Autor Wątek: Hubble Space Telescope (HST)  (Przeczytany 72849 razy)

0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #15 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:40 »
Opublikowany został obraz galaktyki NGC 7049 położonej w gwiazdozbiorze Indianina uzyskany za pomocą kamery ACS.

Jest to galaktyka soczewkowata, czyli typ przejściowy miedzy galaktyką spiralną a eliptyczną. Jest to galaktyka najjaśniejsza w obrębie gromady galaktyk (Brightest Cluster Galaxy – BCG). Galaktyki takie są zwykle najstarszymi i największymi członkami grup galaktyk, dzięki czemu są użyteczne dla badań ewolucji gromad galaktyk.

W galaktyce widoczne są gromady kuliste. Występują w obrębie halo. Otacza je rozproszone tło produkowane przez indywidualne gwizdy. Galaktyka ta posiada znacznie mniej gromad kulistych niż inne podobne do niej galaktyki w innych licznych gromadach galaktyk. Ma to znacznie dla badań wpływu środowiska na kształtowanie się halo galaktyk w młodym Wszechświecie. Jądro galaktyki jest otocznie pasmami pyłu.

http://rosetta.esa.int/science-e/www/object/index.cfm?fobjectid=44598

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #16 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:41 »
Wieloletnie obserwacje galaktyki M87 za pomocą instrumentów STIS i ACS pozwoliły na śledzenie znacznego pojaśnienia skupiska materii w obrębie dżetu supermasywnej czarnej dziury w tej galaktyce. Skupisko to jest oznaczone jako HST-1.

HST dostarczył najbardziej szczegółowe obserwacji tego zjawiska w zakresie bliskiego ultrafioletu. Pojaśnienie było też obserwowane przez inne teleskopy w zakresie rentgenowskim  radiowym. Skupisko gazu HST zostało odkryte w 1999r. Jest położony w odległości 214 lat świetlnych od jądra galaktyki M87. Pojaśnienie zostało wykryte przez Chandrę w 2000r. HST pozwolił na zobrazowanie skupiska i oddzielenie go od jądra galaktyki. Część wykorzystanych obserwacji dotyczyła całej galaktyki, a nie tylko dżetu.

Na obrazach ze STIS z roku 1999 i 2001 zauważyć można znaczne pojaśnienie HST-1. W latach 2002 – 2005 nastąpiło dalsze znaczne pojaśnienie. W 2003r skupisko to było jaśniejsze od jądra galaktyki. W maju 2005r w porównaniu ze stanem pierwotnym z 1999r było jaśniejsze 90 razy. Później źródło zaczęło słabnąć, ale pojaśniało ponownie w listopadzie 2006r. Pojaśnienie to nie było jednak aż tak znaczne.

Pojaśnienie mogło być wywołane przez zderzenie HST-1 z innym skupiskiem gazu lub pyłu. Mogło być także wywołane uwolnieniem energii poprzez rekolekcję linii sił pola magnetycznego przenikającego dżet.

Obserwacje takie mogą rzucić światło na zmienność w okolicy jąder odległych galaktyk, gdzie zjawiska takie nie mogą być bezpośrednio obserwowane. Dalsze obserwacje pozwolą na wybranie najwłaściwszych teorii opisujących to zjawisko. Nie jest jasne, czy takie pojaśnienie jest jednorazowym zdarzeniem w jądrze M87, czy może występować też w innych galaktykach.

http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2009/16/full/

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #17 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:41 »
Z okazji 19 rocznicy startu teleskopu Hubblea zaprezentowany został obraz układu oddziałujących galaktyk Arp 194.

W górnej części zdjęcia widoczny jest właściwy komponent układu złożony z dwóch zderzających się galaktyk spiralnych. Wyraźny jest zaburzony układ ramion spiralnych. Centralne części galaktyk są już połączone i znajdują się w we wczesnym etapie łączenia się ze sobą. W galaktykach tych widoczne są warkocze młodych supegromad gwiazd. Są to zgrupowania wielu gromad gwiazd zawierających młode, masywne gwiazdy. Z galaktyki położonej najbardziej na północ wybiega szczególny długi warkocz tego typu. Wydaje się, że łączy on ją z galaktyką położoną na południu (na dole zdjęcia). Galaktyka tak jest jednak położona w tle i nie oddziałuje z pozostałymi. Na zdjęciu o wysokiej rozdzielczości widać, że błękitne grupy gromad są nałożone na tło ciemnych obłoków pyłu w tej dalszej galaktyce. W południowej galaktyce widoczne są również jej własne obszary gwizdotwórcze.

Najdłuższy warkocz zawiera wiele supergromad, z której każda składa się z wielu dziesiątek gromad gwiazd tak, że warkocz ten zbudowany jest z wielu milionów gwiazd.  Gwałtowne formowanie się młodych gwiazd było najprawdopdodobniej spowodowane zderzeniem galaktyki położonej najbardziej na północ z jej towarzyszką. Wywołało to kompresję gazu.

Układ  Arp 194 położony jest w gwiazdozbiorze Cefeusza w odległości 600 milionów lat świetlnych. Obserwacje zostały wykonane w styczniu 2009r za pomocą kamery WFPC2 . Kolory uzyskano poprzez złożenie zdjęć wykonanych przez filtry czerwony, niebieski i zielony.

http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2009/18/

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #18 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:42 »
Analiza archiwalnych danych z kamery ACS pozwoliła na stwierdzenie, że w galaktykach karłowatych wykazujących wysoką aktywność gwiazdowtórczą nasilone formowanie gwiazd trwa dłużej niż wcześniej sądzono.

Ma to znaczenie dla zmian zachodzących w galaktykach karłowatych w czasie i dla ewolucji galaktyk. Wykazano, że okres szybkiego formowania gwiazd w takich galakatykach trwa 200 – 400 milionów lat, 100 razy dłużej niż wskazywały wcześniejsze szacunki. Ponadto proces ten obejmuje całą galaktykę. Wcześniej na podstawie analiz pojedynczych gromad młodych gwiazd czas ich wzmożonego formowania był oceniany na 5 – 10 milionów lat. Czas trwania intensywnej aktywności gwiazdotwórczej w galaktykach karłowatych ma istotne znacznie dla ewolucji galaktyk , ponieważ galaktyki karłowate tworzą większe układy na skutek zderzeń.

Badania objęły galaktyki NGC 4163, NGC 4068 i IC 4662 położone w odległości 8 – 14 milionów lat świetlnych. Był to fragment przeglądu 18 galaktyk karłowatych o wysokiej aktywności gwiazdowtórczej. Wysoka rozdzielczość powaliła na rozdzielnie pojedynczych gwiazd i ocenę ich jasności ora koloru. Pozwoliło to na określenie wieku gwiazd. Galaktyki NGC 4068 i IC 4662 posiadają liczne rejony formowania młodych gwiazd. NGC 4163 przechodziła fale formowania gwiazd około 200 milionów lat temu.

Analizowane były rejony bogate i ubogie w gwiazdy, co pozwoliło na odtworzenie procesu gwiazdotwórczego w całych galaktykach. Normalnie w galaktyce powstaje kilka gwiazd na tysiąc lat. Po bliskim przejściu koło innej galaktyki tempo to wzrasta do około 40 gwiazd na 1000 lat. Formowanie gwiazd zaczyna się od peryferiów galaktyki. Następnie eksplozje młodych masywnych gwiazd wywołują je w bardziej wewnętrznych częściach. Obecnie w NGC 4068 i IC 4662 intensywne formowanie gwiazd nadal zachodzi w ich centrum.

Tempo formowania gwiazd zależy od wielu czynników, takich jak zasoby gazu w galaktyce, rozkład i gęstość gazu, oraz zjawiska które wywołało wzmożoną aktywność gwiazdotwórczą. Zderzenie lub oddziaływanie z dużą galaktyką powoduje większy efekt niż zderzenie z galaktyką małą.

W przyszłości planuje się rozszerzenie badań na  20 galaktyk.


http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2009/19/full/

Polskie Forum Astronautyczne

Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #18 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:42 »

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #19 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:42 »
Dzięki obserwacją cefeid za pomocą kamer ACS i NICMOS w bliskiej podczerwieni udało się wyznaczyć Stałą Hubblea z najwyższą do tej pory precyzją. Pozwala to na nałożenie ograniczeń na modele określające naturę ciemnej energii.

Obserwowane były cefeidy w galaktyce NGC 4258, oraz cefeidy w 6 galaktykach w których obserwowano supernowe typu Ia. Łącznie badano 240 cefeid. Odległość do NGC 4258 została bardzo precyzyjnie wyznaczona dzięki obserwacją radiowym, dzięki czemu dokładnie oszacowano niepewności we właściwościach cefeid.

Supernowe Ia są używane do wyznaczanie odległości na większych dystansach niż cefeidy. Wybuchają zawsze z podobną energią i mają podobną jasność. Obserwacje cefeid w ich galaktykach macierzystych pozwoliły następnie na dokładniejsze skalibrowanie ich jasności i dokładniejsze wyznaczanie odległości do dalszych galaktyk.

Prowadzenie obserwacji za pomocą tych samych instrumentów i tego samego teleskopu pozwoliły na uniknięcie błędów systematycznych. Ponadto wykonywanie pomiarów w zakresie bliskiej podczerwieni pozwoliło na wyznaczanie odległości precyzyjniej niż w zakresie widzialnym.

Obserwacje pozwoliły na wyznaczanie Stałej Hubblea na 74.2 kilometra na sekundę na mageaparsek z marginesem błędu +/- 3.6. Jest to zgodne z wcześniejszymi wyliczeniami (72 +/- 8 kilometrów na sekundę na megaparsek), jednak obecne oszacowania są dwa razy precyzyjniejsze.

Porównanie historii rozszerzania się Wszechświata obecnie i w czasie gdy miał on tylko 380 000 lat pozwoliło na wyeliminowanie część modeli opisujących naturę ciemniej energii. Oszacowania tempa rozszerzania się młodego Wszechświata zostały uzyskane dzięki obserwacją fluktuacji promieniowania reliktowego obserwowanego przez satelitę WMAP. Coraz prawdopodobniejsze wydaje się, że ciemnia energia odpowiada  stałej kosmologicznej Einsteina. Pozostają jeszcze inne możliwości, których odrzucenie lub potwierdzenie będzie wymagało dokładniejszych oszacować historii rozszerzania się Wszechświata.

http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2009/08/image/a/format/web/

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #20 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:43 »
Opublikowany został ostatni obraz uzyskany przez starą kamerę WFPC2, zastąpioną teraz owym instrumentem WFC3. Przedstawia mgławicę planetarną Kohoutek 4-55 (K 4-55).

Mgławica jest jedną z serii odkrytych przez czeskiego astronoma Lubosa Kohoutka. Jest położona w odległości 4 600 lat świetlnych w gwiazdozbiorze Łabędzia.

 Emisja gazu mgławicy jest wywołana promieniowanie ultrafioletowym białego karła powodującym jonizację. Centralny pierścień gazu jest otoczony przez nietypową dwubiegunową strukturę. Cały system otacza gaz azotowy widoczny w postaci czerwonawej poświaty. Taka wielowarstwowa budowa jest dosyć nietypowa dla mgławic planetarnych.

Obok emisji azotu zaznaczonej na czerwono obraz przedstawia też emisję wodoru (kolor zielony), oraz tlenu (kolor niebieski). Obraz został uzyskany 4 maja 2009r.

http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2009/21/image/a/

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #21 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:44 »
Po raz pierwszy udało się wykonać pomiary ruchów gwiazd w bardzo odległej galaktyce. Okazały się one dwa razy szybsze niż szybkość Słońca w Drodze Mlecznej.

Szybkości ruchów gwiazd mogą pozwolić na wyjaśnienie sposobu formowania się małych, kompaktowych galaktyk w młodym Wszechświecie. Są też istotne dla badań dróg ewolucji takich galaktyk, które doprowadziły do wytworzenia galaktyk widocznych obecnie.

Do badań użyto archiwalnych danych z Teleskopu Hubblea, oraz obserwacji z teleskopu Gemini South w Chile. Badana galaktyka jest oznaczona numerem 1255-0. Za pomocą Gemini South wykonano obserwacje spektrometryczne w bliskiej podczerwieni. Ich łączny czas wyniósł 29 godzin.

Badania wykazały, że gwiazdy poruszają się w tej galaktyce z szybkością około 1.6 miliona kilometrów na godzinę. Jest to wartość podobna do obserwowanej w dużych galaktykach. 1255-0 jest jednak obiektem bardzo małym.

Galaktyka 1255-0 położona jest w bardzo dużej odległości. Szacuje się, że powstała gdy Wszechświat miał tylko 3 miliardy lat. Jej obserwacje dostarczają więc informacji jak wyglądały galaktyki w młodym Wszechświecie.

Nowe dane mogą być pomocne w wyjaśnieniu sposobu formowania się tego typu kompaktowych galaktyk. Mogą też rzucić światło na zagadkę, dlaczego w obecnej epoce nie obserwuje się takich obiektów. Według jednego scenariusza obiekt taki odpowiada jądru masywnej galaktyki. Mogło ono powstać pierwsze, razem z supermanswyną czarna dziurą.

Kolejnym krokiem będzie wykonanie poszukiwań takich galaktyk w trakcie formowania, np. za pomocą nowej kamery WFC3. Taki powstający obiekt powinien formować bardzo dużą ilość gwiazd w krótkim czasie.

Obecne badania wskazują też, że najstarsze i najjaśniejsze galaktyki we wczesnym Wszechświecie były również bardzo kompaktowe pomimo mas przypominających obecne galaktyki eliptyczne. Galaktyki o masie zbliżonej do 1255-0 w obecnym etapie życia Wszechświata są około 5 razy większe od galaktyk kompaktowych w młodym Wszechświecie. Wyjaśnienie jak galaktyki zwiększały swoje rozmiary w czasie ostatnich 10 miliardów lat jest ważnym elementem potrzebnym do rozwiązania zagadki dużej masy małych, odległych galaktyk.

http://www.astronomynow.com/news/n0908/06hyper/

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #22 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:44 »
ESA zaprezentowała obrazy galaktyk  NGC 4402 i NGC 4522 położonych w gromadzie galaktyk w Pannie. Charakteryzują się one zdeformowanym kształtem, co jest wywołane przez gorący gaz wypełniający wnętrze gromady.

Obrazy zostały opracowane z danych zebranych za pomocą kamery ACS jeszcze przed jej awarią (naprawioną podczas misji STS-125). Obie galaktyki poruszają się przez gorący, jasny w zakresie rentgenowskim gaz w gromadzie. Gaz międzygalaktyczny powoduje wyrywanie części gazu z galaktyk. Efekt przypomina poruszanie się galaktyk w płynie.

Skutki tego zjawiska są bardzo dobrze widoczne w galaktyce NGC 4522, zlokalizowanej w odległości około 60 milionów lat świetlnych. Obraz z HST wyraźnie pokazuje gaz wyrwany z galaktyki, w  którym utworzyły się młode gromady gwiazd. Szacuje się, że galaktyka ta przemieszcza się przez ośrodek z szybkością około 10 mln km/h. Zdjęcie pokazuje też odległe galaktyki tła.

Obraz NGC 4402 dobrze pokazuje deformacje dysku galaktycznego. Jest on lekko wygięty, co zostało spowodowane siłami wywieranymi na niego przez gaz ośrodka.

Zjawisko to może doprowadzać do wygaszenia aktywności gwiazdotwórczej w  galaktykach. Jego badania są więc istotne dla zrozumienia ewolucji galaktyk położonych w gęstych gromadach.

http://sci.esa.int/science-e/www/object/index.cfm?fobjectid=45600

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #23 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:46 »
ESA zaprezentowała obraz galaktyki NGC 2623 (Arp 243) uzyskany z pomocą kamery ACS. Galaktyka ta jest produktem zlania się dwóch mniejszych galaktyk spiralnych.

Galaktyka NGC 2623 jest zlokalizowana w odległości 250 milionów lat świetlnych w gwiazdozbiorze Raka. Jest to końcowy etap fuzji dwóch galaktyk, w trakcie którego zlewają się ich centralne części. Przedstawiony obraz powstał z danych uzyskanych za pomocą ACS w 2007r.

Charakterystycznymi elementami widocznymi na zdjęciu są dwa warkocze pływowe. Powstały one na skutek wyrzucenia dużych ilości gazu z obu galaktyk w czasie gdy zbliżały się one do siebie. Duże przemieszczenie masy wyzwoliło intensywne procesy gwiazdotwórcze. Obecnie w obu warkoczach widać liczne młode gromady gwiazd. W warkoczu widocznym na dole zdjęcia naliczono blisko 100 gromad gwiazd. Gromady te są jaśniejsze od najjaśniejszych gromad w Drodze Mlecznej.

W jądrze NGC 2623 znajduje się aktywna czarna dziura otoczona dyskiem akrecyjnym. Galaktyka ta należy też do klasy galaktyk jasnych w podczerwieni (Luminous Infrared Galaxies - LIRG). Była ona przedmiotem przeglądu LIGR na całym niebie za pomocą Wielkich Obserwatoriów (Great Observatories All-sky LIRG Survey - GOALS). W jego ramach galaktyki LIRG były obserwowane za pomocą teleskopów Hubblea, Spiztera i Chandra, a także satelity GALEX. Dodatkowych danych dostarczył też XMM-Newton.

http://www.astronomynow.com/news/n0910/13hubble/

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #24 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:47 »
ESA zaprezentowała obrazy gromady otwartej gwiazd NGC 4755 uzyskane za pomocą kamery WFPC2 Teleskopu Hubblea, VLT (Very Large Telescop) w Cerro Parnal, oraz 2.2-metrowego teleskopu ESO w La Silla.

Gromada NGC 4755, znana też jako Kappa Crucis lub Szkatułka Klejnotów jest położona w gwiazdozbiorze Krótka w odległości 6400 lat świetlnych. Wiek tego obiektu jest szacowany na 16 milionów lat.  Potoczna nazwa gromady została nadana przez Johna Herschela w 1830r z uwagi na kontrast pomiędzy wchodzącymi w jej skład niebieskimi i czerwonymi gwiazdami.

Obrazy z Teleskopu Hubblea składające się na zdjęcie zostały uzyskane między innymi w zakresie fal krótszych niż obrazy naziemne. Zdjęcie przedstawia centralny obszar gromady. Były to pierwsze dokładne obserwacje gromady otwartej w zakresie spektralnym od ultrafioletu do bliskiej podczerwieni. Przedstawiony obraz został złożony ze zdjęć wykonany przez 7 filtrów pod koniec okresu użytkowania kamery WFPC2. Wybór filtrów pozwolił na bardzo wyraźne wydobycie szczegółów. Na zdjęciu widać kilka błękitnych i czerwonych nadolbrzymów oraz liczne mniejsze gwiazdy. Różnice w zabarwieniu gwiazd na zdjęciu są w większości spowodowane ich różnymi jasnościami w zakresie ultrafioletu.

Obraz uzyskany za pomocą szerokokątnego systemu obrazującego (Wide Field Imager - WFI) na 2.2-metrowym teleskopie w obserwatorium ESO w La Silla w Chile przedstawia gromadę w jej otoczeniu. Szerokie pole widzenia pozwoliło na zarejestrowanie bardzo dużej ilości gwiazd. Wiele z nich prześwieca przez obłoki pyłu w Drodze Mlecznej, przez co są poczerwienione.

Dokładniejszy obraz gromady został też uzyskany za pomocą instrumentu FORS1 systemu VLT. Całkowity czas ekspozycji wynosił tylko 5 sekund, jednak obraz jest bardzo ostry dzięki bardzo dużemu zwierciadłu i wysokiej jakości systemu obrazującego.

Wszystkie zdjęcia pokazują znaczną różnicę w jasności gwiazd tworzących gromadę. Najjaśniejsze gwiazd mają masę 15 – 20 razy większą od masy Słońca. Najsłabsze gwiazd widoczne na zdjęciu z Teleskopu Hubblea mają masę mniejszą od połowy masy Słońca.

http://sci.esa.int/science-e/www/object/index.cfm?fobjectid=45831

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #25 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:48 »
Zaprezentowany został obraz galaktyki M83 uzyskany za pomocą kamery WFC3 Teleskopu Hubblea. Wyraźnie pokazuje on aktywność gwiazdotwórczą.

Zdjęcie przedstawia setki młodych gromad gwiazd oraz pojedyncze czerwone i niebieskie nadolbrzymy. Widać też stare gromady kuliste. Aktywność gwiazdotwórcza w M83 jest znacznie wyższa niż w Drodze Mlecznej, zwłaszcza w okolicach jej centrum.

Zdjęcia galaktyki użyte do opracowania obrazu zostały wykonane w szerokim zakresie spektralnym od bliskiej podczerwieni do bliskiego ultrafioletu, co pozwoliło na pokazanie gwiazd na różnych etapach ewolucji. Aktualnie gwiazdy powstają w obrębie obłoków gwiazdotwórczych na skrajach ciemnych pasm pyłu w ramionach spiralnych. Obłoki te są widoczne jako czerwone plamki. Najmłodsze gwiazdy mają tylko kilka milionów lat. Ich silne wiatry gwiazdowe niszczą obłoki, które przyjmują pęcherzykowate kształty. Młode gromady otwarte bardziej oczyszczone z gazu (w wieku do 10 milionów lat) są intensywnie niebieskie. Starsze gwiazdy charakteryzują się mniej niebieskim zabarwieniem na zdjęciu.

Galaktyka posiada poprzeczkę uformowaną z gazu i pyłu. W jej obrębie materia gazowa porusza się w kierunku jądra. Powoduje to, że w centralnym rejonie galaktyki aktywność gwiazdotwórcza jest bardzo silna. Największe młode gromady gwiazd tworzą łuki wokół centralnego obszaru galaktyki.

Zdjęcie pokazuje też ponad 60 pozostałości supernowych, 5 razy więcej niż znano poprzednio w tej galaktyce. Ich badania dostarczają informacji na temat typów gwiazd które je wytworzyły. Ma to znaczenie dla badań powstawania i rozpraszania ciężkich pierwiastków w galaktyce.

Na ilustracji pokazano obraz galaktyki M83 z kamery WFC3 i jego lokalizację na zdjęciu całej galaktyki uzyskanym za pomocą szerokokątnego systemu obrazującego (Wide Field Imager - WFI) na 2.2 metrowym teleskopie ESO.

http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2009/29/image/a/

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #26 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:49 »
Obserwacje bardzo odległej galaktyki wykonane za pomocą Teleskopu Hubblea, Spitzera oraz Gemini North na Mauna Kea wykazały, że tempo tworzenia gwiazd w okresie miliarda lat po wielkim wybuchu było bardzo wysokie.

Badana galaktyka jest widoczna dzięki soczewkowaniu grawitacyjnemu wywołanemu prze gromadę galaktyk MS 1358+62 . Dzięki temu możliwe jest zarejestrowanie zniekształconego ale wyraźnego obrazu galaktyki tła położonej w odległości 12.5 miliarda lat świetlnych. Jasne plamki widoczne w obrębie rozciągniętego obrazu galaktyki to indywidualne regiony gwiazdotwórcze o wielkości około 650 lat świetlnych. Wielkość całej galaktyki jest oceniania na 6 000 lat świetlnych.

Analiza regionów gwiazdotwórczych w tej młodej galaktyce pozwoliła na oszacowanie tempa powstawania gwiazd na 42 gwiazdy na rok. Jest to wartość o rząd wielkości większa niż tempo powstawania gwiazd w Drodze Mlecznej. Są to pierwsze tak szczegółowe badania aktywności gwiazdotwórczej w galaktyce położonej w tej odległości. Wyniki wskazują, ze formowanie gwiazd w odległej przeszłości było znacznie efektywniejsze niż obecnie. Było to spowodowane większą ilością gazu przekształcającego się w gwiazdy oraz szybszym jego ochładzaniem się.

Wyniki te pokazują, że masywne galaktyki powstawały szybciej niż dotychczas zakładano. Przy założeniu, że tempo powstawania gwiazd w tej galaktyce, o masie 600 milionów ma Słońca było stałe, jej wiek wynosiłby około 17 milionów lat. Gwiazdy w galaktykach powstają jednak zwykle w okresach dużej aktywności gwiazdotwórczej przedzielonych okresami aktywności niewielkiej. Wiek galaktyki wynosi więc kilkaset milionów lat. Rezultaty nie pozwalają jednak na stwierdzenie, czy gwałtowne procesy gwiazdotwórcze w młodych galaktykach były wywoływane przez opadający na nie gaz międzygalaktyczny czy też przez zderzenia galaktyk.

http://astronomynow.com/news/n0911/11star/

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #27 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:49 »
Za pomocą kamery WFC3 wykonane zostały obserwacje Ultragłębokiego Pola Hubblea (Hubble Ultra Deep Field - HUDF), które zaowocowały najgłębszym obrazem odległych galaktyk w zakresie bliskiej podczerwieni.

HUDF jest przeglądem małego fragmentu nieba wykonywanym przy bardzo długich ekspozycjach. Pierwsze obserwacje w jego ramach zostały przeprowadzone w 2004r za pomocą kamery ACS. Obecne obserwacje za pomocą WFC3 w bliskiej podczerwieni pozwoliły na wychwycenie galaktyk odleglejszych niż obserwowane wcześniej. Z powodu przesunięcia ku czerwieni emisja w zakresie światła widzialnego i ultrafioletu z tych galaktyk została przesunięta w podczerwień.

Obserwacje za pomocą WFC3 zostały wykonane w sierpniu 2009r w przeciągu 4 dni. Całkowity czas ekspozycji wyniósł 173 000 sekund. Uzyskane dane były jak dotąd analizowane przez 5 zespołów astronomów i pozwoliły na opublikowanie 15 prac naukowych. Przedstawiony obraz HUDF w podczerwieni powstał poprzez złożenie zdjęć uzyskanych w zakresie fal krótkich, średnich i długich. Kolor niebieski reprezentuje emisję przy  1.05 mikrona, zielony - 1.25 mikrona, a czerwony -  1.6 mikrona. Jasność najsłabszych obiektów jest około miliard razy niższa niż najsłabszych obiektów widocznych gołym okiem.

Najodleglejsze zaobserwowane galaktyki istniały 12.9- 13.1 miliarda lat temu, gdy wiek Wszechświata wynosił tylko 600 – 800 milionów lat. Bez problemu zaobserwowane zostały galaktyki o przesunięciu ku czerwieni 7 – 8.5. Badania spektrometryczne nie mogły zostać wykonane, ale przesunięcia ku czerwieni zostały określone na podstawie barwy galaktyk. Bezpośrednie pomiary będzie mógł wykonać dopiero Teleskop Jamesa Webba.

Badania natury odległych galaktyk prowadzono poprzez kombinację obrazów z WFC3 i obrazów optycznych z ACS. Obserwacje HUDF potwierdzają model hierarchicznego formowania się galaktyk. Według niego małe obiekty powiększały swoje rozmiary zbierając materię z otoczenia lub zderzając się. Wielkość najodleglejszych galaktyk wynosi około 1/20 wielkości Drogi Mlecznej. Połączenie danych z HST i Teleskopu Spitzera pozwoliły na oszacowanie masy i wieku nowo zaobserwowanych galaktyk. Ich masa okazała się bardzo mała, tylko około 1% masy Drogi Mlecznej. Określony na podstawie tych danych wiek galaktyk wyniósł 700 milionów lat. Pierwsze gwizdy musiały się zacząć w nich powstawać setki lat wcześniej. Przesuwa to w czasie szacowany okres powstawania pierwszej populacji gwiazd.

Stwierdzono ponadto, że liczba galaktyk przypadająca na jednostkę objętości przestrzeni szybko i równomiernie spada wraz z odległością. Emisja najodleglejszych galaktyk okazała spektralnie wyraźnie niebieska. Wskazuje to, że były one wyjątkowo ubogie w ciężkie pierwiastki. Nie było w nich pyłu rozpraszającego światło. Galaktyki te muszą więc zawierać bardzo pierwotną materię i są obserwowane niedługo po zaniku pierwszej populacji gwiazd we Wszechświecie. Na podstawie dostępnych obecnie danych oszacowano, że pierwsze gwiazdy powstawały w czasie 500 – 600 milionów lat po Wielkim Wybuchu. Są więc zaraz poza limitem detekcji HST. Dobrze rokuje to detekcji emisji pierwszych gwiazd za pomocą Teleskopu Jamesa Webba.

Nadal istniejącym problemem jest fakt, iż obserwowane galaktyki nie wytwarzały dość energii aby spowodować rejonizację wodoru ośrodka. Epoka rejonizacji musiała trwać w okresie 400 – 900 milionów lat po Wielkim Wybuchu, więc obserwowane galaktyki istniały pod koniec tego okresu. Możliwe, że zagęszczenie bardzo słabych, obecnie niewykrywalnych galaktyk była na tyle wysoka, że mogły one spowodować zajście rejinizacji. Inne teorie mówią, że wcześniej mogła zajść osobna fala bardzo aktywnego formowania się gwiazd, co wywołało ten proces. Młode galaktyki mogły tez być bardzo efektywne w rejonizacji ośrodka dzięki dużej zawartości bardzo masywnych gwiazd.

Obecnie nie wiadomo jakie typy obiektów wywoływały rejonizację. Mogły nimi być np. miniaturowe kwazary, ale obecne oszacowania wskazują, że normalne galaktyki byłyby znacznie bardziej wydajne. Próby interpretacji danych z HST w tej dziedzinie dopiero jednak się rozpoczęły.


http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2009/31/
http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2010/02/

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #28 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:50 »
Za pomocą kamery WFC3 wykonane zostały obserwacje głębokiego pola GOODS (Great Observatories Origins Deep Survey).

Z użyciem obrazów z WFC3 uzyskanych w sierpniu i we wrześniu 2009r oraz zdjęć z kamery ACS zastanych w 2004r wykonano mozaikę tego fragmentu nieba w zakresie wielu długości fal. Dane z ACS były zbierane przez 96 orbit, a z WFC3 przez 104 obity. Użyto zdjęć wykonanych w zakresie ultrafioletu, światła widzialnego oraz bliskiej podczerwieni, łącznie przez 10 filtrów. Do tej pory nigdy nie wykonano tak głębokiego obrazu nieba w tych długościach fal. Jasność najsłabszych obiektów wynosi około 27 magnitudo, są one około 250 milionów razy słabsze niż najsłabsze obiekty widoczne gołym okiem.

Obraz pokazuje różnice w zabarwieniu galaktyk w badanych zakresie długości fal, co odzwierciedla różne etapy ewolucji galaktyk. W zakresie UV widoczne są galaktyki zawierające duże ilości młodych gwiazd, a więc aktywne gwiazdotwórczo. Kolor pomarańczowy (emisja widzialna) pokazuje ostatnie etapy formowania dużych galaktyk, około 8 - 10 miliardów lat temu. W bliskiej podczerwieni (kolor czerwony) widoczne są galaktyki najodleglejsze, w wieku 12 – 13 miliardów lat. Zaobserwowano ich tylko kilka.

Kształt odległych galaktyk jest znacznie bardziej nieregularny niż galaktyk bliższych. Galaktyki takie wedle obecnie przyjmowanych modeli łączyły się tworząc większe galaktyki spiralne. Obserwacje te pozwoliły na śledzenie zmian w tempie zderzeń galaktyk, aktywności gwiazdotwórczej oraz populacji jąder galaktyk o różnej aktywności w czasie.

Na obrazie widać około 7 500 galaktyk. Najbliżej galaktyki znajdują się w odległości około 1 miliarda lat świetlnych. Najodleglejsze obiekty, widoczne w postaci czerwonych plamek mają wiek około 13 miliardów lat. Szerokość mozaiki wynosi około 10 minut kątowych.

http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2010/01/

Scorus

  • Gość
Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #29 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:50 »
Za pomocą Teleskopu Hubblea wykryty został najmniejszy jak dotąd obiekt w Pasie Kuipera.

Nowo wykryty obiekt ma wielkość zaledwie 3 200 stóp i znajduje się w odległości 4.2 miliarda mil od Ziemi. Wcześniej najmniejszy obiekt w Pasie Kuipera miał wielkość 50 razy większą, około 30 mil. Jest to pierwszy odwód na obecność w Pasie Kipera populacji obiektów o wielkości jąder kometarnych.

Jasność obiektu wynosi tylko 35 magnitudo, jest on około 100 razy słabszy aby mógł zostać zaobserwowany bezpośrednio. Został on znaleziony w danych uzyskanych przez sensory FGS (Fine Guidance Sensors) używane do precyzyjnego pozycjonowania teleskopu poprzez obserwacje gwiazd – przewodników. Są one na tyle czułe, że za ich pomocą można wykryć bardzo mały obiekt zasłaniający obserwowaną gwiazdę. W celu wyszukania takich obiektów analizowano dane uzyskane w przeciągu 4.5 roku. W tym czasie Teleskop Hubblea wykonywał obserwacje w odległości do 20 stopni od płaszczyzny ekliptyki przez 12 000 godzin. Łącznie analizowano obserwacje 50 000 gwiazd używanych jako odniesienie przez układ nawigacyjny teleskopu.

Analiza danych pozwoliła na wyszukanie jednego zasłonięcia trwającego 0.3 sekundy. Było to możliwe ponieważ instrumenty FGS wykonują pomiary jasności gwiazd 40 razy na sekundę. Czas zasłonięcia był bardzo krótki z powodu ruchu Ziemi po orbicie okołosłonecznej.

Oszacowano, że zaobserwowany w ten sposób KBO znajduje się na orbicie nachylonej pod kątem 14 stopni w stosunku do ekliptyki. Odległość została wyznaczona z czasu zasłonięcia, a wielkość obiektu – ze stopnia zmniejszenia jasności gwiazdy. Badania te demonstrują potencjał tkwiący w danych archiwalnych. Obecnie w celu wyszukania dalszych obiektów tego typy planowana jest dalsza analiza pozostałych danych z FGS uzyskanych od czasu wyniesienia HST na orbitę.

http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2009/33/

Polskie Forum Astronautyczne

Odp: Hubble Space Telescope (HST)
« Odpowiedź #29 dnia: Lipiec 14, 2010, 07:50 »