Autor Wątek: Kalendarium historycznych wydarzeń  (Przeczytany 322100 razy)

0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24498
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #195 dnia: Grudzień 30, 2017, 20:50 »


Top 30 Tallest Rockets in the World (SuperCut)
(...)
21. Long March 7
22. Ariane 5 ECA
23. Titan 34D
24. Soyuz-FG
25. GSLV Mk II
26. Ariane III
27. Falcon 9 v1.0
28. Atlas II (AS)
29. Long March 4C
30. PSLV-XL
« Ostatnia zmiana: Kwiecień 25, 2023, 09:30 wysłana przez Orionid »

Offline juram

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 1265
  • LOXem i ropą! ;)
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #196 dnia: Grudzień 30, 2017, 21:22 »
Proponuję ciekawsze zestawienia rakiet naj: 1 - pod względem masy startowej, 2- startowej siły ciągu, 3 - udźwigu na LEO. Gdyby jeszcze uwzględnić ich osiągi w jednolitych warunkach startowych - na równiku z identycznym  nachyleniem i wysokością orbity LEO, wtedy otrzymamy arcy ciekawy zestaw nr. 4.  ;D

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24498
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #197 dnia: Grudzień 31, 2017, 17:41 »
Ilościowa prezentacja śmierci uczestników lotów kosmicznych w poszczególnych latach

1967  3 ( w czasie testu Apollo 1/AS-204 i w katastrofie Sojuza 1)
1968  1
1970  1

1971  3 ( śmierć załogi Sojuz 11 spowodowana dekompresją kabiny lądownika)

1982  1
1986  4 (STS-51L Challenger)
1987  1
1988  1
1989  1
1990  2

1991  2
1993  2
1994  2
1995  3
1996  1
1997  1
1998  3
1999  2
2000  2

2001  1
2002  2
2003  8 ( w tym 7. w czasie powrotu  misji STS-107 Columbia na Ziemię)
2004  3
2005  1
2006  1
2007  1
2008  3
2009  2
2010  3

2011  2
2012  4
2013  3
2014  7 (w tym trzy kolejne śmierci  uczestników misji STS-61A Challenger)
2015  2
2016  4
2017  7
« Ostatnia zmiana: Grudzień 31, 2017, 17:48 wysłana przez Orionid »

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24498
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #198 dnia: Grudzień 31, 2017, 17:42 »
Chronologiczna lista astronautów i kosmonautów, którzy zmarli w wieku co najmniej 80 lat

03.05.2007.  Walter Marty Schirra, Jr. (84) (2+1), 012:07:13:38

21.11.2009.  Konstantin Pietrowicz Fieoktistow (83) (1), 001:00:17:03

25.08.2012.  Neil Alden Armstrong (82) (2), 008:14:00:00, Apollo 11, 1. człowiek na Księżycu

10.10.2013.  Malcolm Scott Carpenter (88) (1), 000:04:55:56

03.03.2014.  William Reid Pogue  (84) (1), 084:01:15:32

17.07.2014.  Henry Warren 'Hank' Hartsfield, Jr. (80) (3), 020:02:50:36

21.02.2015.  Aleksiej Aleksandrowicz Gubariew  (83) (2), 037:11:36:15

04.02.2016.  Edgar Dean Mitchell (85) (1), 009:00:01:57, Apollo 14, 6. człowiek na Księżycu

08.12.2016  John Herschel Glenn, Jr. (95) (2), 009:02:39:19

16.01.2017.  Eugene Andrew 'Gene' Cernan (82) (3) 023:14:16:10, Apollo 10, Apollo 17 , 11. człowiek  na Księżycu

08.04.2017.  Gieorgij Michajłowicz Grieczko (85) (3), 134:20:32:59

17.05.2017.  Wiktor Wasiljewicz Gorbatko (82) (3) 030:12:48:21

22.10.2017.  Paul Joseph Weitz (85) (2), 033:01:13:30

06.11.2017.  Richard Francis 'Dick' Gordon, Jr. (88) (2), 013:03:53:32 , Apollo 12

21.12.2017.  Bruce McCandless II (80) (2), 013:00:32:00
« Ostatnia zmiana: Styczeń 01, 2019, 20:15 wysłana przez Orionid »

Polskie Forum Astronautyczne

Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #198 dnia: Grudzień 31, 2017, 17:42 »

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24498
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #199 dnia: Grudzień 31, 2017, 17:44 »
Wykaz  żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat , którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny. Razem w tej kategorii jest 46 osób , w tym  9. Rosjan i 36. Amerykanów oraz 1 Niemiec.
Spośród 38 żyjących uczestników lotów kosmicznych, którzy wystartowali w kosmos do końca 1977, tylko sześciu z nich nie ma 80. lat.
Z 24  astronautów programu Apollo, którzy odbyli loty w kierunku Księżyca (dwóch  odeszło w tym roku) żyje jeszcze 14-tu, w tym sześciu, którzy wylądowali na powierzchni Srebrnego Globu i spacerowali po nim.
Podobna prezentacja z 2016.

1927 (90)

Władimir Aleksandrowicz Szatałow (3), 009:21:57:30


1928 (89)

Frank Frederick Borman II (2), 019:21:35:42 , Apollo 8

James Arthur 'Shaky' Lovell, Jr. (4), 029:19:04:52 , Apollo 8, Apollo 13

Anatolij Wasiljewicz Filipczenko  (2), 010:21:03:58


1929 (88)

James Alton McDivitt (2), 014:02:57:05

William Edgar Thornton (2), 013:01:17:28


1930 (87)

John Watts Young (6). 034:19:41:52, Apollo 10, Apollo 16 ,9. człowiek  na Księżycu +

Thomas Patten Stafford (4), 021:03:43:59 , Apollo 10

Michael Collins (2), 011:02:05:13, Apollo 11

Buzz Aldrin  (2), 012:01:53:04 , Apollo 11 , 2. człowiek  na Księżycu

Owen Kay Garriott 2, 069:18:56:28

Don Leslie Lind (1), 007:00:08:46


1931 (86)

Vance DeVoe Brand (4), 031:02:03:51


1932 (85)

David Randolph Scott (3). 022:18:54:11 , Apollo 15 , 7. człowiek  na Księżycu

Ronnie Walter Cunningham (1), 010:20:09:03

Alan LaVern Bean (2), 069:15:45:28 , Apollo 12 , 4. człowiek na Księżycu +

Alfred Merrill Worden (1), 012:07:11:52, Apollo 15

Joseph Peter Kerwin (1), 028:00:49:48

Gerald Paul Carr (1), 084:01:15:32

Joe Henry Engle (2), 009:08:30:55

Edwin Jacob 'Jake' Garn (1), 006:23:55:23, NASA Specjaliści ładunku Obserwator Kongres USA

Lodewijk van den Berg (1), 007:00:08:46 , NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3       


1933 (84)

William Alison Anders (1), 006:03:00:41, Apollo 8

Fred Wallace Haise, Jr., (1), 005:22:54:40 , Apollo 13

Donald Herod Peterson, Sr. (1), 005:00:23:42 +


1934 (83)

Walerij Fiodorowicz Bykowskij  (3), 020:17:48:22

Aleksiej Archipowicz Leonow  (2) , 007:00:33:08

Boris Walentinowicz Wołynow  (2), 052:07:17:47

Aleksiej Stanisławowicz Jelisiejew  (3), 008:22:22:33


1935 (82)

Russell Louis 'Rusty' Schweickart (1), 010:01:07:00

Charles Moss Duke, Jr. (1), 011:01:51:04 , Apollo 16 10. człowiek na Księżycu

Harrison Hagan 'Jack' Schmitt (1), 012:13:51:58 , Apollo 17 12. człowiek na Księżycu

Władimir Wiktorowicz Aksjonow  (2),  011:20:11:47

Franklin Story Musgrave (6), 053:09:58:27


1936 (81)

Thomas Kenneth 'Ken' Mattingly II (3), 021:04:34:08 , Apollo 16

Jack Robert Lousma (2), 067:11:13:49

Edward George Gibson (1), 084:01:15:32

Robert Allan Ridley Parker (2), 019:06:52:32

Loren Wilber Acton (1), 007:22:45:26 NASA Specjaliści ładunku Spacelab 2


1937 (80)

Walentina Władimirowna Tierieszkowa  (1) , 002:22:50:08

Witalij Michajłowicz Żołobow  (1), 049:06:23:32

Sigmund Werner Paul Jähn (1), 007:20:49:04

Robert Laurel Crippen (4), 023:13:48:38

Richard Harrison 'Dick' Truly (2), 008:07:21:55

Joseph Percival 'Joe' Allen IV (2), 013:01:59:21

Karol Joseph 'Bo' Bobko (3), 016:02:03:43 , polskie korzenie


W 2018 80. rocznica urodzin będzie dotyczyła tylko jednego astronauty:

Jean-Loup Jacques Marie Chrétien (3) 043:11:18:49

EDIT: John Watts Young 1930 zmarł  05.01.2018
EDIT: Alan LaVern Bean 1932 zmarł 26.05.2018
EDIT: Donald Herod Peterson 1933 zmarł 27.05.2018
« Ostatnia zmiana: Kwiecień 17, 2019, 07:40 wysłana przez Orionid »

Offline mss

  • Moderator Globalny
  • *****
  • Wiadomości: 9506
  • he/him
    • Astronauci i ich loty...
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #200 dnia: Grudzień 31, 2017, 20:30 »
Dzięki za super zestawienie!

Z 24  astronautów programu Apollo, którzy odbyli loty w kierunku Księżyca (dwóch  odeszło w tym roku) żyje jeszcze 14-tu, w tym sześciu, którzy wylądowali na powierzchni Srebrnego Globu i spacerowali po nim.

Warto zauważyć, że z programu Apollo żyją jeszcze 3 całe załogi (Apollo 8, 9, 16) a jedyna żyjąca załoga lotu związanego z lądowaniem na Księżycu to załoga Apollo 16.

« Ostatnia zmiana: Styczeń 01, 2018, 00:21 wysłana przez mss »
"Why is it that nobody understands me, yet everybody likes me?"
- Albert Einstein

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24498
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #201 dnia: Styczeń 12, 2018, 01:22 »
Kartka z historii: eksplozja rakiety Delta II (17.01.1997)
BY KRZYSZTOF KANAWKA ON 11 STYCZNIA 2018


Kadr z eksplozji rakiety Delta II - styczeń 1997 / Credits - USAF

Dwadzieścia jeden lat temu doszło do jednej z najbardziej spektakularnych eksplozji rakiety orbitalnej.

Rakieta Delta II była prawdziwym “koniem pociągowym” dla amerykańskiego przemysłu kosmicznego. Przykładowo, w latach 1990-1996 ta rakieta wystartowała ponad 50 razy, wynosząc różne ładunki po różnych trajektoriach: satelity na niską orbitę okołoziemską (LEO), satelity na średnią orbitę okołoziemską (MEO) i orbitę geostacjonarną (GEO), a także poza bezpośrednie otoczenie Ziemi. Tylko jeden z tych lotów zakończył się częściowym niepowodzeniem – wynikiem nie do końca udanego startu było znaczne skrócenie czasu życia wyniesionego satelity.

Najsłynniejsze dwa starty rakiety Delta II z lat 90. XX wieku to wyprawy marsjańskie: lądownik i łazik Mars Pathfinder (12 grudnia 1996) oraz orbiter Mars Global Surveyor (7 listopada 1996). Te starty przebiegły bez zakłóceń i na początku 1997 roku oba pojazdy były na prawidłowej drodze ku Czerwonej Planecie.

Z tej perspektywy można było założyć w drugiej połowie lat 90. XX wieku, że rakieta Delta II jest niezawodna i z niewielkim ryzykiem można przygotowywać kolejne starty. Ta “pewność” co do sprzętu zakończyła się 17 stycznia 1997 roku. Tego dnia doszło do eksplozji rakiety Delta II zaledwie kilkanaście sekund po starcie. W tym locie rakiety Delta II utracono jednego z satelitów drugiej generacji konstelacji GPS. Poniższe nagranie prezentuje tę eksplozję.


Eksplozja rakiety Delta II – 17 stycznia 1997 / Credits – USAF

Skutek eksplozji był poważny dla Florydy. Na otoczenie Cape Canaveral spadły tony toksycznego i płonącego paliwa. Na szczęście nikt nie zginął ani nie został ranny, aczkolwiek doszło do uszkodzenia budynków, samochodów i innej infrastruktury. Przyczyną eksplozji okazała się być rakieta pomocnicza na paliwo stałe (SRB), która doświadczyła awarii swojej konstrukcji.

Kolejny start rakiety Delta II odbył się 5 maja 1997 roku. Kilka kolejnych startów Delty II zakończyło się sukcesem, jednak już w sierpniu 1998 została utracona kolejna rakieta. Następnie w maju 1999 roku źle zadziałał drugi stopień Delty II i satelita zamiast na trajektorię do GEO dotarł “tylko” do LEO.

Delta II, choć w latach 90. XX wieku już z pewnością była bardzo dobrze znaną konstrukcją, okazała się być zawodną rakietą. Potrzebne było wykonanie kolejnych prac modernizacyjnych oraz wprowadzenie dodatkowych procedur, dzięki którym niezawodność rakiety znów stała się wysoka. Przez kolejne dwie dekady rakiety Delta II nie doświadczyły już poważnych awarii.

Ostatnia rakieta rodziny Delta II wystartuje we wrześniu tego roku. W służbie nadal pozostanie znacznie większa Delta IV, która docelowo ma być zastąpiona nową konstrukcją –  rakietą Vulcan.

(USAF, Y, W)
http://kosmonauta.net/2018/01/kartka-z-historii-eksplozja-rakiety-delta-ii-17-01-1997/#prettyPhoto



« Ostatnia zmiana: Styczeń 21, 2023, 20:38 wysłana przez Orionid »

Offline mss

  • Moderator Globalny
  • *****
  • Wiadomości: 9506
  • he/him
    • Astronauci i ich loty...
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #202 dnia: Styczeń 12, 2018, 22:05 »
40 lat mija



Jan. 12, 2018
With Every First in Space, New Dreams Are Launched


The first six women selected to be NASA astronauts: (back row, left to right) Kathryn Sullivan, Shannon W. Lucid, Anna L. Fischer, Judith Resnik, (seated left to right) Sally K. Ride and M. Rhea Seddon.
Credits: NASA

In 1978, Peggy Whitson was a senior at Mt. Ayr Community High School in Iowa, preparing for graduation before heading to Iowa Wesleyan College to earn a Bachelor of Science degree in Biology and Chemistry. Today among her numerous records, she is the U.S. astronaut with the most cumulative time spent in space, an accomplishment made possible by NASA’s selection her senior year of high school on Jan. 16, 1978, of its first diverse class of astronauts, including the first women, first African-American, and first Asian-American astronauts. In a “Letter to her younger self,” Whitson shared how that selection launched her dreams of exploration and 10 years of applying to become an astronaut before she was selected.

Image feature: Photos of the all of the astronaut class of 1978

When NASA made its selection of that first diverse class, nine years had passed since the last astronaut selection, during which time the Apollo program also had been brought to a close. NASA was preparing for a new era of human spaceflight using the yet-to-fly space shuttles, which could accommodate as many as six mission specialist astronauts in addition to the pilot and commander who would fly it. Previously, other than a handful of scientist astronauts, NASA only selected astronauts with military jet pilot experience, all of whom were men. With the addition of mission specialists, they opened the position to women and also sought a broader range of candidates who were scientists and engineers.

When those first six women joined the astronaut corps in 1978, they made up nearly 10 percent of the active astronaut corps. In the 40 years since that selection, NASA has selected its first astronaut candidate class with equal numbers of women and men, and women now comprise 34 percent of the active astronauts at NASA. The first African American and first Asian American astronauts added six percent racial diversity to the astronaut corps. Today, African American, Asian, Pacific Islander, Hispanic, and multi-racial astronauts are 24 percent of NASA’s active astronaut corps.

Those astronauts have achieved numerous milestones and firsts in spaceflight and spacewalking and proudly represent their diverse heritage. Today every NASA mission is conducted aboard the International Space Station, with crews representing the 15 different countries that work together to advance exploration in low-Earth orbit. Achieving ambitious future deep space exploration goals like sending humans to Mars will be realized as part of a global effort, requiring the best research, technologies, capabilities and contributions from the U.S. and international partners.

With every “first” in space, new dreams are launched, and new explorers begin their journeys. Some become astronauts while others advance exploration in myriad roles as scientists, engineers, technologists and the diverse fields that enable our journeys farther into our universe. NASA embraces the legacy of that first diverse astronaut class as well as the African-American female “computers” who were essential to the success of early spaceflight and strives to include everyone who wants to participate in its ongoing exploration.

As the agency returns to the Moon and paves the way for human exploration deeper into the solar system, including Mars, NASA seeks to continue to spark the imagination of young people. Recently, NASA collaborated with American Girl to ensure the accuracy of its latest doll, 11-year-old aspiring astronaut Luciana Vega. Perhaps a student who sees more examples of diverse scientists and space explorers will be the one to realize their dreams and set new records on a mission to Mars.

Więcej: http://lk.astronautilus.pl/astros/nasa8.htm


S78-25633 (31 Jan. 1978) --- These six mission specialist astronaut candidates are the first women ASCANs to be named by NASA. They are, left to right, Rhea Seddon, Anna L. Fisher, Judith A. Resnik, Shannon W. Lucid, Sally K. Ride and Kathryn D. Sullivan. Along with these candidates, 14 other mission specialist candidates and 15 pilot astronaut candidates were presented during a press conference at the Johnson Space Center on Jan. 31, 1978. All 35 met the press in the larger Teague Auditorium and the women greeted photographers and other media representatives in the Public Affairs Office briefing room. Photo credit: NASA


S78-26481 (January 1978) --- This is a montage of the individual portraits of the 35-member 1978 class of astronaut candidates. From left to right are Guion S. Bluford, Daniel C. Brandenstein, James F. Buchli, Michael L. Coats, Richard O. Covey, John O. Creighton, John M. Fabian, Anna L. Fisher, Dale A. Gardner, Robert L. Gibson, Frederick D. Gregory, S. David Griggs, Terry J. Hart, Frederick H. (Rick) Hauck, Steven A. Hawley, Jeffrey A. Hoffman, Shannon W. Lucid, Jon A. McBride, Ronald E. McNair, Richard M. (Mike) Mullane, Steven R. Nagel, George D. Nelson, Ellison S. Onizuka, Judith A. Resnik, Sally K. Ride, Francis R. (Dick) Scobee, Rhea Seddon, Brewster H. Shaw Jr., Loren J. Shriver, Robert L. Stewart, Kathryn D. Sullivan, Norman E. Thagard, James D. Van Hoften, David M. Walker and Donald E. Williams. Photo credit: NASA


S79-29596 (28 Feb 1979) --- Contrasting the old with the new, six astronaut candidates pose for photographers in their new constant wear garments, ideal for the zero-gravity tasks in the pressurized environs of Space Shuttle. The "old" is an Apollo type spacesuit used for extravehicular activity (EVA). From left to right are Shannon W. Lucid, Rhea Seddon, Kathryn D. Sullivan, Judith A. Resnik, Anna L. Fisher and Sally K. Ride.


S79-29594 (28 Feb 1979) --- Sporting their new Shuttle-type constant-wear garments, these six astronaut candidates pose for a picture in the crew systems laboratory at the Johnson Space Center (JSC). From left to right are Rhea Seddon, Sally K. Ride, Kathryn D. Sullivan, Shannon W. Lucid, Anna L. Fisher and Judith A. Resnik.


S79-29592 (28 Feb 1979) --- Sporting their new Shuttle-type constant-wear garments, these six astronaut candidates pose for a picture in the crew systems laboratory at the Johnson Space Center (JSC) with the personnel rescue enclosure (PRE) or "rescue ball" and an unoccupied Apollo EMU. From left to right are Rhea Seddon, Kathryn D. Sullivan, Judith A. Resnik, Sally K. Ride, Anna L. Fisher and Shannon W. Lucid.


CAPE CANAVERAL, Fla. -- A group from the first graduating class of astronauts after the Apollo program gathers at the Banana River viewing site at NASA's Kennedy Space Center before the launch of space shuttle Discovery on its STS-124 mission. In 1978 a new group of 35 astronauts was selected after nine years without new astronauts. The pilots were Daniel Brandenstein, Michael Coats, Richard Covey, John Creighton, Robert Gibson, Frederick D. Gregory, Frederick Hauck, Jon McBride, Francis "Dick" Scobee, Brewster Shaw, Loren Shriver, David Walker and Donald Williams. The mission specialists were Guion Bluford, James Buchli, John Fabian, Anna Fisher, Dale Gardner, S. David Griggs, Terry Hart, Steven Hawley, Jeffrey Hoffman, Shannon Lucid, Ronald McNair, Richard Mullane, Steven Nagel, George Nelson, Ellison Onizuka, Judith Resnik, Sally Ride, Rhea Seddon, Robert Stewart, Kathryn D. Sullivan, Norman Thagard and James van Hoften. Since then, a new group has been selected roughly every two years. Photo credit: NASA/Jim Grossmann
"Why is it that nobody understands me, yet everybody likes me?"
- Albert Einstein

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24498
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #203 dnia: Styczeń 12, 2018, 23:27 »
Pierwsza grupa astronautów i astronautek nowej ery.
Niestety dziesięcioro z tej ÓSEMKI już nie żyje.
Wszyscy z nich już  NASA opuścili.
Czy tylko Shannon Lucid i Jon McBride gościli w Polsce?
W tym roku też można się zapewne spodziewać rocznicowego spotkania członków tej grupy.

Three of the 'Thirty-Five New Guys'
Jan. 16, 2018



On January 16, 1978, NASA announces the first astronaut class in nine years. Dr. Ronald McNair, Guy Bluford and Fred Gregory were among those selected, the first African Americans in NASA's astronaut program. The Astronaut Class of 1978, otherwise known as the “Thirty-Five New Guys,” was NASA’s first new group of astronauts since 1969. This, the eighth astronaut group, was the first to include not only African Americans, but also women and Asian Americans.

Learn more about the Astronaut Class of 1978: https://www.nasa.gov/image-feature/1978-astronaut-class

Image Credit: NASA
https://www.nasa.gov/image-feature/three-of-the-thirty-five-new-guys
« Ostatnia zmiana: Marzec 08, 2019, 19:07 wysłana przez Orionid »

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24498
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #204 dnia: Styczeń 12, 2018, 23:32 »
NASA zaprezentowała projekt logo na swoje 60-lecie
10.01.2018


.Logo przygotowane na 60. urodziny NASA. Źródło: NASA.

Najbardziej znana i największa agencja kosmiczna świata – amerykańska NASA – szykuje się do tegorocznych obchodów swoich 60. urodzin. Na razie zaprezentowano oficjalne rocznicowe logo.

29 lipca 1958 roku prezydent Dwight D. Eisenhower podpisał dokument o nazwie National Aeronautics and Space Act, co pozwoliło na stworzenie NASA. Działalność agencja rozpoczęła 1 października 1958 roku.

National Aeronautics and Space Administration, czyli Narodowa Agencja Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej, w skrócie NASA, zastąpiła swoją poprzedniczkę zwaną National Advisory Committee for Aeronautics.

Logo obchodów 60. rocznicy powstania zaprojektował Matthew Skeins. Projekt ma symbolizować to, w jaki sposób NASA, bazując na swojej historycznej przeszłości, kieruje się ku wyzwaniom i inspiracjom przyszłości. Napis NASA i liczba 60 są wysokie i stoją nad Stanami Zjednoczonymi widocznymi na powierzchni Ziemi. Dodatkowo na horyzoncie widać blask nadchodzącego świtu.

NASA wskazuje, iż jest to odwołanie do ducha metafory na temat wiedzy i odkryć z XVII wieku, kiedy to Isaac Newton stwierdził: „Jeśli widzę dalej, to tylko dlatego, że stoję na ramionach olbrzymów”. Słynny fizyk w ten sposób w jednym ze swoich listów wyraził myśl, iż nie dokonałby odkryć, gdyby nie korzystał z dokonań swoich poprzedników. NASA została zbudowana na dorobku finansowanych przez amerykański rząd badań prowadzonych przez National Advisory Committee for Aeronautics (NACA), Naval Research Laboratory, Army Ballistic Missile Agency, oraz Jet Propulsion Laboratory.

Ukazanie Stanów Zjednoczonych w formie nocnego widoku z orbity z siecią świateł ma z kolei symbolizować dynamikę, trafność i inspirację płynącą z prac prowadzonych przez NASA. Białoniebieski łuk poniżej napisu i liczby przywołuje na myśl wschód słońca – 16 razy dziennie jest widoczny z pokładu statku kosmicznego okrążającego Ziemię. Ma symbolizować nachodzące szanse związane z eksploracją Księżyca, Marsa i bardziej odległych zakątków Układu Słonecznego.

W logo widać też dwie zakręcone linie: niebieską i czerwoną. Przecinają się tworząc cyfrę sześć (czyli sześć dekad istnienia agencji). Niebieska linia reprezentuje korzenie NASA związane z aeronautyką i wpływ na społeczeństwo wynikający z pierwszych uzyskanych obrazów Ziemi jako „błękitnej kropki” wśród czarnego tła kosmosu. Z kolei niebieska linia ma oznaczać przewodnictwo NASA w innowacyjnych programach eksploracji kosmosu, które angażują partnerów komercyjnych oraz międzynarodowych, co pozwoliło na bezpośrednie badania Księżyca, Marsa i innych ciał w Układzie Słonecznym. Rysunki na końcach obu linii przypominają nam statki kosmiczne – są to sylwetki rakiety Space Launch System i kapsuły załogowej Orion.

Widoczna w tle mgławica i gwiazdy oraz ukryta obok liczby 60 planeta z pierścieniami i sierp Księżyca mają z kolei symbolizować naukowe podstawy działalności NASA, a w szczególności poszukiwanie odpowiedzi na pytania dotyczące ewolucji naszej planety, Układu Słonecznego i całego Wszechświata. (PAP)
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C27833%2Cnasa-zaprezentowala-projekt-logo-na-swoje-60-lecie.html

NASA Releases Logo For Upcoming 60th Anniversary
Jan. 3, 2018
https://www.nasa.gov/feature/nasa-releases-logo-for-upcoming-60th-anniversary

NASA's new 60th anniversary logo depicts 'historic past and inspiring future'


NASA's previous anniversary logos: 25th in 1983 (top left), 40th in 1998 (bottom left) and 50th in 2008 (at right). (NASA)
http://www.collectspace.com//news/news-010318a-nasa-60th-anniversary-logo.html

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24498
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #205 dnia: Styczeń 20, 2018, 20:28 »
58 lat temu 11 stycznia 1960 roku rozkazem nr 321141 zostało powołane Centrum Wyszkolenia Kosmonautów (Российский Государственный Научно-Исследовательский Испытательный Центр Подготовки Космонавтов (РГНИИЦПК) им. Ю. А. Гагарина).
Wkrótce po tragicznej śmierci Jurija Gagarina zostało ono nazwane jego imieniem.
Mieści się ono w Gwiezdnym Miasteczku (Звёздный городо́к)  leżącym  w obwodzie moskiweskim.

W 1995 r. Centrum zostało połączone z ośrodkiem szkoleniowym rosyjskich sił zbrojnych i podlegało  rosyjskiemu Ministerstwu Obrony. Było zarządzane wspólnie z Roskosmosem.

W  2009 dekretem prezydenta Rosji Dmitrija Miedwiediewa Centrum zostało przekazane Roskosmosowi.

Dyrektorzy Centrum Wyszkolenia Kosmonautów:

Eugenij Karpow 1960-1963
Michaił Odincow 1963
Nikołaj Kuzniecow 1963-1972
Gieorgij Bieriegowoj 1972-1987
Władimir Szatałow 1987-1991
Piotr Klimuk 1991-2001
Wasilij Cyblijew 2001-2009
Siergiej Krikalow 2009-2014
Jurij Łonczakow 2014-2017
Pawieł  Własow 2017-2021
Maksym Michajłowicz Charłamow 2021-

Центру подготовки космонавтов имени Ю.А. Гагарина – 58 лет
11 января 2018

В октябре этого же года в частях ВВС был начат отбор кандидатов в космонавты, который осуществляли авиационные врачи и врачебно-лётные комиссии. В ходе отбора С.П. Королёв вместе с Главнокомандующим ВВС К.А. Вершининым ходатайствовал перед правительством о создании специализированной организации для подготовки человека к полёту в космос. Исходя из этого, 11 января 1960 года Главком ВВС издал директиву № 321141, которой были определены организационно-штатная структура Центра подготовки космонавтов (ЦПК) и общая численность личного состава. (...)

Одной из самых ярких страниц в биографии Центра подготовки космонавтов имени Ю.А. Гагарина является участие в реализации международной программы экспериментального полёта «Аполлон» - «Союз» (ЭПАС). 9 мая 1973 года в ЦПК началась подготовка космонавтов группы ЭПАС. Впервые специалистам и космонавтам Центра пришлось проводить подготовку и своих, и американских экипажей к космическому полёту не только на своей базе в Звёздном городке, но и на базе американских коллег в Хьюстоне.




Центр подготовки космонавтов (вид с самолёта)

http://www.gctc.ru/main.php?id=1806
Центр подготовки космонавтов имени Ю. А. Гагарина
https://pl.wikipedia.org/wiki/Centrum_Wyszkolenia_Kosmonaut%C3%B3w_im._J._Gagarina
« Ostatnia zmiana: Styczeń 29, 2024, 07:27 wysłana przez Orionid »

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24498
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #206 dnia: Styczeń 20, 2018, 23:19 »
40 lat temu 20 stycznia 1978 wystartował Progress-1.

Dotychczas  w ramach wysyłki towarów na orbitę brały udział 159 (3 razy zadanie nie zostało wykonane) radzieckie i rosyjskie statki transportowe w następujących wariantach:

Progress                     1- 42 (wykorzystywany w latach 1978-1989)

Progress M                  1- 67 (1989 -2009)

Progress M1                1- 11 (2000-2004)

Progress M 01M           1-29 (2008-2015)

Progress MS                7 ( od 2015)  21 (do 2022)

Progress M-S01  (2001 dostarczenie na ISS modułu Pirs)
Progress M-MIM2 (2009 dostarczenie na ISS modułu Poisk)
Ponadto na bazie Progressów zacumował do Saluta 7 Kosmos 1669 (1985 rok).
Progress M-UM z rosyjskim modułem cumowniczym Priczał (2021)

Nieudane misje:

2011 Progress M-12M
2015 Progress M-27M
2016 Progress MS-04

Starty radzieckich i rosyjskich transportowców do stacji kosmicznych w poszczególnych latach

Salut 6 (12)

1978   4
1979   3
1980   4 ( w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
1981   1 ( w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)

Salut 7 (13)

1982    4
1983    2
1984    5
1985    2 ( w tym Kosmos 1669)

Mir (64)

1986    2
1987    7 ( w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
1988    6
1989    4 ( w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
1990    4
1991    5
1992    5
1993    5
1994    5
1995    5
1996    3
1997    4 (zderzenie ze stacją Progressa M-34)
1998    3
1999    2
2000    3 ( w tym 1 zadokowanie w czasie nieobecności załogi na stacji)
2001    1 (w tym 1 zadokowanie w czasie nieobecności załogi na stacji)

ISS  (70 do 2017)

2000   2  (w tym 1 cumowanie bez załogi na stacji)
2001   5  ( w tym Progress M-SO1)
2002   3
2003   3
2004   4
2005   4   
2006   3
2007   4
2008   4
2009   5 ( w tym Progress M-MIM2)
2010   5
2011   5 ( w tym brak cumowania Progressa M-12M z powodu nieosiągnięcia odpowiedniej orbity)
2012   4
2013   4
2014   4
2015   5 ( w tym utrata kontroli nad Progressem M-27M wkrótce po wejściu na orbitę)
2016   3 ( w tym w T+382,3 sekund utrata telemetrii z Progressem MS-04. Szczątki RN spadły na Ziemię)
2017   3

EDIT:
2018   3
2019   3
2020   2
2021   4 ( w tym Progress M-UM z rosyjskim modułem cumowniczym Priczał (UM=Uzłowoj Modul, NM=Node Module)
2022   3
2023 (plan 3)

Wcześniejszy post: http://www.forum.kosmonauta.net/index.php?topic=800.msg88377#msg88377

Первый советский транспортный корабль "Прогресс-1"
20 января 2018



Грузовой корабль "Прогресс-1" имел массу 7020 килограммов, длину 7,48 метров (по другим источникам 7,92 и 6,98 метра); наибольший диаметр 2,72 метра; массу доставляемого груза до 2300 килограммов, в том числе в грузовом отсеке до 1300 килограммов и в отсеке компонентов дозаправки до 1000 килограммов, время полета до 3-4 суток и время полета в составе орбитальной станции до 30 суток (по другим источникам 60 суток); высоту орбиты 200-350 километров.

"Прогресс" выводился на орбиту с помощью той же ракеты-носителя, что и "Союз". После выполнения программы полета и отделения от орбитальной станции в расчетное время включалась его двигательная установка, в результате торможения "Прогресс" входил в плотные слои атмосферы над заданным районом Тихого океана и прекращал существование. Спускаемого аппарата корабль не имел.

Первый грузовой корабль "Прогресс-1" был запущен с космодрома Байконур 20 января 1978 года в 11 часов 25 минут по московскому времени. Как только отделилась последняя ступень ракеты-носителя, по команде с Земли раскрылись антенны радиотехнических систем и выдвинулась в исходное положение штанга активного стыковочного агрегата. В течение первых суток проверялась работоспособность бортовых систем и, прежде всего, системы ориентации и управления движением, радиотехнической аппаратуры сближения и стыковки, а также сближающе-корректирующей двигательной установки. Заключительной операцией первых суток полета была коррекция орбиты корабля. На вторые сутки полета был проведен последний этап коррекции орбиты, что позволило к концу вторых суток завершить формирование монтажной орбиты грузового корабля с параметрами, необходимыми для сближения и стыковки со станцией. В начале третьих суток полета началось автоматическое сближение, причаливание и стыковка корабля со станцией. Центр управления полетом и космонавты Юрий Романенко и Георгий Гречко, находившиеся на станции "Салют-6", благодаря телевизионному репортажу с борта станции и постоянной радиосвязи непрерывно контролировали ход операции. 22 января в 13 часов 12 минут по московскому времени произошла сцепка стыковочных агрегатов грузового корабля и станции "Салют-6", а затем стягивание стыковочных агрегатов. Были состыкованы электро- и гидроразъемы системы дозаправки топливом, после чего система электропитания корабля была подключена к системе электропитания станции и экипаж смог управлять системами корабля со станции "Салют-6".


https://ria.ru/spravka/20180120/1512846850.html
« Ostatnia zmiana: Styczeń 21, 2023, 20:55 wysłana przez Orionid »

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24498
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #207 dnia: Styczeń 21, 2018, 04:04 »
Link do materiału:
« Ostatnia zmiana: Luty 04, 2023, 22:33 wysłana przez Orionid »

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24498
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #208 dnia: Styczeń 23, 2018, 14:47 »
50 lat temu 22 stycznia 1968 o 22:48:08 UTC, niemal dokładnie rok po tragedii Apollo 1, wystartował  Saturn IB z Apollo 5.



Do lotu posłużył ten sam egzemplarz Saturna IB, który był używany w czasie testów Apollo 1.
Bezzałogowa wyprawa pierwszy raz na pokładzie miała testowy LM 1 (LEM 1) (SA-204) o masie 14 360 kg.
Start RN Saturn po raz ostatni odbył się  z wyrzutni  Launch Complex (LC) -37.

Na orbicie pojawił się problem z odpowienio długim działaniem silnika członu zniżania LM-1.
Problem został rozwiązany i nastąpiło rozdzielenie członów.

Misja trwała 11 godzin i 10 minut.

Stopień wznoszący  (1968-007A) spłonął w atmosferze  24 stycznia 1968, a stopień zniżania (1968-007B) spotkało to samo  12 lutego 1968.

Mimo problemów cele zostały osiągnięte i zrezygnowano z wysłania na orbitę LM-2 , który jest teraz dostępny w National Air & Space Museum in Washington, D.C.

Stopień wznoszący  (1968-007A) spłonął w atmosferze  24 stycznia 1968, a stopień zniżania (1968-007B) spotkało to samo  12 lutego 1968.

'Fire in the Hole': 50 Years Since Apollo 5, First Lunar Module Test-Flight
By Ben Evans January 21st, 2018


Lunar Module (LM)-1 is mated to the Spacecraft/Lunar Module Adapter (SLA) in November 1967, ahead of integration with the Saturn IB booster. Photo Credit: NASA



That, of course, was the pre-launch plan. The reality did not go well at first. The initial burn got underway, but was terminated by the guidance computer after only four seconds. Shortly before Apollo 5 launched, a suspected fuel leak had been detected and NASA decided to delay arming the engine until the time of ignition. This change increased the time needed for the propellant tanks to fully pressurize and for the engine’s thrust to build up to the required level. The change was not communicated to the computer programmers, which led to LM-1’s overly conservative “brain” not measuring any thrust within the pre-defined, 1.5-second timeframe and aborting the maneuver. “The computer made the only decision it could,” NASA noted in a post-flight film, “and it was the wrong one!”

In the MOCR, Gene Kranz’s team reached consensus to cut the duration of the longer, second burn of the descent engine and perform it whilst over U.S. tracking stations, before ramping it up to full power, ahead of the fire-in-the-hole burn. Eleven hours after leaving Cape Kennedy, the test was over and control of the now-separated descent and ascent stages was terminated. Both components were in sufficiently low orbits that their destruction in Earth’s upper atmosphere could be guaranteed in a relatively short time period. Indeed, the ascent stage re-entered two days later, on 24 January, with the descent stage following to its own demise on 12 February.

http://www.americaspace.com/2018/01/21/fire-in-the-hole-50-years-since-apollo-5-first-lunar-module-test-flight/

« Ostatnia zmiana: Luty 04, 2023, 22:35 wysłana przez Orionid »

Offline Orionid

  • Weteran
  • *****
  • Wiadomości: 24498
  • Very easy - Harrison Schmitt
Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #209 dnia: Styczeń 27, 2018, 23:28 »
Archiwalny film dokumentalny  o historii podboju Kosmosu przez Amerykę.


« Ostatnia zmiana: Luty 04, 2023, 22:35 wysłana przez Orionid »

Polskie Forum Astronautyczne

Odp: Kalendarium historycznych wydarzeń
« Odpowiedź #209 dnia: Styczeń 27, 2018, 23:28 »