Dawn

[ekoplaneta]

Po co skoro wszystko leży na powierzchni? Inaczej Dawn niczego by nie wykrył.

[kanarkusmaximus]

Po co skoro wszystko leży na powierzchni? Inaczej Dawn niczego by nie wykrył.

Tak, ale do jakiej głębokości? Czy da się to zebrać łyżeczką czy młotem pneumatycznym? To co na powierzchni, to zwykle jest wystawione przez pewien czas, liczony przynajmniej w milionach lat, na różne formy promieniowania słonecznego i galaktycznego (UV i gamma). A my pewne byśmy woleli lepiej zakonserwowaną próbkę, nieprawdaż?

[station]

Aż się prosi o wysłanie tam łazika, żeby przebadał tamtejsze węglany i związki organiczne pod kątem egzobiologicznym.....

Swoją drogą nie byłby to głupi pomysł. Ceres jest coraz bardziej fascynującym obiektem, do którego pewnie za jakis czas zorganizowana zostanie misja z lądownikiem. Jakbym miał teraz wybierac (ze względów finansowych) pomiedzy lądownikiem Europy czy łazikiem na Ceres - to zdecydowanie wskazałbym na ten drugi obiekt.

[Orionid]

Udało nam się znaleźć zależność między kraterami skrytymi w cieniu przy maksymalnych nachyleniu a jasnymi osadami, które najprawdopodobniej są lodem wodnym – mówi Anton Ermakov, postdoc w NASA Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie i główny autor opracowania. Obszary, które nie widziały światła słonecznego od milionów lat  najprawdopodobniej posiadają więcej takich osadów.

http://www.pulskosmosu.pl/2017/03/23/lod-w-zacienionych-kraterach-ceres-zwiazany-z-historia-nachylenia/
https://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=6787

[Orionid]

Nowe ustalenia wskazują na występowanie lodu w osuwiskach na tej karłowatej planecie

Types of Landslides

Schmidt and colleagues identified three types of landslides. Type I, which are relatively round and large, have thick "toes" at their ends. They look similar to rock glaciers and icy landslides on Earth. Type I landslides are mostly found at high latitudes on Ceres, which is also where the most ice is thought to reside just beneath the surface, suggesting they involve the most ice of any of the flow features. Three small Type 1 flows are found in Oxo Crater, a tiny bright crater in the northern hemisphere that hosts an ice deposit at the surface.

Type II features are often thinner and longer than Type I, and are the most common type of landslide on Ceres. The landslide deposits appear similar to those left behind by avalanches seen on Earth.

Ceres' Type III features may involve a brief melting of some of the ice within the soil-like regolith, causing the material to flow like mud before refreezing. These landslides are always associated with large impact craters, and may have formed when an impact event melts subsurface ice on Ceres. These features have similar appearances to ejected material from craters in the icy regions of Mars and on Jupiter's moon Ganymede.

https://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=6820

[kanarkusmaximus]

Ciekawa sprawa z tymi usuwiskami. Z drugiej strony - takich zdarzeń na "lodowym" obiekcie powinniśmy się spodziewać jeszcze w takiej odległości od Słońca. Ciekawe, czy obiekty KBO w ogóle przejawiają taką aktywność...

[KEP]

Od 6 czerwca nie ma kontaktu z Dawn ( chwilowo )  .
https://dawn.jpl.nasa.gov/mission/status.html

[Orionid]

NASA rozważa drugie przedłużenie misji Dawn
BY MICHAŁ MOROZ ON 8 LIPCA 2017

(...) Obecnie Dawn ma wystarczająco paliwa na pokładzie by korygować orbitę wokół Ceres do końca 2018 roku. Możliwe jest również uruchomienie silnika jonowego, a sonda udałaby się do jeszcze jednego celu. Rozważany jest przelot obok planetoidy Adeona w połowie 2019 roku. Decyzja o dodatkowej misji rozszerzonej będzie podjęta w ciągu najbliższych dwóch miesięcy.

Adeona została odkryta w 1875 roku przez amerykańskiego astronoma Christiana Petersa. Obiekt ma około 150 kilometrów średnicy i obiega Słońce co 4,3 roku.

Lot Dawn może być znacznie utrudniony, ponieważ już trzy z czterech żyroskopów sondy uległy awarii. Obecnie kontrolerzy lotu wykorzystują napędzane hydrazyną silniczki do sterowania ułożeniem sondy w przestrzeni.

(SpaceNews)
http://kosmonauta.net/2017/07/nasa-rozwaza-drugie-przedluzenie-misji-dawn/
http://spacenews.com/nasa-reviews-options-for-dawn-extended-mission/

[ekoplaneta]

Nad czym się zastanawiać?  Lecimy dalej ku nowym celom!!! 

[station]

Przy zdrowym stanie sondy też pewnie by się planiści nie zastanawiali tylko popchnęli sondę ku kolejnemu celowi, ale skoro Dawn "jedzie na rezerwie" to faktycznie są podstawy o prawidłową orientację w przestrzeni kosmicznej.

[Orionid]

Westa - najmasywniejsza planetoida pod Słońcem - zostawia nas na lodzie
15.09.2017


Fot: Elizabeth Palmer & Essam Heggy; Westa – kolorem niebieskim zaznaczono obszary, gdzie zaobserwowano gładszą powierzchnię i zwiększoną obecność wodoru.

Pod częścią powierzchni Westy - najbardziej masywnej planetoidy w Układzie Słonecznym - kryje się lód - wynika z nowych badań. A lód ten sprawia, że powierzchnia tego ciała niebieskiego jest nierównomiernie poorana śladami kosmicznych zderzeń. Warto to wiedzieć, jeśli chce się liczyć wiek powierzchni ciał niebieskich.

Astronomowie obliczając wiek powierzchni ciał niebieskich biorą pod uwagę to, jak jest ona "szorstka" w różnych skalach (od centymetrów do setek kilometrów). A więc to, jak poorana jest kraterami i mniejszymi śladami uderzeń planetoid. Im więcej takich świadectw po kosmicznych zderzeniach, tym - jak można przypuszczać – powierzchnia jest starsza i ciało niebieskie dłużej dryfowało w przestrzeni kosmicznej. Takie szacowanie wieku nie spisuje się może dobrze na ciałach takich jak Ziemia - które mają nie tylko atmosferę, ale i są aktywne tektonicznie. Ale już np. wiek powierzchni Księżyca czy Marsa można całkiem nieźle oszacować analizując jego kratery i ślady po kosmicznych okruchach.
 
WODA WYGŁADZA ZMARSZCZKI
 
Okazuje się jednak, że przy szacowaniu wieku trzeba być ostrożnym. Przykładem jest Westa - planetoida, której różne części są różnie poorane. Część planetoidy jest bardziej gładka - chodzi tu o szorstkość rzędu centymetrów i decymetrów. Badania pokazały, że może to mieć związek z lodem, który prawdopodobnie znajduje się pod częścią powierzchni planetoidy. Zapewne to właśnie lód sprawia, że ślady po kosmicznych zderzeniach wyglądają inaczej. Badania pokazały, że obecność wody (w tym przypadku zamarzniętej) na asteroidach nie musi być czymś wyjątkowym. To wnioski z badań Elizabeth Palmer i zespołu. Wyniki ukazały się w "Nature Communications" (http://nature.com/articles/doi:10.1038/s41467-017-00434-6). Współautorem publikacji jest prof. Włodek Kofman z francuskiego instytutu IPAG (CNRS) oraz warszawskiego Centrum Badań Kosmicznych PAN.
 
WIEŚCI Z WESTY
 
Westa jest najbardziej masywną planetoidą z pasa pomiędzy Marsem a Jowiszem. Jej średnia średnica (Westa nie ma kształtu kulistego, ale raczej elipsoidalny) to ok. 525 km (czyli 6 razy mniej niż średnica Księżyca). Jądro planetoidy zbudowane jest z żelaza i niklu, a na powierzchni jest bazaltowy regolit (luźna, zwietrzała skała). Westę nieźle udało się poznać dzięki misji NASA Dawn, która orbitowała wokół Westy w latach 2011-2012. Z danych tych korzystali właśnie autorzy publikacji w "Nature Communications".
 
SIĘGAJ, GDZIE WZROK NIE SIĘGA
 
Prof. Włodek Kofman opowiada w rozmowie z PAP, że dzięki spektrometrii neutronowej i gamma udało się poznać skład pierwiastkowy planetoidy do głębokości metra. Wykazano, że pod powierzchnią części planetoidy jest obecny wodór. "Najprawdopodobniej jest to lód" - powiedział prof. Kofman. Z opublikowanych teraz badań wynika, że bardziej gładka powierzchnia wiązała się z obecnością większej ilości wodoru. "Obecność lodu mogła przekształcić powierzchnię ciała niebieskiego" - skomentował badacz. Wyjaśnił, że pod wpływem zderzeń z innymi asteroidami lub okruchami kosmicznymi, lód spod powierzchni topnieje. Wypływa zmieniając wygląd powierzchni planetoidy (czyni ją bardziej gładką). Następnie woda znów się krystalizuje pod powierzchnią albo też zmienia się w parę wodną i ucieka z Westy.
 
KOSMICZNA WODA?
 
Prof. Kofman tłumaczy, że badania planetoid być może pozwolą odpowiedzieć na pytanie, skąd jest woda na Ziemi. "Bo są hipotezy, że woda - nasze źródło życia - wzięła się z bombardowania asteroidami" - mówi naukowiec. Dodaje, że badania planetoid mogą też pomóc zrozumieć, jak powstał Układ Słoneczny i jak będzie się zmieniał. Naukowcy chcą też poznać skład mineralogiczny planetoid, by w przyszłości móc z ich zasobów korzystać. Naukowcy mogą też - na podstawie badań - przygotowywać lepsze symulacje ruchu planetoid. Chcą też więcej nauczyć się o tym, jak w przyszłości chronić Ziemię przed przypadkowymi zderzeniami z planetoidami.
 
WESTA W KONTEKŚCIE
 
Westa aspiruje do miana największej asteroidy w Układzie Słonecznym. Jest jednak kilka "ale". Największym i najbardziej masywnym obiektem w pasie planetoid jest Ceres (średnica 950 km). Ona jednak - formalnie - nie jest planetoidą, a planetą karłowatą. Jednak wśród planetoid Układu Słonecznego to Westa niewątpliwie ma największą masę (ok. 2,5x10^20 kg). Mniej masywna jest planetoida Pallas. Jeśli zaś chodzi o rozmiary, oba te ciała niebieskie idą ramię. Mają jednak dosyć nieregularne kształty, więc odpowiedź na pytanie, która z nich jest większa, nie jest taka oczywista.
 
Nauka w Polsce - Ludwika Tomala
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,459676,westa---najmasywniejsza-planetoida-pod-sloncem---zostawia-nas-na-lodzie.html
https://www.nature.com/articles/s41467-017-00434-6

[Orionid]

Dziś mija 10 lat od startu sondy Dawn



https://www.nasa.gov/mission_pages/dawn/launch/index.html#.WctCd7JJbZ4
https://solarsystem.nasa.gov/news/2017/09/25/10-things-september-25

[Orionid]

Dawn Mission Celebrates 10 Years in Space
SEPTEMBER 27, 2017

(...) "Our interplanetary spaceship has exceeded all expectations in the last decade, delivering amazing insights about these two fascinating bodies," said Chris Russell, principal investigator of the Dawn mission, based at the University of California, Los Angeles.

Since its launch on Sept. 27, 2007, Dawn has achieved numerous technical and scientific feats while traveling 4 billion miles (6 billion kilometers). It is the only spacecraft to orbit two extraterrestrial solar system targets. It is also the only spacecraft to orbit a dwarf planet, a milestone it achieved when in entered orbit around Ceres on March 6, 2015. The spacecraft's ion propulsion system enabled Dawn to study each of these worlds from a variety of vantage points and altitudes, creating an impressive scrapbook of 88,000 photos. Additionally, Dawn's suite of instruments enabled it to take a variety of other measurements of Vesta and Ceres, revealing the contrasting compositions and internal structures of these two bodies. (...)

https://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=6955
https://phys.org/news/2017-09-dawn-mission-celebrates-years-space.html

Scientists celebrate 10th anniversary of Dawn mission’s launch
September 27, 2017 Stephen Clark

(...) With two of the wheels lost, ground controllers at JPL and Orbital ATK devised a hybrid control method to point the spacecraft using a blend of its hydrazine thrusters and reaction wheels, minimizing fuel consumption on the solar-powered probe.

“There were a couple of dramatic points,” Raymond said in an interview with Spaceflight Now. “The first was right before launch when we learned that we were launching with defective reaction wheels, and there was nothing we could do about it. We went into a mode where we were trying to preserve wheel lifetime.” (...)

https://spaceflightnow.com/2017/09/27/scientists-celebrate-10th-anniversary-of-dawn-missions-launch/

[Orionid]

Complexity and Challenge: Dawn Project Manager Speaks of Difficult Voyage to Vesta and Ceres
By Ben Evans October 8th, 2017

(...) Although Orbital ATK has a wealth of historical experience working with non-U.S. suppliers, the company was obliged to contend with challenges imposed by the International Traffic in Arms Regulations (ITAR), which limits information-sharing beyond the United States. “The implications of ITAR were perhaps more noticeable when dealing with our international mission partners,” explained Mr. Makowski. “It again imposed significant constraints on what information we could share with our non-U.S. partners, as well as how quickly we could do so. The limitations on our part could understandably result in frustration for our mission partners. Due to time and space logistics, issue resolution may have taken a little longer than domestic interfaces, but the team’s determination to resolve problems overcame most of those constraints quickly.”

Down-selected from 26 Discovery proposals in December 2001, Dawn was originally targeted for launch in mid-2006 to visit and orbit both Vesta and Ceres, two quite distinct dwarf planets in the asteroid belt. However, technical challenges and spiraling costs made the mission’s early development a tortured time. In October 2003, Dawn passed its Preliminary Design Review (PDR)…and was formally canceled just weeks later, in December. “NASA re-defined a cost parameter, mandating a “total-cost-accounting” method to be applied,” Mr. Makowski told AmericaSpace. “That had the effect of reducing the project-cost margin at PDR below the mandated value.” The deletion of a laser altimeter from Dawn’s science payload did nothing to mitigate this problem. (...)
http://www.americaspace.com/2017/10/08/complexity-and-challenge-dawn-project-manager-speaks-of-difficult-voyage-to-vesta-and-ceres/

Ten Years of Dawn: A Decade of Operations for Humanity's First Double-Orbiter
By Ben Evans September 27th, 2017
http://www.americaspace.com/2017/09/27/ten-years-of-dawn-a-decade-of-operations-for-humanitys-first-double-orbiter/

Two Missions to Two Worlds: Ten Years of Exploration by NASA's Dawn Spacecraft
By Ben Evans October 1st, 2017
http://www.americaspace.com/2017/10/01/two-missions-to-two-worlds-ten-years-of-exploration-by-nasas-dawn-spacecraft/

[Slavin]

NASA zdecydowała. Misja sondy Dawn została po raz drugi przedłużona. Sonda będzie badała planetę karłowatą Ceres jeszcze do drugiej połowy przyszłego roku.

W trakcie wydłużonego okresu badań sonda Dawn będzie miała możliwość zejścia na jeszcze niższe orbity niż do tej pory. Zespół kontrolujący misję analizuje obecnie odpowiednią zmianę trajektorii na orbitę eliptyczną, której punk najbliższy Ceres będzie wypadał 200 km nad powierzchnią, a nie 385 km, jak to następowało do tej pory.

Przedłużony czas misji to szansa na zbadanie kilku ciekawych naukowych zagadnień. W szczególności priorytetem podczas nowej fazy ma być będzie zbierane danych przez spektrometr mierzący energię promieniowania gamma i neutronów. Pomoże to w lepszym poznaniu budowy górnej warstwy Ceres i ustaleniu ile lodu może się tam znajdować.

Realizowanie misji w 2018 roku pozwoli także na monitorowanie przy pomocy sondy przejścia Ceres przez peryhelium (punkt orbity najbliżej Słońca), co nastapi w kwietniu 2018 r. Badacze przypuszczają, że w tym czasie więcej lodu może zamieniać się w parę wodną i zasilać niewielką, tymczasową atmosferę wykrytą jeszcze przed dotarciem sondy na orbitę wokół Ceres (detekcji dokonało europejskie obserwatorium kosmiczne Herschel). Naukowcy chcą lepiej zbadać ten proces.

Orbita, na której znajdzie się finalnie Dawn będzie stabilna przez bardzo długi okres czasu, nawet po wyczerpaniu zapasów paliwa przez sondę i po utracie łączności z Ziemią. NASA chce ochronić Ceres przed zanieczyszczeniami z Ziemi w sytuacji gdyby sonda wylądowała na powierzchni, albo się rozbiła. Według szacunków amerykańskiej agencji kosmicznej, sonda będzie funkcjonować do drugiej połowy 2018 r.

W ramach misji Dawn sonda krążyła przez 14 miesięcy wokół palnetoidy Wersa (w latach 2011-2012), a od marca 2015 r. krąży wokół planety karłowatej Ceres. Misja jest realizowana przez NASA, a współpracują w jej ramach także instytucje z Niemiec i Włoch oraz różni inny partnerzy międzynarodowi.