Juno

[Orionid]

Wyższa Wielka Czerwona Plama
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 17 MARCA 2018

(...) 13 marca NASA poinformowała, że zmiana rozmiarów WCP nie następuje tylko w jednym wymiarze. Okazuje się, że formacja “urosła” w ciągu zaledwie kilku lat. Poniższe nagranie, przygotowane przez NASA prezentuje to odkrycie.




Rosnąca wysokość WCP / Credits –NASA Goddard

Co ciekawe, nowe dane z sondy Juno sugerują także, że WCP porusza się szybciej niż wcześniej. W przeszłości prędkość ruchu WCP była prawdopodobnie “stała”, jednak w ostatnich kilkunastu latach zauważono szybszy ruch tego huraganu względem sąsiednich pasów chmur. (...)
http://kosmonauta.net/2018/03/wyzsza-wielka-czerwona-plama/

Wielka Czerwona Plama na Jowiszu się zmniejsza, ale nie do końca
20.03.2018

Kiedyś była rozmiarów takich, że zmieściłyby się w niej trzy Ziemie i jeszcze byłoby trochę wolnego miejsca, ale od stu pięćdziesięciu lat Wielka Czerwona Plama na Jowiszu maleje. Nowe badania sugerują, że może towarzyszyć temu wzrost jej wysokości – informuje NASA.

Wielka Czerwona Plama to wielka burza w atmosferze Jowisza istniejąca od kilkuset lat. Widać ją nawet przez amatorskie teleskopy. W archiwach istnieją dane na temat rozmiarów Wielkiej Czerwonej Plamy dla bardzo długiego okresu wstecz. Przy czym od 1878 roku występuje co najmniej jeden pomiar w roku przez różnych badaczy. Amy Simon z NASA Goddard Space Flight Center w Greenbelt, Maryland (USA) wraz ze współpracownikami, wziął pod uwagę te historyczne pomiary oraz połączył je ze współczesnymi danymi z NASA, zaczynając od misji Voyager z 1979 r., po serie zdjęć z Kosmicznego Teleskopu Hubble’a.

Badacze przeanalizowali ewolucję Wielkiej Czerwonej Plamy, skupiając się na jej rozmiarze, kształcie, barwie, tempie dryfowania i prędkości wiatrów. Burza przez cały czas utrzymuje się na tej samej "szerokości geograficznej”, ale obiega planetę dookoła w stronę przeciwną niż obrót Jowisza dookoła osi. Jak dotąd zakładano, że to dryfowanie następuje mniej więcej w niezmiennym tempie, ale najnowsze wyniki wskazują, że Wielka Czerwona Plama zaczęła poruszać się w kierunku zachodnim szybciej niż do tej pory.

Badania potwierdziły, że długość burzy zmniejsza się od 1878 roku i obecnie ma rozmiary pozwalające zmieścić w środku jedną planetę wielkości Ziemi. Kiedyś było w niej miejsce na aż trzy planety rozmiarów Ziemi, więc zmniejszenie plamy jest wyraźnie. Aczkolwiek należy wspomnieć, iż w latach dwudziestych ubiegłego wieku odnotowano tymczasowy wzrost wielkości plamy.

W związku ze zmniejszaniem promienia plamy, naukowcy przypuszczali, że wiejące w niej wiatry będą jeszcze potężniejsze – poprzez analogię np. do łyżwiarza figurowego na lodzie, który obraca się wolniej gdy ma rozłożone ręce, a dużo szybciej, gdy ręce położy na swoim ciele. Jednak zamiast tego zaobserwowano, że burza zwiększa swoją wysokość – to z kolei można porównać do procesu obróbki gliny na kole garncarskim. W przypadku Wielkiej Czerwonej Plamy zmiana wysokości jest niewielka w porównaniu do rozmiarów burzy, ale mimo wszystko zauważalna.

Zmianom ulega także kolor Wielkiej Czerwonej Plamy, od roku 2014 zaczęła być intensywnie pomarańczowa. Nie wiadomo dlaczego tak się dzieje, być może związki chemiczne, które nadają kolor plamie są unoszone wyżej w atmosferze, gdy burza rozciąga się w górę. Na wyższych wysokościach poddane są większemu oddziaływaniu promieniowania ultrafioletowego, co może powodować zmianę odcienia barwy.

Wielka Czerwona Plama istnieje prawdopodobnie od co najmniej od 350 lat – pierwsze obserwacje były odnotowane w połowie XVII wieku. Nie ma jednak całkowitej pewności czy dawne obserwacje dotyczyły tej samej burzy, którą obserwujemy obecnie. Jak podaje NASA, jako pewne uznaje się obserwacje Wielkiej Czerwonej Plamy od 1831 roku.

Wyniki badań opublikowano w czasopiśmie naukowym „Astronomical Journal”.
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C28740%2Cwielka-czerwona-plama-na-jowiszu-sie-zmniejsza-ale-nie-do-konca.html

Jupiter's Great Red Spot Getting Taller as it Shrinks, NASA Team Finds
March 13, 2018

(...) “If the trends we see in the Great Red Spot continue, the next five to 10 years could be very interesting from a dynamical point of view,” said Goddard co-author Rick Cosentino. “We could see rapid changes in the storm’s physical appearance and behavior, and maybe the red spot will end up being not so great after all.”
https://www.nasa.gov/feature/goddard/2018/jupiters-great-red-spot-getting-taller-as-it-shrinks

[Orionid]

Sonda Juno spojrzała w głąb Jowisza dzięki pomiarom grawitacyjnym
15.03.2018


Obraz złożony pokazuje centralny cyklon nad północnym biegunem planety, otoczony dookoła ośmioma cyklonami okołobiegunowymi. Źródło: NASA/JPL-Caltech/SwRI/ASI/INAF/JIRAM.

NASA zaprezentowała zdjęcia cyklonów nad biegunami Jowisza. Ukazały się też wyniki badań pomiarów grawitacyjnych z sondy Juno wskazujące, że wiatry w atmosferze Jowisza występują w niej bardzo głęboko, nawet 3000 km w głąb.

W ostatnich dniach ukazał się cykl artykułów w „Nature” przedstawiających najnowsze wyniki badań w ramach misji sondy kosmicznej Juno. Do tej pory sonda ukończyła 10 naukowych przelotów nad Jowiszem od momentu wejścia na orbitę wokół planety w lipcu 2016 r. 11 przelot naukowy ma się rozpocząć 1 kwietnia br.

Zaprezentowano m.in. zdjęcia biegunów Jowisza zbadanych przy pomocy instrumentu o nazwie Jovian Infrared Auroral Mapper (JIRAM), pracującego na pokładzie sondy Juno. Uzyskuje on obrazy w zakresie promieniowania podczerwonego i potrafi dzięki temu „zajrzeć” w warstwy od 50 do 70 kilometrów poniżej górnych wierzchołków chmur.

Na zdjęciach widać, że centralny cyklon nad biegunem północnym Jowisza jest otoczony ośmioma okołobiegunowymi cyklonami o średnicach od 4000 do 4600 kilometrów. Z kolei centralny cyklon nad biegunem południowym otacza pięć cyklonów o średnicach od 5600 do 7000 kilometrów. Są one tak ciasno rozmieszczone, że ich spirale dotykają siebie, ale mimo tego pozostają jako osobne struktury przez wiele miesięcy. Zagadką pozostaje, dlaczego cyklony te nie łączą się w jeden – np. dane z sondy Cassini wskazywały, że na Saturnie jest pojedynczy cyklon nad każdym z biegunów.

Inne wyniki badań dotyczą własności charakterystycznych pasów widocznych w atmosferze Jowisza (pasy na Jowiszu można zobaczyć z Ziemi na żywo nawet przez niewielkie amatorskie teleskopy). Głębokość, na jaką sięgają, nurtuje naukowców od dziesięcioleci. Dane grawitacyjne zebrane przez sondę Juno podczas bliskich przelotów koło planety pozwoliły odpowiedzieć na to pytanie.

Jak wskazują naukowcy w publikacjach, pomiary pola grawitacyjne pokazują asymetrię północno-południową, podobną do asymetrii obserwowanej w przypadku pasów. W przypadku planety gazowej taka asymetria może wynikać tylko z przepływów w głębszych warstwach. Im głębiej wieją wiatry, tym więcej masy się w nich przemieszcza, czego skutkiem jest silniejszy sygnał przy analizie pola grawitacyjnego. Dzięki temu analiza własności pola grawitacyjnego pozwala wysnuć wnioski na temat tego, jak głęboko sięgają wiatry w atmosferze.

Wyniki są zaskakujące, gdyż okazało się, że warstwa pogodowa Jowisza jest bardziej masywna i rozciąga się głębiej niż wcześniej zakładano. Warstwa pogodowa może sięgać nawet do 3000 km w głąb i obejmować jeden procent masy całej planety (około trzy masy Ziemi). Dla porównania, ziemska atmosfera stanowi zaledwie jedną milionową część masy całej planety.

Kolejne wyniki sugerują, że poniżej warstwy pogodowej planeta obraca się jak ciało sztywne. W przyszłych badaniach naukowcy będą chcieli lepiej poznać strefę przejściową między tymi dwoma warstwami. Być może w przypadku innych gazowych olbrzymów sytuacja jest podobna. Jeśli tak, będzie to miało konsekwencje dla modeli dużych planet w Układzie Słonecznym i w innych układach planetarnych, a nawet dla brązowych karłów.

Sonda Juno została wystrzelona z Ziemi 5 sierpnia 2011 r. z Przylądka Canaveral na Florydzie. Jest to misja amerykańskie agencji kosmicznej NASA. Dodatkowo udział w budowie dwóch instrumentów miała Włoska Agencja Kosmiczna.(PAP)
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C28691%2Csonda-juno-spojrzala-w-glab-jowisza-dzieki-pomiarom-grawitacyjnym.html

[Orionid]

Podróż nad biegunem północnym

NASA's Juno Mission Provides Infrared Tour of Jupiter's North Pole
APRIL 11, 2018


https://www.youtube.com/watch?time_continue=51&v=By6sZ6RGCEQ

In this animation the viewer is taken low over Jupiter's north pole to illustrate the 3-D aspects of the region's central cyclone and the eight cyclones that encircle it. The movie utilizes imagery derived from data collected by the Jovian Infrared Auroral Mapper (JIRAM) instrument aboard NASA's Juno mission during its fourth pass over the massive planet. Infrared cameras are used to sense the temperature of Jupiter's atmosphere and provide insight into how the powerful cyclones at Jupiter's poles work. In the animation, the yellow areas are warmer (or deeper into Jupiter's atmosphere) and the dark areas are colder (or higher up in Jupiter's atmosphere). In this picture the highest "brightness temperature" is around 260K (about -13°C) and the lowest around 190K (about -83°C). The "brightness temperature" is a measurement of the radiance, at 5 µm, traveling upward from the top of the atmosphere towards Juno, expressed in units of temperature.

https://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=7096

[Slavin]

1 kwietnia nastąpiło Peryjowium 12.
Wybrane zdjęcia z JunoCam:
 









Źródło: https://www.missionjuno.swri.edu

[kanarkusmaximus]

Wiele z tych zdjęć to już z pewnością po obróbce - kamerka Juno ma dość małe pole widzenia. Fajnie jednak, że udało się złapać WCP jeszcze raz!

Ciekawe, że kamerka nadal działa, pierwotnie uważano, że ona się zepsuje szybko. Każde peryjowium z kamerką to duża ilość ważnych danych.

[Orionid]

Juno obserwuje Jowisza i Io w podczerwieni
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 15 KWIETNIA 2018


Księżyc Io w podczerwieni / Credits - NASA / JPL-Caltech / SwRI / ASI / INAF /JIRAM / Roman Tkachenko

NASA opublikowała ciekawe obrazy księżyca Io oraz północnych obszarów podbiegunowych Jowisza w podczerwieni, wykonane przez sondę Juno. (...)

Ponadto, NASA opublikowała zdjęcie księżyca Io. Jest to najbardziej aktywny księżyc w Układzie Słonecznym. Na powierzchni Io znajduje się ponad 130 aktywnych wulkanów. Sonda Juno zaobserwowała te wulkany w zakresie podczerwonym, także po stronie nie oświetlonej przez Słońce.

(NASA)
http://kosmonauta.net/2018/04/juno-obserwuje-jowisza-i-io-w-podczerwieni/#prettyPhoto

[ekoplaneta]

Masakra! Taki mały ten księżyc Io a jarzy się wulkanami jak choinka lampkami 
Ciekawe rzeczy muszą się dziać na jego powierzchni. Jakie egzotyczne materiały tam powstają? Czy istnieją jakieś ciekłe zbiorniki, które mogłyby utrzymać jakąś egzotyczną chemię a nawet życie?
Warto byłoby tam kiedyś posłać orbitera, jaki kiedyś był proponowany w ramach programu New Frontiers. Ale Io chyba musi poczekać w kolejce za Europą, Tytanem, Ganimedesem i chyba Trytonem.....

[Orionid]

NASA pokazała północy biegun Jowisza w trzech wymiarach
18.04.2018


Trójwymiarowy obraz północnego bieguna Jowisza w podczerwieni opracowany na podstawie danych z sondy Juno. Źródło: NASA/JPL-Caltech/SwRI/ASI/INAF/JIRAM.

Amerykańska agencja kosmiczna NASA zaprezentowała wygląd obszarów nad północnym biegunem Jowisza w trzech wymiarach. Obrazy i film opracowano na podstawie danych w podczerwieni nadesłanych przez sondę Juno.

Naukowcy z misji Juno przeanalizowali dane zebrane instrumentem Jovian InfraRed Auroral Mapper (JIRAM) pracującym na pokładzie automatycznej sondy Juno, która krąży wokół Jowisza. Na ich podstawie wygenerowali trójwymiarowy przelot nad północnym biegunem Jowisza – można go obejrzeć na filmie pokazanym przez NASA.

Instrument JIRAM uzyskuje obrazy w podczerwieni i potrafi zajrzeć od 50 do 70 kilometrów w głąb jowiszowej atmosfery. Zebrane w ten sposób dane pomogą w zrozumieniu procesów zachodzących w atmosferze Jowisza, w tym np. gigantycznego centralnego cyklonu nad biegunem północnym, otoczonego przez osiem dodatkowych cyklonów o średnicach od 4000 do 4600 kilometrów.

„Zanim sonda Juno dotarła do Jowisza, mogliśmy jedynie zgadywać jak wygląda północny biegun tej planety. Teraz, dzięki przelotom Juno nad biegunami w niewielkiej odległości, uzyskaliśmy kolekcję zdjęć w podczerwieni pokazujących procesy pogodowe w atmosferze oraz olbrzymie cyklony – wszystko w świetnej rozdzielczości przestrzennej” - tłumaczy naukowiec projektu Juno Alberto Adriani z Instytutu Astrofizyki Kosmicznej i Planetologii w Rzymie.

Naukowcom udało się także lepiej zrozumieć wewnętrzną rotację Jowisza. Wcześniej nie można było rozróżnić pomiędzy sobą nawet skrajnych modeli opisujących wewnętrzny obrót Jowisza, gdyż wszystkie pasowały do danych zebranych przez obserwacje naziemne i dawniejsze misje kosmiczne. Pasy, które obserwujemy w górnych warstwach atmosfery planety rotują z różnymi prędkościami, co rodziło problemy dla dotychczasowych modeli. Obecnie, dzięki pomiarom grawitacyjnym wykonywanym przez sondę Juno, można dokładniej opisać jak rotuje wnętrze Jowisza.

Niedawno badacze zaprezentowali także nowy model pola magnetycznego oparty o pomiary dokonane w trakcie ośmiu orbit sondy Juno dookoła Jowisza. Na podstawie modelu wygenerowano mapy pola magnetycznego na powierzchni oraz w obszarze poniżej, który uważany jest za miejsce generowania dynamo magnetohydrodynamicznego Jowisza. Jowisz jest olbrzymią gazową planetą, więc pod terminem „powierzchnia” naukowcy rozumieli w tym przypadku promień planety równy 71450 kilometrów.

Okazało się, że pole magnetyczne na półkuli północnej jest bardziej złożone niż na półkuli południowej. W około połowie drogi pomiędzy równikiem, a biegunem północnym leży obszar, w którym pole magnetyczne jest szczególnie intensywne i dodatnie. Po bokach znajdują się obszary mniej intensywne i ujemne. Z kolei na półkuli południowej pole magnetyczne jest w całości ujemne oraz przechodzi w coraz bardziej intensywne w kierunku od równika do bieguna. Na razie nie wiadomo skąd wynikają takie różnice pomiędzy półkulami.

Sonda Juno weszła na orbitę wokół Jowisza 4 lipca 2016 r. Do tej pory wykonała około jedną trzecią zaplanowanej misji. Dokonała 11 naukowych przelotów od momentu wejścia na orbitę wokół planety, pokonując 200 milionów kilometrów. Przelot naukowy numer 12 rozpocznie się 24 maja b.r.

Juno to misja prowadzona przez NASA, przy której współpracuje Włoska Agencja Kosmiczna (ISA), która dostarczyła dwa instrumenty naukowe. (PAP)
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C29161%2Cnasa-pokazala-polnocy-biegun-jowisza-w-trzech-wymiarach.html

[kanarkusmaximus]

Czy jest może jakaś rozpiska orbit Juno? Kiedy następne zbliżenia?

[Slavin]

PJ13   24 maja 2018      
PJ14   16 lipca 2018      
PJ15   7 września 2018      
PJ16   29 października 2018      
PJ17   21 grudnia 2018      
PJ18   12 lutego 2019      
PJ19   6 kwietnia 2019      
PJ20   29 maja 2019      
PJ21   21 lipca 2019      
PJ22   11 września 2019      
PJ23   1 listopada 2019      
PJ24   23 grudnia 2019      
PJ25   13 lutego 2019

[kanarkusmaximus]

Misja Juno przedłużona do lipca 2021 roku. Naprawdę dobra wiadomość!
https://www.nasa.gov/feature/nasa-re-plans-juno-s-jupiter-mission

[Orionid]

Czyli w sumie o ponad 2 lata od pierwszego planu. Być może to nieostatnie przedłużenie.

Poza tym Juno rzuciła nowe światło na genezę piorunów na Jowiszu. Proces przebiega tam nieco inaczej niż na Ziemi.Więcej tego typu aktywności jest na biegunach ,  a to za sprawą ciepła wewnętrznego planety.  Na  równiku jest 25 razy mniejsze nasłonecznienie niż w przypadku naszej planety , co ma wpływ na aktywność burzową.

Juno Solves 39-Year Old Mystery of Jupiter Lightning
JUNE 6, 2018

(...) "Jupiter lightning distribution is inside out relative to Earth," said Brown. "There is a lot of activity near Jupiter's poles but none near the equator. You can ask anybody who lives in the tropics—this doesn't hold true for our planet."

Why do lightning bolts congregate near the equator on Earth and near the poles on Jupiter? Follow the heat.

Earth's derives the vast majority of its heat externally from solar radiation, courtesy of our Sun. Because our equator bears the brunt of this sunshine, warm moist air rises (through convection) more freely there, which fuels towering thunderstorms that produce lightning.

Jupiter's orbit is five times farther from the Sun than Earth's orbit, which means that the giant planet receives 25 times less sunlight than Earth. But even though Jupiter's atmosphere derives the majority of its heat from within the planet itself, this doesn't render the Sun's rays irrelevant. They do provide some warmth, heating up Jupiter's equator more than the poles—just as they heat up Earth. Scientists believe that this heating at Jupiter's equator is just enough to create stability in the upper atmosphere, inhibiting the rise of warm air from within. The poles, which do not have this upper-level warmth and therefore no atmospheric stability, allow warm gases from Jupiter's interior to rise, driving convection and therefore creating the ingredients for lightning. (...)
https://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=7151

Juno Gets Science Mission Extension and Solves Electrifying Mystery on Jupiter
By Paul Scott Anderson June 8th, 2018

(...) “No matter what planet you’re on, lightning bolts act like radio transmitters – sending out radio waves when they flash across a sky,” said Shannon Brown of NASA’s Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, a Juno scientist and lead author of the paper. “But until Juno, all the lightning signals recorded by spacecraft [Voyagers 1 and 2, Galileo, Cassini] were limited to either visual detections or from the kilohertz range of the radio spectrum, despite a search for signals in the megahertz range. Many theories were offered up to explain it, but no one theory could ever get traction as the answer.”

Juno monitored the lightning flashes with its Microwave Radiometer Instrument (MWR), which records emissions from the gas giant across a wide spectrum of frequencies.

“In the data from our first eight flybys, Juno’s MWR detected 377 lightning discharges,” said Brown. “They were recorded in the megahertz as well as gigahertz range, which is what you can find with terrestrial lightning emissions. We think the reason we are the only ones who can see it is because Juno is flying closer to the lighting than ever before, and we are searching at a radio frequency that passes easily through Jupiter’s ionosphere.” (...)
http://www.americaspace.com/2018/06/08/juno-gets-science-mission-extension-and-solves-electrifying-mystery-on-jupiter/

[Orionid]

Misja Juno przedłużona do lipca 2021 roku
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 9 CZERWCA 2018

(...) Początkowo NASA planowała zakończenie misji Juno jeszcze w 2018 roku. Miało to związek z dużą dawką promieniowania, jaką orbiter miał otrzymać krążąc wokół Jowisza po 14 dniowej orbicie. Ta orbita nie została jednak osiągnięta i Juno krąży po bardziej eliptycznej orbicie o czasie obiegu wynoszącym 53 dni. Taka orbita zmniejsza dawkę promieniowania, przez co stan techniczny orbitera jest lepszy, niż to wcześniej zakładano.

Siódmego czerwca 2018 roku NASA poinformowała, że będzie kontynuować misję Juno. Aktualnie koniec badań zaplanowany jest na lipiec 2021 roku. Oczywiście, data może ulec zmianie, w zależności od stanu technicznego orbitera.

Poniższe nagranie prezentuje stan wiedzy o Jowiszu, który został poszerzony dzięki misji Juno.




Podsumowanie wiedzy o Jowiszu – wyniki z misji Juno (nagranie z maja 2018) / Credits – NASA Jet Propulsion Laboratory
(...)
https://kosmonauta.net/2018/06/misja-juno-przedluzona-do-lipca-2021-roku/

[kanarkusmaximus]

Polecam zobaczyć to podsumowanie wiedzy. Jest naprawdę ciekawe!

[Orionid]

NASA Juno data indicate another possible volcano on Jupiter moon Io
JULY 13, 2018


This infrared image of the southern hemisphere of Jupiter's moon Io was derived from data collected by the Jovian Infrared Auroral Mapper (JIRAM) instrument aboard NASA's Juno spacecraft on Dec. 16, 2017, when the spacecraft was about 290,000 miles (470,000 kilometers) from the Jovian moon. In this infrared image, the brighter the color the higher the temperature recorded by JIRAM.

"The new Io hotspot JIRAM picked up is about 200 miles (300 kilometers) from the nearest previously mapped hotspot," said Alessandro Mura, a Juno co-investigator from the National Institute for Astrophysics in Rome. "We are not ruling out movement or modification of a previously discovered hot spot, but it is difficult to imagine one could travel such a distance and still be considered the same feature."

The Juno team will continue to evaluate data collected on the Dec. 16 flyby, as well as JIRAM data that will be collected during future (and even closer) flybys of Io. Past NASA missions of exploration that have visited the Jovian system (Voyagers 1 and 2, Galileo, Cassini and New Horizons), along with ground-based observations, have located over 150 active volcanoes on Io so far. Scientists estimate that about another 250 or so are waiting to be discovered.

Juno has logged nearly 146 million miles (235 million kilometers) since entering Jupiter's orbit on July 4, 2016. Juno's 13th science pass will be on July 16. (...)

https://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=7189