81/photo/sts-81-photo.htm
https://lsda.jsc.nasa.gov/Mission/miss/97
https://history.nasa.gov/SP-4225/sts81/sts-81.htm
https://www.nasa.gov/centers/johnson/news/shuttle/sts-81/
https://www.nasa.gov/centers/johnson/news/shuttle/sts-81/STS-81-20.html
https://history.nasa.gov/SP-4225/documentation/mission-summaries/sts81/biographies/biographies.htm
-
https://twitter.com/ESA_History/status/1484826169526599683
-
18.09.1980 Arnaldo Tamayo Méndez (http://lk.astronautilus.pl/astros/97.htm) (1) 007:20:43:24 Interkosmos, Kuba
B) Wg daty urodzin
29.01.1942 Arnaldo Tamayo Méndez (http://lk.astronautilus.pl/astros/97.htm) (1) 007:20:43:24 Interkosmos, Kuba
Dziś mija jubileusz 80 lecia dla kubańskiego kosmonauty Arnaldo Tamayo Méndez (http://lk.astronautilus.pl/astros/97.htm). Wszystkiego najlepszego z tej okazji. Próbowałem się z nim skontaktować i zdobyć jego autograf, ale bez powodzenia. Natomiast udało mi się uzyskać kontakt e-mailowy z jego dublerem José Armando López Falcón'em
(http://lk.astronautilus.pl/loty/s38dub.jpg)
-
Zdjęcie na autograf od Arnaldo Tamayo Méndez było dokładnie takie jak w załaczniku (https://www.juventudrebelde.cu/media/arnaldo-tamayo-mendez-y-su-camarada-yuri-romanenko)
-
Archiwalne nagranie z udziałem jubilata
https://www.youtube.com/watch?v=7OBEsPrBsYM&t=32s
https://face2faceafrica.com/article/arnold-tamayo-mendez-the-first-person-of-african-descent-to-fly-in-space-on-this-day-in-1980
w https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4239.msg150534#msg150534
EDIT: 26.06.2022
Arnaldo Tamayo Mendez- the First Person of African Heritage in Space
https://www.youtube.com/watch?v=8mxcNXFe7dE
-
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1486738433947181062
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1486712255185965067
https://twitter.com/NASA/status/1486718227824611333
https://www.americaspace.com/2022/01/27/the-slightest-glitch-remembering-apollo-1-otd-in-1967/
https://www.americaspace.com/2022/01/28/major-malfunction-remembering-challenger-otd-in-1986/
https://www.americaspace.com/2022/02/01/comm-check-remembering-columbia-otd-in-2003/
-
Ostatni start Ariane-4
15.02.2003 o 07:00 z Kourou wystartowała ostatnia rakieta nośna z rodziny Ariane-4 (model Ariane-44L), która w T+21 m wyniosła na orbitę o parametrach: hp=199 km, ha=35880 km, i=7,00° satelitę komunikacyjnego INTELSAT-907.
http://lk.astronautilus.pl/n030201.htm#03
#OTD 15 February 2003, last launch of an #Ariane4 rocket. Flight V159 with @INTELSAT telecommunications satellite Intelsat 907 on board was the 116th mission of this version of the launcher @Arianespace@CNES @esa_sts 👉 https://esa.int/ESA_Multimedia/Images/2003/02/15_February_2003_last_Ariane_4_launch
https://x.com/ESA_History/status/1493514670396755969
https://www.youtube.com/watch?v=6MGZvGULAxc
Goodbye Ariane 4: Finale flight for workhorse rocket
BY STEPHEN CLARK SPACEFLIGHT NOW Posted: February 14, 2003
(https://www.spaceflightnow.com/ariane/v159/images/ariane4.jpg)
The last Ariane 4 rocket blasts off. Photo: Arianespace TV
(...) Placement of the payload into the desired orbit also raised the number of consecutive Ariane 4 successes to 74, a number unmatched by any other booster on the market today.
During 15 years of flights, the Ariane 4 achieved a 97.4 percent success rate while placing 182 primary payloads -- over 400 metric tons -- into space. The Ariane 4 program had over 150 contracts with almost 60 customers.
"Ariane 4 has been Arianespace's legendary launcher. It gave the company a head start and helped it win a leading position in the launching of commercial spacecraft," said Arianespace Chief Executive Officer Jean-Yves Le Gall.
"The vehicle, with its payload capacity of five tons, was perfectly adapted for dual launches, when spacecraft had an average mass of two tons. Today, however, spacecraft have grown heavier, and that is why we have decided to focus on the Ariane 5." (...)
Arianespace closed out its venerable Ariane 4 rocket program today with an early morning vault into space that put a shining end to one of the most successful commercial launchers in the history of the industry. (...)
https://www.spaceflightnow.com/ariane/v159/
https://www.spacedaily.com/news/satellite-biz-03l.html
https://www.satellitetoday.com/uncategorized/2003/02/24/arianespaces-challenging-future/
https://www.esa.int/Enabling_Support/Space_Transportation/Ariane-4_launcher
https://www-acc.esa.int/spaceinimages/Images/2003/02/15_February_2003_last_Ariane_4_launch
https://www.aerospace-technology.com/projects/kourou/
https://en.wikipedia.org/wiki/Intelsat_907
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/intelsat-9.htm
-
30 lat temu w styczniu 1992 roku odbyła się misja STS-42 Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts42.htm).
STS-42 Mission Highlights Resource Tape. Pt. 1 of 2
https://www.youtube.com/watch?v=ctiIQQx5cnA
STS-42 Mission Highlights Resource Tape. Pt. 2 of 2
https://www.youtube.com/watch?v=IHeE1b2pjnM
Space Shuttle Flight 45 (STS-42) Post Flight Presentation
https://www.youtube.com/watch?v=phtXlO6fDcc
‘Vibration and Raw Power’: Remembering STS-42’s Mission for Science, 30 Years On
by Ben Evans 25 days ago
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2022/01/IML1.jpg)
Backdropped by the grandeur of Earth, the Spacelab module was the hub of IML-1 operations throughout the eight days of STS-42. Photo Credit: NASA, via SpaceFacts.de
To facilitate planning for a mission which was envisaged as an early demonstration of research on Space Station Freedom, members of the IML-1 science crew were named in advance of the orbiter crew and a new astronaut designator was conceived. In June 1989, veteran astronauts Norm Thagard and Mary Cleave were announced as Mission Specialists and a cadre of four international scientists—Canadians Ken Money and Roberta Bondar, Germany’s Ulf Merbold and Roger Crouch of the U.S.—were selected to train for a pair of Payload Specialist seats. (...)
Within months, however, everything changed. In early January 1990, Commander Ron Grabe, Pilot Steve Oswald and Readdy were assigned as the orbiter crew. “They pushed this press release in front of us and said ‘You have any problem with that?” Readdy recalled. “I had to read it three or four times before I realized what it was. I saw Oswald’s name on there, but my name didn’t pop out.”
Readdy’s first reaction was to congratulate Oswald.
“Well, buddy,” replied Oswald, “you’re going, too!”
But that same month, Cleave resigned her place on the crew “for personal reasons” and was replaced by another astronaut, Manley “Sonny” Carter. Years later, Cleave rationalized that she had returned from her two previous shuttle missions, shocked by the rate at which Earth had succumbed to negative environmental change.
“Cities were gray smudges,” she said. “The air looked dirtier, less trees, more roads.” She opted to rotate out of the Astronaut Office to NASA’s Goddard Space Flight Center (GSFC) in Greenbelt, Md., to work robotic environmental projects. A year later, she became deputy project manager for GSFCs’ Sea-Viewing Wide Field-of-View Sensor (SeaWIFS) mission. (...)
But for the huge success that IML-1 became, the dark chord of tragedy caused by Carter’s death continued to resonate. Late in the flight, Grabe paid tribute to his lost crewmate. “The gold star, shining brightly in our crew patch represents the way that we will always remember Sonny: a radiant figure, illuminating everyone who met him with his warmth, charm and love,” Grabe said. “His multitude of talents and incomparable joy for life will never be forgotten.” (...)
https://www.americaspace.com/2022/01/22/vibration-and-raw-power-remembering-sts-42s-mission-for-science-30-years-on/
https://science.ksc.nasa.gov/mirrors/images/html/STS42.htm
https://ui.adsabs.harvard.edu/abs/1992sts..reptU....F/abstract
https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/Spacelab_International_Microgravity_Lab_IML-1
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-42.html
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-42.htm
p https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg101274#msg101274
-
60 lat temu miał miejsce kolejny etap kosmicznego wyścigu
w https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1186.msg174630#msg174630
-
36 lat temu, 22 lutego 1986, odbył się ostatni lot rakiety Ariane 1 z pierwszym szwedzkim satelitą Viking oraz francuskim satelitą obserwacji Ziemi SPOT-1.
V16: Final Ariane 1 launch (22.2.86)
https://www.youtube.com/watch?v=4Y4a-8KySew
Ariane 1
The first Ariane version was a 208-ton launcher (without payload) of 47.4 m high. The first stage (L140) was 3.8 m diameter, 18.4 m high, containing 147.6 tons propellant (NTO + UDMH). It was powered by a set of 4 Viking 5 motors which fired during 146 seconds, providing 2485 kN thrust at takeoff (Isp = 247 s) and 2770 kN in vacuum (Isp = 278 s). The second stage (L33) was 2.6 m diameter for 11.6 m high. It was loaded with 34.2 tons propellant identical to first stage. It's Viking 4 motor provided 723 kN thrust (Isp = 296 s) during 138 seconds. The top stage (H8) of same diameter was 9.1 m high. It's cryogenic motor HM-7 developed 61.3 kN thrust (Isp = 441 s) and consumed 8.2 tons liquid oxygen and hydrogen in 545 seconds. The first and third stages were assembled in France by Aerospatiale, the second stage in Germany by ERNO. Ariane was optimized for launches in GTO to which it could deliver 1750 kg.
http://www.sat-net.com/serra/aria14_e.htm
https://nextspaceflight.com/launches/details/749
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/spot-1.htm
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/viking.htm
https://www2.irf.se/program/sspt/projects/satellites/ssc_viking/
https://en.x-mol.com/paper/article/1335617797988249705
https://cnes.fr/en/web/CNES-en/1624-pr70-2003-de-orbitation-of-spot1.php
EDIT 22.02.23
1986 February 22 - . 01:44 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA1. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 1.
SPOT 1 - . Payload: Spot 1 / Viking. Mass: 1,830 kg (4,030 lb). Nation: France. Agency: CNES. Program: SPOT. Class: Earth. Type: Earth resources satellite. Spacecraft: SPOT-1-2-3. USAF Sat Cat: 16613 . COSPAR: 1986-019A. Apogee: 826 km (513 mi). Perigee: 824 km (512 mi). Inclination: 98.70 deg. Period: 101.40 min. Remote sensing satellite. Registration 1986-1.B.
Viking - . Payload: Spot 1 / Viking. Mass: 538 kg (1,186 lb). Nation: Sweden. Agency: SSC. Class: Earth. Type: Magnetosphere satellite. Spacecraft: Viking (Sweden). USAF Sat Cat: 16614 . COSPAR: 1986-019B. Apogee: 13,524 km (8,403 mi). Perigee: 817 km (507 mi). Inclination: 98.80 deg. Period: 261.60 min.
Studied magnetic, electric, UV properties of auroral regions. Scientific satellite for the investigation of space plasma physics in the part of the magnetosphere close to the Earth, particularly in connection with the auroral phenomena. The nominal mission period is eight months but an extension can be envisaged. ST /SG/SER.E/167: The satellite Viking has ceased to function on 12 May 1987 due to a gradual degradation of its electrical power supply system. The satellite remains, however, in Earth orbit.
https://en.wikipedia.org/wiki/Viking_(satellite)
https://twitter.com/ESA_History/status/1628340824013504514
https://twitter.com/ESA_History/status/1628341578954846209
-
25 lat temu, 24 lutego 1997 roku, na Mirze pojawił się ogień podczas trwania 23. długotrwałej wyprawy na stację.
Na pokładzie kompleksu orbitalnego przebywał wówczas m. in. niemiecki astronauta Reinhold Ewald (http://lk.astronautilus.pl/astros/354.htm).
25 Years Ago: Fire Aboard Space Station Mir
Feb 23, 2022
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2022/02/mir_fire_7_oxygen-generator-remains-mir-fire.png)(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2022/02/mir_fire_8_sfog_charred_remains.png)
Two images of the charred remains of the solid fuel oxygen generator returned from space station Mir.
On Feb. 24, 1997, the six crew members aboard the Russian space station Mir faced significant danger when a fire ignited in an oxygen generating system. The searing flame, lasting several minutes, not only cut off access to one of the two Soyuz escape vehicles but also filled the station’s modules with smoke. Although the narrow confines where the fire occurred made fighting it difficult, through teamwork and composure the crew prevailed and extinguished the flames, with no damage to the station’s structure. The station’s life support systems cleared its atmosphere of the toxic smoke over several hours, with no lasting harm to the crew members. The lessons learned from the incident were passed on in the design and operations of the International Space Station. (...)
https://www.nasa.gov/feature/25-years-ago-fire-aboard-space-station-mir
1997 February 24 - .
Mir News 347: FIRE ON BOARD OF THE Mir-SPACE STATION - . Nation: Russia. Program: Mir. Flight: Soyuz TM-24, Soyuz TM-25, Soyuz TM-25 Mir 97, STS-81 Mir NASA-3.
Radio traffic during VHF windows for our position in the morning of 24.02.1997 revealed that something serious had happened on board Mir. Somewhat earlier there was already an indication: a direct TV-link from Mir with Oberpfaffenhofen via Altair-1 for this morning did not take place. During the 3d pass for our position (orb. 62943, 1341-1348 UTC) the cloven hoof came out: in a conversation with his consultants on earth Ewald reported about a fire on board. This fire broke out last night. An oxygen cartridge caught fire and a grey smoke spread out in all parts of the complex. Korzun and Kaleri fought against the fire with extinguishers and the others tried to push back the smoke. All crew members had to wear gas-masks. This lasted two and a half hours the maximum endurance of those masks. The extinction water caused a high humidity and the temperature of the atmosphere was higher than normal. Ewald did not get smoke or just a little bit in his longs and to remain on the safe side he swallowed coal- and vitamin tablets and milk products. He was very tired but he did not think that this had been caused by something like pollution, but by the lack of sleep. He went asleep at 6 o'clock in the morning and woke up 4 hours later. Jerry Linenger was very busy collecting air samples for pollution tests. He also tried to determine the amount of formaldehyde. The crew of six was in the Base Block when the fire began in an adjacent room. Russian toxicologists are analysing telemetric data about Mir's on board atmosphere. The crew already collected urine- and saliva samples and later on they got instructions to collect blood samples and to do additional medical tests. In the course of the day a TV press conference was on schedule and a lot of journalist were waiting in Oberpfaffenhofen. Ewald told that the events had caused such a mess in the station that it was not convenient to have that TV session today. As a palliative Ewald answered some questions about the nightly occurrences and his statements almost fully confirmed the information gathered by me for this report.
Chris v.d. Berg, NL-9165/A-UK3202.
http://www.astronautix.com/f/february24.html
https://www.universetoday.com/100229/fire-how-the-mir-incident-changed-space-station-safety/
EDIT 24.02.23
https://en.wikipedia.org/wiki/Mir_EO-23
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3104.msg121787#msg121787
https://twitter.com/spacemen1969/status/1496747975351042053
-
50 lat temu, 3 marca 1972
https://twitter.com/NASAhistory/status/1499200168763273219
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=933.msg175056#msg175056
-
107 lat temu, 3 marca 1915, został utworzony Narodowy Komitet Doradczy ds. Aeronautyki ( NACA - National Advisory Committee for Aeronautics) będący federalną agencją USA. 1 października 1958 została ona przekształcona w NASA.
https://www.nasa.gov/ames/the-national-advisory-committee-for-aeronautics
https://twitter.com/NASAArmstrong/status/1499414586625339396
EDIT 03/04.03.23
https://en.wikipedia.org/wiki/National_Advisory_Committee_for_Aeronautics
https://pl.wikipedia.org/wiki/National_Advisory_Committee_for_Aeronautics
https://twitter.com/airandspace/status/1631723452351619075
Recognizing the need for the U.S. to keep up with other nations in advancing flight technology, Congress created the National Advisory Committee for Aeronautics (NACA) #OTD in 1915. The NACA went on to develop faster fighter planes for WWII…
…hypersonic aircraft and rockets in the '40s, and much, much more before being transformed into NASA in 1958.
Read the highlights of the NACA's accomplishments in Roger Launius's new book NACA to NASA to Now:
https://www.nasa.gov/connect/ebooks/naca-to-nasa-to-now.html
https://twitter.com/NASAhistory/status/1631700968374173706
https://twitter.com/ron_eisele/status/1764027805644226690
3 March 1915. The National Advisory Committee for Aeronautics (NACA), forerunner of NASA, U.S. federal agency was founded to undertake, promote, and institutionalize aeronautical research.
NACA:🐛::NASA:🦋
Well before its 1958 metamorphosis into NASA, the National Advisory Committee for Aeronautics (NACA) was born #OTD in 1915, to "supervise and direct the scientific study of the problems of flight, with a view to their practical solution." https://go.nasa.gov/3V1rF6O
https://twitter.com/NASAhistory/status/1764334930341872105
-
20 lat firmy SpaceX
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 16 MARCA 2022
Dwadzieścia lat temu, 14 marca 2002, firma SpaceX rozpoczęła działalność. (...)
https://kosmonauta.net/2022/03/20-lat-firmy-spacex/
2022 mar 17 13:28 Kosmonauta.net https://kosmonauta.net/2022/03/sektor-kosmiczny-14-31-marca-2022/
Stara strona firmy SpaceX
Warto na nią spojrzeć! Dostępna na stronie archive.org. https://web.archive.org/web/20030808021408fw_/http://www.spacex.com/
-
40 lat temu, 24 czerwca 1982 roku, rozpoczął się lot Sojuza T-6 (http://lk.astronautilus.pl/loty/st6.htm). Na pokładzie statku kosmicznego pierwszy astronauta z Europy Zachodniej, Francuz Jean-Loup Jacques Marie Chrétien (http://lk.astronautilus.pl/astros/108.htm)
https://www.youtube.com/watch?v=3tX4kBSLBdY
http://www.gctc.ru/main.php?id=5814
https://alchetron.com/Jean-Loup-Chr%C3%A9tien
https://air-cosmos.com/article/il-y-a-30-ans-jean-loup-chrtien-marchait-dans-lespace-1116
w https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4742.msg168709#msg168709
19 kwietnia przed 40-tu laty na orbitę została wyniesiona stacja orbitalna Salut-7.
http://www.gctc.ru/main.php?id=5751
Космонавт Савиных Виктор о фильме Салют 7
https://www.youtube.com/watch?v=YE6xZcuHEbk
-
30 lat temu, 25 czerwca 1992 roku, rozpoczęła się najdłuższa wtedy misja promu kosmicznego STS-50 Columbia (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts50.htm), co było możliwe dzięki pracom modernizacyjnym promu kosmicznego.
Prowadzono eksperymenty naukowe na pokładzie laboratorium Spacelab w konfiguracji USML-1 (United States Microgravity Laboratory).
Załoga pracowała na dwóch 12-godzinnych zmianach, przeprowadzając 31 eksperymentów.
Dunbar osiągnęła wtedy nowy rekordowy czas nalotu dla kobiety.
STS-50 mission highlights
https://www.youtube.com/watch?v=nTMwda3mCYM
STS-50 Day Landing KSC
https://www.youtube.com/watch?v=pPYFGqDRLLE
‘To Make Life as Good as Possible’: 25 Years Since STS-50 Stretched the Space Shuttle
by Ben Evans 5 years ago
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2015/04/sts50-500x379.jpg)
The Extended Duration Orbiter (EDO) “wafer” is pictured in the aft end of Columbia’s payload bay, alongside the Spacelab module, during STS-50 pre-launch processing. Photo Credit: NASA
(...) Dunbar was keenly aware that such work had been pioneered aboard Skylab in the early 1970s and she felt that it was “a real loss of our investment and scientific discoveries of the future if we didn’t build facilities for [the new] station”. She worked closely with fellow astronaut Sally Ride, who was leading a team to prepare a strategic roadmap for NASA’s future, and one of the products of their efforts was the United States Microgravity Laboratory. “We flew USML-1…with all new facilities that were destined for the International Space Station,” Dunbar told the NASA oral historian. (...)
https://www.americaspace.com/2017/06/17/to-make-life-as-good-as-possible-25-years-since-sts-50-stretched-the-space-shuttle-part-1/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-50.html
-
40 lat temu, 27.06.1982 o 14:59:59,8647 z wyrzutni LC-39A na Cape Canaveral wystartowała ostatnia misja testowa wahadłowca STS-4 Columbia/F-4 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts4.htm).
04.07.1982 o 16:09:40 wahadłowiec wylądował na bieżni nr 22 Edwards AFB.
Lot trwał 7d 01g 09m 41s.
STS-4 Space Shuttle Columbia Launch
https://www.youtube.com/watch?v=O79dNzrOW5c
https://twitter.com/NASAhistory/status/1541511692428910597
https://www.nasa.gov/feature/40-years-ago-sts-4-columbia-s-final-orbital-flight-test
https://twitter.com/NASAhistory/status/1673736703989760002
https://twitter.com/ShuttleAlmanac/status/1673633883450122240
STS-4: Postflight Press Conference - NASA
https://www.youtube.com/watch?v=Vz9a0Gnviz0
Doing Tab November: Remembering STS-4, Four Decades On
by Ben Evans Juni 27, 2022
Forty years ago today, on 27 June 1982, Columbia rose from historic Pad 39A at the Kennedy Space Center (KSC) in Florida, for STS-4, the fourth and final Orbital Flight Test (OFT) of the Space Shuttle Program. Aboard the reusable orbiter were Commander Ken Mattingly and Pilot Hank Hartsfield. Theirs was to be the final shuttle test flight, after which the vehicle would be declared “operational”—or so the rhetoric went—for commercial missions for national and international customers, military missions for the Department of Defense and scientific missions with Europe’s Spacelab. In the heady days of the early 1980s, it was hoped that four members of the shuttle fleet would launch every two weeks, achieving multiple flights in each calendar year. But it was a pledge that the shuttle program never came close to achieving.
https://www.americaspace.com/2022/06/27/doing-tab-november-remembering-sts-4-four-decades-on/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-4.html
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-4.htm
http://www.astronautix.com/s/sts-4.html
https://pl.wikipedia.org/wiki/STS-4
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-4
KHW 04.07.1982 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg94754#msg94754
-
60 lat temu, 10.07.1962 o 08:35 z wyrzutni LC-17B na Cape Canaveral została wystrzelona RN Thor-Delta, która wyniosła na orbitę 78-kilogramowego satelitę Telstar 1.
Telstar 1 osiągnął orbitę o parametrach: hp=945 km, ha=5643 km, i=44,80°, t=157,80 min.
Satelita komunikacyjny opracowany przez Bell Telephone Laboratories dla AT&T był pierwszym komercyjnym ładunkiem w kosmosie.
Do dziś, choć już nieczynny, nadal znajduje się na orbicie wokółziemskiej.
1962 July 10 - . 08:35 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17B. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Thor Delta.
Telstar 1 - . Mass: 77 kg (169 lb). Nation: USA. Agency: ATT. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: Telstar. USAF Sat Cat: 340 . COSPAR: 1962-A-Epsilon-1. Apogee: 5,643 km (3,506 mi). Perigee: 945 km (587 mi). Inclination: 44.80 deg. Period: 157.80 min.
A NASA Thor/Delta boosted Telstar, the first commercially developed international communications satellite, into orbit. First commercial comsat; active repeater. Spacecraft engaged in practical applications and uses of space technology such as weather or communication (US Cat C).
http://www.astronautix.com/j/july10.html
http://www.astronautix.com/t/telstar.html
AT&T Archives: Telstar!
https://www.youtube.com/watch?v=uKH-GijnAGk
The Day Television Went Global
https://www.youtube.com/watch?v=gD_8hks7Es0
https://ethw.org/NASA_Launches_Telstar
https://www.arnnet.com.au/slideshow/430193/pictures-telstar-50-little-satellite-launched-an-industry/
https://airandspace.si.edu/collection-objects/communications-satellite-telstar/nasm_A20070113000
https://www.worthpoint.com/worthopedia/telstar-1st-communication-satellite-1827207778
https://www.nasa.gov/topics/technology/features/telstar.html
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1962-029A
http://www.kosmonautyka.pl/telstar-1
https://en.wikipedia.org/wiki/Telstar_1
https://pl.wikipedia.org/wiki/Telstar_1
Telstar 1, 2 (171 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/telstar-1.htm
https://twitter.com/ESA_History/status/1546508386027638785
https://twitter.com/airandspace/status/1546138427497893889
-
55 lat temu, 19 października 1967 roku, nastąpił w odległości 3 946 km od Wenus przelot sondy Mariner-5.
Był to drugi amerykański przelot w pobliżu tej planety (Mariner-2 przeleciał 14 grudnia 1962 w odległości 34 752 km).
55 Years Ago: Mariner 5 Explores Venus
Oct 19, 2022
In 1967, as NASA continued preparations for the first human landing on the Moon, the agency once again turned its attention toward exploring Venus. Engineers at NASA’s Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, modified the backup Mariner 4 spacecraft to operate closer to the Sun, and on June 14, 1967, NASA launched Mariner 5 on a 127-day journey to the mysterious cloud-shrouded planet.
https://www.nasa.gov/feature/55-years-ago-mariner-5-explores-venus
https://www.nasa.gov/feature/55-years-ago-mariner-5-launches-to-explore-venus
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1967-060A
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/mariner-5.htm
http://lk.astronautilus.pl/sondy/mariner5.htm
-
Mija 40 lat od pierwszej misji operacyjnej w programie STS STS-5 Columbia (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts5.htm).
Załoga rozmieściła na orbicie dwa pierwsze satelity komercyjne.
Pierwszy raz na pokładzie statku kosmicznego znalazły się 4 osoby.
STS-5 launch & landing (11-11-82)
https://www.youtube.com/watch?v=MXZIyRvldj4
1982: STS-5 Columbia (NASA)
https://www.youtube.com/watch?v=wI6Ru7V3Zo8
Space Shuttle Flight 5 (STS-5) Post Flight Presentation
https://www.youtube.com/watch?v=NOLkUwC4TJ8
40 Years Ago: STS-5, Columbia’s First Satellite Deploy Mission
Nov 10, 2022
On its fifth trip into space in November 1982, space shuttle Columbia’s STS-5 mission set a number of firsts. NASA managers considered this the first operational flight of the space shuttle, following completion of the four Orbital Flight Tests. For the first time, four astronauts rode into space in the same spacecraft, Commander Vance D. Brand, Pilot Robert F. Overmyer, and William B. Lenoir and Joseph P. Allen, the first two mission specialists to fly. The mission deployed the first two satellites for commercial customers. The mission’s plan also included the first spacewalk of the space shuttle program, but independent hardware failures in both spacesuits prevented the spacewalk from taking place. The mission also included three student experiments.
https://www.nasa.gov/feature/40-years-ago-sts-5-columbia-s-first-satellite-deploy-mission
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-5.html
https://spacecenter.org/mission-monday-sts-5-the-first-operational-shuttle-mission/
-
Chronologiczna lista astronautów i kosmonautów, którzy zmarli w wieku co najmniej 80 lat
W latach 2007-2022 zmarło 34. uczestników lotów kosmicznych (orbitalnych i księżycowych).
Wg krajów:
USA 22
Rosja 10
Niemcy 1
Polska 1
Zmarli uczestnicy lotów kosmicznych wg lat:
80-84 (15) USA 7, Rosja 6, Niemcy 1, Polska 1
85-89 (11) USA 9, Rosja 2
90-94 (7) USA 5, Rosja 2
95-99 (1) USA 1
001 03.05.2007. Walter Marty Schirra, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/9.htm) (84) (2+1), 012:07:13:38
002 21.11.2009. Konstantin Pietrowicz Fieoktistow (http://lk.astronautilus.pl/astros/14.htm) (83) (1), 001:00:17:03
003 25.08.2012. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=234.msg2562#msg2562) Neil Alden Armstrong (http://lk.astronautilus.pl/astros/25.htm) (82) (2), 008:14:00:00, Apollo 11, 1. człowiek na Księżycu
004 10.10.2013. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1572.msg58582#msg58582) Malcolm Scott Carpenter (http://lk.astronautilus.pl/astros/6.htm) (88) (1), 000:04:55:56
005 03.03.2014. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1751.msg64082#msg64082) William Reid Pogue (http://lk.astronautilus.pl/astros/68.htm) (84) (1), 084:01:15:32
006 17.07.2014. (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3714.msg133812#msg133812) Henry Warren 'Hank' Hartsfield, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/109.htm) (80) (3), 020:02:50:36
007 21.02.2015. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1015.msg41546#msg41546) Aleksiej Aleksandrowicz Gubariew (http://lk.astronautilus.pl/astros/74.htm) (83) (2), 037:11:36:15
008 04.02.2016. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2360.0) Edgar Dean Mitchell (http://lk.astronautilus.pl/astros/50.htm) (85) (1), 009:00:01:57, Apollo 14, 6. człowiek na Księżycu
009 08.12.2016. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=494.0) John Herschel Glenn, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/5.htm) (95) (2), 009:02:39:19
010 16.01.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2770.msg101117#msg101117) Eugene Andrew 'Gene' Cernan (http://lk.astronautilus.pl/astros/27.htm) (82) (3) 023:14:16:10, Apollo 10, Apollo 17 , 11. człowiek na Księżycu
011 08.04.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2854.msg103803#msg103803) Gieorgij Michajłowicz Grieczko (http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm) (85) (3), 134:20:32:59
012 17.05.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2883.msg105097#msg105097) Wiktor Wasiljewicz Gorbatko (http://lk.astronautilus.pl/astros/44.htm) (82) (3) 030:12:48:21
013 22.10.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3026.msg110863#msg110863) Paul Joseph Weitz (http://lk.astronautilus.pl/astros/61.htm) (85) (2), 033:01:13:30
014 06.11.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3041.msg111341#msg111341) Richard Francis 'Dick' Gordon, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/29.htm) (88) (2), 013:03:53:32 , Apollo 12
015 21.12.2017. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3094.msg112962#msg112962) Bruce McCandless II (http://lk.astronautilus.pl/astros/133.htm) (80) (2), 013:00:32:00
016 05.01.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=783.msg113678#msg113678) John Watts Young (http://lk.astronautilus.pl/astros/18.htm) (87) (6), 034:19:41:52, Apollo 10, Apollo 16, 9. człowiek na Księżycu
017 26.05.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3225.msg118769#msg118769) Alan LaVern Bean (http://lk.astronautilus.pl/astros/45.htm) (86) (2), 069:15:45:28 , Apollo 12 , 4. człowiek na Księżycu
018 27.05.2018. (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3228.msg118845#msg118845) Donald Herod Peterson, Sr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/116.htm) (84) (1), 005:00:23:42
019 27.03.2019 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1461.msg56031#msg56031) Walerij Fiodorowicz Bykowskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/11.htm) (84) (3) 020:17:48:22
020 15.04.2019 (http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3601.msg131160#msg131160) Owen Kay Garriott (http://lk.astronautilus.pl/astros/62.htm) (88) (2) 069:18:56:28.
021 21.09.2019 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3787.msg136387#msg136387) Sigmund Werner Paul Jähn (http://lk.astronautilus.pl/astros/90.htm) (82) (1) 007:20:49:04.
022 11.10.2019 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3665.msg132680#msg132680) Aleksiej Archipowicz Leonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/17.htm) (85) (2) 007:00:33:08.
023 18.03.2020 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3768.msg142637#msg142637) Alfred Merrill Worden (http://lk.astronautilus.pl/astros/54.htm) (88) (1) 012:07:11:52 Apollo 15.
024 26.08.2020 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4209.msg149539#msg149539) Gerald Paul Carr (http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm) (88) (1) 084:01:15:32
025 11.01.2021 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4388.msg156107#msg156107) William Edgar Thornton (http://lk.astronautilus.pl/astros/127.htm) (91) (2), 013:01:17:28
026 28.04.2021 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3739.msg134502#msg134502) Michael Collins (http://lk.astronautilus.pl/astros/28.htm) (90) (2), 011:02:05:13 Apollo 11
027 15.06.2021 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3072.msg112342#msg112342) Władimir Aleksandrowicz Szatałow (http://lk.astronautilus.pl/astros/35.htm) (93) (3), 009:21:57:30
028 06.06.2022 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5052.msg177020#msg177020) Walerij Wiktorowicz Riumin (http://lk.astronautilus.pl/astros/84.htm) (82) (4), 371:17:25:50
029 07.08.2022 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3587.msg130640#msg130640) Anatolij Wasiljewicz Filipczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/42.htm) (94) (2), 010:21:03:58
030 30.08.2022 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4608.msg165049#msg165049) Don Leslie Lind (http://lk.astronautilus.pl/astros/166.htm) (92) (1), 007:00:08:46
031 07.09.2022 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1805.msg65580#msg65580) Walerij Władimirowicz Polakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm) (80) (2), 678:16:33:04
032 13.10.2022 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5130.msg179190#msg179190) James Alton McDivitt (http://lk.astronautilus.pl/astros/19.htm) (93) (2), 014:02:57:05 Apollo 9
033 16.10.2022 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5131.msg179191#msg179191) Lodewijk van den Berg (http://lk.astronautilus.pl/astros/167.htm) (90) (1), 007:00:08:46
034 12.12.2022 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=768.msg28911#msg28911) Mirosław Hermaszewski (http://lk.astronautilus.pl/astros/89.htm) (81) (1), 007:22:02:59
Aktualizacje
035 03.01.2023 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5200.msg180954#msg180954) (1932) Ronnie Walter Cunningham (http://lk.astronautilus.pl/astros/32.htm) (90) (1), 010:20:09:03 Apollo 7
036 17.08.2023 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5443.msg186197#msg186197) (1937) Karol Joseph 'Bo' Bobko (http://lk.astronautilus.pl/astros/115.htm) (85) (3), 016:02:03:43
037 31.10.2023 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4002.msg142532#msg142532) (1936) Thomas Kenneth 'Ken' Mattingly II (http://lk.astronautilus.pl/astros/56.htm) (87) (3), 021:04:34:08 Apollo 16
038 07.11.2023 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4756.msg169242#msg169242) (1928) Frank Frederick Borman II (http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm) (95) (2), 019:21:35:42 Apollo 8
039 27.02.2024 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5586.msg189841#msg189841) (1937) Richard Harrison 'Dick' Truly (http://lk.astronautilus.pl/astros/105.htm) (86) (2), 008:07:21:55
040 18.03.2024 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5493.msg190250#msg190250) (1930) Thomas Patten Stafford (http://lk.astronautilus.pl/astros/24.htm) (93) (4), 021:03:43:59 Apollo 10
Krótka statystyka śmierci uczestników lotów kosmicznych w poszczególnych latach
Krótka statystyka śmierci uczestników lotów kosmicznych w poszczególnych latach w wieku co najmniej 80 lat
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg139818#msg139818
Lista zmarłych uczestników lotów kosmicznych
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3483.msg136564#msg136564
-
Wykaz żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat , którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny.
Razem w tej kategorii jest 55 osób , w tym 12 Rosjan i 37 Amerykanów, a także Francuz, Bułgar, Belg, Niemiec, Kubańczyk, Japończyk.
Spośród 29 żyjących uczestników lotów kosmicznych, którzy wystartowali w kosmos do końca 1977, tylko Jurij Wiktorowicz Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm) ma mniej niż 80 lat.
Spośród pierwszej setki astronautów i kosmonautów żyje jeszcze (do pierwszego lotu kosmicznego wystartowali w okresie od 12.04.1961-12.03.1981) 35:
14 Rosjan
16 Amerykanów
1 Czech
1 Bułgar
1 Węgier
1 Wietnamczyk
1 Kubańczyk
Z 24 astronautów programu Apollo, którzy odbyli loty w kierunku Księżyca żyje jeszcze 10-ciu, w tym czterech, którzy wylądowali na powierzchni Srebrnego Globu i spacerowali po nim.
Z programu Apollo żyje jeszcze jedna cała załoga (Apollo 8 ).
Podobne prezentacje z poprzednich lat:
2016 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg100443#msg100443)
2017 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg113405#msg113405)
2018 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg126740#msg126740)
2019 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg139819#msg139819)
2020 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg155491#msg155491)
2021 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg173013#msg173013)
1928 (94)
Frank Frederick Borman II (http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm) (2), 019:21:35:42 , Apollo 8 +
James Arthur 'Shaky' Lovell, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm) (4), 029:19:04:52 , Apollo 8, Apollo 13
1930 (92)
Thomas Patten Stafford (http://lk.astronautilus.pl/astros/24.htm) (4), 021:03:43:59 , Apollo 10
Buzz Aldrin (http://lk.astronautilus.pl/astros/30.htm) (2), 012:01:53:04 , Apollo 11 , 2. człowiek na Księżycu
1931 (91)
Vance DeVoe Brand (http://lk.astronautilus.pl/astros/76.htm) (4), 031:02:03:51
1932 (90)
David Randolph Scott (http://lk.astronautilus.pl/astros/26.htm) (3). 022:18:54:11 , Apollo 15 , 7. człowiek na Księżycu
Ronnie Walter Cunningham (http://lk.astronautilus.pl/astros/32.htm) (1), 010:20:09:03 Apollo 7 +
Joseph Peter Kerwin (http://lk.astronautilus.pl/astros/60.htm) (1), 028:00:49:48
Joe Henry Engle (http://lk.astronautilus.pl/astros/104.htm) (2), 009:08:30:55
Edwin Jacob 'Jake' Garn (http://lk.astronautilus.pl/astros/164.htm)(1), 006:23:55:23, NASA Specjaliści ładunku Obserwator Kongres USA
1933 (89)
William Alison Anders (http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm) (1), 006:03:00:41, Apollo 8
Fred Wallace Haise, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/47.htm), (1), 005:22:54:40 , Apollo 13
1934 (88)
Boris Walentinowicz Wołynow (http://lk.astronautilus.pl/astros/36.htm) (2), 052:07:17:47
Aleksiej Stanisławowicz Jelisiejew (http://lk.astronautilus.pl/astros/37.htm) (3), 008:22:22:33
1935 (87)
Russell Louis 'Rusty' Schweickart (http://lk.astronautilus.pl/astros/39.htm) (1), 010:01:07:00
Charles Moss Duke, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/57.htm) (1), 011:01:51:04 , Apollo 16 10. człowiek na Księżycu
Harrison Hagan 'Jack' Schmitt (http://lk.astronautilus.pl/astros/59.htm) (1), 012:13:51:58 , Apollo 17 12. człowiek na Księżycu
Władimir Wiktorowicz Aksjonow (http://lk.astronautilus.pl/astros/79.htm) (2), 011:20:11:47
Franklin Story Musgrave (http://lk.astronautilus.pl/astros/117.htm) (6), 053:09:58:27
1936 (86)
Thomas Kenneth 'Ken' Mattingly II (http://lk.astronautilus.pl/astros/56.htm) (3), 021:04:34:08 , Apollo 16 +
Jack Robert Lousma (http://lk.astronautilus.pl/astros/63.htm) (2), 067:11:13:49
Edward George Gibson (http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm) (1), 084:01:15:32
Robert Allan Ridley Parker (http://lk.astronautilus.pl/astros/129.htm) (2), 019:06:52:32
Loren Wilber Acton (http://lk.astronautilus.pl/astros/177.htm) (1), 007:22:45:26 NASA Specjaliści ładunku Spacelab 2
1937 (85)
Walentina Władimirowna Tierieszkowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/12.htm) (1) , 002:22:50:08
Witalij Michajłowicz Żołobow (http://lk.astronautilus.pl/astros/78.htm) (1), 049:06:23:32
Robert Laurel Crippen (http://lk.astronautilus.pl/astros/102.htm) (4), 023:13:48:38
Richard Harrison 'Dick' Truly (http://lk.astronautilus.pl/astros/105.htm) (2), 008:07:21:55
Joseph Percival 'Joe' Allen IV (http://lk.astronautilus.pl/astros/113.htm) (2), 013:01:59:21
Karol Joseph 'Bo' Bobko (http://lk.astronautilus.pl/astros/115.htm) (3), 016:02:03:43 , polskie korzenie +
1938 (84)
Jean-Loup Jacques Marie Chrétien (http://lk.astronautilus.pl/astros/108.htm) (3) 043:11:18:49
1939 (83)
John McCreary Fabian (http://lk.astronautilus.pl/astros/120.htm) (2), 013:04:02:59
1940 (82)
Aleksandr Siergiejewicz Iwanczenkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/88.htm) (2), 147:12:38:25
Georgi Iwanow Iwanow (http://lk.astronautilus.pl/astros/92.htm) (1), 001:23:01:06 Interkosmos, Bułgaria
Wiktor Pietrowicz Sawinych (http://lk.astronautilus.pl/astros/100.htm) (3), 252:17:37:51
Taylor Gun-Jin Wang (http://lk.astronautilus.pl/astros/168.htm) (1), 007:00:08:46, NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3
Roger Keith Crouch (http://lk.astronautilus.pl/astros/356.htm) (2), 019:15:57:11, NASA Specjaliści ładunku MSL-1
Dennis Anthony Tito (http://lk.astronautilus.pl/astros/403.htm) (1), 007:22:04:08, 1. kosmiczny turysta
1941 (81)
Frederick Hamilton Hauck (http://lk.astronautilus.pl/astros/119.htm) (3) 018:03:09:11
Ulf Dietrich Merbold (http://lk.astronautilus.pl/astros/130.htm) (3) 049:21:38:03 ESA, Niemcy
Frederick Drew Gregory (http://lk.astronautilus.pl/astros/165.htm) (3) 006:22:50:43
Dirk Dries David Damiaan Frimout (http://lk.astronautilus.pl/astros/269.htm) (1) 008:22:09:25 NASA Specjaliści ładunku EOM / ATLAS, Belgia
1942 (80)
Piotr Iljicz Klimuk (http://lk.astronautilus.pl/astros/69.htm) (3) 078:18:18:42
Walentin Witaljewicz Lebiediew (http://lk.astronautilus.pl/astros/70.htm) (2) 219:06:00:08
Wiaczesław Dmitrijewicz Zudow (http://lk.astronautilus.pl/astros/80.htm) (1) 002:00:06:35
Władimir Wasiljewicz Kowalonok (http://lk.astronautilus.pl/astros/83.htm) (3) 216:09:09:40
Władimir Aleksandrowicz Dżanibiekow (http://lk.astronautilus.pl/astros/86.htm) (5) 145:15:58:37
Arnaldo Tamayo Méndez (http://lk.astronautilus.pl/astros/97.htm) (1) 007:20:43:24 Interkosmos, Kuba
Guion Stewart 'Guy' Bluford, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/126.htm) (4) 028:16:35:41
Robert Lee Stewart (http://lk.astronautilus.pl/astros/135.htm) (2) 012:01:00:33
Anthony Wayne England (http://lk.astronautilus.pl/astros/176.htm) (1) 007:22:45:26
Clarence William 'Bill' Nelson II (http://lk.astronautilus.pl/astros/199.htm) (1) 006:02:03:51 NASA Specjaliści ładunku Obserwator Kongres USA
John Elmer Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (5) 161:02:47:26
Robert Clyde Springer (http://lk.astronautilus.pl/astros/213.htm) (2) 009:21:33:15
Toyohiro Akiyama (http://lk.astronautilus.pl/astros/239.htm) (1) 007:21:54:40 Lot odbył jako reporter telewizyjny TBS (Tokyo Broadcasting System), Japonia
W 2023 80. urodziny będą dotyczyć:
18.06.1983 03.07.1943 Norman Earl Thagard (http://lk.astronautilus.pl/astros/122.htm) (5) 140:13:27:04
27.06.1983 20.02.1943 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3955.msg141734#msg141734) Aleksandr Pawłowicz Aleksandrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/123.htm) (2) 309:18:02:21
30.08.1983 17.01.1943 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5213.msg181354#msg181354) Daniel Charles Brandenstein (http://lk.astronautilus.pl/astros/124.htm) (4) 032:21:05:48
05.10.1984 14.08.1943 Jon Andrew McBride (http://lk.astronautilus.pl/astros/149.htm) (1) 008:05:23:33
17.06.1985 28.04.1943 John Oliver Creighton (http://lk.astronautilus.pl/astros/169.htm) (3) 016:20:24:51
17.06.1985 14.01.1943 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5211.msg181335#msg181335) Matilda Shannon Wells Lucid (http://lk.astronautilus.pl/astros/171.htm) (5) 223:02:52:18
29.07.1985 19.07.1943 Roy Dubard Bridges, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/174.htm) (1) 007:22:45:26
18.10.1989 04.08.1943 Michael James McCulley (http://lk.astronautilus.pl/astros/219.htm) (1) 004:23:39:20
28.02.1990 09.07.1943 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1864.msg67806#msg67806) John Howard Casper (http://lk.astronautilus.pl/astros/227.htm) (4) 034:09:52:38
02.12.1990 17.09.1943 Samuel Thornton Durrance (http://lk.astronautilus.pl/astros/236.htm) (2) 025:14:13:54 NASA Specjaliści ładunku ASTRO-1; NASA Specjaliści ładunku ASTRO-2 +
EDIT:
Ronnie Walter Cunningham (1932) zmarł 03.01.2023
Karol Joseph 'Bo' Bobko (1937) zmarł 17.08.2023 , polskie korzenie
Thomas Kenneth 'Ken' Mattingly II (1936) zmarł 31.10.2023
Frank Frederick Borman II zmarł (1928) 07.11.2023
----
Samuel Thornton Durrance (1943) zmarł 05.05.2023
-
Statystyki obchodów Bożego Narodzenia i Nowego Roku w kosmosie (1)
Od 1987 roku bożonarodzeniowe święta są nieustannie świętowane na orbicie wokółziemskiej.
Od 1988 roku witanie Nowego Roku w kosmosie miało tylko przerwę w 2000 roku.
Załoga STS-103 Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts103.htm) w 1999 roku spędziła Boże Narodzenie na orbicie, jako jedyna załoga promu kosmicznego, która tego doświadczyła.
Do dziś świętowanie Bożego Narodzenia i Nowego Roku odbywało się z udziałem 124 ludzi (155 załogantów). [128-162]
Nowy rok jest obecnie świętowany w kosmosie po raz 36., a święta bożonarodzeniowe były świętowane 38 razy, przy czym w 1973 roku równocześnie Rosjanie i Amerykanie osobno spędzali Boże Narodzenie w kosmosie.
W 2021 po raz pierwszy czas Bożego Narodzenia był jednocześnie spędzany na ISS i CSS (Chińska Stacja Orbitalna), jak i początek Nowego 2022 Roku.
Po raz pierwszy Nowy Rok był witany na orbicie wokółziemskiej przez załogę Skylab 4 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sl4.htm) w 1974.
Po raz drugi zdarzyło się to załodze Sojuza-26 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s26.htm) przebywającej na pokładzie stacji orbitalnej Salut-6 w 1978 roku.
Następna taka sytuacja miała miejsce dokładnie 10 lat później na stacji orbitalnej Mir z udziałem
Władimira Titowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm) i Musy Manarowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm).
W 2018 roku z powodu awarii w czasie startu Sojuza MS-10 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sms10.htm) na świętowanie Bożego Narodzenia i Nowego Roku 2018 nie dotarli na ISS Aleksiej Owczynin (http://lk.astronautilus.pl/astros/544.htm) i Tyler Hague (http://lk.astronautilus.pl/astros/556.htm).
Załogi witały Nowy Rok na pokładach następujących stacji orbitalnych:
Skylab 1 raz - 1974
Salut-6 1 raz - 1978
Mir 12 razy - 1988 – 1999
ISS do tej pory 23 razy – od 2001
CSS 2 razy - od 2022
Oprócz Rosjan Nowy Rok w kosmosie rozpoczynali na Mirze:
1995 Thomas Reiter (http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm) ( Niemiec)
1997 John Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (USA)
1998 Dave Wolf (http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm) (USA)
Jedynie Boże Narodzenie na orbicie spędzili cudzoziemcy:
1999 Jean-François Clervoy (http://lk.astronautilus.pl/astros/320.htm) (Francja)
1999 Claude Nicollier (http://lk.astronautilus.pl/astros/277.htm) (Szwajcaria)
Od czasu zwiększenia liczebności załóg ekspedycji ISS, święta Bożego Narodzenia od 2009 są nieustannie świętowane nie tylko przez Rosjan i Amerykanów i tak samo Nowy Rok począwszy od 2010 roku odbywa się stale z udziałem przedstawicieli krajów spoza tych dominujących w załogowej obsadzie ISS.
Na ISS Nowy Rok witali oprócz Rosjan i Amerykanów:
2010, 2021 Soichi Noguchi (http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm)
2011 Paolo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm)
2012 André Kuipers (http://lk.astronautilus.pl/astros/432.htm)
2013 Chris Hadfield (http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm)
2014,2023 Koichi Wakata (http://lk.astronautilus.pl/astros/341.htm)
2015 Samantha Cristoforetti (http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm)
2016 Timothy Peake (http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm)
2017 Thomas Pesquet (http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm)
2018 Norishige Kanai (http://lk.astronautilus.pl/astros/553.htm)
2019 David Saint-Jacques (http://lk.astronautilus.pl/astros/557.htm)
2020 Luca Parmitano (http://lk.astronautilus.pl/astros/529.htm)
2022 Matthias Maurer (http://lk.astronautilus.pl/astros/576.htm)
Do dzisiaj 116 ludzi (147 załogantów) witało Nowy Rok na orbicie.
Więcej niż jeden raz świętowało Nowy Rok na orbicie 26. astronautów w tym 3. trzykrotnie i 1 czterokrotnie:
Rosja 50 (73 załogantów)
USA 47 (53 załogantów)
Chiny 6
Niemcy 2
Japonia 3 (5 załogantów)
Włochy 3
Holandia 1
Kanada 2
W. Brytania 1
Francja 1 ( Razem 12. przedstawicieli innych krajów)
Statystyka świętowania Nowego Roku z podziałem na stacje orbitalne:
Skylab
1 raz z udziałem 3 astronautów
Salut 6
1 raz z udziałem 2 kosmonautów
Mir
12 razy z udziałem 20 kosmonautów (29 załogantów). Oprócz Rosjan Nowy Rok na Mirze spędzało 2. Amerykanów i Niemiec.
ISS
23 razy z udziałem 88 astronautów (107 załogantów), w tym 12 (14 załogantów) przedstawicieli innych krajów.
CSS
2 razy z udziałem 6 tajkonautów (6 załogantów).
Boże Narodzenie spędziło na orbicie 128 ludzi (162 załogantów) - krótka statystyka:
USA 53 (61 załogantów)
ZSRR/Rosja 54 (78 załogantów)
Chiny 6 (6 załogantów)
Inne kraje 15 (17 załogantów) :
Niemcy 2
Francja 2
Szwajcaria 1
Japonia 3 (5 załogantów)
Włochy 3
Holandia 1
Kanada 2
W. Brytania 1
W dotychczasowych obchodach świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku na ISS brało udział 88. astronautów (107 załogantów) -krótka statystyka:
Rosja 34 (45 załogantów)
USA 42 (48 załogantów)
pozostałe kraje 12 (14 załogantów):
Włochy 3
Holandia 1
W. Brytania 1
Francja 1
Japonia 3 (5 załogantów)
Kanada 1
Francja 1
Niemcy 1
Do tej pory czas świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku na CSS spędziło 3. tajkonautów (3 załogantów) -krótka statystyka:
Chiny 6
Lista astronautów, którzy powrócili na Ziemię po świętach bożonarodzeniowych, ale przed rozpoczęciem Nowego Roku
(kolorem są wyróżnione loty noworoczne tych astronautów)
01 Frank Borman II (http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm) (USA) 1968
02 James Lovell, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm) (USA) 1968
03 William Anders (http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm) (USA) 1968
04 Piotr Klimuk (http://lk.astronautilus.pl/astros/69.htm) (ZSRR) 1973
05 Walentin Lebiediew (http://lk.astronautilus.pl/astros/70.htm) (ZSRR) 1973
06 Jurij Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm) (ZSRR) 1978, 1987
07 Aleksandr Aleksandrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/123.htm) (ZSRR) 1987
08 Anatolij Lewczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/204.htm) (ZSRR) 1987 +
09 Curtis Brown, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/279.htm) (USA) 1999
10 Scott Kelly (http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm) (USA) 1999, 2011, 2016
11 Steven Smith (http://lk.astronautilus.pl/astros/316.htm) (USA) 1999
12 Jean-François Clervoy (http://lk.astronautilus.pl/astros/320.htm) (Francja) 1999
13 John Grunsfeld (http://lk.astronautilus.pl/astros/323.htm) (USA) 1999
14 Colin Foale (http://lk.astronautilus.pl/astros/268.htm) (USA) 1999, 2004
15 Claude Nicollier (http://lk.astronautilus.pl/astros/277.htm) (Szwajcaria) 1999
Kosmonauci, którzy spędzali Nowy Rok na 2. stacjach orbitalnych (Mir i ISS)
Siergiej Krikalow (http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm) (Rosja) 1989, 1992, 2001
Jurij Gidzenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/329.htm) (Rosja) 1996, 2001
Aleksandr Kaleri (http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm) (Rosja) 1997, 2004, 2011
-
Statystyki obchodów Bożego Narodzenia i Nowego Roku w kosmosie (2)
Lista astronautów świętujących Nowy Rok w kosmosie
(kolorem pomarańczowym są wyróżnione loty bożonarodzeniowe astronautów, czerwonym loty noworoczne tych astronautów, którzy więcej niż raz spędzili Nowy Rok na poza Ziemią)
001 Gerald Carr (http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm) (USA) 1974 +
002 Edward George Gibson (http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm) (USA) 1974
003 William Pogue (http://lk.astronautilus.pl/astros/68.htm) (USA) 1974 +
004 Jurij Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm) (ZSRR) 1978, 1987
005 Gieorgij Grieczko (http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm) (ZSRR) 1978 +
006 Władimir Titow (http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm) (ZSRR) 1988
007 Musa Manarow (http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm) (ZSRR) 1988, 1991
008 Aleksandr Wołkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/183.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1992
009 Siergiej Krikalow (http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1992, 2001
010 Walerij Polakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1995 +
011 Aleksandr Wiktorienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/201.htm) (ZSRR, Rosja) 1990, 1995
012 Aleksandr Sieriebrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/110.htm) (ZSRR, Rosja) 1990, 1994 +
013 Wiktor Afanasjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/238.htm) (ZSRR) 1991
014 Anatolij Sołowjow (http://lk.astronautilus.pl/astros/205.htm) (Rosja) 1993, 1998
015 Siergiej Awdiejew (http://lk.astronautilus.pl/astros/274.htm) (Rosja) 1993, 1996, 1999
016 Wasilij Cyblijew (http://lk.astronautilus.pl/astros/296.htm) (Rosja) 1994
017 Jelena Kondakowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/317.htm) (Rosja) 1995, 1. kobieta
018 Jurij Gidzenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/329.htm) (Rosja) 1996, 2001
019 Thomas Reiter (http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm) (Niemcy, 1. ESA) 1996
020 Walerij Korzun (http://lk.astronautilus.pl/astros/351.htm) (Rosja) 1997
021 Aleksandr Kaleri (http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm) (Rosja) 1997, 2004, 2011
022 John Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (USA) 1997
023 Pawieł Winogradow (http://lk.astronautilus.pl/astros/360.htm) (Rosja) 1998
024 David Wolf (http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm) (USA) 1998
025 Giennadij Padałka (http://lk.astronautilus.pl/astros/381.htm) (Rosja) 1999
026 William Shepherd (http://lk.astronautilus.pl/astros/211.htm) (USA) 2001
027 Jurij Onufrijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/342.htm) (Rosja) 2002
028 Carl Walz (http://lk.astronautilus.pl/astros/300.htm) (USA) 2002
029 Daniel Bursch (http://lk.astronautilus.pl/astros/299.htm) (USA) 2002
030 Kenneth Bowersox (http://lk.astronautilus.pl/astros/271.htm) (USA) 2003
031 Donald Pettit (http://lk.astronautilus.pl/astros/426.htm) (USA) 2003, 2012
032 Nikołaj Budarin (http://lk.astronautilus.pl/astros/326.htm) (Rosja) 2003
033 Colin Foale (http://lk.astronautilus.pl/astros/268.htm) (USA) 1999, 2004
034 Saliżan Szaripow (http://lk.astronautilus.pl/astros/372.htm) (Rosja) 2005
035 Leroy Chiao (http://lk.astronautilus.pl/astros/311.htm) (USA) 2005
036 Walerij Tokariew (http://lk.astronautilus.pl/astros/388.htm) (Rosja) 2006
037 William McArthur, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/302.htm) (USA) 2006
038 Michaił Tiurin (http://lk.astronautilus.pl/astros/406.htm) (Rosja) 2007, 2014
039 Michael Lopez-Alegria (http://lk.astronautilus.pl/astros/334.htm) (USA) 2007
040 Sunita Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/451.htm) (USA) 2007, 2. kobieta
041 Jurij Malenczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/308.htm) (Rosja) 2008, 2016
042 Peggy Whitson (http://lk.astronautilus.pl/astros/419.htm) (USA) 2008, 2017 3. kobieta
043 Daniel Tani (http://lk.astronautilus.pl/astros/409.htm) (USA) 2008
044 Jurij Łonczakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/402.htm) (Rosja) 2009
045 Edward Fincke (http://lk.astronautilus.pl/astros/433.htm) (USA) 2009
046 Sandra Magnus (http://lk.astronautilus.pl/astros/421.htm) (USA) 2009, 4. kobieta
047 Maksim Surajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/503.htm) (Rosja) 2010
048 Jeffrey Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/393.htm) (USA) 2010
049 Oleg Kotow (http://lk.astronautilus.pl/astros/452.htm) (Rosja) 2010, 2014
050 Soichi Noguchi (http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm) (Japonia), 2010, 2021
051 Timothy Creamer (http://lk.astronautilus.pl/astros/508.htm) (USA) 2010
052 Oleg Skripoczka (http://lk.astronautilus.pl/astros/516.htm) (Rosja) 2011, 2020
053 Scott Kelly (http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm) (USA) 1999, 2011, 2016
054 Dmitrij Kondratjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/517.htm) (Rosja) 2011
055 Paolo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm) (Włochy, 2. ESA) 2011
056 Catherine Coleman (http://lk.astronautilus.pl/astros/333.htm) (USA) 2011, 5. kobieta
057 Anton Szkaplerow (http://lk.astronautilus.pl/astros/521.htm) (Rosja) 2012, 2015, 2018, 2022
058 Anatolij Iwaniszyn (http://lk.astronautilus.pl/astros/522.htm) (Rosja) 2012
059 Daniel Burbank (http://lk.astronautilus.pl/astros/395.htm) (USA) 2012
060 Oleg Kononienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/473.htm) (Rosja) 2012, 2019
061 André Kuipers (http://lk.astronautilus.pl/astros/432.htm) (Holandia, 3. ESA) 2012
062 Oleg Nowickij (http://lk.astronautilus.pl/astros/526.htm) (Rosja) 2013, 2017
063 Jewgienij Tariełkin (http://lk.astronautilus.pl/astros/527.htm) (Rosja) 2013
064 Kevin Anthony Ford (http://lk.astronautilus.pl/astros/500.htm) (USA) 2013
065 Roman Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/495.htm) (Rosja) 2013
066 Chris Hadfield (http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm) (Kanada) 2013
067 Thomas Marshburn (http://lk.astronautilus.pl/astros/498.htm) (USA) 2013, 2022
068 Siergiej Riazanskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/532.htm) (Rosja) 2014
069 Michael Hopkins (http://lk.astronautilus.pl/astros/533.htm) (USA) 2014, 2021
070 Richard Mastracchio (http://lk.astronautilus.pl/astros/394.htm) (USA) 2014
071 Koichi Wakata (http://lk.astronautilus.pl/astros/341.htm) (Japonia) 2014, 2023
072 Aleksandr Samokutiajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/518.htm) (Rosja) 2015
073 Jelena Sierowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/537.htm) (Rosja) 2015, 6. kobieta
074 Barry Wilmore (http://lk.astronautilus.pl/astros/505.htm) (USA) 2015
075 Samantha Cristoforetti (http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm) (Włochy, 4. ESA) 2015, 7. kobieta
076 Terry Virts (http://lk.astronautilus.pl/astros/509.htm) (USA) 2015
077 Michaił Kornijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/511.htm) (Rosja) 2016
078 Siergiej Wołkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/472.htm) (Rosja) 2016
079 Timothy Kopra (http://lk.astronautilus.pl/astros/499.htm) (USA) 2016
080 Timothy Peake (http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm) (Wielka Brytania, 5. ESA) 2016
081 Siergiej Ryżykow (http://lk.astronautilus.pl/astros/548.htm) (Rosja) 2017, 2021
082 Andriej Borisienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/519.htm) (Rosja) 2017
083 Robert Kimbrough (http://lk.astronautilus.pl/astros/486.htm) (USA) 2017
084 Thomas Pesquet (http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm) (Francja, 6. ESA) 2017
085 Aleksandr Misurkin (http://lk.astronautilus.pl/astros/528.htm) (Rosja) 2018
086 Mark Vande Hei (http://lk.astronautilus.pl/astros/551.htm) (USA) 2018, 2022
087 Joseph Acaba (http://lk.astronautilus.pl/astros/488.htm) (USA) 2018
088 Scott Tingle (http://lk.astronautilus.pl/astros/552.htm) (USA) 2018
089 Norishige Kanai (http://lk.astronautilus.pl/astros/553.htm) (Japonia) 2018
090 David Saint-Jacques (http://lk.astronautilus.pl/astros/557.htm) (Kanada) 2019
091 Anne McClain (http://lk.astronautilus.pl/astros/558.htm) (USA) 2019, 8. kobieta
092 Christina Koch (http://lk.astronautilus.pl/astros/559.htm) (USA) 2020, 9. kobieta
093 Aleksandr Skworcow (http://lk.astronautilus.pl/astros/510.htm) (Rosja) 2020
094 Luca Parmitano (http://lk.astronautilus.pl/astros/529.htm) (Włochy, 7. ESA) 2020
095 Andrew Morgan (http://lk.astronautilus.pl/astros/560.htm) (USA) 2020
096 Jessica Meir (http://lk.astronautilus.pl/astros/561.htm) (USA) 2020, 10. kobieta
097 Siergiej Kudź-Swierczkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/564.htm) (Rosja) 2021
098 Kathleen Rubins (http://lk.astronautilus.pl/astros/546.htm) (USA) 2021, 11. kobieta
099 Victor Jerome 'IKE' Glover, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/565.htm) (USA) 2021
100 Shannon Walker (http://lk.astronautilus.pl/astros/515.htm) (USA) 2021, 12. kobieta
101 Piotr Dubrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/566.htm) (Rosja) 2022
102 Zhai Zhigang (http://lk.astronautilus.pl/astros/480.htm) (Chiny) 2022
103 Wang Yaping (http://lk.astronautilus.pl/astros/531.htm) (Chiny) 2022, 13. kobieta
104 Ye Guangfu (http://lk.astronautilus.pl/astros/574.htm) (Chiny) 2022
105 Raja Chari (http://lk.astronautilus.pl/astros/575.htm) (USA) 2022
106 Matthias Maurer (http://lk.astronautilus.pl/astros/576.htm) (Niemcy, 8. ESA) 2022
107 Kayla Sax Barron (http://lk.astronautilus.pl/astros/577.htm) (USA) 2022, 14. kobieta
108 Siergiej Walerjewicz Prokopjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/554.htm) (Rosja) 2023
109 Dmitrij Aleksandrowicz Pietielin (http://lk.astronautilus.pl/astros/588.htm) (Rosja) 2023
110 Francisco Carlos 'Frank' Rubio (http://lk.astronautilus.pl/astros/589.htm) (USA) 2023
111 Nicole Aunapu 'Duke' Mann (http://lk.astronautilus.pl/astros/590.htm) (USA) 2023, 15. kobieta
112 Josh Aaron 'Blue' Cassada (http://lk.astronautilus.pl/astros/591.htm) (USA) 2023
113 Anna Jurjewna Kikina (http://lk.astronautilus.pl/astros/592.htm) (Rosja) 2023, 16. kobieta
114 Fei Junlong (http://lk.astronautilus.pl/astros/438.htm) (Chiny) 2023
115 Deng Qingming (http://lk.astronautilus.pl/astros/593.htm) (Chiny) 2023
116 Zhang Lu (http://lk.astronautilus.pl/astros/594.htm) (Chiny) 2023
Zestawienie Bożego Narodzenia / Nowego Roku na orbicie w latach 1968-2023 (http://lk.astronautilus.pl/temp/neo/zestawienie.html)
2020 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg139868#msg139868
2021 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg155508#msg155508
2022 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg173014#msg173014
https://www.nasa.gov/feature/celebrating-the-holiday-season-in-space
https://twitter.com/Astro_Cady/status/1609208721237807104
-
60 lat temu, 3 stycznia 1963 roku, utracono kontakt z misją Mariner 2, gdy znajdowała się ona w odległości 86,7 miliona km od Ziemi, co stanowiło nowy rekord odległości. Była to pierwsza udana misja planetarna w historii.
https://solarsystem.nasa.gov/missions/mariner-02/in-depth/
https://airandspace.si.edu/collection-objects/mariner-2/nasm_A19760027000
https://twitter.com/NASAhistory/status/1610304984498769925
-
45 lat temu, 10 stycznia 1978 roku, wystartował Sojuz 27 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s27.htm).
Była to pierwsza wyprawa wizytująca na stacji orbitalnej, a zatem pierwszy raz na stacji orbitalnej miało miejsce spotkanie dwóch załóg.
(https://pbs.twimg.com/media/FmC2TdDX0AAIPvG?format=jpg&name=medium)
Połączenie ze stacją orbitalną Salut-6 miało miejsce 11 stycznia.
Nastąpiła pierwsza wymiana statków kosmicznych w historii stacji orbitalnych.
1978 January 10 - . 12:26 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC1. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Soyuz-U.
Soyuz 27 - . Call Sign: Pamir (Pamir mountains). Crew: Dzhanibekov, Makarov. Backup Crew: Ivanchenkov, Kovalyonok. Payload: Soyuz 7K-T s/n 44. Mass: 6,800 kg (14,900 lb). Nation: Russia. Related Persons: Dzhanibekov, Ivanchenkov, Kovalyonok, Makarov. Agency: MOM. Program: Salyut 6. Class: Manned. Type: Manned spacecraft. Flight: Soyuz 26, Soyuz 27. Spacecraft Bus: Soyuz. Spacecraft: Soyuz 7K-T. Duration: 64.95 days. Decay Date: 1978-03-16 . USAF Sat Cat: 10560 . COSPAR: 1978-003A. Apogee: 237 km (147 mi). Perigee: 190 km (110 mi). Inclination: 51.70 deg. Period: 88.70 min. Manned two crew. Carried Oleg Makarov, Vladimir Dzhanibekov to Salyut 6; returned crew of Soyuz 26 to Earth. Docked with Salyut 6..
http://www.astronautix.com/j/january10.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1612707059811717120
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1612826799758524416
45 лет со дня старта пилотируемого корабля «Союз-27»
10 января 2023
10 января 1978 года с космодрома Байконур стартовал пилотируемый корабль «Союз-27», в состав его экипажа вошли Владимир Джанибеков и Олег Макаров. (...)
Тогда, 45 лет назад, состоялась первая экспедиция посещения орбитальной станции «Салют-6».
https://www.gctc.ru/main.php?id=6077
-
27 lat temu, 11 stycznia 1996 roku, rozpoczął się lot STS-72 Endeavour (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts72.htm).
Załoga sprowadziła na Ziemię naukowego satelitę SFU (Space Flyer Unit), który został wyniesiony przez RN H-2 w dniu 18 marca 1995 roku.
1996 January 11 - . 09:41 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC39B. Launch Platform: MLP1. LV Family: Shuttle. Launch Vehicle: Space Shuttle.
STS-72 - . Call Sign: Endeavour. Crew: Barry, Chiao, Duffy, Jett, Scott, Winston, Wakata. Payload: Endeavour F10 / OAST / FSU. Mass: 6,510 kg (14,350 lb). Nation: USA. Related Persons: Barry, Chiao, Duffy, Jett, Scott, Winston, Wakata. Agency: NASA Houston. Program: STS. Class: Manned. Type: Manned spaceplane. Flight: STS-72. Spacecraft Bus: Shuttle. Spacecraft: Endeavour. Duration: 8.92 days. Decay Date: 1996-01-20 . USAF Sat Cat: 23762 . COSPAR: 1996-001A. Apogee: 310 km (190 mi). Perigee: 302 km (187 mi). Inclination: 28.50 deg. Period: 90.60 min. Deployed and retrieved OAST Flyer; retrieved SFU Space Flyer Unit. Beside the two satellite retrievals, the mission included two spacewalks..
SLA-1/GAS - . Nation: USA. Agency: NASA. Program: STS. Spacecraft: GAS. Decay Date: 1996-01-20 . USAF Sat Cat: 23762 . COSPAR: 1996-001xx. Apogee: 310 km (190 mi). Perigee: 302 km (187 mi). Inclination: 28.50 deg. Period: 90.60 min.
OAST-Flyer - . Nation: USA. Agency: NASA Greenbelt. Class: Technology. Type: Navigation technology satellite. Spacecraft: OAST-Flyer. Decay Date: 1996-01-20 . USAF Sat Cat: 23763 . COSPAR: 1996-001B. Apogee: 311 km (193 mi). Perigee: 301 km (187 mi). Inclination: 28.50 deg. Period: 90.60 min. GPS receiver, amateur radio tests; examined effect of solar radiation on satellite explosive devices; deployed from STS 72 1/14/96; retrieved 1/16/96..
https://twitter.com/NASAhistory/status/1613196540100726784
https://twitter.com/ron_eisele/status/1745190331409113108
11 January 1996. 09.41.00 UTC/GMT. Launch of Space Shuttle Endeavour from Kennedy LC-39B on mission STS-72, a flight to capture and return to Earth a Japanese microgravity research spacecraft known as the Space Flyer Unit.
https://www.youtube.com/watch?v=MxSzkq2-ZmY&t=1286s
Ready for Space Station: Remembering STS-72, 25 Years On
by Ben Evans 2 years ago
(...) With the two spacecraft now high above the Gulf of Mexico, near the western tip of Cuba, Wakata grappled the SFU at 5:57 a.m. EST, about 91 minutes later than planned. He then lowered it gently into the payload bay, locking it into place at 6:39 a.m. EST by closing four retention latches. The internal batteries were bypassed and a remotely-operated electrical cable was connected to the side of the satellite. (...)
https://www.americaspace.com/2021/01/11/ready-for-space-station-remembering-sts-72-25-years-on/
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-72.htm
http://www.astronautix.com/s/sts-72.html
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-72.html
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-72
Spartan 206 (OAST Flyer) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/sfu.htm
https://twitter.com/airandspace/status/1745500846572404895
-
Z zamierzchłych koncepcji
https://twitter.com/spacemen1969/status/1613583419073597457
-
30 lat temu, 13 stycznia 1993 roku rozpoczęła się wyprawa STS-54 Endeavour (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts54.htm). Jej głównym zadaniem było umieszczenie na orbicie satelity telekomunikacyjnego TDRS-6.
1993 January 13 - . 13:59 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC39B. Launch Platform: MLP2. LV Family: Shuttle. Launch Vehicle: Space Shuttle.
STS-54 - . Call Sign: Endeavour. Crew: Casper, Harbaugh, Helms, McMonagle, Runco. Payload: Endeavour F03 / TDRS 6 [IUS]. Mass: 21,156 kg (46,640 lb). Nation: USA. Related Persons: Casper, Harbaugh, Helms, McMonagle, Runco. Agency: NASA Houston. Program: STS. Class: Manned. Type: Manned spaceplane. Flight: STS-54. Spacecraft Bus: Shuttle. Spacecraft: Endeavour. Duration: 5.98 days. Decay Date: 1993-01-19 . USAF Sat Cat: 22313 . COSPAR: 1993-003A. Apogee: 309 km (192 mi). Perigee: 302 km (187 mi). Inclination: 28.50 deg. Period: 90.60 min.
Manned five crew. Deployed TDRSS 6. Payloads: Tracking and Data Relay Satellite (TDRS)-F/Inertial Upper Stage (IUS); Diffuse X-ray Spectrometer (DXS); Chromosome and Plant Cell Division in Space (CHROMEX); Commercial Generic Bioprocessing Apparatus (CGBA) A; Physiological and Anatomical Rodent Experiment (PARE) 02; Solid Surface Combustion Experiment (SSCE).
TDRS 6 - . Payload: TDRS F. Mass: 2,530 kg (5,570 lb). Nation: USA. Agency: NASA Greenbelt. Program: STS. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: TDRS. USAF Sat Cat: 22314 . COSPAR: 1993-003B. Apogee: 35,792 km (22,240 mi). Perigee: 35,779 km (22,231 mi). Inclination: 0.70 deg. Period: 1,436.10 min.
NASA communications; deployed from STS-54 1/13/93. Spacecraft engaged in research and exploration of the upper atmosphere or outer space (US Cat B). Positioned in geosynchronous orbit at 150 deg W in 1993; 138 deg W in 1993; 46 deg W in 1994-1999 As of 5 September 2001 located at 46.99 deg W drifting at 0.017 deg W per day. As of 2007 Mar 8 located at 173.51W drifting at 0.006E degrees per day.
http://www.astronautix.com/j/january13.html
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1614004545994067968
https://twitter.com/spacemen1969/status/1614157869082869761
https://twitter.com/spacemen1969/status/1615751506577489920
https://twitter.com/airandspace/status/1613950679844032512
18 janvier 1993 La musique du réveil de cet avant-dernier jour en orbite
https://www.youtube.com/watch?v=Hf5UvKjCDUU
Space Shuttle Flight 53 (STS-54) Post Flight Presentation
https://www.youtube.com/watch?v=nupZmnI7OLw
Vanilla to Chocolate: Remembering STS-54, Thirty Years On
by Ben Evans January 13, 2023
(...) In addition to the 45-foot-long (13.7-meter) TDRS-F/IUS stack—which totaled 38,256 pounds (17,353 kilograms) and filled more than two-thirds of the payload bay—Endeavour also carried the twin detectors of the Diffuse X-ray Spectrometer (DXS). This sophisticated astrophysics instrument was mounted onto a pair of Hitchhiker panels on opposing walls of the shuttle’s payload bay.
DXS originally formed part of a larger payload called the Shuttle High Energy Astrophysics Laboratory (SHEAL), which would have flown alongside the Broad Band X-ray Telescope (BBXRT). However, the latter instrument was completed ahead of schedule and was moved forward on the shuttle flight manifest and added to the STS-35 mission, which flew in December 1990. As a result, DXS was juggled between a couple of other flights, before eventually settling as a secondary payload on STS-54. (...)
https://www.americaspace.com/2023/01/13/vanilla-to-chocolate-remembering-sts-54-thirty-years-on/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-54.html
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-54.htm
http://www.astronautix.com/s/sts-54.html
TDRS 6 (TDRS F) [IUS] https://space.skyrocket.de/doc_sdat/tdrs-1.htm
13 January 1993. 13.59.30 UTC/GMT. Launch of Space Shuttle Endeavour from Kennedy LC-39B on mission STS-54. Third flight of Endeavour. The primary payload was the fifth Tracking and Data Relay Satellite (TDRS-F) which was deployed on day one of the mission.
https://x.com/ron_eisele/status/1745894430211444996
-
45 lat temu, 16 stycznia 1978, powołano słynną 8. grupę astronautów NASA.
https://www.nasa.gov/feature/45-years-ago-nasa-selects-35-new-astronauts/
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg114020#msg114020
https://twitter.com/NASAhistory/status/1615000941043777536
https://twitter.com/airandspace/status/1615042570110832646
https://twitter.com/airandspace/status/1615111928535293976
http://www.collectspace.com/ubb/Forum38/HTML/002516.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1614885161216122882
-
45 lat temu, 20 stycznia 1978 roku, wystartował Progress 1.
Do tej pory w różnych seriach i konfiguracjach te transportowce startowały 174 razy.
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg114295#msg114295
P-1 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2346.msg88378#msg88378
https://air-cosmos.com/article/il-y-a-45-ans-progress-1-premier-vaisseau-ravitailleur-de-l-espace-64035
http://www.astronautix.com/p/progress.html
1978 January 20 - . 08:24 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC31. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Soyuz-U.
Progress 1 - . Payload: Progress s/n 102. Mass: 7,020 kg (15,470 lb). Nation: Russia. Agency: MOM. Program: Salyut 6. Class: Manned. Type: Manned logistics spacecraft. Flight: Soyuz 26. Spacecraft Bus: Soyuz. Spacecraft: Progress. Duration: 18.73 days. Completed Operations Date: 1978-02-08 02:00:20 . Decay Date: 1978-02-08 02:00:20 . USAF Sat Cat: 10603 . COSPAR: 1978-008A. Apogee: 256 km (159 mi). Perigee: 173 km (107 mi). Inclination: 51.60 deg. Period: 88.70 min.
Unmanned supply vessel to Salyut 6. Delivery of fuel, consumable materials and equipment to the Salyut 6 station. Docked with Salyut 6 on 22 Jan 1978 10:12:14 GMT. Undocked on 6 Feb 1978 05:54:00 GMT. Destroyed in reentry on 8 Feb 1978 02:00:00 GMT. Total free-flight time 3.91 days. Total docked time 14.82 days.
http://www.astronautix.com/j/january20.html
45 Years Ago: Progress 1 Begins the Era of Space Station Resupply
Jan 20, 2023
Long-duration orbital platforms like the International Space Stations rely on regular resupply from the ground to maintain a continuous human presence in space. Today, a fleet of vehicles keeps the space station and its crews safe and able to conduct world-class research. The first resupply spacecraft, Progress 1, lifted off on Jan. 20, 1978, to maintain the Soviet Union’s Salyut 6 space station and its two-person resident crew. Progress 1 not only brought consumables and experiment hardware for the cosmonauts but also refueled the station, replenished its atmosphere, boosted its orbit, and removed unwanted trash by burning it up on reentry. Updated versions of Progress cargo vehicles continue to be a mainstay in the fleet of spacecraft that regularly resupply the International Space Station.
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/progress_1_3_launch.jpg?itok=-b_jUgtJ)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/progress_1_5_romanenko_unloading.png?itok=MR3pnYcz)
1) Launch of the Progress 1 cargo resupply vehicle in January 1978.
2) Soviet cosmonaut Yuri V. Romanenko unloads equipment delivered to Salyut 6 by Progress 1. Credit: Images courtesy of RKK Energia.
(...)
https://www.nasa.gov/feature/45-years-ago-progress-1-begins-the-era-of-space-station-resupply
https://twitter.com/ron_eisele/status/1748430228882653493
20 January 1978. 08.24.40 UTC/GMT. Launch of Progress 1 from Baikonur, Site 31/6. Soviet unmanned Progress cargo spacecraft to resupply the Salyut 6 space station, maiden flight of the Progress spacecraft.
-
55 lat temu, 22 stycznia 1968 roku, został wyniesiony w kosmos pierwszy egzemplarz LEM-a w misji Apollo 5.
1968: Apollo 5 (NASA)
https://www.youtube.com/watch?v=c7de72jJu1s
1968 January 22 - . 22:48 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC37B. LV Family: Saturn I. Launch Vehicle: Saturn IB.
Apollo 5 - . Payload: Apollo LM-1. Mass: 14,360 kg (31,650 lb). Nation: USA. Agency: NASA Houston. Program: Apollo. Class: Moon. Type: Manned lunar lander. Spacecraft: Apollo LM. Decay Date: 1968-02-12 . USAF Sat Cat: 3107 . COSPAR: 1968-007B. Apogee: 374 km (232 mi). Perigee: 169 km (105 mi). Inclination: 31.60 deg. Period: 89.90 min.
NASA launched Apollo 5 - the first, unmanned LM flight - on a Saturn IB from KSC Launch Complex 37B at 5:48:08 p.m. EST. Mission objectives included verifying operation of the LM structure itself and its two primary propulsion systems, to evaluate LM staging, and to evaluate orbital performances of the S-IVB stage and instrument unit. Flight of the AS-204 launch vehicle went as planned, with nosecone (replacing the CSM) jettisoned and LM separating. Flight of LM-1 also went as planned up to the first descent propulsion engine firing. Because velocity increase did not build up as quickly as predicted, the LM guidance system shut the engine down after only four seconds of operation, boosting the LM only to a 171 x 222 km orbit. Mission control personnel in Houston and supporting groups quickly analyzed the problem. They determined that the difficulty was one of guidance software only (and not a fault in hardware design) and pursued an alternate mission plan that ensured meeting the minimum requirements necessary to achieve the primary objectives of the mission. The ascent stage separated and boosted itself into a 172 x 961 km orbit. After mission completion at 2:45 a.m. EST January 23, LM stages were left in orbit to reenter the atmosphere later and disintegrate. Apollo program directors attributed success of the mission to careful preplanning of alternate ways to accomplish flight objectives in the face of unforeseen events.
http://www.astronautix.com/j/january22.html
Fire in the Hole: Remembering Apollo 5, OTD in 1968
by Ben Evans 2 years ago
(...) Many of us can point to our “favorite” rockets, but in the annals of the “unusual”, the Saturn IB which lofted Apollo 5 on 22 January 1968 must rank highly. It was the eighth and final launch of a Saturn-class booster to originate from Launch Complex (LC)-37 at what is now Cape Canaveral Space Force Station, Fla., but its appearance was quite distinct. Unlike later Saturn IB missions—which incorporated an S-IB first stage and S-IVB second stage, topped-off by the Apollo CSM—Apollo 5 carried only the 37,000-pound (16,800 kg) LM, covered by the protective panels of the 28-foot-tall (8.5-meter) Spacecraft/Lunar Module Adapter (SLA) and capped by a bullet-like payload shroud. (...)
https://www.americaspace.com/2021/01/22/fire-in-the-hole-remembering-apollo-5-otd-in-1968/
https://twitter.com/spacemen1969/status/1617056971831607296
https://twitter.com/NASAhistory/status/1617182807301685258
https://twitter.com/NASA_Johnson/status/1617925318639067136
https://twitter.com/ron_eisele/status/1749182863939952822
The Apollo Lunar Module LM-1 being mated with the S-IVB upper stage.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1749182969825157462
22 January 1968. 22.48.09 UTC/GMT. Launch of Apollo 5 from Cape Kennedy Launch Complex 37B. The unmanned mission tested the Lunar Module in a space environment, engine systems and its ability to separate the ascent and descent stages.
https://twitter.com/NASAhistory/status/1749431741268275274
It's a beautiful day for a launch! ☀️
Apollo 5, the uncrewed 1st flight of the Lunar Module—the spacecraft that would later carry astronauts to the Moon's surface—lifted off #OTD in 1968. It was the last launch from Cape Kennedy's pad LC-37B for 35 years! https://go.nasa.gov/4b5NeJd
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/lem-1.htm
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1968-007A
-
25 lat temu, 23 stycznia 1998 roku, rozpoczęła się przedostatnia misja wahadłowca do stacji Mir.
Wyprawa STS-89 Endeavour (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts89.htm) trwała 8d 19h 46m 54s.
Andrew Sydney Withiel Thomas (http://lk.astronautilus.pl/astros/346.htm) pozostał na Mirze, a na Ziemię powrócił po długotrwałym locie David Alexander Wolf (http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm).
1998 January 23 - . 02:48 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC39A. Launch Platform: MLP3. LV Family: Shuttle. Launch Vehicle: Space Shuttle.
STS-89 - . Call Sign: Endeavour. Crew: Anderson, Dunbar, Edwards, Joe, Reilly, Sharipov, Thomas, Andrew, Wilcutt. Payload: Endeavour F12 / Spacehab Double Module. Mass: 116,277 kg (256,346 lb). Nation: USA. Related Persons: Anderson, Dunbar, Edwards, Joe, Reilly, Sharipov, Thomas, Andrew, Wilcutt. Agency: NASA Houston. Manufacturer: Douglas. Program: Mir. Class: Manned. Type: Manned spaceplane. Flight: Soyuz TM-26, STS-86 Mir NASA-5, STS-89, STS-89 Mir NASA-6. Spacecraft Bus: Shuttle. Spacecraft: Endeavour. Duration: 8.82 days. Decay Date: 1998-01-31 . USAF Sat Cat: 25143 . COSPAR: 1998-003A. Apogee: 382 km (237 mi). Perigee: 359 km (223 mi). Inclination: 51.60 deg. Period: 92.00 min. (...)
Space Shuttle Flight 89 (STS-89) Post Flight Presentation
https://www.youtube.com/watch?v=Z3UyM8_RM58
“The Air from the Earth”: Remembering STS-89, OTD in 1998
by Ben Evans a day ago
(...) “The eighth and ninth Mir flights will use the Space Shuttle to reduce a significant logistics shortfall on Mir, conduct vital engineering research and expand our knowledge and experience of the effects of long-duration weightlessness,” NASA explained. “In addition, these extended Mir operations will assist Russia in its objective to extend the Mir on-orbit lifetime through Fiscal Year 1999.” (...)
https://www.americaspace.com/2023/01/22/the-air-from-the-earth-remembering-sts-89-otd-in-1998/
http://lk.astronautilus.pl/loty/sts89.htm
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-89.html
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-89.htm
http://www.astronautix.com/s/sts-89.html
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-89
https://twitter.com/spacemen1969/status/1617168740180791296
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1617281003692728320
https://twitter.com/NASA_APPEL/status/1613600443350777856
https://twitter.com/spacemen1969/status/1620318588698591232
-
30 lat temu, 24 stycznia 1993 roku, wystartował Sojuz TM-16 (http://lk.astronautilus.pl/loty/stm16.htm)
1993 January 24 - . 05:58 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC1. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Soyuz-U2.
Soyuz TM-16 - . Call Sign: Vulkan (Volcano ). Crew: Manakov, Poleshchuk. Backup Crew: Serebrov, Tsibliyev. Payload: Soyuz TM s/n 101. Mass: 7,150 kg (15,760 lb). Nation: Russia. Related Persons: Manakov, Poleshchuk, Serebrov, Tsibliyev. Agency: RAKA. Program: Mir. Class: Manned. Type: Manned spacecraft. Flight: Soyuz TM-15, Soyuz TM-16. Spacecraft Bus: Soyuz. Spacecraft: Soyuz TM. Duration: 179.03 days. Decay Date: 1993-07-22 . USAF Sat Cat: 22319 . COSPAR: 1993-005A. Apogee: 394 km (244 mi). Perigee: 393 km (244 mi). Inclination: 51.60 deg. Period: 92.40 min.
http://www.astronautix.com/j/january24.html
Manned two crew. Mir Expedition EO-13. Transported to the Mir manned orbital station a crew of the thirteenth main expedition comprising the cosmonauts G M Manakov and A F Poleschuk.The Soyuz carried the APAS androgynous docking system instead of the usual probe system.
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1617900209643683846
http://www.spacefacts.de/mission/english/soyuz-tm16.htm
http://www.astronautix.com/s/soyuztm-16.html
https://www.gctc.ru/main.php?id=6092
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3792.msg136555#msg136555
-
https://twitter.com/Cmdr_Hadfield/status/1618725843345473536
https://twitter.com/SenBillNelson/status/1618749925709459457
https://twitter.com/NASAKennedy/status/1618625089473232897
https://twitter.com/nasahqphoto/status/1617975490404560896
http://www.collectspace.com/news/news-012623a-nasa-day-of-remembrance-columbia-20th.html
https://www.nasa.gov/feature/day-of-remembrance-marks-20th-anniversary-of-columbia-crew-loss
A https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=32.msg181530#msg181530
Ch https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=496.msg181669#msg181669
C https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=90.msg181327#msg181327
WP https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5004.msg180995#msg180995
-
25 lat temu, 29 stycznia 1998 roku, wystartował Sojuz TM-27 (http://lk.astronautilus.pl/loty/stm27.htm).
W skład załogi wchodził francuski astronauta Léopold Paul Pierre Eyharts.
1998 January 29 - . 16:33 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC1. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Soyuz-U-PVB.
Soyuz TM-27 - . Call Sign: Kristall. Crew: Budarin, Eyharts, Musabayev. Backup Crew: Afanasyev, Haignere, Treshchev. Payload: Soyuz TM s/n 76. Mass: 7,250 kg (15,980 lb). Nation: Russia. Related Persons: Afanasyev, Budarin, Eyharts, Haignere, Musabayev, Treshchev. Agency: RAKA. Manufacturer: Korolev bureau. Program: Mir. Class: Manned. Type: Manned spacecraft. Flight: Soyuz TM-26, Soyuz TM-27, Soyuz TM-27 Mir Pegase, STS-86 Mir NASA-5, STS-89, STS-89 Mir NASA-6. Spacecraft Bus: Soyuz. Spacecraft: Soyuz TM. Duration: 207.53 days. Decay Date: 1998-08-25 . USAF Sat Cat: 25146 . COSPAR: 1998-004A. Apogee: 373 km (231 mi). Perigee: 363 km (225 mi). Inclination: 51.70 deg. Period: 91.90 min.
Soyuz TM-27 carried the Mir EO-25 crew and French astronaut Leopold Eyharts. NASA and the Russian Space Agency had hoped Soyuz TM-27 could dock with Mir while Endeavour was still there, resulting in an on-board crew of 13, a record which would have stood for years or decades. But the French vetoed this, saying the commotion and time wasted would ruin Eyharts Pegase experimental programme. Soyuz TM-27 docked at the Kvant module port at 17:54 GMT on January 31, 1998, less than five hours before Endeavour landed in Florida.
Solovyov handed over command of Mir to EO-25 commander Musabayev, and the Mir EO-24 crew and Eyharts undocked from the forward port of Mir at 05:52 GMT on February 19 aboard the Soyuz TM-26 for their return home. On February 20, the EO-25 crew and Andy Thomas of the NASA-7 mission boarded Soyuz TM-27 and undocked from the Kvant port at 08:48 GMT. They redocked with the forward port on Mir at 09:32 GMT. This freed up the Kvant port for a test redocking of the Progress M-37 cargo ship, parked in a following orbit with Mir during the crew transfer.
http://www.astronautix.com/j/january29.html
https://www.gctc.ru/main.php?id=6104
http://www.spacefacts.de/mission/english/soyuz-tm27.htm
http://www.astronautix.com/s/soyuztm-27.html
https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/Pegase
https://twitter.com/ESA_History/status/1619628541452197888
https://twitter.com/spacemen1969/status/1619594945240637440
-
65 lat temu, 1 lutego 1958 roku, doszło do pierwszego kosmicznego startu USA (Explorer 1).
1958 February 1 - . 03:47 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC26A. LV Family: Redstone. Launch Vehicle: Jupiter C.
Explorer 1 - . Payload: Explorer A. Mass: 5.00 kg (11.00 lb). Nation: USA. Related Persons: von Braun. Agency: US Army. Program: Explorer. Class: Earth. Type: Magnetosphere satellite. Spacecraft Bus: Explorer. Spacecraft: Explorer A. Decay Date: 1970-03-31 . USAF Sat Cat: 4 . COSPAR: 1958-Alpha-1. Apogee: 1,859 km (1,155 mi). Perigee: 347 km (215 mi). Inclination: 33.20 deg. Period: 107.20 min.
Explorer I, the first U.S. earth satellite, was launched by a modified Army Ballistic Missile Agency Jupiter-C. Explorer I, developed by the Jet Propulsion Laboratory, carried the U.S.-IGY (International Geophysical Year) experiment of James A. Van Allen and resulted in the discovery of the radiation belt around the earth.
http://www.astronautix.com/f/february01.html
https://twitter.com/NASAhistory/status/1752708322023846287
https://twitter.com/ron_eisele/status/1752756551591293282
1 February 1958. 03.48.00 UTC/GMT. Launch of Explorer 1 from Cape Canaveral LC-26A. First successful American satellite in orbit as part of the U.S. participation in the International Geophysical Year, detected the Van Allen radiation belt returning data for nearly four months.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1752756610621980869
Juno-1 satellite launch vehicle number RS-29 marked UE, ready for the launch of Explorer 1 from Launch Complex 26A, Cape Canaveral Air Force Station.
Célébration des 10 ans. Et pour les 15 et 20 ans, Explorer 1 a droit à deux enveloppes dans la prestigieuse série d'enveloppes Milestones of Flight (les n° 3 et 59)
(mon article sur cette collection)
https://spacerelics.blogspot.com/2012/03/serie-denveloppes-milestones-of-flight.html
https://x.com/spacemen1969/status/1620319047756967943
https://astromart.com/news/show/first-us-satellite-explorer-i-65-years-ago-today
https://archive.org/details/1958-02-03_First_US_Satellite_Launched
2018 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg114778#msg114778
2019 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg128208#msg128208
AA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3164.msg116246#msg116246
-
46 lat temu, 3 lutego 1977 roku po wykonaniu 12 188 orbit wokół Ziemi, stacja orbitalna Salut 4 została zdeorbitowana.
https://twitter.com/airandspace/status/1621200941734043649
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/salyut-4.htm
http://www.astronautix.com/s/salyut4.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Salyut_4
https://pl.wikipedia.org/wiki/Salut_4
A total of three crews were orbited with Salyut 4 between 1974 and 1977.
http://geoinfo.amu.edu.pl/wpk/rst/rst/intro/Part1_12.html
-
25 lat temu, 4 lutego 1998 roku, Ariane-44LP H10-3 wyniosła 2 satelity telekomunikacyjne Brasilsat B3 i Inmarsat 3 F-5.
1998 February 4 - . 23:29 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA2. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 44LP.
Brasilsat B3 - . Payload: HS 376W. Mass: 1,770 kg (3,900 lb). Nation: Brazil. Agency: Embratel. Manufacturer: El Segundo. Program: Brasilsat. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: HS 376. USAF Sat Cat: 25152 . COSPAR: 1998-006A. Apogee: 35,795 km (22,241 mi). Perigee: 35,780 km (22,230 mi). Inclination: 0.00 deg. Period: 1,436.10 min. Geostationary at 84.0 degrees W. Positioned in geosynchronous orbit at 84 deg W in 1998-1999 As of 3 September 2001 located at 84.03 deg W drifting at 0.009 deg W per day. As of 2007 Mar 9 located at 84.07W drifting at 0.013W degrees per day..
Inmarsat 3 F5 - . Mass: 1,021 kg (2,250 lb). Nation: International. Agency: Inmarsat. Manufacturer: RCA. Program: Inmarsat. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: AS 4000. USAF Sat Cat: 25153 . COSPAR: 1998-006B. Apogee: 35,797 km (22,243 mi). Perigee: 35,775 km (22,229 mi). Inclination: 0.50 deg. Period: 1,436.10 min. Geostationary at 25.0 degrees E. Positioned in geosynchronous orbit at 25 deg E in 1998-1999 As of 24 July 2001 located at 25.09 deg E drifting at 0.020 deg E per day. As of 2007 Mar 10 located at 25.07E drifting at 0.017W degrees per day..
http://www.astronautix.com/f/february04.html
(https://pbs.twimg.com/media/FoDIRhHagAE0VmN?format=jpg&name=4096x4096)
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/inmarsat-3.htm
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/brasilsat-b.htm
-
26 lat temu, 10.02.1997 o 14:09 wystartował Sojuz TM-25 (http://lk.astronautilus.pl/loty/stm25.htm) z Niemcem Reinholdem Ewaldem (http://lk.astronautilus.pl/astros/354.htm).
https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/MIR_97
1997 February 10 - . 14:09 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC1. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Soyuz-U-PVB.
Soyuz TM-25 - . Call Sign: Sirius (Sirius ). Crew: Ewald, Lazutkin, Tsibliyev. Backup Crew: Dezhurov, Padalka, Schlegel. Payload: Soyuz TM s/n 74. Mass: 7,250 kg (15,980 lb). Nation: Russia. Related Persons: Dezhurov, Ewald, Lazutkin, Padalka, Schlegel, Tsibliyev. Agency: RAKA. Manufacturer: Korolev bureau. Program: Mir. Class: Manned. Type: Manned spacecraft. Flight: Soyuz TM-24, Soyuz TM-25, Soyuz TM-25 Mir 97, STS-81 Mir NASA-3. Spacecraft Bus: Soyuz. Spacecraft: Soyuz TM. Duration: 184.92 days. Decay Date: 1997-08-14 . USAF Sat Cat: 24717 . COSPAR: 1997-003A. Apogee: 392 km (243 mi). Perigee: 385 km (239 mi). Inclination: 51.70 deg. Period: 92.30 min. Mir Expedition EO-23. Soyuz TM-25 docked with Mir at the forward port on February 12 at 15:51:13 GMT..
http://www.astronautix.com/f/february10.html
Wkrótce potem nastąpił dramatyczny pożar na Mirze
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg174884#msg174884
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3104.msg121787#msg121787
#OTD 10 February 1997, launch of German astronaut Reinhold Ewald on the 20-day Russian-German Mir 97 mission
👉 https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/MIR_97
https://x.com/ESA_History/status/1756264244515832318
https://twitter.com/esaspaceflight/status/1756354714646487330
One more reason to celebrate European spaceflight history today! 🎉 27 years ago, German astronaut Reinhold Ewald launched on the 20-day Russian-German Mir 97 mission 🚀 @esa@ESA_History
und Glückwünsche an meinen lieben Freund und Kollegen @ReinholdEwald zum 27. Starttag 🚀.
http://www.spacefacts.de/mission/english/soyuz-tm25.htm
http://www.astronautix.com/s/soyuztm-25.html
-
Zbiór ogólnych/historycznych publikacji na temat różnych projektów załogowych lotów kosmicznych ESA
https://www.esa.int/About_Us/ESA_Publications/Human_spaceflight_publications
https://twitter.com/ESA_History/status/1622920264488026112
Publikacje o astronautach ESA i ich misjach
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3483.msg181830#msg181830
-
18 lat temu nastąpił pierwszy udany start wariantu RN Ariane 5 ECA
Drugi start nowej Ariane
12.02.2005 o 21:03:08,3 z Kourou wystartowała rakieta Ariane-5 ECA, która wyniosła w T+ 24' 30" na orbitę o parametrach: hp=250 km, ha=35821 km, i=6,98°europejskiego wojskowego satelitę łączności XTAR-EUR (docelowa orbita GEO nad 29° E), minisatelitę technologicznego Sloshsat-FLEVO (Facility for Liquid Experimentation and Verification in Orbit) oraz nieoddzielany od ostatniego stopnia rakiety balast MaqSat-B2 o masie 3000 kg. Był to pierwszy udany lot tego modelu RN po katastrofie pierwszego egzemplarza w grudniu 2002 roku (http://lk.astronautilus.pl/n021201.htm#06).
http://lk.astronautilus.pl/n021201.htm#06
https://twitter.com/ron_eisele/status/1756739074621063341
12 February 2005. 21:03 UTC/GMT. First successful launch of the Ariane 5 ECA, from French Guiana. Carrying XTAR-EUR (Spanish Communication Satellite), Maqsat-B2 (European Navigation Technology Satellite) and SLOSHAT (Netherlands Navigation Technology satellite).
https://twitter.com/ESA_History/status/1756988770711212326
#OTD 12 February 2005, first successful flight of #Ariane5 ECA V164 from @EuropeSpacePort
with payloads XTAR-EUR, Sloshsat FLEVO minisatellite & Maqsat B2 instrumented model
👉https://esa.int/About_Us/ESA_history/Ariane_5_launches_from_Europe_s_Spaceport
https://www.esa.int/Enabling_Support/Space_Transportation/Enhanced_Ariane_5_demonstrates_heavy-lift_capability
https://www.esa.int/esatv/Videos/2005/02/ARIANE_5_V164_Launch_Highlights
XTAR EUR https://space.skyrocket.de/doc_sdat/xtar-eur.htm
MaqSat B2 https://space.skyrocket.de/doc_sdat/maqsat-b2.htm
Sloshsat-FLEVO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/sloshsat-flevo.htm
-
60 lat temu, 14.02.1963 o 05:35 z wyrzutni LC-17B na Przylądku Canaveral została wystrzelona RN Delta-B, która wyniosła na orbitę satelitę telekomunikacyjnego Syncom 1 , który jako pierwszy w historii miał osiągnąć orbitę geostacjonarną.
Około 5 godzin po wystrzeleniu silnik, który miał wynieść satelitę na pożądaną trajektorię, otrzymał polecenie uruchomienia.
Po 20 sekundach, kiedy silnik zakończył pracę, kontakt z satelitą został utracony.
NASA uznała, że satelita został wytrącony ze swojej osi obrotu podczas uruchomienia silnika.
Wkrótce obliczono, że początkowa orbita Syncoma 1 wynosiła: hp=34 186 km, ha=37 021 km, t=1425,50 min
Satelity Syncom mają kształt cylindryczny o średnicy 71 cm i wysokości 39 cm oraz masę 68 kg.
1963 February 14 - . 05:35 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17B. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Thor Delta B.
Syncom 1 - . Payload: Syncom 1. Mass: 39 kg (85 lb). Nation: USA. Agency: NASA Greenbelt. Class: Technology. Type: Communications technology satellite. Spacecraft Bus: HS 301. Spacecraft: Syncom. Completed Operations Date: 1963-02-14 . USAF Sat Cat: 553 . COSPAR: 1963-004A. Apogee: 36,739 km (22,828 mi). Perigee: 34,392 km (21,370 mi). Inclination: 33.30 deg. Period: 1,425.50 min.
During firing of the apogee kick motor, contact was lost with the satellite. Syncom (Synchronous Communications) was a NASA project supported by DoD ground stations and communications experiments. Spacecraft engaged in practical applications and uses of space technology such as weather or communication (US Cat C). Four score. Last known longitude (10 March 1987) 172.58 deg E drifting at 2.429 deg E per day.
http://www.astronautix.com/f/february14.html
http://www.astronautix.com/s/syncom.html
https://twitter.com/ron_eisele/status/1757546015916233075
14 February 1963. Launch of Syncom 1, the first intended geosynchronous communications satellite. Launched from Cape Canaveral by a the Delta B #16 launch vehicle, it was was lost on the way to geosynchronous orbit due to an electronics failure.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Syncom_1
https://en.wikipedia.org/wiki/Syncom
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/syncom-1.htm
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1963-004A
-
62 lata temu, 16.02.1961 o 13:05 z wyrzutni LA-3 na wyspie Wallops została wystrzelona RN Scout-X1, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp= 757 km, ha=2 433 km km, i=38.80°, t=118.00 min satelitę naukowego Explorer 9 przeznaczonego do badania gęstości atmosfery.
Explorer 9 był pierwszym z serii nadmuchiwanych kul o wymiarze 3,66 m, która została z sukcesem umieszczona na orbicie.
Satelita zbudowany był z naprzemiennych warstw folii aluminiowej i mylarowej.
Kula podczas startu znajdowała się w tubie o średnicy 21,6 cm i długości 48,3 cm i była zintegrowana z górną częścią czwartego stopnia rakiety nośnej.
Explorer 9 był pierwszym satelitą umieszczonym na orbicie przez rakietę w całości napędzaną stałymi materiałami pędnymi oraz pierwszym obiektem orbitalnym pomyślnie wystrzelonym z wyspy Wallops.
Satelita spłonął w gęstych warstwach atmosfery 9 kwietnia 1964 roku.
1961 February 16 - . 13:05 GMT - . Launch Site: Wallops Island. Launch Complex: Wallops Island LA3. LV Family: Scout. Launch Vehicle: Scout X-1.
Explorer 9 - . Payload: S-56A. Mass: 7.00 kg (15.40 lb). Nation: USA. Agency: USAF. Program: Explorer. Class: Earth. Type: Atmosphere satellite. Spacecraft: S-56. Decay Date: 1964-04-09 . USAF Sat Cat: 81 . COSPAR: 1961-Delta-1. Apogee: 2,433 km (1,511 mi). Perigee: 757 km (470 mi). Inclination: 38.80 deg. Period: 118.00 min. 12 foot dia. balloon; atmospheric density studies. Spacecraft engaged in research and exploration of the upper atmosphere or outer space (US Cat B).
http://www.astronautix.com/e/explorer.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/explorer_ad.htm
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1961-004A
https://en.wikipedia.org/wiki/Explorer_9
https://pl.wikipedia.org/wiki/Explorer_9
https://twitter.com/airandspace/status/1626248031590055942
https://twitter.com/ron_eisele/status/1758245797517218088
16 February 1961. 13.05.00 UTC/GMT. Launch of Explorer 9 (S56A). US satellite for atmospheric density measurements, first satellite launched from Wallops Flight Facility, LA-3 and first satellite boosted by a Scout X-1 (ST-4) solid-fuel rocket.
-
50 lat temu, 17 lutego 1973 roku, Załogowe Centrum Statków Kosmicznych w Houston (gdzie znajduje się Centrum Szkolenia Astronautów i Centrum Kontroli Misji) zmieniło nazwę na Lyndon B. Johnson Space Center (JSC).
Pierwszym dyrektorem Manned Spacecraft Center został w 1961 roku Robert R. Gilruth.
50 Years Ago: The Manned Spacecraft Center Renamed NASA’s Johnson Space Center
Feb 17, 2023
(https://www.nasa.gov/wp-content/uploads/2023/02/msc_renamed_jsc_11_s73-33656.jpg)
Former First Lady, Lady Bird Johnson stands to the right of the bust of her late husband, President Lyndon B. Johnson, as her family and former NASA Administrator James E. Webb look on, during the August 1973 dedication ceremony at NASA’s Johnson Space Center (JSC) in Houston.
On Feb. 17, 1973, President Richard M. Nixon signed Senate Joint Resolution 37, sponsored by Texas Senator Lloyd M. Bentsen, designating the Manned Spacecraft Center (MSC) in Houston as NASA’s Lyndon B. Johnson Space Center (JSC), in honor of the 36th President who died the previous Jan. 22 at age 64. In a statement accompanying the signing, President Nixon said, “Few men in our time have better understood the value of space exploration than Lyndon Johnson.” Center Director Christopher C. Kraft, Jr., said of the decision, “We are pleased and proud to have our Center bear this great American’s name.” The President’s widow Lady Bird Johnson attended the formal dedication ceremony at JSC in August 1973. (...)
https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-the-manned-spacecraft-center-renamed-nasas-johnson-space-center
https://www.nasa.gov/feature/45-years-ago-president-names-johnson-space-center/
https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-lbjs-surprise-visit-to-the-manned-spacecraft-center
https://www.nasa.gov/centers/johnson/about/history/jsc50/index.html
https://www.nasa.gov/centers/johnson/home/index.html
http://spacerelics.blogspot.com/2012/10/programme-apollo-le-boilerplate-expose.html?m=0
http://spacerelics.blogspot.com/2012/10/les-t-38n-talon-devant-le-space-center.html?m=0
https://spacemen1969.blogspot.com/2014/01/les-nouvelles-salles-du-mission-control.html?m=1
p https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3483.msg181713#msg181713
https://twitter.com/NASA_Johnson/status/1626599759556542468
https://twitter.com/NASA_Johnson/status/1626282150374047746
-
58 lat temu, 17.02.1965 o 17:05 z wyrzutni LC-12 na Cape Canaveral została wystrzelona RN Atlas-LV3 Agena-B, która wyniosła sondę księżycową Ranger 8 (http://lk.astronautilus.pl/sondy/ranger8.htm).
Próbnik po dotarciu do Księżyca wykonał w ciągu 23 minut 7137 wysokiej rozdzielczości zdjęć powierzchni Księżyca zanim uderzył w powierzchnię Księżyca o godzinie 09:57:37 UTC 20 lutego 1965 roku.
Uderzenie miało miejsce w obszarze Mare Tranquillitatis (2,67°N, 24,65°E).
Prędkość zderzenia wynosiła ok. 2,68 km/s.
Była to druga udana misja z serii Ranger, po Ranger 7 .
Sonda składała się z sześciokątnej aluminiowej podstawy o średnicy 1,5 m, na której zamontowano jednostki napędowe i zasilające, zwieńczonej ściętą stożkową wieżą, w której znajdowały się kamery telewizyjne.
Próbnik przewoził sześć kamer telewizyjnych Vidicon, 2 szerokokątne i 4 wąskokątne.
Całkowita wysokość statku kosmicznego miała 3,6 m, a jego masa wynosiła 366,87 kg.
1965 February 17 - . 17:05 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC12. LV Family: Atlas. Launch Vehicle: Atlas Agena B.
Ranger 8 - . Payload: RA-8. Mass: 366 kg (806 lb). Nation: USA. Agency: JPL, NASA. Program: Ranger. Class: Moon. Type: Lunar probe. Spacecraft Bus: Ranger. Spacecraft: Ranger 6-7-8-9. Decay Date: 1965-02-20 . USAF Sat Cat: 1086 . COSPAR: 1965-010A.
Returned 7137 photos before lunar impact. The Atlas- Agena B booster injected the Agena and Ranger 8 into an Earth parking orbit at 185 km altitude 7 minutes after launch. Fourteen minutes later a 90 second burn of the Agena put the spacecraft into lunar transfer trajectory, and several minutes later the Ranger and Agena separated. The Ranger solar panels were deployed, attitude control activated, and spacecraft transmissions switched from the omni-directional antenna to the high-gain antenna by 21:30 GMT. On 18 February at a distance of 160,000 km from Earth the planned mid-course manoeuvre took place, involving reorientation and a 59 second rocket burn. During the 27 minute manoeuvre, spacecraft transmitter power dropped severely, so that lock was lost on all telemetry channels. This continued intermittently until the rocket burn, at which time power returned to normal. The telemetry dropout had no serious effects on the mission. A planned terminal sequence to point the cameras more in the direction of flight just before reaching the Moon was cancelled to allow the cameras to cover a greater area of the Moon's surface.
Ranger 8 reached the Moon on 20 February 1965. The first image was taken at 9:34:32 GMT at an altitude of 2510 km. Transmission of 7,137 photographs of good quality occurred over the final 23 minutes of flight. The final image taken before impact has a resolution of 1.5 meters. The spacecraft encountered the lunar surface in a direct hyperbolic trajectory, with incoming asymptotic direction at an angle of -13.6 degrees from the lunar equator. The orbit plane was inclined 16.5 degrees to the lunar equator. After 64.9 hours of flight, impact occurred at 09:57:36.756 GMT on 20 February 1965 in Mare Tranquillitatis at approximately 2.67 degrees N, 24.65 degrees E. Impact velocity was slightly less than 2.68 km/s.
http://www.astronautix.com/f/february17.html
(https://i0.wp.com/www.drewexmachina.com/wp-content/uploads/2015/02/ra8_a060-1.jpg)
Last image taken by Ranger 8 camera-A from a distance of 4.2 km, 2 seconds before impact on February 20, 1965. The area shown is at 2.7 N, 24.55 E and the image is about 1.4 km across. The right side of the image is missing because Ranger 8 crashed before completing transmission. (JPL/NASA)
https://www.drewexmachina.com/2015/02/17/50-years-ago-today-the-launch-of-ranger-8/
https://twitter.com/airandspace/status/1628188355371335681
https://twitter.com/ron_eisele/status/1758561910335685057
17 February 1965. 17.05.00 UTC/GMT. Launch of Ranger 8 from Cape Canaveral LC-12. US spacecraft designed to achieve a lunar impact trajectory and to transmit high-resolution photographs of the lunar surface during the final minutes of flight up to impact. (Slow motion film).
https://twitter.com/airandspace/status/1758973116091367752
On this day in 1965, the Ranger 8 spacecraft launched on a mission to the Moon. It took more than 7,000 high-resolution images of the Moon before impacting the lunar surface.
2)
https://twitter.com/ron_eisele/status/1759652500892692828
20 February 1965. Ranger 8, US spacecraft designed to achieve a lunar impact trajectory and transmit high-resolution photographs of the lunar surface during final minutes of flight, impacted Mare Tranquillitatis. Velocity approximately 6,000 mph. Crater approximately 40 ft. wide.
https://solarsystem.nasa.gov/missions/ranger-8/in-depth/
https://www.jpl.nasa.gov/missions/ranger-8
http://www.astronautix.com/r/ranger6-7-8-9.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Ranger_8
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/ranger_bl3.htm
-
46 lat temu, 18 lutego 1977 roku, z bazy Edwards po raz pierwszy wzbił się w powietrze Enterprise na grzbiecie NASA Shuttle Carrier Aircraft
p 2021 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg169532#msg169532
https://twitter.com/NASAhistory/status/1626967278003658753
#OTD in 1977, Enterprise, the Space Shuttle prototype, took to the skies for the first time perched atop a NASA Shuttle Carrier Aircraft high above what is now @NASAArmstrong in Edwards, CA.
Learn more about these early Shuttle tests: https://go.nasa.gov/3ltHoMa
https://twitter.com/ron_eisele/status/1758943774959353865
18 February 1977. First flight of Space Shuttle Enterprise (unmanned) atop Boeing 747 Shuttle Carrier flown by Cdr. Fitzhugh Fulton, Plt. Thomas C. McMurty, Engnrs. Louis Guidry and Victor Horton. Measured structural loads, ground handling and braking characteristics of system.
https://ntrs.nasa.gov/citations/20070034952
https://ntrs.nasa.gov/api/citations/20070034952/downloads/20070034952.pdf
Rozdział 6 z pracy zbiorowej NASA Armstrong Flight Research Center’s Contributions to the Space Shuttle Program o testach lotnych Enterprise:
6: Free Enterprise: The Approach and Landing Test Program and the Development of the Space Shuttle Orbiter
Peter W. Merlin JT3 Edwards Air Force Base
Abstract:
OV-101, the prototype space shuttle orbiter (Enterprise), underwent a series of captive carry flights, followed by five free-flights, all released from the Boeing 747 shuttle carrier aircraft for the Approach and Landing Tests. These tests confirmed some assumptions and certain systems on board, while revealing some problems.
Keywords:
Fred W. Haise Jr.; C. Gordon Fullerton; Joe H. Engle; Richard H. Truly; Fitzhugh L. “Fitz” Fulton Jr.; Thomas C. McMurtry; 747-100
The space shuttle orbiter was the first spacecraft designed with the aerodynamic characteristics and inatmosphere handling qualities of a conventional airplane. In order to evaluate the orbiter’s aerodynamic flight control systems and subsonic handling characteristics, and to test various systems on board the vehicle, the Flight Research Center undertook a series of flight tests, known as the Approach and Landing Test (ALT) program, at Edwards Air Force Base, CA, in 1977. The ALT program demonstrated the ability to safely approach and land an orbital flight vehicle from space. NASA’s Johnson Space Center (JSC) managed the program, while the test flights were conducted at the Flight Research Center and the Air Force Flight Test Center (AFFTC). The Edwards test site was selected because it included an instrumented test range (the Western Aeronautical Test Range) with an extensive safety buffer zone and a 44 square-mile dry lakebed capable of supporting the landing weight of the space shuttle orbiter, and in part because the Center had an extensive history of successfully flighttesting extraordinary aircraft, including the world’s first exo atmospheric vehicle, the X-15, and all of the lifting bodies. The Center had also conducted preliminary approach and landing tests using different aircraft with a shuttle-like vehicle in mind, before the shuttle was selected.
c.d. WP https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5004.msg181923#msg181923
https://www.nasa.gov/history/history-publications-and-resources/nasa-history-series/nasa-armstrong-flight-research-centers-contributions-to-the-space-shuttle-program-ppzyz/
-
5 lat temu, 19 lutego 2018 roku, Chorwacja podpisała umowę o współpracy z ESA.
https://www.esa.int/About_Us/Corporate_news/Croatia_signs_Cooperation_Agreement
https://space24.pl/polityka-kosmiczna/europa/chorwacja-na-drodze-do-czlonkostwa-w-esa
-
100 lat temu, 19 lutego 1923 roku, powstało Polskie Towarzystwo Astronomiczne (PTA).
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/100-lat-polskiego-towarzystwa-astronomicznego
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/kartka-pocztowa-i-datownik-z-okazji-100-lat-pta
https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C95408%2C100-lat-polskiego-towarzystwa-astronomicznego.html
-
30 lat temu, 20.02.1993 o 02:20 z wyrzutni M1 kosmodromu Kagoshima została wystrzelona japońska RN M-3S-2, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=539 km, ha=646 km, i=31,10°, t=96.50 min satelitę do astronomii rentgenowskiej Astro D (ASCA, Asuka).
Satelita miał kształt cylindra o wysokości 4,7 m i masę 420 kg.
Rozbłysk słoneczny, który miał miejsce 14 lipca 2000 r. spowodował ogrzanie i ekspansję górnej atmosfery, powodując tym samym zwiększenie oporu i zewnętrznego momentu obrotowego ASCA.
Panele słoneczne utraciły orientację na Słońce, co spowodowało rozładowanie akumulatorów.
Satelita działał w trybie ograniczonym aż do deorbitacji w dniu 2 marca 2021 roku.
1993 February 20 - . 02:20 GMT - . Launch Site: Kagoshima. Launch Complex: Kagoshima M. Launch Pad: M1. LV Family: Mu. Launch Vehicle: Mu-3S-II.
Asuka - . Payload: Astro D. Mass: 420 kg (920 lb). Nation: Japan. Agency: ISAS. Program: Astro. Class: Astronomy. Type: X-ray astronomy satellite. Spacecraft: Astro. Decay Date: 2001-03-02 . USAF Sat Cat: 22521 . COSPAR: 1993-011A. Apogee: 646 km (401 mi). Perigee: 539 km (334 mi). Inclination: 31.10 deg. Period: 96.50 min. X-ray imaging and astronomy. Imaging and spectroscopic observations of various astronomical objects (stars and galaxies) in the X-ray band. Launching organization ISAS. Launch time 0200 GMT. Astro-D 'ASCA'.
https://twitter.com/NASAUniverse/status/1760012449451737094
#OTD in 1993, the ASCA satellite launched! This @JAXA_en-led X-ray observatory included @NASA
-designed mirrors to focus X-rays. ASCA added to our understanding of all areas of X-ray astrophysics including supernovae, active galaxies, and more. https://go.nasa.gov/3OPSUxw
http://www.astronautix.com/f/february20.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/astro-d.htm
https://www.isas.jaxa.jp/en/missions/spacecraft/past/asca.html
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1627585142117003264
-
62 lata temu, 21.02.1961 o 14:12 z wyrzutni LC-14 na Cape Canaveral RN Atlas 2 wyniosła w suborbitalnym locie bezzałogowym kapsułę Mercury- (MA-2) w celu przetestowania osiągów statku kosmicznego. Misja suborbitalna trwała 17 minut i 56 sekund. Kapsuła wzniosła się na wysokość 182 km.
1961 February 21 - . 14:12 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC14. LV Family: Atlas. Launch Vehicle: Atlas D.
Mercury MA-2 - . Nation: USA. Agency: USAF. Spacecraft: Mercury. Apogee: 182 km (113 mi).
Mercury-Atlas 2 (MA-2) was launched from Cape Canaveral in a test to check maximum heating and its effects during the worst reentry design conditions. The flight closely matched the desired trajectory and attained a maximum altitude of 114.04 statute miles and a range of 1,431.6 statute miles. Inspection of the spacecraft aboard the recovery ship some 55 minutes after launch (actual flight time was 17.56 minutes) indicated that test objectives were met, since the structure and heat protection elements appeared to be in excellent condition. The flight control team obtained satisfactory data; and the complete launch computing and display system, operating for the first time in a flight, performed satisfactorily.
http://www.astronautix.com/f/february21.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Mercury-Atlas_2
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=MERCA2
https://airandspace.si.edu/collection-objects/capsule-mercury-ma-2/nasm_A19710064000
On #TDIH in 1961, Mercury-Atlas 2 (MA-2) launched with an uncrewed Mercury capsule to test spacecraft performance. The capsule flew a suborbital mission that lasted 17 minutes and 56 seconds.
https://x.com/airandspace/status/1760337813751451823
-
54 lata temu, 21.02.1969 o 09:18 z wyrzutni LC-110R kosmodromu Bajkonur wystartowała RN N-1 11A52.
Związek Radziecki rozpoczął pierwszy lot testowy swojej gigantycznej rakiety N-1.
Test się nie powiódł, podobnie jak trzy kolejne.
Wkrótce po starcie pożar rozwinął się w przedziale ogonowym.
System monitorowania silnika wykrył pożar, ale następnie dał nieprawidłowy sygnał, wyłączając wszystkie silniki po 68,7 sekundzie lotu.
Brytyjski wywiad wykrył próbę wystrzelenia rakiety.
1969 February 21 - . 09:18 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC110R. LV Family: N1. Launch Vehicle: N-1 11A52. FAILURE: First stage failure.. Failed Stage: 1.
N1 3L launch - . Payload: Soyuz 7K-L1S s/n 3. Mass: 6,900 kg (15,200 lb). Nation: Russia. Related Persons: Afanasyev, Sergei, Dorofeyev, Kirillov, Mishin. Agency: RVSN. Program: Lunar L3. Class: Manned. Type: Manned spacecraft. Spacecraft Bus: Soyuz. Spacecraft: Soyuz 7K-L1A. Decay Date: 1969-02-21 . Apogee: 30 km (18 mi).
N-1 serial number 3L was the first N-1 launched. The vehicle ran into trouble immediately at lift-off. A fire developed in the tail compartment. The engine monitoring system detected the fire, but then gave an incorrect signal, shutting down all engines at 68.7 seconds into the flight. British intelligence detected the launch attempt, but the CIA's technical means for some reason missed it and they denied for years that it had ever occurred.
http://www.astronautix.com/f/february21.html
http://www.astronautix.com/d/details5173.html
https://en.wikipedia.org/wiki/N1_(rocket) (https://en.wikipedia.org/wiki/N1_(rocket))
https://twitter.com/ron_eisele/status/1760022188038730084
21 February 1969. 09.18.07 UTC/GMT. First launch of the N1 from Baikonur Site 110/38. Soviet Manned lunar carrier rocket to deliver payloads beyond low Earth orbit and Moon flyby. Its first stage remains the most powerful rocket stage ever built. Counterpart to NASA's Saturn V.
21 février 1969
Il y a 55 ans avait lieu le premier lancement de la fusée russe N1... qui se termina par un échec 68 secondes après son décollage...
https://x.com/spacemen1969/status/1760201437324165410
https://x.com/airandspace/status/1760466204076962142
-
62 lata temu, 22.02.1961 o 07:00 z Hammaguira Blandine wystartowała francuska RN Veronique, która wyniosła na wysokość 110 km kapsułę ze szczurem Hectorem. Był to pierwszy żywy sukces Francji w kosmosie.
http://spacerelics.blogspot.com/2015/05/le-rat-hector-au-musee-du-service-de.html
https://www.pinterest.de/pin/82120393178934210/
1961 February 22 - . 07:00 GMT - . Launch Site: Hammaguira. Launch Complex: Hammaguira Blandine. Launch Vehicle: Veronique.
Life Science mission - . Nation: France. Agency: CASDN. Apogee: 110 km (60 mi). French Veronique launched capsule containing rat (Hector) to 152 km altitude, recovered successfully.
http://www.astronautix.com/f/february22.html
-
28 lat temu, 22 lutego 1995 roku, odtajniono ponad 860 000 zdjęć powierzchni Ziemi, zebranych w latach 1960-1972 przez satelity CORONA, a także przez dwa ówczesne programy ( ARGON i KH-6 LANYARD ) na mocy dekretu wykonawczego podpisanego przez prezydenta Billa Clintona.
https://www.usgs.gov/centers/eros/science/usgs-eros-archive-declassified-data-declassified-satellite-imagery-1
https://www.airandspaceforces.com/article/0995corona/
https://airandspace.si.edu/exhibitions/space-race/online/sec400/sec430.htm
https://www.nro.gov/History-and-Studies/Center-for-the-Study-of-National-Reconnaissance/The-CORONA-Program/Fact-Sheet/
https://data.nasa.gov/dataset/CORONA-Satellite-Photography/4rni-qjx7
https://en.wikipedia.org/wiki/CORONA_(satellite)
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1628297025786707969
-
26 lat temu, 23.02.1997 o 20:20 z wyrzutni LC-40 na Cape Canaveral została wystrzelona RN Titan IVB z górnym stopniem IUS (Interim Upper Stage), która wyniosła wojskowego satelitę DSP 18 (USA 130).
Był to pierwszy lot tej wersji rakiety.
Kilka miesięcy później rakieta ta, ale ze stopniem Centaur-T, posłużyła do wyniesienia misji Cassini-Huygens.
1997 February 23 - . 20:20 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC40. LV Family: Titan. Launch Vehicle: Titan 402B/IUS.
USA 130 - . Payload: DSP-1 Block 18 F18. Mass: 2,380 kg (5,240 lb). Nation: USA. Agency: USAF. Manufacturer: TRW. Class: Surveillance. Type: Early warning satellite. Spacecraft: DSP. USAF Sat Cat: 24737 . COSPAR: 1997-008A. Apogee: 35,790 km (22,230 mi). Perigee: 35,780 km (22,230 mi). Inclination: 0.00 deg. DSP-1 Block 14 ballistic missile launch detection satellite. Positioned in geosynchronous orbit at 70 deg E in 1999. Still in service as of March 2007.
http://www.astronautix.com/f/february23.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/dsp-3.htm
https://www.nationalmuseum.af.mil/
P 11 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=933.msg174815#msg174815
SN 1987A https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=111.msg102576#msg102576
-
75 lat temu, 24 lutego 1948 roku, James T. Fitzgerald (1920-1948), pilot testowy Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych stał się drugim człowiekiem (pierwszym był Chuck Yeager), który przekroczył barierę dźwięku.
Było to podczas 71. lotu X-1. Tuż po osiągnięciu prędkości 1,1 Macha pożar zmusił go do wyłączenia silnika i zrzucenia paliwa.
https://twitter.com/spacemen1969/status/1629017029540737027http://thetartanterror.blogspot.com/2009/04/james-t-fitzgerald-jr-1920-1948.html
https://aerospaceweb.org/question/history/q0267.shtml
---
133 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=132.msg159859#msg159859
Mir https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg174884#msg174884
-
57 lat temu, 26.02.1966 o 16:12 z wyrzutni LC-34 na Cape Canaveral wystartowała RN Saturn IB ze statkiem kosmicznym Apollo CSM -009
Był to pierwszy testowy bezzałogowy lot suborbitalny RN Saturn IB (AS-201) z Apollo CSM -009.
Apollo CSM -009 osiągnął wysokość 488 km i przebył dystans ok. 8471 km w ciągu ok. 37 minut.
CM został odzyskany przez USS Boxer z Atlantyku około 72 kilometrów od planowanego miejsca wodowania.
1966 February 26 - . 16:12 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC34. LV Family: Saturn I. Launch Vehicle: Saturn IB.
Apollo 201 (AS-201) - . Nation: USA. Agency: NASA. Apogee: 488 km (303 mi).
Apollo-Saturn 201 was launched from Cape Kennedy, with liftoff of an Apollo Block I spacecraft (CSM 009) on a Saturn IB launch vehicle at 11:12:01 EST. Launched from Launch Complex 34, the unmanned suborbital mission was the first flight test of the Saturn IB and an Apollo spacecraft. Total launch weight was 22,000 kilograms.
Spacecraft communications blackout lasted 1 minute 22 seconds. Reentry was initiated with a space-fixed velocity of 29,000 kilometers per hour. CM structure and heatshields performed adequately. The CM was recovered by the USS Boxer from the Atlantic about 72 kilometers uprange from the planned landing point. (8.18 S x 11.15 W).
http://www.astronautix.com/s/saturnib.html
https://en.wikipedia.org/wiki/AS-201
The first Saturn 1B rocket (AS-201), developed at @NASAMarshall, lifted off on an unpiloted, suborbital flight #OTD in 1966. In all, 9 Saturn IB flights were made, ending with the Apollo-Soyuz Test Project (ASTP) in July 1975.
https://twitter.com/NASAhistory/status/1629858832305254403https://www.nasa.gov/feature/55-years-ago-apollo-as-201-test-flight
Pojďme na rozluštění. Asi každý poznal nosnou raketu Saturn 1B. Při jejím suborbitálním letu byla otestována část kosmické lodi Apollo, ale ve verzi Blok I, která se velmi lišila od pozdější podoby použité při programu Apollo.
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1629938254924398592https://twitter.com/airandspace/status/1629897353871212547
https://twitter.com/ron_eisele/status/1761870062829363706
https://twitter.com/ron_eisele/status/1761870497367597224
26 February 1966. 16.12.01 UTC/GMT. First flight of the Saturn IB, launching AS-201 (Apollo 201) test flight for the Apollo program. The first flight of the Apollo spacecraft and Saturn IB launch vehicle, a suborbital mission. Duration 37 minutes, 19.7 seconds.
---
25 II Rosetta https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1057.msg182160#msg182160
M-6 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3750.msg134892#msg134892
-
25 lat temu, 27.02.1998 z Kourou ELA2 wystrzelona została RN Ariane 42P (Ariane V106), która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=35,773 km, ha=35797 km, i=0°, t=1436 min geostacjonarnego satelitę komunikacyjnego Hot Bird 4 dla dostawcy usług satelitarnych Eutelsat.
Satelitę wycofano z użytkowania w 2015 roku i przeniesiono na orbitę cmentarną.
1998 February 27 - . 22:38 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA2. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 42P.
Hot Bird 4 - . Payload: Eurostar 2000+. Mass: 2,900 kg (6,300 lb). Nation: Europe. Agency: Eutelsat. Manufacturer: Toulouse. Program: Eutelsat. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: Eurostar 2000. USAF Sat Cat: 25237 . COSPAR: 1998-013A. Apogee: 35,797 km (22,243 mi). Perigee: 35,773 km (22,228 mi). Inclination: 0.00 deg. Period: 1,436.00 min. Geostationary at 13.0 degrees E. Positioned in geosynchronous orbit at 13 deg E in 1998-1999 As of 2 June 2001 located at 14.35 deg E drifting at 0.065 deg E per day. As of 2007 Mar 9 located at 7.18W drifting at 0.004W degrees per day..
http://www.astronautix.com/f/february27.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/hotbird-2.htm
https://www.arianespace.com/mission/ariane-flight-hot-bird-4/
https://en.wikipedia.org/wiki/Hot_Bird
https://pl.wikipedia.org/wiki/Hot_Bird
-
59 lat temu, 29 lutego 1964 roku, powstała Europejska Organizacja Rozwoju Rakiet ELDO (European Launcher Development Organisation) .
ELDO opracowała system pierwszych europejskich kosmicznych.
Trójstopniowe rakiety nośne zostały nazwane Europa, ale program tych rakiet został zastopowany z powodu licznych niepowodzeń, co przyczyniło się w 1974 roku, do połączenia ELDO z ESRO (European Space Research Organisation), tworząc ESA (1975).
https://en.wikipedia.org/wiki/European_Launcher_Development_Organisation
https://www.spacepage.be/artikelen/ruimtevaart/ruimtevaartorganisaties/european-space-agency-esa/european-launcher-development-organisation-eldo
https://archives.eui.eu/en/fonds/105653?item=ELDO
https://twitter.com/ESA_History/status/1763233651301527998
#OTD 60 years ago, the ELDO Convention entered into force, creating the first European organisation for launcher development. Explore this historic moment in newly digitised files in the ELDO Collection, now open in the Historical Archives of the European Union 👇
🔗https://eui.eu/news-hub?id=greater-access-to-files-marks-60th-anniversary-of-eldo-convention-1
c.d. https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg182796#msg182796
-
55 lat temu, 1 marca 1968 roku, odbył się 192. lot X-15 (lot po śmiertelnym wypadku Mike'a Adamsa na pokładzie lotu 191. w dniu 15 listopada 1967 r.).
Pilot Bill Dana osiągnął prędkość 4631 km/h (4,36 Mach) i wzniósł się na wysokość 31850 metrów.
1er mars 1968...
55ème anniversaire du 192ème vol du X-15 (vol de reprise après l'accident mortel de Mike Adams lors du vol 191 le 15 novembre 1967).
Le pilote Bill Dana atteint 4 631 km/h et une altitude de 31 850 mètres
https://twitter.com/spacemen1969/status/1630828968889958402
1968 March 1 - . 19:28 GMT - . Launch Site: Edwards. Launch Complex: Hidden Hills DZ. Launch Pad: Edwards RW04/22. Launch Platform: NB-52 008.
X-15A Checkout mission - . Nation: USA. Agency: NASA, USAF. Spacecraft: X-15A. Apogee: 31 km (19 mi). Maximum Speed - 4631 kph. Maximum Altitude - 31850 m. Tested Saturn V insulation. Air dropped in Hidden Hills DZ..
http://www.astronautix.com/m/march01.html
https://www.nasa.gov/centers/armstrong/history/speeches/bill_dana/X-15_lessons_learned.html
http://www.spacefacts.de//bios/astronauts/english/dana_william.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/William_H._Dana
https://twitter.com/ron_eisele/status/1763301013522370870
1 March 1968. X-15 No. 1 is serviced after pilot William Dana's 12th flight (1-74-130).
-----
Envisat https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=264.msg163940#msg163940
CRS-2 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1312.msg182250#msg182250
GOES-18 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4828.msg175017#msg175017
-
58 lat temu, 1 marca 1965 roku, położono pierwsze pale fundamentowe pod ESTEC ( European Space Research and Technology Centre) w Noordwijk w Holandii.
https://www.esa.int/About_Us/ESTEC/European_Space_Research_and_Technology_Centre_ESTEC2
https://www.cosmos.esa.int/web/space-science-faculty/sites/estec
https://twitter.com/ESA_History/status/1630891453902729217
-
54 lata, 2 marca 1969 roku, Concorde 001, pilotowany przez André Turcata, wzbił się po raz pierwszy w powietrze, a prędkość dźwięku przekroczył 1 października.
1er vol du Concorde en 1969 | Archive INA
https://www.youtube.com/watch?v=Uipm-O53GTQ
https://simpleflying.com/concorde-first-ever-flight/
https://businessinsider.com.pl/technologie/nowe-technologie/concorde-pierwszy-lot-2-marca-1969-roku-historia-ciekawostki/k20ss4g
https://en.wikipedia.org/wiki/Concorde
https://pl.wikipedia.org/wiki/Concorde
https://spacemen1969.blogspot.com/2019/03/50eme-anniversaire-du-premier-vol-de.html
#OTD in 1969, the first Concorde supersonic transport, Concorde 001, made its maiden flight. The first supersonic airliner to enter service, the Concorde flew thousands of passengers across the Atlantic at twice the speed of sound for over 25 years.
https://twitter.com/airandspace/status/1631346713007988773https://twitter.com/spacemen1969/status/1631191356667498496
2)2 mars 1969 : Premier vol de Concorde
Premier Jour le jour même du 1er vol (vente générale au public le 7 mars). Cachets illustrés de Toulouse et du Bourget
Artiste et graveur : Claude Durrens
https://twitter.com/spacemen1969/status/1101615982148313088
Le 3 mars 1969, c'est au tour des anglais d'émettre, non pas un timbre, mais une série de 3 timbres pour le Concorde.
Les deux artistes sont :
- Michael Goaman (4d)
- David Gentleman (6 et 9d) - il a révolutionné les timbres anglais
J'en reparle cet après-midi en rentrant
(https://pbs.twimg.com/media/FqPudoGX0AI1buQ?format=jpg&name=large)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1631551228399214594
https://twitter.com/ron_eisele/status/1763672061468172660
2 March 1969. First flight of the Concorde. The Anglo-French aeroplane took off from Toulouse and was in the air for just 27 minutes.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1763672217919893988
https://twitter.com/AviationMarlene/status/1763886852744859755
-
32 lata temu, 02.03.1991 o 23:36 z Kourou ELA2 wystrzelona została RN Ariane 44LP, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=35774 km, ha=35799 km, i=0,00°, t=1436m 10 s satelitę telekomunikacyjnego Astra 1B oraz drugiego satelitę Meteosat 5 o przeznaczeniu meteorologicznym na orbitę o parametrach: hp=35758 km, ha=35765 km, i=0,30°, t=1434m.
Satelita Astra 1B został oficjalnie wycofany z eksploatacji 14 lipca 2006, prawie cztery lata po tym, jak przestał funkcjonować.
Meteosat 5 został wycofany z użytkowania i umieszczony na orbicie cmentarnej w lutym 2007 roku.
Astra 1B - . Mass: 2,620 kg (5,770 lb). Nation: Europe. Agency: SES. Manufacturer: Lockheed. Program: Astra. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: AS 5000. USAF Sat Cat: 21139 . COSPAR: 1991-015A. Apogee: 35,799 km (2 2,244 mi). Perigee: 35,774 km (22,228 mi). Inclination: 0.00 deg. Period: 1,436.10 min.
(...)
Meteosat 5 - . Payload: MOP 2. Mass: 681 kg (1,501 lb). Nation: Europe. Agency: ESA. Class: Earth. Type: Weather satellite. Spacecraft: Meteosat. USAF Sat Cat: 21140 . COSPAR: 1991-015B. Apogee: 35,765 km (22,223 mi). Perigee: 35,758 km (22,218 mi). Inclination: 0.30 deg. Period: 1,434.90 min.
http://www.astronautix.com/m/march02.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/astra-1b.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Astra_1B
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/meteosat-1.htm
https://space.oscar.wmo.int/satellites/view/meteosat_5
https://www.eumetsat.int/meteosat-first-generation-retired
https://en.wikipedia.org/wiki/Meteosat
https://twitter.com/ESA_History/status/1631281553627140098---
P10 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=933.msg175056#msg175056
S28 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4780.msg182264#msg182264
R https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1057.msg134987#msg134987
-
64 lata temu, 03.03.1959 o 05:10 z wyrzutni LC5 na Cape Canaveral wystrzelona została RN Juno-2 z sondą Księżyca Pioneer 4.
Sonda miała masę 6 kg, a jej zadaniem było sfotografowanie Księżyca.
Przeznaczona była do zderzenia z powierzchnią Księżyca.
Pioneer IV osiągnął trajektorię Ziemia-Księżyc, przelatując w odległości 60 200 km od Księżyca przed wejściem na stałą orbitę wokół Słońca.
Chociaż próbnik nie osiągnął swojego celu, to przesłał godziny danych na temat promieniowania w kosmosie i stał się pierwszym amerykańskim pojazdem kosmicznym, który osiągnął orbitę heliocentryczną.
3 March 1959. 05.10.56 UTC/GMT. Launch of Pioneer 4 from Cape Canaveral LC-5. American spin-stabilized spacecraft for a lunar flyby trajectory and into a heliocentric orbit. The first U.S. probe to escape from the Earth's gravity. Last contact 15.40.00 UTC/GMT 6 March 1959.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1764029414382157947
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=104.msg581#msg581
http://www.astronautix.com/p/pioneer3-4.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/pioneer-3.htm
https://solarsystem.nasa.gov/missions/pioneer-4/in-depth/
https://en.wikipedia.org/wiki/Pioneer_4
No, this isn't a party hat, it's Pioneer 4.
On this day in 1959, Pioneer 4 launched on a mission to photograph the Moon. Although it didn't achieve its goal, it sent back hours of data on radiation in space—and became the first American spacecraft to enter heliocentric orbit.
https://x.com/airandspace/status/1631761602364989442
Pioneer 4 launched #OTD 65 years ago on a flyby mission to the Moon! A trajectory error resulted in it missing its target, but it became the first NASA spacecraft launched into heliocentric orbit (orbit around the ☀️).
More about this Pioneer-ing mission: https://go.nasa.gov/3wA4ned
https://twitter.com/NASAhistory/status/1764304733479563641
---
N https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg175118#msg175118
A 9 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=33.msg129444#msg129444
-
20 lat temu, 5 marca 2003 roku, została otwarta pierwsza 35-metrowa stacja naziemna ESA , położona w New Norcia, 140 km na północ od Perth w Australii.
Została oficjalnie otwarta przez premiera Australii Zachodniej (https://pl.wikipedia.org/wiki/Australia_Zachodnia) Geoffa Gallopa.
https://twitter.com/ESA_History/status/1632309726166876160https://www.esa.int/Enabling_Support/Operations/ESA_Ground_Stations/New_Norcia_-_DSA_1
-
34 lata temu, 06.03.1989 o 23:29 z wyrzutni ELA2 w Kourou wystrzelona została RN Ariane 44LP (V29), która wyniosła dwa satelity: komunikacyjnego JCSAT 1 dla Japan Communications Satellite Company na orbitę o parametrach: hp=35971 km, ha=36018 km, i=4,10°, i=1446,80 min oraz europejskiego pogodowego Meteosat 4 na orbitę o parametrach: hp=36600 km, ha=36795 km, i=6,50°, i=1482,90 min.
JCSAT 1 został wysłany na orbitę cmentarną w 1998 roku, a Meteosat-4 zaprzestał pracy w listopadzie 1996 roku.
1989 March 6 - . 23:29 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA2. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 44LP.
JCSAT 1 - . Mass: 2,280 kg (5,020 lb). Nation: Japan. Agency: JCSAT. Program: JCSAT. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: HS 393. Completed Operations Date: 1998-08-17 . USAF Sat Cat: 19874 . COSPAR: 1989-020A. Apogee: 36,018 km (22,380 mi). Perigee: 35,971 km (22,351 mi). Inclination: 4.10 deg. Period: 1,446.80 min.
(...)
. Payload: MOP 1. Mass: 681 kg (1,501 lb). Nation: Europe. Agency: Eumetsat. Class: Earth. Type: Weather satellite. Spacecraft: Meteosat. Completed Operations Date: 1995-11-08 . USAF Sat Cat: 19876 . COSPAR: 1989-020B. Apogee: 36,795 km (22,863 mi). Perigee: 36,600 km (22,700 mi). Inclination: 6.50 deg. Period: 1,482.90 min.
http://www.astronautix.com/m/march06.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/jcsat-1.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/JCSAT-1
https://wiki.edu.vn/wiki40/2021/12/22/meteosat-wikipedia/
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/meteosat-1.htm
https://www.eumetsat.int/meteosat-first-generation-retired
https://twitter.com/ESA_History/status/1632726762445586433
(https://pbs.twimg.com/media/GH8kZ0WWQAAx30Z?format=jpg&name=medium)
6 mars 1989
Il y a 35 ans, lancement d'Ariane V29 où une Ariane 44L met sur orbite les satellites JCSAT 1 et MOP 1
https://x.com/spacemen1969/status/1765170974792577281
-
62 lata temu, 7 marca 1961 roku, mjr Robert White został pierwszym pilotem, który osiągnął prędkość 4674 km/h (4,43 Mach), lecąc North American X-15.
Później w tym samym roku lecąc X-15 osiągnął prędkość Mach 5 oraz Mach 6.
Przy 5 MA i 6 MA również był pierwszy. A w następnym roku został pierwszym skrzydlatym astronautą.
Był to 34. lot X-15, w czasie którego została osiągnięta prędkość 23610 m.
1961 March 7 - . 18:28 GMT - . Launch Site: Edwards. Launch Complex: Silver Lake DZ. Launch Pad: Edwards RW04/22. Launch Platform: NB-52 008.
X-15A Mach 4 flight test - . Nation: USA. Agency: NASA, USAF. Spacecraft: X-15A. Apogee: 23 km (14 mi). Maximum Speed - 4674 kph. Maximum Altitude - 23610 m. Air dropped in Silver Lake DZ..
http://www.astronautix.com/m/march07.html
https://en.wikipedia.org/wiki/North_American_X-15
https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Michael_White
Robert_White (https://pl.wikipedia.org/wiki/Robert_White_(pilot))
https://twitter.com/airandspace/status/1633130352662441985
https://twitter.com/ron_eisele/status/1765459494513856719
7 March 1961. First manned aircraft to exceed Mach 4. Flying the X-15 serial number 56-6671, Captain Robert M. White reached a speed of 2,905 mph which, at the altitude of 77,450 feet, he achieved Mach 4.43.
-
15 lat temu nastąpił 8. start roku w tym 3. do ISS.
Pierwszy ATV w końcu wystartował
09.03.2008 o 04:03:11 z Kourou wystartowała RN Ariane-5ESV (pierwszy egzemplarz tego modelu), która wyniosła w T+62' 40" na orbitę o parametrach: hp=259 km, ha=264 km, i=51,61° pierwszy europejski automatyczny statek transportowy ATV-1 (http://lk.astronautilus.pl/sat/atv.htm). Jego połączenie z ISS planowane jest na 03.04.2008 około 14:20.
Po starcie okazało się, że awarii uległ blok elektroniki sterowania silnikami nr 2 (Propulsion Drive Electronics, PDE-2). W tej sytuacji jedna czwarta (7 z 28) silników sterujących oraz jeden z czterech silników głównych jest sparaliżowana, jednak nie powinno to wpłynąć na przebieg lotu, o ile awarii nie ulegnie drugi PDE.
http://lk.astronautilus.pl/n080301.htm#02
ATV-1 w składzie ISS
03.04.2008 o 14:45:33 z ISS połączył się automatyczny statek transportowy ATV-1.
http://lk.astronautilus.pl/n080401.htm#01
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/47/Crew_in_ATV_with_Jules_Verne_manuscript.jpg)
Jules Verne' ESA ATV launch !!
https://www.youtube.com/watch?v=0cyzgOCnWjQ
Dramatic Breakup of ATV-1 Jules Verne | Re-entry Video
https://www.youtube.com/watch?v=JrFJHwFIUEk
https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/ATV/ATV-1_i_Jules_Verne_i
https://www.esa.int/esatv/Videos/2008/03/ATV_Launch_Highlights_9_March_2008
https://www.hwupgrade.it/forum/archive/index.php/t-603687.html
https://en.wikinews.org/wiki/Ariane_5_rocket_launches_first_Automated_Transfer_Vehicle
https://spaceref.com/press-release/arianespaces-third-atv-launch-for-international-space-station-servicing-is-given-a-go-for-liftoff/
https://spacenews.com/atv-launch-track-despite-leaks-moisture-build/
https://spacenews.com/europe-determined-launch-first-atv-march/
https://spaceflightnow.com/news/n0703/25atv1/
https://spaceflightnow.com/ariane/v181/program.html
https://kosmonauta.net/2008/02/atv-europe/
https://kosmonauta.net/2012/03/2012-04-01-atv/
http://www.astronautix.com/a/atv.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Jules_Verne_ATV
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1379.msg53138#msg53138
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/atv.htm
https://twitter.com/AirbusSpace/status/1633728203150749697https://twitter.com/ESA_History/status/1633786831463481347http://spacerelics.blogspot.com/2014/02/la-flown-cover-de-latv-1-jules-verne.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1633728071864811520https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg182920#msg182920
-
5 lat temu, 09.03.2018, Proba-1 (Project for On-Board Autonomy) demonstracyjna misja technologiczna ESA realizowana przy wsparciu programu Earthnet ESA z 5982 dniami na orbicie wyprzedziła ERS-2, co uczyniło ją najdłużej obsługiwaną misją obserwacyjną Ziemi w historii ESA.
https://www.esa.int/Applications/Observing_the_Earth/Proba-1/Proba-1_sets_new_record
PSLV wyniosła na orbitę trzy satelity
22.10.2001 o 04:53:00 z indyjskiego ośrodka kosmicznego Sriharikota wystartowała rakieta nośna PSLV-C3. Wyniosła ona na orbitę polarną o przybliżonych parametrach: hp=568 km, ha=568 km, i=97° trzy satelity. Są to: indyjski teledetekcyjny (z rozdzielczością pozwalającą na dokonywanie zadań zwiadowczych) TES (Technology Experiment Satellite), belgijski technologiczny (testy autonomicznego działania satelity oraz fotografowanie powierzchni Ziemi) PROBA (Project for On Board Autonomy firmy Verhaert) i niemiecki technologiczny BIRD-1 (Bispectral IRDetector do testów aparatury teledetekcyjnej, zbudowany przez Uniwersytet Berliński). Przy pomocy silników sterujących czwartego stopnia rakiety nośnej PROBA został umieszczony na orbicie o apogeum na wysokości 638 km.
http://lk.astronautilus.pl/n011016.htm#06
Proba-1 Celebrates 20th Birthday in Orbit – Still Fully Operational
By EUROPEAN SPACE AGENCY OCTOBER 27, 2021
Proba-1 marked a change towards small missions in European space industry. While CubeSats and are more and more common and available these days, Proba 1 was ESA’s first venture into small missions. The mission was developed in just three years – an unheard of feat at the time when missions often took more than 10 years to launch. It also marked the beginning of a series of Proba satellites, including Proba-2, Proba-V, and the currently-in-testing Proba-3,
“In its time, it was completely innovative,” reminisces Frederic Teston, the Project Manager for Proba. “In terms of the technology, in terms of the development time, in terms of the low cost – it was all brand new.”
https://scitechdaily.com/proba-1-celebrates-20th-birthday-in-orbit-still-fully-operational/?utm_content=cmp-true
https://spacenews.com/proba-1-pinpoints-source-paralyzing-volcanic-ash/
https://earth.esa.int/eogateway/missions/proba-1
https://www.esa.int/Applications/Observing_the_Earth/Proba-1_overview
http://www.astronautix.com/p/proba.html
https://en.wikipedia.org/wiki/PROBA
TES https://space.skyrocket.de/doc_sdat/tes.htm
PROBA https://space.skyrocket.de/doc_sdat/proba-1.htm
BIRD 1 https://space.skyrocket.de/doc_sdat/bird-1.htm
-
O problemach projektu Gemini
Podczas projektu Gemini inżynierowie pracowali nad problemami rozwojowymi związanymi z wyposażeniem spotkania statku kosmicznego, ogniwami paliwowymi i silnikami ablacyjnymi. W jaki sposób menedżer, Charles Mathews, poprowadził zespół do sukcesu?
https://appel.nasa.gov/2023/03/09/this-month-in-nasa-history-gemini-rises/
https://twitter.com/NASA_APPEL/status/1634279457362984961
-
75 lat temu, 10.03.1948, pilot NACA Herb Hoover został pierwszym pilotem cywilnym — i drugim pilotem w historii — który przekroczył barierę dźwięku, lecąc samolotem Bell X-1 nr 2.
https://www.nasa.gov/feature/70-years-ago-first-civilian-breaks-sound-barrier
https://en.wikipedia.org/wiki/Herb_Hoover
75 years ago today, NACA pilot Herb Hoover became the first civilian pilot—and second pilot ever—to break the sound barrier. He was flying Bell X-1 No. 2: http://s.si.edu/2vafZ8i
https://twitter.com/airandspace/status/1634216791806291977
https://twitter.com/TheRealBuzz/status/1634195402403586049
10 May 1948. NASA research pilot Herbert Henry Hoover became the first civilian to exceed the speed of sound when he flew the No. 2 Bell XS-1 to a speed of 703 mph.
https://x.com/ron_eisele/status/1766559040044245174
https://twitter.com/spacemen1969/status/1634087943366385665
-
35 lat temu, 11.03.1988 o 23:28 z Kourou ELA1 wystrzelona została RN Ariane 3 z dwoma satelitami komunikacyjnymi Telecom 1C (1210 kg) i Spacenet F3R (1212 kg).
1988 March 11 - . 23:28 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA1. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 3.
Spacenet F3R - . Payload: Spacenet 3R. Mass: 1,212 kg (2,672 lb). Nation: USA. Agency: France Telecom. Manufacturer: Lockheed. Program: GTE. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: AS 3000. Completed Operations Date: 1999-12-01 . USAF Sat Cat: 18951 . COSPAR: 1988-018A. Apogee: 35,980 km (22,350 mi). Perigee: 35,935 km (22,328 mi). Inclination: 2.40 deg. Period: 1,444.90 min.
US domestic communications; 87 deg W. C, Ku band communications satellite. Positioned in geosynchronous orbit at 87 deg W in 1988-1997; 83 deg W in 1997-1999 As of 2 September 2001 located at 107.85 deg W drifting at 2.220 deg W per day. As of 2007 Mar 9 located at 153.60E drifting at 2.179W degrees per day.
Telecom 1C - . Mass: 1,210 kg (2,660 lb). Nation: France. Agency: GTE. Manufacturer: Toulouse. Program: Telecom. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: Eurostar 2000. Completed Operations Date: 1996-03-22 . USAF Sat Cat: 18952 . COSPAR: 1988-018B. Apogee: 36,860 km (22,900 mi). Perigee: 36,037 km (22,392 mi). Inclination: 5.50 deg. Period: 1,470.10 min.
French domestic communications; 5 deg E. Communications satellite. Registration France 1984-2.B (Telecom 1A) 1985-2.B (Telecom 1B). 1988-1-C (Telecom 1C). Positioned in geosynchronous orbit at 5 deg W in 1988-1992; 3 deg E in 1992-1996 As of 5 September 2001 located at 109.19 deg W drifting at 8.404 deg W per day. As of 2007 Mar 10 located at 34.65E drifting at 8.341W degrees per day.
http://www.astronautix.com/m/march11.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/spacenet-1.htm
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/telecom-1.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1634452847722123265
-
63 lata temu, 11.03.1960 o 13:00 UTC z wyrzutni LC17A na Cape Canaveral RN Thor-DM18 Able-4 wyniosła międzyplanetarną sondę Pioneer 5.
Z powodu awarii akumulatorów misja sondy zakończyła się 26 czerwca 1960.
On this day in 1960, the Pioneer V satellite launched. From its orbit around the Sun between Earth and Venus. Pioneer V provided a wealth of new data on interplanetary space including measurements of magnetic fields, cosmic radiation, electrical fields, and micrometeorite.
https://twitter.com/airandspace/status/1634711324281167875
1960 March 11 - .
Pioneer V - . Nation: USA. Spacecraft: Mercury.
Pioneer V, launched as a probe of the space between Earth and Venus, began to provide invaluable information on solar flare effects, particle energies and distributions and magnetic phenomena. Pioneer V continued to transmit such data until on June 26, 1960, when at a distance of 22.5 million miles from Earth, it established a new communications record.
http://www.astronautix.com/m/march11.html
https://twitter.com/ron_eisele/status/1766960865931055227
11 March 1960. 13.00.07 UTC/GMT. Launch of Pioneer 5 (also known as 1960 Alpha 1, Pioneer P-2, and Thor Able 4). NASA spin-stabilized space probe used to investigate interplanetary space between the orbits of Earth and Venus.
http://www.astronautix.com/p/pioneer5.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/pioneer-5.htm
https://solarsystem.nasa.gov/missions/pioneer-5/in-depth/
https://en.wikipedia.org/wiki/Pioneer_5
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pioneer_5
-
25 lat temu, 12.03.1998, odbył się pierwszy swobodny lot X -38 V-131 CRV (Crew Return Vehicle).
Prototyp wylądował w bazie Edwards (Air Force Base in California).
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/ec97-44096-15a.jpg)
Wcześniej pojazd X -38 V-131 został wyniesiony przez samolot B-52 (ten sam, który był wykorzystywany w programie X-15) na kilka lotów na uwięzi, które rozpoczęły się w lipcu 1997 roku w celu zebrania danych określających jego aerodynamikę, gdy był przymocowany do pylonu skrzydła samolotu.
USA - First flight of space lifeboat
https://www.youtube.com/watch?v=VSxGvil-HIw
Następnie odbyły się dwa krótkie loty swobodne, w marcu 1998 i lutym 1999, w celu zbadania charakterystyk lotnych podczas startu i oceny działania spadochronu, od otwarcia małego hamownika, poprzez rozwinięcie głównego parafolu i lądowania.
Zbudowano łącznie 3 prototypy:
X-38 V-131, który po 2. lotach został zwrócony do Scaled Composites w celu modyfikacji do rzeczywistego kształtu przyszłego CRV i zyskał nazwę X-38 V-131-R,
X-38 V-132,
X-38 V-201, który miał być prototypem orbitalnym wynoszonym przez prom kosmiczny.
Planowane były X-38 V-121, V-133 i V-301, ale nigdy ich nie zbudowano.
X-38 V-132 odbył loty próbne loty w marcu i lipcu 1999 roku, a ostatni lot odbył się 30 marca 2000 roku i był najwyższy, najszybszy oraz najdłuższy.
Anulowanie projektu X-38 zostało ogłoszone 29 kwietnia 2002 z powodu znacznego przekroczenia kosztów w programie ISS w fazie jego rozwoju i budowy.
Propozycja anulowania programu była krytykowana, ponieważ większość prac rozwojowych nad X-38 została zakończona, a prototypowy pojazd kosmiczny był ukończony ponoć w około 90% w momencie jego przerwania.
X-38 miał być przytwierdzony do modułu Node 3 na czas nie dłuższy niż 3 lata.
W przypadku, gdy na ISS nie doszłoby do awarii uzasadniających jego użycie, CRV po trzech latach miał powracać na Ziemię w celu wykonania koniecznych przeglądów technicznych, po zakończeniu których byłby ponownie wynoszony na orbitę przez wahadłowiec lub RN Ariane 5.
Jak pokazała historia na ISS nie było pilnej potrzeby opuszczania przez załogę ISS przez ponad 20 lat.
Sytuacja Sojuza MS-22 mogłaby podpadać pod taką sytuację awaryjną, ale tutaj też nie nie było pilnej potrzeby opuszczania ISS.
Są obecnie rozwijane inne projekty wahadłowców kosmicznych jak X-37 czy Dream Chaser lub IXV Spaceplane (8 lat minęło już od lotu testowego) o różnych sposobach powrotu na Ziemię.
http://www.astronautix.com/x/x-38.html
https://www.nasa.gov/centers/dryden/multimedia/imagegallery/X-38/X-38_proj_desc.html
https://www.nasa.gov/centers/armstrong/history/where_are_they_now/X-38_V-131.html
https://www.dfrc.nasa.gov/Gallery/Photo/X-38/HTML/EC98-44452-4.html
https://en.wikipedia.org/wiki/NASA_X-38
https://pl.wikipedia.org/wiki/NASA_X-38
https://www.spaceflightinsider.com/organizations/nasa/reaching-for-the-stars-an-interview-with-former-nasa-astronaut-mike-fossum/attachment/360_ecn98-44453-60/
https://twitter.com/ESA_History/status/1634865818839416832
-
37 lat temu, 14.03.1986 o 00:03 UTC, sonda Giotto zbliżyła się do komety Halleya na minimalną odległość 596 km.
Po raz pierwszy poznano kształt jądra komety oraz został dostarczony pierwszy dowód na obecność materii organicznej w kometach.
https://twitter.com/ESA_History/status/1635675857795547136https://www.nature.com/articles/321341a0
https://solarsystem.nasa.gov/missions/giotto/in-depth/
https://www.esa.int/ESA_Multimedia/Videos/2006/03/20_Years_of_Giotto_-_Giotto_meeting_with_Comet_Halley
https://en.wikipedia.org/wiki/Giotto_(spacecraft) (https://en.wikipedia.org/wiki/Giotto_(spacecraft))
https://pl.wikipedia.org/wiki/Giotto_(sonda_kosmiczna) (https://pl.wikipedia.org/wiki/Giotto_(sonda_kosmiczna))
AA G II https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=2638.msg98501#msg98501
KHW https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg148313#msg148313
https://twitter.com/BristolAero/status/1635702881587175426
CLOSE ENCOUNTERS WITH HALLEY'S COMET
March 16, 1986
THE European spacecraft Giotto provided the closest view yet of Halley's comet last week, and it proved a little too close for comfort. As it passed about 400 miles from the comet's core, the half-ton satellite was bombarded by dust particles that struck it at 155,000 miles an hour, 50 times the speed of a bullet.
Giotto wobbled and temporarily stopped sending data and photographs to the European Space Operations Center near Frankfurt, nearly 90 million miles away.
Still, scientists were jubiliant at the trove of information they now have on one of the solar system's brighter lights, not only from Giotto but also from the Soviet Union's two unmanned Vega probes, each of which flew within 6,000 miles of the comet on March 6 and 9, and Suisei, a Japanese spacecraft that flew by on March 8.
The three satellites helped Giotto get a fix on Halley's nucleus, a peanut-shaped object about seven miles long and three miles wide. Giotto determined that it was also extremely dark.
''There's no question that the true color of the nucleus is black, absolutely black, blacker than coal, almost like velvet,'' said Horst Keller of the European Space Agency. ''Since the nucleus is so dark, it must be warm.''
Updating the long-held ''dirty snowball'' theory, he added that Halley's ice ''has to come from deeper in.''
Roald Z. Sagdeyev, head of the Soviet Union's space agency, was on hand in West Germany to watch Giotto perform. Praising the international cooperation that has marked the Halley's effort, he suggested an ambitious encore: an unmanned probe to Mars.
https://www.nytimes.com/1986/03/16/weekinreview/close-encounters-with-halley-s-comet.html
https://twitter.com/ron_eisele/status/1767975003880902714
14 March 1986. The Giotto robotic spacecreft, produced by British Aerospace, passed within 370 miles of the nucleus of Halley's Comet.
-
35 lat temu, 14.03.1988, obchodzono pierwszy raz Dzień Liczby Pi.
Wtedy to Larry Shaw zorganizował najwcześniejsze znane oficjalne lub zakrojone na dużą skalę obchody Dnia liczby Pi.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Dzie%C5%84_Liczby_Pi
https://www.jpl.nasa.gov/edu/learn/list/oh-the-places-we-go-18-ways-nasa-uses-pi
https://twitter.com/NASAhistory/status/1635662069281222656https://twitter.com/neiltyson/status/1238990782037733377
https://twitter.com/NASA/status/1238924116087975936
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1635717686184247307
-
45 lat temu, 16.03.1978, NASA oficjalnie ogłosiła składy załóg pierwszych czterech misji wahadłowców kosmicznych.
Trzeci lot miał odbyć się do stacji Skylab, co jak wiadomo nie nastąpiło i wywołało roszady w składach załóg.
Ośmiu astronautów uczestniczyło w konferencji prasowej w JSC 22 marca 1978 roku.
Misja STS-1 miała wystartować wiosną 1979 roku.
Z tych 8. astronautów tylko Fred W. Haise (http://lk.astronautilus.pl/astros/47.htm) nie odbył lotu orbitalnego wahadłowcem.
John W. Young, Roberta L. Crippen ; http://lk.astronautilus.pl/loty/sts1.htm
Joe H. Engle, Richard H. Truly ; http://lk.astronautilus.pl/loty/sts2.htm
Fred W. Haise, Jack R. Lousma ; http://lk.astronautilus.pl/loty/sts3.htm
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/first_shuttle_crews_5_haise_alt.jpg?itok=aMA5zHps)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/first_shuttle_crews_6_lousma_s79-36410.jpg?itok=v4z--Hy3)
Vance D. Brand , C. Gordon Fullerton; http://lk.astronautilus.pl/loty/sts4.htm
(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/first_shuttle_crews_7_brand_s79-36528.jpg?itok=vESP9p5S)(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/first_shuttle_crews_8_fullerton_alt_2.jpg?itok=GR61dpNM)
STS-5 Columbia (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts5.htm)
The NASA astronauts assigned to the first four space shuttle missions during their first press conference – C. Gordon Fullerton, left, Vance D. Brand, Jack R. Lousma, Fred W. Haise, Richard H. Truly, Joe H. Engle, Robert L. Crippen, and John W. Young.
https://www.nasa.gov/feature/45-years-ago-nasa-names-the-first-four-space-shuttle-crews
https://twitter.com/spacemen1969/status/1636264786873970689---
G8 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg128653#msg128653
-
97 lat temu, 16.03.1926, Robert Goddard wystrzelił pierwszą rakietę na paliwo płynne.
Chociaż rakieta była w powietrzu tylko przez 2,5 sekundy osiągając zaledwie około 12,5 metrów wysokości i rozbiła się podczas upadku, to udowodniła, że budowa rakiet na paliwo płynne jest możliwa.
Jedynymi świadkami tego historycznego wydarzenia był sam Goddard, jego żona Esther oraz kilku asystentów z uniwersytetu, gdzie uczył fizyki. O starcie nie poinformowano nawet lokalnej prasy
http://www.kosmonautyka.pl/robert-goddard
https://www.nasa.gov/missions/research/f_goddard.html
https://spaceref.com/newspace-and-tech/90-years-ago-robert-goddards-first-liquid-rocket-launch/
https://www.history.com/this-day-in-history/first-liquid-fueled-rocket
https://www.nasa.gov/centers/goddard/about/history/dr_goddard.html
https://en.m.wiki2.org/wiki/Robert_H._Goddard
https://twitter.com/NASAGoddard/status/1636386663114100736https://twitter.com/airandspace/status/1636404559877750791
https://twitter.com/ron_eisele/status/1768743767660523577
16 March 1926. Robert Goddard launched the first liquid-fuelled rocket near Auburn, Massachusetts.
2) 2023 cze 07 10:59 Kosmonauta.net
Robert Goddard - film
Robert Goddard (1882 - 1945) amerykański konstruktor i pionier techniki rakietowej. Ciekawy filmik - pierwszy w serii!
https://www.youtube.com/watch?v=4IGsnXLg4A8
3)
https://twitter.com/airandspace/status/1674070580377661441
#OTD in 1960, Robert Goddard was posthumously awarded the Smithsonian's Langley Medal, which is given for pioneering achievements in aviation. Goddard was honored for his extensive research in rockets, including the building and launching of the first liquid fuel rocket.
4) 27.09.1916 Robert H. Goddard zwrócił się o wsparcie finansowe na opracowanie rakiety sondującej do Smithsonian
https://twitter.com/airandspace/status/1707103246991478800
When Robert H. Goddard needed financial support to develop a sounding rocket, he turned to the @Smithsonian for the request, today in 1916. It worked, and he received a $5,000 grant. This began a long relationship between Goddard and the Smithsonian: https://s.si.edu/3LACdEz
5) 01.10.1913 Robert Goddard złożył swój pierwszy patent na “Rocket Apparatus.”
110 years ago today, Robert Goddard filed his first patent for a “Rocket Apparatus.” Goddard is considered the father of rocket propulsion. It was through external funding, like grants from the Smithsonian Institution, that he was able to devote his life to research.
https://x.com/airandspace/status/1708545442097545257
6) 26.12.1928 rakieta Hoopskirt Roberta Goddarda przeleciała w 3,2 sekundy na odległość 204,5 stopy (62,33 m)
Był to trzeci lot Goddarda rakietą na paliwo ciekłe.
https://www.smithsonianmag.com/air-space-magazine/goddard-hoopskirt-rocket-180972979/
https://airandspace.si.edu/collection-objects/rocket-liquid-fuel-hoopskirt-rh-goddard/nasm_A19590090000
#OTD in 1928, Robert Goddard's Hoopskirt rocket flew 3.2 seconds to a distance of 204.5 ft. It was called "Hoopskirt" because it resembled the ladies’ fashion of the late 19th century. It was Goddard's third flight of a liquid-fuel rocket.
https://twitter.com/airandspace/status/1739688396992196966
7) 30.12.1930 Robert Goddard przeprowadził pierwszy lot testowy rakiety w swoim nowym laboratorium w Roswell w Nowym Meksyku.
Jego rakieta na paliwo ciekłe osiągnęła wysokość 610 metrów (2000 stóp).
(https://pbs.twimg.com/media/GCmy6rFWMAAP7Tx?format=jpg&name=large)
Robert Goddard conducted the first rocket test flight at his new laboratory in Roswell, New Mexico #OTD in 1930. His liquid fuel rocket reached a height of 610 meters (2,000 ft).
Learn more about Dr. Robert Goddard, a father of modern rocket propulsion: https://go.nasa.gov/3O0OyDl
https://x.com/NASAhistory/status/1741119455063691597
https://twitter.com/airandspace/status/1741194992717058437
Robert Goddard scaled up his rocket development when he moved to Roswell, New Mexico in the 1930s. He was drawn by its wide open spaces, few people, and good year-round weather. On #TDIH in 1930, he made his first rocket flight in Roswell.
(https://pbs.twimg.com/media/FlPbOabWQAINgqh?format=jpg&name=large)
https://x.com/NASAhistory/status/1608870536729300993
8 ) 05.01.1917 Goddard otrzymał od Smithsonian grant badawczy w wysokości 5000 dolarów na badania rakietowe.
Robert Goddard's long relationship with the @Smithsonian began in 1916 when he wrote a letter to the Institution describing his rocket experiments and requesting funds. #OTD in 1917, Goddard was awarded a $5,000 research grant from the Smithsonian for rocketry research.
https://x.com/airandspace/status/1743457296829600086
9) 28.03.1935. Robert H. Goddard pomyślnie wystrzelił pierwszą rakietę na paliwo ciekłe stabilizowaną żyroskopowo w pobliżu Roswell w Nowym Meksyku.
Rakieta serii A (nr A5) leciała przez 20 sekund, osiągając prędkość 885 km/h, wysokość ok. 1463 m i zasięg ok. 3962 m.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1773055900556640499
28 March 1935. Robert H. Goddard successfully launched the first gyroscopically-stabilized liquid-fuelled rocket at Near Roswell, New Mexico. The A Series rocket (No.A5) flew for 20-seconds reaching 550 mph, 4,800 feet altitude, 13,000 feet down range.
-
65 lat temu, 17.03.1958 o 12:15:41 z wyrzutni LC 18A na Cape Canaveral RN Vanguard wyniosła na orbitę o parametrach: hp=654 km, ha=3869 km, i=34,25°, t=134,27 min. satelitę naukowego Vanguard 1.
Obiekt był aluminiową kulą o masie 1,47 kg i średnicy 15,2 cm [ale są rozbieżności w źródłach].
Satelita przeznaczony był do badania wpływu środowiska kosmicznego na systemy satelity.
Był również używany do uzyskiwania pomiarów geodezyjnych poprzez analizę orbity.
Pierwotnie zakładano, że satelita utrzyma się na orbicie przez ok. 2000 lat, ale zauważono, że ciśnienie promieniowania słonecznego i opór atmosferyczny podczas wysokiego poziomu aktywności słonecznej powodowały znaczne zaburzenia perygeum satelity, co spowodowało znaczny spadek jego oczekiwanego czasu pozostawania na orbicie do ok. 240 lat.
Vanguard 1C jest najstarszym obiektem pozostającym na orbicie okołoziemskiej.
Nadajnik zasilany bateryjnie przestał działać w czerwcu 1958 roku, gdy wyczerpały się baterie.
Nadajnik zasilany energią słoneczną działał do maja 1964 roku (kiedy w Quito w Ekwadorze odebrano ostatnie sygnały), po czym sondę śledzono optycznie z Ziemi (miała jasność od 12 do 15 magnitudo).
1958 March 17 - . 12:15 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC18A. Launch Pad: LC18A. Launch Vehicle: Vanguard.
Vanguard 1 - . Payload: Vanguard 1C / Vanguard Test Satellite. Mass: 2.00 kg (4.40 lb). Nation: USA. Agency: USN. Program: Vanguard. Class: Technology. Type: Navigation technology satellite. Spacecraft: Vanguard 1. USAF Sat Cat: 5 . COSPAR: 1958-Beta-2. Apogee: 3,868 km (2,403 mi). Perigee: 654 km (406 mi). Inclination: 34.20 deg. Period: 133.20 min. Transmitted pear-shaped earth data. Life expectancy of perhaps a 1,000 years. The satellite had a mass of 1.6 kg and a diameter of 175 cm..
http://www.astronautix.com/m/march17.html
The spacecraft was a 1.36-kg aluminum sphere 15.2 cm in diameter, nearly identical to the later Vanguard 1. It contained a 10-mW, 108-MHz mercury-battery powered transmitter and a 5-mW, 108.03-MHz transmitter powered by six solar cells mounted on the body of the satellite.
http://www.astronautix.com/v/vanguard1.html
(1/2) 65 lat temu Vanguard 1, pierwszy sztuczny obiekt kosmiczny wyposażony w ogniwa fotowoltaiczne jako źródła energii elektrycznej, został wystrzelony na orbitę. W sumie satelita został wyposażony w 6 par krzemowych ogniw fotowoltaicznych o sprawności 8% generujących 1 W.
(2/2) Wykorzystanie ogniw fotowoltaicznych było już rozważane we wnioskach z 1951 r. jako część operacji Lunchbox. W 1955 r. zostały one ostatecznie zakotwiczone w propozycji, także dzięki naleganiom prof. Van Allena i zapewnienie długoterminowych obserwacji. W tamtym czasie to nowe źródło nazywano konwerterem słonecznym.
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1636630357469429762https://twitter.com/ron_eisele/status/1769071935445520887
17 March 1958. 12.15.41 UTC/GMT. Launch of the US Vanguard 1. Fourth artificial Earth satellite launched and first solar powered satellite. Communication lost in 1964, but it remains the oldest man-made object still in orbit, together with the upper stage of its launch vehicle.
Launch of Vanguard 1 (TV-4)
https://www.youtube.com/watch?v=msLSW1U1t1U
Vanguard: A Rocket for Science (Circa 1958, End is Missing)
https://www.youtube.com/watch?v=EhWqZ_ecrR4
From the Archives: Oldest human-made object still in orbit around Earth was launched 65 years ago
BY MERRIE MONTEAGUDO MARCH 17, 2023 4:50 AM PT
(https://ca-times.brightspotcdn.com/dims4/default/830c00e/2147483647/strip/true/crop/2625x3827+0+0/resize/1200x1749!/format/webp/quality/80/?url=https%3A%2F%2Fcalifornia-times-brightspot.s3.amazonaws.com%2F97%2F75%2Fd56df7ef4332932a300e4c23bb60%2Fevening-tribune-march-17-1958-p1.jpg)
“I want to emphasize that we put tow objects into orbit with a total weight in excess of 50 pounds,” Dr. John P. Hagen, chief of the Vanguard Project, told reporters in Washington.
The second object is the third stage rocket which carried the Vanguard, he said.
Hagen also announced that the Navy will “try very soon” to put into orbit the regular 21 1/2-inch scientific satellite, which originally was scheduled for launching by March 1.
Hagen said that Vanguard I, which went into orbit this morning, will circle the earth “for a great many years—certainly five or 10 years.”
https://www.sandiegouniontribune.com/news/local-history/story/2023-03-17/from-the-archives-vanquard-i
65 years ago, Vanguard 1, the second American artificial satellite
17/03/2023 12:29 | Philippe Varnoteaux (Automatic translation from French) | Source : Air&Cosmos1037 mots
Finally Successful
On March 17, the third attempt, Vanguard TV4, was finally successful and was hailed by the media. Thus, Le Républicain Lorrain announces " VANGUARD I, US Navy satellite finally orbits in space ", stating that it " has joined Explorer I and Sputnik II ". Similarly, Le Parisien libéré of March 18 reports to its readers that " PAMPLEMOUSSE HAS FINALLY TAKEN THE START " Placed in an elliptical orbit of 654 km perigee and 3 969 km apogee, with an inclination of 34.25°, the satellite, named Vanguard 1, becomes the fourth satellite in history, the second American. Vanguard has a mercury battery pack, a telemetry transmitter, a Minitrack beacon transmitter powered by solar cells mounted on the satellite's body, with six 30-cm-long spring-loaded aluminum alloy antennas protruding from the sphere. Vanguard also has a system that measures the interior temperature of the satellite to track the effectiveness of the thermal protection.
As for the scientific results, the on-board transmitters show that the Earth is slightly pear-shaped. The collected signals also allow determination of the total electron content between the satellite and some ground receiving stations. The solar cell-powered transmitter operated for more than 6 years, the signals gradually weakened and were last received at the Minitrack station in Quito, Ecuador, in May 1964.
https://aircosmosinternational.com/article/65-years-ago-vanguard-1-the-second-american-artificial-satellite-3705
Project Vanguard became a part of NASA on its inception. One of the NASA Administrator's first official acts, however, was to delegate management of the project back to the Naval Research Laboratory. In actuality, therefore, no significant administrative change took place, and the members of the Vanguard field crew continued to put up their vehicles in accordance with the one-a-month schedule established shortly before the launching of Sputnik I. The success of TV-4 in March left them with a spare vehicle on their hands since the Martin Company had assembled and the hangar crew had checked out a backup vehicle, TV-4BU, against the possibility of failure. In accordance with a suggestion from the IGY committee, TV-4BU went back to GLM so that technicians at the Maryland plant could remove some of the test instrumentation and convert it into an SLV-a production satellite-launching, or mission, vehicle-for use in a later flight. Field preparations for the next scheduled launching proceeded in an atmosphere of some tension. Although the vehicle involved, TV-5, was only a test vehicle, its mission was to try to orbit the first fully instrumented Vanguard satellite, a 20-inch, 21.5-pound sphere. By the first week of April the first stage of TV-5 was on the firing stand at launch complex 18A, but the pad managers postponed erection of the upper stages because of facts brought out in a motion picture of the TV-4 launch. The film revealed that at the liftoff of that vehicle, the hydraulic disconnects had not separated smoothly. The belief was general that the pull-away stand that the Martin Company was in the process of completing would take care of this potentially troublesome situation. Unfortunately the new movable firing structure would not be ready for some time. For the scheduled flight test of TV-5, the only course open to the crew was to make some modifications in the old stationary structure and hope for the best.
https://history.nasa.gov/SP-4202.pdf
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1958-002B
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/vanguard-6in.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Vanguard_1
AA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5289.msg182598#msg182598
https://twitter.com/NASAhistory/status/1636736656337248258
https://twitter.com/airandspace/status/1769467265936760948
On this day in 1958, the U.S. Naval Research Laboratory successfully launched Vanguard 1. It was the world's first solar-powered satellite and the second U.S. satellite to orbit the Earth.
-
(1)
35 lat temu, 17.03.1988 o 06:43 z wyrzutni LC-31 na kosmodromie Bajkonur wystrzelona została RN Wostok-2M, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=897 km, ha=917 km, i=99,00°, t=103.10 min. indyjskiego satelitę teledetekcyjnego do badania zasobów Ziemi IRS-1A.
Był to 91. start tej rakiety.
Później miały miejsce jeszcze 2 jej starty (20.04.1988 i 29.08.1991).
Misja satelity została zakończona w lipcu 1996 roku.
1988 March 17 - . 06:43 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC31. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Vostok 8A92M.
IRS-1A - . Payload: IRS 1A. Mass: 975 kg (2,149 lb). Nation: India. Agency: ISRO. Class: Earth. Type: Earth resources satellite. Spacecraft: IRS. USAF Sat Cat: 18960 . COSPAR: 1988-021A. Apogee: 917 km (569 mi). Perigee: 897 km (557 mi). Inclination: 99.00 deg. Period: 103.10 min.
Indian remote sensing; 1st Soviet commercial launch. Indian Remote Sensing Satellite (IRS-1A). Operational remote sensing of the Earth for natural resources management applications. Also registered by the USSR as object no. 2387 in ST/SG/SER.E/182 and orbital parameters 102.7 min, 863 x 917 km x 99.01 deg.
http://www.astronautix.com/m/march17.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/irs-1a.htm
https://www.isro.gov.in/IRS_1A.html?timeline=timeline
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1637014074486562817
(2/5) Co ciekawe, był to pierwszy komercyjny start kosmiczny przeprowadzony w ZSRR. Indyjski satelita teledetekcyjny IRS-1A został wystrzelony na orbitę. Współpraca w kosmonautyce między ZSRR a Indiami miała długą tradycję i rozpoczęła się w 1972 roku.
(3/5) ZSRR pomagał Indiom w wielu dziedzinach. Na przykład z wystrzeleniem pierwszego indyjskiego satelity Aryabhata w 1975 r. czy pierwszych satelitów Bhaskara do teledetekcji Ziemi wystrzelonych w 1979 i 1981 r. Wszystko to za darmo w ramach przyjaznej współpracy rekompensowanej inną pomocą i wpływami.
-
(2)
(4/5) W przypadku wystrzelenia satelity IRS-1A Indyjska Agencja Kosmiczna ISRO chciała wykorzystać krajową rakietę nośną PSLV. Jednak jej rozwój był opóźniony i pierwszy nieudany start miał miejsce we wrześniu 1993 roku z satelitą IRS-1E, a następnie 13 miesięcy później z IRS-P2.
-
(3)
(5/5) Niedostępność odpowiedniej własnej rakiety nośnej zmusiła ISRO do poszukiwania rakiety na ciekłe materiały pedne gdzie indziej. Najbardziej odpowiedni wydawał się radziecki Wostok-2M. Sowieci pobrali za tę usługę stosunkowo skromne 7,5 miliona rupii indyjskich.
-
59 lat temu, 20.03.1964, ratyfikowana została Konwencja ESRO (European Space Research Organisation) - ta data jest obecnie uznawana za narodziny ESRO, prekursora ESA.
14.06.1962 10 krajów europejskich podpisało Konwencję ustanawiającą tę międzynarodową organizację kosmiczną.
https://twitter.com/ESA_History/status/1637757124456357892https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/The_ESRO_Convention_and_juste_retour
https://en.wikipedia.org/wiki/European_Space_Research_Organisation
https://pl.wikipedia.org/wiki/Europejska_Organizacja_Bada%C5%84_Kosmicznych
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg182228#msg182228
https://twitter.com/ESA_History/status/1770463064690766235
Sixty years to the day since the entry into force of the #ESRO Convention, #ESAarchives investigates the ELDO and ESRO Conventions. Find out how the differences between the two organisations are mirrored in their conventions 👇
🔗https://historicalarchives.esa.int/commemorating-60-years-eldo-and-esro-conventions-0 #OTD #Roadto1975 #60yearsELDOandESRO
-
24 lata temu, 21.03.1999, Bertrand Piccard i Brian Jones wylądowali po 19 dniach, 21 godzinach i 55 minutach lotu balonem Breitling Orbiter 3 na egipskiej pustyni.
Był to pierwszy lot balonowy dookoła Ziemi bez międzylądowania.
Rozpoczęli lot w Alpach szwajcarskich 01.03.1999 o 08:05 UT.
Pokonali 40 814 km i wznieśli się na wysokość 11 737 m.
Gondola Breitling Orbiter 3 została zbudowana z kevlaru i materiału z włókna węglowego. Po starcie kabinę zamknięto na wysokości ok 1830 m aby zatrzymać w niej powietrze.
Podczas lotu atmosferę w kabinie uzupełniano tlenem, a dwutlenek węgla usuwano za pomocą filtrów wodorotlenku litu.
Ciśnienie w kabinie utrzymywano na poziomie około 24 kPa poprzez dodawanie tlenu i azotu do powietrza w kabinie w razie potrzeby.
Na wysokości 10 000 metrów ciśnienie w kabinie było równe ciśnieniu atmosferycznemu na wysokości 3000 metrów.
(https://www.fai.org/sites/default/files/styles/article_detail_xlarge/public/article/image/piccard_jones.jpg?itok=Utlb9YyB)
https://www.fai.org/news/twenty-years-balloonists-bertrand-piccard-and-brian-jones-took-their-record-breaking-round
https://airandspace.si.edu/collection-objects/gondola-breitling-orbiter-3/nasm_A19990257000
https://solarimpulse.com/news/relive-the-adventure#
https://en.wikipedia.org/wiki/Breitling_Orbiter
https://www.fai.org/news/twenty-years-balloonists-bertrand-piccard-and-brian-jones-took-their-record-breaking-round
https://twitter.com/airandspace/status/1638195239763550210https://twitter.com/spacemen1969/status/1638080502967193601
20 March 1999. After a 46,759-mile balloon flight which lasted 19 days, 21 hours and 55 minutes, the Breitling Orbiter 3 balloon, flown by Brian Jones and Bertrand Piccard, achieved a non-stop round-the-world balloon flight.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1770162444721111135
-
58 lat temu, 21.03.1965 o 21:37 z wyrzutni LC-12 na Cape Canaveral wystrzelona została RN Atlas Agena B, która wyniosła w kierunku Księżyca ostatnią w programie sondę Ranger 9.
24.03.1965 Ranger 9 dotarł do Księżyca.
O 13:31 UTC wykonano końcowy manewr w celu zorientowania statku kosmicznego, tak aby kamery były bardziej zgodne z kierunkiem lotu, żeby poprawić rozdzielczość zdjęć.
O 13:49:41 na wysokości 2363 km wykonano pierwsze zdjęcie.
Podczas ostatnich 19 minut lotu wykonano transmisję 5814 zdjęć o dobrym kontraście.
Ostatnie zdjęcie zrobione przed uderzeniem ma rozdzielczość 0,3 metra.
Płaszczyzna orbity była nachylona pod kątem 15,6 stopnia do równika księżycowego.
O 14:08:19.994 UTC po 64,5 godzinach lotu nastąpiło zderzenie w 12.8281 S (szerokości geograficznej południowej) i 357.6116 E (długości geograficznej wschodniej), które odpowiadało kraterowi Alphonsus.
Sonda zderzyła się z powierzchnią Księżyca z prędkością 2,67 km/s.
1965 March 21 - . 21:37 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC12. LV Family: Atlas. Launch Vehicle: Atlas Agena B.
Ranger 9 - . Payload: RA-9. Mass: 366 kg (806 lb). Nation: USA. Agency: JPL, NASA. Program: Ranger. Class: Moon. Type: Lunar probe. Spacecraft Bus: Ranger. Spacecraft: Ranger 6-7-8-9. Decay Date: 1965-03-24 . USAF Sat Cat: 1294 . COSPAR: 1965-023A.
http://www.astronautix.com/m/march21.html
(https://nssdc.gsfc.nasa.gov/imgcat/hires/ra9_a060.gif)
Ranger 9 image taken 54 seconds before impact. The upraised area at lower center is the central peak of Alphonsus crater floor. This image was taken from a distance of 136 km. The impact point of Ranger 9 is to the right of the central reticle, about 60% of the way from the central reticle to the edge of the frame. The image is 60 km across and north is at 12:30. (Ranger 9, A060)
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/imgcat/html/object_page/ra9_a060.html
https://www.youtube.com/shorts/94wd2yJSAUc
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1965-023A
https://solarsystem.nasa.gov/missions/ranger-9/in-depth/
https://www.jpl.nasa.gov/videos/ranger-9-impacts-moon
https://en.wikipedia.org/wiki/Ranger_9
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ranger_9
http://www.astronautix.com/r/ranger6-7-8-9.html
Ranger 9 (367 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/ranger_bl3.htm
https://twitter.com/airandspace/status/1638220577050619904https://twitter.com/airandspace/status/1639352634086928384
https://twitter.com/ron_eisele/status/1770512565962969118
21 March 1965. 21.37.00. UTC/GMT. NASA launched Ranger 9, the last in a series of unmanned lunar space probes. Launched by an Atlas LV-3 Agena B from Cape Canaveral LC-12.
Mar 21, 2020
21 mars 1965...
55ème anniversaire du lancement de Ranger 5 - tout est écrit dans la description 😉
https://x.com/spacemen1969/status/1770590392909545881
---
Planck https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=296.msg118833#msg118833
-
33 lata temu, 21.03.1989 okręt podwodny USS Tennessee (SSBN 734) przeprowadził u wybrzeży Florydy pierwszy podwodny test rakiety balistycznej Trident II.
Wynik jak poniżej
https://twitter.com/NavalInstitute/status/1638189681165623296
Here you go... from our Facebook album on Tridents. http://facebook.com/media/set/
https://twitter.com/ShuttleAlmanac/status/1638352793844187138http://www.uscarriers.net/ssbn734history.htm
https://www.usni.org/magazines/proceedings/2013/january/trident-ii-flipping-flop
https://pl.wikipedia.org/wiki/USS_Tennessee_(SSBN-734)
---
STS-3 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg172748#msg172748
PRISMA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3368.msg130312#msg130312
225 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4047.msg143538#msg143538
-
73 lata temu, 23.03.1950, została utworzona WMO (The World Meteorological Organization) w wyniku przekształcenia IMO (International Meteorological Organization) założonej w 1873 roku.
By uczcić powstanie WMO od 1961 roku 23 marca, jest obchodzony World Meteorological Day (Światowy Dzień Meteorologii).
https://twitter.com/WMO/status/1638918550793654275
https://twitter.com/eumetsat/status/1638827874743382020
https://twitter.com/UNFCCC/status/1638873963882225665https://en.wikipedia.org/wiki/World_Meteorological_Organization
https://en.wikipedia.org/wiki/World_Meteorological_Day
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awiatowy_Dzie%C5%84_Meteorologii
-
25 lat temu, 24.03.1998 o 01:46 z wyrzutni ELA2 w Kourou wystrzelona została RN Ariane-40 H10-3 (lot V107), która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=824 km, ha=826 km, i=98,70° optycznego satelitę do obrazowania Ziemi w wysokiej rozdzielczości SPOT 4 (Satellite Pour l'Observation de la Terre).
29.06.2013 jego misja zakończyła się.
1998 March 24 - . 01:46 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: . LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 40.
SPOT 4 - . Mass: 2,755 kg (6,073 lb). Nation: France. Agency: CNES. Manufacturer: Toulouse. Program: SPOT. Class: Earth. Type: Earth resources satellite. Spacecraft: SPOT-4. USAF Sat Cat: 25260 . COSPAR: 1998-017A. Apogee: 826 km (513 mi). Perigee: 824 km (512 mi). Inclination: 98.70 deg. Period: 101.40 min.
Developed by Matra Marconi Space/Toulouse for CNES, the satellite provided 10-m resolution images with a wide field of view. SPOT 4 also carried a wide field 'vegetation' imager and a laser communications experiment. Launch was by an Arianespace Ariane 40 rocket, the base Ariane 4 model with no strap-on boosters. The liquid hydrogen fuelled third stage of the Ariane 40 entered an 800 km sun-synchronous orbit together with SPOT 4.
http://www.astronautix.com/m/march24.html
Ariane-Start V107 24.03.1998 mit SPOT 4
https://earth.esa.int/eogateway/missions/spot-4
https://earth.esa.int/eogateway/missions/spot-4/description
https://earth.esa.int/eogateway/missions/spot-4/objectives
https://www.eoportal.org/satellite-missions/spot-4#spot-4
http://www.astronautix.com/s/spot-4.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/spot-4.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/SPOT_(satellite)
https://pl.wikipedia.org/wiki/SPOT_(satelita) (https://pl.wikipedia.org/wiki/SPOT_(satelita))
https://twitter.com/spacemen1969/status/1638801502440509440
-
25 lat temu, 25.03.1998 Rada ESA zatwierdziła utworzenie jednolitego Europejskiego Korpusu Astronautów poprzez połączenie istniejących krajowych programów astronautów z programem Agencji (zdjęcie grupy z 2000).
https://twitter.com/ESA_History/status/1639564026462994432
-
368 lat temu, 25.03.1655, holenderski matematyk i astronom Christiaan Huygens odkrył księżyc Saturna Tytana
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/Christiaan_Huygens_Discoverer_of_Titan
https://en.wikipedia.org/wiki/Christiaan_Huygens
https://pl.wikipedia.org/wiki/Christiaan_Huygens
https://twitter.com/ESA_History/status/16395964904096153611) (Fot. z sondy Cassini wykonane podczas przelotu w 2005)
https://twitter.com/airandspace/status/1639721085099814917
-
43 lata temu, 26.03.1980, utworzono Arianespace - pierwszą spółkę komercyjną przeznaczoną do świadczenia usług
polegających na wynoszeniu ładunków w przestrzeń kosmiczną.
https://www.arianespace.com/about-us/
https://www.arianespace.com/company-milestones/
https://en.wikipedia.org/wiki/Arianespace
https://pl.wikipedia.org/wiki/Arianespace
https://twitter.com/ESA_History/status/1639907541650898945
-
60 lat temu, 28.03.1963 o 20:11 wystrzelona została z wyrzutni LC-34 na Cape Canaveral do czwartego testowego lotu suborbitalnego RN Saturn I (SA-4).
Została osiągnięta wysokość 129 km i prędkość maksymalna 5906 km/h.
(koperta podpisana przez Roberta C. Seamansa Jr., ówczesnego zastępcę administratora NASA).
https://twitter.com/spacemen1969/status/16405970836557496371963 March 28 - . 20:11 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC34. Launch Vehicle: Saturn I.
Nation: USA. Agency: NASA. Apogee: 129 km (80 mi).
Fourth suborbital test of Saturn I. The S-I Saturn stage reached an altitude of 129 kilometers (80 statute miles) and a peak velocity of 5,906 kilometers (3,660 miles) per hour. This was the last of four successful tests for the first stage of the Saturn I vehicle. After 100 seconds of flight, No. 5 of the booster's eight engines was cut off by a preset timer. That engine's propellants were rerouted to the remaining seven, which continued to burn. This experiment confirmed the "engine-out" capability that MSFC engineers had designed into the Saturn I.
http://www.astronautix.com/m/march28.html
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=SATURNSA4
https://en.wikipedia.org/wiki/Saturn_I_SA-4
https://twitter.com/NASAhistory/status/1640722919440494592
-
45 lat temu, 28.03.1978, Wielka Brytania ratyfikowała konwencję ESA.
Wielka Brytania jest państwem założycielskim ESA, które podpisało konwencję ESA 30.05.1975.
https://www.esa.int/About_Us/Law_at_ESA/ESA_Convention
https://download.esa.int/docs/LEX-L/ESA-Ratification-acts/United_Kingdom_(28_Mar_1978).pdf
https://twitter.com/ESA_History/status/1640709222777389062
-
61 lat temu, 29.03.1962, Konwencja ustanawiająca ELDO (European Launcher Development Organisation) została przedłożona do akceptacji.
Podpisana Konwencja weszła w życie 29.02.1964.
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg182228#msg182228
https://twitter.com/ESA_History/status/1641001701904621568---
M 7 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3750.msg134892#msg134892
-
30.03.1961 odbył się 35. lot X-15 z Josephem A. Walkerem, który osiągnął wysokość 51700 metrów i prędkość 4441 km/h (3,95 Mach).
Walker został pierwszą osobą, która przekroczyła wysokość 50 km.
1961 March 30 - . 18:05 GMT - . Launch Site: Edwards. Launch Complex: Hidden Hills DZ. Launch Pad: Edwards RW04/22. Launch Platform: NB-52 008.
X-15A Alt., BCS, Aero test - . Nation: USA. Agency: NASA, USAF. Spacecraft: X-15A. Apogee: 51 km (31 mi). Maximum Speed - 4441 kph. Maximum Altitude - 51700 m. Air dropped in Hidden Hills DZ..
http://www.astronautix.com/m/march30.html
https://twitter.com/airandspace/status/1641561509976211459
#OTD in 1961, NASA test pilot Joe Walker set a new altitude record in the North American X-15, flying to 169,000 feet (51,000 meters). Walker was the first person to fly above 50 km.
30 March 1961. NASA research pilot, USAF Captain Joseph Albert Walker (20 February 1921 – 8 June 1966) flew X-15-2 56-6671 (No. 2 aircraft's 14th free flight) to 3.95 Mach at a height of 169,600 ft.
https://x.com/ron_eisele/status/1773789386183766207
https://en.wikipedia.org/wiki/Joseph_A._Walker
https://pl.wikipedia.org/wiki/Joseph_A._Walker
-
Project Paperclip and American Rocketry after World War II
Mar 31, 2023 By Michael Neufeld
Project Paperclip was the second name for a program to bring German and Austrian engineers, scientists, and technicians to the United States after the end of World War II in Europe. Known by many today as “Operation Paperclip,” which is actually a misnomer, it was originally called Project Overcast. Its official objective was to bring these experts to the United States for six months to a year to help America in the war against Japan. But that war suddenly ended in August 1945 and the program continued anyway. In fact, the U.S. armed forces and civilian agencies sought long-term advantages for the United States through the seizure of Third Reich technologies that they saw as superior to, or competitive with, Allied ones—notably aircraft, rockets, and missiles. The people who had invented or designed these weapons were needed to help transfer the technology. So what began as a short-term advisory project quickly evolved into a program of permanent immigration.
https://airandspace.si.edu/stories/editorial/project-paperclip-and-american-rocketry-after-world-war-ii
https://twitter.com/airandspace/status/1642596640295878661---
Tiros 1 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg143366#msg143366
-
57 lat temu, 31.03.1966 o 10:47 z wyrzutni 31/PU na kosmodromie Bajkonur wystrzelona została RN Mołnia-M (Blok-L), która wyniosła pierwszego sztucznego satelitę Księżyca Łuna 10.
03.041966 Łuna 10 weszła na orbitę wokół Księżyca.
Satelita działał przez 460 orbit księżycowych i wykonał 219 aktywnych transmisji danych, zanim kontakt z sondą został przerwany 30.05.1966.
1966 March 31 - . 10:47 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC31. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Molniya 8K78M.
Luna 10 - . Payload: E-6S s/n 206 ISL. Mass: 1,597 kg (3,520 lb). Nation: Russia. Agency: Korolev bureau. Program: Luna. Class: Moon. Type: Lunar probe. Spacecraft Bus: Luna E-6. Spacecraft: Luna E-6S. USAF Sat Cat: 2126 . COSPAR: 1966-027A.
http://www.astronautix.com/m/march31.html
http://www.astronautix.com/l/luna.html
(1/3) Hodně z vás poznalo sondu Luna 10, jediného úspěšného zástupce typu Je-6S. Na snímku je sonda po oddělní od přeletového stupně, od kterého se odpojila po navedení na oběžnou dráhu okolo Měsíce. Většina lidí má podobu sondy spojenou právě s tímto soulodím.
(2/3) Sonda na palubě měla gama spektrometr 3134-03, radiometr SL-1, přístroj D-153 pro studium slunečního plazmatu, třísložkový magnetometr SG-59M, detektor infračerveného záření ID-1, zařízení RFL-1 ke studiu kosmického záření v blízkosti Měsíce, detektory mikrometeoroidů RMČ-1
(3/3) Sonda Luna 10 pracovala na oběžné dráze okolo Měsíce 56 dní (od 3. dubna do 30. května 1966) a obletěla jej celkem 460krát. Ze změny délky vzestupného uzlu a argumentu šířky pereselenia oběžné dráhy sondy byly poprvé sledovány koncentrace podpovrchové hmoty – mascony.
(https://pbs.twimg.com/media/FsibtmvX0AE9VgU?format=jpg&name=large)
https://moon.nasa.gov/resources/55/grails-gravity-map-of-the-moon/
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1641733370743758850https://twitter.com/ron_eisele/status/1774135392897245490
31 March 1966. 10.48.00 UTC/GMT. Launch of Luna 10 (E-6S series). Soviet robotic spacecraft mission, also called Lunik 10. It was the first artificial satellite of the Moon.
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1966-027A
https://en.wikipedia.org/wiki/Luna_10
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81una_10
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/luna_e6s.htm
-
13 lat temu, 01.04.2010, utworzono UK Space Agency.
Zastąpiła ona British National Space Centre.
https://www.esa.int/About_Us/Corporate_news/UK_Space_Agency_announced
https://www.gov.uk/government/organisations/uk-space-agency
https://twitter.com/spacegovuk
https://twitter.com/ESA_History/status/1642081363950960640
-
60 lat temu, 02.04.1963 o 08:16:37 z wyrzutni 1/PU na kosmodromie Bajkonur wystrzelona została RN Mołnia 8K78 , która wyniosła radziecką sondą z serii Je-6 [Sputnik 26, Łuna-4).
Miała to być pierwsza próba miękkiego lądowania na powierzchni Księżyca.
Po udanym starcie sonda nie wykonała manewru korekty kursu, wskutek czego pozostała na orbicie okołoziemskiej.
1963 April 2 - . 08:16 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC1. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Molniya 8K78.
Luna 4 - . Payload: E-6 s/n 3. Mass: 1,422 kg (3,134 lb). Nation: Russia. Agency: RVSN. Program: Luna. Class: Moon. Type: Lunar probe. Spacecraft: Luna E-6. Decay Date: 1963-04-03 . USAF Sat Cat: 563 . COSPAR: 1963-008A. Apogee: 182 km (113 mi). Perigee: 167 km (103 mi). Inclination: 64.70 deg. Period: 87.98 min.
http://www.astronautix.com/a/april02.html
http://www.astronautix.com/l/luna.html
(1/8) Před 60 lety v 08:16:37 UT odstartovala z kosmodromu Bajkonur nosná raketa Molnija s sovětskou sondou řady Je-6, jejímž úkolem bylo měkké přistání na povrchu Měsíce. Po navedení na parkovací oběžnou dráhu byla motorickým manévrem uvedena na přeletovou dráhu k Měsíci.
(2/8) Sonda tak dostala oficiální označení Luna 4. Pro závadu na navigačním počítači však nebyl proveden potřebný korekční manévr a sonda Měsíc minula. 6. dubna v 01:24 UT prolétla okolo něj ve vzdálenosti 8336 km. O týden později se ve vzdálenosti cca milionu km od Země odmlčela
(3/8) Luna 4 tak nesplnila svůj cíl, ale v průběhu 12 komunikačních oken přinesla data z měření toku nabitých částic. Společně s daty ze sond Luna 1 a 2, a později Zond 3 a Luna 6, tak pomohla vědcům ve vytvoření si představy o „síle“ kosmického záření v letech 1959–1965.
(4/8) Ještě před Lunou 4 byly provedeny dva pokusy o vypuštění sondy řady Je-6. V lednu selhal horní stupeň Blok-L a sonda se nedostala na přeletovou dráhu k Měsíci. V únoru zase pro selhání na stupni Blok-I nedosáhla nosná raketa ani oběžné dráhy.
(5/8) Situace se ani po vypuštění sondy Luna-4 nezlepšila. Při dvou pokusech v roce 1964 se nepodařilo dosáhnout ani oběžné dráhy okolo Země. V březnu 1965 se sice podařilo dostat náklad na parkovací oběžnou dráhu, ale díle již ne. Objekt dostal odznačení Kosmos 60.
(6/8) Čtyři další sondy řady Je-6 se již v roce 1965 podařilo dostat na dráhu k Měsíci. Luna 5, vinou chyby pozemní střediska, tvrdě dopadla na povrch do oblasti Moře mraků. Luna 6 špatným korekčním manévrem minula Měsíc o 160935 km.
(7/8) Luna 7 na tom byla s navigací sice lépe, ale sestupový manévr proběhl dříve, a i jeho průběh byl atypický – sonda tvrdě dopadla západně od kráteru Kepler. Luna 8 splnění vytýčeného cíle téměř dosáhla, ale vinou závady na výškoměru pracoval brzdící motor 10 místo 46 sekund.
(8/8) Z 12 (1 pozemní testovací kus + 11 letových) postavených sond Je-6 tak žádná nesplnila úkol – měkce přistát na povrchu Měsíce. To se podařilo až s modernizací na typ Je-6M. Kdy hned napoprvé sonda Luna 9 zaznamenala úspěch a 3. února 1966 na Měsíci měkce přistála.
(https://pbs.twimg.com/media/FssZNMHXoAEyBVx?format=png&name=4096x4096)
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1642434218151096321https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1963-008B
https://www.urania.edu.pl/astronautyka/ksiezyc/luna-4
https://en.wikipedia.org/wiki/Luna_4
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81una_4
-
42 lata temu, 02.04.1981, Norwegia została stowarzyszonym państwem członkowskim ESA .
W 1985 Norwegia podpisała umowę akcesyjną i 1 stycznia 1987 stała się pełnoprawnym państwem członkowskim ESA
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/History_New_Members_of_ESA_1985
https://twitter.com/ESA_History/status/1642460613086527488
-
60 lat temu, 03.04.1963 o 02:00 z wyrzutni LC-17A na Cape Canaveral wystrzelona została RN Thor Delta B, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=254 km, ha=553 km, i=57,60°, t=96.10 min. satelitę Explorer 17 przeznaczonego do mierzenia gęstości, składu, ciśnienia i temperatury górnych warstw ziemskiej atmosfery.
Satelita był w kształcie kuli ze stali nierdzewnej o średnicy 89 cm, wypełnionej gazami pod ciśnieniem.
10.07.1963 zasilanie z baterii uległo awarii.
24.11.1966 satelita uległ deorbitacji.
1963 April 3 - . 02:00 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17A. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Thor Delta B.
Explorer 17 - . Payload: AE A (S-6). Mass: 185 kg (407 lb). Nation: USA. Agency: NASA Greenbelt. Program: Explorer. Class: Earth. Type: Atmosphere satellite. Spacecraft: AE. Decay Date: 1966-11-24 . USAF Sat Cat: 564 . COSPAR: 1963-009A. Apogee: 891 km (553 mi). Perigee: 254 km (157 mi). Inclination: 57.60 deg. Period: 96.10 min. Atmospheric research. Spacecraft engaged in research and exploration of the upper atmosphere or outer space (US Cat B). .
http://www.astronautix.com/a/april03.html
http://www.astronautix.com/e/explorer.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Explorer_17
https://pl.wikipedia.org/wiki/Explorer_17
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1963-009A
https://www.nasa.gov/image-feature/explorer-xvii-satellite
Explorer 17 (AE A) (184 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/explorer_ae-a.htm
Il y a 60 ans, lancement du satellite Explorer 17 par une Thor Delta B depuis Cape Canaveral. Orbite de 891 x 254 km pour étudier la haute atmosphère entre autre
https://twitter.com/spacemen1969/status/1642770152658997248https://twitter.com/NASAhistory/status/1642934998964617239
-
58 lat temu, 1 marca 1965 roku, położono pierwsze pale fundamentowe pod ESTEC ( European Space Research and
55 lat temu 03.04.1968, księżniczka Beatrix i książę Claus z Holandii wzięli udział w otwarciu ESTEC.
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/Fifty_years_of_ESTEC_the_heart_of_Europe_s_space_research
https://twitter.com/ESA_History/status/1642811879008477184
-
15 lat temu
15 lat temu nastąpił 8. start roku w tym 3. do ISS.
ATV-1 w składzie ISS
03.04.2008 o 14:45:33 z ISS połączył się automatyczny statek transportowy ATV-1 (http://lk.astronautilus.pl/sat/atv.htm).
http://lk.astronautilus.pl/n080401.htm#01
https://twitter.com/spacemen1969/status/1642772669014630402
-
(1)
50 lat temu, 03.04.1973 o 09:00 z wyrzutni 81/PU-23 na kosmodromie Bajkonur wystrzelona została RN Proton-K, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=216 km, ha=248 km, i=51,60°, t=89,10 min. stację orbitalną Salut 2 (Ałmaz), która miała militarny charakter.
Jakiś czas po starcie (są różne wersje kiedy) doszło na stacji do eksplozji , w wyniku której powstała chmura szczątków, które później miały zderzyć się ze stacją dokonując dalszej destrukcji.
Główna część stacji ponownie weszła w atmosferę 28.05.1973 nad Pacyfikiem.
Pierwszą załogę stacji mieli stanowić Pawieł Romanowicz Popowicz (http://lk.astronautilus.pl/astros/8.htm) i Jurij Pietrowicz Artiuchin (http://lk.astronautilus.pl/astros/71.htm).
1973 April 3 - . 09:00 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC81/23. LV Family: Proton. Launch Vehicle: Proton-K.
Salyut 2 - . Payload: Almaz s/n 101-01. Mass: 18,500 kg (40,700 lb). Nation: Russia. Agency: MOM. Program: Almaz. Class: Manned. Type: Manned space station. Spacecraft Bus: Almaz. Spacecraft: Almaz OPS. Duration: 54.62 days. Decay Date: 1973-05-28 . USAF Sat Cat: 6398 . COSPAR: 1973-017A. Apogee: 248 km (154 mi). Perigee: 216 km (134 mi). Inclination: 51.60 deg. Period: 89.10 min.
http://www.astronautix.com/a/april03.html
http://www.astronautix.com/d/details1518.html
http://www.astronautix.com/a/almaz.html
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1973-017A
https://en.wikipedia.org/wiki/Salyut_2
https://pl.wikipedia.org/wiki/Salut_2
Salyut 2 (18500 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/salyut-2.htm
(1/4) Pół wieku temu, 3 kwietnia 1973 roku o godzinie 09:00 UT, rakieta nośna Proton-K wystartowała z kosmodromu Bajkonur. Po 9 minutach i 44 sekundach wyniosła na orbitę stację Salut 2. Stacja o numerze seryjnym 101-1 była pierwszą wojskową stacją kosmiczną OPS-1 programu Ałmaz.
(2/4) Na 177. orbicie okołoziemskiej Salut 2 wyszedł poza zasięg naziemnych stacji śledzących i stał się ponownie widoczny na 193. orbicie (15 kwietnia). Tymczasem nastąpiła nieoczekiwana zmiana orbity i wokół stacji zaobserwowano 24 obiekty. Telemetria zgłosiła również utratę szczelności.
-
(2)
(3/4) Późniejsza analiza telemetryczna wykazała również utratę ciśnienia azotu w układzie napędowym. Przyczyną zniszczenia Saluta 2 mogło być zderzenie z adapterem łączącym stację z górnym stopniem rakiety podczas startu. Drugą możliwą przyczyną było przejście stacji Salut 2 przez chmurę gruzu z trzeciego stopnia.
(4/4) Wykonał manewr obniżenia orbity, ale możliwe, że później rozpadł się (poza zasięgiem wzroku stacji naziemnych), będąc jeszcze na orbicie. Nadal zawierał 300 kg paliwa. Tak czy inaczej, sama stacja Salut 2 została zniszczona w ziemskiej atmosferze 28 maja 1973 roku.
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1642786958500872193https://twitter.com/ron_eisele/status/1775243019593154867
3 April 1973. 09.00.00 UTC/GMT. Launch of Salyut 2. The first Almaz Soviet space station to fly. 2 weeks later, it lost attitude control and depressurised, leaving it unusable. It re-entered the atmosphere on 28 May 1973, without any crews having visited.
-
33 lata temu, 05.04.1990, z Edwards Air Force Base (AFB) wystartował samolot- nosiciel Boeing B-52, z którego o 19:10 została wystrzelona RN Pegasus XL.
Wyniosła ona na orbitę o parametrach: hp=401 km, ha=507 km, i=94,10°, t=93,70 min. satelitę Pegsat, który z kolei uwolnił małego eksperymentalnego satelitę SECS.
Zyskał on orbitalne parametry: hp=477 km, ha=642 km, i=94,10°, t=95,90 min.
Był to pierwszy raz gdy RN została wystrzelona z ładunkiem orbitalnym z samolotu.
Pegsat miał na pokładzie trzyfunkcyjny ładunek zawierający oprzyrządowanie pomagające ustalić środowisko ładunku rakiety nośnej poprzez pomiar zmian położenia RK i satelity, temperatury, ciśnienia, obciążenia strukturalnego i wibracji.
Uwolnił również małego eksperymentalnego satelitę komunikacyjnego marynarki wojennej SECS (Special Experimental Communication System).
Trzecią funkcją była para eksperymentów NASA z uwalnianiem chemicznym baru.
SECS działał przez 3,5 roku.
(https://s3.amazonaws.com/cms.ipressroom.com/295/files/20185/B-52Pegasus+Release.jpg)
https://www.youtube.com/watch?v=mzwATMKftMM
https://news.northropgrumman.com/news/features/pegasus-celebrating-25-years-of-igniting-privately-developed-space
1990 April 5 - . 19:10 GMT - . Launch Site: Point Arguello. Launch Complex: Point Arguello WADZ. Launch Pad: Aircraft from Edwards.. Launch Platform: NB-52 008. Launch Vehicle: Pegasus.
Pegsat - . Payload: Pegsat / Orion 38. Mass: 178 kg (392 lb). Nation: USA. Agency: NASA Greenbelt. Class: Earth. Type: Magnetosphere satellite. Spacecraft: Pegsat. Decay Date: 1998-11-14 . USAF Sat Cat: 20546 . COSPAR: 1990-028A. Apogee: 507 km (315 mi). Perigee: 401 km (249 mi). Inclination: 94.10 deg. Period: 93.70 min. Chemical release experiment. Spacecraft engaged in research and exploration of the upper atmosphere or outer space (US Cat B). Air dropped in Point Arguello WADZ..
USA 55 - . Payload: GLOMR 2 / TERCEL / SECS. Mass: 25 kg (55 lb). Nation: USA. Agency: DARPA. Class: Communications. Type: Military communications satellite. Spacecraft: GLOMR. USAF Sat Cat: 20547 . COSPAR: 1990-028B. Apogee: 642 km (398 mi). Perigee: 477 km (296 mi). Inclination: 94.10 deg. Period: 95.90 min. Store and forward. Air dropped in Point Arguello WADZ..
http://www.astronautix.com/a/april05.html
http://www.astronautix.com/p/pegasus.html
https://www.spaceflightinsider.com/space-flight-history/our-spaceflight-heritage-pegasus-marks-25-years-of-flight/
https://www.space.com/15436-pegasus-carried-b52.html
https://www.nasa.gov/mission_pages/st-5/launch/pegasus-101_prt.htm
https://www.northropgrumman.com/space/pegasus-rocket/
https://airandspace.si.edu/collection-objects/launch-vehicle-pegasus-xl-orbital-sciences-corporation/nasm_A20040262000
https://digitalcommons.usu.edu/cgi/viewcontent.cgi
https://en.wikipedia.org/wiki/Northrop_Grumman_Pegasus
https://www.nasaspaceflight.com/2015/04/pegasus-celebrates-quarter-century-milestone/
Pegsat (178 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/pegsat.htm
SECS (68 kg) (GLOMR 2, Chalk Tercel 2 ?, USA 55) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/secs.htm
https://twitter.com/airandspace/status/1643616504456388610
-
30 lat temu, 08.04.1993 o 05:28:59,989 z wyrzutni LC-39B na Cape Canaveral wystartował wahadłowiec Discovery do misji STS-56 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts56.htm).
Był to 16. lot orbitalny Discovery.
Czas lotu: 9d 06g 08m 19s.
Głównym ładunkiem był ATLAS-2 (Atmospheric Laboratory for Applications and Science-2), który służył do badania oddziaływania cząstek wiatru słonecznego na ziemską atmosferę oraz do mierzenia wpływu różnych czynników na warstwę ozonową.
11.04.1993 przy pomocy Canadarm został umieszczony poza orbiterem SPARTAN-201 (Shuttle Pointed Autonomous Research Tool for Astronomy) do badania wiatru słonecznego i obserwacji korony słonecznej.
Platforma naukowa została ponownie umieszczona na pokładzie wahadłowca 13.04.1993.
Został nawiązany po raz pierwszy kontakt radiowy między wahadłowcem a stacją kosmiczną Mir przy wykorzystaniu amatorskiego sprzętu radiowego.
Lądowanie zaplanowano na 16.04.1993, ale zostało odwołane z powodu pogody.
17.04.1993 o 11:37:19 Discovery wylądował na bieżni SLF (RW33) KSC .
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1b/Sts-56-patch.png/800px-Sts-56-patch.png)(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2f/Sts-56_crew.jpg/800px-Sts-56_crew.jpg)
Kenneth Dale "Taco" Cockrell, Colin Michael Foale, Ellen Ochoa,
Stephen Scot Oswald, Kenneth Donald Cameron.
Space Shuttle Flight 54 (STS-56) Post Flight
https://www.youtube.com/watch?v=vaoMGmoPpj4
Space Shuttle STS-56 Mission Highlights
https://www.youtube.com/watch?v=ELflT4RJcy8
“Even Better at Night”: Remembering Discovery’s Earth-Watching Mission, 30 Years On
by Ben Evans April 8, 2023
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2023/02/56launch.jpg)(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2023/02/56lands.jpg)
1) Thirty years ago, tonight, after one false start only seconds before liftoff, Discovery roared into the night on a Mission to Planet Earth. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
2)Discovery approaches Runway 33 for touchdown on 17 April 1993, wrapping up the nine-day STS-56 mission. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
(...) The countdown on the night of 6 April proceeded smoothly until the built-in hold at T-9 minutes, when an issue arose relating to higher-than-expected temperatures on a valve in Discovery’s No. 1 SSME. The clock was held for more than an hour, before controllers finally resumed the count at 1:23 a.m. EDT on the 7th. (...)
At T-11 seconds, abruptly, the countdown was automatically halted and the launch attempt scrubbed. It subsequently became apparent that the hydrogen high-point bleed valve’s “closed” indicator was not present and—although the cause was traced to an instrumentation error, not a hardware malfunction—it breached Launch Commit Criteria (LCC) rules. (...)
(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2023/02/atlas2.jpg)(https://www.americaspace.com/wp-content/uploads/2023/02/spartan56.jpg)
1) View of the ATLAS-2 pallet in the foreground, with Spartan berthed at the rear of Discovery’s payload bay. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
2) The Spartan solar physics satellite is pictured during its two days of free flight during STS-56. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de
(...) The box-shaped Spartan, which now resides on display at the National Air and Space Museum (NASM) in Washington, D.C., spent two days in free flight, observing the Sun’s corona. The crew performed three separation “burns” to back away from the payload to a distance of 100 miles (160 kilometers). (...)
All told, STS-56 gathered atmospheric data over 94 percent of Earth, including detailed stratospheric measurements of the Arctic Region. (...)
https://www.americaspace.com/2023/04/07/even-better-at-night-remembering-sts-56-thirty-years-on/
https://www.flickr.com/photos/nasacommons/9458241019
https://www.flickr.com/photos/nasacommons/9461016638/in/photostream/
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-56.htm
http://www.astronautix.com/s/sts-56.html
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-56
https://pl.wikipedia.org/wiki/STS-56
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-56.html
https://science.nasa.gov/missions/spartan
https://umbra.nascom.nasa.gov/spartan/spacecraft.html
https://airandspace.si.edu/collection-objects/payload-scientific-spartan-201/nasm_A20040121000
Spartan 201 (1360 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/spartan-201.htm
https://souvenirsdespace.lebonforum.com/t451-8-avril-1993-20eme-anniversaire-mission-sts-56
https://twitter.com/spacemen1969/status/1644584608556621824
https://twitter.com/ron_eisele/status/1777061553457549596
8 April 1993. 05.29.00 UTC/GMT. Launch of STS-56, NASA Space Shuttle Discovery. The primary payload was the Atmospheric Laboratory for Applications and Science-2, collecting data on the relationship between the sun's energy output and Earth's middle atmosphere.
-
https://airandspace.si.edu/stories/editorial/making-history-aboard-discovery
https://twitter.com/airandspace/status/1644702911711125504
https://historycollection.jsc.nasa.gov/JSCHistoryPortal/history/oral_histories/OchoaEL/ochoael.htm
https://twitter.com/NASAhistory/status/1644701636248444932
https://twitter.com/airandspace/status/1644830752880615425
https://twitter.com/spacemen1969/status/1647847609154027523
-
64 lata temu, 09.04.1959, ogłoszono oficjalnie skład NASA grupa 1 (02.04.1959 r.) (http://lk.astronautilus.pl/astros/nasa1.htm).
April 9, 1959 press conference introducing the Original Seven Mercury astronauts | NASA Archives
https://www.youtube.com/watch?v=mgp0qdC-kUM
Mercury 7 50th Anniversary
https://www.youtube.com/watch?v=2Ola15rwl8w
NASA introduced the Mercury Seven, the world's first astronauts
https://www.youtube.com/watch?v=7ssUSzTbs7E
https://twitter.com/NASAhistory/status/1645064019558952960
https://www.nasa.gov/feature/60-years-ago-nasa-introduces-mercury-7-astronauts
https://www.nationalreview.com/photos/nasa-project-mercury-astronauts-space-program/
https://www.nasa.gov/feature/60-years-ago-nasa-introduces-mercury-7-astronauts
https://www.space.com/25398-nasa-mercury-7-astronauts-first-americans-in-space.html
AA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3602.msg131183#msg131183
https://twitter.com/spacemen1969/status/453660584299356161In 1958, during the Eisenhower administration, Project Mercury became the first U.S. program to send humans into space. Americans were captivated by the Mercury Seven, the seven military test pilots who were recruited by @NASA to become astronauts.
https://mobile.twitter.com/contactlight69/status/1644946853211828225
2) 02.04.1959 NASA wybrała grupę astronautów Mercury 7.
https://twitter.com/NASAhistory/status/1641810081833517057
In just three more days, the four astronauts that will fly to the Moon on #Artemis II will be revealed!
64 years ago on April 1, 1959, the first @NASA_Astronauts, the Mercury 7, were chosen (announced on April 9). Of them, Al Shepard went on to crew a mission to the Moon!
2 avril 1959
Il y a 65 ans
https://twitter.com/spacemen1969/status/1774926487247876276
https://twitter.com/ron_eisele/status/1777399100230468066
9 April 1959. Project Mercury: NASA announced the selection of the United States' first seven astronauts.
https://twitter.com/NASAhistory/status/1777697983934390336
NASA's first astronauts were announced 65 years ago today!
From the Mercury Seven to the astronauts who will fly on #Artemis missions, read about how @NASA's criteria for choosing astronauts has changed, and why jet pilot experience remains important. https://go.nasa.gov/4cITdEx
https://twitter.com/airandspace/status/1777815342666178952
Have you noticed the spray-painted boots at the bottom-center of the picture?
The photoshoot took place before Slayton and Glenn received their custom-made aluminized nylon boots, so someone bought work boots and spray painted them silver.
-
13 lat temu...
Satelita zastąpił zniszczonego CryoSata http://lk.astronautilus.pl/n051001.htm#03
CryoSat-2 jest przeznaczony do mierzenia grubości polarnego lodu morskiego i monitorowania zmian w pokrywach lodowych. Jego głównym celem jest pomiar przerzedzania się lodu morskiego w Arktyce.
CryoSat-2 pomyslnie dotarł na orbitę
08.04.2010 o 13:57:05 z Bajkonuru wystartowała RN Dniepr, która wyniosła w T+16' na orbitę o planowanych parametrach: hp=717 km, ha=717 km, i=92,00° satelitę do badania zasobów lodowych Ziemi ESA CryoSat-2.
http://lk.astronautilus.pl/n100401.htm#04
2010 April 8 - . 13:57 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC109. Launch Pad: LC109/95. LV Family: R-36M. Launch Vehicle: Dnepr.
Cryosat 2 - . Mass: 720 kg (1,580 lb). Nation: Europe. Agency: Makeyev bureau. Class: Earth. Type: Climate satellite. Spacecraft: Cryosat. USAF Sat Cat: 36508 . COSPAR: 2010-013A. Apogee: 724 km (449 mi). Perigee: 713 km (443 mi). Inclination: 92.00 deg. Period: 99.20 min. Satellite carried a Ku-band radar to study the thickness of the polar ice caps. Launched to fulfill mission of Cryosat 1, which failed to reach orbit in 2005..
http://www.astronautix.com/a/april08.html
Cryosat 2 launch
https://www.youtube.com/watch?v=cSaYIIBZk10
https://www.isardsat.space/news/tv3-cryosat-cc
CryoSat-2
https://www.youtube.com/watch?v=F731in7P078
ESA's Cryosat Satellite Flying Over Greenland
https://www.youtube.com/watch?v=XtqEXGZ3HbI
Start CryoSat-2 przełożony
BY HUBERT BARTKOWIAK ON 19 LUTEGO 2010
https://kosmonauta.net/2010/02/cryosat-2-delay/
Udany start Cryosat-2
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 8 KWIETNIA 2010
https://kosmonauta.net/2010/04/2010-04-08-cryosat-2-start/
CryoSat-2 nadesłał pierwsze dane
BY HUBERT BARTKOWIAK ON 14 KWIETNIA 2010
https://kosmonauta.net/2010/04/2010-04-14-cryosat/
Opublikowano dane z satelity CryoSat
BY HUBERT BARTKOWIAK ON 5 LUTEGO 2011
https://kosmonauta.net/2011/02/opublikowano-dane-z-satelity-cryosat/
Cryosat-2 obserwuje ślady po powodzi pod lodami Antarktydy
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 3 LIPCA 2013
https://kosmonauta.net/2013/07/2013-07-03-cryosat-2/
CryoSat powiększa naszą wiedzę o dnie morskim
BY HUBERT BARTKOWIAK ON 11 PAŹDZIERNIKA 2014
https://kosmonauta.net/2014/10/cryosat-powieksza-nasza-wiedze-o-dnie-morskim/
CryoSat wykrył nagły ubytek lodu na Półwyspie Antarktycznym
by ESA on 9 CZERWCA 2015
https://kosmonauta.net/2015/06/cryosat-wykryl-nagly-ubytek-lodu-na-polwyspie-antarktycznym/
CryoSat zobrazował rekordowe tempo ubytku lodu na Grenlandii
BY HUBERT BARTKOWIAK ON 13 LIPCA 2016
https://kosmonauta.net/2016/07/cryosat-zobrazowal-rekordowe-tempo-ubytku-lodu-na-grenlandii/
https://www.esa.int/Enabling_Support/Operations/CryoSat-2_launch_timeline
https://spaceflightnow.com/news/n1004/08cryosattimeline/
https://spacenews.com/esas-cryosat-2-faces-launch-range-delay/
https://spacenews.com/esas-cryosat-2-faces-delay-due-launch-range-issues/
https://spacenews.com/esas-cryosat-2-satellite-launched-dnepr-rocket/
https://www.nasaspaceflight.com/2010/04/live-dnepr-rocket-launch-cryosat-2/
https://spaceref.com/press-release/successful-launch-for-esas-cryosat-2-ice-satellite/
https://spaceflightnow.com/news/n1010/26cryosat/
https://scitechdaily.com/new-icesat-2-observations-show-were-losing-arctic-sea-ice-at-a-frightening-rate/
https://spaceref.com/press-release/esas-cryosat-2-and-nasas-dc-8-star-in-arctic-cooperation/
https://phys.org/tags/cryosat+2/
Z (z) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=244.msg95508#msg95508
https://www.esa.int/Enabling_Support/Operations/CryoSat-2_operations
https://www.esa.int/Applications/Observing_the_Earth/FutureEO/CryoSat
https://www.lib.cas.cz/space.40/2010/013A.HTM
https://en.wikipedia.org/wiki/CryoSat-2
https://pl.wikipedia.org/wiki/CryoSat-2
CryoSat 1, 2 (Earth Explorer 3) (750 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/cryosat.htm
https://twitter.com/ESA_History/status/1644598701133033472
-
55 lat temu, 09.04.1968 o 12:55 UTC z wyrzutni ALFS w Kourou wystartowała rakieta sondująca Veronique AGI, która osiągnęła wysokość 114 km. Ładunek RN został oznaczony jako FU184.
Był to pierwszy start z europejskiego kosmodromu w Gujanie Francuskiej.
1968 April 9 - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ALFS. LV Family: Veronique. Launch Vehicle: Veronique AGI.
FU-184 Sea recovery test - . Nation: France. Agency: CNES. Apogee: 114 km (70 mi). FU184 Technology (sea recovery) mission..
http://www.astronautix.com/a/april09.html
http://www.astronautix.com/v/veronique.html
https://www.esa.int/ESA_Multimedia/Images/2018/04/Veronique_launch_9_April_1968
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/CSG_at_50_half_a_century_of_Europe_s_Spaceport
https://france-science.com/en/9-april-1968-ae-9-april-2018-50th-anniversary-of-first-launch-from-the-guiana-space-centre-europeaes-spaceport/
https://www.russianspaceweb.com/kourou_origin.html
https://en.wikipedia.org/wiki/V%C3%A9ronique_(rocket)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1644949512841211906https://twitter.com/ESA_History/status/1644980215167483905https://twitter.com/ESA_History/status/1115893117687881728
https://twitter.com/CNES/status/1644992418280873984
https://twitter.com/ron_eisele/status/1777399941662396919
9 April 1968. First rocket launch from from Kuru, French Guyana was a Véronique, French sounding rocket.
-
20 lat temu...
Insat 3A został wycofany z użytkowania w 2016 i przeniesiony na orbitę cmentarną.
Pomyślny start Ariane-5
09.04.2003 o 22:52 z Kourou wystartowała RN Ariane-5, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=860 km, ha=36055 km, i=2,1° dwa satelity telekomunikacyjne: indyjskiego Insat 3A oraz amerykańskiego Galaxy 12.
http://lk.astronautilus.pl/n030401.htm#04
2003 April 9 - . 22:52 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA3. LV Family: Ariane 5. Launch Vehicle: Ariane 5G.
Insat 3A - . Mass: 2,958 kg (6,521 lb). Nation: India. Agency: ISRO. Program: Insat. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft Bus: Insat 2. Spacecraft: Insat 3. USAF Sat Cat: 27714 . COSPAR: 2003-013A. Apogee: 35,802 km (22,246 mi). Perigee: 35,771 km (22,227 mi). Inclination: 0.10 deg. Period: 1,436.10 min. Return to flight of Ariane 5G after grounded following Ariane 5EC-A failure. Launch delayed from February 24, April 8, 2003. Satellite also had meteorological instruments. As of 2007 Mar 10 located at 93.48E drifting at 0.009W degrees per day..
Galaxy 12 - . Mass: 1,792 kg (3,950 lb). Nation: USA. Agency: PanAmSat. Manufacturer: OSC. Program: Galaxy. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: Star bus. USAF Sat Cat: 27715 . COSPAR: 2003-013B. Apogee: 35,791 km (22,239 mi). Perigee: 35,784 km (22,235 mi). Inclination: 0.10 deg. Period: 1,436.10 min. As of 2007 Mar 11 located at 125.09W drifting at 0.001W degrees per day..
http://www.astronautix.com/a/april09.html
https://www.esa.int/Enabling_Support/Space_Transportation/Successful_liftoff_for_Ariane-5
https://www.spaceflightnow.com/ariane/v160/030403preview.html
https://www.spaceflightnow.com/ariane/v160/
https://www.eoportal.org/satellite-missions/insat-3#insat-3a-indian-national-satellite-3-series
https://en.wikipedia.org/wiki/INSAT-3A
https://www.satbeams.com/satellites?norad=27715
https://en.wikipedia.org/wiki/Galaxy_(satellite) (https://en.wikipedia.org/wiki/Galaxy_(satellite))
Insat 3A (2950 kg, 1348 kg dry) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/insat-3a.htm
Galaxy 12 (1760 kg) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/galaxy-12.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1644952029532499968
-
60 lat temu, 11.04.1963 odbył się 78. lot X-15 (prototyp nr 1) z Robertem Rushworthem (1924-1993) jako pilotem, który wzbił się na wysokość 22680 metrów i osiągnął prędkość 4608 km/h (4,25 macha) .
https://history.nasa.gov/x15/bio-pil.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_A._Rushworth
https://en.wikipedia.org/wiki/North_American_X-15
https://pl.wikipedia.org/wiki/North_American_X-15
https://twitter.com/spacemen1969/status/1645671771885150208
-
60 lat temu, 13.04.1963 o 11:00 z wyrzutni Majak-2 na kosmodromie Kapustin Jar wystrzelona została RN Kosmos 63S1, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=250 km, ha=410 km, i=48,90°, t=91,10 min. satelitę Kosmos 14 (Omega).
1963 April 13 - . 11:00 GMT - . Launch Site: Kapustin Yar. Launch Complex: Kapustin Yar Mayak-2. LV Family: R-12. Launch Vehicle: Kosmos 63S1.
Cosmos 14 - . Payload: DS-U / Omega-1. Mass: 347 kg (765 lb). Nation: Russia. Agency: MO. Class: Technology. Type: Navigation technology satellite. Spacecraft Bus: DS. Spacecraft: Omega. Decay Date: 1963-08-29 . USAF Sat Cat: 567 . COSPAR: 1963-010A. Apogee: 410 km (250 mi). Perigee: 250 km (150 mi). Inclination: 48.90 deg. Period: 91.10 min. Tested VNIIEM electric gyrodyne satellite orientation technology..
http://www.astronautix.com/a/april13.html
(1/2) 60 lat temu z kosmodromu Kapustin Jar wystartował satelita Omega-1 alias Kosmos 14.
Ogłoszono go jako pierwszego satelitę meteorologicznego ZSRR.
Jak się później okazało, był to tylko satelita technologiczny do weryfikacji orientacji i kontroli stabilizacji dla opracowywanych satelitów meteorologicznych.
(2/2) W grudniu 1963 roku wystrzelono jeszcze jednego satelitę serii Omega-1 (Kosmos 24).
W kolejnych trzech latach wystrzelono cztery satelity weryfikacyjne z serii Meteor.
Pierwszym radzieckim satelitą meteorologicznym był Kosmos 122 (Meteor-1 5), wystrzelony w czerwcu 1966 roku.
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1646377817301557248https://en.wikipedia.org/wiki/Kosmos_14
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kosmos_14
Omega (~ 300 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/omega.htm
-
48 lat temu, 15.04.1975, Europejska Konferencja Kosmiczna (ESC) zatwierdziła ostateczny projekt Konwencji ESA . Ostatnie z trzech spotkań ESC sformalizowało planowane połączenie ESRO i ELDO w celu utworzenia ESA.
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/European_Space_Conference_1975
https://twitter.com/ESA_History/status/1647179205526933504
-
51 lat temu, 14.04.1972 NASA ogłosiła, że Kennedy Space Center i Vandenberg Air Force Base będą służyć jako miejsca startu i lądowania przyszłych misji wahadłowców kosmicznych.
Ostatecznie Vandenberg Air Force Base nigdy nie posłużył do tego celu.
https://www.nasa.gov/missions/timeline/anniversary_dates/mar/mar14.html
https://twitter.com/airandspace/status/1646963071166959619
-
47 lat temu, 16.04.1976, niemiecko-amerykańska sonda Helios-B wykonała największe wówczas kontrolowane zbliżenie do Słońca (43,432 mln km; 0,29 AU )
https://twitter.com/ESA_History/status/1647530519872012288
Helios 1, 2 (371 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/helios.htm
https://www.dlr.de/rb/en/desktopdefault.aspx/tabid-12671/4262_read-6340/
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1976-003A
https://en.wikipedia.org/wiki/Helios_(spacecraft) (https://en.wikipedia.org/wiki/Helios_(spacecraft))
https://pl.wikipedia.org/wiki/Helios_2
-
77 lat temu, 16.04.1946, doszło do pierwszego startu z terytorium USA rakiety V-2.
The First Launch of a V-2 Rocket From America
Michael J. Neufeld April 16, 2021
Captured German missiles took flight from the New Mexico desert in the early years after World War II.
At 2:47 on the afternoon of Tuesday, April 16, 1946, a captured Nazi V-2 missile ascended from the U.S. Army’s new White Sands Proving Ground in south-central New Mexico. It didn’t get very far. The guidance system failed, a fin came off, and the rocket—after reaching an altitude of only 3.4 miles—crashed in the desert.
https://www.smithsonianmag.com/air-space-magazine/first-v2-rocket-launch-america-was-75-years-ago-today-180977520/
https://twitter.com/airandspace/status/1647688887504871425
-
15 lat temu, 18.04.2008, ESA oficjalnie rozpoczęła kampanię mającą na celu wybór nowych astronautów.
Było ostatecznie ponad 8000 kandydatów.
ESA_to_recruit_new_European_astronauts (https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/European_Astronaut_Selection_2008/ESA_to_recruit_new_European_astronauts)
https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/European_Astronaut_Selection_2008/(archive)/0
https://twitter.com/spacemen1969/status/1648205970814926849
-
15 lat temu...
Ariane nie zawodzi
18.04.2008 o 22:16 z Kourou wystartowała RN Ariane-5ECA, która wyniosła w T+24' 26" na orbitę o parametrach: hp=250 km, ha=35928 km, i=2° dwa satelity komunikacyjne: Vinasat-1 (planowane zawieszenie nad 132° E) i Star One C2 (planowane zawieszenie nad 70° W).
http://lk.astronautilus.pl/n080416.htm#02
2008 April 18 - . 22:17 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA3. LV Family: Ariane 5. Launch Vehicle: Ariane 5ECA.
http://www.astronautix.com/a/april18.html
https://spaceflightnow.com/ariane/v182/
https://www.arianespace.com/mission-update/vinasat-1-is-installed-on-ariane-5-for-arianespaces-april-18-launch/
https://www.arianespace.com/press-release/arianespace-orbits-star-one-c2-and-vinasat-1-second-successful-launch-in-2008/
https://phys.org/news/2008-04-ariane-.html
https://www.nasaspaceflight.com/2008/04/ariane-5-eca-launches-with-vinasat-1-and-star-one-c2/
Star One C1, C2 (4100 kg) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/starone-c.htm
VINASAT 1 (2637 kg) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/vinasat-1.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1648208487338643456
-
63 lata temu, 19.04.1960: 13. lot X-15 (prototyp nr 1) - wysokość 18 134 metrów i prędkość 2718 km/h.
61 lat temu, 19.04.1962: 50. lot X-15 (prototyp nr 1) - wysokość 46 940 metrów i prędkość 6220 km/h.
Te dwa loty odbył Joe Walker.
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg182887#msg182887
https://twitter.com/spacemen1969/status/1648568358550507520
-
50 lat temu, 19.04.1973 o 10:19 z wyrzutni LC- 86/4 kosmodromu Kapustin Jar została wystrzelona RN Kosmos 11K63, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=199 km, ha=1526 km, i=48,4°, t=102.20 min. satelitę Interkosmos 9 (Kopernik 500).
Satelity serii Interkosmos przeznaczone były do przeprowadzania eksperymentów związanymi z protonami, elektronami i cząstkami alfa w bliskim otoczeniu Ziemi.
Satelita przebywał na orbicie do 16.10.1973.
Jego aparatura i urządzenia pokładowe pracowały bez awarii do czasu deorbitacji.
1973 April 19 - . 10:19 GMT - . Launch Site: Kapustin Yar. Launch Complex: Kapustin Yar LC86/4. LV Family: R-12. Launch Vehicle: Kosmos 11K63.
Intercosmos 9 - . Payload: DS-U2-IK s/n . Mass: 400 kg (880 lb). Nation: Russia. Agency: IK. Program: DS. Class: Earth. Type: Ionosphere satellite. Spacecraft Bus: DS. Spacecraft: DS-U2-IK. Completed Operations Date: 1973-10-15 . Decay Date: 1973-10-15 . USAF Sat Cat: 6433 . COSPAR: 1973-022A. Apogee: 1,526 km (948 mi). Perigee: 199 km (123 mi). Inclination: 48.40 deg. Period: 102.20 min. Also designated Intercosmos Copernicus 500. Investigated solar radio-frequency radiation and the characteristics of the earth's ionosphere..
http://www.astronautix.com/a/april19.html
https://pl.wikipedia.org/wiki/Interkosmos_9
https://myvimu.com/exhibit/54885088-kopernik-500-and-copernicus-satellite
http://www.samolotypolskie.pl/samoloty/1302/126/Interkosmos-9-Kopernik-5002
Interkosmos 9 (DS-U2-IK #3) (400 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/interkosmos-3.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1648569616824958978
-
46 lat temu, 20.04.1977 o 10:15 z wyrzutni LC-17B na Cape Canaveral została wystrzelona RN Delta 2914, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=2936 km, ha=38475 km, i=26,6°, i=~12g naukowego satelitę ESA-GEOS 1.
ESA-GEOS 1 miał być pierwszym satelitą umieszczonym na równikowej orbicie geostacjonarnej, przeznaczonym całkowicie do pomiarów naukowych.
Satelita został zaprojektowany do badania cząstek, pól i plazmy ziemskiej magnetosfery na GEO za pomocą siedmiu instrumentów dostarczonych przez dziesięć europejskich laboratoriów.
Awaria RN uniemożliwiła jednak osiągnięcie GEO i zdecydowano o pozostawieniu satelity na GTO.
Pomimo zmienionej orbity GEOS-1 wniósł znaczący wkład w IMS (International Magnetospheric Study), a jego misja formalnie zakończyła się 23.06.1978.
1977 April 20 - . 10:15 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17B. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Delta 2914.
ESA-Geos 1 - . Payload: ESA GEOS 1. Mass: 573 kg (1,263 lb). Nation: Europe. Agency: ESA. Class: Earth. Type: Magnetosphere satellite. Spacecraft: ESA-Geos. USAF Sat Cat: 9931 . COSPAR: 1977-029A. Apogee: 38,214 km (23,745 mi). Perigee: 2,939 km (1,826 mi). Inclination: 26.60 deg. Period: 734.00 min. Spacecraft engaged in research and exploration of the upper atmosphere or outer space (US Cat B). .
http://www.astronautix.com/a/april20.html
https://www.esa.int/ESA_Multimedia/Images/2017/04/Geos-1_being_tested_at_ESTEC
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1977-029A
https://www.eoportal.org/satellite-missions/geos-esa#eop-quick-facts-section
ESA-GEOS 1, 2 (273.6 kg) (#1, dry) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/esa-geos.htm
https://de.wikipedia.org/wiki/GEOS_(ESA)#cite_note-esapub.esrin.esa.it-1
https://twitter.com/ESA_History/status/1648976483430350851
-
40 lat temu, 20.04.1983 o 13:10:53,891 z wyrzutni LC-1 kosmodromu Bajkonur wystartowała RN Sojuz-U, która wyniosła na orbitę o parametrach hp=196 km, ha=213 km, i=51,60°, t=88.60 min. załogowy statek kosmiczny Sojuz T-8 (http://lk.astronautilus.pl/loty/st8.htm).
1983 April 20 - . 13:10 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC1. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Soyuz-U.
Soyuz T-8 - . Call Sign: Okean (Ocean ). Crew: Serebrov, Strekalov, Titov, Vladimir. Backup Crew: Aleksandrov, Lyakhov, Savinykh. Payload: Soyuz T s/n 13L. Mass: 6,850 kg (15,100 lb). Nation: Russia. Related Persons: Aleksandrov, Lyakhov, Savinykh, Serebrov, Strekalov, Titov, Vladimir. Agency: MOM. Program: Salyut 7. Class: Manned. Type: Manned spacecraft. Flight: Soyuz T-8. Spacecraft Bus: Soyuz. Spacecraft: Soyuz T. Duration: 2.01 days. Decay Date: 1983-04-22 . USAF Sat Cat: 14014 . COSPAR: 1983-035A. Apogee: 213 km (132 mi). Perigee: 196 km (121 mi). Inclination: 51.60 deg. Period: 88.60 min. Manned three crew. Unsuccessful mission. Failed to rendezvous with Salyut 7. Recovered April 22, 1983 13:29 GMT. Landed 113 km SE Arkalyk..
http://www.astronautix.com/a/april20.html
40 lat temu o godzinie 13:10:54 UTC wystartowała RN Sojuz-U wraz z załogowym statkiem kosmicznym Sojuz-T 8. Celem była stacja Salut 7. Z powodu awarii (nie do końca rozłożyła się antena) systemu nawigacji Igla, nie było możliwości podejścia do stacji. Załoga wróciła bezpiecznie na Ziemię po 2 dniach.
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1648948766743883776http://www.astronautix.com/s/soyuzt-8.html
http://www.spacefacts.de/mission/english/soyuz-t8.htm
https://fromspace.ru/blog/tpost/cjdxru4a41-20-aprelya-1983
https://riamediabank.ru/media/421731.html
https://pl.wikipedia.org/wiki/Sojuz_T-8
https://en.wikipedia.org/wiki/Soyuz_T-8
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1649035339619606531https://twitter.com/spacemen1969/status/1648938296033026048AA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5338.msg183623#msg183623
-
68 lat temu, 21.04.1955 o 15:58 startując z Holloman dwustopniowa rakieta sondażowa Aerobee Hi do badań górnych warstw atmosfery wykonała swój pierwszy udany lot. RN osiągnęła wysokość 198 km.
1955 April 21 - . 15:58 GMT - . Launch Site: Holloman. Launch Complex: Holloman A. LV Family: Aerobee. Launch Vehicle: Aerobee Hi.
AJ11-6 engine test - . Nation: USA. Agency: USAF. Apogee: 198 km (123 mi). First launcing of USAF Aerobee-Hi sounding rocket. Rocket test, 98 kg payload. Launched at 0858 local time. Reached 198 km..
http://www.astronautix.com/a/april21.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Aerobee
#OTD in 1955, a two-stage Aerobee Hi sounding rocket for upper atmospheric research made its first successful flight. It could reach an altitude of about 168 miles.
A model of the rocket is pictured.
https://twitter.com/airandspace/status/1649432899945414663
-
28 lat temu, 21.04.1995 o 01:44 z wyrzutni ELA-2 na kosmodromie w Kourou została wystrzelona RN Ariane-40 H10+, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=784 km, ha=785 km, i=98,60°, t=100.50 min. multidyscyplinarnego satelitę do obserwacji Ziemi ERS 2 (European Remote Sensing Satellite).
Tak jak jego poprzednik ERS-1, satelita był wyposażony w radar z syntetyczną aperturą (SAR) i wysokościomierz radarowy do badania temperatury powierzchni morza i wiatrów; ERS-2 wyposażony został także w czujnik do badań ozonu atmosferycznego.
W 2003 roku awaria pokładowego systemu przechowywania danych doprowadziła do przeprojektowania misji jako działającej wyłącznie w czasie rzeczywistym, z danymi naukowymi przekazywanymi bezpośrednio na Ziemię w momencie ich pozyskiwania.
Te adaptacje umożliwiły wydłużenie misji znacznie poza okres projektowany, a ERS-2 przekroczył już ponad 82 000 orbit pod koniec 2010 roku.
Misja zakończyła się 05.09.2011 „pasywacją” i wyłączeniem ERS-2.
1995 April 21 - . 01:44 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA2. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 40.
ERS 2 - . Mass: 2,516 kg (5,546 lb). Nation: Europe. Agency: ESA. Class: Earth. Type: Civilian Radarsat. Spacecraft: ERS 1-2. USAF Sat Cat: 23560 . COSPAR: 1995-021A. Apogee: 785 km (487 mi). Perigee: 784 km (487 mi). Inclination: 98.60 deg. Period: 100.50 min. European Remote Sensing; carried SAR; ocean, land, ice, and atmospheric observations..
http://www.astronautix.com/a/april21.html
The mission ended on 5 September, after the satellite's average altitude had already been lowered from 785 km to about 573 km. At this height, the risk of collision with other satellites or space debris is greatly reduced.
The final critical step was to 'passivate' ERS-2, ensuring that all batteries and pressurised systems were emptied or rendered safe in order to avoid any future explosion that could create new space debris.
This primarily consisted of burning off the fuel, disconnecting the batteries and switching off the transmitters.
"As soon as we saw fuel depletion occurring, a series of commands was sent to complete passivation, before shutting the satellite down for good. The last command was sent at 13:16 GMT on 5 September," said Frank Diekmann, ERS-2 Operations Manager.
https://www.esa.int/Enabling_Support/Operations/ERS_satellite_missions_complete_after_20_years
Ostatnie wspólne obserwacje Envisat i ERS-2
BY HUBERT BARTKOWIAK ON 10 LISTOPADA 2010
https://kosmonauta.net/2010/11/envist-ers-2-poraz-ostatni/
ERS-2 przeszedł do historii
BY HUBERT BARTKOWIAK ON 21 WRZEŚNIA 2011
https://kosmonauta.net/2011/09/ers-2-wylaczony/
https://www.esa.int/Enabling_Support/Operations/ERS-2
https://www.esa.int/ESA_Multimedia/Missions/ERS-2/(result_type)/images
https://en.wikipedia.org/wiki/European_Remote-Sensing_Satellite
https://spaceflightnow.com/news/n0110/11ers2/
https://spacenews.com/de-orbit-procedures-begin-europes-ers-2-satellite/
ERS 2 (2516 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/ers-1.htm
https://twitter.com/ESA_History/status/1649330966781915139
-
60 lat temu, 25.04.1963 został wykonany 80. lot samolotu X-15 (prototyp nr 1) z Johnem McKayem na wysokość 32 160 metrów.
Maksymalna prędkość lotu wyniosła 5879 km/h (5,32 macha).
https://twitter.com/spacemen1969/status/1650748976977653762https://www.thisdayinaviation.com/tag/john-barron-mckay/
https://en.wikipedia.org/wiki/John_B._McKay
-
26.04.1967: 178. lot X-15 (prototyp nr 3) z Billem Daną (16280 m n.p.m. i 1871 km/h - 1,80 Macha).
26.04.1968: 194. lot X-15 (prototyp nr 1) z Williamem Knightem (63090 m n.p.m. i 5704 km/h - 5,00 macha).
https://en.wikipedia.org/wiki/William_H._Dana
https://www.nasa.gov/centers/dryden/multimedia/imagegallery/X-15/E-16808.html
https://www.nasa.gov/centers/armstrong/history/speeches/bill_dana/X-15_lessons_learned.html
http://www.spacefacts.de/bios/astronauts/english/dana_william.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/William_J._Knight
https://www.thisdayinaviation.com/tag/william-j-knight/
https://history.nasa.gov/x15/knight.html
http://www.spacefacts.de/bios/astronauts/english/knight_william.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1651106331863191553
-
30 lat temu
26.04.1993 o 14:50:00,016 z wyrzutni LC-39A na Cape Canaveral został wystrzelony wahadłowiec Columbia do misji STS-55.
-
61 lat temu, 26.04.1962 o 18:00 z wyrzutni LC-17A na Cape Canaveral została wystrzelona RN Thor Delta, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=398 km, ha=1214 km, i=53,83°, t=100.86 min. naukowego satelitą Ariel 1 (UK 1).
Satelita badał jonosferę oraz związki między aktywnością Słońca a stanem jonosfery.
Ariel 1 miał kształt cylindra o masie 62-kg, średnicy 58 cm i wysokości 56 cm.
Poza awarią słonecznego eksperymentu Lyman-alfa podczas startu, satelita działał nominalnie do 09.07.1962, kiedy to padł ofiarą próby jądrowej Starfish Prime.
W listopadzie 1963 zaprzestano transmisji danych.
Satelita uległ deorbitacji 24.05.1976.
Ariel 1 był owocem współpracy amerykańsko-brytyjskiej, a także pierwszym w historii satelitą, który powstał przy współpracy międzynarodowej.
1962 April 26 - . 18:00 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17A. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Thor Delta.
Ariel 1 - . Payload: UK 1 (S-51). Mass: 60 kg (132 lb). Nation: UK. Agency: NASA. Class: Earth. Type: Magnetosphere satellite. Spacecraft: Ariel. Decay Date: 1976-03-31 . USAF Sat Cat: 285 . COSPAR: 1962-Omicron-1. Apogee: 1,203 km (747 mi). Perigee: 398 km (247 mi). Inclination: 53.80 deg. Period: 100.80 min. Ionospheric studies; returned X-ray, ionospheric, cosmic ray data. Spacecraft engaged in research and exploration of the upper atmosphere or outer space (US Cat B). .
http://www.astronautix.com/a/april26.html
Ariel 1 was launched from Cape Canaveral on a Thor-Delta at 18:00 UT on 26 April 1962. It was put into a 389 x 1214 km altitude orbit with an inclination of 53.85 degrees and a period of 100.86 minutes. It was spin stabilized at 12 to 36 rpm. The Lyman-Alpha solar experiment failed at launch. (...)
Otherwise operation was nominal until the Starfish Prime high altitude (400 km) nuclear test explosion on 9 July 1962. Ariel 1 was the closest satellite to the blast, and its Geiger counter was saturated within about 20 seconds of detonation, and the Cerenkov counter 7 minutes after that. Although Ariel 1 was able to send back data, the energetic particles generated by the blast caused severe damage to the solar cells and command system electronics, resulting in power loss and intermittent electronic failures. (...)
Starfish Prime was an American high-altitude nuclear test that took place on 9 July 1962. Launch took place from Johnston atoll in the Pacific Ocean (about 1330 km southwest of Honolulu) at 8:46:28 UT on 9 July 1962 (10:46:28 pm, 8 July local time) on a Thor rocket carrying a W49 thermonuclear warhead. Detonation of the warhead occurred at 09:00:09 UT on 9 July (11:00:09 pm local time, 8 July) at an altitude of 400 km. Total yield was 1.4 megatons. The explosion, occurring at a geomagnetic latitude 10.5 degrees, generated an electromagnetic pulse and generated large amounts of charged particles. These had the effect of damaging many operating satellites, both at the time of the blast and later, as the energetic particles remained trapped in the Earth's magnetic field, forming an artificial radiation belt that persisted for many days after the explosion. These damaged satellites include TRAAC, Transit-4B, Ariel 1, Cosmos 5, Telstar 1, Explorers 14 and 15, and possibly Injun 1, OSO-1, Alouette 1, and ANNA-1B.
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1962-015A
https://www.konflikty.pl/historia/czasy-najnowsze/starfish-prime-bomba-wodorowa-w-kosmosie/
https://airandspace.si.edu/collection-objects/satellite-ariel-i-reconstructed-satellite/nasm_A19751410000
https://en.wikipedia.org/wiki/Ariel_1
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ariel_1
Ariel 1 (UK 1) (62 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/ariel-1.htm
https://twitter.com/ESA_History/status/1651226624677888000
-
Dziś mija 46 lat od czasu kiedy Chiny, wystrzeliwując swego pierwszego satelitę z wyrzutni w Shuang Cheng Tsu
stały się 5 krajem na świecie , który tego dokonał.
Made world’s most space launches for 4 years
★Landed Zhurong rover on Mars
★Launched its first comprehensive solar probe Kuafu-1
★Found the new mineral "Chang'e stone" on the Moon
★Completed the China Space Station in less than 2 years.
https://twitter.com/ImAstroNana/status/1650333773903347712Taikonaut sparks enthusiasm for space as China celebrates its Space Day
Xinhua | Updated: 2023-04-25 16:28
HEFEI -- Rounds of applause broke out as the first Chinese female astronaut Liu Yang shared her space adventure with students at the University of Science and Technology of China on Monday.
"I get excited every time I look up at the sky because I know we have a space home up there, which was built by our Chinese astronauts," said Liu when she shared China's manned space program achievements and her own stories and dreams.
With the launch of China's Shenzhou Ⅸ spacecraft in June 2012, Liu became the first Chinese female astronaut in space, spending 13 days there. In June 2022, she re-entered space 10 years later in China's Shenzhou XIV spaceship and completed multiple tasks, including the construction of the space station's T-shape structure with other crew members during their six-month mission.
More than 500 students from different schools in Hefei, the capital of east China's Anhui Province, listened closely to the science popularization lecture on site, while many more participated in the event through live streaming in different parts of the country.
"How do you overcome various challenges in work?" "How do astronauts drink water in space?" "What's your feeling when you first enter space?" Several students were lucky enough to be picked to ask Liu questions after the lecture.
"I'm excited to attend this activity. Now I know what preparations and training astronauts need to make before going into space and what it is like to work in space," said Zhou Ziqi, 14, from the middle school attached to USTC.
"About 270 students from our school attended the event today. Being the first female astronaut in China, Liu Yang proved that everyone can pursue their dreams regardless of gender," noted Sun Yan, a teacher from the middle school attached to USTC.
"I believe the female students would be more confident in their decisions in the future," Sun added.
The activity was a part of the celebration of Space Day of China, which falls on April 24 every year. In 2016, China selected this date to celebrate Space Day to honor the launch of its first satellite "Dongfanghong 1" into space on April 24, 1970.
http://www.chinadaily.com.cn/a/202304/25/WS64478f29a310b6054facfb38.html
Liu Yang shares her space adventure with students at the University of Science and Technology of China on April 24, 2023. [Photo/Xinhua]
China Space Day: HK professor urged young people to find a lifelong passion
chinadaily.com.cn | Updated: 2023-04-24 22:16
http://www.chinadaily.com.cn/a/202304/24/WS64468f21a310b6054facf7f1.html
Space Day activities highlight China's achievements
By CHEN BOWEN in Haikou | chinadaily.com.cn | Updated: 2023-04-24 17:33
http://www.chinadaily.com.cn/a/202304/24/WS64464cfaa310b6054facf79c.html
-
25 lat temu, 28.04.1998 o 22:53 25 z wyrzutni ELA2 w Kourou została wystrzelona Ariane-44P H10-3, która wyniosła
2 satelity komunikacyjne:
Satelita Nilesat (pierwszy egipski satelita) osiągnął orbitę o parametrach: hp=35 773 km, ha=35 800 km, i=0,00.°, t=1436.10 min.
BSAT 1B osiągnął orbitę o parametrach: hp=35 787 km, ha=35788 km, i=0.00 min°, .t=1,436.20 min.
1998 April 28 - . 22:53 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA2. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 44P.
Nilesat 1 - . Payload: Nilesat 101. Mass: 1,827 kg (4,027 lb). Nation: Egypt. Agency: Nilesat. Manufacturer: Toulouse. Program: Nilesat. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: Eurostar 2000. USAF Sat Cat: 25311 . COSPAR: 1998-024A. Apogee: 35,800 km (22,200 mi). Perigee: 35,773 km (22,228 mi). Inclination: 0.00 deg. Period: 1,436.10 min.
Egypt's first satellite. Geostationary at 7.0 degrees W. Positioned in geosynchronous orbit at 7 deg W in 1998-1999 As of 5 September 2001 located at 6.95 deg W drifting at 0.003 deg W per day. As of 2007 Mar 10 located at 7.00W drifting at 0.007W degrees per day.
BSAT 1B - . Mass: 2,800 kg (6,100 lb). Nation: Japan. Agency: BSAT. Manufacturer: El Segundo. Program: BSAT. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: HS 376. USAF Sat Cat: 25312 . COSPAR: 1998-024B. Apogee: 35,788 km (22,237 mi). Perigee: 35,787 km (22,236 mi). Inclination: 0.00 deg. Period: 1,436.20 min. Geostationary at 109.9 degrees E. Positioned in geosynchronous orbit at 110 deg E in 1998-1999 As of 5 September 2001 located at 109.63 deg E drifting at 0.019 deg W per day. As of 2007 Mar 10 located at 109.75E drifting at 0.009W degrees per day..
http://www.astronautix.com/a/april28.html
Nilesat 101 (1827 kg) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/nilesat-101.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Nilesat
BSat 1b BSat 1a, 1b (1236 kg) (723 kg BOL) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sat/ball_bcp-4000.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/BSAT-1b
https://twitter.com/spacemen1969/status/1651832869038465030
-
Start Pegasusa
28.04.2003 o 11:03:05 z lotniska na Cape Canaveral wystartował samolot L-1011 "Stargazer". Podwieszona pod nim RN Pegasus-XL, która została odłączona o 11:59:52, wyniosła w T+11m na orbitę o parametrach: hp=689,5 km, ha=702,1 km, i=29,00° satelitę naukowego GALEX (Galaxy Evolution Explorer).
http://lk.astronautilus.pl/n030416.htm#05
Przeznaczony był do obserwacji galaktyk w promieniowaniu ultrafioletowym. Odkrył m.in. ogon gwiazdy Mira A.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mira_Ceti
Mission Update: GALEX
https://www.youtube.com/watch?v=td2TkWIPi_o
http://www.galex.caltech.edu/
http://www.galex.caltech.edu/media/glx2004-01r_img01.html
https://www.jpl.nasa.gov/videos/galaxy-evolution-explorer-launch
https://www.americaspace.com/2013/01/20/nasas-galex-reveals-the-largest-known-spiral-galaxy/
https://www.americaspace.com/2013/07/04/galex-retired-after-a-decade-of-service-to-space-science/
https://kosmonauta.net/2012/05/galex-sprywatyzowany/
https://kosmonauta.net/2012/02/caltech-galex/
https://kosmonauta.net/2013/06/2013-06-30-koniec-misji-galex/
http://www.astronautix.com/g/galex.html
https://en.wikipedia.org/wiki/GALEX
GALEX (SMEX 7, Explorer 83) (312 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/explorer_galex.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1651833623958659073https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1651994165645901824
-
40 lat temu, 29.04.1993 trwały przygotowania do startu Ariane L06.
35 lat temu, 29.04.1988 trwały przygotowania do startu Ariane V22.
29 avril - pour une fois, un peu d'Ariane sans vols 😉
1983 : il y a 40 ans, préparation du vol Ariane L06 (qui aura lieu le 16 juin)
1988 : il y a 35 ans, préparatifs du vol Ariane V22 (qui aura lieu le 15 juin) et premier vol d'une Ariane 4
https://twitter.com/spacemen1969/status/1652195508515946497
-
64 lata temu, 30.04.1959, prof. Edoardo Amaldi rozesłał swój artykuł „Badania Kosmiczne w Europie” niewielkiej grupie naukowców, postulując ustanowienie europejskiego wspólnego programu kosmicznego.
https://esamultimedia.esa.int/docs/corporate/COPERS-1-highest-resolution.pdf
https://twitter.com/ESA_History/status/1652605963113988100https://www.esa.int/esapub/hsr/HSR_05.PDF
https://cerncourier.com/a/edoardo-amaldi-and-the-origins-of-esa/
https://cds.cern.ch/record/1734810/files/vol52-issue5-p025-e.pdf
https://www.inventingeurope.eu/story/cern-the-new-model-for-european-co-operation
https://app.spaceimpulse.com/o/fondazione-e-amaldi
-
27 lat temu, 30.04.1996 o 04:31 z wyrzutni LC-36B na Cape Canaveral została wystrzelona RN Atlas I, która wyniosła włosko-holenderskiego sztucznego satelitę astronomii rentgenowskiej SAX (Satellite Astronomia Raggio-X).
Satelita osiągnął orbitę o parametrach: hp=584 km, ha=601 km, i=4,00.°, t=96,50.10 min.
SAX dostarczył ważnych danych nt. rozbłysków gamma (GRB).
29.04.2003 nastąpiła deorbitacja satelity.
1996 April 30 - . 04:31 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC36B. LV Family: Atlas. Launch Vehicle: Atlas I.
Beppo SAX - . Payload: BeppoSAX. Nation: Italy. Agency: ASI. Class: Astronomy. Type: X-ray astronomy satellite. Spacecraft: SAX. Decay Date: 2003-04-29 . USAF Sat Cat: 23857 . COSPAR: 1996-027A. Apogee: 601 km (373 mi). Perigee: 584 km (362 mi). Inclination: 4.00 deg. Period: 96.50 min. LEO. Satellite per Astronomia a raggi X; X-ray celestial observatory Launch vehicle put payload into low earth orbit with IFR trajectory option. 100th Atlas-Centaur flight..
http://www.astronautix.com/a/april30.html
http://www.astronautix.com/s/sax.html
https://ui.adsabs.harvard.edu/abs/1990hrxr.conf..302B/abstract
https://heasarc.gsfc.nasa.gov/docs/sax/instruments/general_l2.html
https://www.cambridge.org/core/journals/international-astronomical-union-colloquium/article/xray-astronomy-satellite-sax/56374386A2501D3436D8511E0348CC75
https://link.springer.com/article/10.1007/BF02507861
https://it.wikipedia.org/wiki/Beppo-SAX
https://pl.wikipedia.org/wiki/BeppoSAX
SAX (BeppoSAX) (900 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/sax.htm
#TBT to April 30, 1996, and the launch of the Italian Space Agency’s BeppoSAX satellite. One of the big achievements for this X-ray observatory was to help us untangle the mystery of gamma-ray bursts by providing the first X-ray follow-up observations.
-
60 lat temu, 02.05.1963, odbył się 81. lot X-15 z pilotem Joe Walkerem.
Prędkość maksymalna 5612 km/h (5,17 Macha), wysokość 63820 metrów...
https://twitter.com/spacemen1969/status/1653280658956111872
-
65 lat temu, 01.05.1958, James Van Allen ogłosił podczas spotkania National Academy of Sciences istnienie pasów promieniowania wokół Ziemi.
Te „pasy Van Allena”, zostały wykryte przez satelity Explorer I i III.
https://twitter.com/NASAhistory/status/1653044106514386945https://ui.adsabs.harvard.edu/abs/2014AGUFMSM34A..01K/abstract
https://pubs.aip.org/physicstoday/article/70/12/46/904087/Discovering-Earth-s-radiation-beltsSix-decades
-
44 lata temu, 01.04.1979, Space Shuttle Enterprise dotarł na wyrzutnię 39A, w celu przeprowadzenia testów.
40 Years Ago: Space Shuttle Enterprise rolls to the Pad
May 1, 2019
May 1, 1979: Launch Pad 39A at NASA’s Kennedy Space Center (KSC) in Florida received its first visitor since the launch of the Skylab space station six years earlier. The Space Shuttle Enterprise, the first of a new kind of spacecraft, made the slow 3.5-mile trek from the Vehicle Assembly Building (VAB) to the launch pad, atop the same Mobile Transporter that had carried Saturn V’s during the Apollo Program. (...)
https://www.nasa.gov/feature/40-years-ago-space-shuttle-enterprise-rolls-to-the-pad
https://twitter.com/airandspace/status/1653043933226627072
-
60 lat temu, 03.05.1963, przeprowadzono pierwszy test systemu spadochronowego statku kosmicznego Apollo.
60 Years Ago: Apollo Parachute Development and Testing
May 3, 2023
The first parachute test using an Apollo boilerplate CM from a modified Air Force cargo aircraft took place on May 3, 1963. The final qualification test drop took place more than five years later, and only three months before Apollo 7, the first crewed Apollo mission. Engineers developing parachute recovery systems for new crewed spacecraft made use of the experience and the lessons learned from the development of the Apollo ELS. (...)
https://www.nasa.gov/feature/60-years-ago-apollo-parachute-development-and-testing
https://twitter.com/NASAhistory/status/1653816585746784277
-
04.05.1988
(1/3) 35 lat temu w zakładach chemicznych PEPCON w Henderson w stanie Nevada miała miejsce seria eksplozji, z których największa o godzinie 11:53:33 i 11:57:34 PDT wywołała wstrząsy o sile odpowiednio 3,0 i 3,0 . 3,5 magnitudo. Największy wybuch (równoważny 0,25 kt TNT) spowodowany został przez około 1500 t nadchloranu amonu.
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1654099694967029760
(2/3) W zakładzie przechowywano tego ponad 4000 t.
Produkowano go również do silników RSRM używanych w SRB amerykańskiego promu kosmicznego.
Nawet po katastrofie Challengera produkcja szła bez ograniczeń, a w fabryce gromadziły się zapasy dla NASA.
(3/3) Eksplozje pochłonęły łącznie 2 ofiary i ponad 400 rannych. Rozmiar zniszczeń był porównywalny z wybuchem bomby atomowej o mocy 1 kt.
Przyczyna katastrofy nigdy nie została w pełni odkryta, ale prawdopodobnie był to błąd ludzki przy spawaniu.
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1654099839209070593https://apps.dtic.mil/sti/citations/ADA396009
https://www.reviewjournal.com/local/local-las-vegas/30-years-ago-massive-pepcon-explosion-rocked-las-vegas-valley/
https://en.wikipedia.org/wiki/PEPCON_disaster
-
39 lat temu, 04.05.1984, podczas 85. dnia 237-dniowej wyprawy kosmonauci Salut 7 EO-3 Leonid Kizim i Władimir Sołowjow przeprowadzili 4. spacer kosmiczny, który trwał 2g 45m, kontynuując naprawy układu paliwowego stacji orbitalnej Salut-7.
Zainstalowali drugą linię utleniacza obejściowego [bypass oxidiser line] i wymienili izolację usuniętą podczas 2. EVA.
http://lk.astronautilus.pl/astros/98.htm
https://twitter.com/aisoffice/status/1654033120633470978
-
56 lat temu, 05.05.1967 o 16:00 z wyrzutni SLC5 w Vandenberg została wystrzelona RN Scout A, która wyniosła satelitę naukowego Ariel 3.
Satelita osiągnął orbitę o parametrach: hp=499 km, ha=604 km, i=80,60.°, t=95,60 min.
Był to pierwszy sztuczny satelita zaprojektowany i zbudowany w Wielkiej Brytanii
Satelita został wyłączony we wrześniu 1969.
14.12.1970 nastąpiła deorbitacja.
1967 May 5 - . 16:00 GMT - . Launch Site: Vandenberg. Launch Complex: Vandenberg SLC5. LV Family: Scout. Launch Vehicle: Scout A.
Ariel 3 - . Payload: UK 3 (UK-E). Mass: 90 kg (198 lb). Nation: UK. Agency: SRC. Class: Technology. Type: Navigation technology satellite. Spacecraft: Ariel. Decay Date: 1970-12-14 . USAF Sat Cat: 2773 . COSPAR: 1967-042A. Apogee: 604 km (375 mi). Perigee: 499 km (310 mi). Inclination: 80.60 deg. Period: 95.60 min. Spacecraft engaged in research and exploration of the upper atmosphere or outer space (US Cat B). .
http://www.astronautix.com/m/may05.html
http://www.astronautix.com/a/ariel.html
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1967-042A
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/ariel-3.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Ariel_3
https://twitter.com/airandspace/status/1654553105365598209
-
06.05.1993 o 14:29:59 wahadłowiec wylądował na bieżni 22 Edwards AFB.
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg116941#msg116941
-
55 lat temu, 06.05.1968, Neil Armstrong udanie ewakuował się z LLRV podczas wykonywania testowego lotu.
55 Years Ago: Astronaut Armstrong Survives LLRV Crash
May 4, 2023
On May 6, 1968, NASA astronaut Neil A. Armstrong took off on a simulated lunar landing mission in a Lunar Landing Research Vehicle (LLRV) at Houston’s Ellington Air Force Base (AFB). After about five minutes of nominal flying, the vehicle went out of control. About 200 feet above the ground, Armstrong chose to eject. While the LLRV crashed and burned on impact, Armstrong parachuted safely to the ground and suffered no injuries. An accident investigation board determined that a loss of helium pressure caused depletion of the hydrogen peroxide used for the reserve attitude thrusters. The vehicle’s instrumentation did not provide adequate warning about the adverse situation. Engineers corrected the problems before flights resumed in October, using an updated version of the craft called the Lunar Landing Training Vehicle (LLTV).
https://www.nasa.gov/feature/55-years-ago-astronaut-armstrong-survives-llrv-crash
https://airandspace.si.edu/stories/editorial/neil-armstrongs-apollo-11-close-call
https://www.youtube.com/watch?v=dNlZXso0-I4&t=99s
https://twitter.com/airandspace/status/1654945400296464394
KHW 2021 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg164216#msg164216
-
NATIONAL ASTRONAUT DAY – May 5
(https://nationaldaycalendar.com/wp-content/uploads/2016/01/National-Astronaut-Day-May-5.jpg.webp)
https://nationaldaycalendar.com/national-astronaut-day-may-5/
https://twitter.com/poppy_northcutt/status/1654584727846760448
https://twitter.com/Astro_Mike/status/1654588974302740480
https://twitter.com/TAMU/status/1654504325635268609
https://twitter.com/DrSianProctor/status/1654645033147174912
-
60 lat temu, 07.05.1963 o 11:38 z wyrzutni LC-17B na Cape Canaveral została wystrzelona RN Thor Delta B, która wyniosła satelitę telekomunikacyjnego Telstar 2 .
Satelita osiągnął orbitę o parametrach: hp=972 km, ha=10802 km, i=42,70.°, t=225,30 min.
Dodatkowo satelita przeprowadził eksperyment polegający na pomiarze rozkładu energetycznego protonów i elektronów w pasach Van Allena.
16.05.1965 r. o 14:03, podczas 4736 orbity nadajnik VHF satelity został wyłączony.
We Francji sygnały odbierała stacja Pleumeur-Bodou.
Telstar 2 do dziś pozostaje na orbicie.
1963 May 7 - . 11:38 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17B. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Thor Delta B.
Telstar 2 - . Mass: 79 kg (174 lb). Nation: USA. Agency: ATT. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: Telstar. USAF Sat Cat: 573 . COSPAR: 1963-013A. Apogee: 10,802 km (6,712 mi). Perigee: 972 km (603 mi). Inclination: 42.70 deg. Period: 225.30 min. Active repeater. Spacecraft engaged in practical applications and uses of space technology such as weather or communication (US Cat C). .
http://www.astronautix.com/m/may07.html
http://www.astronautix.com/t/telstar.html
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1963-013A
https://en.wikipedia.org/wiki/Telstar_2
https://pl.wikipedia.org/wiki/Telstar_2
Telstar 1, 2 (176 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/telstar-1.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1655093353065660417https://twitter.com/airandspace/status/1655328424246800384
-
10 lat temu...
Drugi start Vegi
07.05.2013 o 02:06:31 z Kourou wystartowała RN Vega, która wyniosła na orbitę satelity Proba-V, VNREDSat-1A (Vietnam Natural Resources, Environment and Disaster Monitoring Satellite) i ESTCube-1 (Estonian Student Satellite).
http://lk.astronautilus.pl/n130501.htm#02
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1323.msg53186#msg53186
Satelity osiągnęły orbity o parametrach:
Proba-V: hp=814 km, ha=819 km, i=98,71.°, t=101,21 min.
VNREDSat 1a: hp=683 km, ha=685 km, i=98,13.°, t=98,43 min.
ESTCube 1: hp=656 km, ha=672 km, i=98,13.°, t=98,03 min.
2013 May 7 - . 02:06 GMT - . Launch Site: Xichang. Launch Vehicle: Vega.
Proba-V - . Mass: 158 kg (348 lb). Nation: Europe. Class: Surveillance. Type: Surveillance satellite. Spacecraft: PROBA. USAF Sat Cat: 39159 . COSPAR: 2013-021A. Apogee: 819 km (508 mi). Perigee: 814 km (505 mi). Inclination: 98.72 deg. Period: 101.21 min. European Space Agency technology satellite; carryied the Vegetation sensor previously used on French SPOT remote sensing satellites..
VNREDSAT-1 - . Payload: AstroSat-100. Mass: 115 kg (253 lb). Nation: Vietnam. Class: Surveillance. Type: SIGINT. Spacecraft: Myriade. USAF Sat Cat: 39160 . COSPAR: 2013-021B. Apogee: 685 km (425 mi). Perigee: 683 km (424 mi). Inclination: 98.13 deg. Period: 98.43 min. Remote sensing satellite for the Vietnam Academy of Science and Technology..
ESTCube-1 - . Mass: 1.00 kg (2.20 lb). Nation: Estonia. Class: Technology. Type: Technology satellite. Spacecraft: Cubesat. USAF Sat Cat: 39161 . COSPAR: 2013-021C. Apogee: 672 km (417 mi). Perigee: 656 km (407 mi). Inclination: 98.13 deg. Period: 98.03 min. 1U cubesat by the Estonian Student Satellite Program led by the University of Tartu. Space test of the electric solar wind sail. Successful. First Estonian satellite.
http://www.astronautix.com/m/may07.html
Vega launch sequence replay
https://www.youtube.com/watch?v=y6fhQhWw2a4
Lancio Vega VV02 / VV02 Vega Launch - 6/7 maggio / May 2013 - versione completa / full version
https://www.youtube.com/watch?v=0Dke2dLj4JA
Vega VV02 – odwołany start (04.05.2013)
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 4 MAJA 2013
https://kosmonauta.net/2013/05/2013-05-04-vega-1/
Drugi start rakiety Vega zakończony sukcesem
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 7 MAJA 2013
https://kosmonauta.net/2013/05/2013-05-07-vega/
Vega, with Updates, Notches Second Success
Peter B. de Selding May 7, 2013
All three satellites were dropped off into sun-synchronous orbit, inclined at 98 degrees relative to the equator, at altitudes of between 600 and 820 kilometers.
https://spacenews.com/35212vega-with-updates-notches-second-success/
https://www.arianespace.com/press-release/second-vega-launch-by-arianespace-a-success-proba-v-vnredsat-1-and-estcube-1-in-orbit/
https://www.esa.int/Applications/Observing_the_Earth/Proba-V/About_Proba-V
https://spaceflightnow.com/vega/vv02/130507launch/
https://www.nasaspaceflight.com/2013/05/vega-second-launch-with-proba-v/
https://en.wikipedia.org/wiki/PROBA-V
https://pl.wikipedia.org/wiki/VNREDSat_1A
https://en.wikipedia.org/wiki/ESTCube-1
PROBA V (158 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/proba-v.htm
VNREDSat 1a (115 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/vnredsat-1.htm
ESTCube 1 CubeSat (1U) (1 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/estcube-1.htm
https://twitter.com/ESA_History/status/1655121790748987392
-
13 lat temu, 07.05.2010, astronauci ESA z grupy 2009 wykonali swój pierwszy lot paraboliczny Zero-G na pokładzie A300
https://twitter.com/ESA_History/status/1655143433412005888
-
86 lat temu, 06.05.1937, po trzydniowej podróży przez Atlantyk, sterowiec LZ 129 Hindenburg spłonął podczas cumowania na lotnisku w Lakehurst w stanie New Jersey.
Zginęło 13. pasażerów i 22. członków załogi oraz główny członek załogi naziemnej, kapitan Ernst Lehmann.
Today in 1937, German airship LZ 129 Hindenburg burst into flames upon its approach to Naval Air Station Lakehurst, New Jersey—a crash that shocked the world.
https://airandspace.si.edu/stories/editorial/aftermath-hindenburg
https://pl.wikipedia.org/wiki/LZ_129_Hindenburg
https://twitter.com/airandspace/status/1654914950442237952
-
32 lata temu, 07.05.1991 wahadłowiec Endeavour przybył do KSC im. Kennedy'ego na grzbiecie SCA dokładnie na rok przed pierwszym startem orbitalnym.
https://twitter.com/airandspace/status/1655358097731518464https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/flyout/multimedia/endeavour/91-05-07-2.html
Space Shuttle Overview: Endeavour (OV-105)
OV-105 became the first Space Shuttle orbiter to use a drag chute during a landing -- only one of many technical improvements made to Endeavour.
(...)
Construction Milestones
February 15, 1982 Start structural assembly of Crew Module
July 31, 1987 Contract Award
September 28, 1987 Start structural assembly of aft-fuselage
December 22, 1987 Wings arrive at Palmdale, Calif. from Grumman
August 1, 1987 Start of Final Assembly
July 6, 1990 Completed final assembly
April 25, 1991 Rollout from Palmdale
May 7, 1991 Delivery to Kennedy Space Center
April 6, 1992 Flight Readiness Firing
May 7, 1992 First Flight (STS-49)
https://www.nasa.gov/centers/kennedy/shuttleoperations/orbiters/endeavour-info.html
-
50 lat temu...
1973 May 9 - . Launch Site: Kourou. LV Family: Arcas. Launch Vehicle: Super Arcas.
EXAMETNET 35-20 - . Nation: France. Agency: CNES. Apogee: 75 km (46 mi).
http://www.astronautix.com/m/may09.html
http://www.astronautix.com/c/cnes.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1655817373839134722
-
78 lat temu, 07.05.1945, NACA założyła ośrodek do testowych startów dla laboratorium Langley na Wallops Island.
https://twitter.com/NASA_Wallops/status/1655228587774017536
WALLOPS FLIGHT CENTER (WFC). The National Advisory Committee for Aeronautics (NACA) established a test-launching facility for its Langley Laboratory on Wallops Island, Virginia, 7 May 1945. A unit of Langley, it was named the "Auxiliary Flight Research Station." On 10 June 1946, the unit became a division of Langley's Research Department and was named "Pilotless....
https://history.nasa.gov/SP-4402/ch6.htm
https://www.nasa.gov/wallops/2020/feature/wallops-75-years-of-exploration-and-technology-development
KHW 2021 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg164383#msg164383
---
https://www.nasa.gov/wallops-launch-schedule
-
67 lat temu, 11.05.1956
9. lot X-2 z Frankiem Everestem jako pilotem, który osiągnął prędkość 1,8 macha i wysokość 18 300 metrów
6. lot X-1E z Joe Walkerem, który osiągnął 0,84 macha.
https://en.wikipedia.org/wiki/Frank_Kendall_Everest_Jr. (https://en.wikipedia.org/wiki/Frank_Kendall_Everest_Jr.)
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_X-1E_flights
https://twitter.com/spacemen1969/status/1656544162941128706
-
70 lat temu, 12.05.1953 wybuch podczas lotu na uwięzi zabił Skipa Zieglera (1920-1953) na pokładzie X-2 oraz obserwatora Franka Wolko na pokładzie B-29.
Samolot zrzutowy zdołał wrócić do swojej bazy.
https://en.wikipedia.org/wiki/Jean_%22Skip%22_Ziegler
https://supersabresociety.com/this_time_in_history/today-in-history-may-12-1953-bell-x-2-kills-test-pilot-jean-leroy-skip-ziegler/
https://twitter.com/spacemen1969/status/1656905040794357761
-
63 lata temu, 12.05.1960 15 lot X-15 z Joe Walkerem jako pilotem, który osiągnął wysokość 23 738 metrów i prędkość 3397 km/h (3,19 macha)
59 lat temu, 12.05.1964 - 106 lot X-15 z Johnem McKaya jako pilotem który osiągnął prędkość 4962 km/h (4,66 macha) i wzniósł się na wysokość 22189 m.
https://twitter.com/spacemen1969/status/1656907054152294400
-
(1)
30 lat temu, 12.05.1993 o 00:56:32 z wyrzutni ELA2 Kourou została wystrzelona RN Ariane 42L, która wyniosła satelitę telewizyjnego Astra 1C i radioamatorskiego satelitę Arsene (Oscar 29).
Satelita Astra 1C osiągnął orbitę o parametrach: hp=35777 km, ha=35798 km, i=0,00.°, t=1436,10 min.
Satelita Arsene osiągnął orbitę o parametrach: hp=17469 km, ha=36582 km, i=5,30.°, t=1012,60 min.
Satelita Astra 1C świadczył usługi telewizyjne dla Europy Zachodniej i Wysp Kanaryjskich.
Francuski satelita Arsene (Ariane Radio-Amateur Satellite Enseignement Espace) został zaprojektowany i zbudowany przez radioamatorską grupę RACE.
Antena VHF uległa awarii natychmiast po wystrzeleniu, a operacje z anteną SHF pojazdu ostatecznie doprowadziły do problemów z zasilaniem i utraty satelity po trzech miesiącach od startu.
1993 May 12 - . 00:56 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA2. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 42L.
Astra 1C - . Mass: 2,790 kg (6,150 lb). Nation: Europe. Agency: SES. Program: Astra. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: HS 601. USAF Sat Cat: 22653 . COSPAR: 1993-031A. Apogee: 35,798 km (22,243 mi). Perigee: 35,777 km (22,230 mi). Inclination: 0.00 deg. Period: 1,436.10 min.
Stationed at 1.2 deg E. TV distribution services to Western Europe and the Canary Islands under franchise from the Grand Duchy of Luxembourg. Contracted and controlled by the private company formed in 1985 called Société Europíenne des Satellites (SES). This is the third in a series of 4 medium power satellites, and will act primarily as Astra 1A's backup. Spacecraft: HS-601 platform.3-axis unified ARC 22 N and one Marquardt 490 N bipropellant thrusters, Sun and Barnes Earth sensors and two 61 Nms 2-axis gimballed momentum bias wheels.1658 kg nitrogen tetroxide & MMH in four spheres. Spin-stabilised in transfer orbit. Twin solar wings of three 2.16 x 2.54 m panels carrying large area silicon cells on Kevlar substrate to satisfy 3.3 kW requirement. Eclipse protection provided by Nickel hydrogen batteries. Payload: 18 eclipse protected transponders, plus six spares with 63W TWTA 10.95-11.200 Ghz down Ku-band European beams in 250 Mhz band adjacent (below) to Astra 1A, 26 Mhz bandwidth, eirp 50 dBW min, orthogonal polarisation, operating in the FSS range Positioned in geosynchronous orbit at 19 deg E in 1993-1999 As of 5 September 2001 located at 19.21 deg E drifting at 0.002 deg W per day. As of 2007 Mar 11 located at 4.54E drifting at 0.051E degrees per day.
Oscar 29 - . Payload: Arsene. Mass: 154 kg (339 lb). Nation: France. Agency: RACE. Program: Oscar. Class: Communications. Type: Amateur radio communications satellite. Spacecraft: Oscar. USAF Sat Cat: 22654 . COSPAR: 1993-031B. Apogee: 36,582 km (22,730 mi). Perigee: 17,469 km (10,854 mi). Inclination: 5.30 deg. Period: 1,012.60 min. Operated by Radio Amateur Club de LeSpace..
http://www.astronautix.com/m/may12.html
Astra 1C (2790 kg) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/astra-1c.htm
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1993-031A (OSCAR 24) (154 kg)
Arsene (154 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/arsene.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Astra_1C
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1993-031A
https://www.n2yo.com/satellite/?s=22654
https://twitter.com/spacemen1969/status/1656542149654249472
-
(2)
J'ai aussi un autocollant V56 mais avec la charge utile et le lanceur du lancement V57 qui a eu lieu en juin 1993 - il y a donc eu un apparemment un décalage et le V56 originel est devenu V57, comme le suggère un autre autocollant (c'est utile une collection pour l'historique 😉)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1656636904773754883
-
19 lat temu, 13.05.2004 osiągnięto nowy kamień milowy lotu SpaceShipOne w ramach X-Prize.
Trzeci lot z napędem, z Mike'em Melvillem na SS1.
Maksymalna wysokość lotu 65 km przy prędkości 2,5 Macha.
https://twitter.com/spacemen1969/status/1657268687198633984
Objectives:
The third powered flight of SpaceShipOne. 55 seconds motor burn time. Handling qualities during boost and performance verification. Reaction control system use for reorientation to entry attitude. Supersonic feather stability and control.
Results:
Launch conditions were 46,000 feet and 120 knots. Motor light off occurred 10 seconds after release and the vehicle boosted smoothly to 150,000 feet and Mach 2.5. Subsequent coast to apogee of 211,400 feet. During a portion of the boost, the flight director display was inoperative, however the pilot continued the planned trajectory referencing the external horizon. Reaction control authority was as predicted and the vehicle recovered in feather experiencing 1.9M and 3.5G’s. Feather oscillations were actively damped by the pilot and the wing was de-feathered starting at 55,000 feet. The onboard avionics was re-booted and a smooth and uneventful landing made to Mojave.
https://web.archive.org/web/20100822194232/http://www.scaled.com/projects/tierone/combined_white_knight_spaceshipone_flight_tests
-
60 lat temu, 14.05.1963 82. lot samolotu X-15 (prototyp nr 3) z Robertem Rushworthem, który osiągnął wysokość 29 140 metrów i osiągnął prędkość 5792 km/h (5,20 Macha).
https://twitter.com/spacemen1969/status/1657630571693047808
-
75 lat temu, 13.05.1948 o 13:43 z wyrzutni LC-33 na poligonie White Sands Proving Ground (WSPG) w Nowym Meksyku wystartowała RN Bumper-WAC.
Był to pierwszy start rakiety dwustopniowej.
Program Bumper połączył RN V-2 z drugim stopniem WAC Corporal.
Stopień V-2 osiągnął wysokość 112,4 km i prędkość 1220 m/s, a WAC Corporal odpowiednio 127,6 km i 1345 m/s.
1948 May 13 - . 13:43 GMT - . Launch Site: White Sands. Launch Complex: White Sands LC33. LV Family: V-2. Launch Vehicle: Bumper-WAC.
Test / solar / ionosphere mission - . Nation: USA. Agency: US Army. Apogee: 127 km (78 mi). First two-stage Bumper-Wac fired. Short duration Wac Corporal test; round successful. V-2 reached 112.4 km, 1220 m/s; Wac Corporal 127.6 km, 1345 m/s..
http://www.astronautix.com/m/may13.html
https://en.wikipedia.org/wiki/RTV-G-4_Bumper
75 Years Ago: First Launch of a Two-Stage Rocket
May 12, 2023
Today, multi-stage rockets regularly launch satellites into orbit, dispatch spacecraft to other worlds, and deliver crews to space stations. The first two-stage liquid-fueled rocket launch predated the Space Age by nearly a decade, taking place on May 13, 1948, at the White Sands Proving Ground (WSPG) in New Mexico. Combining German and American technology, the Bumper program put together a captured V-2 rocket as a booster with a WAC Corporal sounding rocket as an upper stage. The two-stage Bumper rockets reached altitudes never attained before, returning scientific information from that extreme environment. Although the WSPG, renamed the White Sands Missile Range on April 29, 1958, has remained active, the U.S. government transferred the Bumper program to a new site under development in Cape Canaveral, Florida, for its final two launches in 1950. (...)
https://www.nasa.gov/feature/75-years-ago-first-launch-of-a-two-stage-rocket
-
60 lat temu...
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg92605#msg92605
Gordon Cooper's Mercury Mission Faith 7
https://www.youtube.com/watch?v=3pOGxj1cu-E
https://twitter.com/airandspace/status/1658112353374810117
https://spacemen1969.blogspot.com/2013/05/15-au-16-mai-1963-mission-faith-7-et.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1657991952854581248http://www.collectspace.com/news/news-100312a.html
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1658170835037741056
-
60 lat temu, 15.05.1963, został wykonany 83. lot X-15 z pilotem Johnem McKayem.
Została osiągnięta prędkość 6204 km/h (5,52 Macha) i maksymalna wysokość 37860 metrów.
https://twitter.com/spacemen1969/status/1657992707732656129https://www.nasa.gov/missions/research/X-15_wings.html
https://en.wikipedia.org/wiki/John_B._McKay
-
31 lat temu, 15.05.1992, ESA ogłosiła wyniki selekcji 2. grupy astronautów.
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg164892#msg164892
https://www.esa.int/ESA_Multimedia/Images/2003/07/Six_new_ESA_astronauts_were_selected_in_1992
https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/European_Astronaut_Selection (https://www.esa.int/Science_Exploration/Human_and_Robotic_Exploration/European_Astronaut_Selection_2008/A_history_of_European_astronaut_selection)
-
31 lat temu, 15.05.1992, ESA ogłosiła wyniki selekcji 2. grupy astronautów.
Dokładnie 5 lat później, 26 lat temu Jean-François André Clervoy (http://lk.astronautilus.pl/astros/320.htm) rozpoczął swój drugi lot kosmiczny.
15.05.1997 o 08:07:48,076 z wyrzutni LC-39A na Cape Canaveral wystartował po raz 19. wahadłowiec Atlantis do misji STS-84 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts84.htm).
17.05.1997 o 02:33:20 po raz 6. wahadłowiec połączył się ze stacją Mir.
22.05.1997 o 01:04 nastąpiło odłączenie wahadłowca od stacji orbitalnej.
24.05.1997 o 13:27:43 Atlantis wylądował na bieżni SLF (RW33) KSC.
Czas lotu: 9d 05g 19m 55s.
Colin Michael Foale (http://lk.astronautilus.pl/astros/268.htm) pozostał na stacji kosmicznej Mir jako czwarty Amerykanin, a Jerry Michael Linenger (http://lk.astronautilus.pl/astros/314.htm) po misji, która trwała 132:04:00:20 powrócił na Ziemię.
W składzie załogi Atlantisa była Rosjanka Jelena Władimirowna Kondakowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/317.htm).
W sumie w składzie załogi znalazło się jedynie dwoje astronautów urodzonych w USA (USA 2, Rosja, Francja, Peru, Chiny, Wielka Brytania).
Charles Joseph Precourt (http://lk.astronautilus.pl/astros/289.htm) został pierwszym Amerykaninem, który odwiedził Mira po raz drugi.
W ładowni wahadłowca zostało umieszczone laboratorium ciśnieniowego Spacehab.
Space Shuttle Flight 84 (STS-84) Post Flight Presentation
https://www.youtube.com/watch?v=DrSovTq6hJ0
‘We Just Lit Up the Sky’: 20 Years Since STS-84, Mission of the Six Nations (Part 1)
by Ben Evans May 13 2017
(...) When Precourt was assigned to lead STS-84 in February 1996, it soon became clear that he would be the first U.S. astronaut to fly to the Russian station on two occasions, having previously piloted the first shuttle-Mir docking mission. Several months later, in July and August, the seven-strong crew was rounded out with perhaps the most “international” flavor of any shuttle flight. In addition to Eileen Collins, five Mission Specialists—Russia’s Yelena Kondakova, Peru-born Carlos Noriega, Frenchman Jean-Francois Clervoy, Chinese-born Ed Lu and British-born Mike Foale—would launch aboard Atlantis. (...)
This was fitting, because in addition to its Mir docking commitment, STS-84 carried one of the largest hauls of European research payloads ever carried into space. Overseen by Clervoy, who served as the mission’s “payload commander”, a package of European-supplied Global Positioning System (GPS) sensors and the multi-purpose Biorack facility were housed aboard a Spacehab pressurized laboratory in Atlantis’ payload bay. During the course of the mission, lentil roots, single-celled organisms, white blood cells and bone cells, yeast samples, tadpoles and fish embryos were monitored. Elsewhere, solidification processes in transparent liquid alloys were examined. (...)
https://www.americaspace.com/2017/05/13/we-just-lit-up-the-sky-20-years-since-sts-84-mission-of-the-six-nations-part-1/
‘See the Sunrise?’: 20 Years Since STS-84, Mission of the Six Nations (Part 2)
by Ben Evans May 13 2017
(...) All told, Atlantis’ astronauts transferred 7,300 pounds (3,320 kg) of equipment and supplies between the shuttle and Mir during the five days of docked operations. Significantly, they delivered a new gyrodyne and a new Elektron oxygen generator, the latter of which had to moved into the space station a day sooner than intended when a pump on the single functioning Elektron went out of action on 17 May 1997. As activities entered high gear, NASA also received a request from the Russians to use Atlantis’ waste water dump nozzles to remove a sizeable quantity of condensate from Mir and thereby free up volume.“
Normally, on board the Mir, they recycle the water,” explained Jim van Laak, then-deputy manager of the shuttle-Mir program for NASA. “The condensate gets cleaned up and used for drinking water, the urine is reclaimed and use in the Elektron system. Because of the leaks they had earlier [in 1997] in the cooling systems, there was some ethylene glycol got into the condensate and they have not been drinking the water.” However, it was decided that procedures were insufficiently defined to attempt the task and NASA did not want to add more work to the STS-84 crew as their docked mission drew to a close. (...)
https://www.americaspace.com/2017/05/14/see-the-sunrise-20-years-since-sts-84-mission-of-the-six-nations-part-2/
https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-84.html
http://www.spacefacts.de/mission/english/sts-84.htm
http://www.astronautix.com/s/sts-84.html
https://en.wikipedia.org/wiki/STS-84
https://pl.wikipedia.org/wiki/STS-84
https://www.esa.int/Newsroom/Press_Releases/STS-84_Atlantis_launches_Europe_on_new_phase_of_space_operations
https://twitter.com/ESA_History/status/1658049363233341440
https://twitter.com/spacemen1969/status/1525723905368932352
-
60 lat temu...
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg92605#msg92605
Gordon Cooper's Mercury Mission Faith 7
2) 16.05.1963 wraz z wodowaniem Mercury Faith 7 program Mercury został zakończony.
https://tothemoon.ser.asu.edu/about/mercury_history
https://twitter.com/spacemen1969/status/16583543405985505283) 17.05.1963 Dzień po powrocie Coopera na Ziemię, Poczta Watykańska upamiętnia tę misję
https://twitter.com/spacemen1969/status/16587172318727127064) 19.05.1963
https://twitter.com/spacemen1969/status/1659443014245445633
-
45 lat temu, 15.05.1978, prom Enterprise odbywał drogową podróż do "dynamicznego stanowiska testowego", gdzie miały zostały przeprowadzone testy wibracyjne.
A March 15, 1978 photo showing the space shuttle prototype Enterprise being transported via road across Marshall Space Flight Center to its Dynamic Test Stand...where Enterprise underwent Mated Vertical Ground Vibration tests.
https://twitter.com/AstroPnoy/status/1658300335381954560
-
55 lat temu, 17.05.1968 o 02:06:00 z wyrzutni SLC-5 na kosmodromie Vandenberg została wystrzelona RN Scout B, która wyniosła europejskiego satelitę astrofizycznego ESRO-2B (Iris 2 - International Radiation Investigation Satellite).
ESRO-2B osiągnął orbitę o parametrach: hp=334 km, ha=1085 km, i=97,20.°, t=99,00 min.
Był to pierwszy udany start satelity ESRO.
Satelita był przeznaczony głównie do badania emisji promieniowania rentgenowskiego i wiatru słonecznego.
Eksperymenty z cząstkami pochodzącymi ze Słońca miały być kontynuacją podobnych pomiarów przeprowadzonych przez satelitę Ariel 1 (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg183829#msg183829).
Awaria magnetofonu pokładowego w grudniu 1968 zakończyła 2 eksperymenty rentgenowskie.
Później Iris nie dostarczył już żadnych znaczących danych naukowych.
08.05.1971 krótko po 03:00 nastąpiła deorbitacja satelity po wykonaniu 16282 orbit.
1968 May 17 - . 02:06 GMT - . Launch Site: Vandenberg. Launch Complex: Vandenberg SLC5. LV Family: Scout. Launch Vehicle: Scout B.
ESRO 2B - . Payload: IRIS. Mass: 75 kg (165 lb). Nation: Europe. Agency: ESRO. Class: Technology. Type: Navigation technology satellite. Spacecraft: ESRO. Decay Date: 1971-05-08 . USAF Sat Cat: 3233 . COSPAR: 1968-041A. Apogee: 1,085 km (674 mi). Perigee: 334 km (207 mi). Inclination: 97.20 deg. Period: 99.00 min.
http://www.astronautix.com/m/may17.html
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/First_ESRO_satellite_in_space
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1968-041A
https://heasarc.gsfc.nasa.gov/docs/heasarc/missions/esro2b.html
https://en.wikipedia.org/wiki/ESRO_2B
ESRO 2B (Iris 2) (75 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/esro-2.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1658355095556485120https://souvenirsdespace.lebonforum.com/t1575p200-un-jour-un-objet-spatial#4788
En parlant d'ESRO-2B, je vous remets ce #UnJourUnObjetSpatial 😉
Un Jour - Un Objet Spatial
n° 00207 / 20 décembre 2018
Belgique / Pièce de 2 euros
50 ans satellite ESRO-2B 1968-2018
https://twitter.com/spacemen1969/status/1658355347474771980https://twitter.com/esaoperations/status/1658812475951685637
-
35 lat temu, 17.05.1988 o 23:58:00 z wyrzutni ELA-1 w Kourou została wystrzelona RN Ariane 2, która wyniosła komunikacyjnego satelitę Intelsat 5-F13.
Intelsat 5-F13 osiągnął orbitę o parametrach: hp=35776 km, ha=35800 km, i=0,10.°, t=1336,20 min.
30.11.1998 Intelsat 513 został sprzedany firmie New Satellite Skies i przemianowany na NSS-513.
Satelita zaprzestał działalności w sierpniu 2003 roku.
1988 May 17 - . 23:58 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA1. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 2.
Intelsat 5A F-13 - . Mass: 2,013 kg (4,437 lb). Nation: International. Agency: Intelsat. Program: Intelsat. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft Bus: Intelsat 5. Spacecraft: Intelsat 5A. USAF Sat Cat: 19121 . COSPAR: 1988-040A. Apogee: 35,800 km (22,200 mi). Perigee: 35,776 km (22,230 mi). Inclination: 0.10 deg. Period: 1,436.20 min.
Replaced Intelsat 5 F-3; 53 deg W. Positioned in geosynchronous orbit at 53 deg W in 1988-1995; 177 deg W in 1995-1999 As of 5 September 2001 located at 177.08 deg W drifting at 0.009 deg W per day. As of 2007 Mar 8 located at 44.56W drifting at 6.109W degrees per day.
http://www.astronautix.com/m/may17.html
http://www.astronautix.com/i/intelsat5a.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Intelsat_VA_F-13
Intelsat-5A 13 → Intelsat 513 → NSS 513 (1981 kg, bez paliwa 1098 kg ) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/intelsat-5a.htm
http://spacerelics.blogspot.com/2020/12/les-lancements-ariane-par-la-philatelie_30.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1658718741960577024
-
58 lat temu, 18.05.1965: 132. lot X-15 (prototyp nr 2) z Jackiem McKayem na wysokości 31120 metrów i prędkością 5697 km/h (5,17 Macha).
57 lat temu, 18.05.1966: 158. lot X-15 ( prototyp nr 2) z Robertem Rushworthem, który osiąga wysokość 30170 metrów i prędkość 5936 km/h
https://twitter.com/spacemen1969/status/1659077606871027712
-
63 lata temu, 19.05.1960: 16. lot X-15 (prototyp nr 1) z Robertem White'em na wysokości 33 222 metrów i 2558 km/h (2,31 Macha).
59 lat temu, 19.05.1964: 107 lot X-15 (prototyp nr 1) z Joe Engle na wysokość 59 680 metrów i 5262 km/h (5,02 Macha).
http://spacerelics.blogspot.com/2020/11/les-vols-en-x-15-de-joe-engle-les.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1659442259459452928https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Michael_White
https://en.wikipedia.org/wiki/Joe_Engle
https://history.nasa.gov/x15/engle.html
-
20 lat temu, 20.05.2003 pierwszy lot SpaceShipOne na uwięzi, który został podłączony (bez załogi) do samolotu nośnego White Knight, pilotowanego przez Briana Binniego i Pete'a Siebolda.
https://twitter.com/spacemen1969/status/1659805402085687297https://www.airports-worldwide.com/articles/article0360.php
-
19.05.1963
21.05.1963
https://twitter.com/spacemen1969/status/1660168545026580481https://twitter.com/NASAhistory/status/1660284317061246977
22.05.1963
https://twitter.com/spacemen1969/status/166063184899146547323.05.1963
Une fusée postale en l'honneur de Gordon Cooper par Gerhard Zucker (qui a signé cette enveloppe ''ayant volé'' dans cette fusée)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1660893320610996226
-
50 lat temu, 21.05.1973 start nie udał się.
Eksplodował trzeci stopień RN Diamant B po starcie z Kourou Diamant , owiewka nie oddzieliła się, powodując utratę uszkodzonych morzu satelitów Castor i Pollux (druga seria tych satelitów została więc wystrzelona 17.05.1975)
1973 May 21 - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou Diamant. LV Family: Diamant. Launch Vehicle: Diamant B. FAILURE: Failure - fairing did not jettison.. Failed Stage: S.
Castor (D 5A) - . Payload: D 5A. Nation: France. Agency: CNES. Class: Technology. Type: Navigation technology satellite. Spacecraft: D. Decay Date: 1972-05-21 . COSPAR: F730521A.
http://www.astronautix.com/m/may21.html
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/pollux.htm
https://space.skyrocket.de/doc_sdat/castor.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1660169300261638145
-
67 lat temu, 22.05.1956: 10. lot X-2 (prototyp nr 1) z Frankiem „Pete” Everestem, który osiągnął prędkość 2,53 Macha i 17803 metrów nad poziomem morza, podczas tego szóstego lotu z napędem;
66 lat temu, 22.05.1957 17 lot X -1B z Johnem McKayem, który osiągnął prędkość 1,45 Macha i wysokość 18300 metrów.
https://twitter.com/spacemen1969/status/1660631093135982594https://twitter.com/aisoffice/status/1660553071288516608
-
23.05.1963
Une fusée postale en l'honneur de Gordon Cooper par Gerhard Zucker (qui a signé cette enveloppe ''ayant volé'' dans cette fusée)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1660893320610996226
24.05.1963
https://twitter.com/spacemen1969/status/166125445018145997431.05.1963
31 mai 1963
Il y a 60 ans, le Life du 31 mai consacrera une autre Une à Cooper (et à sa femme)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1663789403641184257
-
62 lata temu, 25.05.1961: 37. lot X-15 (prototyp nr 2) z Joe Walkerem, który osiągnął wysokość 32 850 metrów i 5321 km/h (4,95 Macha) ;
58 lat temu, 25.05.1965: 133. lot X-15 (prototyp nr 1) z Thompsonem, który osiągnął wysokość 54 803 metrów i osiągnął prędkość 5100 km/h (4,87 Macha).
https://twitter.com/spacemen1969/status/1661620361341837312
-
40 lat temu, 26.05.1983 o 15:18 z wyrzutni SLC-2W kosmodromu Vandenberg została wystrzelona RN Delta 3914, która wyniosła europejskie obserwatorium rentgenowskie EXOSAT (European X-ray Observatory Satellite).
EXOSAT osiągnął orbitę o parametrach: hp=340 km, ha=191878 km, i=72,50.°, t=5442,10 min.
09.04.1986 misja satelity została zakończona.
06.05.1986 roku Exosat wszedł ponownie w atmosferę Ziemi.
EXOSAT wykonał 1780 obserwacji szerokiego spektrum obiektów (m. in. rentgenowskie układy podwójne, gromady galaktyk i pozostałości supernowych).
1983 May 26 - . 15:18 GMT - . Launch Site: Vandenberg. Launch Complex: Vandenberg SLC2W. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Delta 3914.
Exosat - . Mass: 510 kg (1,120 lb). Nation: Europe. Agency: ESA. Class: Astronomy. Type: X-ray astronomy satellite. Spacecraft: Exosat. Decay Date: 1986-05-06 . USAF Sat Cat: 14095 . COSPAR: 1983-051A. Apogee: 191,878 km (119,227 mi). Perigee: 340 km (210 mi). Inclination: 72.50 deg. Period: 5,442.10 min.
X-ray experiments. Launch time 1518 UT. Launching agency ESA. EXOSAT is a space research satellite of the European Space Agency. The scientific objectives of the EXOSAT mission are to measure the position, structural features, spectral and temporal characteristics of cosmic X-ray sources in the energy range from less than 0.1 keV to greater than 50 keV.
http://www.astronautix.com/m/may26.html
http://www.astronautix.com/e/exosat.html
https://heasarc.gsfc.nasa.gov/docs/exosat/exosat_about.html
https://heasarc.gsfc.nasa.gov/docs/exosat/exosat.html
https://www.esa.int/Science_Exploration/Space_Science/Exosat_overview
https://en.wikipedia.org/wiki/EXOSAT
https://pl.wikipedia.org/wiki/Exosat
Exosat (510 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/exosat.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1662120599097933825https://twitter.com/ESA_History/status/1662000265757638657
#AtoZ E is for Exosat. #Exosat was a pioneering European space mission: the first ESA satellite designed to study the X-ray Universe and one of the first to carry an onboard computer, and making several ground-breaking scientific discoveries!👉https://esa.int/Science_Exploration/Space_Science/Exosat_factsheet #ESAarchives
https://twitter.com/ESA_History/status/1686713055923597312
-
54 lata temu, 27.05.1969 MSFC (Marshall Spaceflight Center) zostało upoważnione do rozpoczęcia prac nad księżycowym pojazdem (LRV), który miał być używany w misjach Apollo w l. 1971-1972.
Na czerwiec 1969 zaplanowano również spotkanie w celu ustalenia dokładnych wymagań na rozwój pojazdu.
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/planetary/lunar/apollo_lrv.html
https://twitter.com/aisoffice/status/1662398844502507520
-
59 lat temu, 28.05.1964 o 17:07 z wyrzutni LC-37B na Cape Canaveral została wystrzelona RN Saturn I, która wyniosła do lotu testowego statek kosmiczny Apollo CSM Boilerplate (AS-101, SA-6).
Był to pierwszy lot kosmiczny statku Apollo.
Apollo Boilerplate był zintegrowany ze stopniem rakiety Saturn-IV.
116,9 s od startu AS-101/SA-6 silnik nr 8 H1 wyłączył się przedwcześnie, powodując kompensację przez pozostałe 7 silników.
Stwierdzono, że zęby na jednym z kół zębatych turbopompy były wyrwane.
To był jedyny problem podczas lotu z silnikiem H-1.
Apollo CSM Boilerplate osiągnął orbitę o parametrach: hp=179 km, ha=204 km, i=31,70.°, t=88,20 min.
Kontakt ze statkiem był utrzymywany do 4. okrążenia Ziemi 28.05.1964.
01.06.1964 nastąpiła deorbitacja.
1964 May 28 - . 17:07 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC37B. Launch Vehicle: Saturn I.
Saturn 6 - . Payload: Apollo CSM Boilerplate 13. Mass: 16,900 kg (37,200 lb). Nation: USA. Agency: NASA Houston. Program: Apollo. Class: Moon. Type: Manned lunar spacecraft. Spacecraft Bus: Apollo. Spacecraft: Apollo CSM, CSM Structural. Decay Date: 1964-06-01 . USAF Sat Cat: 800 . COSPAR: 1964-025A. Apogee: 204 km (126 mi). Perigee: 179 km (111 mi). Inclination: 31.70 deg. Period: 88.20 min. Apollo Saturn Mission A-101, using CM BP-13 atop SA-6 Saturn I launch vehicle, launched at Cape Kennedy, Fla., to prove spacecraft/launch vehicle compatibility. Boilerplate CSM, LM adapter, LES. LES jettison demonstrated..
http://www.astronautix.com/m/may28.html
(https://www.hq.nasa.gov/pao/History/SP-4205/images/c142a.jpg)
Full-scale models of the Apollo command and service modules and launch escape tower (foreground) are received in a hangar at the Kennedy Space Center for the first launch of an Apollo spacecraft by a Saturn vehicle - mission SA-6, 28 May 1964.
Across the country, in Florida, engineers and technicians from California, Texas, Alabama, and elsewhere were grooming the first Apollo-configured spacecraft model to ride aboard a Saturn I booster. Although Saturn I was no longer part of the manned Apollo program, the SA-6 launch on 28 May did prove that Marshall could build a booster to fit the command module. In the jargon of the trade, "The mission was nominal." After 54 earth circuits, BP-13 reentered the atmosphere east of Canton Island in the Pacific Ocean on 1 June. No spacecraft recovery was planned.
https://www.hq.nasa.gov/pao/History/SP-4205/ch5-3.html
https://twitter.com/aisoffice/status/1662710223654596610
Saturn I SA 6 (Cape Kennedy May-July 1964 Report) AS-101, Apollo, Saturn I, Apollo boilerplate
https://www.youtube.com/watch?v=QPPkBFD48fU
https://en.wikipedia.org/wiki/AS-101
Saturn-SA 6 & Apollo 101 (BP 13) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/apollo-bp.htm
-
64 lata temu, 28.05.1959 o 07:35 [inne źródło: 07:39] z wyrzutni LC-26B na Cape Canaveral została wystrzelona RN Jupiter IRBM (Jupiter AM-18) , która wyniosła na wysokość 483 km kapsułę z Bioflight 2 Test.
Lot trwał 16 minut.
Kapsuła została odzyskana w ciągu półtorej godziny po starcie.
Na pokładzie rakiety znajdowały się próbki biologiczne oraz 2. pasażerów: małpa wiewiórka Baker (Miss Baker) i samica makaka rezus Able.
Ważnym celem lotu było przetestowanie wpływu promieniowania kosmicznego, zwiększonej grawitacji i nieważkości na żywych pasażerów oraz eksperymenty biomedyczne materiału umieszczonego w stożku dziobowym.
Able zmarła wkrótce po locie podczas wykonywania rutynowej operacji , a Baker dożyła sędziwego wieku (1957-29.11.1984).
1959 May 28 - . 07:35 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC26B. LV Family: Jupiter. Launch Vehicle: Jupiter IRBM.
Bioflight 2 Test/Ionosphere mission - . Nation: USA. Agency: NASA Huntsville, USAF. Apogee: 483 km (300 mi).
Able and Baker recovered after spaceflight. Fired from AMR at 0235 hours EST. The flight was successful with impact ranging from 0.1 to 0.4 nm from the target. The missile travelled a 1,302 nm range. The significant mission of the missile was to test the effects of cosmic radiation, increased gravity, and weightlessness on live passengers and biomedical experiments of material housed in the nose cone. On board were an American-born rhesus monkey, Able; a squirrel monkey, Baker; and the biomedical experiments -- yeast , corn, mustard seeds, fruit-fly larvae, human blood, mould spore, and fish eggs. Able and Baker were recovered unharmed within one and one-half hours after lift-off. This milestone marked the first recovery of living creatures from a flight through near space. The biomedical experiments were for NASA analysis. Telemetry data disclosed that the responses of the animals were normal for the conditions they were experiencing. During the boost phase, when the higher g-loads were being sustained, body temperature, respiration, pulse rate, and heartbeat rose but were well within tolerable limits. During the weightless period along the trajectory arc, the physiological responses of Able and Baker approached normal - so near, in fact, that according to telemetry data, Baker appeared either to doze or to become drowsy. Upon reentry, the responses rose again, but at landing the animals were nearing a settled physiological state. This flight was another milestone proving that life could be sustained in a space environment.
http://www.astronautix.com/m/may28.html
http://www.astronautix.com/n/nasahuntsville.html
https://twitter.com/airandspace/status/1662844172011806727
Monkeys in Space - 1959 | Today in History | 28 May
https://www.youtube.com/watch?v=KvsCUo4O46g
May 28: Able & Baker Become 1st Monkeys to Survive Spaceflight
https://www.youtube.com/watch?v=zFjf4MwJOH8
https://www.vox.com/2015/3/7/8163347/space-monkey-miss-baker
https://www.npr.org/2009/05/28/104578202/after-50-years-space-monkeys-not-forgotten
https://unwritten-record.blogs.archives.gov/2016/06/01/a-medal-for-miss-baker-the-original-space-monkey/
https://www.nationalgeographic.com/science/article/photos-show-historic-moments-of-animals-and-humans-flying-to-space
https://airandspace.si.edu/collection-objects/monkey-able/nasm_A19840869000
https://www.space.com/able-and-baker-monkey-spaceflight-photos.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Miss_Baker
-
40 lat temu w maju 1983 w Europie:
„Kosmiczny” wahadłowiec Enterprise podróżował po Europie. Wylot 16 maja z bazy Dryden z pilotami Joe Algrantim (głównym pilotem Johnson Space Center w Houston), Tomem McMurtrym (głównym pilotem Dryden) i Dickiem Scobee (astronautą…
... i który będzie dowódcą wahadłowca Challenger podczas jego eksplozji w 1986 ), a także inżynierowie pokładowi Ray Young i Skip Guidry, Enterprise i Boeing lądują w Le Bourget 24 maja na 35. pokazie lotniczym (27 maja do 5 czerwca 1983).
Wystawa przyciągnie niezwykle dużą publiczność. Pamiętam, że w ciągu kilku minut zużyłem wszystkie moje wkłady Polaroid i byłem „bardzo nieszczęśliwy”, że nie zostało mi nic do sfotografowania z reszty Salonu.
directement au 28 mai 1983... jour de mes 13 ans ! c'était il y déjà ...
https://twitter.com/spacemen1969/status/1662952826107056129
https://twitter.com/spacemen1969/status/1662952854699515905
-
70 lat temu, 29.05.1953 miało miejsce pierwsze udane wejście na Everest przez Edmunda Hillary'ego i Tensinga Norgaya.
(poniżej dokument podpisany przez obu mężczyzn dla upamiętnienia 25-lecia).
Mount Everest stanowił później spore wyzwanie dla niektórych astronautów.
https://twitter.com/spacemen1969/status/1663064628056973312https://samoaglobalnews.com/today-in-history-29-may-1953-edmund-hillary-and-tenzing-norgay-became-the-first-to-reach-mt-everest-summit/
https://twitter.com/NASAEarth/status/418536406706061312
https://twitter.com/EverestToday/status/1112664359145222145
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=551.msg99601#msg99601
-
60 lat temu, 29.05.1963 miał miejsce 84. lot X-15 z Joe Walkerem jako pilotem, który osiągnął prędkość 6208 km/h (5,52 Macha) i wzniósł się na wysokość 28040 metrów.
Wewnętrzny panel prawej osłony termicznej będzie pęknięty.
(https://pbs.twimg.com/media/FxP5UEyWYAQL1oy?format=jpg&name=large)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1663065382830354434
-
58 lat temu, 29.05.1965 o 12:00:00 z wyrzutni LC-17B na Cape Canaveral została wystrzelona RN Thor Delta C, która wyniosła satelitę naukowego Explorer 28 (inne nazwy: IMP-C , IMP-3 i Interplanetary Monitoring Platform-3).
Explorer 28 osiągnął orbitę o parametrach: hp=229 km, ha=261206 km, i=30,50°, t=8419,70 min.
Początkowo orbita miała parametry: 195 x 263 604 km, i=34,00° , t=8550 min.
Apogeum orbity miało pierwotnie wynosić 210 000 km, ale było wyższe od założeń z powodu dłuższego czasu pracy trzeciego stopnia RN.
Satelita był przeznaczony do badania międzyplanetarnych i magnetosferycznych cząstek energetycznych, promieniowania kosmicznego, pól magnetycznych i plazmy.
Drugim celem było opracowanie możliwości przewidywania rozbłysków słonecznych dla programu Apollo.
Explorer 28 przesyłał dane do 12.05.1967.
04.07.1968 nastąpiła deorbitacja.
1965 May 29 - . 12:00 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17B. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Thor Delta C.
Explorer 28 - . Payload: IMP C. Mass: 58 kg (127 lb). Nation: USA. Agency: NASA Greenbelt. Program: Explorer. Class: Earth. Type: Magnetosphere satellite. Spacecraft: IMP. Decay Date: 1968-07-04 . USAF Sat Cat: 1388 . COSPAR: 1965-042A. Apogee: 261,206 km (162,305 mi). Perigee: 229 km (142 mi). Inclination: 30.50 deg. Period: 8,419.70 min. Magnetic field, radiation data. Spacecraft engaged in research and exploration of the upper atmosphere or outer space (US Cat B). .
http://www.astronautix.com/m/may29.html
The scientific payload had a total mass of 20 kg, most of the instruments and electronics are mounted on the periphery of the spacecraft bus. The experiments on IMP-C are a cosmic ray detector, cosmic ray range vs. energy loss experiment, fluxgate magnetometer, ion chamber and Geiger-Mueller counters, a Faraday cup, retarding potential analyzer, and a solar wind proton analyzer.
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1965-042A
https://ntrs.nasa.gov/citations/19700017991
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/multi/explorer.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Explorer_28
IMP A, B, C (Explorer 18, 21, 28) (59 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/explorer_imp-a.htm
https://twitter.com/aisoffice/status/1663087916837470208
-
48 lat temu, 30.05.1975, została podpisana Konwencja ESA.
On 15 April 1975, at the last European Space Conference in Brussels, European ministers adopted the final version of the ESA Convention. This document was opened for signature until 31 December 1975.
It was signed by the representatives of ESRO and ELDO at the European Space Conference in Paris on 30 May 1975, and Ireland signed in December the same year. The ESA Convention entered into force on 30 October 1980, with the deposit of the last instrument of ratification by France.
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/Forty_years_of_the_ESA_Convention
https://twitter.com/ESA_History/status/1663472045399703552
-
56 lat temu, 30.05.1967 o 02:06 z wyrzutni SLC-5 w Vandenberg została wystrzelona RN Scout B, która miała wynieść satelitę ESRO 2A (Iris 1).
Awaria 4. [wg innego źródła 3.) stopnia RN Scout spowodowała spalenie satelity przy wejściu w dolne warstwy atmosfery.
1967 May 30 - . 02:06 GMT - . Launch Site: Vandenberg. Launch Complex: Vandenberg SLC5. LV Family: Scout. Launch Vehicle: Scout B. FAILURE: Third stage failure.. Failed Stage: 3.
ESRO 2A - . Payload: Iris 1. Mass: 74 kg (163 lb). Nation: Europe. Agency: ESRO. Class: Technology. Type: Navigation technology satellite. Spacecraft: ESRO. Decay Date: 1967-05-29 .
http://www.astronautix.com/m/may30.html
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=ESRO2A
https://www.esa.int/ESA_Multimedia/Images/1998/01/ESRO_s_first_satellite
ESRO 2A, 2B (Iris 1, 2) (74 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/esro-2.htm
https://twitter.com/ESA_History/status/1663153794669002754
-
65 lat temu, 31.05.1958, amerykańska poczta wydała znaczek z okazji Międzynarodowego Roku Geofizycznego.
Poniżej koperta podpisana pierwszego dnia przez Jamesa Van Allena i Williama Pickeringa.
https://souvenirsdespace.lebonforum.com/t1578-philatelie-spatiale-usa-1958-timbre-igy-international-geophysical-year#4423
https://twitter.com/spacemen1969/status/1002184465542770689
-
20 lat temu, 31.05.2003, Concorde „Fox Bravo” AirFrance wykonał ostatnią naddźwiękową pętlę podczas specjalnego lotu i jako ostatni wylądował w Roissy.
https://twitter.com/spacemen1969/status/1663790913628389383
News clips of last Air France Concorde flight 31 May 2003
https://www.youtube.com/watch?v=mcYuQPXIhPE
https://gulfnews.com/today-history/may-31-2003-france-bids-farewell-to-concorde-1.2229237
https://www.smithsonianmag.com/air-space-magazine/my-ride-on-the-concorde-6783087/
https://www.concordesst.com/retire/afretire.html
-
50 lat temu, 03.06.1973, w ostatnim dniu pokazów lotniczych w Paryżu podczas lotu demonstracyjnego Tupolewa TU-144 doszło do katastrofy wkrótce po starcie w mieście Goussainville.
Zginęło 6 członków załogi i 8 osób na Ziemi.
https://www.rferl.org/a/soviet-supersonic-passenger-jet-crash-50-years--tu-144/32437185.html
https://www.theneweuropean.co.uk/the-rise-and-fall-of-concordski/
https://podroze.onet.pl/ciekawe/tajemnicza-katastrofa-radzieckiego-concordea-tu-144-w-paryzu/w9gjh4m
Tupolev Tu-144 and Concorde at Paris Air Show 03.06. 1973
https://www.youtube.com/watch?v=_WtAiOVL3kY
https://twitter.com/spacemen1969/status/1664878077326028800
-
58 lat temu, 03.06.1965, Ed White odbył pierwszy amerykański spacer kosmiczny.
http://lk.astronautilus.pl/astros/20.htm
https://twitter.com/NASAhistory/status/1665002906389454849
https://twitter.com/airandspace/status/1665149891713150977
https://airandspace.si.edu/stories/editorial/walking-space-our-favorite-facts-about-first-us-spacewalk
https://twitter.com/airandspace/status/1664986566131961856
-
49 lat temu, 04.06.1974, rozpoczęty został montaż konstrukcji OV-101 ( później została nadana promowi nazwa Enterprise).
https://www.nasa.gov/feature/40-years-ago-space-shuttle-enterprise-rolls-to-the-pad
https://twitter.com/NASAhistory/status/1665365292724125701
-
67 lat temu, 07.06.1956: 7. lot X-1E z Joe Walkerem. Mach 1,55 i wysokość 13725 metrów.
66 lat temu 07.06.1957: 18. lot X-1B z Johnem McKayem. Mach 1,50 i wysokość 18 300 metrów.
https://twitter.com/spacemen1969/status/1666326118742253568
-
50 lat temu, 07.06.1973, z Kourou została wystrzelona RN Super Arcas, która wyniosła dla CNES ładunek EXAMETNET 35-22 na wysokość 75 km.
1973 June 7 - . Launch Site: Kourou. LV Family: Arcas. Launch Vehicle: Super Arcas.
EXAMETNET 35-22 - . Nation: France. Agency: CNES. Apogee: 75 km (46 mi).
http://www.astronautix.com/j/june07.html
http://www.astronautix.com/s/superarcas.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1666327628557717510
-
45 lat temu, 07.06.1978, odbył się lot testowy na KSC odrzutowca JetStar w celu przeprowadzenia testów naprowadzania do przyszłych lądowań wahadłowców kosmicznych - z Donem Mallickiem jako pilotem.
https://twitter.com/spacemen1969/status/1666329138607841281
-
31 lat temu, 07.06.1992 o 16:40 z wyrzutni LC-17A na Cape Canaveral została wystrzelona Delta 6920-10, która wyniosła teleskop NASA przeznaczony do obserwacji astronomicznych w ultrafiolecie EUVE (Extreme Ultraviolet Explorer) (Explorer 67).
EUVE osiągnął orbitę o parametrach: hp=510 km, ha=524 km, i=28,40.°, t=95,00 min.
31.01.2001 NASA zakończyła aktywność EUVE.
30.01.2002 ok. 04:15 nastąpiła deorbitacja satelity.
1992 June 7 - . 16:40 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17A. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Delta 6920-10.
EUVE - . Mass: 3,275 kg (7,220 lb). Nation: USA. Agency: NASA Greenbelt. Class: Astronomy. Type: X-ray astronomy satellite. Spacecraft Bus: MMS. Spacecraft: EUVE. Decay Date: 2002-01-31 . USAF Sat Cat: 21987 . COSPAR: 1992-031A. Apogee: 524 km (325 mi). Perigee: 510 km (310 mi). Inclination: 28.40 deg. Period: 95.00 min.
Extreme Ultra-Violet Explorer; mapped galactic EUV sources. The Extreme Ultraviolet Explorer was switched off on February 2, 2001. NASA decided to terminate funding for the mission, even though the spacecraft was still operating well. The sky survey was completed in January 1993 and after that the EUVE was used by guest astronomers for observations of specific targets. The final observations were made on January 26, 2001. After end-of-life tests of the never-used backup high voltage supplies and checking the remaining battery capacity, EUVE was stabilized pointing away from the Sun and sent into safehold at 2359 GMT on January 31. The transmitters were commanded off on February 2.
http://www.astronautix.com/j/june07.html
https://heasarc.gsfc.nasa.gov/docs/euve/euve.html
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1992-031A
https://www2.jpl.nasa.gov/sl9/euve.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Extreme_Ultraviolet_Explorer
https://pl.wikipedia.org/wiki/EUVE
EUVE (Explorer 67) (3275 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/explorer_euve.htm
https://twitter.com/NASAUniverse/status/1666470511809896449
-
10 lat temu, 05.06.2013, Landsat 5, z całkowicie wyczerpanymi zapasami paliwa został trwale wyłączony po 29 latach, 3 miesiącach i 4 dniach.
Landsat 5 wykonał ponad 150 000 orbit i przesłał ponad 2,5 miliona zdjęć powierzchni Ziemi..
Kontrolerzy USGS wydali komendy wyłączające poszczególne ruchome podzespoły satelity i powodujące zaprzestanie generowania oraz magazynowania energii elektrycznej.
https://en.wikipedia.org/wiki/Landsat_5
https://en.wikipedia.org/wiki/Landsat_5
https://pl.wikipedia.org/wiki/Landsat_5
https://twitter.com/aisoffice/status/1665618879912062977https://www.usgs.gov/landsat-missions/landsat-5
-
35 lat temu, 07.06.1988 o 14:03:13 z wyrzutni LC-1 kosmodromu Bajkonur została wystrzelona RN Sojuz-U2, która wyniosła załogowy statek kosmiczny Sojuz TM-5 (http://lk.astronautilus.pl/loty/stm5.htm) z drugim Bułgarem na pokładzie.
Połączył się on z Mirem 09.06.1988 o 15:57:10.
1988 June 7 - . 14:03 GMT - . Launch Site: Baikonur. Launch Complex: Baikonur LC1. LV Family: R-7. Launch Vehicle: Soyuz-U2.
Soyuz TM-5 - . Call Sign: Rodnik (Spring - water spring). Crew: Aleksandrov, Aleksandr, Savinykh, Solovyov. Backup Crew: Lyakhov, Serebrov, Stoyanov. Payload: Soyuz TM s/n 55. Mass: 7,000 kg (15,400 lb). Nation: Russia. Related Persons: Aleksandrov, Aleksandr, Lyakhov, Savinykh, Serebrov, Solovyov, Stoyanov. Agency: MOM. Program: Mir. Class: Manned. Type: Manned spacecraft. Flight: Soyuz TM-4, Soyuz TM-5. Spacecraft Bus: Soyuz. Spacecraft: Soyuz TM. Duration: 91.45 days. Decay Date: 1988-09-07 . USAF Sat Cat: 19204 . COSPAR: 1988-048A. Apogee: 216 km (134 mi). Perigee: 196 km (121 mi). Inclination: 51.60 deg. Period: 88.60 min.
http://www.astronautix.com/j/june07.html
35 лет со дня старта второй советско-болгарской экспедиции посещения
07 июня 2023
Александр Александров в интервью для журнала «Русский мир» рассказал об одном из таких экспериментов: «Эксперимент «Сон космонавта» проводился на мне впервые в мире. Мы научно доказали, что космонавт может во время полета полностью восстанавливаться благодаря сну. Мы первыми доказали, что в космосе вообще возможно уснуть и пройти все фазы сна, включая глубокий сон, который и восстанавливает организм. Мы исследовали сон до полета в течение месяца, во время полета и после. Собирали статистику. По разным причинам некоторые космонавты не могли спать в космосе. Надо было доказать, что фаза глубокого сна у космонавта в полете есть, и организм будет восстанавливаться и при полете к Марсу».
Длительность полета советско-болгарского экипажа составила 9 суток 20 часов 9 минут. 17 июня Анатолий Соловьев, Виктор Савиных и Александр Александров совершили посадку на Землю на корабле «Союз ТМ-4». Ранее на станцию «Мир» этот корабль доставил экипаж основной экспедиции, Владимира Титова и Мусу Манарова.
https://www.gctc.ru/main.php?id=6317
(https://sp-ao.shortpixel.ai/client/to_webp,q_lossy,ret_img,w_500,h_364/https://novinata.bg/wp-content/uploads/2023/06/351337345_1195660241121630_5916247316652906093_n.jpg)
https://novinata.bg/obsthestvo/35-godini-ot-poleta-na-vtoriq-balgarski-kosmonavt-aleksandar-aleksandrov/
В Омуртаг празнуват Ден на общината и 35 години от полета на втория български космонавт Александър Александров
07.06.2023 12:48 (БТА)
(https://bta.bg/upload/1530447/20230607_103950.jpg?l=1000&original=)
Кметът на община Омуртаг Ешреф Ешрефов привества жителите и гостите на града Сн. Боряна Димитрова
Ден на община Омуртаг и 35 години от полета на летец-космонавта Александър Александров отбелязват днес жителите и гостите на града.
На 28 април 2006 г. с решение на Общинския съвет е приета Наредба за символиката на Община Омуртаг, в която денят 7 юни е определен за Празник на общината. Датата е избрана, защото на този ден през 1988 г. в Космоса излита вторият български летец-космонавт Александър Александров – роден и израснал в Омуртаг.
Днес признателните съграждани си припомнят за полета и празнуват вписването на Омуртаг в космическата карта. Мнозина споделят спомени за паметния за града ден, когато в Космоса полита съгражданинът им и така оставя за поколенията името си в историята и града, наречен „Звездно градче“.
Празничният ден започна с вдигане на знамената на централния площад „Независимост“. Десетки граждани се бяха събрали, за да празнуват заедно. Именно за единение призова и в словото си кметът на общината Ешреф Ешрефов. Той благодари на съгражданите си и на гостите от съседни общини, че са уважили празника и делото на Александър Александров.
„С полета си през 1988 г. нашият съгражданин Александър Александров се превърна в символ на Омуртаг и го направи известен в целия свят. Община Омуртаг винаги е била пример за етническа толерантност и разбирателство. И този празник е доказателство за това. Днес отново се прекланяме пред силата на човешкия дух в овладяването на космическото пространство“, каза Ешрефов.
Приветствие за празника имаше от народния представител Джейхан Ибрямов, от областния управител на Търговище Станимир Парашкевов, от кмета на Община Търговище Дарин Димитров. Празника уважиха и духовни лица.
Жителите и гостите на града се насладиха на фолклорна програма с участието на танцова група от ансамбъл „Хоро“ – София и изпълнителя на народни песни Димитър Аргиров.
В празничния ден омуртагчани ще веселят възпитаници на Националното училище за фолклорни изкуства „Филип Кутев“ – Котел. По-късно „Магията на ансамбъл Чинарите“ ще се разгърне чрез музикално-танцов спектакъл.
https://bta.bg/bg/news/bulgaria/469965-v-omurtag-praznuvat-den-na-obshtinata-i-35-godini-ot-poleta-na-vtoriya-balgarski
35 години от полета на Александър Александров Добавено
на: 07.06.2023 08:19
(https://radio999bg.com/images/radio999bg/cache/news/35-godini-poleta-aleksandyr-aleksandrov-960x640.jpg)
Този полет превръща България в шестата държава в света изпратила двама души в Космоса.
https://radio999bg.com/bylgariya/35-godini-poleta-aleksandyr-aleksandrov
35 години от полета в Космоса на втория български космонавт
Автор: Екип Plovdiv24.bg 11:45 / 07.06.2023
Неговото изстрелване превръща България в третата държава в света, изпратила двама души в космоса след СССР и САЩ.
https://www.plovdiv24.bg/novini/Bylgaria/35-godini-ot-poleta-v-Kosmosa-na-vtoriya-bulgarski-kosmonavt-1706409
7 юни – Навършват се 35 години от полета на втория български космонавт Александър Александров
(https://www.plevenpress.com/wp-content/uploads/2023/06/%D0%90%D0%9B%D0%95%D0%9A%D0%A1%D0%90%D0%9D%D0%94%D0%A0%D0%9E%D0%92.jpg)
7 юни – Навършват се 35 години от полета на втория български космонавт Александър Александров (https://www.plevenpress.com/7-%D1%8E%D0%BD%D0%B8-%D0%BD%D0%B0%D0%B2%D1%8A%D1%80%D1%88%D0%B2%D0%B0%D1%82-%D1%81%D0%B5-35-%D0%B3%D0%BE%D0%B4%D0%B8%D0%BD%D0%B8-%D0%BE%D1%82-%D0%BF%D0%BE%D0%BB%D0%B5%D1%82%D0%B0-%D0%BD/)
(https://static.bnr.bg/gallery/cr/medium/27c4614ac093edb05a9eddad728216af.jpg)
https://bnr.bg/hristobotev/post/101833294
(https://cdn-almop.nitrocdn.com/CPrFMFQWztPMYFWzWFWYxJKdFmqYkelx/assets/images/optimized/rev-1716657/wp-content/uploads/2022/12/b94623ca-57db-4fba-8673-bf1af6548997.jpg)
https://banker.bg/2020/06/06/aleksandur-aleksandrov-e-vtoriiat-bulgarski-kosmonavt-koito-leti-v-kosmosa/
https://medianews.bg/bg/a/35-godini-ot-poleta-na-vtoriya-blgarski-kosmonavt-aleksandr-aleksandrov
Посадка Союз-ТМ5 1988
https://www.youtube.com/watch?v=wMQ-VPl6ZO0
Директно: Българският космонавт Александър Александров - 30 години след полета в Космоса
https://www.youtube.com/watch?v=0_eErHksF_4
http://www.astronautix.com/s/soyuztm-5.html
http://www.spacefacts.de/mission/english/soyuz-tm5.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Soyuz_TM-5
https://twitter.com/spacemen1969/status/1666444084615979015https://twitter.com/ESA_History/status/1666449682888011776
-
45 lat temu, 07.06.1978, odbył się lot testowy na KSC odrzutowca JetStar w celu przeprowadzenia testów naprowadzania do przyszłych lądowań wahadłowców kosmicznych - z Donem Mallickiem jako pilotem.
45 lat temu, 08.06.1978 odbyły się 3. z 4 planowanych lotów testowych (6, 7, 8, 9 czerwca), nadal z Donem Mallickiem.
https://twitter.com/spacemen1969/status/1666690771528060929
-
64 lata temu, 08.06.1959, po raz pierwszy odbył się lot samolotem North American X-15 bez napędu (szybowcowy) z pilotem Scottem Crossfieldem.
Po ukończeniu pierwszych lotów testowych X-15 stał się pierwszym samolotem ze skrzydłami, który osiągnął prędkość 4, 5 i 6 Mach.
https://airandspace.si.edu/collection-objects/north-american-x-15/nasm_A19690360000
https://twitter.com/airandspace/status/1666816394351247360
-
20 lat temu...
Start Ariane
11.06.2003 o 22:38:22 z Kourou wystartowała RN Ariane-5G z dwoma satelitami komunikacyjnymi: australijskim Optus and Defence C1 i japońskim B-Sat 2c. Satelity zostały umieszczone na orbicie GTO o przybliżonych parametrach: hp=590 km, ha=35736 km, i=7°.
http://lk.astronautilus.pl/n030601.htm#08
Optus C1 to jeden z najbardziej zaawansowanych satelitów.
Przeznaczenie satelity zostało podzielone na cywilne i wojskowe usługi komunikacyjne dla Australii.
Japoński BSat 2c zastąpił BSAT-2b, który został umieszczony na niefunkcjonalnej orbicie.
15.07.2003 BSAT-2c został oddany do użytku, rozpoczynając transmisję sygnałów telewizyjnych wysokiej rozdzielczości dla całej Japonii.
W sierpniu 2013 BSAT-2c został przeniesiony na orbitę cmentarną.
2003 June 11 - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA3. LV Family: Ariane 5. Launch Vehicle: Ariane 5G.
Optus and Defence 1 - . Mass: 4,725 kg (10,416 lb). Nation: Australia. Agency: Arianespace. Program: Aussat. Class: Communications. Type: Military communications satellite. Spacecraft: FS-1300. USAF Sat Cat: 27830 . COSPAR: 2003-028A. Apogee: 35,803 km (22,246 mi). Perigee: 35,770 km (22,220 mi). Inclination: 0.10 deg. Period: 1,436.10 min.
Satellite jointly owned by Singtel Optus Pty and the Australian Dept. of Defense. Previous satellites in the series were purely civilian and didn't carry the dedicated defence communications equipment. Prime contractor for the satellie was Mitsubishi, using a Loral FS-1300 bus with UHF, X-band and Ka-band communications transponders. As of 2007 Mar 11 located at 109.87E drifting at 0.009W degrees per day.
BSAT-2c - . Payload: Star 1. Mass: 1,298 kg (2,861 lb). Nation: Japan. Agency: BSAT. Manufacturer: OSC. Program: BSAT. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: Star bus. USAF Sat Cat: 27831 . COSPAR: 2003-028B. Apogee: 35,802 km (22,246 mi). Perigee: 35,771 km (22,227 mi). Inclination: 0.00 deg. Period: 1,436.10 min. As of 2007 Mar 9 located at 155.98E drifting at 0.008W degrees per day..
http://www.astronautix.com/j/june11.html
Optus C1 (Optus and Defence C1) 4725 kg (2000 kg dry) Australia GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/optus-c.htm
BSat 2c 1275 kg GEO Japonia https://space.skyrocket.de/doc_sdat/bsat-2c.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Optus_(satellite) (https://en.wikipedia.org/wiki/Optus_(satellite))
https://en.wikipedia.org/wiki/BSAT-2c
https://twitter.com/spacemen1969/status/1667777180296974336
-
55 lat temu, 12.06.1968 195. lot X-15 (prototyp nr 1) z Billem Daną, który osiągnął wysokość 67000 metrów i osiągnął prędkość 5733 km/h (5,15 Macha) (wywiad z nim w Space Quotes - Space Memories)
https://spacemen1969.blogspot.com/2010/05/interview-de-william-bill-dana-pilote.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1668139567952842753
-
15 lat temu...
25 z rzędu udany start Ariane-5
12.06.2008 o 22:05 z Kourou wystartowała RN Ariane-5ECA, która wyniosła na orbitę o parametrach: hp=250 km, ha=35929 km, i=2° dwa satelity komunikacyjne: Skynet-5C (planowane zawieszenie nad 17,8° W) i Türksat-3A (planowane zawieszenie nad 42° E).
http://lk.astronautilus.pl/n080601.htm#03
Skynet-5C został wysłany na potrzeby świadczenia usług telekomunikacyjnych dla Ministerstwa Obrony Wielkiej Brytanii.
Türksat-3A przeznaczony został do świadczenia usług komunikacyjnych do Turcji , Europy i Bliskiego Wschodu .
2008 June 12 - . 22:05 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA3. LV Family: Ariane 5. Launch Vehicle: Ariane 5ECA.
Skynet 5C - . Payload: Eurostar 3000S. Mass: 4,638 kg (10,225 lb). Nation: UK. Agency: Arianespace. Program: Skynet. Class: Communications. Type: Military communications satellite. Spacecraft: Eurostar 3000. USAF Sat Cat: 33055 . COSPAR: 2008-030A. Apogee: 35,801 km (22,245 mi). Perigee: 35,772 km (22,227 mi). Inclination: 0.60 deg. Period: 1,436.10 min.
Turksat 3A - . Payload: Spacebus 4000B2. Mass: 3,110 kg (6,850 lb). Nation: Turkey. Agency: Arianespace. Program: Turksat. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: Spacebus 4000. USAF Sat Cat: 33056 . COSPAR: 2008-030B. Apogee: 35,811 km (22,251 mi). Perigee: 35,761 km (22,220 mi). Inclination: 0.00 deg. Period: 1,436.00 min. Replacement for Turksat-1C, positioned at 42 deg E; 24 Ku-band transponders..
http://www.astronautix.com/j/june12.html
https://www.esa.int/Enabling_Support/Space_Transportation/Ariane_5_-_Another_successful_dual-payload_launch
https://www.spaceflightnow.com/ariane/v183/
https://en.wikipedia.org/wiki/Skynet_5C
https://en.wikipedia.org/wiki/T%C3%BCrksat_3A
Skynet 5C 4638 kg GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/skynet-5.htm
Türksat 3A 3110 kg (1272 kg dry) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/turksat-3a.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1668141078019715072
-
43 lata temu, 12.06.1980, ogłoszono wybór Grupy CNES-1 do wspólnego rosyjsko-francuskiego lotu kosmicznego w ramach programu Interkosmos.
http://lk.astronautilus.pl/astros/gsi1.htm
http://spacefacts.de/groups/english/cnes1.htm
https://twitter.com/ESA_History/status/1668187134795063300
-
61 lat temu, 14.06.1962, Konwencja ESRO została przedłożona do podpisu.
10 krajów europejskich ją podpisało, co doprowadziło do powstania ESRO 20.03.1964.
https://www.esa.int/Science_Exploration/Space_Science/14_June
https://twitter.com/ESA_History/status/1668971289707438080
-
27 lat temu, 13.06.1996, podczas ostatniej 6. EVA (5h 52 min), kosmonauci Mir EO-21 Jurij Iwanowicz Onufrijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/342.htm) i Jurij Władimirowicz Usaczow (http://lk.astronautilus.pl/astros/305.htm) zainstalowali dźwigar Ferma-3 na zewnątrz modułu Kwant i ręcznie rozmieścili antenę Travers SAR na module Priroda.
Nakręcili także końcowe sekwencje reklamy Pepsi.
https://twitter.com/aisoffice/status/1668591068835729408
-
14 czerwca w USA jest obchodzone święto flagi.
https://en.wikipedia.org/wiki/Flag_Day_(United_States) (https://en.wikipedia.org/wiki/Flag_Day_(United_States))
Wg poniższej informacji amerykańska flaga pojawiła się dopiero na kosmicznym skafandrze podczas 1-go amerykańskiego spaceru.
https://airandspace.si.edu/stories/editorial/heres-why-us-flag-sometimes-appears-backwards
https://www.nasa.gov/starspangledbanner
When Ed White became the first American astronaut to perform a spacewalk on June 4, 1965, his spacesuit was one of the first to be adorned with a flag patch. White's crewmate Jim McDivitt also wore a flag on his suit. The astronauts purchased the flags themselves, but following their flight NASA made the flag patch a regular feature on the space suits.
https://twitter.com/NASA_Astronauts/status/1668993301704310784
Happy #FlagDay! 🇺🇸 In this image, Apollo 16 astronaut John Young salutes the U.S. flag while jumping on the Moon. Throughout @NASAHistory, the Stars and Stripes have traveled to all eight planets, comets, asteroids, and billions of miles beyond Pluto:
https://www.nasa.gov/feature/flag-day-flying-high-the-stars-and-stripes-in-space
https://twitter.com/NASA/status/1404467118859558913
https://en.wikipedia.org/wiki/Flag_Day_(United_States) (https://en.wikipedia.org/wiki/Flag_Day_(United_States))
-
47 lat temu, 14.06.1976, rozpoczęto montaż tylnej części kadłuba STA-099 (model strukturalny do przeprowadzania testów) w zakładzie Rockwell Palmdale w Kalifornii.
Po zakończeniu programu testowego STA-099 został poddany modyfikacjom, które sprawiły, że stał się on orbiterem operacyjnym OV-099 Challenger.
https://www.nasa.gov/centers/kennedy/shuttleoperations/orbiters/challenger-info.html
https://twitter.com/aisoffice/status/1668908253856641024
-
45 lat temu, 15.06.1978 o 20:16:45,026 (inne źródła podają 20:16:45,260) z wyrzutni LC-1 kosmodromu Bajkonur
wystartowała RN Sojuz-U, która wyniosła statek załogowy Sojuz 29 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s29.htm).
Połączył się on ze stacją orbitalną Salut-6 16.06.1978 o 21:58:14.
Od 16.03.1978 stacja przebywała na orbicie w trybie bezzałogowym.
Nowa załoga pierwszy raz w historii przebywała na orbicie ponad 100 dni.
http://www.spacefacts.de/mission/english/soyuz-29.htm
http://www.astronautix.com/s/soyuz29.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Soyuz_29
http://Союз-29 (https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%BE%D1%8E%D0%B7-29)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1669225976683991042
https://twitter.com/ASE_Astronauts/status/1669329270316085249
45 лет со дня старта космического корабля «Союз-29»
15 июня 2023
15 июня 1978 года на орбитальную станцию «Салют-6» отправилась вторая основная экспедиция, в составе экипажа «Фотонов» были космонавты Владимир Коваленок и Александр Иванченков.
(https://www.gctc.ru/media/images/news/2023/pamyatnie%20dati/june23/souz-29..kovalenok.v.v...ivancenkov.a.s..jpg)(https://www.gctc.ru/media/images/news/2023/pamyatnie%20dati/june23/35-1-2.jpg)
https://www.gctc.ru/main.php?id=6324
-
Pierwszy start Ariane-4
35 lat temu, 15.06.1988 o 11:19 z wyrzutni ELA2 w Kourou została wystrzelona do pierwszego lotu testowego RN Ariane 44LP, która wyniosła 3 satelity:
Meteorologicznego Meteosat 3 dla organizacji Eumetsat, który osiągnął orbitę o parametrach: hp=36723 km, ha=36766 km, i=7,50.°, t=1485,30 min.
Komunikacyjnego PAS 1, który osiągnął orbitę o parametrach: hp=36028 km, ha=36043 km, i=1,20.°, t=1448,90 min.
Amatorskiego satelitę radiokomunikacyjnego AMSAT P3C (AMSAT-OSCAR 13), który osiągnął orbitę o parametrach: hp=809 km, ha=37995 km, i=57,90°, t=686,60 min.
Meteosat 3 przestał pełnić swoją funkcję 22.11.1995.
PAS 1 dla organizacji PanAmSat był pierwszym prywatnym, międzynarodowym satelitą telekomunikacyjnym.
Obsługiwał pięć różnych krajów amerykańskich (najwięcej świadczył usług telewizyjnych dla Panamy).
Został wycofany ze służby w 2001 roku i wysłany na orbitę cmentarną.
AMSAT P3C po umieszczeniu na orbicie zyskał nazwę OSCAR 13.
Funkcjonował do listopada 1996, kiedy perygeum sięgnęło atmosfery ziemskiej, niszcząc panele słoneczne i ostatecznie doprowadzając do deorbitacji 06.12.1996.
1988 June 15 - . 11:19 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA2. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 44LP.
Meteosat 3 - . Mass: 696 kg (1,534 lb). Nation: Europe. Agency: Eumetsat. Class: Earth. Type: Weather satellite. Spacecraft: Meteosat. Completed Operations Date: 1995-11-22 . USAF Sat Cat: 19215 . COSPAR: 1988-051A. Apogee: 36,766 km (22,845 mi). Perigee: 36,723 km (22,818 mi). Inclination: 7.50 deg. Period: 1,485.30 min.
Stationed at 0 deg. Meteosat P2 is a geostationary meteorological satellite operating within the world wide network of the World Weather Watch of the World Meteorological Organization. Its main missions are: Imaging in the visible, IR and water vapour region of the spectrum; data reception from so-called Data Collection Platforms (DCPs); data distribution to meteorological services and other interested parties (research institutes, etc). Geostationary position 0 deg E. ESA designator ESA/88/02. Launch time 1119:33 UT. Positioned in geosynchronous orbit at 1 deg E in 1988-1989; 49 deg W in 1989; 4 deg W in 1990-1991; 49 deg W in 1991-1993; 75 deg W in 1993-1995; 70 deg W in 1995 As of 5 September 2001 located at 175.17 deg W drifting at 11.970 deg W per day. As of 2007 Mar 11 located at 140.75W drifting at 11.975W degrees per day.
Oscar 13 - . Payload: Phase 3C. Mass: 150 kg (330 lb). Nation: USA. Agency: AmSat. Program: Oscar. Class: Communications. Type: Amateur radio communications satellite. Spacecraft: Oscar. Decay Date: 1996-12-06 . USAF Sat Cat: 19216 . COSPAR: 1988-051B. Apogee: 37,995 km (23,608 mi). Perigee: 809 km (502 mi). Inclination: 57.90 deg. Period: 686.60 min.
AMSAT-OSCAR 13 was launched by the first test flight of the Ariane 4 launcher. Size 600 x 40 x 200 mm. AO-13 was the third in a series of Phase-3 type high-altitude, elliptical orbit amateur communications satellites. It was built by an international team of radio amateurs led by Dr. Karl Meinzer of AMSAT-Germany. It carried four beacon transmitters and four linear transponders. AO-13 also contained a digital communications transponder called RUDAK-1. However attempts to get the experiment operating failed. Operational life span was 8 years. Careful analysis of AO-13's orbit in early 1990 by Victor Kudelka, OE2VKW revealed that resonant perturbations exist which lead the satellite into a negative perigee altitude. The perigee was down to 150 km by August 1996 which drastically increased atmospheric drag on the satellite until it reentered the Earth's atmosphere December 5, 1996.
Panamsat 1 - . Payload: PAS 1. Mass: 1,220 kg (2,680 lb). Nation: USA. Agency: Panamsat. Program: Panamsat. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft Bus: AS 3000. Spacecraft: ASC. USAF Sat Cat: 19217 . COSPAR: 1988-051C. Apogee: 36,043 km (22,396 mi). Perigee: 36,028 km (22,386 mi). Inclination: 1.20 deg. Period: 1,448.90 min. Stationed at 45 deg W. Positioned in geosynchronous orbit at 45 deg W in 1988-1999 As of 5 September 2001 located at 139.29 deg E drifting at 3.164 deg W per day. As of 2007 Mar 11 located at 114.72W drifting at 3.187W degrees per day..
http://www.astronautix.com/j/june15.html
https://www.esa.int/Enabling_Support/Space_Transportation/History_of_the_Ariane_workhorse
https://en.wikipedia.org/wiki/Meteosat
https://en.wikipedia.org/wiki/PAS-1
https://en.wikipedia.org/wiki/AMSAT
Meteosat 3 GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/meteosat-1.htm
Pan 1 (1220 kg) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/pas-1.htm
AMSAT P3C (OSCAR 13, AO13) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/amsat-p3a.htm
https://twitter.com/ESA_History/status/1669268158274756609https://twitter.com/spacemen1969/status/1669226731616579585M-1 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg112251#msg112251
M-4 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg182364#msg182364
-
46 lat temu, 16.06.1977 o 10:51:00 z wyrzutni LC-17B na Cape Canaveral została wystrzelona RN Delta 2914, która wyniosła meteorologicznego satelitę GOES 2 dla NOAA, który osiągnął orbitę o parametrach: hp=35985 km, ha=36080 km, i=14,51°, t=1448,70 min.
Satelita został zbudowany w kształcie cylindra o wymiarach 190,5 x230 cm długości, z którego został wysunięty magnetometr o długości 83 cm.
Po zakończeniu aktywności pogodowej był pełnił funkcje komunikacyjną do czasu wycofania z eksploatacji w 2001.
1977 June 16 - . 10:51 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17B. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Delta 2914.
GOES 2 - . Payload: GOES B. Mass: 627 kg (1,382 lb). Nation: USA. Agency: NOAA. Class: Earth. Type: Weather satellite. Spacecraft: GOES. USAF Sat Cat: 10061 . COSPAR: 1977-048A. Apogee: 36,080 km (22,410 mi). Perigee: 35,985 km (22,360 mi). Inclination: 14.10 deg. Period: 1,448.70 min.
Spacecraft engaged in practical applications and uses of space technology such as weather or communication (US Cat C). Positioned in geosynchronous orbit over the Atlantic Ocean at 75 deg W in 1977-1978 over the Americas at 100-110 deg W in 1979-1984 over the Americas at 112-114 deg W in 1984-1990 over the Atlantic Ocean 60 deg W in 1990-1992 over the Pacific Ocean 135 deg W in 1992-1995; over the Pacific Ocean 177 deg W in 1995-on. As of 4 September 2001 located at 147.59 deg W drifting at 3.154 deg W per day. As of 2007 Mar 8 located at 1.58W drifting at 3.141W degrees per day.
http://www.astronautix.com/j/june16.html
Following on-orbit testing, GOES-B was redesignated GOES-2, and replaced SMS-1 at a longitude of 60 degrees west. It was operated as a weather satellite at several different positions until 1993, and was then placed into storage. It was reactivated as a communications satellite in 1995, and moved to 177° West.
https://en.wikipedia.org/wiki/GOES_2
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1977-048A
https://www.nasa.gov/content/goes-overview/index.html
https://cimss.ssec.wisc.edu/satellite-blog/archives/46523
GOES 2 (GOES B) (295 kg)GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/goes-a_sms.htm
https://twitter.com/NASAhistory/status/1669713944469028870
-
45 lat temu, 16.06.1978 o 10:49 z wyrzutni LC-17B na Cape Canaveral została wystrzelona RN Delta 2914, która wyniosła meteorologicznego satelitę GOES 3 dla NOAA, który osiągnął orbitę o parametrach: hp=35767 km, ha=35812 km, i=9,80°, t=1436,30 min.
Tak jak GEOS-2, po zaprzestaniu aktywności pogodowej w 1989 był, był używany jako satelita komunikacyjny.
Ostatecznie GOES-3 został wycofany ze służby 29.06.2016 po 38l i 13d od startu.
1978 June 16 - . 10:49 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17B. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Delta 2914.
GOES 3 - . Payload: GOES C. Mass: 627 kg (1,382 lb). Nation: USA. Agency: NOAA. Class: Earth. Type: Weather satellite. Spacecraft: GOES. USAF Sat Cat: 10953 . COSPAR: 1978-062A. Apogee: 35,812 km (22,252 mi). Perigee: 35,767 km (22,224 mi). Inclination: 9.80 deg. Period: 1,436.30 min.
Spacecraft engaged in practical applications and uses of space technology such as weather or communication (US Cat C). Positioned in geosynchronous orbit over the Pacific Ocean at 135 deg W in 1978-1981 over the Americas at 90 deg W in 1982-1984 over the Pacific Ocean 135 deg W in 1985-1987 over the Americas at129 deg W in 1987-1990 over the Pacific Ocean 175 deg W in 1990-1995 over the Americas at 102-110 deg W in 1996-on. As of 5 September 2001 located at 101.78 deg W drifting at 0.017 deg W per day. As of 2007 Mar 9 located at 105.91W drifting at 0.030W degrees per day.
http://www.astronautix.com/j/june16.html
GOES-3: The Oldest Operating Satellite takes its Curtain Call
July 19, 2016
With an operational life spanning five different decades and six different U.S. presidents, GOES-3 has seen it all. From weather forecasting to communicating with the South Pole, GOES-3 has cemented its place in the history books as “One of the Oldest Continuously Operating Spacecraft in History”. (...)
https://www.nesdis.noaa.gov/news/goes-3-the-oldest-operating-satellite-takes-its-curtain-call
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1978-062A
https://en.wikipedia.org/wiki/GOES_3
GOES 1, 2, 3 (627 kg) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/goes-a_sms.htm
-
23 lata temu, 16.06.2000 o 00:43:22 załoga Sojuza TM-30 (http://lk.astronautilus.pl/loty/stm30.htm) powróciła na Ziemię.
Była to ostatnia misja załogowa do stacji Mir.
http://www.spacefacts.de/mission/english/soyuz-tm30.htm
Od 1986 Połączyło się ze stacją 39 pojazdów załogowych:
Sojuz T:1
Sojuz TM:29
Space Shuttle: 9
https://twitter.com/aisoffice/status/1669637756136423425
-
40 lat temu, 16.06.1983 o 11:59 z wyrzutni ELA1 w Kourou została wystrzelona RN Ariane-1, która wyniosła 2 satelity:
komunikacyjnego Eutelsat-1 , który osiągnął orbitę o parametrach: hp=36123 km, ha=36246 km, i=9,20.°, t=1456,50 min.
amatorskiego satelitę radiokomunikacyjnego AMSAT P3B (AMSAT-OSCAR 10), który osiągnął orbitę o parametrach: hp=4007 km, ha=35442 km, i=27,20°, t=699,60 min.
EUTELSAT I został opracowany przez ESA w ramach programu European Communications Satellite (ECS). Po wystrzeleniu i sprawdzeniu na orbicie geostacjonarnej nad Europą satelita został przekazany EUTELSAT-owi, jak też i inne z tego programu.
Był pierwszym z pięciu satelitów wystrzelonych w celu utworzenia konstelacji pierwszej generacji Eutelsat.
W 3 satelitów cztery udało się umieścić na GEO.
Satelita opuścił GEO 11.12.1996 przed dezaktywacją 16.12.1996.
Obecnie znajduje się na orbicie cmentarnej.
AMSAT-OSCAR 10 jest pierwszym amatorskim satelitą, który posiada napęd pokładowy, który działał z problemami z powodu kolizji z rakietą nośną po separacji satelity.
1983 June 16 - . 11:59 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA1. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 1.
Eutelsat 1 - . Payload: ECS 1. Mass: 1,050 kg (2,310 lb). Nation: Europe. Agency: Eutelsat. Program: Eutelsat. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: ECS/OTS. Completed Operations Date: 1996-12-11 . USAF Sat Cat: 14128 . COSPAR: 1983-058A. Apogee: 36,246 km (22,522 mi). Perigee: 36,123 km (22,445 mi). Inclination: 9.20 deg. Period: 1,456.50 min.
Designator ESA/83/4. Launch time 1159 GMT. Launch agency ESA. Geostationary position 10+/- 0.1 deg E. EUTELSAT 1 is a regional geostationary telecommunication Satellite for European countries. It is operated by the EUTELSAT organization. Frequency plan: 1 36-138 MHz (S-E). 148-149.9 MHz (E-S). 10.7-11.7 GHz (S-E). 14-14.5 GHz (E-S). Positions: Document Positioned in geosynchronous orbit at 10 deg E in 1983; 13 deg E in 1983-1989; 16 deg E in 1989-1991; 25 deg E in 1992-1993; 48E1993-1996; 36 deg E in 1996 As of 31 August 2001 located at 12.27 deg W drifting at 5.043 deg W per day. As of 2007 Mar 9 located at 109.78W drifting at 5.059W degrees per day.
Oscar 10 - . Payload: Phase 3B. Mass: 70 kg (154 lb). Nation: Germany. Agency: AmSat. Program: Oscar. Class: Communications. Type: Amateur radio communications satellite. Spacecraft: Oscar. USAF Sat Cat: 14129 . COSPAR: 1983-058B. Apogee: 35,442 km (22,022 mi). Perigee: 4,007 km (2,489 mi). Inclination: 27.20 deg. Period: 699.50 min.
AMSAT Oscar 10, registration no D-R 001. Scientific and communication satellite for the amateur radio service. Frequency plan: Transponder U: 435.1 MHz (uplink), 145.9 MHz (downlink), Bandwidth +/- 75 kHz. Transponder L: 1269.45 MHz (uplink), 436.55 MHz ( downlink), bandwidth +/- 400 kHz. Two beacons adjacent to passband. Launch vehicle Ariane L6. First amateur satellite with onboard propulsion (which did not function entirely correctly, due to collision with launch vehicle after separation - hence the not-quite-Molniya-orbit). Computer control failed December 1986 due to radiation damage to memory. As a result, ground control stations have no control over the spacecraft. However, when the orientation is favourable (with respect to the Earth and Sun), OSCAR 10 continues to provide good Mode B service. If users coorperate, OSCAR 10 may provide many more years of service. Project Management: AMSAT-NA (Jan King, W3GEY) and AMSAT-DL (Karl Meinzer, DJ4ZC). Spacecraft sub-systems: Contributed by groups in Canada, Hungary, Japan, United States and West Germany. Spacecraft: Spin Stabilised with Magnetorquers: Power: 50 W solar array, 2 NiCd batteries. Payload: Transponders/Beacons: Mode B: Type: Linear, inverting, 50W; General Beacon: 145.809 MHz (Carrier); Engineering Beacon: 145.987 MHz; Uplink: 435.030-435.180 MHz; Downlink: 145.975-145.825 MHz. Mode L (no longer operational): Type: Linear, inverting, 50W: Beacons: 436.020, 436.040 MHz; Uplink 1269.450 MHz (800 kHz); Downlink 436.550 MHz.
http://www.astronautix.com/j/june16.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Eutelsat_I_F-1
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1983-058A
https://en.wikipedia.org/wiki/AMSAT-OSCAR_10
AMSAT-OSCAR 10 (150 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/amsat-p3a.htm
Eutelsat 1 (1158 kg) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/ecs-1.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1669590629628907520https://twitter.com/ESA_History/status/1669689465592324097
-
60 lat temu, w czerwcu 1963 Międzynarodowy Salon Lotniczy zyskał w nazwie kosmiczne dookreślenie.
https://www.esa.int/Newsroom/Press_Releases/ESA_Media_Invitation_Highlights_of_the_2023_Paris_Air_Show_at_Le_Bourget
https://salondubourget2023.blogspot.com/2023/06/j-2-salon-du-bourget-2023-samedi-17-juin.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1670008385776009216
-
10 lat temu, 17.06.2013, NASA ogłosiła skład 21. grupy astronautów "8 Balls".
Wszyscy mają na swoim koncie po 1 locie orbitalnym oraz łącznie wykonali 30 EVA.
Dodatkowo Tyler Nicklaus 'Nick' Hague ma za sobą lot na wysokość 90 km.
Christina Hammock Koch ma rekord trwania lotu kosmicznego dla kobiety.
Victor Jerome 'IKE' Glover, Jr. i Christina Hammock Koch mają przydział do misji Artemis II.
http://lk.astronautilus.pl/astros/nasa21.htm
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=140.msg54575#msg54575
https://twitter.com/NASAhistory/status/1670076338655449089
-
60 lat temu, 18.06.1963, z bazy Edwards AFB obyły się 2 loty:
X-21A
85. lot X-15 z Robertem Rushworthem jako pilotem na wysokość 68180 metrów i maksymalną prędkością 5694 km/h (4,97 Macha)
X-21A Northrop
First Flight: 18 April 1963
Last Flight: 1964
Total Flights: Unknown
The X-21A was designed to explore the feasibility of utilizing full-scale boundary layer control on a large aircraft. Paper and wind tunnel studies conducted by Northrop had indicated boundary layer control would offer numerous performance benefits. After successfully demonstrating the ability to achieve laminar flow over approximately 75 percent of the wing surface, the X-21As were used to explore the impact of rain, sleet, snow, and other weather anomalies on the system.
During the flight test program, the X-21As demonstrated that the boundary layer control technique, called laminar flow control, was both effective and viable. However, they also showed that these benefits came at a significant maintenance penalty—the numerous small slots required for the airflow constantly plugged up.
The two X-21As were originally built as Douglas WB-66D light bomber derivatives that had been retired from active service. Both X-21As survived the flight test program and are currently in a bad state of repair on the photo range
at Edwards AFB.
https://history.nasa.gov/monograph31.pdf
https://en.wikipedia.org/wiki/Northrop_X-21
https://twitter.com/spacemen1969/status/1670313140255440896
-
60 lat temu, 19.06.1963 o 09:50 z wyrzutni LC-17B na Cape Canaveral została wystrzelona RN Thor Delta B, która wyniosła meteorologicznego satelitę Tiros 7 (Television Infrared Observational Satellite), który osiągnął orbitę o parametrach: hp=621 km, ha=649 km, i=58,20°, t=97,23 min.
[wg poniższego źródła podane parametry orbitalne satelity nie wskazują, by mógł on przebywać na orbicie aż 26 lat]
1963 June 19 - . 09:50 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17B. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Thor Delta B.
Tiros 7 - . Payload: Tiros G (A-52). Mass: 135 kg (297 lb). Nation: USA. Agency: NASA Greenbelt. Program: Tiros. Class: Earth. Type: Weather satellite. Spacecraft: Tiros. Decay Date: 1994-06-03 . USAF Sat Cat: 604 . COSPAR: 1963-024A. Apogee: 349 km (216 mi). Perigee: 338 km (210 mi). Inclination: 58.20 deg. Period: 91.40 min. Returned over 150000 cloud cover images. Spacecraft engaged in practical applications and uses of space technology such as weather or communication (US Cat C)..
http://www.astronautix.com/j/june19.html
Satelita testował eksperymentalne techniki telewizyjne i sprzęt na podczerwień.
TIROS-1 miał kształt prostopadłościanu o 18 bokach, średnicę 107 cm i wysokość 56 cm.
Wierzch i boki statku kosmicznego pokryto około 9000 krzemowych ogniw słonecznych o wymiarach 1x2 cm.
Jego normalne funkcjonowanie trwało do 31.12.1965 , a potem z dłuższymi przerwami do 03.02.1967.
Satelita był eksploatowany przez kolejne 1,5 roku w celu zebrania danych inżynieryjnych.
TIROS-7 działał przez 1809 dni (23 razy dłużej od satelity TIROS-1.
W tym okresie TIROS-7 wysłał na Ziemię ponad 30 000 zdjęć (wg wiki ponad 150 000), z których każde obejmowało około 1200 km kwadratowych.
03.06.1968 nastąpiło wyłączenie satelity.
03.06.1994 satelita uległ deorbitacji.
https://appel.nasa.gov/2018/06/27/nasa-launched-early-weather-satellite-tiros-7-55-years-ago-in-june/
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1963-024A
https://en.wikipedia.org/wiki/TIROS-7
https://pl.wikipedia.org/wiki/TIROS_7
TIROS 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 10 (134,7 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/tiros.htm
https://twitter.com/spacemen1969/status/1670675528175722496KA https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4318.msg161466#msg161466
Tiros-1 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg143366#msg143366
-
42 lata temu, 19.06.1981 o 12:32 z wyrzutni ELA1 w Kourou została wystrzelona RN Ariane 1, która wyniosła 3 satelity:
meteorologicznego Meteosat 2, który osiągnął orbitę o parametrach: hp=36124 km, ha=36329 km, i=11,10°, t=1458,60 min.,
eksperymentalnego komunikacyjnego Apple (Passenger PayLoad Experiment), który osiągnął orbitę o parametrach: hp=35752 km, ha=35945 km, i=10,00°, t=1439,30 min.,
technologicznego do nawigacji satelitarnej CAT 3, który osiągnął orbitę o parametrach: hp=261 km, ha=26528 km, i=10,70°, t=461,20 min.
Meteosat-2 został w grudniu 1991 przeniesiony na orbitę cmentarną.
CAT-3 miał przewidywany czas ponownego wejścia w atmosferę w1986.
1981 June 19 - . 12:32 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA1. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 1.
Meteosat 2 - . Mass: 697 kg (1,536 lb). Nation: Europe. Agency: ESA. Class: Earth. Type: Weather satellite. Spacecraft: Meteosat. Completed Operations Date: 1991-12-04 . USAF Sat Cat: 12544 . COSPAR: 1981-057A. Apogee: 36,329 km (22,573 mi). Perigee: 36,124 km (22,446 mi). Inclination: 11.10 deg. Period: 1,458.60 min.
Meteosat 2 is a geostationary meteorological satellite, operating within the world wide network of the World Weather Watch of WMO. Its main missions are: Imaging in the visible, IR and water vapour region of the spectrum; data reception from so-called dat a collection platforms (DCPs); data distribution to meteorological services and other interested parties (research institutes etc). Launch time 1233:03 UT. Geostationary position 0 deg E. Designator ESA/81/03. As of 3 September 2001 located at 58.52 deg W drifting at 5.577 deg W per day. As of 2007 Mar 10 located at 125.67W drifting at 5.583W degrees per day.
Apple - . Mass: 1,170 kg (2,570 lb). Nation: India. Agency: ISRO. Program: Insat. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: Insat 1. Completed Operations Date: 1983-09-20 . USAF Sat Cat: 12545 . COSPAR: 1981-057B. Apogee: 35,945 km (22,335 mi). Perigee: 35,752 km (22,215 mi). Inclination: 10.00 deg. Period: 1,439.30 min.
Experimental communications satellite. Geosynchronous altitude, longitude 10 deg East. Positioned in geosynchronous orbit at 102 deg E in 1981-1982 As of 31 August 2001 located at 42.73 deg W drifting at 0.834 deg W per day. As of 2007 Mar 10 located at 39.31E drifting at 0.875W degrees per day.
CAT 3 - . Nation: Europe. Agency: ESA. Class: Technology. Type: Navigation technology satellite. Spacecraft: CAT. USAF Sat Cat: 12546 . COSPAR: 1981-057C. Apogee: 26,528 km (16,483 mi). Perigee: 261 km (162 mi). Inclination: 10.70 deg. Period: 461.20 min.
Launch vehicle test payload. Technological capsule. ESA registration ESA/81/02. Launch time 1233:03 UT. The technological capsule, equipped with batteries for a lifetime of about six orbital revolutions, transmits to earth technological data about test flight L-03 of ARIANE. After di scharge of the battery the capsule will stop its transmissions and remain in orbit on inactive status. Frequency 136-138 MHz (transmission until 65h after launch only). Projected time of reentry 1986.
http://www.astronautix.com/j/june19.html
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1981-057A
https://en.wikipedia.org/wiki/Ariane_Passenger_Payload_Experiment
Meteosat 2 (625,8 kg) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/meteosat-1.htm
Apple (672 kg) GEO Indie https://space.skyrocket.de/doc_sdat/apple.htm
CAT 3 https://space.skyrocket.de/doc_sdat/cat-1.htm
https://twitter.com/ESA_History/status/1670722288684023811M-1 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg112251#msg112251
M-4 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg182364#msg182364
M-3 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg184957#msg184957
-
47 lat temu, 14.06.1976, rozpoczęto montaż tylnej części kadłuba STA-099 (model strukturalny do przeprowadzania testów) w zakładzie Rockwell Palmdale w Kalifornii.
44 lata temu, 21.06.1979 , rozpoczął się montaż modułu załogowego OV-099 (Challenger).
Długotrwała produkcja modułu załogowego rozpoczęła się 02.01.1979, a wstępna instalacja systemów rozpoczęła się 03.11.1980.
Moduł przeniesiono do Palmdale 14.07.1981 w celu integracji z przerobionym modelem strukturalnym STA-099.
https://twitter.com/aisoffice/status/1671449354169720833
-
39 lat temu, 22.06.1984, odbył się pierwszy lot samolotu Rutan Voyager.
https://twitter.com/ron_eisele/status/1274820385796771854
Dick Rutan took Voyager for her maiden flight on June 22, 1984, and quickly learned that they’d have to pay the price for an aircraft optimized for range, which was virtually a “flying fuel tank” (16 fuel tanks in the wings and fuselage fed into a common fuselage feed tank). It wouldn’t be easy to control this “weak and frail” plane. His second flight revealed that in thermals, Voyager’s long, thin wings flailed, flexing and bending, causing the aircraft to sink and climb.
Although problems plagued the flight, Yeager and Rutan flew Voyager to EAA AirVenture Oshkosh in August 1984, where a quarter of a million people cheered them on, waving white kerchiefs in the air.
http://airportjournals.com/voyager-a-crazy-dream-part-ii/
#OTD in 1984, Rutan Voyager made its first flight. Voyager demonstrated the strength and efficiency of an all-composite airframe by flying nonstop around the world without refueling in 1986
https://airandspace.si.edu/collection-objects/rutan-voyager/nasm_A19880548000
https://twitter.com/airandspace/status/1671921639712342028https://en.wikipedia.org/wiki/Rutan_Voyager
-
63 lata temu, 22.06.1960 o 05:54 z wyrzutni LC-17B na Cape Canaveral została wystrzelona RN Thor Ablestar, która wyniosła 2 satelity:
nawigacyjnego Transit 2A, który osiągnął orbitę o parametrach: hp=604 km, ha=988 km, i=66,70°, t=100,80 min.
oraz zwiadowczo-naukowego GREB 1 (Solrad 1), który osiągnął orbitę o parametrach: hp=596 km, ha=935 km, i=66,70°, t=100,20 min.
Satelita Transit 2A miał za zadanie zademonstrowanie sprzętu zapewniającego niezawodne i dokładniejsze określanie pozycji jednostek nawodnych, okrętów podwodnych i samolotów w dowolnym miejscu i przy każdej pogodzie oraz zapewnienie bardziej precyzyjnej nawigacji morskiej i powietrznej przy różnych warunkach pogodowych.
Transit 2B funkcjonował do 26.10.1962.
Grab 1 (Galactic Radiation Background Experiment) (Grab) był systemem satelitarnym wywiadu elektronicznego ELINT (Electronic intelligence) (https://www.techtarget.com/whatis/definition/ELINT-electronic-intelligence) Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, który działał od lipca 1960 do sierpnia 1962 (wg innego źródła do 22.09.1960).
Tę główną rolę wojskową satelity odtajniono w czerwcu 1998.
Główne zadanie satelity polegało na odbieraniu sygnałów z radzieckich radarów obrony powietrznej w celu poznania ich pozycji.
Misja Grab 1 okazała się pierwszym na świecie sukcesem satelity rozpoznawczego.
Satelita miał kształt kuli o średnicy 51 cm, która została umieszczona na satelicie Transit 2B , co stanowiło pierwsze wyniesienie funkcjonalnych satelitów umieszczonych jeden na drugim, a 2-gi raz był to start z dwoma satelitami na pokładzie RN.
Satelita był także wyposażony w dwa fotometry Lyman-alfa i jeden fotometr rentgenowski przeznaczonych do prowadzenia długoterminowych, ciągłych obserwacji emisji słonecznego wodoru Lyman-alfa i miękkiego promieniowania rentgenowskiego oraz skorelowanie tych emisji z obserwacjami naziemnymi.
Było to oficjalne przeznaczenie satelity o nazwie Solrad-1 (SOLar RADiation).
Był to pierwszy satelita, który z powodzeniem obserwował promieniowanie rentgenowskie Słońca.
Misja Solrad-1 do listopada 1960 dostarczała użytecznych danych.
Obiekt o podwójnym przeznaczeniu SOLRAD/GRAB 1 został wyłączony w kwietniu 1961, co uczyniło go pierwszym satelitą, który został zdalnie zdezaktywowany.
1960 June 22 - . 05:54 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17B. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Thor Ablestar.
Transit 2A - . Mass: 101 kg (222 lb). Nation: USA. Agency: USN. Program: Transit. Class: Navigation. Type: Navigation satellite. Spacecraft: Transit. USAF Sat Cat: 45 . COSPAR: 1960-Eta-1. Apogee: 988 km (613 mi). Perigee: 604 km (375 mi). Inclination: 66.70 deg. Period: 100.80 min.
A Thor/Ablestar booster placed a U.S. Navy Transit IIA research and development navigation satellite into orbit using the Ablestar second stage with a restart engine. A smaller parasitic radiation-measuring satellite, the Galactic Radiation Experiment Background (GREB), was also placed into orbit. This was the first time two satellites had been carried in "piggyback" alignment on a single booster. Also returned geodetic data. Similar to Transit 1B, it transmitted until 26 October 1962. A planned Transit 2B was considered redundant and never built.
Solrad 1 - . Payload: Grab 1. Mass: 19 kg (41 lb). Nation: USA. Agency: USN. Class: Surveillance. Type: SIGINT. Spacecraft: GRAB. USAF Sat Cat: 46 . COSPAR: 1960-Eta-2. Apogee: 935 km (580 mi). Perigee: 596 km (370 mi). Inclination: 66.70 deg. Period: 100.20 min.
ELINT satellite, retransmitting to US ground stations signals from Soviet radar stations. Classified at time; official purpose and secondary payload collected solar radiation data. Officially: Spacecraft engaged in research and exploration of the upper atmosphere or outer space (US Cat B).
http://www.astronautix.com/j/june22.html
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1960-007A
https://en.wikipedia.org/wiki/Transit_(satellite) (https://en.wikipedia.org/wiki/Transit_(satellite))
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1960-007B
https://en.wikipedia.org/wiki/SOLRAD_1
https://pl.wikipedia.org/wiki/GRAB_(satelita) (https://pl.wikipedia.org/wiki/GRAB_(satelita))
https://airandspace.si.edu/collection-objects/satellite-electronic-intelligence-galactic-radiation-and-background-grab-1/nasm_A20020087000
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Transit_2A_and_GRAB_1.jpg
Transit 2A (101 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/transit-2.htm
Grab 1, 2 (Dyno) / Poppy 1, 2 / Solrad 1, 2, 3, 4A, 4B (18 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/grab.htm
https://twitter.com/airandspace/status/1671984801769832448
-
60 lat temu, 25.06.1963, odbył się 86. lot X-15 z Joe Walkerem, który osiągnął wysokość 34000 metrów i maksymalną prędkość 6293 km/h.
59 lat temu, 25.06.1964, odbył się 109. lot X-15 z Robertem Rushworthem, który osiągnął wysokość 25380 metrów i maksymalną prędkość 4994 km/h.
- 1963 : 60ème anniversaire du vol avec Joe Walker qui atteint 4 mètres d'altitude et 6 293 km/h
- 1964 : vol avec Robert Rushworth qui atteint 25 380 mètres d'altitude et 4 994 km/h
https://twitter.com/spacemen1969/status/1672848345516105728
-
63 lata temu, 24.06.1960, naukowcy z 10 krajów europejskich powołali Europejską Grupę Studiów ds. Współpracy Badań Kosmicznych GEERS (Groupe d'Etude Europeen pour la Collaboration dans le Domaine des Recherches Spatiales, The European Space Research Study Group) w celu omówienia europejskiej współpracy w kosmosie.
https://www.esa.int/esapub/hsr/HSR_01.PDF
https://twitter.com/ESA_History/status/16725559188552212491960 Scientists from ten European countries, the ‘Groupe d'etudes europeen pour la Collaboration dans le domaine des recherches spatiales’ (GEERS), with Harrie Massey (UK) as President and Auger as Secretary, set up a commission at which government representatives would decide on possibilities of European cooperation in space.
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/History_of_Europe_in_space
-
3 lata temu, 24.06.2020, administrator NASA Jim Bridenstine ogłosił, że kwatera główna NASA w Waszyngtonie została nazwana Mary W. Jackson NASA Headquarters, na cześć pierwszej czarnoskórej inżynier NASA, Mary W. Jackson.
26.02.2021 miała miejsce uroczystość nadania oficjalnej nazwy budynkowi.
Three years ago today, @NASA announced that their headquarters would be named for Mary W. Jackson, the first Black female engineer at NASA. Jackson started with the NACA at Langley Research Center and was an advocate for women in STEM fields.
https://twitter.com/airandspace/status/1672675983227330560https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg156399#msg156399
https://www.nasa.gov/centers/hq/home/index.html
https://en.wikipedia.org/wiki/NASA_Headquarters
---
https://twitter.com/ac_charania/status/1673361066191929344
-
20 lat temu, 26.06.2003, automatycznie sterowany samolot Helios prototype , opracowany w ramach programu ERAST rozpadł się i spadł do Oceanu Spokojnego około 16 km na zachód od hawajskiej wyspy Kauai podczas zdalnie sterowanego lotu kontrolnego systemów w związku z przygotowaniami do testu wytrzymałościowego zaplanowanego na następny miesiąc.
Program ERAST miał na celu długotrwały lot bezzałogowego samolotu na wysokości 15 000- 30 000 m.
Helios Prototype to ultralekki latający samolot ze skrzydłami o rozpiętości 75 m, większej niż rozpiętość skrzydeł wojskowego transportowca US Air Force C-5 (68 m).
Elektrycznie napędzany Helios został zbudowany głównie z materiałów kompozytowych.
13.08.2001 Helios Prototype pilotowany zdalnie przez Grega Kendalla osiągnął wysokość 29524 m, co stanowi rekord świata w długotrwałym locie poziomym skrzydlatym samolotem.
https://twitter.com/NASAhistory/status/1673337825020858368
On June 26, 2003, the Helios Prototype broke up and fell into the Pacific Ocean about ten miles (16 km) west of the Hawaiian Island Kauai during a remotely piloted systems checkout flight in preparation for an endurance test scheduled for the following month.
On the morning of the accident, weather forecasts indicated that conditions were inside the acceptable envelope, although during the preflight go/no-go review, the weather forecaster gave it a "very marginal GO." One of the primary concerns was a pair of wind shear zones off the island's coast. After a delayed take off, due to the failure of the winds to shift as predicted, Helios spent more time than expected flying through a zone of low-level turbulence on the lee side of Kauai, because it was climbing more slowly than normal, since it had to contend with cloud shadows and the resultant reduction in solar power.
As the aircraft climbed through 2,800 feet (850 m) 30 minutes into the flight, according to the subsequent mishap investigation report "the aircraft encountered turbulence and morphed into an unexpected, persistent, high dihedral configuration. As a result of the persistent high dihedral, the aircraft became unstable in a very divergent pitch mode in which the airspeed excursions from the nominal flight speed about doubled every cycle of the oscillation. The over-speed condition was exacerbated when the pilot turned off the airspeed hold loop instead of executing the correct emergency procedure and increasing the airspeed hold loop gain. The aircraft’s design airspeed was subsequently exceeded and the resulting high dynamic pressures caused the wing leading edge secondary structure on the outer wing panels to fail and the solar cells and skin on the upper surface of the wing to rip off. The aircraft impacted the ocean within the confines of the Pacific Missile Range Facility test range and was destroyed. Most of the vehicle structure was recovered except the hydrogen–air fuel cell pod and two of the ten motors, which sank into the ocean."
The investigation report identified a two-part root cause of the accident:
"Lack of adequate analysis methods led to an inaccurate risk assessment of the effects of configuration changes leading to an inappropriate decision to fly an aircraft configuration highly sensitive to disturbances."
"Configuration changes to the aircraft, driven by programmatic and technological constraints, altered the aircraft from a spanloader to a highly point-loaded mass distribution on the same structure significantly reducing design robustness and margins of safety."
https://aviation-safety.net/wikibase/277335
https://www.nasa.gov/centers/armstrong/news/FactSheets/FS-068-DFRC.html
https://www.nasa.gov/home/hqnews/2003/jun/HQ_03219_Helios.html
https://www.nasa.gov/centers/dryden/multimedia/imagegallery/Helios/ED03-0152-32.html
https://www.nasa.gov/centers/armstrong/news/FactSheets/FS-068-DFRC.html
https://www.dfrc.nasa.gov/Gallery/Photo/Helios/HTML/ED03-0152-60.html
https://en.wikipedia.org/wiki/AeroVironment_Helios_Prototype
-
61 lat temu, 27.06.1962 odbył się 59. lot X-15 z Joe Walkerem, który osiągnął wysokość 37700 metrów i prędkość 6603 km/h (5,92 Mach) - nieoficjalny rekord prędkości.
http://spacerelics.blogspot.com/2020/11/les-vols-en-x-15-de-joe-walker-les.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1673575637653528576
-
60 lat temu, 27.06.1963 odbył się 87. lot X-15 z Robertem Rushworthem.
Osiągnął prędkość 5511 km/h (4,89 Mach) i wzniósł się na wysokość 86870 metrów, co uczyniło go „skrzydlatym astronautą” według kryteriów USAF (wysokość powyżej 80 km dla pilota wojskowego).
60 ans du 87ème vol d'un X-15, avec Robert Rushworth.
Il atteint la vitesse de 5 511 km/h (mach 4,89) et une altitude de 86 870 mètres faisant de lui ''un astronaute ailé'' selon les critères de l'USAF (altitude supérieure à 75 km pour un pilote militaire)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1673575889391714305
1963 June 27 - . 17:56 GMT - . Launch Site: Edwards. Launch Complex: Delamar Dry Lake DZ. Launch Pad: Edwards RW04/22. Launch Platform: NB-52 008.
X-15A Alt/UVP/IR/HorScan Test/Ultraviolet Astronomy/Technology mission - . Nation: USA. Agency: NASA, USAF. Spacecraft: X-15A. Apogee: 86 km (53 mi). Maximum Speed - 5511 kph. Maximum Altitude - 86870 m. Third astronaut wings flight (USAF definition). Air dropped in Delamar Dry Lake DZ..
http://www.astronautix.com/j/june27.html
During the X-15 program, 12 pilots flew a combined 199 flights.[1] Of these, 8 pilots flew a combined 13 flights which met the Air Force spaceflight criterion by exceeding the altitude of 50 miles (80 km),
https://en.wikipedia.org/wiki/North_American_X-15
-
9 lat temu, 27.06.2014, The Vision Council, branżowe stowarzyszenie, ustanowiło jako coroczne święto obchodzone 27 czerwca National Sunglasses Day.[NARODOWY DZIEŃ OKULARÓW PRZECIWSŁONECZNYCH].
W kosmosie przywiązuje się dużą wagę do ochrony wzroku astronautów.
https://www.hindustantimes.com/lifestyle/fashion/national-sunglasses-day-2023-date-history-significance-and-all-you-need-to-know-101687782715980.html
https://thevisioncouncil.org/members/national-sunglasses-day
https://spinoff.nasa.gov/spinoff2002/ch_2.html
https://twitter.com/NASAhistory/status/1673700215415529472
https://twitter.com/airandspace/status/1673713049075695618
https://airandspace.si.edu/collection-objects/case-sunglasses-collins-apollo-11/nasm_A19850146000
https://twitter.com/airandspace/status/1673835875120168963
-
78 lat temu, 27.06.1945, doszło do pierwszych 5. startów małych rakiet na poligonie testowym na wyspie Wallops ( było 8. przygotowanych do startu)
Miały on średnicę blisko 9 cm (lub nieco ponad 8 cm).
Przytoczone źródła zawierają nieprecyzyjne dane, niepełne lub rozbieżne.
In just over two months the test range on Wallops Island was ready for its first launch, actually eight launches, on June 27. The small rockets were used to test radar systems prior to the first unguided missile test from the island on July 4.
The facilities were sparse for these first launches. The launch area consisted of a 50 x 50 foot concrete slab as the launching platform; and 8 x 10 foot observation station covered with sandbags; a rocket motor storage igloo and a final loading building.
The launch area now is known as launch area 2 on Wallops Island and is the location for three suborbital sounding rocket launchers and a block house.
https://www.nasa.gov/wallops/2020/feature/wallops-75-years-of-exploration-and-technology-development
June 27, 1945: The first launch from the National Advisory Committee for Aeronautics’ new Wallops Island station. These tiny (3.25-inch-diameter) rockets were fired down range to test tracking and radar, in preparation for the first launch of a Tiamat missile a week later, on July 4. World War II hadn’t even ended yet.
https://www.smithsonianmag.com/air-space-magazine/canaveral-junior-6283414/
WP https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5004.msg185076#msg185076
#OTD 78 years ago, Wallops launched its first rocket! We’re celebrating the anniversary with the launch of a video series following two sounding rockets that flew over Australia last summer. Join the adventure High Above Down Under!
https://twitter.com/NASA_Wallops/status/1673729341136551937
https://m.facebook.com/NASAWFF/photos/on-this-date-on-december-9-1944-a-meeting-was-held-at-the-langley-aeronautical-l/952888484741253/
https://eu.delmarvanow.com/story/news/local/virginia/2018/11/16/nasa-wallops-flight-facility-history-impact/1746943002/
http://www.astronautix.com/w/wallopsisland.html
https://www.nasa.gov/press-release/wallops-open-house-scheduled-june-27
https://en.wikipedia.org/wiki/Wallops_Flight_Facility
-
13 lat temu, 28.06.2010 pomiędzy 19:13:48 a 19:37:58 nastąpiła relokacja Sojuza TMA-19 (http://lk.astronautilus.pl/loty/stma19.htm) z modułu Zwiezda na moduł Rasswiet.
https://kosmonauta.net/2010/06/przygotowania-na-iss-do-relokacji-sojuza-tma-19/
Eleven days after arriving at ISS, EO-24 Flight Engineers Fyodor Yurchikhin, @Astro_Wheels & Shannon Walker relocate their Soyuz TMA-19 spacecraft. The relocation, OTD in 2010, from Zvezda's aft port to the Rassvet Mini-Research Module 1 (MRM-1), took approximately 25 minutes.
https://twitter.com/aisoffice/status/1673961931118465025
-
61 lat temu, 29.06.1962 odbył się 60. lot X-15 z Johnem McKayem - 23360 metrów i 5278 km/h,
58 lat temu, 29.06.1965 odbył się 138. lot X-15 z z Joe Engle - 85527 metrów i 55282 km/h - (kosmiczny lot wg USAF),
56 lat temu, 29.06.1967 odbył się 184. lot X-15 z Williamem Knightem - 52730 metrów i 4618 km/h.
- 1962 : 60ème vol d'un X-15 avec John McKay - 23 360 mètres et 5 278 km/h
- 1965 : 138ème vol d'un X-15 avec Joe Engle - 85 3527 mètres et 5 5282 km/h - vol spatial (selon USAF)
- 1967 : 184ème vol d'un X-15 avec William Knight - 52 730 mètres et 4 618 km/h
https://twitter.com/spacemen1969/status/1674299406655389696https://twitter.com/airandspace/status/1674470715649556480
-
45 lat temu, 27.06.1978 o 01:12 z wyrzutni SLC-3W kosmodromu Vandenberg została wystrzelona RN Thor Ablestar, która wyniosła pierwszego satelitę oceanograficznego Seasat 1, który osiągnął orbitę o parametrach: hp=761 km, ha=765 km, i=108,00°, t=100,10 min.
Seasat 1 (Ocean Dynamics Satellite) był eksperymentalną misją EO NASA /JPL.
Był drugim satelitą wyposażonym w radar z syntetyczną aperturą (SAR).
Działał na orbicie okołoziemskiej przez 105 dni, mierząc wiatry i temperaturę na powierzchni morza, wysokość fal, zawartość ciekłej wody w atmosferze, cechy lodu morskiego.
Zapewniał 95% globalnego zasięgu co 36 godzin.
Dokonywał pomiaru odległości z dokładnością do 10 cm.
Chociaż otrzymano tylko ok. 42 godzin danych w czasie rzeczywistym, misja wykazała użyteczność wykorzystania czujników mikrofalowych do monitorowania warunków oceanicznych i położyła podwaliny pod przyszłe misje SAR.
10.10.1978 Seasat 1 uległ awarii z powodu ogromnego zwarcia w jego układzie elektrycznym.
Seasat 1 dostarczył unikalny i obszerny zestaw danych obrazujących globalną cyrkulację oceaniczną.
1978 June 27 - . 01:12 GMT - . Launch Site: Vandenberg. Launch Complex: Vandenberg SLC3W. LV Family: Atlas. Launch Vehicle: Atlas F/Agena D.
Seasat 1 - . Payload: Seasat A. Mass: 2,300 kg (5,000 lb). Nation: USA. Agency: JPL, NASA. Class: Earth. Type: Civilian Radarsat. Spacecraft: Seasat. USAF Sat Cat: 10967 . COSPAR: 1978-064A. Apogee: 765 km (475 mi). Perigee: 761 km (472 mi). Inclination: 108.00 deg. Period: 100.10 min.
An Atlas booster launched SEASAT-A, a NASA satellite. The purpose of the mission was to evaluate the use of microwave instruments to obtain oceanographic data. The launch was successful, but the satellite ceased functioning because of an electrical short after 99 days of operation. Oceanographic. Spacecraft engaged in practical applications and uses of space technology such as weather or communication (US Cat C).
http://www.astronautix.com/j/june27.html
HACL Film 00838 Atlas-F Agena-D 23F Seasat 1 Launch 6/26/1978
https://www.youtube.com/watch?v=x2fksMiEnmc
https://eospso.nasa.gov/missions/seasat-1
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1978-064A
https://www.eoportal.org/satellite-missions/seasat#eop-quick-facts-section
https://www.jpl.nasa.gov/missions/seasat
https://isstracker.pl/en/satelity/10967
https://en.wikipedia.org/wiki/Seasat
Seasat 1 (Seasat A) (2290 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/seasat.htm
https://twitter.com/NASAhistory/status/1666814846795669517
-
33 lata temu, 29.06.1990, królowa Beatrix wzięła udział w otwarciu Space Expo w Noordwijk w Holandii - pierwszego w Europie stałego muzeum kosmicznego.
https://www.space-expo.nl/en
https://www.esa.int/About_Us/Branding_and_Partnerships/Europe_s_first_lunar_lamb-bassador
https://twitter.com/ESA_History/status/1674352038350577664
https://twitter.com/Spaceexpo/status/1658082759510839296
-
56 lat temu, 30.06.1967, NASA powołała USAF MOL grupa 3 (http://lk.astronautilus.pl/astros/mol3.htm).
RH Lawrence https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3483.msg180465#msg180465
RT Herres https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_T._Herres
JA Abrahamson https://en.wikipedia.org/wiki/James_A._Abrahamson
https://www.nasa.gov/feature/50-years-ago-nasa-benefits-from-mol-cancellation
https://twitter.com/NASAhistory/status/1674832676249911301
-
48 lat temu, 30.06.1975, została podpisana konwencja powołująca do istnienia ESA.
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/History_ESA_Convention_1975
https://historicalarchives.esa.int/opening-images-1975-dawn-era-esa
https://twitter.com/AschbacherJosef/status/1674707118589460480
-
18 lat temu, 30.06.2005, Luksemburg został 17. państwem w ESA.
https://www.esa.int/About_Us/Business_with_ESA/Luxembourg_becomes_ESA_s_17th_Member_State
Picture of the Luxembourg flag in the Cupola of the @Space_Station taken by @AstroSamantha Cristoforetti during her #MissionMinerva
https://twitter.com/ESA_History/status/1674764459728941056
-
49 lat temu, 01.07.1974, Roy Gibson Dyrektor Administracyjny ESRO zaczął pełnić obowiązki Dyrektora Generalnego ESRO.
Nadzorował przejście dwóch poprzednich organizacji ESRO i ELDO do utworzenia ESA w 1975.
https://twitter.com/ESA_History/status/1675106978610450434
https://twitter.com/ESA_History/status/1675108236339580928
-
24 lata temu, 01.07.1999 ok. 02:40 UTC wyłączona sonda ESA Giotto wykonała swój drugi przelot obok Ziemi w odległości ok. 219 000 km.
Sonda poruszała się wtedy z prędkością ok. 3,5 km/s względem Ziemi.
https://sci.esa.int/web/giotto/display-page-display-page-default/-/asset_publisher/33609/content/11980-giotto-second-homecoming-set-for-1-july
p https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg182546#msg182546
-
22 lata temu...
W lutym 2003 MAP zmienił nazwę na WMAP (Wilkinson Microwave Anisotropy Probe) na cześć kosmologa
Davida Todda Wilkinsona (https://en.wikipedia.org/wiki/David_Todd_Wilkinson) (1935-2002), który był członkiem zespołu naukowego misji.
28.10.2010 mikrofalowa sonda anizotropowa została dezaktywowana.
Sonda Planck, wyniesiona w 2009 przez ESA kontynuowała prace WMAP.
Wystartowała Delta z MAP
30.06.2001 o 19:46:46,183 z Cape Canaveral wystartowała rakieta Delta-2 z satelitą Microwave Anisotropy Probe (MAP), który został umieszczony na orbicie o przybliżonych parametrach: hp=182 km, ha=292492 km, i=28,7°. Jego zadaniem będzie badanie fluktuacji promieniowania reliktowego wszechświata z dokładnością rzędu milionowych części kelwina i stworzenie jego pełnej mapy, co przyczynić się może do rozstrzygnięcia kilku hipotez kosmologicznych, w tym dotyczących tzw. "fazy inflacji" we wczesnym wszechświecie. Docelowym miejscem "zakotwiczenia" próbnika będzie drugi punkt libracyjny Lagrange'a (L2) układu Ziemia-Słońce. Jest on położony w odległości około 1,5 miliona km od Ziemi w kierunku odsłonecznym. Punkt L2 MAP osiągnie za około 3 miesiące, po wykonaniu manewru asysty grawitacyjnej w pobliżu Księżyca. Koszt sondy wynosi 145 mln dolarów.
http://lk.astronautilus.pl/n010616.htm#05
WMAP is in the Guinness Book of World Records for "most accurate measure of the age of the universe." The mission established that the cosmos is 13.75 billion years old, with a degree of error of one percent.
WMAP also showed that normal atoms make up only 4.6 percent of today's cosmos, and it verified that most of the universe consists of two entities scientists don't yet understand.
Dark matter, which makes up 23 percent of the universe, is a material that has yet to be detected in the laboratory. Dark energy is a gravitationally repulsive entity which may be a feature of the vacuum itself. WMAP confirmed its existence and determined that it fills 72 percent of the cosmos.
https://www.nasa.gov/topics/universe/features/wmap-complete.html
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/wczesny-wszechswiat-okiem-sondy-wmap
https://spaceflightnow.com/delta/d286/010731flyby.html
https://wmap.gsfc.nasa.gov/mission/
https://wmap.gsfc.nasa.gov/news/
https://map.gsfc.nasa.gov/
https://physics-astronomy.jhu.edu/2012/04/12/johns-hopkins-led-wmap-mission-scores-worlds-most-cited-science-publications-in-2011/
https://www.nasa.gov/feature/making-sense-of-the-big-bang-wilkinson-microwave-anisotropy-probe
https://en.wikipedia.org/wiki/Wilkinson_Microwave_Anisotropy_Probe
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wilkinson_Microwave_Anisotropy_Probe
https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=23.msg8588#msg8588
MAP (WMAP, MIDEX 2, Wilkinson, Explorer 80) (840 kg) https://space.skyrocket.de/doc_sdat/explorer_map.htm
-
64 lat temu, 01.07.1959, NASA wycofała zamówienie na rakiety nośne Jupiter w celu wsparcia dwóch suborbitalnych misji Projektu Mercury (w tym test osłony termicznej).
Uznano, że można uzyskać dokładnie te same lub w niektórych przypadkach lepsze dane z lotów Atlasa.
NASA terminates the order for Jupiter launch vehicles in support of two sub-orbital Project Mercury missions (1 heat shield test, 1 primate flight) OTD in 1959. It was thought that exactly the same, or in some cases better data, could be obtained from the Atlas flights.
https://twitter.com/aisoffice/status/1675115356283715586
-
47 lat temu, 01.07.1976, miało miejsce uroczyste otwarcie National Air and Space Museum w Waszyngtonie.
Sygnał z orbitera Marsa Viking 1 zainicjował przecięcie wstęgi.
https://airandspace.si.edu/multimedia-gallery/opening1976ceremonyjpg
https://airandspace.si.edu/multimedia-gallery/opening1976jpg
https://wikisummaries.org/smithsonian-opens-the-national-air-and-space-museum/?utm_content=cmp-true
It's our birthday!
#OTD in 1976, we opened our Museum in DC in style: a signal from the Viking 1 spacecraft orbiting Mars triggered the ribbon cutting.
https://twitter.com/airandspace/status/1675158732194316288
Ribbon Cutting to Open the National Air and Space Museum - July 1, 1976
https://www.youtube.com/watch?v=nEKMV-_-k3k
Smithsonian Air & Space Museum Opens - July 1, 1976 Reel America Preview
https://www.youtube.com/watch?v=_6SpLCCdFr4
-
Michael Collins (https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=3739.msg134502#msg134502) - został pierwszym dyrektorem National Air and Space Museum.
https://airandspace.si.edu/multimedia-gallery/web10738-2007640jpg
https://twitter.com/airandspace/status/1542956460950392837
How's this for a throwback? Check out our Milestones of Flight Hall on the day we opened, today in 1976. Who remembers seeing the Wright Flyer when it was hanging in our entry gallery?
https://twitter.com/airandspace/status/1675251539533783040
-
60 lat temu, 02.07.1963 z wyrzutni SSBN 616 na Cape Canaveral wystartowała do operacyjnego testu RN Polaris A2, która osiągnęła wysokość ok. 1000 km.
1963 July 2 - . 16:00 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral ETR. Launch Platform: SSBN 616. LV Family: Polaris. Launch Vehicle: Polaris A2.
Operational test - . Nation: USA. Agency: USN. Apogee: 1,000 km (600 mi).
http://www.astronautix.com/j/july02.html
http://www.astronautix.com/p/polarisa2.html
2 juillet 1963
60 ans d'un vol opérationnel du Polaris A2.
Lancé depuis Cape Canaveral, il atteint une altitude de 1 000 km.
(pour en savoir un peu plus sur le Polaris, replongez dans cet #UnJourUnObjetSpatial
https://twitter.com/spacemen1969/status/1675387325344280577
-
33 lata temu, 02.07.1990 o 10:01:18 UTC wskutek zmiany orbity sondy Giotto, minęła ona Ziemię w odległości 16300 km.
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1985-056A
On 2 July 1990, Giotto's orbit was altered as it flew past the Earth, just 22 730 kilometres above the cloud tops.
https://www.esa.int/Science_Exploration/Space_Science/Giotto_overview
Było to pierwsze spotkanie z Ziemią przez statek kosmiczny przybywający z głębokiego kosmosu w celu wykonania asysty grawitacyjnej.
Podczas spotkania dokonano obserwacji pola magnetycznego Ziemi i cząstek energetycznych.
Manewr grawitacyjny z tego przelotu okazał się wystarczający do spotkania z kometą P/Grigg-Skjellerup.
wcześniejszy p https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg185325#msg185325
KHW 02.07.1985 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg148313#msg148313
-
Opóźnione o 6 lat kosmiczne świętowanie wydarzenia w Day Indenpendent miało miejsce 41 lat temu.
04.07.1982 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg94754#msg94754
04.07.1997 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=42.msg106696#msg106696
04.07.2005 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1060.msg185395#msg185395
04.07.2023 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=1036.msg185396#msg185396
04.07.1961 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=762.msg185389#msg185389
“Beautiful Shoes”: Remembering America’s Space Adventures on the Fourth of July
by Ben Evans July 4, 2023
(...) Twenty-four years later, on 4 July 2006, Discovery inadvertently became the only U.S. human space mission to actually launch on Independence Day. Aboard the shuttle, STS-121 Commander Steve Lindsey, Pilot Mark Kelly and Mission Specialists Mike Fossum, Lisa Nowak, Stephanie Wilson and Piers Sellers were flying the second return-to-flight test mission to the ISS, following the loss of Columbia. (...)
https://www.americaspace.com/2023/07/04/beautiful-shoes-remembering-americas-space-adventures-on-the-fourth-of-july/
https://www.nasa.gov/feature/fourth-of-july-holidays-in-space-2023
https://twitter.com/NASA_Johnson/status/1675898808335728641
Happy 4th of July! As we celebrate this Independence Day, let us also reflect on the awe-inspiring achievements of our nation's space program. From Apollo to @NASAArtemis, we've shown that together, we can reach for the stars!
https://twitter.com/SenBillNelson/status/1676236854247530500
This American flag has been around the Moon and back. Astronaut Michael Collins took it with him in his Personal Preference Kit on the Apollo 11 mission. #4thofJuly
https://twitter.com/airandspace/status/1676236135826161667
https://twitter.com/Astro_Cady/status/1676220004474273792
https://twitter.com/Astro2fish/status/1676235828052238338
-
41 lat temu, 05.07.1982, samolot NASA Boeing 747 Shuttle Carrier (NASA 905) dostarczył po raz pierwszy Challengera do KSC.
https://twitter.com/NASAhistory/status/1544380598416015360
https://www.nasa.gov/centers/armstrong/news/FactSheets/FS-013-DFRC.html
July 5, 1982 Delivery to Kennedy Space Center
https://www.nasa.gov/centers/kennedy/shuttleoperations/orbiters/challenger-info.html
-
21 lat temu...
Ariane 5 wyniosła dwa satelity
05.07.2002 o 23:22 z Kourou wystartowała rakieta nośna Ariane-5, która wyniosła na orbitę GTO o parametrach: hp=579 km, ha=35855 km, i=5,49° dwa satelity komunikacyjne: francuskiego Stellat 5 i japońskiego N-Star 6.
http://lk.astronautilus.pl/n020701.htm#02
Start opóźniał się od końca czerwca.
Wkrótce po wyniesieniu na orbitę satelita został sprzedany firmie Eutelsat i otrzymał nową nazwę Atlantic Bird 3.
W grudniu 2011 Eutelsat ogłosił, że od marca 2012 nazwa ich satelitów będzie występować pod jednolitą marką i satelita został przemianowany na Eutelsat 5 West A .
Przeznaczony był do usług komunikacyjnych na pięciu kontynentach z możliwością dwukierunkowego dostępu do Internetu.
Stellat 5 w styczniu 2023 został umieszczony na orbicie cmentarnej 400 km nad GEO.
Japońska spółka N-Star zamówiła satelitę N-STAR c od firm Lockheed Martin i Orbital Sciences Corporation.
W 2010 roku spółka SKY Perfect JSAT Corporation nabyła satelitę N-STAR c.
Satelita miał wg założeń zapewnioną ilość paliwa na 15 lat funkcjonowania.
Zadaniem N-Star c jest dostarczanie usług komunikacyjnych w paśmie S użytkownikom telefonii komórkowej w Japonii.
2002 July 5 - . 23:22 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA3. LV Family: Ariane 5. Launch Vehicle: Ariane 5G.
Stellat 5 - . Payload: Spacebus 3000B3. Mass: 4,050 kg (8,920 lb). Nation: France. Agency: Stellat. Manufacturer: Cannes. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: Spacebus 3000. USAF Sat Cat: 27460 . COSPAR: 2002-035A. Apogee: 35,807 km (22,249 mi). Perigee: 35,767 km (22,224 mi). Inclination: 0.00 deg. Period: 1,436.10 min.
Launch delayed from late June. Stellat-5 was an Alcatel Spacebus 3000B3 with a dry mass of 1805 kg and 2245 kg of propellant. The satellite carried Ku-band and C-band transponders, and was a joint venture between France Telecom and Europeon.Star which was to provide 2-way internet access and video transmission from 5 deg W. Stellat-5 was colocated with France Telecom's Telecom 2C. As of 2007 Mar 10 located at 4.99W drifting at 0.000E degrees per day.
NStar c - . Mass: 4,050 kg (8,920 lb). Nation: Japan. Agency: Stellat. Manufacturer: Cannes. Program: N-STAR. Class: Communications. Type: Civilian communications satellite. Spacecraft: Star bus. USAF Sat Cat: 27461 . COSPAR: 2002-035B. Apogee: 35,801 km (22,245 mi). Perigee: 35,772 km (22,227 mi). Inclination: 0.00 deg. Period: 1,436.10 min.
Launch delayed from late June. The N-Star c satellite was an S-band satellite for mobile telephone communications for NTT DoCoMo of Japan. N-Star c had a communications payload built by Lockheed Martin and used the Star 2 bus from Orbital. The small Star 2 satellite had a dry mass around 800 kg and was the first flight of a new Orbital hydrazine/nitrogen tetroxide liquid apogee propulsion system with a 500N thrust apogee engine developed by Japan's IHI. As of 2007 Mar 9 located at 135.92E drifting at 0.012W degrees per day.
http://www.astronautix.com/j/july05.html
Stellat 5/Atlantic Bird 3 → Eutelsat 5 West A (4100 kg) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/stellat-1.htm
N-Star c (800 kg) [1620 kg launch] GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/nstar-c.htm
http://www.astronautix.com/n/n-star.html
https://news.northropgrumman.com/news/releases/lockheed-martin-orbital-built-n-star-c-satellite-successfully-launched-and-placed-in-geosynchronous-orbit
https://en.wikipedia.org/wiki/N-STAR_c
https://www.esa.int/ESA_Multimedia/Images/2023/02/Ariane_5_V153
https://twitter.com/spacemen1969/status/1544203169613365250
-
Między ostatnim startem Ariane 4 (113 udane starty i 3 nieudane), a ostatnim Ariane 5 (115 udane starty i 2 nieudane) minęło 20 lat.
On 15 February 2003, the 116th and last Ariane 4 was readied for its final launch.
On 4 July 2023, the 117th and last Ariane 5 is also ready for its very last mission.
https://twitter.com/EuropeSpace360/status/1676298517109698562
15.02.2003 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg174457#msg174457
05.07.2023 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5381.msg185429#msg185429
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/Ariane_5_launches_from_Europe_s_Spaceport
https://twitter.com/ESA_History/status/1676673111637348353
Dnes skončila jedna éra evropských nosných raket. A tak stojí za to si ještě (mimo po startu uvedenou statistiku v předešlých příspěvcích) ukázat přehled všech startů nosných raket řady Ariane 5. Tmavší barva reprezentuje hmotnost užitečného nákladu, světlá barva adaptérů apod.
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1676846146856132615
ArianeGroup@ArianeGroup 8:56 PM · Jul 14, 2023
A legend is built over time, not only over successes but also over all the knowledge we gained and all those times when we went beyond what's possible. Do you know which of these missions are still ongoing?
#ArianeGroup #Ariane5 @Arianespace @esa @CNES @EuropeSpacePort
https://twitter.com/ArianeGroup/status/1679927887355592704
-
31 lat temu, 06.07.1992, Rumunia podpisała umowę o współpracy z ESA.
#OTD 6 July 1992, #Romania 🇷🇴 became one of 1st Eastern European countries to sign a Cooperation Agreement with #ESA Romania became the 19th ESA Member State in December 2012
https://www.esa.int/About_Us/Corporate_news/Romanian_flag_raised_at_ESA
https://twitter.com/ESA_History/status/1676921301145985026
Przed rokiem informacja była błędna co do roku
#OTD 6 July 1993, #Romania 🇷🇴 became one of the 1st Eastern European countries to sign a Cooperation Agreement with #ESA
https://twitter.com/ESA_History/status/1544608483592601601
-
31 lat temu, 07.07.1992, Pathfinder - samolot zasilany energią słoneczną osiągnął rekordową wysokość około 22 km.
https://www.nasa.gov/centers/dryden/multimedia/imagegallery/Pathfinder/Pathfinder_proj_desc.html
https://www.nasa.gov/centers/armstrong/news/FactSheets/FS-034-DFRC.html
https://en.wikipedia.org/wiki/NASA_Pathfinder
https://twitter.com/NASAhistory/status/1545135573924470787
-
M&Ms w kosmosie czyli Światowy Dzień Czekolady 7 lipca.
https://airandspace.si.edu/stories/editorial/astronauts-candy-space-snacks
https://twitter.com/airandspace/status/1545164664450981888
https://twitter.com/airandspace/status/1677460029924835331
Happy #WorldChocolateDay! Chocolate has been a staple of spaceflight history! During Apollo 15, David Scott and James Irwin brought along hot chocolate as one their drinks. Check out our astronauts enjoying everything from chocolate ice cream bars to chocolate waffles in space!
https://twitter.com/Super_Grover/status/1412934395296718850
https://en.wikipedia.org/wiki/World_Chocolate_Day
2) https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=4810.msg185364#msg185364
-
59 lat temu, 08.07.1964, odbył się 111 lot X-15 z Joe Engle, który osiągnął wysokość 51 238 metrów i prędkość 5660 km/h (5,05 Mach).
58 lat temu, 08.07.1965, odbył się 139 lot X-15 z Jack McKayem, który osiągnął wysokość 64 800 metrów i prędkość 5 887 km/h (5,19 Mach).
- 1964 : 111ème vol d'un X-15 avec Joe Engle qui atteint 51 238 mètres d'altitude et 5 660 km/h (mach 5,05)
- 1965 : 139ème vol d'un X-15 avec Jack McKay qui atteint 64 800 mètres d'altitude et 5 887 km/h (mach 5,19)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1677559387928559616
-
42 lata temu, 07.07.1981, Stephen Ptacek wykonał pierwszy lot samolotem zasilanym energią słoneczną nad kanałem La Manche na „Solar Challenger” zaprojektowanym przez AeroVironment Paula MacCready'ego.
Lot demonstracyjny odbył się na dystansie 262 km z Francji do Anglii.
https://www.nasa.gov/centers/armstrong/news/FactSheets/FS-054-DFRC.html
https://en.wikipedia.org/wiki/MacCready_Solar_Challenger
On this day in 1981, the first solar-powered aircraft flight across the English Channel was made by Stephen Ptacek flying Paul MacCready's "Solar Challenger."
https://twitter.com/airandspace/status/1677482950869282817
-
8 lat temu, 09.07.2015, została zainaugurowana działalność ECSAT (European Centre for Space Applications and Telecommunications).
https://upwikipl.top/wiki/European_Centre_for_Space_Applications_and_Telecommunications
https://www.esa.int/Space_in_Member_States/United_Kingdom/Flags_are_raised_at_ESA_s_first_UK_centre
https://en.wikipedia.org/wiki/European_Centre_for_Space_Applications_and_Telecommunications
https://twitter.com/ESA_History/status/1545693489744072706
-
60 lat temu, 09.07.1963, odbył się 88. lot X-15 (prototyp nr 1) z Joe Walkerem, który osiągnął wysokość 69 010 metrów i prędkość 5842 km/h (5,07 Mach).
9 juillet 1963
60ème anniversaire du 88ème vol d'un X-15 (prototype n°1) avec Joe Walker qui atteint 69 010 mètres d'altitude et une vitesse de 5 842 km/h (mach 5,07)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1677924040286281730
-
60 lat temu, 10 lipca 1962 roku, z wyrzutni LC-17B na Cape Canaveral została wystrzelona RN Thor-Delta, która wyniosła na orbitę 78-kilogramowego satelitę Telstar 1.
61 lat temu
http://spacerelics.blogspot.com/2014/06/coupe-du-monde-de-football-partie-1-le.html
10 juillet 1962...
Il y a 60 ans était lancé Telstar.
Un petit parallèle avec les ballons de la Coupe du Monde de football en vous replongeant dans cet ancien article
https://twitter.com/spacemen1969/status/1546013850603991040
Telstar 1 launched on a Thor-Delta OTD in 1962. The 77kg comsat was operational for only 7 months but on 23 July 1962, it was used in the first live broadcast of TV images between the US & Europe. Deactivated on 21 February 1963 it remains in orbit after 61 years.
https://twitter.com/aisoffice/status/1678301912272105475
-
56 lat temu, 11.07.1967, miało miejsce otwarcie Ministerialnej Konferencji mającej określić cele ESRO.
https://www.esa.int/About_Us/ESA_history/The_ESRO_Convention_and_juste_retour
#OTD 55 years ago: 11 July 1967, the 2nd European Space Council (Ministerial Conference), opened in Rome with the objective to define a European space programme #ESRO @ESA_Italia
https://twitter.com/ESA_History/status/1546459321831153665
11 juillet 1967
Il y a 55 ans, Conférence Spatiale Européenne à Rome
cc @NathalieTinjod
https://twitter.com/spacemen1969/status/1546380013536129024
-
54 lata temu, 11.07.1969, David Bowie wydał singiel z piosenką "Space Oddity".
BBC użyła utworu w relacji z pierwszego załogowego lądowania na Księżycu.
https://airandspace.si.edu/stories/editorial/ground-control-major-tom
https://www.youtube.com/watch?v=iYYRH4apXDo
#TDIH in 1969: Days before the launch of #Apollo11, David Bowie released "Space Oddity" as a single. With space-age instrumentation, it caught the attention of the BBC, who used it in their coverage of the first lunar landing mission.
https://twitter.com/airandspace/status/1546571328936976386
On this day in 1969, days before the launch of #Apollo11, David Bowie released "Space Oddity" as a single. With space-age instrumentation, it caught the attention of the BBC, who used it in their coverage of the first lunar landing mission. Read the blog: https://airandspace.si.edu/stories/editorial/ground-control-major-tom-apollo-playlist-part-1
https://twitter.com/airandspace/status/1678814383298707484
-
46 lat temu, 13.07.1977, Fred Haise i Gordon Fullerton odbyli lot STA w ramach przygotowań do pierwszego lotu Enterprise ALT.
46 lat temu, 13.07.1977, odbył się lot Jet Star, w ramach przygotowań do lotów ALT.
https://www.nasa.gov/centers/dryden/multimedia/imagegallery/Jetstar/ECN-2478.html
13 juillet 1977
Il y a 45 ans, après-midi chargé à Edwards
- Vol STA par Fred Haise et Gordon Fullerton en préparation du 1er vol libre ALT d'Enterprise
- Vol Jet Star, toujours en préparatifs de ces vols ALT
https://twitter.com/spacemen1969/status/1547102272529879040
-
34 lata temu, 12.07.1989 o 00:14 z wyrzutni ELA-1 w Kourou została wystrzelona RN Ariane 3, która wyniosła demonstratora technologii komunikacyjnych Olympus-1, który osiągnął orbitę o parametrach: hp=35758 km, ha=35817 km, i=1,20°, t=1436,20 min.
Był to 11. i ostatni lot rakiety Ariane 3.
Był to wtedy największy cywilny satelita telekomunikacyjny, jaki zbudowano.
12.08.1993 po serii anomalii satelita został przeniesiony na orbitę cmentarną.
1989 July 12 - . 00:14 GMT - . Launch Site: Kourou. Launch Complex: Kourou ELA1. LV Family: Ariane. Launch Vehicle: Ariane 3.
Olympus-1 - . Payload: Olympus F1. Mass: 2,595 kg (5,720 lb). Nation: Europe. Agency: ESA. Class: Technology. Type: Communications technology satellite. Spacecraft: Olympus. Completed Operations Date: 1993-08-23 . USAF Sat Cat: 20122 . COSPAR: 1989-053A. Apogee: 35,817 km (22,255 mi). Perigee: 35,758 km (22,218 mi). Inclination: 1.20 deg. Period: 1,436.20 min.
http://www.astronautix.com/j/july12.html
http://www.astronautix.com/o/olympus.html
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1989-053A
https://www.esa.int/ESA_Multimedia/Images/1998/01/Olympus_integration_with_Ariane
https://en.wikipedia.org/wiki/Olympus-1
Olympus F1 (2595 kg) GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/olympus-f1.htm
#OTD 12 July 1989, #ESA's #Olympus communications satellite launched on the last #Ariane3 flight V32
@EsaTelecoms @esa_sts
https://twitter.com/ESA_History/status/1546785565240090630
-
50 lat temu, 13.07.1973, Mirage G8 02 pilotowany przez Jean-Marie Sageta ustanowił nowy rekord prędkości dla samolotu zaprojektowanego w Europie Zachodniej , osiągając prędkość 2,34 Mach na wysokości 12400 m.
Do dzisiaj jest to najwyższa prędkość osiągnięta przez samolot w Europie Zachodniej.
https://fr.wikipedia.org/wiki/Dassault_Mirage_G
#CeJourLà #OnThisDay - Le 13 juillet 1973, à bord du @Dassault_OnAir #Mirage G8-02, Jean-Marie Saget atteint la plus grande vitesse jamais réalisée par un avion en Europe occidentale : Mach 2,34 à 42 000 pieds (📸Mirage G8-01 au @MuseeAirEspace)
https://twitter.com/MuseeAirEspace/status/1679385169642377217
-
45 lat temu, 14.07.1978, została wykonana „symulacja podejścia i lądowania” dla kokpitu przyszłego promu kosmicznego za pomocą TIFS (Convair NC-131H Total In-Flight Simulator).
https://spacemen1969.blogspot.com/2023/07/le-convair-nc-131h-tifs-total-in-flight.html
14 juillet 1978
Il y a 35 ans, on faisait aussi de la ''simulation d'approche et d'atterrissage'' pour le cockpit de la future navette spatiale, avec le TIFS (Convair NC-131H Total In-Flight Simulator)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1679733715038248960https://www.nationalmuseum.af.mil/Visit/Museum-Exhibits/Fact-Sheets/Display/Article/195751/convair-nc-131h-total-in-flight-simulator-tifs/
-
45 lat temu, 14.07.1978 o 10:43 z wyrzutni LC-17A na Cape Canaveral została wystrzelona RN Delta 2914, która wyniosła satelitę ESA GEOS 2 (Geostationary Earth Orbit Satellite) do badań magnetosferycznych, który osiągnął orbitę o parametrach: hp=36027 km, ha=36049 km, i=14,16°, t=1449,00 min.
Model kwalifikacyjny został wystrzelony jako Geos-2 z identycznym ładunkiem jak ESA GEOS 1 i pomyślnie dotarł na zaplanowaną orbitę, której nie osiągnął ESA GEOS 1.
ESA-GEOS 2 był pierwszym satelitą przeznaczonym całkowicie do pomiarów naukowych na równikowej orbicie geostacjonarnej.
Satelity ESA GEOS 1 i 2 zostały zaprojektowane do działania na orbicie geostacjonarnej w celu badania cząstek, pól i plazmy ziemskiej magnetosfery za pomocą siedmiu instrumentów dostarczonych przez dziesięć europejskich laboratoriów.
ESA GEOS 1 służył jako główny satelita dla Międzynarodowego Badania Magnetosferycznego IMS (International Magnetospheric Study) i przeprowadzał pomiary korelacyjne z rozległymi sieciami naziemnymi w Skandynawii.
Dane były przesyłane telemetrycznie w czasie rzeczywistym na pasmie 137. 2 MHz (186 i 744 b/s) oraz 2299,5 MHz (11,91 lub 95,25 kb/s).
Pomiary położenia uzyskano za pomocą czujnika słońca, podwójnego czujnika ziemi na podczerwień i akcelerometrów. Zasilanie zapewniało 7200 ogniw słonecznych zamontowanych na cylindrycznej powierzchni statku kosmicznego.
24 i 25.01.1984 GEOS-2 jako pierwszy satelita ESA został usunięty z orbity geostacjonarnej.
Po 3. manewrach silnikowych 273-kilogramowy satelita osiągnął orbitę h=42426 km.
GEOS-2 wykonuje jeden obrót względem obracającej się Ziemi w ciągu 108 dni.
1978 July 14 - . 10:43 GMT - . Launch Site: Cape Canaveral. Launch Complex: Cape Canaveral LC17A. LV Family: Thor. Launch Vehicle: Delta 2914.
ESA-Geos 2 - . Payload: ESA GEOS 2. Mass: 573 kg (1,263 lb). Nation: Europe. Agency: ESA. Class: Earth. Type: Magnetosphere satellite. Spacecraft: ESA-Geos. Completed Operations Date: 1984-01-24 . USAF Sat Cat: 10981 . COSPAR: 1978-071A. Apogee: 36,049 km (22,399 mi). Perigee: 36,027 km (22,386 mi). Inclination: 14.60 deg. Period: 1,449.00 min.
Magnetospheric research. European Space Agency satellite. Launch time 1043 GMT. Reached initial operational position of 6 deg East on 26 Jul 1978. During the two years of its mission, it will be maintained in position between longitude 0 and 35 deg east in geosynchronous orbit. Positioned in geosynchronous orbit over the Atlantic Ocean at 36 deg E in 1978-1979 over the Atlantic Ocean 6-36 deg E in 1979-1981; over the Atlantic Ocean 24 deg E in 1981; over the Atlantic Ocean 33-37 deg E in 1981-1984 As of 3 September 2001 located at 177.77 deg W drifting at 3.212 deg W per day. As of 2007 Mar 9 located at 179.12E drifting at 3.212W degrees per day.
http://www.astronautix.com/j/july14.html
http://www.astronautix.com/e/esa-geos.html
The de-orbiting of GEOS-2
Beech, P. ; Soop, M. ; van der Ha, J.
On January 24 and 25, 1984, GEOS-2 became the first ESA spacecraft to be removed from geostationary orbit. To raise the spacecraft's orbit, an acceleration along the velocity vector had to be achieved. This was accomplished by firing one of GEOS-2's radial thrusters in a pulse mode. After 3 maneuvers which were telecommanded through the Redu ground station in Belgium, the 273-kg spacecraft was raised to a final orbital altitude of 42,426 km. This paced GEOS-2 in a new near-circular orbit about 260 km above the geostationary altitude. The spacecraft is drifting in a westward direction at a rate of 3.3 degrees per day from its original longitude at 36 degrees east. At this rate, GEOS-2 completes one revolution relative to the rotating earth in 108 days. Because of an increasing number of satellites in geostationary orbit and a growing collision hazard, the operational experience gained in the planning and execution of the GEOS-2 maneuvers will be valuable for similar maneuvers in the future.
https://ui.adsabs.harvard.edu/abs/1984ESABu..38...86B/abstract
https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1978-071A
https://www.eoportal.org/satellite-missions/geos-esa#eop-quick-facts-section
ESA-GEOS 1, 2 [273.6 kg (#1, dry), 571.7 kg (#2)] GEO https://space.skyrocket.de/doc_sdat/esa-geos.htm
#OTD 14 July 1978, launch of #ESA's #GEOS-2 satellite on a #Delta rocket from Cape Canaveral on a mission to study Earth's magnetosphere @esascience@NASAhistory
👉 https://www.esa.int/ESA_Multimedia/Images/1998/01/Geos-2_launch
https://twitter.com/ESA_History/status/1547527368960610304
-
61 lat temu, 16.07.1962 odbył się 61. lot X-15 (prototyp 1) z Joe Walkerem, który osiągnął wysokość 32 670 metrów i prędkość 5911 km/h (5,37 Mach).
https://twitter.com/spacemen1969/status/1548094999606091777
-
(1)
61 lat temu, 17.07.1962, odbył się 62. lot X-15.
Robert White jako pierwszy osiągnął wysokość 95,9 km, tym samym sięgając kosmosu (według kryteriów USAF).
Maksymalna prędkość lotu wyniosła 6166 km/h
Został Pierwszym człowiekiem, który przekroczył prędkość Mach 5 oraz Mach 6.
17 juillet 1962
Il y a 60 ans, lors du 62ème vol du X-15, Robert White est le 1er à atteindre l'espace (selon les critères de l'USAF) avec une altitude de 95,9 km à une vitesse de 6 166 km/h
Il a été le 1er homme à franchir Mach 5 et a déjà dépassé Mach 6
https://twitter.com/spacemen1969/status/1548551824042405889https://twitter.com/spacemen1969/status/1680458490568114181Major General Robert White earned his astronaut wings in the X-15 when he reached 95.9 km (59.6 mi) in altitude #OTD in 1962, setting a world record.
Oh, and he was also the first pilot to fly to Mach 4, 5 & 6
https://twitter.com/NASAhistory/status/1680947972186537985
-
(2)
-
60 lat temu odbył się 89. lot X-15 z Robertem Rushworthem, który osiągnął wysokość 31 940 metrów i prędkość 6315 km/h (5,63 Mach).
18 juillet 1963
60ème anniversaire du 89ème vol d'un X-15 avec Robert Rushworth qui atteint 31 940 mètres d'altitude et une vitesse de 6 315 km/h (mach 5,63)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1681185531072315395
-
57 lat temu, 18.07.1966, odbył się 161. lot X-15 z Billem Daną, który osiągnął wysokość 29290 metrów i prędkość 5176 km/h (4,71 Mach).
1966 : 161ème vol d'un X-15 avec Bill Dana qui atteint 29 290 mètres d'altitude et une vitesse de 5 176 km/h (mach 4,71)
https://twitter.com/spacemen1969/status/1548915470304043009
-
61 lat temu, 19.07.1962, odbył się 63. lot X-15 z Johnem McKayem, który osiągnął 25 680 metrów i 5590 km/h (5,18 Mach).
https://twitter.com/spacemen1969/status/1549279116356210690
-
60 lat temu, 19.07.1963, odbył się 90 lot X-15.
Joe Walker osiągnął prędkość 5969 km/h (5,50 Mach) i osiągnął rekordową wysokość 106 km (którą pobił ponownie miesiąc później), tym samym oficjalnie czyniąc go skrzydlatym astronautą...
60ème anniversaire du 90ème vol d'un X-15.
Joe Walker atteint la vitesse de 5 969 km/h (mach 5.50) et une altitude record de 106 km (qu'il battra de nouveau un mois plus tard) le faisant ainsi officiellement astronaute-ailé... mais
https://spacerelics.blogspot.com/2013/08/22-aout-1963-plus-haute-altitude.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1681547163963195392
1963 July 19 - . 18:20 GMT - . Launch Site: Edwards. Launch Complex: Smith Ranch Lake DZ. Launch Pad: Edwards RW04/22. Launch Platform: NB-52 008.
X-15A VO,UVP,IR,HS,Balloon Test/Technology/Ultraviolet Astronomy mission - . Nation: USA. Agency: NASA, USAF. Spacecraft: X-15A. Apogee: 106 km (65 mi).
Maximum Speed - 5969 kph. Maximum Altitude - 106010 m. Astronaut wings flight. 80 cm diameter balloon dragged on 30 m line to measure air density. First X-15 astronaut flight (FAI definition); fourth astronaut wings flight (USAF definition). Air dropped in Smith Ranch Lake DZ.
http://www.astronautix.com/j/july19.html
60 lat temu, 19.07.1963 roku o 18:20:05 czasu UT, samolot rakietowy X-15 (56-6672) został zrzucony ze zmodyfikowanego bombowca NB-52B (52-008). Po kilku minutach lotu przekroczył (dla większości świata) magiczną granicę 100 km. Był to 90. samodzielny lot X-15.
W ten sposób pilot testowy Joseph Walker stał się pierwszą osobą, która dotarła w przestrzeń kosmiczną (uwaga, a nie orbita) w skrzydlatej maszynie. Maksymalna wysokość lotu wynosiła 347 800 stóp, czyli 106,01 km. Niecały miesiąc później ta sama maszyna X-15 i pilot wykonali podobny lot.
https://twitter.com/Kosmo_Michal/status/1681732855334879239
-
56 lat temu, 20.07.1967, odbył się 185. lot X-15 z Billem Daną, który osiągnął wysokość 25 720 metrów i 5942 km/h (5,44 Mach).
185ème vol d(un X-15 avec Bill Dana qui atteint 25 720 mètres d'altitude et 5 942 km/h (mach 5,44)
Interview pour Space Quotes - Souvenirs d'espace
https://spacemen1969.blogspot.com/2010/05/interview-de-william-bill-dana-pilote.html
Les vols en X-15 de Bill Dana
https://spacerelics.blogspot.com/2020/11/les-vols-en-x-15-de-bill-dana-les.html
https://twitter.com/spacemen1969/status/1549637729440321537
1967 July 20 - . 17:11 GMT - . Launch Site: Edwards. Launch Complex: Hidden Hills DZ. Launch Pad: Edwards RW04/22. Launch Platform: NB-52 008.
X-15A HT/Guid/Telem test - . Nation: USA. Agency: NASA, USAF. Spacecraft: X-15A. Apogee: 25 km (15 mi). Maximum Speed - 5942 kph. Maximum Altitude - 25720 m. Air dropped in Hidden Hills DZ..
http://www.astronautix.com/j/july20.html
-
39 lat temu, 20.07.1984, ustanowiono święto Space Exploration Day.
https://www.freepressjournal.in/world/space-exploration-day-know-its-history-significance-and-other-details
https://www.holidaycalendar.io/holiday/space-exploration-day
#OTD in 1984 #PresidentReagan participated in a ceremony commemorating the 15th Anniversary of the Apollo 11 Lunar Landing and proclaiming 07/20/1984 as Space Exploration Day.
https://twitter.com/Reagan_Library/status/1549778659581370368
-
International Moon Day 20.07.
https://twitter.com/Poland/status/1681949196155273216
Happy #InternationalMoonDay🌕!
Drifting through the darkness of the universe🌌, we are never alone. We have a cosmic friend that is always with us.
Let us celebrate the achievements of all states in #Moon exploration & raise awareness about #sustainable future endeavours!
https://twitter.com/UNOOSA/status/1681950952150925313
https://twitter.com/UNOOSA/status/1547914431773884418
https://twitter.com/ESA_History/status/1682020592294461440
https://twitter.com/esascience/status/1682020814747734017
-
Pojawił się ostatnio dział Kalendaria, ale z podziałem na kategorie załogowe i niezałogowe.
Może warto dodać jako 3. kategorię: Inne wydarzenia ?
29.07.1958 uchwalono dekret o utworzeniu NASA (National Aeronautics and Space Act).
Ce 29 juillet 1958, le décret portant la création de la NASA est voté (National Aeronautics and Space Act of 1958 (Pub.L. 85–568).
La NASA commencera son activité effective et administrative le 1er octobre 1958 (en succédant au NACA).
Joyeux 65ème anniversaire à la @NASA
https://twitter.com/spacemen1969/status/1685169532984274946https://history.nasa.gov/spaceact.html
https://www.nasa.gov/feature/65-years-ago-the-national-aeronautics-and-space-act-of-1958-creates-nasa
#TDIH in 1958: President Eisenhower signed the National Aeronautics and Space Act (Public Law 85–568), establishing @NASA.
📷: President Eisenhower tours the George C. Marshall Space Flight Center in Huntsville, Alabama, circa 1960.
https://twitter.com/airandspace/status/1685406115683606528
-
Book Lovers Day jest w USA obchodzony 09.08.
NASA History Series zawiera ponad 200 książek i monografii dotyczących szerokiego zakresu tematów związanych z astronautyką.
Apollo, X-planes, and everything in-between: celebrate #BookLoversDay with some aerospace history!
We have more than 200 books in our NASA History Series available to download for free: https://go.nasa.gov/3YpXPJ1
https://twitter.com/NASAhistory/status/1689275348133801985
-
National Aviation Day jest obchodzony w USA 19.08.
Święto zostało ustanowione w 1939 przez prezydenta Franklina Delano Roosevelta , który wydał proklamację, w której wyznaczył rocznicę urodzin Orville'a Wrighta (https://en.wikipedia.org/wiki/Wright_brothers) na Narodowy Dzień Lotnictwa.
https://en.wikipedia.org/wiki/National_Aviation_Day
Hold on tight! It's #NationalAviationDay!
Orville Wright, born #OTD in 1871, is on the left of the Wright Brothers' 1902 glider with Wilbur at the controls. #DYK that Orville Wright was one of the early members of the NACA, which became NASA in 1958? https://go.nasa.gov/3P1B5vR
https://twitter.com/NASAhistory/status/1692899222419288297
Happy #NationalAviationDay, aka every day at the National Air and Space Museum!
To celebrate, tell us: What's your favorite aircraft in our collection?
https://twitter.com/airandspace/status/1692942088315228192
-
Wszystkiego najlepszego dla Autorów i upamiętnienia poza Ziemią :)
25 lat działania serwisu "Loty kosmiczne"
01.09. minęło 25 lat od uruchomienia serwisu "Loty kosmiczne".
http://lk.astronautilus.pl/n230901.htm#01
Chris Hadfield and Barenaked Ladies | I.S.S. (Is Somebody Singing)
https://www.youtube.com/watch?v=AvAnfi8WpVE
-
10.09.1993 w USA wyemitowano pierwszy odcinek jednego z największych kultowych seriali w historii telewizji i science-fiction "Z Archiwum X" [The X-Files].
Serial był emitowany do 19.05.2002 na kanale Fox.
We Francji M6 po raz pierwszy rozpoczął emisję serialu 12.06.1994.
Dwóch głównych aktorów, David Duchovny, czyli agent Fox Mulder i Gillian Anderson, alias agentka Dana Scully, stanie się światowymi gwiazdami.
Seria będzie sławić „naczynie”, które jest obecnie najpopularniejsze: telefon komórkowy.
https://twitter.com/spacemen1969/status/1700820980891848986
Niezapomniana czołówka serialu
https://www.youtube.com/watch?v=6qKAv2T4yE8&t=2s
The X-Files - Scully meets Mulder for the first time [1x01 - Pilot]
https://www.youtube.com/watch?v=KomquOrtcCc
https://www.filmweb.pl/serial/Z+archiwum+X-2016-745588
https://www.female.com.au/david%20duchovny%20and%20gillian%20anderson%20x%20files%20interview.htm
https://www.theguardian.com/culture/2021/aug/18/david-duchovny-interview-the-x-files-music-writing
https://pl.wikipedia.org/wiki/Z_Archiwum_X
-
(1)
2 grudzień to dzień obfitujący w załogowe starty:
1974 Sojuz 16 EPAS Buran (http://lk.astronautilus.pl/loty/s16.htm)
1988 STS-27 Atlantis/F-3 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts27.htm)
1990 STS-35 Columbia/F-10 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts35.htm)
There have been 6 launches OTD in human spaceflight history, 2 from Site 1 at Baikonur & 4 from LC-39 at KSC. Across a 19 year period they are: Soyuz 16 (1974), STS-27 (1988), STS-35 (1990) &....
https://x.com/aisoffice/status/1730860177744597132
-
(2)
1990 Sojuz TM-11 Mir OE-8/Kosmoreporter Derbent (http://lk.astronautilus.pl/loty/stm11.htm)
1992 STS-53 Discovery/F-15 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts53.htm)
1993 STS-61 Endeavour/F-5 HST SM-1 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts61.htm)
Jeffrey Alan Hoffman (http://lk.astronautilus.pl/astros/161.htm) dwukrotnie wystartował w kosmos 2 grudnia..
...Sojuz TM-11 (1990), STS-53 (1992) i STS-61 (1993).
https://x.com/aisoffice/status/1730860514396278933
-
18.12.1973 po raz pierwszy w kosmosie znalazło się jednocześnie 5 osób:
Sojuz 13 Kawkaz (http://lk.astronautilus.pl/loty/s13.htm)
Skylab SL-4/AS-208 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sl4.htm)
Obecnie na orbicie przebywa 10 osób:
Crew Dragon F12 SpaceX Crew-7/huginn Endurance C210 F3 (http://lk.astronautilus.pl/loty/dr8.htm)
Sojuz MS-24 ISS-70S Antares (http://lk.astronautilus.pl/loty/sms24.htm)
Shenzhou-17 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sz17.htm)
50 lat temu na orbicie przebywało 2. Rosjan i 3. Amerykanów.
Obecnie w kosmosie przebywają: 3. Rosjan, 3. Chińczyków, 2. Amerykanki, Japończyk i Duńczyk.
(https://pbs.twimg.com/media/GBncD2-WEAAFinR?format=jpg&name=4096x4096)(https://pbs.twimg.com/media/GBncI_QWQAA7EyN?format=jpg&name=large)
When Soyuz 13 launched OTD in 1973 5 people were in Earth orbit for the first time, 2 on Soyuz & the 3 Skylab 4 crew. Today, 50 yrs later we have 10 onboard 2 space stations, 7 on ISS (Expedition 70) & the 3 6th expedition crew on Tiangong. Wonder how many & where 2073 will see?
https://x.com/aisoffice/status/1736661501073567765
-
Statystyki obchodów Bożego Narodzenia i Nowego Roku w kosmosie (1)
(https://pbs.twimg.com/media/GChz7yVXsAAssx3?format=jpg&name=4096x4096)
Od 1987 roku bożonarodzeniowe święta są nieustannie świętowane na orbicie wokółziemskiej.
Od 1988 roku witanie Nowego Roku w kosmosie miało tylko przerwę w 2000 roku.
Załoga STS-103 Discovery (http://lk.astronautilus.pl/loty/sts103.htm) w 1999 roku spędziła Boże Narodzenie na orbicie, jako jedyna załoga promu kosmicznego, która tego doświadczyła.
W 2021 po raz pierwszy czas Bożego Narodzenia był jednocześnie spędzany na ISS i CSS (Chińska Stacja Orbitalna), jak i początek Nowego 2022 Roku.
Po raz pierwszy Nowy Rok był witany na orbicie wokółziemskiej przez załogę Skylab 4 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sl4.htm) w 1974.
Po raz drugi zdarzyło się to załodze Sojuza-26 (http://lk.astronautilus.pl/loty/s26.htm) przebywającej na pokładzie stacji orbitalnej Salut-6 w 1978 roku.
Następna taka sytuacja miała miejsce dokładnie 10 lat później na stacji orbitalnej Mir z udziałem
Władimira Titowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm) i Musy Manarowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm).
W 2018 roku z powodu awarii w czasie startu Sojuza MS-10 (http://lk.astronautilus.pl/loty/sms10.htm) na świętowanie Bożego Narodzenia i Nowego Roku 2018 nie dotarli na ISS Aleksiej Owczynin (http://lk.astronautilus.pl/astros/544.htm) i Tyler Hague (http://lk.astronautilus.pl/astros/556.htm).
Oprócz Rosjan Nowy Rok w kosmosie rozpoczynali na Mirze:
1995 Thomas Reiter (http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm) ( Niemiec)
1997 John Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (USA)
1998 Dave Wolf (http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm) (USA)
Jedynie Boże Narodzenie na orbicie spędzili cudzoziemcy:
1999 Jean-François Clervoy (http://lk.astronautilus.pl/astros/320.htm) (Francja)
1999 Claude Nicollier (http://lk.astronautilus.pl/astros/277.htm) (Szwajcaria)
Lista astronautów, którzy powrócili na Ziemię po świętach bożonarodzeniowych, ale przed rozpoczęciem Nowego Roku
(kolorem są wyróżnione loty noworoczne tych astronautów)
01 Frank Borman II (http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm) (USA) 1968
02 James Lovell, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm) (USA) 1968
03 William Anders (http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm) (USA) 1968
04 Piotr Klimuk (http://lk.astronautilus.pl/astros/69.htm) (ZSRR) 1973
05 Walentin Lebiediew (http://lk.astronautilus.pl/astros/70.htm) (ZSRR) 1973
06 Jurij Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm) (ZSRR) 1978, 1987
07 Aleksandr Aleksandrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/123.htm) (ZSRR) 1987
08 Anatolij Lewczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/204.htm) (ZSRR) 1987 +
09 Curtis Brown, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/279.htm) (USA) 1999
10 Scott Kelly (http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm) (USA) 1999, 2011, 2016
11 Steven Smith (http://lk.astronautilus.pl/astros/316.htm) (USA) 1999
12 Jean-François Clervoy (http://lk.astronautilus.pl/astros/320.htm) (Francja) 1999
13 John Grunsfeld (http://lk.astronautilus.pl/astros/323.htm) (USA) 1999
14 Colin Foale (http://lk.astronautilus.pl/astros/268.htm) (USA) 1999, 2004
15 Claude Nicollier (http://lk.astronautilus.pl/astros/277.htm) (Szwajcaria) 1999
Kosmonauci, którzy spędzali Nowy Rok na 2. stacjach orbitalnych (Mir i ISS)
Siergiej Krikalow (http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm) (Rosja) 1989, 1992, 2001
Jurij Gidzenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/329.htm) (Rosja) 1996, 2001
Aleksandr Kaleri (http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm) (Rosja) 1997, 2004, 2011
Do dziś świętowanie Bożego Narodzenia i Nowego Roku odbywało się z udziałem 137 ludzi (172 załogantów).
Nowy Rok był obecnie świętowany w kosmosie po raz 37., a święta bożonarodzeniowe spędzano 39 razy, przy czym w 1973 roku równocześnie Rosjanie i Amerykanie osobno spędzali Boże Narodzenie w kosmosie.
Boże Narodzenie spędziło na orbicie 137 ludzi (172 załogantów) - krótka statystyka:
USA 55 (63 załogantów)
ZSRR/Rosja 56 (81 załogantów)
Chiny 9 (9 załogantów)
Inne kraje 17 (19 załogantów) :
Niemcy 2
Francja 2
Szwajcaria 1
Japonia 4 (6 załogantów)
Włochy 3
Holandia 1
Kanada 2
W. Brytania 1
Dania 1
Załogi witały Nowy Rok na pokładach następujących stacji orbitalnych:
Skylab 1 raz - 1974
Salut-6 1 raz - 1978
Mir 12 razy - 1988 – 1999
ISS 24 razy – od 2001
CSS 3 razy - od 2022
Od czasu zwiększenia liczebności załóg ekspedycji ISS, święta Bożego Narodzenia od 2009 są świętowane nie tylko przez Rosjan i Amerykanów.
Obchody Nowego Roku począwszy od 2010 odbywają się z udziałem przedstawicieli krajów spoza tych dominujących w załogowej obsadzie ISS.
Do dzisiaj 125 ludzi (157 załogantów) witało Nowy Rok na orbicie.
Więcej niż jeden raz świętowało Nowy Rok na orbicie 26. astronautów w tym 4. trzykrotnie i 1 czterokrotnie:
Rosja 52 (76 załogantów)
USA 49 (55 załogantów)
Chiny 9
Niemcy 2
Japonia 4 (6 załogantów)
Włochy 3
Holandia 1
Kanada 2
W. Brytania 1
Francja 1
Dania 1
Razem 15. (17. załogantów) przedstawicieli poza Rosją, USA, Chinami.
Statystyka świętowania Nowego Roku z podziałem na stacje orbitalne:
Skylab
1 raz z udziałem 3. astronautów
Salut 6
1 raz z udziałem 2. kosmonautów
Mir
12 razy z udziałem 20. kosmonautów (29. załogantów). Oprócz Rosjan Nowy Rok na Mirze spędzało 2. Amerykanów i Niemiec.
ISS
24 razy z udziałem 94. astronautów i kosmonautów (114. załogantów), w tym 14 .(16. załogantów) przedstawicieli innych krajów.
CSS
3 razy z udziałem 9 tajkonautów (9 załogantów).
W dotychczasowych obchodach świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku na ISS brało udział 94. astronautów (114 załogantów) - krótka statystyka:
Rosja 36 (48 załogantów)
USA 44 (50 załogantów)
pozostałe kraje 14 (16 załogantów):
Włochy 3
Holandia 1
W. Brytania 1
Francja 1
Japonia 4 (6 załogantów)
Kanada 1
Francja 1
Niemcy 1
Dania 1
Do tej pory czas świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku na CSS spędziło 9. tajkonautów (9 załogantów) - krótka statystyka:
Chiny 9
Na ISS Nowy Rok witali oprócz Rosjan i Amerykanów:
2010, 2021 Soichi Noguchi (http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm) Japonia
2011 Paolo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm) Włochy
2012 André Kuipers (http://lk.astronautilus.pl/astros/432.htm) Holandia
2013 Chris Hadfield (http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm) Kanada
2014, 2023 Koichi Wakata (http://lk.astronautilus.pl/astros/341.htm) Japonia
2015 Samantha Cristoforetti (http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm) Francja
2016 Timothy Peake (http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm) Wielka Brytania
2017 Thomas Pesquet (http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm) Francja
2018 Norishige Kanai (http://lk.astronautilus.pl/astros/553.htm) Japonia
2019 David Saint-Jacques (http://lk.astronautilus.pl/astros/557.htm) Kanada
2020 Luca Parmitano (http://lk.astronautilus.pl/astros/529.htm) Włochy
2022 Matthias Maurer (http://lk.astronautilus.pl/astros/576.htm) Niemcy
2024 Andreas Enevold Mogensen (http://lk.astronautilus.pl/astros/541.htm) Dania
2024 Satoshi Furukawa (http://lk.astronautilus.pl/astros/520.htm) Japonia
(wersja skorygowana i zmieniona)
-
Statystyki obchodów Bożego Narodzenia i Nowego Roku w kosmosie (2)
Lista astronautów świętujących Nowy Rok w kosmosie
(kolorem pomarańczowym są wyróżnione loty bożonarodzeniowe astronautów, a czerwonym loty noworoczne tych, którzy więcej niż raz spędzili Nowy Rok na poza Ziemią)
001 Gerald Carr (http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm) (USA) 1974 +
002 Edward George Gibson (http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm) (USA) 1974
003 William Pogue (http://lk.astronautilus.pl/astros/68.htm) (USA) 1974 +
004 Jurij Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/85.htm) (ZSRR) 1978, 1987
005 Gieorgij Grieczko (http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm) (ZSRR) 1978 +
006 Władimir Titow (http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm) (ZSRR) 1988
007 Musa Manarow (http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm) (ZSRR) 1988, 1991
008 Aleksandr Wołkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/183.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1992
009 Siergiej Krikalow (http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1992, 2001
010 Walerij Polakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm) (ZSRR, Rosja) 1989, 1995 +
011 Aleksandr Wiktorienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/201.htm) (ZSRR, Rosja) 1990, 1995 +
012 Aleksandr Sieriebrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/110.htm) (ZSRR, Rosja) 1990, 1994 +
013 Wiktor Afanasjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/238.htm) (ZSRR) 1991
014 Anatolij Sołowjow (http://lk.astronautilus.pl/astros/205.htm) (Rosja) 1993, 1998
015 Siergiej Awdiejew (http://lk.astronautilus.pl/astros/274.htm) (Rosja) 1993, 1996, 1999
016 Wasilij Cyblijew (http://lk.astronautilus.pl/astros/296.htm) (Rosja) 1994
017 Jelena Kondakowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/317.htm) (Rosja) 1995, 1. kobieta
018 Jurij Gidzenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/329.htm) (Rosja) 1996, 2001
019 Thomas Reiter (http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm) (Niemcy, 1. ESA) 1996
020 Walerij Korzun (http://lk.astronautilus.pl/astros/351.htm) (Rosja) 1997
021 Aleksandr Kaleri (http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm) (Rosja) 1997, 2004, 2011
022 John Blaha (http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm) (USA) 1997
023 Pawieł Winogradow (http://lk.astronautilus.pl/astros/360.htm) (Rosja) 1998
024 David Wolf (http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm) (USA) 1998
025 Giennadij Padałka (http://lk.astronautilus.pl/astros/381.htm) (Rosja) 1999
026 William Shepherd (http://lk.astronautilus.pl/astros/211.htm) (USA) 2001
027 Jurij Onufrijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/342.htm) (Rosja) 2002
028 Carl Walz (http://lk.astronautilus.pl/astros/300.htm) (USA) 2002
029 Daniel Bursch (http://lk.astronautilus.pl/astros/299.htm) (USA) 2002
030 Kenneth Bowersox (http://lk.astronautilus.pl/astros/271.htm) (USA) 2003
031 Donald Pettit (http://lk.astronautilus.pl/astros/426.htm) (USA) 2003, 2012
032 Nikołaj Budarin (http://lk.astronautilus.pl/astros/326.htm) (Rosja) 2003
033 Colin Foale (http://lk.astronautilus.pl/astros/268.htm) (USA) 1999, 2004
034 Saliżan Szaripow (http://lk.astronautilus.pl/astros/372.htm) (Rosja) 2005
035 Leroy Chiao (http://lk.astronautilus.pl/astros/311.htm) (USA) 2005
036 Walerij Tokariew (http://lk.astronautilus.pl/astros/388.htm) (Rosja) 2006
037 William McArthur, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/302.htm) (USA) 2006
038 Michaił Tiurin (http://lk.astronautilus.pl/astros/406.htm) (Rosja) 2007, 2014
039 Michael Lopez-Alegria (http://lk.astronautilus.pl/astros/334.htm) (USA) 2007
040 Sunita Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/451.htm) (USA) 2007, 2. kobieta
041 Jurij Malenczenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/308.htm) (Rosja) 2008, 2016
042 Peggy Whitson (http://lk.astronautilus.pl/astros/419.htm) (USA) 2008, 2017 3. kobieta
043 Daniel Tani (http://lk.astronautilus.pl/astros/409.htm) (USA) 2008
044 Jurij Łonczakow (http://lk.astronautilus.pl/astros/402.htm) (Rosja) 2009
045 Edward Fincke (http://lk.astronautilus.pl/astros/433.htm) (USA) 2009
046 Sandra Magnus (http://lk.astronautilus.pl/astros/421.htm) (USA) 2009, 4. kobieta
047 Maksim Surajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/503.htm) (Rosja) 2010
048 Jeffrey Williams (http://lk.astronautilus.pl/astros/393.htm) (USA) 2010
049 Oleg Kotow (http://lk.astronautilus.pl/astros/452.htm) (Rosja) 2010, 2014
050 Soichi Noguchi (http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm) (1. Japończyk), 2010, 2021
051 Timothy Creamer (http://lk.astronautilus.pl/astros/508.htm) (USA) 2010
052 Oleg Skripoczka (http://lk.astronautilus.pl/astros/516.htm) (Rosja) 2011, 2020
053 Scott Kelly (http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm) (USA) 1999, 2011, 2016
054 Dmitrij Kondratjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/517.htm) (Rosja) 2011
055 Paolo Nespoli (http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm) (Włochy, 2. ESA) 2011
056 Catherine Coleman (http://lk.astronautilus.pl/astros/333.htm) (USA) 2011, 5. kobieta
057 Anton Szkaplerow (http://lk.astronautilus.pl/astros/521.htm) (Rosja) 2012, 2015, 2018, 2022
058 Anatolij Iwaniszyn (http://lk.astronautilus.pl/astros/522.htm) (Rosja) 2012
059 Daniel Burbank (http://lk.astronautilus.pl/astros/395.htm) (USA) 2012
060 Oleg Kononienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/473.htm) (Rosja) 2012, 2019, 2024
061 André Kuipers (http://lk.astronautilus.pl/astros/432.htm) (Holandia, 3. ESA) 2012
062 Oleg Nowickij (http://lk.astronautilus.pl/astros/526.htm) (Rosja) 2013, 2017
063 Jewgienij Tariełkin (http://lk.astronautilus.pl/astros/527.htm) (Rosja) 2013
064 Kevin Anthony Ford (http://lk.astronautilus.pl/astros/500.htm) (USA) 2013
065 Roman Romanienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/495.htm) (Rosja) 2013
066 Chris Hadfield (http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm) (1. Kanadyjczyk) 2013
067 Thomas Marshburn (http://lk.astronautilus.pl/astros/498.htm) (USA) 2013, 2022
068 Siergiej Riazanskij (http://lk.astronautilus.pl/astros/532.htm) (Rosja) 2014
069 Michael Hopkins (http://lk.astronautilus.pl/astros/533.htm) (USA) 2014, 2021
070 Richard Mastracchio (http://lk.astronautilus.pl/astros/394.htm) (USA) 2014
071 Koichi Wakata (http://lk.astronautilus.pl/astros/341.htm) (2. Japończyk) 2014, 2023
072 Aleksandr Samokutiajew (http://lk.astronautilus.pl/astros/518.htm) (Rosja) 2015
073 Jelena Sierowa (http://lk.astronautilus.pl/astros/537.htm) (Rosja) 2015, 6. kobieta
074 Barry Wilmore (http://lk.astronautilus.pl/astros/505.htm) (USA) 2015
075 Samantha Cristoforetti (http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm) (Włochy, 4. ESA) 2015, 7. kobieta
076 Terry Virts (http://lk.astronautilus.pl/astros/509.htm) (USA) 2015
077 Michaił Kornijenko (http://lk.astronautilus.pl/astros/511.htm) (Rosja) 2016
078 Siergiej Wołkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/472.htm) (Rosja) 2016
079 Timothy Kopra (http://lk.astronautilus.pl/astros/499.htm) (USA) 2016
080 Timothy Peake (http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm) (Wielka Brytania, 5. ESA) 2016
081 Siergiej Ryżykow (http://lk.astronautilus.pl/astros/548.htm) (Rosja) 2017, 2021
082 Andriej Borisienko (http://lk.astronautilus.pl/astros/519.htm) (Rosja) 2017
083 Robert Kimbrough (http://lk.astronautilus.pl/astros/486.htm) (USA) 2017
084 Thomas Pesquet (http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm) (Francja, 6. ESA) 2017
085 Aleksandr Misurkin (http://lk.astronautilus.pl/astros/528.htm) (Rosja) 2018
086 Mark Vande Hei (http://lk.astronautilus.pl/astros/551.htm) (USA) 2018, 2022
087 Joseph Acaba (http://lk.astronautilus.pl/astros/488.htm) (USA) 2018
088 Scott Tingle (http://lk.astronautilus.pl/astros/552.htm) (USA) 2018
089 Norishige Kanai (http://lk.astronautilus.pl/astros/553.htm) (3. Japończyk) 2018
090 David Saint-Jacques (http://lk.astronautilus.pl/astros/557.htm) (2. Kanadyjczyk) 2019
091 Anne McClain (http://lk.astronautilus.pl/astros/558.htm) (USA) 2019, 8. kobieta
092 Christina Koch (http://lk.astronautilus.pl/astros/559.htm) (USA) 2020, 9. kobieta
093 Aleksandr Skworcow (http://lk.astronautilus.pl/astros/510.htm) (Rosja) 2020
094 Luca Parmitano (http://lk.astronautilus.pl/astros/529.htm) (Włochy, 7. ESA) 2020
095 Andrew Morgan (http://lk.astronautilus.pl/astros/560.htm) (USA) 2020
096 Jessica Meir (http://lk.astronautilus.pl/astros/561.htm) (USA) 2020, 10. kobieta
097 Siergiej Kudź-Swierczkow (http://lk.astronautilus.pl/astros/564.htm) (Rosja) 2021
098 Kathleen Rubins (http://lk.astronautilus.pl/astros/546.htm) (USA) 2021, 11. kobieta
099 Victor Jerome 'IKE' Glover, Jr. (http://lk.astronautilus.pl/astros/565.htm) (USA) 2021
100 Shannon Walker (http://lk.astronautilus.pl/astros/515.htm) (USA) 2021, 12. kobieta
101 Piotr Dubrow (http://lk.astronautilus.pl/astros/566.htm) (Rosja) 2022
102 Zhai Zhigang (http://lk.astronautilus.pl/astros/480.htm) (Chiny) 2022
103 Wang Yaping (http://lk.astronautilus.pl/astros/531.htm) (Chiny) 2022, 13. kobieta
104 Ye Guangfu (http://lk.astronautilus.pl/astros/574.htm) (Chiny) 2022
105 Raja Chari (http://lk.astronautilus.pl/astros/575.htm) (USA) 2022
106 Matthias Maurer (http://lk.astronautilus.pl/astros/576.htm) (Niemcy, 8. ESA) 2022
107 Kayla Sax Barron (http://lk.astronautilus.pl/astros/577.htm) (USA) 2022, 14. kobieta
108 Siergiej Walerjewicz Prokopjew (http://lk.astronautilus.pl/astros/554.htm) (Rosja) 2023
109 Dmitrij Aleksandrowicz Pietielin (http://lk.astronautilus.pl/astros/588.htm) (Rosja) 2023
110 Francisco Carlos 'Frank' Rubio (http://lk.astronautilus.pl/astros/589.htm) (USA) 2023
111 Nicole Aunapu 'Duke' Mann (http://lk.astronautilus.pl/astros/590.htm) (USA) 2023, 15. kobieta
112 Josh Aaron 'Blue' Cassada (http://lk.astronautilus.pl/astros/591.htm) (USA) 2023
113 Anna Jurjewna Kikina (http://lk.astronautilus.pl/astros/592.htm) (Rosja) 2023, 16. kobieta
114 Fei Junlong (http://lk.astronautilus.pl/astros/438.htm) (Chiny) 2023
115 Deng Qingming (http://lk.astronautilus.pl/astros/593.htm) (Chiny) 2023
116 Zhang Lu (http://lk.astronautilus.pl/astros/594.htm) (Chiny) 2023
117 Jasmin Moghbeli (http://lk.astronautilus.pl/astros/603.htm) (USA) 2024 17. kobieta
118 Andreas Enevold Mogensen (http://lk.astronautilus.pl/astros/541.htm) (Dania, 9. ESA) 2024
119 Satoshi Furukawa (http://lk.astronautilus.pl/astros/520.htm) (4. Japończyk) 2024
120 Konstantin Siergiejewicz Borisow (http://lk.astronautilus.pl/astros/604.htm) (Rosja) 2024
121 Nikołaj Aleksandrowicz Czub (http://lk.astronautilus.pl/astros/605.htm) (Rosja) 2024
122 Loral Ashley O'Hara (http://lk.astronautilus.pl/astros/606.htm) (USA) 2024 18. kobieta
123 Tang Hongbo (http://lk.astronautilus.pl/astros/567.htm) (Chiny) 2024
124 Tang Shengjie (http://lk.astronautilus.pl/astros/607.htm) (Chiny) 2024
125 Jiang Xinlin (http://lk.astronautilus.pl/astros/608.htm) (Chiny) 2024
Zestawienie Bożego Narodzenia / Nowego Roku na orbicie w latach 1968-2023 (http://lk.astronautilus.pl/temp/neo/zestawienie.html)
2020 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg139868#msg139868
2021 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg155508#msg155508
2022 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg173014#msg173014
2023 https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg180893#msg180893
https://www.nasa.gov/history/celebrating-the-holiday-season-in-space-2023/
ISS https://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=5413.msg188642#msg188642
-
https://twitter.com/NASA/status/1750535619095273738
https://x.com/NASAKennedy/status/1750534315262325077
https://x.com/ExploreSpaceKSC/status/1750575725751734541
https://x.com/Astro2fish/status/1750580051224011196
https://nationaltoday.com/nasas-day-of-remembrance/
https://spacepolicyonline.com/events/nasa-day-of-remembrance-jan-25-2024-ksc/
https://www.flickr.com/photos/nasahqphoto/albums/72177720314287563/with/53482108222
https://twitter.com/NASA_Johnson/status/1750736159116869644
Day of Remembrance: A reflection and honoring of the lives lost and a recommitment to a culture of safety. JSC honors our fallen heroes today, on Day of Remembrance with Center Director remarks, a moment of silence, a NASA T-38 flyover, and the Texas A&M Squadron performing Taps followed by a Tree Grove procession to place flowers at the Apollo, Challenger, and Columbia Trees.
The tree grove pays tribute to the crew members of Apollo 1, space shuttles Challenger and Columbia, and all other members of the NASA family other astronauts who have perished in the line of duty.
In the words of Bill Nelson today:
“The astronaut’s legacy will live on though you, the families, and through NASA, through the United States, indeed the world. While it’s a solemn day, it’s a day of reflection. It’s a day to honor their ultimate sacrifice in the pursuit of discovery.”
-
NASA's Day of Remembrance 2024 [Image 1 of 33]
(https://d1ldvf68ux039x.cloudfront.net/thumbs/photos/2401/8211482/1000w_q95.jpg)
(https://d1ldvf68ux039x.cloudfront.net/thumbs/photos/2401/8211486/1000w_q95.jpg)
(https://d1ldvf68ux039x.cloudfront.net/thumbs/photos/2401/8211488/1000w_q95.jpg)
(https://d1ldvf68ux039x.cloudfront.net/thumbs/photos/2401/8211492/1000w_q95.jpg)
(https://d1ldvf68ux039x.cloudfront.net/thumbs/photos/2401/8211496/1000w_q95.jpg)
(https://d1ldvf68ux039x.cloudfront.net/thumbs/photos/2401/8211502/1000w_q95.jpg)
(https://d1ldvf68ux039x.cloudfront.net/thumbs/photos/2401/8211508/1000w_q95.jpg)
(https://d1ldvf68ux039x.cloudfront.net/thumbs/photos/2401/8211515/1000w_q95.jpg)
01.25.2024 Photo by Elizabeth Fraser Arlington National Cemetery
https://www.dvidshub.net/image/8211522/nasas-day-remembrance-2024
(https://www.gannett-cdn.com/authoring/authoring-images/2024/01/25/PBRE/72353302007-crb-012524-nasa.jpg?crop=3042,2281,x0,y0)
https://eu.floridatoday.com/story/tech/science/space/2024/01/25/lost-astronauts-honored-during-nasa-kennedy-space-center-remembrance-event-in-brevard-county-florida/72258482007/
NASA remembers those who gave their lives in the exploration of space
14 PHOTOS 7:49 p.m. cśs Jan. 25, 2024
(https://www.gannett-cdn.com/authoring/authoring-images/2024/01/25/PBRE/72353305007-crb-012524-nasa-3.jpg?width=592&format=pjpg&auto=webp&quality=70)
Kathie Scobee Fulgham, daughter of Commander Francis “Dick” Scobee, Lowell Grissom, Sheryl Chaffee and Karen Bassett Stevenson place a wreath at the Space Mirror during NASA’s Day of Remembrance at Kennedy Space Center Visitor Complex Thursday, January 25, 2024.
(https://www.gannett-cdn.com/authoring/authoring-images/2024/01/25/PBRE/72353937007-crb-012524-nasa-7.jpg?width=592&format=pjpg&auto=webp&quality=70)
Lowell Grissom and Sheryl Chaffee place a wreath at the Space Mirror during NASA’s Day of Remembrance at Kennedy Space Center Visitor Complex Thursday, January 25, 2024.
https://eu.floridatoday.com/picture-gallery/tech/science/space/2024/01/25/nasas-day-of-remembrance-at-kennedy-space-center-visitor-complex/72343114007/
NASA honors its fallen astronauts on annual Day of Remembrance
January 25, 2024 — Karen Bassett Stephenson reflected on the loss of her father while standing before the Space Mirror Memorial bearing his name.
http://www.collectspace.com/news/news-012524a-nasa-day-of-remembrance-space-mirror.html
(https://pbs.twimg.com/media/GEx5IFkWMAABQmk?format=jpg&name=4096x4096)
(https://pbs.twimg.com/media/GEx1vSRWwAY_79u?format=jpg&name=4096x4096)
(https://pbs.twimg.com/media/GEx5koFXIAE8y3t?format=jpg&name=4096x4096)
Every January and every day, we pause to reflect and honor members of our astronaut family who bravely lost their lives in the pursuit of advancing space exploration.
"As we continue to push the boundaries of space exploration, we learn from our past tragedies and put NASA's core value of safety at the forefront of all we do." - @SenBillNelson http://nasa.gov/dor
https://x.com/NASA_Astronauts/status/1750910614468251718
-
02.01.1979 został przyznany firmie Stanford Telecommunications Inc kontrakt dotyczący badania potencjału systemu sterowania satelitarnego i przekazywania danych.
Koncepcja konstelacji satelitarnej do zarządzania i przekazywania danych do kontynentalnych Stanów Zjednoczonych zamiast do globalnych stacji naziemnych.
Był to krok ewolucyjny do rozwoju systemu TDRS.
A contract awarded to Stanford Telecommunications Inc, OTD in 1979, studied the potential of a Satellite Control & Data Relay System. A space based network to manage & relay data to the continental USA instead of global ground stations. An evolutionary step in the TDRS system.
https://x.com/aisoffice/status/1742090962015306239