Kalendarium historycznych wydarzeń

[JSz]

Zgadza się:

Nikołaj Dmitiewicz Kuzniecow (1911-1995) - w latach 1949-1994 główny konstruktor w biurze OKB-276, zajmującym się silnikami samolotowymi i rakietowymi, m.in. NK-33 dla N-1, później wykorzystywanymi w Antaresach Orbitala ATK, a także w nowej wersji Sojuza 2.1.v (http://www.astronautix.com/k/kuznetsov.html).

Nikołaj Fiedorowicz Kuzniecow (1916-2000) - szef Centrum Przygotowania Kosmonautów w latach 1963-1972 (http://www.astronautix.com/k/kuznetsovnikolaif.html).

[Orionid]

Racja. Czy to bracia ?
W czerwcu 2016 minęła 105. urodzin Nikołaja Dmitrjewicza  Kuzniecowa  [Николай Дмитриевич Кузнецов (10 [23] czerwiec  1911 - 31 lipiec 1995)]  konstruktora silników lotniczych i rakietowych.
Jego pomysłem było umieszczenie 24 silników w N-1.
Koncepcja się nie sprawdziła, ale silniki tamtego czasu mają do dziś zastosowanie.

Poirytowane przegraną z NASA radzieckie przywództwo w 1974 roku nakazało przerwanie niezwykle kosztownego programu N-1, który nie mógł już dać spodziewanych zysków propagandowych. Zbudowane już rakiety i silniki miały zostać zniszczone. Cały wielki kompleks startowy na Bajkonurze popadł w zapomnienie.

Kuzniecow nie pogodził się jednak z rozkazem zniszczenia swoich silników, z których był bardzo dumny. Około 150 gotowych NK-33 ukryto w magazynie i na dwie dekady słuch po nich zaginął.

http://www.tvn24.pl/internet-hi-tech-media,40/radziecki-silnik-legenda-zmartwychwstaje-zamiast-slawic-zsrr-bedzie-zarabial-dla-usa,308022.html
http://gubernya63.ru/Lichnost-v-istorii/famous/kuznecov.html

Jednak jego kosmiczne osiągnięcia są pomijane, o czym niech świadczy poniższy artykuł
http://www.uecrus.com/rus/presscenter/smi/?ELEMENT_ID=1232

[astropl]

Racja. Czy to bracia ?

Jacy znów bracia, skoro mają różne patronimy?! A Kuzniecowów w Rosji, jak Kowalskich w Polsce.

[Orionid]

Wykaz  żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat , którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny. Razem w tej kategorii jest 9. Rosjan i 35. Amerykanów.

1927 (89)

Władimir Aleksandrowicz Szatałow  (3), 009:21:57:30
http://lk.astronautilus.pl/astros/35.htm


1928 (88)


Frank Frederick Borman II (2), 019:21:35:42
Apollo 8
http://lk.astronautilus.pl/astros/22.htm

James Arthur 'Shaky' Lovell, Jr. (4), 029:19:04:52
Apollo 8, Apollo 13
http://lk.astronautilus.pl/astros/23.htm

Anatolij Wasiljewicz Filipczenko  (2), 010:21:03:58
http://lk.astronautilus.pl/astros/42.htm


1929 (87)


James Alton McDivitt (2), 014:02:57:05
http://lk.astronautilus.pl/astros/19.htm

Richard Francis 'Dick' Gordon, Jr. (2), 013:03:53:32
Apollo 12
http://lk.astronautilus.pl/astros/29.htm

William Edgar Thornton (2), 013:01:17:28
http://lk.astronautilus.pl/astros/127.htm


1930 (86)


John Watts Young (6). 034:19:41:52,
Apollo 10, Apollo 16,
9. człowiek  na Księżycu
http://lk.astronautilus.pl/astros/18.htm

Thomas Patten Stafford (4), 021:03:43:59
Apollo 10
http://lk.astronautilus.pl/astros/24.htm

Michael Collins (2), 011:02:05:13,
Apollo 11
http://lk.astronautilus.pl/astros/28.htm

Buzz Aldrin  (2), 012:01:53:04
Apollo 11
2. człowiek  na Księżycu
http://lk.astronautilus.pl/astros/30.htm

Owen Kay Garriott (2), 069:18:56:28
http://lk.astronautilus.pl/astros/62.htm

Don Leslie Lind (1), 007:00:08:46
http://lk.astronautilus.pl/astros/166.htm


1931 (85)


Gieorgij Michajłowicz Grieczko  (3), 134:20:32:59
http://lk.astronautilus.pl/astros/75.htm

Vance DeVoe Brand (4), 031:02:03:51
http://lk.astronautilus.pl/astros/76.htm


1932 (84)


David Randolph Scott (3). 022:18:54:11
http://lk.astronautilus.pl/astros/26.htm
Apollo 15
7. człowiek  na Księżycu

Ronnie Walter Cunningham (1), 010:20:09:03
http://lk.astronautilus.pl/astros/32.htm

Alan LaVern Bean (2), 069:15:45:28
Apollo 12
4. człowiek na Księżycu
http://lk.astronautilus.pl/astros/45.htm

Alfred Merrill Worden (1), 012:07:11:52
Apollo 15
http://lk.astronautilus.pl/astros/54.htm

Joseph Peter Kerwin (1), 028:00:49:48
http://lk.astronautilus.pl/astros/60.htm

Paul Joseph Weitz (2), 033:01:13:30
http://lk.astronautilus.pl/astros/61.htm

Gerald Paul Carr (1), 084:01:15:32
http://lk.astronautilus.pl/astros/66.htm

Joe Henry Engle (2), 009:08:30:55
http://lk.astronautilus.pl/astros/104.htm

Edwin Jacob 'Jake' Garn (1), 006:23:55:23
NASA Specjaliści ładunku Obserwator Kongres USA
http://lk.astronautilus.pl/astros/164.htm

Lodewijk van den Berg (1), 007:00:08:46
NASA Specjaliści ładunku Spacelab 3
http://lk.astronautilus.pl/astros/167.htm


1933 (83)


William Alison Anders (1), 006:03:00:41
Apollo 8
http://lk.astronautilus.pl/astros/34.htm

Fred Wallace Haise, Jr., (1), 005:22:54:40
Apollo 13
http://lk.astronautilus.pl/astros/47.htm

Donald Herod Peterson, Sr. (1), 005:00:23:42
http://lk.astronautilus.pl/astros/116.htm


1934 (82)


Walerij Fiodorowicz Bykowskij  (3), 020:17:48:22
http://lk.astronautilus.pl/astros/11.htm

Aleksiej Archipowicz Leonow  (2) , 007:00:33:08
http://lk.astronautilus.pl/astros/17.htm

Eugene Andrew 'Gene' Cernan (3), 023:14:16:10
Apollo 10, Apollo 17
11. człowiek  na Księżycu
http://lk.astronautilus.pl/astros/27.htm

Boris Walentinowicz Wołynow  (2), 052:07:17:47
http://lk.astronautilus.pl/astros/36.htm

Aleksiej Stanisławowicz Jelisiejew  (3), 008:22:22:33
http://lk.astronautilus.pl/astros/37.htm

Wiktor Wasiljewicz Gorbatko  (3) 030:12:48:21
http://lk.astronautilus.pl/astros/44.htm


1935 (81)


Russell Louis 'Rusty' Schweickart (1), 010:01:07:00
http://lk.astronautilus.pl/astros/39.htm

Charles Moss Duke, Jr. (1), 011:01:51:04
Apollo 16
10. człowiek na Księżycu
http://lk.astronautilus.pl/astros/57.htm

Harrison Hagan 'Jack' Schmitt (1), 012:13:51:58
Apollo 17
12. człowiek na Księżycu
http://lk.astronautilus.pl/astros/59.htm

Władimir Wiktorowicz Aksjonow  (2),  011:20:11:47
http://lk.astronautilus.pl/astros/79.htm

Franklin Story Musgrave (6), 053:09:58:27
http://lk.astronautilus.pl/astros/117.htm


1936 (80)


Thomas Kenneth 'Ken' Mattingly II (3), 021:04:34:08
Apollo 16
http://lk.astronautilus.pl/astros/56.htm

Jack Robert Lousma (2), 067:11:13:49
http://lk.astronautilus.pl/astros/63.htm

Edward George Gibson (1), 084:01:15:32
http://lk.astronautilus.pl/astros/67.htm

Robert Allan Ridley Parker (2), 019:06:52:32
http://lk.astronautilus.pl/astros/129.htm

Loren Wilber Acton (1), 007:22:45:26
 NASA Specjaliści ładunku Spacelab 2
http://lk.astronautilus.pl/astros/177.htm

W roku 2017  80. urodziny może obchodzić dziewięcioro kosmicznych zdobywców.
Wśród nich jest 3. z Rosji, 5. astronautów amerykańskich i Niemiec.

1937

Walentina Władimirowna Tierieszkowa  (1) , 002:22:50:08
http://lk.astronautilus.pl/astros/12.htm

Witalij Michajłowicz Żołobow  (1), 049:06:23:32
http://lk.astronautilus.pl/astros/78.htm

Sigmund Werner Paul Jähn (1), 007:20:49:04
http://lk.astronautilus.pl/astros/90.htm

Robert Laurel Crippen (4), 023:13:48:38
http://lk.astronautilus.pl/astros/102.htm

Richard Harrison 'Dick' Truly (2), 008:07:21:55
http://lk.astronautilus.pl/astros/105.htm

Joseph Percival 'Joe' Allen IV (2), 013:01:59:21
http://lk.astronautilus.pl/astros/113.htm

Karol Joseph 'Bo' Bobko (3), 016:02:03:43
polskie korzenie
http://lk.astronautilus.pl/astros/115.htm

Bruce McCandless II (2), 013:00:32:00
http://lk.astronautilus.pl/astros/133.htm

Igor Pietrowicz Wołk  (1), 011:19:14:36
http://lk.astronautilus.pl/astros/143.htm

EDIT: Igor Pietrowicz Wołk (1937) zmarł 3 stycznia 2017
EDIT: Eugene Andrew 'Gene' Cernan (1934) zmarł 16 stycznia 2017
EDIT: Gieorgij Michajłowicz Grieczko (1931) zmarł 8 kwietnia 2017
EDIT: Wiktor Wasiljewicz Gorbatko (1934) zmarł 17 maja 2017
EDIT: Paul Joseph Weitz (1932) zmarł 22 października 2017
EDIT: Richard Francis 'Dick' Gordon, Jr. (1929) zmarł 6 listopada 2017
EDIT: Bruce McCandless II  (1937) zmarł 21 grudnia 2017

[mss]

Wykaz  żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny. Razem w tej kategorii jest 9. Rosjan i 34. Amerykanów.

Witam w Nowym Roku 2017. Bardzo interesujące zestawienie!

2 małe korekty!

1932 (84)

Paul Joseph Weitz (2), 033:01:13:30
http://lk.astronautilus.pl/astros/61.htm

18935 (81)

[Orionid]

Witam!
I oby w tym 2017 roku było jak najmniej odejść.
Dzięki.
Uzupełniłem czas nalotu Schweickarta i  przeniosłem informację o Weitzu do właściwego rocznika.

[Orionid]

Po raz pierwszy Nowy Rok był witany na orbicie wokółziemskiej przez załogę Skylab 4 w 1974 http://lk.astronautilus.pl/loty/sl4.htm

Po raz drugi zdarzyło się to załodze Sojuza-26 przebywającej na pokładzie stacji orbitalnej Salut-6  w 1978 http://lk.astronautilus.pl/loty/s26.htm

Następna taka sytuacja miała miejsce dokładnie 10 lat później z udziałem
Władimira Titowa  http://lk.astronautilus.pl/astros/118.htm
i Musy  Manarowa  http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm
Od tamtej pory tylko początek roku 2000 był osamotniony przez ludzi na orbicie.

Załogi witały Nowy Rok na pokładzie następujących stacji  orbitalnych:
Skylab 1 raz  - 1974
Salut-6 1 raz - 1978
Mir  12 razy  -  1988 – 1999
ISS do tej pory 17 razy – od 2001.

Tak więc obecnie ludzie po raz 31. spędzają Nowy Rok na orbicie.

Oprócz Rosjan  Nowy Rok w kosmosie rozpoczynali na Mirze Niemiec Thomas Reiter (1995) http://lk.astronautilus.pl/astros/330.htm oraz Amerykanie  John Blaha (1997) http://lk.astronautilus.pl/astros/212.htm
i Dave Wolf (1998) http://lk.astronautilus.pl/astros/303.htm

Na ISS Nowy Rok witali oprócz Rosjan i Amerykanów:

2010 Soichi Noguchi   http://lk.astronautilus.pl/astros/435.htm
2011 Paolo  Nespoli    http://lk.astronautilus.pl/astros/464.htm
2012 André Kuipers    http://lk.astronautilus.pl/astros/432.htm
2013 Chris Hadfield    http://lk.astronautilus.pl/astros/337.htm
2014 Koichi Wakata    http://lk.astronautilus.pl/astros/341.htm
2015 Samantha Cristoforetti     http://lk.astronautilus.pl/astros/538.htm
2016 Timothy Nigel Peake        http://lk.astronautilus.pl/astros/543.htm
2017 Thomas  Pesquet             http://lk.astronautilus.pl/astros/549.htm
Do powitania 2018 szykuje się Norishige Kanai   http://lk.astronautilus.pl/astros/kanai.htm

Do dzisiaj 84. ludzi witało Nowy Rok na orbicie:
43. Rosjan
32. Amerykanów
9. przedstawicieli innych narodów.

Więcej niż jeden raz doświadczyło tej przyjemności osiemnaścioro astronautów:

Musa  Manarow  1988 , 1991     http://lk.astronautilus.pl/astros/203.htm

Walerij  Polakow 1989 , 1995     http://lk.astronautilus.pl/astros/207.htm

Aleksandr Aleksandrowicz Wołkow 1989 , 1992      http://lk.astronautilus.pl/astros/183.htm

Siergiej  Krikalow  1989 , 1992 , 2001   http://lk.astronautilus.pl/astros/209.htm

Aleksandr  Wiktorienko 1990 , 1995   http://lk.astronautilus.pl/astros/201.htm

Aleksandr  Sieriebrow  1990 , 1994   http://lk.astronautilus.pl/astros/110.htm

Anatolij  Sołowjow 1993 , 1998   http://lk.astronautilus.pl/astros/205.htm

Siergiej  Awdiejew  1993, 1996, 1999  http://lk.astronautilus.pl/astros/274.htm

Jurij  Gidzenko 1996, 2001  http://lk.astronautilus.pl/astros/329.htm

Aleksandr  Kaleri  1997, 2004 , 2011  http://lk.astronautilus.pl/astros/265.htm

Donald  Pettit 2003 , 2012  http://lk.astronautilus.pl/astros/426.htm

Michaił  Tiurin 2007 , 2014  http://lk.astronautilus.pl/astros/406.htm

Jurij  Malenczenko  2008 , 2016  http://lk.astronautilus.pl/astros/308.htm

Peggy  Whitson 2008 , 2017   http://lk.astronautilus.pl/astros/419.htm

Oleg  Kotow 2010 , 2014   http://lk.astronautilus.pl/astros/452.htm

Scott  Kelly 2011 , 2016  http://lk.astronautilus.pl/astros/390.htm

Anton  Szkaplerow 2012 , 2015  http://lk.astronautilus.pl/astros/521.htm

Oleg  Nowickij 2013 , 2017  http://lk.astronautilus.pl/astros/526.htm


(28 Dec. 1973) --- The three members of the Skylab 4 crew confer via television communication with Dr. Lubos Kohoutek, discoverer of the Comet Kohoutek. This picture of the three astronauts was reproduced from a TV transmission made by a TV camera aboard the space station in Earth orbit. They are, left to right, Gerald P. Carr, commander; Edward G. Gibson, science pilot; and William R. Pogue, pilot. They are seated in the crew quarters wardroom of the Orbital Workshop. Professor Kohoutek, who is employed at the Hamburg Observatory in West Germany, was visiting the Johnson Space Center in Houston when he conferred with the Skylab 4 crewmen.

(4 December 2000) --- The Expedition One crew members are about to eat fresh fruit in the form of oranges onboard the Zvezda Service Module of the Earth-orbiting International Space Station (ISS). Pictured, from the left, are cosmonaut Yuri P. Gidzenko, Soyuz commander; astronaut William M. Shepherd, mission commander; and cosmonaut Sergei K. Krikalev, flight engineer.

As 2001 began, Shepherd honored his military heritage by sharing a poem about his ten-weeks-and-counting experience aboard the station. “In long-standing naval tradition,” he explained, “the first entry in a ship’s log for the New Year is always recorded in prose.” And without further ado, he waxed lyrical about his crew’s journey, “orbiting high above Earth … traveling our destined journey beyond realm of sea voyage or flight.” Shepherd wrote about ringing in a new era as Earth itself revolved, “counting the last thousand years done,” for 1 January 2001—although the second year of a new decade—actually marked the official start of the 21st century. Then Shepherd added an interesting observation to his piece: “Fifteen midnights to this night in orbit; a clockwork not of earthly pace.” For as he and Krikalev and Gidzenko circled the globe at 17,500 mph (28,100 km/h), they passed through numerous terrestrial time zones and “saw” numerous New Years.
http://www.americaspace.com/?p=97372#more-97372

Another woman was aboard the ISS for the following 1 January in 2008, as Peggy Whitson became the first female commander of the station. Alongside Expedition 16 crewmates Yuri Malenchenko and Dan Tani, she had recently welcomed the new Harmony node and the trio spent much of the day off-duty. Having said this, Whitson and Tani began the New Year with daily readings of sleep experiment data and Malenchenko worked on the environmental control system in the Russian Orbital Segment (ROS). A year later, in January 2009, another American woman, Sandy Magnus, was aboard the station, with Expedition 18 comrades Mike Fincke and Yuri Lonchakov. (...)

Since the dawn of the Space Age, and including the six-strong Expedition 50 crew, currently aboard the ISS, no fewer than 84 astronauts and cosmonauts have (or will have) spent New Year away from their loved ones, high above Earth. Among their number are Americans and Russians, as well as a German, two Japanese, two Italians, one Dutchmen, a single Canadian, and a lone Briton. Sixteen people, including two Americans—Don Pettit and Scott Kelly—have spent two New Years aloft and a trio of intrepid Russians—Sergei Avdeyev, Sergei Krikalev, and Aleksandr Kaleri—have watched through station windows for Earthbound fireworks on no fewer than three occasions. Aboard Expedition 50, Peggy Whitson becomes the first woman to have logged two New Years in space. (...)

And therein lies the greatest difficulty. Four New Years ago, U.S. astronaut Kevin Ford was at the helm of the station, commanding Expedition 34. “Probably the biggest thing is asking forgiveness from our families,” he said in a pre-flight interview, “but they know how special it is, how long we’ve waited to do this kind of thing and they’ll forgive us this one time around. When New Year rolls around, I’m going to do my best to be well rested and try to see some fireworks as we pass through those midnight time zones around the planet and see if we can pick up any of that from space.”
http://www.americaspace.com/?p=97377#more-97377

[astropl]

Wykaz  żyjących kosmonautów i astronautów w wieku co najmniej 80 lat którzy odbyli co najmniej jeden lot kosmiczny. Razem w tej kategorii jest 9. Rosjan i 34. Amerykanów.

W roku 2017  80. urodziny może obchodzić dziewięcioro kosmicznych zdobywców.
Wśród nich jest 3. z Rosji, 5. astronautów amerykańskich i Niemiec.

Igor Pietrowicz Wołk  (1), 011:19:14:36
http://lk.astronautilus.pl/astros/143.htm

Niestety Wołk nie dożył 80-ki, zmarł wczoraj w Bułgarii, gdzie przebywał na wczasach.

[velo]

Miałem szanse się z nim przywitać parę lat temu na konferencji NordicBaltSat w Estonii, Wtedy to był już grubszy, starszy Pan chodzący o lasce.  Wówczas na miejscu był również astronauta Karol Bobko. Panowie mimo problemów z językiem razem bardzo dobrze się bawili (obaj stara szkoła astronautów - pilotów wojskowych)

[Orionid]

20 lat temu 12 stycznia 1997 do misji STS-81 wystartował po raz 18. Atlantis i Jerry Linenger stał się czwartym amerykańskim astronautą odbywającym długotrwały lot orbitalny na rosyjskiej stacji kosmicznej. Stał się też pierwszym Amerykaninem odbywającym spacer kosmiczny w rosyjskim skafandrze Orłan. Za jego pobytu na Mirze zdarzył się pożar, o którym NASA nie wiedziała przez 12 godzin.
Na Ziemię zaś po 128 dniach kosmicznego lotu powrócił John Blaha. W ładowni promu znajdował się podwójny moduł SPACEHAB umożliwiający przeprowadzenie więcej eksperymentów.
Załoga Atlantisa dostarczyła na Ziemię rośliny, które jako pierwsze w historii ukończyły pełny cykl wzrostu na orbicie.




Linenger, na zdjęciu z Rosyjskiej Orlan-M skafander pokładzie Mir. Photo Credit: NASA


mir-23_eva_linenger_


Jerry Linenger onboard Mir in 1997. Image: NASA

(...) On 23 February, Russia celebrated “Defender of the Fatherland Day” in honor of its armed forces and the six men gathered at the dinner table in Mir’s base block for a celebratory meal. At one point, Linenger headed back to the station’s Spektr module to don electrodes for a sleep study, whilst Lazutkin excused himself and headed into the Kvant-1 module to change an Elektron oxygen generator. He removed the old “candle,” fitted a new one, and was about to return to the base block, when he was startled by sparks emerging from the top. Within seconds, the relatively innocuous first perspective became more threatening, when the sparks changed into a small column of pinkish-orange flame, reaching 12 inches (30 cm).

Immediately, Korzun—the commander of Mir at the time—entered Kvant-1 to assist his crewmate, but their efforts to switch off or smother the malfunctioning Elektron proved fruitless. Korzun dismissed everyone from Kvant-1 and told Tsibliyev, Lazutkin, and Ewald to prepare their Soyuz TM-25 spacecraft for an emergency evacuation. Unfortunately, the Soyuz TM-24 vehicle, which he, Kaleri and Linenger would use, was docked at the aft end of Kvant-1 and could not be reached until the fire had been extinguished.

By now, thick black smoke was beginning to pour into Mir’s base block. The fire alarm was activated and triggered an automatic shutdown of the station’s ventilation system, in order to prevent smoke from being blown into the neighboring modules. Linenger returned from Spektr and the entire crew donned oxygen masks as Korzun finally brought the fire under control. The six men then assembled in the Kvant-2 module—where air conditions were cleanest—and Linenger set up a makeshift first-aid station, distributing rubber filter masks and treating minor and second-degree skin burns. Despite some bronchial irritation, dry throats and a small burn on Korzun’s hand, none of the crew was seriously harmed, but the fire left a film of grime on many surfaces, which required several hours to remove.

In total, the crew remained on oxygen masks for 2.5 hours. “Although we could talk to each other, our words were muffled because of the masks,” Linenger wrote in Off the Planet. “Hand signals proved universally understandable and eliminated the need to mentally translate from Russian to German or English.” Much to NASA’s dismay, its officials were not informed about the fire for 12 hours. A crack in the Elektron’s shell had allowed its contents to leak into the outer hardware and no less than three fire extinguishers were required to put it out. In turn, this increased the atmospheric humidity and temperature and the crew were ordered to take vitamin tablets and milk products. Linenger performed a toxicological test of Mir and declared the air to be satisfactory. The incident would factor strongly in U.S. Congressional debates, later in 1997, about the safety of the aging Russian station to support American astronauts. (...)

http://www.americaspace.com/?p=75139


Portrait of the Mir-23 crew in the Base Block, Commander Vasily Tsibliev, guest researcher Jerry Linenger and flight engineer Aleksandr Lazutkin.


Die 22. und die 23. Besatzung der MIR Raumstation (untere Reihe v.l.: Alexander Kaleri, Jerry Linenger, Waleri Korsun; obere Reihe v.l.: Wassili Ziblijew, Reinhold Ewald, Alexander Lasutkin)

Overall, STS-81 would bring 1,400 pounds (635 kg) of water, 1,140 pounds (516 kg) of U.S. research gear, 2,200 pounds (1,000 kg) of Russian equipment, and 265 pounds (120 kg) of “miscellaneous” materials to Mir, as well as ferrying almost 2,425 pounds (1,100 kg) of unneeded items back to the Home Planet. Among the items to be brought home by Atlantis’ crew were wheat samples from Mir’s Svet greenhouse—which would mark the first occasion in history that plants had completed a full growth cycle in space—whilst STS-81 would also deliver the Treadmill Vibration Isolation and Stabilization System (TVIS) for testing and evaluation in readiness for its role aboard the International Space Station (ISS).

http://www.americaspace.com/?p=97382#more-97382
koniec części 1

[Orionid]

John Blaha dzielił się z J.Linengerem swoimi doświadczeniami na temat trudnych warunków egzystencji na Mirze. Dla rozświetlenia wnętrza Mira pomocne okazały się latarki. Poruszanie się w labiryntach stacji ułatwiała rozpięta linka.

“During my first few days on Mir,” Linenger reflected in his 2000 memoir, Off the Planet, “John and I had many private conversations, tucked away in a corner of the station. We went through how the toilet works, how the treadmill works and he did his routine. He explained in detail how he cleaned himself after working out on the treadmill; there’s a trick to it. Water is in short supply up there and therefore you need to use two or three thimblefuls, which you put on a little towel. He would cut the towel into about five or six sections to conserve towels, because there’s no way to keep delivering new towels. He showed how you can make a couple of thimblefuls of water go a long way. Sanitation was not an easy task up there. During your treadmill sessions, you would definitely be sweating and our T-shirts would get soaked. Our supply of shirts and shorts was such that we could only change every two weeks!” Linenger added that Blaha’s “unalloyed frankness” and “uncensored remarks” were invaluable in allowing him to fine-tune his own mindset for four months aboard Mir(...).

In their final days, the astronauts wrapped up the remainder of their scientific research aboard the Spacehab double module and tested a medical restraint system, which might someday be used aboard the ISS to move a sick or injured crew member from one module to another. They also had the opportunity for some Earth photography.


Joint in-flight portrait of the STS-81 and Mir-22 crew aboard the Mir Space Station Base Block. Front row (l.-r.) STS-81 commander Michael Baker, mission specialist John Grunsfeld, mission specialist John Blaha and Mir-22 flight engineer Alexander Kaleri. Back row (l.-r.) Mission specialist Jerry Linenger, Mir-22 commander Valeri Korzun, STS-81 mission specialists Marsha Ivins and Jeff Wisoff and STS-81 pilot Brent Jett.


Russian Mir Space Station photographed by a crewmember of the fifth Shuttle/Mir docking mission, STS-81. The image shows: upper center - Progress supply vehicle, Kvant-1 module, and Core module; center left - Priroda module; center right - Spektr module; bottom left - Kvant-2 module; bottom center - Soyuz; and bottom right - Kristall module and Docking module. The Progress was an unmarned, automated version of the Soyuz crew transfer vehicle, designed to resupply the Mir. The Kvant-1 provided research in the physics of galaxies, quasars, and neutron stars, by measuring electromagnetic spectra and x-ray emissions. The Core module served as the heart of the space station and contained the primary living and working areas, life support, and power, as well as the main computer, communications, and control equipment. Priroda's main purpose was Earth remote sensing. The Spektr module provided Earth observation. It also supported research into biotechnology, life sciences, materials science, and space technologies. American astronauts used the Spektr as their living quarters. Kvant-2 was a scientific and airlock module, providing biological research, Earth observations, and EVA (extravehicular activity) capability. The Soyuz typically ferried three crewmembers to and from the Mir. A main purpose of the Kristall module was to develop biological and materials production technologies in the space environment. The Docking module made it possible for the Space Shuttle to dock easily with the Mir.


The Orbiter Docking System (ODS) and, behind, the Spacehab double module, are visible in Atlantis’ payload bay during STS-81. Photo Credit: NASA, via Joachim Becker/SpaceFacts.de





http://www.americaspace.com/?p=97472
Biografia w NASA http://www.jsc.nasa.gov/Bios/htmlbios/linenger.html
http://www.universetoday.com/127920/nasas-dangerous-thing-can-space/
Fire and Controversy  http://history.nasa.gov/SP-4225/nasa4/nasa4.htm

[ekoplaneta]

Pamiętam jak pokazywali start tego promu w Teleexpresie w styczniu 1997 

[astropl]

Witam!
I oby w tym 2017 roku było jak najmniej odejść.

No niestety, właśnie nadeszła wiadomość o śmierci Cernana...

[Orionid]

25 lat temu 22 stycznia 1992 rozpoczęła się 14. misja orbitalna wahadłowca Discovery STS-42.
Był to pierwszy start załogowy w przypadającym w 1992 International Space Year (ISY).



Główny ładunek stanowiło laboratorium IML-1 (International Microgravity Laboratory). Badania do pierwszego lotu laboratorium zostały przygotowane przez ponad 200 naukowców w ramach prac  agencji kosmicznych z USA, Niemiec , Francji, Kanady i Japonii.

W laboratorium  IML-1  były wykonywane badania w całości poświęcone doświadczeniom  materiałowym oraz eksperymentom z zakresu nauk przyrodniczych w warunkach mikrograwitacji.

Np. embrionalne komórki kończyn myszy badano w celu scharakteryzowania podobieństwa występującego między wadami kośćca u gryzoni i  ludzkimi dziećmi, ze szczególnym zwróceniem uwagi na wyjaśnienie procesów, które mogą być pomocne w leczeniu  chorób kości  w warunkach mikrograwitacji.

Badany był też wpływ promieniowania kosmicznego na próbki gleby i jaja owadów, na bakterie i zarodniki grzybów, nasiona rzeżuchy i jaja krewetek.

Canada’s Space Physiology Experiments koncentrował się na adaptacji organizmu do stanu nieważkości.
Eksperyment  związany z bólem pleców u astronautów  miał badać to zjawisko uwarunkowane wydłużaniem się  kręgosłupa o ok  5-7 cm w czasie lotów kosmicznych, co skutkuje bólem pleców u  2/3  astronautów.

Misja należała naukowo do bardzo skomplikowanych i była bardzo ważnym krokiem do przyszłej budowy ISS.


The tunnel adaptor for the IML-1 Spacelab module is prepared for installation in the Orbiter Processing Facility. STS-42 was the first human launch of International Space Year 1992. Photo Credit: NASA

Pierwotny start IML-1 , który miał się odbyć w maju 1987 na pokładzie Columbii został opóźniony z powodu katastrofy Challengera.

The sensitive microgravity requirements of IML-1’s experiments required the shuttle to operate in a so-called “pseudo-gravity-gradient” orientation, with the tail directed Earthward, at a mean altitude of 160 miles (300 km). In the pre-Challenger era, the mission would enter a high-inclination 57-degree orbit, but this was later changed to 28.5 degrees and, ultimately, back to 57 degrees. The reason was associated with a shift in orbiters, as the shuttle manifest changed. With several flights extensively delayed by hydrogen leaks in the summer of 1990—and Columbia targeted to undergo a lengthy overhaul to install the Extended Duration Orbiter (EDO) capability—it became necessary to move STS-42 onto one of her sister ships. By February 1991, the mission had found its way onto Atlantis, with a projected launch in December of that year, but within weeks had shifted to Discovery and a revised date of February 1992. (...)

With the move from Columbia to Atlantis and finally Discovery, another issue of pertinence to Thagard arose. One of the reasons why Columbia had been assigned virtually all of the longer-duration Spacelab science missions was because, in the late 1980s and early 1990s, she was the only orbiter capable of housing as many as five cryogenic oxygen and hydrogen reactant tanks underneath her payload bay floor for the electricity-generating fuel cells. (At the time, Atlantis and Discovery accommodated four tanks apiece.) As shown in NASA manifests from the fall of 1990 and spring of 1991, the decision to move STS-42 onto Atlantis and, eventually, Discovery, forced a reduction in the duration of the flight to just seven days. In the words of Roberta Bondar, who was selected with Ulf Merbold for the two Payload Specialist posts, this change in duration—though not mission content—made the workload of the crew extremely fast-paced. (...)


Załoga w pierwotnym składzie wraz z rezerwowymi specjalistami ładunku




Skład załogi został zmodyfikowany: Mary Cleave ze względu na inne priorytety zrezygnowała z lotu:

In late January 1990, NASA revealed that Cleave had resigned her position on the crew “for personal reasons” and she was replaced by another veteran astronaut, Navy flight surgeon Manley “Sonny” Carter. In her NASA oral history, many years later, Cleave recounted her reasoning. She had flown two previous shuttle missions, separated by almost four years, and with a PhD in environmental engineering she was shocked by the rate at which the Home Planet had changed. “Cities were grey smudges,” she remembered of the often depressing views of human impact. “The air looked dirtier, less trees, more roads.” She opted to relocate out of the Astronaut Office at the Johnson Space Center (JSC) in Houston, Texas, to work at NASA’s Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Md., on robotic environmental projects.

Manley Carter, Jr., który został przydzielony do załogi w miejsce Mary Cleave zginął w katastrofie samolotu 4 kwietnia 1991. W jego miejsce został wybrany David Hilmers, który nie był naukowcem , lecz inżynierem, ale jego zainteresowanie naukami przyrodniczymi skierowało go do studiowania medycyny po opuszczeniu NASA jesienią 1992.



On the calm afternoon of 5 April 1991, Atlantic Southeast Airlines Flight 2311 was approaching Glynco Jetport—today’s Brunswick Golden Isles Airport—in Brunswick, Ga., after an hour-long flight from Atlanta. As the Embraer EMB 120 Brasilia aircraft approached the runway, in clear weather conditions, eyewitnesses noticed that it was flying at a much lower altitude than it should. At about 100-200 feet (30-60 meters), it suddenly rolled sharply to the left and crashed, nose-first, into trees. All 23 passengers and crew were killed. Among the dead were a pair of small children, former Texas Sen. John Tower … and STS-42 Mission Specialist Sonny Carter.

The accident was later determined to have arisen from a severe asymmetric thrust condition with the left-side engine’s propeller control unit, which caused a rapid loss of control. Events unfolded so rapidly that the pilots did not even have time to declare an emergency. For the Astronaut Office, Carter’s death was devastating, and not only because of STS-42. It was, in the words of fellow astronaut Mike Mullane, a “gross violation of the natural order.” Astronauts dying in aircraft accidents, Mullane wrote in his memoir, Riding Rockets, were meant to do so as pilots, not as passengers.

Two weeks later, veteran astronaut Dave Hilmers was named to replace Carter on the IML-1 mission. According to Don Puddy, then-head of Flight Crew Operations, it was a difficult decision and one he made with “regret.” When the STS-42 crew released their official patch, later in 1991, it included a single gold star, hanging serenely over Earth’s horizon, to honor the memory of “our crewmate, colleague and friend.”

http://www.americaspace.com/?p=97480



The STS-42 crew—Commander Ron Grabe, Pilot Steve Oswald, Payload Commander Norm Thagard, Mission Specialists Bill Readdy and Dave Hilmers, and Payload Specialists Roberta Bondar and Ulf Merbold—headed out of the Operations & Checkout (O&C) Building at the Kennedy Space Center (KSC) in Florida on the morning of 22 January 1992. A few weeks earlier, the astronauts had completed a Terminal Countdown Demonstration Test (TCDT) and Oswald earned himself the accolade of becoming the first astronaut to use the bathroom at the crew access level of Pad 39A. Despite having only consumed coffee and orange juice that morning, the blood-flow from his legs into his torso inevitably took its toll. He knew that he had to relieve himself.

“Of course, you’re out for two-and-a-half to three hours,” he told a Smithsonian interviewer, years later. Ordinarily, the astronauts wore modified diapers, but every time Oswald made to use them, someone would call him on the intercom and break the spell. “Like most of us, after 40 years of being told not to pee while you’re lying on your back, it’s a hard thing to do!” When the TCDT ended, he was first to rush through Discovery’s side hatch and straight for the bathroom. “I was in that bathroom in a heartbeat,” he said, “and that’s how I made history!”





The IML-1 experiments were devoted entirely to materials and life science in the microgravity environment. Of the life sciences complement, Europe’s Biorack sought to understand the fundamental functions of organisms, including cell proliferation and differentiation, genetics, gravity sensing, and membrane behavior. Embryonic mouse limb cells were studied in an effort to characterize the similarities observed between skeletal malformations in rodents and human children, with a focus on helping to clarify the processes by which bones heal in microgravity. Other experiments utilised the eggs of African clawed frogs and fruit flies, together with yeast, bacteria, lentil roots and plant shoots, and slime mold, to understand the role of gravity in embryonic and cell development. The effect of radiation on soil samples and the eggs of stick insects was also closely studied and Germany’s Biostack facility analyzed the influence of cosmic rays on bacteria and fungus spores, together with cress seeds and shrimp eggs.

Elsewhere, housed inside a Spacelab Double Rack, was the Gravitational Plant Physiology Facility, which provided nothing less than a small space-based botanical laboratory, equipped with centrifuge chambers, floodlights, videotape recorders, and plant compartments. It supported investigations into the gravity-sensing mechanisms of oat seeds and the reactions of wheat specimens to the effect of light stimulation.

With Canadian astronauts Roberta Bondar and Ken Money having trained extensively for IML-1 payload science activities, the contribution of their nation to the mission was correspondingly important. Canada’s Space Physiology Experiments focused on the adaptation of the human organism to the weightless environment, including the vestibular apparatus, the body’s sense of position, energy expenditure, cardiovascular adaptation, eye-motion oscillations, and back pain. The latter was devised in response to spinal lengthening by 2-2.8 inches (5-7 cm) and back pain in two-thirds of astronauts.

In support of these experiments, the IML-1 science crew utilized “The Sled,” in the center aisle of the Spacelab module, and wore a helmet instrumented with accelerometers to measure head motions and visors to provide visual stimuli. Crew members’ responses were monitored to gauge their ability to visually track moving objects. Studies of the adaptation of the “otolith”—the gravity-sensing part of the inner ear—and its effect upon the nervous system, together with head and eye movements, were also performed in the sled and in a swiveling chair.

In the microgravity science arena, NASA experiments in vapor-driven protein crystal growth were undertaken, together with German Cryostat investigations which employed “liquid diffusion” and offered researchers the flexibility of a temperature-controlled facility. NASA’s Fluids Experiment System and Vapor Crystal Growth System carried a range of investigations which grew crystals of triglycine sulphate and mercury iodide, as well as performing laser diagnostic recording and creating more than 300 three-dimensional structural holograms for post-mission analysis. Several of the mercury iodide experiments were supported by CNES, the French national space organization, and record-sized crystals were yielded. The Japanese Organic Crystal Growth Facility sought to produce semiconducting crystals of tetrathiafulvalene and nickel, whilst the European Critical Point Facility explored the behavior of fluids when they reached the precise temperature-pressure stage at which the difference between vapor and liquid became indistinguishable.

All told, more than 100 percent of IML-1’s pre-flight scientific research objectives were met, with over 100 hours of television downlinked to the ground and the recording of around 70 videotapes of research data. The crew grew many crystals, returned billions of cells and hundreds of plants during their mission. At times, Dave Hilmers recalled, they would have benefited from traffic lights in the tunnel linking the shuttle’s middeck to the Spacelab module, so hectic was the passage of crew members.

Planned for seven days, the astronauts’ consumables expenditure allowed an additional 24 hours to be added for research. At length, Hilmers and Merbold closed out the Spacelab module and sealed the hatch early on 30 January 1992. Returning to the cramped confines of Discovery’s middeck after having had the voluminous area of the Spacelab for the past week surprised Hilmers. Later that morning, deftly flown by Grabe and Oswald, the shuttle alighted smoothly on concrete Runway 22 at Edwards at 8:07 a.m. PST, wrapping up a flight of just over eight days.(...)

http://www.americaspace.com/?p=97482


International Microgravity Laboratory-1 (IML-1) was the first in a series of Shuttle flights dedicated to fundamental materials and life sciences research with the international partners. The participating space agencies included: NASA, the 14-nation European Space Agency (ESA), the Canadian Space Agency (CSA), the French National Center of Space Studies (CNES), the German Space Agency and the German Aerospace Research Establishment (DAR/DLR), and the National Space Development Agency of Japan (NASDA). Dedicated to the study of life and materials sciences in microgravity, the IML missions explored how life forms adapt to weightlessness and investigated how materials behave when processed in space. Both life and materials sciences benefited from the extended periods of microgravity available inside the Spacelab science module in the cargo bay of the Space Shuttle Orbiter. In this photograph, Astronauts Stephen S. Oswald and Norman E. Thagard handle ampoules used in the Mercuric Iodide Crystal Growth (MICG) experiment. Mercury Iodide crystals have practical uses as sensitive x-ray and gamma-ray detectors. In addition to their exceptional electronic properties, these crystals can operate at room temperature rather than at the extremely low temperatures usually required by other materials. Because a bulky cooling system is urnecessary, these crystals could be useful in portable detector devices for nuclear power plant monitoring, natural resource prospecting, biomedical applications in diagnosis and therapy, and astronomical observation. Managed by the Marshall Space Flight Center, IML-1 was launched on January 22, 1992 aboard the Space Shuttle Orbiter Discovery (STS-42 mission).


Astronaut Ulf Merbold on the stationary seat of the mini-sled, stares into an umbrella-shaped rotating dome with colored dots. Astronaut Merbold, assisted by astronaut David Hilmer, are conducting the Visual Simulator Experiment, a space physiology experiment. The Visual Stimulator Experiment measures the relative importance of visual and vestibular information in determining body orientation. When a person looks at a rotating visual field, a false sensation of self-rotation, called circularvection, results. In weightlessness, circularvection should increase immediately and may continue to increase as the nervous system comes to rely more on visual than vestibular cues. As Astronaut Merbold stares into the rotating dome with a pattern of colored dots and its interior, he turns a knob to indicate his perception of body rotation. The strength of circularvection is calculated by comparing signals from the dome and the knob. The greater the false sense of circularvection, the more the subject is relying on visual information instead of otolith information.


Astronaut David C. Hilmers conducts the Microgravity Vestibular Investigations (MVI) sitting in its rotator chair inside the IML-1 science module. When environmental conditions change so that the body receives new stimuli, the nervous system responds by interpreting the incoming sensory information differently. In space, the free-fall environment of an orbiting spacecraft requires that the body adapts to the virtual absence of gravity. Early in flights, crewmembers may feel disoriented or experience space motion sickness. MVI examined the effects of orbital flight on the human orientation system to obtain a better understanding of the mechanisms of adaptation to weightlessness. By provoking interactions among the vestibular, visual, and proprioceptive systems and then measuring the perceptual and sensorimotor reactions, scientists can study changes that are integral to the adaptive process.



https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-42.html 
https://archive.org/details/MSFC-9250415
http://www.asc-csa.gc.ca/eng/missions/sts-042.asp
Space Shuttle STS-42 Discovery Spacelab pt2-2 Post Flight Press 1992 NASA

[Orionid]

50 lat Traktatu o Przestrzeni Kosmicznej
CZWARTEK, 26 STYCZNIA 2017, 14:17 Paweł Ziemnicki


Amerykański Sekretarz Stanu Dean Rusk podpisuje w Białym Domu Traktat o przestrzeni kosmicznej w towarzystwie prezydenta USA Lyndona Johnsona oraz ambasadorów Wielkiej Brytanii i Związku Radzieckiego. Fot: ONZ

27 stycznia 1967 r. Stany Zjednoczone, Związek Radziecki i Wielka Brytania podpisały „Układ o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi”. Ten fundamentalny akt prawny zapoczątkował rozwój międzynarodowego prawa kosmicznego. Do dziś do umowy przystąpiło 105 państw, jednak w 24 z nich Traktat nie został dotąd ratyfikowany.
Układ o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej został pół wieku temu jednocześnie przedłożony do podpisu w Waszyngtonie, Londynie i Moskwie. Pakt zaczął obowiązywać 10 października 1967 r., z chwilą gdy uzyskał ratyfikację w pięciu krajach. Jego oficjalnymi językami są angielski, rosyjski, francuski, hiszpański i chiński.

Układ, zwany w skrócie „Traktatem o przestrzni kosmicznej” reguluje najbardziej podstawowe prawa jeśli chodzi o wykorzystywanie przestrzni kosmicznej i obecnych w niej ciał niebieskich przez społeczność międzynarodową. I tak oto artykuł pierwszy tego aktu prawa międzynarodowego stwierdza m. in., że przestrzeń kosmiczna, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, jest wolna dla badań i użytkowania przez wszystkie państwa bez jakiejkolwiek dyskryminacji, na zasadzie równości i zgodnie z prawem międzynarodowym; dostęp do wszystkich obszarów ciał niebieskich jest wolny.

W dalszej części znajdują się zapisy nakazujące pokojowe wykorzystanie kosmosu, czy mówiące o odpowiedzialności krajów za szkody poczynione przez wypuszczanie przez nie satelity. Jednocześnie, umowa określa kosmonautów mianem wysłanników ludzkości w przestrzeni kosmicznej i wzywa sygnatariuszy do udzielania astronautom z innych krajów niezbędnej pomocy w sytuacjach awaryjnych.


Sygnatariusze Traktatu o przestrzeni kosmicznej. Zielony: państwa, które podpisały i ratyfikowały; żółty: państwa, które podpisały, ale nie ratyfikowały; czerwony: państwa, które nie przystąpiły do umowy. Źródło ilustracji: Wikimedia Comons. Autorzy: Happenstance, Danlaycock et al. Licencja: CC BY-SA 2.5

Niemniej, Traktat o Przestrzeni Kosmicznej, zapewne po części ze względu na swoje stosunkowo wczesne powstanie, pozostawił istotne niedopowiedzenia. Przykładowo, nie określa, na jakiej dokładnie wysokości nad powierzchnią Ziemi rozpoczyna się otwarta przestrzeń kosmiczna. Zwyczajowo przyjmuje się, że granicę tę wyznacza tzw. linia Kármána, znajdująca się 100 km nad powierzchnią morza. Współcześnie, coraz bardziej palącym problemem staje się niejasność, jaką Układ z 1967 r. stworzył jeśli chodzi o wykorzystywanie kosmicznych bogactw nie przez państwa, ale przez inne podmioty.

Ściśle rzecz biorąc, czy firmy prywatne, którym uda się wcielić w życie ideę kosmicznego górnictwa, mogą rościć sobie prawo własności do minerałów pozyskanych na innym ciele niebieskim niż Ziemia? Artykuł drugi tego międzynarodowego aktu prawnego mówi jedynie, że: Przestrzeń kosmiczna, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, nie podlega zawłaszczeniu przez państwa ani poprzez ogłoszenie suwerenności, ani w drodze użytkowania lub okupacji, ani w jakikolwiek inny sposób. Wykorzystując, czy też próbując twórczo zinterpretować tę nieścisłość, USA już w 2015 r. wprowadziło ustawodawstwo przyznające amerykańskim firmom prawo własności surowców naturalnych, które wydobędą one z planetoid. Do wdrożenia podobnych regulacji intensywnie przymierza się także Luksemburg.

Układ o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej wszedł w życie niemal równo 10 lat po umieszczeniu na orbicie przez Związek Radziecki pierwszego sztucznego satelity Ziemi. Dziś niektóre zapisy dokumentu sprzed 50 lat mogą brzmieć naiwnie, jak choćby ten fragment atykułu pierwszego: badanie i użytkowanie przestrzeni kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, prowadzone lub wykonywane są dla dobra i w interesie wszystkich krajów, niezależnie od stopnia ich rozwoju gospodarczego czy naukowego, i stanowi dorobek całej ludzkości.

Znaczenie tego Układu wciąż pozostaje jednak dość duże i stale rośnie, gdy coraz więcej państw i firm aktywnie eksploatuje przestrzeń kosmiczną. Fundamentalne znacznie ma w dalszym ciągu artykuł trzeci aktu normatywnego, podkreślający, że Państwa Strony Układu prowadzą działalność w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej, łącznie z, Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, zgodnie z prawem międzynarodowym, łącznie z Kartą Narodów Zjednoczonych w interesie utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz rozwoju współpracy i porozumienia między narodami.

Pionierski Traktat o Przestrzeni Kosmicznej pociągnął za sobą powstanie kolejnych układów międzynarodowych poświęconych temu zagadnieniu, jak np.:

Umowa o ratowaniu kosmonautów, powrocie kosmonautów i zwrocie obiektów wypuszczonych w przestrzeń kosmiczną z 22 kwietnia 1968 r.,

Konwencja o rejestracji obiektów wypuszczonych w przestrzeń kosmiczną z 14 stycznia 1975 r.,

Układ normujący działalność państw na Księżycu i innych ciałach niebieskich z 18 grudnia 1979 r.

Źródło: http://www.space24.pl/535085,50-lat-traktatu-o-przestrzeni-kosmicznej
http://newsahead.com/50th-anniversary-of-outer-space-treaty-a-prompt-for-revisions/
https://www.eventbrite.com/e/the-50th-anniversary-of-the-signing-of-the-outer-space-treaty-tickets-31126646638
http://spacenews.com/event/50th-anniversary-of-the-outer-space-treaty-luncheon-event/