Po drugie, nieznany jest wpływ ziemskiego życia na obce życie i odwrotnie. Może np. okazać się, że ziemskie życie eksterminuje obce życie (trochę jak w przypadku wirusów niezamierzenie zawleczonych przez białych zachodnich Europejczyków i czarnych Afrykanów do obu Ameryk).
Kot domowy (Felis catus) po raz pierwszy dopłynął z Anglii do Nowej Zelandii na gapę na pokładzie angielskiego statku badawczego białego Kapitana Jamesa Cooka HMS Endeavour dnia siódmego października 1769 roku w Poverty Bay w północno-wschodniej części nowozelandzkiej wyspy północnej. Konsekwencje sprowadzenia z Anglii do Nowej Zelandii żarłocznych angielskich kotów dla endemicznego nowozelandzkiego ptaka-nielota Kiwi były katastrofalne ponieważ w deszczowym umiarkowanym łagodnym klimacie nowozelandzkiej wyspy południowej sprowadzone z Anglii do Nowej Zelandii żarłoczne angielskie koty stały się żarłocznym gatunkiem inwazyjnym.
Liczebność nowozelandzkiego endemicznego ptaka-nielota kiwi plamistego gwałtownie spadła, gdy pierwsi biali angielscy osadnicy przybyli z Anglii do Nowej Zelandii. Przed przybyciem pierwszych białych angielskich osadników mogło żyć w Nowej Zelandii aż 12 milionów tych nielotnych endemicznych nowozelandzkich ptaków. Biali osadnicy angielscy przywieźli ze sobą na gapę z Anglii do Nowej Zelandii angielskie fretki domowe, szczury, króliki, świnie, koty, owce, psy, konie, krowy, oposy, kozy, jelenie, łasice i gronostaje, co doprowadziło do nagłego obniżenia przeżywalności endemicznych nowozelandzkich ptasich piskląt do 5%.
Oprócz dwóch endemicznych nowozelandzkich gatunków nietoperzy w Nowej Zelandii nie występowały nigdy wcześniej żadne endemiczne nowozelandzkie ssaki lądowe, aż do momentu osiedlenia się przez Maorysów i białych Anglików. W konsekwencji endemiczne nowozelandzkie ptaki, a nawet endemiczne nowozelandzkie owady zajęły niszę ekologiczną zajmowaną zwykle przez ssaki lądowe. Sprowadzone z Anglii do Nowej Zelandii angielskie ssaki, w tym również angielskie koty, stały się żarłocznymi gatunkami inwazyjnymi które bardzo negatywnie wpłynęły praktycznie na całą rodzimą endemiczną nowozelandzką przyrodę.
Szacuje się że zdziczałe żarłoczne angielskie koty są odpowiedzialne za nieodwracalne bezpowrotne wyginięcie przynajmniej sześciu endemicznych nowozelandzkich gatunków ptaków i ponad 70 lokalnych endemicznych nowozelandzkich podgatunków, a także za znaczne uszczuplenie populacji endemicznych nowozelandzkich gatunków ptaków i jaszczurek. Wyginięcie Strzyżyka Lyalla, Strzyżyka (Xenicus longipes), Dzwonnika z Wysp Chatham (Anthornis melanocephala), Paproci z wysp Chatham (Poodytes rufescens), Chatham Islands rail (Cabalus modestus), Nurogęsi z wyspy Auckland (Mergus australis) i Piopio (Turnagra capensis) to przypadek nieodwracalnego bezpowrotnego wyginięcia nowozelandzkich ptaków w wyniku drapieżnictwa sprowadzonych z Anglii do Nowej Zelandii żarłocznych angielskich kotów.
Angielskie koty stanowią poważny problem również na innych nowozelandzkich wyspach. Spekulowano, że żarłoczne angielskie koty spowodowałyby nieodwracalne bezpowrotne wyginięcie endemicznego nowozelandzkiego kākāpō na nowozelandzkiej wyspie Stewart / Rakiura, gdyby endemiczne nowozelandzkie ptaki nie zostały przeniesione na pozbawione angielskich kotów nowozelandzkie wyspy. Sprowadzenie angielskich kotów na nowozelandzkie wyspy Mangere, Herekopare i Raoul spowodowało lokalne wymieranie endemicznych nowozelandzkich gatunków ptaków.
Po celowym wytępieniu żarłocznych angielskich kotów na nowozelandzkiej wyspie Little Barrier dokonanym wspólnie przez białych Anglików i rdzennych tubylczych Maorysów populacja lokalnych nowozelandzkich endemicznych gatunków ptaków stopniowo wzrosła.
Zdziczałe żarłoczne angielskie koty stanowią główne bardzo poważne zagrożenie dla krytycznie zagrożonego wyginięciem nowozelandzkiego endemicznego szczudła czarnego, a według stanu na luty 2010 roku pozostało już tylko 85 endemicznych nowozelandzkich lokalnych ptaków szczudła czarnego, głównie w dorzeczu nowozelandzkiej rzeki Mackenzie.
Szacuje się że każdego roku żarłoczne angielskie koty zabijają w Nowej Zelandii 100 milionów endemicznych nowozelandzkich ptaków.
Są obecnie bardzo mocne dowody na to że angielskie koty zjadały nawet nowozelandzkie pingwiny.
Angielskie koty są również wysoko w nowozelandzkich górach i jedzą krytycznie zagrożone wyginięciem nowozelandzkie jaszczurki.
Nowozelandzkie wiecznie zielone lasy deszczowe strefy umiarkowanej zamieszkiwały niegdyś miliony endemicznych nowozelandzkich ptaków-nielotów kiwi. Dziś pozostało ich już tylko 68 tysięcy - i jeśli nic się nie zmieni to za około 50 lat ten endemiczny nowozelandzki gatunek ptaka-nielota kiwi całkowicie bezpowrotnie wyginie - alarmuje BBC.
Angielskie szczury mają bardzo negatywny wpływ praktycznie na cały nowozelandzki ekosystem całej Nowej Zelandii, ponieważ są one wszystkożerne - jedzą one endemiczne nowozelandzkie ptaki, nasiona, ślimaki, jaszczurki, owoce, weta, jaja ptaków, ptasie pisklęta, larwy owadów, owady i kwiaty. Zróżnicowana dieta sprowadzonych z Anglii do Nowej Zelandii angielskich szczurów czyni sprowadzone z Anglii do Nowej Zelandii angielskie szczury bardzo poważnym zagrożeniem praktycznie dla wszystkich endemicznych nowozelandzkich gatunków owadów i gatunków ptaków.
Angielskie szczury występują w wielu różnych siedliskach praktycznie w całej Nowej Zelandii i są one szeroko rozpowszechnione w nizinnych nowozelandzkich wiecznie zielonych lasach deszczowych strefy umiarkowanej. Są one dobrymi wspinaczami, więc mają one dostęp do wielu gniazd endemicznych nowozelandzkich gatunków ptaków wysoko na nowozelandzkich drzewach.
Angielskie króliki zostały po raz pierwszy sprowadzone z Anglii do Nowej Zelandii przez angielskie statki angielskiego białego Kapitana Jamesa Cooka w 1777 roku na nowozelandzką wyspę w Queen Charlotte Sound/Tōtaranui.
Wymarły Strzyżyk Lyalla.



Wymarły Strzyżyk (Xenicus longipes)

Wymarły Dzwonnik z Wysp Chatham (Anthornis melanocephala)


Wymarły Paproć z wysp Chatham (Poodytes rufescens)


Wymarły Chatham Islands rail (Cabalus modestus)



Wymarła Nurogęś z wyspy Auckland (Mergus australis)

Wymarły Piopio (Turnagra capensis)


Angielski statek badawczy HMS Endeavour Kapitana Jamesa Cooka opuszcza angielski port Plymouth dnia dwudziestego szóstego sierpnia 1768 roku razem z przewożonymi na gapę na pokładzie angielskiego statku badawczego angielskimi kotami.
