New Horizons - misja podstawowa

[Spearhead]

Oj chyba troszkę większy 

[olasek]

Czyli z Plutona widać tak jakby my na Ziemi widzielibyśmy 3x większy księżyc, dobrze myślę?

Jakies 5-6x wiekszy.

[ekoplaneta]

Wow!  To byłby widok  Ciekawe kiedy na Plutonie wyląduje sonda kosmiczną? 

[pogrzex]

W Stellarium można się przecież przenieść na dowolną planetę US, czy nawet sporo księżyców i zobaczyć jak to jest.

[kanarkusmaximus]

W Stellarium można się przecież przenieść na dowolną planetę US, czy nawet sporo księżyców i zobaczyć jak to jest.

Mam nadzieję, że nikt nie użyje tego argumentu przeciwko kolejnej misji ku Plutonowi.

[Spearhead]

Jak to zrobić? Bo właśnie szukam w stellarium i nie widzę takiej funkcji

[ekoplaneta]

W Stellarium można się przecież przenieść na dowolną planetę US, czy nawet sporo księżyców i zobaczyć jak to jest.

Mam nadzieję, że nikt nie użyje tego argumentu przeciwko kolejnej misji ku Plutonowi.

Przeżycia w realu nie umywają się do tych w virtualu, czyż nie?  Poza tym rzeczywistość jest o wiele bogatsza w szczegóły od animacji komputerowych obcych globów. Można to porównać pomiędzy zdjęciami Curiosity a animkami krateru Gale jakie swego czasu umieściłem na wątku poświęconym MSL 

[Orionid]

W przypadku NH, który przeleciał przez układ Plutona przed 18. miesiącami, należałoby w przypadku wejścia na wokółplutońską orbitę zredukować prędkość o ponad 90 %, do czego należałoby użyć ponad 1000 razy więcej paliwa niż sonda  posiadała.

Można używając mniej paliwa wykorzystać do dolotu manewr transferowy Hohmanna na wyższą orbitę. Jednak dotarcie do Plutona w takiej sytuacji może zająć 46 lat. Do czego dodać jeszcze należy ok. 10 lat na projektowanie misji.

Te ograniczenia kiepsko wróżą lądowaniu na Plutonie  w najbliższych dziesięcioleciach,  chociaż są snute różne teoretyczne spekulacje.
Projektów takiej misji chyba jeszcze nie ma. Bardziej możliwa wydaje się bardziej zaawansowana misja przelotowa, na którą jednak możemy oczekiwać  dziesięciolecia.


There are two reasons. The first is an engineering reason. To get to Pluto (which is 5 billion kilometers or 3 billion miles from Earth) in just 9.5 years, as New Horizons will, the spacecraft must travel very, very quickly. As a result, New Horizons will speed by Pluto at a velocity of about 43,000 kilometers per hour(27,000 miles per hour). To get into orbit, operators would have to reduce that speed by over 90%, which would require more than 1,000 times the fuel that New Horizons can carry.

http://pluto.jhuapl.edu/Mission/FAQs.php

The problem with landing on Pluto is not so much the landing per se, as slowing down sufficiently.   The New Horizons probe took nine years to reach Pluto, but carried insufficient fuel to slow down and enter Pluto orbit. The normal, minimal fuel path to transfer from earth orbit to another planet would be through what is known as a Hohmann transfer orbit.   The idea is to boost from Earth orbit when it's opposite Pluto in its orbital pass, and then retrofire upon entry to Pluto orbit.  Sadly, that takes longer than the fly-by mission:  typical times to reach pluto orbit might be 46 years.

https://www.quora.com/Can-we-land-on-Pluto



In recent years, new models of the seasonal evolution of Pluto’s atmosphere that agree better with measurements of how it has changed over the past quarter century suggest, however, that Pluto’s atmosphere will not collapse as predicted and might even thicken towards a maximum value around 2040 (near the time of this proposed Pluto follow-on flyby), depending on the dwarf planet’s inventory of volatile ices and the properties of the atmosphere. No matter which of the models developed in recent decades proves to be correct, it is clear that Pluto’s atmosphere and surface deposits vary on times scales of decades as a result of the interplay of the seasons and the variations in its distance from the Sun. A new set of close-up observations of Pluto about a quarter of a century after New Horizons will provide vital clues about the seasonal changes on Pluto and the processes that drive them. And given the long orbital period of this distant world, this will be humanity’s only chance to observe Pluto during this crucial phase of the northern summer/southern winter for another 248 years.

http://www.thespacereview.com/article/2787/1
http://space.stackexchange.com/questions/9851/requirements-to-orbit-pluto

[KP]

Czyli z Plutona widać tak jakby my na Ziemi widzielibyśmy 3x większy księżyc, dobrze myślę?

Jakies 5-6x wiekszy.

Tam są dopiero zaćmienia słońca 

[Orionid]

Na Plutonie występują bardzo wysokie stożki lodowe
15.01.2017

Nawet 500 m. wysokości mogą mieć lodowe stożki na Plutonie - struktury bardzo podobne do tych obecnych na Ziemi, tylko wiele od nich większe - informuje NASA. Ich istnienie przewidziano dzięki wykorzystaniu modelu i symulacji komputerowych.

Na Plutonie mogą występować struktury znane na Ziemi i określane przez glacjologów jako penitenty. Są to stożkowe formy zbudowane ze śniegu lub lodu, występujące np. na lodowcach i polach firnowych. Powstają, kiedy promienie słoneczne wytapiają śnieg lub lód. Penitenty występujące na Ziemi mają rozmiary zwykle pomiędzy 0,5 metra a 2 metrami, choć zdarzają się też wyższe. Można je znaleźć na różnych kontynentach: w Andach, w Pamirze, czy w masywie Kilimandżaro. Z języka hiszpańskiego pochodzi określenie penitentów jako "lodów pokutujących" lub "śniegów pokutujących".
 
Okazuje się, że podobne struktury mogą występować na Plutonie - i mieć dużo większe rozmiary. Wskazują na to wyniki badań przeprowadzonych przez grupę naukowców, którą kierował John Moores z York University w Toronto. W badaniach brali także udział naukowcy z Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory oraz NASA Goddard Space Flight Center.
 
Badania pozwalają sądzić, że na powierzchni Plutona (na obszarze nazwanym nieformalnie Tartarus Dorsa) występują struktury, do których uformowania się potrzebne są procesy atmosferyczne podobne do tworzenia się penitentów na Ziemi.
 
"Egzotyczne różnice w środowisku doprowadziły do uformowania się struktur o bardzo różnych skalach. Jest to test dla naszych ziemskich modeli powstawania penitentów i sugestia, że tego typu struktury mogą występować także na innych ciałach w Układzie Słonecznym oraz w innych układach planetarnych" - uważa John Moores.
 
Podczas swoich badań naukowcy użyli modelu podobnego do modeli meteorologicznych stosowanych do przewidywania pogody na Ziemi i wykonali symulacje komputerowe dla lodu występującego na Plutonie.
 
Naukowcy porównali swój model ze zdjęciami Plutona uzyskanymi przez sondę New Horizons w trakcie jej przelotu koło planety karłowatej w połowie 2015 roku. Struktury na Plutonie są dużo wyższe niż ich ziemskie odpowiedniki. Osiągają nawet 500 metrów wysokości i separację pomiędzy sobą od trzech do pięciu kilometrów.
 
Moore wskazuje, iż istnienie tak gigantycznych rozmiarów jest przewidywane przez dokładnie taką samą teorię, która wyjaśnia formowanie się ziemskich penitentów. Na jej podstawie naukowcom udało się przewidzieć rozmiary, separację, kierunki nachylenia i wiek struktur na Plutonie - pasujący do tego, co widać na zdjęciach.
 
Wyniki badań opublikowano w czasopiśmie „Nature”. (PAP)

http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,412677,na-plutonie-wystepuja-bardzo-wysokie-stozki-lodowe.html
http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=194.msg100731#msg100731
https://www.nasa.gov/feature/scientists-offer-sharper-insight-into-pluto-s-bladed-terrain

[Orionid]

Charon, mając dwukrotnie mniejsze rozmiary w stosunku do obieganej planety karłowatej i będąc od niej w niewielkiej odległości ( ok.20 000 km) znajduje się okresowo między Plutonem a Słońcem. Wtedy wiatr słoneczny omiatając układ Plutona napotykając przeszkodę w postaci Charona w mniejszym stopniu przyczynia się do  utraty  gazów atmosferycznych przez zasłaniany obiekt.

John Hale is the Georgia Tech student who co-led the study with Paty. He says the Pluto system is a window into our origins because Pluto hasn’t been subjected to the same extreme temperatures as objects in closer orbits to the sun.

“As a result, Pluto still has more of its volatile elements, which have long since been blown off the inner planets by solar wind,” Hale said. “Even at its great distance from the sun, Pluto is slowly losing its atmosphere. Knowing the rate at which Pluto’s atmosphere is being lost can tell us how much atmosphere it had to begin with, and therefore what it looked like originally. From there, we can get an idea of what the solar system was made of during its formation.”

http://www.news.gatech.edu/2017/01/09/how-moon-slows-decay-plutos-atmosphere
http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0019103516307898

[Orionid]

19 stycznia 2017 minęło 11 lat od startu małej, wielkiej sondy.

Już w latach 70. XX wieku rozważano wyprawę do Plutona. Kto wie,  czy gdyby wtedy się udało , to obiekt zachowałby status planety?

How New Horizons Survived the 40-Year-Glitch and Made it to Pluto
By Corey S. Powell | July 10, 2015 2:59 pm

The beginnings of the tale go all the way back to the 1970s, to a shadowy time known as the Nixon Administration. At the time, space scientists realized that a rare configuration of the outer planets would make it possible to efficiently send a spacecraft on a grand tour of the outer solar system, using the gravity of each giant planet to boost it on to the next. Such an alignment happens just once every 176 years. NASA planners came up with a concept called–naturally–the Grand Tour. It would have sent 4 spacecraft to the outer solar system, with one of them destined for Pluto.

By early 1972, though, NASA’s political fortunes were sinking fast. Nixon had cancelled Apollo 18 and 19. Public and Congressional support for space exploration was plummeting; the country was in recession and mired in Viet Nam. A $1 billion-plus fleet of space probes (and remember, this was in 1972 dollars) was just not going to happen. NASA reconfigured the cancelled Grand Tour into the cheaper, two-probe Voyager project and sacrificed Pluto in the process.

http://blogs.discovermagazine.com/outthere/2015/07/10/how-new-horizons-survived-the-40-year-glitch-and-made-it-to-pluto/#.WIlJ9dThDwc

[Orionid]

Zdjęcie nocnej strony Plutona oraz Charona oświetlonego przez odbijające się światło od Plutona wykonane 15 lipca 2015 przez instrument Ralph/Multispectral Visible Imaging Camera z odległości 160 000 km.

This image obtained with the Ralph/Multispectral Visible Imaging Camera aboard NASA’s New Horizons spacecraft shows the night side of Pluto’s large, Texas-sized moon Charon, against a star field, lit by faint, reflected light from Pluto itself. The bright crescent on Charon's right side is a sliver of sunlit terrain; it is overexposed.  New Horizons was already about 100,000 miles (160,000 kilometers) beyond Pluto when the image was taken on July 15, 2015.

https://www.nasa.gov/image-feature/charon-in-plutoshine

[Orionid]

Jego związek z astrobiologią jest widoczny od razu – na zdjęciach widać to jak na dłoni. Widzimy materię organiczną, widzimy wodę i widzimy źródła energii – mówi Michael Summers, planetolog z zespołu misji New Horizons spechalizujący się w badaniach budowy i ewolucji atmosfer planetarnych.

Źródło: http://www.pulskosmosu.pl/2017/02/23/co-pluton-moze-miec-wspolnego-z-zyciem/
http://www.astrobio.net/news-exclusive/pluto-ingredients-life/

[Orionid]

Nałożenie trzech zdjęć wykonanych  przez 3 filtry kolorowe  instrumentu Ralph/Multispectral Visual Imaging Camera pozwala uwidocznić kontasty środowiska podczas najbliższego przelotu koło Plutona  .

This new, detailed global mosaic color map of Pluto is based on a series of three color filter images obtained by the Ralph/Multispectral Visual Imaging Camera aboard New Horizons during the NASA spacecraft’s close flyby of Pluto in July 2015. The mosaic shows how Pluto’s large-scale color patterns extend beyond the hemisphere facing New Horizons at closest approach, which were imaged at the highest resolution. North is up; Pluto’s equator roughly bisects the band of dark red terrains running across the lower third of the map. Pluto’s giant, informally named Sputnik Planitia glacier – the left half of Pluto’s signature “heart” feature – is at the center of this map.

https://www.nasa.gov/image-feature/pluto-global-color-map